του Σταμάτη Μαμούτου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόσωπο που τις τελευταίες ημέρες συγκεντρώνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το ενδιαφέρον ακροατών και μουσικών, που προέρχονται από διάφορα ρεύματα του σκληρού ήχου, είναι ο τραγουδιστής των Pantera Phil Anselmo. Το γεγονός που επανέφερε τον ανενεργό μουσικά Anselmo με θορυβώδη τρόπο στο μουσικό προσκήνιο έλαβε χώρα κατά την διάρκεια εκδήλωσης μνήμης, για την δολοφονία του κιθαρίστα και συνοδοιπόρου του στο συγκρότημα των Pantera, Darrel Dimebag. Ο Phil Anselmo ανέβηκε στην σκηνή, χαιρέτησε το κοινό με τεταμένη την δεξιά και φώναξε ένα σύνθημα που εκθείαζε την δύναμη της φυλής των λευκών ανθρώπων. Αυτό καταγράφηκε σε κάμερες κινητών τηλεφώνων (και όχι μόνο) από παρευρισκόμενους και δημοσιεύθηκε ως ολιγόλεπτο video στην διαδικτυακή σελίδα youtube.
Από την επόμενη κιόλας στιγμή ξεκίνησε ένας έντονος διάλογος, στον οποίο συμμετείχαν, μέσω του διαδικτύου, ακροατές και μουσικοί απ’ όλο τον κόσμο. Πολλοί ήταν εκείνοι που καταδίκασαν τον δημοφιλή τραγουδιστή για δημόσια πρόκριση ρατσιστικών θέσεων. Υπήρξαν, όμως, και αρκετοί που αντέδρασαν διαλλακτικότερα ενώ δεν ήταν λίγοι κι εκείνοι οι οποίοι στάθηκαν στο πλευρό του. Τελικά, το θέμα έλαβε τόσο μεγάλη έκταση, ώστε παράγοντες της μουσικής βιομηχανίας αναγκάστηκαν να παρέμβουν στην όλη συζήτηση, κατηγορώντας τονAnselmo για τις υποτιθέμενα ρατσιστικές του ιδέες και αναπαράγοντας επιχειρήματα με περιεχόμενο πολιτικής ορθότητας.
Ο ίδιος ο τραγουδιστής προσπάθησε αρχικά να υποβαθμίσει το γεγονός, υποστηρίζοντας ότι το σχόλιό του δεν περιείχε πολιτικά υπονοούμενα κι αφορούσε την δύναμη του «λευκού κρασιού» και όχι εκείνη της «λευκής φυλής». Ωστόσο οι πιέσεις που προφανώς δέχτηκε ήταν πολύ έντονες και τελικά υποχώρησε, προέβη σε απολογητικές δηλώσεις, εμφανίστηκε να τραγουδά συνοδευόμενος από έγχρωμους μουσικούς κι αρνήθηκε τις ιδέες που (αν οι φήμες αληθεύουν, όπως γνωρίζουμε όσοι παρακολουθούμε τα δρώμενα στο πεδίο της σκληρής μουσικής) γνωρίζουμε εδώ και χρόνια ότι υποστηρίζει και τον εκφράζουν.
Πλέον, μπορεί ο καθένας να εκτιμήσει κατά το δοκούν την συμπεριφορά και την στάση του δημοφιλούς τραγουδιστή. Προσωπικά, πάντως, προτιμώ να δω έναν άνθρωπο, αν αντιληφθεί ότι δεν νιώθει έτοιμος να ανταπεξέλθει στην όποια κατάσταση θα προκύψει, να αποφύγει μια δήλωση ή μια σύγκρουση παρά να την πραγματοποιήσει και μετά να αναγκαστεί να υποκύψει, αρνούμενος τον εαυτό του και τις ιδέες του. Αν μου ζητούσε κανείς να εισέλθω σε αυτό καθαυτό το περιεχόμενο του εν λόγω περιστατικού, θα έλεγα ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με έναν, κατά βάση, ορθό προσανατολισμό και με μια δικαιολογημένη ανησυχία, η οποία εκφράστηκε όμως με έναν χοντροκομμένο τρόπο, σε λάθος χρόνο και δίχως τις πρέπουσες εξηγήσεις, γεγονός που οδήγησε τον Phil όχι μόνο στο να απολέσει το όποιο δίκιο του αλλά και να υποχωρήσει άνευ όρων, χάνοντας τελικά και αρκετή απ’ την αξιοπρέπειά του.
