Ως πότε θα κλαίμε εμείς
Για να γελούν αυτοί
Ευρώπη ξύπνα!
Πρόγραμμα επιμόρφωσης στην πληροφορική από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης
Στο πλαίσιο της Δομής Διά Βίου Μάθησης του Α.Π.Θ. θα υλοποιηθεί κατά το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 Πρόγραμμα Επιμόρφωσης με τίτλο «Σεμινάρια Επιμόρφωσης για σχεδίαση (design) έντυπων και διαδικτυακών εκδόσεων».
Το πρόγραμμα υλοποιεί το Εργαστήριο Εφαρμογών Πληροφορικής στα ΜΜΕ και Εργαστήριο Ηλεκτρονικών ΜΜΕ του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ.
Σκοπός του προγράμματος είναι η εξοικείωση των συμμετεχόντων με όλα τα βασικά εργαλεία σχεδίασης και επεξεργασίας εικόνας για την προετοιμασία και τη χρήση γραφικών στοιχείων σε έντυπες και ψηφιακές – διαδικτυακές εκδόσεις. Το σεμινάριο θα επικεντρωθεί στην εκμάθηση του περιβάλλοντος εργασίας της εφαρμογής Photoshop της Adobe, ενώ στο τέλος αυτού θα παρουσιαστούν και άλλες παρόμοιες εφαρμογές (εμπορικές και οpen source).
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα απευθύνεται σε εργαζομένους και ανέργους του τομέα των έντυπων εκδόσεων, δημοσιογράφους, τεχνικούς, καθώς και σε εκπαιδευτικούς (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) αλλά και σε όποιον άλλον ενδιαφέρεται για θέματα σχεδίασης έντυπων και διαδικτυακών εκδόσεων.
Το πρόγραμμα είναι συνολικής διάρκειας 36 διδακτικών ωρών και περιλαμβάνει τις εξής θεματικές ενότητες: Εξοικείωση με το περιβάλλον χρήσης του Photoshop – Τεχνολογική Εξέλιξη της Φωτογραφίας - Δημιουργικές Τεχνικές Λήψης - Σχεδιάζοντας για Έντυπο ή Διαδίκτυο - Σχεδιάζοντας με Layers - Βασικές Λειτουργίες: Select και Edit - Βασικές Λειτουργίες: Retouch και Heal - Εικόνα & Φωτογραφία – Photomanipulation - Η Φιλοσοφία του Design ως Μέσο Επικοινωνίας.
Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του κύκλου των μαθημάτων του προγράμματος, θα χορηγηθούν στους συμμετέχοντες:
(α) Βεβαίωση συμμετοχής
(β) Πιστοποιητικό επιμόρφωσηςΑιτήσεις γίνονται δεκτές από 1/09/14 έως 21/09/14 και μόνον ηλεκτρονικά στην διεύθυνση.
Η αίτηση θα πρέπει να συνοδεύεται από τα ακόλουθα δικαιολογητικά σε ένα αρχείο zip:
1. Σύντομο βιογραφικό σημείωμα στην ελληνική γλώσσα
2. Τίτλοι Σπουδών
3. Βεβαίωση εργοδότη στην οποία να αποδεικνύεται η απασχόληση του υποψηφίου σε σχετικό τομέα (εάν υπάρχει)
Το σεμινάριο θα γίνεται κάθε Δευτέρα και Τετάρτη και ώρες 11.30-14.00.
Το κόστος συμμετοχής σε αυτό το αυτοχρηματοδοτούμενο Πρόγραμμα Επιμόρφωσης ανέρχεται στο ποσό των 150 ευρώ (πληρωτέο σε μια δόση έως την Πέμπτη 17η Απριλίου 2014). Η έναρξη του προγράμματος προσδιορίζεται τη Πέμπτη 25-11-2014.
Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκέπτονται την ιστοσελίδα του προγράμματος ή να επικοινωνούν με τη γραμματεία αυτού στην ηλεκτρονική διεύθυνση και στο τηλέφωνο 2310992065 κάθε Δευτέρα και Τετάρτη τις ώρες 10:00-12:00.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής
Δια Βίου Μάθησης
Στ. Ανδρέου, Καθηγητής
Επιστημονικά Υπεύθυνος του Προγράμματος
Δια Βίου Μάθησης
Α. Βέγλης, Καθηγητής
Ισαάκ-Σολωμέ-Δεν θα σας ξεχνώ ποτέ..
του Σταμάτη Μαμούτου
Ωστόσο, το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε η μεταπολίτευση ως ιστορική περίοδος δεν σημαίνει ότι καταρρίφθηκε και ο εξουσιαστικός ελλαδικός καπιταλισμός. Η τοποθετημένη από τον ξένο παράγοντα εγχώρια ελίτ, που βρισκόταν στην καρδιά του μεταπολιτευτικού κατεστημένου, μπορεί να τραυματίστηκε και να ξέμεινε από αφήγηση, κατάφερε εντούτοις να επιβιώσει κι εξακολουθεί στις μέρες μας να εδράζεται στον πυρήνα του συστήματος εξουσίας. Επειδή, όμως, σήμερα διανύουμε μια μεταβατική φάση προς τη νέα –διάδοχη της μεταπολίτευσης– εποχή, κι εφόσον εξουσία χωρίς αφήγηση δεν υπάρχει, η κυρίαρχη ελίτ δίνει μια μάχη ζωής και θανάτου προκειμένου να δημιουργήσει τη νέα αφήγηση που θα της επιτρέψει να θωρακίσει την αναπαραγωγή της εξουσίας της.
Τούτο είναι το κεντρικό μου συμπέρασμα πριν προχωρήσω παρακάτω: Η νοητή γραμμή του εξουσιαστικού συστήματος της χώρας περνά από τρεις πρωθυπουργούς. Τον (παλαιό) Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κώστα Σημίτη και τον Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται για τους πλέον συστημικούς εκ των πρωθυπουργών των τελευταίων πενήντα ετών και φαίνεται ότι μέσω της νέας αφήγησης θα επιχειρηθεί η ιστορική τους σύνδεση. Ο τρίτος, επειδή είναι προς το παρόν ενεργός, δεν αποτελεί ακόμη σταθερή αναφορά της αφήγησης. Απλά διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού από τα Μ.Μ.Ε της εξουσιαστικής ελίτ και πιστώνεται εντέχνως τόσο τον «ευρωπαϊσμό» του παλαιού Καραμανλή όσο και τον «μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό» του Σημίτη. Ταυτόχρονα, του επιτρέπεται να υιοθετεί ένα σχεδόν απροκάλυπτα αυταρχικό προφίλ και να επαναφέρει στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου τον λησμονημένο όρο «Δεξιά».
Στα πλαίσια αυτής της απόπειρας τοποθετώ και μια συνέντευξη του πολιτικού Νίκου Μπίστη στον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο, που παρακολούθησα σχετικά πρόσφατα στην τηλεοπτική εκπομπή του τελευταίου η οποία προβάλλεται υπό τον τίτλο «Μπρα ντε Φερ». Ο Μπίστης και ο Τατσόπουλος αποτελούν δυο πολύ γνωστά δημόσια πρόσωπα με κεντροαριστερές ιδεολογικές καταβολές και προσβάσεις στην εξουσιαστική ελίτ. Πρόκειται αναμφίβολα για έξυπνους και καλλιεργημένους ανθρώπους τους οποίους, δυστυχώς, φορείς του εθνικιστικού χώρου (αντί να υπονομεύσουν με πολιτικά επιχειρήματα στα αδύνατά τους σημεία) επέλεξαν να αντιμετωπίσουν με ειρωνείες και φωνές, καταφέρνοντας τελικά να τους δικαιώσουν και να τους αφήσουν πολιτικά αλώβητους.
Το heavy metal μπορεί να είχε σωθεί μουσικά μετά την κρίση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90. Μάλιστα, η επιστροφή στις ηχητικές του απαρχές και η πρόκριση του επικού στοιχείου αποτέλεσαν δικαίωση για όσους ήμασταν νεορομαντικοί. Όμως, η ηχητική σωτηρία δεν συνεπαγόταν και την κινηματική του επιβίωση. Η παρουσία των «μεταλλικών ιπποτών» στους δρόμους είχε μειωθεί και τα παλιά στέκια είχαν πάψει να υπάρχουν. Συνολικά η κουλτούρα του ροκ και η δυναμική του σκληρού ήχου έδειχναν να δύουν. Ακόμη και ο κόσμος του γηπέδου είχε νοθευτεί με αστικά κατάλοιπα. Η επιρροή του life style μέσω των κέντρων διασκέδασης και των ιδιωτικών Μ.Μ.Ε άρχιζε να βαραίνει καταλυτικά την ελληνική κοινωνία. Το ωφελιμιστικό πνεύμα του καταναλωτισμού και της ηθικής χαλάρωσης απλωνόταν συνεχώς, ενισχύοντας τις βάσεις του αστικού οικοδομήματος. Η γέφυρα για την επέλαση του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» είχε φτιαχτεί.
