Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ‘21

Υπήρξε ένας εκ των σπουδαιότερων ανδρών του νεότερου ελληνισμού. Πρόκειται για τον ξεχασμένο αγωνιστή της επανάστασης του Γένους, Γεωργάκη Ολύμπιο. Αυθεντικό δείγμα αριστοκράτη, διαθέτοντας μορφωτική καλλιέργεια, στρατιωτική γνώση και απαράμιλλη γενναιότητα, ο Γεωργάκης Ολύμπιος θυσιάστηκε για την πατρίδα στην επανάσταση του '21 σαν άλλος Λεωνίδας. Και, βέβαια, ως ανταμοιβή το ελλαδικό σύστημα εξουσίας φρόντισε να αφήσει το όνομά του να βυθιστεί στην αφάνεια και την οικογένεια του στη φτώχεια.


Για εμάς τους νέους ρομαντικούς, που ακολουθώντας τη συμβουλή του Κωστή Παλαμά γευόμαστε τ' αρώματα του οίνου που αναβλύζει από το πνεύμα του έθνους μας, ο Ολύμπιος θα αποτελεί ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς. Παράδειγμα προς μίμηση ηρωικού ρομαντικού άντρα, σε μια εποχή ηθικής κατάπτωσης και εθνικών διασυρμών.

ΥΓ. Επιλογή συνοδευτικής μουσικής, το έξοχο soundtrack της ταινίας Παπαφλέσσας, που έγραψε ο σπουδαίος Κώστας Καπνίσης



Σχόλια:
1 – 1 από 1
ΑνώνυμοςΟ epic fantasy είπε...
https://www.youtube.com/watch?v=MUuzyDaE0JY

δοξα και τιμη σε ολους τους αγωνιστες του 1821
Παρασκευή, 23 Μαρτίου, 2018
 

Magic: The Gathering

                                                               του Δημήτρη Σιάββα
  
Η ώρα της μάχης έχει φτάσει. Οι δυο προαιώνιοι εχθροί στέκονται μπροστά από τις μαύρες στρατιές τους. Περίμεναν αυτή την στιγμή με χαρά. Περήφανα ηγούνται σε σκληρούς μαχητές του δρόμου, σε δράκους των βουνών, σε άγρια τέρατα των βάλτων και σε άλλα φοβερά πλάσματα χωρίς να φοβούνται τίποτε. Έχουν καταστρώσει τα σχέδιά τους και οι ορκισμένοι σύμμαχοί τους είναι έτοιμοι να πεθάνουν στο πρόσταγμά τους. Λίγες στιγμές έμειναν πριν ξεσπάσει η μαγική καταιγίδα, λίγες στιγμές πριν τα ξίφη των αντίπαλων στρατιών βρούνε σάρκα και σκορπίσουν τον θάνατο. Οι δυο μάγοι κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, ζυγίζουν την κατάσταση και ψάχνουν για αδυναμίες. Το τέλος ίσως είναι κοντά και για τους δυο, μα η δόξα και ο θάνατος μπορούν να περιμένουν για λίγο ακόμη. Τώρα είναι ώρα δράσης, στρατηγικής, ρίσκου, συγκέντρωσης και προπαντός παιχνιδιού και διασκέδασης, εφόσον το δημοφιλέστερο καρτοπαίχνιδο του κόσμου «Magic: The Gathering» υπόσχεται έντονες συγκινήσεις, σκληρές μάχες και πολλή διασκέδαση.


 Όλα ξεκίνησαν το 1993 στην Αμερική, όταν στο υπόγειο γκαράζ του μαθηματικού Richard Garfield όπως αναφέρει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, φτιάχτηκαν οι πρώτες κάρτες και δοκιμάστηκαν τα συστήματα του παιχνιδιού μέσα σε μια παρέα εθελοντών παιχτών. Έχοντας αρχικά το όνομα «Mana Clash», προσφέρθηκε στον ιδιοκτήτη μιας νεοσύστατης εταιρίας παιχνιδιών, τον Peter Adkison και την Wizards of the Coast. Garfield και Adkison είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν για ένα παιχνίδι του πρώτου με το όνομα «RoboRally», μόνο που αυτή τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Το «Magic: The Gathering» πρωτοπαρουσιάζεται τον Ιούλιο του 1993 και αμέσως τυγχάνει αποθεωτικής υποδοχής, αναγκάζοντας την εταιρία να εξαντλήσει το απόθεμα 2,5 εκατομμυρίων καρτών σε έναν μονάχα μήνα! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ιστορία που κρατάει μέχρι σήμερα με την πανέξυπνη στρατηγική που ακολουθεί ο κολοσσός Hasbro που έχει πια τα δικαιώματα του παιχνιδιού και της ίδιας της Wizards of the Coast από το 1999.

 Από το 1994 μέχρι και το 2012 το παιχνίδι έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις, κάτι που το κάνει ακόμη πιο δημοφιλή στα εκατομμύρια των παιχτών. Η επιτυχία του «Magic: The Gathering» είναι τεράστια κι έχει να κάνει με την αρχική ιδέα του παιχνιδιού, μα και με την συνεχή ανάπτυξή του.  Για το «Magic…» έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται νουβέλες φαντασίας βασισμένες στον κόσμο του, έχουν κατασκευαστεί παιχνίδια για τον υπολογιστή, μινιατούρες με χαρακτήρες και παρεμφερή «δευτερογενή» προϊόντα.


