Είναι άραγε καλό ή κακό να επιβεβαιώνονται κάποιες αρνητικές εκτιμήσεις της λέσχης μας; Μάλλον καλό όσον αφορά την απόδειξη της λογικής συγκρότησης των μελών της. Αλλά και κακό γιατί καταδεικνύουν ότι «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», που λέει και ο θυμόσοφος λαός.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, τον Φεβρουάριο είχε γράψει ο Σταμάτης στην ανταπόκριση του αθηναϊκού συλλαλητηρίου για το μακεδονικό το εξής: «Η επιφύλαξή μου είχε να κάνει με το κατά πόσο μπορούν οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού να αλλάξουν τη ροή γεωπολιτικών ζητημάτων στα οποία εμπλέκονται δυνάμεις με την ισχύ των Η.Π.Α και της Ε.Ε.».
Τελικά αποδείχτηκε ότι, πράγματι, οι πιέσεις των Η.Π.Α και της Ε.Ε οδήγησαν σε μια εξευτελιστική για την χώρα μας συμφωνία. Οι Σκοπιανοί βαφτίζονται μακεδόνες και με την βούλα. Το πιο αποκαρδιωτικό, όμως, είναι ότι όλες οι κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού για το μακεδονικό δεν δείχνουν να γονιμοποιούν ένα πλατύ, πατριωτικό, λαϊκό κίνημα. Γιατί προκειμένου να υπάρξει κάτι τέτοιο, όπως γράψαμε και στο αφισάκι για την υπόθεση Μπουτάρη, πρέπει να δικτυωθούν παράλληλοι πυρήνες διαφόρων κοινωνικών ομάδων με στόχο να συνθέσουν ένα παραδοσιοκρατικό κίνημα. Πρέπει να δημιουργηθεί, δηλαδή, μια ανιδιοτελής "ελίτ αξιών" αποτελούμενη από ανθρώπους του πνεύματος, φοιτητές, δημοσιογράφους και κοινωνικές ενώσεις, που δρώντας συντονισμένα θα δώσουν παραδοσιοκρατικό προσανατολισμό στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά, δυστυχώς, αυτός ο στόχος προσκρούει στην επιθυμία ορισμένων να «σώσουν την Ελλάδα» μέσα από το σχηματισμό κομμάτων, που στις επερχόμενες εκλογές θα τους προσφέρουν τις ανέσεις του βουλευτικού αξιώματος. Αδιόρθωτοι, παραμυθατζήδες, λιγούρηδες του αστισμού, μεταπολιτευτικά απολιθωμένα απομεινάρια με υψηλό κοινωνικό status, απλώνουν τη σκιά τους πάνω από τον πολιτικό χώρο που θα μπορούσε να γεννήσει ένα ελληνικό παραδοσιοκρατικό κίνημα, έχοντας ως στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Τουλάχιστον, ως ολιγομελής λέσχη, έχουμε την ικανοποίηση ότι δεν παίζουμε τα παιχνίδια τους. Λυπόμαστε, όμως, γιατί είμαστε λίγοι σε αριθμό προκειμένου να τους στείλουμε κλωτσηδόν εκεί που τους πρέπει. Εικάζουμε ότι θα το κάνει για λογαριασμό μας η ιστορία.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, τον Φεβρουάριο είχε γράψει ο Σταμάτης στην ανταπόκριση του αθηναϊκού συλλαλητηρίου για το μακεδονικό το εξής: «Η επιφύλαξή μου είχε να κάνει με το κατά πόσο μπορούν οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού να αλλάξουν τη ροή γεωπολιτικών ζητημάτων στα οποία εμπλέκονται δυνάμεις με την ισχύ των Η.Π.Α και της Ε.Ε.».
Τελικά αποδείχτηκε ότι, πράγματι, οι πιέσεις των Η.Π.Α και της Ε.Ε οδήγησαν σε μια εξευτελιστική για την χώρα μας συμφωνία. Οι Σκοπιανοί βαφτίζονται μακεδόνες και με την βούλα. Το πιο αποκαρδιωτικό, όμως, είναι ότι όλες οι κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού για το μακεδονικό δεν δείχνουν να γονιμοποιούν ένα πλατύ, πατριωτικό, λαϊκό κίνημα. Γιατί προκειμένου να υπάρξει κάτι τέτοιο, όπως γράψαμε και στο αφισάκι για την υπόθεση Μπουτάρη, πρέπει να δικτυωθούν παράλληλοι πυρήνες διαφόρων κοινωνικών ομάδων με στόχο να συνθέσουν ένα παραδοσιοκρατικό κίνημα. Πρέπει να δημιουργηθεί, δηλαδή, μια ανιδιοτελής "ελίτ αξιών" αποτελούμενη από ανθρώπους του πνεύματος, φοιτητές, δημοσιογράφους και κοινωνικές ενώσεις, που δρώντας συντονισμένα θα δώσουν παραδοσιοκρατικό προσανατολισμό στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά, δυστυχώς, αυτός ο στόχος προσκρούει στην επιθυμία ορισμένων να «σώσουν την Ελλάδα» μέσα από το σχηματισμό κομμάτων, που στις επερχόμενες εκλογές θα τους προσφέρουν τις ανέσεις του βουλευτικού αξιώματος. Αδιόρθωτοι, παραμυθατζήδες, λιγούρηδες του αστισμού, μεταπολιτευτικά απολιθωμένα απομεινάρια με υψηλό κοινωνικό status, απλώνουν τη σκιά τους πάνω από τον πολιτικό χώρο που θα μπορούσε να γεννήσει ένα ελληνικό παραδοσιοκρατικό κίνημα, έχοντας ως στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Τουλάχιστον, ως ολιγομελής λέσχη, έχουμε την ικανοποίηση ότι δεν παίζουμε τα παιχνίδια τους. Λυπόμαστε, όμως, γιατί είμαστε λίγοι σε αριθμό προκειμένου να τους στείλουμε κλωτσηδόν εκεί που τους πρέπει. Εικάζουμε ότι θα το κάνει για λογαριασμό μας η ιστορία.
