του Λούσιαν Τούντορ (μετάφραση Αχιλλέας)
Ο Οθμάρ Σπαν ήταν Αυστριακός φιλόσοφος που άσκησε καθοριστική επιρροή στη γερμανική συντηρητική και παραδοσιοκρατική σκέψη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και θεωρείται ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του πνευματικού κινήματος γνωστού ως «Συντηρητική Επανάσταση». Ο Σπαν διετέλεσε καθηγητής Οικονομικών και Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου δίδασκε όχι μόνο κοινωνική και οικονομική θεωρία, αλλά επηρέαζε ταυτόχρονα πολλούς φοιτητές με την ανάλυση της κοσμοθεωρίας κατά την διάρκεια των διαλέξεών του. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια μεγάλη ομάδα οπαδών, γνωστή ως Spannkreis («Κύκλος του Σπαν»), η οποία επιχείρησε να επηρεάσει πολιτικούς δεκτικούς στη «σπανική» φιλοσοφία, προκειμένου να πραγματώσουν τους στόχους της.[[i]]
Ο ίδιος ο Σπαν επηρεάστηκε από πολλούς φιλοσόφους διαφορετικών εποχών, μεταξύ των οποίων ήταν ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, ο Φραντς φον Μπαάντερ – και κυρίως από τη γερμανική ρομαντική σκέψη του Άνταμ Μύλλερ. Ο Σπαν αποκαλούσε τη δική του κοσμοθεωρία «Θεωρία του Καθολικού Όλου» (Universalismus), έναν όρο που δεν πρέπει να συγχέουμε με τις «κοσμοπολιτισμό»: ο πρώτος έχει εθνικιστικό χαρακτήρα και αναγνωρίζει την αξία της ιδιαιτερότητας, ενώ ο δεύτερος εδράζεται στην μη-ιδιαιτερότητα ή ακόμη και στην αντί-ιδιαιτερότητα. Ο όρος του Σπαν προέρχεται από τη ρίζα της «καθολικότητας», με τη φιλοσοφική έννοια της ολότητας που υπερέχει των μερών, και συνδέεται με έννοιες όπως η συλλογικότητα, η ολοκλήρωση και το σύνολο.[[ii]] Η θεωρία του Καθολικού Όλου του Σπαν αναπτύχθηκε σε μια σειρά έργων, με σημαντικότερο το Der wahre Staat («Το Αληθινό Κράτος»). Ουσιαστικά, η θεωρία αυτή τόνιζε την αξία του έθνους και της κοινωνικής ολότητας σε αντίθεση με το άτομο, καθώς και την αξία των θρησκευτικών (κυρίως καθολικών) αξιών σε αντίθεση με τις υλιστικές, ενώ υποστήριζε το πρότυπο ενός μη δημοκρατικού, ιεραρχικού και κορπορατιστικού (συντεχνιακού) κράτους ως τη μόνη πραγματικά έγκυρη μορφή πολιτειακής συγκρότησης.
Η Κοινωνική Θεωρία
Ο Σπαν δήλωνε: «Είναι θεμελιώδης αρχή όλων των κοινωνικών επιστημών ότι τα άτομα δεν υφίστανται, αλλά ότι υπάρχει μόνον το όλον· και ότι τα άτομα καθίστανται πραγματικά και αποκτούν ύπαρξη μόνο στον βαθμό που είναι μέλη του όλου».[[iii]] Αυτή η αντίληψη, που βρίσκεται στον πυρήνα της κοινωνιολογίας του Σπαν, δεν αρνείται την ύπαρξη του ατόμου μεν, αλλά απορρίπτει πλήρως τον ατομικισμό δε, δηλαδή την ιδεολογία που αρνείται την ύπαρξη και τη σημασία υπερ-ατομικών πραγματικοτήτων. Η κλασική φιλελεύθερη θεωρία, η οποία ήταν ατομικιστική, υιοθετούσε μια «ατομιστική» θεώρηση του ανθρώπου και θεωρούσε ότι μόνον το άτομο είναι υπαρκτό — άτομα, δηλαδή, όπου ουσιαστικά δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους και παρέμεναν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Επιπλέον, υποστήριζε ότι η κοινωνία υπάρχει μόνο ως μία εργαλειακή ένωση, η οποία με την σειρά της ήταν προϊόν ενός «κοινωνικού συμβολαίου». Αντίθετα, οι κοινωνιολογικές μελέτες έχουν διαψεύσει αυτή τη θεωρία, δείχνοντας ότι το όλον (η κοινωνία) δεν είναι ποτέ απλώς το άθροισμα των μερών της και ότι τα άτομα συνδέονται με φυσικό τρόπο μεταξύ τους μέσω ψυχικών δεσμών. Αυτή ήταν και η θέση του Σπαν, αν και δοσμένη με έναν ιδιαίτερο και συστηματικό τρόπο.[[iv]]
Παρά το γεγονός ότι η θεωρία του ατομικισμού φαίνεται επιφανειακά ορθή σε πολλούς, μια βαθύτερη εξέταση αποδεικνύει ότι είναι εντελώς λανθασμένη. Τα άτομα ποτέ δεν ενεργούν απολύτως ανεξάρτητα, καθώς η συμπεριφορά τους καθορίζεται πάντοτε — ή έστω εν μέρει — από την κοινωνία στην οποία ζουν, καθώς και από τους οργανικούς, μη εργαλειακούς και μη συμβατικούς δεσμούς τους, με τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Ο Σπαν έγραφε: «Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, το άτομο δεν είναι πλέον αυτοκαθοριζόμενο και αυτοδημιούργητο, ούτε βασίζεται αποκλειστικά και ολοκληρωτικά στο δικό του “εγώ”».[[v]] Ο Σπαν αντιλαμβανόταν την κοινωνική τάξη, το όλον, ως οργανική κοινωνία — δηλαδή κοινότητα — στην οποία όλα τα άτομα διαθέτουν μια προϋπάρχουσα πνευματική ενότητα. Το άτομο αναδύεται από την κοινωνική ολότητα στην οποία γεννήθηκε και από την οποία ποτέ δεν αποκόπτεται πλήρως, και, όπως σημείωνε ο ίδιος, «το άτομο, επομένως, αποτελεί παράγωγο στοιχείο του όλου».[[vi]]
Επομένως, η κοινωνία δεν είναι απλώς ένα μηχανικό σύνολο θεμελιωδώς διακριτών ατόμων, αλλά ένα όλον, μια κοινότητα, που προηγείται των μερών της, δηλαδή των ατόμων. «Οι υποστηρικτές της Θεωρίας του Καθολικού Όλου ισχυρίζονται ότι ο ψυχικός ή πνευματικός δεσμός μεταξύ των ατόμων υπάρχει ως αυτόνομη οντότητα…».[[vii]] Ωστόσο, ο Σπαν διευκρίνισε ότι αυτό δεν σημαίνει πως το άτομο στερείται «πνευματικής αυτοδυναμίας», αλλά ότι ολοκληρώνει την ύπαρξή του μόνο ως μέλος του όλου, δηλαδή ότι: «Μπορεί να διαμορφώσει τον εαυτό του και να οικοδομήσει την προσωπικότητά του μόνο όταν βρίσκεται σε στενή επαφή με τους όμοιούς του· μπορεί να διατηρηθεί ως ον με δυνατότητα σκέψης ή πνευματικότητα μόνο όταν βρίσκεται σε στενή και ποικίλη κοινωνία με άλλα όντα που διαθέτουν παρόμοιες ιδιότητες».[[viii]]
Όλη η πνευματική πραγματικότητα που υπάρχει στο άτομο υπάρχει μόνο μέσα στην κοινότητα και γίνεται αντιληπτή μόνο ως κάτι που έχει ενεργοποιηθεί… Η πνευματικότητα που αναδύεται σε ένα άτομο (άμεσα ή μέσω κάποιου άλλου) αποτελεί πάντα, με κάποιο τρόπο, αντήχηση αυτού που ένα άλλο πνεύμα έχει προκαλέσει στο άτομο. Αυτό σημαίνει ότι η ανθρώπινη πνευματικότητα υπάρχει μόνο εντός της κοινότητας και ποτέ στην πνευματική απομόνωση. Μπορούμε να πούμε ότι η ατομική πνευματικότητα υπάρχει μόνο στην κοινότητα, ή πιο σωστά, σε μια «πνευματική κοινότητα» (Gezweiung). Όλη η πνευματική ουσία και ύπαρξη υφίσταται ως «πνευματική κοινότητα» και μόνο εντός της «κοινοτικής πνευματικότητας» (Gezweitheit).[[ix]]
Είναι επίσης σημαντικό να διευκρινιστεί ότι η έννοια της κοινωνίας κατά τον Σπαν δεν θεωρείται ως ένα σύνολο χωρίς άλλα πνευματικά σώματα, χωριστά μεταξύ τους. Αντίθετα, αναγνώριζε τη σημασία των διαφόρων υπό-ομάδων, τις οποίες αποκαλούσε «υπό-ολότητες» (partial wholes), ως συνιστώσες και στοιχεία που είναι διαφορετικά, αλλά συγγενή, και τα οποία εναρμονίζονται μέσα στο όλον στο οποίο ανήκουν. Επομένως, το όλον ή η ολότητα μπορεί να κατανοηθεί ως η ενότητα των ατόμων και των «μερικών όλων». Χρησιμοποιώντας μία συμβολική εικόνα: «Η Ολότητα [το Όλον] είναι ανάλογη του λευκού φωτός πριν διαθλαστεί υπό του πρίσματος σε πολλά χρώματα», όπου το λευκό φως αντιπροσωπεύει την υπερ-χρονική ολότητα, ενώ το πρίσμα αποτελεί τον κοσμικό χρόνο που διαθλά την ολότητα στη διαφοροποιημένη και εξατομικευμένη χρονική πραγματικότητα».[[x]]
Η Εθνικότητα και ο Φυλετικός Τύπος
Το Volk («λαός» ή «έθνος»), που σημαίνει «εθνικότητα» με την πολιτισμική και εθνοτική έννοια, αποτελεί μια εντελώς διαφορετική οντότητα και θέμα μελέτης σε σχέση με την κοινωνία ή το όλον. Ωστόσο, για τον Σπαν, οι δύο έννοιες συνδέονται στενά. Ο Σπαν ήταν εθνικιστής και, ορίζοντας το Volk ως μέλος μιας «πνευματικής κοινότητας» με κοινό πολιτισμό, πίστευε ότι ένα κοινωνικό όλον υπό φυσιολογικές συνθήκες αποτελείται από έναν ενιαίο φυλετικό τύπο. Οι βαθύτατοι ψυχικοί δεσμοί που επιβίωναν στις παλαιότερες κοινωνίες, υπήρχαν πραγματικά μόνο όταν οι άνθρωποι μοιράζονταν το ίδιο πολιτισμικό υπόβαθρο. Έτσι, ο Σπαν υπερασπιζόταν «την έννοια της συγκεκριμένης πολιτιστικής κοινότητας, την ιδέα του έθνους — σε αντίθεση με την ιδέα της ανεξέλεγκτης, κοσμοπολίτικης αλληλεπίδρασης μεταξύ των ατόμων».[[xi]]
Ο Σπαν υποστήριζε τον διαχωρισμό των εθνοτικών ομάδων σε διαφορετικά κράτη και ήταν, επίσης, υπέρμαχος του παγγερμανισμού, καθώς πίστευε ότι ο γερμανικός λαός θα έπρεπε να ενωθεί σε ένα ενιαίο Ράιχ. Επιπλέον, θεωρώντας ότι το γερμανικό έθνος ήταν πνευματικά ανώτερο των άλλων εθνών — μια αντίληψη που μπορεί να θεωρηθεί το ατυχές αποτέλεσμα προσωπικής μεροληψίας — πίστευε ότι οι Γερμανοί είχαν καθήκον να ηγηθούν της Ευρώπης στην έξοδο από την κρίση της φιλελεύθερης νεωτερικότητας και να την οδηγήσουν σε μια υγιέστερη οργάνωση, παρόμοια με την οργάνωση που επικρατούσε στον Μεσαίωνα.[[xii]]
Όσον αφορά το ζήτημα της φυλής ο Σπαν προσπάθησε να διαμορφώσει μια θεώρηση της φυλής σύμφωνη με τη χριστιανική αντίληψη για τον άνθρωπο, λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τη βιολογικότητά του, αλλά και την ψυχική και πνευματική του διάσταση. Για το λόγο αυτό, απέρριψε την κοινή αντίληψη της φυλής ως βιολογικής οντότητας, καθώς δεν πίστευε ότι οι φυλετικοί τύποι προέρχονται από την βιολογική κληρονομικότητα – όπως, άλλωστε, δεν θεωρούσε ότι ο χαρακτήρας ενός ατόμου καθορίζεται από τη βιολογική κληρονομικότητα. Γι’ αυτό, για τον Σπαν, η φυλή ήταν κυρίως ο πολιτισμικός και πνευματικός χαρακτήρας ή τύπος και ότι η «φυλετική καθαρότητα» ενός ατόμου καθορίζεται επομένως όχι από τη βιολογική καθαρότητα, αλλά από το πόσο ο χαρακτήρας και ο τρόπος συμπεριφοράς του ανταποκρίνονται σε μια συγκεκριμένη πνευματική ποιότητα. Στη σύγκριση των θεωριών περί των φυλών του Σπαν και του Λούντβιχ Φέρντιναντ Κλάους (ενός σημαντικού ψυχολόγου που ειδικεύτηκε στη φυλετική ψυχολογία), ο Έρικ Φόγκελιν κατέληξε στο ότι:
