Κένταυροι Kassai


Είναι, φρονώ, αντιληπτό σε πολλούς αναγνώστες ότι η εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες έχει ένα κοινό αισθητικό υπόβαθρο με τη μύηση στη λογοτεχνία του φανταστικού. Ιδίως, μάλιστα, αν αναφερόμαστε σε πολεμικές τέχνες, οι οποίες διατηρούν ένα επικό, προνεωτερικό υπόβαθρο, με ρίζες που χάνονται σε ηρωικές εποχές της αρχαιότητας.

Την πλέον, ίσως, χαρακτηριστική από τις εν λόγω τέχνες αποτελεί η Έφιππη Τοξοβολία. Όντας ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι μολονότι καταπιάνομαι με τον αθλητισμό και τις πολεμικές τέχνες από μικρός, πριν από έναν χρόνο δε γνώριζα τίποτα για την αναβίωση της αρχαίας αυτής τέχνης. Ώσπου κάποια στιγμή με πληροφόρησε επαρκώς ένας καλός φίλος και παλιός συναγωνιστής στη «μάχη» για την «παλινόρθωση του Πνεύματος» εντός της ερειπωμένης πολιτισμικά χώρα μας.

Μητρόπολη της σύγχρονης Έφιππης Τοξοβολίας είναι η Ουγγαρία, στην οποία ο Kassai Lajos αποφάσισε να αναβιώσει την έφιππη τοξευτική παράδοση της πατρίδας του σπουδάζοντας επί πέντε χρόνια τοξοβολία στην Kamakura της Ιαπωνίας. Στην Ελλάδα, η Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη καλλιεργείται από την ομάδα «Κένταυροι Kassai» (http://www.horsebackarcherygr.com/).

Μια πρώτη ενημερωτική επαφή είναι αρκετή για να καταστήσει σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια αρχέγονη πολεμική τέχνη κατά την οποία ο πολεμιστής τοξεύει καλπάζοντας, συνδυάζοντας ισορροπιστική ικανότητα και ευθυβολία. Μέσα στη δίνη της ταχύτητας του καλπασμού και στους κραδασμούς που παράγονται από την κίνηση του ίππου, ο εφιπποτοξότης πρέπει να ταυτόχρονα να διατηρήσει ευσταθή καλπασμό, να στοχεύσει με ακρίβεια και να απελευθερώσει την χορδή του τόξου του την κατάλληλη στιγμή ώστε το βέλος να πλήξει το κέντρο το στόχου.

Επικεφαλής και δάσκαλος των «Κενταύρων Kassai» είναι ο Αριστοτέλης Καλέντζης. «Ο Αριστοτέλης έχει μια αριστοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, η οποία παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τη δική σου» μου είχε πει ο φίλος που με ενημέρωσε για την αναβίωση της αρχαίας αυτής πολεμικής τέχνης και για την ύπαρξη των «Κενταύρων..». Και πράγματι, η πρώτη κιόλας συζήτηση μαζί του και η ανάγνωση του βιβλίου του που φέρει τον τίτλο «Εκπαίδευση Νεολέκτου Ίππου στην Φυσική Ιππασία και στην Έφιππη Τοξοβολία» αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Οι εφιπποτοξότες θέλουν τους ίππους τους να είναι ιππεύσιμοι στην πλέον φυσική τους κατάσταση. Δηλαδή χωρίς χαλινό, πέταλα και μαστίγιο. Η άσκησή τους γίνεται με αυτό τον αρχέγονα φυσικό τρόπο, πράγμα που διαφοροποιεί το ιππευτικό μέρος της πολεμικής τους τέχνης από την καθιερωμένη μορφή του αθλήματος της ιππασίας.

Όπως επισήμανε ο Αριστοτέλης, η αγγλοσαξονική αντίληψη εμπορευματοποίησης της ζωής, η οποία αποτέλεσε την καλύτερη γέφυρα για την άλωση του δυτικού πολιτισμού από το ιουδαϊκό πνεύμα της Νεωτερικότητας, καταφέρνοντας να εκθηλύνει τον άνθρωπο πέτυχε και την εκθήλυνση του ίππου! Κουρέματα ανθυγιεινά για τους ίππους, χρήση πετάλων, σπιρουνιών, αρωματικών υγρών και μαστιγίων, αστεία και μη βολικά ρούχα των αναβατών όπως ρεντικότες και καπέλα, συνθέτουν ένα συνολικό υπόδειγμα εμπορευματοποίησης και από-φυσικοποίησης, το οποίο δεν μπορεί να έχει θέση στην Έφιππη Τοξοβολία.