Τρεις μέρες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 14 Αυγούστου του 1996, μετά την κηδεία του Ισαάκ, τα επεισόδια επαναλήφθηκαν. Ο ξάδελφος του δολοφονηθέντος, Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τον στρατιωτικό κλοιό, μπήκε στην κατεχόμενη πατρίδα και σε μια συμβολική κίνηση σκαρφάλωσε με το τσιγάρο στο στόμα στον ιστό του συνοριακού φυλακίου για να κατεβάσει την σημαία του ψευδοκράτους. Λίγο πριν την φτάσει, ένας Τούρκος αξιωματούχος τον σκότωσε εν ψυχρώ με μια σειρά πυροβολισμών.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επισημάνω ότι μετά κι από αυτό το γεγονός η υπόληψη της Ελλάδος στον γεωπολιτικό χάρτη κατρακύλησε σε εξευτελιστικά επίπεδα, μολονότι αυτό είναι κάτι που οι αφηγήσεις της εξουσιαστικής ελίτ δεν θα συμπεριλάβουν ποτέ. Οι σκεπτόμενοι, όμως, δεν πρέπει ούτε να ξεχνάμε ούτε να παρασυρόμαστε. Ελίτ εξουσίας μπορεί να βρίσκονται πάντοτε απέναντί μας κατασκευάζοντας αφηγήσεις και πολιτικούς σαν τον Σαμαρά και τον Σημίτη. Κι εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, ως εκφραστές μιας ελίτ αξιών, για να τους χαλάμε τα σχέδια. Με πρότυπα ανδρισμού τον Τάσο και τον Σολωμό, με τα χέρια σφιγμένα, τους μυς τεντωμένους και το τσιγάρο στο στόμα. Παντοτινά ρομαντικοί, αμετανόητοι εθνικιστές και διαρκώς προκλητικοί προς τον κόσμο της Νεωτερικότητας.
Σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε, οι εικόνες των δυο ηρώων παραμένουν άσβηστες στην μνήμη μας. Με την Ελλάδα στην καρδιά, με το τσιγάρο στα χείλη.
Σχόλια:
Πριν
από περίπου δυο χρόνια, μέσω ενός άρθρου που είχα
δημοσιεύσει σε τούτο το ιστολόγιο, παρουσίασα μια συνολική εκτίμηση για
τις τότε
πολιτικές εξελίξεις. Ένα απ’ τα κύρια συμπεράσματα του άρθρου ήταν ότι η
μεταπολίτευση ως ιστορική περίοδος, μετά τις διαδηλώσεις στην πλατεία
Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 και τις διπλές εκλογές του 2012, είχε
τελειώσει. Σήμερα, μπορώ πια να ισχυριστώ με μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η
εκτίμησή μου εκείνη υπήρξε σωστή.
Η μεταπολίτευση –ως πλαίσιο συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων εντός του οποίου έβρισκε κανείς έναν ανταγωνιστικό δικομματισμό με εκλογική δυναμική που ξεπερνούσε το 80%, μια ελάσσονα μα άρτια οργανωμένη αριστερή αντιπολίτευση η οποία διέθετε την επικρατούσα ερμηνεία της ιστορίας κι έναν ισχνό εθνικιστικό χώρο δέσμιο σε ενοχικά συμπλέγματα– αποτελεί πια παρελθόν. Πλέον, ο αμαρτωλός δικομματισμός δεν είναι ανταγωνιστικός αλλά συνασπισμένος σε κυβερνητικά σχήματα που εκλογικά αγγίζουν με δυσκολία το 30%. Η Αριστερά δεν αποτελεί μια μικρή φασαριόζικη αντιπολίτευση αλλά μια ισχυρή πολυκεντρική παράταξη με προοπτική εξουσίας, ιδεολογικές παλινδρομήσεις και νωθρά αντανακλαστικά σε σχέση με το μεταπολιτευτικό της παρελθόν. Τέλος, ο εθνικιστικός χώρος είναι ισχυροποιημένος και διαθέτει απήχηση που υπερβαίνει το 10% του εκλογικού σώματος.
Η μεταπολίτευση –ως πλαίσιο συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων εντός του οποίου έβρισκε κανείς έναν ανταγωνιστικό δικομματισμό με εκλογική δυναμική που ξεπερνούσε το 80%, μια ελάσσονα μα άρτια οργανωμένη αριστερή αντιπολίτευση η οποία διέθετε την επικρατούσα ερμηνεία της ιστορίας κι έναν ισχνό εθνικιστικό χώρο δέσμιο σε ενοχικά συμπλέγματα– αποτελεί πια παρελθόν. Πλέον, ο αμαρτωλός δικομματισμός δεν είναι ανταγωνιστικός αλλά συνασπισμένος σε κυβερνητικά σχήματα που εκλογικά αγγίζουν με δυσκολία το 30%. Η Αριστερά δεν αποτελεί μια μικρή φασαριόζικη αντιπολίτευση αλλά μια ισχυρή πολυκεντρική παράταξη με προοπτική εξουσίας, ιδεολογικές παλινδρομήσεις και νωθρά αντανακλαστικά σε σχέση με το μεταπολιτευτικό της παρελθόν. Τέλος, ο εθνικιστικός χώρος είναι ισχυροποιημένος και διαθέτει απήχηση που υπερβαίνει το 10% του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι συσχετισμοί της απήχησης που έχουν
αλλάξει. Το σημαντικότερο είναι ότι έχει καταρρεύσει η μεταπολιτευτική αφήγηση.
Μια αφήγηση η οποία στηριζόταν σε κεντρικά επιχειρήματα που ήθελαν το ελληνικό
έθνος να είναι αδύναμο να επηρεάσει τις εξελίξεις, πράγμα που σήμαινε ότι η
ένταξή του σε υπερεθνικά συστήματα σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να
αποτελεί μονόδρομο. Μια αφήγηση βάσει της οποίας οι Έλληνες όφειλαν να
εγκαταλείψουν την αυτοαναφορικότητά τους και να αποδυναμώσουν την εθνική τους
ταυτότητα προκειμένου να μεταβούν σε μια δυναμικά πολυεθνική και ανοιχτή στον
«κόσμο» κατάσταση. Μια αφήγηση με διττή κατεύθυνση που από την μια πρόκρινε ως
αυτονόητη την επικράτηση των αξιώσεων του Φιλελευθερισμού κι από την άλλη
παρουσίαζε την Αριστερά ως ηττημένη αλλά και ιστορικά αδικημένη.
Μετά τις διαδηλώσεις του 2011 όλα τα παραπάνω τέθηκαν
ανοικτά σε αμφισβήτηση. Η θέληση για εθνική ανεξαρτησία, η επιφυλακτικότητα
προς την παγκοσμιοποίηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση και η αποκαθήλωση
μεταπολιτευτικών ειδώλων όπως ο παλαιός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας
Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης και το Κ.Κ.Ε διαλαλήθηκαν πανεθνικά.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε η μεταπολίτευση ως ιστορική περίοδος δεν σημαίνει ότι καταρρίφθηκε και ο εξουσιαστικός ελλαδικός καπιταλισμός. Η τοποθετημένη από τον ξένο παράγοντα εγχώρια ελίτ, που βρισκόταν στην καρδιά του μεταπολιτευτικού κατεστημένου, μπορεί να τραυματίστηκε και να ξέμεινε από αφήγηση, κατάφερε εντούτοις να επιβιώσει κι εξακολουθεί στις μέρες μας να εδράζεται στον πυρήνα του συστήματος εξουσίας. Επειδή, όμως, σήμερα διανύουμε μια μεταβατική φάση προς τη νέα –διάδοχη της μεταπολίτευσης– εποχή, κι εφόσον εξουσία χωρίς αφήγηση δεν υπάρχει, η κυρίαρχη ελίτ δίνει μια μάχη ζωής και θανάτου προκειμένου να δημιουργήσει τη νέα αφήγηση που θα της επιτρέψει να θωρακίσει την αναπαραγωγή της εξουσίας της.
Απ’ την πλευρά μας, βρισκόμενοι στην χαραυγή της νέας εποχής,
μπορούμε να έχουμε μια πρώτη εικόνα από τους προσανατολισμούς που θα χαράξει η
εξουσιαστική ελίτ προκειμένου να αρθρώσει την καινούργια της αφήγηση. Στο
καθαρά πολιτικό πεδίο, αντιλαμβανόμενη ότι η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον ισχυρό
της πόλο, η ελίτ της εξουσίας μέσω των επικοινωνιακών της διαύλων προωθεί ήδη
μια ιστορική εκτίμηση που εντέχνως φορτώνει στον Ανδρέα Παπανδρέου όλα σχεδόν
τα δεινά της μεταπολίτευσης –ακόμη κι εκείνα για τα οποία δεν είχε καμιά ευθύνη–
ενώ παράλληλα «ξεπλένει» τη Νέα Δημοκρατία ως δήθεν πιο υπεύθυνη και κόσμια
παράταξη, που απλά παρασύρθηκε από τον εκλογικό της ανταγωνισμό με το ΠΑΣΟΚ σε
πράξεις διαφθοράς. Ο υποψιασμένος παρατηρητής δεν θα αργήσει να αντιληφθεί ότι
αυτό συμβαίνει για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί η Νέα Δημοκρατία, η οποία αποτελεί
πια το ισχυρό πολιτικό σχήμα εξουσίας, πρέπει να φαίνεται ιστορικά δικαιωμένη.
Και δεύτερον, επειδή μέσα σε ό,τι καταλογίζει η παρούσα αφήγηση των ημερών μας
στον Ανδρέα Παπανδρέου ως «λαϊκισμό» ενυπάρχουν, μεταξύ των άλλων, και ορισμένες
θέσεις του περί εθνικής ανεξαρτησίας οι οποίες δεν άρεσαν καθόλου ούτε στην
υπόλοιπη εγχώρια ελίτ ούτε στον ξένο παράγοντα.
Έπειτα από την παραπάνω διαπίστωση το εύλογο ερώτημα που
ακολουθεί είναι το εξής: Θα ολοκληρωθεί η νέα αφήγηση σε αυτό τον προσανατολισμό
ή σε λίγα χρόνια θα μεταβληθεί η ιστορική προσέγγιση του Ανδρέα Παπανδρέου;
Κατ’ αρχάς, οφείλω να απαντήσω ότι ευχή μου είναι να καταρρεύσει η εξουσιαστική
ελίτ και αντί για αφηγήσεις να καταθέσει απολογίες σε κάποιο ειδικό δικαστήριο.
