Α.Π.
Στις 9 Οκτωβρίου 1806, η Πρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στη Γαλλία, και ο στρατός της, που θεωρείται αήττητος από την εποχή του Μεγάλου Φρειδερίκου, συντρίβεται μόλις πέντε μέρες μετά, στην Ιένα, και το Βερολίνο καταλαμβάνεται από τους Γάλλους.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αφορμή για τη δρομολόγηση μιας απότομης εισαγωγής του γερμανικού χώρου στη νεωτερικότητα "από τα πάνω". Στη νότια Γερμανία ο Ναπολέων καταργεί τα μεσαιωνικά φεουδαρχικά προνόμια, ενώ στο βορρά το πρωσικό κράτος καταργεί τη δουλοπαροικία και φτιάχνει εθνικό στρατό με τη συμμετοχή των αγροτικών μαζών.
_-_Caspar_David_Friedrich_(Galerie_Neue_Meister,_Dresden).jpg)
Στο χώρο του πνεύματος, αν και η γερμανική διανόηση ήδη πριν το 1806 ενατένιζε την εθνική ελευθερία, το έκανε με όρους μιας κουλτούρας σχεδόν αντιπολεμικής, ταυτίζοντας τη Γερμανία με τον Λόγο, τις Μούσες, ενώ τη Γαλλία με τη βάρβαρη πολεμική ισχύ, το σπαθί, τους Βάνδαλους. Ο Κλόπστοκ έγραφε: "Ελεύθερη, ω Γερμανία, μια μέρα θα είσαι! Μόνο λίγο ακόμα, και ο νόμος της λογικής θα υπερισχύσει του νόμου του σπαθιού." Κι ο Σίλερ πίστευε ότι ότι οι δάφνες του Καντ και του Γκαίτε είχαν μεγαλύτερη αξία από τις νίκες του Ναπολέοντα: "Μόνο εκείνος κατέχει τις Μούσες, / που τις φέρνει ζεστές στην αγκαλιά του./ Για τους Βάνδαλους, μοιάζουν πέτρα!"
Όλα αυτά θα άλλαζαν με την ήττα του 1806. Σ' όλη τη διάρκεια της τρομερής εκείνης χρονιάς, ο φιλόσοφος Φίχτε εργάστηκε στο στρατό ως κήρυκας-εμψυχωτής. Ο ποιητής Κλάιστ παιάνιζε τώρα σε μια νότα εντελώς διαφορετική από αυτή του Κλόπστοκ και του Σίλερ, ζητώντας την καταστροφή του Παρισιού, όπως της αρχαίας Ρώμης: "Γιατί βλέπω καθαρά ότι αυτή η δολοφονική γενιά / Δε θα αφήσει ήσυχο αυτό τον κόσμο / Μέχρι η ληστοφωλιά της να καταστραφεί ολοσχερώς / Και τίποτα άλλο παρά μια μαύρη σημαία / Να κρέμεται πάνω απ' τον ξερό σωρό των ερειπίων!"
Οι Γερμανοί, πλέον, μάθαιναν να είναι πολεμιστές. Ο πολέμαρχος Αρμίνιος, τον οποίο η προηγούμενη γενιά θεωρούσε βάρβαρο ληστή, γινόταν τώρα εθνικός ήρωας και πρόγονος. Οι ρομαντικοί μύθοι άρχιζαν να γεννιούνται και να φέρνουν μαζί τους τη νέα εθνική συνείδηση. Όπως στους Έλληνες μετά την αποτυχία του 1897 και στους Παλαιστίνιους μετά τη Νάκμπα του 1948, έτσι και στους Γερμανούς του 1806, ήταν μια ήττα, μια συντριβή στο πεδίο της μάχης που έμελλε να τους αφυπνίσει και να τους οδηγήσει σε εθνική αυτοσυνειδησία και σε μελλοντικούς νικηφόρους αγώνες.
