Εύα Πετροπούλου-Λιανού, ''Η Ζεραλντίν και το Ξωτικό της λίμνης

Καθώς η κοινωνική και οικονομική μας πραγματικότητα βρίσκεται ακόμα στον αστερισμό της κατήφειας και οι μέρες της γιορτής των Χριστουγέννων όλο και πλησιάζουν, καλό θα ήταν να επιχειρήσουμε να πάρουμε μια ανάσα στρέφοντας το βλέμμα μας σε πράγματα ομορφότερα. Ο κόσμος των παιδικών βιβλίων και των παραμυθιών προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Γιατί πρόκειται για έναν κόσμο αληθινό σαν την ζωή και ταυτόχρονα μαγικό σαν τα όνειρά μας, όπου όλα μπορεί να συμβούν φτάνει κανείς να το θέλει, έναν κόσμο με μικρούς ήρωες και ηρωίδες που, παρά τις δυσκολίες τους, στο τέλος νικούν.

Αυτός είναι και ο κόσμος των βιβλίων της Εύης Πετροπούλου-Λιανού, η οποία διακονεί τα τελευταία χρόνια με σεβασμό και αγάπη το παιδικό βιβλίο. Μετά τις σπουδές της στην δημοσιογραφία, ταξίδεψε στην Γαλλία όπου εργάστηκε στην εφημερίδα ‘‘Le Libre Journal’’ και εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο ‘‘Geraldine et le lutin du lac’’. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το πρώτο της παραμύθι ‘‘Η Κόρη της Σελήνης’’ (Οσελότος, 2010), και πρόσφατα η μεταφορά της Geraldine στα ελληνικά ‘‘H Ζεραλντίν και το Ξωτικό της λίμνης’’ (Έναστρον, 2011).

Η μικρή Ζεραλντίν ζει σε μια σύγχρονη μεγάλη πόλη μαζί με τους γονείς της, τον μεγαλοδικηγόρο πατέρα της και την διευθύντρια περιοδικού μόδας μητέρα της. Οι τρεις τους αποτελούν μια αγαπημένη, αρμονική οικογένεια, και η Ζεραλντίν είναι ευτυχισμένη, απολαμβάνοντας τις ανέσεις και τα παιχνίδια που της προσφέρουν οι γονείς της. Αλλά, περισσότερο απ’ όλα, η Ζεραλντίν απολαμβάνει τις μέρες που περνά μαζί με τον επαρχιώτη παππού της, σε ένα υπέροχο εξοχικό σπίτι, κοντά σε μία γαλήνια σμαραγδένια λίμνη. Εκεί οι μέρες κυλούν ήρεμα και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Ο κήπος είναι ολάνθιστος, η σοφίτα περιέχει βιβλιοθήκες με παραμύθια και ξύλινα παιχνίδια, το σπίτι είναι γεμάτο σκορπισμένες αναμνήσεις. Παππούς και εγγονή συνηθίζουν να πηγαίνουν για ψάρεμα στην λίμνη, και εκεί ο παππούς Λιονέλ αφηγείται στην Ζεραλντίν γοητευτικά παραμύθια για έναν ολόκληρο, άλλο κόσμο που βρίσκεται κάτω από τα νερά, στον βυθό. Είναι ο κόσμος του Βασιλιά Φύκια και του Βασιλιά Άσχημου Βάτραχου, που βρίσκονται σε μακροχρόνια πολεμική διένεξη, και της φυλακισμένης στις όστρακο-φυλακές Βασίλισσας Ανεμώνης. Ένας κόσμος με σοφούς αχινούς και φύλακες ιππόκαμπους, και με την γοργονο-πριγκίπισσα Αλγυόνα, που θέλει να ανεβεί στην επιφάνεια, για να γνωρίσει την όχθη και τα παράξενα δίποδα όντα που περιφέρονται εκεί. Είναι ο κόσμος που προστατεύεται από την γαλάζια Νεράιδα της Λίμνης, ένας κόσμος με μαργαριταρένια δωμάτια και κοραλλένιες κουρτίνες. Ο κόσμος του μικρού πράσινου ξωτικού, με το κόκκινο σκουφί, που βρίσκει η Ζεραλντίν μεταμορφωμένο σε κόκκινο ψαράκι. Γιατί φαίνεται πως και η μικρή Ζεραλντίν, όπως και ο παππούς της, μπορεί και βλέπει τα όντα αυτού του άλλου, μαγικού κόσμου, και καταλαβαίνει τις φωνές τους...