Στην περίπτωση που αυτή η προσδοκία δεν πραγματοποιηθεί είμαι της γνώμης ότι
μόλις αποτυπωθεί οριστικά το πέρασμα της Νέας Δημοκρατίας στην δεύτερη θέση των
εκλογικών προτιμήσεων, η εξουσιαστική ελίτ ίσως αναγκαστεί να μεταβάλει μερικώς
τον προσανατολισμό της νέας της αφήγησης προκειμένου να βρει τρόπο να φέρει υπό
τον πλήρη ιδεολογικό της έλεγχο ένα νέο κυβερνητικό σχήμα που ως κύριο πόλο θα
έχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, η ελίτ θα το βλέπει ως
μια λύση ανάγκης προκειμένου να διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις. Κατά βάθος θα
εξακολουθεί να επιθυμεί αφενός μια κυρίαρχη πολιτική τάση οργανωμένη από πολιτικούς
νομάδες τύπου Βορίδη, Λαζαρίζη, Πλεύρη και Γεωργιάδη οι οποίοι δεν θα έχουν
κανέναν ενδοιασμό να μετατρέψουν τα συμφέροντά της σε ιδεολογία τους για να
εξασφαλίσουν μια θέση στις τάξεις της και αφετέρου μια φιλελεύθερη
κεντροαριστερά σαν το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη ή την «Ελιά» του Βενιζέλου.
Τούτο είναι το κεντρικό μου συμπέρασμα πριν προχωρήσω παρακάτω: Η νοητή γραμμή του εξουσιαστικού συστήματος της χώρας περνά από τρεις πρωθυπουργούς. Τον (παλαιό) Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κώστα Σημίτη και τον Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται για τους πλέον συστημικούς εκ των πρωθυπουργών των τελευταίων πενήντα ετών και φαίνεται ότι μέσω της νέας αφήγησης θα επιχειρηθεί η ιστορική τους σύνδεση. Ο τρίτος, επειδή είναι προς το παρόν ενεργός, δεν αποτελεί ακόμη σταθερή αναφορά της αφήγησης. Απλά διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού από τα Μ.Μ.Ε της εξουσιαστικής ελίτ και πιστώνεται εντέχνως τόσο τον «ευρωπαϊσμό» του παλαιού Καραμανλή όσο και τον «μεταρρυθμιστικό εκσυγχρονισμό» του Σημίτη. Ταυτόχρονα, του επιτρέπεται να υιοθετεί ένα σχεδόν απροκάλυπτα αυταρχικό προφίλ και να επαναφέρει στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου τον λησμονημένο όρο «Δεξιά».
Πρόκειται, σαφώς, για ένα τέχνασμα. Το τέλος της
μεταπολίτευσης σηματοδότησε την απενοχοποίηση κάποιων όρων, την ισχυροποίηση
του εθνικιστικού χώρου και την κατάκριση των (οικονομικών κυρίως) προτάσεων του
Φιλελευθερισμού. Συνεπώς αν η Νέα Δημοκρατία επέμενε να διατηρεί το ρητορικό
της κέντρο βάρους στο πεδίο του Φιλελευθερισμού θα είχε πρόβλημα στην
διαχείριση ενός μεγάλου μέρους συντηρητικών ψηφοφόρων. Οι συντηρητικοί αυτοί
ψηφοφόροι μπορεί για πολλά χρόνια να είχαν κατακτηθεί εκλογικά απ’ τη Νέα
Δημοκρατία εντούτοις, μετά το τέλος της μεταπολίτευσης, έπαψαν να αποτελούν
σίγουρη εκλογική της πελατεία, καθώς η ιδεολογική τους τοποθέτηση τους έφερε
ανάμεσα στον πληγωμένο μεταπολιτευτικό Φιλελευθερισμό και στον αναδυόμενο
εθνικιστικό χώρο. Η πάλαι ποτέ αδρανής μάζα των συντηρητικών αποτέλεσε, λοιπόν,
το μήλον της έριδος ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και αναπτυσσόμενες δυνάμεις του
πολιτικού σκηνικού όπως η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κι άλλοι. Και για
να την συγκρατήσουν εκλογικά, ο Σαμαράς με τους συνεργάτες του επέλεξαν να
προκρίνουν τον όρο «Δεξιά» ελπίζοντας σε ενεργοποίηση κάποιων αντιδραστικών
αντανακλαστικών.
Το μεγάλο όπλο τους έχει τις ρίζες του στην μεταπολίτευση
και δεν είναι άλλο από την έλλειψη πολιτικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει την
ελληνική κοινωνία. Αυτή η έλλειψη δεν επιτρέπει στους συντηρητικούς να
αντιληφθούν ότι ο όρος «Δεξιά» είναι στην παρούσα φάση κούφιος και άνευ
νοήματος, καθώς ανακατεύει δυο διαφορετικά πολιτικά ρεύματα, τον Φιλελευθερισμό
και τον Συντηρητισμό, συνήθως προς όφελος του πρώτου. Ούτε τους αφήνει να
κατανοήσουν ότι είναι άλλο πράγμα να αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως συντηρητικός
στην ιδεολογία κι άλλο να είναι συντηρητικός στις τάσεις του τρόπου ζωής του.
Ούτε, τέλος, τους βοηθά να διδαχθούν πως ο αληθινός Συντηρητισμός αποτελεί
έκφραση της εθνικιστικής θεωρίας κι ότι από την εποχή που δημιουργήθηκε εντός
του Ρομαντικού κινήματος αποτέλεσε (όπως και οι ριζοσπαστικές εκδοχές του
εθνικισμού) ιδεολογικό αντίπαλο του Φιλελευθερισμού – και μάλιστα πολύ προτού
εμφανιστεί στο ιστορικό προσκήνιο ο Μαρξισμός.
Αφήνοντας την παρούσα κυβέρνηση με τις πρακτικές της κι
επιστρέφοντας στην νέα αφήγηση της εξουσιαστικής ελίτ θα υπογραμμίσω πως εκείνο
που αναμένεται είναι η σταδιακή απόπειρα ιστορικής αποκατάστασης του παλαιού
Καραμανλή και κυρίως του Κώστα Σημίτη. Εκδοθέντα εγχειρίδια, πολιτικές
αυτοβιογραφίες, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, όλα θα
χρησιμοποιηθούν προκειμένου η ελίτ εξουσίας να στήσει το καινούργιο της
αφηγηματικό πεδίο. Γιατί όπως προανέφερα, εξουσία δίχως αφήγηση δεν υπάρχει.
Στα πλαίσια αυτής της απόπειρας τοποθετώ και μια συνέντευξη του πολιτικού Νίκου Μπίστη στον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο, που παρακολούθησα σχετικά πρόσφατα στην τηλεοπτική εκπομπή του τελευταίου η οποία προβάλλεται υπό τον τίτλο «Μπρα ντε Φερ». Ο Μπίστης και ο Τατσόπουλος αποτελούν δυο πολύ γνωστά δημόσια πρόσωπα με κεντροαριστερές ιδεολογικές καταβολές και προσβάσεις στην εξουσιαστική ελίτ. Πρόκειται αναμφίβολα για έξυπνους και καλλιεργημένους ανθρώπους τους οποίους, δυστυχώς, φορείς του εθνικιστικού χώρου (αντί να υπονομεύσουν με πολιτικά επιχειρήματα στα αδύνατά τους σημεία) επέλεξαν να αντιμετωπίσουν με ειρωνείες και φωνές, καταφέρνοντας τελικά να τους δικαιώσουν και να τους αφήσουν πολιτικά αλώβητους.
Στην εν λόγω συνέντευξη ο Νίκος Μπίστης σκιαγράφησε την
εικόνα του Κώστα Σημίτη που η ελίτ εξουσίας προσπαθεί να καθιερώσει. Σύμφωνα με
τα λεγόμενα του συγκεκριμένου πολιτικού οι Έλληνες δεν πρέπει να λησμονούν ότι
ο Σημίτης ως πρωθυπουργός πέτυχε σημαντικούς εθνικούς στόχους. Συγκεκριμένα, έβαλε
την χώρα στο ευρώ, έθεσε τις βάσεις για την ομαλή διεξαγωγή των ολυμπιακών
αγώνων, πέτυχε την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προώθησε μια
σειρά από κρατικές μεταρρυθμίσεις. Η αντίδραση του Τατσόπουλου ήταν μια
καταφατική κλίση του κεφαλιού και η επισήμανση ότι οι Έλληνες θα πρέπει να
πάψουν να ξεχνούν εύκολα.
Απ’ την πλευρά μου, συμφωνώντας με την επισήμανση του
παρουσιαστή, δεν έχω παρά να θυμίσω κάποιες ακόμη πτυχές της εποχής Σημίτη σε
όσους δυστυχώς διαθέτουν το ελάττωμα της αδύνατης μνήμης. Κατ’ αρχάς, δεν θα
διαφωνήσω με τα όσα επισήμανε ο Νίκος Μπίστης. Θα προβάλω, όμως, την ένστασή
μου για το αν τα παραπάνω διαχειριστικά ζητήματα υπήρξαν όντως εθνικοί στόχοι.
