Τα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν απασχολήσει συχνά φορείς και πολίτες της χώρας μας. Κατά καιρούς ακούμε ή διαβάζουμε ότι κατατέθηκαν προτάσεις για τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών και την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Ωστόσο, είναι σχεδόν αδιαμφισβήτητο ότι οι προτάσεις αυτές ή δεν εφαρμόζονται ή, αν εφαρμοστούν, δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως βασικό μειονέκτημα των εν λόγω προτάσεων αποτελεί το ότι αυτοί που τις καταθέτουν δεν λαμβάνουν υπόψη την ουσία του συλλογικού ελληνικού ψυχισμού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής συνθήκης. Έτσι, είτε έχουμε να κάνουμε με προτάσεις που αποτελούν εμφυτεύματα αγοραίων αμερικανοσαξονικών μοντέλων, είτε με ανέστια σχήματα αριστερίστικης ηθικής καχεξίας.
Έχοντας ξεπεράσει τα είκοσι έτη ως μαθητής στο ελληνικό, δημόσιο, εκπαιδευτικό σύστημα, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση ταλανίζεται από λιγότερα προβλήματα σε σχέση με την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια. Κι αν υπάρχει μια ανοιχτή πληγή από την οποία δημιουργούνται τα περισσότερα από τα προβλήματα αυτά, δεν είναι άλλη από την πληγή που απλώνεται σε ολόκληρο τον κοινωνικό μας ιστό. Η μεγάλη πληγή του σύγχρονου ελληνισμού, λοιπόν, το πρωταρχικό πρόβλημα, δηλαδή, από το οποίο ξεπηδούν πλήθος άλλων, είναι το χρεωκοπημένο σύστημα της μεταπολίτευσης. Άμεση συνέπεια της ύπαρξης αυτού αποτελεί το καρκίνωμα της κομματοκρατίας. Να, λοιπόν, ένα από τα κύρια προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η λειτουργία και οι δραστηριότητες των κομμάτων στα Α.Ε.Ι και στα Α.Τ.Ε.Ι.
Η άποψή μου για το φοιτητικό συνδικαλισμό είναι σαφής. Μια ομάδα ανθρώπων όπως αυτή των φοιτητών, η οποία εισέρχεται σε έναν χώρο με σκοπό να αποκτήσει γνώσεις και να καλλιεργήσει ικανότητες, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να θεωρεί το συνδικαλισμό άχρηστο. Με ποιον να συνδικαλιστεί αυτή η ομάδα; Με ποιον να συγκρουστεί; Με τους καθηγητές, που τις μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους;
Αντιλαμβάνομαι, ωστόσο, ότι επειδή η πραγματικότητα των ημερών μας λαμβάνει υπόσταση σε ένα επίπεδο πολύ μακρινό από εκείνο των ενοράσεων μιας ιδεατής κανονικότητας, σαφώς και στα πλαίσια της φοιτητικής κοινότητας υφίστανται ζητήματα για τα οποία είναι απαραίτητη η διαπραγμάτευση, ακόμη και η σύγκρουση. Εντούτοις, εκτιμώ ότι τα ζητήματα αυτά θα μπορούσαν να διευθετηθούν πολύ πιο αποτελεσματικά αν στο ενδιάμεσο της διευθέτησης (ή της σύγκρουσης) δεν παρεμβάλλονταν οι φοιτητικές παρατάξεις, δίνοντας στην όλη διαδικασία κομματικό χαρακτήρα. Όπως γίνεται εμφανές, δεν αναφέρομαι μόνο στα ελληνικά, διεφθαρμένα, φοιτητικά κόμματα και παρατάξεις. Αναφέρομαι, εν γένει, στη φύση του κόμματος.
