The Death of Captain Marvel

                                                            του Flammentrupp

«…πήρε έναν σχετικά αδιάφορο και μάλλον βαρετό χαρακτήρα […] και δημιούργησε ένα από τα κορυφαία κόμικς όλων των εποχών». Το κίνητρο ήταν το άρθρο «Captain Marvel» του φίλου και συνεργάτη στην ΦΛΕΦΑΛΟ Χρήστου Νάστου, που δημοσιεύτηκε στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού μας (Νο 19, Δεκέμβριος 2016). Ο κόσμος των comics είναι πρακτικά άπειρος και τα οικονομικά δεδομένα των τελευταίων ετών κάκιστα, οπότε δεν είχα την δυνατότητα έως τώρα να έρθω σε επαφή με τον συγγραφέα και σχεδιαστή Jim Starlin και έναν από τους ήρωες που πήρε στα χέρια του και απογείωσε, τον Captain Marvel.

Επόμενη κίνηση ήταν να επικοινωνήσω με τον παιδικό μου φίλο και γκουρού των εικονογραφημένων κόσμων, τον Αργύρη (εύχομαι το ψηστήρι μου να αποδώσει καρπούς και κάποια στιγμή να προστεθεί στη συγγραφική ομάδα της Λέσχης), ελπίζοντας σε βοήθεια. Δυστυχώς, η συγκομιδή δεν ήταν πλούσια καθώς είχε μόνο το τελευταίο τεύχος της σειράς που αφορά τον θάνατο του ήρωα. 

Η αλήθεια είναι πως ο θάνατος των υπερηρώων είναι μια περίεργη περίπτωση. Αιώνιοι Φρουροί της Ανθρωπότητας αλλά και της Κοσμικής Ισορροπίας που τα βάζουν με απίστευτους Κακούς, larger-than-life ένθεν κακείθεν, φαίνεται ανήκουστο να πεθαίνουν, ειδικά τη στιγμή που (στις κανονικές σειρές τους, όχι στις ειδικές) δεν γερνούν καν. Από την άλλη, υπάρχει η σκληρή οικονομική πραγματικότητα που παίζει ρόλο και στους εκδοτικούς οίκους. Αν κάποιος ήρωας δεν έλκει το κοινό, πρέπει να τερματιστεί. Πολλές φορές, βέβαια, βρίσκονται τρόποι για να αναστηθεί κάποιος. Δυστυχώς, ο Captain Marvel δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία (ή ευτυχώς, αν δεν τον αναλάβει κάποιος σημαντικός δημιουργός του χώρου συγγραφής και σχεδίασης κόμικς).

Υπάρχει μια μεγάλη ιδιαιτερότητα στον θάνατο του Captain Marvel. Ο ήρωας πεθαίνει από καρκίνο, ο οποίος προκλήθηκε μετά την επαφή του με ραδιενεργό υλικό. Οι προσπάθειες για θεραπεία που κάνουν όλοι οι υπερήρωες φίλοι του, είτε μέσω της ιατρικής επιστήμης είτε μέσω μαγείας, αποτυγχάνουν με τον λόγο να αναλύεται στο κείμενο του Jim Starlin. Αυτός ο τρόπος θανάτου σίγουρα είναι ιδιαίτερα απογοητευτικός για όλους εμάς τους φίλους του Έπους, που περιμένουμε τον δρεπανοφόρο σκελετό να βρίσκεται πάνω από το πεδίο της μάχης και να κάνει την επιλογή του. Είναι ατιμωτικός ακόμα και για τον ίδιο τον ήρωα που διακινδύνευσε τη ζωή του πολλάκις προς χάριν ανώτερων ιδανικών.

Παρόλα αυτά θα έλεγα πως ο τρόπος που επέλεξε ο συγγραφέας έχει και την άλλη όψη, πέραν της απογοήτευσης. Αυτήν της διδαχής. Ο ήρωας -και μαζί του εμείς- έρχεται στο σημείο να κατανοήσει πως ακόμη κι ο ίδιος, ή οι υπερδυνάμεις του, έχουν το όριό τους σε αυτό το Σύμπαν. Όλοι και όλα υπόκεινται στο νόμο του θανάτου και της αναγέννησης με άλλη μορφή.

