Εύα Πετροπούλου-Λιανού, ''Η Ζεραλντίν και το Ξωτικό της λίμνης


Καθώς η κοινωνική και οικονομική μας πραγματικότητα βρίσκεται ακόμα στον αστερισμό της κατήφειας και οι μέρες της γιορτής των Χριστουγέννων όλο και πλησιάζουν, καλό θα ήταν να επιχειρήσουμε να πάρουμε μια ανάσα στρέφοντας το βλέμμα μας σε πράγματα ομορφότερα. Ο κόσμος των παιδικών βιβλίων και των παραμυθιών προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Γιατί πρόκειται για έναν κόσμο αληθινό σαν την ζωή και ταυτόχρονα μαγικό σαν τα όνειρά μας, όπου όλα μπορεί να συμβούν φτάνει κανείς να το θέλει, έναν κόσμο με μικρούς ήρωες και ηρωίδες που, παρά τις δυσκολίες τους, στο τέλος νικούν.

Αυτός είναι και ο κόσμος των βιβλίων της Εύης Πετροπούλου-Λιανού, η οποία διακονεί τα τελευταία χρόνια με σεβασμό και αγάπη το παιδικό βιβλίο. Μετά τις σπουδές της στην δημοσιογραφία, ταξίδεψε στην Γαλλία όπου εργάστηκε στην εφημερίδα ‘‘Le Libre Journal’’ και εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο ‘‘Geraldine et le lutin du lac’’. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το πρώτο της παραμύθι ‘‘Η Κόρη της Σελήνης’’ (Οσελότος, 2010), και πρόσφατα η μεταφορά της Geraldine στα ελληνικά ‘‘H Ζεραλντίν και το Ξωτικό της λίμνης’’ (Έναστρον, 2011).

Η μικρή Ζεραλντίν ζει σε μια σύγχρονη μεγάλη πόλη μαζί με τους γονείς της, τον μεγαλοδικηγόρο πατέρα της και την διευθύντρια περιοδικού μόδας μητέρα της. Οι τρεις τους αποτελούν μια αγαπημένη, αρμονική οικογένεια, και η Ζεραλντίν είναι ευτυχισμένη, απολαμβάνοντας τις ανέσεις και τα παιχνίδια που της προσφέρουν οι γονείς της. Αλλά, περισσότερο απ’ όλα, η Ζεραλντίν απολαμβάνει τις μέρες που περνά μαζί με τον επαρχιώτη παππού της, σε ένα υπέροχο εξοχικό σπίτι, κοντά σε μία γαλήνια σμαραγδένια λίμνη. Εκεί οι μέρες κυλούν ήρεμα και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Ο κήπος είναι ολάνθιστος, η σοφίτα περιέχει βιβλιοθήκες με παραμύθια και ξύλινα παιχνίδια, το σπίτι είναι γεμάτο σκορπισμένες αναμνήσεις. Παππούς και εγγονή συνηθίζουν να πηγαίνουν για ψάρεμα στην λίμνη, και εκεί ο παππούς Λιονέλ αφηγείται στην Ζεραλντίν γοητευτικά παραμύθια για έναν ολόκληρο, άλλο κόσμο που βρίσκεται κάτω από τα νερά, στον βυθό. Είναι ο κόσμος του Βασιλιά Φύκια και του Βασιλιά Άσχημου Βάτραχου, που βρίσκονται σε μακροχρόνια πολεμική διένεξη, και της φυλακισμένης στις όστρακο-φυλακές Βασίλισσας Ανεμώνης. Ένας κόσμος με σοφούς αχινούς και φύλακες ιππόκαμπους, και με την γοργονο-πριγκίπισσα Αλγυόνα, που θέλει να ανεβεί στην επιφάνεια, για να γνωρίσει την όχθη και τα παράξενα δίποδα όντα που περιφέρονται εκεί. Είναι ο κόσμος που προστατεύεται από την γαλάζια Νεράιδα της Λίμνης, ένας κόσμος με μαργαριταρένια δωμάτια και κοραλλένιες κουρτίνες. Ο κόσμος του μικρού πράσινου ξωτικού, με το κόκκινο σκουφί, που βρίσκει η Ζεραλντίν μεταμορφωμένο σε κόκκινο ψαράκι. Γιατί φαίνεται πως και η μικρή Ζεραλντίν, όπως και ο παππούς της, μπορεί και βλέπει τα όντα αυτού του άλλου, μαγικού κόσμου, και καταλαβαίνει τις φωνές τους...

Το βιβλίο είναι πραγματικά μαγευτικό και η εικονογράφηση που το συνοδεύει αξιοθαύμαστη. Πιστή στους κανόνες των παραμυθιών και των παιδικών αφηγήσεων, η συγγραφέας πετυχαίνει να μας παρασύρει στην πλούσια φαντασία της ιστορίας και στην μυσταγωγική έλξη των εικόνων της. Δεν είναι δύσκολο και οι μεγαλύτεροι να παρασυρθούν από την ομορφιά τους, και εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα κερδίσει τους μικρούς αναγνώστες.


Εν κατακλείδι, λένε πως τα παραμύθια καταφέρνουν να μας κερδίσουν επειδή είναι δισυπόστατα, θέλγοντας με την απλότητά τους και σαγηνεύοντας με την αλήθεια που διαισθανόμαστε κρυμμένη μέσα τους, και ‘‘Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης’’ είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό...

Δημήτρης Αργασταράς, μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:

Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...
Με χαροποιεί που κυκλοφόρησε επιτέλους και ο τέταρτος τόμος του Πηγαδιού. Τώρα πια είναι ολοκληρωμένο το έργο στη μετάφρασή του στα Ελληνικά. Αν κρίνουμε από τους πρώτους 3 τόμους είμαι σίγουρος οτι θα είναι μεταφραστικά αλλά και καλλιτεχνικά άρτιο το αποτέλεσμα. Επίσης είναι ενθαρρυντικό οτι μέσα στην οικονομική, πολιτική και αξιακή κρίση έχει ενταθεί η πνευματική παραγωγή με αξιόλογα έργα που χρησιμοποιούν τη Φαντασία για να πλάσουν συνειδήσεις και να αποτελέσουν το φάρο που η ταραγμένη εποχή μας χρειάζεται. Πέρα από τα προιόντα της δήθεν ανθρωπιστικής αλλά στην πραγματικότητα ψεύτικης και καταναγκαστικής "κουλτούρας" υπάρχουν και τα δημιουργήματα της αληθινής έμπνευσης που τόσο ανάγκη έχουμε.
Δευτέρα, 12 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Όπως τα λέει ο Γιάννης...
Αντοχή να έχουμε, μόνο. Γιατί χωρίς αυτήν όλα τα καλά εξαφανίζονται. Πρέπει να δώσουμε στην ποιότητα συνέχεια. Αυτή θα είναι η εγγύηση ενός νικηφόρου μέλλοντος. Και για να υπάρξει συνέχεια, πρέπει να υπάρξει αλληλοϋποστήριξη (τουλάχιστον)...
Τετάρτη, 14 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σερί τα λογοτεχνικά τεκτενόμενα...στην όαση της ΦΛΕΦΑΛΟ. !
Ποιός έχει κάνει τη μετάφραση στον 4ο τόμο ?
Guardian Lord
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian, o Βλαντής το έχει μεταφράσει, όπως και τα προηγούμενα.
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Να υπενθυμίσουμε, επίσης, πως με κάθε αγορά βιβλίου, η νέα διεύθυνση των εκδόσεων Μαγικό Κουτί δίνει ένα ακόμη δώρο!
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Guardian "D" Lord είπε...
Επιτέλους κυκλοφόρησε το νέο τεύχος !
Το Ράγκναροκ στο εξώφυλλο είναι ιδανικό για την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου (περνάει μήνυμα...)
Θα ταιριάξει όμως απόλυτα και στο τεύχος του Χειμερινού Ηλιοστασίου του 2012.
Σήμερα το μερόνυχτο είναι μαγικό ! Καλή σπορά !
Τετάρτη, 21 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Xρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους. Sol Invictus !
Πέμπτη, 22 Δεκέμβριος, 2011

Αθάνατοι και Τεν-Τεν

Σάββατο βράδυ. Το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού έχει μόλις ολοκληρωθεί. Το ισόπαλο αποτέλεσμα με αφήνει απογοητευμένο και δεύτερο στην βαθμολογία, ωστόσο η όλη εικόνα του αγώνα επιβεβαιώνει την άποψή μου ότι ο τεχνικός προσανατολισμός του Βαλβέρδε είναι υπερεκτιμημένος από τον άθλιο αθλητικό τύπο της εποχής μας κι από όσους αρέσκονται να συζητούν –ακόμη και να διαπληκτίζονται- για το ποδόσφαιρο, δίχως να μπορούν να αντιληφθούν τα όσα βλέπουν και χωρίς να έχουν επισκεφθεί το γήπεδο ποτέ στη ζωή τους (ευτυχώς που υπάρχουν και οι ατυχίες των τραυματισμών για να ξυπνούν τον Ισπανό και να τον οδηγούν σε ορθότερες διαχειρίσεις του έμψυχου υλικού που έχει στη διάθεσή του).

Λίγο πριν τις δέκα βρίσκομαι μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Νωρίς για να γυρίσω αλλά και αργά για να κανονίσω κάποια συνάντηση με φίλους. Μετά από λίγα λεπτά σκέψης η απόφαση λαμβάνεται. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και φεύγω για μια από τις αγαπημένες μου μοναχικές επισκέψεις στον κινηματογράφο.

Φτάνω μπροστά στο ταμείο έχοντας σκοπό να παρακολουθήσω το «Ανώνυμος», μια ταινία εποχής που αφορά τον Σαίξπηρ. Όμως, για κακή μου τύχη, το έργο προβάλλεται μετά τα μεσάνυκτα. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα μπορέσω να «σκοτώσω» τόσον χρόνο μόνος μου, αναγκάζομαι να επιλέξω άλλο έργο. Τελικά, παίρνω εισιτήριο για το «Αθάνατοι (Immortals)».



Πριν εισέλθω στην αίθουσα προλαβαίνω να γευματίσω βιαστικά. Κάθομαι στο τραπέζι και φέρνω στο νου την παρωδία «Clash of the Titans». Αρχίζω να χαμογελώ ενθυμούμενος την ανεπανάληπτη ατάκα «Release the Cracken(!)» και καταλήγω να γελώ βροντερά (την ώρα που οι γύρω με κοιτούν με περιέργεια) όταν η μνήμη μου ανασυγκροτεί τους μύδρους που είχε εξαπολύσει ο Guardian Lord στο εν λόγω έργο σε παλαιότερη ανάρτησή του. Είμαι, πλέον, πεπεισμένος ότι θα παρακολουθήσω κάτι παρόμοιο.

Τελικά, οι «Αθάνατοι» ήταν ελαφρώς καλύτεροι απ’ ότι τους περίμενα. Στον σωρό των αρνητικών στοιχείων τους μπορώ να ξεχωρίσω την απόλυτη έλλειψη συνέπειας στις ελληνικές μυθολογικές παραδόσεις (τα μυθικά πρόσωπα χρησιμοποιούνται απλά ως χαρακτήρες μιας fantasy υπόθεσης), το γεγονός ότι νέγροι, ινδοδραβίδες, τουρκομάνοι και πάσης φυλετικής προέλευσης ηθοποιοί υποδύονται αρχαίους Έλληνες, το ότι η υπόθεση είναι απλή και γεμάτη νοηματικά φάλτσα, καθώς επίσης και την επικίνδυνη ιστορική ακροβασία που φέρνει τους Έλληνες να πολεμούν τους Ηρακλειδείς (η οποία, όμως, εκτιμώ ότι δεν πρέπει να κρύβει δόλο, καθώς στην παραγωγή υπάρχει σημαντική συμμετοχή Ελλήνων της Αμερικής). Και τότε, τι καλό βρήκα στο έργο, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος αναγνώστης.

Οι «Αθάνατοι» έχουν τρία θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την καλή φωτογραφία και την –κατά τη γνώμη μου- επιτυχημένη αποτύπωση των «κακών». Οι Ηρακλειδείς παρουσιάζονται σημαδεμένοι, κτηνώδεις, αμείλικτοι και φορώντας συνεχώς τρομερές μάσκες. Είναι σαφές ότι δεν συνδέονται άμεσα με κάποιο από τα προαρχαϊκά ελληνικά φύλα, όμως αν συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το έργο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια fantasy κινηματογραφική ταινία που απλώς χρησιμοποιεί ελληνικά ονόματα και χαρακτήρες, οι εν λόγω «κακοί» είναι τρομακτικοί, υποβλητικοί και επιβλητικοί.