Για τους μεταγενέστερους Παγγερμανιστές, το 1806 έγινε σημείο αναφοράς, το ανήγαγαν σε έτος γέννησης της ιδεολογίας τους. Όταν το 1890 η Γερμανία παραχώρησε κάποιες από τις υπερπόντιες αποικίες της στους Άγγλους, οι Παγγερμανιστές το είδαν αυτό σαν επανάληψη της ήττας του 1806, και είδαν τις δικές τους δραστηριότητες ως μια επανάληψη εκείνων των γερμανικών πατριωτικών οργανώσεων οργανώσεων της περιόδου μετά την Ιένα που είχαν προετοιμάσει την εκδίκηση. Άλλωστε ο ίδιος ο όρος Παγγερμανιστής (Alldeutscher) ήταν δανεισμένος από τον ποιητή Ernst Moritz Arndt, υμνωδό της εθνικής αναγέννησης έναντι των Γάλλων το 1813-15.
Αλλά κι οι κυβερνώντες εθνικοσοσιαλιστές βρήκαν λόγους να θεωρούν τη χρονιά εκείνη ιερή. Η κωμόπολη Braunau, όπου ο μικρός Αδόλφος μεγάλωσε στο σπίτι των γονιών του, καταλάμβανε μια ιδιαίτερη θέση στην εθνική ιστορία της Γερμανίας: εκεί, το 1806, με εντολή του Ναπολέοντα, ο τοπικός βιβλιοπώλης Παλμ εκτελέστηκε ως αντίποινα για τη διανομή πατριωτικών, αντιγαλλικών εντύπων. Tο Braunau παρέμεινε το αντικείμενο της γερμανικής επιθυμίας και, διακοσμημένο με ένα μνημείο προς τιμήν του Παλμ, έγινε ένας μικρός τόπος προσκυνήματος για τους Γερμανούς πατριώτες.
Κι έτσι για τους περισσότερους εθνικοσοσιαλιστές, ο ρομαντισμός ξεκινά το 1806, όχι το 1796. Ο επίσημος λογοτεχνικός ιστορικός του NSDAP, Άντολφ Μπάρτελς, θα γράψει το 1933: «Δεν μπορώ να το αρνηθώ, τουλάχιστον για μένα, ο πρώιμος ρομαντισμός έχει μια χροιά «παρακμής» και οι ηγέτες του δεν απολαμβάνουν τη συμπάθειά μου. Όχι εντός των συνόρων του 1796, αλλά εντός των συνόρων του 1806, θα πρέπει κανείς να αναζητήσει μια πραγματικά ρομαντική γερμανική νεολαία».
Γ. Δ. Ζιούτος, «Ο Σαμίσσο και το έργο του», στο Ανταλαμπέρ φον Σαμίσο, Η αξιοθαύμαστη ιστορία του Πέτερ Σλέμιλ, ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, Αθήνα 1991
«Ο ρασιοναλισμός, η φιλοσοφία της αστικής τάξης στην άνοδό της, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί στις καθυστερημένες συνθήκες της φεουδαρχικής γερμανικής κοινωνίας. Αντίθετα, οι συνθήκες αυτές ήταν πρόσφορες για έναν αντι-ρασιοναλισμό. Αυτή η άρνηση της προόδου, -η οποία (πρόοδος) συντελέστηκε κατά τους αιώνες του καπιταλιστικού μετασχηματισμού και εκφράστηκε, ιδεολογικά, με τον ρασιοναλισμό-, θα ονομαστεί ρομαντισμός, ή ρομαντική φιλοσοφία.» (σελ. 12)
«Η συνθήκη της Βεστφαλίας (1648) αναγνώριζε στη Γερμανία 365 κράτη και κρατίδια, κάτω από πρίγκιπες και ηγεμόνες καθαρού φεουδαρχικού στυλ. Ζώντας στα μικρά […] αυτά κρατίδια οι μεγάλοι Γερμανοί διανοητές του 18ου αιώνα (Λέσσιγκ κλπ) μπόρεσαν να ενστερνιστούν και να επεξεργαστούν τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες που είχαν αναπτυχθεί στα μεγάλα συγκεντρωτικά κράτη (Αγγλία, Γαλλία) και αφού τις συναρμολόγησαν με την ουμανιστική γερμανική κληρονομιά του 15ου και του 16ου αιώνα, έδωσαν στις ιδέες αυτές νέα έκφραση, που βρίσκουμε στην κλασική γερμανική φιλοσοφία και λογοτεχνία […]. Από την άλλη, η παλιά μυστικιστική παράδοση (Eckhart, Suso, Tauler) αποτελούσε το οπλοστάσιο της πνευματικής αντίδρασης. Τελευταία ακόμα οι θεωρητικοί του ναζισμού (Rosenberg) επικαλέστηκαν τον Έκχαρτ σαν τον προφήτη του γερμανικού έθνους και του «αρειανισμού». (σελ. 81)