Οι κάρτες του παιχνιδιού απεικονίζουν μέρη και χαρακτήρες του φανταστικού του κόσμου κι αυτό το κάνει πολύ συναρπαστικό. Πρόκειται για ένα παιχνίδι-κόσμο που γεννάει στον κάθε παίκτη και λάτρη του Fantasy το αίσθημα του συλλέκτη υπέροχων καρτών, οι οποίες αποτελούν πραγματικά έργα τέχνης. Κάθε χρόνο βγαίνουν αρκετές καινούργιες κάρτες, που αντιστοιχούν σε καινούργιες στρατηγικές, παλιές κάρτες καταργούνται και άλλες επανεμφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι οι παίκτες, για να συνεχίσουν να είναι ανταγωνιστικοί, πρέπει να ενημερώνονται και κυρίως να αγοράζουν έναν συγκεκριμένο αριθμό καρτών κάθε φορά που κάνει την εμφάνιση του ένα Expansion της κάθε σειράς.

Αυτό είναι και το μοναδικό αρνητικό του παιχνιδιού. Απαιτούνται αρκετά χρήματα για να παραμείνει κανείς δυναμικός παίκτης και φυσικά για να έχει όλες τις κάρτες στο άλμπουμ του. Βέβαια, αν κάποιος δεν έχει ως στόχο να μαζεύει τις κάρτες ως συλλέκτης, με 100 περίπου ευρώ μπορεί να φτιάξει δυο με τρεις πολύ καλές τράπουλες-deck και να σπάει τα νεύρα των αντιπάλων του. Ας περάσουμε, όμως, στο game play μιας και αυτό είναι το σπουδαιότερο.


Κάθε παρτίδα μπορεί να διαρκέσει από ελάχιστα λεπτά μέχρι και μία ώρα. Τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο παιχνιδιού του κάθε παίκτη. Η υπόθεση έχει ως εξής. Οι αντίπαλοι είναι δύο μάγοι, οι οποίοι προσπαθούν να εξολοθρεύσουν ο ένας τον άλλον διαχειριζόμενοι τα ξόρκια τους, που αποκτούν υπόσταση από τις κάρτες με τις οποίες έχει φτιάξει ο καθένας την τράπουλα του. Η κάθε τράπουλα αποτελείται από 60 κάρτες. Υπάρχουν 5 είδη μαγείας το Μαύρο, το Κόκκινο, το Άσπρο, το Μπλε και το Πράσινο. Κάθε χρώμα δίνει και άλλου είδους ξόρκια. Όλα αυτά διαμορφώνουν συγκεκριμένες τράπουλες και συγκεκριμένες στρατηγικές: Πόσο γρήγορα θα κατεβαίνουν τα τέρατα; Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός καρτών; Πώς θα ξεγελάσεις τους αντιπάλους με άμεσα πλήγματα με ισχυρά ξόρκια; Πώς θα αποκτήσεις τον έλεγχο του παιχνιδιού; Ποιες τράπουλες εμπεριέχουν τα ύπουλα ξόρκια και ποια είναι τα καλύτερα χρώματα για να φτιάξουμε μία τράπουλα που να μας δίνει πλεονεκτήματα;, Πώς θα φτιάξουμε τράπουλες-αντίδοτα σε άλλες τράπουλες;

 
                                             Παραλλαγές του «Magic: The Gathering»

Το «Magic: The Gathering» είναι απλό στο να μάθει κάποιος τους κανόνες του, όμως οι προοπτικές των στρατηγικών είναι κυριολεκτικά αμέτρητες και η εμπειρία στο τέλος, ίσως, αποτελεί τον σημαντικό παράγοντα για να φτιάξει κανείς το πιο ισχυρό deck. Κάθε παίχτης εκφράζει την προσωπικότητα του μέσα στην κάθε τράπουλα. Δεν υπάρχει καμία στρατηγική που να κερδίζει όλες τις άλλες. Πάντα μπορούν να ανατραπούν όλες οι στρατηγικές από μια καινούργια ή από κάποια που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό. Οι καλύτερες τράπουλες πολλές φορές είναι μαθηματικά υπολογισμένες, ώστε να αντιμετωπίζουν σχεδόν όλες τις τακτικές και τις επιθετικές δυναμικές των αντιπάλων. Το παιχνίδι πραγματικά έχει άπειρες δυνατότητες και συνδυασμούς. Απαιτεί πολλή σκέψη, αυτοσυγκέντρωση και σχεδιασμό. Ένα λάθος κρίνει την νίκη ανάμεσα σε δυο πολύ καλούς παίχτες. Η τύχη είναι παράγοντας που ελέγχεται. Δεν είναι αμελητέο πως μερικοί γνωστοί επαγγελματίες παίκτες πόκερ, όπως ο Ντέιβιντ Γουίλιαμς, ξεκίνησαν από το «Magic…».


Η αγάπη των παικτών για αυτό το «καρτοπαίχνιδο» και η τόση μεγάλη επιτυχία του οδήγησαν στην δημιουργία και άλλων παιχνιδιών, με βάση πάντα το ίδιο σκεπτικό. Το κύριο παιχνίδι αφορά δυο αντιπάλους, όμως είναι συναρπαστική και η μάχη ανάμεσα σε πολλούς. Έτσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο «Free to all», όπου ο κάθε παίκτης αγωνίζεται ενάντια σε όλους τους άλλους. Βέβαια, στην εξέλιξη αυτής της εκδοχής ευνοούνται οι σιωπηλές συμμαχίες και στο τέλος κερδίζει συνήθως ο περισσότερο ευέλικτος.

