Παρουσίαση βιβλίου: Ρότζερ Ζελάζνυ- Επιστροφή στη Γη

                                                         από τον Σταμάτη Μαμούτο

Ανέκαθεν αντιμετώπιζα με επιφύλαξη τους περισσότερους μεταπολεμικούς Αμερικανούς συγγραφείς φανταστικής λογοτεχνίας. Υπάρχουν, πάντως, αναμφίβολα ποιοτικές εξαιρέσεις. Τι να πει κανείς, φερειπείν, για τον σπουδαίο Ρέη Μπράντμμπερυ; Ο Ρότζερ Ζελάζνυ, από την άλλη, δεν ήταν της ίδιας κλάσης. Ξεχώρισε, όμως, από τους πολλούς και μάλλον άξιζε την φήμη που απέκτησε.

Το Επιστροφή στη Γη , που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τρίτων, το 2000, αποτελεί ένα απ’ τα πρώτα του μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Μολονότι από την μέση κι έπειτα η πλοκή παίρνει μια εύκολη τροπή, την οποία απλοποιούν διαδοχικοί deus ex machina, σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Οι διάλογοι είναι δοσμένοι με ένα αμερικανικά κινηματογραφικό ύφος, που έχει ζωντάνια. Η αφήγηση δεν πλατιάζει και είναι εμβολιασμένη με επιτυχημένες δόσεις μαύρου χιούμορ. Κυρίως, όμως, η υπόθεση έχει ενδιαφέρον, καθώς πραγματεύεται πολιτικούς προβληματισμούς έχοντας ως επίκεντρο την πατρίδα μας.


Σε μια δυστοπική μελλοντική εποχή έχει γίνει εφικτή η συμβίωση ανάμεσα σε ανθρώπους και εξωγήινους. Οι άνθρωποι, όντας επιπόλαιοι και υποταγμένοι σε καταναλωτικές συμπεριφορές, έχουν μολύνει ανεπανόρθωτα μεγάλο μέρος της γης. Για να αποφύγουν τις συνέπειες της καταστροφής μεταναστεύουν σε άλλα πλανητικά συστήματα. Εκεί ζουν ασφαλείς, αλλά ως μέλη κατώτερων, κοινωνικά και οικονομικά, στρωμάτων. Ωστόσο, ως υλιστές που είναι, η λάμψη των ανώτερων εξωγήινων πολιτισμών τους σαγηνεύει. Κι έτσι συνεχίζουν να ζουν ως κοινωνικά υποδεέστεροι, απαιτώντας απλώς υπηκοότητες εξωγήινων πολιτισμών και κάπως καλύτερες συνθήκες ζωής. Ακόμη και η κυβέρνηση του πλανήτη γη, βρίσκεται σε άλλο πλανητικό σύστημα και διαπλέκεται με τους ισχυρούς εξωγήινους πολιτικούς. Από την άλλη, όσοι άνθρωποι έχουν απομείνει στις μη μολυσμένες περιοχές της γης εργάζονται ως σερβιτόροι, ξεναγοί και σωματοφύλακες των πλούσιων εξωγήινων, που αγοράζουν τις μη μολυσμένες περιοχές του πλανήτη μας και τις μετατρέπουν σε θέρετρα διακοπών.

Ώσπου κάποιοι γήινοι οργανώνουν στρατιωτική αντίσταση ενάντια στο ξεπούλημα του πλανήτη. Αφού αναγκάζουν τους εξωγήινους να μην αγοράσουν ολόκληρο τον πλανήτη, η ειρήνη επιστρέφει. Αλλά οι επαναστάτες οργανώνουν ένα πολιτικό κίνημα, που καλεί τους αυτοεξόριστους ανθρώπους, οι οποίοι αναζήτησαν μια νέα ζωή στους οικονομικά ανεπτυγμένους και τεχνολογικά εξελιγμένους εξωγήινους πλανήτες, να επιστρέψουν στην γη και να εμποδίσουν τον μαρασμό και τον εποικισμό της από πλούσιους εξωγήινους. Κεντρική φυσιογνωμία του όλου κινήματος είναι ένας Έλληνας, που ζει ανεξήγητα πολύ και διαθέτει γνωρίσματα τα οποία παραπέμπουν στον θεό Πάνα. Ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει την γη αντιμετωπίζουν ασυγκίνητοι τις πατριωτικές εκκλήσεις και προτιμούν να παραμείνουν στους ξένους πλανήτες, ακόμη κι ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.