Το δεύτερο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι το «κάθαρμα» που ακούει στο όνομα Μίκυ Ρούρκ. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέθυσος, κακοποιός και ό,τι άλλο θέλει, μπορεί να έχει συμμετάσχει σε ταινίες που κανονικά δεν θα έπρεπε, ωστόσο δεν παύει να είναι «πολύς» ηθοποιός. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, ούτε γνωρίζω πολλά από υποκριτική για να εισέλθω σε λεπτομέρειες. Εκείνο, όμως, που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο Ρούρκ «γεμίζει» την οθόνη. Χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που τον βλέπει κανείς έχει την αίσθηση ότι η υποκριτική του προσωπικότητα μαγνητίζει ολόκληρο το έργο επάνω της. Τον ακούς να μιλά ως πολέμαρχος-βασιλιάς των «κακών» και νιώθεις ότι η γη τρέμει. Τον βλέπεις να ξεφλουδίζει ξηρούς καρπούς και νομίζεις ότι θρυμματίζει κρανία. Τον ακούς να γελάει και ακούς... την κόλαση !


Όσο περνούν τα χρόνια και οι αποκαλύψεις για την ιδιωτική του ζωή πληθαίνουν, επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις για την αρνητική χροιά του χαρακτήρα του. Ωστόσο, ως πραγματιστής των Μύθων, δεν μπορώ να αρνηθώ ένα «hail» σε έναν «γερόλυκο» που έχει υπάρξει ταυτόχρονα αθλητικός και αλκοολικός, διάσημος και περιθωριακός, με πλήρη βίο σαν τους βασιλιάδες της ομηρικής εποχής.

Το τρίτο δυνατό στοιχείο των «Αθανάτων» έχει να κάνει με το φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο που αναδεικνύει. Οι σεναριογράφοι παρουσιάζουν την πολιτική ηγεσία των Ελλήνων με χαρακτηριστικά της κλασικής εποχής. Οι Έλληνες επικεφαλείς είναι διαλλακτικοί, ορθολογιστές, διπλωμάτες και διαποτισμένοι από μια ραφιναρισμένη κριτική υπεροψία. Φέρουν, δηλαδή, τα στοιχεία της δημοκρατικής κουλτούρας. Αντιθέτως, ο «κακός» Υπερίωνας (Μίκυ Ρούρκ) αλλά και ο Θησέας, που αποτελεί τον πολέμαρχο των Ελλήνων, εκφράζουν επιτυχώς την «ομηρική κουλτούρα» του ευγενούς βάρβαρου. Ορμητικοί, σαρκαστικοί, άμεσοι, με αδάμαστη βούληση και θέληση για νίκη, σαρώνουν και οι δυο τα πάντα στο πέρασμά τους (με εξαίρεση κάποιες ατυχείς σκηνές στην αρχή του έργου, στις οποίες παρουσιάζονται ως φορείς σκεπτικισμού και αθεϊσμού-αλλά όπως προανέφερα, το έργο πάσχει από νοηματικά φάλτσα). Το ευχάριστο είναι ότι, πέρα από την επιτυχημένη αποτύπωση της αγαπημένης μας επικής κουλτούρας, το σενάριο των «Αθανάτων» ευνοεί την τραχιά αριστοκρατία από την διανοουμενίστικη και εκφυλισμένη δημοκρατικότητα. Είναι ενδεικτική η σκηνή κατά την οποία ο πολιτικός διοικητής των Ελλήνων διερωτάται μπροστά στον προελαύνοντα Ρούρκ γιατί δεν βρίσκουν μια πολιτικά ορθή λύση μέσω του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης, με αποτέλεσμα να χάσει το κεφάλι του από το χτύπημα της λεπίδας του εισβολέα τον οποίο αντιμετωπίζει τελικά ο πολέμαρχος Θησέας με τον αρχέγονο ανδρικό τρόπο.

Κλείνοντας θα πρέπει να προσθέσω στα συν την τελευταία σκηνή της ταινίας, η οποία απεικονίζει την αέναη μάχη μεταξύ των δυνάμεων του Νόμου και της Χάους στους ουρανούς.


Αντίθετα με τους "Αθάνατους", ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό έργο που δεν πρέπει να χάσει κανείς φίλος του Φανταστικού είναι "Το μυστικό του Μονόκερου". Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ξανθομάλλη comic ήρωα Τεν-Τεν, τον οποίο δημιούργησε ο Βέλγος Ζωρζ Ρεμί (γνωστός και ως Ερζέ). Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται σε τρεις περιπέτειες του χάρτινου Τεν-Τεν («Το μυστικό του Μονόκερου», «Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες», και «Ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ»). Πρόκειται για ένα έργο κινουμένων σχεδίων, ωστόσο τους ρόλους υποδύονται ηθοποιοί που μετατρέπονται ψηφιακά σε cartoons. Στην παραγωγή και την σκηνοθεσία συνεργάστηκαν ο Πήτερ Τζάκσον με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Ομολογώ, βέβαια, πως δεν περίμενα ότι ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο ωραίο. Φαίνεται πως ούτε κι ο ίδιος. Γι’ αυτό και κάλεσε σε συνεργασία τον Τζάκσον, ο οποίος αφήνει το ποιοτικό του αποτύπωμα στο έργο. «Το μυστικό του Μονόκερου» είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, γρήγορο και γεμάτο δράση. Είναι όσο θρίλερ απαιτείται για να ξεπεράσει την ποιότητα ενός απλού cartoon και όσο ελαφρύ χρειάζεται για να διατηρήσει παράλληλα και την cartoon ταυτότητά του. Η ισορροπία σε αυτό το επίπεδο είναι αριστοτεχνική.


Οι παρεμβάσεις του Σπίλμπεργκ, με τις φαντασμαγορικές αλλά και εξεζητημένες σκηνές δράσης οι οποίες διαποτίζονται από «αμερικανίστικο χιούμορ», ευτυχώς δεν «φορτώνουν» το έργο. Η χρήση των πιο εξελιγμένων τεχνολογιών για την δημιουργία ταινιών κινουμένων σχεδίων είναι σωστή και λειτουργεί ως μαγικό ραβδί στα χέρια των συντελεστών.

Και το καλύτερο.. ; Ο Τζάκσον έχει ήδη αναλάβει μόνος του τη σκηνοθεσία της συνέχειας του έργου, η οποία σημειωτέον θα γυριστεί ως κανονική ταινία και όχι ως έργο κινουμένων σχεδίων.



Περιμένοντας την συνέχεια, μπορώ χωρίς καμιά επιφύλαξη να δηλώσω ότι «Το μυστικό του Μονόκερου» αποτελεί την καλύτερη ταινία που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολύ καιρό.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
O Σταύρος δίπλα στον Θησέα... Φαινομενικά μια ακόμα απράδεκτη σκηνή Χολιγουντιανού θράσους. Όμως πίσω από την κουρτίνα, ο Σταύρος (τυχαίο όνομα;) είναι κλέφτης και εύκολος στην προδοσία και συνυπάρχει με τον Έλληνα ήρωα.

Το μήνυμα σαφές...

Επίσης, έχασα το μέτρημα στις φορές που αναφέρεται ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστραφεί από εξωτερική εισβολή... από Ηρακλειδείς (ούτε αυτό τυχαίο). Γενικότερα η ταινία βρίθει μηνυμάτων, τα οποία περνούν αθόρυβα, πίσω από ένα ευτελές σενάριο.
Αποστολή εξετελέσθη!

Hail!

GUARDIAN LORD

Υγ1. Ναι, ο Μίκυ Ρουρκ είναι ο ιδανικός για μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Kane (Wagner). Περιμένω αντισχόλιο Κιμμέριου...
Υγ2. Το νου μας για την επερχόμενη ταινία Χόμπιτ!!!!!
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο, ομολογώ πως έχω μια σχεδόν θολοκουλτουριάρικη προσέγγιση. Για τον λόγο αυτό, είμαι βέβαιος πως δεν θα μου αρέσει το Immortals. Εννοείται όμως πως θα τιμήσω τον Τεν-Τεν. Hail!
Κιμμέριος
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Προσθήκη:
Οι Έλληνες της ταινίας αναφέρονται ως Έλληνες (Hellens) και όχι ως Γραικοί (Grreks).
Άλλη ταινία, που να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν μπορώ να βρω...
Έχω την εντύπωση πως η ταινία αποτελεί τον αντίλογο της ταινίας Clash of the titans, στα πλαίσια του μυστικού πολέμου προπαγάνδας των συντεχνιών του Χόλιγουντ.
Στο Clash of the titans το μήνυμα είναι: Screw the gods
Στο Immortals είναι: The gods need a hero

GUARDIAN LORD
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Με τόση ανάλυση που έπεσε, καλοί η κακοί οι Αθάνατοι είναι μια ταινία που με μπριζώσατε να δω..
Σάββατο, 26 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian Lord,
όπως έγραψα και στο άρθρο, κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την ενδεχόμενη αρνητική σκοπιμότητα των συντελεστών του έργου.
Το τελικό μήνυμα που ένιωσα να απευθύνει η ταινία ήταν ένα "stand up and fight! Απειλούμενε Έλληνα, αγνόησε την πολιτική ορθότητα και τον υπολογισμό και ακολουθησε την πολεμική κραυγή των ηρώων. Απόκτησε αξιοπρέπεια".
Σαφώς, όμως, είναι εκνευριστικά απαράδεκτη η κακοποίηση της ελληνικής μυθολογίας/προαρχαϊκής ιστορίας.
ΥΓ. Φαντάζομαι την αντίδραση της Κυράς σου, όταν η αρχαιοελληνίδα ιέρεια της ταινίας, σε μια νυχτιά, εγκατέλειψε τις προϋποθέσεις του ενάρετου βίου μιας τέτοιας λειτουργού για να κάνει...είδες τί!
ΥΓ2. Ναι! Έρχεται το "Χόμπιτ" και άλλες υποσχόμενες ταινίες. Ωστόσο, έρχεται και το "Clash of the Titans 2"!
"Release the Cracken!", χα, χα, χα!

Κιμμέριε,
ο προηγούμενος που θυμάμαι να χρησιμοποιεί στο δημόσιο λόγο του την λέξη "θολοκουλτούρα" έγινε υπουργός! Προσοχή, λοιπόν...
Όντως, αξίζει πολύ ο Τεν-Τεν.

Χάρη,
δες το! Όπως φαίνεται, έχει το ενδιαφέρον του. Ωστόσο, την Παρασκευή σου έχω κάτι που θα σου αρέσει περισσότερο, ως λάτρη του γυναικείου κάλλους και του Φανταστικού ταυτόχρονα..
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Παρεπιπτόντως οι ρομαντικοί αναμένουν επική παρουσία σου στη γιορτή της κοινότητας μεταφυσικού στις 28 Γενάρη... Hail and Kill!
GUARDIAN LORD
Υγ Ο Κιμμέριος κάνει τον Κινέζο στο σχόλιό μου για τον Μίκυ Ρουρκ - Κέην.... ;)
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Τι γίνεται ρε παιδιά; Έχω χάσει επεισόδια; Γυναικείο κάλλος την Παρασκευή, γιορτές της κοινότητας του μεταφυσικού τον Ιανουάριο... Δεν έχω ενημέρωση :-)
GL είναι καλή η ιδέα σου για τον Ρουρκ ως Κέην. Μου φαίνεται πως έχουν γίνει κινήσεις για γυρίσματα κάποιας ταινίας. Αναμένουμε στις επάλξεις...
Κιμμέριος
Τρίτη, 29 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Όσον αφορά την Παρασκευή, ο πρώην γραφίστας το περιοδικού μας φιλοξενεί στο bar του ένα event με γκοθούδες, sex και..βία!http://www.myspace.com/skullbar
Όσον αφορά το Μεταφυσικό, δες εδώ
http://www.metacon.gr/?p=108
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Α Π Α Ι Τ Ω ειδική ανάρτηση για τα τεκτενόμενα της παρασκεύης! Θα'μαι και εγώ εκεί αόρατος...
:)
GUARDIAN LORD
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...
Πάντως θα πρέπει να μας ικανοποιεί το γεγονός οτι ακόμα και ιστορίες που προέρχονται καθαρά από subcreation χρησιμοποιούν δεκαετίες τώρα αρχαιοελληνικά ονόματα, γεγονότα και μοτίβα. Αυτό δείχνει οτι η αναγνωρισιμότητα του brand της ελληνικής μυθολογίας είναι τόσο μεγάλη που προσδίδει αξία σε υποδεέστερα δημιουργήματα και αποτελεί κράχτη για το κοινό-πελάτες-καταναλωτές. Αυτό είναι κάτι που το έλεγα ακόμα και για τον Ηρακλή και τη Ζήνα της δεκαετίας του 90, όταν όλοι όσοι ήξερα τα βρίζανε και επίσης συνεχίζω να το υποστηρίζω για τις συγκεκριμένες και παρόμοιες σειρές και ταινίες. Συγχωρήστε μου τους όρους Μαρκετινγκ, φταίει το ΜΒΑ!
Πέμπτη, 01 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Gothούδες με μαστίγια σε λίγη ώρα.
Θα μπούμε.. μέσα!
Παρασκευή, 02 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ένα θερμό "ευχαριστώ" στον Άκη για την φιλοξενία και τα κεράσματα στο party!
Guardian, για άλλη μια φορά θα καταλήξω στο συμπέρασμα πως είναι ατυχία που ζεις μακριά...