Το βιβλίο είναι πραγματικά μαγευτικό και η εικονογράφηση που το συνοδεύει αξιοθαύμαστη. Πιστή στους κανόνες των παραμυθιών και των παιδικών αφηγήσεων, η συγγραφέας πετυχαίνει να μας παρασύρει στην πλούσια φαντασία της ιστορίας και στην μυσταγωγική έλξη των εικόνων της. Δεν είναι δύσκολο και οι μεγαλύτεροι να παρασυρθούν από την ομορφιά τους, και εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα κερδίσει τους μικρούς αναγνώστες.

Εν κατακλείδι, λένε πως τα παραμύθια καταφέρνουν να μας κερδίσουν επειδή είναι δισυπόστατα, θέλγοντας με την απλότητά τους και σαγηνεύοντας με την αλήθεια που διαισθανόμαστε κρυμμένη μέσα τους, και ‘‘Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης’’ είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό...

Δημήτρης Αργασταράς, μέλος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.

- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση:

Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...
Με χαροποιεί που κυκλοφόρησε επιτέλους και ο τέταρτος τόμος του Πηγαδιού. Τώρα πια είναι ολοκληρωμένο το έργο στη μετάφρασή του στα Ελληνικά. Αν κρίνουμε από τους πρώτους 3 τόμους είμαι σίγουρος οτι θα είναι μεταφραστικά αλλά και καλλιτεχνικά άρτιο το αποτέλεσμα. Επίσης είναι ενθαρρυντικό οτι μέσα στην οικονομική, πολιτική και αξιακή κρίση έχει ενταθεί η πνευματική παραγωγή με αξιόλογα έργα που χρησιμοποιούν τη Φαντασία για να πλάσουν συνειδήσεις και να αποτελέσουν το φάρο που η ταραγμένη εποχή μας χρειάζεται. Πέρα από τα προιόντα της δήθεν ανθρωπιστικής αλλά στην πραγματικότητα ψεύτικης και καταναγκαστικής "κουλτούρας" υπάρχουν και τα δημιουργήματα της αληθινής έμπνευσης που τόσο ανάγκη έχουμε.
Δευτέρα, 12 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Όπως τα λέει ο Γιάννης...
Αντοχή να έχουμε, μόνο. Γιατί χωρίς αυτήν όλα τα καλά εξαφανίζονται. Πρέπει να δώσουμε στην ποιότητα συνέχεια. Αυτή θα είναι η εγγύηση ενός νικηφόρου μέλλοντος. Και για να υπάρξει συνέχεια, πρέπει να υπάρξει αλληλοϋποστήριξη (τουλάχιστον)...
Τετάρτη, 14 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σερί τα λογοτεχνικά τεκτενόμενα...στην όαση της ΦΛΕΦΑΛΟ. !
Ποιός έχει κάνει τη μετάφραση στον 4ο τόμο ?
Guardian Lord
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian, o Βλαντής το έχει μεταφράσει, όπως και τα προηγούμενα.
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Να υπενθυμίσουμε, επίσης, πως με κάθε αγορά βιβλίου, η νέα διεύθυνση των εκδόσεων Μαγικό Κουτί δίνει ένα ακόμη δώρο!
Πέμπτη, 15 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Guardian "D" Lord είπε...
Επιτέλους κυκλοφόρησε το νέο τεύχος !
Το Ράγκναροκ στο εξώφυλλο είναι ιδανικό για την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου (περνάει μήνυμα...)
Θα ταιριάξει όμως απόλυτα και στο τεύχος του Χειμερινού Ηλιοστασίου του 2012.
Σήμερα το μερόνυχτο είναι μαγικό ! Καλή σπορά !
Τετάρτη, 21 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Xρόνια Πολλά σε όλους τους φίλους. Sol Invictus !
Πέμπτη, 22 Δεκέμβριος, 2011

