Σχετικά με την κρίση της Συρίας

Διαβάσαμε πρόσφατα σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Χαρβαλιά μια εύστοχη σύνοψη της  συμπλοκής ιδεολογικών αρχών και γεωπολιτικών συμφερόντων, που λαμβάνει χώρα στον πόλεμο της Συρίας. Συγκεκριμένα, έγραψε ο γνωστός δημοσιογράφος τα εξής:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη αυτή τη χαοτική κατάσταση (της Συρίας) η μοναδική «συνεννοήσιμη» συνιστώσα για τον πολιτισμένο κόσμο είναι η αμυνόμενη κυβερνητική παράταξη του Μπασάρ αλ Ασαντ, του ηγέτη, δηλαδή, που βάλθηκαν να ανατρέψουν με το ζόρι οι αρχιτέκτονες της ολέθριας Αραβικής Άνοιξης…
Δυστυχώς, ο Τραμπ, μέσα στην αγωνία του να αποδείξει ότι δεν στήριξε την εκλογή του σε «ρωσικό δάκτυλο», υπέκυψε στις επιταγές του στρατιωτικοδιπλωματικού κατεστημένου των ΗΠΑ, που εξακολουθεί να ελέγχεται από το σύστημα Κλίντον, αλλά και των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που εμφορούνται από άκρως εχθρικές προς τη Μόσχα αντιλήψεις «παγκοσμιοποίησης», τύπου Σόρος. Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν τόλμησε να τραβήξει το σχοινί με μία γενικευμένη επίθεση κατά ρωσικών στρατιωτικών στόχων.
Το τραγικό της ιστορίας είναι όλη αυτή η ανατροφοδότηση μιας άκρως ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας από τον γερμανοκρατούμενο εσμό των Βρυξελλών, όλους αυτούς τους εμετικούς υπαλλήλους της Καγκελαρίας και, φυσικά, την [..] γερμανική ηγεσία. Στην παγίδα, ως μη όφειλε, εκτός από την αδύναμη (και εν πολλοίς ασήμαντη) Γαλλία, έπεσε και η Βρετανία, σε μια προσπάθεια να εξιλεωθεί για το Brexit, παρότι η συντριπτική πλειονότητα των Βρετανών τάσσεται ξεκάθαρα κατά της ανάμειξης στη Συρία.
Είναι πολύ επικίνδυνη η αναχρονιστική αναβίωση της «ρωσοφοβίας» που λανσάρουν πρωτίστως οι Γερμανοί και μάλιστα για μία υπόθεση, όπως αυτή της Συρίας, όπου οι Ρώσοι σίγουρα δεν αποτελούν τον αποσταθεροποιητικό παράγοντα».

Έχοντας ως δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα θέλαμε να προσθέσουμε δυο ακόμη στοιχεία στην όλη συνάρτηση. Πρώτων, το γεγονός ότι ένας από τους ισχυρούς πολιτικούς μοχλούς των συμφερόντων που εκπροσωπεί η Μέρκελ στην Ελλάδα είναι το σύστημα που έχει αρθρωθεί γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά. Και δεύτερον το ότι με τον αντιρωσικό προσανατολισμό έχει συνδεθεί, λόγω της φημολογούμενης σχέσης του με το ουκρανικό ζήτημα, ο πρεσβευτής των Η.Π.Α ο οποίος υπηρετεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Παρατηρώντας, λοιπόν, την (όχι και τόσο ικανοποιητικά εξηγήσιμη) αντιρωσική τάση που απλώνεται τα τελευταία χρόνια σε περιπτώσεις ελληνικών (υποτιθέμενα) εθνικιστικών εκφάνσεων, διερωτόμαστε τι να συμβαίνει άραγε.. Αναπαράγεται, απλώς, η συνήθεια των Ελλήνων να ακολουθούν τις ευρωπαϊκές μόδες ή μήπως τα δίκτυα του Αντώνη Σαμαρά και των ξένων πρεσβειών έχουν τον τρόπο τους να περνούν προσανατολισμούς ακόμη κι εκεί που λίγοι θα περίμεναν; Ή μήπως ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο; Λέμε εμείς τώρα….

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, για εμάς η Ρωσία, όπως και κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν σύμμαχο της Ελλάδας σε μια δυνητική μελλοντική ιστορική συγκυρία, όπου τόσο σε αυτήν, όσο και στην χώρα μας καθώς και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα είχαν επικρατήσει οι παραδοσιοκρατικές δυνάμεις. Προς το παρόν, εφόσον κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, απλώς αρκούμαστε να παρατηρούμε τα πολιτικά δρώμενα τοποθετούμενοι μοναχά υπέρ της Ελλάδος, υπερασπιζόμενοι το δίκαιο και προκρίνοντας την πολιτική ιδεολογία του αντιιμπεριαλιστικού, ρομαντικά παραδοσιοκρατικού, αυθεντικού εθνικισμού. Και στο παράδειγμα της Συρίας, εκείνοι που ασφαλώς αξίζουν την υποστήριξή μας σε αυτή την συγκυρία δεν είναι οι εκατέρωθεν μεγάλες δυνάμεις, αλλά  όσοι υπερασπίζονται την χώρα τους γύρω από τον πρόεδρο Άσαντ.   


 Σχόλια
Ανώνυμος Ο epic fantasy είπε...
Zητω ο ενδοξος συριακος αραβικος στρατος και το λιονταρι ο Μπασαρ αλ΄Ασαντ
Κυριακή, 22 Απριλίου, 2018
 
 Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Φίλε epic, πέρα από τις προτιμήσεις του καθενός σε πολιτικά πρόσωπα, εκείνο που μας προβληματίζει (και που θα πρέπει να προβληματίζει κάθε αληθινό Έλληνα πατριώτη) είναι η επικίνδυνη νοοτροπία με την οποία εξακολουθούν να προσεγγίζουν τα πολιτικά γεγονότα οι περισσότεροι συμπατριώτες μας.
Βλέποντάς τους, ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε πως αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική δεν είναι θέαμα της "σόου μπιζ", ούτε ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ τύπου τσάμπιονς λιγκ.

