του Σταμάτη Μαμούτου
Η αρχή
Είναι αναμενόμενο, ίσως, ότι η punk μουσική και οι προεκτάσεις της δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν προτεραιότητες για κάποιον ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει στα τεκταινόμενα της κοινότητας των νεορομαντικών metalheads, όπως αυτή αναδείχθηκε στα πολιτιστικά δρώμενα κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 μέχρι το 1999 με επίκεντρο τις στήλες «The Swords» και «War Flag of the Sun» που υπέγραφε ο Sun Knight στο περιοδικό Metal Hammer, κι όπως διαμορφώθηκε κατά την δεκαετία του 2000 από την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Ιδίως στην πρώτη εποχή της νεορομαντικής κίνησης, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, η μουσική τομή που υπήρχε ανάμεσα σε εμάς και τους «πάνκηδες» ήταν έντονη και υποδήλωνε, πέρα από τις μουσικές, επιπλέον διαφορές. Το κλασικό «positive punk», στην αντίληψη όλων εμάς των νεορομαντικών «επικάδων» metalheads, γινόταν αντιληπτό ως ένα μουσικό ιδίωμα το οποίο είχε φτωχή μουσική δομή, χοντροκομμένη αισθητική και πολιτικές αναφορές σε αριστερά ή αναρχικά πλαίσια με τα οποία διαφωνούσαμε. Απέναντι σε αυτό το μουσικοπολιτικό κίνημα η δική μας αντιπρόταση, δηλαδή το επικό και αυθεντικό heavy metal, πρόκρινε την επαφή με την ευρωπαϊκή παράδοση της κλασικής και της λαϊκής μουσικής, την στιχουργική διαλεκτική με τους μύθους και την λογοτεχνία του φανταστικού, καθώς επίσης κι έναν πνευματικό προσανατολισμό, που δίχως να προϋποθέτει κάποια στράτευση, στρεφόταν προς τα πολιτικά πεδία της παραδοσιοκρατίας. Μάλιστα, η όλη αντίθεση γινόταν εντονότερη ανάμεσα σε εμάς και τους υποστηρικτές των πιο τραχιών εκδοχών τουpunk, όπως ήταν (ή θεωρούσαμε ότι ήταν) το thrash metal και το hard core.
Στην όλη αυτή αντιπαράθεση εμπλέκονταν κάποιες φορές και οι ακροατές του pop metal. Με ντύσιμο και διάθεση δανδή, με ενδιαφέροντα και ιδέες που συνήθως απείχαν εξόφθαλμα από τις δικές μας, οι «ποζεράδες» αποδεικνύονταν κάποιες φορές απροσδόκητοι σύμμαχοί μας! Βρισκόμενοι για κάποια χρόνια στο επίκεντρο του μένους των thrashers, καθώς και ορισμένων ακροατών του σκληρού ήχου που διέθεταν αριστερές καταβολές, κατέφευγαν σε μας προκειμένου να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους..
Ωστόσο, ενώ ο διαχωρισμός ήταν εύκολα αναγνωρίσιμος ανάμεσα στους νεορομαντικούς παραδοσιοκράτες που προτιμούσαμε το αυθεντικόheavy metal από την μια και τους punks με τις brutal μουσικές τους προεκτάσεις τους από την άλλη, υπήρχε ένα πλαίσιο που η τομή απαιτούσε επαναπροσδιορισμό. Κι εκείνο δεν ήταν άλλο από το πλαίσιο που συγκροτούσαν οι υποστηρικτές της Oi! μουσικής σκηνής. Οι «σκινάδες», εκτός από εκείνους που ήταν απολίτικοι, είχαν συνήθως πολιτικές προσλαμβάνουσες οι οποίες οριοθετούνταν εγγύτερα στις δικές μας. Διέθεταν, όμως, κι ένα μουσικό υπόβαθρο πρωτογενούς αυθεντικότατου punk. Ενός punk που από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις, ντυνόταν στιχουργικά με αναφορές στους ευρωπαϊκούς μύθους και στα πεδία του φανταστικού.
