του Σταμάτη Μαμούτου
Υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους παιδικούς μου φίλους. Ήταν ψηλός και γεμάτος μυς, γενναίος και ηθικά ακέραιος, πάντοτε έτοιμος να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο προκειμένου να υπερασπιστεί το δίκαιο και την πατρίδα. Ζούσε στα αμερικανικά δάση και η χρυσόξανθη χαίτη που χυνόταν ατημέλητη κάτω από τον γούνινο σκούφο, χάριζε μια άγρια ομορφιά στο ευγενές πρόσωπό του. Μολονότι ενήλικας εκείνος κι εγώ παιδί, μού προσέφερε την καλύτερη συντροφιά καλώντας με να τον ακολουθήσω σε κάθε λογής περιπέτεια και αποστολή που αναλάμβανε μέσα σε φρούρια, σπηλιές, πειρατικά πλοία και μυστικές πολιτείες. Για όλους εμάς τους φίλους του είχε πάντα φυλαγμένο ένα πλατύ χαμόγελο, εγκάρδιο και ζεστό σαν τον ήλιο του μεσημεριού. Όμως για τους εχθρούς υπήρχε πάντοτε η απειλή της σιδερένιας του γροθιάς. Κάποιοι παλαιότεροι ενδεχομένως να έχουν ήδη αντιληφθεί ότι το όνομα του παιδικού μου φίλου ήταν Μπλεκ.
Όντας δημιούργημα της φαντασίας Ιταλών σχεδιαστών, ο Μπλεκ κατέκτησε τις καρδιές και των Ελλήνων αναγνωστών για τρεις σχεδόν δεκαετίες. Δεν είναι λίγοι οι ερευνητές που υποστηρίζουν ότι το «Μπλεκ» είναι ένα comic για παιδικές ηλικίες, λόγω του απλοϊκού του σεναρίου και των φτωχών του διαλόγων. Προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Μπορεί όντως οι διάλογοι να μην είναι βαθυστόχαστοι και οι υποθέσεις να μην δείχνουν περίπλοκες, όμως το «Μπλεκ» φρονώ ότι διαθέτει μια υπόρρητη πνευματικότητα η οποία αναδύεται κάτω από την επιφανειακή ροή των σεναρίων και πέρα από τους διαλόγους. Η κρίση μου αυτή έγκειται στο ότι ως εικαστικός και λογοτεχνικός χαρακτήρας, ο ίδιος ο Μπλεκ, αποτελεί αυθεντική περίπτωση αρχετυπικού ήρωα. Αλλά και ως συνολική εικονογραφημένη αφήγηση το εν λόγω comic συνιστά ένα έπος, με την φιλολογική σημασία του όρου.
Όπως συμβαίνει με τις παλιές ταινίες γουέστερν καθώς επίσης και με ορισμένα έργα της νεότερης επικής φανταστικής λογοτεχνίας, η κοσμοθεωρητική δομή του «Μπλεκ» αντλεί ουσία απ’ ευθείας από τα αρχαία έπη του Ομήρου. Ο Μπλεκ ως ήρωας αποτελεί μέρος ενός οργανικού φυσικού κόσμου. Δεν ταλανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις ή από αντιφάσεις με κάποια πτυχή του εγώ του, όπως κάνουν οι ήρωες της μοντέρνας λογοτεχνίας. Είναι ακέραιος, επίπεδος ως λογοτεχνικός χαρακτήρας, η συνείδηση και το υποσυνείδητό του ταυτίζονται. Τα δάση, τα λιβάδια και τα βουνά της Αμερικής αποτελούν προεκτάσεις του εαυτού του αλλά κι ο εαυτός του μοιάζει με ζώσα απόρροιά τους. Στον κόσμο του «Μπλεκ» φύση και άνθρωπος αποτελούν αλληλένδετα μέρη ενός ενιαίου Όλου.
Επίσης, όπως έκαναν και οι ομηρικοί ήρωες, ο Μπλεκ δεν εργάζεται σχεδόν ποτέ! Υιοθετώντας έναν απλοϊκά άγριο και αριστοκρατικό τρόπο ζωής, συνεχώς πολεμά και αναλαμβάνει αποστολές. Είναι ο αρχηγός των κυνηγών και η ηγεσία του βασίζεται στην πολεμική του αξία και στην ακεραιότητα της ηθικής του, όχι σε κάποια δικολαβίστικη διοικητική τεχνική.
Οι δημιουργοί του «Ξανθού Γίγαντα» μπορεί να μην είχαν την θέληση ή τις λογοτεχνικές γνώσεις προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πολυεπίπεδο comic, διέθεταν όμως την φλέβα της ενστικτώδους έμπνευσης για να αποτυπώσουν ένα έργο αυθεντικά επικό. Ο Μπλεκ είναι ιδανικός, είναι διαχρονικό πρότυπο για όλους εμάς τους νεορομαντικούς. Μοναδικό του μειονέκτημα; Το ότι πολεμά υπέρ του αμερικανικού κράτους!
Αν και για να είμαστε έντιμοι μαζί του οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι κατά την εποχή που αγωνίστηκε δεν θα μπορούσε να γνωρίζει το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, ούτε ότι το κράτος της πατρίδας του θα γινόταν ο παγκόσμιος διώκτης των απανταχού ρομαντικών. Προσωπικά απολαμβάνω την κυκλοφορία του νεότερου μηνιαίου Μπλεκ εδώ και δυο περίπου χρόνια. Ο ξανθομάλλης φίλος μου παραμένει διαχρονικός συνοδοιπόρος στο βασίλειο της αέναης παιδικότητας.