Το σοκ της συνειδητοποίησης πως ήρθε η ώρα της μετάβασης σε άλλο πεδίο, οδηγεί τον ήρωα σε έκρηξη οργής. «DAMN !!! Alien invaders, super-villains, monsters, mutants, they all tried but NONE of could kill me. I fought them all and I won! I SURVIVED!!». Σχεδόν ταυτόχρονα, όμως, η ωριμότητα σκέψης έρχεται να επαναφέρει την ισορροπία. «Everyone has to die someday, or did you think you were unique?»,μονολογεί. Επόμενη κίνησή του είναι να βρει τους φίλους και την αγαπημένη του προκειμένου να τους; ενημερώσει για τα άσχημα νέα και να προσπαθήσει να κλείσει τυχόν εκκρεμότητες ή παρεξηγήσεις μαζί τους. 

Το τεύχος δεν περιέχει μάχες, εκτός από μία μικρή στην αρχή. Μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους, θα έλεγα πως έχουμε ένα κοινωνικό, δράμα και όχι μια περιπέτεια. Η ιστορία αναλίσκεται στα συναισθήματα του πρωταγωνιστή και των συμπολεμιστών του. Ξεχωρίζω δύο ως τις κορυφαίες στιγμές.

Η πρώτη είναι η αναγνώριση της αξίας του ετοιμοθάνατου μαχητή από τον εχθρό. Τα νέα για τον επικείμενο θάνατο του Captain Marvel έχουν απλωθεί στο σύμπαν κι έτσι έρχονται όλοι οι φίλοι να σταθούν δίπλα του. Μαζί καταφτάνει κι ένα διαστημόπλοιο που φέρει τον στρατηγό Zedrao της Αυτοκρατορίας των Skrull, σπουδαίων εχθρών του πρωταγωνιστή. Ο μεγάλος αντίπαλος αναγνωρίζει τις ικανότητες, το θάρρος και την πίστη του μαχητή κι έτσι του απονέμει το Μετάλλιο Ανδρείας της Αυτοκρατορίας. Ο στρατηγός χαιρετά με τεταμένη την δεξιά χείρα και αποχωρεί. Ο Ιπποτισμός σε όλο του το μεγαλείο!

Η δεύτερη κορυφαία στιγμή, είναι τα τελευταία λεπτά ζωής του ήρωα. Οι φίλοι τον βλέπουν να είναι σε κώμα, εμείς βλέπουμε τι συμβαίνει στο μεταίχμιο της ζωής με το θάνατο. Εκεί τον επισκέπτεται ο Thanos ο μεγαλύτερος εχθρός του, νεκρός πλέον. Ήρθε για την τελευταία μάχη που θα πάρει τον Captain Marvel στην Άλλη Πλευρά. Ο ήρωας πολεμά με φαντάσματα. Ψευδαισθήσεις μεγάλων αντιπάλων του ορμούν βίαια αλλά εκείνος βγαίνει πάντα νικητής. Όλα αυτά για να τον οδηγήσει ο Thanos στη μεγάλη αλήθεια. Στο σκηνικό εμφανίζεται ο Θάνατος με γυναικείο πρόσωπο όπου παίρνει από το χέρι τους δύο αντιπάλους για να τους περάσει στην Αιωνιότητα. «She will lead us on our journey. She will show us that this is not the end … only the BEGINNING!!!»    

Δεν υπάρχουν τελευταία λόγια θυμού, οργής, μετάνοιας ή λύπης από τον Captain Marvel ή τους φίλους του. Στο τελευταίο καρέ, ένας από αυτούς λέει απλά «He’s gone» και πάει να σκεπάσει με το σεντόνι το υλικό μέρος του ήρωα που θα επιστρέψει στο χώμα. Στο οπισθόφυλλο του τεύχους, είναι σχεδιασμένη η τελευταία πράξη του δράματος. Όλοι οι φίλοι γύρω από το μνήμα. 

Εν κατακλείδι, παρότι για εμάς τους επικάδες, όπως προείπα, ο θάνατος στην κλίνη της αρρώστιας μπορεί να θεωρηθεί έως και ατιμωτικός για ήρωες τέτοιου μεγέθους, θεωρώ πως ο Jim Starlin έδωσε με θαυμάσιο τρόπο ένα τέλος συγκινητικό κι εμπνευσμένο. Δείχνει τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους ο καθένας αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου και αντιμετωπίζει το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά και την ανθρώπινη πλευρά των υπερηρώων, οι οποίοι παρά τις πέρα-του-ανθρώπινου δυνατότητές τους παραμένουν σιωπηλοί και φοβισμένοι μπροστά στο μυστήριο του τέλους της ζωής και του τι υπάρχει μετά από αυτήν.