«Στη θεωρία της φυλής του Σπαν και στις μελέτες του Κλάους, η φυλή εμφανίζεται ως η ιδέα ενός ολικού όντος: για αυτούς τους δύο μελετητές, η φυλετική καθαρότητα ή η “καθαρότητα του αίματος” δεν αποτελεί ιδιότητα του γενετικού υλικού με την βιολογική έννοια, αλλά με την καθαρότητα του τύπου της ανθρώπινης μορφής σε όλες τις μορφές της - την ύπαρξη ενός πνευματικού “στίγματος” αναγνωρίσιμου στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται τόσο σωματικά όσο και ψυχικά».[[xiii]]
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι, ενώ ο Λούντβιχ Κλάους (όπως και ο Σπαν) δεν πίστευε ότι ο πνευματικός χαρακτήρας είναι απλώς προϊόν της γενετικής, υπογράμμιζε τη σημασία της φυσικής διάστασης της φυλής, διότι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται σωματικά η φυλετική μορφή πρέπει ουσιαστικά να συμφωνεί και με το πώς εκφράζεται πνευματικά - και με τις παραπάνω να παραμένουν πάντοτε αλληλένδετες. Όπως έγραφε ο Κλάους:
«Η μορφή της ψυχής εκφράζεται στο δικό της πεδίο, το ζωοποιό σώμα. Αλλά για να καταστεί αυτό δυνατό, και το ίδιο το πεδίο πρέπει να κυβερνάται από έναν τύπο, ο οποίος με τη σειρά του πρέπει να βρίσκεται σε δομικά άρτια σχέση με τον τύπο της ψυχής: όλα τα χαρακτηριστικά της σωματικής δομής αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, διαδρομές για την έκφραση της ψυχής. Η φυλετικά συγκροτημένη ψυχή (δηλαδή η καθορισμένη από τον τύπο) αποκτά έτσι ένα φυλετικά συγκροτημένο ζωοποιό σώμα, ώστε να εκφράσει με πλήρη και αμιγή τρόπο τον φυλετικά καθορισμένο τύπο της εμπειρίας της. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο τύπος της ψυχής αναστέλλεται εάν ο τύπος του σώματός δεν συμφωνεί απόλυτα με αυτήν».[[xiv]]
Ομοίως, ο Ιούλιος Έβολα, του οποίου η σκέψη επηρεάστηκε τόσο από τον Σπαν όσο και από τον Κλάους, και ο οποίος, επεκτείνοντας την ψυχολογία περί φυλής του Κλάους ώστε να περιλάβει και ζητήματα θρησκευτικότητας, επίσης επιβεβαίωσε την σημασία του σώματος.[[xv]]
Από την άλλη πλευρά, το αρνητικό στοιχείο της φυλετικής θεωρίας του Σπαν είναι ότι καταλήγει στην πλήρη απόρριψη του ρόλου του βιολογικού φυλετικού τύπου. Πράγματι, πολλά από τα σημαντικότερα έργα του Σπαν δεν αναφέρουν καν το ζήτημα της φυλής. Ως συνέπεια, ο Σπαν ανέχτηκε — και σε ορισμένες περιπτώσεις ενέκρινε — τις κριτικές των φοιτητών του προς τις εθνικοσοσιαλιστικές φυλετικές θεωρίες που τόνιζαν τον ρόλο της βιολογικότητας· ζήτημα που αργότερα δημιούργησε προβλήματα στη σχέση του με το κίνημα, παρά το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους υποστηρικτές του.[[xvi]]
Το Αληθινό Κράτος
Η Θεωρία του Καθολικού Όλου του Σπαν ήταν, στην ουσία, μια καθολική εκδοχή της «Ριζοσπαστικής Παραδοσιοκρατίας»· ο Σπαν πίστευε ότι υπήρχαν αιώνιες αρχές πάνω στις οποίες έπρεπε να οικοδομηθεί κάθε κοινωνική, οικονομική και πολιτική τάξη. Ενώ οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης — του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού — δεσμεύονταν από τις ιστορικές συνθήκες και ήταν συνδεδεμένες με την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, ταυτόχρονα υπήρχαν ορισμένες αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν τα περισσότερα αρχαία και μεσαιωνικά κράτη, οι οποίες είναι αιώνια ισχύουσες, όντας προερχόμενες από τη Θεία Τάξη. Παρά το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες μορφές κράτους του παρελθόντος δεν μπορούν να επανέλθουν με την ακριβή μορφή τους, καθώς φέρουν χαρακτηριστικά που αντανακλούν την τότε εποχή και έχουν πλέον ιστορικό χαρακτήρα, οι αρχές πάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν — και επομένως το γενικό πρότυπο που παρέχουν — είναι διαχρονικές και πρέπει να επαναθεσμοθετηθούν στον σύγχρονο κόσμο, δεδομένου ότι τα συστήματα που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση είναι εσφαλμένα και επονείδιστα.[[xvii]] Αυτό το διαχρονικό πρότυπο ήταν το Wahre Staat, ή «Αληθινό Κράτος» — ένα συντεχνιακό, μοναρχικό και ελιτιστικό κράτος — που αποτελούσε το κεντρικό στοιχείο της φιλοσοφίας της Θεωρίας του Καθολικού Όλου.
1. Η Οικονομία
Όσον αφορά την οικονομία, ο Σπαν, όπως και ο Άνταμ Μύλλερ, απέρριπτε τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον σοσιαλισμό, προτείνοντας ένα κορπορατιστικό σύστημα που παραπέμπει στο σύστημα των συντεχνιών και των εγγείων ιδιοκτησιών του Μεσαίωνα· ένα σύστημα στο οποίο οι τομείς εργασίας και παραγωγής οργανώνονταν σε σωματεία ή συντεχνίες και υπάγονταν στην υπηρεσία του κράτους και του έθνους, ενώ η οικονομική δραστηριότητα καθοδηγούνταν από διαχειριστές και δεν αφηνόταν αποκλειστικά στην αυτορυθμιστική λειτουργία της. Η αξία κάθε αγαθού ή προϊόντος που παράγεται σε αυτό το σύστημα δεν καθορίζεται από τον χρόνο εργασίας που επενδύθηκε σε αυτό (όπως υποστηρίζει η θεωρία της αξίας της εργασίας των Μαρξ και Σμιθ), αλλά από την «οργανική του χρησιμότητα» ή «κοινωνική του ωφελιμότητα», δηλαδή τη χρησιμότητά του για το κοινωνικό σύνολο και για το κράτος.[[xviii]]
Ο κύριος λόγος που ο Σπαν απέρριπτε τον καπιταλισμό ήταν η ατομικιστική του φύση, η οποία είχε την τάση να δημιουργεί δυσαρμονία και να αποδυναμώνει τους πνευματικούς δεσμούς μεταξύ των ατόμων εντός της κοινωνικής ολότητας. Αν και ο Σπαν δεν επιδίωκε την πλήρη εξάλειψη του ανταγωνισμού από την οικονομική ζωή, επισήμαινε ότι ο ακραίος ανταγωνισμός που υμνείται από τους καπιταλιστές δημιουργούσε ένα σύστημα αγοράς όπου επικρατούσε μια «μάχη όλων εναντίον όλων» και όπου οι δραστηριότητες δεν πραγματοποιούνταν στην υπηρεσία του όλου και του κράτους, αλλά στην υπηρεσία ατομικών, εγωκεντρικών συμφερόντων. Η οικονομική φιλοσοφία της Θεωρίας του Καθολικού Όλου είχε ως στόχο να δημιουργήσει αρμονία στην κοινωνία και την οικονομία και, επομένως, εκτιμούσε «τη ζωογόνο ενέργεια της αμοιβαίας εξάρτησης όλων των μελών της κοινότητας…»[[xix]]
Επιπλέον, ο Σπαν αναγνώριζε ότι ο καπιταλισμός οδηγούσε στην άδικη μεταχείριση των κατώτερων στρωμάτων από τους καπιταλιστές. Έτσι, ενώ θεωρούσε τις θεωρίες του Μαρξ θεωρητικά εσφαλμένες, σημείωνε ότι: «Ο Μαρξ, ωστόσο, προσέφερε μία καλή υπηρεσία, τραβώντας την προσοχή στην ανισότητα της μεταχείρισης των εργατών και των επιχειρηματιών αντίστοιχα, εντός της ατομικιστικής οργάνωσης της κοινωνίας».[[xx]] Ωστόσο, ο Σπαν απέκλειε γενικά τα σοσιαλιστικά συστήματα, διότι, ενώ φαίνονταν επιφανειακά σύμφωνα με την αρχή του Καθολικού Όλου, στην πραγματικότητα συνδύαζαν στοιχεία Καθολικού Όλου και ατομικισμού. Δεν αναγνώριζε την υπεροχή του Κράτους έναντι των ατόμων και υποστήριζε ότι όλα τα άτομα στην κοινωνία θα έπρεπε να κατέχουν την ίδια θέση, εξαλείφοντας τις ταξικές διακρίσεις, και να λαμβάνουν ίση ποσότητα αγαθών. «Το αληθινό Καθολικό Όλο επιδιώκει κάτι το οργανικά πολυσχιδές, κάτι το άνισο», αναγνωρίζοντας τις διαφορές, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να εδραιώσει αρμονία μεταξύ των μερών.[[xxi]]
2. Η Πολιτική
Ο Σπαν υποστήριζε ότι όλα τα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα αποτελούσαν μια αντιστροφή του τι αποτελεί πραγματική πολιτική οργάνωση, η οποία, κατά την άποψή του, ήταν ακόμη σημαντικότερη και από το οικονομικό σύστημα. Ένα βασικό πρόβλημα της δημοκρατίας ήταν ότι επέτρεπε, πρώτον, τη χειραγώγηση της κυβέρνησης από πλούσιους καπιταλιστές και χρηματοδότες, των οποίων ο ηθικός χαρακτήρας συχνά αμφισβητείτο και των οποίων οι στόχοι σπάνια ταυτίζονταν με το συμφέρον της κοινότητας· και δεύτερον, επέτρεπε την επικράτηση δημαγωγών με ιδιοτελή κίνητρα, οι οποίοι μπορούσαν να χειραγωγήσουν τις μάζες. Ωστόσο, ακόμη και η θεωρητική βάση της δημοκρατίας ήταν ελαττωματική για τον Σπαν, καθώς οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά άνισοι· τα άτομα διαφέρουν ουσιαστικά στις ικανότητές τους και, κατά συνέπεια, είναι κατάλληλα για διαφορετικές θέσεις εντός της κοινωνίας. Η δημοκρατία, επιτρέποντας σε μια πλειονότητα να αποφασίζει για κυβερνητικά ζητήματα, αποκλείει τα ανώτερα άτομα από τον καθορισμό της μοίρας του Κράτους, διότι «όταν η πλειοψηφία αναλαμβάνει τα ηνία, οι κατώτεροι κυβερνούν τους ανώτερους».[[xxii]]
Τέλος, ο Σπαν παρατηρούσε ότι «οι απαιτήσεις για δημοκρατία και ελευθερία είναι, για ακόμη μια φορά, απόλυτα ατομικιστές».[[xxiii]] Στο Αληθινό Κράτος της Θεωρίας του Καθολικού Όλου, το άτομο υπακούει στη θέληση του όλου και καθοδηγείται από ένα αίσθημα ανιδιοτελούς καθήκοντος προς το Κράτος, αντί να επιβάλλει τη δική του ατομική βούληση ενάντια στις άλλες. Επιπλέον, το άτομο δεν κατέχει δικαιώματα απλώς λόγω του «λογικού» του χαρακτήρα ή μόνο επειδή είναι άνθρωπος, όπως υποστήριζαν πολλοί στοχαστές του Διαφωτισμού· τα δικαιώματά του απορρέουν από την ηθική του συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκει και από τους νόμους του Κράτους.[[xxiv]] Η Θεωρία του Καθολικού Όλου αναγνωρίζει επίσης τις έμφυτες ανισότητες στα ανθρώπινα όντα και υποστηρίζει μια ιεραρχική πολιτική τάξη, όπου υπάρχει μόνο «ισότητα μεταξύ ίσων» και η «υποταγή των πνευματικά κατώτερων στους πνευματικά ανώτερους».[[xxv]]
