Στα 1835 ο Alexis de Tocqueville, στο δημοφιλές του έργο του φέρει τον τίτλο «Η δημοκρατία στην Αμερική», περιγράφει με γλαφυρότητα τους δυο διαφορετικούς κόσμους των πολιτειών της βόρειας Αμερικής, του νεωτερικού Βορρά και του ρομαντικού Νότου. Σύμφωνα με τις εύστοχες παρατηρήσεις του Γάλλου στοχαστή, ο βόρειος αμερικανός «έχει καταστήσει την υλική ευημερία κυρίαρχο στόχο της ύπαρξής του… βασανισμένος από την επιθυμία για πλούτο… γίνεται με την ίδια άνεση ναυτικός, πιονιέρος, εργάτης, καλλιεργητής, υπομένοντας με την ίδια καρτερία την κούραση ή τον κίνδυνο που συνοδεύει αυτά τα επαγγέλματα –υπάρχει κάτι θαυμαστό στην ευρηματικότητα της ευφυΐας του και ένα είδος ηρωισμού στην απληστία του για κέρδος». Αντίθετα, ο νότιος αμερικανός «όχι μόνο περιφρονεί την εργασία, αλλά και όλες τις πρωτοβουλίες οι οποίες επιτυγχάνουν χάρη στην προσπάθεια… το χρήμα έχει χάσει στα μάτια του μεγάλο μέρος της αξίας του και περισσότερο από την επιτυχία εκείνος αναζητά τη διασκέδαση και την ευχαρίστηση… αγαπά με πάθος το κυνήγι και τον πόλεμο, ασκείται στην πιο σκληρή σωματική πειθαρχία. Ο θεσμός της δουλείας όχι μόνο εμποδίζει τους λευκούς (νότιους) να πλουτίσουν, τους αφαιρεί την επιθυμία να το κάνουν».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της αμερικανικής ανεξαρτησίας, από το δεύτερο μισό του 18ου ως και το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, αναπτύσσονται αυτοί οι δυο πόλοι. Από τη μια ο βιομηχανικός Βορράς των τραπεζιτών, των δημοσιογράφων και των βιομηχάνων κι από την άλλη ο αριστοκρατικός Νότος των καλλιεργητών, των αγροτών, των κυνηγών και της δουλείας. Από τη μια η μαζική κοινωνία του αστικού περιβάλλοντος, οι κοινωνικές εντάσεις και οι φιλελεύθερες διακηρύξεις κι από την άλλη η αριστοκρατική διανόηση, η ανέμελη ζωή, οι φυτείες με τις μανόλιες και το αγιόκλημα, τα κορίτσια με τα κρινολίνα, οι ιπποτικοί καλλιεργητές, κοντολογίς όλα εκείνα που το 1936 ανασυγκροτεί με νοσταλγία η Μάργκαρετ Μίτσελ στο βιβλίο «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Η αντίθεση αυτή δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε δηλωμένη εχθρότητα. Βορράς και Νότος εμπλεκόμενοι σε πολυσύνθετες πολιτικές και οικονομικές σχέσεις θα αρχίσουν να εκφράζουν ανοιχτά τη δυσφορία τους για την συνύπαρξη κάτω από την ίδια διοικητική αρχή.
Στόχος των Νότου, η διατήρηση της συλλογικής πολιτισμικής του ταυτότητας. Έσχατη επιλογή του, η απόσχιση και η δημιουργία μιας ανεξάρτητης «νότιας» Συνομοσπονδίας. Στόχος του Βορρά, η κατάπνιξη καθετί ρομαντικού και μη νεωτερικού. Έσχατη επιλογή του, το αιματοκύλισμα οποιουδήποτε αποκλίνει από την πολιτική του. Κεντρικό θέμα της όλης διαμάχης, το ζήτημα της δουλείας. Πρωταγωνίστρια της πολιτικής σύγκρουσης, η (όχι ιδιαιτέρως ισχυρή αλλά παγίως θορυβώδης και αγαπητή στους επιχειρηματικούς κύκλους) Αριστερά της εποχής, με τα κηρύγματα των αφηρημένων «ιδεών» του Διαφωτισμού και τις εκατοντάδες ανθρωπιστικές της οργανώσεις.