Κι, όμως, ακόμη κι ένα τέτοιο κομβικό γεγονός, όπως είναι η απόπειρα διάλυσης ενός κράτους λόγω εμφυλίων συρράξεων και εξωτερικών επιθέσεων, ο μέσος Έλληνας (και ασφαλώς ο μέσος Έλληνας "εθνικιστής") το προσεγγίζει με όρους ποδοσφαιρικού στοιχήματος.
Ο ένας υποστηρίζει τους Αμερικανούς, ο άλλος τους αντιπάλους τους, κοκ.
Κανείς όμως δεν αντιλαμβάνεται πως αν υπάρξει ποτέ πιθανότητα να παρουσιαστούν επικίνδυνες καταστάσεις στην περίπτωση της πατρίδας μας,
απ' όλους τους παράγοντες του συριακού προβλήματος, εκείνος που θα αντιστοιχεί στην ελληνική θέση είναι η πλευρά του Άσαντ. Τα ίδια προβλήματα με τον Σύριο πρόεδρο και τους υποστηρικτές του θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και όχι τα προβλήματα των υπερδυνάμεων με τις οποίες ο (μη σκεπτόμενος) μέσος Έλληνας ταυτίζεται.

Αλλά όπως έχουμε πει και κατά το παρελθόν, η φιλελεύθερη κουλτούρα που επικρατεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι προϋποθέτει και τον τρόπο σκέψης των "μέσων πολιτών"..
Κυριακή, 22 Απριλίου, 2018
 
Ανώνυμος Ο Epic fantasy είπε...
Κανεις λαθος δεν ειναι εμφυλιος τα καθαρματα του fsa ειναι πληρωμενοι της δυσης μπορεις να βρεις στο FSA τσετσενους ρωσους βοσνιους αλβανους μαροκινους μεχρι και κουρδους και σαουδαραβες και τουρκους
Κυριακή, 22 Απριλίου, 2018
 
 Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Ναι, έτσι είναι. Αλλά ανάμεσά τους υπάρχουν και αρκετοί φιλελεύθεροι Σύριοι.

Επίσης, επειδή η έννοια έθνος στις αραβικές περιπτώσεις έχει διαφοροποιημένο νόημα απ' ότι στις ευρωπαϊκές, όταν αναφερθήκαμε στον εμφύλιο δεν το κάναμε χρησιμοποιώντας τον όρο (εμφύλιος) ετυμολογικά. Μιλώντας για εμφύλιο στη Συρία εννοούμε την σύγκρουση στο εσωτερικό ενός κράτους.
Αυτό είναι και το σημείο που θα πρέπει να προβληματίσει την ελληνική πλευρά. Αν ποτέ αντιμετωπίσουμε μια παρόμοια κατάσταση δεν θα είναι λόγω σύγκρουσης διαφορετικών ελληνικών ομάδων, αλλά λόγω ενεργοποίησης από τις γνωστές πρεσβείες κάποιων πυρήνων των ξένων πληθυσμών, οι οποίοι έχουν αποκτήσει, λόγω της (παράνομης) παραμονής τους στη χώρα μας, αρκετά καλή γνώση της ελληνικής περίπτωσης.

Ασφαλώς, προκαλεί την θυμηδία η στάση της άθλιας εξουσιαστικής ελλαδικής ελίτ, που από την μια οικοδομεί την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους στο δόγμα της ασφάλειας και του σεβασμού του υπάρχοντος status, κι από την άλλη υποστηρίζει (μετρημένα μεν αλλά αναμφισβήτητα) την πολιτική διασάλευσης της σταθερότητας μιας άλλης χώρας από τους νατοϊκούς (η οποία διασάλευση, μάλιστα, ευνοεί και τα συμφέροντα της μεγαλύτερης γεωπολιτικής μας αντιπάλου στην περιοχή, δηλαδή, της Τουρκίας).
Δευτέρα, 23 Απριλίου, 2018
 
Ανώνυμος Ο/Η epic fantasy είπε...
Αμα δειτε η αστικοφιλευθερη ελιτ προσπαθει να αποσταθεροποιηση χωρες οπως την συρια την ουγγαρια την βεβεζουελα την αρμενια και την ουκρανια με της πορτοκαλι επαναστασεις.
Δευτέρα, 23 Απριλίου, 2018
 
Ανώνυμος Ο Γιώργος Doomsword είπε...
Πολύ εύστοχη η παρατήρηση και πολύ βάσιμες οι ανησυχίες σας. Όπως πάντα.
Τα γεγονότα στη Μυτιλήνη επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά αυτά που γράφετε.
Τρίτη, 24 Απριλίου, 2018
 

Οι Μαυρονεράιδες και η Κραυγή Του Πατέρα (διήγημα)

                                                             του Άλεξ Μινώλυκου

Τούτος είναι ένας θρύλος όχι πολύ γνωστός. Ίσως γιατί λίγοι άνθρωποι τον πιστέψανε, μα αυτοί που το έκαναν, τον πίστεψαν με πάθος τόσο, ώστε δεν τους βγάζεις από το μυαλό ότι μπορεί και να μην είναι αλήθεια. Πολλοί έχουν ισχυριστεί ότι έχουν βιώσει κάποια από τα παράξενα γεγονότα που αφηγείται ο θρύλος. Το σίγουρο είναι ότι κάτι έγινε. Τώρα, τί ακριβώς έγινε, πώς έγινε, αν μπορεί να ήταν πραγματικότητα, κατά πόσο η φαντασία αλλοίωσε την όποια αλήθεια των γεγονότων, αυτό είναι στη δική σου κρίση, αγαπητέ αναγνώστη. Ίσως και πίστη…

Τόπος: Χανιά, Κρήτη
Εποχή: 19ος αιώνας

Στον Πετρή τον Λυκόγιαννο άρεσε να περπατεί στο λιμάνι των Χανιών. Από μικρό κοπέλι του άρεσε. Κι ούτε του ’χε φύγει η πεθυμιά τώρα, που ήταν τριάντα χρονώ. Κάθε που το σούρουπο άπλωνε το πέπλο του στην πόλη, ο Πετρής έπρεπε να κάμει τον περίπατό του στο λιμάνι. Έτσι το ’νιωθε.