Επιπλέον, θα ζητήσω απ’ τους αναγνώστες να θυμηθούν ότι κατά την εποχή που ο
Κώστας Σημίτης κυβέρνησε την χώρα η κοινωνική διάλυση επέτρεπε σε
λαθρομετανάστες σαν τον Σορίν Ματέι να απαγάγουν Έλληνες πολίτες και να τους ανατινάζουν με
χειροβομβίδες δίχως να φοβούνται καμιά συνέπεια. Επίσης, οι επιχειρηματίες της
εξουσιαστικής ελίτ μπορούσαν χωρίς ενδοιασμούς να μεταφέρουν τα χρέη τους στους
ξεγελασμένους απ’ τον πρωθυπουργό μικροαστούς, μέσω σκανδάλων όπως εκείνο του
χρηματιστηρίου. Την ίδια εποχή, ελάσσονος σημασίας περσόνες του Κολωνακίου εξελίχθηκαν
σε κοινωνικά πρότυπα και κατάφεραν να υποτάξουν την ελληνική κοινωνία στον
ακαλαίσθητο νεοπλουτισμό του συστημικού life style ενώ το οργανωμένο
έγκλημα συνδέθηκε, όσο ποτέ άλλοτε, με κοινωνικά ισχυρές ομάδες αποκτώντας μια
σχεδόν θεσμική υπόσταση. Τέλος, η γεωπολιτική αξία της χώρας μαζί με το εθνικό
μας ηθικό βυθίστηκαν στα τάρταρα ύστερα από τις εθνικές τραγωδίες των Ιμίων,
της Κύπρου και της υπόθεσης Οτσαλάν.
Εμβαθύνοντας στις αναμνήσεις εκείνης της εποχής δεν έχω παρά
να σημειώσω πως όταν το 1996 ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε την πρωθυπουργία και
ξεκίνησε να εφαρμόζει την διαπνεόμενη από τις ορθολογιστικά τεχνοκρατικές,
διεθνιστικές και χρηματιστικές αποχρώσεις κυβερνητική του πρακτική, εγώ ήμουν
ένας έφηβος μαθητής του λυκείου. Μακρυμάλλης, χεβυμεταλάς, νεορομαντικός
εθνικιστής που διάβαζε τα κείμενα του Sun Knight στο περιοδικό Metal Hammer και μόνιμος
θαμώνας της Θύρας 7. Ωστόσο, το πολιτιστικό πλαίσιο που εξέφραζα είχε αρχίσει
να αποδυναμώνεται.
Το heavy metal μπορεί να είχε σωθεί μουσικά μετά την κρίση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90. Μάλιστα, η επιστροφή στις ηχητικές του απαρχές και η πρόκριση του επικού στοιχείου αποτέλεσαν δικαίωση για όσους ήμασταν νεορομαντικοί. Όμως, η ηχητική σωτηρία δεν συνεπαγόταν και την κινηματική του επιβίωση. Η παρουσία των «μεταλλικών ιπποτών» στους δρόμους είχε μειωθεί και τα παλιά στέκια είχαν πάψει να υπάρχουν. Συνολικά η κουλτούρα του ροκ και η δυναμική του σκληρού ήχου έδειχναν να δύουν. Ακόμη και ο κόσμος του γηπέδου είχε νοθευτεί με αστικά κατάλοιπα. Η επιρροή του life style μέσω των κέντρων διασκέδασης και των ιδιωτικών Μ.Μ.Ε άρχιζε να βαραίνει καταλυτικά την ελληνική κοινωνία. Το ωφελιμιστικό πνεύμα του καταναλωτισμού και της ηθικής χαλάρωσης απλωνόταν συνεχώς, ενισχύοντας τις βάσεις του αστικού οικοδομήματος. Η γέφυρα για την επέλαση του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» είχε φτιαχτεί.
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη μέρα που είδα τον εν λόγω
πολιτικό να αναλαμβάνει την κυβέρνηση, με το σύνολο των μέσων ενημέρωσης να τον
υποστηρίζουν, διαισθάνθηκα πως βρισκόμασταν στην αφετηρία μιας δύσκολης εποχής
για την χώρα. Το τραγικό της υπόθεσης ήταν ότι η επιβεβαίωση που ακολούθησε
αφορούσε όχι μόνο το κοινωνικό ή το πολιτιστικό πεδίο αλλά και τον νευραλγικά
ευαίσθητο τομέα των εθνικών θεμάτων. Μέσα σε λίγες μέρες απ’ την ανάληψη της
πρωθυπουργίας ο Κώστας Σημίτης φρόντισε να δείξει πως εκλάμβανε την πολιτική
υπόσταση της χώρας αφήνοντας τρεις νέους Έλληνες να σκοτωθούν στα Ίμια, γράφοντας
μια ιστορική σελίδα ντροπής και αποδεχόμενος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να
γίνει ποτέ μια περιφερειακή δύναμη.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την βροχερή χειμωνιάτικη μέρα.
Καρφωμένος εμπρός απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες παρακολούθησα το δράμα λεπτό
προς λεπτό, με την εφηβική καρδιά μου να προσδοκά ότι ανά πάσα στιγμή θα ερχόταν
μια είδηση νίκης. Το άκουσμα ότι ο ελληνικός στρατός θα είχε πετάξει με
κλωτσιές τους εχθρούς απ’ τις βραχονησίδες. Όταν το τραγικό γεγονός της πτώσης
του ελικοπτέρου μεταδόθηκε, μαζί με τα τρία παλικάρια πέθανε κι ένα κομμάτι της
ψυχής μου. Η υποχώρηση και οι ευχαριστήσεις στους Αμερικανούς ήρθαν λίγες ώρες
αργότερα για να με καθηλώσουν σε μια βουβή μελαγχολία. Από εκείνη την μέρα –και
για πολύ καιρό μετά– στο βάθος της καρδιάς μου σιγόβραζε ένα δηλητήριο. Το
θυελλώδες εφηβικό μίσος με είχε πλημμυρίσει. Ήθελα να διαλύσω οτιδήποτε έβρισκα
μπροστά μου και θεωρούσα επιζήμιο για την πατρίδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό
δεν άργησε να έρθει και το επόμενο χτύπημα.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους Έλληνες και ξένοι
μοτοσικλετιστές, μετά από μια ευρωπαϊκή περιήγηση με τα δίτροχα θηρία τους,
αποφάσισαν να ολοκληρώσουν την οδηγητική τους απόλαυση στην Κύπρο. Οι αρχές του
ψευδοκράτους είχαν δηλώσει ρητά πως θα απαγόρευαν την πρόσβαση στα εδάφη τους.
Οι μοτοσικλετιστές υποστήριξαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αντίθετο με τις διεθνείς
συνθήκες και επέμειναν. Τελικά, η διαμάχη κατέληξε σε μια μικρή διπλωματική
σύγκρουση της ελληνοκυπριακής πλευράς με εκείνη του ψευδοκράτους.
Το απόγευμα της ενδεκάτης Αυγούστου έλαβαν χώρα επεισόδια
στην διάρκεια των οποίων Έλληνες της Κύπρου δοκίμασαν να υπερπηδήσουν την
συνοριακή γραμμή και να περάσουν μαζικά στα κατεχόμενα εδάφη. Επρόκειτο για μια
γενναία αλλά και ανέλπιδα επιλογή. Πρώτον γιατί οι πατριώτες εκείνοι βρέθηκαν
με άδεια χέρια μπροστά σε οργανωμένες ομάδες ένοπλων Τούρκων και δεύτερον γιατί
πρωθυπουργός της Ελλάδος ήταν ο Κώστας Σημίτης. Αποτέλεσμα των συμπλοκών υπήρξε
η δολοφονία του ελληνοκύπριου Τάσου Ισαάκ ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων τα
οποία μετέδωσαν το έγκλημα άμεσα και παγκοσμίως. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο
Κώστας Σημίτης προτίμησε να υποβαθμίσει το γεγονός (μαζί με την εθνική μας
αξιοπρέπεια) και να ακολουθήσει την λεγόμενη τακτική απεμπλοκής.
Τρεις μέρες αργότερα, και συγκεκριμένα στις 14 Αυγούστου του 1996, μετά την κηδεία του Ισαάκ, τα επεισόδια επαναλήφθηκαν. Ο ξάδελφος του δολοφονηθέντος, Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τον στρατιωτικό κλοιό, μπήκε στην κατεχόμενη πατρίδα και σε μια συμβολική κίνηση σκαρφάλωσε με το τσιγάρο στο στόμα στον ιστό του συνοριακού φυλακίου για να κατεβάσει την σημαία του ψευδοκράτους. Λίγο πριν την φτάσει, ένας Τούρκος αξιωματούχος τον σκότωσε εν ψυχρώ με μια σειρά πυροβολισμών.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επισημάνω ότι μετά κι από αυτό το γεγονός η υπόληψη της Ελλάδος στον γεωπολιτικό χάρτη κατρακύλησε σε εξευτελιστικά επίπεδα, μολονότι αυτό είναι κάτι που οι αφηγήσεις της εξουσιαστικής ελίτ δεν θα συμπεριλάβουν ποτέ. Οι σκεπτόμενοι, όμως, δεν πρέπει ούτε να ξεχνάμε ούτε να παρασυρόμαστε. Ελίτ εξουσίας μπορεί να βρίσκονται πάντοτε απέναντί μας κατασκευάζοντας αφηγήσεις και πολιτικούς σαν τον Σαμαρά και τον Σημίτη. Κι εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, ως εκφραστές μιας ελίτ αξιών, για να τους χαλάμε τα σχέδια. Με πρότυπα ανδρισμού τον Τάσο και τον Σολωμό, με τα χέρια σφιγμένα, τους μυς τεντωμένους και το τσιγάρο στο στόμα. Παντοτινά ρομαντικοί, αμετανόητοι εθνικιστές και διαρκώς προκλητικοί προς τον κόσμο της Νεωτερικότητας.