Μαγυάροι, Τεύτονες και Έλληνες, δηλαδή Λαοί με καθαρά πολεμική θέαση, εμπιστεύτηκαν κάποτε την Φύση και δεν επέδρασαν διαστρεβλωτικά εναντίον της. Η Έφιππη Τοξοβολία, μεταξύ των άλλων, χάρη στις προϋποθέσεις που θέτει, στοχεύει στην αναβίωση αυτής της πρωταρχικής, υγιούς αντίληψης της ζωής.

Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως με όλες τις ρομαντικές προσπάθειες, το ελλαδικό Δημόσιο με τις οξειδωμένες του δομές έθεσε εμπόδια στην ανάπτυξη της πολεμικής αυτής τέχνης. Όπως μας πληροφόρησε ο Αριστοτέλης, ο ελληνικός νόμος θεωρεί τον ίππο όχι ως πλάσμα αλλά ως πράγμα, αγνοώντας ακόμη και τη λέξη «ιππαγωγός» και χρησιμοποιώντας αντ’ αυτής την αστικοφιλελεύθερου και υλιστικού υποβάθρου λέξη «ιδιοκτήτης».

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης άφησα κάποια στιγμή τη ματιά μου να περιπλανηθεί στο χώρο. Ο δάσκαλος των «Κενταύρων..» έσπασε ένα χαμόγελο που εξέφραζε ένα ανάμικτο συναίσθημα πικρίας και ικανοποίησης. «Τουλάχιστον παραμένω ευγνώμων στους ίππους. Σε αυτή την πολυετή μας επαφή μου προσέφεραν την αμφίδρομη διδασκαλία τους. Μια διδασκαλία που με βοήθησε να πορευθώ προς τα βάθη του εαυτού μου» μας είπε. Εγώ έγνεψα καταφατικά κι έπειτα έριξα τη ματιά μου χαμηλά, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου που μου είχε αφιερώσει. «Στον συναγωνιστή Σταμάτη με εκτίμηση και στην προσδοκία της πραγματώσεως μιας συστάσεως…». Έτριψα το σαγόνι μου σκεπτικός. Ποια Ιδέα θέλησε, άραγε, να αφήσει να αιωρηθεί, μέσα στις τρεις αυτές τελείες;

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦA.ΛΟ.


Εικόνα 1: Γκυστάβ Μορώ, A dead poet carried by a centaur.
Εικόνα 2: Kassai Lajos
Εικόνα 3: Εφιπποτοξότες εκπαιδευόμενοι στο τόξο άνευ ίππου.
Εικόνα 4: Αριστοτέλης Καλέτζης.
Εικόνα 5: Το σήμα το «Κενταύρων Kassai».
Εικόνα 6: Τόξo και βέλη Kassai.


  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
χα χα.. Το είδα και στην τηλεόραση, σε διαφήμιση για την 75η ΔΕΘ (''φέτος τιμώμενη χώρα είναι η Ουγγαρία και γνωρίζουμε τον πολιτισμό της με την έφιππη τοξοβολία...''), συνοδευμένη από αντίστοιχες εικόνες.

Πόσο άγνωστη μάς είναι σήμερα αυτή η αίσθηση! Του αναβάτη πάνω στο άλογο που τριποδίζει, κι ακόμη του ιππέα που τεντώνει το τόξο του με τα μάτια στον στόχο. Πόσα χάνουμε από την έλλειψη της επαφής μας με την φύση και των φυσικών λειτουργιών μας...
Τετάρτη, 15 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Skull είπε...
Καλπασμός και βολή στην καρδιά του εχθρού!
Πέμπτη, 16 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Χρήστος Eddie Μπαλτζής είπε...
Μαύρος άνεμος πάντα ακολουθεί όταν τρέχει το μαύρο άλογό μου,φωτιά στην ψυχή μου, το ατσάλι είναι στο πλευρό μου...
Παρασκευή, 17 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ωραίο αφιέρωμα!

Όμως... Ένα μέτρο ψυχρό ατσάλι στο χέρι είναι πάντα προτιμότερο από κάθε τηλέμαχο όπλο, χε χε...

Guardian Lord
Κυριακή, 19 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η GIANNIS είπε...
Πραγματικά ζηλεύω αυτούς τους εξαιρετικούς ανθρώπους που ασχολούνται με αυτή την αρχαία τέχνη. Άνθρωπος και ίππος, τα δυο τελειότερα πλάσματα, όχι σε σχέση υποταγής αλλά ισότητας, δυο ψυχές πολεμιστών που καίνε και ενώνουν τη φωτιά τους, προσηλωμένοι στον κοινό στόχο.