Γιος μιας Ναπολιτάνας κι ενός Χανιώτη καπετάνιου, που κι οι δυο βρήκαν στη θάλασσα τον χαμό τους, ο Πετρής ζούσε μονάχος από τα δέκα επτά του. Οι υπόλοιποι συγγενείς είχαν φύγει από την Κρήτη, να καζαντήσουν, λέει, στην Αμέρικα. Όσο για της μάνας του την οικογένεια, πράμα δεν εγνώριζε, αφού ποτέ του δεν είχε ιδεί κανέναν.

Έτσι, λοιπόν, ο Πετρής γίνηκε καλός μάστορης στα καΐκια. Τ’ αγαπούσε από μικρός και λάτρευε ν’ ακούει τον πατέρα του να του ιστορεί περιπέτειες θαλασσινές. Σαν πέθαναν οι γονιοί του, τον επήρε στη δούλεψη του ο Γιώργης ο Μαυράκης, που ’φτιαχνε καΐκια.


Ευτυχισμένος ζούσε ο Πετρής στο πατρογονικό του στην οδό Θεοτοκοπούλου· λίγο μεγάλο ήτονε για έναν άνδρα μονάχο, μα ερχόταν και η γριά Φαίδρα, η γειτόνισσα, και του κρατούσε συντροφιά, του μαγείρευε και του καθάριζε. Τον είχε πονέσει από τότε που ’χασε τους γονιούς του, από μωρό τον εγνώριζε.

Είχε βγάλει το Γυμνάσιο ο Πετρής και του άρεσε το διάβασμα πολύ. Γιομάτο ήτανε το σπιτικό του από βιβλία· κάθε που ο πατέρας του τον ρωτούσε «τι θέλεις, αντράκι μου, να σου φέρω σαν γυρίσω;», ο Πετρής απαντούσε «βιβλία, πατέρα»! Βιβλίο νά ’τανε κι ό,τι νά ’τανε, στην αρχή, μα αργότερα, στην εφηβεία, ο Πετρής ανέπτυξε προτίμηση προς τους μύθους, κυρίως της Κρήτης και της Ελλάδας, αλλά και σε άλλους μύθους. Γιόμιζαν το μέσα του οι θεοί, οι νεράιδες, τα περίεργα πλάσματα, οι μυστήριες κι αινιγματικές αφηγήσεις.

Γι’ αυτό κι από μικρός ένιωθε να βαδίζει στο λιμάνι και τα σοκάκια της πόλης. Σα να ’κανε παρέα με όλ’ αυτά που διάβαζε· η σκέψη του, όταν έκανε τον καθημερινό του περίπατο, έπαιρνε τα μονοπάτια των παράξενων ιστοριών…

 Έχετε ακούσει πως ό,τι λαχταράμε παρουσιάζεται εμπρός μας; Φαίνεται ότι κι ο Πετρής λαχταρούσε να γίνει, ας το πούμε ένας πρωταγωνιστής των ιστοριών που διάβαζε. Ένα σούρουπο, το λοιπόν, που στην αρχή του ήταν σαν όλα τ’ άλλα, την ώρα που το λυκόφως έσμιγε τους κόσμους της πραγματικότητας και της φαντασίας, ακριβώς εκείνη την ώρα, ο Πετρής ένιωσε παράξενα· σαν φωνές ν’ άκουγε, φωνές που πλησίαζαν…

Από που, όμως;

Αφουγκράστηκε, μήπως και κατάφερνε να εντοπίσει την πηγή του ήχου… Τίποτα! Κοίταξε γύρω του… «Θεέ μου, τι συμβαίνει;», ρωτήθηκε μεγαλόφωνα! Τα σύννεφα στον ουρανό έτρεχαν γρήγορα, πολύ γρήγορα! Πως βλέπουμε στις κινηματογραφικές ταινίες σήμερα, σε κάποια σκηνή που ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει ότι η ώρα προχωρά και νυχτώνει; Έτσι ακριβώς! Ο Πετρής έβλεπε τον ουρανό να σκοτεινιάζει αστραπιαία, το φεγγάρι ν’ ανατέλλει και ξάφνου… τίποτα! Πηχτό σκοτάδι, αχνοφωτιζόταν από τις αδύναμες ακτίνες του μισοφέγγαρου, που προσπαθούσαν να τρυπήσουν το πέπλο της νύχτας. Ολόγυρά του, κανείς! Μαγαζιά κλειστά ξαφνικά, ψυχή ζώσα ούτε για δείγμα στο λιμάνι!

Ο Πετρής πήρε μια βαθιάν ανάσα, σφαλίζοντας τα μάτια του. «Όταν ανοίξω τα μάτια μου, όλα θα είναι φυσιολογικά», συλλογίστηκε. Τ’ άνοιξε μετά από λίγες στιγμές… Όλα τα ίδια! Πολεμούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του, να υποχρεώσει το λογικό του να του δώσει μιαν εξήγηση. Του κάκου, όμως. Κατάλαβε ο Πετρής πως τούτη η βόλτα στο λιμάνι δεν θα ήταν σαν τις άλλες. Είχε παγώσει ολόκληρος!

Επιστρατεύοντας όλη του τη δύναμη, σαν από ένστικτο έστρεψε την κεφαλή του προς τον Φάρο. Η κορφή του είχε χαθεί μέσα στα σύννεφα που στροβιλίζονταν. Μα, για στάσου! Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να παίρνουν μορφές! Ξαφνιάστηκε ο Πετρής σαν έπιασε τον εαυτό του να έχει γίνει ένα με το περίεργο που διαδραματιζόταν ολόγυρά του. Όχι ότι δε φοβόταν· μα να, η περιέργεια μαζί με τη γοητεία που είχε αρχίσει να τον συνεπαίρνει, κέρδιζαν τον φόβο σταλιά – σταλιά.