Σε γενικές γραμμές η αλήθεια είναι πως η περίπτωση του Oi! προκαλούσε αμηχανία. Ρομαντικοί σε πολλές στιχουργικές θεματικές τους, με ιδεολογικές αναφορές οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονταν χονδροειδώς σε αρκετές περιπτώσεις αλλά που ο πυρήνας τους είχε αναμφίβολα ρομαντικές καταβολές, σε συνδυασμό με μια τραχιά αισθητική – τι ήταν τελικά οι «καραφλοπάνκηδες»; Δικοί μας ή όχι; Επρόκειτο για ένα ερώτημα που απασχόλησε εκείνα τα χρόνια όσους ήμασταν νεορομαντικοί metalheads. Ορισμένοι δεν κατάφεραν ποτέ να βρουν την απάντηση και απλώς αδιαφόρησαν. Πολλοί εστίασαν όμως στα κοινά σημεία. Ιδίως όταν σε αυτά συμπεριλάμβανονταν η κοινή αγάπη για τους επικούς κόσμους του Χάουαρντ στους οποίους μας ταξίδευαν βιβλία τσέπης, ταινίες και comics, το σκοτεινό δέος που προκαλούσαν οι αφηγήσεις του Λάβκραφτ και το κοινό πάθος για την μυθολογία. Οι «σκινάδες» που διέθεταν τέτοιες προτιμήσεις γίνονταν αμέσως «δικοί μας».
Όσοι τυχεροί έζησαν εκείνα τα χρόνια ενδεχομένως να θυμηθούν τα δρώμενα μιας νεολαίας ζωντανής και έτοιμης να παθιαστεί μέχρις εσχάτων με θεματικές που είχαν πολιτιστικό περιεχόμενο. Γήπεδα, χώροι συναυλιών, νεολαιίστικα στέκια, περιοδικά, όλα μετατρέπονταν σε ένα μαγικό βασίλειο, το οποίο απλωνόταν πέρα από την επικράτεια της αστικής καθημερινότητας, φιλοξενώντας τους αντισυμβατικούς νέους με τις διαφορές τους.
Η υποχώρηση
Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 βρήκε την «νεορομαντική φρουρά» ελαφρώς ενισχυμένη από υποστηρικτές των ανερχόμενων τότε ρευμάτων του gothic metal και του black metal. Αλλά και οι απέναντι ενισχύθηκαν από ακροατές της grunge σκηνής, του rap metal, καθώς επίσης και από πολλούς metalheads που διαφωνούσαν με τις νεορομαντικές προσεγγίσεις. Δυστυχώς, όμως, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’90, η επέλαση του αστικού life-style, μέσω των τηλεοπτικών μέσων «ενημέρωσης», σάρωσε τις κοινότητές μας και μίκρυνε τα σύνορα του πολιτιστικού μας βασιλείου. Οι παλιές αντιπαλότητες άρχισαν να χάνουν το νόημά τους, εφόσον ο αστικοφιλελεύθερος καθωσπρεπισμός χτυπούσε αδιακρίτως τους χεβυμεταλάδες, τους punks και όλες τις υπόλοιπες αντισυμβατικές πολιτιστικές εκφράσεις.
Σε εκείνη την συνθήκη οι περισσότεροι εξ όσων συγκροτούσαμε τις παλιές αντίπαλες πολιτιστικές «φυλές» αντιληφθήκαμε ότι όσα μας ένωναν, στο πολιτιστικό και το κοινωνικό πεδίο, ήταν περισσότερα απ’ όσα μας χώριζαν. Συνέπεια αυτού του συμπεράσματος ήταν η αλλαγή της συμπεριφοράς μας. Οι παλιές έριδες μπορεί να μην εξαφανίστηκαν αλλά αναμφισβήτητα άρχισαν να ατονούν. Η κάθε ομάδα φρόντιζε πλέον να περισώζει οτιδήποτε μπορούσε από το πολιτιστικό πεδίο που υπερασπιζόταν.
Στις απαιτήσεις της ιστορικής αυτής τροπής των πραγμάτων το heavy metal και το punk ανταπεξήλθαν. Οι παλιές διαφορές στους κύκλους των χεβυμεταλάδων διαγράφηκαν και όλοι μαζί, ανεξαρτήτως κοσμοθεωρητικών αναφορών, οι metalheads αγωνιστήκαμε, και αγωνιζόμαστε ακόμη, προκειμένου να διατηρήσουμε την φλόγα του μεταλλικού μουσικού κινήματος αναμμένη. Οι «πάνκηδες» από την άλλη, εκμεταλλεύτηκαν την πολιτιστική δυναμική που παραδοσιακά διέθεταν η αριστερά κι ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα και διαθέτοντας συναυλιακούς χώρους, bar, στέκια και πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο, κατάφεραν κι αυτοί να περισώσουν κάτι από την παλιά τους δυναμική. Εκείνο που υπέστη την μεγαλύτερη φθορά από την επέλαση του αστισμού και τον περιορισμό της rock κουλτούρας ήταν αναμφίβολα το μουσικό κίνημα του Oi! Συνέπεια τούτου είναι να αποτελεί σήμερα εξαιρετικά σπάνιο γεγονός η ανακοίνωση μιας τέτοιας συναυλίας.