Όπως ενδεχομένως να θυμούνται όσοι παρακολουθούν την διεθνή αρθρογραφία που αφορά την heavy metal μουσική, ο Phil Anselmo δεν είναι ο πρώτος που έχει καταπιαστεί με αυτό το θέμα. Πριν λίγους μήνες, ο παλιός κιθαρίστας των W.A.S.P Chris Holmes είχε υποστηρίξει σε μια συνέντευξη ότι η μουσική βιομηχανία και το πολιτικό κατεστημένο των Η.Π.Α, προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις της παγκοσμιοποίησης και να εφαρμόσουν τις πολιτικές του διεθνιστικού φιλελευθερισμού, φέρνουν στο προσκήνιο μουσικά ρεύματα που αποτελούν απόρροιες της κουλτούρας των εγχρώμων και ροκανίζουν συνεχώς τα θεμέλια της heavy metal σκηνής η οποία απαρτίζεται κυρίως από λευκούς. Μάλιστα, γι’ αυτό τον λόγο, ο Holmes εγκατέλειψε τις Η.Π.Α και επέλεξε να ζήσει στην Γαλλία.
Στην Γαλλία ζει επίσης ένας ακόμη δημοφιλής heavy metal μουσικός, που είναι γνωστό ότι διαθέτει παρόμοιες απόψεις, ο Varg Vikernes.
Παλαιότερα, ο μεγάλος εκλιπόντας Lemmy Kilmister και οι Motorhead, είχαν μπει στο στόχαστρο των μουσικών μέσων ενημέρωσης επειδή δεν δίστασαν να αναγνωρίσουν δημοσίως την μουσική αξία γνωστών εθνικιστών μουσικών όπως ο Ian Stuart Donaldson και να χρησιμοποιήσουν (απλά για λόγους αισθητικής και χωρίς να συνδέονται ιδεολογικά) μιλιταριστικά και εθνικιστικά σύμβολα στην σκηνική τους εμφάνιση.
Και βέβαια, ακόμη πιο παλιά το κυνήγι μαγισσών είχε λάβει χώρα στα πλαίσια της punk και της rock μουσικής σκηνής, με τον νεαρό DavidBowie να βρίσκεται στο επίκεντρο για νεανικές εθνικιστικές του ιδέες (που αργότερα απαρνήθηκε), όπως συνέβη και με άλλους μουσικούς.
Γνώμη μου είναι ότι αν ο Phil Anselmo ή ο οποιοσδήποτε άλλος μουσικός ήθελε να τοποθετηθεί επιτυχώς σε αυτό το θέμα, θα έπρεπε να πράξει ή να δηλώσει κάτι που θα φώτιζε και θα έφερνε στο προσκήνιο όλο αυτό το υπόβαθρο. Κανείς από τους ανθρώπους που διαθέτουν ακόμη την ικανότητα να σκέπτονται δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η παγκόσμια μουσική βιομηχανία αποτελεί βραχίονα του αστικοφιλελεύθερου καπιταλιστικού κατεστημένου, που κυβερνά τον δυτικό (και όχι μόνο) κόσμο εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι επικρατούσες (και οι υποστηριζόμενες από το μουσικό κατεστημένο) τάσεις διαθέτουν ένα υπόβαθρο κουλτούρας, το οποίο εξυπηρετεί την αναπαραγωγή του εξουσιαστικού συστήματος που έχει επιβάλει το διεθνιστικό κεφάλαιο. Και όσοι διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, αναγνωρίζουν άμεσα ότι το heavy metal αποτελεί ένα νεορομαντικό μουσικό κίνημα με στιχουργικές θεματικές, αισθητικές γραμμές, στάσεις, συμπεριφορές και ήχους που βρίσκονται εκτός των ορίων του ωφελιμιστικού, αισθησιακού, καταναλωτικού και ατομικιστικού προτύπου ζωής που επιβάλει το αστικό σύστημα εξουσίας.