 Κάρφωσε το βλέμμα στον Φάρο. Έβλεπε τις μορφές να παίρνουν σάρκα και οστά… όχι! Όχι σάρκα και οστά, σα διάφανες ήταν, αφού μπορούσες να δεις από μέσα τους το πέπλο της νύχτας. Κατέβαιναν, κατέβαιναν… Ώσπου έφτασαν, άλλες στη χαμηλή αυλή του Φάρου και άλλες κατέβηκαν τα σκαλιά κι έφτασαν στο μέρος του λιμανιού γύρω από τον Φάρο. Ο Πετρής ήταν στην απέναντι πλευρά, εκεί που τώρα είναι το Ναυτικό Μουσείο. Ήταν τόσο κοντά τους, μόλις λίγα μέτρα θαλάσσης τούς χώριζαν. Μα, με τα πόδια, έπρεπε να κάμει έναν τεράστιο κύκλο για να συναντήσει τις μορφές. Να τις συναντήσει; Τι τον έπιασε να θέλει κάτι τέτοιο; Κανονικά θα έπρεπε να το βάλει στα πόδια!

Ξάφνου, μία από τις μορφές γύρισε προς το μέρος του. Τον έδειξε στις άλλες. Ολωνών τα μάτια λάμψανε· μία μαύρη, περίεργη λάμψη. Κάποια μορφή άρχισε σιγά – σιγά να ξεμακραίνει από τις άλλες και να έρχεται – περπατοπετώντας στη θάλασσα – προς τον Πετρή. «Θα μείνω εδώ», σκέφτηκε εκείνος και περίμενε.

Δε χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Η μορφή τον ζύγωσε σε απόσταση αναπνοής. Τον περιεργάστηκε ώρα πολλή με τα λαμπερά, μαύρα της μάτια. Ο Πετρής, ακίνητος, την περιεργαζόταν κι αυτός. Ήταν μιας γυναίκας η μορφή, μιας γυναίκας που φορούσε στο σώμα και στο κεφάλι γκρίζα πέπλα. Μέσα από τα πέπλα μπορούσες να ιδείς το γυμνό της σώμα, που ήταν σαν καμωμένο από γυαλί. Όχι όμως το κεφάλι. Δε μπορούσες να ιδείς το κεφάλι. Μόνον τα μάτια.

Και τότε, η γυναίκα μίλησε στον Πετρή. Η φωνή της ήχησε σα να ’ταν αιώνες από την τελευταία φορά που μίλησε. Ως την άκουσε ο Πετρής, ανατρίχιασε· κάγκελο σηκώθηκαν όλες οι τρίχες του κορμιού του.
«Πρέπει να σου πω μια ιστορία», είπε εκείνη. – «Γιατί σ’ εμέν…», έκανε να πει ο Πετρής, μα η γυναίκα τον σταμάτησε με μια κίνηση του χεριού.

«Άκουσέ με, χωρίς να μιλείς. Θα καταλάβεις πότε πρέπει να ρωτήσεις», του είπε. Κι άρχισε την ιστορία της:
«Πετρή Λυκόγιαννε, γυιε του καπετάν – Γιάννη, πριν λίγο καιρό, μια μέρα με αγέρα μανιασμένο, ένα τραγικό δυστύχημα έγινε σε τούτο το λιμάνι. Ένας από τους μαστόρους των καϊκιών έπεσε από τη σκάλα, καθώς έβαφε το πλαϊνό ενός καινούργιου σκαριού. Δεν ήταν πολύ νέος. Έπεσε με την πλάτη καταγής και σακατεύτηκαν τα μέσα του. Ένα νέο παλληκάρι έτρεξε σε βοήθεια…»

Σταμάτησε απότομα. Ο Πετρής ένιωσε πως έπρεπε κάτι να πει. Ποιος να ’ταν ο μάστορης; Να τα κατάφερε να ζήσει; Δύσκολο… Αυτά γύριζε με τον νου του, όταν κατάφερε να ψελλίσει: «Ο… μάστορης είναι πεθαμένος;» – «Είναι», απάντησε η γυναίκα, «όπως είναι κι εκείνος που έτρεξε να τον βοηθήσει και του καρφώθηκε στο πίσω μέρος της κεφαλής ένα κουπί, που το ’χε πάρει ο δυνατός αγέρας. Μα κατάφερε του Χάρου να ξεφύγει και να τριγυρνά η ψυχή του ανάμεσα στους ζωντανούς. Δε συνειδητοποίησε πως είχε πεθάνει και από το μυαλό του οι θύμησες της ζωής δε σβήσανε. Τον άφησε ο Χάρος να βολοδέρνει, το λοιπόν. Αυτό είναι σάλεμα της Τάξης και πάντα κάποιοι το διορθώνουν. Συμφωνείς, Πετρή Λυκόγιαννε;»

Στ’ αριστερά του Πετρή, εκεί που είναι η πλατεία του λιμανιού, στην αντίθετη από τον Φάρο μεριά, άρχισε φως να λάμπει. Σ’ εκείνη τη μεριά, η νύχτα ζωντάνεψε. Άνθρωποι, φωνές, μαγαζιά ανοιχτά… Και μια φιγούρα, μια γνώριμη στον Πετρή φιγούρα, άρχισε να βαδίζει προς το μέρος του Σκοταδιού. Βάδιζε, ώσπου στάθηκε στη γραμμή που χώριζε το Φως από το Σκότος. Ξάφνου, με μία κίνηση του χεριού της, η γυναίκα έβαλε φωτιά σ’ αυτήν τη γραμμή. Η φιγούρα που είχε σταματήσει εκεί, κοντοστάθηκε. Ξάνοιγε να δει τί γινόταν στο σκοτάδι. Ήταν αντρική αυτή η φιγούρα, ήταν ο καπετάν – Γιώργης, ο πατέρας του Πετρή!