Χάρη, τώρα όλη η προσοχή σου στο πρωτάθλημα του Judo. Θέλω ελληνικές διακρίσεις και εθνική ομάδα πραγματική, χωρίς ψευδοέλληνες τουρκομάνους της παγκοσμιοποίησης!

Γιάννη, συμφωνώ με την θέση σου..(και περαστικά από το δυνατό μεθύσι)!
Σάββατο, 03 Δεκέμβριος, 2011

«Ο μικρός Λάβκραφτ», Jose Oliver-Bartolo Torres

«Ο μικρός Λάβκραφτ» αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα εικονογραφημένη νουβέλα που μας έστειλαν οι εκδόσεις «Οξύ», η οποία παρουσιάζει μια φανταστική εκδοχή της παιδικής ζωής του κορυφαίου λογοτέχνη Χ. Φ. Λάβκραφτ. Ο «Λάβκραφτ», εντός των σελίδων της εν λόγω νουβέλας, εμπλέκεται σε περιπέτειες στο σχολείο του, εξαναγκάζεται σε ανυπόφορες εκδρομές με τις θείες του (οι οποίες γίνονται αγωνιώδεις όταν εμφανίζονται παράξενοι συνταξιδιώτες), προσκαλεί πλάσματα από τους κόσμους της φαντασίας του στη γη κι επιτυγχάνει τέλος να ταξιδεύσει στον κόσμο των νεκρών, όπου συναντά λογοτέχνες όπως ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο Σαρλ Μπωντλαίρ και ο Αρθούρος Ρεμπώ.

Φυσικά, όπως γίνεται κατανοητό, η παρουσιαζόμενη παιδική ζωή του Λάβκραφτ δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματική. Αποτελεί απλώς ένα κόμικ που δημιουργήθηκε βασιζόμενο στις φαντασιώσεις που προκάλεσε στους συντελεστές του η σημαντική και παράξενη προσωπικότητα του κορυφαίου συγγραφέα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό και ενδιαφέρον.

Τα κείμενα διαπνέονται από ένα ανάλαφρο, αλλά ταυτόχρονα «κατάμαυρο», χιούμορ. Τα σκίτσα είναι λιτά, κυρίως ασπρόμαυρα, απλά και ταιριαστά με τη γενικότερη χιουμοριστική διάθεση που αποπνέει το έργο.


Ωστόσο, υπάρχουν και σημεία που γίνονται πιο αδρά για να αποτυπώσουν επιτυχώς την γοτθική αισθητική των δημιουργών.


Συνολικά, η υπόθεση αναδεικνύει μέσα από τον χαρακτήρα του μικρού Λάβκραφτ το πνεύμα της αιώνιας παιδικότητας που λατρεύουμε οι ρομαντικοί και αυτό θεωρώ ως το πιο βασικό στοιχείο της επιτυχίας του έργου.

Σε ένα από τα μικρά συστατικά κείμενα που συνοδεύει την έκδοση αναφέρεται ότι το στυλ του εν λόγω κόμικ θυμίζει Τιμ Μπάρτον. Από την πλευρά μου δεν έχω παρά να επιβεβαιώσω αυτή την εκτίμηση.


Πριν κλείσω θα σταθώ λίγο και στους δημιουργούς του έργου. Ο συγγραφέας Jose Oliver και ο εικονογράφος Bartolo Torres, αμφότεροι Ισπανοί, βρίσκονται κοντά στην ηλικία μου (δηλαδή γύρω στα τριάντα) είναι ακροατές της Heavy Metal και του σκληρού ήχου και ξεκίνησαν να δημοσιεύουν τις ιστορίες τους σε ιστολόγια. Κάνω αυτή την αναφορά γιατί αντιλαμβάνομαι ότι οι δυο δημιουργοί εκφράζουν μια κατηγορία ανθρώπων εξαιρετικά οικεία σε μεγάλο μέρος Ελλήνων φίλων του Φανταστικού που έχουν δημιουργικές ικανότητες. Κι επειδή η αντιμετώπιση του Φανταστικού από το γερασμένο -και μη ανανεωμένο ακόμη- μεγαλύτερο μέρος του εκδοτικού κόσμου παραμένει σχεδόν σε όλη την Δύση, με εξαίρεση τις αγγλοσαξονικές χώρες, παρόμοια με αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα, θεωρώ ότι η επιτυχία των Oliver και Torres μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για πολλούς φίλους.

Στην εποχή μας τα μέσα που βοηθούν την έκφραση και την δημοσιοποίηση της δημιουργικότητας είναι πολύ πιο ισχυρά απ’ ότι στο παρελθόν. Ας ελπίσουμε ότι θα δελεάσουν κι εμάς τους Έλληνες, προκειμένου να δραστηριοποιηθούμε δημιουργικά και να δώσουμε μια πνοή ζωντάνιας στην άγονη πατρίδα των ημερών μας.


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Έχει όντως πλακίτσα..Τα κειμενάκια είναι έξυπνα. Θα προτιμούσα βέβαια πιο δυνατά σκίτσα, αλλά όπως γράφεις ταιριάζουν με το ύφος του έργου.
Δευτέρα, 14 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Για κάντο καμιά πάσα και προς τα δώ
Τετάρτη, 16 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χρήστος'Eddie'Μπαλτζής είπε...
Κάποια πράγματα είναι τόσο απλά και λιτά,μα με πάρα πολύ βάθος και νόημα.Αυτή είναι και η έννοια της πνευματικής δημιουργικής αναπαράστασης που εκφράζει το δημιουργικό κόσμο...
Παρασκευή, 18 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Πολύ καλό σκίτσο και πολύ καλό χιούμορ...
Παρασκευή, 18 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Συμπολεμιστές, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν και ανάλογοι Έλληνες δημιουργοί
Κυριακή, 20 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Καλησπέρα παλληκάρια, εξαιρετική δουλειά όπως πάντα σε όλα τα άρθρα. Αλλά καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι και χαμένοι στον ιστό της καταχνιάς θα ήθελα να ακούσω λόγια μιας ρομαντικής κοσμοθέασης ως κριτική του παρόντος και ανάλυση του μέλλοντος.
Κυριακή, 20 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Αγαπητέ Ανώνυμε,
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.


Εκτιμούμε ότι ο ρομαντικός τόνος αντηχεί και στα άρθρα μας που βασίζονται κυρίως σε λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά θέματα.


Σαφώς, οι τοποθετήσεις για ζητήματα πολιτικής, αισθητικής και διάχυτης κουλτούρας αποτελούν βασικά γνωρίσματα της προσπάθειάς μας και θα συνεχιστούν.


Επίσης, θα συνεχιστούν και οι δράσεις/παρεμβάσεις έμπρακτης υποστήριξης της ρομαντικής μας κοσμοθέασης στο κοινωνικό πεδίο.


Σε όλα αυτά, και για όλα αυτά, χρειαζόμαστε την υποστήριξη του κάθε φίλου που συνδέεται αισθητικά και θεωρητικά μαζί μας.


Ζήτω ο Ανίκητος Ήλιος
Κυριακή, 20 Νοέμβριος, 2011

«Πριν εισέλθω στο κύριο θέμα του εν λόγω άρθρου, οφείλω να τοποθετηθώ σε λίγες γραμμές για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στην πατρίδα μας. Ξεκινώντας, δεν έχω παρά να καταθέσω την διαπίστωση ότι ένα πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο μια κυβέρνηση) που δεν δύναται να εξασφαλίσει την διεξαγωγή ιερών τελετουργικών εθνικής και κοινωνικής συνοχής, όπως είναι η στρατιωτική παρέλαση της επετείου του «ΟΧΙ», αποτελεί ένα σύστημα που σαφώς ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Εκλαμβάνω ως θετικό το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει πλέον αντιληφθεί την ποιοτική στάθμη του μεταπολιτευτικού κατεστημένου και του συμπεριφέρεται αναλόγως. Οφείλω, ωστόσο, να σημειώσω πως -εκτός από αγανακτισμένος- είμαστε κι ένας λαός που, σε αυτή την ιστορική φάση, δεν διαθέτει καμιά πολιτική κουλτούρα και αίσθηση ιστορικής συλλογικής συνείδησης.

Με ικανοποίησε η σκληρή -αλλά και εύστοχη- κατακραυγή, υπό το στίγμα του προδότη, πολιτικών θρασιμιών, που όντως πρόδωσαν δοκιμαζόμενα τμήματα του ελληνισμού στο όνομα κοσμοπολιτικών ιδεοληψιών και κατόπιν εντολών «Συμμάχων της κακιάς ώρας». Εκτίμησα ως εύστοχη συμβολική κίνηση την καταστροφή της σημαίας του υπερτροφικού, πολυπολιτισμικού νάνου που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με προβλημάτισε, όμως, η ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος μεγάλου μέρους της Αριστεράς, δηλαδή του τέλους των παρελάσεων, που έλαβε χώρα -έστω και προσωρινά- «κάτω από την μύτη» των αγανακτισμένων Ελλήνων. Μια διαμαρτυρία που καταλήγει σε τέτοια αποτελέσματα και προσφέρει επικοινωνιακές νίκες στην Αριστερά, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διαμαρτυρία που βουλιάζει ακόμη πιο πολύ την χώρα στο βούρκο «των τρόπων» της μεταπολίτευσης αντί να την απομακρύνει απ’ αυτόν».


Περνώντας, πλέον, σε θέματα σοβαρού περιεχομένου, θα αναφερθώ στη συναισθηματική ένταση και την αισθητική πνοή που προσφέρει στους ανθρώπους της αποχυμωμένης Νεωτερικής συνθήκης το πνεύμα του Αγώνα, το οποίο αναδύεται από τον αθλητισμό. Όντας αθλητής κι ίδιος, έχω βιώσει την εμπειρία του αγώνα. Όντας φίλαθλος θεατής, έχω νιώσει την ψυχική ένταση που προκαλεί η οπτική και συναισθηματική απορρόφηση του αγώνα των άλλων.

Ως ρομαντικός οφείλω να ομολογήσω ότι εκφάνσεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού που διεξάγονται με οχήματα συμβατικής εμφάνισης, δεν μου προκαλούν αισθητικό ενδιαφέρον. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους αγώνες της Formula και των μοτοσικλετών. Παρακολουθώντας κανείς τους κορυφαίους αγώνες μοτοσικλέτας του Moto GP, νιώθει την ανάσα του να κόβεται από τη συναισθηματική ένταση που δημιουργεί η θέα πολύχρωμων, μεταλλικών κεραυνών όταν ξεχύνονται σαν ριπές φωτός στην άσφαλτο.


Η φαντασιακή αντιστοίχιση κατάφρακτων αναβατών, που κατευθύνουν ατσάλινους πάνθηρες σε τροχιές έξω από τα πλαίσια της λογικής, με τους έφιππους πολεμιστές των προνεωτερικών εποχών είναι προφανής. Στην μουσική μας κουλτούρα του Heavy Metal, η αντιστοίχιση αυτή έχει αναδειχθεί πολλάκις.