Ένα από τα παλαιότερα στοιχεία της φανταστικής λογοτεχνίας είναι η σχέση μεταξύ ίππου και αναβάτη, μια σχέση που φτάνει στα όρια της αδελφικής, μετά από τους κινδύνους που μαζί αντιμετώπισαν, συχνά έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο. Από τα άλογα του Αχιλλέα, τα ιπποτικά άλογα των μεσαιωνικών ιπποτικών τραγουδιών και μέχρι τους "μαύρους" των ακριτικών τραγουδιών και το Shadowfax στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών, τα άλογα στην φανταστική λογοτεχνία αποτελούν όχι μόνο το μεταφορικό μέσο του ήρωα, αλλά τον πιστό του συνοδοιπόρο, τον συμπολεμιστή του, ισάξιο του σε κάθε πτυχή, όπως και αυτός πρέπει να αποδειχθεί αντάξιος του ξεχωριστού πλάσματος που τον αφήνει να το ιππεύσει. Ταυτόχρονα γίνεται και σύμβολο, όχι μόνο του θάρρους και της δύναμης του, αλλά και του κώδικά αξιών του και τελικά της ίδιας της ψυχής του, μια επέκταση του αναβάτη και ένας αξιομνημόνευτος χαρακτήρας από μόνος του. Άνθρωπος και ίππος, αλληλοσυμπληρούμενοι, ένα σύνολο μεγαλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων του. Η ουσία της nobility...
Κυριακή, 19 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η ΚΙΜΜΕΡΙΟΣ είπε...
Υπήρξε και σχετικό ρεπορτάζ στην πρωϊνή εκπομπή του Alter αλλά ο Καλέτζης μίλησε ελάχιστα. Πολύ απαιτητική πολεμική τέχνη, εγώ τουλάχιστον δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Χαιρετώ τη Λέσχη και εύχομαι καλή ακαδημαϊκή (και όχι μόνο) χρονιά σε όλους!
Τρίτη, 21 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Λυπάμαι που οι υποχρεώσεις μας στην 75η Δ.Ε.Θ. δεν μου επέτρεψαν να χαρώ εγκαίρως το περιεχόμενο του συγκεκριμένου δημοσιεύματος και να ευχαριστήσω θερμά τον φίλτατο Σταμάτη για την τόσο εύστοχη προσέγγιση της Πολεμικής Τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, αλλά και τους παραπάνω Σχολιαστές.

Κατά τα λοιπά, για όλους εμάς που ασκούμε την Έφιππη Τοξοβολία, απλά θα πούμε ότι η Τέχνη, η κάθε μορφής Τέχνη, προορίζεται να την βιώνεις κι όχι να μιλάς γι αυτήν.

Έρρωσθε!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης.
Τρίτη, 21 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
"Ατσάλι στο χέρι, φωτιά στην ψυχή, ριπές ανέμου στο μέτωπο..."

...πρωτογεννή χαρακτηριστικά του αισθητικού κώδικα της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Παρασκευή, 24 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Καλπασμός προς τη δόξα.... to the death... to the last man... to the last breath
Παρασκευή, 24 Σεπτέμβριος, 2010

Rebel Flag


Στα 1835 ο Alexis de Tocqueville, στο δημοφιλές του έργο του φέρει τον τίτλο «Η δημοκρατία στην Αμερική», περιγράφει με γλαφυρότητα τους δυο διαφορετικούς κόσμους των πολιτειών της βόρειας Αμερικής, του νεωτερικού Βορρά και του ρομαντικού Νότου. Σύμφωνα με τις εύστοχες παρατηρήσεις του Γάλλου στοχαστή, ο βόρειος αμερικανός «έχει καταστήσει την υλική ευημερία κυρίαρχο στόχο της ύπαρξής του… βασανισμένος από την επιθυμία για πλούτο… γίνεται με την ίδια άνεση ναυτικός, πιονιέρος, εργάτης, καλλιεργητής, υπομένοντας με την ίδια καρτερία την κούραση ή τον κίνδυνο που συνοδεύει αυτά τα επαγγέλματα –υπάρχει κάτι θαυμαστό στην ευρηματικότητα της ευφυΐας του και ένα είδος ηρωισμού στην απληστία του για κέρδος». Αντίθετα, ο νότιος αμερικανός «όχι μόνο περιφρονεί την εργασία, αλλά και όλες τις πρωτοβουλίες οι οποίες επιτυγχάνουν χάρη στην προσπάθεια… το χρήμα έχει χάσει στα μάτια του μεγάλο μέρος της αξίας του και περισσότερο από την επιτυχία εκείνος αναζητά τη διασκέδαση και την ευχαρίστηση… αγαπά με πάθος το κυνήγι και τον πόλεμο, ασκείται στην πιο σκληρή σωματική πειθαρχία. Ο θεσμός της δουλείας όχι μόνο εμποδίζει τους λευκούς (νότιους) να πλουτίσουν, τους αφαιρεί την επιθυμία να το κάνουν».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της αμερικανικής ανεξαρτησίας, από το δεύτερο μισό του 18ου ως και το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, αναπτύσσονται αυτοί οι δυο πόλοι. Από τη μια ο βιομηχανικός Βορράς των τραπεζιτών, των δημοσιογράφων και των βιομηχάνων κι από την άλλη ο αριστοκρατικός Νότος των καλλιεργητών, των αγροτών, των κυνηγών και της δουλείας. Από τη μια η μαζική κοινωνία του αστικού περιβάλλοντος, οι κοινωνικές εντάσεις και οι φιλελεύθερες διακηρύξεις κι από την άλλη η αριστοκρατική διανόηση, η ανέμελη ζωή, οι φυτείες με τις μανόλιες και το αγιόκλημα, τα κορίτσια με τα κρινολίνα, οι ιπποτικοί καλλιεργητές, κοντολογίς όλα εκείνα που το 1936 ανασυγκροτεί με νοσταλγία η Μάργκαρετ Μίτσελ στο βιβλίο «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Η αντίθεση αυτή δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε δηλωμένη εχθρότητα. Βορράς και Νότος εμπλεκόμενοι σε πολυσύνθετες πολιτικές και οικονομικές σχέσεις θα αρχίσουν να εκφράζουν ανοιχτά τη δυσφορία τους για την συνύπαρξη κάτω από την ίδια διοικητική αρχή.