Ο Πετρής άρχισε να νιώθει κάτι υγρό να κυλά στο σβέρκο του. Κάνει να πιάσει, τί να ιδεί! Αίμα! Κι ένα κομμάτι ξύλο ματωμένο έβγαλε από το κεφάλι του! Θυμήθηκε! Θυμήθηκε την αγωνία όταν είδε τον μαστρο – Γιώργη να πέφτει από το καΐκι! Θυμήθηκε να τρέχει να τον σώσει. Και μετά, σκοτάδι. Η μνήμη του ξύπνησε μόνο σαν άρχισε η σημερινή βόλτα! Με φτερά στα πόδια, έτρεξε στο σπίτι του· δεν ήταν μακριά. Μπήκε μέσα, και είδε τη γριά Φαίδρα να κλαίει πάνω από ένα φέρετρο. Το δικό του φέρετρο! Βγήκε αλαφιασμένος από το σπίτι κι έτρεξε πίσω στο λιμάνι. Η γυναίκα ήταν στο ίδιο σημείο.

 Γύρισε προς τον πατέρα του. Μετά προς τη γυναίκα.

«Είναι ζωντανός, Πετρή Λυκόγιαννε», είπε εκείνη. «Μόνο η άμοιρη μάνα σου χάθηκε σ’ εκείνο το ναυάγιο. Εκείνος σώθηκε, μα είχε χάσει το λογικό του και περιφερόταν κουρελής και ζητιάνος σε μέρη πολλά. Πριν λίγο καιρό το ξαναβρήκε, θυμήθηκε τον γιο του κι έτρεξε στην Κρήτη. Μόλις έφτασε. Σε λίγο θα μπορέσει και να σε ιδεί. Τον βλέπεις; Νιώθει τί γίνεται. Μόνον αυτός απ’ όλους».

Πράγματι, ο γεροκαπετάνιος τα κατάλαβε όλα. Κατάλαβε ότι αυτές οι μορφές είχαν έρθει να πάρουν το παιδί του στον άλλο κόσμο. Και τότε έσυρε φωνή τρανή: «Πάρ’τε εμένα! Πάρ’τε εμένα!» Μα δε γίνηκε έτσι. Ο Πετρής ακολούθησε τις μορφές που διορθώνουν την Τάξη, τις «μαυρονεράιδες» όπως τις λεν, αυτές που βάζουν τη γνώση του Θανάτου στις ψυχές…

Κι από τότε, ο θρύλος το ’χει ότι, σαν κάποιο παιδί πεθαίνει πριν απ’ τους γονιούς, αν περπατήσεις στο λιμάνι την κατάλληλη ώρα, θ’ ακούσεις τον χαροκαμμένο πατέρα, ηχώ στον Χρόνο, να φωνάζει «πάρ’τε εμένα, πάρ’τε εμένα!»

Μόνο που κανείς δεν ξέρει ποια είναι η κατάλληλη ώρα και τον θρύλο αυτόν τον γνωρίζουν λίγοι… Πολύ λίγοι…


Keywords:
Κρήτη, Χανιά, καπετάνιος, νεράιδες

Tags:
Κρήτη, Χανιά, καπετάνιος, νεράιδες, θρύλοι, φόβος, τρόμος, λιμάνι, φάρος, απαγορευμένο

Εικόνα 1: Κωνσταντίνος Βολανάκης-Ρίχνοντας τα Δίχτυα
Εικόνα 2: Κωνσταντίνος Βολανάκης-Πυροφάνι
Εικόνα 3: Φωτογραφία παρμένη από το ιστολόγιο http://faeryfolklorist.blogspot.gr/2017/05/fairy-folklore-of-isle-of-arran.html

Ο Θησαυρός του Ποταμού (Η Αρχή του Τέλους)

                                                              του Ορφέα Ανδρέου

Στεκόμαστε μπροστά σε μια νέα, δύσκολη αποστολή αλλά γεμάτη υποσχέσεις για λάφυρα και συγκινήσεις. Το αν θα πετύχουμε να την εκπληρώσουμε είναι στο δικό μας χέρι.

Σύμφωνα με έναν αρχαίο χάρτη που ευρέθη κρυμμένος στους πρόποδες ενός μυστηριώδους Ιερού Βουνού, υπάρχει ένας θησαυρός στον αρχαίο οικισμό Κοντίβιο. Ο μύθος λέει ότι αυτός ο θησαυρός άνηκε στο Θεό Ποταμό, ένα Θεό γεμάτο καλοσύνη και αγάπη, έναν πραγματικό δημιουργό της ζωής στην περιοχή όπου έρεε. Όλοι οι άνθρωποι τον λάτρευαν και τον αγαπούσαν, προσφέροντας συνεχώς θυσίες στο όνομά του μέσω του ναού που του είχαν αφιερώσει και είχαν χτίσει μέσα σε μια σπηλιά. Η περιοχή έσφυζε από ζωή για εκατοντάδες χρόνια. Αφθονία, γιορτές και πλούτη ήτανε μόνο λίγα απ' τα θετικά στοιχεία εκείνη της εποχής.

Μια νύχτα, όμως, με κόκκινη πανσέληνο, όπου όλοι ήταν έτοιμοι για τη μεγάλη γιορτή προς τιμήν του Ποταμού και της Σελήνης, ο θησαυρός αυτού του καλοσυνάτου Θεού εκλάπη από μια αρχαία άγνωστη φυλή. Η αλαζονεία των ανθρώπων τους τύφλωσε και αδυνατούσαν να καταλάβουν το κακό που θα έφερναν με πράξεις σαν κι εκείνη. Όταν ο Ποταμός είδε ότι ο θησαυρός έλειπε από τη θέση του, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποί του τον πρόδωσαν κι αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσε να αφήσει ατιμώρητο. Από εκείνη, λοιπόν, την ημέρα ο Θεός έριξε κατάρα σε όλους τους ανθρώπους.