Tο κόμμα είναι ένας θεσμός που κερματίζει την ολότητα (εξ ου και η ονομασία του, κόμμα=κομμάτι) και προορίζεται για κινήσεις μεγάλης δυναμικής και εμβέλειας. Το συγκεκριμένο γνώρισμα το καθιστά ανίκανο να χωρέσει με επιτυχία σε ένα μικρό, «τοπικό» περιβάλλον, όπως αυτό μιας φοιτητικής κοινότητας. Γι’ αυτό και σήμερα βλέπουμε ότι τα φοιτητικά κόμματα κινητοποιούν μεγάλους αριθμούς φοιτητών υπέρ (ή κατά) κρατικών και υπουργικών αποφάσεων (κινήσεις μεγάλης εμβέλειας), θέτοντας στο περιθώριο τον «τοπικό κόσμο» του κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος και τα ιδιαίτερα ζητήματα της εκάστοτε φοιτητικής κοινότητας. Αν σε αυτό το «δομικό» δεδομένο, προσθέσουμε και τη διαφθορά που χαρακτηρίζει τα κόμματα στην ελληνική περίπτωση, καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα γίνεται εξαιρετικά σοβαρό.
Στη φοιτητική μου πορεία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω δυο συστήματα ανάδειξης των φοιτητικών (συνδικαλιστικών) εκπροσώπων. Στο πρώτο τμήμα που σπούδασα (μια οικονομική σχολή που αποτελούσε ένα περίεργο μίγμα του Πανεπιστημίου και του Α.Τ.Ε.Ι Πειραιά, η οποία ενσωματώθηκε τελικά στο δεύτερο, μετά από κάποια χρόνια λειτουργίας), λόγω του ότι ήταν νεοσύστατο και είχε μικρό αριθμό φοιτητών, οι εκλογές γίνονταν με ενιαία λίστα, στην οποία ο κάθε ψηφοφόρος επέλεγε τα πρόσωπα που ήθελε να εκλεγούν. Ήταν ένα εκλογικό σύστημα που είχε το θετικό ότι δεν διερρήγνυε την ενότητα του φοιτητικού σώματος σε αντίπαλες παρατάξεις. Είχε όμως και το αρνητικό ότι διόγκωνε την ατομικιστική ανταγωνιστικότητα σε επίπεδα αρπαγής! Το φοιτητικό σώμα παρέμενε ενιαίο αλλά οι συνδικαλιστές λειτουργούσαν ως managers, ως μεσολαβητές μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, που με ωφελιμιστική βουλιμία προσπαθούσαν να αποκομίσουν θεμιτά ή αθέμιτα κέρδη. Επρόκειτο, δηλαδή, για φοιτητές-golden boys.
To δεύτερο πανεπιστήμιο που βρέθηκα να σπουδάζω, περνώντας μέσω κατατακτηρίων εξετάσεων, (δηλαδή στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Αθηνών) το εκλογικό σύστημα ήταν κομματικό. Φοιτητικά κόμματα, ελεγχόμενα πλήρως από τα μητρικά τους, κερμάτιζαν το φοιτητικό σώμα, διαχέοντας μια αίσθηση παραταξιακής αντιπαλότητας και ψηφοθηρικών στοχεύσεων, σε ένα τμήμα που τουλάχιστον είχε ορισμένους εξαιρετικά επαρκείς και ικανούς καθηγητές. Κάθε είδος τουρκογύφτικου κατάλοιπου της οθωμανικής κατοχής συνάμα με όλες τις μορφές του μεταπολιτευτικού αίσχους (όπως χρηματισμοί, ερωτικά δέλεαρ, υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση από καθηγητές «του κόμματος», υλιστικά οράματα πλουσιοπάροχου βίου ή ψευδοεπαναστατικότητες της εκτόνωσης –ανάλογα την περίπτωση), ενεργοποιήθηκαν για να κερδηθούν ψήφοι και παραταξιακή ισχύς. Σε εποχές οικονομικής αφαίμαξης της χώρας, εικοσάχρονοι, κακομαθημένοι τσόγλανοι είδαν εκατομμύρια ευρώ να διακινούνται από τα μητρικά τους κόμματα/πολιτικούς χώρους στα φοιτητικά τους παραρτήματα, προς χάριν του παραταξιακού αγώνος και συμφέροντος! Τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο φυτώριο αναπαραγωγής της νεοελλαδικής πολιτικής αθλιότητας και ηθικής οξείδωσης, για τις οποίες είναι κυρίως υπεύθυνοι οι θεμελιωτές της μεταπολίτευσης και η «γενιά του πολυτεχνείου»;
