Ήταν κάπου στα 2009 όταν ο Σταύρος του Μαύρου Κρίνου επέμενε να μου γνωρίσει τον ιππέα. Επηρεασμένος καθώς ήταν από τις παλιομοδίτικες αλλά επικοινωνιακά θεμελιωμένες ρητορικές τεχνικές του (ιππέα) Τέλη, ο Σταύρος θεωρούσε ότι θα έφερνε κάτι καλό για τον εθνικιστικό χώρο η γνωριμία μας. Αντιθέτως, εγώ ήμουν επιφυλακτικός με όλους εκείνους που αργότερα αποκάλεσα ειρωνικά «εθνικιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου». Σαφώς αναγνώριζα στον Τέλη, -έχοντας παρακολουθήσει ορισμένες εμφανίσεις του στην τηλεόραση και σε δίκτυα, κι έχοντας διαβάσει κάποια κείμενά του-, μια ραφιναρισμένη παρουσία σε σύγκριση με τον Μιχαλολιάκο, τον Πλεύρη και άλλες φιγούρες του χώρου. Όμως, από την άλλη, ακόμη και η τηλεοπτική απόσταση ανάμεσα στον πομπό και τον δέκτη της εικόνας δεν ήταν αρκετή για να κρύψει εντελώς εκείνο που αντιλαμβανόμουν ως προβληματικό υπόβαθρο αυτού του ανθρώπου. Η επιτηδευμένα avant garde ρητορική, η αδυναμία αποφυγής της τυπικά φιλολογικής κλασικίζουσας ρητορείας και άλλα στοιχεία του λόγου του, σε συνδυασμό με τις φήμες που θυμάμαι να τον ακολουθούν από τότε που ήμουν μαθητής γυμνασίου, ενίσχυαν την επιφυλακτικότητά μου. Όμως, ο Σταύρος ήταν ανένδοτος. Παρακάμπτοντας τις αρνήσεις μου, κανόνισε να συναντηθούμε. Δεν ήθελα να του διαταράξω την ευφορία που έβλεπα να τον διακατέχει γιατί ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα δικαιωνόταν η επιφυλακτικότητά μου και θα καταλάβαινε μόνος του τι πραγματικά συνέβαινε. Έτσι, η αναμενόμενη συνάντηση πραγματοποιήθηκε.
Μόλις είδα από κοντά τον ιππέα δέχτηκα το ψυχρό ράπισμα ενός απροσδιόριστου συναισθήματος. Έκπληξη, ανάμικτη με εκνευρισμό και αμηχανία. Από την μέση και πάνω ήταν ντυμένος «κανονικά» ενώ από την μέση και κάτω «παράδοξα». Φορούσε ένα γυναικείο κολάν παντελόνι, ανοιχτού μωβ χρώματος. Ξέρω, μπορεί κάποιοι να διερωτηθούν αν ήταν παντελόνι ιππασίας και άλλα σχετικά. Όχι παιδιά. Δεν ξέρω αν είχε κάποια σχέση με την ιππασία. Ξέρω ότι ήταν ένα γυναικείο κολάν από το οποίο προεξείχαν, με μια προκλητικότητα που μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι, σημεία του σώματός του που όλοι μπορείτε να υποθέσετε. Μέσα μου μια φωνή ούρλιαζε, «που πάμε με αυτόν; Θα γυρίζουν όλοι να μας κοιτάζουν αν βγούμε έξω». Αλλά, είτε λόγω αιφνιδιασμού είτε λόγω μιας κακώς νοούμενης συστολής που με χαρακτήριζε όταν ήμουν μικρότερος, δεν αντέδρασα. Έμεινα και συζήτησα κοντά δυο ώρες με τον ιππέα και τον Σταύρο, ευτυχώς μακριά από πολλά βλέμματα.
«Ξέρεις, ο πατέρας μου ήταν ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το αεροδρόμιο του Ελληνικού», μου είπε ο ιππέας, κάποια στιγμή, επιδιδόμενος στην γνωστή ψευδολογία του.
«Το πολιτικό ή το στρατιωτικό;» τον ρώτησα.
«Ολόκληρο. Χτίστηκε από τους Γερμανούς επί Χίτλερ αλλά ο πατέρας μου σταμάτησε να συνεργάζεται μαζί τους και κάποια στιγμή έδωσε τα σχέδια του αεροδρομίου στους Άγγλους. Οι Άγγλοι τα χρησιμοποίησαν για να το βομβαρδίσουν», απάντησε ο Τέλης.
Είχε αρχίσει να πλέκει μια από τις αφηγήσεις τις οποίες τα επόμενα χρόνια καθιέρωσε στα social media αλλά μέχρι τότε αφιέρωνε αποκλειστικά στους συναγωνιστές που συναντούσε. Το παράξενο ήταν ότι περιέγραφε με υπερηφάνεια μια υποτιθέμενη αλλαγή στρατοπέδου του πατέρα του, που στα μάτια ενός λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου θα έπρεπε να αξιολογηθεί ως λαμογιά ή προδοσία. Αυτό με έκανε να τον ρωτήσω παραξενεμένος.
«Μια με τους Γερμανούς, την άλλη με τους Άγγλους, δεν ήρθες σε ρήξη με τον πατέρα σου όταν σου περιέγραφε αυτή του την στάση;»
«Όχι φυσικά» ήταν η απάντησή του.
«Γιατί;» απόρησα.
«Γιατί στα κρατητήρια του αεροδρομίου ήταν κλεισμένοι κομμουνιστές. Με τους αγγλικούς βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν και επιτελέστηκε ένα εθνικά ωφέλιμο έργο», αποφάνθηκε ο «ιππέας μας».
Μέσα σε δύο λεπτά είχε αραδιάσει ένα (ακόμα) ψευδές σενάριο για το οικογενειακό του status και είχε δικαιολογήσει την εναλλαγή πολιτικών στρατοπέδων, σαν να ήταν πουκάμισα, με την αιτιολογία ότι μια τέτοια απόφαση είχε ως θετική συνέπεια τον θάνατο κομμουνιστών αιχμαλώτων από αγγλικούς βομβαρδισμούς. Ο ιππέας δικαίωνε αυτό που είχα αντιληφθεί από τότε που ήμουν πιτσιρικάς. Πίσω από τον φαινομενικό εθνικοσοσιαλισμό των «εθνικιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου» κρυβόταν ο αμερικανοκίνητος, κοκκινοπροβίτικος, αντικομμουνισμός της Δεξιάς. Αυτός ήταν ο καημός τους, αυτό το βαθύτερο κίνητρο της δράσης τους, αυτή η πραγματική τους πίστη, αυτή η εμμονή τους. Το μίσος προς τους κομμουνιστές. Τα υπόλοιπα περί Χίτλερ ήταν ρητορικές επενδύσεις.
Το σενάριο με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο πατέρα του ιππέα έφερε την συζήτηση στα περί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια στιγμή τον ρωτήσαμε με τον Σταύρο πώς αξιολογούσε τον Μεταξά. Ο ιππέας απάντησε ότι ο Μεταξάς είχε μια αξιοσημείωτη προσφορά στην ιστορία της «αντιδημοκρατικής σκέψεως», αν και υστερούσε ως προσωπικότητα συγκρινόμενος με ηγέτες των φασιστικών κινημάτων της κεντρικής και της δυτικής Ευρώπης. Όταν η συζήτηση έφευγε από τον εαυτό και την οικογένειά του, ο ιππέας μεταμορφωνόταν σε έναν κανονικό συνομιλητή, σταματούσε τα ασύστολα ψεύδη και εξέφραζε τις γενικά αποδεκτές απόψεις του «χώρου» εκείνης της εποχής, καθώς και οξυδερκείς κρίσεις για την πολιτική ποιότητα των περισσότερων γνωστών προσώπων που τον απάρτιζαν.
Μπορεί ο ιππέας και οι υπόλοιποι μπροστάρηδες της γενιάς του να ήταν ο ένας χειρότερος από τον άλλο ωστόσο διέθεταν κάποιους κοινούς πολιτικούς κώδικες και ένα πλαίσιο παρόμοιων ιδεολογικών αναφορών που συνέθεταν αυτό το οποίο ονομάζαμε «εθνικιστικό χώρο». Η αποτίμηση που παρέθεσε ο Τέλης για τον Μεταξά ήταν πάνω κάτω αποδεκτή από όλο τον χώρο. Ορισμένοι μπορεί να ήταν περισσότερο «μεταξικοί» και να έβρισκαν πιο πολλά θετικά στον μπαρμπα-Γιάννη, άλλοι να ήταν «χιτλερικοί», άλλοι με τον Χοσέ Αντόνιο και πάει λέγοντας. Πάντως, άπαντες θεωρούσαν ότι αυτά τα πρόσωπα ταξινομούνταν σε ένα ενιαίο ιδεολογικό πλαίσιο. Άπαντες θεωρούσαν ότι ανήκαν σε έναν πολιτικό χώρο με κοινές, λίγο πολύ, ιδέες και πολιτικές προτάσεις. Άπαντες θεωρούσαν αδιανόητο να καταναλωθεί πολιτική ενέργεια για να γίνουν οργανωμένες απόπειρες μείωσης της ιστορικής αξίας ορισμένων προσώπων (πχ Μεταξάς) προς όφελος άλλων (πχ Χίτλερ). Μέχρι και το 2010-11 θα ακουγόταν εξωπραγματική η επικέντρωση του εθνικιστικού χώρου σε παρόμοιου περιεχομένου εσωτερικά θέματα. Όποιοι ξεκινούσαν μια τέτοια προσπάθεια θα αντιμετωπίζονταν ως προβοκάτορες ή παρανοϊκοί και θα απομονώνονταν άμεσα.
Όμως, τότε ήταν ακόμη τα προ-μνημονιακά χρόνια. Ο εθνικιστικός χώρος αφορούσε ελάχιστους Έλληνες και το σύστημα εξουσίας τον αντιμετώπιζε ως κάτι παρακμιακό. Δεν τον υπολόγιζε ως παράγοντα διαμόρφωσης του πολιτικού γίγνεσθαι. Μπορεί οι κυπατζήδες και οι εγκάθετοι της Δεξιάς να έκαναν τα βρώμικα παιχνίδια τους εντός των πλαισίων του χώρου αλλά ο ιδεολογικός του πυρήνας παρέμενε -ανεπεξέργαστος ουσιαστικά αλλά και- ακέραιος σε ένα στοιχειωδώς αποδεκτό επίπεδο. Η κατάσταση, ωστόσο, άλλαξε άρδην μετά το 2011 και το κίνημα των Αγανακτισμένων. Μέσα από τους Αγανακτισμένους ο εθνικισμός απενοχοποιήθηκε και σε συνδυασμό με τις εσωτερικές (υποχώρηση ΛΑΟΣ, άνοδος Χρυσής Αυγής) και εξωτερικές (μαζικοποίηση συντηρητικών και εθνικιστικών κινήσεων πανευρωπαϊκά και ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης λίγο αργότερα) πολιτικές εξελίξεις, το περιθωριακό πολιτικό περιβάλλον που φιλοξενούνταν μέχρι τότε στον ΛΑΟΣ, στην ολιγομελή Χρυσή Αυγή και σε ελάχιστες μικρότερες κινήσεις εκτοξεύτηκε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.
Πλέον ο εθνικιστικός χώρος είχε γίνει κεντρικός ρυθμιστικός παράγοντας της πολιτικής καθημερινότητας. Αυτό σήμαινε ότι το σύστημα εξουσίας θα τον αντιμετώπιζε με διαφορετικό τρόπο. Έπρεπε να τον διασπάσει, να αλλοιώσει τις ιδεολογικές αρχές του, μετατρέποντάς τον οριστικά σε μια ελεγχόμενη ουρά της καπιταλιστικής Δεξιάς, και να υπονομεύσει τις μέχρι τότε παραδεδομένες αξίες του. Κι επειδή αυτό δεν γινόταν να επιτευχθεί απλά με μιντιακές επιθέσεις, με επιθετικές μαρξιστικές ρητορικές και με πολιτική αντιπαράθεση, το κύριο βάρος της εν λόγω προσπάθειας έπεσε στην χρήση των παλιών και νέων αχυρανθρώπων που θα εμφανίζονταν ως opinion leaders του ίδιου του εθνικιστικού χώρου και θα δρούσαν εντός των διευρυμένων πια πλαισίων του.
