Ο Σταμάτης Μαμούτος και ο Χρήστος Νάστος μιλούν για την κατάργηση του βραβείου Λάβκραφτ, λόγω των παραδοσιοκρατικών πολιτικών του απόψεων



Σε αυτό το ραδιοφωνικό απόσπασμα ο Σταμάτης Μαμούτος και ο Χρήστος Νάστος κριτικάρουν την απόφαση αμερικανικού λογοτεχνικού οργανισμού να καταργήσει το βραβείο Λάβκραφτ λόγω των αντισυμβατικών πολιτικών θέσεων του σημαντικού αυτού λογοτέχνη.


Οι δυο παραγωγοί θεωρούν ότι η εν λόγω απόφαση συνιστά πολιτική παρέμβαση παραγόντων του αμερικανικού φιλελευθερισμού προκειμένου να αποσιωπηθεί η σπουδαιότητα συντηρητικών κι εθνικιστών λογοτεχνών, υπό το πρόσχημα του ανθρωπισμού, και δικαιολογούν αυτή τους την πεποίθηση.

Μουσική ενάντια στον κόσμο της εποχής μας


                                                του Σταμάτη Μαμούτου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόσωπο που τις τελευταίες ημέρες  συγκεντρώνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το ενδιαφέρον ακροατών και μουσικών, που προέρχονται από διάφορα ρεύματα του σκληρού ήχου, είναι ο τραγουδιστής των 
Pantera Phil Anselmo. Το γεγονός που επανέφερε τον ανενεργό μουσικά Anselmo με θορυβώδη τρόπο στο μουσικό προσκήνιο έλαβε χώρα κατά την διάρκεια εκδήλωσης μνήμης, για την δολοφονία του κιθαρίστα και συνοδοιπόρου του στο συγκρότημα των PanteraDarrel Dimebag. Ο Phil Anselmo ανέβηκε στην σκηνή, χαιρέτησε το κοινό με τεταμένη την δεξιά και φώναξε ένα σύνθημα που εκθείαζε την δύναμη της φυλής των λευκών ανθρώπων. Αυτό καταγράφηκε σε κάμερες κινητών τηλεφώνων (και όχι μόνο) από παρευρισκόμενους και δημοσιεύθηκε ως ολιγόλεπτο video στην διαδικτυακή σελίδα youtube.   


Από την επόμενη κιόλας στιγμή ξεκίνησε ένας έντονος διάλογος, στον οποίο συμμετείχαν, μέσω του διαδικτύου, ακροατές και μουσικοί απ’ όλο τον κόσμο. Πολλοί ήταν εκείνοι που καταδίκασαν τον δημοφιλή τραγουδιστή για δημόσια πρόκριση ρατσιστικών θέσεων. Υπήρξαν, όμως, και αρκετοί που αντέδρασαν διαλλακτικότερα ενώ δεν ήταν λίγοι κι εκείνοι οι οποίοι στάθηκαν στο πλευρό του. Τελικά, το θέμα έλαβε τόσο μεγάλη έκταση, ώστε παράγοντες της μουσικής βιομηχανίας αναγκάστηκαν να παρέμβουν στην όλη συζήτηση, κατηγορώντας τονAnselmo για τις υποτιθέμενα ρατσιστικές του ιδέες και αναπαράγοντας επιχειρήματα με περιεχόμενο πολιτικής ορθότητας. 

Ο ίδιος ο τραγουδιστής προσπάθησε αρχικά να υποβαθμίσει το γεγονός, υποστηρίζοντας ότι το σχόλιό του δεν περιείχε πολιτικά υπονοούμενα κι αφορούσε την δύναμη του «λευκού κρασιού» και όχι εκείνη της «λευκής φυλής». Ωστόσο οι πιέσεις που προφανώς δέχτηκε ήταν πολύ έντονες και τελικά υποχώρησε, προέβη σε απολογητικές δηλώσεις, εμφανίστηκε να τραγουδά συνοδευόμενος από έγχρωμους μουσικούς κι αρνήθηκε τις ιδέες που (αν οι φήμες αληθεύουν, όπως γνωρίζουμε όσοι παρακολουθούμε τα δρώμενα στο πεδίο της σκληρής μουσικής) γνωρίζουμε εδώ και χρόνια ότι υποστηρίζει και τον εκφράζουν.

Πλέον, μπορεί ο καθένας να εκτιμήσει κατά το δοκούν την συμπεριφορά και την στάση του δημοφιλούς τραγουδιστή. Προσωπικά, πάντως, προτιμώ να δω έναν άνθρωπο, αν αντιληφθεί ότι δεν νιώθει έτοιμος να ανταπεξέλθει στην όποια κατάσταση θα προκύψει, να αποφύγει μια δήλωση ή μια σύγκρουση παρά να την πραγματοποιήσει και μετά να αναγκαστεί να υποκύψει, αρνούμενος τον εαυτό του και τις ιδέες του. Αν μου ζητούσε κανείς να εισέλθω σε αυτό καθαυτό το περιεχόμενο του εν λόγω περιστατικού, θα έλεγα ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν, κατά βάση, ορθό προσανατολισμό και με μια δικαιολογημένη ανησυχία, η οποία εκφράστηκε όμως με έναν χοντροκομμένο τρόπο, σε λάθος χρόνο και δίχως τις πρέπουσες εξηγήσεις, γεγονός που οδήγησε τον Phil όχι μόνο στο να απολέσει το όποιο δίκιο του αλλά και να υποχωρήσει άνευ όρων, χάνοντας τελικά και αρκετή απ’ την αξιοπρέπειά του.      

Όπως ενδεχομένως να θυμούνται όσοι παρακολουθούν την διεθνή αρθρογραφία που αφορά την heavy metal μουσική, ο Phil Anselmo δεν είναι ο πρώτος που έχει καταπιαστεί με αυτό το θέμα. Πριν λίγους μήνες, ο παλιός κιθαρίστας των W.A.S.P Chris Holmes είχε υποστηρίξει σε μια συνέντευξη ότι η μουσική βιομηχανία και το πολιτικό κατεστημένο των Η.Π.Α, προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις της παγκοσμιοποίησης και να εφαρμόσουν τις πολιτικές του διεθνιστικού φιλελευθερισμού, φέρνουν στο προσκήνιο μουσικά ρεύματα που αποτελούν απόρροιες της κουλτούρας των εγχρώμων και ροκανίζουν συνεχώς τα θεμέλια της heavy metal σκηνής η οποία απαρτίζεται κυρίως από λευκούς. Μάλιστα, γι’ αυτό τον λόγο, ο Holmes εγκατέλειψε τις Η.Π.Α και επέλεξε να ζήσει στην Γαλλία.