Παρ'όλη την όχι ικανοποιητική εμπειρία μου από τον χώρο των comics θα τολμήσω να πω, διακινδυνεύοντας να σφάλλω, πως αυτή η προσέγγιση δεν υπάρχει, ειδικά στη σημερινή βιομηχανία θεάματος, η οποία αρέσκεται στο λεγόμενο splatter και στην παρουσίαση της βίας και του θανάτου ως γεγονότα καθημερινά και όχι ιδιαίτερα σημαντικά.

Αυτή είναι και η ιδιαίτερη αξία του συγκεκριμένου έργου. Με την προσοχή των δημιουργών και του κοινού να είναι στραμμένη στα εφέ (τόσο ως τεχνολογία, όσο και ως αντίληψη/αισθητική), η σύλληψη και η εκτέλεση του Jim Starlin θα παραμείνει ως ένα πολύτιμο πετράδι στον χώρο των εικονογραφήσεων που θα είναι το στοιχείο σύνδεσης (θάνατος: κοινή μοίρα) ανάμεσα στο υπερανθρώπινο (υπερήρωες) και στο ανθρώπινο (εμείς, οι ακόλουθοι τους αλλά και υπερασπιστές του βασιλείου της Φαντασίας).

Σχόλια

Ο Ανώνυμος είπε...

Ειμαι φανατικος μαρβελακιας

Epic

Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου, 2017

 Ο tzortzadams είπε...

Ένα καταπληκτικό άρθρο, από έναν άνθρωπο που μας ενώνουν πολλά!
Αδερφέ του σπαθιού και της πένας, συγχαρητήρια για κάθε λέξη που απαρτίζει το άνωθεν άρθρο σου.
Αυτή η εποχή των Marvel comics, είναι μακράν η κορυφαία....και έχει ανεπιστρεπτί περάσει!

Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου, 2017

 Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Ωραία χρώματα, όμορφα σκίτσα, ενδιαφέροντες συμβολισμοί!

Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου, 2017

 
Ο Τόλης είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, πολύ εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με τις κορυφαίες στιγμές του τεύχους.

Τόσο εύστοχες που με βάζουν σε σκέψεις...
Αν ο Captain Marvel "πέθαινε" στις παλαβές μέρες που ζούμε:
Θα Χαιρέτιζε το Θάρρος του ο "κακός" Στρατηγός των Skrulls;
Θα τον παρασημοφορούσε;
Αμφιβάλλω.
Θα τον Χαιρέτιζε με αυτόν τον τρόπο;
Εδώ δεν αμφιβάλλω...το ξέρω πως όχι.

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως,
στους θλιβερούς καιρούς που ζούμε,
ακόμη κι αν η Marvel ανατύπωνε την εν λόγω ιστορία
ίσως και να μόνταρε την ανοικτή παλάμη του Zedrao σε γροθιά...

Πέμπτη, 23 Φεβρουαρίου, 2017

Ο tzortzadams είπε...
Τόλη, συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σου.

Ιδίως για το τελευταίο σχόλιο, σχετικά με τον Zedrao!

Πέμπτη, 23 Φεβρουαρίου, 2017

Ακούστε την ραδιοφωνική συνέντευξη του ιστορικού Έλληνα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων και διηγημάτων western Τζίμμυ Κορίνη στον Σταμάτη Μαμούτο και τον Χρήστο Νάστο

Οι συντάκτες του περιοδικού "Φανταστική Λογοτεχνία" και μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ Σταμάτης Μαμούτος και Χρήστος Νάστος φιλοξενούν στο studio του rockmachine.gr τον ιστορικό συγγραφέα αστυνομικών και western μυθιστορημάτων, σκηνοθέτη, αρχισυντάκτη του περιοδικού "Μάσκα" και δημοσιογράφο Τζίμμυ Κορίνη.