Στο Αληθινό Κράτος, τα άτομα που επιδείκνυαν ηγετικές ικανότητες, ανώτερη φύση και ορθό ηθικό χαρακτήρα θα ανέβαιναν στα υψηλότερα επίπεδα της ιεραρχίας. Το κράτος θα διοικούνταν από μια ισχυρή ελίτ, τα μέλη της οποίας θα επιλέγονταν από τα ανώτερα στρώματα της ιεραρχίας βάσει αξιοκρατικών ατραπών· ουσιαστικά θα πρόκειται για μια «αξιοκρατική αριστοκρατία». Όσοι βρίσκονταν σε κατώτερες θέσεις θα μάθαιναν να αποδέχονται τον ρόλο τους στην κοινωνία και να σέβονται τους ανώτερους τους, αν και όλα τα μέρη του συστήματος θα παρέμεναν «αναπόσπαστα για την επιβίωση και την ανάπτυξή του».[[xxvi]] Συνεπώς, «πηγή της κυβερνητικής εξουσίας δεν [θα] είναι η κυριαρχία του λαού, αλλά η κυριαρχία της αριστείας».[[xxvii]]
Ο Σπαν, σύμφωνα με το καθολικό θρησκευτικό του υπόβαθρο, πίστευε στην ύπαρξη μιας υπεραισθητηριακής, μεταφυσικής και πνευματικής πραγματικότητας, η οποία υπάρχει ξεχωριστά - και υπερβαίνει - της υλικής πραγματικότητας, της οποίας ο υλικός κόσμος αποτελεί ατελή αντανάκλαση. Υποστήριζε ότι το Αληθινό Κράτος πρέπει να εμπνέεται από χριστιανική πνευματικότητα και ότι οι ηγέτες του πρέπει να καθοδηγούνται από την αφοσίωσή τους στους Θείους νόμους· το Αληθινό Κράτος είναι, επομένως, ουσιαστικά θεοκρατικό. Ωστόσο, η ηγεσία του κράτους αποκτά τη νομιμότητά της όχι μόνο λόγω του θρησκευτικού της χαρακτήρα, αλλά και επειδή διαθέτει «αυθεντικό πνευματικό περιεχόμενο», το οποίο «προηγείται της εξουσίας όπως αυτή εκφράζεται κρατικά και δικαιικά».[[xxviii]] Έτσι, ο Σπαν κατέληγε στο ότι: «Η ιστορία μας διδάσκει ότι είναι η αυθεντικότητα των πνευματικών αξιών που συνιστά τον πνευματικό δεσμό. Αυτές δεν μπορούν να αντικατασταθούν με τη φωτιά και το σπαθί, ούτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας. Κάθε διακυβέρνηση η οποία αντέχει στον χρόνο, και κάθε μορφή οργάνωσης που έχει επιτευχθεί κοινωνικά, είναι απόρροια της εσωτερικής κυριαρχίας».[[xxix]]
Το κράτος που ο Σπαν επιδίωκε να επαναφέρει, είχε επίσης ομοσπονδιακή φύση, ενοποιώντας όλα τα «μερικά όντα» — δηλαδή συντεχνιακές ομάδες και τοπικές περιοχές εντός ενός ορισμένου πεδίου τοπικής αυτοδιοίκησης — υπό την ανώτατη Αρχή. Όπως έγραψε ο Ιούλιος Έβολα, σε μια αναφορά σύμφωνη με τις απόψεις του Σπαν: «Το αληθινό κράτος υπάρχει ως οργανικό όλο αποτελούμενο από διακεκριμένα στοιχεία τα οποία αγκαλιάζοντας τα μερικά ενιαία όντα [όλα], διατηρεί στο καθένα τους τη δική του ιεραρχικά οργανωμένη ζωή».[[xxx]] Καθ’ όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας, το ιεραρχικό, συντεχνιακό Αληθινό Κράτος εμφανίζεται ξανά και ξανά· στα αρχαία κράτη της Σπάρτης, της Ρώμης, της Περσίας, στη Μεσαιωνική Ευρώπη κ.ο.κ. Οι δομές των κρατών αυτών των εποχών «παρείχαν στα μέλη αυτών των κοινωνιών ένα βαθύ αίσθημα ασφάλειας. Αυτές οι μεγάλες πολιτείες χαρακτηρίζονταν από την αρμονία και τη σταθερότητά τους».[[xxxi]]
Η φιλελεύθερη νεωτερικότητα δημιούργησε μια κρίση, στην οποία η αρμονία των παλαιότερων κοινωνιών είχε πληγεί από τον καπιταλισμό και οι κοινωνικοί δεσμοί είχαν αποδυναμωθεί (αν και όχι εξαλειφθεί) λόγω του ατομικισμού. Ωστόσο, ο Σπαν υποστήριζε ότι όλες οι μορφές φιλελευθερισμού και ατομικισμού αποτελούν μια ασθένεια, η οποία ποτέ δεν θα μπορούσε να εξαλείψει πλήρως την πρωταρχική, αρχέγονη πραγματικότητα. Προέβλεψε ότι - στην μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή - ο γερμανικός λαός θα διεκδικούσε ξανά τα δικαιώματά του και θα ξεκινούσε μια επανάσταση με στόχο την αποκατάσταση του Αληθινού Κράτους, αναδημιουργώντας εκείνη την «κοινότητα που συνδέει τον άνθρωπο με τις αιώνιες και απόλυτες δυνάμεις του σύμπαντος»[[xxxii]], και ότι η επανάσταση αυτή θα αντηχούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη, αναζωογονώντας στη σύγχρονη πολιτική ζωή τις αθάνατες αρχές της Θεωρίας του Καθολικού Όλου.
Η Επίδραση και ο Αντίκτυπος της Θεωρίας του Σπαν
Ο Σπαν και ο κύκλος του άσκησαν σημαντική επιρροή κυρίως στη Γερμανία και την Αυστρία, με τη δεύτερη να αποτελεί το επίκεντρο της παραπάνω επιρροής. Η φιλοσοφία του Σπαν αποτέλεσε τη βάση της ιδεολογίας της αυστριακής Heimwehr, υπό την ηγεσία του Έρνστ Ρούντιγκερ φον Στάρχεμπεργκ. Ηγετικά στελέχη του λεγόμενου «αυστροφασιστικού κράτους», όπως ο Ένγκελμπερτ Ντόλφους και ο Κουρτ Σούσνιγκ, επηρεάστηκαν εν μέρει από τις ιδέες του Σπαν και από τα μέλη του «κύκλου Σπαν».[[xxxiii]] Παρά το γεγονός ότι το αυστριακό κράτος ήταν το μοναδικό που επιχείρησε να υλοποιήσει τις θεωρητικές του αρχές, ο Σπαν δεν υποστήριξε τον «αυστροφασισμό», καθώς ήταν παγγερμανιστής και επιδίωκε την ενότητα του γερμανικού λαού υπό ένα ενιαίο κράτος. Ως εκ τούτου, εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα του Χίτλερ, θεωρώντας ότι αυτό θα άνοιγε τον δρόμο για την πραγματοποίηση του Αληθινού Κράτους.
Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες να επηρεάσει την ιδεολογία των Εθνικοσοσιαλιστών και τους ηγέτες του NSDAP, ο Σπαν και ο κύκλος του απορρίφθηκαν από τους περισσότερους εθνικοσοσιαλιστές. Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, ο Ρόμπερτ Λέι και διάφοροι άλλοι συγγραφείς συνδεδεμένοι με τα SS εξαπέλυσαν μια σειρά επιθέσεων κατά της σχολής του Σπαν. Ο Ρόζενμπεργκ ενοχλήθηκε τόσο από την αντίθεση του Σπαν περί της σημασίας του αίματος, όσο και από τη θεοκρατική καθολική του στάση· που έγραψε ότι: «Η σχολή του Σπαν έχει επιτυχώς αντικρούσει τον ηλίθιο υλιστικό ατομικισμό… [αλλά] ο Σπαν αντέτεινε της παραδοσιακής ελληνικής σοφίας και ισχυρίστηκε ότι ο Θεός είναι το μέτρο των πάντων [όπως] και ότι η αληθινή θρησκευτικότητα βρίσκεται μόνο εντός της Καθολικής Εκκλησίας».[[xxxiv]]
Πέρα από την εμμονή τους στην πραγματικότητα των βιολογικών νόμων, άλλοι εθνικοσοσιαλιστές άσκησαν κριτική και στις πολιτικές του προτάσεις. Υποστήριξαν ότι το ιεραρχικό κράτος που προέβλεπε θα δημιουργούσε μία καταστροφική διάσπαση ανάμεσα στην ελίτ και τον λαό, καθώς επέμενε στην απόλυτη διαφορετικότητά τους· κάτι που, κατά την άποψή τους, θα κατέστρεφε την ενότητα που είχε επιτευχθεί ανάμεσα στην ηγεσία και τους απλούς πολίτες. Παρότι ο ίδιος ο εθνικοσοσιαλισμός περιείχε στοιχεία ελιτισμού, ήταν ταυτόχρονα λαϊκός. Λόγω του παραπάνω τονιζόταν ότι κάθε Γερμανός είχε τη δυνατότητα να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Επομένως, μέσα στην Volksgemeinschaft («Λαϊκή Κοινότητα»), ο γερμανικός λαός δεν ήταν αναγκαστικά διαιρετός με την αυστηρή έννοια της ανώτερης ελίτ και των κατώτερων μαζών.[[xxxv]]
.jpg)
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φιλελεύθεροι επικριτές του Σπαν θεωρούσαν την αντί-ατομικιστική του θέση υπερβολικά ακραία, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες και οι μαρξιστές υποστήριξαν ότι το συντεχνιακό κράτος του θα αφαιρούσε τα δικαιώματα των εργατών και θα παραχωρούσε την εξουσία στους αστούς κεφαλαιοκράτες. Και οι δύο χαρακτήρισαν τον Σπαν ως έναν ουτοπικό αντιδραστικό που επιθυμούσε να αναβιώσει τον Μεσαίωνα.[[xxxvi]] Ωστόσο, ο Έντγκαρ Ιούλιους Γιούνγκ, ο οποίος είχε επηρεαστεί έντονα από το έργο του Σπαν - και ουσιαστικά αναπαρήγαγε μια μορφή της Θεωρίας του Καθολικού Όλου - ανέφερε:
«Μας κατηγορούν ότι κινούμαστε παράλληλα ή και πίσω από ενεργές πολιτικές δυνάμεις, ότι είμαστε ρομαντικοί που δεν βλέπουν την πραγματικότητα και ότι επιδιδόμαστε σε ονειροπολήσεις για μια ιδεολογία του Ράιχ που κοιτάζει προς το παρελθόν. Αλλά, ο κόσμος των ιδεών και ο κόσμος της ύλης αντιπροσωπεύουν αιώνιες κοινωνικές αρχές, παρόμοιες με αυτές της μάχης ανάμεσα στο μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο – όπως αυτή διατηρείται στην αιώνια κίνηση του εκκρεμούς. Οι ιδέες στις οποίες φτάνει η ώρα της πραγμάτωσής τους παραμένουν πάντοτε επίκαιρες, ενώ οι μεγάλες αρχές της οργάνωσης του υλικού κόσμου —μηχανικής ή οργανικής— παραμένουν αμετάβλητες. Επομένως, εάν χρησιμοποιήσουμε τον Μεσαίωνα ως οδοδείκτη, βρίσκοντας εκεί τη μεγάλη ιδέα, δεν σφάλλουμε ως προς την παρούσα εποχή, αλλά την αντιλαμβανόμαστε, ακόμη ουσιαστικότερα, ως μια εποχή όπου η ίδια αδυνατεί να αντιληφθεί τον εαυτό της».[[xxxvii]]
Ο Έντγκαρ Γιουνγκ, ένας από τους πιο σημαντικούς ριζοσπάστες συντηρητικούς αντιπάλους του Χίτλερ, ανέπτυξε μια φιλοσοφία που ήταν αξιοσημείωτα παρόμοια με αυτή του Σπαν, αν και υπάρχουν ορισμένες διαφορές που αξίζει να επισημανθούν. Ο Γιουνγκ πίστευε ότι ούτε ο φασισμός ούτε ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελούσαν προάγγελο για την επανασύσταση του Αληθινού Κράτους, αλλά ήταν «απλώς μια άλλη εκδήλωση της φιλελεύθερης, ατομικιστικής και κοσμικής παράδοσης που είχε προκύψει από τη Γαλλική Επανάσταση».[[xxxviii]] Ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός δεν καθοδηγούνταν με οδοδείκτη μια Θεία δύναμη και εξακολουθούσαν να έχουν προσμίξεις ατομικισμού, κάτι το οποίο - κατά την άποψή του - φαινόταν από το γεγονός ότι οι ηγέτες τους καθοδηγούνταν από τις δικές τους φιλοδοξίες και όχι από το καθήκον προς τον Θεό ή προς μια δύναμη ανώτερη από αυτούς.