Είναι φρονώ περιττό να σημειώσω ότι τα άμεσα φοιτητικά ζητήματα, όπως η ύλη διδασκαλίας και το περιεχόμενο των μαθημάτων, η πληρότητα των βιβλιοθηκών και η λειτουργικότητα των εργαστηρίων, η επαφή με τα νέα και τα παλαιότερα ρεύματα σκέψης, η εξυπηρέτηση των γραμματειών, οι ώρες και οι χώροι διδασκαλίας, οι δυνατότητες της φοιτητικής ιδιότητας (πχ. εκπτωτικά κουπόνια, φοιτητικοί σύλλογοι κλπ) βρέθηκαν (και εξακολουθούν να βρίσκονται) σιωπηρά εκτός της ατζέντας του κάθε κόμματος. Επαναλαμβάνω, ακόμη και αν τα κόμματα ήταν υγιή, κι όχι όπως αυτά που γνωρίζουμε, θα ήταν δύσκολο να συμπεριλάβουν τέτοιες θεματικές στα προγράμματά τους. Γιατί, όπως προαναφέραμε, το κόμμα και οι παρατάξεις αποτελούν εκ των πραγμάτων ογκώδεις δομές, που είναι δύσκολο να χωρέσουν και να λειτουργήσουν σωστά σε μικρές «τοπικότητες». Σε μια ακραία, αλλά ενδεικτική εκδοχή, θα σας καλούσα να φανταστείτε την ανάδειξη του διαχειριστή κάθε πολυκατοικίας, να γινόταν βάσει κομματικής (ή παραταξιακής) υποψηφιότητας! Απίστευτο, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι είναι και αδύνατο για τα ελληνικά δεδομένα;
Το πιο διασκεδαστικό πάντως ήταν το εκλογικό σκηνικό στο μεταπτυχιακό που φοίτησα (με «εξειδίκευση» στην πολιτική θεωρία) και που εντός του επόμενου μήνα θα πρέπει να παραδώσω τη διπλωματική μου εργασία. Εικοσιπέντε φοιτητές στο κάθε έτος (άντε να πούμε πενήντα συνολικά, αν και μάλλον ο αριθμός είναι υπερβολικός, προσθέτοντας διδακτορικούς, πρωτοετείς και δεν ξέρω τι άλλο) και αντί να υπάρξει άμεση συνεννόηση για κάθε ζήτημα που θα προέκυπτε, επιλέχθηκε η τυπολατρική, θεσμοθετημένη, κληρονομημένη από το δυτικό Διαφωτισμό και Νεωτερική διαδικασία των εκλογών. Ευτυχώς, η σοβαρότητα πήρε την εκδίκησή της κι εφέτος προσήλθαν στην κάλπη περίπου δέκα άτομα (υποθέτω ότι το καθένα ψήφισε τον εαυτό του) για να επιλέξουν ανάμεσα στους διαφορετικούς, παραταξιακούς συνδυασμούς !
Θέλω να καταστήσω σαφές ότι αντιλαμβάνομαι το κόμμα ως έναν πολύ χρήσιμο θεσμό, εφόσον όμως λειτουργεί εντός ενός κατάλληλου πλαισίου. Το σίγουρο είναι πως στη μεταπολιτευτική ελληνική συνθήκη δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ελληνικό κράτος μπορεί να είναι μεγάλο, ταυτόχρονα όμως είναι και ιδιαιτέρως αδύναμο. Αντίθετα, το κόμμα έχει εισβάλει σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Στην ουσία, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης βιώνει έναν «(πολύ)κομματικό ολοκληρωτισμό». Η αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει τα εξής αποτελέσματα: Από τη μια θεμελιώνει το φοιτητικό γίγνεσθαι πάνω στην ασυμμετρία κομματικής λειτουργίας και φοιτητικής ζωής, και από την άλλη διαχέει στο ακαδημαϊκό πλαίσιο τις αρνητικές συνέπειες της μεταπολιτευτικής, ελλαδικής «κομματοκρατίας».