Η γη του από πηγή ζωής άρχισε να γίνεται βάλτος γεμάτος αρρώστια και πόνο. Όλες οι ανθρώπινες φυλές πέθαιναν η μία πίσω από την άλλη. Κανείς τους δε μπορούσε να ανατρέψει αυτήν την κατάρα. Όσες θυσίες κι αν έκαναν, όσες προσευχές κι αν του απεύθυναν, τίποτα δεν μπορούσε να συγκινήσει το Θεό, ο οποίος τους κοιτούσε όλους, έναν προς έναν, γεμάτος οργή και θυμό. Τα ζώα και τα φυτά δηλητηριασμένα κι αυτά, σιγά σιγά όδευαν προς την εξαφάνιση.

Και μετά αρρωστημένες και σκοτεινές οντότητες άρχιζαν να καταλαμβάνουν την δηλητηριασμένη γη. Η «αυγή» για αυτά τα πλάσματα ήταν πλέον γεγονός, στις πλάτες ενός Θεού, ο οποίος δυστυχώς είχε τυφλωθεί κι εκείνος πλέον από την οργή του.

Οι άνθρωποι όμως, ακόμα και μέσα σε αυτήν την σκοτεινή εποχή δεν το έβαλαν κάτω. Μια φυλή κατάφερε να κρυφτεί μέσα στο Ιερό βουνό και να προστατευτεί από την κατάρα. Όσο βρίσκονταν υπό τη σκέπη του Βουνού οι άνθρωποί της ήταν προστατευμένοι. Αν, όμως, κάποιος έβγαινε έξω από αυτό, τότε ήταν καταδικασμένος.

Η φυλή αυτή κατάφερε να σχεδιάσει έναν χάρτη με το σημείο όπου ήταν κρυμμένος ο θησαυρός ώστε να τον επιστρέψουν στον προκάτοχό του. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν μπορούσε κανείς να πλησιάσει εκεί λόγω της κατάρας. Πολλοί γενναίοι μαχητές προσπάθησαν να βγουν έξω από το Βουνό με τη βοήθεια φίλτρων από τους καλύτερους μάγους που είχαν. Μάταια όμως. Όλοι τους χάθηκαν επάνω στην προσπάθειά τους. Είτε από θανατηφόρες αρρώστιες, είτε βρήκαν μπροστά τους στρατιές των όντων που κυριαρχούσαν στην περιοχή τα οποία τους εκτελούσαν εν ψυχρώ, δίχως συμβιβασμούς, κάνοντάς το να φαίνεται σαν κυνήγι θηραμάτων.


Απελπισμένοι πλέον από τις συνεχείς αποτυχίες τους σκέφτηκαν ότι η αποστολή αυτή πρέπει να δοθεί σε μια ανθρωπότητα την οποία η κατάρα δε θα μπορούσε να επηρεάσει. Έτσι κι έκαναν. Ο αρχηγός τους διέταξε τους Μάγους να δημιουργήσουν ένα χάρτη ο οποίος είναι ανθεκτικός στις κακοκαιρίες ώστε να αντέξει σε βάθος χρόνου. Αφού τον έφτιαξαν λοιπόν, τον άφησαν έξω από την πύλη του Ιερού Βουνού με την προϋπόθεση ότι θα βρεθεί στο μέλλον για να λυθεί αυτή η κατάρα που τόσο τους είχε καταστρέψει. Έπειτα κλείδωσαν την πύλη για πάντα...

Παρουσίαση του comic High Roads

                                                                του Flammentrupp

Το High Roads είναι ένα κόμικ που εκδόθηκε σε έξι μηνιαία τεύχη από τον Ιούνιο έως το Νοέμβριο του 2002 από την DC Comics. Σεναριογράφος είναι ο Scott Lobdell (γνωστός για τις συνεργασίες του τόσο με την DC όσο και με την Marvel, σε σειρές όπως οι The New 52, Teen Titans, X-Men, Daredevil, κ.α.) και σκιτσογράφος ο Leinil Francis Yu (επίσης συνεργάτης των δύο μεγάλων εταιρειών σε σειρές όπως οι Superman: Birthright, Avengers, Wolverine, κ.α., αλλά και συνεργάτης μικρότερων εταιρειών όπως η Dark Horse στο Buffy the Vampire Slayer: Tales of the Slayers).


Το εν λόγω comic εξιστορεί την περιπέτεια τεσσάρων άγνωστων μεταξύ τους χαρακτήρων κατά τις τελευταίες ημέρες του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, όπου οι συνθήκες τα φέρνουν έτσι ώστε να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βρουν το αμύθητης αξίας μενταγιόν «Μορφέας», που κάποτε φτιάχτηκε για τον Ιούλιο Καίσαρα αλλά τώρα βρίσκεται στην κατοχή του Αδόλφου Χίτλερ. Ο αρχικός του στόχος είναι απλά υλιστικός και ταιριαστός με την κουλτούρα του νικητή, δηλαδή του κράτους των Η.Π.Α. Θέλουν να «πιάσουν την καλή» και να ζήσουν πλουσιοπάροχα στην μεταπολεμική εποχή. Τελικά, όμως, θα ανακαλύψουν κάτι πολύ σπουδαιότερο και θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την σωτηρία ή την καταστροφή του κόσμου.