Θα κλείσω τούτο το άρθρο επιστρέφοντας σε μια ακόμη ανάμνηση
εκείνης της περιόδου. Λίγες μέρες μετά τον θάνατο των παλικαριών στην Κύπρο
ξεκίνησε η τελευταία σχολική μου χρονιά. Έντεκα Σεπτέμβρη του 1996, πρώτη ημέρα
του εκπαιδευτικού έτους, κατά την διάρκεια του αγιασμού, τέσσερα παιδιά… εγώ, ο
Morias (ο σημερινός γραφίστας του περιοδικού μας),
ο Κωστής ο «ξανθός» και ο συμμαθητής μας ο Δημήτρης ο «Πετράν»… αποφασίσαμε να
διαταράξουμε την αστική κανονικότητα του σχολικού βίου.
Δυο μέρες πριν ο Morias, αποτυπώνοντας από
τότε την καλλιτεχνική του έφεση και χρησιμοποιώντας κάτι παλιά υφάσματα των
γονιών του, είχε φτιάξει μια σημαία του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Όταν ο
αγιασμός ολοκληρώθηκε τα έκπληκτα μάτια των καθηγητών και του ιερέα είδαν την
τουρκική σημαία να υψώνεται και τους τέσσερις μαθητές που στεκόμασταν στο τέλος
της σειράς να την πυρπολούμε, φωνάζοντας δυνατά για να ακουστούμε σε όλη την
πόλη, «η Κύπρος είναι ελληνική» και «Ισαάκ–Σολωμέ–ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ» !
Σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε, οι εικόνες των δυο ηρώων παραμένουν άσβηστες στην μνήμη μας. Με την Ελλάδα στην καρδιά, με το τσιγάρο στα χείλη.
Σχόλια:
Συνέντευξη με τον Πολυδεύκη Ανδριανό
του Χρήστου Νάστου
«Στον καιρό των Θεών». Αυτός είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος που έγραψε ο Πολυδεύκης Ανδριανός και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θρακικός Οιωνός. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα επικής φανταστικής λογοτεχνίας που το χαρακτηρίζει η ζωντανή αφήγηση και η ενδιαφέρουσα υπόθεση. Μια υπόθεση η οποία, καθώς ξεδιπλώνεται, αποκαλύπτει το αδιαμφισβήτητο υπόβαθρο του συγγραφέα στις θεματικές της ευρωπαϊκής μυθολογίας και τους συμβολισμούς της. Ωστόσο, το κύριο πλεονέκτημα του βιβλίου δεν είναι άλλο από την αυθεντικά επική του ατμόσφαιρα. Γυαλιστερά πλουμίδια στις πανοπλίες, κέρατα που βοούν και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όλα δείχνουν να ζωντανεύουν μέσα σε αυτές τις σελίδες.
Κρατώντας
στα χέρια μου (από τις πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του!) το πρώτο σου
βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Στον καιρό των Θεών» διαπιστώνω ότι
πρόκειται για μία πολύ όμορφη αισθητικά έκδοση. Πες μας λίγα λόγια για
αυτό. Ήταν δική σου ιδέα η συνολική εικόνα του βιβλίου ή της εκδοτικής
εταιρίας; δώσε μας και κάποια στοιχεία για το σχεδιασμό του εξαιρετικού
εξωφύλλου, καθώς και την εσωτερική εικονογράφηση.
Κατ’ αρχάς Χρήστο σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εμένα μου άρεσε πολύ το όλο «στήσιμο» του βιβλίου και η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκα αρκετό καιρό με αυτό για να βγει όπως θα έπρεπε. Αυτό βέβαια δε θα γίνονταν χωρίς τη συνεργασία των κατάλληλων ανθρώπων, όπως για παράδειγμα του καταπληκτικού καλλιτέχνη Risto, τον οποίο έχω τη τύχη να γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Μόλις του είπα τι ετοιμάζω, προσφέρθηκε αμέσως να αναλάβει το εξώφυλλο αλλά και να φιλοτεχνήσει τα εσωτερικά σκίτσα του βιβλίου με αυτή την τεχνική που μου αρέσει πολύ, δηλαδή το μολύβι. Με την ίδια τεχνική είναι ζωγραφισμένο και το εξώφυλλο. Πιστεύω ότι αυτή η αίσθηση του μολυβιού πάνω στο χαρτί δίνει μια πιο «ζεστή» εικόνα εκείνου που θέλεις να κάνεις και φέρνει πιο κοντά τον αναγνώστη με την εικόνα.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η σελίδα του Risto στο Facebook βρίσκεται εδώ, όπου εκτίθενται διάφορες δουλειές του εν λόγω καλλιτέχνη, οι οποίες κυμαίνονται από σχέδια για tattoo, μέχρι πίνακες και σκετς με μολύβι!!
Κατ’ αρχάς Χρήστο σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εμένα μου άρεσε πολύ το όλο «στήσιμο» του βιβλίου και η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκα αρκετό καιρό με αυτό για να βγει όπως θα έπρεπε. Αυτό βέβαια δε θα γίνονταν χωρίς τη συνεργασία των κατάλληλων ανθρώπων, όπως για παράδειγμα του καταπληκτικού καλλιτέχνη Risto, τον οποίο έχω τη τύχη να γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Μόλις του είπα τι ετοιμάζω, προσφέρθηκε αμέσως να αναλάβει το εξώφυλλο αλλά και να φιλοτεχνήσει τα εσωτερικά σκίτσα του βιβλίου με αυτή την τεχνική που μου αρέσει πολύ, δηλαδή το μολύβι. Με την ίδια τεχνική είναι ζωγραφισμένο και το εξώφυλλο. Πιστεύω ότι αυτή η αίσθηση του μολυβιού πάνω στο χαρτί δίνει μια πιο «ζεστή» εικόνα εκείνου που θέλεις να κάνεις και φέρνει πιο κοντά τον αναγνώστη με την εικόνα.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η σελίδα του Risto στο Facebook βρίσκεται εδώ, όπου εκτίθενται διάφορες δουλειές του εν λόγω καλλιτέχνη, οι οποίες κυμαίνονται από σχέδια για tattoo, μέχρι πίνακες και σκετς με μολύβι!!
Πόσο
καιρό χρειάστηκες για τη συγγραφή και ολοκλήρωση της πρώτης σου αυτής
εκδοτικής προσπάθειας; Είσαι συνολικά ευχαριστημένος από το τελικό
αποτέλεσμα, λογοτεχνικά και αισθητικά; Πες μας κάποια επιμέρους στοιχεία
για τη νέα σου καλλιτεχνική δημιουργία.
Το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί εδώ και καιρό, απλά κατά την περίοδο ολοκληρώσεώς του, δεν είχα καθόλου χρόνο για να ασχοληθώ με τα της εκδόσεως. Μόλις βρήκα τον απαιτούμενο χρόνο, συναντήθηκα με τον υπεύθυνο των εκδόσεων «Θρακικός Οιωνός», ο οποίος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για το βιβλίο, συζητήσαμε, τα βρήκαμε και έτσι με την πολύτιμη βοήθειά του στο τεχνικό κομμάτι, κατέστη δυνατόν να κυκλοφορήσει από τις συγκεκριμένες εκδόσεις τον Μάιο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όμως και τους φίλους μου, Ελίνα Κουμιώτη, η οποία ανέλαβε την επιμέλεια του έργου και τον Χρήστο Μπιζούλα, ο οποίος επεξεργάστηκε ψηφιακά το εξώφυλλο του βιβλίου! Hails lads!!!
Ήταν πολύ εμπνευσμένη η συνύπαρξη των θεών της ελληνικής και της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τι σε ενέπνευσε στη δημιουργία της συναρπαστικής αυτής ιστορίας που μας παρουσιάζεις;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το χώρο του φανταστικού αλλά και με τις θρησκείες, μυθολογίες και παραδόσεις του κάθε λαού, με γοήτευαν πάντα –εκτός από το δικό μας Πάνθεον– και τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, με τα οποία έβρισκα πολλές ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. Έτσι, σιγά-σιγά, και υπό το πρίσμα μιας μικρής επιρροής της σφαίρας της επιστημονικής φαντασίας, που νομίζω είναι αλληλένδετη, «έδενε» σταδιακά η πλοκή του συγκεκριμένου βιβλίου στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να περάσω αυτές τις σκέψεις στο χαρτί κι έτσι ολοκληρώθηκε το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας!
Το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί εδώ και καιρό, απλά κατά την περίοδο ολοκληρώσεώς του, δεν είχα καθόλου χρόνο για να ασχοληθώ με τα της εκδόσεως. Μόλις βρήκα τον απαιτούμενο χρόνο, συναντήθηκα με τον υπεύθυνο των εκδόσεων «Θρακικός Οιωνός», ο οποίος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για το βιβλίο, συζητήσαμε, τα βρήκαμε και έτσι με την πολύτιμη βοήθειά του στο τεχνικό κομμάτι, κατέστη δυνατόν να κυκλοφορήσει από τις συγκεκριμένες εκδόσεις τον Μάιο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όμως και τους φίλους μου, Ελίνα Κουμιώτη, η οποία ανέλαβε την επιμέλεια του έργου και τον Χρήστο Μπιζούλα, ο οποίος επεξεργάστηκε ψηφιακά το εξώφυλλο του βιβλίου! Hails lads!!!
Ήταν πολύ εμπνευσμένη η συνύπαρξη των θεών της ελληνικής και της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τι σε ενέπνευσε στη δημιουργία της συναρπαστικής αυτής ιστορίας που μας παρουσιάζεις;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το χώρο του φανταστικού αλλά και με τις θρησκείες, μυθολογίες και παραδόσεις του κάθε λαού, με γοήτευαν πάντα –εκτός από το δικό μας Πάνθεον– και τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, με τα οποία έβρισκα πολλές ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. Έτσι, σιγά-σιγά, και υπό το πρίσμα μιας μικρής επιρροής της σφαίρας της επιστημονικής φαντασίας, που νομίζω είναι αλληλένδετη, «έδενε» σταδιακά η πλοκή του συγκεκριμένου βιβλίου στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να περάσω αυτές τις σκέψεις στο χαρτί κι έτσι ολοκληρώθηκε το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας!