Στην Γαλλία ζει επίσης ένας ακόμη δημοφιλής heavy metal μουσικός, που είναι γνωστό ότι διαθέτει παρόμοιες απόψεις, ο Varg Vikernes


Παλαιότερα, ο μεγάλος εκλιπόντας Lemmy Kilmister και οι Motorhead, είχαν μπει στο στόχαστρο των μουσικών μέσων ενημέρωσης επειδή δεν δίστασαν να αναγνωρίσουν δημοσίως την μουσική αξία γνωστών εθνικιστών μουσικών όπως ο Ian Stuart Donaldson και να χρησιμοποιήσουν (απλά για λόγους αισθητικής και χωρίς να συνδέονται ιδεολογικά) μιλιταριστικά και εθνικιστικά σύμβολα στην σκηνική τους εμφάνιση. 


Και βέβαια, ακόμη πιο παλιά το κυνήγι μαγισσών είχε λάβει χώρα στα πλαίσια της punk και της rock μουσικής σκηνής, με τον νεαρό DavidBowie να βρίσκεται στο επίκεντρο για νεανικές εθνικιστικές του ιδέες (που αργότερα απαρνήθηκε), όπως συνέβη και με άλλους μουσικούς. 


Γνώμη μου είναι ότι αν ο Phil Anselmo ή ο οποιοσδήποτε άλλος μουσικός ήθελε να τοποθετηθεί επιτυχώς σε αυτό το θέμα, θα έπρεπε να πράξει ή να δηλώσει κάτι που θα φώτιζε και θα έφερνε στο προσκήνιο όλο αυτό το υπόβαθρο. Κανείς από τους ανθρώπους που διαθέτουν ακόμη την ικανότητα να σκέπτονται δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η παγκόσμια μουσική βιομηχανία αποτελεί βραχίονα του αστικοφιλελεύθερου καπιταλιστικού κατεστημένου, που κυβερνά τον δυτικό (και όχι μόνο) κόσμο εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι επικρατούσες (και οι υποστηριζόμενες από το μουσικό κατεστημένο) τάσεις διαθέτουν ένα υπόβαθρο κουλτούρας, το οποίο εξυπηρετεί την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού συστήματος που έχει επιβάλει το διεθνιστικό κεφάλαιο. Και όσοι διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, αναγνωρίζουν άμεσα ότι το heavy metal αποτελεί ένα νεορομαντικό μουσικό κίνημα με στιχουργικές θεματικές, αισθητικές γραμμές, στάσεις, συμπεριφορές και ήχους που βρίσκονται εκτός των ορίων του ωφελιμιστικού, αισθησιακού, καταναλωτικού και ατομικιστικού προτύπου ζωής που επιβάλει το αστικό σύστημα εξουσίας.

Ας μην λησμονούμε εξάλλου ότι, κατά την δεκαετία του ’80, το αμερικανικό κατεστημένο, κρυμμένο πίσω από άφρονες και μη ενημερωμένους σωστά εκκλησιαστικούς παράγοντες, εξαπέλυσε οργανωμένες διώξεις κατά της αγαπημένης μας μουσικής, οι οποίες οδήγησαν στην απαγόρευση της προβολής της από τα Μ.Μ.Ε. Σήμερα οι παράγοντες του εξουσιαστικού συστήματος, αντιλαμβανόμενοι ότι η μουσική αφήγηση του heavy metal βρίσκει ακόμη ευήκοα ώτα σε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, επιχειρούν να περιορίσουν την εμβέλειά της με πιο έξυπνους τρόπους.


Η μουσική βιομηχανία, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α κι ενεργώντας ως μακρύ χέρι της εξουσιαστικής ελίτ, με τους ραδιοφωνικούς της σταθμούς, τα τηλεοπτικά δίκτυα, τις εναπομείνασες δισκογραφικές εταιρίες και τα ηλεκτρονικά της μέσα, δύναται να προσανατολίσει και να αφομοιώσει ολοκληρωτικά εντός ενός ακαλαίσθητου αλλά βολικού για το σύστημα εξουσίας (παρα)πολιτιστικού πεδίου, το κοινό που στρέφεται στην λεγόμενη «mainstream» μουσική. Το επιτυγχάνει αυτό εκμηδενίζοντας μουσικές παραδόσεις με ενδιαφέρον υπόβαθρο, όπως η pop και η disco, και προωθώντας στο προσκήνιο άμουσες βεντέτες (όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ) που υπό άλλες συνθήκες θα άγγιζαν τα όρια της γελοιότητας και ξεβράκωτες περσόνες οι οποίες στοχεύουν περισσότερο στον αισθησιασμό παρά στην μουσική ψυχαγωγία (όπως η Τζένιφερ Λόπεζ, η Μπιγιονσέ και άλλες).

Ταυτόχρονα, όμως, η μουσική βιομηχανία επιτυγχάνει στις ημέρες μας και κάτι ακόμη. Απλώνει πια την επιρροή της αστικής συστημικής κουλτούρας σε αντισυστημικά πεδία, τα οποία παλαιότερα αποτελούσαν προμαχώνες πολιτισμικής αντίστασης κατά του αστικού τρόπου ζωής. Υβριδοποιώντας το rock, μειώνοντας την απήχηση του heavy metal και βοηθώντας την ανάπτυξη μιας δήθεν αντισυστημικής (μα στην πραγματικότητα αστικοφιλελεύθερης μέχρι το μεδούλι) μουσικής όπως είναι το hip hop, επιτρέπει στην κυρίαρχη κουλτούρα του διεθνιστικού φιλελευθερισμού (έστω και υπό τον μανδύα μιας ριζοσπαστικής της εκδοχής όπως αυτή που εκφράζει -όχι ολοκληρωτικά αλλά σε μεγάλο βαθμό- το hip hop των εγχρώμων), να διαχυθεί στους χώρους της εργατικής τάξης, των μικροαστών, των ανέργων και κυρίως των νέων. Στους χώρους, δηλαδή, που η αστική κουλτούρα παραδοσιακά δεν μπορούσε να αφομοιώσει.