Βασικός χαρακτήρας είναι ο λοχαγός του αμερικανικού στρατού Nick Highroad. Συνεσταλμένος, ευγενικός και άνθρωπος της τιμής, που πήγε να πολεμήσει για να υπηρετήσει τη χώρα του. Στο Παρίσι θα γνωρίσει τον Arthur Bombridge, έναν ξεπεσμένο και κυνικό Βρετανό ηθοποιό, λάτρη του χρήματος και της καλοπέρασης και άλλοτε αστέρα του Χόλυγουντ σε ταινίες όπου ενσάρκωνε τον ηρωικό καουμπόι. Η τύχη θα τους ενώσει με τη Sloan Applebee, σύζυγο Αμερικανού πιλότου του οποίου το αεροσκάφος έπεσε σε γερμανικό έδαφος με την ίδια μέσα, και η μοίρα θα την φέρει να γίνει σύντροφος του Αδόλφου Χίτλερ (!!) πριν την Εύα Μπράουν, και η οποία ανακαλύπτει και παίρνει μαζί της έναν φάκελο με το άκρως απόρρητο σχέδιο «Μορφέας», όταν την εκδιώκει από την θέση της ο Χίτλερ. Οι δύο άνδρες σώζουν τη γυναίκα από την επίθεση και απαγωγή που δοκίμασαν εναντίον της τα μέλη της Αδελφότητας του Σιδηρού Σταυρού. Εκείνη τους αποκαλύπτει ποια είναι και τι κατέχει και ξεκινούν οι τρεις την αναζήτηση. Στο δρόμο τους θα βρεθεί o Oki, ένας Ιάπωνας πιλότος-καμικάζι που αποφάσισε πως θέλει να ζήσει, ακυρώνοντας στην πράξη την αποστολή αυτοκτονίας που είχε αναλάβει (εδώ κι αν ο Lobdell το «έκαψε» το σενάριο), και ο οποίος τους οδηγεί με το αεροπλάνο του στο σημείο που ψάχνουν.

Το κόμικ αυτό δεν διεκδικεί τις δάφνες ποιότητας που έχουν άλλα αντίστοιχα, με larger-than-life ήρωες στα πεδία μαχών της Ευρώπης ή του Ειρηνικού Ωκεανού. Πρόκειται για μια δουλειά με αποκλειστικό στόχο τη διασκέδαση. Είναι μια περιπέτεια με τη χαλαρότητα που διακρίνει τις ταινίες του κινηματογραφικού ήρωα Ιντιάνα Τζόουνς. Όχι απλά δεν υπάρχει η αληθοφάνεια π.χ. της Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν του ίδιου σκηνοθέτη (αναφέρομαι στις σκηνές μαχών, αφού στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα δινόταν τέτοια διαταγή για διάσωση), αλλά τα σεναριακά κενά κάποιες φορές φτάνουν την αφέλεια της τέταρτης και χειρότερης ταινίας του κινηματογραφικού αρχαιολόγου.


Τουλάχιστον, μαζί με το πνεύμα της χαλαρότητας συνυπάρχει και το πνεύμα των παλαιομοδίτικων κινηματογραφικών ταινιών γύρω από τον Β’ΠΠ, τις οποίες εμείς, οι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, είχαμε απολαύσει σε βιντεοκασέτες τη δεκαετία του ‘80. Όπου Τολμούν οι Αετοί, Η Μάχη της Βρετανίας, Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι, Και οι Δώδεκα Ήταν Καθάρματα κλπ, υπήρξαν ταινίες που σφυρηλάτησαν το αρσενικό μας στοιχείο, δίχως ατέλειωτα οπτικά εφέ ή δυσανάλογη αντιπολεμική κουλτούρα και «προσοχή στη λεπτομέρεια». 


Το ζητούμενο για τους  δημιουργούς του High Roads δεν είναι να παρουσιάσει ολοκληρωμένους χαρακτήρες ή να κάνει μια ιστορική (ή και συνομωσιολογική, αφού κεντρικό στοιχείο της ιστορίας του είναι τεχνούργημα με «μυστική» δύναμη) περιγραφή του Τρίτου Ράιχ. Θέλει να πει μια διασκεδαστική ιστορία, που περιλαμβάνει από ναζί-νίντζα(!!) έως και την -κλασική, πλέον- δήθεν μυστική γερμανική βάση στον Βόρειο Πόλο (αν και η σύγχρονη συνομωσιολογία την τοποθετεί στην Ανταρκτική). Αν αποφασίσει να διαβάσει κανείς το εν λόγω comic λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις προϋποθέσεις και παραβλέποντας την μη αρεστή σε εμάς πολιτική του ορθότητα, θα περάσει ευχάριστες ώρες. Υπάρχουν αναδρομές στη ζωή των πρωταγωνιστών, περίεργα αστεία, μία femme fatales, καθημερινοί άνθρωποι που έγιναν ήρωες και οι κακοί της ιστορίας, που εδώ είναι (sic) οι στρατιώτες του Τρίτου Ράιχ. 


Η εικονογράφηση δεν είναι από τις αγαπημένες μου. Όπως έχω γράψει σε παλαιότερα άρθρα, προτιμώ τις ξεκάθαρες γραμμές και τα πιο αληθοφανή πρόσωπα και πράγματα. Κάτι σαν φωτογραφία, δηλαδή. Παρόλα αυτά, είναι μια εικονογράφηση που παραπέμπει σε κινηματογραφικές ταινίες περασμένων δεκαετιών, με ξανθό πρωταγωνιστή και χυμώδεις γυναίκες.

To High Roads κυκλοφόρησε και σε ολοκληρωμένο τόμο το 2003 σε προσιτή τιμή. Δεν απέσπασε βραβεία και ίσως διαβάσετε αρνητικές κριτικές γι αυτό. Εγώ θα έλεγα πως η σωστή προσέγγιση, ειδικά για όσους εξ ημών είμαστε στα σαράντα+, είναι αυτή της ελαφρότητας και της νοσταλγικής διάθεσης με την οποία θα δούμε μια βιντεοταινία του Στάθη Ψάλτη αντί για το τελευταίο τεχνολογικό δημιούργημα του Χόλυγουντ, ή θα παίξουμε subbuteo αντί για PES. Γι αυτό και μόνο αξίζει να το διαβάσετε. Αν πάλι θέλετε να αφιερώσετε τον χρόνο σας σε εικονογραφημένες νουβέλες που διαθέτουν υποθέσεις με βάθος και ενδιαφέρουσες αναζητήσεις ιστορικών και ηθικών αληθειών, προσπεράστε το. 