Οι λάτρεις του εν λόγω αθλήματος παρατηρούμε εδώ και κάποια χρόνια τις εταιρίες κατασκευής μοτοσικλετών Honda, Yamaha και (ενίοτε) Ducati, να εξαπολύουν συνεχώς νέα μεταλλικά θηρία, προκειμένου οι αναβάτες τους να αντικρίσουν πρώτοι την καρό σημαία του τερματισμού. Σύγχρονοι καβαλάρηδες όπως ο Χόρχε Λορένθο, ο Βαλεντίνο Ρόσσι, ο Κέισυ Στόουνερ, ο Ντάνυ Πετρόσα και άλλοι, προσφέρουν κάθε δεύτερη Κυριακή επικές μάχες και θέαμα σπάνιο για τις σταθερές της, υποτελούς στη μετριότητα του αστικού τρόπου ζωής, Νεωτερικής συνθήκης.

Προσωπικά τρέφω μεγαλύτερη συμπάθεια στην πιο αδύνατη ομάδα του Moto GP, δηλαδή τη Suzuki. Το κάνω αυτό γιατί μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι η εταιρία που κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξόπλιζε με μηχανοκίνητα θηρία τον αυτοκρατορικό στρατό της Ιαπωνίας, στους αγώνες του Moto GP γονατίζει συνεχώς μπροστά στην ανωτερότητα των παραπάνω. Και σαν η συμπάθειά μου να μετατράπηκε σε ιδεατή παρότρυνση, φέτος η ομάδα της Suzuki παρουσιάστηκε σημαντικά ενισχυμένη με έναν δυνατό οδηγό που ακούει στο όνομα Αλβάρο Μπαουτίστα.

Ωστόσο, ασχέτως του ποιοι είναι πρώτοι και ποιους υποστηρίζω εγώ, εδώ και αρκετό καιρό ένα ήταν το πρόσωπο που είχε τραβήξει επάνω του τα βλέμματα των περισσότερων οπαδών του αθλήματος: Μάρκο Σιμοντσέλλι. Ο νεαρός Ιταλός, με την κώμη που έμοιαζε με εκείνη του παλιού cartoon ήρωα Φρού-Φρού, είχε κερδίσει τις εντυπώσεις λόγω της ξέφρενης οδήγησής του.


Ο Μάρκο ήταν ο «rock star» του αθλήματος. Εκρηκτικός, επιθετικός, παράτολμος και σαφώς ανορθόλογος. Βρισκόταν στις πρώτες θέσεις και στον τελευταίο γύρο έπεφτε -ή έβγαινε εκτός σε κάποια στροφή- εξαιτίας της ενστικτώδους του επιθετικότητας. Είχε τη διάκριση σχεδόν βέβαιη και αντί να την εξασφαλίσει κινούμενος με ωφελιμιστική στρατηγική εξουθένωνε τον μεταλλικό του πάνθηρα και εγκατέλειπε λίγο πριν τον τερματισμό. Ήταν αυτός που προσέφερε τις υψηλότερες συγκινήσεις, χωρίς να ανταμείβεται ποτέ αντιστοίχως με βαθμολογικά οφέλη.

Ο Σιμοντσέλλι, κατά γενική αποδοχή, ήταν ένας οδηγός με ταλέντο μεγαλύτερο από εκείνο των συναθλητών του. Όμως, δεν κατάφερνε να το κεφαλαιοποιήσει σε απτό κέδρος. Έτρεχε για τον εαυτό του και για την χαρά του αγώνα. Αδυνατούσε να προσαρμόσει το ταλέντο του στις αυστηρές απαιτήσεις ενός υλικού όγκου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έπρεπε να επιβληθούν στο Εγώ του, όπως είναι το πρωτάθλημα με τη βαθμολογία και τις σκοπιμότητές του. Ωστόσο, όλοι γνώριζαν πως αν κάποια στιγμή κατάφερνε να εντάξει με ακρίβεια το όλο εξωτερικό πλαίσιο του πρωταθλήματος στην οπτική του, η μάχη θα τελείωνε για αρκετά χρόνια. Γιατί τότε το ηφαίστειο του έμφυτου ταλέντου του δεν θα διέχεε την λάβα του εντυπωσιακά και ανεξέλεγκτα. Τουναντίον, θα χυνόταν σαν ποτάμι φωτιάς αφήνοντας πίσω του στάχτη.

Δυστυχώς, δεν μάθουμε ποτέ αν αυτή η προοπτική θα γινόταν πραγματικότητα. Πριν λίγες μέρες, στον αγώνα που διεξαγόταν στην Μαλαισία, την χώρα με την πιο πλατιά και –κατά πολλούς- ασφαλή πίστα αγώνων ταχύτητας, ο Μάρκο μονομαχώντας με τον Μπαουτίστα έχασε τον έλεγχο της μηχανής του σε μια δεξιά στροφή. Θα μπορούσε να είχε αφεθεί στην τροχιά εξόδου και να βρεθεί εκτός αγώνα, ασφαλής στα λαστιχένια προστατευτικά. Όμως, ο «τρελός Ιταλός» δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Αγνοώντας τους κανόνες ασφαλείας, αρνήθηκε να αποδεχτεί την αποχώρηση και την ήττα. Ακροβατώντας πάνω στον ανεξέλεγκτο ατσάλινο ταύρο του, προσπάθησε να τον κρατήσει στην πίστα και να συνεχίσει τον αγώνα. Η πράξη αυτή του στοίχισε τη ζωή του.

O Μάρκο άφησε τον κόσμο της ύλης αγωνιζόμενος και περικυκλωμένος από εικόνες πολύχρωμων κεραυνών και μεταλλικών θηρίων που βρυχούνταν πονεμένα. Προσωπικά, ομολογώ ότι βλέποντας το κορμί του να κείτεται ακίνητο σαν πεσμένο άγαλμα στην άσφαλτο, ευχόμουν να γινόταν ένα θαύμα και να παρέμενε στη ζωή, αν και αντιλαμβανόμουν πως η εν λόγω πρόσκρουση ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα του άφηνε μόνιμες και ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες. Είναι σαφές πως οι γονείς και οι φίλοι του θα έκαναν την ίδια ευχή με εκατομμύρια φορές ισχυρότερη ένταση. Ωστόσο, η Ιστορία είχε άλλη γνώμη. Δεν ήθελε τον «τρελό Ιταλό» να περνά ως ένας πρώην οδηγός με κινητικές αναπηρίες στις σελίδες του βιβλίου της.


Ο Μάρκο δεν ανένηψε ποτέ από τα τραύματά του. Έφυγε νέος, αγωνιζόμενος και αχαλίνωτα εκρηκτικός, αφήνοντας για πάντα στις μνήμες μας την ατίθαση και άγρια οδήγησή του και καθιστώντας τον εαυτό του έναν «Τζέημς Ντην» του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Έναν άντρα που συγκέντρωνε επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, που έκανε σχεδόν τους πάντες να τον αναγνωρίσουν ως το μεγαλύτερο ταλέντο, χωρίς να τερματίσει ποτέ πρώτος σε αγώνα της μεγάλης κατηγορίας. Έναν άντρα που ήταν γεννημένος για τη νίκη κι όχι για την επιτυχία.

Kαλό ταξίδι Μάρκο. Πλέον, είσαι θρύλος…


Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


-Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Τρομερό ατύχημα...
Εξαιρετικό άρθρο...
Κυριακή, 30 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η Χρήστος "Eddie" Μπαλτζής είπε...
Το αθάνατο και αγέρωχο Πνεύμα των ηθικών και ρομαντικών αξιών που αντιστέκεται στον κομφορμισμό και την πλαστικότητα της σημερινής ψευτο-υποκουλτούρας της μετριότητας και της ισοπέδωσης.
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Ταλεντάρα..
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΡΟΔΕΣ ΦΩΤΙΑ Κ ΑΤΣΑΛΙ

Since the dawn of time
I've rolled across the earth
Spinning in the dust
Long before your birth
Eatin' tar and gasoline
Every light I see is green
Open pipes, my machine's triple plate chrome

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Motors running
Now you're gonna learn
Waiting on the line
Make your tires burn
Fast, faster, faster, faster
Speeding always kills
Nothing else takes us to get these thrills

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Blood and thunder on the road
My heart is pounding
My blood is nitroglycerine
I'm fire
Burning, burning, burning, burning
Ready to explode
Don't want nothing left of me to scrape off the road

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

Clouds of smike
Tires screaming
Fire in my hair
Blown into
A thousand pieces
Scattered everywhere
Fast, burn, burning, faster
Wanna take a ride
Spirit of the wheel
Wheels of fire ride

Spirit of the wheel

Wheels of fire burn the night
Ride across the sky
Wheels of fire burning bright
We live to ride

GUARDIAN LORD
Τρίτη, 01 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Δεν τον ήξερα καθόλου τον οδηγό. Live fast, die young λοιπόν...
Ωραίο κείμενο και εύστοχη η εναρκτήρια αναφορά στην δική μας επικαιρότητα. Χαιρετισμούς!
Κιμμέριος
Πέμπτη, 03 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Συμπολεμιστές..ride, ride, ride, we are the WARLORDS of the road, riding,riding, riding, aint never growing old...
Γεμίζοντας τις ψυχές μας με τους βροντερούς βρυχηθμούς των ατσάλινων θηρίων μας, ας απολαύσουμε αύριο Κυριακή τον αγώνα στην Ισπανία.
Σάββατο, 05 Νοέμβριος, 2011

Προς ένα νέο Ρομαντισμό
(Η απάντηση στην πρόκληση του «Μεταμοντερνισμού»)

του Σταμάτη Μαμούτου

Τα τελευταία χρόνια στους πνευματικούς κύκλους του δυτικού κόσμου ένα από τα κύρια θέματα των συζητήσεων αποτελεί η έλευση του Μεταμοντέρνου στοιχείου και η εκδίπλωση της επιρροής του. Στο άρθρο αυτό θα επιχειρηθεί η παρουσίαση του θέματος απ’ την αρχή, όσο πιο σύντομα και περιεκτικά γίνεται. Απώτερος σκοπός είναι, όταν εξαχθούν τα βασικά συμπεράσματα περί του φαινομένου, να τοποθετηθώ επ’ αυτού ως ενεργό μέλος της ελληνικής κοινότητας του Φανταστικού.

Εξετάζοντας τον Μεταμοντερνισμό θα διαπιστώσουμε ότι αποτελεί μια πνευματική τάση από την οποία εκρέουν -και με την οποία επικοινωνούν- φιλοσοφικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές και οικονομικές εκφράσεις. Ορισμένοι, όμως, εκτιμούν ότι το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να εξεταστεί ως κάτι περισσότερο από μια τάση. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι ο Μεταμοντερνισμός αποτελεί το πνευματικό υπόβαθρο μιας ιστορικής εποχής, την οποία ονομάζουν Μετανεωτερική. Το κύριο επιχείρημά τους βασίζεται στην υπόθεση ότι μετά την πτώση του σοβιετικού μπλοκ και την έλευση της παγκοσμιοποίησης, η ιστορία άφησε πίσω της τη Νεωτερικότητα και εισήλθε σε μια νέα ιστορική περίοδο. Ωστόσο, η θέση που κυριαρχεί προς το παρόν στους ακαδημαϊκούς κύκλους αποτιμά την παραπάνω εκτίμηση ως εσφαλμένη. Γνώμη μου είναι πως όντως τα πράγματα έχουν έτσι. Μετανεωτερική ιστορική εποχή και Μετανεωτερικότητα δεν υπάρχουν. Η ιστορική φάση την οποία διανύουμε σήμερα μπορεί να είναι διαποτισμένη από τις ιδέες του Μεταμοντερνισμού, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποτελεί κάτι περισσότερο από μια φάση εντός των πλαισίων της Νεωτερικότητας.