JERONIMO SPACE: Το κυνήγι των Σούσι

                                                            του Flammentrupp

Το περασμένο Σάββατο μαζί με τον Σταμάτη Μαμούτο επισκεφθήκαμε το θέατρο «Άβατον» στον Κεραμικό για να παρακολουθήσουμε την θεατρική παράσταση «JERONIMO SPACE: το κυνήγι των Σούσι».

Όπως είναι γνωστό στους φίλους της ΦΛΕΦΑΛΟ, από το χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού ο αγαπημένος μου κλάδος είναι αυτός της επιστημονικής φαντασίας. Πάντοτε το ενδιαφέρον μου αυξάνεται κατακόρυφα όταν πρόκειται για ένα έργο, (βιβλίο, comic, κινηματογραφική ταινία, τηλεοπτική σειρά, θεατρικό έργο) που θεματολογικά συνδέεται με το πεδίο της. Αυτό, λοιπόν, συνέβη όταν διάβασα το δελτίο τύπου που ήρθε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Λέσχης.

«Πρόκειται για μία ξέφρενη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, με λιτά σκηνικά και πληθωρικούς ηθοποιούς που -χρησιμοποιώντας τεχνικές σωματικού θεάτρου- φτιάχνουν ένα διαστημικό κόσμο στον οποίο εκτυλίσσεται μια παρανοϊκή καταδίωξη από πλανήτη σε πλανήτη κι από τον έναν εξωγήινο πολιτισμό στον άλλον. Οι ηθοποιοί υποδύονται βασικούς και δευτερεύοντες ρόλους, εξωγήινους, διαστημόπλοια και άλλες μορφές του σύμπαντος, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και τη φαντασία των θεατών».

Η αλήθεια είναι πως ο όρος «τεχνικές σωματικού θεάτρου» κέντρισε ακόμα περισσότερο το ήδη αυξημένο ενδιαφέρον μου αλλά και έθεσε ψηλά τον πήχη της δυσκολίας προκειμένου να αποδοθεί σωστά η υπόθεση ενός έργου επιστημονικής φαντασίας. Τελικά, το αποτέλεσμα της προσπάθειας των τεσσάρων ηθοποιών με ικανοποίησε.

Η παρακάτω παράγραφος του δελτίου τύπου συνοψίζει την υπόθεση του έργου. «Ένας ξεπεσμένος κυνηγός κεφαλών που περνάει κρίση μέσης ηλικίας αναλαμβάνει να διαλευκάνει τη δολοφονία του Διαγαλαξιακού Αυτοκράτορα σε ένα διαγαλαξιακό κυνηγητό που θα του αλλάξει εντελώς τη ζωή. Στην αποστολή του συνταντά εξωγήινα όντα που θα τον βοηθήσουν ή όχι: Η νίντζα ιέρεια Έικο, η τρομερή κυνηγός κεφαλών Λούνα, ο λιμενικός υπασπιστής 120, το βικτωριανό ρολόι ΤΙΚ, ο Ιεράρχης, ο αστυνόμος Μπάζο, η Ομπίσια με τα τρία στήθη, το ανδροϊδές Σερβιτόρα, ο stand up dramadian Λάκριμα Τζόουν και άλλοι».

Ο Ζήσης Ρούμπος και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, οι κειμενογράφοι και πρωταγωνιστές του έργου, δείχνουν να έχουν μελετήσει ενδελεχώς το πολυαγαπημένο «Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο-στοπ» του Ντάγκλας Άνταμς, προκειμένου να εμπνευστούν τους σπαρταριστά χιουμοριστικούς χαρακτήρες του έργου τους και να πλέξουν διαλόγους με ατάκες μαύρου χιούμορ στο σκηνικό πλαίσιο αυτής της ιδιαίτερης κωμωδίας επιστημονικής φαντασίας. Χρησιμοποιώ τη λέξη «σκηνικό» καταχρηστικά, καθώς, στο θεατρικό σανίδι δεν υπάρχει ούτε ένα σκηνικό. Οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης, σε ένα ρεσιτάλ κινήσεων και ήχων, υποδύονται οτιδήποτε θα έπρεπε να υπάρχει εκεί -διαστημόπλοια, διάστημα, εξωγήινα πλάσματα, bar, υπολογιστή, ηχητικά εφέ, κλπ-  αφήνοντας τη φαντασία του θεατή να σχεδιάσει και να χρωματίσει τον χώρο δράσης της κάθε σκηνής.

