Στο μονοπάτι του Πολεμιστή

Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας...

Τρελούς μας είπανε οι "λογικοί". Και οι τρελοί, παιδιά. Ίσως και να γέλασαν κάποτε μαζί μας απαξιωτικά. Μα είμαστε στ' αλήθεια παιδιά. Σε έναν κόσμο γηρασμένο. Είμαστε εμείς που θα ανανεώσουμε την ανθρωπότητα. Εμείς που θα φέρουμε τη ζωντάνια σε έναν κόσμο που παρακμάζει στην υλιστική του νωθρότητα. Εμείς, οι κήρυκες της έλευσης του Νέου Ανθρώπου. Το όραμά μας, ακούγεται τόσο τρελό και ακατόρθωτο, όσο μπορεί και να είναι. Μα οι «φρόνιμοι» δεν έγραψαν ποτέ την ιστορία. Την άλλαξαν πάντα οι πολεμιστές. Αυτοί οι αιώνιοι «τρελοί» της ιστορίας. Οι φαινομενικά «παράλογοι» στην αντι-ηρωική κοσμική αντίληψη.

Ο πόλεμος, όχι μόνο στην εξωστρεφή του έκφραση, αλλά και στην εσωτερική του διάσταση, έχει εκφραστεί από όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, μέσα από ένα θεματικό σύμπαν πολεμιστών, μυστικιστών, ασκητών, συμβόλων και μύθων. Από τον κόσμο των Αζτέκων ως την ευρωπαϊκή μυθολογία τα χαρακτηριστικά του πολεμιστή που συνδυάζουν οι διαφορετικές παραδόσεις, συνθέτουν ένα πρότυπο αγώνα και μάχης προς το Ιδανικό.

Στην μυθική εποχή, οι Ήρωες-πολεμιστές αντιπροσώπευσαν την ανάγκη για ένα ενδιάμεσο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Στην πορεία των αιώνων ο αρχετυπικός Πολεμιστής δέχθηκε να θυσιάσει τη ζωή του υπερασπιζόμενος αξίες όπως η τιμή και το Δίκαιο. Ωστόσο, όφειλε να ενεργεί όχι μόνο ως φορέας δικαίου εν μέσω αιματηρών μαχών, αλλά και ως Ηθικός αγωνιστής που έπρεπε να καλλιεργήσει ευσέβεια, ταπεινότητα, σεβασμό προς τον αντίπαλο και μια σειρά άλλων αρετών, σύμφωνα με μία αριστοκρατική αντίληψη της σύγκρουσης.

Στα πλαίσια της αντίληψης αυτής, ο πόλεμος δεν είναι το χάος αλλά ένας φραγμός προς αυτό. Στην ουσία πρόκειται για το πιο ουσιαστικό στοιχείο μορφοποίησης του κόσμου και νοηματοδότησης της ζωής. Γι’ αυτό και το «μονοπάτι» του, έπρεπε να σημαδεύεται με κωδικοποιημένους ρυθμούς και τελετουργίες.

Στον ρωμαϊκό στρατό, η Λεγεώνα βάδιζε συνοδευόμενη από τον σημαιοφόρο, ο οποίος ύψωνε το κεφάλι ενός λύκου-σύμβολο ηλιακό, μιας πανέμορφης επιθετικότητας, θάρρους και «ομαδικότητας», έκφραση του πνεύματος που θρυμματίζει το ατομικό κέλυφος του ανθρώπου για να τον αναγάγει στην υψιπετή έξαρση ενός συλλογικού Εγώ. Τα στρατόπεδα ιδρύθηκαν στις περιοχές όπου συνήθως πετούσαν οι αετοί, (σύμβολα του Δία) που προμήνυαν την επιτυχία.

Σύμφωνα με τον ιαπωνικό κώδικα, ο πολεμιστής είχε την υποχρέωση να καλλιεργεί, εκτός από την πολεμική τέχνη, κι αυτές της ποίησης και της ζωγραφικής: "Ξίφος και Πένα" ήταν το απόφθεγμά του. Στους Ινδουιστές η μελέτη των Βεδών ήταν υποχρεωτική για τις τρεις πρώτες κάστες. Στο «Κουρου σέτρα», η εξωτερική μάχη αντιστοιχεί στο «Κάρμα σέτρα», στην εσωτερική μάχη. Η Μπαγκαβάντ Γκιτά είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα από αυτή την εσωτερική πάλη που στοιχειώνει την ψυχή αυτού που πρέπει να σκορπίσει το αίμα και τον θάνατο. Ο Αρτζούνα αισθάνεται έναν ανεξήγητο παραλογισμό, καθώς του είναι αφόρητο πως η σκληρή μοίρα τον καταδικάζει να εξοντώσει όσους μέχρι πρόσφατα ήταν φίλοι, αδέλφια, συγγενείς. Αλλά ο Κρίσνα μιλά στον Αρτζούνα με αγάπη και τον προτρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στην κάστα των πολεμιστών. Το να συμμορφωθεί με τις επιταγές του πεπρωμένου του, σημαίνει να εκπληρώσει το θέλημα του Ουρανού. Δεν έχει σημασία ποιους θα πολεμήσει. Το σημαντικό πράγμα είναι να πολεμήσει, γιατί αυτό είναι το θέλημα των θεών, ακόμα και αν φαίνεται ακατόρθωτο. Εδώ ο ήρωας γίνεται ταυτόχρονα και ασκητής, γνωρίζοντας ότι η ηθική του αγώνα μπορεί να είναι απολύτως σύμφωνη με την πορεία του στοχασμού. Ο δρόμος της Αρετής είναι ο δύσβατος δρόμος του πόνου.