«[…] σε χώρα που δεν υπάρχει πατρίδα αλλά επαρχίες (χώρες-Laender) βρίσκει μεγάλη απήχηση ο κοσμοπολιτισμός του 18ου αιώνα, όπως τον είχαν διαπλάσει οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φιλόσοφοι της καπιταλιστική ανάπτυξης και της αποικιακής εξάπλωσης. Με τη διαφορά πως, ενώ ο αγγλικός και κυρίως ο γαλλικός κοσμοπολιτισμός προβάλλουν έναν ιδανικό «πολίτη του κόσμου» πάνω στη βάση της ισοτιμίας των ευρωπαϊκών λαών, ο γερμανικός κοσμοπολιτισμός υψώνει τον τύπο του «ενάρετου Γερμανού» με τις μεσαιωνικές αρετές του (πιστότητα και αφοσίωση στον αρχηγό, θάρρος και αυτοθυσία, εγκράτεια) σε καθολικό πρότυπο που οι λαοί πρέπει να ακολουθήσουν αναγνωρίζοντας την υπεροχή του […]» (σελ. 13).
«Ο «ενάρετος Γερμανός» με τις μεσαιωνικές αρετές του, που οι άλλοι λαοί πρέπει να παραδεχτούν σαν οδηγό […], είναι, ιστορικά, ο πρόγονος του κατοπινού αρείου» […] (σελ. 82).
.jpg)
«[…] γίνεται φανερό τι είδους θα είναι τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία μιας ξένης κουλτούρας, που θα πάρει στα χρόνια 1800, τη μορφή ξένης κατοχής (ναπολεόντεια αυτοκρατορία) και που θα αντιπροσωπεύει στην ηπειρωτική Ευρώπη το θρίαμβο της νέας αστικής κοινωνίας και των δημοκρατικών ιδεών. Οι στόχοι (του γερμανικού ρομαντισμού), που καθόρισε η ιστορική ανάγκη είναι σαφείς: ο ρασιοναλισμός και η καπιταλιστική προοδευτική ανάπτυξη, η πρόοδος γενικά. Ενάντια στους δυο αυτούς στόχους, θα στηθούν, σαν μεσαιωνικές πολεμικές μηχανές, η παράδοση, το παρελθόν, η φεουδαρχική ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας και ο αντι-ρασιοναλισμός (μυστικισμός, εξωλογική θεώρηση των φαινομένων). Ενάντια στον διαφωτισμό του 18ου αιώνα θα στηθεί το φράγμα ενός μεσαιωνικού σκοταδισμού: έκφρασή του θα είναι ο γερμανικός ρομαντισμός» (σελ. 15)
Σχόλια:
Οι στόχοι (του γερμανικού ρομαντισμού), που καθόρισε η ιστορική ανάγκη είναι σαφείς: ο ρασιοναλισμός και η καπιταλιστική προοδευτική ανάπτυξη, η πρόοδος γενικά. Ενάντια στους δυο αυτούς στόχους, θα στηθούν, σαν μεσαιωνικές πολεμικές μηχανές, η παράδοση, το παρελθόν, η φεουδαρχική ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας και ο αντι-ρασιοναλισμός (μυστικισμός, εξωλογική θεώρηση των φαινομένων). Ενάντια στον διαφωτισμό του 18ο αιώνα θα στηθεί το φράγμα ενός μεσαιωνικού σκοταδισμού: έκφρασή του θα είναι ο γερμανικός ρομαντισμός» (σελ. 15)
Ό,τι χρειάζεται να ξέρετε για την ιδεολογία της Λέσχης ενσαρκώνεται σε αυτές τις προτάσεις...