Το ασταμάτητο αυτό άπλωμα της νεωτερικής, αστικής, κυρίαρχης κουλτούρας είναι δεδομένο ότι προκαλεί εκνευρισμό και διάθεση αντιπαράθεσης σε πολλούς από εμάς που στηρίζουμε και στελεχώνουμε την «μεταλλική» μουσική σκηνή. Φρονώ ότι η αντίδραση του PhilAnselmo, καθώς επίσης και η στάση άλλων μουσικών που συγκρατούνται οριακά, αποτελούν συνέπειες αυτής της κατάστασης. Ωστόσο οι όποιες αντιδράσεις είναι σαφές ότι δεν προσφέρουν τίποτε αν προκύπτουν υπό την μορφή ξεσπασμάτων.


Αν ο Anselmo είχε θίξει το θέμα στην ρίζα του όπως έκανε ο Holmes, αν και οι δυο είχαν φωτίσει ολόκληρο το υπόβαθρο της απομόνωσης των παραδοσιοκρατικών πολιτισμικών σχημάτων από την μουσική βιομηχανία και δεν έμεναν μόνο στην προσωπική τους οπτική και τέλος, αν οι αιχμές τους στόχευαν στον πυρήνα του προβλήματος και δεν εξοστρακίζονταν στην επιφάνειά του, έχω την εντύπωση ότι θα μιλούσαμε για παρεμβάσεις που θα είχαν προσφέρει πολλά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του πολιτικού Ρομαντισμού. Τώρα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. 

Ο Anselmo υπονόησε πολλά, αλλά δεν είπε τίποτα. Η αφανής λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας, ως εξουσιαστικού μηχανισμού της αστικοφιλελεύθερης ελίτ, έμεινε καλυμμένη επαρκώς στο σκοτάδι ενώ ο δημοφιλής τραγουδιστής εκτέθηκε ως ρατσιστής και προκάλεσε την οργή της κοινότητας των εγχρώμων. Και μπορεί οι έγχρωμοι των Η.Π.Α με τα πολιτιστικά τους σχήματα να προωθούνται ως εκείνο το σημείο που εξυπηρετεί την προοπτική παγκοσμιοποίησης την οποία οραματίζεται η αστικοφιλελεύθερη νεωτερική ελίτ εξουσίας, ωστόσο είναι σαφές ότι δεν αποτελούν οι ίδιοι τον πυρήνα αυτής της ελίτ. Είναι σαν ένας εχθρός να σου επιτίθεται με ένα μαχαίρι κι εσύ να τα βάζεις με το μαχαίρι, αδυνατώντας να διακρίνεις τον εχθρό. Δεν θα πρέπει, δηλαδή, να μας διαφεύγει ότι το μαχαίρι είναι απλώς ένα εργαλείο που στην κατοχή ενός δολοφόνου μπορεί να είναι επικίνδυνο ενώ στα χέρια ενός νοικοκύρη χρήσιμο για το κόψιμο του ψωμιού.

Οι έγχρωμοι των Η.Π.Α, εφόσον ζουν σ’ αυτή την χώρα ως κανονικοί πολίτες και δίχως να είναι λαθραίοι μετανάστες, είναι προφανές ότι θα εκφραστούν, ότι θα γράψουν την λογοτεχνία τους και θα παίξουν την μουσική τους. Το ότι η νεωτερική ελίτ εξουσίας χρησιμοποιεί τις πολιτιστικές τους εκφράσεις για να εκμεταλλευτεί την διαφορετικότητά τους και να προωθήσει τους διεθνιστικούς της σχεδιασμούς, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα φταίνε αυτοί. Συνεπώς, θα ήταν ίσως ορθότερο, οι αντιδράσεις των μουσικών του heavy metal, που θέλουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, να στοχεύσουν κατευθείαν την αστική ελίτ εξουσίας και όχι την κουλτούρα που γίνεται εργαλείο της. 


Φρονώ πως αν η παρέμβαση του Anselmo είχε γίνει αποτυπώνοντας ευδιάκριτα το υπόβαθρο της παραδοσιοκρατικής εξέγερσης κατά του διεθνιστικού φιλελευθερισμού, ακόμη κι αν ολοκληρωνόταν με τον ίδιο χαιρετισμό που συμβολικά είναι φορτισμένος, θα είχε φέρει το κατεστημένο της μουσικής βιομηχανίας πραγματικά σε δύσκολη θέση, θα είχε θωρακίσει την ιδεολογική του γραμμή και ενδεχομένως ο δημοφιλής τραγουδιστής να είχε κερδίσει την σύμφωνη γνώμη ακόμη και των σκεπτόμενων εγχρώμων, μιας και δεν είναι μόνο τα νεορομαντικά πολιτιστικά σχήματα, όπως το heavy metal, αλλά και οι σοβαρές εκφράσεις του πολιτισμού των εγχρώμων που παραγκωνίζονται από την επέλαση του ευτελούς διεθνιστικού φιλελευθερισμού.

Δυστυχώς, όμως, το περιστατικό δεν εξελίχθηκε κατ’ αυτό τον τρόπο, καταλήγοντας στην άτακτη υποχώρηση του Phil και σε άλλη μια δημόσια αντιπαράθεση των εθνικιστών και των παραδοσιοκρατών έναντι των εγχρώμων της Αμερικής. Και όσο οι παραδοσιοκράτες διαπληκτίζονται με τους έγχρωμους στα περιβάλλοντα των εργατικών και των μικροαστικών δρόμων των Η.Π.Α, οι φιλελεύθεροι γραβατάκηδες και οι antifa του Σόρος θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. 

Από την όλη υπόθεση κρατώ ένα θετικό. Μολονότι ο τρόπος και ο χρόνος που επέλεξε ο Anselmo να επιχειρήσει την παρέμβασή του δεν ήταν αυτοί που έπρεπε (μερικές φορές όσο φωνάζουμε Phil, τόσο οι άλλοι δυσκολεύονται να ακούσουν τι λέμε) υπήρξαν παγκοσμίως πολλοί οπαδοί του heavy metal που την αντιλήφθηκαν σωστά, ως μια δήλωση κατά του φιλελεύθερου διεθνιστικού κατεστημένου (και όχι κατά των εγχρώμων), με αποτέλεσμα να την υποστηρίξουν δημοσίως. Μάλιστα, αυτή η καταγεγραμμένη υποστήριξη από μεγάλο αριθμό ακροατών, έκανε τον Robb Flynn των Machine Head να αναρτήσει ένα video στο youtube, προκειμένου να καυτηριάσει την στάση τουAnselmo και να καταθέσει την γνώμη του. Σε γενικές γραμμές, ο Flynn μίλησε εύλογα και ψύχραιμα. Υπάρχει ένα σημείο, όμως, σε αυτή την περίπου δεκάλεπτη παρέμβασή του, στο οποίο θέλω να αναφερθώ, κλείνοντας αυτό το άρθρο.