Όντας προβληματισμένοι με την ύπαρξη ενός τέτοιου θεσμού, οι νότιοι αποφασίζουν να επιχειρήσουν μια λύση του ζητήματος. Δηλαδή, να επαναπατρίσουν με δικά τους έξοδα μεγάλο αριθμό νέγρων. Κι όμως, η προσπάθεια αποτυγχάνει. Ελάχιστοι νέγροι θέλουν να αφήσουν τον αμερικανικό νότο και να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Οι νεωτεριστές του Βορρά τρίβουν τα χέρια τους. Ο στόχος τους δεν είναι η επίλυση του ζητήματος αλλά η καταστροφή ενός διαφορετικού πόλου, ενός ρομαντικού πολιτισμού ο οποίος αναπτύσσεται εκτός των πλαισίων της Νεωτερικότητας. 
Στα 1861 ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν καταπατώντας την εθιμικότητα ολόκληρου του αμερικανικού πολιτικού βίου, προσβάλει την αυτονομία των πολιτειών, ζητώντας από το Νότο να υποταχθεί μέσα σε μια μέρα στις απαιτήσεις του Βορρά. Ο Νότος απαντά δημιουργώντας μια ανεξάρτητη «νότια» συνομοσπονδία πολιτειών και ζητά διάλογο. Οι περισσότεροι από τους ηγέτες του εξακολουθούν να είναι εναντίον της απόσχισης και ζητούν σεβασμό της συλλογικής τους ταυτότητας μέσα από μια νέα συμφωνία. Ο Λίνκολν αρνείται το διάλογο και οργανώνει τη μεγαλύτερη στρατιά που είχαν ποτέ οι πολιτείες της ανεξάρτητης Αμερικής, με σκοπό να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Οι βόρεια στρατιά εισβάλλει στο Νότο. Την ακολουθούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες και κάθε λογής φιλελεύθεροι του Βορρά, για να παρακολουθήσουν από ένα ύψωμα τους επαναστάτες του Νότου να συντρίβονται και τους επικεφαλείς τους να οδηγούνται στην αγχόνη. Λίγο καιρό αργότερα οι ορδές του Λίνκολν επιστρέφουν πανικόβλητες και ανάκατες με τους πολίτες που τις ακολουθούν, καταδιωκόμενες από τους προελαύνοντες άντρες του Νότου.
Η Rebel Flag, η θρυλική πολεμική σημαία του Νότου, με τον κυανό σταυρό του Αγίου Αντρέα σε ερυθρό υπόβαθρο και τα δεκατρία αστέρια (δώδεκα για τις επαναστατημένες πολιτείες του Νότου κι ένα για το έθνος των Ινδιάνων που συμμάχησε με τις δυνάμεις της παράδοσης και τις τιμής), θα κυματίσει μέχρι το 1865 στην ελεύθερη από την επιβολή της Νεωτερικότητας και την πνευματική κατοχή του Διαφωτισμού, γη του Dixie (1). Από τότε, θα καταστεί ένα από τα ιερά σύμβολά όλων των ρομαντικών.
Το αγέρωχο πνεύμα του Νότου θα ξαναγεννηθεί στα πλαίσια της λογοτεχνίας του φανταστικού στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Σε ένα εκβιομηχανισμένο από τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις Τέξας, ο Ρόμπερτ Χάουαρντ θα υψώσει την πνευματική επαναστατική σημαία, με όπλο τη λογοτεχνία του φανταστικού. Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Weird Tales, ο σπουδαιότερος, κατά πολλούς, δημιουργός της φανταστικής λογοτεχνίας, θα ανοίξει τις πύλες της πραγματικότητας σε χαρακτήρες αδάμαστους από τη σαγήνη τρυφηλών πολιτισμών, αγριωπούς και τίμιους, αμείλικτους εφαρμοστές της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, ανυπόκριτους και πολεμοχαρείς. «By This Axe I Rule», θα βροντοφωνάξουν οι βάρβαροι ήρωες του Χάουαρντ, εκφράζοντας με αυθεντικότητα το αθάνατο πνεύμα της Dixieland.