Το
βιβλίο σου ανήκει στο χώρο της ηρωικής φαντασίας. Ποιοι οι κορυφαίοι
λογοτέχνες του χώρου για σένα; Υπάρχουν κάποιοι εξ αυτών που σε
επηρέασαν στην συγγραφή του βιβλίου;
Επειδή διαβάζω από πολύ μικρός, δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τον γκουρού του είδους, που με συντρόφευσε σε όλα τα χρόνια του δημοτικού, τον Ιούλιο Βερν, o οποίος δεν ανήκει ασφαλώς στην ηρωική φαντασία, αλλά στο χώρο της φαντασίας γενικότερα. Αυτός πιστεύω ήταν η καταλυτική επίδραση που μου ασκήθηκε στην παιδική μου ηλικία (να ‘ναι καλά η δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξανδρούπολης!!!). Εν συνεχεία, για μένα ο κορυφαίος συγγραφέας ηρωικής φαντασίας, χωρίς να μπορώ να σου πω εάν η επιρροή αυτή «βγαίνει» στο γραπτό μου λόγο, είναι ο Michael Moorcock. Ένας καταπληκτικός συγγραφέας που δεν ακολουθεί τα τετριμμένα fantasy στοιχεία και αναπτύσσει την πλοκή των έργων του με μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικός και δίχως η γραφή του να χάνει την ομορφιά και τον ρυθμό της. Από εκεί και πέρα, έχω διαβάσει σχεδόν ό,τι γνωστό κυκλοφορεί στο συγκεκριμένο χώρο δίχως να μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον.
Είσαι –ως γνωστόν– και ο επικεφαλής των heavy-epic metallers Sacred blood (με 2 φοβερά albums στο ενεργητικό τους!). Κατά πόσο συναντιούνται οι δυο αυτές τέχνες; Πόσο μπορεί η μία να διεισδύει στα άδυτα της άλλης; Ποιοι δίσκοι αποτελούν για σένα το ιδανικό soundrack για την ανάγνωση του βιβλίου σου;
Νομίζω ότι όλες οι τέχνες δεν είναι ουσιαστικά κάτι διαφορετικό, αλλά διαφορετικές πλευρές της ίδιας εκφραστικότητας. Για μένα η Τέχνη είναι η εξωτερίκευση του πνευματικού κόσμου του καθενός από εμάς, ο οποίος βρίσκει διέξοδο και δημιουργεί, έχοντας ως σκοπό να αφήσει κάτι πίσω του. Κάτι που θα είναι αισθητικά όμορφο και θα αντέχει στον χρόνο. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τις άλλες μορφές ζωής, οι οποίες ναι μεν έχουν αισθήματα, αλλά η Τέχνη είναι η κύρια διαφορά κι εάν θες ευλογία του ανθρώπου. Για την ανάγνωση του βιβλίου μου, πέραν από τους δίσκους των Sacred Blood και Athlos, προτείνω Bathory, Einherjer, Thyrfing, Yanni, Loreena McKennit, Wagner και Βασίλη Πολυδούρη!
Επειδή διαβάζω από πολύ μικρός, δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τον γκουρού του είδους, που με συντρόφευσε σε όλα τα χρόνια του δημοτικού, τον Ιούλιο Βερν, o οποίος δεν ανήκει ασφαλώς στην ηρωική φαντασία, αλλά στο χώρο της φαντασίας γενικότερα. Αυτός πιστεύω ήταν η καταλυτική επίδραση που μου ασκήθηκε στην παιδική μου ηλικία (να ‘ναι καλά η δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξανδρούπολης!!!). Εν συνεχεία, για μένα ο κορυφαίος συγγραφέας ηρωικής φαντασίας, χωρίς να μπορώ να σου πω εάν η επιρροή αυτή «βγαίνει» στο γραπτό μου λόγο, είναι ο Michael Moorcock. Ένας καταπληκτικός συγγραφέας που δεν ακολουθεί τα τετριμμένα fantasy στοιχεία και αναπτύσσει την πλοκή των έργων του με μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικός και δίχως η γραφή του να χάνει την ομορφιά και τον ρυθμό της. Από εκεί και πέρα, έχω διαβάσει σχεδόν ό,τι γνωστό κυκλοφορεί στο συγκεκριμένο χώρο δίχως να μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον.
Είσαι –ως γνωστόν– και ο επικεφαλής των heavy-epic metallers Sacred blood (με 2 φοβερά albums στο ενεργητικό τους!). Κατά πόσο συναντιούνται οι δυο αυτές τέχνες; Πόσο μπορεί η μία να διεισδύει στα άδυτα της άλλης; Ποιοι δίσκοι αποτελούν για σένα το ιδανικό soundrack για την ανάγνωση του βιβλίου σου;
Νομίζω ότι όλες οι τέχνες δεν είναι ουσιαστικά κάτι διαφορετικό, αλλά διαφορετικές πλευρές της ίδιας εκφραστικότητας. Για μένα η Τέχνη είναι η εξωτερίκευση του πνευματικού κόσμου του καθενός από εμάς, ο οποίος βρίσκει διέξοδο και δημιουργεί, έχοντας ως σκοπό να αφήσει κάτι πίσω του. Κάτι που θα είναι αισθητικά όμορφο και θα αντέχει στον χρόνο. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τις άλλες μορφές ζωής, οι οποίες ναι μεν έχουν αισθήματα, αλλά η Τέχνη είναι η κύρια διαφορά κι εάν θες ευλογία του ανθρώπου. Για την ανάγνωση του βιβλίου μου, πέραν από τους δίσκους των Sacred Blood και Athlos, προτείνω Bathory, Einherjer, Thyrfing, Yanni, Loreena McKennit, Wagner και Βασίλη Πολυδούρη!
Ζούμε
σε μία εποχή όπου, δυστυχώς, κυριαρχεί στις τέχνες ένας άκρατος
νεωτερισμός εκφραζόμενος είτε ως πεζός μοντερνισμός είτε ως
αντιαισθητικός μεταμοντερνισμός. Θεωρώ πως το βιβλίο σου (καθώς και το
μουσικό σου έργο) αποτελεί μία μορφή αντίδρασης σε όλο αυτό. Αποτελεί
μια επαναφορά στα παραδοσιακά-αρχετυπικά ιδεώδη που τείνουν να χαθούν.
Συμφωνείς; Είσαι πρόθυμος να συνεχίσεις στο ίδιο ύφος ως προσωπικό σου
μονοπάτι;
Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω! Είμαι εντελώς «αντιδραστικός»!!! Δεν αντιτίθεμαι ασφαλώς σε όλα τα νέα πράγματα, αλλά όταν το 99% των νεότερων και μοντέρνων μουσικών είναι αηδίες και επίφαση τέχνης, δε μπορείς παρά να αντιδράσεις με τον τρόπο σου. Στη μουσική κατακλυζόμαστε από αδιευκρίνιστου φύλου «τραγουδιστές» με τραγούδια τα οποία ο κόσμος επαναλαμβάνει ως μηρυκαστικό για μία σεζόν και μετά πηγαίνει στο επόμενο πιόνι του μουσικού συστήματος. Στη δε λογοτεχνία, παρατηρούμε ότι υπάρχει ένας ορυμαγδός αναγνωσμάτων τύπου «άρλεκιν» με συγγραφείς κάποιες μεσόκοπες πλούσιες κυράτσες, οι οποίες προσπαθούν να αποσυμπιέσουν την ψυχική τους φόρτιση μέσω της φαντασίωσης διαφόρων ερωτικών σκηνών, τις οποίες πασάρουν στο κοινό τους ως «bestseller»! Ταυτόχρονα, υπάρχουν και ορισμένοι αναγνωρισμένοι συγγραφείς, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν αναμφίβολα λογοτεχνικό και μορφωτικό υπόβαθρο, εντούτοις αναπαράγουν τα στερεότυπα του εκδοτικού και πολιτικού κατεστημένου αναζητώντας λίγη ακόμη δημοσιότητα. Ασφαλώς έχουν μεγάλη ευθύνη και οι εκδοτικοί οίκοι, που αντί να μεταφράσουν κάτι αξιόλογο ή να εκδώσουν κάποιο σοβαρό επιστημονικό ή λογοτεχνικό έργο, γεμίζουν τα ράφια των βιβλιοπωλείων με όλα αυτά τα απαράδεκτα αναγνώσματα. O tempora, o mores!!!
Όσον αφορά εμένα, ασφαλώς και θα συνεχίσω στο ίδιο ύφος τόσο στο μουσικό αλλά και στο συγγραφικό κομμάτι για όσο θα έχω κάτι να πω στον κόσμο. Ξέρεις, το γεγονός ότι η τέχνη δεν γίνεται βιοπορισμός, έχει και ένα καλό μέσα σε όλα τα άλλα: Δεν ξεπουλιέσαι. Εμένα δεν πρόκειται ποτέ να με πιέσει κάποιος να κυκλοφορήσω έναν δίσκο ή ένα βιβλίο επειδή απλά πρέπει να τηρήσω κάποιο όρο σε κάποιο συμβόλαιο. Ετοιμάζω ό,τι είναι να ετοιμάσω και όποτε νιώθω ότι πρέπει να γίνει. Ευτυχώς, βρίσκονται κατά καιρούς κάποιοι άνθρωποι που αποφασίζουν να συνεργαστούν σε επαγγελματικό επίπεδο μαζί μου κι έτσι γίνεται πραγματικότητα η κυκλοφορία τόσο των δίσκων, όσο και των βιβλίων.
