Πριν δύο μέρες συναντήσαμε τυχαία σε δρόμο της Καλλιθέας έναν από τους πολύ παλιούς του «χώρου». Υπήρξε εκ των ιδρυτών της Χρυσής Αυγής και παλαιότερα στέλεχος του ΕΝΕΚ. Αφού χαιρετηθήκαμε μας είπε χωρίς να χρονοτριβεί, «δεν φαντάζομαι να γιορτάζετε την αντιφασιστική 28η Οκτωβρίου».
«Γιορτάζουμε την στρατιωτική προσφορά των παππούδων μας στο έθνος. Γιορτάζουμε τις αναμνήσεις των μαχών του πολέμου με τις οποίες μας μεγάλωσαν οι παππούδες μας», απαντήσαμε.
«Οι παππούδες σας πρέπει να είναι υπερήφανοι που μεγάλωσαν άντρες σαν εσάς αλλά όχι για την αγγλόδουλη, αντιφασισιτκή πολιτική του παλατιού», επέμεινε.
«Οι στρατιώτες που πήγαν στο μέτωπο δεν είχαν ιδέα περί άμυνας κατά του φασισμού. Πήγαν να απωθήσουν στρατεύματα άλλων χωρών που απειλούσαν το ελληνικό έδαφος. Ο αντιφασισμός της 28ης Οκτωβρίου είναι μεταγενέστερο ψέμα», απαντήσαμε αποχαιρετώντας τον συνομιλητή μας.
Η απόπειρα να μετατραπεί η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου σε γιορτή αντιφασισμού ξεκίνησε αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν μοιραίος ηγέτης. Γιατί από την μια, μολονότι υπήρξε ως πολιτικός ποιοτική εξαίρεση στον σωρό των τενεκέδων που ανέλαβαν την κυβέρνηση της χώρας, ήταν ταυτόχρονα και δέσμιος του εξουσιαστικού συστήματος της ακραίας Δεξιάς που είχε αρθρώσει ο αγγλικός παράγοντας με επίκεντρο το παλάτι. Με αποτέλεσμα να μην εγκαθιδρύσει ισχυρές, αληθινά εθνικιστικές, δομές στο ελληνικό κράτος, που θα επιβίωναν μακροχρόνια και θα βασίζονταν στην λαϊκή συμμετοχή, αποφεύγοντας τον στείρο ακροδεξιό αυταρχισμό. Ασφαλώς, από την άλλη, είχε μια σημαντική δικαιολογία. Την επαύριον του πολέμου ο εθνικισμός σαρώθηκε πανευρωπαϊκά ως ιδεολογία από τους νικητές, που δυστυχώς αποδείχτηκε ότι ήταν οι θιασώτες της αντιανθρώπινης, μαφιόζικης, διεστραμμένης και ανίερης ιδεολογίας του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Κάτι που σημαίνει ότι ακόμη και αν είχε προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει εθνικιστικές δομές με προοπτική βάθους ο Μεταξάς, θα ήταν δύσκολο να επιβιώσουν σε μια Ελλάδα που άνηκε στον αμερικανοκρατούμενο μεταπολεμικό κόσμο.
Υπό αυτές τις συνθήκες και όντας άνευ άμεσων πολιτικών κληρονόμων ήταν αναμενόμενο η παράδοση της πολιτικής σκέψης και δράσης του Μεταξά να γίνει, μετά την κατοχή, μπαλάκι στα χέρια των δυνάμεων της κούφιας και αμερικανοκίνητης εθνικοφροσύνης. Η ιστορία να αλλοιωθεί και η εθνική συστράτευση της 28ης Οκτωβρίου του 1940 να ερμηνευτεί ως επίτευγμα μιας υποτιθέμενης αντιφασιστικής συναίνεσης του ελληνικού λαού, που, τάχα, στράφηκε, σαν έναν σώμα και μια ψυχή, στον αγώνα των «δημοκρατικών» δυνάμεων της οικουμένης κατά των χωρών της συμμαχίας του άξονα. Όσο τα χρόνια περνούσαν το αφήγημα της «αντιφασιστικής 28ης Οκτωβρίου» προπαγανδίστηκε με όλο και μεγαλύτερη ένταση σε επιμέρους παραλλαγές.
