«Brexit ή Σοσιαλισμός» ήταν ο τίτλος μιας εφημερίδας, με αφορμή το δίλημμα των βρετανικών εκλογών. Και σε αυτή την φράση συμπυκνώθηκε η νοοτροπία του ιδεολογικού ακρωτηριασμού, που χαρακτηρίζει την Δεξιά και την Αριστερά, ανά τον κόσμο (αμφότερες ιδεολογικά γεννήματα του αστικού πολιτικού κόσμου της νεωτερικότητας, ασχέτως αν ορισμένοι προβοκάτορες της γερμανικής, της αμερικανικής και άλλων πρεσβειών που δουλεύουν για το «σύστημα Μητσοτάκη» εντός του ελλαδικού «εθνικιστικού χώρου», γελοιωδώς, προσπαθούν να το αποκρύψουν, μιλώντας για -δήθεν- αρχαιοελληνικές καταβολές αυτού του παρακμιακής πολιτικού σκεπτικού).
Το βρετανικό Δεξιό κόμμα, πολύ ορθά, πρόκρινε την πατριωτική επιλογή του Brexit ως προοπτική ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας από την πολυεθνική φυλακή των Βρυξελλών. Αλλά συνόδευσε αυτή την επιλογή με ένα οικονομικό πρόγραμμα ανάλγητου φιλελεύθερου καπιταλισμού, που εξαφανίζει το κράτος και τραυματίζει το Δημόσιο προς όφελος του κεφαλαίου.
Το βρετανικό Αριστερό κόμμα, επίσης πολύ σωστά, υιοθέτησε ένα οικονομικό πρόγραμμα, που αν εφαρμοζόταν θα εξασφάλιζε μια κοινωνική συνοχή και ασφάλεια για τους οικονομικά ασθενέστερους. Αλλά συνόδευσε αυτή την επιλογή με την πρόθεση να κρατήσει την χώρα υποταγμένη σε ένα αντιπατριωτικό και καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι η Ε.Ε. Δηλαδή όχι μόνο άγγιξε τα όρια της εθνικής μειοδοσίας, αλλά εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, εφόσον καθείς αντιλαμβάνεται πως οι μηχανισμοί του «συστήματος Μέρκελ» δεν θα επέτρεπαν εύκολα να εφαρμοστεί ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα εντός της Ε.Ε των πλεονασμάτων, ακόμη κι αν η χώρα που θα το εφάρμοζε είχε εθνικό νόμισμα.
Οι πρόσφατες βρετανικές εκλογές φώτισαν, έτσι, με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την αναπηρία που χαρακτηρίζει το ιδεολογικό σκεπτικό των υποστηρικτών της νεωτερικότητας.
Απέναντι σε Δεξιούς και Αριστερούς νεωτεριστές, λοιπόν, σταθήκαμε, στεκόμαστε και θα στεκόμαστε εμείς οι παραδοσιοκράτες εθνικιστές, ρομαντικοί. Εμείς που, κόντρα στους φιλελεύθερους και Δεξιούς ατομικιστές, υιοθετούμε την κορπορατιστική οικονομία της κοινοτικής αλληλεγγύης. Εμείς που, αντίθετα με τους διεθνιστές της Αριστεράς, γνωρίζουμε ότι το έθνος αποτελεί το κύριο πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας.
Εμείς που, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, θα επιδιώκουμε νέα Brexit και ταυτόχρονα σοσιαλισμό.