Ας μην λησμονούμε εξάλλου ότι, κατά την δεκαετία του ’80, το αμερικανικό κατεστημένο, κρυμμένο πίσω από άφρονες και μη ενημερωμένους σωστά εκκλησιαστικούς παράγοντες, εξαπέλυσε οργανωμένες διώξεις κατά της αγαπημένης μας μουσικής, οι οποίες οδήγησαν στην απαγόρευση της προβολής της από τα Μ.Μ.Ε. Σήμερα οι παράγοντες του εξουσιαστικού συστήματος, αντιλαμβανόμενοι ότι η μουσική αφήγηση του heavy metal βρίσκει ακόμη ευήκοα ώτα σε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, επιχειρούν να περιορίσουν την εμβέλειά της με πιο έξυπνους τρόπους.
Η μουσική βιομηχανία, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α κι ενεργώντας ως μακρύ χέρι της εξουσιαστικής ελίτ, με τους ραδιοφωνικούς της σταθμούς, τα τηλεοπτικά δίκτυα, τις εναπομείνασες δισκογραφικές εταιρίες και τα ηλεκτρονικά της μέσα, δύναται να προσανατολίσει και να αφομοιώσει ολοκληρωτικά εντός ενός ακαλαίσθητου αλλά βολικού για το σύστημα εξουσίας (παρα)πολιτιστικού πεδίου, το κοινό που στρέφεται στην λεγόμενη «mainstream» μουσική. Το επιτυγχάνει αυτό εκμηδενίζοντας μουσικές παραδόσεις με ενδιαφέρον υπόβαθρο, όπως η pop και η disco, και προωθώντας στο προσκήνιο άμουσες βεντέτες (όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ) που υπό άλλες συνθήκες θα άγγιζαν τα όρια της γελοιότητας και ξεβράκωτες περσόνες οι οποίες στοχεύουν περισσότερο στον αισθησιασμό παρά στην μουσική ψυχαγωγία (όπως η Τζένιφερ Λόπεζ, η Μπιγιονσέ και άλλες).
Ταυτόχρονα, όμως, η μουσική βιομηχανία επιτυγχάνει στις ημέρες μας και κάτι ακόμη. Απλώνει πια την επιρροή της αστικής συστημικής κουλτούρας σε αντισυστημικά πεδία, τα οποία παλαιότερα αποτελούσαν προμαχώνες πολιτισμικής αντίστασης κατά του αστικού τρόπου ζωής. Υβριδοποιώντας το rock, μειώνοντας την απήχηση του heavy metal και βοηθώντας την ανάπτυξη μιας δήθεν αντισυστημικής (μα στην πραγματικότητα αστικοφιλελεύθερης μέχρι το μεδούλι) μουσικής όπως είναι το hip hop, επιτρέπει στην κυρίαρχη κουλτούρα του διεθνιστικού φιλελευθερισμού (έστω και υπό τον μανδύα μιας ριζοσπαστικής της εκδοχής όπως αυτή που εκφράζει -όχι ολοκληρωτικά αλλά σε μεγάλο βαθμό- το hip hop των εγχρώμων), να διαχυθεί στους χώρους της εργατικής τάξης, των μικροαστών, των ανέργων και κυρίως των νέων. Στους χώρους, δηλαδή, που η αστική κουλτούρα παραδοσιακά δεν μπορούσε να αφομοιώσει.
Το ασταμάτητο αυτό άπλωμα της νεωτερικής, αστικής, κυρίαρχης κουλτούρας είναι δεδομένο ότι προκαλεί εκνευρισμό και διάθεση αντιπαράθεσης σε πολλούς από εμάς που στηρίζουμε και στελεχώνουμε την «μεταλλική» μουσική σκηνή. Φρονώ ότι η αντίδραση του PhilAnselmo, καθώς επίσης και η στάση άλλων μουσικών που συγκρατούνται οριακά, αποτελούν συνέπειες αυτής της κατάστασης. Ωστόσο οι όποιες αντιδράσεις είναι σαφές ότι δεν προσφέρουν τίποτε αν προκύπτουν υπό την μορφή ξεσπασμάτων.