Η αρχή έγινε κάπου στα 2010-11 με τους Φώτη «εστιάτορα» και Περίανδρο. Το συγκεκριμένο ντουέτο δρούσε στο «βιβλιοπωλείο-χωρίς βιβλία» του κέντρου των Αθηνών, ξεκινώντας την συνεργασία του με μια επαναλαμβανόμενη ρητορική επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής. Ασφαλώς, υπήρχαν πολλοί λόγοι για να ασκήσει κανείς κριτική στο τσίρκο του Νίκου Μιχαλολιάκου. Όμως οι λόγοι αυτοί λίγο ενδιέφεραν το ντουέτο. Εκείνο που κινούσε τις περισσότερες ενέργειές τους ήταν το προσωπικό μίσος τους για τον Μιχαλολιάκο λόγω παλιανθρωπικών συμπεριφορών που θεωρούσαν ότι είχε επιδείξει εναντίον τους στο παρελθόν.
Το μένος ατόμων του «χώρου», που είχαν προσωπικές φιλοδοξίες και αντιπαθούσαν την Χρυσή Αυγή, ήταν η καλύτερη γέφυρα για να περάσουν στον «χώρο» οι στρατηγικές της Νέας Δημοκρατίας επί προεδρίας Αντώνη Σαμαρά, που εκείνη την περίοδο θεωρούσε ότι της άνηκε το μεγάλο εκλογικό ποσοστό το οποίο έδειχνε να χάνει ο ΛΑΟΣ και να συγκεντρώνει η Χρυσή Αυγή. Έτσι, μέσα από ένα βιβλιοπωλείο που δεν είχε βιβλία για πώληση αλλά συγκέντρωνε, για αρκετούς μήνες, όλους τους απογοητευμένους από την ηγεσία τους χρυσαυγίτες μαζί με αρκετούς ακροδεξιούς αρθρογράφους και bloggers, με έναν εκδοτικό οίκο που έκανε χρόνια να κυκλοφορήσει την πρώτη του έκδοση, σε έναν χώρο που ενοικιαζόταν στο κεντρικότερο σημείο των Αθηνών (δίπλα στην πλατεία Συντάγματος) διαχειριζόμενος από άνεργους μεσήλικες, άνοιξε ο κρουνός της κατευθυνόμενης από την συστημική Δεξιά ρητορικής εντός του εθνικιστικού χώρου στην μεταμοντέρνα της εκδοχή.
.jpg)
Την πρώτη περίοδο το «εστιατόριο»-βιβλιοπωλείο, μέσα από τα social media που διαχειρίζονταν οι ιδιοκτήτες του, άρχισε ένα λιβελογραφικό σφυροκόπημα της Χρυσής Αυγής. Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία βρισκόταν στο πόδι καθημερινά, λόγω του κινήματος των Αγανακτισμένων, κι απαιτούσε το τέλος της μεταπολίτευσης και την οριστική ιστορική καταδίκη των κλεπτοκρατών πολιτικών απατεώνων της συστημικής Δεξιάς και της κεντροαριστεράς με έναν τρόπο που θα έδινε στον εθνικιστικό χώρο ευρεία δυναμική στο πολιτικό περιβάλλον της νέας εποχής, η παρέα του «εστιάτορα» επέλεγε να βομβαρδίζει το διευρυμένο εθνικιστικό κοινό που επηρέαζε με μονοθεματικό αντιχρυσαυγιτισμό. Το σχέδιο ήθελε μια φαινομενικά εύλογη αρχή. Η συνέχεια επιφύλαξε το πιο σοκαριστικό στριπτίζ.
Η πρώτη κλιμάκωση έγινε με αραιές, στην αρχή, αναρτήσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ, που εκείνη την περίοδο είχε ρίξει όσο ποτέ άλλοτε τους αντιεθνικιστικούς τόνους και καλούσε σε αντιμνημονιακό μέτωπο όλους τους πολιτικούς χώρους, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η οργανωμένη antifa τον είχε στο στόχαστρο για κλείσιμο ματιού στους φασίστες. Όμως εκείνοι που ήθελαν να φορέσουν τον φερετζέ του πλέον αδιάλλακτου φασισμού χτυπούσαν πολιτικά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου και των λοιπών γνωστών πολιτευτών εκείνης της περιόδου εξίσου σκληρά με την Χρυσή Αυγή, αφήνοντας στο απυρόβλητο την μνημονιακή Νέα Δημοκρατία. Οι πλέον αδιάλλακτοι φασίστες έγραψα; Λάθος. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στο στόχαστρο του «εστιατορίου» και ο φασισμός!! Η προβοκάτσια περνούσε στα ενδότερα του πυρήνα της.
Η πιο οργανωμένη παρέα που συγκεντρωνόταν στο «εστιατόριο» υπό την καθοδήγηση του «εστιάτορα» και του Περίανδρου ήταν αυτή των παιδιών που σήμερα αποκαλούμε «περιανδρικούς» και αριθμούν πια δυο ολιγομελείς ομάδες έχοντας ως αιχμή της ρητορικής τους την γνωστή τηλεοπτική εκπομπή στο διαδίκτυο. Εκείνη, όμως, την εποχή, ο πυρήνας των θαμώνων του «εστιατορίου» δεν περιοριζόταν σε αυτά τα παιδιά. Ήταν πολύ μεγαλύτερος. Το «εστιατόριο» δεν είχε ακόμη αποκαλυφθεί ως φωλιά νεοδημοκρατικής προβοκάτσιας και ο εθνικιστικός χώρος δεν φημιζόταν για τους καλλιεργημένους πολιτικά ανθρώπους που φιλοξενούσε. Η συστημική Δεξιά έβλεπε ότι έπρεπε να εκμεταλλευτεί αυτή την έλλειψη πολιτικής καλλιέργειας για να παρουσιάσει στους αυξανόμενους ραγδαία, εκείνα τα χρόνια, εθνικιστές ακροδεξιές ρέπλικες του αληθινού εθνικισμού, προκειμένου να τους ελέγχει από μια ασφαλή απόσταση και να τους απορροφήσει στην κατάλληλη μελλοντική στιγμή εφόσον αυτοί δεν θα είχαν γαλουχηθεί σε αληθινά εθνικιστικές ιδέες.
Το σχέδιο έδειχνε να αποδίδει κάποιους καρπούς στις πρώτες φάσεις και δεν άργησε να έρθει η ώρα της εμβάθυνσης. Σταδιακά δεν γίνονταν μόνο η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στόχοι του «εστιατορίου» αλλά και αυτός ακόμη ο φασισμός με τον ριζοσπαστικά συντηρητικό εθνικισμό, συνοδευόμενοι από μια σειρά ιστορικών προσωπικοτήτων. Κάπου στα 2013-14 άρχισε η επίθεση «εστιατορίων και γκαρσονιών» στους Δραγούμη, Μεταξά, αδελφούς Στράσσερ, Έβολα, ιταλικό φασισμό, συντηρητική επανάσταση, Σίτσα Καραϊσκάκη, Ζαν Μαρί Λεπέν, Σαβίτρι Ντέβι, ακόμη και σε όσους από τους πατέρες των εθνικιστικών ιδεών του Ρομαντισμού είχαν πέσει στην αντίληψή τους. Όλοι και όλα τα παραπάνω υποτίθεται ότι αποτελούσαν κακές παραλλαγές της ιδέας και εκδοχές μπολσεβικισμού!! Οι αναλύσεις που οδηγούσαν σε τέτοια συμπεράσματα θα μπορούσαν να ακουστούν από θαμώνες εκπομπών της Αννίτας Πάνια και ανταγωνίζονταν στην κακοήθη αλλοίωση νοημάτων κείμενα της ΟΑΚΚΕ. Ο Δραγούμης, ο Μεταξάς, ο Έβολα, οι Στράσσερ, ο Χοσέ Αντόνιο αλλά και οι Σπένγκλερ, Κλάγκες, Γιούνγκερ, Φίχτε, όλοι κοντολογίς οι διανοητές της ιδεολογίας ήταν άχρηστοι ή προδότες και μικροί μπροστά στον «εστιάτορα», στον Περίανδρο και, κυρίως, στον «Άβαταρ» Χίτλερ. Αδιάφορο αν σύγκριναν πολιτικούς με διανοητές, αδιάφορο αν δεν είχαν διαβάσει κανέναν απ’ όσους απέρριπταν ουσιαστικά. Σημασία είχε να γαλουχηθεί το εθνικιστικό κοινό της χώρας με αυτές τις αντιλήψεις.
Όταν ρωτούσε κανείς εκείνους τους τύπους ποιους διανοητές αποδέχονταν, απαντούσαν επιλέγοντας (παραδόξως) πρόσωπα που είχαν ορθολογιστικά τεχνοκρατικό μορφωτικό υπόβαθρο και μια κάποια σύνδεση με την ελεύθερη αγορά ή με μηχανισμούς που συνδέονταν με την ευρωπαϊκή Δεξιά. Μπορεί ο Δραγούμης, ο Μεταξάς, ο Λεπέν, ο Ραούτι, ο Τύνταλ ή ακόμη και διανοητές όπως ο Φίχτε, ο Λαγκάρντ, ο Μπαρρές και ο Μύλλερ να ήταν άχρηστοι αλλά έπρεπε να γίνει αποδεκτός ο αριβίστας Καρλ Σμιτ, ο άσχετος με το πεδίο των πολιτικών ιδεολογιών (αλλά σίγουρα καταπληκτικός φιλόσοφος του πολέμου και ποιοτικά σκεπτόμενος) Κλαούζεβιτς, κάθε λοχίας των SS, κάποιος Βουλπιώτης και ορισμένοι ακόμη συνεργάτες των Γερμανών επί κατοχής στα πλαίσια του δοσιλογισμού. Μαζί με αυτούς, βέβαια, έπρεπε να γίνουν αποδεκτοί και «φάροι» της πολιτικής ποιότητας και της ιστορικής επιτυχίας, όπως οι Στυλιανός Παττακός, Γιώργος Παπαδόπουλος, Μίμης Ιωαννίδης, καθώς και αξιωματικοί κάκιστης φήμης που αναγκάστηκε ο Χίτλερ να επιστρατεύσει από τις φυλακές όταν δεν έβρισκε άλλους στρατιώτες για να συνεχίσει τον αγώνα της χώρας του στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ακόμη πιο παράδοξο; Ανάμεσα στους αποδεκτούς από το «εστιατόριο» άρχισε να αχνοφαίνεται ότι θα ήταν και ορισμένοι πολιτικοί της φιλελεύθερης παράταξης, όπως οι Παύλος Γύπαρης και Ελευθέριος Βενιζέλος (ο τελευταίος υπό όρους, για να μην καρφωθούν εντελώς)!!!
Όλα αυτά, επαναλαμβάνω, την περίοδο που ένα μεγάλο εκλογικό κομμάτι της κοινωνίας στρεφόταν στον εθνικιστικό χώρο για να βρει απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής του, τα οποία προκαλούσε η φιλελεύθερη πολιτικο-οικονομική μνημονιακή λαίλαπα. Στα αιτήματα του κόσμου που αναζητούσε λύσεις μέσα από τον εθνικισμό η ατζέντα που διαμόρφωναν οι αχυράνθρωποι εντός του εθνικιστικού χώρου ήθελε ρητορική αντιχρυσαυγιτική, αντιφασιστική, μακαρθικά αντικομμουνιστική, αντιδραγουμική, αντιμεταξική, αντιεβολιανή, αντιεθνικιστική(!!), αντισοσιαλιστική αλλά και δαρβινιστική, απριλιανή και δοσιλογική. Ο εθνικιστικός χώρος θα εξευτελιζόταν στα μάτια όσων τον έβλεπαν ως πιθανή λύτρωση από τα προβλήματά τους, θα αναγκαζόταν να υποστεί διασπάσεις που αναμενόταν να προκαλούσαν αυτές οι γελοιότητες και, ταυτόχρονα, ένας αριθμός αρρωστημένων μυαλών που θα έμεναν στον χώρο υιοθετώντας τις παρανοϊκές κρυφοφιλελεύθερες προβοκάτσιες θα ήταν άριστα εκπαιδευμένος να επιστρέψει εκλογικά στην συστημική Δεξιά, ως περιθωριακό ακραίο της κομμάτι, όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν. Η δουλειά για την μνημονιακή παράταξη γινόταν μια χαρά.