Ο Έντγκαρ Γιουνγκ απέρριπτε επίσης τον εθνικισμό με την αυστηρή έννοια, αν και ταυτόχρονα υποστήριζε την αξία του Volk και την αγάπη για την πατρίδα, και πρότεινε την αναδιοργάνωση της ευρωπαϊκής ηπείρου εντός μίας ομοσπονδιακής βάσης, με τη Γερμανία στην ηγετική θέση της ομοσπονδίας. Σε αντίθεση με τις απόψεις του Σπαν, ο Γιουνγκ πίστευε ότι η βιολογική κληρονομικότητα παίζει κάποιο ρόλο στον χαρακτήρα των ανθρώπων, αν και θεωρούσε ότι ο ρόλος αυτός είναι δευτερεύων σε σχέση με τους πολιτισμικούς και πνευματικούς παράγοντες – και ταυτόχρονα ήταν επικριτικός προς τον κοινότοπο επιστημονικό φυλετισμό για τον «βιολογικό ντετερμινισμό» του.
Ο Γιουνγκ υποστήριζε ότι τα στοιχεία που θεωρούνται φυλετικά ανώτερα σε έναν πληθυσμό πρέπει να ενισχυθούν, ενώ τα κατώτερα να μειωθούν. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι: «Μέτρα για την ανύψωση των φυλετικά αξιόλογων στοιχείων του γερμανικού λαού και για την καταπολέμηση των κατώτερων πρέπει, ωστόσο, να βρεθούν από σήμερα κιόλας».[[xxxix]] Παράλληλα, πίστευε ότι οι ελίτ του Ράιχ έπρεπε να είναι ανοιχτές στην αποδοχή μελών από τα κατώτερα επίπεδα της ιεραρχίας, εφόσον έδειχναν ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά ότι οι γάμοι θα έπρεπε να γίνονται εντός της ελίτ, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα αριστοκρατία, ενισχυμένη τόσο γενετικά όσο και πνευματικά.[[xl]]
Ενώ ο Έντγκαρ Γιουνγκ παρέμεινε διαχρονικά αντίθετος στον Εθνικοσοσιαλισμό, ο Σπαν διατήρησε μέχρι την Προσάρτηση της Αυστρίας την ενθουσιώδη υποστήριξή του, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε τελικά να επηρεάσει την ηγεσία του Τρίτου Ράιχ ώστε να υιοθετήσει τη φιλοσοφία του. Πίστευε το παραπάνω μέχρι και την κατάληψη της Αυστρίας από τη Γερμανία το 1938, λίγο μετά την οποία συνελήφθη και φυλακίστηκε ως ιδεολογικά επικίνδυνος. Αν και απελευθερώθηκε μετά από λίγους μήνες, περιορίστηκε αναγκαστικά στην αγροικία του.[[xli]]
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπόρεσε ποτέ να επανακτήσει την πολιτική του επιρροή, αλλά άφησε το στίγμα του στον φιλοσοφικό χώρο. Η σκέψη του Σπαν επηρέασε εν μέρει τον Έρικ Φόγκελιν και πολλούς διανοούμενους της Νέας Δεξιάς (Neue Rechte), όπως τον Άρμιν Μόλερ και τον Γκερντ-Κλάους Κάλτενμπρουνερ.[[xlii]] Επιρροή υπήρξε και στη Ριζοσπαστική Παραδοσιοκρατική Σκέψη, ιδιαίτερα σε αυτή του Ιούλιου Έβολα, ο οποίος ανέφερε ότι ο Σπαν «ακολουθούσε παρόμοια γραμμή με τη δική μου»[[xliii]] - εάν και υπάρχουν σαφείς διαφορές μεταξύ των δύο στοχαστών. Εν κατακλείδι, η φιλοσοφία του Σπαν, [...], παραμένει ενδιαφέρουσα και σημαντική.
[i] More detailed information on Othmar Spann‘s life than provided in this essay can be found in John J. Haag, Othmar Spann and the Politics of “Totality”: Corporatism in Theory and Practice (Ph.D. Thesis, Rice University, 1969). [ii] See Othmar Spann, Types of Economic Theory (London: George Allen and Unwin, 1930), p. 61. We should note to the reader that this book is the only major work by Spann to have been published in English and has also been published under an alternative title as History of Economics. [iii] Othmar Spann as quoted in Ernest Mort, ―Christian Corporatism,‖ Modern Age, Vol. 3, No. 3 (Summer 1959), p. 249. Available online here: http://www.mmisi.org/ma/03_03/mort.pdf. [iv] For a more in-depth and scientific overview of Spann‘s studies of society, see Barth Landheer, ―Othmar Spann‘s Social Theories.‖ Journal of Political Economy, Vol. 39, No. 2 (April, 1931), pp. 239–48. We should also note to our readers that Othmar Spann‘s anti-individualist social theories are more similar to those of other ―far Right‖ sociologists such as Hans Freyer and Werner Sombart. However, it should be remembered that sociologists from nearly all political positions are opposed to individualism to some extent, whether they are of the ―moderate Center‖ or of the ―far Left.‖ Furthermore, anti-individualism is a typical position among many mainstream sociologists today, who recognize that individualistic attitudes – which are, of course, still an issue in societies today just as they were an issue a hundred years ago – have a harmful effect on society as a whole. [v] Othmar Spann, Der wahre Staat (Leipzig: Verlag von Quelle und Meyer, 1921), p. 29. Quoted in Eric Voegelin, Theory of Governance and Other Miscellaneous Papers, 1921–1938 (Columbia: University of Missouri Press, 2003), p. 68. [vi] Spann, Der wahre Staat, p. 29. Quoted in Voegelin, Theory of Governance, p. 69. [vii] Spann, Types of Economic Theory, pp. 60–61. [viii] Ibid., p. 61. [ix] Spann, Der wahre Staat, pp. 29 & 34. Quoted in Voegelin, Theory of Governance, pp. 70–71. [x] J. Glenn Friesen, ―Dooyeweerd, Spann, and the Philosophy of Totality,‖ Philosophia Reformata, 70 (2005), p. 6. Available online here: http://members.shaw.ca/hermandooyeweerd/Totality.pdf. [xi] Spann, Types of Economic Theory, p. 199. [xii] See Haag, Spann and the Politics of “Totality,” p. 48. [xiii] Eric Voegelin, Race and State (Columbia: University of Missouri Press, 1997), pp. 117–18. [xiv] Ludwig F. Clauss, Rasse und Seele (Munich: J. F. Lehmann, 1926), pp. 20–21. Quoted in Richard T. Gray, About Face: German Physiognomic Thought from Lavater to Auschwitz (Detroit: Wayne State University Press, 2004), p. 307. [xv] For an overview of Evola‘s theory of race, see Michael Bell, ―Julius Evola‘s Concept of Race: A Racism of Three Degrees.‖ The Occidental Quarterly, Vol. 9, No. 4 (Winter 2009–2010), pp. 101–12. Available online here: http://toqonline.com/archives/v9n2/TOQv9n2Bell.pdf. For a closer comparison between the Evola‘s theories and Clauss‘s, see Julius Evola‘s The Elements of Racial Education (Thompkins & Cariou, 2005). [xvi] See Haag, Spann and the Politics of “Totality,” p. 136. [xvii] A more in-depth explanation of ―Radical Traditionalism‖ can be found in Chapter 1: Revolution – Counterrevolution – Tradition‖ in Julius Evola, Men Among the Ruins: Postwar Reflections of a Radical Traditionalist, trans. Guido Stucco, ed. Michael Moynihan (Rochester: Inner Traditions, 2002). [xviii] See Spann, Types of Economic Theory, pp. 162–64. [xix] Ibid., p. 162. [xx] Ibid., p. 226. [xxi] Ibid., p. 230. [xxii] Spann, Der wahre Staat, p. 111. Quoted in Janek Wasserman, Black Vienna, Red Vienna: The Struggle for Intellectual and Political Hegemony in Interwar Vienna, 1918–1938 (Ph.D. Dissertion, Washington University, 2010), p. 80. [xxiii] Spann, Types of Economic Theory, pp. 212. [xxiv] For a commentary on individual natural rights theory, see Ibid., pp.53 ff. [xxv] Spann, Der wahre Staat, p. 185. Quoted in Wassermann, Black Vienna, Red Vienna, p. 82. [xxvi] Haag, Spann and the Politics of “Totality,” p. 32. [xxvii] Othmar Spann, Kurzgefasstes System der Gesellschaftslehre (Berlin: Quelle und Meyer, 1914), p. 429. Quoted in Voegelin, Theory of Governance, p. 301. [xxviii] Spann, Gesellschaftslehre, p. 241. Quoted in Voegelin, Theory of Governance, p. 297. [xxix] Spann, Gesellschaftslehre, p. 495. Quoted in Voegelin, Theory of Governance, p. 299. [xxx] Julius Evola, The Path of Cinnabar (London: Integral Tradition Publishing, 2009), p. 190. [xxxi] Haag, Spann and the Politics of “Totality,” p. 39. [xxxii] Ibid., pp. 40–41. [xxxiii] See Günter Bischof, Anton Pelinka, Alexander Lassner, The Dollfuss/Schuschnigg Era in Austria: A Reassessment (New Brunswick, NJ: Transaction Publishers, 2003), pp. 16, 32, & 125 ff. [xxxiv] Alfred Rosenberg, The Myth of the Twentieth Century (Sussex, England: Historical Review Press, 2004), pp. 458–59. [xxxv] See Haag, Spann and the Politics of “Totality,” pp. 127–29. [xxxvi] See Ibid., pp. 66 ff. [xxxvii] Edgar Julius Jung, ―Germany and the Conservative Revolution,‖ in: The Weimar Republic Sourcebook, edited by Anton Kaes, Martin Jay, and Edward Dimendberg (Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1995), p. 354. [xxxviii] Larry Eugene Jones, ―Edgar Julius Jung: The Conservative Revolution in Theory and Practice,‖ Conference Group for Central European History of the American Historical Association, Vol. 21, No. 02 (1988), p. 163.[xxxix] Edgar Julius Jung, ―People, Race, Reich,‖ in: Europa: German Conservative Foreign Policy 1870–1940, edited by Alexander Jacob (Lanham, MD, USA: University Press of America, 2002), p. 101. [xl] For a more in-depth overview of Jung‘s life and thought, see Walter Struve, Elites Against Democracy: Leadership Ideals in Bourgeois Political Thought in Germany, 1890–1933 (Princeton, N.J.: Princeton University, 1973), pp. 317 ff. See also Edgar Julius Jung, The Rule of the Inferiour, 2 vols. (Lewiston, New York: Edwin Mellon Press, 1995). [xli] Haag, Spann and the Politics of “Totality,” pp. 154–55. [xlii] See our previous citations of Voegelin‘s Theory of Governance and Race and State; Armin Mohler, Die Konservative Revolution in Deutschland 1918–1932 (Stuttgart: Friedrich Vorwerk Verlag, 1950); ―Othmar Spann‖ in Gerd-Klaus Kaltenbrunner, Vom Geist Europas, Vol. 1(Asendorf: Muth-Verlag, 1987). [xliii] Evola, Path of Cinnabar, p. 155.