Αν ο Anselmo είχε θίξει το θέμα στην ρίζα του όπως έκανε ο Holmes, αν και οι δυο είχαν φωτίσει ολόκληρο το υπόβαθρο της απομόνωσης των παραδοσιοκρατικών πολιτισμικών σχημάτων από την μουσική βιομηχανία και δεν έμεναν μόνο στην προσωπική τους οπτική και τέλος, αν οι αιχμές τους στόχευαν στον πυρήνα του προβλήματος και δεν εξοστρακίζονταν στην επιφάνειά του, έχω την εντύπωση ότι θα μιλούσαμε για παρεμβάσεις που θα είχαν προσφέρει πολλά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του πολιτικού Ρομαντισμού. Τώρα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Ο Anselmo υπονόησε πολλά, αλλά δεν είπε τίποτα. Η αφανής λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας, ως εξουσιαστικού μηχανισμού της αστικοφιλελεύθερης ελίτ, έμεινε καλυμμένη επαρκώς στο σκοτάδι ενώ ο δημοφιλής τραγουδιστής εκτέθηκε ως ρατσιστής και προκάλεσε την οργή της κοινότητας των εγχρώμων. Και μπορεί οι έγχρωμοι των Η.Π.Α με τα πολιτιστικά τους σχήματα να προωθούνται ως εκείνο το σημείο που εξυπηρετεί την προοπτική παγκοσμιοποίησης την οποία οραματίζεται η αστικοφιλελεύθερη νεωτερική ελίτ εξουσίας, ωστόσο είναι σαφές ότι δεν αποτελούν οι ίδιοι τον πυρήνα αυτής της ελίτ. Είναι σαν ένας εχθρός να σου επιτίθεται με ένα μαχαίρι κι εσύ να τα βάζεις με το μαχαίρι, αδυνατώντας να διακρίνεις τον εχθρό. Δεν θα πρέπει, δηλαδή, να μας διαφεύγει ότι το μαχαίρι είναι απλώς ένα εργαλείο που στην κατοχή ενός δολοφόνου μπορεί να είναι επικίνδυνο ενώ στα χέρια ενός νοικοκύρη χρήσιμο για το κόψιμο του ψωμιού.
Οι έγχρωμοι των Η.Π.Α, εφόσον ζουν σ’ αυτή την χώρα ως κανονικοί πολίτες και δίχως να είναι λαθραίοι μετανάστες, είναι προφανές ότι θα εκφραστούν, ότι θα γράψουν την λογοτεχνία τους και θα παίξουν την μουσική τους. Το ότι η νεωτερική ελίτ εξουσίας χρησιμοποιεί τις πολιτιστικές τους εκφράσεις για να εκμεταλλευτεί την διαφορετικότητά τους και να προωθήσει τους διεθνιστικούς της σχεδιασμούς, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα φταίνε αυτοί. Συνεπώς, θα ήταν ίσως ορθότερο, οι αντιδράσεις των μουσικών του heavy metal, που θέλουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, να στοχεύσουν κατευθείαν την αστική ελίτ εξουσίας και όχι την κουλτούρα που γίνεται εργαλείο της.
Φρονώ πως αν η παρέμβαση του Anselmo είχε γίνει αποτυπώνοντας ευδιάκριτα το υπόβαθρο της παραδοσιοκρατικής εξέγερσης κατά του διεθνιστικού φιλελευθερισμού, ακόμη κι αν ολοκληρωνόταν με τον ίδιο χαιρετισμό που συμβολικά είναι φορτισμένος, θα είχε φέρει το κατεστημένο της μουσικής βιομηχανίας πραγματικά σε δύσκολη θέση, θα είχε θωρακίσει την ιδεολογική του γραμμή και ενδεχομένως ο δημοφιλής τραγουδιστής να είχε κερδίσει την σύμφωνη γνώμη ακόμη και των σκεπτόμενων εγχρώμων, μιας και δεν είναι μόνο τα νεορομαντικά πολιτιστικά σχήματα, όπως το heavy metal, αλλά και οι σοβαρές εκφράσεις του πολιτισμού των εγχρώμων που παραγκωνίζονται από την επέλαση του ευτελούς διεθνιστικού φιλελευθερισμού.
Δυστυχώς, όμως, το περιστατικό δεν εξελίχθηκε κατ’ αυτό τον τρόπο, καταλήγοντας στην άτακτη υποχώρηση του Phil και σε άλλη μια δημόσια αντιπαράθεση των εθνικιστών και των παραδοσιοκρατών έναντι των εγχρώμων της Αμερικής. Και όσο οι παραδοσιοκράτες διαπληκτίζονται με τους έγχρωμους στα περιβάλλοντα των εργατικών και των μικροαστικών δρόμων των Η.Π.Α, οι φιλελεύθεροι γραβατάκηδες και οι antifa του Σόρος θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.