Μόνο που ο Σαμαράς, παρότι πρόλαβε να ισοπεδώσει επικοινωνιακά τον εθνικιστικό χώρο και να ενοχοποιήσει ξανά την εθνικιστική ιδεολογία με αφορμή την ανοησία των χρυσαυγιτών, δεν κατάφερε να δρέψει εκλογικά τους καρπούς τέτοιων κινήσεων. Έχασε γρήγορα την πρωθυπουργία και στην κυβέρνηση βρέθηκε ο Τσίπρας με τον Καμμένο. Η Χρυσή Αυγή είχε μπει στον δρόμο χωρίς επιστροφή και απλώς κυλούσε αργά προς τον τελικό προορισμό που της είχε επιφυλάξει το σύστημα εξουσίας. Η πρώτη χοντρή δουλειά είχε γίνει με επιτυχία. Ωστόσο, υπήρχε και συνέχεια. Ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι σε εκείνο το ρευστοποιημένο πολιτικό περιβάλλον, με τους πολίτες στα κάγκελα, σε συνθήκες σκληρής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν θα ξεπηδούσε ένα νέο ανεξάρτητο εθνικιστικό κίνημα στην θέση της Χρυσής Αυγής; Ο εθνικιστικός χώρος έπρεπε να χτυπηθεί στην ρίζα του. Και ρίζα ήταν οι ιδέες και οι αξίες οι οποίες τον συγκροτούσαν, όχι το ανεπαρκές από κάθε άποψη κόμμα του Μιχαλολιάκου.
Συνεπώς, τα «εστιατόρια» είχαν ακόμη πολλή δουλειά. Το μεγάλο τους αφεντικό δεν ήταν η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά αλλά συνολικά το σύστημα του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού εκπεφρασμένο από την Ε.Ε, τις ΗΠΑ και το διεθνές εβραϊκό κεφάλαιο με τις μυστικές τους υπηρεσίες. Η δράση των «εστιατορίων» συνεχίστηκε μέσα από διαφορετικούς επιμέρους πυρήνες. Πώς συνέβη αυτό; Χρησιμοποίησα τον πληθυντικό όχι τυχαία. Κάπου εκεί, στα 2013-14, ο Περίανδρος αποχώρησε από το αρχικό «εστιατόριο», με αποτέλεσμα να τον ακολουθήσουν όσοι σήμερα αποκαλούνται «περιανδρικοί». Το αρχικό «εστιατόριο» πέρασε σταδιακά σε παρακμή, υποστηρίζοντας σχιζοφρενικές παρα-μασονικές θεωρίες που ήθελαν τον Χίτλερ να ήταν μια ενσαρκωμένη θεότητα η οποία θα επέστρεφε σε κάποια δευτέρα παρουσία της και τα ρέστα. Ωστόσο, οι «περιανδρικοί» άρχισαν να δραστηριοποιούνται αυτονομημένοι σε πιο νεολαιίστικα περιβάλλοντα, συνεχίζοντας να αναπαράγουν, όχι ασφαλώς τις παρανοϊκές ιδέες περί θεού Χίτλερ και δευτέρας παρουσίας, μα τις κύριες αποδομιστικές (για να το γράψω με μεταμοντέρνους όρους) γραμμές προπαγάνδας, τις οποίες είχαν διδαχθεί στο αρχικό «εστιατόριο». Ο Δραγούμης, ο Μεταξάς, οι Στράσσερ και πολλοί άλλοι ήταν μπολσεβίκοι και όχι εθνικιστές!! Η Ρωσία του Πούτιν είναι και αυτή κομμουνιστική. Οι Ρώσοι δεν είναι λευκοί Ευρωπαίοι αλλά μελαμψοί Μογγόλοι. Οι Εβραίοι παραμένουν ο κύριος πυλώνας του στρατοπέδου των πολιτικών μας αντιπάλων αλλά εμείς καλό θα ήταν να διατηρούμε μια ευμενή προς αυτούς ουδετερότητα όταν ξεσπούν συγκρούσεις του Ισραήλ με τους Πέρσες ή με αραβικούς λαούς.
Οι «εστιάτορες» και τα «γκαρσόνια» μπορεί να σερβίριζαν αντιεβραϊκές ατάκες από δαρβινιστικές θεωρίες που είχαν ξεπεραστεί επιστημολογικά πριν έναν αιώνα αλλά δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν κάτι εναντίον του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. Όσον αφορά τις ΗΠΑ μπορεί οι «σερβιτόροι» να έλεγαν ότι είχαν παρακμάσει λόγω της επικρατούσας ελίτ τους αλλά, ταυτόχρονα, συμπλήρωναν ότι σε κάποιο -μη ακριβώς προσδιορισμένο παρελθόν- αποτελούσαν τάχα ένα κράτος εργατικών, λευκών ανθρώπων, που είχε οικοδομηθεί με αξίες και ιδανικά (αν ήταν φιλελεύθερα τα ιδανικά, πολυεθνικό το κράτος και συνεχώς δεμένο στο άρμα του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου, μάλλον δεν ενδιέφερε τους «εστιάτορες», προείχε η λευκή ομοεθνία του πολυεθνικού μωσαϊκού του).
Αυτές οι αντιλήψεις συναντήθηκαν σε τηλεοπτικά διαδικτυακά κανάλια με παρόμοια συμπεράσματα αρθρογράφων του Στόχου και ανθρώπων του περιβάλλοντος Κώστα Πλεύρη. Γνωστός ακροδεξιός «κλόουν» που αρθρογραφούσε στον Στόχο, ήταν στενός φίλος του Κώστα Πλεύρη και είχε διωχθεί βιαίως από τον Νίκο Μιχαλολιάκο και μέλη του Ελληνικού Μετώπου (!!) σε αντίστοιχες εκδηλώσεις κατά το παρελθόν επειδή εμφανίστηκε φορώντας την αμερικανική σημαία σε γραβάτα, αναπαρήγαγε εντατικά τις θεωρίες που ήθελαν τον Ίωνα Δραγούμη να ήταν μπολσεβίκος και τον Μεταξά κρυφοκομμουνιστής (ή φιλότουρκος, μπερδεύτηκα). Πλεύρης, περιανδρικοί, αρθρογράφοι του Στόχου και «εστιατόριο», παρά τις επιμέρους διαφορές στις προσεγγίσεις τους, άρχισαν να συγκλίνουν σε κάποια σημεία, με κύριο σημείο αυτής της σύγκλισης το δημοψήφισμα του 2015.
Ο Τσίπρας έδινε την τελευταία του μεγάλη παράσταση πολιτικής απάτης πριν περάσει οριστικά στο μνημονιακό στρατόπεδο και ο Σαμαράς έπαιζε την τελευταία του παρτίδα ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ελπίζοντας σε μια ήττα της πρότασης του Τσίπρα στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Στην προδημοψηφισματική εκστρατεία το επιτελείο του Σαμαρά χρησιμοποίησε, ανάμεσα στα δικά του, πολλά από τα επιχειρήματα των «πλεύρηδων» και των «εστιατορίων». Αν ψηφίζαμε κατά του μνημονίου θα βγαίναμε από την χρυσή αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα χαίρονταν οι κομμουνιστές, οι Ρώσοι θα μας καταλάμβαναν (ενώ τώρα που μας έχουν καταλάβει οι «άριες» ΗΠΑ και η Ε.Ε. είναι εντάξει η κατάσταση), θα γυρνούσαμε στην δραχμή (την νομισματική μας εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή) και θα καταστρεφόμασταν από τον πληθωρισμό (ενώ τώρα με το ευρώ έχουμε στασιμοπληθωρισμό, χωρίς λεφτά στην τσέπη), θα αποβαλλόμασταν από την Ευρώπη(!!) και θα γινόμασταν τριτοκοσμική χώρα. Ευτυχώς, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν αυτό που έπρεπε αλλά οι μοχλοί της Δεξιάς μέσα στον εθνικιστικό χώρο δεν σταμάτησαν την απόπειρα αποδόμησης της ιδεολογίας μας και αλλοίωσης του πολιτικού μας χώρου.
Η αποκαθήλωση του Σαμαρά συνοδεύτηκε από την άνοδο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας του φιλελεύθερου καραμανλικού Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Όσον κι αν φαίνεται παράξενο ακόμη και αυτός βρήκε υποστηρικτές μέσα στον εθνικιστικό χώρο!! Εκδότης και ιδιοκτήτης γνωστού διαδικτυακού τηλεοπτικού καναλιού, που σήμερα λανσάρεται ως ανοιχτό σε όλες τις τάσεις του χώρου, έλεγε στους πελάτες του εκείνη την περίοδο ότι έπρεπε να νικήσει ο Μεϊμαράκης στις επερχόμενες εθνικές εκλογές τον Τσίπρα για το καλό της πατρίδας. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, οι καραμανλικοί ήταν αρκετά elegan για να ανοίξουν διαύλους επικοινωνίας με τους αχυρανθρώπους της άκρας Δεξιάς. Για αυτό, παραδοσιακά, οι τελευταίοι τους αποκαλούν υποτιμητικά (τι άλλο;) κομμουνιστές.
Όμως ο Μεϊμαράκης δεν μακροημέρευσε στην ηγεσία της δεξιάς παράταξης. Οι καραμανλικοί δεν ήταν φανατικοί θιασώτες των μνημονίων (οι κύριες εφημερίδες τους, Δημοκρατία και Εστία, έκαναν μάλιστα αγώνα εναντίον των μνημονίων και εντάσσονταν στο «λαϊκιστικό» μέτωπο). Το διεθνές εβραϊκό κατεστημένο δεν ήθελε τέτοιους πολιτικούς εκείνη την περίοδο. Έτσι, με εσωκομματικές εκλογικές απάτες και αλχημείες, ο Μεϊμαράκης έχασε την ηγεσία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν και στον πρώτο γύρο τον είχε νικήσει με διαφορά. Ποιοι ήταν εκείνοι που στήριξαν την υποψηφιότητα Μητσοτάκη; Ασφαλώς, ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του (Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ), μαζί με τους Γκλίξμπουργκ (που τότε συνδέονταν και με τον τρίτο υποψήφιο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Τζιτζικώστα). Κι αν με τον έκπτωτο βασιλιά η οικογένεια Μητσοτάκη διατηρούσε παραδοσιακά καλές σχέσεις, το παλιό μίσος ανάμεσα σε Σαμαρά και οικογένεια Μητσοτάκη ξεχάστηκε εμπρός στην κοινή τους λατρεία για το εβραϊκό κατεστημένο, τον εκσυγχρονισμό (του Κώστα Σημίτη) και την νεοφιλελεύθερη μνημονιακή τους λύσσα. Τα «εστιατόρια» και τα «γκαρσόνια» είχαν βρει, πλέον, νέο πόλο έλξης στον πυρήνα της συστημικής Δεξιάς.
Κώστας Πλεύρης, περιανδρικοί, Χατζηκλόουν του (παραδοσιακά σαμαρικού) Στόχου και άλλοι παρομοίων αντιλήψεων έγιναν αστέρες του τηλεοπτικού διαδικτύου από το 2015 μέχρι το 2019. Την ίδια εποχή η Χρυσή Αυγή βολόδερνε, με την βουλευτική της ομάδα είτε προφυλακισμένη είτε μόλις αποφυλακισμένη εν αναμονή του δικαστηρίου, αλλά κρατούσε ένα σημαντικό εκλογικό ποσοστό. Αδυνατούσε, όμως, να αρθρώσει πολιτικό λόγο ικανό να αποτελέσει ανάχωμα στις προβοκάτσιες των «εστιατορίων» της Δεξιάς ή να προσφέρει διέξοδο στα προβλήματα του μέσου ψηφοφόρου της. Όταν ο Σαμαράς της διέκοψε τους ακτιβισμούς, η Χρυσή Αυγή έπαψε να έχει την δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Όλα είχαν τελειώσει και απλώς ο χρόνος θα έφερνε το τελικό χτύπημα για ένα κόμμα που μπορούσε να κάνει μόνο φασαριόζικο ακτιβισμό της καγκουριάς. Η εποχή των Αγανακτισμένων και των λαϊκών δικαστηρίων περνούσε. Ο εθνικιστικός χώρος χρειαζόταν νέα και προσαρμοσμένα στις καινούργιες συνθήκες επικοινωνιακά εργαλεία.
Αντί για αυτά είχε τους αποδομιστές προβοκάτορες των «εστιατορίων» από την μια να μιλάνε για τον «κομμουνιστή Μεταξά», τον «μπολσεβίκο Δραγούμη» και τους «Ρωσομογγόλους μεταπολεμικούς εθνικιστές» που έπρεπε να πεταχτούν στην αφάνεια συκοφαντημένοι και από την άλλη τους απογοητευμένους χρυσαυγίτες, με πρώτο όλων τον Ηλία Κασιδιάρη, που ήθελαν να κάνει ο ελληνικός εθνικιστικός χώρος στροφή προς την νεοδεξιά alt right και να ακολουθήσει το υπόδειγμα του Όρμπαν, του Σαλβίνι και αργότερα του Τραμπ. Ενώ οι opinion leaders του εθνικιστικού χώρου διαπληκτίζονταν για το ποιος θα αφομοίωνε περισσότερες καπιταλιστικά φιλελεύθερες νεοδεξιές παρλάτες, τα «εστιατόρια» άρχισαν να λαμβάνουν βοήθεια και από άλλα πολιτικά περιβάλλοντα.