Σχόλια:
"Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης ήταν ο επεισοδιακός ρόλος που έπαιξε στη γερμανική κοινωνιολογία ένας τόσο έντονος αντιδραστικός όπως ο Όθμαρ Σπαν. Πολύ πριν από την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ, ο Σπαν συμμεριζόταν τις περισσότερες από τις κοινωνικές απόψεις του φασισμού. Έβλεπε τους κύριους εχθρούς του εν μέρει στις φιλελεύθερες ιδέες του 1789, αλλά πάνω απ' όλα στις μαρξιστικές ιδέες του 1917. Προοικονόμησε εκείνες τις εθνικοσοσιαλιστικές δημαγωγίες που θα κατηγορούσαν ως μαρξιστή όποιον δεν ήταν δηλωμένος αντιδραστικός. Ο Σπαν μάλιστα εξαπέλυσε αυτή την κατηγορία εναντίον των Γερμανών οικονομικών ηγετών και ιδιαίτερα έντονα εναντίον του Μαξ Βέμπερ. Εν αναμονή του φασισμού, αφαίρεσε το «ιδιοτελές συμφέρον» από την «ολοκληρωμένη οικονομία» και μετέτρεψε τους καπιταλιστές σε «οικονομικούς ηγέτες», τους εργάτες σε «ομάδα ακόλουθων» και σε μια νέα τάξη, κ.λπ. Όπως θα είναι ήδη σαφές από αυτές τις λίγες ενδείξεις, ο Σπαν πέτυχε ένα πολύ μεγάλο βαθμό συμφωνίας με τον επακόλουθο εθνικοσοσιαλισμό. Αν άξιζε να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, η συγγένεια θα αναδεικνυόταν ακόμη πιο καθαρά. Παρ' όλα αυτά, ο Ρόζενμπεργκ απέρριψε τη μορφή του Σπαν στο σύνολό της. Αλλά γιατί συνέβη αυτό; Ήταν επειδή ο Σπαν ανέπτυξε όλες τις απόψεις του από ένα φιλοσοφικό κοινωνιολογικό σύστημα που ήταν σίγουρα εξαιρετικά αντιδραστικό, αλλά με Ρωμαιοκαθολική και σχολαστική έννοια (προσαρμοσμένο στον αυστριακό κληρικαλιστικό φασισμό). Επομένως, ήταν ασυμβίβαστο με τις πιο σημαντικές αρχές της κοινωνικής δημαγωγίας του γερμανικού φασισμού. Όπως όλοι οι μορφωμένοι αντιδραστικοί της μεσοπολεμικής περιόδου, ο Σπαν απέρριψε επίσης την κατηγορία της αιτιότητας, όχι όμως για να την αντικαταστήσει με έναν ανορθολογικό μύθο, αλλά για να εδραιώσει μια στατική και άκαμπτη σχολαστική διδασκαλία της ολότητας και των συστατικών μερών. Έτσι, ο Σπαν δημιούργησε ένα σύστημα μιας a priori σταθερής ταξινόμησης. Ενώ αμφισβήτησε κάθε προοδευτική επιστημονική σκέψη με τον ίδιο τρόπο όπως ο φασισμός, αυτή η «ολοκληρωμένη» μελέτη δημιούργησε ένα σύστημα ανάλογο με τον μεσαιωνικό Ρωμαιοκαθολικό σχολαστικισμό. Και κατά συνέπεια, έπρεπε να στηρίζεται σε μια αρχαία, κληρονομική, παραδοσιακή αυθεντία. Το χρέος του Σπαν στον Καθολικισμό δεν ήταν επομένως τυχαίο, και εκεί έγκειται ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους αυτός, όπως κάθε τι Καθολικό, αποκηρύχθηκε από τους Εθνικοσοσιαλιστές. Επιπλέον, η θεωρία του Σπαν απέρριπτε κάθε μορφή επανάστασης και βίαιης αναταραχής - μια άποψη την οποία ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν μπορούσε να ανεχθεί πριν από την κατάληψη της εξουσίας. Ο Σπαν άσκησε πολεμική εναντίον του Χέγκελ, για παράδειγμα, επειδή οι κατηγορίες του τελευταίου κινούνταν από κάτω προς τα πάνω και όχι το αντίστροφο, και επειδή η φιλοσοφία του δομούνταν πάνω στην ιδέα της προόδου: αυτό η «εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία» μπορούσε ακόμα να αποδεχτεί. Όταν, ωστόσο, ο Σπαν αντικατέστησε την «αναστολή» (Aufhebung) του Χέγκελ με την καθαρά συντηρητική κατηγορία της «διατήρησης της αθωότητας», δηλαδή, επιδίωκε μια αυταρχική διατήρηση του status quo, παραβίαζε τις ανάγκες της κοινωνικής δημαγωγίας του Εθνικοσοσιαλισμού. Επομένως, οι φασίστες ιδεολόγοι που ασκούσαν πολεμική εναντίον του «Κόκκινου Μετώπου και της αντίδρασης» στο όνομα της κοινωνικής δημαγωγίας τους στράφηκαν τόσο εναντίον του Σπαν όσο και εναντίον του Σπένγκλερ. Και τέλος, η σχολαστική, Ρωμαιοκαθολική ιεραρχία του Σπαν δεν είχε χώρο ούτε για φυλετική θεωρία ούτε για τον ανορθολογικό μυστικισμό του Φύρερ. Λόγω των γενικών αντιδραστικών του τάσεων, ο Σπαν ήταν πολύ της μόδας μεταξύ όλων των Γερμανών σκοταδιστών για ένα διάστημα, αλλά ο χιτλερικός φασισμός στη συνέχεια τον παρέκαμψε."
Georg Lukács: The Destruction of Reason, σ. 641-643.
Ο Λόυκατς περιγράφει τον κορπορατισμό και την γενικότερη αντικαπιταλιστική ρομαντική οικονομική προσέγγιση ως "μεταμορφωμένο" φιλελεύθερο καπιταλισμό. Γνωστές, συνηθισμένες μαρξιστικές παπαριές. Απλώς η μαρξιστική ανάλυση της εποχής (με εξαίρεση τον Μπλοχ και ελάχιστους διανοητές) αδυνατούσε να παραδεχτεί ότι υπήρχε μια άλλη επανάσταση στην διανοητική πάλη κατά του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Μια επανάσταση που προηγείτο του Μαρξ. Ο Ρομαντισμός.
Στα υπόλοιπα είναι σε γενικές γραμμές σωστός. Με κάποια φάλτσα, αλλά χοντρικά σωστός.
Οι μαρξιστές ίσα ίσα θέλετε την ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού για να ξεκινήσει κάπου, κάπως κάποτε, η ντετερμινιστικά μεταφυσική σύλληψη της ουτοπικά τελολογικής επανάστασης που θα οδηγήσει στην χειραφέτηση , το τέλος της ιστορίας κλπ κλπ κλπ.
Μαρξιστές και φιλελεύθεροι καπιταλιστές παιδιά της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της ατμομηχανής που έλεγε κι ο Ράσκιν.
Η Αυστρία τελικά ότι πιο μουλωχτό υπάρχει σε κράτος. Όπως και να έχει, ο Σπαν και ο Γιούνγκ βρέθηκαν πιο κοντά στην αλήθεια από τους θιασώτες του εθνικοσοσιαλισμού.
Τους ρόλους του εργοδότη και του εργοδοτούμενου (και όχι “εργαζόμενου”, καθώς και οι δύο είναι εργαζόμενοι), δεν τους δίνει ο Θεός με τις 10 εντολές. Τους επιλέγεις εσύ.
Κανένας δεν σε υποχρεώνει, αν ένας ρόλος δεν σου αρέσει ή δεν αποδίδει, να παραμείνεις σ΄αυτόν. Κάνε κάτι άλλο. Εργοδότης και εργοδοτούμενος είναι δύο ενήλικες οι οποίοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε οτιδήποτε. Το κράτος δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παρεμβαίνει και να λέει “εγώ δεν συμφωνώ με τη συμφωνία σας”. ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ! Όλη η φασαρία για το εργασιακό νομοσχέδιο ξεκινάει από μια τερατώδη διαστροφή που την θεωρούμε κανονικότητα διότι με αυτή γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε: ότι το κράτος “προστατεύει” τον αδύναμο, στο γήπεδο της εργασίας. Δεν υπάρχει εξ ορισμού δυνατός και αδύναμος. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να ορίσουμε κάποιον ως αδύναμο, αυτός θα ήταν ο εργοδότης ο οποίος, ειδικά όταν ξεκινάει μια δουλειά, και ειδικά στην Ελλάδα, έχει να παλέψει με χίλιους δαίμονες. Κι όταν τελικά τα καταφέρεις και βγάλεις και πέντε παράδες, να έρχεται κάθε επαγγελματίας επαναστάτης να σε κατηγορεί για ανάλγητο εκπρόσωπο του κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται την υπεραξία του εργαζόμενου και κάθε επαγγελματίας πολιτικάντης, μπλε, πράσινος και κόκκινος, να σκέφτεται πατέντες “αναδιανομής του εισοδήματος”. Αναδιανομή του ιδρώτα μπορείτε να κάνετε; Αναδιανομή των απογευμάτων που εγώ δούλευα μέχρι τις 4 το πρωί κι ο "αδύναμος" έπαιζε πρέφα; Μέχρι και ο όρος είναι λάθος. Δεν διανεμήθηκε το αρχικό εισόδημα για να αναδιανεμηθεί. Το έβγαλε, όποιος το έβγαλε, με κόπο σωματικό και πνευματικό, την ώρα που αυτός που δεν το έβγαλε έπινε φραπέ.
EDIT: Δεν μέμφομαι τον φραπέ ή τον φρέντο καπουτσίνο. Επιλογή του ήταν. Προτιμούσε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και λιγότερα χρήματα. Ο άλλος προτίμησε λιγότερο ελεύθερο χρόνο και περισσότερα χρήματα με την ελπίδα κάποτε να καταφέρει να αποκτήσει και ελεύθερο χρόνο. Πήρε τα ρίσκα του. Αν αποτύχει θα φάει τη χασούρα. Αυτός, όχι εσύ. Αν πετύχει θα πάρει το κέρδος. Αυτός, όχι εσύ. Είναι τόσο απλό.
Πάμε τώρα σε αυτά που γράφεις.
"Τους ρόλους του εργοδότη και του εργοδοτούμενου (και όχι “εργαζόμενου”, καθώς και οι δύο είναι εργαζόμενοι), δεν τους δίνει ο Θεός με τις 10 εντολές. Τους επιλέγεις εσύ.
Κανένας δεν σε υποχρεώνει, αν ένας ρόλος δεν σου αρέσει ή δεν αποδίδει, να παραμείνεις σ΄αυτόν. "
Είσαι διανοητικά καθυστερημένος, ρε μαλάκα; Αν είσαι ο Κυριάκος ή ο Τσίκας γράψε το να ξέρουμε ότι μιλάμε με διαταραγμένους εγκεφαλικά γραφικούς και να μη χάνουμε χρόνο απαντώντας. Ειδάλλως, είσαι ακόμη χειρότερος (αν δεν είσαι ένας από αυτούς τους καμένους). Μπορεί να γίνει όποιος θέλει επιχειρηματίας; Είναι θέμα επιλογής; Έχει ο κάθε Έλληνας ή οποιαδήποτε άλλος το απαραίτητο κεφάλαιο για να ξεκινήσει να εργάζεται ως επιχειρηματίας; Ακόμη και τα παιδιά του επιχειρηματία έχουν την τεχνική γνώση να παραλάβουν την επιχείρηση του πατέρα τους αν δεν εκπαιδευτούν ως στελέχη πρώτα; Είναι θέμα μιας απλής επιλογής σαν αυτές των προϊόντων του σούπερ μάρκετ η ταξική προέλευση και ο επαγγελματικός προσανατολισμός; Ξεκινάμε όλοι από το ίδιο περιουσιακό υπόβαθρο;
Τι στο διάολο να συζητήσουμε μαζί σου αν αγνοείς ακόμη και τα βασικά μιας οργανωμένης αστικής κοινωνίας;
" Εργοδότης και εργοδοτούμενος είναι δύο ενήλικες οι οποίοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε οτιδήποτε"
Με την διαφορά ότι ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργάτη ενώ ο εργάτης δεν μπορεί να απολύσει τον εργοδότη. Και σε συνθήκες αυξημένης ανεργίας η δυναμική αυτή μεγιστοποιείται. Πρώτη δημοτικού το κάναμε αυτό.
"Το κράτος δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παρεμβαίνει και να λέει “εγώ δεν συμφωνώ με τη συμφωνία σας”. ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!"
Έλα ρε μάγκα, τι μας λες; Την επιχείρηση που την έστησε ο επιχειρηματίας; Στον αέρα, στο διάστημα, σε μια απροσδιόριστη επικράτεια; Δε πατάει σε μια κρατική επικράτεια; Δεν θα έχει λόγο η ανώτερη αρχή για κάτι που γίνεται εντός της δικαιοδοσίας της; Ε τότε να μην πηγαίνει η αστυνομία και ο στρατός να προστατεύσουν τον επιχειρηματία, αν μπουκάρουν κλέφτες στο μαγαζί του.
" τη δαιδαλώδη και αντιφατική νομοθεσία, να βρεις το πιστοποιητικό υπ’ αριθμ. 317 που λείπει από τον φάκελο, να αντέξεις τη φορολογία που σε σκίζει, τις εργασιακές εισφορές που σε ξανασκίζουν, να τρέχεις να βρεις πελάτες, να χτυπάς πόρτες, να κάνεις παρουσιάσεις, να ψάχνεις για αξιόπιστους προμηθευτές, να είσαι ανταγωνιστικός, να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα "
Μας συγκίνησες αλλά αυτό ακριβώς κάνει και ένας πλασιέ φαρμάκων, όχι μόνο ο επιχειρηματίας.
"η νομοθεσία που είναι πάντα με το μέρος του ακάλυπτου, εκεί που θα έπρεπε να στηρίξει τον καλυμμένο"
Φιλελεύθερη αστική δημοκρατία εντός μνημονιακών ευρωπαϊκών δεσμεύσεων ήθελες. Είναι τόσο απλό.