Αθάνατοι και Τεν-Τεν

Σάββατο βράδυ. Το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού έχει μόλις ολοκληρωθεί. Το ισόπαλο αποτέλεσμα με αφήνει απογοητευμένο και δεύτερο στην βαθμολογία, ωστόσο η όλη εικόνα του αγώνα επιβεβαιώνει την άποψή μου ότι ο τεχνικός προσανατολισμός του Βαλβέρδε είναι υπερεκτιμημένος από τον άθλιο αθλητικό τύπο της εποχής μας κι από όσους αρέσκονται να συζητούν –ακόμη και να διαπληκτίζονται- για το ποδόσφαιρο, δίχως να μπορούν να αντιληφθούν τα όσα βλέπουν και χωρίς να έχουν επισκεφθεί το γήπεδο ποτέ στη ζωή τους (ευτυχώς που υπάρχουν και οι ατυχίες των τραυματισμών για να ξυπνούν τον Ισπανό και να τον οδηγούν σε ορθότερες διαχειρίσεις του έμψυχου υλικού που έχει στη διάθεσή του).

Λίγο πριν τις δέκα βρίσκομαι μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι μου. Νωρίς για να γυρίσω αλλά και αργά για να κανονίσω κάποια συνάντηση με φίλους. Μετά από λίγα λεπτά σκέψης η απόφαση λαμβάνεται. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και φεύγω για μια από τις αγαπημένες μου μοναχικές επισκέψεις στον κινηματογράφο.

Φτάνω μπροστά στο ταμείο έχοντας σκοπό να παρακολουθήσω το «Ανώνυμος», μια ταινία εποχής που αφορά τον Σαίξπηρ. Όμως, για κακή μου τύχη, το έργο προβάλλεται μετά τα μεσάνυκτα. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα μπορέσω να «σκοτώσω» τόσον χρόνο μόνος μου, αναγκάζομαι να επιλέξω άλλο έργο. Τελικά, παίρνω εισιτήριο για το «Αθάνατοι (Immortals)».

Πριν εισέλθω στην αίθουσα προλαβαίνω να γευματίσω βιαστικά. Κάθομαι στο τραπέζι και φέρνω στο νου την παρωδία «Clash of the Titans». Αρχίζω να χαμογελώ ενθυμούμενος την ανεπανάληπτη ατάκα «Release the Cracken(!)» και καταλήγω να γελώ βροντερά (την ώρα που οι γύρω με κοιτούν με περιέργεια) όταν η μνήμη μου ανασυγκροτεί τους μύδρους που είχε εξαπολύσει ο Guardian Lord στο εν λόγω έργο σε παλαιότερη ανάρτησή του. Είμαι, πλέον, πεπεισμένος ότι θα παρακολουθήσω κάτι παρόμοιο.

Τελικά, οι «Αθάνατοι» ήταν ελαφρώς καλύτεροι απ’ ότι τους περίμενα. Στον σωρό των αρνητικών στοιχείων τους μπορώ να ξεχωρίσω την απόλυτη έλλειψη συνέπειας στις ελληνικές μυθολογικές παραδόσεις (τα μυθικά πρόσωπα χρησιμοποιούνται απλά ως χαρακτήρες μιας fantasy υπόθεσης), το γεγονός ότι νέγροι, ινδοδραβίδες, τουρκομάνοι και πάσης φυλετικής προέλευσης ηθοποιοί υποδύονται αρχαίους Έλληνες, το ότι η υπόθεση είναι απλή και γεμάτη νοηματικά φάλτσα, καθώς επίσης και την επικίνδυνη ιστορική ακροβασία που φέρνει τους Έλληνες να πολεμούν τους Ηρακλειδείς (η οποία, όμως, εκτιμώ ότι δεν πρέπει να κρύβει δόλο, καθώς στην παραγωγή υπάρχει σημαντική συμμετοχή Ελλήνων της Αμερικής). Και τότε, τι καλό βρήκα στο έργο, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος αναγνώστης.