Η Δεξιά εκδοχή ήθελε την 28η Οκτωβρίου να ήταν μια αστικού τύπου καθωσπρέπει αντίδραση του ελληνικού λαού κατά του φασισμού και υπέρ των δυτικών δυνάμεων της «δημοκρατίας και της προόδου». Ο Μεταξάς και η 4η Αυγούστου ερμηνεύτηκαν ως πρόσκαιρες παρεκτροπές έκτακτης ανάγκης της, υποτιθέμενα υπεύθυνης και πάντα στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», αστικής Δεξιάς. Από την άλλη, η Αριστερή εκδοχή της αφήγησης συμφώνησε, μέσα από το μαρξιστικό ερμηνευτικό πρίσμα, με το συμπέρασμα της Δεξιάς. Και για να φέρει την επέτειο στα μέτρα της, προπαγάνδισε την ανοησία ότι το ΟΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά το είπε ο λαός ενώ, ταυτόχρονα, μετατόπισε το κέντρο βάρους της μνήμης από την 28η Οκτωβρίου στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Φτάσαμε έτσι στην μεταπολίτευση να κάνουμε ως μαθητές παρέλαση για να τιμήσουμε το ΟΧΙ υπό τις φωνές αριστερών προπαγανδιστών/ριών στα μεγάφωνα των δήμων, που διάβαζαν μαρξιστικά αντιφασιστικά μανιφέστα όσο οι γονείς μας χειροκροτούσαν τους μαθητικούς μας σχηματισμούς.
Μέχρι που περάσαμε στην μεταμοντέρνα φάση της νεωτερικότητας όπου ο γενικευμένος εκσυγχρονισμός των τελών της δεκαετίας του ’90 και των αρχών εκείνης του ’00 έθεσε στο στόχαστρο και το ίδιο το τελετουργικό της μαθητικής παρέλασης ως μεταξικό κατάλοιπο. Κάποιος θα έπρεπε να μας εξηγήσει, βέβαια, πώς ήταν δυνατόν οι ίδιοι προπαγανδιστές/στριες, οι οποίοι διάβαζαν (με φωνές που θύμιζαν την Μαρία Δαμανάκη ως εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου) αντιφασιστικές μπροσούρες για να συνοδεύσουν τους μαθητικούς σχηματισμούς παρέλασης και να τιμήσουν τους νεκρούς του Β Παγκοσμίου Πολέμου, να απαιτούν ταυτόχρονα την κατάργηση αυτού του τελετουργικού απότισης τιμής. Αλλά ξεχάσαμε, η μεταμοντέρνα φάση της νεωτερικότητας είναι η φάση της νομιμοποίησης των αντιφάσεων.
Τελικά τα χρόνια πέρασαν και δεν καταργήθηκαν οι μαθητικές παρελάσεις γιατί η επιβολή των μνημονιακών συνθηκών προϋποθέτει μια ισχυρή Δεξιά και μια αναβιωμένη εθνικοφροσύνη ως υπόβαθρο του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού. Ίσως σε λίγα χρόνια να επανέλθει το «προοδευτικό» αίτημα της κατάργησης των παρελάσεων. Προς το παρόν υπάρχουν άλλες προτεραιότητες για τους μηχανισμούς εξουσίας του ελλαδικού εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Όμως, ακόμη και μέσα στην πλέον σκοτεινή περίοδο της νεοφιλελεύθερης ψευτοπατριωτικής ηγεμονίας των πολιτικών αρπακτικών της ελλαδικής Δεξιάς, η προπαγάνδα περί της υποτιθέμενης «αντιφασιστικής 28ης Οκτωβρίου» συνεχίζεται αδιάλειπτα.
Πριν λίγες μέρες φίλος της λέσχης, του οποίου ο γιος είναι μαθητής του δημοτικού σχολείου, μας είπε ότι στο μάθημα της μουσικής τα παιδιά της -πολυεθνικής πλέον- τάξης μαθαίνουν πριν την 28η Οκτωβρίου τραγούδια όπως τα «Ακορντεόν- Δεν θα περάσει ο φασισμός», «Ο δρόμος» κλπ. Η επιλογή των τραγουδιών έκανε μέχρι και τον μικρό μαθητή του δημοτικού να διερωτηθεί γιατί διδάσκεται τα συγκεκριμένα τραγούδια πριν την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, τα οποία μαθαίνει ξανά για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου.
«Δεν θα περάσει ο φασισμός», λοιπόν, για την σχολική εορτή της 28ης Οκτωβρίου από την νεοφιλελεύθερη, εβραιοκίνητη κυβέρνηση του Μητσοτάκη, του Βορίδη και του εφοπλιστικοτραπεζικού κεφαλαίου. Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για ένα σύνθημα με το οποίο συμφωνούν και οι αριστεροί της αντίπαλοι. Παραδόξως, με την συγκεκριμένη προσέγγιση συμφωνούν και οι υπάλληλοι της Δεξιάς που έχουν διασκορπιστεί στις παρυφές του εθνικιστικού χώρου. Ξέρετε, οι «σερβιτόροι» της αστικής εξουσίας για τους οποίους κάνουμε λόγο συχνά στα άρθρα μας. «Ψευτοχιτλερικοί σερβιτόροι», «alt right σερβιτόροι», «παλαιού τύπου ακροδεξιοί σερβιτόροι», «πρώην αριστεροί και νυν πατριώτες σερβιτόροι», «χουντικοί σερβιτόροι», «παγανιστές σερβιτόροι», «θρησκευόμενοι χριστιανοί σερβιτόροι» και κάθε λογής απόβρασμα της Δεξιάς που φορά εθνικιστικό προσωπείο συγκλίνει, ερχόμενο από διαφορετικές κατευθύνσεις, με την συστημική αφήγηση περί της «αντιφασιστικής 28η Οκτωβρίου».