Στο θέμα της ταυτότητας, αν θες να σε αξιολογήσουμε πιο κάτω και από τον Τέλη, κανένα πρόβλημα. Δεκτό το αίτημά σου. Με τον εθνικιστικό χώρο και με τον εθνικοσοσιαλισμό αρκεί να παραδεχτείς ότι δεν έχεις καμία σχέση. Δεν νομίζουμε να πιστεύεις ότι έχεις. Σαμαρά ψήφισες στο δημοψήφισμα του 2015.
Δεν επιζητώ καμία αξιολόγηση από μια ''φοιτητική λέσχη'' άσχετων μεσηλίκων που έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους με μια δική τους ιδεολογία του ''ρομαντισμού'' στην οποία χωράνε όλοι από εθνικοσοσιαλιστές μέχρι αναρχικοί.Φυσικά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει γιατί κανείς εθνικιστής δεν θεωρεί τον εαυτό του ρομαντικό ούτε κανείς αναρχικός.Και ποιος δεν έχει σχέση με τον εθνικιστικό και τον εθνικοσοσιαλιστικό χώρο ο Τέλης;που όλοι τον αναφέρουν ως κορυφαία μορφή του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού της Μεταπολίτευσης;όχι έχετε εσείς.Ποιος Σαμαράς μωρέ μέχρι και στην ΕΤ σας πήραν χαμπάρι και σας δούλευαν στην εκπομπή της δευτέρας κουνώντας αμερικανικά σημαιάκια και ''δολλάρια της πρεσβείας''.Τσουκαλάδες έχετε καταντήσει και εσείς νομίζετε ότι είστε κάποιο think tank που επηρεάζει ιδεολογικά τον χώρο.
Τώρα εδώ τι να πεις; Από Έλληνας Μπομπ Ντίλαν του 60-70, μέσα από τη νεοορθοδοξία του 80-90 κατάντησε μητσοτακογλείφτης στον 21ο. Δυστυχώς διήγαγε βίο παράλληλο με τον Καραμπελιά, και καθόλου τυχαία οι τελευταίοι που τον εκθείαζαν - στην κατάντια της ουκρανολαγνείας του - ήταν ο Καραμπελιάς κι οι παρατρεχάμενοί του στο λίμπεραλ.
Για τον Νιόνιο, πολιτικά και μουσικά, ό,τι μπορούσε να γραφτεί, γράφτηκε εδώ πριν πέντε χρόνια:
https://skra-punk.com/2020/03/07/as-milisoyme-epiteloys-politika-gia-ton-dionysi-savvopoylo/
Nα ευλογήσω και εγω λίγο τα γενιά που δεν έχω..
Όσον αφορά τα βιβλία, ναι είναι αλήθεια ότι πρέπει να βγουν και τα άλλα. Βρίσκονται σε ετοιμασια και πιο ...χαλαρα βιβλια εννοειται, υπομονή
"Στην Ιταλία σήμερα, μπορούμε να δούμε ένα πολιτικό κόμμα να δραστηριοποιείται (Lega Nord, η Λέγκα του Βορρά) που τείνει να χαρακτηρίζει τους κατοίκους της νότιας Ιταλίας ως «τεμπέληδες» και «παρασιτικούς» και ακόμη και ως μέλη μιας κατώτερης φυλής, ζαλισμένους από τον ήλιο και την εγγύτητά τους με την Αφρική. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτές τις ιδεολογικές διαδικασίες; Σε διεθνές επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός στοχεύει να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και την προοδευτική φορολογία και να καταργήσει την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των φτωχότερων τάξεων. Σε χώρες όπως η Ιταλία, που χαρακτηρίζονται από έντονες περιφερειακές ανισότητες, η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση οδηγεί σε ανοιχτή ή κρυφή απόσχιση των λιγότερο ανεπτυγμένων περιοχών. Ένα αντι-ιμπεριαλιστικό και αντι-νεοφιλελεύθερο κίνημα που αξίζει αυτό το όνομα, υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος και αντιτίθεται στο ρατσιστικό παραλήρημα, αλλά πρέπει επίσης να τοποθετηθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης για την υπεράσπιση της εθνικής ενότητας."
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι ακροδεξιές ρητορικές του τύπου "όλοι οι τάδε είναι τεμπέληδες αριστεροί" βοηθούν τα νεοφιλελεύθερα σχέδια των βαλκανοποιήσεων. Ως και στη Συρία το βλέπουμε σήμερα: οι τζιχαντιστές με τη βία τους, ωθούν κοινότητες όπως Δρούζοι, Κούρδοι κ.α. σε αποσχιστικές τάσεις, καταστρέφοντας την εθνική συνοχή του άλλοτε συριακού κράτους, και ταυτόχρονα στις περιοχές που ελέγχουν, ξεπουλούν τα πάντα σε ξένες εταιρίες, τουρκικές αμερικάνικες κ.α.
Ο πόλεμος του νεοφιλελευθερισμού κατά του Έθνους-Κράτους δεν περιορίζεται στις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους. Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί την ίδια την εθνοκρατική μονάδα ως ανύπαρκτη κατηγορία, τα έθνη-κράτη γι' αυτόν είναι συνονθυλεύματα ατόμων, σογιών, φυλών, κοινοτήτων, ("δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνο άτομα" μας έλεγε η Θάτσερ) και, κατά τους νεοφιλελεύθερους, σ' αυτές τις μονάδες πρέπει να γυρίσουμε, ακυρώνοντας τους αιώνες της εθνοκρατικής οικοδόμησης και συγκόλλησης, επιστροφή σε μια Σομαλία, σε έναν πρώιμο μεσαίωνα με όλα τα μέσα όμως της μετανεωτερικότητας.
Η μεγάλη ιστορική διαδικασία της συγκρότησης των Εθνών-Κρατών τον 18ο-19ο αιώνα είχε ως κύρια προσπάθειά της τον περιορισμό της ανισομερούς ανάπτυξης των διαφόρων μερών του Έθνους (νότος και βορράς, πόλη και χωριό κ.α.). Με αυτή την έννοια ήταν ένα από τα πιο προοδευτικά εγχειρήματα της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς είχε ως δηλωμένο στόχο την υλική και πνευματική ανάταση όσων περισσότερων ανθρώπων γινόταν εντός των ορίων του Έθνους. Γιατί, αν ήσουν μέλος του Έθνους, θεωρούταν αδιανόητο να αντιμετωπίζεσαι ως κατώτερος ή "λιγότερο ίσος" σε σχέση με άλλα μέλη του Έθνους. Ήταν αυτή η πεποίθηση που ουσιαστικά έβαλε την ταφόπλακα στην ύπαρξη των απρόσμικτων τάξεων του φεουδαρχικού μεσαίωνα.
Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα το ανατρέπει αυτό εκτείνοντας σε ακραίο βαθμό την καπιταλιστική ανισομέρεια ανάπτυξης ανά τα έθνη, και εντός των εθνών ανά τις τάξεις και τις κοινότητες. Εύλογο είναι μια τέτοια πολιτική να φέρει δυσαρέσκεια σε όσους "μένουν πίσω", είτε Ανατολικογερμανούς στη σημερινή Γερμανία, είτε Νοτιοϊταλούς στην Ιταλία και πάει λέγοντας. Με αυτή την έννοια, λέει ο Losurdo, η πάλη για εθνική ενότητα σήμερα είναι αναπόσπαστο μέρος της ταξικής πάλης κατά της ανισότητας.
Φαινόμενα όπως ο χαρακτηρισμός συλλήβδην των κρατών της Νότιας Ευρώπης ως PIGS (γουρούνια) και τεμπέληδες, ή η προπαγάνδα της Λέγκας κατά των Νότιων Ιταλών, δεν είναι παρά εκφάνσεις του νεοφιλελεύθερου "ρατσισμού εντός της κοινότητας των Λευκών" όπου πλέον ο Άλλος δεν είναι ούτε ο μαύρος ούτε ο μουσουλμάνος ούτε ο εβραίος, αλλά ο ίδιος ο λευκός γείτονας, όπως για τον Σύρο τζιχαντιστή ο εχθρός είναι ο αλαουίτης γείτονας και όχι ο σιωνιστής που του παίρνει τη γη.
Είναι ο κατακερματισμός του κατακερματισμού ω κατακερματισμέ, ακριβώς αυτό που θέλουν τα νεοφιλελεύθερα κέντρα, μιας και το διαιρεμένο το ελέγχεις πολύ ευκολότερα.
Καλωσορίζουμε τον Θάνο στη διαδικτυακή μας παρέα!!!
Ευχαριστούμε που μας προτίμησες!!!
Βγάλε το tablet με το πενάκι (μπλοκάκι και μολύβι είναι για άπλυτα κουμμούνια, όχι για φιλελέ entrepreneur, όπως εσύ) και σημείωνε για να μαθαίνεις.
https://www.stormfront.org/forum/t1324329/
http://www.max-stirner-archiv-leipzig.de/dokumente/MendeStudienExistenzphilosophie.pdf
"Ήταν ο θάνατος του Moeller κι αυτός μια απόδραση, εξίσου διφορούμενη με ολόκληρο το έργο του; Στις 30 Μαΐου 1925, έδωσε τέλος στη ζωή του, σκιασμένος από μελαγχολία, στο Βερολίνο. Η αυτοκτονία του βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνη του Κλάιστ και εκείνη του Χίτλερ. Μήπως την επέλεξε επειδή διαισθανόταν τι περίμενε τη Γερμανία και τον κόσμο υπό το «Τρίτο Ράιχ» που τόσο ενθουσιωδώς διακήρυττε; Το κύριο έργο του περιέχει επίσης τις ακόλουθες προτάσεις: «Ο γερμανικός λαός είναι πολύ επιρρεπής στην αυταπάτη. Η ιδέα ενός Τρίτου Ράιχ θα μπορούσε να γίνει η μεγαλύτερη από όλες τις αυταπάτες που έχει ποτέ συλληφθεί... Θα μπορούσε ολόκληρο έθνος να χαθεί εξαιτίας αυτής της ιδέας». Ο Moeller, από μια βαθιά ριζωμένη δυσαρέσκεια, είχε εγκαταλείψει πολλά που ήταν ανέγγιχτα για τους μεγάλους συντηρητικούς και έτσι εισήλθε σε εκείνη την ουδέτερη ζώνη όπου έπρεπε να χάσει τους «αγγέλους της πατρίδας», αυτές τις ιδιοφυΐες που επικαλέστηκε ο Χέλντερλιν «που πάντα ζουν και κυβερνούν, αναγνωρισμένοι ή ακόμα πιο ισχυροί. Όταν εργάζεσαι και δημιουργείς στην άγια νύχτα και βασιλεύεις μόνος, και παντοδύναμα ξεσηκώνεις έναν λαό με μια αίσθηση κακού προαισθήματος, μέχρι οι νέοι να θυμηθούν τους πατέρες τους από ψηλά. Ώριμος και ολοκληρωμένος μπροστά σου στέκεται ο συνετός άνθρωπος»."
Gerd-Klaus Kaltenbrunner για τον Moeller van den Bruck (από το "Von Geist Europas")
--Κι από εκείνη την "φαιδρά" όπως και παραμένει, εποχή καταλάβαμε ότι, ο,τιδήποτε αφορά στην Τέχνη της κοινωνίας των γραικύλων, θα παραπαίει μεταξύ ανθυποβαλκανογυφτιάς και queer ανωμαλοτεχνίας! Κι αυτά συναντήσαμε όσο προσπαθούμε να οργανωθούμε για την υλοποίηση της ταινίας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" όπου είχαμε την κακοτυχία να πέσουμε επάνω σε βαρύγδουπες "εταιρείες παραγωγής" (προαγωγής...) εκ των οποίων η μία παρουσίασε ...τραβεστοποιημένο τον "Ιερό Λόχο" των Θηβαίων, η άλλη μας ενημέρωσε ότι ψάχνει προς υλοποίηση ένα ...gay σενάριο με δυνατά αγόρια, η τρίτη μας προειδοποίησε ότι δεν θέλει εθνικά σενάρια γιατί παραπέμπουν σε χούντες κλπ κλπ.--
αυτα να τα βλεπει ο Μαμουτος που προσπαθει να φτιαξει εθνικισμο απευθυνομενος σε γραικυλους υπανθρωπους...ευτυχως που δεν φτιαχνεται και γλυτωνουμε το ρεζιλικι διεθνως...οσο για τον Ιερο Λοχο των Θηβαιων κανεις λαθος αλλα και οι αντιφες...αν το ψαξεις καλυτερα θα δεις οτι ηταν πρωτυπο ομοερωτισμου παγκοσμιως εκεινη την εποχη, αλλα οχι τραβελοποιημενα δηλαδη παθητικα...τα σουσελ που γινοντουσαν μεταξυ τους προσδιδαν αρρενωπη ενεργητικοτητα και οχι παθητικοτητα γυναικωτων...