Battle Dogs, Hope for the Weak, Brainwash
Από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής μου στα δρώμενα των πολιτιστικών αυτών κινημάτων, εκεί στα τέλη των 80’s και τις αρχές των 90’s, υπήρξα ένας από τους νεορομαντικούς που διατηρούσαν δεσμούς φιλίας με skinheads και hardcorάδες. Στο κατάστημα το οποίο κάποτε φιλοξενούσε καθημερινά ακροατές όλων των ρευμάτων του σκληρού ήχου στα νότια προάστια των Αθηνών, δηλαδή στο λεγόμενο «στέκι της Βιβής» στην Καλλιθέα, ερχόμουν σε επαφή πολύ συχνά μέσω φίλων με τα δρώμενα της punk και της Oi! σκηνής, ασχέτως αν οι αισθητικές και μουσικές μου προτεραιότητες ήταν διαφορετικές.
Μπορεί λοιπόν κανείς να αντιληφθεί με πόση ικανοποίηση δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, πριν λίγο καιρό, μέσω του οποίου ο καλός φίλος ο Δημήτρης ο Βορδώνης με κάλεσε να παραβρεθώ σε μια Oi! συναυλία που συνδιοργάνωνε μαζί με τον κοινό μας φίλο Γιάννη το περασμένο Σάββατο. Επρόκειτο για κάτι που είχα να κάνω εδώ και πολλά, μα πολλά χρόνια, και για την ακρίβεια από την δεκαετία του ’90!
Έχοντας πλέον παρακολουθήσει την συναυλία μπορώ να πω με σιγουριά ότι η επιλογή να παραβρεθώ ήταν κάτι παραπάνω από σωστή. Ο χώρος ήταν εξαιρετικός, ο ήχος κρυστάλλινος, τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε τις αρχικές προσδοκίες. Φτάνοντας από νωρίς είχα την ευκαιρία να συναντήσω και να συνομιλήσω με πολλούς γνωστούς, νεότερους αλλά και «μεγάλους παλαιούς», της σκηνής του Oi! – αλλά και όχι μόνο.
Ανάμεσα στους 110 περίπου θεατές μερικοί από τους φίλους που με τίμησαν με την συντροφιά τους ήταν ο Γιώργος ο «Festavis», ένας από τους πρώτους νεορομαντικούς της War Flag of the Sun (εάν ερχόταν και ο αιώνιος κολλητός του, ο Κώστας ο «Werewolf», θα μπορούσα να μιλήσω για ολική επιστροφή στα ‘80’s!!), ο διαχρονικός γίγαντας ο Στέλιος ο πυγμάχος (σε ένα αστραπιαίο guest, που ήταν αρκετό για να σηκώσει το live στο πόδι), ο γερόλυκος «σκινάς» (ή αλλιώς το «λεβεντόπαιδο») ο Τρύφωνας που μπρος στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκόμενων μου χάρισε μια ντουζίνα παλαιά pulp fantasy βιβλία των εκδόσεων Ωρόρα τα οποία κουβάλησε στο live προκειμένου να τα προσφέρει για την βιβλιοθήκη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, ο Σταύρος Λιμποβίσης από τους νεότερους και πολλοί ακόμη.
Όσον αφορά το μουσικό μέρος οι Brainwash και οι Hope for the Weak αποτελούν δυο γερμανικά συγκροτήματα που παίζουν hard core με επιρροές από την νεοϋορκέζικη σχολή. Η εμφάνισή τους ήταν άκρως επαγγελματική, ο ήχος τραχύς, τα μετρήματα σωστά, οι φωνητικές χορδές έσταζαν αίμα. Κορυφαίος στην σκηνή ο (κοινός και για τις δυο μπάντες) μπασίστας. Σοβαρός και λιτός, όργωσε στην κυριολεξία το πεντάχορδό του.