Σε έναν κόσμο που απ’ άκρη σ’ άκρη αμερικανοκρατείται (αλλά και αμερικανοποιείται), σε μια εποχή βουλιαγμένη στον υλισμό και εναρμονισμένη με τα κελεύσματα της αμερικανικής μητρόπολης, οι ήρωες του Χάουαρντ παραμένουν οι τελευταίοι κάτοχοι της επαναστατικής πολεμικής σημαίας, ζωντανές αναμνήσεις μιας άλλης Αμερικής, άγρυπνοι φύλακες των μυστικών πυλών που οδηγούν στον κόσμο των αρχετύπων.
Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Υποσημειώσεις:
1) Γη του Dixie αποκαλείται η γη του αμερικανικού Νότου. Πρόκειται για ένα παρατσούκλι που προέρχεται από τη Λουϊζιάνα και πηγή του είναι η λέξη dix που ήταν γραμμένη στα πρώτα χαρτονομίσματα των δέκα δολαρίων.
Εικόνες:
1) Η σημαία των επαναστατών του αμερικανικού Νότου.
2) Πορτραίτο του στρατηγού των Νοτίων Robert. E. Lee, της Linda Blackburn
3) Ρ. Ε. Χάουαρντ.
4) Conan the destroyer, του Frank Frazetta
- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:
Ο/Η Guardian Lord είπε...
Where the skies are blue, Lord i'm coming home to you...The South will rise again!HIIIIHAAAAAAAAA
Παρασκευή, 13 Αύγουστος, 2010
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ένα καταπληκτικό, μεστό σε πληροφορίες και συναισθήματα κείμενο, χαρακτηριστικό της δοκιμιακής αλλά και λογοτεχνικής ικανότητας του Σταμάτη, που θα έλεγα πως αδικείται κάπως αναρτημένο εν μέσω του θέρους.
Δεν γνώριζα πολλά για τον αμερικανικό εμφύλιο, αλλά τώρα θα έλεγα πως αποκτώ μια καλή εικόνα. Πολλοί πόλεμοι γίνονται με ιδεολογικά προσχήματα – το έχουμε δει και στις μέρες μας αυτό – ενώ στην πραγματικότητα από πίσω κρύβονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Κι η πλευρά των ηττημένων σπάνια δικαιώνεται, αφού η ιστορία γράφεται από τους νικητές.
Ας κρατήσουμε την πνευματική επαναστατική σημαία ψηλά !
Τρίτη, 17 Αύγουστος, 2010
Ο/Η Southman είπε...
Παρ' όλες τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης του Νότου και των λευκών κατοίκων του επί εναμιση αιώνα μέσα από κατευθυνόμενα δημιουργήματα τέχνης και "ιστορίας" (προσπάθειες που φέρνουν στο μυαλό την αντίστοιχη εκστρατεία δαιμονοποίησης των ηττημένων ενός πιο πρόσφατου πολέμου), άρθρα σαν και αυτό φωτίζουν την πραγματική ψυχοσύνθεση του Νοτίου ανδρός-gentleman και το πραγματικό Ρομαντικό πνεύμα ενός μεγάλου πολιτισμού που χάθηκε κάτω από την μπότα του αμόρφωτου Βόρειου κατακτητή που πολεμούσε επί πληρωμή.
Όσο η σημαία του Νότου θα ανεμίζει ακόμα, έστω και σε ένα σπίτι ή σε ένα δημόσιο χώρο στην Αλαμπάμα ή στο Μισσισιπί θα υπάρχει ακόμα ελπίδα για τους πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους.
"My eyes have seen the glory of the coming of the Lord"
Δοξα και τιμή στον John Wilkes Booth, υπερασπιστή της πραγματικής ελευθερίας
The south will rise again...
