Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ και οι άλλοι….
H Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως κοινότητα αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού εισέρχεται αισίως στον τρίτο χρόνο της ύπαρξής της. Κι αν στον κόσμο των πανεπιστημίων της εποχής μας, (όπου η κομματοκρατία έχει δηλητηριάσει τη φοιτητική ζωή μέχρι το πιο βαθύ επίπεδο της κάθε της δραστηριότητας), μια λέσχη σαν τη δική μας αποτελεί εξαίρεση την οποία μπορεί να διακρίνει ο καθένας με μεγάλη ευκολία, τα πράγματα είναι διαφορετικά στον ευρύτερο χώρο των Ελλήνων αναγνωστών της φανταστικής λογοτεχνίας. Γιατί εκεί υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός συλλόγων και ομάδων που φιλοξενούν ανθρώπους οι οποίοι τρέφουν αγάπη για τους μαγικούς τόπους του φανταστικού. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι προσεκτικοί φίλοι που έχουν αντιληφθεί ότι η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας διαθέτει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία της προσδίδουν μια ξεχωριστή ταυτότητα ανάμεσα στους υπόλοιπους συλλόγους που δραστηριοποιούνται στον κοινό αυτό χώρο.
Υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα στο χώρο του φανταστικού (όσο και του πραγματικού): ευνοιοκρατία, φαυλοκρατία, μετριοκρατία, προκατάληψη, νοοτροπία βολέματος, και κυρίως, το μικρό της μέγεθος, που καθιστά, όποιον ξεχωρίζει και παλεύει, τον Πολεμιστή δηλαδή, όχι πηγή έμπνευσης μιας νέας τάσης (ή τάξης), αλλά κραυγή βοώντος εν τη ερήμω. Υπό το φως όλων αυτών, μοιάζει ανούσιο να ασχοληθεί (έως και να αναφερθεί) κανείς, στον Καημενούλη Άνδρα στο Ψηλό Μακρινό Κάστρο (ΚΑΨΗΜΑΚ). Ωστόσο, όπως θα φανεί παρακάτω, δεν είναι καθόλου.
Ο ΚΑΨΗΜΑΚ έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι πως βρίσκεται στο πνευματικό ύψος να καταλάβει τα κακώς κείμενα σ’ αυτήν τη χώρα. Θα μου πείτε, οι περισσότεροι δεν είναι; Όχι. Οι πιο πολλοί που σέρνουν τον παράλογο χορό της καταθλιπτικής ελληνικής πραγματικότητας φορώντας τα πιο κλασάτα τους κοστούμια, είναι περήφανοι γι’ αυτό. Πιστεύουν πως ο χορός αυτός είναι ό,τι πιο αξιόλογο έχει ποτέ συμβεί, σ’ αυτούς και στη χώρα.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό όμως του ΚΑΨΗΜΑΚ, η αχίλλειος πτέρνα του, όπως θα λέγαμε, είναι το βασανιστικό του αίσθημα κατωτερότητας. Ίσως, αφότου κατάλαβε τον μηδενισμό που επικρατεί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ να έστρεψε τα διανοητικά του όπλα στον εαυτό του, σε μια κρίση αυτογνωσίας, και να τον βρήκε εξίσου λίγο μ’ αυτούς που κατακρίνει. Ίσως απλώς, να τον έδερνε ο μπαμπάς του όταν ήτανε μικρός. Ίσως κάποτε να έφαγε τα μούτρα του και να φοβήθηκε. Δεν έχει σημασία. Κάποτε, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κλείστηκε στο Ψηλό και Μακρινό του Κάστρο και έκτοτε, άρχισε να σατιρίζει εκ του ασφαλούς ό,τι συμβαίνει. Κάποιοι ΚΑΨΗΜΑΚ μάλιστα φτιάξανε και κάστρα-γειτονιές για να μη νιώθουν (τόση) μοναξιά. Άλλοι ΚΑΨΗΜΑΚ, λιγότερο απαιτητικοί, μπήκαν δυο-δυο ή τρεις-τρεις σε ένα κάστρο. Το ζήτημα είναι ότι από τότε που μπήκε στο κάστρο ο ΚΑΨΗΜΑΚ, άρχισε να κατηγορεί ανελέητα και αδικαιολόγητα όποιον Πολεμιστή μπήκε με θάρρος στο χορό των γελοίων για να αλλάξει το ρυθμό του. Διότι, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, ουδέποτε διαπιστώνονται αλλαγές στο ρυθμό της μουσικής, που να μη συνοδεύονται από κοινωνικές αλλαγές.