Στόχος των Νότου, η διατήρηση της συλλογικής πολιτισμικής του ταυτότητας. Έσχατη επιλογή του, η απόσχιση και η δημιουργία μιας ανεξάρτητης «νότιας» Συνομοσπονδίας. Στόχος του Βορρά, η κατάπνιξη καθετί ρομαντικού και μη νεωτερικού. Έσχατη επιλογή του, το αιματοκύλισμα οποιουδήποτε αποκλίνει από την πολιτική του. Κεντρικό θέμα της όλης διαμάχης, το ζήτημα της δουλείας. Πρωταγωνίστρια της πολιτικής σύγκρουσης, η (όχι ιδιαιτέρως ισχυρή αλλά παγίως θορυβώδης και αγαπητή στους επιχειρηματικούς κύκλους) Αριστερά της εποχής, με τα κηρύγματα των αφηρημένων «ιδεών» του Διαφωτισμού και τις εκατοντάδες ανθρωπιστικές της οργανώσεις.

Όντας προβληματισμένοι με την ύπαρξη ενός τέτοιου θεσμού, οι νότιοι αποφασίζουν να επιχειρήσουν μια λύση του ζητήματος. Δηλαδή, να επαναπατρίσουν με δικά τους έξοδα μεγάλο αριθμό νέγρων. Κι όμως, η προσπάθεια αποτυγχάνει. Ελάχιστοι νέγροι θέλουν να αφήσουν τον αμερικανικό νότο και να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Οι νεωτεριστές του Βορρά τρίβουν τα χέρια τους. Ο στόχος τους δεν είναι η επίλυση του ζητήματος αλλά η καταστροφή ενός διαφορετικού πόλου, ενός ρομαντικού πολιτισμού ο οποίος αναπτύσσεται εκτός των πλαισίων της Νεωτερικότητας.

Στα 1861 ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν καταπατώντας την εθιμικότητα ολόκληρου του αμερικανικού πολιτικού βίου, προσβάλει την αυτονομία των πολιτειών, ζητώντας από το Νότο να υποταχθεί μέσα σε μια μέρα στις απαιτήσεις του Βορρά. Ο Νότος απαντά δημιουργώντας μια ανεξάρτητη «νότια» συνομοσπονδία πολιτειών και ζητά διάλογο. Οι περισσότεροι από τους ηγέτες του εξακολουθούν να είναι εναντίον της απόσχισης και ζητούν σεβασμό της συλλογικής τους ταυτότητας μέσα από μια νέα συμφωνία. Ο Λίνκολν αρνείται το διάλογο και οργανώνει τη μεγαλύτερη στρατιά που είχαν ποτέ οι πολιτείες της ανεξάρτητης Αμερικής, με σκοπό να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Οι βόρεια στρατιά εισβάλλει στο Νότο. Την ακολουθούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες και κάθε λογής φιλελεύθεροι του Βορρά, για να παρακολουθήσουν από ένα ύψωμα τους επαναστάτες του Νότου να συντρίβονται και τους επικεφαλείς τους να οδηγούνται στην αγχόνη. Λίγο καιρό αργότερα οι ορδές του Λίνκολν επιστρέφουν πανικόβλητες και ανάκατες με τους πολίτες που τις ακολουθούν, καταδιωκόμενες από τους προελαύνοντες άντρες του Νότου.