Οι μεν (δήθεν hard core) «ψευτοχιτλερικοί σερβιτόροι» υποστηρίζουν ότι ο Μεταξάς ήταν ένας Δεξιός πολιτικός, που κινητοποίησε την Ελλάδα υπέρ των δημοκρατικών δυνάμεων της Δύσης. Με συνέπεια, τα «σκληρά» αυτά αγόρια, να χαρίζουν τον Μεταξά στην Δεξιά, να απορρίπτουν το ΟΧΙ με δήθεν χιτλερικά καμώματα και να συμφωνούν με την συστημική αφήγηση περί «αντιφασιστικής 28ης Οκτωβρίου». Από την άλλη, οι ακροδεξιοί και alt right «σερβιτόροι» παίρνουν την πάσα των «χιτλερικών» συναδέλφων τους και καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα αλλά υιοθετώντας διαφορετική στάση. Αυτοί συμφωνούν ότι η 28η Οκτωβρίου ήταν μια αντιφασιστική ιστορική στιγμή και για αυτόν ακριβώς τον λόγο την γιορτάζουν. Για να δείξουν στους αριστερούς ότι είναι περισσότερο δημοκράτες, περισσότερο προοδευτικοί και περισσότερο αντιφασίστες από εκείνους.
Ποια ήταν, όμως, η ιστορική 28η Οκτωβρίου; Ήταν, όντως, μια αντιφασιστική πάνδημη συσπείρωση, όπως η μεταπολεμική αφήγηση -και οι Δεξιές ή Αριστερές εκδοχές της- υποστηρίζουν; Ήταν, πράγματι, μια γιορτή όπως αυτή που περιγράφουν στους μαθητές οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Προφανώς όχι.
Όσοι ήμασταν τυχεροί και προλάβαμε εν ζωή τους παππούδες μας που πολέμησαν στο αλβανικό μέτωπο, μεγαλώσαμε ακούγοντάς τους να μας διηγούνται ιστορίες της μάχης. Με κάθε λεπτομέρεια. Για αυτό γνωρίζουμε την αλήθεια. Οι Έλληνες στρατιώτες δεν είχαν ιδέα περί φασισμού και δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους ότι έλαβαν μέρος σε μια ιδεολογική σύρραξη. Οι Έλληνες στρατιώτες και ο ελληνικός λαός στρατεύτηκαν για να υπερασπιστούν τα εδάφη της χώρας από αντίπαλα στρατεύματα τα οποία πραγματοποίησαν εισβολή. Κανείς βετεράνος στρατιώτης δεν είπε στα εγγόνια του ότι πολέμησε εναντίον του φασισμού. Όλοι, μα όλοι, είπαν ότι πολέμησαν κατά των Ιταλών και των Γερμανών. Όχι γιατί είχαν κάποιο ιδεολογικό προηγούμενο μαζί τους. Μα μόνο για έναν λόγο. Για τον λόγο ότι έπρεπε να αποκρούσουν την στρατιωτική τους εισβολή. Πράγμα που δείχνει κάτι σαφές. Ότι το κράτος του Μεταξά δεν προπαγάνδισε στους στρατιώτες κάποιο «αντιφασιστικό ιδεώδες». Θυμόμαστε με λεπτομέρειες όλα τα προπαγανδιστικά στρατιωτικά συνθήματα της εποχής που μας μετέφεραν οι παππούδες μας. «Όλοι θα πολεμήσουμε και όλοι θα σκοτωθούμε», «Ζήτω το έθνος» κλπ. Πουθενά και ποτέ δεν διακινήθηκε στο μέτωπο κάποιο σύνθημα κατά του φασισμού.