Άλλη διαδεδομένη εκδοχή είναι οι μάχες σε ζευγάρια. Δυο μάγοι αντίπαλοι με άλλους δυο, όπου οι τράπουλες των συμμάχων πρέπει να αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη. Επίσης πολύ καλό παιχνίδι και εξαιρετικά δύσκολο στην επικράτηση είναι το «Emperor», όπου παίζουν έξι άτομα. Ένας είναι ο Emperor και άλλοι δυο οι σύμμαχοι του, που τον προστατεύουν. Υπάρχει και το «Duels of the Planeswalker» που είναι τρεις σύμμαχοι ενάντια σε έναν εξαιρετικά ισχυρό παίχτη, ο οποίος διαθέτει κάρτες με πολύ δυνατά ξόρκια ικανά να διαλύσουν κάθε συμμαχία.


Υφίστανται, βέβαια, και άλλες παραλλαγές του παιχνιδιού. Ωστόσο, μια ακόμη τομή έχει να κάνει ανάμεσα στο ερασιτεχνικό παιχνίδι (που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε παρέες και φίλους) και το επαγγελματικό. Σε επαγγελματικό επίπεδο έχουν δημιουργηθεί λέσχες παιχνιδιού, αλυσίδες καταστημάτων και διεθνείς οργανώσεις όπου η παρουσία της Wizards of the Coast είναι φανερή. Διοργανώνονται τοπικά, εθνικά και διεθνή τουρνουά, όπου συγκεντρώνονται από μερικές δεκάδες μέχρι και εκατοντάδες παίκτες, καθώς και απλοί οπαδοί των παιχνιδιών φαντασίας. Στα τουρνουά, πέρα από την εμπειρία, οι συμμετέχοντες έχουν την δυνατότητα να αποκτήσουν σπουδαίες κάρτες, τράπουλες ακόμη και χρηματικά έπαθλα χιλιάδων δολαρίων.


Τα χρήματα, όμως, δεν έχουν μεγάλη σημασία για όσους αγαπούν πραγματικά το παιχνίδι. Σημασία έχει μονάχα η νίκη και οι κάρτες. Όσοι λοιπόν θέλουν, μπορούν να δοκιμάσουν τις «μαγικές» τους ικανότητες αγοράζοντας ένα προκατασκευασμένο deck με ελάχιστο κόστος. Αν ο κόσμος που θα απλωθεί μπρος στα μάτια τους είναι τόσο μαγικός ώστε να καταφέρει να τους απορροφήσει, θα έχουν κάνει το απαραίτητο βήμα προκειμένου να εισέλθουν στην μεγάλη παρέα του «Magic: The Gathering».


Κι εσύ φίλε αναγνώστη δεν πρέπει να ξεχνάς…Μυστικά φυλαγμένοι κόσμοι κρύβονται κάτω από την φαινομενικότητα της υλικής εμπειρίας. Βασίλεια φαντασίας και επικής δράσης απλώνονται πέρα από τα σύνορα της καθημερινότητας στην οποία μας φυλάκισε η λογική της νεωτερικής εποχής. Οι μυστικές δίοδοι που οδηγούν σε αυτά μπορεί να είναι παντού. Ακόμη και μπροστά στα μάτια μας. Ακόμη και ανάμεσα σε απλά τραπουλόχαρτα. Για να τις εντοπίσεις, άκου με πίστη τα κελεύσματα της ψυχής και χρησιμοποίησε άφοβα τα φτερά της φαντασίας σου.



Πηγές:
1.         http://www.kaissagames.com
2.         http://forum.pokercity.gr
3.         http://el.wikipedia.org

Εικόνα 4: Michael Komarck Finest Hour
Εικόνα 5: Michael Komarck Kazandu Blademaster
Εικόνα 6: Michael Komarck Veteran Swordsmith
Εικόνα 7: Michael Komarck Wild Leotau
Εικόνα 8: Michael Komarck Veteran Armorsmith

Όλοι οι παραπάνω πίνακες του Michael Komorack  είναι εμπνευσμένοι από τον κόσμο του Magic:The Gathering

Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός και Oi! μελωδίες

                                                          του Σταμάτη Μαμούτου

Ο Ρομαντισμός είναι ένα πολυσχιδές φαινόμενο. Αποτελεί, διαχρονικά, μια εμπνευσμένη ανάμιξη της λόγιας και της λαϊκής κουλτούρας. Στη λογοτεχνία, στα εικαστικά, στην πολιτική σκέψη και στην μουσική.

Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορείς να διαπιστώσεις τις επιρροές του, στην κομψή αισθητική των ψηλοτάβανων αιθουσών με τα βελούδινα καθίσματα και στους αιθέριους ήχους των συναυλιών της κλασικής μουσικής.  Από την άλλη, ενδέχεται να σου διεγείρει τις αισθήσεις, αποπνεόμενος από τις διάφορες εκφάνσεις τις heavy metal μουσικής σκηνής. Και με την ίδια ευκολία, μπορεί να τον ανταμώσεις στα γλιστερά, υγρά σοκάκια, που οδηγούν σε κάποιο τραχύ μουσικό περιβάλλον, ανθρώπων οι οποίοι εκφράζουν, από τα έγκατα της κοινωνικής δομής και με ακατέργαστο ύφος, μια μελοποιημένη κραυγή.

Η περίπτωση του τραγουδιού «Νέα Τάξη» της Oiskinhead  μπάντας Defender είναι ενδεικτική. Χωρίς λογοτεχνική γλαφυρότητα, με ευθύ και απλό τρόπο, οι στίχοι και οι νότες του τραγουδιού των Defender συνθέτουν έναν ρομαντικό ύμνο στις γειτονιές της παλιάς Ελλάδας που χάθηκε, λόγω της επέλασης της παγκοσμιοποίησης.