Από την όλη υπόθεση κρατώ ένα θετικό. Μολονότι ο τρόπος και ο χρόνος που επέλεξε ο Anselmo να επιχειρήσει την παρέμβασή του δεν ήταν αυτοί που έπρεπε (μερικές φορές όσο φωνάζουμε Phil, τόσο οι άλλοι δυσκολεύονται να ακούσουν τι λέμε) υπήρξαν παγκοσμίως πολλοί οπαδοί του heavy metal που την αντιλήφθηκαν σωστά, ως μια δήλωση κατά του φιλελεύθερου διεθνιστικού κατεστημένου (και όχι κατά των εγχρώμων), με αποτέλεσμα να την υποστηρίξουν δημοσίως. Μάλιστα, αυτή η καταγεγραμμένη υποστήριξη από μεγάλο αριθμό ακροατών, έκανε τον Robb Flynn των Machine Head να αναρτήσει ένα video στο youtube, προκειμένου να καυτηριάσει την στάση τουAnselmo και να καταθέσει την γνώμη του. Σε γενικές γραμμές, ο Flynn μίλησε εύλογα και ψύχραιμα. Υπάρχει ένα σημείο, όμως, σε αυτή την περίπου δεκάλεπτη παρέμβασή του, στο οποίο θέλω να αναφερθώ, κλείνοντας αυτό το άρθρο.
Ανέφερε, λοιπόν, ο γνωστός μουσικός ότι η υποστήριξη που αποκόμισε η παρέμβαση του Anselmo από τους οπαδούς του σκληρού ήχου τον προβλημάτισε. Διερωτήθηκε χαρακτηριστικά, τι θα είχε συμβεί αν ένας pop star, όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ, ή αν ένας rock μουσικός, είχε πράξει κάτι ανάλογο. Σύμφωνα με τον Flynn, σε αυτή την περίπτωση, όλη η κοινότητα των ακρατών αυτών των μουσικών ρευμάτων θα είχε ξεσηκωθεί εναντίον του. Αντιθέτως, ο μουσικός των Machine Head, αν και το θεώρησε ακατανόητο, παραδέχτηκε ότι η στάση πολλώνmetalheads ήταν διαφορετική, και αντί να καταδικάσουν τον Anselmo βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις τους και να καταγγείλουν τον φιλελευθερισμό.
Διαφωνώντας με τον Flynn, εκείνο που εγώ θεωρώ ακατανόητο είναι να υπάρχουν μουσικοί που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι οι οπαδοί της heavy metal σκηνής είμαστε πολύ (μα πολύ) διαφορετικοί από εκείνους του... Τζάστιν Μπίμπερ. Επειδή σε αυτή την εποχή της μεταμοντέρνας Νεωτερικότητας φαίνεται πως όλες οι σταθερές τείνουν να διασαλευτούν, οφείλω να υπενθυμίσω προς άπαντες ότι η heavymetal απολάμβανε από τις απαρχές της μια προνομιακή προτίμηση κοινωνικών ομάδων που διαπνέονταν από αξίες και ιδέες οι οποίες βρίσκονταν πέρα από τα όρια της αστικής κανονικότητας.
Το heavy metal υπήρξε η μουσική των μηχανόβιων, των γηπεδόβιων, των εφήβων με τις σφιγμένες γροθιές, των αναγνωστών του Λάβκραφτ και του Χάουαρντ, των λησμονημένων από τον χρόνο ρομαντικών δον κιχωτών... Και όπως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, σε αυτά τα περιβάλλοντα, ανάμεσα στις άλλες ριζοσπαστικές τάσεις, σφυρηλατούνται τα τελευταία σαράντα χρόνια, από φλογισμένες καρδιές, οι σιδερένιες θελήσεις των τελευταίων υπερασπιστών της παραδοσιοκρατίας και του πολιτικού Ρομαντισμού. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα μείνει..
Σχόλια:
Ο tzortzadams είπε...
Kαταπληκτικό άρθρο-σχόλιο γύρω από ένα πολύ σοβαρό ζήτημα στο χώρο της (σκληρής) μουσικής. Οι Holmes/Anselmo άνοιξαν το Ιδεολογικό κουτί της Πανδώρας. Άτεχνα ίσως, όμως κάπως-κάπου έπρεπε να γίνει μία αρχή. Γιατί δίχως αυτούς, δε θα υπήρχε και το άρθρο αυτό που βάζει τα πράγματα στη θέση τους και δείχνει κατά κάποιο τρόπο το δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε, εμείς οι Ρομαντικοί Παραδοσιοκράτες.......