Η Rebel Flag, η θρυλική πολεμική σημαία του Νότου, με τον κυανό σταυρό του Αγίου Αντρέα σε ερυθρό υπόβαθρο και τα δεκατρία αστέρια (δώδεκα για τις επαναστατημένες πολιτείες του Νότου κι ένα για το έθνος των Ινδιάνων που συμμάχησε με τις δυνάμεις της παράδοσης και τις τιμής), θα κυματίσει μέχρι το 1865 στην ελεύθερη από την επιβολή της Νεωτερικότητας και την πνευματική κατοχή του Διαφωτισμού, γη του Dixie (1). Από τότε, θα καταστεί ένα από τα ιερά σύμβολά όλων των ρομαντικών.

Το αγέρωχο πνεύμα του Νότου θα ξαναγεννηθεί στα πλαίσια της λογοτεχνίας του φανταστικού στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Σε ένα εκβιομηχανισμένο από τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις Τέξας, ο Ρόμπερτ Χάουαρντ θα υψώσει την πνευματική επαναστατική σημαία, με όπλο τη λογοτεχνία του φανταστικού. Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Weird Tales, ο σπουδαιότερος, κατά πολλούς, δημιουργός της φανταστικής λογοτεχνίας, θα ανοίξει τις πύλες της πραγματικότητας σε χαρακτήρες αδάμαστους από τη σαγήνη τρυφηλών πολιτισμών, αγριωπούς και τίμιους, αμείλικτους εφαρμοστές της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, ανυπόκριτους και πολεμοχαρείς. «By This Axe I Rule», θα βροντοφωνάξουν οι βάρβαροι ήρωες του Χάουαρντ, εκφράζοντας με αυθεντικότητα το αθάνατο πνεύμα της Dixieland.

Σε έναν κόσμο που απ’ άκρη σ’ άκρη αμερικανοκρατείται (αλλά και αμερικανοποιείται), σε μια εποχή βουλιαγμένη στον υλισμό και εναρμονισμένη με τα κελεύσματα της αμερικανικής μητρόπολης, οι ήρωες του Χάουαρντ παραμένουν οι τελευταίοι κάτοχοι της επαναστατικής πολεμικής σημαίας, ζωντανές αναμνήσεις μιας άλλης Αμερικής, άγρυπνοι φύλακες των μυστικών πυλών που οδηγούν στον κόσμο των αρχετύπων.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

Υποσημειώσεις:
1) Γη του Dixie αποκαλείται η γη του αμερικανικού Νότου. Πρόκειται για ένα παρατσούκλι που προέρχεται από τη Λουϊζιάνα και πηγή του είναι η λέξη dix που ήταν γραμμένη στα πρώτα χαρτονομίσματα των δέκα δολαρίων.

Εικόνες:
1) Η σημαία των επαναστατών του αμερικανικού Νότου.
2) Πορτραίτο του στρατηγού των Νοτίων Robert. E. Lee, της Linda Blackburn
3) Ρ. Ε. Χάουαρντ.
4) Conan the destroyer, του Frank Frazetta
  • Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:

Ο/Η Guardian Lord είπε...
Where the skies are blue, Lord i'm coming home to you...The South will rise again!HIIIIHAAAAAAAAA
Παρασκευή, 13 Αύγουστος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ένα καταπληκτικό, μεστό σε πληροφορίες και συναισθήματα κείμενο, χαρακτηριστικό της δοκιμιακής αλλά και λογοτεχνικής ικανότητας του Σταμάτη, που θα έλεγα πως αδικείται κάπως αναρτημένο εν μέσω του θέρους.

Δεν γνώριζα πολλά για τον αμερικανικό εμφύλιο, αλλά τώρα θα έλεγα πως αποκτώ μια καλή εικόνα. Πολλοί πόλεμοι γίνονται με ιδεολογικά προσχήματα – το έχουμε δει και στις μέρες μας αυτό – ενώ στην πραγματικότητα από πίσω κρύβονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Κι η πλευρά των ηττημένων σπάνια δικαιώνεται, αφού η ιστορία γράφεται από τους νικητές.

Ας κρατήσουμε την πνευματική επαναστατική σημαία ψηλά !
Τρίτη, 17 Αύγουστος, 2010

Ο/Η Southman είπε...
Παρ' όλες τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης του Νότου και των λευκών κατοίκων του επί εναμιση αιώνα μέσα από κατευθυνόμενα δημιουργήματα τέχνης και "ιστορίας" (προσπάθειες που φέρνουν στο μυαλό την αντίστοιχη εκστρατεία δαιμονοποίησης των ηττημένων ενός πιο πρόσφατου πολέμου), άρθρα σαν και αυτό φωτίζουν την πραγματική ψυχοσύνθεση του Νοτίου ανδρός-gentleman και το πραγματικό Ρομαντικό πνεύμα ενός μεγάλου πολιτισμού που χάθηκε κάτω από την μπότα του αμόρφωτου Βόρειου κατακτητή που πολεμούσε επί πληρωμή.