«Κάποτε στις γειτονιές άκουγες καλημέρα, κάποτε παίζανε παιδιά στις αλάνες όλη μέρα, κάποτε ο κόσμος είχε αξίες και ιδανικά, κάποτε αυτοσκοπός δεν ήταν τα λεφτά» μας λένε οι Defender, ανακαλώντας θύμισες από τις εποχές της Ελλάδας των χωματόδρομων, των comicsκαι του ερασιτεχνικού αθλητισμού και προκαλώντας θλίψη για την απώλειά τους. Αλλά και οργή για τη σημερινή μεταμοντέρνα Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τη χαμένη πατρίδα στο χάος της παγκοσμιοποίησης.



Σχόλια

 Ο epic fantasy είπε...
https://www.youtube.com/watch?v=50-PZEtzOYQ

το αγαπημενο μου oi! κομματι
Δευτέρα, 19 Μαρτίου, 2018
 
 Ο Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ωραία ελληνική μπάντα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, αυτή που μας θύμησες φίλε epic.

Για εμάς του metalheads, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα τροπή πήρε το oi κατά τη δεκαετία του '90, όταν και έγιναν απόπειρες προκειμένου να μπολιαστεί με το επικό hard rock.
Οι Brutal Attack αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης
https://www.youtube.com/watch?v=Kfd7Rja8zEw
Τρίτη, 20 Μαρτίου, 2018
 

Οι Κυρίαρχοι του Σύμπαντος/ Blackstar


                                                        του Φιλίππου Βαβουλάκη

Εκατομμύρια έτη φωτός
μακριά από τη Γη...
μέσα στο Χάος,
ένα Σύμπαν ολόκληρο
συγκλονίζεται από τον Αγώνα
για την ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΥΝΑΜΗ,
ανάμεσα στο ΚΑΛΟ και στο ΚΑΚΟ.
Ποιός θα την κατακτήσει;

Η υποβλητική αφήγηση στο διαφημιστικό σποτάκι από τον Κωνσταντίνο Σκόκο[1] μονοπωλούσε το ενδιαφέρον και γήτευε την φαντασία, κατευθύνοντας μας σε έναν αρχαίο γαλαξία, όπου τα γεννήματα του Χάους έπαιρναν την πρώτη τους μορφή στα υποσελήνια πεδία και οι δυνάμεις της Τάξεως και της Εντροπίας φέροντας τα κοσμικά τους λάβαρα εφορμούσαν σε μια αέναη πάλη για την τελική επικράτηση που δεν έρχεται ποτέ.

                                                      
                                                                      Blackstar
Η σειρά κινουμένων σχεδίων επιστημονικής φαντασίας Blackstar έκανε την εμφάνιση της στις αμερικανικές οθόνες το 1981 και είχε αρκετές ομοιότητες με την αντίστοιχη σειρά He-Man and the Masters of the Universe χωρίς όμως να έχει την ανάλογη εμπορική επιτυχία.


Ο αστροναύτης John Blackstar παγιδεύεται σε μια μαύρη τρύπα και μεταφέρεται σ' ένα αρχαίο σύμπαν. Εγκλωβισμένος πλέον στον πλανήτη Σαγκάρ, ενώνει τις δυνάμεις του με τα Trobbits[2] στον αγώνα για την ελευθερία απέναντι στον Επικυρίαρχο Overlord, που δυναστεύει τον πλανήτη με το Άστρο της Δύναμης. Από το φως του  Άστρου σφυρηλατήθηκαν τα δυο σπαθιά, το Σπαθί της Δύναμης και το Σπαθί του Άστρου, αφού η μοίρα έτσι όρισε, τα δυο αδελφά σπαθιά να αντιμάχονται το ένα το άλλο. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε δεκατρία επεισόδια, από τον Σεπτέμβριο του 1981 έως και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.
                                  
                                                     Η εταιρεία Galoob και η El Greco
 Το 1983 βγήκαν στην αγορά οι φιγούρες από την εταιρεία Galoob και το 1984 κυκλοφόρησαν εκ νέου με την προσθήκη ενός λαμπτήρα στο εμπρόσθιο μέρος. Τις φιγούρες συνόδευαν δαίμονες-γκόμπλινς και trobbits ή νανάκια, όπως είναι γνωστά στο Ελληνικό κοινό.


Το 1985 η ελληνική El Greco σύστησε τις φιγούρες αυτές στα Ελληνόπουλα με το όνομα «Οι Κυρίαρχοι του Σύμπαντος» κάνοντας δημιουργικές παρεμβάσεις, όπως την αλλαγή των ονομάτων των ηρώων[3], την ανακατάταξη στρατοπέδων καλών και κακών, καθώς και την προσθήκη 16σέλιδου comic από Έλληνες σκιτσογράφους/κειμενογράφους, που υπήρχε μέσα στο κουτί των Αστρόπλοιων, του Space Diamond[4] και Black Spider[5]


Μια άλλη κυκλοφορία της Galoob ήταν και οι «The Unfaceables», που δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με την σειρά Blackstar, αλλά ήταν φιγούρες ανάλογης αισθητικής με αυτές των «Κυρίαρχων..», ώστε η El Greco να τις κυκλοφορήσει στην ενότητα των «Κυρίαρχων του Σύμπαντος», εντός της οποίας έγιναν περισσότερο γνωστοί ως «Σεληνάνθρωποι».


Οι κυκλοφορίες της Galoob περιλαμβάνουν ακόμη περισσότερες φιγούρες και playsets από αυτά που εμφανίστηκαν στην ελληνική αγορά των παιχνιδιών. Ωστόσο η δημοφιλία του παιχνιδιού ήταν βραχύβια και επισκιάσθηκε πολύ σύντομα από εκείνη της σειράς «He Man and the Masters of the Universe».