Αν μου ζητηθεί να παραθέσω μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση στην πρόκληση αυτού του προβλήματος, ομολογώ ότι προς το παρόν θα δυσκολευτώ. Ωστόσο, για να υπάρξει αντιπρόταση θα πρέπει να προηγηθεί η κατανόηση για την ύπαρξη και η θέληση για την επίλυση του προβλήματος. Κι επειδή οι περισσότερες φοιτητικές ομαδώσεις είναι εγκλωβισμένες στην αντιληπτική ανεπάρκεια και στη στρατηγική της σιωπής, αποφεύγουν να καταπιαστούν μαζί του. Έτσι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ανέλαβε την πρωτοβουλία να το κάνει, με αφορμή τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών.
Τις ημέρες, λοιπόν, που αριστεροί και δεξιοί φοιτητές αναπαρήγαγαν την καθεστηκυία πραγματικότητα με το να επιδίδονται σε εκλογικούς ανταγωνισμούς, οι ρομαντικοί «φρουροί της Αιώνιας Παιδικότητας και του Φανταστικού» κινητοποιηθήκαμε, με σκοπό να την καταγγείλουμε και να αναδείξουμε το πρωταρχικό αυτό πρόβλημα των πανεπιστημίων αλλά και του συνολικού εθνικού μας βίου. Ως συντονιστής του εγχειρήματος δεν έχω παρά να ευχαριστήσω τα παιδιά που έλαβαν μέρος στην κινητοποίηση, η οποία ολοκληρώθηκε σε δυο μέρες (καθώς την πρώτη μοιράστηκαν ενημερωτικά φυλλάδια στο φεστιβάλ του βιβλίου που πραγματοποιείται στο Ζάππειο και τη δεύτερη έγιναν αφισοκολλήσεις και διανομή ενημερωτικού υλικού στο κέντρο των Αθηνών).
Στις ερωτήσεις πολλών συμπολιτών, που ενδιαφέρθηκαν να ακούσουν κάποιες προτάσεις μας, απαντήσαμε ότι κατά την άποψή μας η φοιτητική κοινότητα οφείλει να είναι ενιαία και οργανική. Οι φοιτητικές εκλογές, ειδικά υπό τους όρους με τους οποίους πραγματοποιούνται, είναι αχρείαστες και ο φοιτητικός συνδικαλισμός άχρηστος. Σαφώς και αποδεχόμαστε ότι υπάρχουν διαφορετικοί προσανατολισμοί εντός της φοιτητικής κοινότητας, ωστόσο αυτοί θα ήταν καλύτερο να εκφράζονταν μέσω διαφορετικών μορφών συλλογικότητας (πχ. καλλιτεχνικών, αθλητικών κλπ) απ’ την κομματική. Τα φοιτητικά και ακαδημαϊκά ζητήματα θα μπορούσαν να επιλυθούν με απλές διαδικασίες, ακόμη και με συγκρουσιακούς όρους, χωρίς να «στριμώχνονται» σε θεσμικές φόρμουλες, αν αντιμετωπίζονταν με θέρμη και ειλικρίνεια. Αν μη τι άλλο, η εντιμότητα στην πρόσληψη του κόσμου και η ουσιαστική αφομοίωση της φοιτητικής ιδιότητας, ίσως μπορούν να υποκαταστήσουν τις μηχανιστικές, ανούσιες και σάπιες διαδικασίες εκπροσώπησης, που κυριαρχούν σήμερα.