Όσο η σημαία του Νότου θα ανεμίζει ακόμα, έστω και σε ένα σπίτι ή σε ένα δημόσιο χώρο στην Αλαμπάμα ή στο Μισσισιπί θα υπάρχει ακόμα ελπίδα για τους πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους.

"My eyes have seen the glory of the coming of the Lord"

Δοξα και τιμή στον John Wilkes Booth, υπερασπιστή της πραγματικής ελευθερίας

The south will rise again...
Τετάρτη, 18 Αύγουστος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Οι φοβικοί τύραννοι δεν είναι παντοδύναμοι, αφού ηττήθηκαν σε Βιετνάμ και Αφγανιστάν ενώ αλληλομισιούνται επίσης. Ούτε τον ήλιο, τα ηφαίστεια ή τις βαρυχειμωνιές μπορούν να ελέγξουν, κι ας περιαυτολογούν... Πετρέλαιο-βενζίνη αυξήθηκαν 50% μέσα σε ένα χρόνο... ΤΙ θα τρώμε από την πετρελαιοεξαρτημένη γεωργία, μόλις φτάσουν τα 3-4 ευρώ το λίτρο;

Έκθεση των δολαριανών στρατηγών (Γκάρντιαν, 11-4-2010*)

ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι με 30 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ετήσια κατανάλωση για 7 δισεκατομμύρια καταναλωτές, όχι μόνο δεν πρόκειται να αντληθούν ούτε τα μισά από τα υπάρχοντα κοιτάσματα (αφού όσο λιγοστεύει το πετρέλαιο ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ και γίνεται ΑΣΥΜΦΟΡΗ η άντλησή του σε ολοένα ΑΣΤΑΘΕΣΤΕΡΕΣ συνθήκες - το ίδιο και οι ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ-ΑΣΥΜΦΟΡΕΣ ψευτοεναλλακτικές ΣΥΣΚΕΥΕΣ, που φτιάχνονται με σπατάλη καυσίμων-μετάλλων...), αλλά το 2012 ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ αποθέματα καυσίμων και θα αρχίσει παγκόσμιο χάος (μιας και οι εγωμανείς δε νοιάζονται για αποκέντρωση σε ΑΥΤΑΡΚΗ χωριά).

Αφού επί αιώνες λύσσαξαν οι πολεμοκάπηλοι για υπερπληθυσμό αναλώσιμων μισθοφόρων-καταναλωτών, τώρα νομίζουν οι ματαιόδοξοι ότι με φοροεξόντωση, αντί για ειρηνικό έλεγχο των γεννήσεων, θα μας αραιώσουν για να απομείνουν με τα τελευταία βαρέλια πετρελαίου. Αλλά λογαριάζουν χωρίς την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ να ελέγξουν π.χ. τον ήλιο, τα ηφαίστεια, ενώ ούτε να ετοιμάσουν την τροφή τους μόνοι τους δεν μπορούν...ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ για να συνεχίσουμε μετά την ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των εγωμανών!

http://www.youtube.com/watch?v=EGYDNM0M4XE*

http://www.guardian.co.uk/business/2010/apr/11/peak-oil-production-supply
Τετάρτη, 25 Αύγουστος, 2010

Ο/Η Skull είπε...
Ζήτω ο Νότος, τιμή στον Ρ. Χάουαρντ!Κάλή μας αρχή για τη νέα σεζόν.

ΥΓ. Έβλεπα στις διακοπές την παλιά τηλεοπτική σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου ο επίκουρος Κ.Καντακουζηνός έστεινε κωμικές πλεκτάνες προκειμένου να εκδόσει το σύγγραμμά του, και μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος αποτυχημένος συγγραφέας, του ελληνικού φανταστικού αυτή τη φορά. Αυτός που με το τηλέφωνο και το πληκτρολόγιο αγκαλιά στήνει επικοινωνιακές καμπάνιες ατομικής του προβολής (κι άμα το θυμηθεί, και για να δυσφημισει την ρατσιστική, χουλιγκανική, επιθετική κ.οκ. Λέσχη, που κάποτε έγλειφε για να την εκμεταλλευτεί και να κάνει "κονέ", μην μπας και εκδόσει τα "Έργα(!@*) του). με τις καμπάνιες αυτές σκοπό έχει να προωθήσει το σύγγραμμά του με τον τίτλο "Το αποχετευτικό σύστημα στο sff"!!
Δευτέρα, 30 Αύγουστος, 2010

Ο/Η Psycho είπε...
Πράγματι ωραίο άρθρο..