Η «αντιφασιστική 28η Οκτωβρίου» είναι ένα ψέμα. Μια προπαγανδιστική παραχάραξη της ιστορίας από Δεξιούς και Αριστερούς πολιτευτές. Ναι, η Αριστερά έχει λόγους να αναζητά αντιφασιστικά παράσημα. Αλλά στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Όχι στην 28η Οκτωβρίου. Η Δεξιά έχει λόγους να αναζητά αντιφασιστικά παράσημα. Σε όλη της την ιστορική παρουσία στο πολιτικό στερέωμα, εκτός από την 28η Οκτωβρίου του 1940. Γιατί η 28η Οκτωβρίου μπορεί να σηματοδότησε την σύγκρουση της Ελλάδας με την φασιστική Ιταλία. Μόνο που η σύγκρουση δεν έγινε για ιδεολογικούς λόγους. Έγινε για λόγους γεωπολιτικούς. Ήταν το τελευταίο επεισόδιο ενός γεωπολιτικού ανταγωνισμού ανάμεσα στις δυο χώρες που υπήρχε ήδη από την δεκαετία του 1910, εντάθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην μικρασιατική εκστρατεία ενώ συνεχίστηκε όσο οι Ιταλοί ασκούσαν ιμπεριαλιστική πολιτική στο Αιγαίο.
Ασφαλώς, το παλάτι και η τότε ελληνική στρατιωτική ηγεσία βρήκαν την ευκαιρία να συνδέσουν την γεωπολιτική σύγκρουση με τους δικούς τους βρετανοκίνητους πολιτικούς σκοπούς, γεγονός που έδωσε μια ιδεολογική απόχρωση στην αντιπαράθεση. Όμως υπάρχει μεγάλη απόσταση από το να παραδεχτούμε ότι το παλάτι και η στρατιωτική ηγεσία του ελληνικού κράτους ήταν υποκινούμενες από την Βρετανία και αστικές, μέχρι να χαρακτηρίσουμε ως αντιφασιστική συνολικά την κυβέρνηση του Μεταξά και την 28η Οκτωβρίου. ¨Ένα τέτοιο συμπέρασμα αποτελεί προϊόν λογικού άλματος, φλερτάρει με την γελοιότητα και μόνο άτομα με νοητική υστέρηση τύπου «εστιάτορα» μπορούν να υιοθετήσουν.
Δεν θα σταθούμε στις πολύ παράξενες συνθήκες θανάτου του Μεταξά. Θα υπενθυμίσουμε κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί, όντως, η τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος να ήταν αγγλοκίνητες και, κατά συνέπεια, να υπηρετούσαν τους παγκόσμιους θιασώτες του αγοραίου φιλελευθερισμού. Ωστόσο, μεγάλος αριθμός των ανώτερων και των μεσαίων στελεχών του στρατεύματος και του κρατικού μηχανισμού έβλεπε με αντιπάθεια την στάση της ηγεσίας, υποστηρίζοντας τις χώρες του άξονα. Γεγονός που έγινε σαφές όταν η Γερμανία αποφάσισε να βοηθήσει την Ιταλία εναντίον της Ελλάδος, με αποτέλεσμα αξιωματικοί του ελληνικού στρατού που βρίσκονταν στο μέτωπο να πάρουν την πρωτοβουλία για την σύναψη ανακωχής και ειρήνης με την Γερμανία τρεις φορές, στρεφόμενοι ενάντια στον βασιλιά και το επιτελείο του.
Προφανώς, η συμπάθεια των ανώτερων και μεσαίων στην ιεραρχία Ελλήνων στρατιωτικών προς την Γερμανία είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Σε ποιο κράτος, λοιπόν, είχαν λάβει τα ανώτερα αξιώματα του στρατού άνθρωποι οι οποίοι αγνόησαν την ηγεσία τους και τον βασιλιά, στρεφόμενοι στην Γερμανία (για να υπογράψουν τελικά την τρίτη συμφωνία με πολύ δυσμενέστερους όρους σε σχέση με την πρώτη); Μήπως στο κράτος της 4ης Αυγούστου; Αν ήταν αντιφασιστικό το κράτος της 4ης Αυγούστου, θα έδινε αξιώματα σε τέτοιων ιδεολογικών αποχρώσεων υπαλλήλους; Δεν θα είχε απομακρύνει -και μάλιστα εν μέσω πολέμου- από σημαντικές θέσεις του ελληνικού δημοσίου φασίστες, εθνικιστές και εν γένει υπαλλήλους με διάθεση ευμενή προς τον φασισμό;
Καθίσταται αστείο να συνεχίσουμε την ανάλυση απαριθμώντας και παραθέτοντας φασιστικά γνωρίσματα του πολιτεύματος της 4ης Αυγούστου. Άπαντες γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο πολίτευμα ήταν ένα μίγμα συντηρητικών, αστικών και φασιστικών αρχών. Οι αστικές αρχές επιβάλλονταν από το παλάτι και από την αστική ελλαδική τάξη, οι συντηρητικές αρχές προωθούνταν από την εκκλησία, από μεσοαστικά και λαϊκά στρώματα και οι φασιστικές αρχές από τον πυρήνα των ανθρώπων του Μεταξά (χωρίς να αποκλείονται οι αλληλεπιδράσεις και οι επικαλύψεις). Προφανώς, λοιπόν, ένα τέτοιο πολίτευμα δεν μπορούσε να είναι αντιφασιστικό. Ημιφασιστικό, μάλλον ήταν. Όπως, ασφαλώς, δεν υπήρξε ποτέ καμία αντιφασιστική 28η Οκτωβρίου. Το ΟΧΙ έγινε πράξη από ανθρώπους που δεν πήγαν στο μέτωπο για να πολεμήσουν ενάντια στον φασισμό αλλά για να προασπίσουν το έθνος ενάντια σε μια στρατιωτική εισβολή.