Ιστορική προέλευση όρων και κινημάτων

Η Νεωτερικότητα, που συμβολικά ανάγει τις αφετηρίες της στην Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση (1776 και 1789 αντίστοιχα), αποτέλεσε πράγματι μια νέα εποχή για την ανθρώπινη ιστορία. Στα πλαίσιά της η πολιτική (με την επικράτηση της αστικής δημοκρατίας), η οικονομία (με τη βιομηχανοποίηση της παραγωγής και την κυριαρχία του φιλελευθερισμού), η τέχνη (με την καθιέρωση του ρεαλισμού και των κινημάτων της Πρωτοπορίας) και η αντίληψη του ανθρώπου επί των πραγμάτων (με την πρόκριση του ατομικιστικού, υλιστικού και ωφελιμιστικού προτύπου ζωής) αποτέλεσαν τομές σε σχέση με την προνεωτερική εποχή, όπου στην πολιτική κυριαρχούσαν τα υπολείμματα των παλαιών αριστοκρατιών, στην οικονομία η παραγωγή παρέμενε αγροτική και ελεγχόμενη από τα κράτη, ενώ η επικρατούσα ανθρώπινη αντίληψη ήταν κοινοτιστική και διέθετε μεταφυσική ένταση. Αυτές οι διαφορές ήταν τόσο σημαντικές ώστε να αποτελέσουν τομές μεταξύ δυο διαφορετικών ιστορικών εποχών. Στα πλαίσια της Νεωτερικότητας αναδύθηκε το «πνεύμα» του Μοντερνισμού. Επρόκειτο για μια συμπύκνωση, δηλαδή, όλων των προαναφερθέντων νεωτερικών χαρακτηριστικών σε μια ενιαία εκφραστικότητα.

Κατά την πρώτη εποχή της Νεωτερικότητας γεννήθηκε ο Ρομαντισμός. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, ο Ρομαντισμός, μέχρι τα μισά του 19ου αιώνα, αποτέλεσε ως κοσμοθέαση και ως κίνημα την αντίδραση στο μοντέρνο κόσμο της Νεωτερικότητας. Φαντασία έναντι του ορθολογισμού, κοινοτισμός έναντι του κοσμοπολιτικού ατομικισμού, οργανική συλλογικότητα έναντι του κοινωνικού συμβολαίου, μυθολογία έναντι της μόδας, ηρωισμός έναντι του ωφελιμισμού, εθνικισμός (και σε κάποιες περιπτώσεις πρωτογενείς μορφές αναρχισμού και προμαρξιστικού σοσιαλισμού) έναντι του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού, ένθεος άνθρωπος έναντι του υλιστικού ατόμου. Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η κληρονομιά της πρώτης ανατρεπτικής κοσμοθέασης έναντι της Νεωτερικότητας.

Μετά τα μέσα του 19ου αιώνα ο Ρομαντισμός έπαψε να υφίσταται ως κίνημα. Παρέμεινε, όμως, ζωντανός ως κοσμοθέαση, ενώ αρκετές από τις επιμέρους εκφράσεις του κατάφεραν να επιβιώσουν, γονιμοποιώντας νέα σχήματα πολιτισμού. Η λογοτεχνία του φανταστικού, που μέσα στο ρομαντικό πλαίσιο αναγεννήθηκε και εκφράστηκε πολυποίκιλα, συνέχισε να αναπαράγεται προβάλλοντας μια εναλλακτική αισθητική προς το λογοτεχνικό κατεστημένο της Νεωτερικότητας.

Οι ρίζες του Μεταμοντερνισμού

Με το πέρασμα του καιρού, απέναντι στα κυρίαρχα καλλιτεχνικά νεωτερικά πρότυπα στάθηκαν και κάποια νέα ρεύματα. Τα ρεύματα αυτά είχαν ως υπόβαθρο το πνεύμα του Μοντερνισμού αλλά ήταν εξαιρετικά ριζοσπαστικά. Έτσι, πέρα από τις εναπομείνασες εκφράσεις του Ρομαντισμού που συνέχιζαν να υφίστανται στο παρασκήνιο των πολιτισμικών δρώμενων, εμφανίστηκε και αυτή η ριζοσπαστική ομάδα ρευμάτων, η οποία αντιπαρατέθηκε στο κυρίαρχο νεωτερικό σύνολο αξιών. Τα εν λόγω ρεύματα απέκτησαν κινηματική δυναμική στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα με αποτέλεσμα να ονομαστούν «κινήματα της Πρωτοπορίας (Avant Garde)». Κάποια από αυτά ήταν ο φοβισμός, ο κυβισμός, ο ντανταϊσμός και ο σουρεαλισμός, με το τελευταίο να αποκτά εικαστική, λογοτεχνική και κινηματογραφική έκφραση.

Ο πυρήνας του θεωρητικού υπόβαθρου τον κινημάτων αυτών δεν είχε άμεση συγγένεια με τον Ρομαντισμό. Επρόκειτο για εκφράσεις που είχαν καθαρά νεωτερικό περιεχόμενο. Ωστόσο, οι θιασώτες τους στέκονταν κριτικά απέναντι στο σύνολο της νεωτερικής δομής, επειδή θεωρούσαν ότι η εποχή τους προχωρούσε πολύ αργά προς την εκπλήρωση των οραμάτων πάνω στα οποία αρθρώθηκε -και από τα οποία ωθήθηκε- το σύνολο του νεωτερικού πλαισίου. Κυριότερα εκ των οραμάτων αυτών θεωρούσαν την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Κι επειδή εκτιμούσαν ότι η νομική ελευθερία που είχε επέλθει στο πολιτικό επίπεδο μέσω της επικράτησης της αστικής δημοκρατίας ήταν απλά εξωτερική, επιδίωξαν μέσω της τέχνης τους να ωθήσουν τον άνθρωπο σε μια εσωτερική απελευθέρωση από κάθε εξουσιαστικό δεσμό, προκειμένου να ολοκληρωθεί έπειτα και η πολιτική απελευθέρωση. Κύρια πεποίθησή τους ήταν ότι η Λογική του Διαφωτισμού, πάνω στην οποία ήταν εδραιωμένη η Νεωτερικότητα, είχε απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά των παραδόσεων και των μύθων αλλά τον είχε εγκλωβίσει σε ένα νέο εξουσιαστικό τύπο. Τον τύπο της ορθολογιστικής, νεωτερικής και μοντέρνας εξουσίας.

Όπως γίνεται σαφές, οι καλλιτέχνες και οι στοχαστές που εκφράστηκαν μέσα από τα κινήματα της Πρωτοπορίας αντιλαμβάνονταν ως ξεπερασμένα και αυταρχικά εξουσιαστικά σχήματα όσα στον πυρήνα του Ρομαντισμού εκτιμούνταν ως σημαντικά, αναλλοίωτα και αληθινά. Ωστόσο, στην αντιπαράθεσή τους με τους συμβατικούς Μοντερνιστές, οι Πρωτοπόροι χρησιμοποίησαν κάποια από τα όπλα του Ρομαντισμού όπως τη Φαντασία και το Σύμβολο και άντλησαν ορισμένες επιρροές από ελάσσονα ρομαντικά υπορεύματα. Όμως, το πνεύμα που γέμισε τα έργα τους δεν είχε άμεση συνάφεια με τις κύριες ιδέες του Ρομαντισμού ούτε και κάποια σχέση με τα γνωρίσματα της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Οι καλλιτέχνες των κινημάτων της Avant Garde ακόμη και όταν χρησιμοποιούσαν τις ίδιες έννοιες με τους ρομαντικούς, αντέστρεφαν την προοπτική τους. Εκείνοι αναζητούσαν την απελευθέρωση και τον χαοτικό αυθορμητισμό ενώ οι ρομαντικοί την εσωτερική αυθεντικότητα του εκάστοτε πράγματος, την μέθεξή τους σε αυτήν και την υπεράσπισή της. Ως εκ τούτου, ποτέ και σε καμία περίπτωση, σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, οι λογοτέχνες και οι καλλιτέχνες της Πρωτοπορίας δεν συγχρωτίστηκαν με εκείνους του Φανταστικού, δεν ήρθαν σε επαφή και δε συνδέθηκαν μαζί τους.

Οι Πρωτοπόροι προσπάθησαν να δώσουν πολιτική απόχρωση στα κινήματά τους, συνδεόμενοι στην πλειοψηφία τους με την Αριστερά. Ωστόσο, η μαρξιστική προσέγγιση που επικρατούσε στους κύκλους της Αριστεράς εκείνη την ιστορική περίοδο ήταν εξαιρετικά «επιστημονιστική» και συμβατικά μοντερνιστική για να τους απορροφήσει. Έτσι, ήδη από τη δεκαετία του 1930, οι περισσότεροι εξ αυτών άρχισαν να αναζητούν νέους δρόμους πολιτικής έκφρασης. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συνδέθηκαν με αριστερούς κύκλους των Η.Π.Α, όμως σταδιακά αποδυναμώθηκαν. Εμφανίστηκε πάντως ένα καινούργιο καλλιτεχνικό ρεύμα που είχε επιρροές από την τέχνη τους, το Pop Art. Τελευταία αναλαμπή τους υπήρξε ο γαλλικός Μάης του ’68, του οποίου και αποτέλεσαν εκφραστές. Ωστόσο, μετά από λίγα χρόνια τα περισσότερα κινήματα της Πρωτοπορίας έκλεισαν τον κύκλο τους και πέρασαν στην ιστορία.

Η γέννηση του Μεταμοντερνισμού και τα χαρακτηριστικά του

Η συνολική επιρροή των κινημάτων της Avant Garde αναπαράχθηκε σε φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, που αναδείχθηκαν στα ευρωπαϊκά πνευματικά δρώμενα μετά το Μάη του ’68. Ντεριντά, Φουκώ, Μπουρντιέ και άλλοι στοχαστές έθεσαν τις βάσεις της φιλοσοφικής σκέψης του Αποδομισμού (μεταστρουκτουραλισμού). Επιστημολογικά ρεύματα, καλλιτεχνικά απομεινάρια των κινημάτων της Πρωτοπορίας και αρχιτεκτονικές ομάδες συνδέθηκαν με αυτόν. Όλη αυτή η σύνθεση αποκρυστάλλωσε το πνευματικό πλαίσιο του Μεταμοντερνισμού.

Η Μεταμοντέρνα σκέψη απορρίπτει τις μεγάλες αφηγήσεις και οποιαδήποτε θεωρία ερμηνεύει την πραγματικότητα καθολικά. Δίνει έμφαση στο μερικό, το διαφορετικό, το τοπικό και την ασυνέπεια.

Στο πολιτιστικό επίπεδο οι μεταμοντέρνοι υποστηρίζουν την καταναλωτική τέχνη, γιατί τη θεωρούν δημοκρατική και εγγύτερη στον απλό άνθρωπο (σαφής επιρροή του Pop Art). Στρέφονται εναντίον της παραδοσιακής αλλά και της νεωτερικής ανδροκρατικής, ευρωπαϊκής τέχνης και επιδιώκουν την ανάμιξη της υψηλής και της μαζικής κουλτούρας. Θεωρούν ότι δεν υπάρχει η έννοια της πρωτότυπης δημιουργίας αλλά εκείνη της επιτυχημένης σύνθεσης προγενέστερων «καλλιτεχνικών υλικών» Στη λογοτεχνία αρνούνται την οργανωμένη αφήγηση (όπως και έκαναν και οι εκφραστές των κινημάτων της Πρωτοπορίας) και δίνουν έμφαση στην αποδόμηση της γλώσσας. Τους ενδιαφέρει η αισθητική των λέξεων πολύ περισσότερο από το νόημα του κειμένου.

Στο φιλοσοφικό τους πλαίσιο επιδιώκουν την αποδόμηση του υποκειμένου και την ανασυγκρότηση του σχεσιακά. Εκτιμούν ότι δεν υπάρχει κάποιος αυθεντικός ανθρώπινος εαυτός, παρά μόνο η αντανάκλαση της κοινωνικής σχέσης (σαφής επιρροή του tabula rasa, που εξέφρασαν οι διαφωτιστές). Υποστηρίζουν ότι υπάρχουν η επικαιρότητα και η σχέση των πραγμάτων και όχι κάποια βαθύτερη Ουσία την οποία οι ρομαντικοί επεδίωξαν να συλλάβουν με τη φαντασία και οι νεωτεριστές με τον ορθό λόγο. Στις πολιτικές του εκφράσεις συνδυάζουν τα πιο διεθνιστικά στοιχεία της Αριστεράς (αφήνοντας κάπως στο περιθώριο τη θεώρηση της ταξικής σύγκρουσης και εστιάζοντας σε ζητήματα φεμινισμού, κρατικής βίας, «ρατσισμού», κοινωνικής κατασκευής κλπ) με τα πιο ατομικιστικά της φιλελεύθερης Δεξιάς (καταναλωτισμός, ιδιαιτερότητα, αποκεντρωμένη παγκοσμιότητα).