ΥΓ. Skull, φαίνεται ότι γύρισες κεφάτος. Όσον αφορά τον ποιητή της πεντάρας που αναφέρεις, φρονώ ότι το μόνο βιβλίο που θα μπορούσε να γράψει με επιτυχία είναι ένας τηλεφωνικός κατάλογος των ανθρώπων που ασχολούνται με το φανταστικό. Όσο να 'ναι, έχει αρκετή πείρα στην ανάγνωση του "λογοτεχνικού αυτού είδους".
Πέμπτη, 02 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Διάβασα το κείμενο και είναι πολύ γόνιμος ο παραλληλισμός των ιστορικών συνθηκών του Αμερικανικού Εμφυλίου με τον ρομαντισμό και το έργο του Χάουαρντ. Η δουλεία, σίγουρα μοιάζει αδιανόητη στις μέρες μας, η "ελευθερία" είναι κατάκτηση όλων μας.

[- Ελευθερία να πληρώνεις φόρους- Ελευθερία να καταναλώνεις- Ελευθερία να κάνεις ό,τι λένε οι νόμοι (βλ. π.χ. τη νέα αντικαπνιστική εκστρατεία, που αυτή τη φορά φαίνεται πως θα πιάσει, με το φόβητρο των προστίμων).]

Πόσοι ωστόσο γνωρίζουν ότι οι ηγέτες του Βορρά είχαν οι ίδιοι δούλους στη διάθεσή τους;

Διάβασα τελευταία σε ένα (μυστικό:))...) βιβλίο μια πολύ ωραία ατάκα σχετικά με τον Αμερικανικό Εμφύλιο: οι Βόρειοι νεωτεριστές έβλεπαν πιο μακριά. Ήταν ενάντια στη δουλεία γιατί, ούτως ή άλλως, οραματίζονταν μια κοινωνία ελεύθερων δούλων ανεξαρτήτου χρώματος, λευκών και μαύρων. Αυτήν στην οποία ζούμε δηλαδή.

Χαιρετισμούς σε όλους

Νίκος Βλαντής
Παρασκευή, 03 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η SkyWatcher είπε...
Χαιρετώ την παρέα σας.

Πολύ ωραίο άρθρο. Για όσους αγαπάνε το Νότο ένα καινούργιο μπλογκ: ΕΔΩ

Dixie for ever!!!!
Παρασκευή, 03 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
«οι Βόρειοι νεωτεριστές έβλεπαν πιο μακριά. Ήταν ενάντια στη δουλεία γιατί, ούτως ή άλλως, οραματίζονταν μια κοινωνία ελεύθερων δούλων ανεξαρτήτου χρώματος, λευκών και μαύρων. Αυτήν στην οποία ζούμε δηλαδή»

χα χα Καταπληκτικό !

Σήμερα το πρωί διάβασα και το εξής στις επιστολές του Λάβκραφτ :

«Το Νότιο τμήμα έχει πολλές υγιείς ιδιότητες που ίσως ανθήσουν σε έργα τέχνης αν ο οικουμενικός πολιτισμός της αμήχανης ‘‘προόδου’’ και η εξάπλωση της τυποποίησης δεν επιφέρουν εκείνη την σαπίλα πριν την ωρίμανση που κατέστρεψε τον Βορρά… Φυσικά ο Νότος δέχτηκε ένα φοβερό πλήγμα με τον Εμφύλιο πόλεμο όταν ο εγκαθιδρυμένος εκεί πολιτισμός εκθρονίστηκε από την επικράτηση ενός τυχάρπαστου στοιχείου… Η Νέο-Αμερική θα είναι πιθανότατα Βόρεια, αλλά δεν θα είναι η χώρα μας, με οποιαδήποτε έννοια της λέξης, αφού το νήμα της συναισθηματικής συνέχειάς μας γίνεται ολοένα και λεπτότερο…»

(κατά την γνώμη μου, οι επιστολές του Λάβκραφτ είναι ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο για να γνωρίσεις τον ίδιο αλλά κι ολόκληρο το γονιμοποιό έδαφος του νεότερου fantasy – μιας και στον κύκλο του υπήρχαν συγγραφείς όπως ο Κλαρκ Άστον Σμίθ, ο Ρόμπερτ Χάουαρντ κ.α. Είναι εντυπωσιακό πόσο οι ιδέες τους ανταποκρίνονται στις αντιλήψεις της λέσχης…)
Σάββατο, 04 Σεπτέμβριος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Συμπολεμιστές και φίλοι,

στις ρομαντικές μάχες η αριθμητική αναλογία εξακολουθεί να παραμένει η ίδια. Οι υπερασπιστές της δικαιοσύνης είναι απελπιστικά λιγότεροι από τους... άλλους.