Αυτό ακριβώς γιορτάζουμε και τιμούμε. Την στάση του Έλληνα στρατιώτη που κλήθηκε να υπερασπιστεί την πατρίδα. Αυτό ακριβώς είναι η 28η Οκτωβρίου. Μια επέτειος που αφορά όλο τον ελληνικό λαό και τον πατριωτισμό του. Ασχέτως ιδεολογικών προτιμήσεων του καθενός μας και μακριά από διχαστικές τομές. Σε καμία περίπτωση δεν είναι η 28η Οκτωβρίου η αντιφασιστική παράτα της δεξιάς και της αριστερής προπαγάνδας, την οποία αλέθουν και αναπαράγουν μασημένη μέσα στον εθνικιστικό χώρο οι «σερβιτόροι» του συστήματος εξουσίας που δρουν ανάμεσά μας με το προσωπείο του συναγωνιστή.
Σχόλια:
ΥΓ Όταν πήγαινα λύκειο στα χρόνια της κρίσης είχαμε μια γιορτή της 28ης με ένα ολιγόλεπτο παλιό βίντεο με τα γνωστά για το ΟΧΙ του λαού και φωτογραφίες με υπόκρουση τραγουδιών της Βέμπο. Μετά η χορωδία τραγούδησε...την Κατιούσα, το Λιλή Μαρλέν και τα γνωστά αντιφασιστικά. Το μόνο που άξιζε ήταν ο Εθνικός Ύμνος στο τελος..
Τυχαία σήμερα παρακολουθώντας τη τελευταία συνέντευξη του Ρούντι Ρινάλντι στον Καρβουνοπουλο άκουσα σε μια αποστροφή που είπε ότι υπάρχει συζήτηση για αλλαγή της επετείου, ούτως ώστε να γιορτάζεται η απελευθέρωση...
Προφανώς τα ντόπια και υπερατλαντικά εργαστήρια της αποικιοκρατίας στα πλαίσια των ψυχολογικών επιχειρήσεων πάνε να περάσουνε στον ελληνικό λαό το νέο "Ναβαρίνο". Ήδη έχει περάσει στον ελληνικό λαό η χυδαία ψευδής προπαγάνδα ότι μας απελευθέρωσαν οι Άγγλοι από τους Τούρκους και πάνε να το επαναλαβουνε με το 44.
Ο αποικιοκρατουμενος ραγιάς πρέπει να μην έχει ίχνος εθνικής περηφάνιας να πιαστεί από την ιστορία του και να λατρεύει τους Αγγλοσάξωνες αφέντες ως θεούς και προστάτες.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ και ο ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ!!!
Πολυ ωραιο κειμενο, που βαζει τα πραματα στην θεση τους οσον αφορα τους τρολοΕ/Σ και τις διαφορες παρλαπιπες που γραφουν καθε χρονο εναντια στην ηρωικη επετειο της 28ής Οκτωβριου....
Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά; Εκεί είναι το νόημα της συζήτησης και όχι στο να κάνει ο καθένας προσωπικές τοποθετήσεις με αξιώσεις γενικά αποδεκτών συμπερασμάτων.
Δείτε το παρακάτω άρθρο. Ακόμη και οι ακαδημαϊκοί των ημερών μας λένε πια τα προφανή. Ο Μεταξάς δολοφονήθηκε, ήταν σε επικοινωνία με τους Γερμανούς και άλλα πολλά.
https://www.protothema.gr/stories/article/1555748/dilitiriasan-ton-metaxa-treis-mines-meta-to-ohi-o-istorikos-sotiris-rizas-ston-dimitri-danika/
Πάντως το δηλητήριο των "εθνικιστών" της γενιάς του Πολυτεχνείου το κατάπιε εκείνη την περίοδο στα μενού που σέρβιρε η πρώτη ΧΑ.