Το ρομαντικό όραμα της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας περιλαμβάνει την ανάπτυξη μιας Τέχνης Φανταστικής αλλά και μιας κουλτούρας Μυθικής, σε μια πατρίδα που θα έχει ανακαλύψει τον ουσιαστικό της εαυτό. Μέχρι την ώρα της συλλογικής ελληνικής επιστροφής στο βασίλειο της Αιώνιας Παιδικότητας, καλή αντάμωση στους δρόμους…
ΥΓ. Σχετικά με το κίνημα των αγανακτισμένων Ελλήνων
Λίγες μέρες αφότου πραγματοποιήθηκε η κινητοποίηση της Λέσχης μας, άρχισαν οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων Ελλήνων κατά των επιταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πρόκειται για την εκδήλωση ενός κινήματος που αρχικά φάνηκε να έχει μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά, καθώς οι κυρίαρχες συλλογικότητες, όπως τα κόμματα, τα συνδικάτα και οι πολιτικοί χώροι, παραγκωνίστηκαν προς χάριν της ατομικής δράσης και της κινητοποίησης μεγάλου αριθμού πολιτών μέσω νέων τρόπων και φορέων (πχ. μέσω του διαδικτύου και χωρίς την ύπαρξη ξεχωριστών παραταξιακών μπλοκ).
Παρότι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ως κοινότητα με ρομαντικό προσανατολισμό, αντιμετωπίζει το φαινόμενο του Μεταμοντερνισμού με επιφύλαξη (στο 8ο τεύχος της «Φανταστικής Λογοτεχνίας», που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, υπάρχει ένα άρθρο αφιερωμένο στη διασάφηση των διαφορών Ρομαντισμού-Μεταμοντερνισμού και στην τοποθέτησή μας ως κοινότητας), είμαστε στην ευχάριστη θέση να αναγνωρίσουμε πολύ ποιοτικά χαρακτηριστικά στις πρώτες τρεις μέρες του εν λόγω κινήματος. Ωστόσο, η συνέχεια της ωραίας αυτής αρχής δείχνει να απειλείται.
Το ότι παραγκωνίστηκαν οι νεωτερικές καθολικότητες και υιοθετήθηκε η ατομική δράση, η αλήθεια είναι ότι εμάς δεν μας συγκινεί, επειδή θεωρούμε πως και οι δυο καταστάσεις φέρουν εγγενή μειονεκτήματα. Ωστόσο, η πραγματοποίηση (για πρώτη φορά στη χώρα μας) τόσο μαζικών συγκεντρώσεων, χωρίς να καθοδηγούνται από κόμματα, συνδικάτα, Μ.Μ.Ε κλπ. και κυρίως χωρίς να είναι «καπελωμένες» από το ιδεολογικό πλαίσιο της ευρύτερης Αριστεράς, δεν μπορεί παρά να μας ενθουσιάζει. Προσωπικά, ένιωσα πραγματικά ευτυχής όταν τις δυο πρώτες μέρες βρέθηκα μπροστά από τη βουλή, ανάμεσα σε 25.000 συμπατριώτες μου, προκειμένου να διαδηλώσουμε όλοι μαζί, χωρίς παραταξιακές ή ταξικές τομές, για την υποστήριξη ενός καθολικά αποδεκτού αιτήματος, υψώνοντας ελληνικές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα κατά του έκπτωτου μεταπολιτευτικού συστήματος και καταγγέλλοντας την οργάνωση του διεθνοποιημένου, κεφαλαιοκρατικού, χρηματιστηριακού κόσμου της εποχής μας.