Ωστόσο επειδή το hard core είναι αρκετά μακριά από τις δικές μου μουσικές προτιμήσεις δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για τα δυο αυτά συγκροτήματα και αρκούμαι στην γενική περιγραφή, που μπορεί να αντιληφθεί οποιοσδήποτε διαθέτει γνώσεις πάνω στον σκληρό ήχο. Αντίθετα θέλω να σταθώ περισσότερο στους Έλληνες Battle Dogs.
Το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει για την εμφάνιση του ελληνικού συγκροτήματος είναι ένα μεγάλο εύγε. Οι Battle Dogs απέδωσαν το old school Oi! ύφος τους άψογα. Ατσαλωμένο rock’ n’ roll, «μόρτικα» φωνητικά, γηπεδική και πεζοδρομιακή θεματολογία στους στίχους και μια πολύ καλή διασκευή σε τραγούδι των No Remorse (αν θυμάμαι καλά) συνέθεσαν την συναυλιακή πρόταση με την οποία η ελληνική μπάντα μας έδειξε ότι αποτελεί θεματοφύλακα του αυθεντικά γνήσιου μουσικού στυλ που εκφράζει και υπηρετεί. Είναι προφανές ότι αν δεν είχαν επιλέξει να δηλώσουν μέσω των στίχων που γράφουν την πολιτική τους προέλευση, οι Battle Dogs ενδέχεται να ήταν μια από τις πλέον αναγνωρισμένες punk μπάντες στην Ελλάδα. Όπως και να έχει θεωρώ ότι η σημερινή ελληνική σκηνή του Oi! μπορεί να περηφανεύεται για το γεγονός ότι διαθέτει αυτό το συγκρότημα.
Κλείνοντας δεν έχω παρά να συγχαρώ τους διοργανωτές για την πρωτοβουλία να εργαστούν προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία. Ελπίζω να επαναλάβουν σύντομα ένα ανάλογο εγχείρημα, με συμμετοχή περισσότερων ελληνικών συγκροτημάτων.
Εικόνα 1: Μαθητής Λυκείου στα 1995
Εικόνα 2: Ο Κόναν του Barry Windsor Smith, σύμβολο των παλαιών νεορομαντικών metalheads της War Flag.
Εικόνα 3: Album του Oi! συγκροτήματος Skullhead. Ένα δείγμα από τις πολλές απόπειρες να διαλεχθεί το punk με τον Ρομαντισμό, μέσω του επικού στοιχείου.
Εικόνα 4: Ένα από τα παλιά και αγαπημένα ασπρόμαυρα τεύχη του «Κόναν» που φυλάσσω στην βιβλιοθήκη μου. Του περιοδικού μέσω του οποίου πολλοί νέοι στα 80’s και τα 90’sήρθαν σε επαφή με το επικό στοιχείο της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Εικόνα 6: Σε συναυλία των New Jack, κάπου στα 1993-94.
Εικόνα 7: Στην συναυλία του περασμένου Σαββάτου.
Εικόνα 8: Hope for the Weak.
Εικόνα 9: Battle Dogs.
Εικόνα 9: Battle Dogs.
Σχόλια:
"Καραφλοπάνκηδες" και "Σπαθοφάσιστα", μου έλεγε εκείνα τα χρόνια ένας απ τους απέναντι! Να σαι καλά ψηλέ να μας θυμίζεις τα παλιά.
Ο Ανώνυμος είπε...
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Τιμητική η παρουσία σου στο live φίλε.
Ο Ανώνυμος είπε...
Οι πρώτοι skinhead ήταν Βρετανοί πατριώτες εθνικιστές και αντικομμουνιστές ούτε white power ούτε αντιφασίστες πολύ κάλο άρθρο Σταμάτη.
Ο Ανώνυμος είπε...
Epic ήμουν το μήνυμα για τους skinhead ξέχασα να βάλω το όνομα.
Ο/Η Αλφάδι είπε...
Όσες συμμαχίες επικάδων-σκινάδων-ποζεράδων και άλλων άκυρων και που κάνατε πάντοτε από κάτω σας είχαμε.
Οι σκινάδες προσπάθησαν να σηκώσουν κεφάλι με Κωστέλο, Υποβρύχιο και τους άλλους στη δεκατία του '80 αλλά στο τέλος τους πετάξαμε με κλωτσιές από το κέντρο της Αθήνας.