Για τον Κορυζή συμφωνούμε. Αλλά είναι ένα επιχείρημα που ενισχύει την δική μας θέση. Δεν ήταν μαριονέτες των Άγγλων όλοι όσοι είχαν δημόσια αξιώματα και κοινωνική δύναμη την περίοδο της 4ης Αυγούστου.
"ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΓΓΛΟΔΟΥΛΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ"
Σωστά. Μόνο που η 4η Αυγούστου δεν ήταν κάτι τέτοιο. Την είχε ανάγκη ο βασιλιάς. Δεν ήταν ένα πολιτικό του παιχνίδι. Αν είχε τόση δύναμη ο Γεώργιος θα έστηνε ένα πολίτευμα πιο συμβατό με την δική του πολιτική αντίληψη και δεν θα ανεχόταν μια εκδοχή φασισμού. Ήθελε την φασίζουσα εκδοχή γιατί χωρίς αυτήν δεν είχε την απαραίτητη διείσδυση σε λαϊκά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, στην διανόηση κλπ. Συνεπώς είχε και ο βασιλιάς ανάγκη την 4η Αυγούστου. Δεν ήταν μονοπωλιακά παντοδύναμος παίκτης στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ωστόσο, όπως έγραψε ο mod σε άλλο σχόλιο, δεν ήταν η 4η Αυγούστου ο πυρήνας του κράτους. Ήταν το φασιστικό συμπλήρωμα που είχε ανάγκη ο βασιλιάς και το βαθύ κράτος. Όμως δεν ήταν η 4η Αυγούστου το βαθύ κράτος. Για αυτό και στην ουσία διαλύθηκε η 4η Αυγούστου με τον θάνατο του Μεταξά. Το βαθύ κράτος όμως παρέμεινε ακμαίο για τα επόμενα εικοσιπέντε χρόνια (όπως σωστά γράφεις). Καλό είναι να καταλάβουμε την διαφορά.
Η 4η Αυγούστου δεν διαμόρφωσε την εξωτερική πολιτική γιατί δεν ήταν η εξουσία του βαθέως ελληνικού κράτους. Η 4η Αυγούστου είχε πραγματική εξουσία στην εσωτερική πολιτική, στην πολιτιστική πολιτική και έναν λόγο (όχι τον μοναδικό) στην πολιτική των οικονομικών (όχι της εθνικής οικονομίας). Σε αυτούς τους τομείς είτε πολιτεύτηκε φασιστικά είτε φλερτάροντας με τον φασισμό. Στην εξωτερική πολιτική δεν είχε λόγο. Αυτή εξάλλου ήταν και η γραμμή του παλατιού από τον Εθνικό Διχασμό. Η απαίτηση του ελέγχου της εξωτερικής πολιτικής.
"ΙΘΥΝΩΝ ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο "ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΣΚΟΣ" ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΙΑΚΟΣ ,ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ"
Καλό είναι κάποτε να ξεπεράσουμε την συνωμοσιολογία τύπου Στόκου και Ε.Ω. ως χώρος. Μόνο κακό μας κάνει.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ευθυγραμμισμένος. Ο ευθυγραμμισμένος, η μαριονέτα, αυτός που βρίσκεται σε αποστολή, όπως τον παρουσιάζετε, λειτουργεί επαγγελματικά. Δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς ώστε να σπάσει. Αν σπάσει τότε δεν είναι αυτό που περιγράφεις.
Ούτε μπορούμε να πούμε ότι έσπασε ο Μεταξάς. Έπαιζε το δικό του πολιτικό παιχνίδι, εκμεταλλευόμενος το αντιβενιζελικό πολιτικό στρατόπεδο, μέχρι εκεί που μπορούσε. Όταν οι Βρετανοί διαπίστωσαν ότι άρχιζε να διαμορφώνεται ένα περιβάλλον στην εξωτερική πολιτική που του έδινε δυνατότητα την οποία δεν επέτρεπαν, έκαναν αυτό που ξέρουμε. Το ίδιο ακριβώς έγινε και με τον Μουσολίνι σε άλλο επίπεδο μεγέθους. Ο Μουσολίνι δεν ήταν ο πλέον αγγλόφιλος Ιταλός στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο; Έκαναν οι Βρετανοί πλάτες για να φτιάξει δικές του εφημερίδες, να οργανώσει νέο αριστερό κόμμα και να ηγηθεί ενός κινήματος; Αν δεν τα γνωρίζετε αυτά διαβάστε την ευρωπαϊκή ιστορία παιδιά. Υπάρχει βιβλιογραφία και στα ελληνικά. Γιατί νομίζετε ότι ήταν ανεκτός ο φασισμός στον δυτικό κόσμο μέχρι το 1933 (ακόμη και αμερικανικά περιοδικά life style υμνούσαν τον Μουσολίνι ως πετυχημένο πολιτικό). Όταν διαπίστωσε ο Μουσολίνι ότι είχε τους συμμάχους και την δύναμη ώστε να στραφεί εναντίον εκείνων που τα ιταλικά συμφέροντα απαιτούσαν, στράφηκε ενάντια στους αγγλοσάξονες. Είναι πολλές οι ομοιότητες με την περίπτωση του Μεταξά. Με την διαφορά ότι στην Ελλάδα, επειδή ήταν μικρότερη, δεν επιτράπηκε η ανάπτυξη κομματικού φασιστικού κινήματος (ίσως και γιατί δεν υπήρχαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις εντός της χώρας).
