του Σταμάτη Μαμούτου
Λίγοι γνωρίζουν σήμερα ότι η πρώτη ελληνική ταινία τρόμου προβλήθηκε το 1959 και είχε ως πρωταγωνιστή τον Κώστα Χατζηχρήστο. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια κωμωδία τρόμου, που αποτελεί μεταφορά της αντίστοιχης ιταλικής ταινίας «Uncle Was a Vampire» στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Κρίστοφερ Λι.
Η ελληνική εκδοχή φέρει τον τίτλο «Δράκουλας και Σία» με το σενάριο να εξελίσσεται ως εξής: Ο Θανάσης Καρατριμπούρας (Κώστας Χατζηχρήστος) φτάνει μεσάνυχτα σ’ ένα απόμακρο χωριό και ζητάει να τον οδηγήσουν στο Κόκκινο Κάστρο. Κανείς όμως από τους ντόπιους δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει γιατί φοβούνται τον αφέντη του Κάστρου, που οι φήμες θέλουν να είναι βρικόλακας. Τελικά ο Καρατριμπούρας οδηγείται στο Κάστρο από τον «τρελό του χωριού», όπου και μέσα από ξεκαρδιστικά περιστατικά αντιμετωπίζει όχι έναν αλλά δύο βρικόλακες. Στο τέλος, όμως, ανακαλύπτει ότι πρόκειται για δυο απατεώνες και όχι για αληθινούς νεκροζώντανους.
Η ταινία περιλαμβάνει πολλά από τα γνωρίσματα των ταινιών τρόμου, όπως τις μπέρτες, τον καμπούρη παραμορφωμένο επιστάτη και τις ανεξήγητες εξαφανίσεις. Διαθέτει ακόμη την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας του Γεράσιμου «Τζέρι» Καλογεράτου. Και όλα αυτά σε διάλογο με το ισοπεδωτικό χιούμορ του Κώστα Χατζηχρήστου.Σκηνοθέτης της ταινίας ήταν ο Ερρίκος Ιατρού ενώ ανάμεσα στους ηθοποιούς βρίσκονταν η Καίτη Ντιριντάουα και η Κατερίνα Γώγου.
Σε γενικές γραμμές αν το σενάριο ήταν περισσότερο πρωτότυπο θα μιλούσαμε για μια σπουδαία δουλειά. Ακόμη κι έτσι, όμως, το «Δράκουλας και Σία» αποτελεί σημείο αναφοράς μιας κινηματογραφικής σχολής που, δυστυχώς, δεν ευδοκίμησε ούτε στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, ούτε και στον νεότερο. Δεν θα σταθώ περαιτέρω στους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό. Είναι παρόμοιοι με εκείνους που κράτησαν την λογοτεχνία του φανταστικού στο περιθώριο για πολλές δεκαετίες. Ασφαλώς, έχουν να κάνουν με τον προδιαγεγραμμένα αρνητικό τρόπο που αντιμετώπισε οτιδήποτε σχετιζόταν με τον Ρομαντισμό το ελλαδικό κατεστημένου των «γραμμάτων και των τεχνών».
Από τη δεκαετία του 2000 κι έπειτα, όταν και οι τεχνολογικές εξελίξεις έκαναν πιο εύκολες τις ανεξάρτητες κυκλοφορίες στον χώρο της λογοτεχνίας και τις ανεξάρτητες παραγωγές στον χώρο του κινηματογράφου, η κατάσταση άρχισε σταδιακά να αλλάζει. Εμφανίστηκαν, όμως, νέες παθογένειες και μέχρι σήμερα δεν έγινε εφικτή κάποια σημαντική διαφοροποίηση προς το καλύτερο. Στο πλαίσιο της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού υπάρχουν προβλήματα που συνδέονται με την γενικότερη και, θα έλεγα, παγκόσμια εμπορευματοποίηση και παρακμή της. Στον ελληνικό κινηματογράφου φαντασίας και τρόμου τα προβλήματα είναι διαφορετικά. Η εγχώρια δημιουργία βρίσκεται σε εμβρυακό ακόμη στάδιο. Υπάρχουν, όμως, ενδιαφέροντα δείγματα στο πεδίο των εκκολαπτόμενων σκηνοθετών ταινιών μικρού μήκους.
Ένα από αυτά είναι και η Συμφωνία στη Σπηλιά του Νταβέλη του Διονύση Μωραϊτη, που μπορείτε να δείτε στον παρακάτω ηλεκτρονικό σύνδεσμο. Η φωτογραφία για μια ταινία μηδαμινού προϋπολογισμού είναι εξαιρετική. Τα πλάνα έχουν σωστή ροή εναλλαγών και ωραία κάδρα και η υπόθεση πραγματεύεται με ενδιαφέρον τρόπο έναν παραφυσικό μύθο. Αν βοηθούσαν λίγο περισσότερο και οι ερμηνείες το αποτέλεσμα θα ήταν απροσδόκητα καλό. Ο Μωραϊτης δείχνει πολύ καλά στοιχεία και του εύχομαι να συνεχίσει να υπηρετεί στην έβδομη τέχνη το φανταστικό.