Ο «ιππέας μας», μην αντέχοντας να μείνει έξω από το πανηγύρι της κυπατζίδικης (ακρο) Δεξιάς που δηλητηρίαζε τον εθνικιστικό χώρο, επέστρεψε με ένα ιστολόγιο που διεκδικούσε το βραβείο της έσχατης ομονοιακής κωμικοτραγικής γελοιότητας, ανατρέποντας ορισμένες μέχρι πρότινος παραδοχές του και περνώντας στα πλέον hard core menu. Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή είχα συναντήσει έναν από τους ιδρυτές της Χρυσής Αυγής και παλιό ΕΝΕΚίτη, που διατηρούσε καφενείο στην Καλλιθέα και με είχε ενημερώσει ότι ο Αριστοτέλης άνοιξε πολιτικό ιστολόγιο. «Επιτέλους, θέλω να τον δω να συζητά πολιτικά πέρα από τις ρουφιανιές στο indymedia, τις αναρτήσεις για τα άλογα και τις καυστικές κριτικές προς τους υπόλοιπους παλιούς, θέλω να δω τι πραγματικά πιστεύει για τα προβλήματα της εποχής μας», είχα απαντήσει. Τολμώ να αποκαλύψω ότι είχα μια ελπίδα μήπως έγραφε και κάτι που δεν θα ήταν παρμένο από τα menu της εποχής. Έπρεπε να είχα θυμηθεί το παλιό ρητό «μην εύχεσαι να συμβεί κάτι που δεν γνωρίζεις καλά».
Αυτό που διαπίστωσα επισκεπτόμενος το ιστολόγιο ήταν απερίγραπτο. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τέλης συμφωνούσε με τους τσάτσους της Δεξιάς που θεωρούσαν τους μεγάλους διαμορφωτές των ιδεών μας σκουπίδια και τον (άλλοτε σημαντικό αντιδημοκράτη, κατά τον ίδιο) Ιωάννη Μεταξά Αγγλόδουλο. Ο Τέλης είχε ξεχειλώσει την προβοκάτσια σε επίπεδα «Ερωτοδικείου». Υποστήριζε (ασφαλώς, συνθηματολογικά και χωρίς καμία ουσιαστική γνώση) ότι ο Φλαμεράγιερ είχε δίκιο και πώς οι νεοέλληνες είμαστε νόθοι, ότι ο Παπαρρηγόπουλος ήταν άνθρωπος του Πατριαρχείου (ασχέτως αν έφτασε λίγο πριν τον αφορισμό από εκείνο λόγω των εθνικιστικών ρομαντικών ιδεών του), ότι δεν υπήρχε μεσαιωνικός ελληνισμός, ότι δεν υπήρχε καμία ενότητα στον χρόνο για το ελληνικό έθνος, ότι μόνο αυτός και οι έχοντας τα ίδια γούστα με εκείνον ήταν γνήσιοι Έλληνες κι άλλα τέτοια ωραία, συνοδευόμενα από σχόλια απροσμέτρητης σεξοδιαστροφικής χυδαιόττας, φωτογραφίες αντρικών γλουτών και ακατάσχετη πολιτική διαστροφή ομονοιακής πιάτσας.
Αλλά και περιβάλλοντα της λεγόμενης «τρίτης θέσης», με αφορμή το ουκρανικό, ενώ στην πρώτη τους ανάρτηση επί του θέματος έθεταν το εύλογο ερώτημα πού αποσκοπούσε η μακαρθική ρωσοφοβία η οποία απλωνόταν στον εθνικιστικό χώρο, μέσα σε λίγες μέρες πέρασαν σε μια εντελώς διαφορετική γραμμή, φέρνοντας το ουκρανικό στο επίκεντρο των συζητήσεων του χώρου και υποστηρίζοντας μια φανατική αντι-ιστορική και εμμονικά αντιρωσική γραμμή. Όταν συζητούσαμε για την εν λόγω επιλογή η μόνιμη απάντηση ήταν «αυτή είναι η θέση και των Ιταλών συναγωνιστών». Εννοούσαν (και) αυτούς που πριν λίγες μέρες αντάλλαξαν τηλεγραφήματα με την αμερικανική πρεσβεία της Ρώμης. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλος ο πέραν της Χρυσής Αυγής χώρος έδειχνε να συντονίζεται, λιγότερο ή περισσότερο, με επιλογές και ιδέες αρεστές στην φιλελεύθερη Δεξιά.
Έτσι, με την ούτως ή άλλως πολιτικά αστοιχείωτη Χρυσή Αυγή μεταξύ κελιού και τελικής πτώσης και με έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων να αναζητά ακόμη στον εθνικιστικό χώρο απαντήσεις στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής κρίσης, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιέγραψα πιο πάνω. Ο μέσος Έλληνας αναζητούσε εθνικιστική λύση σε μια από τις σοβαρότερες εν Ελλάδι κρίσεις της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και λάμβανε απαντήσεις που τον ήθελαν να μην ήταν Έλληνας γιατί ο Φαλμεράγιερ είχε δίκιο, να ελέγξει στον καθρέφτη αν η μύτη του ήταν γρυπή και σε πόση απόσταση βρίσκονταν τα ζυγωματικά από το στόμα του, να μάθει ότι άντρες που διαμόρφωσαν τις αυθεντικές εθνικιστικές ιδέες και έδωσαν την ζωή τους για αυτές -όπως ο Ίωνας Δραγούμης- ήταν τελικά μπολσεβίκοι, να μην γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν εθνικιστής αλλά την μια βουλγαροτσολιάς και την άλλη όργανο των Άγγλων, να εξυμνήσει προπάτορες της σημερινής Δεξιάς και του φιλελεύθερου κέντρου όπως ο Βενιζέλος και ο Γύπαρης(!!), να χαρεί που τα μνημόνια τον έριχναν στην φτώχεια για τα επόμενα τριάντα χρόνια γιατί χάρη σ’ αυτά είχε σωθεί ο «άριος ευρωπαϊκός προσανατολισμός» της χώρας και το ευρώ από τις βλέψεις του Μογγόλου Πούτιν, σε τελική ανάλυση να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αν και η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σκότωνε το έθνος και τις ζωές μας τουλάχιστον δεν επέτρεπε να καταλάβουν την χώρα οι κομμουνιστές.
Τα χρόνια πέρασαν, η Χρυσή Αυγή τιμωρήθηκε ως εγκληματική συμμορία, ο μέσος απογοητευμένος Έλληνας αισθάνθηκε μόνος και αβοήθητος μετά την στυγνή προδοσία της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και την καταβαράθρωση της όποιας εναλλακτικής του προσέφερε η Χρυσή Αυγή, αποδέχτηκε την μοίρα του και πέρασε στην αποχή από τις κάλπες. Το σύστημα Μητσοτάκη, όμως, χρειαζόταν τον έλεγχο του εθνικιστικού χώρου για να μην χάσει την οριακή εκλογική αυτοδυναμία και να στείλει οριστικά τους χρυσαυγίτες πολιτευτές στην φυλακή. Έτσι, η δουλειά των «γκαρσονιών» έπρεπε να συνεχιστεί. Έτσι, ο Κώστας Πλεύρης έπρεπε να αναγνωρίσει τον Μητσοτάκη ως ηγέτη (σε αντίθεση με τον λαοπλάνο Τσίπρα) και να τον συγχαρεί για την στρατιωτική συμμαχία της μιας αγοράς (εκ μέρους μας) με την Γαλλία του Μακρόν(!!). Έτσι, οι φίλοι του Πλεύρη από τον Στόχο, φορώντας πάλι την αμερικανική σημαία σε γραβάτα, έπρεπε να συνεχίσουν να υποστηρίζουν μια «ανανέωση» των ιδεών του χώρου που θα απομακρυνόταν οριστικά από το βάρος των «δραγούμηδων και των μεταξάδων» (κατά δική τους έκφραση) τους οποίους ο Πλεύρης, όμως, εξακολουθούσε να υμνεί (θα μας τρελάνετε, οέο). Έτσι, οι περιανδρικοί έπρεπε να συνεχίσουν να αναπαράγουν τα menu του «εστιατορίου», την ίδια ώρα που στην υποτιθέμενα απέναντι όχθη οι κύκλοι των νεοδεξιών εργάζονταν για μια μετατροπή του εθνικιστικού χώρου σε τραμπικό, λαϊκιστικό, φιλελεύθερο τσίρκο.
Κάπου στο βάθος όλες αυτές οι φαινομενικά διαφορετικές αφηγήσεις εφάπτονταν. Όλες επιζητούσαν έναν εκσυγχρονισμό του εθνικιστικού χώρου. Όλες επιθυμούσαν αντί να αλλάξουν τα ανίκανα πρόσωπα που τον χαντάκωσαν επί δεκαετίες να παραμείνουν αυτά αλλά να αλλάξουν οι εθνικιστικές ιδέες και αξίες. Όλες, κάτω από την επιφανειακή συνθηματολογία, έβρισκαν κάποια αφορμή για να προκρίνουν την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού και την πολιτική σύνδεση με την Δεξιά. Ακόμη και με το πρόσχημα ότι ο Χίτλερ μπορεί και να μην ήταν αρνητικός στην χρήση του όρου «φιλελευθερισμός». Ανανέωση με χιτλερισμό ή με απριλιανούς και εκσυγχρονισμός με δαρβινισμό!! Και στην γωνία Χατζηκλόουν με αμερικανική σημαία σε γραβάτα να ευχαριστεί τις ΗΠΑ επειδή «έσωσαν» την χώρα απ’ τους κομμουνιστές. Ούτε και στο πιο αλλόκοτο μεταμοντέρνο όνειρο δεν θα γινόταν πιστευτή αυτή η μακαρθική μαύρη κωμωδία.
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να γραφτεί κάτι παραπάνω για τα «εστιατόρια» που κάνουν το βρώμικο παιχνίδι της Δεξιάς εντός του εθνικιστικού χώρου. Μιας και είναι 28η Οκτωβρίου θα κλείσω με μερικές αράδες για το πώς προσπαθούν να αποδομήσουν τον Ιωάννη Μεταξά. Μας λένε, λοιπόν, σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες κύριοι και κυρίες, ότι ο Μεταξάς ήταν προδότης και άνθρωπος των Άγγλων, «μεταξοσκώληκας» και υπηρέτης του παλατιού, ότι προετοίμασε την Ελλάδα για πόλεμο εναντίον των εθνικιστικών κυβερνήσεων της Γερμανίας και της Ιταλίας προκειμένου να εξυπηρετήσει τα αγγλοεβραϊκά συμφέροντα, ότι ήταν τέκτονας και πολλά ακόμη συναφή. Στην ουσία παρακάμπτουν όσο μπορούν το ιδεολογικό υπόβαθρο του Μεταξά, που ήταν φιλικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό, και μεταφέρουν την συζήτηση στο γεωπολιτικό πεδίο, κατηγορώντας τον γιατί δεν στρατεύτηκε με το μέρος των δυνάμεων του Άξονα.
Αρχικά, κάνοντάς τους την χάρη να μείνουμε στο γεωπολιτικό επίπεδο, θα τους θυμίσουμε ότι η χώρα μας βρισκόταν σε μόνιμο ανταγωνισμό με την Ιταλία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι την πτώση του φασισμού. Οι Ιταλοί ήταν από τους πρώτους που υπονόμευσαν την μικρασιατική εκστρατεία και συνέχισαν να βλέπουν την Ελλάδα ανταγωνιστικά όσο είχαν ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Εύλογο ήταν, κατείχαν τα Δωδεκάνησα, τα οποία πολύ εύστοχα ο Μεταξάς πρόβλεψε ότι θα παίρναμε πίσω αν το ιταλικό ιμπεριαλιστικό όραμα αποδυναμωνόταν.
Μάλλον δικαιώνει τον Μεταξά η επικέντρωση της συζήτησης στο γεωπολιτικό πεδίο. Αλλά ας την επεκτείνουμε και στο ιδεολογικό πεδίο, που μας ενδιαφέρει πιο πολύ. Καταγγέλλουν όλοι αυτοί οι τύποι τον Μεταξά ότι εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του αγγλικού και του εβραϊκού παράγοντα, ότι έπαιξε το παιχνίδι του δυτικού φιλελεύθερου καπιταλισμού, ότι παρέδωσε την ελληνική κοινωνία στους ύπουλους σχεδιασμούς των Άγγλων που εκβίαζαν την Ελλάδα να βγει στον πόλεμο χωρίς καμία εγγύηση για να ανοίξουν ένα ακόμη μέτωπο στους Γερμανούς. Ας τα δεχτούμε όλα αυτά για την οικονομία της συζήτησης. Ας υποθέσουμε ότι πράγματι ισχύουν τα παραπάνω στο ακέραιο.