Ωστόσο, από τις επάλξεις του κάστρου της Λέσχης μας (και του προσωπικού του φρούριου ο κάθε φίλος αναγνώστης) μπορούμε να φωνάξουμε με βεβαιότητα και πολεμική έπαρση στους... άλλους, πως"είναι μακρύς ο δρόμος για το Ρίτσμοντ"!
Κυριακή, 05 Σεπτέμβριος, 2010


Το πηγάδι στο τέλος του Κόσμου
βιβλίο ΙΙΙ


Ήδη από την κυκλοφορία των δύο πρώτων τόμων (2007 και 2008), το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου έχει διαδοθεί στη χώρα, σε ανθρώπους που διαβάζουν λογοτεχνία του φανταστικού, και αρκετούς ακόμη που, χάρη στον Μόρρις, στρέφονται προς τις απαρχές του είδους, για να διαπιστώσουν την άρρηκτη σχέση του με τις μεσαιωνικές μυθιστορίες.

Το εκδοτικό εγχείρημα της μετάφρασης του έργου του Μόρρις έχει απασχολήσει εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, και αποτελεί έναυσμα για να συζητηθεί η λογοτεχνική αξία των ιπποτικών αφηγήσεων της προαγεννησιακής δυτικής παράδοσης, το καίριο μήνυμα που μεταφέρουν σε μια ιστορική συγκυρία όπου η αναζήτηση των διαχρονικών ιδανικών οφείλει να ξαναγίνει προτεραιότητα.

Πέραν από τη φιλοσοφική και φιλολογική αξία που αποδίδεται στο έργο, είναι ένα συναρπαστικό μαγικό παραμύθι, προπομπός των έργων του Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν, που τόσο έχουν αγαπηθεί στη χώρα μας.

Στον τρίτο τόμο, συνεχίζεται η περιπέτεια του νεαρού ιππότη, του Ραλφ από το Άπμεντς, που έχει φύγει από την πατρίδα του αναζητώντας το Πηγάδι στο Τέλος του Κόσμου, την πηγή της αιώνιας νιότης και χαράς, τον αρχετυπικό θρύλο που απλώνεται στα μήκη και πλάτη της γης, συνδέεται με τη λαϊκή παράδοση για το «αθάνατο νερό», ενώ, στη Δύση τα χριστιανικά χρόνια, αποτελεί τη βάση για να γεννηθούν οι ιστορίες για το «Ιερό Δισκοπότηρο».

Όσο προχωράει η ιστορία, γίνεται πιο συναρπαστική, καθώς το φυσικό συγχέεται με το μεταφυσικό, ο Ιππότης μυείται στη μαγεία του Πηγαδιού, ταξιδεύει σε τόπους πέραν από τον γνωστό Κόσμο, φτάνει στο τέλος του και στα όρια της αντίληψής του για τον κόσμο, για να ανταμειφθεί, εν τέλει, μαζί με την αγαπημένη του, με το νερό του Πηγαδιού. Το εκδοτικό εγχείρημα θα ολοκληρωθεί με τον τέταρτο τόμο, με τίτλο «Ο δρόμος της επιστροφής».


  • Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :

Ο/Η Psycho είπε...
Ωραία προσφορά..
Τετάρτη, 28 Ιούλιος, 2010

Ο/Η Skull είπε...
Πραγματικά, μεγάλη έκπτωση. Καλή επιτυχία στα παιδιά
Πέμπτη, 29 Ιούλιος, 2010

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του πηγαδιού "στο τέλος του κόσμου". Ένα τεράστιο εύγε στο Νίκο Βλαντή, που χάρισε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ένα εκ των έργων, του εμβληματικού για τη φανταστική λογοτεχνία Γ. Μόρρις. Άντε, με το καλό να έρθει και το τέταρτο και τελευταίο μέρος.

Καλή αρχή στα παιδιά της "Θούλης". Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ θα είναι δίπλα τους στον αγώνα για την αναμόρφωση του ελληνικού πνευματικού κόσμου. Υπομονή και καλές αντοχές...
Πέμπτη, 29 Ιούλιος, 2010

Ο/Η Ioannis είπε...
Η ΦΛΕΦΑΛΟ όχι μόνο επεκτείνεται και σταθεροποιείται αλλά προσελκύει και την εκτίμηση αυτών που πραγματικά η γνώμη τους μετράει στα δικά μας μάτια. Όλοι οι υπόλοιποι, απλά τυφλώνονται από το φως του Ζωοδότη Ήλιου που η ΦΛΕΦΑΛΟ σκορπάει μέσα στη νύχτα της σύγχρονης παρηκμασμένης εποχής.
Πέμπτη, 29 Ιούλιος, 2010

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Κάθε καινούρια εκδοτική κίνηση αποτελεί ένα ελπιδοφόρο γεγονός και πρέπει να στηρίζετε. Απ' όσο γνωρίζω, το βιβλιοπωλείο ''Θούλη'' έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά μέχρι στιγμής, δεν μένει παρά στους αναγνώστες να το ανακαλύψουν και να το στηρίξουν...

Και φυσικά περιμένουμε με ανυπομονησία την ολοκλήρωση της καταπληκτικής τετραλογίας του W. Mooris.
Τετάρτη, 04 Αύγουστος, 2010