Την ίδια ώρα οι φοιτητικές παρατάξεις κοιτούσαν με αμηχανία. Και το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι εκείνες οι παρατάξεις (και οι πολιτικοί χώροι) που φιλοξενούν τους «εκρηκτικούς επαναστάτες», οι οποίοι για σημαντικούς (ή ασήμαντους) λόγους ισοπεδώνουν την Αθήνα και καταστρέφουν ολόκληρες πόλεις, τις μέρες αυτές όχι μόνο κράτησαν στάση επιφυλακτική, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο είδα τα μέλη τους να σχολιάζουν αρνητικά τη συμμετοχή μου σε αυτές τις διαδηλώσεις. Φαίνεται, όμως, ότι αυτοί που τα καταρτίζουν ως επαγγελματίες επαναστάτες δεν είχαν σκοπό να τους δώσουν επιπλέον ρεπό, ούτε να επιτρέψουν στην ορμή του ελληνικού λαού να εκφραστεί αχειραγώγητη. Έτσι, από την Παρασκευή, 27 Μαΐου, ενώ το πλήθος του κόσμου διαδηλώνει με θέρμη, ανιδιοτέλεια και σοβαρότητα μπροστά από τη Βουλή, κάτω από τα σκαλοπάτια, και συγκεκριμένα στο κέντρο της πλατείας συντάγματος, έχει αρχίσει με αρκετή επιτυχία να εξαπατά τον κόσμο ο θίασος των επαγγελματιών επαναστατών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Εξαρχείων. Την ώρα που οι αγανακτισμένοι Έλληνες δονούν με τις φωνές τους το κοινοβούλιο, ακριβώς πίσω τους οι προαναφερθέντες πραγματοποιούν «λαϊκές συνελεύσεις» (που στο ακροατήριό τους έχουν φροντίσει να ακροβολιστούν διαμορφωτές θετικού κλίματος), μέσω των οποίων νοθεύουν μεθοδικά το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, προπαγανδίζοντας ότι θα πρέπει να συνεχιστούν με απεργίες στους εργασιακούς χώρους που θα παραλύσουν τη χώρα (επί λέξει!), με επιθετική έμφαση στις αστυνομικές δυνάμεις που χτύπησαν το «σύντροφο» στην προηγούμενη πορεία (λες και το κίνημα των αγανακτισμένων αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης πορείας), και με τη γνωστή προπαγάνδα εμφυλιακού χαρακτήρα που εμπεριέχει ο λόγος της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα, όποιος θέλει να συμμετάσχει πιο ενεργά στο κίνημα των αγανακτισμένων εισέρχεται στις ομάδες εργασίας, τις οποίες οργανώνουν μέλη αριστερών κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών παρατάξεων. Στόχος των συνελεύσεων που πραγματοποιούνται κάθε απόγευμα είναι η ψήφιση ενός κειμένου, το οποίο θα αποτελέσει τη σύνοψη των απαιτήσεων του κινήματος (το νέο κοινωνικό συμβόλαιο, όπως είπε κάποιος απ’ τους ομιλητές). Μολονότι ο καθένας μπορεί να πάρει το μικρόφωνο και να εκφράσει τις απόψεις του, για όσους έχουν μια ικανοποιητική αντίληψη της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, είναι σαφές το ποιες απόψεις θα υπερισχύσουν και ποιοι θα συντάξουν το εν λόγω κείμενο. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναμενόμενο οι οργανωμένοι να παραγκωνίσουν τους ανοργάνωτους. Και δυστυχώς, ο θίασος των προαναφερθέντων επαγγελματιών επαναστατών είναι οργανωμένος με στρατιωτική ακρίβεια. Όπως γίνεται κατανοητό, πρόκειται για μια προσπάθεια να «καπελωθούν» 24.000 αγανακτισμένοι Έλληνες, για άλλη μια φορά, από την οργανωτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
Απ’ την πλευρά μου, το μόνο που έχω να πω είναι ότι ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα των κινητοποιήσεων οφείλει να προστατευθεί. Οι Έλληνες θα πρέπει να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις όπως τις άρχισαν. Με ομοψυχία και λαϊκή ορμή, με σοβαρότητα και βούληση, προβάλλοντας τα αιτήματα που τους εκφράζουν και όχι αυτά που δοκιμάζει να τους επιβάλλει ο αριστερός στρατός κατοχής των αδέσμευτων συνειδήσεων. Και όσον αφορά την κωδικοποίηση των αιτημάτων σε ψηφίσματα, η γνώμη μου είναι αρνητική. Τα γραπτά αιτήματα αδυνατούν να χωρέσουν τον συναισθηματικό όγκο που απελευθερώνει ο αυθόρμητος λαϊκός παλμός. Τα κοινωνικά συμβόλαια μπορούν να ξεπεραστούν, να αποδυναμωθούν, να αστοχήσουν, να αποπροσανατολίσουν. Είναι απλές κατασκευές. Εκείνη που δεν μπορεί να ξεπεραστεί και να αστοχήσει είναι η συλλογική σοφία που συμπυκνώνεται στον μόλις αφυπνισμένο ελληνικό, λαϊκό οργανισμό. Να το «συμβόλαιο» των αιτημάτων μας, λοιπόν- τα συνθήματα που ακούγονται! Να το ανώτατο όργανο έκφρασης του κινήματος- το αδιαίρετο σώμα των διαδηλωτών, η ολοκληρωτική, μεταφυσική λαϊκή συνέλευση. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Απλά συνέχεια στην κινητοποίηση. Συνέχεια στη ζωή. Το κίνημα είναι ανατρεπτικό (ως προς το κυρίαρχο πολιτικό status) και υπερασπιστικό (της ελληνικής ταυτότητας και αξιοπρέπειας). Δεν είναι κυβερνητικό για να απαιτεί εκπροσώπους. Εκπρόσωπός του είναι το ελληνικό έθνος.