Ένας καλός τρόπος για να αντιληφθεί κανείς τα πράγματα είναι να εξετάσει το περιεχόμενο των ίδιων των όρων. Ο Μοντερνισμός αποτέλεσε την κυρίαρχη συνθήκη της Νεωτερικότητας. Ο Μεταμοντερνισμός (και η φιλοδοξία για μια Μετανεωτερικότητα) υποδηλώνει το ξεπέρασμα του Μοντερνισμού και της Νεωτερικότητας. Αποτελεί, δηλαδή, ένα πλαίσιο που υποτίθεται πως εμπεριέχει το νεωτερικό/μοντέρνο (πλαίσιο) αλλά το εξελίσσει και τελικά το υπερβαίνει. Αντίθετα, ο Ρομαντισμός σηματοδότησε την εξέγερση έναντι της Νεωτερικότητας. Στάθηκε απέναντί σε μια ολόκληρη ιστορική περίοδο με διάθεση ανατροπής και όχι εξέλιξής της.

Η Ρομαντική προοπτική έναντι της πρόκλησης του Μεταμοντερνισμού

Η μεταμοντέρνα εκδοχή της Νεωτερικότητας έχει σήμερα πλήθος εκφραστών στους πνευματικούς κύκλους του δυτικού κόσμου. Επιπλέον, μοταμοντέρνες τάσεις ανιχνεύονται όλο και περισσότερο σε διάφορα πνευματικά σύνολα. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν αγγίζει το πεδίο της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Η φανταστική λογοτεχνία ανάγει τις αφετηρίες της στην αρχαιότητα και διαπερνά ολόκληρη την πολιτιστική ιστορία της ανθρωπότητας, παρουσιάζοντας ιδιαίτερες εκφράσεις κατά το μεσαίωνα, την εποχή του ρομαντισμού και τα νεώτερα χρόνια. Εμποτισμένη με το πνεύμα των παραμυθιών, των λαϊκών θρύλων και εν γένει των εθνικών παραδόσεων, διαθέτει ως βασικό χαρακτηριστικό τη διάρκεια και τον αναλλοίωτο χαρακτήρα στην πάροδο των αιώνων. Ουσιαστικά, αποτελεί τη λογοτεχνική αποτύπωση των πιο αυθεντικών και ουσιαστικών στοιχείων του ανθρώπινου ψυχισμού. Την πρωταρχική, αλλά και παντοτινή, μορφή αφήγησης, όπως είχε γράψει σε παλαιότερο άρθρο του ο Δημήτρης Αργασταράς.


Ακόμη και σήμερα, που η κατακλυσμιαία εναλλαγή παραστάσεων και «μορφών» αποτελεί βασικό γνώρισμα της εποχής, η φανταστική λογοτεχνία διατηρεί τα περισσότερα αρχετυπικά της γνωρίσματα. Και αν η επίδραση του περιβάλλοντος της Νεωτερικότητας κάνει ορισμένες εκφράσεις της να χάνουν κάτι απ’ τη δύναμη της πνευματικότητας του ευρύτερου φανταστικού λογοτεχνικού πεδίου και να ρέπουν προς αγοραίους πόλους, η ουσία τους παραμένει ανέπαφη. Στις μέρες μας η λογοτεχνία του φανταστικού εξακολουθεί να γονιμοποιείται σε ένα πλαίσιο μύθων, παραδόσεων και πρωταρχικών ψυχικών γνωρισμάτων του ανθρώπου (πχ. το δέος και ο τρόμος) παραμένοντας σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστη από τον εφήμερο χαρακτήρα της επικαιρότητας και της μόδας (ή της μετα-μόδας).

Όλα αυτά καθιστούν δύσκολη την επαφή της με το πνεύμα του Μεταμοντερνισμού. Η ανάμιξη των διαφορετικών, που επιχειρεί το τελευταίο, προϋποθέτει ότι τα διαφορετικά δεν θα έχουν βάθος Αυθεντικότητας. Εξάλλου, ο Μεταμοντερνισμός υποστηρίζει ότι τίποτε δεν έχει Ουσιαστικό βάθος και πουθενά δεν υπάρχει καθαυτή Αυθεντικότητα, αλλά ότι τα πάντα αποκτούν την ταυτότητα και τον χαρακτήρα τους μέσα από τη σχέση και την εμπειρική τους τριβή. Συνεπώς, η αναλλοίωτη, διαχρονική ιστορικότητα και η πρωταρχική Αυθεντικότητα της λογοτεχνίας του φανταστικού, αποτελούν βροντερές ακυρώσεις του μεταμοντέρνου εγχειρήματος.


Τι συμβαίνει, όμως, όταν το (μοντέρνο ή μεταμοντέρνο) νεωτερικό εξωτερικό περιβάλλον αλέθει τον ανθρώπινο ψυχισμό, επιχειρώντας να στερέψει την πηγή της Ουσίας του και να μεταφέρει το κέντρο βάρους της ανθρώπινης πνευματικότητας σε επιφανειακά επίπεδα; Αυτός ο πόλεμος συνιστά, σε γενικές γραμμές, τη νεώτερη ιστορία του δυτικού (και όχι μόνο) πολιτισμικού βίου . Η μόδα της Νεωτερικότητας απλώθηκε σαν μια χημική κρούστα ακινησίας επάνω στην εκφραστικότητα και την εθιμοτυπία της αληθινής Ζωής των (ευρωπαϊκών αρχικά και των υπόλοιπων εν συνεχεία) εθνών. Ήταν ένα ξύπνημα των Τιτάνων από τον Άδη, που με επικεφαλής τον πονηρό Λόκι, ανέτρεψαν τον παραδοσιακό κόσμο των θεών και επέβαλαν τη δική τους αρχή. Ωστόσο, κάτω από την κρούστα της Νεωτερικότητας συνέχισαν να υφίστανται σπασμοί της αληθινής Ζωής. Αυτοί οι σπασμοί έγιναν αισθητοί από τους ρομαντικούς και το άκουσμά τους μορφοποιήθηκε σε ρομαντική τέχνη και πολέμους.

Όταν στον 20ο αιώνα η κρούστα ακινητοποίησε σχεδόν ολοκληρωτικά τη Ζωή, ήρθε η ώρα της μετάβασης. Η αρχή των Τιτάνων παρουσίασε και αυτή σημάδια κατάλυσης. Ο πονηρός, αλλά και εξαπατημένος Λόκι, μέρα με τη μέρα βλέπει το θρόνο να γλιστρά μακριά του. Ο σκοπός της κρούστας δείχνει να επιτεύχθηκε. Πλέον, η μόδα είναι άχρηστη. Τη θέση της παίρνει το πολύμορφο χάος της μετα-μόδας. Η καθολικότητα του μοντέρνου πνεύματος της Νεωτερικότητας ήταν χρήσιμη, προκειμένου να αντικαταστήσει την Αυθεντικότητα της Ζωής στο κέντρο του πολιτισμικού γίγνεσθαι. Αφού ο εν λόγω στόχος επετεύχθη, οφείλει κι αυτή να αποχωρίσει προς χάριν του μεταμοντέρνου χαοτικού βρασμού, που θα αποτελέσει τη νέα πολιτισμική συνθήκη ενός παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. Στη χύτρα του Μεταμοντερνισμού έχουν αρχίσει ήδη να ανακατεύονται τα κομμάτια της σπασμένης κρούστας με τα ακρωτηριασμένα μέλη της νεκρής αληθινής Ζωής, γεννώντας τα υβριδικά σχήματα της εποχής μας.


Οι ρομαντικοί παρακολουθούμε αυτές τις εξελίξεις από τα υψώματα των πνευματικών μας καταφυγίων. Το βασικό κέντρο αναφοράς μας, δηλαδή η λογοτεχνία του φανταστικού, εξακολουθεί να μας παρέχει τη δυνατότητα της απόστασης από τις εξελίξεις. Η αναλλοίωτη φύση της λειτουργεί ως υπόδειγμα για την Αυθεντικότητα της αληθινής Ζωής. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται είναι επιτακτικό, καθώς τα σκούρα σύννεφα απλώνονται πάνω απ’ τα πνευματικά μας κάστρα: Θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε και να παράγουμε μια τέτοια φανταστική λογοτεχνία ή θα την παραδώσουμε ως επιμέρους συστατικό στις μηχανές υβριδοποίησης του Μεταμοντερνισμού;

Εκτιμώ ότι η απάντηση έχει δοθεί ήδη. Κάποιοι θα κάνουν το δεύτερο και θα αφομοιώσουν τους μεταμοντέρνους πειραματισμούς, επιχειρώντας μια απελευθέρωση προς τα κελεύσματα της προόδου . Κάποιοι άλλοι, θα σταθούμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, αγνοώντας τις εξελίξεις ενός πολιτισμικά εχθρικού κόσμου, επιχειρώντας μια λυσσαλέα υπεράσπιση των πρωταρχικών της σχημάτων. Ίσως, όμως, εμείς που ανήκουμε στην κατηγορία των υπερασπιστών, οφείλουμε κάποτε να σκεφτούμε σοβαρά την ένταξη της αγαπημένης μας λογοτεχνικής δραστηριότητας σε μια ολοκληρωμένη θεώρηση των πραγμάτων. Σε μια θεώρηση απ’ την οποία πηγάζει, εξάλλου, η λογοτεχνία -αλλά και η ευρύτερη τέχνη- του φανταστικού.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι έτσι ακριβώς εκκολάφθηκε ο Ρομαντισμός ως κίνημα. Όταν κάποιοι αντιλήφθηκαν ότι υφίσταται μια κοσμοθέαση της Φαντασίας με ποικίλες εκφράσεις. Τότε, η κοσμοθέαση αυτή ώθησε μια συλλογική θέληση προσανατολισμού της τέχνης, της λογοτεχνίας, της πολιτικής…της ανθρώπινης δραστηριότητας εν γένει, στις ατραπούς της Αυθεντικότητας που παλλόταν κάτω από την εμπειρική και υλική επιδερμίδα κάθε πράγματος. Τότε, ο Ρομαντισμός έγινε κίνημα. Και η αφετηρία της έκρηξης του κινήματος αυτού δεν υπήρξε άλλη από την αναβίωση της λογοτεχνίας του φανταστικού, κατά το δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνα.

Εμείς, ως μέλη της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας, δεν παύουμε να υπενθυμίζουμε ότι η Φαντασία αποτελεί το πνευματικό μας μέσο για την εναρμόνιση με τους ρυθμούς της αληθινής Ζωής, ενώ οι παραδόσεις και η ιστορική εμπειρία συνιστούν τις ασφαλείς ατραπούς για την ανεύρεσή της. Έχοντας ως σημεία αναφοράς μας το μένος των ηρώων του Ομήρου, την αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου που επιχείρησαν οι χαρακτήρες των μεσαιωνικών ιπποτικών αφηγήσεων, αλλά και την κοσμοθεωρητική ένωση με τον κινηματικό χαρακτήρα της ρομαντικής κληρονομιάς, αντιλαμβανόμαστε τη νεώτερη λογοτεχνία του φανταστικού ως φορέα μιας πολιτισμικής επανάστασης. Ίσως, λοιπόν, να είναι πια επίκαιρη η έκρηξή της. Ίσως, να έχει φτάσει πλέον η ώρα για έναν νέο Ρομαντισμό, μέσω του οποίου θα αρθρωθεί και πάλι μια ολική αντιπρόταση στις διάφορες εκφάνσεις της Νεωτερικότητας, είτε αυτές είναι μοντέρνες είτε μεταμοντέρνες.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Έτσι, για να μαθαίνουν ιστορία και θεωρία λογοτεχνίας διάφοροι

Τρίτη, 18 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η Καλλίμαχος είπε...
Μπράβο
Τρίτη, 18 Οκτώβριος, 2011

Jerusalem WAS here!
Among these dark Satanic Mills..

Bring me my bow of burning gold!
Bring me my arrows of desire!
Bring me my spear! O clouds, unfold!
Bring me my chariot of fire!
I will not cease from mental fight,
Nor shall my sword sleep in my hand,
Till we have built Jerusalem..

Αγαπάμε Φ.λε.φα.λο.