Ο Ζελάζνυ είχε δηλώσει ότι μελέτησε καλά τον ελληνικό πολιτισμό για να γράψει το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως κατάφερε να διαβάσει, πολύ νωρίς, την κουλτούρα και τις συμπεριφορές των μεταπολεμικών Ελλήνων. Ένα έθνος με σημαντικό πολιτισμικό βάθος, που συνεχίζει να γεννά λίγους ανθρώπους ικανούς να κινήσουν τον κόσμο, αλλά και με τα περισσότερα μέλη του πάσχοντα από τάσεις ραγιαδισμού προς τους λαούς των τεχνολογικά ανώτερων πολιτισμών. Αυτή είναι η γενική εικόνα την οποία ο συγγραφέας φιλοτεχνεί για τους χαρακτήρες του βιβλίου του, με την διαφορά ότι στο κάδρο δεν μπαίνουν μόνον οι μεταπολεμικοί Έλληνες, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι της γης στην αντιπαράθεσή τους με τους ανώτερους τεχνολογικά εξωγήινους.

Μπορείτε να βρείτε πια την Επιστροφή στη Γη σε οικονομική τιμή, σε κάποιο παζάρι βιβλίου. Είναι βιβλίο μεσαίου μεγέθους και μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Monkey Business

Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκε στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων το «πολυνομοσχέδιο για τις επενδύσεις», που συνέταξε το επιτελείο του πολιτικάντη, Άδωνι Γεωργιάδη. Το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο, ανάμεσα στα άλλα, προβλέπει ότι μπορούν να απαλλάσσονται από την υποχρέωση καταβολής «πόθεν έσχες» ανώνυμα funds πολυεθνικών εταιριών, που θα επενδύουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης! Στην ουσία, ο Γεωργιάδης και το υπουργικό επιτελείο του, δίνουν την δυνατότητα στις πολυεθνικές εταιρίες, πίσω από τις οποίες μπορεί να κρύβονται κάθε λογής παράγοντες οι οποίοι θα θελήσουν να επηρεάσουν την πολιτική καθημερινότητα μέσα από τα Μ.Μ.Ε, να το πράξουν άνευ προσχήματος.

Άλλη μια πρόβλεψη του πολυνομοσχεδίου είναι η αποδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών του ελληνικού δημοσίου, για εταιρίες που παίρνουν χρήματα από αναπτυξιακά πακέτα του κράτους. Οι έλεγχοι αυτών των εταιριών θα ανατεθούν σε άλλες μεγάλες, ιδιωτικές ασφαλώς, λογιστικές εταιρίες. Έτσι, θα συμβεί το εξής κωμικοτραγικό. Κάποιες μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες που προσφέρουν λογιστικές υπηρεσίες, θα πρέπει να ασκούν -αντί να το κάνει το ελληνικό κράτος- έλεγχο σε άλλες μεγάλες εταιρίες, οι οποίες συνεργάζονται μαζί τους (στα λογιστικά κομμάτια) εδώ και χρόνια.

Για να γίνει πιο κατανοητό το μέγεθος της φιλελεύθερης πολιτικής αλητείας, φανταστείτε να παίρναμε εμείς μια τεράστια κρατική οικονομική βοήθεια και να αναθέταμε την ευθύνη του λογιστικού ελέγχου της χρήσης αυτής της βοήθειας στο τυπογραφείο που εκδίδουμε τα έντυπά μας!!!! Αυτό ακριβώς προβλέπει ο νόμος του Άδωνι Γεωργιάδη.

Δεν νομίζουμε ότι έχει νόημα να σχολιάσουμε περαιτέρω τι προβλέπει αυτός ο νόμος-έκτρωμα, που παραδίδει, και θεσμικά πλέον, την ελληνική κοινωνία στα νύχια των πολυεθνικών και προωθεί την ολική μετατροπή της Ελλάδος σε λατινοαμερικανική μπανανία. Εκείνο που σίγουρα, όμως, οφείλουμε να θυμίζουμε μέσω των σχολίων μας είναι η χυδαία και χαοτική ιδεολογική θόλωση που επιχειρεί να επιβάλει η φιλελεύθερη νέα δεξιά, παρουσιάζοντας ως «πατριωτική», «συντηρητική», ακόμη και «εθνικιστική», οποιαδήποτε μεθόδευση του διεθνιστικού κεφαλαίου που προδίδει την πατρίδα και ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία.

Έχουμε αναφέρει πολλάκις πως ο αστικός πατριωτισμός των δεξιών είναι κίβδηλος και ψευδής. Οι ίδιοι άνθρωποι που εξαντλούν τον πατριωτισμό τους σε μουσειακού τύπου φιλολογικές εκδηλώσεις για τους αιώνες που μας χωρίζουν από τους Περσικούς Πολέμους και επαίρονται για την αρχαία Ελλάδα θέλουν να δουν την σύγχρονη να αλέθεται από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.