In GOTH we trust
Στην πραγματικότητα ο όρος χρησιμοποιήθηκε εξαρχής από τους φιλελεύθερους για να χαρακτηρίσει τους υποστηρικτές του ancient regime στην αντιπαράθεση που ξεκίνησε στην Γαλλία από την Γαλλική Επανάσταση κι έπειτα. Για εμάς το πιο σωστό είναι η χρήση του όρου "αντιδιαφωτιστές". Ακριβής, ουσιαστικός και χωρίς υποτιμητικές αποχρώσεις. Για να τελειώνει αυτή η υπόθεση.
~ Horst Wessel
http://lexis.gs.uoa.gr/fileadmin/lexis.gs.uoa.gr/uploads/Germanikos_romantismos_End.pdf
Αλλά έχουμε πραγματικά σκεφτεί προσεκτικά τι είναι ο σύγχρονος εθνικισμός; Μήπως έχουμε ήδη αναγνωρίσει αυτό το φαινόμενο, το οποίο διαφέρει σαφώς από τον πατριωτισμό, ο οποίος, από την πλευρά του, δεν είναι πάνω από εκατό ετών; Έχουμε στην πραγματικότητα σκεφτεί τους λόγους για τους οποίους παραδόξως, αυτός μπορεί να φουντώσει με τον πιο ορμητικό τρόπο στις βιομηχανικές περιοχές και να αποτελέσει – σε περιοχές όπου ο κομμουνισμός έχει παρέλθει – την κληρονομιά, που εκείνος άφησε πίσω του;
Ως παλαιό μέλος του Χώρου, θα ήθελα απλώς να προτείνω να αναζητήσετε απαντήσεις και στην πλούσια βιβλιογραφία της ελληνικής εθνικιστικής-πατριωτικής διανόησης.
Το συνάδελφο έθνος μας έχει διαγράψει μια τόσο εντυπωσιακή ιστορική πορεία που δεν χρειάζεται να στρεφομαστε στο εξωτερικό προς αναζήτηση πνευματικής καθοδήγησης.
Καλοί οι Γερμανοί αλλά ας μην λησμονουμε πως όταν οι λαμπροί προπάτορες μας έχτιζαν ακροπόλεις, εκείνοι καταβρόχθιζαν αχόρταγα βελανίδια και χαρούπια.
Φιλικά,
Αλέξανδρος
Η ρομαντική σκέψη, από την οποία ξεπήδησαν οι θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας μας, περιλαμβάνει Πλάτωνα, Αριστοτέλη και ευρύτερη ελληνική φιλοσοφία στον πυρήνα της.
Ωστόσο, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι μετά την πτώση στην τουρκοκρατία μας προσπέρασαν στο πεδίο της διανόησης -και μάλιστα σε απόσταση που δείχνει δύσκολο να καλυφθεί αν δεν πραγματοποιηθούν κοσμοϊστορικές αλλαγές- άλλα έθνη της Ευρώπης. Καλώς ή κακώς, αυτό που χονδρικά -και αφαιρετικά χοντροκομμένα- αποκαλούμε σήμερα (σχεδόν παγκοσμίως) "εθνικιστική ιδεολογία" διαμορφώθηκε θεωρητικά από τους Γερμανούς πρωτίστως και τους Βρετανούς με τους Γάλλους δευτερευόντως, ρομαντικούς διανοητές του 18ου και του 19ου αιώνα. Στην Ελλάδα άρχισε να φτάνει, ισχνά και σταδιακά, ο εθνικισμός (όχι ως αίσθηση του ανήκειν -υπό αυτή την εκδοχή υπήρχε όντως από την αρχαιότητα) ως ιδεολογία που πρότεινε μια συγκεκριμένη οργάνωση του δημόσιου βίου και της κοινωνίας, από την δεκαετία του 1850 κι έπειτα.