Τετάρτη, 18 Αύγουστος, 2010
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Οι φοβικοί τύραννοι δεν είναι παντοδύναμοι, αφού ηττήθηκαν σε Βιετνάμ και Αφγανιστάν ενώ αλληλομισιούνται επίσης. Ούτε τον ήλιο, τα ηφαίστεια ή τις βαρυχειμωνιές μπορούν να ελέγξουν, κι ας περιαυτολογούν... Πετρέλαιο-βενζίνη αυξήθηκαν 50% μέσα σε ένα χρόνο... ΤΙ θα τρώμε από την πετρελαιοεξαρτημένη γεωργία, μόλις φτάσουν τα 3-4 ευρώ το λίτρο;
Έκθεση των δολαριανών στρατηγών (Γκάρντιαν, 11-4-2010*)
ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ότι με 30 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ετήσια κατανάλωση για 7 δισεκατομμύρια καταναλωτές, όχι μόνο δεν πρόκειται να αντληθούν ούτε τα μισά από τα υπάρχοντα κοιτάσματα (αφού όσο λιγοστεύει το πετρέλαιο ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ και γίνεται ΑΣΥΜΦΟΡΗ η άντλησή του σε ολοένα ΑΣΤΑΘΕΣΤΕΡΕΣ συνθήκες - το ίδιο και οι ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ-ΑΣΥΜΦΟΡΕΣ ψευτοεναλλακτικές ΣΥΣΚΕΥΕΣ, που φτιάχνονται με σπατάλη καυσίμων-μετάλλων...), αλλά το 2012 ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ αποθέματα καυσίμων και θα αρχίσει παγκόσμιο χάος (μιας και οι εγωμανείς δε νοιάζονται για αποκέντρωση σε ΑΥΤΑΡΚΗ χωριά).
Αφού επί αιώνες λύσσαξαν οι πολεμοκάπηλοι για υπερπληθυσμό αναλώσιμων μισθοφόρων-καταναλωτών, τώρα νομίζουν οι ματαιόδοξοι ότι με φοροεξόντωση, αντί για ειρηνικό έλεγχο των γεννήσεων, θα μας αραιώσουν για να απομείνουν με τα τελευταία βαρέλια πετρελαίου. Αλλά λογαριάζουν χωρίς την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ να ελέγξουν π.χ. τον ήλιο, τα ηφαίστεια, ενώ ούτε να ετοιμάσουν την τροφή τους μόνοι τους δεν μπορούν...ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ για να συνεχίσουμε μετά την ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των εγωμανών!
http://www.youtube.com/watch?v=EGYDNM0M4XE*
http://www.guardian.co.uk/business/2010/apr/11/peak-oil-production-supply
Τετάρτη, 25 Αύγουστος, 2010
Ο/Η Skull είπε...
Ζήτω ο Νότος, τιμή στον Ρ. Χάουαρντ!Κάλή μας αρχή για τη νέα σεζόν.
ΥΓ. Έβλεπα στις διακοπές την παλιά τηλεοπτική σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου ο επίκουρος Κ.Καντακουζηνός έστεινε κωμικές πλεκτάνες προκειμένου να εκδόσει το σύγγραμμά του, και μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος αποτυχημένος συγγραφέας, του ελληνικού φανταστικού αυτή τη φορά. Αυτός που με το τηλέφωνο και το πληκτρολόγιο αγκαλιά στήνει επικοινωνιακές καμπάνιες ατομικής του προβολής (κι άμα το θυμηθεί, και για να δυσφημισει την ρατσιστική, χουλιγκανική, επιθετική κ.οκ. Λέσχη, που κάποτε έγλειφε για να την εκμεταλλευτεί και να κάνει "κονέ", μην μπας και εκδόσει τα "Έργα(!@*) του). με τις καμπάνιες αυτές σκοπό έχει να προωθήσει το σύγγραμμά του με τον τίτλο "Το αποχετευτικό σύστημα στο sff"!!
Δευτέρα, 30 Αύγουστος, 2010
Ο/Η Psycho είπε...
Πράγματι ωραίο άρθρο..
ΥΓ. Skull, φαίνεται ότι γύρισες κεφάτος. Όσον αφορά τον ποιητή της πεντάρας που αναφέρεις, φρονώ ότι το μόνο βιβλίο που θα μπορούσε να γράψει με επιτυχία είναι ένας τηλεφωνικός κατάλογος των ανθρώπων που ασχολούνται με το φανταστικό. Όσο να 'ναι, έχει αρκετή πείρα στην ανάγνωση του "λογοτεχνικού αυτού είδους".
Πέμπτη, 02 Σεπτέμβριος, 2010
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Διάβασα το κείμενο και είναι πολύ γόνιμος ο παραλληλισμός των ιστορικών συνθηκών του Αμερικανικού Εμφυλίου με τον ρομαντισμό και το έργο του Χάουαρντ. Η δουλεία, σίγουρα μοιάζει αδιανόητη στις μέρες μας, η "ελευθερία" είναι κατάκτηση όλων μας.