Οι «Αθάνατοι» έχουν τρία θετικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την καλή φωτογραφία και την –κατά τη γνώμη μου- επιτυχημένη αποτύπωση των «κακών». Οι Ηρακλειδείς παρουσιάζονται σημαδεμένοι, κτηνώδεις, αμείλικτοι και φορώντας συνεχώς τρομερές μάσκες. Είναι σαφές ότι δεν συνδέονται άμεσα με κάποιο από τα προαρχαϊκά ελληνικά φύλα, όμως αν συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το έργο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια fantasy κινηματογραφική ταινία που απλώς χρησιμοποιεί ελληνικά ονόματα και χαρακτήρες, οι εν λόγω «κακοί» είναι τρομακτικοί, υποβλητικοί και επιβλητικοί.

Το δεύτερο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι το «κάθαρμα» που ακούει στο όνομα Μίκυ Ρούρκ. Μπορεί ο άνθρωπος να είναι μέθυσος, κακοποιός και ό,τι άλλο θέλει, μπορεί να έχει συμμετάσχει σε ταινίες που κανονικά δεν θα έπρεπε, ωστόσο δεν παύει να είναι «πολύς» ηθοποιός. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, ούτε γνωρίζω πολλά από υποκριτική για να εισέλθω σε λεπτομέρειες. Εκείνο, όμως, που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο Ρούρκ «γεμίζει» την οθόνη. Χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που τον βλέπει κανείς έχει την αίσθηση ότι η υποκριτική του προσωπικότητα μαγνητίζει ολόκληρο το έργο επάνω της. Τον ακούς να μιλά ως πολέμαρχος-βασιλιάς των «κακών» και νιώθεις ότι η γη τρέμει. Τον βλέπεις να ξεφλουδίζει ξηρούς καρπούς και νομίζεις ότι θρυμματίζει κρανία. Τον ακούς να γελάει και ακούς... την κόλαση !

Όσο περνούν τα χρόνια και οι αποκαλύψεις για την ιδιωτική του ζωή πληθαίνουν, επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις για την αρνητική χροιά του χαρακτήρα του. Ωστόσο, ως πραγματιστής των Μύθων, δεν μπορώ να αρνηθώ ένα «hail» σε έναν «γερόλυκο» που έχει υπάρξει ταυτόχρονα αθλητικός και αλκοολικός, διάσημος και περιθωριακός, με πλήρη βίο σαν τους βασιλιάδες της ομηρικής εποχής.