                                                              Πολλά χρόνια μετά
Παρακολουθώντας σήμερα τα επεισόδια της σειράς, μετά το αρχικό ευχάριστο ξάφνιασμα και τους συναισθηματικούς συνειρμούς της νοσταλγίας του παρελθόντος, αντιλαμβάνομαι ότι η αφήγηση που ξετυλίγεται είναι απλοϊκή, με ηρωικό υπόβαθρο και απαλλαγμένη από κάποιο φιλοσοφικό ή ποιητικό αξίωμα. Βλέπεται ευχάριστα από κάποιον που τον γοητεύει η επική αισθητική αλλά δεν διεκδικεί δάφνες.

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 είχα στην κατοχή μου κάποιες φιγούρες των Κυρίαρχων και μια των Σεληνανθρώπων, δώρα από τον πατέρα μου. Η ανάμνηση της εντύπωσης που μου έκαναν οι φιγούρες αυτές με την δύναμη της αισθητικής είναι μαγευτική. Ήταν τα κουτιά τους με τα εντυπωσιακά τους χρώματα; Η διαστημική όσο και επική θεματική; Η καθηλωτική φωνή του Σκόκου που υπνώτιζε και διέγειρε τα φαντασιακά μας οράματα; Ποιος ξέρει…;


Οι «Κυρίαρχοι του Σύμπαντος» δεν ήταν ένα παιχνίδι σαν το «Κάστρα και Πολιορκητές» -ή πόσο μάλλον το Subbuteo. Οι φιγούρες του ήταν στατικές. Δεν είχε κίνηση και κανονισμούς. Διέθετε, όμως, τα αισθητικά αρχέτυπα μέσω των εξώκοσμων μυθικών μορφών, όπου γονιμοποίησαν την άδηλη ακόμη φαντασία, φέροντάς μας σε επαφή υπερβατικά πεδία και προετοιμάζοντας το μεταγενέστερο πέρασμά μας στην λογοτεχνία του φανταστικού και στην Heavy Metal κοσμογονία.


Οι «Κυρίαρχοι…» επέζησαν στη μνήμη μου και μέσα από μια ατμοσφαιρική ανάμνηση. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, ήμασταν αποκλεισμένοι οικογενειακώς από τα χιόνια στο εξοχικό μου, χωρίς ρεύμα, με μια σόμπα πετρελαίου και μια λάμπα υγραερίου, και ‘γώ στεκόμουν εκεί, ασάλευτος, με το βλέμμα μου να ατενίζει τα χιονισμένα τοπία και με μεταφυσικά οράματα να αγναντεύω το παγωμένο Κάστρο της Κυριαρχίας, μέσα στους παιδικούς λειμώνες της ψυχής.


Σήμερα μαζεύω εκ νέου τις φιγούρες αυτές, όπως κάνω και με τ' άλλα παιχνίδια των ανέφελων εκείνων χρόνων, προσπαθώντας επίμονα να περισώσω ό,τι μπορώ από εκείνα τα μακρινά Καλοκαίρια της παιδικότητας από τον επερχόμενο Άδη της ενηλικίωσης, προσδοκώντας θύμισες προσώπων αγαπημένων και φιλίες που κρατήσανε και άλλες που σαν ώριμοι καρποί έπεσαν από το δένδρο της ζωής και χαθήκαν. Το ενδεχόμενο να ασχοληθεί κάποιος με αυτή τη συλλογή, και ιδίως με τις κυκλοφορίες της El Greco, οφείλω να προειδοποιήσω ότι είναι ομολογουμένως αρκετά δαπανηρό. Δυστυχώς κάποιοι εμπορεύονται την νοσταλγία και την ανάμνηση της παιδικότητας, αποσπώντας σημαντικά χρηματικά ποσά. Αν πάλι είστε αμετανόητοι συλλέκτες παιδικών αναμνήσεων, όπως ο γραφών, τότε οπλισθείτε με υπομονή και ο χρόνος θα τα φέρει.


[1] Πρώτη επαφή με τις διαφημίσεις της El Greco των παιχνιδιών «Κάστρα και Πολιορκητές», «Κυρίαρχοι του Σύμπαντος» και «Αγρίμια»: εκφώνηση Κωνσταντίνος Σκόκος.
[2] Λέξη σύνθετη από τις  Troll και Hobbits
[3] Για την ιστορία, από την μεριά των καλών ήταν οι  Άτλας, Λέων, Νέπτουλ, Όβερλορντ μαζί με τα νανάκια ή Silverman (κατά την Ελληνική εκδοχή της El Greco). Απέναντί τους οι επικυρίαρχοι, Σκόρπιο, Τόνγκο, Κάργκο, Ζόαρ μαζί με τα δαιμονάκια.
[4] Το Αστρόπλοιο «Space Diamond» και ο Δράκος (Warlock) ήταν υποστατικά του αρχηγού των καλών Άτλα.
[5] Το αστρόπλοιο «Black Spider» και ο ιπτάμενος Κέρβερος (Triton) ήταν υποστατικά του αρχηγού των κακών, Σκόρπιο.



Εικόνα 2: Φιγούρες των "Κυρίαρχων του Σύμπαντος" κι άλλων παιχνιδιών, Στο φόντο της σύνθεσης φαίνεται το "παγωμένο" κάστρο της κυριαρχίας-το πιο μεγάλο εξάρτημα του παιχνιδιού.

Εικόνες 3 και 4: Οι πλευρές κουτιού του παιχνιδιού.

Εικόνα 5: Ο "ξανθός" Άτλας της ελληνικής έκδοσης (σε άλλες χώρες ήταν μελαχροινός, όπως και στο cartoon) και ένα καλό νανάκι.

Εικόνα 6: Το αστρόπλοιο του Άτλαντα.

Εικόνα 7: Ο Κέρβερος, το υποστατικό του κακού Σκόρπιο.