Οι φίλοι της επιστημονικής φαντασίας θα βρουν πολλά κλισέ του χώρου, από κυνηγούς κεφαλών και καταδίωξη στο μαύρο του διαστήματος έως κακόφημα bar σε άγνωστους πλανήτες όπου διαφορετικά έμβια όντα και πολιτισμοί διασκεδάζουν ειρηνικά ή διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Αγαπημένες κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές έρχονται στο μυαλό ανά πάσα στιγμή δημιουργώντας μια στιγμιαία νοσταλγία για τα παιδικά, εφηβικά και μετεφηβικά χρόνια σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά έργα όπως τα Star Trek, Battlestar Galactica, Babylon-5, Blade Runner, «Ολική Επαναφορά» κλπ. 

Καθώς πηγαίναμε στο θέατρο «Άβατον», τόσο εγώ όσο και ο Σταμάτης, είχαμε την απορία για το κατά πόσο θα μπορέσει να ανταποκριθεί η παραγωγή μιας θεατρικής παράστασης στις απαιτήσεις ενός λογοτεχνικού πεδίου το οποίο συνδέεται με την υψηλή τεχνολογία, πράγμα που καθιστά ακόμη και μια κινηματογραφική παραγωγή απαιτητική και προϋποθέτει μεγάλο κόστος. Η απάντηση που λάβαμε μετά το τέλος της παράστασης ήταν αδιαμφισβήτητα θετική. Ο Ζήσης Ρούμπος, ο Γιώργος Αγγελόπουλος, (με συμμετοχή στις τηλεοπτικές σειρές «Κάψτε το Σενάριο» και «Άσφαιροι», σε συνεργασία με τον Ζήση),  η  Ναταλία Δήμου (γνωστή στο ευρύ κοινό από την συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά «Οι Συμμαθητές») και η Σωσώ Χατζημανώλη υποδυόμενοι εξαιρετικά τους ρόλους τους και κινούμενοι με χορογραφική αρτιότητα στην σκηνή, καταφέρνουν να ικανοποιήσουν στο έπακρο τόσο τις απαιτήσεις των θεατρόφιλων όσο και εκείνες των αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού. Αξίζει επίσης να αναφέρω ότι στους φωτισμούς η Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, δεδομένο κομβικής σημασίας για ένα έργο που η απόδοσή του απαιτεί το σκηνικό πεδίο να αποπνέει μια fantasy ατμόσφαιρα. Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο που προσμετρώ στα θετικά είναι το γεγονός ότι το θέατρο ήταν κατάμεστο. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για κάτι εξαιρετικά ελπιδοφόρο ιδίως αν αναλογιστούμε την δύσκολη συνθήκη της εποχής μας.  

Μετά το τέλος της παράστασης η υπεύθυνη επικοινωνίας Γεωργία Ζουμπά φρόντισε να μας συστήσει στους συντελεστές με τους οποίους ανοίξαμε μια σύντομη συζήτηση. Ο Ζήσης επιβεβαίωσε την αγάπη του για το πεδίο της επιστημονικής φαντασίας αλλά και συγκινήθηκε βλέποντας στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού μας το άρθρο του Φιλίππου Βαβουλάκη που αφορά τις φιγούρες από τα παιχνίδια των «Εξωγήινων» και των «Τερατομάχων», τις οποίες όπως μας είπε μάζευε κι εκείνος στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Ελπίζω μελλοντικά να έχουμε την δυνατότητα κάποιας ραδιοφωνικής συνέντευξης με τον Ζήση και τους υπόλοιπους συντελεστές για να μιλήσουμε εκτενέστερα για την παράσταση αλλά και για την αγαπημένη μας λογοτεχνία του φανταστικού.

Το «JERONIMO SPACE: το κυνήγι των Σούσι» παίζεται στο Θέατρο Άβατον, που βρίσκεται στην οδό Ευπατριδών 3, στον  Κεραμεικό (πλησίον του σταθμού του metro), κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30.  Εν κατακλείδι, θεωρώ πως είναι μια πολύ ιδιαίτερη και αξιόλογη προσπάθεια στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα κι αξίζει τον κόπο να υποστηριχτεί από τους φίλους συνταξιδιώτες στο Διάστημα, το Τελευταίο Σύνορο.