Οι επικάδες, με εξαίρεση εσένα και πέντε έξι ακόμη που το παίζατε μάχιμοι, δεν έβγαιναν ποτέ να αγωνιστούν για όσα πίστευαν έξω από τους τοίχους των δωματίων τους. Ήσασταν το κίνημα των fanzines.
Παρεμπιπτόντως όσα γράφεις για την επίθεση του καπιταλιστικού life style είναι σωστά, όπως και οι άλλες αναφορές σου.
Δεν βλέπω πάντως τι προοπτική περίμενες να είχε ένα κίνημα που στήριζαν καμιά κατοσταριά νέρντουλες και πέντε το πολύ μάχιμοι. Για να μη μιλήσω για την μόρφωση των skins που είχαν για αρχισυντάκτη στο περιοδικό τους τον υποβρύχιο.
Στα εθνικιστικά πολιτιστικά κινήματα στην Ελλάδα είχατε και έχετε κραχτές αδυναμίες. Λίγο κόσμο, λίγα συγκροτήματα, λίγους αγωνιστές, κανένα μέλλον.
Κάτι ήξεραν στην χ.α που το έριξαν στο Νότη...
Οι σκινάδες προσπάθησαν να σηκώσουν κεφάλι με Κωστέλο, Υποβρύχιο και τους άλλους στη δεκατία του '80 αλλά στο τέλος τους πετάξαμε με κλωτσιές από το κέντρο της Αθήνας.
Οι επικάδες, με εξαίρεση εσένα και πέντε έξι ακόμη που το παίζατε μάχιμοι, δεν έβγαιναν ποτέ να αγωνιστούν για όσα πίστευαν έξω από τους τοίχους των δωματίων τους. Ήσασταν το κίνημα των fanzines.
Παρεμπιπτόντως όσα γράφεις για την επίθεση του καπιταλιστικού life style είναι σωστά, όπως και οι άλλες αναφορές σου.
Δεν βλέπω πάντως τι προοπτική περίμενες να είχε ένα κίνημα που στήριζαν καμιά κατοσταριά νέρντουλες και πέντε το πολύ μάχιμοι. Για να μη μιλήσω για την μόρφωση των skins που είχαν για αρχισυντάκτη στο περιοδικό τους τον υποβρύχιο.
Στα εθνικιστικά πολιτιστικά κινήματα στην Ελλάδα είχατε και έχετε κραχτές αδυναμίες. Λίγο κόσμο, λίγα συγκροτήματα, λίγους αγωνιστές, κανένα μέλλον.
Κάτι ήξεραν στην χ.α που το έριξαν στο Νότη...
Ο Ανώνυμος είπε...
Και οι νεοσσοί της Φλεφαλο το ίδιο με τους προπάτορές τους είναι. Όσο είχαν το Μαμούτο φοιτητή στη νομική και κάτι άλλους έκαναν τα κοκόρια. Τώρα είναι εξαφανισμένοι. Στην καλύτερη να γράψουν κανένα σύνθημα στους τοίχους όταν δεν τους βλέπει κανείς.
Ο/Η GREECE ATTACKS είπε...
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Με γύρισες στην εποχή που ήμουν και εγώ μαθητής λυκείου.
Θυμάμαι σε ένα θρανίο γραμμένο το εξής. ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ DOORS ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟ-WARLORD EPIC METAL!
Θυμάμαι σε ένα θρανίο γραμμένο το εξής. ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ DOORS ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟ-WARLORD EPIC METAL!
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Γιώργο, συνηθιζόταν επίσης να αποκαλούμε τα skin girls "ρενέσες". Και η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι το γιατί.
Ανώνυμε (1), ευχαριστώ πολύ!
Epic, οι πρώτοι skinheads του spirit of '69 μπορεί να ήταν πατριώτες αλλά ταυτόχρονα ήταν και απολίτικοι. Δεν ήταν εθνικιστές. Η εμφάνιση των εθνικιστών skinheads συνδέθηκε άρρηκτα με την w.p σκηνή στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, με τον Ίαν, τον Κρέην και όλη εκείνη την ομάδα που αρχικά υποστήριξε το κόμμα του Εθνικού Μετώπου και ανεξαρτητοποιήθηκε τελικά κάπου στα 1985.
Αλφάδι και Ανώνυμε (2), ζήτω η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Greece Attacks, ψηλά την πολεμική σημαία!
Ανώνυμε (1), ευχαριστώ πολύ!