Παρασκευή, 21 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η Guardian "D" Lord είπε...
Ο δικός μας δεσμός με την Πηγή και το πνεύμα είναι πανίσχυρος... δεν περνά με τα χρόνια...
Παρασκευή, 21 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η καλλίμαχος είπε...
Ένα χαρακτηριστικό των κινημάτων 'αντιτέχνης' των αρχών του 20ου αιώνα, ήταν πως βάσισαν την ύπαρξή τους σε μια δυσφήμιση της προγενέστερης τέχνης. Σε αυτή την δυσφήμιση δεν υπήρξε απάντηση, αφού, αφενός η προγενέστερη τέχνη είχε σχεδόν εκλείψει κάτω από τις επιταγές της εμπορικότητας και της μαζικής παραγωγής και διάθεσης (πολύ απλά οι έμποροι δεν μπορούσαν να περιμένουν δύο μήνες μέχρι να ετοιμαστεί ένας Tadema και προωθούσαν τον Picasso που παρήγαγε ένα έργο το 24ωρο - 460 ολοκληρωμένα έργα ο Tadema, 80.000 ο Picasso) και αφετέρου, η πραγματική τέχνη δεν ενδιαφέρεται να απολογηθεί για τον εαυτό της, αφού είναι ούτως ή άλλως άφθαρτη και αξεπέραστη. Λόγω κυρίως αυτής της έλλειψης αντιλόγου, τα κινήματα της 'αντιτέχνης' δικαιώθηκαν στις συνειδήσεις των μαζών ως ιστορικές αναγκαιότητες και σήμερα έχουν σχεδόν μυθοποιηθεί ανάμεσα σε διάφορους περίεργους, που έχουν ως κέντρα αναφοράς οτιδήποτε άλλο εκτός από την αισθητική, την ομορφιά και την Τέχνη.

Ο κόσμος χρειάστηκε κάτι λιγότερο από έναν αιώνα για να συνέλθει από την λαίλαπα του 'μοντερνισμού'. Σήμερα λοιπόν, οι κακιτέχνες αρχίζουν να στερεύουν από ιδέες και πρωτότυπους τρόπους να τις προπαγανδίσουν στο κοινό και η τέχνη των τελών του 19ου αιώνα, γίνεται ξανά δημοφιλής (με κατακόρυφη άνοδο στα καλλιτεχνικά χρηματιστήρια). Είναι νομίζω καιρός, οι φιλότεχνοι να στρέψουμε τον μεγεθυντικό μας φακό επάνω στα κινήματα τις 'αντιτέχνης' και να ασχοληθούμε με τις γελοίες φιγούρες που τα απάρτισαν και τα σχημάτισαν, είναι επιτέλους καιρός να πετάξουμε την 'αντιτέχνη' στη χωματερή της ιστορίας.
Πέμπτη, 27 Οκτώβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χάρη, αυτοί στους οποίους ανφέρεσαι δεν μαθαίνουν με τίποτα. Ας μάθουν, τουλάχιστον, οι απέναντι ότι υπάρχουμε κι απο 'δω κάποοιοι που γνωρίζουμε και παρακολουθούμε..

Καλλίμαχε, ευχαριστώ.

Guardian Lord, σαφώς.

White Fay...and did those feet in ancient times...

Καλλίμαχε, οι θιασώτες της "αντιτέχνης" μπορεί να βρίσκονται στο μεγαλύτερο αισθητικό αδιέξοδο των τελευταίων δεκαετιών, ωστόσο είναι ακόμη σε θέση πολιτικής ισχύος ως αντανακλάσεις του κυρίαρχου κοσμοειδώλου.

Ας ελπίσουμε ότι οι εκφραστές της πολιτισμικής αντίστασης θα καταφέρουμε κάποτε να αντιστρέψουμε (για αρχή) αυτό τον συσχετισμό.
Πέμπτη, 27 Οκτώβριος, 2011

Καλό ταξίδι Δημοσθένη



Ο Σεπτέμβρης που διανύουμε είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει έναν μήνα πένθους αλλά και γλυκιάς ανάμνησης, τόσο για εμένα προσωπικά όσο και για τη Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ στο σύνολό της. Και τούτο γιατί η συντροφιά της Λέσχης θα συνεχίσει την πορεία της δίχως έναν εξαίρετο φίλο, δίχως έναν από τους λίγους εναπομείναντες σπουδαίους Έλληνες και πραγματικούς ανθρώπους. Ο λόγος για τον Δημοσθένη Σκαρίμπα, τον εγγονό του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα.

Όπως είχα γράψει και στο παρελθόν ο Γιάννης Σκαρίμπας είχε έναν διαφορετικό πνευματικό προσανατολισμό από αυτόν της Λέσχης μας. Ωστόσο, ο Δημοσθένης, ο εγγονός του μεγάλου ποιητή, μαζί με τη σύζυγό του Θεοδώρα Τραχάνη από την πρώτη στιγμή που οι δρόμοι μας ενώθηκαν, πέρα του γεγονότος ότι με τίμησαν με την φιλία τους, αγκάλιασαν με αγάπη την όλη προσπάθεια της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και υποστήριξαν ολόθερμα τις πνευματικές της διαδρομές.

Ένας από τους ελάχιστους Έλληνες της εποχής μας που τίμησε το υψηλό δημόσιο αξίωμά του εκπροσωπώντας την χώρα στο εξωτερικό αλλά και προσφέροντας τις υπηρεσίες του στο εσωτερικό, ο Δημοσθένης υπήρξε ένας γλυκός φίλος και συνοδοιπόρος. Νηφάλιος, ευγενικός, έντιμος, πραγματικός Έλληνας που αδιαφόρησε για τις κούφιες τιμές της ανάπηρης μεταπολιτευτικής πολιτείας, με έκανε εξαρχής να καταλάβω ότι θα είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου ακόμη κι όταν η δυσκολία των περιστάσεων θα έκανε και τους πιο δυνατούς να λυγίσουν. Είναι αναμφίβολο ότι χωρίς την ηθική του υποστήριξη, αλλά και την υλική του προσφορά, μερικές από τις προσπάθειες της Λέσχης θα ήταν σίγουρα πιο φτωχές, ενδεχομένως και ανολοκλήρωτες.

Πριν λίγες μέρες το πνεύμα του Δημοσθένη εγκατέλειψε τον κόσμο της υλικής εμπειρίας και πέταξε στα πεδία των Μουσών για να συναντήσει εκείνο του παππού του. Έχοντας στο νου μου την εικόνα του, ως επικεφαλής της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ σαλπίζω στον καλό φίλο έναν τελευταίο χαιρετισμό, μέσα από τις μελωδίες του πλέον γνωστού τραγουδιού που βασίστηκε σε στίχους του παππού του...

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


- Σπασμένο Καράβι -


Η θέση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. για τη νέα «ρύθμιση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης


Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γενικότερης μειονεξίας που εμφανίζει το μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος είναι αδιαμφισβήτητα η ασυνέχεια. Η κομματοκρατική υπόσταση της πολιτείας μας αποτελεί τον βασικό λόγο της ασυνέχειας αυτής. Η έλλειψη μιας βασικής κοινής στόχευσης και η αποδυνάμωση της εθνικής συνείδησης υπήρξαν οι μεταπολιτευτικές πολιτειακές επιλογές που διέλυσαν την οπτική σε βάθος χρόνου (παρελθοντικού και μελλοντικού) την οποία διαθέτει εκ φύσεως κάθε οργανωμένη κοινότητα, εγκαθιδρύοντας στη θέση της την εφήμερη λογική μιας κακού τύπου κομματικής εναλλαγής.


Ο νόμος που αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και ψηφίστηκε πρόσφατα, δείχνει εκ πρώτης όψεως ότι αποτέλεσε την πρώτη περίπτωση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου της χώρας συμφώνησε σε κοινές θέσεις, επιδεικνύοντας μια πολιτική συμπεριφορά που φαινομενικά διέθετε οπτική συνέχειας. Είναι, όμως, τα πράγματα έτσι; Είναι, δηλαδή, αυτή η προοπτική συνέχειας προσανατολισμένη προς το εθνικό και κοινωνικό αγαθό ή μήπως στρέφεται προς κάπου αλλού ;

Το πρώτο πράγμα το οποίο μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει κανείς κατά την διάρκεια των συζητήσεων που προηγήθηκαν της ψήφισης του νέου νόμου ήταν ο μεγάλος βαθμός αγκύλωσης του πολιτικού κόσμου της χώρας στους πιο απονευρωμένους τρόπους σκέψης του δυτικού Διαφωτισμού. Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την βούληση κοινωνικών ομάδων, με την διάχυτη κουλτούρα και με ριζωμένους τρόπους συμπεριφοράς, επιχειρήθηκαν να λυθούν με καινούργιες νομικές ρυθμίσεις, την ώρα που είναι ευρέως γνωστό ότι στην Ευρώπη η ελληνική νομοθεσία αποτελεί την πληρέστερα καταγεγραμμένη και ταυτόχρονα εκείνη που δεν εφαρμόζεται ποτέ. Ωστόσο, αυτό το γεγονός αποτελεί μαρτυρία της πολιτικής και κοινωνικής υπανάπτυξης που βιώνουμε. Όσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν, όσο περισσότερες επιταγές εκ των άνω δηλαδή, τόσο πιο αδύναμη γίνεται η εθιμοτυπία και αποδιοργανωμένη η κοινωνία.

Ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Μολονότι η ψήφισή του έδωσε την αίσθηση ότι οι πολιτικοί (έστω και γι’ αυτό μόνο το ζήτημα) αποφάσισαν να προσθέσουν στην οπτική τους μια προοπτική συνέχειας, το όλο σκεπτικό τους παραμένει προβληματικό ενώ οι σκοποί τους όχι και τόσο εμφανείς. Γιατί μπορεί η ρητορική τους να φέρνει στο προσκήνιο το «καλό της παιδείας», την «ενδυνάμωση των πανεπιστημίων» κλπ. ωστόσο το ερώτημα που προκύπτει είναι πως θα γίνει αυτό; Με το να αντιγραφούν πρακτικές που εφαρμόζονται σε χώρες όπου υφίστανται εντελώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές της πατρίδας μας ή με το να αφομοιώσουμε τις παγκοσμιοποιούμενες μεθόδους του αγγλοσαξονικού συστήματος; Όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε έρθει σε επαφή με το πνεύμα του Ρομαντισμού, ο κοσμοπολιτισμός και η άνωθεν επιβολή ξένων -προς τα έμφυτα γνωρίσματα του κάθε έθνους- στοιχείων και πρακτικών είναι σίγουρο ότι θα δημιουργήσει μια εργαλειακή πραγματικότητα, η οποία θα βρίσκεται σε απόσταση από τα όσα η κάθε εθνική κοινότητα θέλει και μπορεί να πράξει.

Φρονώ ότι τα όσα περιγράφω είναι τόσο προφανή, που δεν έχει νόημα να επιμείνουμε περαιτέρω. Ο νόμος αυτός εστίασε στα διαδικαστικά θέματα διοίκησης των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για την παιδεία και την κινητικότητα της ζωής του ακαδημαϊκού κόσμου, για την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε οι Έλληνες που εμπλεκόμαστε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δηλαδή, πουθενά δεν έγινε λόγος. Ζητήματα όπως η γραμματειακή υποστήριξη των σχολών, η λειτουργία και η πληρότητα των βιβλιοθηκών, το περιεχόμενο των μαθημάτων κ.α. δεν απασχόλησαν τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς φορείς που συμμετείχαν στη συζήτηση. Ωστόσο, αυτό φάνταζε εξαρχής αναμενόμενο. Και τούτο γιατί με ζητήματα τόσο ζωντανά είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να καταπιαστεί επιτυχώς η διαχειριστική λειτουργία ενός μηχανιστικού και απόμακρου θεσμού, όπως είναι το χομπεσιανό κράτος της Νεωτερικότητας.


Εκείνο που πραγματικά δείχνει να έχει ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις της φοιτητικής κοινότητας. Για ένα νόμο που ρυθμίζει το πώς θα εκλέγονται οι πρυτάνεις και το αν θα υπάρχουν πρόσωπα εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας στη διοίκηση των σχολών, για ζητήματα δηλαδή εργαλειακού χαρακτήρα, η σαπισμένη φοιτητική κομματοκρατία των επαγγελματιών καταληψιών κλείνει σχολές, ματαιώνει εξεταστικές και πυροδοτεί εντάσεις, προσπαθώντας με νύχια και δόντια να κινητοποιήσει τους σπουδαστές που εξακολουθούν να συνδέονται μαζί της, προκειμένου να μην απολέσει ούτε ίχνος της αμείλικτης μεταπολιτευτικής τυραννίας της.