Το τρίτο δυνατό στοιχείο των «Αθανάτων» έχει να κάνει με το φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο που αναδεικνύει. Οι σεναριογράφοι παρουσιάζουν την πολιτική ηγεσία των Ελλήνων με χαρακτηριστικά της κλασικής εποχής. Οι Έλληνες επικεφαλείς είναι διαλλακτικοί, ορθολογιστές, διπλωμάτες και διαποτισμένοι από μια ραφιναρισμένη κριτική υπεροψία. Φέρουν, δηλαδή, τα στοιχεία της δημοκρατικής κουλτούρας. Αντιθέτως, ο «κακός» Υπερίωνας (Μίκυ Ρούρκ) αλλά και ο Θησέας, που αποτελεί τον πολέμαρχο των Ελλήνων, εκφράζουν επιτυχώς την «ομηρική κουλτούρα» του ευγενούς βάρβαρου. Ορμητικοί, σαρκαστικοί, άμεσοι, με αδάμαστη βούληση και θέληση για νίκη, σαρώνουν και οι δυο τα πάντα στο πέρασμά τους (με εξαίρεση κάποιες ατυχείς σκηνές στην αρχή του έργου, στις οποίες παρουσιάζονται ως φορείς σκεπτικισμού και αθεϊσμού-αλλά όπως προανέφερα, το έργο πάσχει από νοηματικά φάλτσα). Το ευχάριστο είναι ότι, πέρα από την επιτυχημένη αποτύπωση της αγαπημένης μας επικής κουλτούρας, το σενάριο των «Αθανάτων» ευνοεί την τραχιά αριστοκρατία από την διανοουμενίστικη και εκφυλισμένη δημοκρατικότητα. Είναι ενδεικτική η σκηνή κατά την οποία ο πολιτικός διοικητής των Ελλήνων διερωτάται μπροστά στον προελαύνοντα Ρούρκ γιατί δεν βρίσκουν μια πολιτικά ορθή λύση μέσω του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης, με αποτέλεσμα να χάσει το κεφάλι του από το χτύπημα της λεπίδας του εισβολέα τον οποίο αντιμετωπίζει τελικά ο πολέμαρχος Θησέας με τον αρχέγονο ανδρικό τρόπο.

Κλείνοντας θα πρέπει να προσθέσω στα συν την τελευταία σκηνή της ταινίας, η οποία απεικονίζει την αέναη μάχη μεταξύ των δυνάμεων του Νόμου και της Χάους στους ουρανούς.

Αντίθετα με τους "Αθάνατους", ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό έργο που δεν πρέπει να χάσει κανείς φίλος του Φανταστικού είναι "Το μυστικό του Μονόκερου". Πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ξανθομάλλη comic ήρωα Τεν-Τεν, τον οποίο δημιούργησε ο Βέλγος Ζωρζ Ρεμί (γνωστός και ως Ερζέ). Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται σε τρεις περιπέτειες του χάρτινου Τεν-Τεν («Το μυστικό του Μονόκερου», «Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες», και «Ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ»). Πρόκειται για ένα έργο κινουμένων σχεδίων, ωστόσο τους ρόλους υποδύονται ηθοποιοί που μετατρέπονται ψηφιακά σε cartoons. Στην παραγωγή και την σκηνοθεσία συνεργάστηκαν ο Πήτερ Τζάκσον με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Ομολογώ, βέβαια, πως δεν περίμενα ότι ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο ωραίο. Φαίνεται πως ούτε κι ο ίδιος. Γι’ αυτό και κάλεσε σε συνεργασία τον Τζάκσον, ο οποίος αφήνει το ποιοτικό του αποτύπωμα στο έργο. «Το μυστικό του Μονόκερου» είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, γρήγορο και γεμάτο δράση. Είναι όσο θρίλερ απαιτείται για να ξεπεράσει την ποιότητα ενός απλού cartoon και όσο ελαφρύ χρειάζεται για να διατηρήσει παράλληλα και την cartoon ταυτότητά του. Η ισορροπία σε αυτό το επίπεδο είναι αριστοτεχνική.

Οι παρεμβάσεις του Σπίλμπεργκ, με τις φαντασμαγορικές αλλά και εξεζητημένες σκηνές δράσης οι οποίες διαποτίζονται από «αμερικανίστικο χιούμορ», ευτυχώς δεν «φορτώνουν» το έργο. Η χρήση των πιο εξελιγμένων τεχνολογιών για την δημιουργία ταινιών κινουμένων σχεδίων είναι σωστή και λειτουργεί ως μαγικό ραβδί στα χέρια των συντελεστών.

Και το καλύτερο.. ; Ο Τζάκσον έχει ήδη αναλάβει μόνος του τη σκηνοθεσία της συνέχειας του έργου, η οποία σημειωτέον θα γυριστεί ως κανονική ταινία και όχι ως έργο κινουμένων σχεδίων.