Τότε, όμως, όλοι αυτοί πρέπει να μας απαντήσουν γιατί αποτιμούν θετικά την στάση του Βενιζέλου, του Γύπαρη και των λοιπών φιλελεύθερων, τεκτόνων, κατσαπλιάδων στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Πρώτο Παγκόσμιο οι δυτικοί χρησιμοποίησαν τον Βενιζέλο απροκάλυπτα σαν όργανό τους προκειμένου να βγάλουν την Ελλάδα στον πόλεμο χωρίς καμία εγγύηση. Ο Βενιζέλος υιοθέτησε τα δυτικά θέλω με το επιχείρημα ότι η χώρα έπρεπε να σταθεί στο πλευρό των δυνάμεων της φιλελεύθερης δημοκρατίας εναντίον του γερμανικού αυταρχισμού. Μάλιστα, προς το τέλος του πολέμου, δήλωσε στους Γάλλους «δεν διεκδικούμε τίποτα, μας αρκεί να πολεμήσουμε στο πλευρό σας».
Πώς γίνεται στην αποδεδειγμένη περίπτωση χρήσης του Βενιζέλου ως οργάνου από τις δυνάμεις του δυτικού, εβραϊκού (κατά την δική τους προσφιλή ορολογία) καπιταλισμού, προκειμένου να συρθεί η ελληνική κοινωνία σε έναν πόλεμο που δεν ήθελε, χωρίς καμία ουσιαστική εγγύηση παρά μόνο με εκφράσεις καλών προθέσεων, να βλέπουν οι «σερβιτόροι» κάτι θετικό (με πρόφαση την ενσωμάτωση επιμέρους αλύτρωτων εδαφών) ενώ στην αντίστοιχη περίπτωση του ιδεολογικά εγγύτερου Μεταξά να βλέπουν «μεταξοσκώληκες» και στοές; Πώς γίνεται να φορτώνουν τον Μεταξά με το κατηγορώ του δυτικόδουλου όταν οι ίδιοι θεωρούν εκφραστές μιας πτυχής της εθνικιστικής ιδέας (δική τους δήλωση) καρνάβαλους που φορούν την αμερικανική σημαία σε γραβάτα;
Δεν θα δοθούν ποτέ σοβαρές απαντήσεις σε αυτά τα θέματα. Γιατί δεν υπάρχει σοβαρή συζήτηση με βάση την προβοκάτσια και με καρνάβαλους της Δεξιάς ντυμένους με αμερικανικές σημαίες. Δεν θα δοθεί ποτέ ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα γιατί οι γερμανόφιλοι Έλληνες που σχεδίασαν ακόμη και την δολοφονία του Μεταξά, προκειμένου να μην προκληθεί πόλεμος της Ελλάδας εναντίον του Άξονα, ήταν όλοι σχεδόν μέλη του κόμματός του από την δεκαετία του ΄20 (ήταν άραγε κι αυτοί υπέρ των αγγλικών συμφερόντων την δεκαετία του ’20, όπως λένε ότι ήταν κι ο Μεταξάς;). Δεν θα δοθεί ποτέ απάντηση γιατί ο μπαρμπα-Γιάννης προσπάθησε να βρει συμβιβαστική λύση ακόμη και στο άθλιο τελεσίγραφο πολέμου που του παρέδωσε ο Ιταλός πρέσβης. Δεν θα δοθεί ποτέ ουσιαστική απάντηση στο αν ο Μεταξάς ήταν συνεπής με την πάγια ελληνική εθνικιστική θέση της ουδετερότητας από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρκούν για όλους αυτούς βιταλιστικά συνθήματα παλαιάς κοπής περί του «πολεμικού βιώματος» που υποτίθεται εξέφρασε ο νταβατζής της Ομόνοιας Γύπαρης στον Μακεδονικό Αγώνα. Αλλά ξεχνούν ότι ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν έκφραση του «ελληνοθωμανισμού», που πληρώθηκε και οργανώθηκε από την οικογένεια Δραγούμη. Μέχρι να το αντιληφθούν και να διαβάσουν την σχετική με τις τρεις εκδοχές της Μεγάλης Ιδέας βιβλιογραφία, εμείς ευχόμαστε χρόνια πολλά στο έθνος μας. Τα ΟΧΙ θέλουν ρομαντικούς.
Σχόλια:
Κι αν χρυσάφι έχουν άλλοι και είναι δυνατοί για αυτό
Η καρδιά μας είναι ατσάλι, πιο σκληρή και από τον χρυσό.
Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες και κυρίως χρόνια πολλά να είναι η μνήμη των όσων βρίσκονται στο πάνθεον των Ελλήνων ηρώων πεσόντες για τα ιδανικά χιλιετιών.
Δεν ισχύει αυτό.Η πρώτη Ε/Σ Χρυσή Αυγή ήταν κατηγορηματικά κατά του Μεταξά που τον θεωρούσε τσιράκι των Άγγλων.Μάλιστα ο λοχαγός Πετρόπουλος είχε πει μια ιστορία με έναν παλιό Χρυσαυγίτη που κατηγορούσε τον ίδιο ότι ήταν Μεταξικός και υπέρ της αντίστασης κατά του Άξονα.Η μεταστροφή έγινε μετά,προφανώς προς άγραν ψήφων από τους mainstream πατριώτες/εθνικιστές(όπως και η στροφή στην Ορθοδοξία).Οι ομάδες που λέτε(υπάρχουν και κάποιες άλλες) κρατούν αυτό το αρχικό πνεύμα το οποίο δεν το ενστερνιζόταν μόνο ο Περίανδρος.Πληροφοριακά,οι ακραιφνείς Ε/Σ δεν έχουν σε εκτίμηση ούτε την εθνική σημαία γιατί τη θεωρούν σύμβολο του παρηκμασμένου νεοελληνικού κρατιδίου και δηλώνουν πίστη μόνο στη κομματική.Το ίδιο έκαναν και οι Ε/Σ επί Βαϊμάρης,απέρριπταν την επίσημη γερμανική.Υπάρχει και τραγούδι από παλιά μπάντα Χρυσαυγιτών που μιλά για ''γαλανόλευκο κουρέλι''.
Για κάποια ονόματα που αναφέρθηκαν,δεν νομίζω ότι ο Έβολα και οι Στράσσερ είχαν ποτέ την εκτίμηση των Ε/Σ για να αποδομηθούν στη συνέχεια.Ο πρώτος μίλαγε για μια πνευματική αριστοκρατία(και όχι αυστηρά φυλετική,όπως και ο ιταλικός φασισμός εν γένει) και οι Στράσσερ θεωρούνταν διασπαστές του κινήματος και πράκτορες των δυτικών.
Σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό που γράφει ο Σταμάτης. Όποια τάση και αν ακολουθούσαν οι παλιές γενιές, μέχρι το 2010 μια αίσθηση ότι υπάγονταν στον ίδιο χώρο με κοινές βασικές παραδοχές σε ιδέες και πρόσωπα υπήρχε.
"Η μεταστροφή έγινε μετά,προφανώς προς άγραν ψήφων από τους mainstream πατριώτες/εθνικιστές(όπως και η στροφή στην Ορθοδοξία)."
Όχι τόσο για άγρα ψήφων αλλά για ένταξη στην πολιτική μάχη με κάποιους σοβαρούς όρους έγινε η μετατόπιση. Κάπου στα 1991-92. Ακόμη δεν διεκδικούσαν μεγάλα εκλογικά ποσοστά. Απλώς να υπάρχουν στο πολιτικό παιχνίδι.
"Το ίδιο έκαναν και οι Ε/Σ επί Βαϊμάρης,απέρριπταν την επίσημη γερμανική."
Επειδή η επίσημη γερμανική (μαύρο, κόκκινο, σκατί την έλεγαν) ήταν η μόλις τριών ετών νέα σημαία του δημοκρατικού κράτους. Τα παραδοσιακά χρώματα της γερμανικής σημαίας ήταν μαύρο-άσπρο-κόκκινο. Αυτά που τήρησε ο Χίτλερ στη νέα σημαία που σχεδίασε. Το σχήμα άλλαξε. Τα χρώματα ήταν τα της παραδοσιακής συντηρητικής Γερμανίας.
"Για κάποια ονόματα που αναφέρθηκαν,δεν νομίζω ότι ο Έβολα και οι Στράσσερ είχαν ποτέ την εκτίμηση των Ε/Σ για να αποδομηθούν στη συνέχεια"
Μην μας τρελάνεις τώρα. Τον Έβολα τον διάβαζε όλος ο χώρος, πολύ περισσότερο απ' ότι άξιζε. Αλλά το σημαντικό είναι ότι για κανέναν δεν υπήρχαν αποδομιστικές πρακτικές και μεθοδεύσεις. Αυτό είναι μεταμοντέρο νεοφιλελεύθερο φαινόμενο.
Ενιαίος χώρος δεν υπήρχε.Οι εθνικοσοσιαλιστές έβριζαν τον Βορίδη ως ακροδεξιό αστό δήθεν εθνικιστή(είχε πέσει και ξύλο στον Γράμμο),παρομοίως την ΕΝΕΚ,τον Πετρόπουλο και λοιπούς ορθόδοξους εθνικιστές ως χριστιανοπαπαδάκια και όλοι οι άλλοι έβριζαν την ΧΑ ως προδοτική γερμανόπληκτη οργάνωση αντίθετη με τον ελληνικό εθνικισμό.
Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον ιταλικό φασισμό γενικώς.Τον θεωρούν ουσιαστικά κενό ιδεολογίας αφού δεν είχε φυλετικό υπόβαθρο.Το έγραψα και πριν,σε πνευματική αριστοκρατία αναφερόταν ο Έβολα.Στους νεοφασιστικούς κύκλους ναι έχει μεγάλη επιρροή.
-Ακόμη και με το πρόσχημα ότι ο Χίτλερ μπορεί και να μην ήταν αρνητικός στην χρήση του όρου «φιλελευθερισμός».
Και όμως φαίνεται ότι δεν ήταν.«Θα μπορούσαμε να έχουμε βαπτίσει το κόμμα μας Φιλελεύθερο Κόμμα, αποφασίσαμε όμως να ονομαστούμε εθνικοσοσιαλιστές.» συνέντευξη του Αδόλφου Χίτλερ στο περιοδικό Liberty της 9ης Ιουλίου 1932.
Ο ''εστιάτορας'' μάλλον ακραιφνής Ε/Σ μου φαίνεται του μεταφυσικού ρεύματος μάλιστα(Χίτλερ-Αβατάρ κτλ)όχι κρυφός ΝΔκράτης και γενικά πιστεύω υπερεκτιμάτε τον ρόλο της ΝΔ στον χώρο.Δεν είχε ποτέ ιδεολογική σχέση για να τον καπελώσει απλά έπαιρνε κάποια ποσοστά πατριωτών/εθνικοφρόνων και βασιλικών όχι όμως των ακραιφνών εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών.Επίσης υπερεκτιμημένος είναι ο Περίανδρος ως ιδεολογική επιρροή,μαχητής του δρόμου αλλά μέχρι εκεί.Ούτε δείχνει καμία διάθεση να επανέλθει,άσχετα αν κάποιοι τον θεωρούν μέντορά τους.
Για τον αντικομμουνισμό που λέτε εγώ είμαι υπέρ.Δεν μπορεί ως εθνικιστές να είμαστε συμπαθούντες προς τον εθνοδιαλυτικό μαρξισμό.Το ποιος τον εκφράζει διεθνώς ανά περιόδους,ο Μακάρθι κτλ είναι δευτερεύων.Και η κόκκινη προβιά ως ανάχωμα σε σοβιετική εισβολή θα λειτουργούσε.Θετική για μένα.
Ο Χατζηγώγος είναι σκανδαλοθήρας δεν εκφράζει κανένα εθνικιστικό ρεύμα και ως τέτοιον τον καλούν στις εκπομπές για τηλεθέαση.Όπως και κάτι άλλους ''φωτογράφους'' κτλ
-Ο ΝΓΜ έφυγε από την ΕΠΕΝ γιατί βρήκε τον τρόπο να γίνει αρχηγός σε μια δική του οργάνωση.