Ανέφερε, λοιπόν, ο γνωστός μουσικός ότι η υποστήριξη που αποκόμισε η παρέμβαση του Anselmo από τους οπαδούς του σκληρού ήχου τον προβλημάτισε. Διερωτήθηκε χαρακτηριστικά, τι θα είχε συμβεί αν ένας pop star, όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ, ή αν ένας rock μουσικός, είχε πράξει κάτι ανάλογο. Σύμφωνα με τον Flynn, σε αυτή την περίπτωση, όλη η κοινότητα των ακρατών αυτών των μουσικών ρευμάτων θα είχε ξεσηκωθεί εναντίον του. Αντιθέτως, ο μουσικός των Machine Head, αν και το θεώρησε ακατανόητο, παραδέχτηκε ότι η στάση πολλώνmetalheads ήταν διαφορετική, και αντί να καταδικάσουν τον Anselmo βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις τους και να καταγγείλουν τον φιλελευθερισμό. 


Διαφωνώντας με τον Flynn, εκείνο που εγώ θεωρώ ακατανόητο είναι να υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι οι οπαδοί της heavy metal σκηνής είμαστε πολύ (μα πολύ) διαφορετικοί από εκείνους του... Τζάστιν Μπίμπερ. Επειδή σε αυτή την εποχή της μεταμοντέρνας Νεωτερικότητας φαίνεται πως όλες οι σταθερές τείνουν να διασαλευτούν, οφείλω να υπενθυμίσω προς άπαντες ότι η heavymetal απολάμβανε από τις απαρχές της μια προνομιακή προτίμηση κοινωνικών ομάδων που διαπνέονταν από αξίες και ιδέες οι οποίες βρίσκονταν πέρα από τα όρια της αστικής κανονικότητας.

Το heavy metal υπήρξε η μουσική των μηχανόβιων, των γηπεδόβιων, των εφήβων με τις σφιγμένες γροθιές, των αναγνωστών του Λάβκραφτ και του Χάουαρντ, των λησμονημένων από τον χρόνο ρομαντικών δον κιχωτών... Και όπως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, σε αυτά τα περιβάλλοντα, ανάμεσα στις άλλες ριζοσπαστικές τάσεις, σφυρηλατούνται τα τελευταία σαράντα χρόνια, από φλογισμένες καρδιές, οι σιδερένιες θελήσεις των τελευταίων υπερασπιστών της παραδοσιοκρατίας και του πολιτικού Ρομαντισμού. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα μείνει..

Σχόλια:
Ο tzortzadams είπε...
Kαταπληκτικό άρθρο-σχόλιο γύρω από ένα πολύ σοβαρό ζήτημα στο χώρο της (σκληρής) μουσικής. Οι Holmes/Anselmo άνοιξαν το Ιδεολογικό κουτί της Πανδώρας. Άτεχνα ίσως, όμως κάπως-κάπου έπρεπε να γίνει μία αρχή. Γιατί δίχως αυτούς, δε θα υπήρχε και το άρθρο αυτό που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και δείχνει κατά κάποιο τρόπο το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε, εμείς οι Ρομαντικοί Παραδοσιοκράτες.......
Τετάρτη, 10 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Ανώνυμος είπε...
Kοίτα να δεις που τώρα θα εκμεταλλευτούν το γεγονός τα διάφορα καθώσπρεπει μέταλ χάμερ και θα το γυρίσουν στο ότι πρέπει να είμαστε ένα με τους χιπχοπάδες και τα άλλα μουσικά ρεύματα του συστήματος. Και θα ακούσουμε τίποτα μπασταρδεμένους μικτούς ήχους, θα δούμε παρδαλές συνεργασίες και θα περάσει η άποψη ότι το μέταλ είναι ξεπερασμένο και δήθεν για τους κολλημένους, τους φανατικούς και τους απάνθρωπους.
Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Γιώργος Doomsword είπε...
Αν υπάρχει κάτι που κάνει την αρχή και βάζει τα πράγματα στη σειρά είναι το κείμενό σου. Αν περιμένουμε να το κάνουν οι διάσημοι μουσικοί θα απογοητευόμαστε συνεχώς.
Είναι πολύ επηρεασμένοι από τον ανταγωνισμό του καπιταλισμού και ακόμη και αν λένε τα ίδια οι περισσότεροι έχουν προσωπικές διαφορές και θα βγαίνει ο καθένας μόνος του να κάνει δηλώσεις, δεν θα ενδιαφερθούν να οργανώσουν κάτι από κοινού, και το σύστημα θα τους αποκεφαλίζει σαν κοτόπουλα.
Είναι μουσικά σημαντικοί, πολιτικά σωστοί αλλά αποδεικνύονται κινηματικά άχρηστοι.
Το κείμενο σου είναι η πρώτη σωστή προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα ιδεολογικό πλαίσιο στην heavy metal μουσική και καλό θα ήταν να το έγραφες και στα αγγλικά για να το διαβάσει περισσότερος κόσμος.
Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου, 2016
 
Blogger Ο tzortzadams είπε...
Πολύ σωστή η άποψη του Γιώργου Doomsword. Γράψε το και στα αγγλικά, ώστε να διαβεί το μονοπάτι που του πρέπει...
Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου, 2016
 
Blogger Ο Battle Angel είπε...
Καλή η ανάλυση του άρθρου. Συμφωνώντας εν γένει με αυτή, πιστεύω ότι τέτοια αψυχολόγητα ξεσπάσματα (που αμέσως η «πολιτική ορθότητα» συμμαζεύει) δεν ωφελούν κανένα (αναφέρομαι περισσότερο στον Anselmo και λιγότερο στον Holmes)… και σίγουρα, όταν επιχειρούνται, στερούν την αξιοπρέπεια, αλλά και την αξιοπιστία εκείνων που εκφέρουν δημόσιο λόγο (και έχουν ευθύνη γι' αυτό). Βλέπω επίσης ότι αρκετές φορές (βλακωδώς) έχουν λάθος σημεία αναφοράς, γεγονός που καταδικάζει την όποια (σοβαρή) εξέλιξή τους. Ναι, μια συλλογική προσπάθεια ίσως θα είχε περισσότερα αποτελέσματα, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό...