Το πιο πιθανό είναι οι δυο πόλοι, του υπουργείου από τη μια και του οργανωμένου ακαδημαϊκού κόσμου από την άλλη, να ισορροπήσουν με το πέρασμα του χρόνου σε κάποιο σημείο, που θα γίνει και για τις δυο πλευρές σιωπηρά αποδεκτό. Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως φοιτητική κοινότητα αδιαφορεί για τις τριβές και τις επαφές των δυο αυτών πόλων. Ο κάθε σώφρον άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η όλη σύγκρουση δεν αφορά την παιδεία αλλά ανταγωνιστικά υποπολιτικά συμφέροντα κι αυτά δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με την κουλτούρα και την προοπτική της λέσχης μας. Εμείς δεν θέλουμε ούτε το «πανεπιστήμιο της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης», ούτε το «πανεπιστήμιο της Αριστεράς». Αντιθέτως, οραματιζόμαστε ένα πραγματικό ελληνικό πανεπιστήμιο και αγωνιζόμαστε για την επίτευξη αυτού του οράματος.
Για να είμαι δίκαιος οφείλω να ομολογήσω ότι ο νέος νόμος περιέχει κάποιες αλλαγές που θα μπορούσαν να έχουν καλό περιεχόμενο. Τέτοιες είναι η μείωση της δύναμης των φοιτητικών κομμάτων στα ακαδημαϊκά όργανα, η οργάνωση του χρόνου των σπουδών και η (υπόσχεση για) δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων. Ωστόσο, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι αυτά. Η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, δεν πλήττεται σε μεγάλο βαθμό από δικά της προβλήματα. Αντιθέτως, διαπερνάται από τα γενικότερα προβλήματα του ελληνικού κοινωνικού βίου. Η υπόγεια συναλλαγή καθηγητών και φοιτητών, οι ανύπαρκτες υπηρεσίες των δημοσίων υπαλλήλων με το ύφος των δέκα καρδιναλίων που στελεχώνουν της γραμματείες των σχολών, η τυραννία του ακαδημαϊκού κόσμου από κομματικές φράξιες, η αντικατάσταση της ελεύθερης σκέψης από τον νοητικό έλεγχο της Αριστερής επιβολής, αυτά και πολλά ακόμη, δεν αποτελούν αποκλειστικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά έχουν τις ρίζες τους σε παθογένειες της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος νόμος, νέος ή παλιός, μπορεί να θεραπεύσει αυτά τα φαινόμενα; Είναι δυνατόν μια απλή κρατική ρύθμιση, η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε απόσταση από τα δεδομένα της πραγματικής ζωής, να αποφέρει θετικά αποτελέσματα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αν πρώτα απ’ όλα δεν υπάρξει μια αισθητική και ηθική επανάσταση που θα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων όλα τα σκουπίδια της μεταπολίτευσης; Είναι δυνατόν να μας ικανοποιήσει η οποία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όταν δεν μπορεί να θίξει ουσιαστικά προβλήματα; Ή μήπως μπορούν να μας ξεγελάσουν οι κινητοποιήσεις του όχλου των μαρξιστών, που δεν προβάλουν αιτήματα για πραγματική παιδεία αλλά αναμασούν τις γελοιότητες περί ταξικής πάλης και «επαναστατικού προλεταριάτου» ;

Θα σταθώ, ωστόσο, και στο ζήτημα που φαίνεται ότι απασχολεί περισσότερο τη φοιτητική κοινότητα, δηλαδή εκείνο του ασύλου. Ο προηγούμενος νόμος προέβλεπε ότι το άσυλο ισχύει σε περίπτωση που δεν υφίστανται εγκληματικές πράξεις εντός των ορίων του. Όταν προέκυπτε εγκληματική δραστηριότητα οι αρχές είχαν τη δυνατότητα να επέμβουν και να την σταματήσουν, καταλύοντας το άσυλο προσωρινά. Ωστόσο, αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ επειδή τόσο οι καθηγητές που είχαν την αρμοδιότητα όσο και οι εισαγγελικές αρχές δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες. Σήμερα, ο νέος νόμος έχει καταργήσει το άσυλο. Το αν θα λειτουργήσει ή όχι θα φανεί στο μέλλον. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η απόφαση δεν πάρθηκε ύστερα από πολιτική σκέψη, συζήτηση και αποδοχή εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας αλλά προέκυψε ως νομική ρύθμιση. Και μάλιστα μια νομική ρύθμιση επάνω σε έναν προηγούμενο νόμο ο οποίος κάλυπτε το πρόβλημα !

Εμείς, ως φοιτητική κοινότητα, δηλώνουμε σαφώς πως αδιαφορούμε πλήρως για το αν θα ισχύσει ή όχι ένας τέτοιος παρηκμασμένος και παρεξηγημένος θεσμός όπως είναι το άσυλο. Ωστόσο, εκτιμούμε ότι μεγαλύτερη σημασία από το να καταργήσει κανείς έναν προβληματικό θεσμό έχει το να μπορέσει να τον υπερβεί με κάτι καλύτερο. Αυτή τη χρονική περίοδο, μολονότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας δείχνει να έχει αντιληφθεί τις αρνητικές συνέπειες της χρήσης του ασύλου, η φοιτητική κοινότητα εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να υποστηρίζει την ύπαρξή του. Και είναι αναμενόμενο να το κάνει, εφόσον το άσυλο αποτελεί προέκταση της Αριστερής πνευματικότητας η οποία κυριαρχεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, καθώς επίσης και στο ευρύτερο πλαίσιο «των τεχνών και των γραμμάτων του τόπου».

Η πρόκληση για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του, και που παράλληλα απορρίπτει την Αριστερή πνευματικότητα, είναι να την υπερβεί. Να την ξεπεράσει, δηλαδή, προβάλλοντας διαφορετικά πνευματικά σχήματα και εναλλακτικές προτάσεις. Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, μολονότι ως κοινότητα Ρομαντικών έχει την Αριστερή πνευματικότητα απέναντί της και θεωρεί το άσυλο ως επιβλαβή θεσμό, δεν υποστηρίζει την κατάργησή του. Εφόσον το μεγαλύτερο μέρος της φοιτητικής κοινότητας εξακολουθεί να το θέλει, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να ζητήσουμε την κατάργησή του. Κατάργηση ζητούν αυτοί που το φοβούνται.

Εμείς, εδώ και σχεδόν έξι χρόνια, προβάλλουμε πολιτισμικά σχήματα Ρομαντισμού και κοιτάζουμε την Αριστερή πνευματικότητα κατά πρόσωπο. Με παρεμβάσεις στα πανεπιστήμια, με πνευματική δράση, με έντυπα την ποιότητα των οποίων μπορεί να κρίνει ο καθένας και με πληθώρα δράσεων, απλώνουμε τα μυστικά του Ανίκητου Ήλιου εκτός και εντός ασύλου. Απέναντι στον ακαδημαϊσμό αντιπαραθέτουμε τη δύναμη της φαντασίας και του οράματος, απέναντι στη μόδα του μοντέρνου ή μεταμοντέρνου Νεωτερισμού οικοδομούμε τον μύθο του νέου μας Ρομαντισμού, απέναντι στα κατεστημένα λογοτεχνικά είδη προβάλουμε την πρωταρχική και παντοτινή αφήγηση της λογοτεχνίας του φανταστικού, απέναντι στην Αριστερή πνευματικότητα προτάσσουμε την Ελλάδα.

Το 40ο φεστιβάλ βιβλίου που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες και η εγγραφή των νέων φοιτητών στα ακαδημαϊκά τμήματα μάς έδωσαν την ευκαιρία, ως μέλη της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας, να πραγματοποιήσουμε μια ακόμη ενημερωτική δράση και να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας με καινούργιους φίλους.

Ρομαντικοί και παραβάτες σε έναν χαοτικό, αστικό κόσμο κανονισμών και νομοθετημάτων. Ιδεοφόροι και φρουροί του πρωταρχικού Νόμου της ζωής. Με θάρρος και συνέπεια υπερασπιζόμαστε την αισθητική μας και απλώνουμε τα όρια του μαγικού μας βασιλείου στους δρόμους της πόλης, στο πλευρό των συμπατριωτών μας.

Ολοκληρώνοντας αυτή μας τη δράση αποκομίσαμε τα καλύτερα συμπεράσματα για την απήχηση των θέσεων μας. Μπορεί η εποχή που ζούμε να είναι δύσκολη για την χώρα, τουλάχιστον όμως αποδεικνύεται ευνοϊκή για την ανάπτυξη υγιών κοινωνικών ομαδώσεων και νέων νοοτροπιών. Πλέον, το χρέος του κάθε ευαισθητοποιημένου συμπολίτη μας είναι να γίνει πιο συμμετοχικός και να αφήσει στο περιθώριο τη νωθρότητα του παρελθόντος. Από την πλευρά μας, εκείνο που οφείλουμε να θυμίσουμε είναι πως «τα έθνη καταρρέουν ή ευδοκιμούν ανάλογα με το αν η ποίηση, η ζωγραφική και η μουσική τους καταρρέουν ή ευδοκιμούν (W. Blake)». Μια πραγματική πολιτική ή κοινωνική επανάσταση είναι αδύνατον να υπάρξει αν δεν έχει αισθητικό και ηθικό υπόβαθρο.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Οι πραγματικοί μαχητές δείχνουν την αξία τους με πράξεις...
Πέμπτη, 15 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Γιώργος Doomsword είπε...
Αλληλεγγύη στους 300 του FRANK MILLER...χα, χα, χα
Έγραψε!
Παρασκευή, 16 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Όσον αφορά τον ανόητο που έγραψε τη βλακεία την οποία διαγράψαμε, αν είχε τη στοιχειώδη αντίληψη της πραγματικότητας, διαβάζοντας το ιστολόγιο θα μπορούσε να καταλάβει ότι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ δραστηριοποιείται εδώ και πέντε χρόνια, κι ότι δεν περίμενε κανέναν γελοίο σαν κι αυτόν να την μάθει.

Συμπληρώνουμε ακόμη, ότι δεν μας αρέσει καθόλου να διαγράφουμε σχόλια, ακόμη κι αν εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. Αναγκαζόμαστε, ωστόσο, να το πράξουμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κραυγές ανθρωπόμορφων πιθήκων.

Δεν πειράζει, αν ο Δαρβίνος έχει δίκιο (πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο), ακόμη και τέτοιοι έχουν ελπίδες να ανθρωποποιηθούν..
Κυριακή, 18 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Χρήστος Eddie Μπαλτζής είπε...
Αλληλεγγύη στους 300 του Miller..Χα, χα, χα!
Όντως, έγραψε..
Τετάρτη, 21 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σε τούτες τις τελευταίες μέρες του γνωστού κόσμου, δόθηκε απ' το καθεστώς της ανελευθερίας ακόμα και στους ηλίθιους το δικαίωμα στον σχολιασμό....

λίγα γραμμάρια σύγχυσης => πολλά χιλιόμετρα απόκλισης από την αλήθεια....
GUARDIAN LORD
Τετάρτη, 21 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει σοβαρά τη δουλική μίμηση των αγγλοσαξωνικών εκπαιδευτικών προτύπων, που έχουν τις ρίζες τους στην καρδιά του υπερπροβεβλημένου "Διαφωτισμού" και στον προτεσταντισμό, αλλά μια δημιουργική πρόσληψη μερικών βασικών οργανωτικών στοιχείων θα ήταν θεμιτή αν θα μπορούσε να βάλει τάξη στο χάος (αναφέρομαι στις διοικητικές υποστηρικτικές λειτουργίες των Ιδρυμάτων). Όσον αφορά την επαναστατική γυμναστική, δεν είναι νέο το οτι κάποιες ομάδες πια έχουν συνηθίσει να ψάχνουν την παραμικρή ευκαιρία, πραγματική ή κατασκευασμένη για "αγώνες". Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κερδίζεις με κλειστή σχολή. Τώρα όμως συμπορεύονται με αυτούς και όλοι όσοι νιώθουν οτι ο πυρήνας της δύναμής τους μέσα στα Πανεπιστήμια βάλλεται. Διπρόσωποι καραγκιόζηδες της Μυκόνου... ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΣΥΛΟΥ, ΕΞΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ.
Πέμπτη, 22 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Όπως πάντα, δημιουργική η παρουσία της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. μέσα στα πανεπιστήμια...
Παρασκευή, 23 Σεπτέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Συλλυπητήρια για τον θάνατο του κου Σκαρίμπα.

Η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια σταθερά απελπιστική. Απορώ με τον εαυτό μου που έχει όρεξη και για διδακτορικό μέσα σε ένα τόσο ελεεινό ακαδημαικό περιβάλλον.

Κιμμέριος
Κυριακή, 02 Οκτώβριος, 2011