-Για τον Μεταξά μπορεί να πίστευε την μια εποχή έτσι την άλλη γιουβέτσι αλλά δεν έκανε στρατηγική του και πρώτο μέλημα της οργάνωσής του την αποδόμηση και την εσωτερική φαγωμάρα. Θα ήταν ανόητο εφόσον ψαχνόταν να βάλει κόσμο σε μια οργάνωση. Μόνο αν έχει κάποιος στόχο να διασπάσει και να προβοκάρει έναν πολιτικό χώρο πολιτεύεται έτσι.
-"οι εθνικοσοσιαλιστές έβριζαν τον Βορίδη ως ακροδεξιό αστό δήθεν εθνικιστή(είχε πέσει και ξύλο στον Γράμμο),παρομοίως την ΕΝΕΚ,τον Πετρόπουλο και λοιπούς ορθόδοξους εθνικιστές ως χριστιανοπαπαδάκια και όλοι οι άλλοι έβριζαν την ΧΑ ως προδοτική γερμανόπληκτη οργάνωση αντίθετη με τον ελληνικό εθνικισμό."
Παντού και πάντοτε κάθε οργάνωση θέλει να φανεί καλύτερη από τις άλλες. Διαφορετικό το να ανταγωνίζονται οι οργανώσεις μεταξύ τους (ακόμη και με αθέμιτα μέσα) για το ποια θα είναι ισχυρότερη και θα φανεί καλύτερη από το να επιχειρούν να προβοκάρουν τις αρχές και τις παραδοχές της ιδεολογίας. Αυτά μόνο μετά το 2010 γίνονται. Ούτε να καταλάβεις τι γράφουμε δεν μπορείς.....
-"Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον ιταλικό φασισμό γενικώς."
Είμαστε από μικρά παιδιά στον χώρο. Δεν είσαι μόνο εσύ. Ξέρουμε καλά τι συνέβαινε και θυμόμαστε αυτά που γράφουμε. Το να μην έχεις σε μεγάλη εκτίμηση κάτι δεν σημαίνει ότι στήνεις όλη την πολιτική σου στρατηγική στο να το προβοκάρεις την εποχή που μάζες απογοητευμένων εισέρχονταν στον εθνικιστικό χώρο ψάχνοντας λύση κατά των μνημονίων.
-"Και όμως φαίνεται ότι δεν ήταν.«Θα μπορούσαμε να έχουμε βαπτίσει το κόμμα μας Φιλελεύθερο Κόμμα, αποφασίσαμε όμως να ονομαστούμε εθνικοσοσιαλιστές.»"
Τώρα τα θέλει ο κώλος σου να επαναλάβουμε ότι ο χιτλερισμός ήταν αίρεση και οι Στράσσερ γνήσιοι εθνικοσοσιαλιστές αλλά δεν μπαίνουμε στην λογική σας. Κάνεις κοπτοραπτική και απομονώνεις μισή φράση. Αν υπάρχει κάπου το αρχείο, επίσης, καλό θα ήταν να το ανεβάσεις.
-"Δεν είχε ποτέ ιδεολογική σχέση για να τον καπελώσει απλά έπαιρνε κάποια ποσοστά πατριωτών/εθνικοφρόνων και βασιλικών όχι όμως των ακραιφνών εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών."
Μην επαναλαμβάνεις ανοησίες. Η ΝΔ γραμμένους μας είχε τον πυρήνα του χώρου. Αυτούς που επηρεάζουμε θέλει. Και την περίοδο που καλύπτει το άρθρο ήταν πολλοί και χρήσιμοι. Η Χρυσή Αυγή έφτασε τρίτο κόμμα και η ΝΔ συνεχώς κάτω από το 30%. Δεν μπορεί να είσαι τόσο αφελής. Και πάλι το βρώμικο παιχνίδι της Δεξιάς παίζεις.
".Επίσης υπερεκτιμημένος είναι ο Περίανδρος ως ιδεολογική επιρροή,μαχητής του δρόμου αλλά μέχρι εκεί.Ούτε δείχνει καμία διάθεση να επανέλθει,άσχετα αν κάποιοι τον θεωρούν μέντορά τους"
Ναι, όπως είναι γνωστό μόνο ο Καλέντζης έχει μεγάλη επιρροή από τους παλιούς.
"Για τον αντικομμουνισμό που λέτε εγώ είμαι υπέρ.Το ποιος τον εκφράζει διεθνώς ανά περιόδους,ο Μακάρθι κτλ είναι δευτερεύων.Και η κόκκινη προβιά ως ανάχωμα σε σοβιετική εισβολή θα λειτουργούσε.Θετική για μένα".
Ευχάριστο ότι παραδέχεσαι πως είσαι Δεξιός.
"Ο Χατζηγώγος είναι σκανδαλοθήρας δεν εκφράζει κανένα εθνικιστικό ρεύμα και ως τέτοιον τον καλούν στις εκπομπές για τηλεθέαση.Όπως και κάτι άλλους ''φωτογράφους'' "
Αυτοί το είχαν πει, όχι εμείς.
Το ερώτημα είναι, "υπάρχουν εθνικοσιοσιαλιστές που ενδιαφέρονται για την σκανδαλοθηρία προκειμένου να έχουν τηλεθέαση"; Είναι εθνικοσοσιαλιστκή σκέψη και ηθική αυτή; Αλλά θα μας πεις εδώ υπάρχουν "χιτλερικοί" με γυναικεία μωβ κολάν παντελόνια.
-Ο ΝΓΜ ως εθνικοσοσιαλιστής δεν θα μπορούσε να μείνει σε μια ακροδεξιά οργάνωση.Αλλιώς θα έφτιαχνε δική του παρόμοιας ιδεολογίας.Έκανε όμως κάτι διαφορετικό.
-Την πρώτη περίοδο ήταν αντιμεταξικός ως εθνικοσοσιαλιστής.Και ήταν λογικό.Ούτε εσωτερική φαγωμάρα υπήρχε,τα μέλη ήταν λίγα και της ίδιας ιδεολογίας.Όταν έκανε άνοιγμα προς την ακροδεξιά τότε ξεκίνησαν και οι προστριβές και οι αποχωρίσεις.Αρχικά δεν τον ενδιέφερε η ποσότητα.Γιαυτό δεν δεχόταν ούτε τους skinheads.Ούτε θεωρούσε ότι άνηκε στον ίδιο χώρο με τους άλλους,τους έβριζε.
Μπούρδες γράφετε.Αν ίσχυε αυτό θα βρίζονταν και οι άλλοι μεταξύ τους ενώ βρίζονταν μόνο με την ΧΑ ακριβώς γιατί το θέμα ήταν ιδεολογικό.Εσείς φαντάζεστε ότι ο χώρος ήταν ενιαίος και απλά υπήρχε ανταγωνισμός για την αρχηγία.Ποτέ δεν ίσχυε αυτό ούτε το 80 ούτε το 2010.
Στον Ε/Σ σίγουρα δεν ήσασταν ποτέ και αυτό φαίνεται.Ξέρετε κάποια πράγματα προφανώς από συζητήσεις με κάποιους αλλά αγνοείτε τον πυρήνα της ιδεολογίας.Αλλιώς δεν θα αμφισβητούσατε τον αντικομμουνισμό και θα ξέρατε τις διαφορές με τον φασισμό.Ποιος προβόκαρε;δεν υπήρχε καμία ίντριγκα,αυτά είναι στο μυαλό σας γιατί έτσι έχετε μάθει να σκέφτεστε.Όταν η ΧΑ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το εθνικιστικό ρεύμα και έκανε στροφή απλά έπαψε να είναι Ε/Σ.Τόσο απλά.Ούτε πράκτορες της ΝΔ υπάρχουν,ούτε ειδική υπηρεσία της CIA να παρακολουθεί τους εθνικιστές,ούτε Νεφελίμ.
Ο δικός σας τα θέλει γιατί πετάτε μια μπούρδα,σας τρίβω τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ στη μούρη και επανέρχεστε με μεγαλύτερη μπούρδα ότι ο Χιτλερισμός ήταν αίρεση.Οι Στράσσερ ήταν κρυφομπολσεβίκοι και πιθανότατα πράκτορες.Ποια κοπτοραπτική ρε απίθανοι;επί λέξη τα μετέφερα.Το αν εσείς είστε άσχετοι και έχετε μπερδέψει τον φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό είναι άλλο θέμα.
Η ΝΔ δεν είχε ποτέ σχέση με τον πυρήνα του χώρου.Ούτε δήλωνε ποτέ εθνικιστική ούτε καν δεξιά από ένα σημείο και μετά.Όσοι από τον ευρύτερο χώρο ήταν να επηρεαστούν πχ μεγάλο ποσοστό βασιλικών το κάνουν από πολλά χρόνια.Η Χρυσή Αυγή αύξησε τα ποσοστά της όχι μόνο από ΝΔκρατες αλλά από παντού και πήρε μεγάλο ποσοστό μη πολιτικοποιημένων ως τότε.Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία της δεξιάς.Η ΝΔ δεν είναι καν δεξιά.
Ο Καλέντζης είναι γενικά παραδεκτός ως εμβληματική φυσιογνωμία του Ε/Σ της Μεταπολίτευσης.Ο Περίανδρος έχει κάποια επιρροή σε συγκεκριμένες ομάδες κυρίως λόγω της μαχητικότητας του αλλά δεν υπάρχει σύγκριση.Πάντως είναι περίεργο που αποφασίσατε ξαφνικά να υπερασπιστείτε αυτόν που βρίζετε μαζί με τους οπαδούς του.Λόγω κόμπλεξ με Καλέντζη να υποθέσω;
Ναι γιατί πρέπει να είσαι δεξιός για να είσαι αντικομμουνιστής.Γιαυτό ο μεγαλύτερος αντικομμουνιστής ήταν ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου.Θα μας τρελάνετε ρε κερατάδες.
Σίγουρα υπάρχουν εθνικοσιοσιαλιστές που δεν αποκλείουν την αντίθετη άποψη όποιος κι αν είναι ο στόχος τους και ρομαντικοί ''εθνικιστές''(τα εισαγωγικά είναι γιατί εθνικιστής και φιλομπολσεβίκος δεν υπάρχει ούτε στο σύμπαν του Νταλί τα έχουμε ξαναπεί αυτά) που δεν τολμούν να εμφανιστούν πουθενά.Για τα κολάν γιατί δεν τα είπατε στον ίδιο αφού χαλιέστε τόσο;αν όχι τη πρώτη φορά που τον συναντήσατε τις επόμενες,αφού είχατε σχέσεις,ολόκληρη αφιέρωση έκανε στον διδάκτορα.Σας έπιασε καμιά αστική ευγένεια ξαφνικά;δεν σας έχω για τέτοιους αν κρίνω από αυτά που γράφετε εδώ μέσα.
"O Αριστοτέλης λογικό να είναι αντικομμουνιστής ως εθνικοσοσιαλιστής,εσείς που δηλώνετε εθνικιστές πως γίνεται να μην είστε;"
Καταρχάς είναι διαφορετικό το να είσαι αντικομμουνιστής εθνικιστής από το να δηλώνεις υπέρ ενός αμερικανικού σχεδίου τύπου Κόκκινη Προβιά. Άλλο ο αντικομμουνιστής, άλλο ο σύμμαχος των φιλελεύθερων ΗΠΑ αντικομμουνιστής.
Τέλος είναι γελοίο και υποτιμητικό για την ιδέα σου να αυτοπροσδιορίζεσαι ως "αντί" σε σχέση με κάτι άλλο. Δηλαδή, αν εξαφανιστούν οι κομμουνιστές εσείς οι αντικομμουνιστές θα χάσετε κάθε λόγο ύπαρξης. Εμείς οι εθνικιστές δεν θα τον χάσουμε γιατί δεν εξαρτόμαστε από το αν υπάρχουν ορισμένοι εκ των αντιπάλων μας. Το ίδιο κόλλημα με τους αντιφασίστες έχετε. Ταιριάζετε σε πολλά.
"Ο ΝΓΜ ως εθνικοσοσιαλιστής δεν θα μπορούσε να μείνει σε μια ακροδεξιά οργάνωση.Αλλιώς θα έφτιαχνε δική του παρόμοιας ιδεολογίας."
Και τότε γιατί έγινε μέλος της ακροδεξιάς ΕΠΕΝ; Μαλάκα Αριστοτέλη, σε είχαμε για πιο έξυπνο.
"Όταν έκανε άνοιγμα προς την ακροδεξιά τότε ξεκίνησαν και οι προστριβές και οι αποχωρίσεις.Αρχικά δεν τον ενδιέφερε η ποσότητα.Γιαυτό δεν δεχόταν ούτε τους skinheads.Ούτε θεωρούσε ότι άνηκε στον ίδιο χώρο με τους άλλους,τους έβριζε."