Ο Ανώνυμος είπε...
Kοίτα να δεις που τώρα θα εκμεταλλευτούν το γεγονός τα διάφορα καθώσπρεπει μέταλ χάμερ και θα το γυρίσουν στο ότι πρέπει να είμαστε ένα με τους χιπχοπάδες και τα άλλα μουσικά ρεύματα του συστήματος. Και θα ακούσουμε τίποτα μπασταρδεμένους μικτούς ήχους, θα δούμε παρδαλές συνεργασίες και θα περάσει η άποψη ότι το μέταλ είναι ξεπερασμένο και δήθεν για τους κολλημένους, τους φανατικούς και τους απάνθρωπους.
Ο Γιώργος Doomsword είπε...
Αν υπάρχει κάτι που κάνει την αρχή και βάζει τα πράγματα στη σειρά είναι το κείμενό σου. Αν περιμένουμε να το κάνουν οι διάσημοι μουσικοί θα απογοητευόμαστε συνεχώς.
Είναι πολύ επηρεασμένοι από τον ανταγωνισμό του καπιταλισμού και ακόμη και αν λένε τα ίδια οι περισσότεροι έχουν προσωπικές διαφορές και θα βγαίνει ο καθένας μόνος του να κάνει δηλώσεις, δεν θα ενδιαφερθούν να οργανώσουν κάτι από κοινού, και το σύστημα θα τους αποκεφαλίζει σαν κοτόπουλα.
Είναι μουσικά σημαντικοί, πολιτικά σωστοί αλλά αποδεικνύονται κινηματικά άχρηστοι.
Το κείμενο σου είναι η πρώτη σωστή προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα ιδεολογικό πλαίσιο στην heavy metal μουσική και καλό θα ήταν να το έγραφες και στα αγγλικά για να το διαβάσει περισσότερος κόσμος.
Ο tzortzadams είπε...
Πολύ σωστή η άποψη του Γιώργου Doomsword. Γράψε το και στα αγγλικά, ώστε να διαβεί το μονοπάτι που του πρέπει...
Ο Battle Angel είπε...
Καλή η ανάλυση του άρθρου. Συμφωνώντας εν γένει με αυτή, πιστεύω ότι τέτοια αψυχολόγητα ξεσπάσματα (που αμέσως η «πολιτική ορθότητα» συμμαζεύει) δεν ωφελούν κανένα (αναφέρομαι περισσότερο στον Anselmo και λιγότερο στον Holmes)… και σίγουρα, όταν επιχειρούνται, στερούν την αξιοπρέπεια, αλλά και την αξιοπιστία εκείνων που εκφέρουν δημόσιο λόγο (και έχουν ευθύνη γι' αυτό). Βλέπω επίσης ότι αρκετές φορές (βλακωδώς) έχουν λάθος σημεία αναφοράς, γεγονός που καταδικάζει την όποια (σοβαρή) εξέλιξή τους. Ναι, μια συλλογική προσπάθεια ίσως θα είχε περισσότερα αποτελέσματα, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό...
Δεν είναι μόνο η πολιτική ορθότητα το πρόβλημα... Πρόβλημα είναι και η «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής, η διάδοση της ακατάσχετης συνθηματολογίας, ο υπερφίαλος δογματισμός, οι μονολιθικές επιφανειακές προσεγγίσεις, κλπ, τα οποία όχι δεν φέρουν ένα διαφορετικό κόσμο και μπαίνουν εμπόδιο στην ελεύθερη ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, αντίληψης, συναισθήματος, συμπεριφοράς, δράσης... και εν τέλει, διαμόρφωσης συνείδησης. Γι’ αυτό και το πρόβλημα είναι στην ίδια τη σύγχρονη κουλτούρα μας, την οποία έχει μολύνει όχι μόνο ο διεθνιστικός αστοφιλελευθερισμός (όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο), αλλά και πολλά άλλα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής μας... Συνεπώς το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτισμικό και έτσι πρέπει να προσεγγιστεί.
Ο Ανώνυμος είπε...
Αν το έκανε κάποιος άλλος ίσως είχε νόημα. Δηλαδή και καλά είναι metal οι Pantera?