 

Στον σκανδιναβικό θεό Θωρ διατηρείται η ίδια μοίρα του πολεμιστή. Είναι υπεύθυνος για την προστασία της Μίντγκαρντ, του κόσμου των ανθρώπων, που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ επιβίωσης και καταστροφής. Ο μοχθηρός κοσμικός δράκος Γιόρμουνγκαντ συνωμοτεί αιώνια για να καταστρέψει αυτόν τον κόσμο, όπου μέσω του δέντρου Ύγκντρασιλ, προορίζεται για κατοικία των ανθρώπων. Την ημέρα του τέλους του κόσμου (Ράγκναροκ), ο Θωρ θα φονεύσει τον δράκο αλλά θα πεθάνει κι αυτός από το δηλητήριο του. Η πολεμική μορφή του ευρωπαϊκού μύθου, που έχει ως πεπρωμένο της την προστασία της κοσμικής αρμονίας, παρουσιάζει εντυπωσιακή ομοιότητα με τον ινδικό μυστικισμό.

Αργότερα, ιπποτικά μεσαιωνικά τάγματα όπως οι Ναΐτες, ακλούθησαν τον ίδιο δρόμο αυτοθυσίας, στο πρότυπο του Πολεμιστή – Μοναχού, με τους άντρες τους ταγμένους στην προάσπιση του Ιερού με κάθε κόστος. Η μάχη ανάχθηκε σε μια ανώτερη εσωτερική διάσταση, ως δρόμος που μπορούσε να οδηγήσει στην αγιότητα.

 

Σήμερα, διανύουμε την μεταμοντέρνα Νεωτερικότητα, την εποχή του κοσμοπολιτικού σκότους. Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την παρακμή, τη διαφθορά και τη δειλία. Ο αντιπαραδοσιακός άνθρωπος ενστερνίζεται ένα πρότυπο ηθικού σχετικισμού, ενώ η κοσμική τάξη διαταράσσεται συστηματικά. Είναι η στιγμή που ο νέος πολεμιστής του φωτός πρέπει να μη δειλιάσει και να πάρει την απόφαση της μάχης. Έναν δρόμο μακρύ που από το χάος και το σκοτάδι θα οδηγήσει σε μια νέα χρυσή εποχή.

Ο δικός μας δρόμος, λοιπόν, είναι η μάχη. Με Δαυλό και με Πέλεκυ. Να σπάσουμε τα δεσμά αυτής της «λογικής», η οποία οδηγεί τους προικισμένους ανθρώπους σε μία ηθική υποταγής. Ο εκπολιτισμός και η πνευματοποίηση του νέου κοινωνικού όντος θα έλθει μέσα από την ικανότητα που τώρα αυτό κατακτά, να υπερνικά το σώμα και να φτερουγίζει προς τον Ήλιο. Ο δικός μας δρόμος είναι να συναντήσουμε τον Ηρακλή, ο οποίος φλεγόμενος από τη βούληση να υπερβεί τη γήινη υπόσταση, μετέβη για πάντα στους ουρανούς. Να σπάσουμε τα όρια του ανθρώπου. Να είμαστε η Φλόγα στην απέραντη νύχτα του κόσμου. Κόντρα σε όλους τους ανέμους. Στην ανηφόρα της κορυφής. Πύρινη Ιδέα και Πόθος πυρκαγιά.

Στον ατέλειωτο δρόμο του σπαθιού και του πόνου... Στο μονοπάτι του πολεμιστή... εμείς ακούμε τους ψιθύρους της αιωνιότητας. Της υπέρλογης προΰπαρξης του Μύθου. Του λόγου των σοφών. Και οι παλμοί της καρδιάς μας διαποτίζουν με ενέργεια τη χωροχρονική πραγματικότητα. Είμαστε, λοιπόν, οι τρελοί της ιστορίας... σε έναν κόσμο που έχασε την Πίστη του. Η δύσκολη ανάβαση στο "Ιερό" θα ξαναφέρει το Φως σ' αυτόν τον κόσμο. Για εμάς…

Προσανατολισμός: Μόνο η Κορυφή.

Δημήτρης Τουσιάδης, ε. μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

"Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά."
-Νίκος Καζαντζάκης-