Ο ΚΑΨΗΜΑΚ ωστόσο, ακόμη περισσότερο από τους υπάρχοντες ικανοποιημένους (με τον εαυτό τους και τους άλλους) χορευτές, δεν θέλει αλλαγές. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ θέλει ο χορός να είναι ανούσιος για να τον κοροϊδεύει από μακριά και αφ’ υψηλού.
Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ όχι μόνο δεν θα επικροτήσει τον Πολεμιστή που πάει να αλλάξει τον χορό, όχι μόνο δεν θα αναλογιστεί την πιθανότητα να βγει από το ψηλό και μακρινό του κάστρο για να πάει να τον βοηθήσει, αλλά, από εκεί ψηλά και μακριά, απ’ το ψηλό και μακρινό του κάστρο, θα απλώνει αγωνιωδώς αόρατα δίχτυα και σκοινιά για να του βάλει τρικλοποδιά× όχι στους παλιούς και βολεμένους χορευτές, αλλά σ’ εκείνον, τον Πολεμιστή που προσπαθεί να αλλάξει το ρυθμό.
Σ’ αυτόν θα ρίξει παθιασμένα τη χολή του ο ΚΑΨΗΜΑΚ. Αυτόν θα χαρακτηρίσει αρχομανή, βολεμένο, πουλημένο, και ένα σωρό άλλα. Περίεργο δεν είναι ;
Καθόλου. Το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ έχει πυλώνες ανθρώπους σαν αυτόν που κατακρίνει, που κάποτε μπήκαν στο χορό και τον άλλαξαν. Ο ΚΑΨΗΜΑΚ, επειδή δεν μπορεί να τους φτάσει, τους έχει ωραιοποιήσει σαν ένα ψηλό και μακρινό φαινόμενο, το ίδιο ψηλό και μακρινό όσο το κάστρο του. Τέτοιος θα ’θελε να είναι και ο ΚΑΨΗΜΑΚ εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν μηδενιστής με σύνδρομο κατωτερότητας. Όταν λοιπόν οι Πολεμιστές βγαίνουν στην επιφάνεια, ροκανίζεται και κινδυνεύει το ίδιο το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ. Γιατί, ο ΚΑΨΗΜΑΚ συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την έλλειψη θάρρους που τον διακρίνει, τις τάσεις βολέματος που τον οδήγησαν στον κάστρο, ίδιες εν τέλει μ’ αυτές που νιώσανε όσοι μπήκαν στο χορό.
Έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ κατακρίνει τον Πολεμιστή που μπήκε στο χορό να τον ταράξει, κυριευμένος από ένα βασανιστικό αίσθημα επιβίωσης, να σωθεί αυτός και το κάστρο του. Όμως, δεν καταλαβαίνει, ο ανόητος ΚΑΨΗΜΑΚ ότι πράττοντας τρόπον τινά, κακό στον εαυτό του και στο κάστρο του είναι που κάνει. Διότι, αν ο νέος Πολεμιστής είναι ψεύτης, αρχομανής, υποκριτής, κι ένα σωρό άλλα, τότε αντίστοιχα, κι οι πυλώνες του κάστρου του μοιράζονται τα ίδια χαρακτηριστικά, και έτσι, ο ΚΑΨΗΜΑΚ βάζει σιγά σιγά τον θεμέλιο λίθο στην κατάρρευση του κάστρου του.
Αρκετά όμως με τον ΚΑΨΗΜΑΚ. Άλλωστε, ο μόνος λόγος που ο ΚΑΨΗΜΑΚ έρχεται ενίοτε στην επιφάνεια (κι αυτό για λίγο) είναι όταν ενοχλεί προς στιγμήν (περισσότερο ως φιλοσοφικό φαινόμενο, παρά ως αληθινό πρόβλημα), τον Πολεμιστή. Ο οποίος, φυσικά, δεν έχει καν το χρόνο και την πολυτέλεια να ταξιδέψει ως το κάστρο του για να το διαλύσει. Άλλωστε το ξέρει. Ενόσω παλεύει με τους βολεμένους χορευτές, το κάστρο του ΚΑΨΗΜΑΚ θα καταρρεύσει (καταρρέει) από τη δράση του Πολεμιστή, ακόμα κι αν αυτή λαμβάνει χώρα τόσο μα τόσο μακριά απ’ αυτόν.