Ασφαλώς απέναντι σε όλον αυτό τον ψευτοπατριωτικό, ακροδεξιό και ταυτόχρονα αστικοφιλελεύθερο, επικοινωνιακό μηχανισμό που έχει στηθεί εδώ και δέκα χρόνια από πολιτικούς, πράκτορες και δημοσιογράφους, στεκόμαστε σταθερά εμείς. Αναλύοντας το πολιτικό φαινόμενο μέσα από το πρίσμα του Ρομαντισμού, αποκαλύπτουμε την υποκρισία της υποκινούμενης από το διεθνές κεφάλαιο και τις γνωστές εν Ελλάδι πρεσβείες ξένων χωρών αστικής δεξιάς. Και υποδεικνύουμε, παράλληλα, την ατραπό της παραδοσιοκρατίας και του αληθινού εθνικισμού. Όμως, δυστυχώς, μπορεί να μας διαβάζουν πολλοί, αλλά μας «ακούνε» λίγοι.


Στην υγειά των κορόιδων

Μολονότι η αισχρή, ολοκληρωτική, φιλοκυβερνητική προπαγάνδα των τηλεοπτικών Μ.Μ.Ε.συνεχίζει να βομβαρδίζει τον άβουλο μέσο Έλληνα με «πληροφορίες» περί της δήθεν παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, το σύστημα Μητσοτάκη αρχίζει σταδιακά να δείχνει τα όρια των δυνατοτήτων του καθώς και τους προσανατολισμούς του.

Στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού είχαμε τα εξής δεδομένα:
Α) Την αδυναμία του να συναντηθεί με τον πρόεδρο των Η.Π.Α. (μην ξεχνάμε ότι πριν τις αμερικανικές εκλογές το Μητσοτακέικο με τους δεξιούς παλιάτσους του είχαν υποστηρίξει αναφανδόν το σύστημα της Χίλαρι και της Μέρκελ, κόντρα στον Τραμπ) και την συνακόλουθη έκκληση για να βγάλουν έστω μια αναμνηστική φωτογραφία, η οποία αγγίζει τα όρια της διπλωματικής ζητιανιάς.
Β) Την ανησυχητικά χαλαρή στάση απέναντι στα Σκόπια και την Αλβανία, με το ταυτόχρονο πάγωμα (σε επίπεδο δηλώσεων) των σχέσεων με την Σερβία, που δείχνουν ότι τα προεκλογικά φληναφήματα περί βέτο στην ενταξιακή πορεία των Σκοπίων θα διαλυθούν σύντομα. Στο ίδιο κάδρο μπορούμε να τοποθετήσουμε την επικίνδυνη διπλωματική αβρότητα που έδειξε προς Κοσοβάρο αξιωματούχο.
Γ) Τις εξευτελιστικές υποχωρήσεις του προς τις απαιτήσεις της Τουρκίας (δεν έθεσε καν το ζήτημα των παραβιάσεων στο Αιγαίο, ο πρωθυπουργός των δεξιών ζητωπατριωτών, όπως ομολόγησε ο εκπρόσωπος τύπου).

Το αντίτιμο για όλα αυτά φαίνεται πως είναι η υπόσχεση κάποιων αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα. Ζήσε Μάη μου, που λέει και η παροιμία. Αλλά ακόμη κι αν οι επενδύσεις αυτές πραγματοποιηθούν, ο κάθε αληθινός πατριώτης αντιλαμβάνεται πόσο αντίθετες θα είναι με την παραδοσιοκρατική οπτική των πραγμάτων.

Όλα αυτά αποτελούν το πρελούδιο των όσων θα ακολουθήσουν στην εξωτερική πολιτική. Ταυτόχρονα, οι εκπρόσωποι της τρόικας ζήτησαν, πριν λίγες ημέρες, περαιτέρω μείωση των συντάξεων και περικοπή των επιδομάτων. Περιμένετε λίγο και οσονούπω θα αρχίσει το «κανονικό έργο». Εκείνο που οι εκπρόσωποι της παγκοσμιοποίησης ξέρουν να παίζουν καλά και ο αδαής μέσος Έλληνας να παρακολουθεί άβουλα.

Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά ξεχώρισε ένα περίεργο γεγονός. Τον πρωθυπουργό δεν συνόδευσε μόνο το επιτελείο που προβλέπει ο κανονισμός, αλλά σχεδόν όλο το υπουργικό συμβούλιο. Και, μάλιστα, χωρίς να υπάρχει κάποιος πολύ σημαντικός λόγος. Για παράδειγμα, ο γραφικός Άδωνις, η υπουργός Πολιτισμού και η υπουργός Παιδείας ταξίδεψαν δίπλα στον πρωθυπουργό, χωρίς να υπάρχουν σημαντικές συναντήσεις, απλά και μόνο για δημόσιες σχέσεις και  για "dolce vita", όπως έγραψε καθημερινή εφημερίδα.


Και, ασφαλώς, η «σεμνή και ταπεινή Νέα Δημοκρατία» φόρτωσε τις τσέπες των φορολογουμένων με τα παρακάτω ποσά.

«Όπως αποκάλυψε η «κυριακάτικη δημοκρατία», η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ταξίδεψε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού «business class», με το κόστος του εισιτηρίου να φτάνει τα 2.700 ευρώ, και διέμεινε σε χλιδάτο ξενοδοχείο στο Μανχάταν με τιμή διανυκτέρευσης 663 ευρώ.

Οι 5 διανυκτερεύσεις της κόστισαν συνολικά 3.315 ευρώ. Εννοείται πως η υπουργός Πολιτισμού ελάμβανε και αποζημίωση 100 ευρώ την ημέρα, εκτοξεύοντας συνολικά το κόστος μετακίνησης και διαμονής της, όπως προκύπτει από τις αποφάσεις που δημοσιεύτηκαν στη «Δι@ύγεια», στα 7.017 ευρώ.

Την υπουργό Πολιτισμού συνόδευαν μάλιστα τρεις συνεργάτες της, οι οποίοι μπορεί να ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη σε οικονομική θέση, αλλά διέμειναν σε επίσης ακριβά ξενοδοχεία, εκτινάσσοντας το συνολικό κόστος της αποστολής στα 14.562 ευρώ.

Την... μπάνκα στον αέρα τίναξε και η υπουργός Παιδείας. Η Νίκη Κεραμέως ξόδεψε συνολικά για τα αεροπορικά της εισιτήρια και τη διαμονή της, μαζί με τα έξοδα μιας συμβούλου της, 9.530 ευρώ.

Αν κρίνουμε από το ποσό, μάλλον η κυρία Κεραμέως ζήλεψε τη Λίνα Μενδώνη, καθώς μετέβη στη Νέα Υόρκη «business class» και διανυκτέρευσε σε ακριβό ξενοδοχείο του Μανχάταν. Οι δύο κυρίες αποδείχθηκαν σπάταλες με τα χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά η «dolce vita» στη Νέα Υόρκη δεν ήταν μόνο γι' αυτές.Το «παρών» έδωσαν ακόμα εννέα υπουργοί.»

Αυτά για αρχή από την λαοπρόβλητη ακόμη κυβέρνηση. Καθόλου τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός ότι στις προαναφερθείσες αθλιότητες υπήρξαν πρωταγωνιστές υπουργοί που είναι υπεύθυνοι για τις εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δομές της χώρας. Πρόκειται για μια σαφή εικόνα του πολιτισμικού επιπέδου της σύγχρονης Ελλάδος. Ένα ταξίδι μιας υπουργού να κοστίζει όσο οι μισθοί ενός εργαζόμενου, σε καιρούς μνημονίων, για δυο χρόνια. Αλλά, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Με τα συμπτώματα του ραγιαδισμού βαθιά χαραγμένα στην ψυχή του, εξακολουθεί να δικαιώνει, με την παθητική του στάση, την διαιώνιση της πολιτικής αλητείας και την συνέχεια της εθνικής και πολιτισμικής μας κατοχής από τους διαχειριστές του διεθνιστικού κεφαλαίου. 

Εμείς απλώς επαναλαμβάνουμε το εξής. Μόλις σε λίγο καιρό επαληθευτούμε, οι καθώς πρέπει ψευτοπατριώτες, συνάδελφοι, φοιτητές που στήριξαν την Ν.Δ., καλό θα είναι να πηγαίνουν τοίχο-τοίχο, όταν μας συναντούν. Και να προφυλάσσουν τους σβέρκους τους. Γιατί αν τολμήσουν να μας ξαναπούν ότι είχαμε δίκιο που τους τα λέγαμε, θα «πέσει φατούρο»....



Καληνύχτα Ελλάδα

Λίγη ώρα μετά το τέλος του ισόπαλου αγώνα της προηγούμενης Κυριακής, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, μια απ' τις παλιές καραβάνες των οπαδών του Παναθηναϊκού τηλεφώνησε στον Σταμάτη. Βαριές ανάσες έφταναν στο ακουστικό του Σταμάτη και ο τόνος της φωνής του συνομιλητή ανεβοκατέβαινε. Ήταν προφανές πως μόλις είχε επιστρέψει απ’ το γήπεδο.