Σχόλια

 Ο Φίλιππος Βαβουλάκης είπε...

Σπουδαία μαθητεία το σωματικό θέατρο..
Πολύ ωραία βραδυά...
Μακάρι να μπορούσα να ήμουν και΄γώ μαζί σας..
Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά για την δουλειά που έκαναν για να το ανεβάσουν.
Και επίσης συγχαρητήρια στον Flammentrupp για την παρουσίαση!!

Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου, 2017

 Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Όντως έτσι ήταν Φίλιππε. Και μάλιστα, το τέλος του έργου άφησε να εννοηθεί πως θα υπάρχει και δεύτερη συνέχεια σε μελλοντική θεατρική περίοδο.

Όλη η λέσχη αναμένει πάντως την στιγμή που θα σε απολαύσει κι εσένα στο θεατρικό σανίδι!

Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου, 2017

 

Συναυλία Εξόριστων και Clairvoyant στο Κύτταρο, Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2016

                                                           

                                                        του Σταμάτη Μαμούτου

Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από εικοσιπέντε χρόνια προκειμένου η τύχη να τα φέρει έτσι ώστε να δω ξανά από κοντά ένα από τα ελληνικά συγκροτήματα που μεσουρανούσε στην εγχώρια σκηνή του σκληρού ήχου όταν ως έφηβος εισερχόμουν στα ενδότερα του heavymetal και του ευρύτερου rock κινήματος. Ήταν τότε που οι Εξόριστοι έκαναν την πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση με τον ομώνυμο εξαιρετικό τους δίσκο στρέφοντας πάνω τους την προσοχή πολλών ακροατών του hard rock και του heavy metal, με πρώτους όλων εμάς που στα μουσικά στέκια αποκαλούμασταν «επικάδες». «Δόξα και Τιμή», «Σύνορα Παντού», «Κάνω μια Ευχή» και άλλα τραγούδια εκείνου του δίσκου εκτίναξαν την δημοφιλία του ελληνόφωνου epic συγκροτήματος στα ύψη. Γρήγορα οι Εξόριστοι άρχισαν να υποστηρίζουν το μουσικό τους υλικό με ζωντανές εμφανίσεις αλλά και μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών του αρχηγού τους Δημήτρη Κατή, που προβάλλονταν στην ελληνική δημόσια τηλεόραση. Εκείνα τα χρόνια η μπάντα πραγματοποίησε κάποιες συναυλίες οι οποίες άφησαν εποχή.

Έκτοτε τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες στα πλαίσια του rock κινήματος άλλαξαν, ωστόσο οι Εξόριστοι παρέμειναν συνεπείς στην μουσική τους ατραπό. Και μολονότι χρειάστηκε να οργανωθεί η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας και να κυκλοφορήσει το περιοδικό «Φανταστική Λογοτεχνία» προκειμένου οι παλιοί «επικάδες» να συσπειρωθούμε αρθρογραφικά ξανά σε ένα έντυπο, μια σειρά από δεδομένα και γεγονότα με έκαναν να μην μπορέσω να συνοδεύσω τον Χρήστο Νάστο και άλλους φίλους αρθρογράφους του περιοδικού σε κάποια από τις συναυλίες των Εξόριστων που έλαβαν χώρα τα τελευταία έτη. Ευτύχησα πάντως να φιλοξενήσω μέλη τους στην ραδιοφωνική μου εκπομπή, πριν έναν χρόνο περίπου, χάρη στην πρωτοβουλία του φίλου μου συγγραφέα Γιώργου Θεμελή και λόγω της γνωριμίας μου με τον πιανίστα-κιμπορντίστα του συγκροτήματος Στέλιο Μαργαριτόπουλο. 

Σε εκείνη την εκπομπή είχα υποσχεθεί στον Στέλιο και τον Δημήτρη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην έδινα το παρόν στην επόμενη συναυλία τους. Και μολονότι η τύχη πήγε να παίξει ξανά το πονηρό παιχνίδι της, καθηλώνοντάς με πριν λίγες ημέρες με υψηλό πυρετό στο σπίτι, η απόφαση είχε ληφθεί προ πολλού και παρότι βρισκόμουν στην ανάρρωση, με την παρακίνηση της καλής παρέας του Νικόλα τουDusan, του Βλάση του Πλήθωνα, του Παναγιώτη Μπουρδάκου και της Μαίρης «Therion» Ιορδανίδου, αψήφησα τον πυρετό, υιοθέτησα τις συμπεριφορές της εφηβείας μου και βρέθηκα στο Κύτταρο για να παρακολουθήσω την συναυλία.

Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Clairvoyant. Το συγκρότημα του Βαγγέλη Κεραμιδά παρουσίασε ένα set που διήρκησε ελαφρώς περισσότερο από μισή ώρα, παίζοντας έξι τραγούδια συνολικά. Τα πέντε ήταν από τον τελευταίο τους δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2015 υπό τον τίτλο «The Last Marks of Prophecy». Συγκεκριμένα πρόκειται για τα «Celestial Dream», «Theater of Life», «Break the Embankments», «Stand and Resist», και «War Promises». Επίσης, η μπάντα από την Χαλκίδα διασκεύασε, όπως συνηθίζει, το «Lonely Lady» των Q5.

Η απόδοση των Clairvoyant ήταν άψογη. Γρήγορο, αυθεντικό heavy metal, με power ταχύτητες και maidenικές επιρροές συνιστούν την μουσική πρότασή τους και η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω πρόταση αρέσει σε όλους εμάς που εστιάζουμε στο αυθεντικό heavy metal. Κοντολογίς, η εμφάνισή τους αποτέλεσε το καλύτερο ζέσταμα για το κύριο μέρος της βραδιάς.

Γύρω στις έντεκα παρά τέταρτο οι Εξόριστοι ανέβηκαν στην σκηνή του Κυττάρου γνωρίζοντας την αποθέωση από τους τριακόσιους παρευρισκόμενους. Καταρχάς, θα πρέπει να σημειώσω ότι ο αριθμός των θεατών θεωρώ ότι ήταν ικανοποιητικός, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι πριν έναν χρόνο η μπάντα είχε παρουσιαστεί στον ίδιο χώρο, με το ίδιο περίπου μουσικό υλικό και χωρίς έκτοτε να έχει μεσολαβήσει κάποια νέα κυκλοφορία. Η σταθερή υποστήριξη ενός σεβαστού αριθμού θεατών στις συναυλίες των Εξόριστων καταδεικνύει ότι το συγκρότημα του Δημήτρη Κατή έχει αφοσιωμένους, σταθερούς και πολλούς υποστηρικτές. Ωστόσο, κατέστη σαφές ότι πέρα από σταθερούς οι Εξόριστοι έχουν και φανατικούς οπαδούς. Οπαδούς που θυμίζουν στους παλαιότερους ένδοξες ημέρες από τα περασμένα του «μεταλλικού» κινήματος. Πέρα από τους «believers» των Εξόριστων, όπως ήταν αναμενόμενο, την συναυλία παρακολούθησαν και αρκετοί «μεγάλοι παλαιοί» της ελληνικής heavy metal σκηνής, με κορυφαίους όλων τον Γιώργο τον Omen και την δική μας (όπως προανέφερα) Μαίρη Ιορδανίδου.

Μόλις η μπάντα του Κατή έκανε την εμφάνισή της ακολούθησε πραγματικός πανικός στις πρώτες γραμμές. Σημαίες των Εξόριστων κυμάτιζαν, καπνογόνα «φούντωσαν», ακόμη και βαρελάκια ανοίχτηκαν (με αποτέλεσμα να παρέμβουν οι υπεύθυνοι ασφαλείας του χώρου και να τα απομακρύνουν για να μην παρουσιαστούν αναπνευστικά προβλήματα σε κανέναν θεατή). Η εμφάνιση των Εξόριστων διήρκεσε κάτι παραπάνω από δυο ώρες και η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική. Αισθητικά άρτιο συμπλήρωμα της σκηνικής παρουσίας τους αποτέλεσαν και οι εικόνες που προβάλλονταν συνεχώς πίσω από την πλάτη του drummer. Επρόκειτο για πίνακες ζωγραφικής με επικές θεματικές, φωτογραφίες του συγκροτήματος καθώς επίσης και μια επιβλητική ελληνική σημαία.  