- Σχόλια σε αυτήν την ανάρτηση :
Ο/Η Guardian Lord είπε...
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο υψηλός.
Υπάρχει μόνο μια οπτική γωνία, ευθεία μπροστά. Η αναζήτηση συνεχίζει δίχως αμφιταλαντεύσεις.
Οι γιοί του ονείρου ανανεώνουν το όραμα για πνευματική ελευθερία, υψώνουν το λάβαρο του Αετού της Φαντασίας και πετάνε μαζί του σε ύψη αθέατα στον όποιον ΚΑΨΗΜΑΚ...
Raise the flag, let the iron eagle soar!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009
Ο/Η voodoo child είπε...
Death to false... fantasy!!!
Δευτέρα, 30 Νοέμβριος, 2009
Ο/Η voodoo child είπε...
Ο αληθινός πολεμιστής όμως ξέρει και να χάνει! Ακόμη και αν χάσει όμως δεν πετάει τα όπλα του ποτέ!
Είναι ανίκανος να το κάνει... Δυστυχώς για τους "υπόλοιπους πολεμιστές" ο αληθινός πολεμιστής αγαπά τη ζωή ως το Θάνατο!!!
Δυστυχώς για σας "μηδενιστές" και προδότες του εαυτού σας ο πολεμιστής δέχεται εντολές μόνο από την συνειδησή του και το αξιακό του σύστημα. Και αυτές δεν τις προδίδει ποτέ! Όπως δεν προδίδει και δεν συκοφαντεί ποτέ τους αδερφούς του...
You think you can destroy me?
You'd better think again,
I am eternal terror, my quest will never end...
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009
Ο/Η τόσο δα σε λέω είπε...
ουυυ geek fight
ξύλο με τα ντίεμς γκάιντ και τα σκρινς των στόρυτέλερ
γουστάρω άγρια σκηνικά
Τετάρτη, 02 Δεκέμβριος, 2009
Ο/Η Ίωνας Αλβέριχος είπε...
My battle ends here
Every one witnessed
I had no fear With honour
I fought Don't cry for those who died this way......
The Leader's way....
Hail Flefalo
Πέμπτη, 03 Δεκέμβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Voodoo Child, Ιππότες και βάρβαροι πολέμαρχοι, εναντια σε ερπετά και κουασιμόδους. Η νίκη μας είναι τετελεσμένη...
Guardian Lord, η δική μας ατραπός είναι μια. Ιππότες του Ντύρερ, αγνοούμε το θάνατο και ειρωνευόμαστε το Διάβολο.
Ίωνα, δεν έχουμε φόβο, δεν έχουμε αντίπαλο, Απλώς διασκεδάζουμε με τσαρλατάνους...
Τόσο δα σε λέω, στα πτυελοδοχεία αφήνουμε τα ακάθαρτα υγρά του στόματός μας. Στο ιστολόγιό μας, όμως, μιλάμε ελληνικά. Μάθε πρώτα τη γλώσσα μας κι έλα να τα ξαναπούμε. Εκτός κι αν (μαζί με τους προοδευτικούς σου φίλους, κουασιμόδους και ριψάσπιδες) θεωρείς οπισθοδρομικό να μιλάς την εθνική σου γλώσσα.
Παρασκευή, 04 Δεκέμβριος, 2009
Ο/Η Skull είπε...
Τόσο δα σε λέω, ούτε "τόσο δα μυαλό" δεν έχεις; Συμπολεμιστές, μοναχά Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ! Κάθε μέρα που περνάει γίνομαι όλο και πιο περήφανος που ανήκω σε αυτή τη Λέσχη..
(το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν πρόλαβα την "εποχή του ερπετού").
Σταμάτη, είσαι "Κάιζερ".
Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ρεεεεεεεεεεε! Με ντου για την αρρώστεια μας παντού...
Σάββατο, 05 Δεκέμβριος, 2009
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Skull, ζιζάνιο, ψοφάς για πανικούς, έτσι;
Έξω απ' το Κάστρο είναι ο κόσμος της εποχής μας. Στους έξι θρόνους του αναπαύονται ισάριθμοι ερπετοειδείς δαίμονες. Μας ορέγονται, μας μισούν, παρακολουθούν τις κινήσεις μας...
Κυριακή, 06 Δεκέμβριος, 2009