Περιμένοντας την συνέχεια, μπορώ χωρίς καμιά επιφύλαξη να δηλώσω ότι «Το μυστικό του Μονόκερου» αποτελεί την καλύτερη ταινία που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολύ καιρό.

Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.


- Σχόλια σε αυτή την ανάρτηση :

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
O Σταύρος δίπλα στον Θησέα... Φαινομενικά μια ακόμα απράδεκτη σκηνή Χολιγουντιανού θράσους. Όμως πίσω από την κουρτίνα, ο Σταύρος (τυχαίο όνομα;) είναι κλέφτης και εύκολος στην προδοσία και συνυπάρχει με τον Έλληνα ήρωα.

Το μήνυμα σαφές...

Επίσης, έχασα το μέτρημα στις φορές που αναφέρεται ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστραφεί από εξωτερική εισβολή... από Ηρακλειδείς (ούτε αυτό τυχαίο). Γενικότερα η ταινία βρίθει μηνυμάτων, τα οποία περνούν αθόρυβα, πίσω από ένα ευτελές σενάριο.
Αποστολή εξετελέσθη!

Hail!

GUARDIAN LORD

Υγ1. Ναι, ο Μίκυ Ρουρκ είναι ο ιδανικός για μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Kane (Wagner). Περιμένω αντισχόλιο Κιμμέριου...
Υγ2. Το νου μας για την επερχόμενη ταινία Χόμπιτ!!!!!
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο, ομολογώ πως έχω μια σχεδόν θολοκουλτουριάρικη προσέγγιση. Για τον λόγο αυτό, είμαι βέβαιος πως δεν θα μου αρέσει το Immortals. Εννοείται όμως πως θα τιμήσω τον Τεν-Τεν. Hail!
Κιμμέριος
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Προσθήκη:
Οι Έλληνες της ταινίας αναφέρονται ως Έλληνες (Hellens) και όχι ως Γραικοί (Grreks).
Άλλη ταινία, που να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν μπορώ να βρω...
Έχω την εντύπωση πως η ταινία αποτελεί τον αντίλογο της ταινίας Clash of the titans, στα πλαίσια του μυστικού πολέμου προπαγάνδας των συντεχνιών του Χόλιγουντ.
Στο Clash of the titans το μήνυμα είναι: Screw the gods
Στο Immortals είναι: The gods need a hero

GUARDIAN LORD
Παρασκευή, 25 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Με τόση ανάλυση που έπεσε, καλοί η κακοί οι Αθάνατοι είναι μια ταινία που με μπριζώσατε να δω..
Σάββατο, 26 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Guardian Lord,
όπως έγραψα και στο άρθρο, κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την ενδεχόμενη αρνητική σκοπιμότητα των συντελεστών του έργου.
Το τελικό μήνυμα που ένιωσα να απευθύνει η ταινία ήταν ένα "stand up and fight! Απειλούμενε Έλληνα, αγνόησε την πολιτική ορθότητα και τον υπολογισμό και ακολουθησε την πολεμική κραυγή των ηρώων. Απόκτησε αξιοπρέπεια".
Σαφώς, όμως, είναι εκνευριστικά απαράδεκτη η κακοποίηση της ελληνικής μυθολογίας/προαρχαϊκής ιστορίας.
ΥΓ. Φαντάζομαι την αντίδραση της Κυράς σου, όταν η αρχαιοελληνίδα ιέρεια της ταινίας, σε μια νυχτιά, εγκατέλειψε τις προϋποθέσεις του ενάρετου βίου μιας τέτοιας λειτουργού για να κάνει...είδες τί!
ΥΓ2. Ναι! Έρχεται το "Χόμπιτ" και άλλες υποσχόμενες ταινίες. Ωστόσο, έρχεται και το "Clash of the Titans 2"!
"Release the Cracken!", χα, χα, χα!

Κιμμέριε,
ο προηγούμενος που θυμάμαι να χρησιμοποιεί στο δημόσιο λόγο του την λέξη "θολοκουλτούρα" έγινε υπουργός! Προσοχή, λοιπόν...
Όντως, αξίζει πολύ ο Τεν-Τεν.