Δεν είναι μόνο η πολιτική ορθότητα το πρόβλημα... Πρόβλημα είναι και η «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής, η διάδοση της ακατάσχετης συνθηματολογίας, ο υπερφίαλος δογματισμός, οι μονολιθικές επιφανειακές προσεγγίσεις, κλπ, τα οποία όχι δεν φέρουν ένα διαφορετικό κόσμο και μπαίνουν εμπόδιο στην ελεύθερη ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, αντίληψης, συναισθήματος, συμπεριφοράς, δράσης... και εν τέλει, διαμόρφωσης συνείδησης. Γι’ αυτό και το πρόβλημα είναι στην ίδια τη σύγχρονη κουλτούρα μας, την οποία έχει μολύνει όχι μόνο ο διεθνιστικός αστοφιλελευθερισμός (όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο), αλλά και πολλά άλλα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής μας... Συνεπώς το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτισμικό και έτσι πρέπει να προσεγγιστεί.
Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Ανώνυμος είπε...
Αν το έκανε κάποιος άλλος ίσως είχε νόημα. Δηλαδή και καλά είναι metal οι Pantera?

Black Wind

ΥΓ: Συγχαρητήρια για το γενικά εξαιρετικό blog
Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Σκαμανδρώνυμος είπε...
Θεωρώ ότι πρόκειται για το πλέον επεξηγηματικό κείμενο του Σταμάτη, απολύτου ακριβείας και συνδιαστικότητας σε ένα σύνολο ιδεών τις οποίες και είχε πρωτοπαρουσιάσει ο μέγιστος Ιππότης του Ηλίου. Αν όποιοι τυχεροί είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν το "μανιφέστο" "Μύθοι και πραγματικότητα", τώρα έχουν μπροστά τους ένα νέο κείμενο καταπέλτη κατά της Νεωτερικής λαίλαπας το οποίο "αμβλύνει" όσο και ολοκληρώνει την παρουσίαση των ιδεών αυτών, και αυτό διότι εισαγάγει και τους ανάλογους, ακριβέστατους όρους της Πολιτικής Επιστήμης επιστεγάζοντας έτσι μια μακρόχρονη διανοητική ζύμωση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πέρασμα από την νοητικής "σύλληψη" της ψυχοσύνθεσης του Ανσέλμο στο γραπτό λόγο.... Ουσιαστικότατος ο διαχωρισμός και η επεξήγηση του γιατί το έκανε, αν επρόκειτο για αυθόρμητη η όχι ενέργεια, το αν θα μπορούσε (που δεν μπορούσε) να υποστηρίξει την ενέργειά του, το πόσο "καλτ" ήτο η όχι, κλπ... Εύγε Σταμάτη ! Σε ευχαριστούμε ! Είμαστε οι Νεορομαντικοί του Πρασούλα και του Μαμούτου ! Είμαστε η αιχμή του δόρατος ! Ερχόμαστε !
Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Jolly Roger είπε...
Ίσως είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που θα έγραφε ένα άρθρο καθεαυτό εθνικιστικό και την ίδια στιγμή καθόλου ρατσιστικό
Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Τζωρτζ και Γιώργο Doomswrd, κι αν το γράψω στην αγγλική γλώσσα, πόσο βέβαιοι είστε ότι θα δημοσιευθεί σε κάποιο έντυπο ορισμένης αναγνωσιμότητας; Μην ξεχνάτε ότι στην Ελλάδα έχουμε, μέσω της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, καταθέσει την ψυχή μας, κοντά δέκα χρόνια, για να αποκτήσουμε έναν ικανοποιητικό αριθμό τακτικών αναγνωστών.
Δεν γνωρίζω να συμβαίνει κάτι ανάλογο στο εξωτερικό, με αντίστοιχες της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ προσπάθειες.

Battle Angel, δεν θα διαφωνήσω. Απλά θα υπενθυμίσω ότι μιλάμε για μουσικούς και όχι για κοινωνικούς επιστήμονες ή για στοχαστές. Συνεπώς δεν αναμένω πολλά από αυτούς. Θα περίμενα, όμως, να γνώριζαν μετά από τόσα χρόνια πως λειτουργούν τα media και να πράττουν τα αυτονόητα για να μην πέφτουν στις παγίδες τους.

Black Wind, μέχρι το 1988 σαφώς και ήταν. Αργότερα υβριδοποίησαν την μουσική τους με punk θορύβους. Ωστόσο, όπως θα διαπίστωσες, το άρθρο καταπιάνεται με τον σκληρό ήχο γενικότερα και όχι μόνο με το heavy metal (βλέπε αναφορά στον Bowie).
Ευχαριστώ εκ μέρους όλων των παιδιών της λέσχης για τα καλά σου λόγια

Αντρέα, για τους πραγματιστές των Μύθων..Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας

Jolly Roger, λες, ε;..Χα,χα! Ευχαριστώ για το σχόλιο, πάντως!
Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου, 2016
 
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ανώνυμε, απολογούμαι γιατί ξέχασα να βάλω την απάντηση που σου όφειλα στο προηγούμενο σχόλιο. Τουλάχιστον, σε αυτό μονοπωλείς το ενδιαφέρον.

Συμφωνώ με αυτό που γράφεις. Ενδέχεται, όντως, να συμβεί κάτι τέτοιο. Εντούτοις, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Έχει συμβεί και εξακολουθεί να επιχειρείται, μέσω διαφόρων παραλλαγών, εδώ και χρόνια.
Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου, 2016
 

Ο Σταμάτης Μαμούτος αναφέρεται στην «ορειβατική φιλοσοφία» του Ιουλίου Έβολα



Σε αυτό το ραδιοφωνικό απόσπασμα ο Σταμάτης Μαμούτος παρουσιάζει την αθλητική φιλοσοφία και την αντίληψη για την ορειβασία, που ανέπτυξε ο Ιταλός παραδοσιοκράτης και εσωτεριστής φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα.


Βιβλιογραφική βάση της αναφοράς αποτελεί η συλλογή δοκιμίων "Διαλογισμοί επί των Κορυφών. Η ορειβασία ως μέσον για την πνευματική αναζήτηση", που κυκλοφορεί τσα ελληνικά από τις εκδόσεις Λυκώρεια.