Ριμέικ

Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο "Δράκοι στο Φθινοπωρινό Δειλινό" των MARGARET WEIS και TRACY HICKMAN, θα θυμούνται ότι όταν ένας πιτσιρικάς ευχήθηκε να έβλεπε κάποτε έναν ζωντανό δράκο, ο γερο-μάγος του απάντησε ότι καλό θα ήταν να προσέχει τι εύχεται.

Έχοντας χιουμοριστική διάθεση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φράση αυτή ταιριάζει, σήμερα, σε εμάς τα μέλη της φ.λε.φα.λο. που νοσταλγούμε συχνά τη δεκαετία του '80.  Και τούτο γιατί η πραγματικότητα τείνει να μας κάνει την χάρη, αλλά υπό την μορφή φάρσας.

Είναι γεγονός ότι, τον τελευταίο καιρό, η ελληνική πραγματικότητα φέρνει λίγο σε ένα κακοπαιγμένο ριμέικ των '80's. To «βρώμικο πασοκικό '89» αναβιώνει στο ξέσπασμα των σκανδάλων της άθλιας πολιτικής ελίτ των καιρών μας. Η ελληνοτουρκική ένταση του 1987 ξαναζεί μέσα σε εκείνη των ημερών μας (με τη διαφορά ότι, όπως κι αν ακούγεται αυτό, ο αστείος Τσίπρας δεν έχει τις διπλωματικές ικανότητες του Ανδρέα Παπανδρέου). Ο ποδοσφαιρικός πόλεμος της «εποχής των κουμπουριών» του Βαρδινογιάννη και των πάμπερς του Κοσκωτά, επαναλαμβάνεται με περσόνες όπως ο Ιβάν Σαββίδης και με μαύρα ταμεία κομμάτων.

Ασφαλώς, όσοι νοσταλγούμε τα '80'ς, είναι γεγονός ότι δεν εννοούμε όλα τα παραπάνω.  Αλλά, φαίνεται ότι ακόμη και η μοίρα έχει πάρει στα αστεία αυτό τον τόπο. Ωστόσο, εμείς παραμένουμε ρομαντικοί. Και κρατάμε την ουσία όλων των ωραίων στοιχείων που μας χάρισε η αγαπημένη μας δεκαετία του '80. Τις μηχανές, το heavy metal, τα comics, τις ζωντανές γειτονιές, τους σπουδαίους αθλητές, τη ζωντανή –εθνικά ελληνική-  κοινωνία.

Και, βέβαια, υπενθυμίζουμε στους κυβερνώντες πως, όσο και να το θέλουν, δεν θα ξεχαστεί το μακεδονικό ζήτημα για κανένα πρωτάθλημα συλλόγου της Θεσσαλονίκης. Τα πρόσφατα γεγονότα αποτελούν την κορυφή ενός συστήματος που οι ίδιοι όχι μόνο δεν τόλμησαν να χτυπήσουν αλλά και συνεργάστηκαν μαζί του. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν καλύπτεται πίσω από ηθικολογικές αποφάσεις. Αλλά και στους αντιπολιτευόμενους θα θυμίσουμε ότι καμιά τουρκική απειλή δεν θα μας κάνει να λησμονήσουμε τη Novartis και τη Siemens.

Στην τελική, εμείς είμαστε τα παιδιά των '80s. Ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τις μνήμες τους αλλά και τα ριμέικ τους.

Σημείωση υπέρ της ρομαντικής παραδοσιοκρατίας και κατά της νέας δεξιάς


Από την ημέρα που εξελέγη πρόεδρος των Η.Π.Α ο Ντόναλντ Τραμπ, έχουμε ασκήσει πολλές φορές κριτική εναντίον του. Ο κύριος λόγος που μας έκανε να υιοθετήσουμε αυτή τη στάση ήταν το ότι δεν φάνηκε συνεπής με τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Ο Τραμπ κυβέρνησε μέχρι σήμερα σαν ένας τυπικός (ακρο)δεξιός, φιλελεύθερος ρεπουμπλικάνος, αγνοώντας τις αρχές του εθνικιστικού συντηρητισμού, αρκετές από τις οποίες προεκλογικά επικαλείτο.


Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι, τις προηγούμενες μέρες, έλαβε μια σημαντική απόφαση. Για την ακρίβεια την πρώτη του απόφαση, ως πρόεδρος, η οποία είναι αληθινά φιλολαϊκή, εθνικιστική και συνεπής με τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Ασφαλώς, πρόκειται για την απόφαση να φορολογήσει αρκετά εισαγόμενα (προς τις Η.Π.Α) προϊόντα. Αναμφίβολα, έχουμε να κάνουμε με μια πράξη οικονομικού και πολιτιστικού προστατευτισμού, η οποία προκαλεί φραγμούς στην επέλαση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Η απόφαση αυτή του Aμερικανού προέδρου μας δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε ένα θέμα, για το οποίο τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ έχουμε μιλήσει πολλές φορές, κατά το πρόσφατο παρελθόν, σε ιδιωτικές μας συζητήσεις. Το θέμα αυτό δεν είναι άλλο από τον ρόλο του ιδεολογικού πλαισίου της νέας δεξιάς.

Η νέα δεξιά είναι μια μεταμοντέρνα απόπειρα να ανανεωθεί το ιδεολογικό οπλοστάσιο της δεξιάς, η οποία άρχισε να γίνεται πολιτική πράξη στη δύση, κατά τη δεκαετία του 1970. Οι περισσότεροι πολιτικοί επιστήμονες αναγνωρίζουν τρεις τάσεις της νέας δεξιάς. Δυο ιδεολογικο-πολιτικές και μια τρίτη, η οποία έχει πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο αλλά δεν έχει εφαρμοστεί στην πολιτική πράξη.