[- Ελευθερία να πληρώνεις φόρους- Ελευθερία να καταναλώνεις- Ελευθερία να κάνεις ό,τι λένε οι νόμοι (βλ. π.χ. τη νέα αντικαπνιστική εκστρατεία, που αυτή τη φορά φαίνεται πως θα πιάσει, με το φόβητρο των προστίμων).]
Πόσοι ωστόσο γνωρίζουν ότι οι ηγέτες του Βορρά είχαν οι ίδιοι δούλους στη διάθεσή τους;
Διάβασα τελευταία σε ένα (μυστικό:))...) βιβλίο μια πολύ ωραία ατάκα σχετικά με τον Αμερικανικό Εμφύλιο: οι Βόρειοι νεωτεριστές έβλεπαν πιο μακριά. Ήταν ενάντια στη δουλεία γιατί, ούτως ή άλλως, οραματίζονταν μια κοινωνία ελεύθερων δούλων ανεξαρτήτου χρώματος, λευκών και μαύρων. Αυτήν στην οποία ζούμε δηλαδή.
Χαιρετισμούς σε όλους
Νίκος Βλαντής
Παρασκευή, 03 Σεπτέμβριος, 2010
Ο/Η SkyWatcher είπε...
Χαιρετώ την παρέα σας.
Πολύ ωραίο άρθρο. Για όσους αγαπάνε το Νότο ένα καινούργιο μπλογκ: ΕΔΩ
Dixie for ever!!!!
Παρασκευή, 03 Σεπτέμβριος, 2010
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
«οι Βόρειοι νεωτεριστές έβλεπαν πιο μακριά. Ήταν ενάντια στη δουλεία γιατί, ούτως ή άλλως, οραματίζονταν μια κοινωνία ελεύθερων δούλων ανεξαρτήτου χρώματος, λευκών και μαύρων. Αυτήν στην οποία ζούμε δηλαδή»
χα χα Καταπληκτικό !
Σήμερα το πρωί διάβασα και το εξής στις επιστολές του Λάβκραφτ :
«Το Νότιο τμήμα έχει πολλές υγιείς ιδιότητες που ίσως ανθήσουν σε έργα τέχνης αν ο οικουμενικός πολιτισμός της αμήχανης ‘‘προόδου’’ και η εξάπλωση της τυποποίησης δεν επιφέρουν εκείνη την σαπίλα πριν την ωρίμανση που κατέστρεψε τον Βορρά… Φυσικά ο Νότος δέχτηκε ένα φοβερό πλήγμα με τον Εμφύλιο πόλεμο όταν ο εγκαθιδρυμένος εκεί πολιτισμός εκθρονίστηκε από την επικράτηση ενός τυχάρπαστου στοιχείου… Η Νέο-Αμερική θα είναι πιθανότατα Βόρεια, αλλά δεν θα είναι η χώρα μας, με οποιαδήποτε έννοια της λέξης, αφού το νήμα της συναισθηματικής συνέχειάς μας γίνεται ολοένα και λεπτότερο…»
(κατά την γνώμη μου, οι επιστολές του Λάβκραφτ είναι ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο για να γνωρίσεις τον ίδιο αλλά κι ολόκληρο το γονιμοποιό έδαφος του νεότερου fantasy – μιας και στον κύκλο του υπήρχαν συγγραφείς όπως ο Κλαρκ Άστον Σμίθ, ο Ρόμπερτ Χάουαρντ κ.α. Είναι εντυπωσιακό πόσο οι ιδέες τους ανταποκρίνονται στις αντιλήψεις της λέσχης…)
Σάββατο, 04 Σεπτέμβριος, 2010
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Συμπολεμιστές και φίλοι,
στις ρομαντικές μάχες η αριθμητική αναλογία εξακολουθεί να παραμένει η ίδια. Οι υπερασπιστές της δικαιοσύνης είναι απελπιστικά λιγότεροι από τους... άλλους.
Ωστόσο, από τις επάλξεις του κάστρου της Λέσχης μας (και του προσωπικού του φρούριου ο κάθε φίλος αναγνώστης) μπορούμε να φωνάξουμε με βεβαιότητα και πολεμική έπαρση στους... άλλους, πως"είναι μακρύς ο δρόμος για το Ρίτσμοντ"!
Κυριακή, 05 Σεπτέμβριος, 2010