Χάρη,
δες το! Όπως φαίνεται, έχει το ενδιαφέρον του. Ωστόσο, την Παρασκευή σου έχω κάτι που θα σου αρέσει περισσότερο, ως λάτρη του γυναικείου κάλλους και του Φανταστικού ταυτόχρονα..
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Παρεπιπτόντως οι ρομαντικοί αναμένουν επική παρουσία σου στη γιορτή της κοινότητας μεταφυσικού στις 28 Γενάρη... Hail and Kill!
GUARDIAN LORD
Υγ Ο Κιμμέριος κάνει τον Κινέζο στο σχόλιό μου για τον Μίκυ Ρουρκ - Κέην.... ;)
Κυριακή, 27 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Τι γίνεται ρε παιδιά; Έχω χάσει επεισόδια; Γυναικείο κάλλος την Παρασκευή, γιορτές της κοινότητας του μεταφυσικού τον Ιανουάριο... Δεν έχω ενημέρωση :-)
GL είναι καλή η ιδέα σου για τον Ρουρκ ως Κέην. Μου φαίνεται πως έχουν γίνει κινήσεις για γυρίσματα κάποιας ταινίας. Αναμένουμε στις επάλξεις...
Κιμμέριος
Τρίτη, 29 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Όσον αφορά την Παρασκευή, ο πρώην γραφίστας το περιοδικού μας φιλοξενεί στο bar του ένα event με γκοθούδες, sex και..βία!http://www.myspace.com/skullbar
Όσον αφορά το Μεταφυσικό, δες εδώ
http://www.metacon.gr/?p=108
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Α Π Α Ι Τ Ω ειδική ανάρτηση για τα τεκτενόμενα της παρασκεύης! Θα'μαι και εγώ εκεί αόρατος...
:)
GUARDIAN LORD
Τετάρτη, 30 Νοέμβριος, 2011

Ο/Η Γιάννης Παπαδημητρόπουλος είπε...
Πάντως θα πρέπει να μας ικανοποιεί το γεγονός οτι ακόμα και ιστορίες που προέρχονται καθαρά από subcreation χρησιμοποιούν δεκαετίες τώρα αρχαιοελληνικά ονόματα, γεγονότα και μοτίβα. Αυτό δείχνει οτι η αναγνωρισιμότητα του brand της ελληνικής μυθολογίας είναι τόσο μεγάλη που προσδίδει αξία σε υποδεέστερα δημιουργήματα και αποτελεί κράχτη για το κοινό-πελάτες-καταναλωτές. Αυτό είναι κάτι που το έλεγα ακόμα και για τον Ηρακλή και τη Ζήνα της δεκαετίας του 90, όταν όλοι όσοι ήξερα τα βρίζανε και επίσης συνεχίζω να το υποστηρίζω για τις συγκεκριμένες και παρόμοιες σειρές και ταινίες. Συγχωρήστε μου τους όρους Μαρκετινγκ, φταίει το ΜΒΑ!
Πέμπτη, 01 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Gothούδες με μαστίγια σε λίγη ώρα.
Θα μπούμε.. μέσα!
Παρασκευή, 02 Δεκέμβριος, 2011

Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Ένα θερμό "ευχαριστώ" στον Άκη για την φιλοξενία και τα κεράσματα στο party!
Guardian, για άλλη μια φορά θα καταλήξω στο συμπέρασμα πως είναι ατυχία που ζεις μακριά...

Χάρη, τώρα όλη η προσοχή σου στο πρωτάθλημα του Judo. Θέλω ελληνικές διακρίσεις και εθνική ομάδα πραγματική, χωρίς ψευδοέλληνες τουρκομάνους της παγκοσμιοποίησης!

Γιάννη, συμφωνώ με την θέση σου..(και περαστικά από το δυνατό μεθύσι)!
Σάββατο, 03 Δεκέμβριος, 2011