Το μεγάλο αλλά ημιτελές άνοιγμα προς την ακροδεξιά έγινε το 2002. Είχαν προηγηθεί πολλές αποχωρήσεις. Κάποιους από τους παλιούς "ΕΣ" τους έδιωξε και μόνος του χωρίς να αποχωρήσουν. Επαναλαμβάνουμε, όλοι βρίζουν τις άλλες οργανώσεις αλλά είναι διαφορετικό αυτό από το να χτυπάς προβοκατόρικα το ιδεολογικό πλαίσιο. Στο γράψαμε και πιο πάνω αλλά γέρασες φαίνεται και έχει χαλάσει το μυαλό σου. Στα πρώτα Ίμια μαζί με Βορίδη, Γιαννάκενα κλπ ήταν η ΧΑ. Εσένα είχαν πάντα στην απέξω για τους γνωστούς λόγους. Επειδή δεν δέχονταν εσένα δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν αντιλαμβάνονταν τον χώρο ως κάτι συγκεκριμένο.
"Αν ίσχυε αυτό θα βρίζονταν και οι άλλοι μεταξύ τους ενώ βρίζονταν μόνο με την ΧΑ ακριβώς γιατί το θέμα ήταν ιδεολογικό"
Μπούρδες γράφεις πάλι. Βρίζονταν και μεταξύ τους (ο εστιάτορας έβριζε τον Περίανδρο όταν χώρισαν, τον Πλεύρη πάντοτε, οι περιανδρικοί έβριζαν τον εστιάτορα) όμως υπήρχε κάτι που τους ένωνε. Ο συντονισμός με τις αφανείς απαιτήσεις της Δεξιάς για τον χώρο.
"Ούτε πράκτορες της ΝΔ υπάρχουν,ούτε ειδική υπηρεσία της CIA να παρακολουθεί τους εθνικιστές,ούτε Νεφελίμ.
[...]Οι Στράσσερ ήταν κρυφομπολσεβίκοι και πιθανότατα πράκτορες"
Σε μια παράγραφο έχεις αναιρέσει τον εαυτό σου. Αυτή η γεροντική άνια....
"Ποια κοπτοραπτική ρε απίθανοι;επί λέξη τα μετέφερα."
Συγκεκριμένα, θα ανεβάσεις όλη την συνέντευξη, να δούμε την ροή της συζήτησης. Με μια φράση κάνεις κοπτοραπτική και αλλοιώνεις νοήματα.
Έχεις δει κανέναν κλέφτη να λέει ότι είναι κλέφτης δημοσίως; Περίμενε τώρα και την συνέχεια για την Συμφωνία των Πρεσπών και το Μακεδονικό, τις συγκεντρώσεις και τα γεγονότα της εποχής.
Θα είναι πιο σκληρό το δεύτερο ημίχρονο για την σχέση ΝΔ-"χώρου", ετοιμάσου παλιέ εστιάτορα.....
"Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία της δεξιάς.Η ΝΔ δεν είναι καν δεξιά."
Με αγωνία το γράφεις. Κάτι θες να κρύψεις.
"Ο Καλέντζης είναι γενικά παραδεκτός ως εμβληματική φυσιογνωμία του Ε/Σ της Μεταπολίτευσης.Ο Περίανδρος έχει κάποια επιρροή σε συγκεκριμένες ομάδες κυρίως λόγω της μαχητικότητας του αλλά δεν υπάρχει σύγκριση"
Τέτοια θέλουμε. Τώρα είσαι ο παλιός γνωστός Τέλης του indymedia. Επιτέλους, βρήκες τον εαυτό σου.
"Ναι γιατί πρέπει να είσαι δεξιός για να είσαι αντικομμουνιστής."
Δεν διαφωνούμε αλλά δεν είναι και ένα επιχείρημα που μπορεί να σε βοηθήσει.
"Για τα κολάν γιατί δεν τα είπατε στον ίδιο αφού χαλιέστε τόσο;αν όχι τη πρώτη φορά που τον συναντήσατε τις επόμενες,αφού είχατε σχέσεις,ολόκληρη αφιέρωση έκανε στον διδάκτορα.Σας έπιασε καμιά αστική ευγένεια ξαφνικά;δεν σας έχω για τέτοιους αν κρίνω από αυτά που γράφετε εδώ μέσα."
Μια και μοναδική ήταν η φορά που είδες τον Σταμάτη και από τότε σου έμεινε απωθημένο. Παρά τις επανειλημμένες σου προσπάθειες μέσω Σταύρου, ο Σταμ βρήκε τον τρόπο να σε αποφύγει και να μην σε συναντήσει ξανά. Δεν είπε τίποτα ο Σταμάτης γιατί έβλεπε τον ενθουσιασμό του Σταύρου. Όταν ο Σταύρος σε κατάλαβε δεν υπήρχε λόγος να μην ειπωθούν αυτά που έπρεπε.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6nSrUUK081HPh8EL-VZjWQa02ZV89_sKL5JsIIZmpVj6f6tYEeJ-fxVlrMkO4VnE9zMs7ycxFqLk3W60djISFKhhRR19f3TGVBIC6MOOLiAizxwSShE0ayz8yQvkoQxSsFvqERouvpBNyEDHc4M9NIKAfaic0crkkjGtVUY5EMADcyLW4_L5onYR1h8dh/w404-h537/7-8904bb20a6.jpg
Αδιάψευστο τεκμήριο της πλήρους υποτελείας της Ελλάδος στο βρεταννικό «άρμα» υπήρξε η περίπτωση της εκχωρήσεως πολύ προ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από την κυβέρνηση Μεταξά προς τους Βρεταννούς, της μεγαλύτερης ανακαλύψεως του 20ού αιώνος που έκρινε και την έκβαση του Β’ παγκοσμίου Πολέμου, του ραντάρ, που υπήρξε έργο του Έλληνος καθηγητή της Φυσικής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Παύλου Σαντορίνη [1893-1986].
Ο καθηγητής Παύλος Σαντορίνης είχε ξεκινήσει την έρευνα για το ραντάρ ήδη από το 1934 και προχωρώντας την ανακάλυψή του υπό την στενή παρακολούθηση των ελλαδικών μυστικών υπηρεσιών, στις 7 Ιουλίου 1940, πολύ πριν την βύθιση της «Έλλης» και περισσότερο πριν την επίθεση που δέχθηκε η Ελλάδα από τις δυνάμεις του Άξονος, ο καθηγητής Παύλος Σαντορίνης υποχρεώθηκε από την κυβέρνηση Μεταξά να επιδείξει επίσημα την ανακάλυψή του σε επιτροπή Άγγλων στρατιωτικών ειδικών με επικεφαλής τον ταγματάρχη Heywood της Αγγλικής Πρεσβείας Αθηνών.
Αμέσως μετά από αυτή την επιτυχή επίδειξη, όπως ήταν αναμενόμενο, ο ταγματάρχης Heywood απαίτησε να του παραδοθούν τα σχέδια του ραντάρ προκειμένου να τα μεταφέρει στην Αγγλία και ο Ιωάννης Μεταξάς τα παρέδωσε αμέσως.
Ο Παύλος Σαντορίνης, την ίδια περίοδο που ερευνούσε το ραντάρ, είχε ανακαλύψει ακόμη ένα κορυφαίο όπλο τον ραδιοπυροσωλήνα, βασισμένο στην ίδια "αρχή" με το ραντάρ. Το συγκεκριμένο όπλο χαρακτηρίσθηκε ως το δεύτερο κατά σειρά κορυφαίο όπλο των Αμερικανών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και με την εφαρμογή του πυροδοτήθηκε η δολοφονική ατομική βόμβα με την οποία οι Αμερικανοί προκάλεσαν εκατομμύρια θυμάτων για τα οποία ουδέποτε τιμωρήθηκαν. Σημειωτέον, ότι οι Αμερικανοί τελικώς χρησιμοποίησαν την ατομική βόμβα την οποία πρώτη η Ναζιστική Γερμανία είχε ανακαλύψει και για την αποτροπή της χρήσεως της οποίας, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ είχε εκδώσει απαγορευτική διαταγή, θεωρώντας το απάνθρωπο όπλο. Επ΄ αυτού του όπλου δεν έχουν γίνει γνωστές οι λεπτομέρειες της εκχωρήσεώς του από το βασιλομεταξικό καθεστώς στις Η.Π.Α. αλλά η παράδοση αυτή προκύπτει γνωστού όντος ότι ο Έλληνας εφευρέτης Παύλος Σαντορίνης είχε συντάξει δύο χρονολογημένα υπομνήματα-ανακοινώσεις, από 11ης Ιουνίου 1936 προς την Ανώτερη Διοίκηση Αντιαεροπορικής Αμύνης και από 28ης Ιουλίου 1936 προς το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, ενώ στο Εργαστήριο Αντιαεροπορικής Αμύνης, ενώ το 1937 κατασκευάστηκε και εργαστηριακό υπόδειγμα της "Αρχής του ραδιοπυροσωλήνος". Δοθέντος ότι η Ελλάδα ήταν ήδη υπό την κυριαρχία και τον έλεγχο των αγγλοαμερικανών από την ενθρόνιση του Γεωργίου Β΄και την άνοδο στην πρωθυπουργία του Ιωάννη Μεταξά, όπως επίσης επιβεβαιώνεται και από το ιστορικό της εκχωρήσεως του ραντάρ στους Βρεταννούς, δεν απομένει ουδεμία αμφιβολία ότι και ο ραδιοπυροσωλήνας του καθηγητή Παύλου Σαντορίνη, πολύ προ της κηρύξεως του Β' παγξκοσμίου Πολέμου είχε προσφερθεί στους Αμερικανούς και επ΄ αυτού υπάρχει και το, εν κατακλείδι, τεκμήριο: Η αναγνώριση των διακεκριμένων υπηρεσιών από την κυβέρνηση των Η.Π.Α. προς τον καθηγητή Παύλο Σαντορίνη.
Οι "σύμμαχοι" ουδέποτε θα αποτολμούσαν την υλοποίηση του σχεδίου προκλήσεως του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όπως τελικά κατάφεραν για την συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας εάν δεν ήσαν σίγουροι για την υπεροπλία τους και αυτή την υπεροπλία τους της εγγυάτο [α] το ραντάρ και [β] ο ραδιοπυροσωλήνας, τα οποία τους εξασφάλισε το ελλαδικό βασιλομεταξικό καθεστώς. Η διασφάλιση, λοιπόν, από την Ελλάδα, της συντριπτικής οπλικής υπεροχής των "συμμάχων" με τα δύο κορυφαία όπλα του πολέμου, όπως αναγνωρίσθηκαν, σηματοδοτεί και την ευθύνη της για τις συνέπειες του Β' παγκοσμίου Πολέμου και δη για τις εκατόμβες των αμάχων νεκρών της Ιαπωνίας για τους οποίους μαζύ με τους Αμερικανούς θα πρέπει να δικασθεί και η βασιλομεταξική Ελλάδα.
-Λεμουριος τρολιστας
H δημιουργία του εβραϊκού κράτους
Πρώτος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πριν από τον υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας Μπάλφουρ, 2.11.1917, διακήρυξε τη δημιουργία Εβραϊκού Κράτους, την 1η Ιουλίου του 1917, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Νικολάου Πολίτη, με δήλωσή του, δημοσιευμένη στο περιοδικό «Pro-Israel», η οποία έχει ως εξής:
Κύριε διευθυντά
«Η ιδέα της δημιουργίας Εβραϊκού Κράτους εν Παλαιστίνη συναντά παρ’ ημίν ειλικρινή συμπάθεια.
Η ευλογημένη ημέρα κατά την οποίαν οι προαιώνιοι πόθοι του Εβραϊκού Εθνους θα πραγματοποιηθώσιν και, μετά τόσα βάσανα, το έθνος τούτο θα ανακτήσει την ελευθερία του, θα χαιρετισθεί μετά χαράς υφ’ υμών, οι οποίοι θα ικανοποιηθώμεν διά τον θρίαμβον του ελεύθερου πνεύματος και ιδία την εκμηδένιση των προαιωνίων προλήψεων των επισωρευθεισών κατά της ευγενούς τούτης φυλής.