Το μεγάλο επίτευγμα των ρομαντικών ήταν ότι έφτιαξαν ένα "κλειδί" που μπορούσε να προσαρμοστεί σε κάθε εθνική πύλη. Αυτό είναι η "εθνικιστική ιδεολογία". Μην την συγχέουμε με το πατριωτικό συναίσθημα, με την αυτοσυνείδηση της εθνικής υπόστασης και ταυτότητας και με την ευρύτερη φιλοσοφική σκέψη (αισθητική, οντολογική κλπ). Αυτά προϋπήρχαν της εθνικιστικής ιδεολογίας πράγματι και τα περισσότερα είχαν ελληνικές καταβολές ή ελληνικές αποχρώσεις.
"Patria o muerte!" φωνάζουν οψίμως κάποιοι εθνικιστές, έχοντας την αφελή ψευδαίσθηση ότι αυτό το σύνθημα, με τα πραγματικά ιδεολογικά του συμφραζόμενα, συνάδει με την αγάπη τους για την πατρίδα, το έθνος και τη φυλή. Ο Τσε Γκεβάρα, αυτή η χαμερπής φυσιογνωμία με τα εξωτικά χαρακτηριστικά, με τον οποίο ταυτίζονται τόσο έντονα ορισμένοι εθνικιστές, ήταν ένας άσπονδος εχθρός του εθνοφυλετικού ιδεώδους. Δεν ήταν υπέρ της πατρίδας όπως την προσδιορίζουμε εμείς, αλλά μιας παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης που θα "έσβηνε" τα έθνη και τις φυλές στο όνομα μιας αταξικής διαφυλετικής "αλληλεγγύης".
Ο Τσε Γκεβάρα μισούσε τον εθνικισμό ως εργαλείο διαίρεσης των λαών. Δεν πίστευε σε έθνη, αλλά σε μια παγκόσμια ταξική πάλη όπου όλοι οι "καταπιεσμένοι" – ανεξαρτήτως καταγωγής – ενώνονται ενάντια στον "ιμπεριαλισμό". Έβλεπε τον κόσμο σαν ένα πεδίο μάχης χωρίς σύνορα, όπου ο εθνικισμός είναι εμπόδιο στην "ενότητα" των προλεταρίων.
Το σύνθημα "patria o muerte" δε σημαίνει αυτό που αντιλαμβάνονται καλοπροαίρετα ορισμένοι. Για τον Τσε Γκεβάρα, η "πατρίδα" δεν συνδεόταν με καμία εθνική ταυτότητα, αλλά με μια ευρύτερη, διεθνή "πατρίδα" των καταπιεσμένων. Στο περίφημο "Μήνυμα προς την Τρικοντινεντάλ" το 1967, έγραψε: «Να πεθάνεις κάτω από τη σημαία του Βιετνάμ, της Βενεζουέλας, της Γουατεμάλας, του Λάος, της Γουινέας, της Κολομβίας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας – για να αναφέρω μόνο λίγα σκηνικά του σημερινού ένοπλου αγώνα – θα ήταν εξίσου ένδοξο και επιθυμητό για έναν Αμερικανό, έναν Ασιάτη, έναν Αφρικανό, ακόμα και έναν Ευρωπαίο». Είναι η ίδια ρητορική που χρησιμοποίησαν οι μπολσεβίκοι για να αποσυνθέσουν έθνη και παραδόσεις.
Ο Τσε Γκεβάρα ήταν, επίσης, σφοδρός πολέμιος του φυλετισμού, βλέποντάς τον ως εργαλείο του καπιταλισμού για να διαιρεί την εργατική τάξη. Στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη το 1964, καταδίκασε ρητά το φυλετικό καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική: «Μιλάμε για να προειδοποιήσουμε τον κόσμο για ό,τι συμβαίνει στη Νότια Αφρική. Η βάναυση πολιτική του απαρτχάιντ εφαρμόζεται μπροστά στα μάτια των εθνών του κόσμου. Οι λαοί της Αφρικής αναγκάζονται να υπομένουν το γεγονός ότι στην αφρικανική ήπειρο η υπεροχή μιας φυλής έναντι άλλης παραμένει επίσημη πολιτική, και ότι στο όνομα αυτής της φυλετικής υπεροχής διαπράττονται φόνοι με ατιμωρησία».