Οι δυο πρώτες είναι η λιμπερταριανική νέα δεξιά και η νεοσυντηρητική νέα δεξιά. Και οι δυο αποτελούν αποκρυσταλλώσεις μιας (αλλόκοτα μεταμοντέρνας) προσπάθειας να αιχμαλωτιστούν, ως ιδεολογικά στολίδια, κάποιες αρχές του συντηρητικού εθνικισμού σε μια πολιτική βάση ακραία ατομικιστική και νεοφιλελεύθερη. Η (μικρή) διαφορά τους έγκειται στο ότι η νεοσυντηρητική νέα δεξιά στρέφεται μεν, αλλά πιο επιφυλακτικά, εναντίον του κράτους και υπέρ της πλήρους ιδιωτικοποίησης του δημόσιου βίου. Αντίθετα, η λιμπερταριανή νέα δεξιά αποσκοπεί στην πλήρη υποταγή του δημόσιου στοιχείου (έθνους, κοινωνίας, κράτους) στο ιδιωτικό (αγορά).  Συμπερασματικά, η νέα δεξιά προσπαθεί να παντρέψει τις οικονομικές αξίες του νεοφιλελευθερισμού με τις κοινωνικές αξίες του συντηρητισμού, αντιλαμβανόμενη την ελευθερία με οικονομικούς όρους. Στην ουσία, οι δυο αυτές εκδοχές της νέας δεξιάς έχουν liberal υπόβαθρο και θέτουν τον συντηρητισμό στην υπηρεσία του φιλελευθερισμού.

Η τρίτη εκδοχή της νέας δεξιάς είναι η εθνικιστική. Πρόκειται για το ιδεολογικό ρεύμα που εκφράζουν διανοητές, οι οποίοι συγκροτούν τον κύκλο του Γάλλου στοχαστή Αλεν ντε Μπενουά. Είναι ακόμη προς συζήτηση το αν θα πρέπει να εντάσσεται το ρεύμα αυτό στην ευρύτερη νέα δεξιά. Πρώτον, γιατί αποτελεί ένα εθνικιστικό θεωρητικό ρεύμα που ακόμη δεν έχει πολιτική αντιστοίχιση. Και δεύτερον, επειδή ο ίδιος ο Μπενουά, στο βιβλίο «Οι Ιδέες στα Ορθά», έχει γράψει ότι τον χαρακτηρισμό του «νέου δεξιού» τον απέδωσαν οι αναγνώστες και οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι, ενώ ο ίδιος θα προτιμούσε, για το θεωρητικό ρεύμα που εκφράζει, έναν χαρακτηρισμό του τύπου «νέος πολιτισμός» ή «νέα πολιτική κουλτούρα».


Κοντολογίς, στην πολιτική πρακτική, όταν αναφερόμαστε στη νέα δεξιά εννοούμε το μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, με τα συντηρητικά ιδεολογικά δάνεια, το οποίο εξέφρασαν ο Ρήγκαν και η Θάτσερ, και που έκτοτε ακολουθεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου της δύσης. Ένα ρεύμα το οποίο τροφοδοτεί επιδέξια, κατά τα τελευταία έτη, η αστικοφιλελεύθερη εξουσιαστική ελίτ του δυτικού κόσμου. Και το κάνει αυτό επειδή αντιλαμβάνεται ότι η προώθηση της παγκοσμιοποίησης δημιουργεί αμυντικά αντανακλαστικά στις εθνικές κοινωνίες, τα οποία ευνοούν τις εθνικιστικές πολιτικές. Προκειμένου, λοιπόν, να αποτρέψει αυτή την προοπτική, η εξουσιαστική ελίτ προκρίνει ως λύση ανάγκης τη νέα δεξιά. Την προβάλει ως μια εκλογικευμένη και αποδεκτή πολιτική εκδοχή, η οποία (δήθεν) εκφράζει με ορθολογικό τρόπο κάποια από τα αιτήματα του (υποτίθεται) ουτοπικού ρομαντικού εθνικισμού. Γι αυτό ακριβώς η νέα δεξιά αποτελεί, τούτα τα σκοτεινά χρόνια, τον πιο ύπουλο εχθρό όλων εμάς των ρομαντικών παραδοσιοκρατών. 

Τον υπόγεια αθόρυβο τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται η νέα δεξιά στην χώρα μας, όσοι παρακολουθούμε στενά τις πολιτικές εξελίξεις στον παραδοσιοκρατικό χώρο, τον έχουμε επισημάνει από την εποχή που αναρριχήθηκε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς. Έκτοτε, εμφανίστηκαν ως (δήθεν) ανεξάρτητοι, εντός του πλαισίου της ελληνικής δεξιάς, δεκάδες πυρήνες, ομάδες, κόμματα, think tanks και αρθρογράφοι, οι οποίοι οικειοποιήθηκαν αιτήματα εθνικιστικά και όρους όπως ο «συντηρητισμός» και ο «εθνικισμός» (με πολύ προσοχή τον δεύτερο). Εμείς αντιληφθήκαμε γρήγορα ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έπαιζαν το παιχνίδι του αστικού φιλελευθερισμού, λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα του ελληνικού εθνικισμού (κάποτε μάλιστα, αντιγράφοντας δικά μας κείμενα και αντιστρέφοντας τα νοήματά τους). Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι αναγνώστες δεν ήταν σε θέση να κάνουν τις ίδιες διαπιστώσεις.