«Μικρέ, αν χάναμε και το δεύτερο, οι αμυντικοί σας θα συνέχιζαν να ρίχνουν τους επιθετικούς μας μέσα στην περιοχή, μέχρι να βάλουμε κάποιο πέναλτι και τελικά να πάρουμε το Χ».

«Υπονοείς κάτι;» ρώτησε ο Σταμάτης.

«Ναι. Υπονοώ ότι ο Μαρινάκης και ο Μητσοτάκης θα κάνουν ότι περνά απ' το χέρι τους για να μην πάρει τον Παναθηναϊκό ένας επιχειρηματίας του ΣΥΡΙΖΑ. You know who i mean, Δημήτρης Γιαννακόπουλος λέγεται».
«Γιατί το λες αυτό;»

«Γιατί η χειρότερη εντεκάδα μας από τότε που θυμάμαι τον Παναθηναϊκό έπαιζε μονότερμα μια πολύ αξιόλογη δική σας. Και λίγο πριν, 18.000 κόσμου του Παναθηναϊκού φώναζαν, στο κλειστό του ΟΑΚΑ, "Αλαφούζο παραιτήσου” και τον καλούσαν να δώσει τις μετοχές του στον ερασιτέχνη". Δηλαδή στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Ποιοι λες να απολάμβαναν την όλη ατμόσφαιρα στις εξέδρες; Αγκαλιά, στις θέσεις των επισήμων, ο Δημητράκης Γιαννακόπουλος και ο Αλέξης Τσίπρας! Σου λέει κάτι αυτό;»

«Κάτι μου λέει. Εσύ τι σκέπτεσαι;» ρώτησε ο Σταμάτης.

«Σκέπτομαι ότι αν ο Ολυμπιακός περνούσε από το ΟΑΚΑ άνετα, όπως όλοι περιμέναμε, ο Αλαφούζος θα την είχε άσχημα. Ο πόλεμος που θα δεχόταν από τον κόσμο του Παναθηναϊκού για να παραιτηθεί θα ήταν ανοικτός. Τα δημοσιογραφικά του παπαγαλάκια δεν θα έβρισκαν υλικό για να συνεχίσουν να παραμυθιάζουν τους αδαείς. Θα ήταν κυριολεκτικά στριμωγμένος στην γωνία. Τώρα, όμως, πήρε παράταση ζωής στην προεδρεία».

«Λες ότι παίχτηκε τέτοια διαπλοκή;»

«Λέω ότι εσύ ξέρεις να αναλύεις την πολιτική στρατηγική καλύτερα απ' όλους μας. Γνωρίζεις, λοιπόν, ότι ο Βαγγέλας είναι ο αληθινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πιστεύεις ότι θα αφήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον πιο ένθερμο καναλάρχη υποστηριχτή της, να χάσει την ΠΑΕ Παναθηναϊκός; Και, μάλιστα, από έναν επιχειρηματία του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, βέβαια. Εξάλλου, ο Βαγγέλας μια χαρά τον βολεύει τον Αλαφούζο ως αντίπαλο. Γιατί να οργανώσει νέα τακτική, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Δημητράκη; Κι αν αυτός φανεί πιο ζόρικος; Γι αυτό σου λέω, το τερπνόν της Νέας Δημοκρατίας, μετά του ωφελίμου της αντιπαλότητας ενός αδύναμου διεκδικητή. Αυτό εξυπηρετήθηκε χθες. Καληνύχτα!»

Ο Σταμάτης κρατούσε ακόμη το ακουστικό όταν άκουσε τον χαρακτηριστικό διακοπτόμενο ήχο της γραμμής που είχε κλείσει. Έπειτα, η ματιά του έπεσε στην βιβλιοθήκη. Το πολύχρωμο εξώφυλλο ενός παλιού περιοδικού Γκολ τράβηξε την προσοχή του, ανάμεσα στην στοίβα των εντύπων. Αφού χαμογέλασε αχνά, ακούμπησε το ακουστικό στην βάση του και μονολόγησε.

«Όπως και να έχει το πράγμα, καληνύχτα Ελλάδα....»

Λίγο μετά είχε βυθιστεί στην ανάγνωση παλιών και αγαπημένων ποδοσφαιρικών ιστοριών. Εικονογραφημένων, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο παιζόταν ακόμη στις αλάνες, τις αυλές και τα γήπεδα.