Epic, οι πρώτοι skinheads του spirit of '69 μπορεί να ήταν πατριώτες αλλά ταυτόχρονα ήταν και απολίτικοι. Δεν ήταν εθνικιστές. Η εμφάνιση των εθνικιστών skinheads συνδέθηκε άρρηκτα με την w.p σκηνή στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, με τον Ίαν, τον Κρέην και όλη εκείνη την ομάδα που αρχικά υποστήριξε το κόμμα του Εθνικού Μετώπου και ανεξαρτητοποιήθηκε τελικά κάπου στα 1985.
Αλφάδι και Ανώνυμε (2), ζήτω η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
Greece Attacks, ψηλά την πολεμική σημαία!
Ο Ανώνυμος είπε...
Αγαπημένα μου γκρουπ skinhead screwdriver no remorse skullhead 4skin resistance77 the wolverine koimpresser και πολλά άλλα από ένα φίλο μου σκινα άρχισα να ακούω oi εννοείται μετάλ ακούω πολλά χρόνια πριν.
Epic
Epic
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Epic, στα διαλείμματα των "μεταλλικών" μουσικων μας ταξιδιών μπορεί να υπάρξει χρονος για να διαπιστώσουμε αν ισχύει η ρήση "Strength through Oi!"
Ο Ανώνυμος είπε...
Να φανταστείς Σταμάτη μεταλ άρχισα να ακούω από τα 19 μου ενώ OI! μόλις το 2009 άρχισα να ακούω και λίγο πανκ και σκιν και ένα τελευταίο μας έλειψες στο ατσάλινο ρόδο.
Epic
Epic
Ο Ανώνυμος είπε...
Mην πτοείσαι Σταμάτη από τα αλφάδια ζήτω η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ έχω να πω και εγώ που με έχουν ταξιδέψει τα άρθρα σας σε φανταστικούς κόσμους και μαγικά βασίλεια.
Epic
Epic
Ο/Η Fentagin είπε...
To "Έξω οι βλάχοι απ' την Αθήνα" το θυμάστε φασιστόμουτρα;
Ο Σπαθόλουρος είπε...
Κορόιδα αντιφάδες μαζί σας καρπαζώνουμε μέταλλα και σκινάδες
Ο dimitris vordonis είπε...
Νιωθω πολυ τυχερος να ανηκω σε οσους εζησαν τους χωρους,μουσικα και οχι μονο ,που αναφερεις γιατι το μεταλ και το oi παντα θα μιλανε μεσα μας,πραγματικα το αρθρο σου με συγκινησε γιατι με ταξιδεψε αρκετα πισω.πολυ cult επισης η αναφορα σου στις αρθρογραφιες του sunknight.Σε χαιρετω αδερφε σταματη.ρομαντικοι και εθνικιστες για παντα.τιμη και δοξα στην ΦΛΕΦΑΛΟ
Υ.Γ.: και που να φανταζοσουν οτι καποια απ τα προσωπα που αναφερεις γνωριζοντουσαν στα 90ς και υπαρχει φωτο...εκπληξη στο inbox σου
Υ.Γ.: και που να φανταζοσουν οτι καποια απ τα προσωπα που αναφερεις γνωριζοντουσαν στα 90ς και υπαρχει φωτο...εκπληξη στο inbox σου
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Δημήτρη, και πάλι εύγε για την διοργάνωση! Περιμένουμε την επόμενη..
Aν και δεν ήμουν παρόν, διαβάζοντας το άρθρο του αδελφού μου Σταμάτη, το μετάνιωσα. Στην επόμενη θα είμαι εκεί. Είμαστε περισσότεροι από ότι νομίζουν κάποιοι. Και όταν η ιστορία κρίνει, θα είμαστε εκεί, να τη γράψουμε ως νικητές...
Εμείς οι"νεοσσοί" της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ είμαστε η αντιπρόταση στην σύγχρονη αισθητική του άμορφου και απροσδιόριστου, με αιχμή του δόρατος την λογοτεχνία του Φανταστικού, την παραδοσιοκρατία στον πολιτικό λόγο και με άρθρα όπως το παραπάνω,καταφέρνουμε μέρα με την ημέρα, μικρές μα χρήσιμες νικες.
Και κάτι ακόμη...έχουμε κάτι που εσείς δεν.... Χιούμορ!
Και κάτι ακόμη...έχουμε κάτι που εσείς δεν.... Χιούμορ!