Θα ήταν, βέβαια, πολύ ενδιαφέρον και όμορφο το να ζει κάποιος από την Τέχνη του και σίγουρα δε θα ήμουν αρνητικός σε κάτι τέτοιο. Απλά, νομίζω ότι στην χώρα μας ένα τέτοιο σενάριο ηχεί εντελώς ουτοπικό και πέραν από κάθε πραγματικότητα (εκτός κι αν πρόκειται για τους συστημικούς λογοτέχνες που προαναφέραμε). Οπότε απολαμβάνω την καλλιτεχνική μου ελευθερία μαζί με όσους φίλους και φίλες κάνουν την τιμή να με στηρίζουν.
Θεωρείς τον εαυτό σου πρωτίστως μουσικό ή συγγραφέα; Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις και τις δύο αυτές ιδιότητες και ποια σε εκφράζει περισσότερο;
Θα έλεγα ότι αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως έναν ελεύθερο άνθρωπο με ανησυχίες τις οποίες επιλέγω να μοιράζομαι με τους φίλους μου και με όποιον άλλο «εραστή» του επικού ήχου και της λογοτεχνίας έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με εμάς! Νομίζω ότι, όπως προανέφερα, αυτές οι δύο «ιδιότητες» συνδέονται και για μένα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Άλλες ανάγκες ικανοποιεί η συγγραφή και η ανάγνωση ενός βιβλίου κι άλλες η ακρόαση και ηχογράφηση ενός δίσκου. Εντάσσονται παρ’ αυτά όμως στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή της εξωτερίκευσης του πνευματικού κόσμου μου.
Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω! Είμαι εντελώς «αντιδραστικός»!!! Δεν αντιτίθεμαι ασφαλώς σε όλα τα νέα πράγματα, αλλά όταν το 99% των νεότερων και μοντέρνων μουσικών είναι αηδίες και επίφαση τέχνης, δε μπορείς παρά να αντιδράσεις με τον τρόπο σου. Στη μουσική κατακλυζόμαστε από αδιευκρίνιστου φύλου «τραγουδιστές» με τραγούδια τα οποία ο κόσμος επαναλαμβάνει ως μηρυκαστικό για μία σεζόν και μετά πηγαίνει στο επόμενο πιόνι του μουσικού συστήματος. Στη δε λογοτεχνία, παρατηρούμε ότι υπάρχει ένας ορυμαγδός αναγνωσμάτων τύπου «άρλεκιν» με συγγραφείς κάποιες μεσόκοπες πλούσιες κυράτσες, οι οποίες προσπαθούν να αποσυμπιέσουν την ψυχική τους φόρτιση μέσω της φαντασίωσης διαφόρων ερωτικών σκηνών, τις οποίες πασάρουν στο κοινό τους ως «bestseller»! Ταυτόχρονα, υπάρχουν και ορισμένοι αναγνωρισμένοι συγγραφείς, οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν αναμφίβολα λογοτεχνικό και μορφωτικό υπόβαθρο, εντούτοις αναπαράγουν τα στερεότυπα του εκδοτικού και πολιτικού κατεστημένου αναζητώντας λίγη ακόμη δημοσιότητα. Ασφαλώς έχουν μεγάλη ευθύνη και οι εκδοτικοί οίκοι, που αντί να μεταφράσουν κάτι αξιόλογο ή να εκδώσουν κάποιο σοβαρό επιστημονικό ή λογοτεχνικό έργο, γεμίζουν τα ράφια των βιβλιοπωλείων με όλα αυτά τα απαράδεκτα αναγνώσματα. O tempora, o mores!!!
Όσον αφορά εμένα, ασφαλώς και θα συνεχίσω στο ίδιο ύφος τόσο στο μουσικό αλλά και στο συγγραφικό κομμάτι για όσο θα έχω κάτι να πω στον κόσμο. Ξέρεις, το γεγονός ότι η τέχνη δεν γίνεται βιοπορισμός, έχει και ένα καλό μέσα σε όλα τα άλλα: Δεν ξεπουλιέσαι. Εμένα δεν πρόκειται ποτέ να με πιέσει κάποιος να κυκλοφορήσω έναν δίσκο ή ένα βιβλίο επειδή απλά πρέπει να τηρήσω κάποιο όρο σε κάποιο συμβόλαιο. Ετοιμάζω ό,τι είναι να ετοιμάσω και όποτε νιώθω ότι πρέπει να γίνει. Ευτυχώς, βρίσκονται κατά καιρούς κάποιοι άνθρωποι που αποφασίζουν να συνεργαστούν σε επαγγελματικό επίπεδο μαζί μου κι έτσι γίνεται πραγματικότητα η κυκλοφορία τόσο των δίσκων, όσο και των βιβλίων.
Θα ήταν, βέβαια, πολύ ενδιαφέρον και όμορφο το να ζει κάποιος από την Τέχνη του και σίγουρα δε θα ήμουν αρνητικός σε κάτι τέτοιο. Απλά, νομίζω ότι στην χώρα μας ένα τέτοιο σενάριο ηχεί εντελώς ουτοπικό και πέραν από κάθε πραγματικότητα (εκτός κι αν πρόκειται για τους συστημικούς λογοτέχνες που προαναφέραμε). Οπότε απολαμβάνω την καλλιτεχνική μου ελευθερία μαζί με όσους φίλους και φίλες κάνουν την τιμή να με στηρίζουν.
Θεωρείς τον εαυτό σου πρωτίστως μουσικό ή συγγραφέα; Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις και τις δύο αυτές ιδιότητες και ποια σε εκφράζει περισσότερο;
Θα έλεγα ότι αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως έναν ελεύθερο άνθρωπο με ανησυχίες τις οποίες επιλέγω να μοιράζομαι με τους φίλους μου και με όποιον άλλο «εραστή» του επικού ήχου και της λογοτεχνίας έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με εμάς! Νομίζω ότι, όπως προανέφερα, αυτές οι δύο «ιδιότητες» συνδέονται και για μένα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Άλλες ανάγκες ικανοποιεί η συγγραφή και η ανάγνωση ενός βιβλίου κι άλλες η ακρόαση και ηχογράφηση ενός δίσκου. Εντάσσονται παρ’ αυτά όμως στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή της εξωτερίκευσης του πνευματικού κόσμου μου.
Ποιά
είναι τα σχέδιά σου όσον αφορά κάποια μελλοντική συγγραφή ενός νέου
βιβλίου; Υπάρχει κάποιο προσχέδιο ή μια αρχική ιδέα; Πότε αναμένουμε το
νέο μουσικό έργο των Sacred Blood; Δώσε μας κάποια στοιχεία και γύρω από
αυτό....
Η αλήθεια είναι ότι έχω κάποιες ιδέες για τη συνέχεια του «Καιρού των Θεών», με αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή. Να δω πότε θα έχω χρόνο και όρεξη (προς το παρόν, με την τόση καλοκαιρινή ζέστη, είναι πάντως δύσκολο) για να το βάλω σε μια σειρά. Όσο για το νέο δίσκο των Sacred Blood, εντός του θέρους θα έχουν ολοκληρωθεί όλες οι ηχογραφήσεις καθώς και η μίξη του δίσκου, οπότε από φθινόπωρο θα συνεννοηθούμε με την εταιρεία μας για να δούμε πότε θα είναι δυνατή η κυκλοφορία του. Ο συγκεκριμένος δίσκος θα αναφέρεται στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Ήταν ένα θέμα που μας ενέπνευσε πραγματικά. Πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι στιγμής και θεωρώ ότι δένει άψογα τον επικό ήχο του heavy metal με τον επικό ήχο της ορχηστρικής μουσικής.
Από πού μπορεί να προμηθευτεί κάποιος ενδιαφερόμενος το βιβλίο σου; Είσαι ευχαριστημένος από την έως τώρα διανομή, ή θα υπάρξει και περαιτέρω προώθηση (ή κάποια παρουσίαση ίσως);
Απ’ ότι με ενημερώνει ο εκδοτικός οίκος, η κεντρική διάθεση γίνεται από το βιβλιοπωλείο Ορφικός, Παλαιολόγου 26, στην Αλεξανδρούπολη.
Aπό εκεί και πέρα υπάρχει και η δυνατότητα για ηλεκτρονική παραγγελία από το e-shop του περιοδικού Patria, καθώς επίσης και από το e-shop του βιβλιοπωλείου «Ελεύθερη Σκέψις».
Αυτά για αρχή. Σε λίγο καιρό βρίσκεται σε επιπλέον καταστήματα.
Η αλήθεια είναι ότι έχω κάποιες ιδέες για τη συνέχεια του «Καιρού των Θεών», με αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή. Να δω πότε θα έχω χρόνο και όρεξη (προς το παρόν, με την τόση καλοκαιρινή ζέστη, είναι πάντως δύσκολο) για να το βάλω σε μια σειρά. Όσο για το νέο δίσκο των Sacred Blood, εντός του θέρους θα έχουν ολοκληρωθεί όλες οι ηχογραφήσεις καθώς και η μίξη του δίσκου, οπότε από φθινόπωρο θα συνεννοηθούμε με την εταιρεία μας για να δούμε πότε θα είναι δυνατή η κυκλοφορία του. Ο συγκεκριμένος δίσκος θα αναφέρεται στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Ήταν ένα θέμα που μας ενέπνευσε πραγματικά. Πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι στιγμής και θεωρώ ότι δένει άψογα τον επικό ήχο του heavy metal με τον επικό ήχο της ορχηστρικής μουσικής.