Και συνεχίζει στην ίδια ομιλία, καταγγέλλοντας τον φυλετικό διαχωρισμό των ΗΠΑ: «Εκείνοι που σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά και τους διακρίνουν καθημερινά λόγω του χρώματος του δέρματός τους· εκείνοι που αφήνουν ελεύθερους τους δολοφόνους των μαύρων, προστατεύοντάς τους, και επιπλέον τιμωρούν τον μαύρο πληθυσμό επειδή απαιτούν τα νόμιμα δικαιώματά τους ως ελεύθεροι άνθρωποι – πώς μπορούν αυτοί που το κάνουν αυτό να θεωρούν τους εαυτούς τους φύλακες της ελευθερίας;».
Στην πραγματiκότητα, ο Τσε Γκεβάρα δεν καταδίκασε απλώς τον φυλετισμό, αλλά προώθησε εμμέσως πλην σαφώς τον νέγρικο εθνοφυλετισμό, λειτουργώντας ως προάγγελος του σύγχρονου δικαιωματισμού και του BLM. Πιο συγκεκριμένα, σε άλλη ομιλία του, στην Πανεπιστήμιο του Λας Βίλας το 1959, ανέφερε:
«Το πανεπιστήμιο πρέπει να χρωματιστεί μαύρο και μουλάτο {ο όρος «μουλάτο» (mulato στα Ισπανικά) χρησιμοποιείται για να περιγράψει ανθρώπους με μικτή φυλετική καταγωγή} – όχι μόνο ως προς τους φοιτητές αλλά και τους καθηγητές. Σήμερα ο λαός στέκεται στην πόρτα του πανεπιστημίου, και το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει ευέλικτο. Πρέπει να χρωματιστεί μαύρο, μουλάτο...αλλιώς θα μείνει χωρίς πόρτες. Και τότε ο λαός θα το γκρεμίσει και θα το βάψει με τα χρώματα που βλέπει κατάλληλα».
Μην αφήνετε την άγνοια να σας κάνει να εναγκαλίζεστε εχθρούς της Ιδέας. Σε λίγο θα σας παρουσιάσουν και τον Νέλσον Μαντέλα ως ιδεολογικό πρότυπο... Αν ο πατριωτισμός δεν είναι φυλετικός, τότε καθίσταται κίβδηλος και απορριπτέος. Συνέλθετε, πριν γίνουμε όλοι "σύντροφοι" σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα και φυλές...Ναι, φωνάζουμε Patria o muerte, αλλά για τη δική μας φυλετική πατρίδα, όχι για το παγκόσμιο διαφυλετικό προλεταριάτο που ονειρευόταν το σύμβολο των μπολσεβίκων μεγαλοαστών.
ο Θανούλης είναι με τον φυλετικό εθνικισμό; χαχαχα
Mario La Ferla - L' Altro Che
Πάλι κουβά Στέλιο;
https://derkamerad.com/2014/12/13/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%8D-leon-degrelle-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA/
ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: Κύριε Ντεγκρέλ, είστε σοσιαλιστής;
ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ: Μα φυσικά, αφού ο σοσιαλισμός είναι το σπουδαιότερο σημείο της πολιτικής του Χίτλερ. Είναι βλακεία να ταυτίζεται ο σοσιαλισμός με τον Μαρξισμό. Για μας τους Εθνικοσοσιαλιστές, είναι αντίθετα πράγματα. Επειδή θεωρώ, ότι απευθύνομαι σε συνειδητοποιημένους αναγνώστες, δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις τεράστιες διαφορές σοσιαλισμού – Μπολσεβικισμού.
ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: Κύριε Ντεγκρέλ, πιστεύετε ότι ο Μπολσεβικισμός έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό ;
ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ: Ούτε έχει και ούτε είχε ποτέ να προσφέρει. Από την εποχή των Λαϊκών Μετώπων, που ήταν περισσότερο αντι λαϊκά παρά λαϊκά, έως σήμερα ο Μπολσεβικισμός το μόνο που έχει «δώσει» στους εργάτες, είναι μιζέρια, ανέχεια, εργασιακές σχέσεις χειρότερες και από αυτές τις Φεουδαρχίας και τίποτα περισσότερο. Ο Εθνικοσοσιαλισμός, ανέβηκε στην εξουσία έχοντας στο πλευρό του την πλειοψηφία του λαού, με όλους τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο Μπολσεβικισμός όμως παρέμεινε μια ισχνή μειοψηφία κομματικών κομισάριων, η οποία ζει παρασιτικά στις πλάτες του λαού. Ο Γκορμπατσώφ, το μόνο που μπορεί να κάνει και το κάνει με μέγιστη επιτυχία, είναι να διορθώσει τη βιτρίνα του Σοβιετικού καθεστώτος. Το «αρχιπέλαγος» των Γκουλάγκ, όπως έλεγε ο Σολζενίτσυν δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί. Τα εκατομμύρια των ψυχιατρείων, οι εκτοπίσεις , έχουν δείξει στον κόσμο τι σημαίνει «δικτατορία του προλεταριάτου».
Τρικυμία εν κρανιω το επιχείρημα σου.
Ο Χασάν Νασράλα τότε ανατίναζε γιάνκηδες φαντάρους απ' τη Βηρυτό ως τη Μαδρίτη
https://en.wikipedia.org/wiki/1983_Beirut_barracks_bombings
https://en.wikipedia.org/wiki/El_Descanso_bombing
Ο Ντεγκρέλ τι το επαναστατικό έκανε ακριβώς;
Όπου μάλιστα σε αυτή την ένωση δεν δεχόταν η Βαυαρία την Πρωσική ηγεμονία, γι' αυτό και είχε την μορφή μιας χαλαρής ένωσης αρχικά, υπό τον καγκελάριο Όττο Φον Μπίσμαρκ.
Επίσης, αυτός ο γερμανικός εθνικισμός του 1848 ήταν εκείνος της αίσθησης του ανήκειν. Ήταν η αίσθηση της κοινής εθνικής προέλευσης που οδήγησε στο συγκεκριμένο πολιτικό αίτημα. Δεν ήταν ο εθνικισμός ως ιδεολογία. Ως πρόταση οργάνωσης του δημόσιου βίου.
Κατά αντίστοιχο τρόπο ο ελληνικός εθνικισμός του 1821 ήταν επίσης της αίσθησης του ανήκειν και κατέληγε στο αίτημα του ανεξάρτητου κράτους. Δεν ήταν ο εθνικισμός ως ιδεολογία που προτείνει μια συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης του δημόσιου βίου. Αυτός εμφανίστηκε στην Ελλάδα σταδιακά από την δεκαετία του 1850.
Ευρωπαίος: «Εδώ η περίπτωση είναι διαφορετική. Εμείς έχουμε δύναμη, πλοία, χρήματα, κανόνια, πολιτισμό.»
Ασιάτης: «Αυτοί οι λαοί δεν έχουν πολιτισμό; Ο πολιτισμός τους μού φαίνεται ό,τι καλύτερο που υπάρχει στο ανθρώπινο γένος. Δες τη δομή του σώματός τους, τη φυσιογνωμία και τον τρόπο ζωής τους. Δες τα έθιμά τους, την ανατροφή τους, μάθε τη γλώσσα τους. Διάβασε τους ποιητές τους, άκου τους σοφούς τους.»
Ευρωπαίος: «Όσο ωραία κι αν ακούγονται όλα αυτά. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι Ινδοί ζουν κάτω από έναν διπλά σκληρό ζυγό, τον ζυγό της θρησκείας τους και τους δεσποτικούς κυρίους τους; Γιατί είναι δηλαδή κακό που οι Χριστιανοί προσπαθούν να τους ελευθερώσουν από αυτό;»
Ασιάτης: «Α, θα το έκαναν αυτό! Αλλά τώρα οι Ινδοί λένε: "Τι ωφελεί αν βγάλεις τα βρώμικα σίδερα από τα πόδια κάποιου και τους βάλεις νέα επιχρυσωμένα σίδερα;" Οι Ευρωπαίοι έκαναν αυτούς τους υπομονετικούς ανθρώπους πιο ευτυχισμένους ή μήπως λιγότερο ευτυχισμένους; Έχουν αυξήσει ή μειώσει τα βάρη τους; Έχουν αφαιρέσει τη γη, το σύνταγμα και την αυτονομία τους και έχουν μολύνει τον ιερό τους τόπο με κακίες, φρικαλεότητες και ντροπή».
- Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ: Διάλογος Ευρωπαίου-Ασιάτη, "Αδράστεια", 1801.
Ζουλίμα (σκλάβα από την Ανατολή): «Πόσο ειρηνικά θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να επισκεφτούν τον Πανάγιο Τάφο χωρίς να χρειαστεί να ξεκινήσουν έναν τρομερό, άχρηστο πόλεμο που […] χώρισε για πάντα την Ανατολή από την Ευρώπη.[ . . . ] Οι [μουσουλμάνοι] πρίγκιπές μας τίμησαν με ευλάβεια τον τάφο του αγίου σας, τον οποίο θεωρούμε και θείο προφήτη».
- Νοβάλις, Χάινριχ φον Οφτερντίνγκεν, 1800.
"σε χρόνους παλαιούς ολόκληρη η φύση πρέπει να ήταν πιο μεστή από σήμερα. [...] δυνάμεις που και αυτός ο άνθρωπος σπανίως τώρα πια αισθάνεται και απολαμβάνει, τέτοιες δυνάμεις κινούαν τότε τα άψυχα σώματα [...] Σε πανάρχαιους λοιπόν χρόνους και στα μέρη που είναι σήμερα η Ελληνική Αυτοκρατορία, λένε ταξιδιώτες, άκουσαν οι ίδιοι με τα αυτιά τους [...] πως υπήρχαν άνθρωποι ικανοί να ζωογονούν τα δάση, να ξυπνούν τα κρυμμένα στους κορμούς των δέντρων πνεύματα, [...]να μερώνουν θεριά, [...] ακόμη και να βάζουν τα άψυχα τα βράχια να στήνουν αρμονικούς χορούς. Ήταν, λέει, προφήτες και ιερείς μαζί, νομοθέτες κα γιατροί, [...] Κι ενώ πριν στην κτίση βασίλευε το χάος, η σύγχυση και ο ανταγωνισμός, εκείνοι έφεραν μαζί τους την τάξη, την αρμονία και την ειρήνη. Το περίεργο είναι εδώ πως έμειναν μεσ' στην μνήμη τα υπέροχα ίχνη της παρουσίας των μεγάλων εκείνων ευεργετών αλλά χάθηκε τόσο η τέχνη τους όσο και αυτή η τρυφερότητα της φύσης. (Νοβάλις Η προσδοκία, σελ. 37-38)
"Τα βλέμματα όλων προσηλώθηκαν στο περίλαμπρο σπαθί, ο Χάινριχ μάλιστα το πήρε στα χέρια του νιώθοντας να τον κατακλύζει πολεμικός ενθουσιασμός. Έσκυψε και το ασπάστηκε με κατάνυξη. Οι ιππότες χαιρέτισαν την συμπεριφορά του. [...] Είχε αποσβολωθεί, το χέρι του λες και δεν μπορούσε να αφήσει το σπαθί. "Σκέψου το καλά παιδί μου", είπε ο ηλικιωμένος ιππότης. "Ετοιμάζεται νέα σταυροφορία. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας θα οδηγήσει τον στρατό μας στην ανατολή. Σ' ολόκληρη την Ευρώπη αντηχεί ξανά το κάλεσμα του Σταυρού, παντού αφυπνίζεται το ηρωικό φρόνημα. Ποιος ξέρει, ίσως μέσα στο χρόνο βρεθούμε ξανά πλάι μέσα στην κοσμοξακουστή Ιερουσαλήμ να πανηγυρίζουμε το θριάμβό μας και πίνοντας κρασί από την πατρίδα να μελετάμε τον τόπο μας. (ο.π. σελ. 67-68)