Από την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι και σήμερα, η ιδεολογία του δυτικού φιλελευθερισμού έχει επιβληθεί στην χώρα μας ως αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Ως θέσφατο. Μολονότι η θεωρητική ρίζα αυτής της πραγματικότητας ανάγεται στην επιρροή του ελληνικού Διαφωτισμού, πίσω απ' αυτήν, στην πράξη δηλαδή, κρύβεται η σχεδιασμένη γεωπολιτική υποταγή του ελλαδικού κράτους στα συμφέροντα των χωρών του δυτικού κεφαλαίου.
Όσες φορές οι Έλληνες ρομαντικοί άνθρωποι του πνεύματος επιχείρησαν να ανατρέψουν αυτό τον συσχετισμό, το πλήρωσαν ακριβά. Κι όσες φορές απέτυχαν, το πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα. Στον Κριμαϊκό πόλεμο, των μέσων του 19ου αιώνα, όταν και βρέθηκαν αντιμέτωπες η Τουρκία με την Ρωσία, εκδηλώθηκε η πρώτη απόπειρα μιας ελληνικής ρομαντικής ιδεολογικής εξέγερσης κατά των δυτικών, οι οποίοι εξανάγκασαν το ελληνικό βασίλειο να υποστηρίξει τους Τούρκους!! Απάντηση των δυτικών ήταν η στρατιωτική-ναυτική κατάληψη του Πειραιά και της πρωτεύουσας από τον γαλλικό στόλο, η εξάπλωση μιας φονικής χολέρας στην Αθήνα και, λίγα χρόνια αργότερα, η έξωση του Όθωνα από τον θρόνο.
Στον 20ο αιώνα, ο Ίων Δραγούμης και όσοι πολιτικοί δρούσαν ανεξάρτητα και δεν ελέγχονταν από τις πρεσβείες των ισχυρών δυτικών κρατών έχασαν την ζωή τους υπό «αδιευκρίνιστες συνθήκες». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η χώρα παραμένει διαρκώς δέσμια στην γεωπολιτική εξάρτηση των δυτικών και δεν καταφέρνει να ασκήσει εξωτερική πολιτική εναλλακτικών συμμαχιών. Κάτι που, ασφαλώς, έχει πληρώσει ακριβά πολλές φορές. Και που κινδυνεύει να ξαναπληρώσει.
Πριν λίγα χρόνια τα καθεστωτικά media της χώρας παρουσίασαν τον Ερντογάν ως τον ταραξία της περιοχής. Και πράγματι ήταν. Γι αυτό κατάφερε να συνομιλεί με την Ρωσία, να είναι πάντα στο πλευρό του συστήματος Μέρκελ-Σόρος και, μέσω της επαφής με τον Πούτιν, να βρει δίαυλο επικοινωνίας με την ομάδα Τραμπ, που στις Η.Π.Α είναι μεν μικρή, αλλά βρίσκεται ακόμη στον λευκό οίκο. Ταυτόχρονα, κατάφερε να αντιμετωπίσει ένα πραξικόπημα, το οποίο χρέωσε στους Κλίντον-Ομπάμα, να εμπλακεί ενεργά, αλλά σε μικρό και ελεγχόμενο βαθμό, στον πόλεμο της Συρίας και να υποστηρίξει έμπρακτα σύμμαχο στον εμφύλιο της Λιβύης.
Στην ουσία, ο Τούρκος πρόεδρος, άπλωσε μια βεντάλια πολλαπλών συνεννοήσεων στην εξωτερική του πολιτική, ξήλωσε τα δίκτυα πρακτόρων που είχαν στήσει οι δυτικοί μέσω των πρεσβειών τους εντός της χώρας του, εκπαίδευσε ομάδες του στρατού του σε κανονικές συνθήκες μάχης, πήρε ρίσκα και πέτυχε έναν μεγάλο βαθμό εθνικής αυτονομίας κινήσεων. Μετά απ' όλα αυτά άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά τις γνωστές τουρκικές γεωπολιτικές αξιώσεις εις βάρος της χώρας μας.
Την ίδια εποχή η Ελλάδα παρέμενε μόνιμα εξαρτημένη απ’ τον δυτικό παράγοντα. Υποταγμένη σε έναν άθλιο υλιστικό ευδαιμονισμό, από την εποχή της εγκαθίδρυσης του «συστήματος Σημίτη» κι έπειτα, θεώρησε το στρατιωτικό ιδεώδες ως κάτι παλιομοδίτικο. Υιοθέτησε την λεγόμενη εξωτερική πολιτική της απεμπλοκής, που στην ουσία ήταν πολιτική παραίτησης από τον γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή.
Έκλεισε την πόρτα στην Ρωσία μετά την έλευση του αισχρού Αντώνη Σαμαρά και του κωλοτούμπα Τσίπρα στην κυβέρνηση. Έκλεισε τις θύρες και στην κυβέρνηση Τραμπ, μετά την εκλογή στην κυβέρνηση της λεγόμενης «αγίας-οικογένειας», πριν λίγους μήνες. Έμεινε μονομερώς στην «ευρωπαϊκή» προοπτική. Την οποία διευθύνει η Μέρκελ, που είναι η πιο στενή σύμμαχος της Τουρκίας!!! Και, πλέον, ακόμη και τα ελλαδικά, συστημικά, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια διαπιστώνουν ότι, πέρα από δηλώσεις συμπαράστασης, κανείς δυτικός δεν θα σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της Ελλάδος απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις (εκτός από την Γαλλία, που έχει δικά της συμφέροντα στην περιοχή, κι αυτή όμως σε επίπεδο δηλώσεων και πιέσεων, όχι σε στρατιωτικό).
Έχει ενδιαφέρον να δούμε με ποιον τρόπο η κυβέρνηση του life style και των ελεεινών πατριδοκάπηλων (τύπου Βορίδη και Άδωνι) θα διαχειριστεί την ανοιχτή πλέον πρόκληση της Τουρκίας. Όταν το μοναδικό ουσιαστικό διπλωματικό όπλο που της έχει απομείνει είναι αυτό που η ελλαδική ελίτ εξουσίας τόσα χρόνια απαξιώνει. Δηλαδή, η αποτρεπτική ισχύς του ελληνικού στρατού. Αλλά επειδή γνωρίζουμε ότι πολιτικό σημείο αναφοράς κι αυτής της κυβέρνησης είναι το «σύστημα Σημίτη», μπορούμε να υποθέσουμε τι έχουν στο νου τους οι κυβερνώντες.
Το ερώτημα είναι αν, όντως, αξίζουμε κάτι καλύτερο ως λαός. Οι τελευταίοι σκεπτόμενοι, «όσοι ζωντανοί» ακόμη Έλληνες, ασφαλώς και αξίζουμε καλύτερες καταστάσεις. Αλλά, μάλλον, είμαστε ακόμη λίγοι.
ΥΓ. Οι φωτογραφίες αποτελούν αναμνηστικά ενθύμια από την στρατιωτική θητεία μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.