μην πεφτεις στην πλανη της ΦΛΕΦΑΛΟ που λεει οτι τετοια φαινομενα ηταν παρακμιακα στην Αρχαια Ελλαδα...δεν μπορω να θυμηθω και το βιβλιο που μου ειχε δειξει ενας ελληνολατρης συμφοιτητης μου οταν σπουδαζα με τετοια φαινομενα σε εικονες! μονο τον Σωκρατη θυμαμαι να κρατα σε πισωγλεντικη σταση εναν μαθητη του! κριμα που δεν μπορω να θυμηθω πως λεγοτανε εκεινο το βιβλιο για να το τριψω στη μουρη του Μαμουτου και να μην τολμησει να εμφανιστει μετα ξανα εδω περα...μου τη γλυτωσε ο ''διδακτορας''...
-Λεμουριος τρολιστας
Το πρότυπο αυτής της βαθειάς φιλίας,αντί να εξαρθεί και να εξυμνηθεί, δημιούργησε στον νοσηρό νού μερικών αρθρογράφων κάποιες τεχνιέντως παραποιημένες ερμηνείες από το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου,πως η σχέση ανάμεσα στους ιερολοχίτες της Θηβαϊκής φάλαγγας ήταν ομοφυλοφιλική.
Συγκεκριμένα ο Πλούταρχος στο έργο του "Βίοι Παράλληλοι: Πελοπίδας" 18.1-2 αναφέρει τα εξής:
"Τὸν δ’ ἱερὸν λόχον ὥς φασι συνετάξατο Γοργίδας πρῶτος ἐξ ἀνδρῶν ἐπιλέκτων τριακοσίων, οἷς ἡ πόλις ἄσκησιν καὶ δίαιταν ἐν τῇ Καδμείᾳ στρατοπεδευομένοις παρεῖχε. καὶ διὰ τοῦθ’ ὁ ἐκ πόλεως λόχος ἐκαλοῦντο· τὰς γὰρ ἀκροπόλεις ἐπιεικῶς οἱ τότε πόλεις ὠνόμαζον.
ἔνιοι δέ φασιν ἐξ ἐραστῶν καὶ ἐρωμένων γενέσθαι τὸ σύστημα τοῦτο..".
Θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να αποσαφηνίσουμε και να αποδώσουμε την ορθή σημασία της αντίληψης των προγόνων μας,στην έννοια της σχέσης του εραστή και του ερωμένου, η οποία γίνεται εύκολα αντιληπτή μέσα από ένα απόσπασμα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου,το οποίο λέει:
"Εραστήν και ερώμενον ειπόντα τον Παρμενίδης και τον Ζήνωνα και τον μεν καθηγεμόναν τον δε υπ' εκείνου τελεωθέντα, ποιείν τον εραστήν και τον καθηγεμόνα,προς τον ερώμενον και τον υπ' αυτού τελεωθέντα, τοσούτον πέλαγος διανέοντα λόγων".
Δηλαδή:
"Αφού πει κανείς τον Παρμενίδη και τον Ζήνωνα εραστή και ερώμενο, και τον μεν έναν δάσκαλο και τον άλλον μαθητή, μυημένον από εκείνον, να κάνει τον εραστή και τον δάσκαλο να διασχίσει ένα τόσο μεγάλο πέλαγος λόγων προς τον ερώμενον και τον μαθητή που μυήθηκε από αυτόν".
Πρόκλο, Σχόλια στον Πλάτωνος Παρμενίδην 633.30
Γίνεται πλέον κατανοητό, ότι η σχέση μεταξύ εραστή και ερωμένου είναι σχέση δασκάλου και μαθητή, αμιγώς ψυχική και νοητική και μάλιστα αφορά στην μύηση των αρρήτων μυστηρίων.Διότι εραστής είναι ο μύστης και ερώμενος είναι ο μυούμενος.
"Αν εξετάσουμε την ιστορία του όρου dritte Reich (τρίτο βασίλειο) πιο προσεκτικά, βλέπουμε ότι πίσω από την υιοθέτηση του όρου από τον Moeller van den Bruck και τη Συντηρητική Επανάσταση, το νόημα ήταν βαθύτερο από μια απλή χρονολογική κατηγοριοποίηση.
Από τη μία, αυτός ο όρος παραπέμπει έξυπνα στις παλιές μυστικιστικές, θρησκευτικές ιστορικές φιλοσοφίες των μεσαιωνικών πολέμων των αγροτών και των θρησκευτικών εξεγέρσεων: η έκφραση "Τρίτο Βασίλειο" προέρχεται από τον Ιωακείμ της Φλώρας (Gioachino di Fiore). Το Τρίτο Βασίλειο, το βασίλειο του Αγίου Πνεύματος, είναι για αυτόν η εποχή της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας, της πλήρους κοινωνικής ισότητας των ανθρώπων. Την έννοια ενός "τρίτου βασιλείου" βρίσκουμε και στους Ρώσους νεορομαντικούς συμβολιστές ποιητές των αρχών του 20ού αιώνα: στα έργα των Μερεζκόφσκι, Ιβάνοφ, Μπέλι, Γκίπιους, ο όρος "τρίτο βασίλειο" παίρνει έναν "επαναστατικό-αποκαλυπτικό" χρωματισμό (πολλοί από αυτούς έγιναν στη δεκαετία του 1930 φιλοναζιστές και ο Μερεζκόφσκι υπήρξε δάσκαλος του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ), άλλοι έγιναν κομμουνιστές, επιβεβαιώνοντας ότι ο μυστικιστικός, αποκαλυπτικός χαρακτήρας της λαχτάρας για ένα "τρίτο βασίλειο" δεν είναι παρά η λαχτάρα των ανθρώπων για έναν νέο κόσμο, και ο αριθμός τρία αντιπροσωπεύει την εξωκοσμική πνευματικότητα, πέρα από τη δυαδικότητα του εδώ κόσμου.
Στους Συντηρητικούς Επαναστάτες, όπως οι Στέφαν Γκεόργκε (Das neue Reich, 1921), Άρτουρ Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ (Das dritte Reich, 1923) και Φρίντριχ Χίλσερ (Das Reich, 1925), η ιδέα του Ράιχ ήταν ταυτόσημη με την ιδέα της "λαϊκής-εθνικής-φυλετικής κοινότητας" (Volksgemeinschaft), που θα ξεπερνούσε τόσο τις πολιτικές διαμάχες της φιλελεύθερης δημοκρατίας όσο και τις κοινωνικές διαμάχες της ταξικής πάλης. Ως εκ τούτου, ο αριθμός "τρία" στο έργο "Το Τρίτο Ράιχ" του Μέλερ φαν ντεν Μπρουκ παίρνει εδώ τον χαρακτήρα μιας "τρίτης εναλλακτικής" σε σχέση με καπιταλισμό και κομμουνισμό. Ο άλλοτε συναγωνιστής του Μέλερ, ο εθνικομπολσεβίκος Ότο Παίτελ, γράφει άλλωστε ότι ο αρχικός τίτλος που ο Μέλερ είχε επιλέξει για το βιβλίο του, ήταν "Τρίτη Θέση".
Για τον Χίτλερ και το κίνημά του, πάλι, όλες αυτές οι ιστορικές αποχρώσεις χρησιμεύουν για να κάνουν την αποκατάσταση του Ράιχ, του Τρίτου Ράιχ, εύγευστη στις μάζες ως επαναστατική πράξη, ως στόχο μιας γνήσιας γερμανικής κοινωνικής και εθνικής επανάστασης. Το ουσιαστικό περιεχόμενο του χιτλερικού Τρίτου Ράιχ ήταν, ωστόσο, η ιμπεριαλιστική κυριαρχία της Γερμανίας, αυτή η «νέα τάξη» που η Γερμανία εγκαθίδρυσε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε όλα τα κατακτημένα μέρη της Ευρώπης από τη Νορβηγία ως την Ελλάδα.
Πριν από τον εθνικοσοσιαλισμό, η λαχτάρα για το Ράιχ ήταν όπως είπαμε ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των μελών της Συντηρητικής Επανάστασης. Κάποιοι από αυτούς τους ιδεολόγους όμως πήραν στα σοβαρά τον εθνικο-επαναστατικό χαρακτήρα. Σε αυτούς ανήκει η αντίληψη ότι υπήρχαν αστικά και προλεταριακά έθνη, το γερμανικό έθνος ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, και ο στόχος των επαναστατών θα ήταν να απελευθερώσουν όλους αυτούς τους ιστορικά καταπιεσμένους λαούς. Γι' αυτό όλοι οι καταπιεσμένοι αποικιακοί λαοί ανήκουν σε αυτήν την αντίληψη των προλεταριακών εθνών και αυτοί οι ιδεολόγοι προσπάθησαν για μια συμμαχία του γερμανικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος με τους αγώνες των αντι-αποικιακών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου - άλλωστε και ο όρος Τρίτος Κόσμος συμβόλιζε κάτι αγνό και ανέγγιχτο τόσο από τον καπιταλισμό (πρώτος κόσμος) όσο και από τον κομμουνισμό (δεύτερος κόσμος). Σε αυτούς τους στοχαστές και τους αγωνιστές ανήκαν, μεταξύ άλλων, ο συντηρητικός επαναστάτης Φρίντριχ Χίλσερ, συγγραφέας του Das Reich, ο εθνικομπολσεβίκος Παίτελ, και, μεταπολεμικά ως αυθεντικός συνεχιστής αυτής της παράδοσης, ο Χένινγκ Άιχμπεργκ. Αυτοί ήταν οι έμπρακτοι κληρονόμοι της σκέψης του Χέρντερ."
Πριν το Β Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρχε ρε Αντώνη η αντίληψη περί των "τριών κόσμων". Έπρεπε να ολοκληρωθεί, να επικρατήσουν τα δυο στρατόπεδα παγκοσμίως για πρώτη φορά στην ιστορία (φιλελεύθερος καπιταλισμός/ εφαρμοσμένος κομμουνισμός-υπαρκτός σοσιαλισμός) ώστε να μείνει ένα κενό για χώρες που δεν μπορούσαν να υπαχθούν εξολοκλήρου στον κανόνα του μεταπολεμικού γεωπολιτικού δυισμού και να τις αποκαλέσουν στον δημόσιο διάλογο "τρίτο κόσμο".
Επίσης, στην ρωσική εκδοχή υπήρχε και η ιμπεριαλιστική φόρμα της "τρίτης Ρώμης", εάν πρέπει να ανιχνεύσουμε την σχετική ορολογία με τον συγκεκριμένο αριθμό.
ΥΓ. Θα δει ο Λεμούριος ότι συζητάμε για αυτό τον αριθμό και θα πάει αλλού το μυαλό του.
Κατάργηση καπιταλιστικής ιδιοκτησίας - δηλαδή της ιδιοκτησίας που υπάρχει ως ιδιωτική μόνο με σκοπό να βγάζει χρήματα ο ιδιοκτήτης της, και που η ιδιωτικότητά της αντικειμενικά δεν αποτελεί άμεση βιολογική ή κοινωνική ανάγκη του ατόμου, καθώς οι ανάγκες αυτές μπορούν να καλυφθούν αν η ίδια επιχείρηση περάσει σε συλλογικό έλεγχο, παράδειγμα αν την αλυσίδα σούπερ μάρκετ αντί για τον Μασούτη την ελέγχει το κράτος, ο κόσμος θα εξακολουθήσει να βρίσκει εκεί τα καταναλωτικά αγαθά που χρειάζεται, απλά τότε δεν θα έχει ιδιωτικό υπερκέρδος ο (κάθε) Μασούτης - αυτό δεν νομίζω να το απέρριπτε κάποιος ρομαντικός είτε συντηρητικός είτε όχι.
https://en.wikipedia.org/wiki/Homosexuality_in_ancient_Greece#/media/File:Relief_-_earthenware_-_Rijksmuseum_van_Oudheden_1.jpg
https://en.wikipedia.org/wiki/Homosexuality_in_ancient_Greece#/media/File:Relief_-_earthenware_-_Rijksmuseum_van_Oudheden_2.jpg
ανοιγουν παραδιπλα και αλλα αγγεια φωτογραφικα για οποιον ενδιαφερεται...
ΣΥΝΕΠΩΣ:
αν ο ομοερωτισμος ηταν καταδικαστεος στην Αρχαια Ελλαδα ως παρακμιακο φαινομενο οπως λεει η ΦΛΕΦΑΛΟ, τοτε ΠΟΤΕ δεν θα επιτρεπονταν να αναπαρισταται σε αγγεια για να τα χαιρομαστε σημερα μεσα σε διαφορα μουσεια! παλι αδιαβαστος ο ''διδακτορας'' Μαμουτος...