Προσοχή και στα ελληνικά μας. "Καταρχάς" είναι ο σωστός όρος (δηλαδή "πρώτα απ' όλα) και όχι καταρχήν (που σημαίνει κατά την αρχή, σύμφωνα με το νόμο δηλαδή).
Ο Μουσολίνι ήταν ο παράγοντας του ιταλικού σοσιαλιστικού κινήματος που υποστήριξε την είσοδο της Ιταλίας στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Βρετανίας. Από εκεί ξεκινούν οι συμπάθειες. Εκείνη την περίοδο τα σοσιαλιστικά κόμματα ήταν υπέρ της ουδετερότητας και της μη εμπλοκής στον πόλεμο. Ο Μουσολίνι αποχωρεί από το Αβάντι και το σοσιαλιστικό κίνημα οργανώνοντας μια μαχητική ομάδα σοσιαλιστών που ήταν υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στο πλευρό της Αγγλίας, με ερμηνευτικά εργαλεία παρμένα από την θεωρία του Σορέλ. Έτσι ξεκίνησε η όλη ιστορία.
Μόλις κάνει αυτή την επιλογή ο Μουσολίνι βρίσκεται ξαφνικά με οικονομική δυνατότητα να εκδίδει πανιταλικές εφημερίδες, να συντηρεί πολιτικές οργανώσεις κλπ. Πριν οι κομμουνιστές γίνουν δύναμη ικανή να διεκδικήσει εξουσία και υποτίθεται χρειαστούν τον Μουσολίνι ως αντίβαρο οι Άγγλοι ξεκίνησε η καλή τους σχέση. Εκείνη την περίοδο ο Μεταξάς ήταν πιο ριζοσπαστικά αντιδυτικός.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι μετά όντως υπήρχε κάποιος φόβος για την ανάπτυξη κομμουνιστικού κινδύνου και οι Άγγλοι είδαν με καλό μάτι τον Μουσολίνι. Το ίδιο κάνει. Ακόμη και αν ήταν μόνο αυτό που υποστηρίζεις εσύ. Βασιλιά είχε πάνω από το κεφάλι του ο Μουσολίνι, βασιλιά και ο Μεταξάς. Ο βασιλιάς εκπαραθύρωσε και τον Μουσολίνι όταν έγιναν δύσκολα τα πράγματα. Προφανώς υπάρχουν διαφορές αλλά υπάρχουν και ομοιότητες. Μην κρίνουμε με άλλα μέτρα την μια περίπτωση από την άλλη.
Και, βέβαια, δεν ήταν άσχετοι ιδεολογικά και κοσμοθεωρητικά, όπως νομίζεις. Πού το βασίζεις αυτό; Εθνικιστές αντιδιαφωτιστές και οι δύο. Με πίστη στους ξεχωριστούς ανθρώπους και σε μια οικονομία μη φιλελεύθερη και μη μαρξιστική. Παραδοσιοκράτες με έμφαση στον αισθητικό κλασικισμό και κλείσιμο του ματιού σε νέα λογοτεχνικά ρεύματα και οι δύο. Πού την είδες την "καμία σχέση"; Ας αποφύγουμε τις μαξιμαλιστικές φραστικές καραμούζες. Του Τέλη, της ΧΑ και των άλλων σαπακιών του παρελθόντος κατάλοιπα είναι.
Η επέτειος όμως της 28ης πήρε αντιφασιστικο χαρακτήρα.Και έχει σημασία ότι δεν τον πηρε από ακαπνους φραπεδοφορους δεκαετιες μετά,αλλά μέσα στη κατοχή από τους ίδιους τους ήρωες του μετώπου.Μεσα στη κατοχή λοιπόν κάθε 28η οι αντιστασιακες οργανωσεις οργάνωσαν αντικατοχικες εκδηλωσεις τις οποίες χτυπούσαν οι αρχές κατοχης.Τον αντιφασιστικο χαρακτήρα τον αναγνώριζαν στην ουσία και οι αρχές κατοχης αφού κυνηγούσαν τους βετεράνους του πολέμου ως αντιφασιστες με αποκορύφωμα τη δολοφονία καμμια 300αρια από αυτούς το Νοέμβριο του 43.