ΚΛΑΣΙΚΟ HEAVY METAL ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ


                                                          του Xρήστου Νάστου

Αποτελεί παντοτινό αξίωμα η αστείρευτη λατρεία του γράφοντα –καθώς και όλων των συνομήλικων μου συντακτών της λέσχης σε όλες εκείνες τις δεκάδες μπάντες, άσημες ή μη, που γαλούχησαν και οριοθέτησαν τα ακούσματα και την γενικότερη μουσική αισθητική μας προσέγγιση, εκεί πίσω στην ανυπέρβλητη δεκαετία του ’80. Όμως κάθε γενιά οφείλει να έχει τους δικούς της ήρωες. Να αναδεικνύει νέους πολεμιστές  που λαμβάνουν τα σκήπτρα και τις ανόθευτες αξίες του χρυσού παρελθόντος, μεταλαμπαδεύοντας έτσι την ιερή φλόγα του παραδοσιακού Heavy Metal στις νεότερες μεταλλικές ορδές.

Είναι έκδηλη η τάση που υπάρχει στη σκηνή τα τελευταία έξι περίπου χρόνια για επιστροφή στο μονολιθικό, πρωτόλειο σκληρό ήχο, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε και διαμορφώθηκε την περίοδο 1979-1985. Ο ήχος αυτός δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες, είναι όμως τα τελευταία χρόνια που η επιρροή του έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την εφεύρεση του επιτυχημένου, δημοσιογραφικού όρου NWOTHM (New Wave of Traditional Heavy Metal). Οι  χώρες της βόρειας Ευρώπης πρωτοστατούν στο κίνημα, εμπνέονται από το ένδοξο μουσικό παρελθόν τους,  τους τοπικούς μύθους και θρύλους τους και δημιουργούν τους νέους πολεμικούς, μεταλλικούς παιάνες τους. Μια νέα ρομαντική κίνηση αναδύεται στα έγκατα του «μεταλλικού βασιλείου» και εμείς οι φύλακες της φλόγας οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, που θα της επιτρέψουν να καταστεί αληθινό κίνημα.    


 Η κορυφή του σύγχρονου παραδοσιοκρατικού Heavy Metal παγόβουνου έρχεται από την Σουηδία και ακούει στο όνομα EnforcerToθριαμβευτικό ντεμπούτο τους «Into the Night» το 2008 άνοιξε διάπλατα τους ασκούς του Αιόλου. Καταιγιστικό, πατροπαράδοτο heavy/speedμε το κουαρτέτο να αποδίδει τις εξαιρετικές συνθέσεις του σα να μην υπάρχει αύριο. Η αποδοχή ήταν καθολική στους underground κύκλους, καθώς η επιθετική μουσική τους δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Το 2015 βρήκε τους Σουηδούς ηγήτορες, να κυκλοφορούν το τέταρτο αριστουργηματικό τους album «From Beyond» (με εμφανείς εδώ τις επιρροές τους από τα ξεχασμένα διαμάντια της Ανατολικής Ευρώπης- βλ. PokolgepTurboStos) καθώς και το ζωντανά ηχογραφημένο στη χώρα μας «Live By Fire».

Το ίδιο έτος, από την ίδια χώρα, το ομώνυμο ντεμπούτο των In Solitude καθήλωσε. Πρωτόλειο, μα άψογα εκτελεσμένο καθαρόαιμο heavymetal με αποκρυφιστικό στιχουργικό περιεχόμενο και ασίγαστο πάθος, γύρισε το χρόνο πίσω στις απαρχές της δεκαετίας του ’80. Tρία χρόνια έπειτα η μπάντα δημιούργησε το magnum opus της, που έφερε τον τίτλο  «The WorldThe FleshThe Devil» εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς. Το κύκνειο άσμα των In Solitude με το τίτλο «Sister», κινείται σε gothic μονοπάτια ενώ το συγκρότημα διαλύθηκε άμεσα λόγω μουσικών διαφορών.


Σχήμα, με κατά το ήμισυ, μέλη των Enforcer είναι οι Black TripTo «Going Underground» του 2013 αποτελεί αριστοτεχνικό δείγμα μονολιθικού Heavy Metal στο ύφος των Iron Maiden, αποκλειστικά της εποχής Paul Di Anno ενώ τo «Shadowline» του 2015 ακολούθησε  πιοHard Rock μονοπάτια, πιστό στην αστείρευτη κληρονομιά των ανυπέρβλητων Thin Lizzy.


Εκ Σουηδίας ορμώμενοι και οι Steelwing, παρουσίασαν  το αξιόλογο ντεμπούτο τους «Lord of the Wasteland» το 2010 και συνέχισαν εντυπωσιακά με το  έξοχο «Zone of Alienation» δυο χρόνια αργότερα. Κλασικός ήχος, υψίφωνα φωνητικά, ολοκληρωμένα τραγούδια και μια αισθητική προσέγγιση που φέρνει έντονα στο νου μελλοντολογικές περιπέτειες της δεκαετίας του ’80 (βλ. Mad Max). Eπανήλθαν στο τέλος του 2015 με το «ResetRebootRedeem» αποδεικνύοντας περίτρανα την πίστη στους μέντορές τους (King DiamondJudas Priest).


Σουηδοί είναι και οι Air Raid (καμιά σχέση με τους Γερμανούς ομώνυμους της δεκαετίας του ’80). Με ένα εκπληκτικό ep, το  «Danger Ahead» του 2011 και δυο δυνατά albums («Night of the Axe» και «Point of Impact»), αποτελούν μία αξιόμαχη ελπίδα για το παραδοσιακό, ευρωπαϊκό metal


Ιδιαίτερη μνεία αξίζει εδώ στους Πορτογάλους ήρωες του undergroundIronsword. Οι Ποροτογάλοι αποτελούν μια καταπληκτική μίξη ManillaRoad και Omen, με στίχους καθαρόαιμης ηρωικής φαντασίας, εμπνευσμένους από τα αθάνατα έργα του μέγιστου Robert EHoward και ωμό, ακατέργαστο ήχο με ένρινα φωνητικά. Το «Overlords of Chaos» (2008), τρίτο κατά σειρά album τους, αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο τουNWOTHM. Το 2015, και μετά από μία παύση επτά ολόκληρων χρόνων, το σκληροπυρηνικό τρίο επέστρεψε με το εκπληκτικό «None But theBrave». Τίποτε δεν είχε αλλάξει.