Η δημιουργία μιας Εθνικής Εβραϊκής Εστίας εν Παλαιστίνη, όπου το εθνικόν πνεύμα του Ιουδαϊσμού θα δυνηθή να αναπτυχθεί ελευθέρως, θα είναι η επανόρθωσις καταφανούς αδικίας, η οποία βαρύνει από είκοσιν αιώνων επί της ανθρωπότητος. Τα πλεονεκτήματα δε μιας Εβραϊκής Παλαιστίνης είναι πολλαπλά. Και πρώτον θα είναι ασφαλές ενέχυρον παγκοσμίου ειρήνης, ιδέας εμφύτου εις την εβραϊκήν φυλήν, η οποία θα προσπαθήσει να διαδώσει την ιδέαν ταύτην εις όλας τας σφαίρας της επιρροής της.
Θα είναι επίσης η σκέψις της περιόδου του σημερινού πολιτισμού και η εκδήλωσις η πλέον περιφανής της προόδου των ιδεών της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Το Εθνικόν Εβραϊκόν πνεύμα είναι στοιχείον παραγωγής και διατηρήσεως και όχι αποσυνθέσεως και καταστροφής.
Φρονώ ότι εν περιπτώσει καθ’ ήν αι Μεγάλαι Δυνάμεις θα προτείνουν εις το Συνέδριον της Ειρήνης τον διακανονισμόν του Ιουδαϊκού Παλαιστινιακού προβλήματος, οι αντιπρόσωποι της Ελλάδος θα κηρυχθώσι σταθερώς υπέρ μιας Εβραϊκής Παλαιστίνης, διότι είμαι πεπεισμένος ότι το ιουδαϊκόν κράτος πρέπει να αναγεννηθεί μόνον εν Παλαιστίνη, τη κοιτίδι του Ιουδαϊσμού.
.
Υποθέτω, εν πάση περιπτώσει, ότι σχηματιζομένου του Ιουδαϊκού κράτους, δεν θα υπάγουν εκεί όλοι οι Ισραηλίται, διότι τότε η ανθρωπότης θα χάσει πολύ. Δεν επιθυμούμεν ποτέ, ημείς οι Έλληνες επί παραδείγματι, να ίδωμεν την ωραίαν μας Θεσσαλονίκην ημέραν τινά ερημουμένη του εβραϊκού πληθυσμού, του τόσον εργατικού και ευφυούς.
Μια Εβραϊκή Παλαιστίνη θα είναι εξάπαντος η σύμμαχος της Ελλάδος και η ομοιότης των συμφερόντων εν τη Ανατολή της Μεσογείου θα συσφίγξει τους δεσμούς των αδιαρρήκτως».֍
*Σημείωση Ζαν Κοέν: Όταν έφτασε η ώρα για την ίδρυση του Ισταήλ στις 29 Νοεμβρίου 1947 η Ελλάδα ψήφησε εναντίον*
Μερικές επισημάνσεις..
Ήταν γνωστή η σχέση της οικογένειας του Περίανδρου με την νδ από παλιά -εκαναν χρέη συνοδών -μπραβων σε βουλευτη-ες;;;
ήταν δε και μέλη που ψήφιζαν στις εσωκομματικές εκλογές της... Έλεγαν ότι χρειάζεται να έχουν σχέση για κάλυψη...
Αυτό σας τα γράφω για να ξέρετε και τα δικά τους λόγια...
Παρά την εκμετάλλευση του χώρου των εστιατορίων θεωρώ ότι άσχετα της αγγλόφιλης έως και πρακτορικης ; σχέσης του Βενιζέλου η αλήθεια της ιστορίας δείχνει ότι τα ρισκα του έβγαιναν...
ΟΚ οι παππούδες μου ήταν Βενιζελικοί 😏
Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι το πολιτικό σύστημα που ήθελε -Δημοκρατια τον έριξε στο απόγειο της ζωής του... Δυστυχώς και την χώρα... Σκέψου ότι ακόμη και ο Μεταξάς είπε στους Γουναραιους ότι αν η χώρα μπορεί να σωθεί ας είναι και ο Βενιζέλος ο σωτήρας -Πριν τό καλοκαίρι του 1922...
Οκ ο Γύπαρης ήταν ότι ήταν... αλλά κανείς δεν μπόρεσε να τον πει δειλό...Δεν λέω ότι ήταν νερό για λειτουργία αλλά ήταν άξιος πολεμιστής...
Αυτά συνοπτικά γιατί λόγω καταγωγής ξέρω πολλά μη γραφεντα σε βιβλία...
Κοίταξε για το θέμα της οικογένειας δεν έχουμε να πούμε κάτι γιατί, λίγο πολύ, όλοι από μη εθνικιστικές οικογένειες προερχόμαστε πλην ελαχίστων. Κι εσύ, όπως γράφεις, είχες βενιζελικούς προγόνους κλπ. Κι εμείς και πολλοί άλλοι. Έτσι και αυτός μπορεί να προήλθε από δεξιό-φιλελεύθερο οικογενειακό περιβάλλον. Το θέμα αποκτά πολιτικό ενδιαφέρον αν συνδεθεί με την παρούσα δράση εντός του εθνικιστικού χώρου.
Για τον Γύπαρη και τον Βενιζέλο: Καλό είναι να μην υπάρχουν επιτηδευμένα αποδομιστικές τάσεις από κανέναν. Εμείς δεν έχουμε τέτοιες προθέσεις. Προφανώς αντιλαμβανόμαστε ότι τους αξιολογούν θετικά και με θαυμαστικά οι δεξιοί, οι φιλελεύθεροι, οι συγχωριανοί τους κλπ. Και καταλαβαίνουμε τον λόγο. Όμως αυτή η αποτίμηση δεν έχει σχέση με τον εθνικιστικό χώρο αν δούμε το θέμα καθαρά ιδεολογικά.
Δεν γίνεται για λόγους εντοπιότητας κλπ η θετική αποτίμηση από τους κύκλους που προαναφέραμε. Αποτελεί μέρος σχεδιασμού αλλοίωσης του εθνικιστικού λόγου, της εθνικιστικής σκέψης και ιδεολογίας. Το ξέρεις όσο καλά το ξέρουμε κι εμείς. Απλώς το σημειώνουμε.
α. κάνανε μπραβιλίκια σε βουλευτές της ΝΔ
β. ψήφιζαν σε εσωκομματικές της ΝΔ (άρα μιλάμε για ενεργά μέλη της κομματικής βάσης και ίσως ψηλότερα, όχι απλά ψηφοφόρους)
γ. δηλώναν οι ίδιοι ότι "χρειάζεται η επαφή για κάλυψη"
Αν όντως είναι αλήθεια αυτά, που αποτελούν ειδήσεις ΒΟΜΒΑ για τον χώρο 30 και 35 χρόνια μετά, δεν παίζει η περίπτωση της αθώας προέλευσης από μη ιδεολογικά "δική μας" οικογένεια. Εδώ έχουμε ξεκάθαρη περίπτωση κυπατζίδικης, τελοπλεύρειας (και βάλε) δοσιλογικής δράσης εις βάρος των ιδεών μας.
«Εγώ καθόρισα τον δρόμο μου προ πολλού. Είμαι στρατιώτης και ευγενής και θέτω εις την υπηρεσίαν του Βασιλέως μου το ξίφος μου, του αφιερώνω δε την ζωήν μου και την διάνοιάν μου. Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος. Δεν εξετάζω αν οι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το έθνος, τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει, η θέλησίς του είναι δι’ εμέ νόμος...» Ι.Μεταξάς
Παράξενο σου φαίνεται να ήταν και τα δύο; Συνέβαινε να ισχύει αυτός ο συνδυασμός σε όσους ακολουθούσαν τον ιδεολογικό δρόμο του συντηρητικού εθνικισμού από την εποχή του Ντε Μαιστρ και του Μπονάλ.
Ακόμη και στον μεσοπόλεμο το ημιφασιστικό "Ατσάλινο Κράνος" στην Γερμανία ήταν πέρα από φασιστικό και φιλομοναρχικό.
στρατολογίας ή αναχωρήσεως εθελοντών εις Ισπανίαν (Α.Ν. 511/1937) απέτρεψαν τη μετάβαση των ενδιαφερομένων στην εθνικιστική ζώνη."
«Μια δικτατορία που δεν είναι δικτατορία», σ. 6
Λες να μην ανησυχούσε η Δεξιά για όλα αυτά;
Με το άρθρο αυτό έμαθα πολλά που δεν γνώριζα. Τώρα μπορώ να καταλάβω πλήρως την πορεία της τελευταίας δεκαπενταετίας. Από αυτό και μόνο το καλό που έχετε κάνει, εύχομαι να σας βρουν τα δεκαπλάσια. Που θα πάει, δεν θα αξιωθεί το έθνος να αποκτήσει μια οργανωμένη μειοψηφία σοβαρή και ικανή στα πολιτικά και πνευματικά/ιδεολογικά ζητήματα;
Ακόμη και με αυτό το σενάριο, τι νομίζεις ότι θα μπορούσε να προσφέρει; Εκλογικά έχει απαγορευτεί, κινηματικά δεν μπορεί να κάνει ξανά μεγάλους ακτιβισμούς, το θεωρητικό κομμάτι ποτέ δεν το είχε (και δεν χρειάζεται να το έχει όσο υπάρχουμε εμείς). Δεν ξέρουμε τι άλλο μένει να κάνει.
Άλλο παιδί είναι συνδικαλιστής στον ιδιωτικό τομέα και μέλος του ΠΑΜΕ.
Ο τρίτος επέστρεψε στην επαρχία όταν αποφοίτησε. Παραμένει αναρχικός, χωρίς να ασχολείται.
Ο τέταρτος ενεργός αναρχικός στην πιο μαζική αναρχική συνέλευση.
Ο πέμπτος είναι πλέον εθνικομπολσεβίκος, κάνει τώρα το μεταπτυχιακό του και ζει στην επαρχία, εξακολουθεί να γουστάρει ΦΛΕΦΑΛΟ.
Όλοι εξακολουθούν να γουστάρουν ΦΛΕΦΑΛΟ, δηλαδή.
Οι υπόλοιποι ήταν περιφερειακοί. Μαζεύονταν για την παρέα χωρίς να έχουν ενεργή αρθρογραφική παρουσία. Τους έχουμε χάσει.
Το οποίο 'σπίτι' αποτέλεσε την θρυαλλίδα των εξελίξεων με τα γεγονότα του '55 στην Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα με τον σύνδεσμο της Δημοκρατίας.
Επίσης ότι έστειλε συλληπητήριο τηλεγράφημα κατά τον θάνατο του Κεμάλ.
https://kars1918.wordpress.com/2020/07/13/voridis-kemal/
https://www.dimokratia.gr/ellada/342392/to-moyseio-atatoyrk-kai-i-istoriki-mnimi/
https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/odos-kemal-atatoyrk/
Between December 1807 and March 1808, Fichte gave a series of lectures concerning the "German nation" and its culture and language, projecting the kind of national education he hoped would raise it from the humiliation of its defeat at the hands of the French.[49] Having been a supporter of Revolutionary France, Fichte became disenchanted by 1804 as Napoleon's armies advanced through Europe, occupying German territories, stripping them of their raw materials and subjugating them to foreign rule. He came to believe Germany would be responsible for carrying the virtues of the French Revolution into the future. Disappointed in the French, he turned to the German nation as the instrument of fulfilling it.[50]
These lectures, entitled the Addresses to the German Nation, coincided with a period of reform in the Prussian government under the chancellorship of Baron vom Stein. The Addresses display Fichte's interest during that period in language and culture as vehicles of human spiritual development. Fichte built upon earlier ideas of Johann Gottfried Herder and attempted to unite them with his approach. The aim of the German nation, according to Fichte, was to "found an empire of spirit and reason, and to annihilate completely the crude physical force that rules of the world."[51] Like Herder's German nationalism, Fichte's was cultural, and grounded in aesthetic, literary, and moral principles.[49]
The nationalism propounded by Fichte in the Addresses would be used over a century later by the Nazi Party in Germany, which saw in Fichte a forerunner to its own nationalist ideology. As with Nietzsche, the association of Fichte with the Nazi regime came to color readings of Fichte in the post-war period.[52] This reading of Fichte was often bolstered through reference to an unpublished letter from 1793, Contributions to the Correction of the Public's Judgment concerning the French Revolution, in which Fichte expressed anti-Semitic sentiments, such as arguing against extending civil rights to Jews and calling them a "state within a state" that could "undermine" the German nation.[53]
However, attached to the letter is a footnote in which Fichte provides an impassioned plea for permitting Jews to practice their religion without hindrance. Furthermore, the final act of Fichte's academic career was to resign as rector of the University of Berlin in protest when his colleagues refused to punish the harassment of Jewish students.[54] While recent scholarship has sought to dissociate Fichte's writings on nationalism with their adoption by the Nazi Party, the association continues to blight his legacy