Για όλους εμάς, εκτιμώ ότι αποτελεί πολύτιμη εμπειρία το γεγονός ότι εδώ και κάποια βράδια περπατάμε στο κέντρο των Αθηνών, βρισκόμενοι στην επικράτεια του πραγματικού Ελληνικού Κράτους. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό Ελληνικό Κράτος. Το κράτος που δεν έχει κωδικοποιηθεί σε κανένα κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά υφίσταται στην ελληνική μας συνείδηση, αποτυπώνεται στα βήματά μας και απλώνεται στα πέρατα των ενοράσεών μας.
Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:
Ο/Η Ανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Εξαιρετικό από κάθε άποψη αυτό το ... διπλό άρθρο. Τόσο οι απόψεις για τα κόμματα στα πανεπιστήμια, έχοντας υπηρετήσει και εγώ σε έναν τέτοιο σχηματισμό και έχοντας τον δει από μέσα πόσο σάπιος και σιχαμερός είναι, όσο και τα όσα λέγονται για τους Αγανακτισμένους και τις προσπάθειες καπέλωσής τους από τους επαγγελματίες της επανάστασης του Da Capo, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Η περιγραφή της κομματικής δραστηριότητας στο Πολιτικό της Νομικής καταφέρνει να αποδώσει ακριβώς την ισχύουσα κατάσταση σε λίγες γραμμές. Ακόμα και η αποστροφή περί ερωτικού δέλεαρ για την εξασφάλσιση ψήφου, όσο τραβηγμένη και αν φαίνεται είναι πέρα για πέρα αληθινή και έχω υπάρξει μάρτυρας παρότρυνσης αρχιστελέχους κομματικής νεολαίας προς μικρότερη κοπέλα-μέλος να αφήσει τέτοια υποννούμενα σε φοιτητή αν στηρίξει την παράταξη. Κατάντια του πανεπιστημίου, του θεσμού του συνδικαλισμού και ανάρμοστη συμπεριφορά για πολιτικούς επιστήμονες.
Τρίτη, 31 Μάϊος, 2011
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Πολύ καλό κείμενο !
Πηγαίο, εμπνευσμένο, με θέσεις και επιχειρήματα...
Τρίτη, 31 Μάϊος, 2011
Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Είσαι πραγματικός πολιτικός θεωρητικός..τέρμα!
Πέμπτη, 02 Ιούνιος, 2011
Ο/Η Γοτθικός Ρομαντικός είπε...
Εγώ πιστεύω πως η κατάσταση με τους αγανακτισμένους τείνεινα έχει μεγάλη συνέχεια..
Η Αριστερά βρήκε υποστηρικτές και ερείσματα στον εθνικό κορμό, που τα τελευταία χρόνια είχε χάσει. Δεν βρήκε δηλαδή αλλά τουλάχιστον έχει τον κόσμο στον ίδιο χώρο και για τον ίδιο λόγο δίπλα της. Το αναφέρω αυτό γιατί είναι σίγουρο ότι τελικά θα καταφέρει να καπελώσει το κίνημα... Και έτσι, εκεί που οι κινητοποιήσεις της είχαν απαξιωθεί, τώρα της αναζωογόνησε με την απορρόφηση ζωτικής ενέργειας από τον ελληνικό λαϊκό κορμό.