 Στη γειτονική Ιταλία δυο είναι οι μπάντες μεταξύ άλλων, που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια. Πρώτοι αναμφίβολα, οι μοναδικοί Etrusgrave, δημιούργημα του αειθαλούς κιθαρίστα και συνθέτη Fulberto Serena. Δυο υπέροχοι, διαχρονικοί δίσκοι, τα «Masters of Fate» και «Tophet» του 2008 και 2010 αντίστοιχα, σφραγίζουν την ως τώρα μουσικά –και όχι μόνο παραδοσιοκρατική πορεία τους. Ο επικός ήχος τους αποτελεί φυσική συνέχεια των δυο πρώτων κλασικών δίσκων των μεγάλων Dark Quarterer, κάτι διόλου τυχαίο αφού ο Serena αποτέλεσε ιδρυτικό τους μέλος πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80!  Οι Crimson Dawn με το «In Strange Aeons…» μας παρέδωσαν to 2013 ένα δίσκο ατόφιου, επικού Doom Metal, που οφείλει πάμπολλα στους Candlemass και δημιουργεί μια ανάλογη μουσική ατμόσφαιρα.


Στο ίδιο ύφος κινούνται και οι Αμερικάνοι Crypt Sermon στο περσινό ντεμπούτο τους «Out of the Garden». Πομπώδες, παραδοσιοκρατικόHeavy/Doom με γρήγορα ξεσπάσματα, τραχιά φωνητικά, ενδιαφέρουσα στιχουργική και ένα μαγευτικό εξώφυλλο, απόλυτα ταιριαστό με τις διαθέσεις της μπάντας. Ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια. Aμερικανοί είναι και οι Hyborian Steel, οι  οποίοι με σαφείς αναφορές στους κορυφαίους Manilla Road και Heavy Load, έκαναν ιδιαίτερα αισθητή τη παρουσία τους στους κύκλους των μυημένων στην κουλτούρα του αυθεντικού heavy metal, με το πρωτόγονο  «An Age Undreamt Of» (2011) και συνέχισαν το επόμενο έτος με το σαφώς κατώτερο «Blood,Steel and Glory». Έκτοτε, τα ίχνη τους χάθηκαν. 


Σε πιο μελωδικά μονοπάτια κινούνται οι εκπληκτικοί –επίσης Αμερικάνοι High Spirits. Το 2011, το «Another Night» ντεμπούτο τους αποτέλεσε ένα καταπληκτικό δείγμα άμεσου, μελωδικού, ατόφιου Heavy Metal στο ύφος των παλιών UFO, έτσι όπως αυτό αποδιδόταν τη περίοδο 1980-83. Η συνέχεια ήρθε το 2014 με τον άξιο διάδοχο του, «You Are Here».


Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελούν και οι Αμερικάνοι White Wizzard. Με τρία albums ήδη στο ενεργητικό τους, με κορυφαίο το δεύτερο αριστουργηματικό «Flying Tigers» του 2011, προσηλωμένοι στην Iron Maiden/ΝWOBHM σχολή, μα με πάμπολλες και διαρκείς εναλλαγές στη σύνθεση τους, δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν υψηλότερα, παρά το αστείρευτο, συνθετικό και εκτελεστικό τους ταλέντο.


Εκ Βρετανίας ορμώμενοι, οι Monument έχουν να επιδείξουν το καταπληκτικό ep «Rock the Night» του 2012 και το ολοκληρωμένο «Renegades» album τους το 2014. Kλασικό –στον απόλυτο βαθμό, υμνικό, πεζοδρομιακό Heavy Metal με τις κιθάρες και τα δυναμικά φωνητικά να κυριαρχούν και ένα μανιασμένο αγγλικό bulldog να εφορμά στα εξώφυλλα. 


Οι συμπατριώτες τους Dark Forest αποτελούν με τη σειρά τους μία μπάντα που τιμά στο έπακρο τη NWOBHM κληρονομιά. Το πρωτόλειο ομώνυμο ντεμπούτο τους (2009) ακολούθησαν τα εξαιρετικά «Dawn of Infinity» (2011) και «The Awakening» (2014). Και τα δυο προτείνονται ανεπιφύλακτα.


Στην Ελλάδα, το αυθεντικό Heavy Metal, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί οδηγό μουσικών και αισθητικών αναφορών για δεκάδες νέες μπάντες. Πολλές εξ αυτών είναι άξιες αναφοράς, ξεχωρίζω όμως, εντελώς προσωπικά, τους Strikelight και το βουτηγμένο στο Βρετανικό ατσάλι ομώνυμο ντεμπούτο τους (ακολούθησε το καλό «Taste My Attack» του 2011), τους Wrathblade  με το ακατέργαστα μεγαλειώδες και επιβλητικό album που φέρει τον τίτλο «Into the Netherworlds Realm», καθώς και τους ταγμένους στη αμερικάνικη σκηνή της δεκαετίας του ’80 Dexter Ward (με παλιότερα μέλη των φοβερών Battleroar!) και το υποδειγματικό «Neon Lights» του 2011. Αναμένουμε το νέο τους χτύπημα μέσα στο έτος που διανύουμε. 


Aπαραίτητο εγχώριο άκουσμα αποτελούν οι Black Soul Horde με το τρομερό «Tales of the Ancient Ones» του 2013. Κοφτερό Heavy Metalμε επικές προεκτάσεις, καταιγισμό riffs και επιρροές από μουσικά πρότυπα όπως αυτά οριοθετήθηκαν τρεις δεκαετίες πίσω. Ακούστε απλά το «Demonon Tagmata», θαυμάστε το εκπληκτικό εξώφυλλο και θα κατανοήσετε την αξία των λεγομένων μου. 


Στην Κύπρο μας, ο δίσκος του project των Astronomikon (απαρτίζονται από μέλη των Arrayan Path) με τίτλο «Dark Gorgon Rising» εντυπωσίασε άπαντες το 2013. Δεν μιλάμε, βέβαια, για κλασικό heavy metal αλλά για αυθεντικό power, εμπνευσμένο περισσότερο από τη δεκαετία του ‘90, λυρικό, μεγαλεπήβολο, με εξαίσια φωνητικά (Nicholas Leptos – Arrayan Path/Warlord) και με το ανάλογο μυθολογικό, στιχουργικό υπόβαθρο αποτελεί μία εκ των αδιαμφισβήτητων κορυφών του χώρου. 


Από την Δανία έσκασε σαν βόμβα το 2015, στους θιασώτες του underground, το ομώνυμο παρθενικό album των Encyrcle. Χειμαρρώδες Ηeavy/speed κοντά στο ύφος των Exciter με πολλά instrumental σημεία, ταχύ, τραχύ και σκοτεινό συνάμα, ιδανικά εκτελεσμένο, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα/άκουσμα του.