Όσον αφορά το καθαρά μουσικό μέρος θα ξεκινήσω σημειώνοντας ότι η φωνητική έκταση του Μοδινού είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή. Ο Κατής, όντας σε μεγάλη φόρμα, άνοιγε μέσω των συγχορδιών του μουσικούς διαλόγους με τα εξαιρετικά γεμίσματα και τα δύσκολα «σολαρίσματα» του Μαργαριτόπουλου. Ο Αποστολόπουλος στην δεύτερη κιθάρα γέμιζε τον ήχο στα ρυθμικά μέρη, φέρνοντας όπως πάντα στις ζωντανές της εμφανίσεις το μουσικό εκκρεμές της μπάντας πιο κοντά στο heavy metal απ’ ότι στο hard rock των ‘70’s στο οποίο την έχουμε συνηθίσει με την μια κιθάρα, ενώ το μπάσο του Rich Melville και τα τύμπανα Αντώνη Ασπρόπουλου συμπλήρωναν άρτια και δυνατά. Κοντολογίς, μολονότι οι αλλαγές στην σύνθεσή τους είναι συχνές, οι Εξόριστοι παρουσιάστηκαν σφιχτοδεμένοι, άρτιοι και δυναμικοί στην σκηνή.

Το set list περιελάμβανε τραγούδια όπως τα «Λυτρωτής», «Γλυκιά Παρθένα», «Βάρβαρες Φωνές», «Το Σπαθί του Νικητή», «Η Αγάπη Δεν Ξεχνά», «Δόξα και Τιμή», «Ιστορία ενός Ήρωα», «Αίμα και Στάχτες», «Αναμέτρηση Τελική», «Κάνω Μια Ευχή», «Σύνορα Παντού», «Άννα», «Ιαχές Θριάμβου», «Ο Αρχηγός» και «Εξόριστοι». Αξίζει να σημειώσω πως το «Δόξα και Τιμή» παίχτηκε με τρεις(!) κιθάρες, καθώς στην σκηνή ανέβηκε και ο παλιός κιθαρίστας του συγκροτήματος Μιχάλης Κοντογιώργης. Απ’ ότι μου είπε στο τέλος της συναυλίας ο Μαργαριτόπουλος, αρχικά υπήρχε η πρόθεση να συμπεριλάβουν τα «Ατλαντικό Παραμύθι» και «Στα Χρόνια του Αγώνα» στο set αλλά τελικά δεν το έπραξαν, μολονότι υπήρξαν πολλοί θεατές που ζητούσαν επίμονα το δεύτερο (ανάμεσα σ’ αυτούς κι εγώ). Τελικά, προτίμησαν να ξαναπαίξουν το «Δόξα και Τιμή» για να κλείσουν την συναυλία τους, σε μια πιο εκτενή εκδοχή του.

Συμπερασματικά η συναυλία των Εξόριστων ήταν χορταστική και η απόδοσή τους εξαιρετική. Αναμφισβήτητα υπήρξαν θεατές που ήθελαν να ακούσουν επιπλέον τραγούδια (κυρίως από τους δίσκους «Δεκαεννιά» και «Η Γενιά των Αρίστων») αλλά από την άλλη δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως η μπάντα έμεινε στην σκηνή παραπάνω από δυο ώρες. Αν θα έπρεπε, λοιπόν, να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μας ενδεχομένως να χρειαζόταν τουλάχιστον άλλη μια ώρα σκηνικής παρουσίας, πράγμα που εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να συμβεί.

Μετά το τέλος της συναυλίας πήγα συνοδευόμενος από τον συμπαραγωγό μου στον rockmachine.gr Παναγιώτη Μπουρδάκο να χαιρετίσω και να συγχαρώ τους Εξόριστους. Ο Παναγιώτης εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και έθεσε στον Κατή ερωτήματα σχετικά με την προοπτική να επανακυκλοφορήσουν παλαιότεροι δίσκοι του συγκροτήματος. Ο Δημήτρης απάντησε ότι προς το παρόν η κατάσταση στην μουσική βιομηχανία δεν επιτρέπει την υλοποίηση αυτής της ιδέας, μας διαβεβαίωσε όμως ότι το νέο video clip για το τραγούδι «Ιστορία Ενός Ήρωα» θα είναι έτοιμο μέσα στην άνοιξη. Αναμένουμε, λοιπόν, κι όπως είπα και στον ίδιο τον Δημήτρη Κατή, θέλουμε να βλέπαμε τους Εξόριστους πιο συχνά σε συναυλίες.