Στην περίπτωση λοιπόν της 28ης κατά τη γνώμη μου έχουμε μια επανανοηματοδοτηση η οποία έγινε από τα τότε δρωντα πρόσωπα τα οποία θεωρούσαν την 28η και την αντίσταση τον ίδιο αγώνα πράγμα που εν μέρει δεχονταν και οι κατοχικές αρχές με τη στάση τους.
Τώρα προφανώς εν έχει 2025 ακούγονται παρλαπιπες από άκαπνους αλλά δεν έχουν και μεγάλη σημασία.Η επέτειος ανήκει στο σύνολο του λαού μας,είναι φυσιολογικό ανάλογα με την πολιτική καταγωγη να υπάρχουν οπτικές( πχ ρόλος λαού,στρατού κλπ).Αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρχει μετρο αλλά ποιος το έχασε για να το βρούμε εμείς που έλεγε και η βενιζελικη,φαλαγγιτισσα και επονιτισα γιαγιά μου
Δηλαδή αν οι κατοχικές δυνάμεις είχαν δημοκρατικό πολίτευμα δεν θα υπήρχαν αντικατοχικές δράσεις από τον πληθυσμό;
Όπως προείπα βέβαια, το πολιτικό-ιδεολογικό κομμάτι μπαίνει αργότερα στην συζήτηση, όταν κατά την διάρκεια του εμφυλίου σκότωσαν τους συγχωριανούς τους ή τους συγγενείς τους – ανάλογα με το που είχε τοποθετηθεί ιδεολογικά ο καθένας – είτε οι «κομμουνιστές» είτε οι «δεξιοί». Αξίζει να σημειωθεί ότι με όσους έχω μιλήσει και ήταν από την πλευρά των κομμουνιστών, τους είναι πολύ πιο εύκολο να αποκαλέσουν τους τότε δεξιούς του ’46 «φασίστες», παρά τους πραγματικούς φασίστες της Ιταλίας ή τους εθνικόσοσιαλιστές της Γερμανίας.
"Η βαθιά 4η Αυγούστου ήταν χειροπόδαρα δεμένη στο αγγλικό άρμα και τα ιουδαϊκά συμφέροντα, τώρα αν για γαρνιτούρα οι Άγγλοι επέτρεψαν να υπάρχουν και κάποιοι φιλοφασίζοντες δεν αλλάζει κάτι στον βασικό προσανατολισμό. "
Κάνεις λάθος σε ένα πράγμα. Δεν ήταν η βαθιά τετάρτη Αυγούστου αυτό που περιγράφεις. Ήταν το βαθύ ελλαδικό κράτος με πυρήνα το παλάτι. Η 4η Αυγούστου διέθετε δομές (πχ ΕΟΝ) που όχι μόνο ήταν φασιστικές αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το βαθύ κράτος και τον βρετανικό προσανατολισμό. Το να πεις ότι η 4η Αυγούστου ήταν ένα φασιστικό στόλισμα του ελληνικού κράτους θα ήταν σωστό. Όχι όμως ότι ήταν η ίδια το βαθύ κράτος. Μανιαδάκηδες και λοιποί θα υπήρχαν και χωρίς την 4η Αυγούστου. Δεν τους έφτιαξε αυτή. ΕΟΝ, εκρηκτική βιβλιοπαραγωγή ιδεολογικών εντύπων και χαιρετισμοί δεν θα υπήρχαν. Αυτή ήταν η 4η Αυγούστου.
"Τελικά τα αφεντικά του του τον πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα τον Γενάρη του '41. Η δολοφονία του από τα εγγλέζικα σκυλιά δεν του δίνει άφεση αμαρτιών για την εγκληματική του πολιτική εναντίον των συμφερόντων του ελληνικού λαού".
Αν τον πέταγαν σαν το σκυλί τα αφεντικά του θα μπορούσε να ζει. Το ότι δολοφονείται κάποιος κυβερνήτης εν μέσω διαπραγματεύσεων δείχνει ότι δεν ήταν και τόσο πιστός. Κάτι φοβούνταν από αυτόν εκείνοι που τον δολοφόνησαν. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Όλη του η "πολιτική" δράση είναι προσανατολισμένη στις "προσωπικές επιλογές" ζωής του. Ψάξε την περίπτωση του μακαρίτη Γιανέλου της ΑΚΟΕ. Λέγαν ακριβώς τα ίδια.