Αυτό θα μπορούσε να αποτραπεί αν ο κύριος όγκος του κόσμου την αγνοούσε. Όμως, καθημερινά βλέπουμε ότι περισσότεροι μαζεύονται στις "λαϊκές συνελεύσεις", παρά στην πρώτη γραμμή, μπορστά από τη βουλή.
Η πλατεία συντάγματος έχει γεμίσει συνθήματα αναρχικών που καλούν τον κόσμο να μην πηγαίνει στους "επάνω".
Κάποιος αδαής πηρε το μιρκόφωνο στη συνεέλευσή τους κι επειδή τόλμησε να διαφωνήσει τον απείλησαν με λιντσάρισμα, μέχρι που αναγκάστηκε να ζητήσει από το μικρόφωνο συγγνώμη (!!) γιατί τόλμησε να εκφράσει τη γνώμη του (υπόδειγμα άμεσης δημοκρατίας, που ζητούν οι "κάτω" της πλατείας).
Η όμορφη προηγούμενη εβδομάδα φαντάζει μακρινή. Αυτό για το οποίο προειδοποιείς, πραγματοποιείται καθημερινά.
Μακάρι να πέσω έξω...
Πέμπτη, 02 Ιούνιος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
our duty was obtained..
Τρίτη, 07 Ιούνιος, 2011
Ο/Η nikos είπε...
Είναι πολύ σημαντικό το ότι οι Έλληνες αρχίζουν να απεξαρτητοποιούνται από κόμματα. Ίσως έτσι δούμε άσπρη μέρα!
Πέμπτη, 09 Ιούνιος, 2011
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση για τις φοιτητικές παρατάξεις, συμφωνεί και με τη δική μου εμπειρία από τα πανεπιστήμια. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος του άρθρου, δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να δώσω το παρών σε κάποια συγκέντρωση των "αγανακτισμένων" για να διαμορφώσω προσωπική άποψη. Ωστόσο, το καπέλωμα από τις γνωστές "δημοκρατικές" δυνάμεις πρέπει να θεωρείται βέβαιη εξέλιξη. Τέλος εκτιμώ -και αν κάνω λάθος διαψεύστε με- πως στην "κάτω" πλατεία πρέπει να έχει πέσει άφθονη ποδαρίλα... Hail!!
CROM
Παρασκευή, 10 Ιούνιος, 2011
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Αγανακτισμένε στο Πολιτικό, ευχαριστώ για την επιβεβαίωη. Μια ένσταση έχω μόνο σε αυτά που γράφεις. Και αφορά το σημείο πο αναφέρεσαι στην κατάντια του συνδικαλισμού. Η άπψή μου είναι πως, καταντημένος ή όχι, ο συνδικαλισμός είναι προβληματικός, γιατί η θεωρητική του αφετηρία βασίζεται σε μια νοσηρότητα, την μαρξιστική πάλη των τάξεων.
Δημήτρη και Χάρη, ευχαριστώ.
Γοτθικέ Ρομαντικέ, οι επισημάνσεις σου είναι σωστές αλλά για πρώτη φορά βρίσκουν αντίσταση στις μεθοδεύσεις τους. Back to back οι ιππότες της Λέσχης στη μάχη...μέχρι την τελική νίκη.
Ανώνυμε.. to protect the realm of light.
Νίκο, κι εγώ αισθάνθηκα υπέροχα, βλέποντάς μας να λειτουργούμε ως εννιαίος, εθνικός οργανισμός. Αρκεί να τον κρατήσουμε ζωντανό..
Crom, μη γράφεις τέτοια. Θα φοβηθεί να έρθει ο κόσμος στο σύνταγμα και θα μείνουν μόνοι τους οι ανιφτόποδοι.
Παρασκευή, 10 Ιούνιος, 2011