Επειδή, όμως, όπως λέει η παροιμία, ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, περιμέναμε υπομονετικά ότι κάποιες στιγμές θα άφηναν κενά στην αφήγησή τους.  Ένα από αυτά ήταν και η περίπτωση της ανακοίνωσης των προστατευτικών μέτρων από τον Ντόναλντ Τραμπ. Ασφαλώς, ο Τραμπ αποτελούσε μέχρι πρότινος σημείο αναφοράς για τους Έλληνες νεοδεξιούς. Κι εκεί που ό,τι αποφάσιζε το υποστήριζαν θερμά, ως εκ θαύματος..(!) στην περίπτωση της τελευταίας του απόφασης, (της μοναδικής, δηλαδή, που έδειξε συνέπεια στις συντηρητικές προεκλογικές του δεσμεύσεις και κόντραρε την παγκοσμιοποίηση), τα ελλαδικά «φυντάνια» της νεοδεξιάς στράφηκαν εναντίον του. Ο Τραμπ έγινε στόχος των αρνητικών τους σχολίων, γιατί έθεσε εμπόδια στη ροή του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Σε αυτό το άρθρο δεν θα επεκταθούμε σε ένα ξετύλιγμα της ιδεολογικής γενεαλογίας του συντηρητισμού, προκειμένου να αποδείξουμε τις εθνικιστικές του συνάφειες, τόσο στην ηπειρωτική όσο και στην βρετανική εκδοχή του. Κάτι τέτοιο θα αποκάλυπτε τις ιδεολογικές ακροβασίες των νεοδεξιών και τον καταχρηστικό τρόπο που χρησιμοποιούν την εν λόγω έννοια. Ταυτόχρονα, όμως, θα έκανε το εν λόγω άρθρο να χάσει τη συνοχή του. Γι αυτό θα σταθούμε σε κάποιες προφανείς επισημάνσεις.


Μια τέτοια επισήμανση αφορά την αντίφαση των Ελλήνων νεοδεξιών στο δίπολο μετανάστευσης/ροής κεφαλαίων. Οι ίδιοι άνθρωποι, που τάχα ανησυχούν για τις συνέπειες της αθρόας μετανάστευσης στις εθνικές κοινωνίες, καμώνονται πως δεν γνωρίζουν ότι η διεθνιστική παγκοσμιοποίηση απειλεί τις εθνικές ταυτότητες όχι μόνο με την παγκόσμια  ροή προσώπων, αλλά και με τη ροή κεφαλαίων, καθώς επίσης και με την επιβολή παγκόσμιων αισθητικών προτύπων μέσω των εμπορικών προϊόντων.
   
Από την πλευρά μας δεν κρύβουμε ότι χαμογελάμε σκωπτικά παρατηρώντας τα ερμηνευτικά αδιέξοδα όσων εξακολουθούν να αναλύουν τις πολιτικές εξελίξεις βάσει του αχρηστευμένου πια άξονα δεξιάς/αριστεράς (το  αστείο είναι ότι προσπαθούν να μεταθέσουν πριν τη Γαλλική Επανάσταση, και συγκεκριμένα στις απαρχές της ευρωπαϊκής ιστορίας, την τομή δεξιάς/αριστεράς, κατασκευάζοντας το φαιδρό επιχείρημα ότι η "δεξιά" αποτελεί κοσμοθέαση, ενώ το ακόμη πιο αστείο είναι ότι εμάς μας εντάσσουν στην κατηγορία των «δεξιών κρατιστών»). Δεν χαμογελάμε, όμως, βλέποντάς τους να επιχειρούν να σκεπάσουν τη γενεαλογία των ιδεών του πολιτικού ρομαντισμού, οικειοποιούμενοι, κατά περίπτωση και με ύποπτους σκοπούς, έννοιες του παραδοσιοκρατικού πλαισίου. Δεν χαμογελάμε όταν τους βλέπουμε να αυτοπροσδιορίζονται ως (δήθεν) συντηρητικοί, εθνικιστές και αντιφιλελεύθεροι. Γι αυτό τους ενημερώνουμε ότι καλό θα είναι να μην μας προκαλούν.

Χρειαζόμαστε μοναχά λίγα λεπτά προκειμένου να αποδομήσουμε τον μεταμοντέρνο αντιφατικό τους λόγο κι ακόμη λιγότερα για να αποκαλύψουμε τις σκοπιμότητές τους. Το γεγονός ότι ο ελληνικός εθνικιστικός χώρος έχει καταληφθεί από ανόητους, ακαλλιέργητους, παρακρατικούς και (ανίκανους να αρθρώσουν πολιτικό λόγο με  αξιόλογο ιδεολογικό υπόβαθρο) καραγκιόζηδες, δεν σημαίνει ότι οι τελευταίοι «ιδαλγοί της χίμαιρας» θα ανεχθούμε την περαιτέρω ιδεολογική και εννοιολογική του λεηλασία, από τους νεοδεξιούς και τους «ιδεολογικά μεταμφιεσμένους» συνομιλητές του Ανδριανόπουλου κι ακόλουθους του Σαμαρά και της Μέρκελ. Όλοι εκείνοι που μπερδεύουν τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση και τις U.S.A με την παραδοσιακή Ευρώπη, καλά θα κάνουν να θυμούνται ότι υπάρχουν ακόμη ρομαντικοί εθνικιστές, Έλληνες Ευρωπαίοι πατριώτες της societas civilis, της πένας του Ντίκενς, του πινέλου του Ροσέτι, του ξίφους του Θερβάντες, των ωδών του Κάλβου και των δημοτικών ασμάτων του Ζαμπέλιου.


Εικόνα 1 Νικόλαος Γύζης, Αρχάγγελος
Εικόνα 2 Κωνσταντίνος Βολανάκης, Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας
Εικόνα 3 Νικόλαος Γύζης, Η Αράχνη