Η πολιτική του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα, μεταξύ των άλλων, εξυπηρετεί σε ικανοποιητικό βαθμό και τους σχεδιασμούς της Μέρκελ. Ο φόβος και η ανησυχία που δημιουργεί η τουρκική επιθετικότητα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της ελλαδικής κοινής γνώμης στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Ο αποχαυνωμένος μέσος νεοέλληνας εκλιπαρεί για την συμπάθεια του Τραμπ κι ελπίζει σε πρωτοβουλίες του διεθνούς παράγοντα, που θα υψώσουν διπλωματικά τείχη στους τουρκικούς σχεδιασμούς.
Αλλά την ίδια ώρα, κάτω από την μύτη του, η -πιστή στην πολιτική της Μέρκελ- κυβέρνηση Μητσοτάκη μείωσε στο ήμισυ αυτούς που έλαβαν το χριστουγεννιάτικο βοήθημα, έβαλε στον πάγο τα αναδρομικά χιλιάδων συνταξιούχων και ήδη άρχισε να μειώνει τους δικαιούχους του ΚΕΑ. Κι όλα αυτά με τον μέσο Έλληνα να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, να περιμένει την επόμενη πρόκληση των Τούρκων και να θαυμάζει την κατασταλτική πολιτική του υπουργού ΠΡΟ-ΠΟ.
Προσαρμογή στην «ευρωπαϊκή συνθήκη της Μέρκελ» άνευ αντίστασης. Με έναν νεοέλληνα άξιο της μοίρας του. Φτηνό κομπάρσο μιας πολιτικής παράστασης.
ΥΓ. Για τους λίγο μεγαλύτερους σε ηλικία, αυτή η πολιτική νάρκωση θυμίζει την εποχή των κυβερνήσεων Σημίτη. Μια εποχή που το κόστος της πολιτικής της αλητείας θα το πληρώνουμε ως έθνος για χρόνια. Άγνωστο αν θα μπορέσουμε να αντέξουμε το κόστος του remake που βιώνουμε ή αν θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά το συλλογικό σώμα. Σε όσους οι αράδες αυτές φαντάζουν υπερβολικές, ας κάνουν λίγη υπομονή. Γιατί μάλλον είναι υπό την επήρεια της φιλελεύθερης νάρκωσης. Κι όπως συμβαίνει πάντα, το ξενέρωμα θα είναι εφιαλτικό.