Black Wind
ΥΓ: Συγχαρητήρια για το γενικά εξαιρετικό blog
Ο Σκαμανδρώνυμος είπε...
Θεωρώ ότι πρόκειται για το πλέον επεξηγηματικό κείμενο του Σταμάτη, απολύτου ακριβείας και συνδιαστικότητας σε ένα σύνολο ιδεών τις οποίες και είχε πρωτοπαρουσιάσει ο μέγιστος Ιππότης του Ηλίου. Αν όποιοι τυχεροί είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν το "μανιφέστο" "Μύθοι και πραγματικότητα", τώρα έχουν μπροστά τους ένα νέο κείμενο καταπέλτη κατά της Νεωτερικής λαίλαπας το οποίο "αμβλύνει" όσο και ολοκληρώνει την παρουσίαση των ιδεών αυτών, και αυτό διότι εισαγάγει και τους ανάλογους, ακριβέστατους όρους της Πολιτικής Επιστήμης επιστεγάζοντας έτσι μια μακρόχρονη διανοητική ζύμωση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πέρασμα από την νοητικής "σύλληψη" της ψυχοσύνθεσης του Ανσέλμο στο γραπτό λόγο.... Ουσιαστικότατος ο διαχωρισμός και η επεξήγηση του γιατί το έκανε, αν επρόκειτο για αυθόρμητη η όχι ενέργεια, το αν θα μπορούσε (που δεν μπορούσε) να υποστηρίξει την ενέργειά του, το πόσο "καλτ" ήτο η όχι, κλπ... Εύγε Σταμάτη ! Σε ευχαριστούμε ! Είμαστε οι Νεορομαντικοί του Πρασούλα και του Μαμούτου ! Είμαστε η αιχμή του δόρατος ! Ερχόμαστε !
Ο Jolly Roger είπε...
Ίσως είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που θα έγραφε ένα άρθρο καθεαυτό εθνικιστικό και την ίδια στιγμή καθόλου ρατσιστικό
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Τζωρτζ και Γιώργο Doomswrd, κι αν το γράψω στην αγγλική γλώσσα, πόσο βέβαιοι είστε ότι θα δημοσιευθεί σε κάποιο έντυπο ορισμένης αναγνωσιμότητας; Μην ξεχνάτε ότι στην Ελλάδα έχουμε, μέσω της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, καταθέσει την ψυχή μας, κοντά δέκα χρόνια, για να αποκτήσουμε έναν ικανοποιητικό αριθμό τακτικών αναγνωστών.
Δεν γνωρίζω να συμβαίνει κάτι ανάλογο στο εξωτερικό, με αντίστοιχες της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ προσπάθειες.
Battle Angel, δεν θα διαφωνήσω. Απλά θα υπενθυμίσω ότι μιλάμε για μουσικούς και όχι για κοινωνικούς επιστήμονες ή για στοχαστές. Συνεπώς δεν αναμένω πολλά από αυτούς. Θα περίμενα, όμως, να γνώριζαν μετά από τόσα χρόνια πως λειτουργούν τα media και να πράττουν τα αυτονόητα για να μην πέφτουν στις παγίδες τους.
Black Wind, μέχρι το 1988 σαφώς και ήταν. Αργότερα υβριδοποίησαν την μουσική τους με punk θορύβους. Ωστόσο, όπως θα διαπίστωσες, το άρθρο καταπιάνεται με τον σκληρό ήχο γενικότερα και όχι μόνο με το heavy metal (βλέπε αναφορά στον Bowie).
Ευχαριστώ εκ μέρους όλων των παιδιών της λέσχης για τα καλά σου λόγια
Αντρέα, για τους πραγματιστές των Μύθων..Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας
Jolly Roger, λες, ε;..Χα,χα! Ευχαριστώ για το σχόλιο, πάντως!
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ανώνυμε, απολογούμαι γιατί ξέχασα να βάλω την απάντηση που σου όφειλα στο προηγούμενο σχόλιο. Τουλάχιστον, σε αυτό μονοπωλείς το ενδιαφέρον.
Συμφωνώ με αυτό που γράφεις. Ενδέχεται, όντως, να συμβεί κάτι τέτοιο. Εντούτοις, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Έχει συμβεί και εξακολουθεί να επιχειρείται, μέσω διαφόρων παραλλαγών, εδώ και χρόνια.
Ο 