Σχόλια:
Ο/Η tzortzadams είπε...
Να θυμήσω εδώ και το aj;exasto άρθρο/αφιέρωμα στο ξανθό γίγα, από τη θρυλική στήλη war flag στο Metal Hammer 20 (περίπου!) χρόνια πριν. Ο Sun Knight έθεσε τις βάσεις τότε...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Έχεις δίκιο ότι το αμερικανικό κράτος διώκει τους ανα τον κόσμο παραδοσιοκράτες.
Πιστεύεις ότι ια νίκη του Τραμπ θα αλλάξει κάτι σε αυτό;
Πιστεύεις ότι ια νίκη του Τραμπ θα αλλάξει κάτι σε αυτό;
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Χρήστο, θυμάμαι ένα παλιό άρθρο του Sun knight που παρουσίαζε παράλληλα τον Μπλεκ με ένα άλλο comic. Δεν ξέρω αν εννοούμε το ίδιο άρθρο. Πάντως ακόμη κι αν είναι έτσι, δεν ήταν το άρθρο του Χάρη που αποτέλεσε την βάση της έμπνευσής μου αλλά η κυκλοφορία των καινούργιων περιοδικών του Μπλεκ.
Ανώνυμε, είναι γεγονός ότι ο Τραμπ έχει την υποστήριξη πολλών Αμερικανών που δηλώνουν παραδοσιοκράτες. Και μολονότι αυτό είχε συμβεί και στην υποψηφιότητα του Ρήγκαν, είναι αλήθεια πως η έκταση της υποστήριξης παραδοσιοκρατικών και εθνικιστικών ομάδων λαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και πρωτόγνωρη ένταση στην περίπτωση του Τραμπ.
Αν λάβουμε υπόψη το ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία πάνω στην οποία έχει δομηθεί το αμερικανικό κράτος καθώς επίσης και το γεγονός ότι μιλάμε για μια πολυεθνική κοινωνία που αποτελεί την παγκόσμια βάση του διεθνιστικού κεφαλαίου, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η πλαισίωση του Τραμπ αποτελεί την καλύτερη δυνατή ευκαιρία προκειμένου να ανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο οι εθνικιστικές θέσεις, οι οποίες σε κάθε άλλη περίπτωση είναι καταδικασμένες να περιοριστούν σε μειοψηφικά πλαίσια.
Ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Προσωπικά, εφόσον είναι υποψήφια η Κλίντον θα ήθελα να χάσει από τον οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο. Συνεπώς, θέλω να την νικήσει ο Τραμπ. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι ο πολιτικός αυτός θα καταφέρει ή θα θελήσει να ικανοποιήσει τα παραδοσιοκρατικά αιτήματα.
Το παράδειγμα του Ρήγκαν που, ενώ είχε υποσχεθεί ότι θα χάραζε παρόμοια πολιτική κατεύθυνση, επέλεξε τον δρόμο του νεοφιλελευθερισμού, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι σύμβουλοί του να δηλώνουν σήμερα ότι κατά την περίοδο της προεδρίας του υπήρξαν εντολοδόχοι των πανίσχυρων Εβραίων τραπεζιτών χωρίς ο πρόεδρος να τους υποστηρίξει στις διαφωνίες τους με αυτή την κατάσταση, αποτελεί ένα προηγούμενο που με κάνει επιφυλακτικό.
Ανώνυμε, είναι γεγονός ότι ο Τραμπ έχει την υποστήριξη πολλών Αμερικανών που δηλώνουν παραδοσιοκράτες. Και μολονότι αυτό είχε συμβεί και στην υποψηφιότητα του Ρήγκαν, είναι αλήθεια πως η έκταση της υποστήριξης παραδοσιοκρατικών και εθνικιστικών ομάδων λαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις και πρωτόγνωρη ένταση στην περίπτωση του Τραμπ.
Αν λάβουμε υπόψη το ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία πάνω στην οποία έχει δομηθεί το αμερικανικό κράτος καθώς επίσης και το γεγονός ότι μιλάμε για μια πολυεθνική κοινωνία που αποτελεί την παγκόσμια βάση του διεθνιστικού κεφαλαίου, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η πλαισίωση του Τραμπ αποτελεί την καλύτερη δυνατή ευκαιρία προκειμένου να ανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο οι εθνικιστικές θέσεις, οι οποίες σε κάθε άλλη περίπτωση είναι καταδικασμένες να περιοριστούν σε μειοψηφικά πλαίσια.
Ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Προσωπικά, εφόσον είναι υποψήφια η Κλίντον θα ήθελα να χάσει από τον οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο. Συνεπώς, θέλω να την νικήσει ο Τραμπ. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι ο πολιτικός αυτός θα καταφέρει ή θα θελήσει να ικανοποιήσει τα παραδοσιοκρατικά αιτήματα.
Το παράδειγμα του Ρήγκαν που, ενώ είχε υποσχεθεί ότι θα χάραζε παρόμοια πολιτική κατεύθυνση, επέλεξε τον δρόμο του νεοφιλελευθερισμού, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι σύμβουλοί του να δηλώνουν σήμερα ότι κατά την περίοδο της προεδρίας του υπήρξαν εντολοδόχοι των πανίσχυρων Εβραίων τραπεζιτών χωρίς ο πρόεδρος να τους υποστηρίξει στις διαφωνίες τους με αυτή την κατάσταση, αποτελεί ένα προηγούμενο που με κάνει επιφυλακτικό.