Από πού μπορεί να προμηθευτεί κάποιος ενδιαφερόμενος το βιβλίο σου; Είσαι ευχαριστημένος από την έως τώρα διανομή, ή θα υπάρξει και περαιτέρω προώθηση (ή κάποια παρουσίαση ίσως);
Απ’ ότι με ενημερώνει ο εκδοτικός οίκος, η κεντρική διάθεση γίνεται από το βιβλιοπωλείο Ορφικός, Παλαιολόγου 26, στην Αλεξανδρούπολη.
Aπό εκεί και πέρα υπάρχει και η δυνατότητα για ηλεκτρονική παραγγελία από το e-shop του περιοδικού Patria, καθώς επίσης και από το e-shop του βιβλιοπωλείου «Ελεύθερη Σκέψις».
Αυτά για αρχή. Σε λίγο καιρό βρίσκεται σε επιπλέον καταστήματα.
Πού
πιστεύεις ότι υπερτερεί το δικό σου μυθιστόρημα σε σχέση με άλλα
σύγχρονα έργα του είδους; Προσωπικά το έχω επιλέξει για την αρχική του
ιδέα, το έντονο ελληνικό στοιχείο που απλώνεται γοητευτικά, καθώς και τη
συνολική αισθητική του προσέγγιση. Θα ήθελα όμως και τη δική σου άποψη
περί αυτού.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, καθώς δεν έχω υπόψιν μου κάποιο άλλο μυθιστόρημα το οποίο να δένει με τόσο έντονο τρόπο στην πλοκή τους Έλληνες Θεούς με τους Θεούς των Σκανδιναβών. Ένα επιπλέον στοιχείο που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει το βιβλίο είναι η έμφαση στους διαλόγους. Εστίασα σε αυτούς για να γίνει το βιβλίο πιο ζωντανό και να νιώθει ο αναγνώστης ότι διαδραματίζεται σε πραγματικό χρόνο. Δεν μου αρέσουν οι τεράστιες περιγραφές όπου αναλύονται σε σελίδες επί σελίδων τα χρυσά ηλιοβασιλέματα, το πέταγμα του αετού ή η πτώση της δεξιάς τρίχας του μουστακιού του ήρωα. Σίγουρα οι περιγραφές έχουν την σημασία τους αλλά προσπάθησα να μην υπερβάλλω σε αυτό τον τομέα.
Κλείνοντας, θέλω να σε ευχαριστήσω προσωπικά για το σύνολο του έργου σου το οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως, να σε συγχαρώ για το συναρπαστικό βιβλίο σου και να ευχηθώ μία ακόμη ενδοξότερη συνέχεια. Τα τελευταία λόγια δικά σου ως ένα μήνυμα στους νεορομαντικούς αναγνώστες της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Εγώ από μέρους μου θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τόσο εσένα όσο και τα υπόλοιπα παιδιά της Λέσχης, που σε ένα τόσο «περίεργο» στην καλύτερη χρόνο, επιλέγετε να ασχολείστε με θέματα τα οποία δεν προσφέρουν ούτε χρήμα, ούτε αναγνώριση αλλά ούτε και κάποιο προσωπικό όφελος, τασσόμενοι όμως πάντα στα κελεύσματα της αναζήτησης της αληθινής γνώσης και τέχνης, μακριά από μόδες και δήθεν συμπεριφορές. Το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες σας, οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι έχουν ανησυχίες και ενδιαφέροντα τα οποία μας εμπνέουν όλους. Όσο διατηρούμε αυτή την πνευματική παρόρμηση μας μέσω συλλογικοτήτων όπως η ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., να είστε σίγουροι ότι δε θα χαθεί τίποτα! Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, καθώς δεν έχω υπόψιν μου κάποιο άλλο μυθιστόρημα το οποίο να δένει με τόσο έντονο τρόπο στην πλοκή τους Έλληνες Θεούς με τους Θεούς των Σκανδιναβών. Ένα επιπλέον στοιχείο που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει το βιβλίο είναι η έμφαση στους διαλόγους. Εστίασα σε αυτούς για να γίνει το βιβλίο πιο ζωντανό και να νιώθει ο αναγνώστης ότι διαδραματίζεται σε πραγματικό χρόνο. Δεν μου αρέσουν οι τεράστιες περιγραφές όπου αναλύονται σε σελίδες επί σελίδων τα χρυσά ηλιοβασιλέματα, το πέταγμα του αετού ή η πτώση της δεξιάς τρίχας του μουστακιού του ήρωα. Σίγουρα οι περιγραφές έχουν την σημασία τους αλλά προσπάθησα να μην υπερβάλλω σε αυτό τον τομέα.
Κλείνοντας, θέλω να σε ευχαριστήσω προσωπικά για το σύνολο του έργου σου το οποίο εκτιμώ ιδιαιτέρως, να σε συγχαρώ για το συναρπαστικό βιβλίο σου και να ευχηθώ μία ακόμη ενδοξότερη συνέχεια. Τα τελευταία λόγια δικά σου ως ένα μήνυμα στους νεορομαντικούς αναγνώστες της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Εγώ από μέρους μου θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τόσο εσένα όσο και τα υπόλοιπα παιδιά της Λέσχης, που σε ένα τόσο «περίεργο» στην καλύτερη χρόνο, επιλέγετε να ασχολείστε με θέματα τα οποία δεν προσφέρουν ούτε χρήμα, ούτε αναγνώριση αλλά ούτε και κάποιο προσωπικό όφελος, τασσόμενοι όμως πάντα στα κελεύσματα της αναζήτησης της αληθινής γνώσης και τέχνης, μακριά από μόδες και δήθεν συμπεριφορές. Το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες σας, οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι έχουν ανησυχίες και ενδιαφέροντα τα οποία μας εμπνέουν όλους. Όσο διατηρούμε αυτή την πνευματική παρόρμηση μας μέσω συλλογικοτήτων όπως η ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., να είστε σίγουροι ότι δε θα χαθεί τίποτα! Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ανώνυμε, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θα αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο του συστήματος στην προσπάθεια να φιμώσει κάθε ανεξάρτητη φωνή.
Ωστόσο, εκείνο που συνδέεται περισσότερο με τα όσα γράφω δεν είναι το αντιρατσιστικό αλλά οι δηλώσεις Βορίδη και λοιπών νεοδημοκρατών, οι οποίες παρουσιάζουν την χώρα να εισέρχεται δήθεν στην μεταμνημονιακή εποχή.....
η επιχείρηση κατασκευής συστημικής αφήγησης που λέγαμε.
Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά για τη βαθειά αναλυτική σου ικανότητα Σταμάτη. Οι πολιτικές σου αναλύσεις, με στοιχεία φιλοσοφίας, ιδεολογίας, λογοτεχνικής θεωρίας και Ιστορίας των Ιδεών που γράφεις όλα αυτά τα χρόνια είναι ίσως τα αγαπημένα μου αναγνώσματα, από τότε που ήμουν στη Σχολή μας, μέχρι τώρα που τέλειωσα. Η ΦΛΕΦΑΛΟ και το πολύτιμο αρχείο του blog της μου έδωσαν πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που έθετα πάνω σε θέματα που με ενδιέφεραν από το Λύκειο ακόμα.
Επίτρεψέ μου να υπογράφω με νέο όνομα πια, νομίζω ήταν καιρός.
Ένα παραπάνω για κάποιους από εμάς που είδαμε ζωντανά (ως στρατιώτες) τη γκρίζα γη πέρα από το τείχος της ντροπής στην παλιά πόλη της Λευκωσίας...
11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1996
Paladin, η ΕΛΔΥΚ είναι πραγματικά ιστορική.
Patman, "εκεί μπορεί να είχες 10 και να στο κάνω 20, αλλά μπορεί να είχες 20 και να στο κάνω 10....αααα"
Να ναι καλά τα ζώα που χαίρονται με την μεγάλη μείωση στο πετρέλαιο. Ξανά τον χειροκρότησαν.
Χάρη, οι μάσκες έχουν πλέον πέσει. Αυτοί που εξακολουθούν να ψηφίζουν τη Νέα Δημοκρατία δεν πιστεύουν σε τίποτε απ' όσα υπόσχεται ο αχυράνθρωπος που ηγείται στο (από)κομμα τους. Μπορεί να τα χρησιμοποιούν σαν ένα ελάχιστο επιχείρημα στα καφενεία και στις κονωνικές τους επαφές όπου θα χρειαστεί να μιλήσουν πολιτικά. Ωστόσο, είναι σαφές, πως ούτε και οι ίδιοι τα πιστεύουν.
Ψηφίζουν Σαμαρά και Βενιζέλο απλά και μόνο γιατί έχουν μια πελατειακή σχέση μαζί τους, η οποία τους κάνει να προσδοκούν κάποιο κέρδος.
Αδιαφορούν για το αν η εθνική μας ανεξαρτησία έχει χαθεί, αν συμπολίτες αυτοκτονούν, αν η ανεργία είναι στο 30%. Τους αρκεί να εξασφαλίσουν κανά πενταμηνάκι άνετης εργασίας. Τους αρκεί το "ρουσφέτι" τους.
Αυτούς έχουμε απέναντί μας.
Αυτούς έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Σταμάτη, Patman, (...και με φως και χωρίς φώς...) Δεν Ξεχνώ.
Morias
Eπειδή, όμως, ο μαθηματικός "Πίζας" φαίνεται ότι έχει εγκλωβίσει τις αναμνήσεις μας, θα περάσω και στο άλλο ιερό τέρας των μαθηματικών, τον Νίκο Κάβουρα.
Κάθε Δευτέρα, πρώτη ώρα, στο μάθημα της άλγεβρας, με το που έμπαινε στην τάξη, για να μου σπάσει τον "τσαμπουκά" και να μας προσγειώσει από τις περιπέτειες του σαββατοκύριακου, με κατακεραύνωνε με το αλησμόνητο: "Μαμούτοσσ, στο (μ)πίνακα!"