Έκθεση ζωγραφικής με έργα του Κωνσταντίνου Βολανάκη στο Ίδρυμα Θεοχαράκη

                                                              του Σταμάτη  Μαμούτου

Ο Κωνσταντίνος Βολανάκης (1827-1907) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους, που υιοθέτησαν τις μεθοδολογικές αρχές του Ρομαντισμού.  Έχοντας σπουδάσει στην Ακαδημία του Μονάχου, ο Βολανάκης εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Η αξία του έγινε γρήγορα αντιληπτή και ο Έλληνας ζωγράφος δεν άργησε να κερδίσει την προσοχή των Ευρωπαίων φιλότεχνων. Ωστόσο, παρά τη συμβουλή προς το αντίθετο, του κουμπάρου του και σπουδαίου ρομαντικού ζωγράφου Νικόλαου Γύζη, ο Βολανάκης γύρισε στην Ελλάδα το 1883 κι εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Η αδύναμη Ελλάδα εκείνης της εποχής, όπως σωστά είχε προβλέψει ο Γύζης, δεν μπορούσε να υποστηρίξει εικαστικούς τέτοιας εμβέλειας.



Έτσι, σταδιακά ο Βολανάκης, μολονότι δίδαξε σε διάφορες σχολές (ανάμεσα σε αυτές και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών), αναγκάστηκε να ζήσει σε ένα παρακμιακό περιβάλλον και να πεθάνει τελικά πάμφτωχος και ξεχασμένος. Ίσως να ακούγεται μοιραίο το ότι σήμερα οι πίνακές του πωλούνται σε εξαιρετικά υψηλές τιμές. Θα αναφέρω ενδεικτικά ότι τον Νοέμβριο του 2008 το έργο του Η Αποβίβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο πωλήθηκε σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, ενώ κάποιος φιλότεχνος αγόρασε σε δημοπρασία του Sotheby's Το Λιμάνι του Βόλου τη Νύχτα για 952.000 ευρώ!

Ο Βολανάκης ζωγράφισε με τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο του ιστορικά πολεμικά γεγονότα, τοπία και κυρίως θέματα με επίκεντρο τις ελληνικές θάλασσες. Ατμοσφαιρικός και συναισθηματικός, δημιούργησε μια εικαστική παράδοση αισθαντικού Ρομαντισμού, η οποία μολονότι επικεντρώνεται σε φύσεις και εξωτερικά τοπία δύναται να ταξιδέψει τον θεατή στα βαθύτερα πεδία ενός ενδοσκοπικού ιδεαλισμού.


Εδώ και λίγο καιρό το Ίδρυμα Θεοχαράκη προσφέρει την ευκαιρία σε όποιον θελήσει να θαυμάσει από κοντά ορισμένους πίνακες του Βολανάκη, να επισκεφθεί την έκθεση έργων του που παρουσιάζονται σε τρεις ορόφους του ιδρύματος. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει ο Τάκης Μαυρωτάς ενώ σημαντικό αριθμό έργων έχει παραχωρήσει για τις ανάγκες της έκθεσης το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη. Πράττοντας πολύ σωστά, το Ίδρυμα Θεοχαράκη έχει φροντίσει ώστε το εισιτήριο για εμάς τους φοιτητές να είναι στην εύλογη τιμή των τεσσάρων ευρώ. Επίσης, οι άνεργοι μπορούν να εισέρχονται δωρεάν. Το κανονικό εισιτήριο κοστίζει επτά ευρώ.


Προσωπικά επισκέφθηκα την έκθεση πριν λίγες μέρες. Η αλήθεια είναι ότι καθώς κατευθυνόμουν προς το ίδρυμα Θεοχαράκη ένας καβγάς που είχα στο δρόμο χάλασε προς στιγμήν τη διάθεσή μου. Ένας αντιπαθητικός τύπος με αρμενοειδή χαρακτηριστικά προσώπου και ατημέλητα γένια (που αισθητικά παρέπεμπαν στην μεταμοντέρνα hipster πρόταση, αλλά πρακτικά εκδήλωναν μια νέο-ανατολική κακογουστιά) παραλίγο να με πατήσει με το υπηρεσιακό του μηχανάκι. Η προκλητική του απάντηση στην παρατήρησή μου, με έκανε έξω φρενών. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και σε λίγες στιγμές, ο συνδυασμός της οργής μου και της θέας του προσώπου του μου γέννησε τη θέληση να του δώσω ένα ντιρέκ, τέτοιο ώστε να του ξεριζώσει το σαγόνι. Αν δεν ήμασταν στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και βασιλίσσης Σοφίας, με τα αμάξια να μας κορνάρουν, τις γύρω κάμερες να μας καταγράφουν και τους αστυνομικούς να μας κοιτούν επίμονα, ίσως υπέκυπτα στον πειρασμό και άφηνα τη γροθιά μου να τραντάξει το εκνευριστικό του πρόσωπο. Ωστόσο, οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες. Έτσι, προτίμησα να φύγω συνεχίζοντας να τον στολίζω με διάφορα «κοσμητικά» επίθετα.

Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο χώρο της έκθεσης. Ανάμεσα στους πίνακες του Βολανάκη δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα ώστε να αφήσω πίσω μου την αρρωστημένη πραγματικότητα της εποχής μας και να μεταφερθώ στα ιδεατά πεδία του ιδεαλιστικού Ρομαντισμού. 


Στην έκθεση φιλοξενούνται σημαντικά έργα του Έλληνα ζωγράφου, όπως Η ναυμαχία της Σαλαμίνας, Η πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στην Ερεσσό. Το λιμάνι του Βόλου και άλλα. Ο χώρος είναι άρτια διακοσμημένος, με ένα επιβλητικό πορτραίτο του γοητευτικού Έλληνα ρομαντικού εικαστικού στην μια είσοδο και κείμενα με χρήσιμες πληροφορίες ανάμεσα στους πίνακες. 


Η έκθεση θα συνεχιστεί για έναν ακόμη μήνα. Ασφαλώς, η επίσκεψή στους χώρους της εκτιμώ πως πρέπει να αποτελέσει μια από τις προτεραιότητες των φιλότεχνων (και ιδίως των νεορομαντικών) της εποχής μας.


Εικόνα 1: Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας
Εικόνα 2: Το λιμάνι του Βόλου
Εικόνα 3:Η πυρπόληση του τουρκικού δίκροτου