Τα παραπάνω συγκροτήματα αποτελούν ένα μέρος μόνο,  μιας ολόκληρης νέας σκηνής που αποτίει, περήφανα, φόρο τιμής στους ήρωες της, ταυτόχρονα όμως δημιουργεί τη δική της μεταλλική ιστορία βασιζόμενη στο ένδοξο παρελθόν και χτίζοντας ένα παραδοσιακό (σε αρκετές περιπτώσεις και παραδοσιοκρατικό) μέλλον. To παρόν άρθρο αποτελεί έναν οδηγό για όσους θελήσουν να έρθουν σε μία πρώτη επαφή με το NWOTHM μουσικό ιδίωμα. Εμείς οι παλιότεροι (και όχι μόνο!) οφείλουμε να το στηρίξουμε και να το διαδώσουμε, διότι μόνο έτσι το Heavy Metal θα συνεχίσει την δοξασμένη και γοητευτική πορεία του σε μια αυθεντική ατραπό… Long Live the Underground!


Παραθέτω ενδεικτικά κάποιους ακόμη ιδιαίτερα σημαντικούς δίσκους από μπάντες που-λόγω χώρου- δε συμπεριλήφθηκαν παραπάνω.Aξίζουν όλοι ακρόασης και ανάλογης προσοχής…!

Stormzone (UK) – Death Dealer (2010)
Sacral Rage (Hellas)  Illusions of Infinite Void (2015)
Blazon Stone (Swe) – Return to Port Royal (2013)
Trial (Swe) – Vessel (2015)
Blaze (Jpn) – Blaze (2008)
Borrowed Time (USA) – Borrowed Time (2013)

Σχόλια:
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Και τα μυαλά στα κάγκελα..
Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Blogger Ο tzortzadams είπε...
Η σκηνή φαντάζει πιο δυνατή από ποτέ. τα τελευταία 25 χρόνια περίπου...με νέες μπάντες να αφήνουν το στίγμα τους στο κλασικό heavy metal!
Τρίτη, 26 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Ανώνυμος Ο Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ωραίο άρθρο! Εντυπωσιακά εξώφυλλα!
Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Όντως! Αυθεντικό heavy metal σημαίνει συνήθως και ενδιαφέρον εξώφυλλο, με αναφορές στην (νεο)ρομαντική κουλτούρα.
Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Blogger Ο tzortzadams είπε...
Πραγματικά, το NWOTHM, έχει να επιδείξει ορισμένα καταπληκτικά εξώφυλλα που δένουν άψογα με τη συνολική αισθητική των συγκροτημάτων αυτών...δείτε το ντεμπούτο/εξώφυλλο των black trip, καθώς και το Diamonds των Enforcer και θα καταλάβετε τι εννοώ...hail!
Παρασκευή, 29 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Blogger Ο  Χρήστος Ανδρεαδάκης είπε...
Γεια σας. Μου σύστησε αυτό το blog ένας φίλος.

Έπειτα από 10-15 χρόνια ασυννενοησίας, αποφάσισα τελικά να δημιουργήσω μια one man band στο ύφος που με εκφράζει κλασικό/επικό μέταλ. Αποφάσισα λοιπόν να ηχογραφώ μόνος μου στο σπίτι με απλό καλώδιο, δίχως μικρόφωνα, εφέ, κομπρέσορς κτλ. Ο ήχος είναι εντελώς φυσικός, δίχως επεξεργασίες.

Το "γκρουπ" λέγεται Hercules και τίτλος cd Victory. Ετοίμασα το πρώτο μου cd(από την μεγάλη συλλογή υλικού που έχω) και σκεφτόμουνα να το πουλήσω στο ebay και amazon, όμως φαίνονται περίπλοκα τα πράγματα μια και πλέον το paypal δεν ισχύει στην Ελλάδα.

Γνωρίζετε λοιπόν κάποιον εναλλακτικό τρόπο πώλησης και επίσης πως μπορώ να διαφημίσω το cd μου, χωρίς να ενοχληθούν κάποιοι; Δυστυχώς και το gmail δεν υποστηρίζει τον browser της opera, όταν δοκίμασα να φτιάξω δικό μου blog στο gmail.

Στην δεύτερη έκδοση του cd μου, 99% θα τραγουδάει ο αυθεντικός τραγουδιστής των Axemaster(Blessing In The Skies). To True Metal που δυστυχώς δεν το έχω πια, είχε δώρο το cd τους Death Before Dishonor. Είναι από τα μεγαλύτερα cult metal συγκροτήματα του 80 και έχω και πολύ σπάνια κομμάτια τους που δεν υπάρχουν σε cd. Κρίμα που τελικά απορρίφθηκε ο αυθεντικός τραγουδιστής στο reunion, επειδή οι παραγωγοί τους θέλανε να πουλήσω αμερικάνικο power metal και όχι πρωτόλειο true metal.

Ευχαριστώ.
Κυριακή, 31 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Blogger Ο Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Aγαπητέ Χρήστο, επειδή τα ζητήματα που θέτεις είναι αρκετά, ίσως να ήταν καλύτερα αν συνεχίζαμε την επικοινωνία μέσω email (flefalo@gmail.com).
Στο πεδίο του mail θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα, ενδεχομένως και να κανονίζαμε μια τηλεφωνική συνομιλία, προκειμένου να μιλήσουμε πιο αναλυτικά.

Είναι χαρά μας να προβάλουμε ελληνικά epic metal σχήματα, συνεπώς αν μας υποδείξεις κάποιο link (ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο) στο οποίο μπορούμε να ακούσουμε το μουσικό υλικό σου, να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνουμε και όταν το αξιολογήσουμε θα το προβάλουμε με όσες δυνατότητες διαθέτουμε.

Όσον αφορά τα της πώλησης, η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς την όλη διαδικασία. Σαφώς, όμως, αν ρωτήσουμε κάποιους φίλους μας είναι σίγουρο ότι θα μας ενημερώσουν ικανοποιητικά για τα θέματα που σε ενδιαφέρουν. Πρέπει όμως, προηγουμένως, να έχεις επικοινωνήσει μαζί μας, να καταλάβουμε τι ακριβώς σε ενδιαφέρει να μάθεις, προκειμένου να ανοίξουμε αυτό τον κύκλο επικοινωνιών.
Δευτέρα, 01 Φεβρουαρίου, 2016
 Διαγραφή