-Λεμουριος τρολιστας
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος
Ως τεχνοκράτης στρατιωτικός, επιτελάρχης στους Βαλκανικούς πολέμους, και με τις επιστολές του στον Βενιζέλο ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στο τσωρτσιλικό φιάσκο της Καλλίπολης, υπήρξε αδιαμφισβήτητα εθνωφελής, έσωσε δεκάδες χιλιάδες ελληνικές ζωές.
Με την κοντοφθαλμία του να συνεχίζει ως τέλη του 1916 να πιστεύει στη νίκη της Γερμανίας και τη διαγωγή του στα της Ανατολικής Μακεδονίας, ξεκάθαρα εθνικά επιζήμιος.
Πάλι ως τεχνοκράτης, με την ανάλυσή του για τη μικρασιατική εκστρατεία και το "οίκαδε" είδε τα πράγματα σωστά, και θα είχαν σωθεί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (στρατιώτες και Μικρασιάτες άμαχοι) αν τον είχαν ακούσει οι ηλίθιοι που κρατούσαν στις τύχες τους τα χέρια της Ελλάδας μετά το 1920.
Ως αρχηγός των Ελευθεροφρόνων μέσα στη Βουλή υπερψηφίζοντας μαζί με τους Φιλελεύθερους τις αποικιακού τύπου συμβάσεις Power και Μακρή, το 1927, υπήρξε εθνικά επιζήμιος και είναι τότε ακριβώς που έγινε αγαπητός στους Άγγλους, που δεν τον θεωρούσαν πια γερμανόφιλο.
Ως δικτάτορας με την πρακτική ενεργοποίηση (όχι θέσπιση, αυτή είχε γίνει επί Παπαναστασίου) του ΙΚΑ και του 8ώρου υπήρξε εθνωφελής από κάθε άποψη - φυσικά δεν γίνεται να ξεχαστεί η δολοφονία εργατών τον Μάιο του 1936 αλλά τότε δεν ήταν ακόμα δικτάτορας.
Με την ΕΟΝ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοποίηση της ελληνικής νεολαίας, κοινωνικοποίηση που βρήκε τα αποτελέσματά της και στην Αντίσταση (η γενιά της ΠΕΑΝ, του ΕΔΕΣ, της ΕΠΟΝ, είναι η γενιά της ΕΟΝ, και όχι τα ακοινώνητα χωριατόπουλα του 1920).
Για την άμυνα της χώρας, θωράκισε μεν τα σύνορα με Βουλγαρία αλλά ταυτόχρονα διασπάθισε εκατομμύρια "υπέρ της αεροπορίας" (που δεν φτιάξαμε ποτέ) και τον έσωσε το '40 η φυσική γεωγραφία της Πίνδου και ο ηρωισμός του Έλληνα φαντάρου και αξιωματικού.
Με τη σύμβαση Κούπερ (συνέχεια των Power και Μακρή) υπήρξε εθνικά επιζήμιος για τη βιομηχανία στην Ελλάδα, αλλά το αντιστάθμισε στους Άγγλους όταν τους είπε σταράτα "μάγκες, αν θέλετε σοβαρά να βοηθήσετε την Ελλάδα, στείλτε δέκα μεραρχίες, όχι δύο, που δεν κάνουν ούτε για ζήτω" (και γι' αυτό κατά πάσα πιθανότητα δολοφονήθηκε).
Τέλος, με τη μικροπρεπή του πράξη να μην δεχθεί πίσω στο στράτευμα κατά τον πόλεμο του '40 τους αποταγμένους Βενιζελικούς αξιωματικούς επέτεινε για κάποια χρόνια τον εθνικό διχασμό εντός των αστικών στρωμάτων, κι αυτό φάνηκε ανεξίτηλα μέσα στην Κατοχή όταν αντιστασιακές οργανώσεις βενιζελικής καταγωγής όπως ο ΕΔΕΣ είχαν μεγάλη καχυποψία στην προσδοχή δεξιών αξιωματικών ακριβώς λόγω της εθνοδιχαστικής στάσης των τελευταίων κατά την περίοδο Μεταξά.
Γενικώς, ο Μεταξάς, ο οποίος και ωφέλησε και έβλαψε το έθνος, ήταν σίγουρα ο μόνος διορατικός δεξιός της γενιάς του, από την εποχή της μικρασιατικής εκστρατείας μέχρι το σαράντα. Ο μόνος (από όλο εκείνο τον εσμό των βασιλοκίνητων βλακών που αυτοαποκαλούνταν αντιβενιζελικοί) που είχε μια προσωπικότητα πράγματι αντάξια του μεγέθους του Βενιζέλου. Οι σύγχρονοί του μοναρχοφασίστες "ηγέτες" της λοιπής Ευρώπης (Χόρτυ, Ριτζ-Σμίγκλυ, Φίλοφ, Στογιαντίνοβιτς, Ταταρέσκου κλπ), σαν προσωπικότητες ήταν όλοι νάνοι μπροστά στο Μεταξά.
Βρήκα μόνο αυτό, από τον Μπελίνσκι το 1843:
"Ο Έλληνας λάτρευε την ομορφιά σε μια γυναίκα, και η ομορφιά ήδη γεννούσε αγάπη και επιθυμία. ως εκ τούτου η αγάπη και η επιθυμία ήταν ήδη αποτέλεσμα της ομορφιάς. Από αυτό είναι ξεκάθαρο πώς μεταξύ ενός τόσο ηθικού και αισθητικού λαού όπως οι Έλληνες, θα μπορούσε να υπάρχει έρωτας μεταξύ ανδρών καθαγιασμένος από τον μύθο του Γανυμήδη - δεν θα μπορούσε να υπάρξει ως ακραία εξαχρείωση του αισθησιασμού (η μόνη συνθήκη υπό την οποία εμφανίζεται σήμερα), αλλά ως έκφραση της ζωής της καρδιάς. Παραδείγματα τέτοιας αγάπης ήταν πολύ συνηθισμένα στους Έλληνες. Να ένα από τα πιο εντυπωσιακά: Ο Παυσανίας λέει ότι βρήκε σε ένα μέρος ένα άγαλμα ενός νέου που ονομαζόταν Αντέρως (αμοιβαίος έρωτας), και αφηγείται τον μύθο που άκουσε από τους κατοίκους του τόπου για την προέλευση αυτού του αγάλματος. Ένας νεαρός άνδρας, συγκινημένος από την εξαιρετική ομορφιά ενός άλλου άνδρα, ένιωσε μια ακαταμάχητα παθιασμένη λαχτάρα για αυτόν. Συναντώντας ως απάντηση στα συναισθήματά του την ψυχρότητα και την απόρριψη από τον άλλο άνδρα, ρίχτηκε στη θάλασσα και πνίγηκε. Τότε ο όμορφος νέος, ξαφνικά εμποτισμένος και χτυπημένος από τη δύναμη του πάθους που μέχρι τότε αρνιόταν, ένιωσε τόση λύπη και τέτοιο έρωτα για τον αποθανόντα που και ο ίδιος αυτοκτόνησε πνιγμένος στα κύματα της ίδιας θάλασσας. Προς τιμήν και των δύο νεκρών, στήθηκε άγαλμα – ο Αντέρως."
Μπελίνσκι: Σημασία του ρομαντισμού, από το "Δεύτερο άρθρο για τον Πούσκιν", Otechestvennye zapiski, 1843
Αν το ερμηνεύω σωστά, λέει ότι υπήρχε "πλατωνικός" έρωτας μεταξύ ανδρών, αλλά ότι δεν υπήρχε "ως ακραία εξαχρείωση του αισθησιασμού (η μόνη συνθήκη υπό την οποία εμφανίζεται σήμερα)" η ομοφυλοφιλία.
- Johann Eduard Erdmann για τη φιλοσοφία του Χέγκελ
Πώς μπορεί να διαβαστεί αυτή η άποψη; Αν ιδωθεί μέσα από το δίπολο πρόοδος-αντίδραση, μοιάζει να είναι δικαιολόγηση του συντηρητισμού και των παραδόσεων-εθίμων των παλιών τάξεων και εθνών (δίπλα στον Αννίβα και τον Δημοσθένη θα μπορούσε να χωρέσει, στο χώρο του μύθου, η Αντιγόνη του Σοφοκλή). Αν όμως ιδωθεί μέσα από το δίπολο ιμπεριαλισμός-λαοί, τότε αυτό το απόσπασμα δυνητικά μπορεί να αποτελέσει υπεράσπιση των φυσικών δικαιωμάτων των πιο αδύναμων λαών και των αποικιοκρατούμενων εθνών ενάντια στους "ιστορικούς επιταχυντές" αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές.
Ο συντηρητικός Kaltenbrunner το κατανόησε αυτό όταν έβαλε σε αναλογία τους Klages και Moeller van den Bruck με τους Fanon και Σαΐντ. Το κατανοεί και o Graveney όταν τοποθετεί το απόσπασμα του Erdmann για τον Χέγκελ στο ιστορικό του πλαίσιο όχι μόνο δίπλα στον Καρλάιλ, αλλά και δίπλα στον Aime Cesaire.
Από αυτή τη σκοπιά, ο Χέρντερ είναι ο κοινός πατέρας της παραδοσιοκρατίας και του αντιιμπεριαλισμού.
Μπορεί σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Καλετζης να έχει βαρεθεί να διαβάζει την άποψη, τη γνώμη και τη θεώρηση των άλλων για την καλλιτεχνική αλλά και τη φυσική του παρουσία.
Κύριε διευθυντά
«Η ιδέα της δημιουργίας Εβραϊκού Κράτους εν Παλαιστίνη συναντά παρ’ ημίν ειλικρινή συμπάθεια.
Η ευλογημένη ημέρα κατά την οποίαν οι προαιώνιοι πόθοι του Εβραϊκού Εθνους θα πραγματοποιηθώσιν και, μετά τόσα βάσανα, το έθνος τούτο θα ανακτήσει την ελευθερία του, θα χαιρετισθεί μετά χαράς υφ’ υμών, οι οποίοι θα ικανοποιηθώμεν διά τον θρίαμβον του ελεύθερου πνεύματος και ιδία την εκμηδένιση των προαιωνίων προλήψεων των επισωρευθεισών κατά της ευγενούς τούτης φυλής.
Η δημιουργία μιας Εθνικής Εβραϊκής Εστίας εν Παλαιστίνη, όπου το εθνικόν πνεύμα του Ιουδαϊσμού θα δυνηθή να αναπτυχθεί ελευθέρως, θα είναι η επανόρθωσις καταφανούς αδικίας, η οποία βαρύνει από είκοσιν αιώνων επί της ανθρωπότητος. Τα πλεονεκτήματα δε μιας Εβραϊκής Παλαιστίνης είναι πολλαπλά. Και πρώτον θα είναι ασφαλές ενέχυρον παγκοσμίου ειρήνης, ιδέας εμφύτου εις την εβραϊκήν φυλήν, η οποία θα προσπαθήσει να διαδώσει την ιδέαν ταύτην εις όλας τας σφαίρας της επιρροής της.
Θα είναι επίσης η σκέψις της περιόδου του σημερινού πολιτισμού και η εκδήλωσις η πλέον περιφανής της προόδου των ιδεών της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Το Εθνικόν Εβραϊκόν πνεύμα είναι στοιχείον παραγωγής και διατηρήσεως και όχι αποσυνθέσεως και καταστροφής.
Φρονώ ότι εν περιπτώσει καθ’ ήν αι Μεγάλαι Δυνάμεις θα προτείνουν εις το Συνέδριον της Ειρήνης τον διακανονισμόν του Ιουδαϊκού Παλαιστινιακού προβλήματος, οι αντιπρόσωποι της Ελλάδος θα κηρυχθώσι σταθερώς υπέρ μιας Εβραϊκής Παλαιστίνης, διότι είμαι πεπεισμένος ότι το ιουδαϊκόν κράτος πρέπει να αναγεννηθεί μόνον εν Παλαιστίνη, τη κοιτίδι του Ιουδαϊσμού.
.
Υποθέτω, εν πάση περιπτώσει, ότι σχηματιζομένου του Ιουδαϊκού κράτους, δεν θα υπάγουν εκεί όλοι οι Ισραηλίται, διότι τότε η ανθρωπότης θα χάσει πολύ. Δεν επιθυμούμεν ποτέ, ημείς οι Έλληνες επί παραδείγματι, να ίδωμεν την ωραίαν μας Θεσσαλονίκην ημέραν τινά ερημουμένη του εβραϊκού πληθυσμού, του τόσον εργατικού και ευφυούς.
Μια Εβραϊκή Παλαιστίνη θα είναι εξάπαντος η σύμμαχος της Ελλάδος και η ομοιότης των συμφερόντων εν τη Ανατολή της Μεσογείου θα συσφίγξει τους δεσμούς των αδιαρρήκτως».