από την Μαίρη Ιορδανίδου
Στην καρδιά του Γενάρη που μας πέρασε ήρθαν ξανά στη χώρα μας οι Therion!!! Για μένα ήταν μονόδρομος το να τους απολαύσω για την πέμπτη αισίως φορά μιας και το όνομά τους αποτελεί για μένα σφραγίδα υψηλής μεταλλικής ευδαιμονίας. Σαν όνομα ήδη τους γνώριζα από τις αρχές της δεκαετίας του’ 90. Ωστόσο η καίρια εκείνη στιγμή, κάπου στο 1995, που στο ύφος τους ενσωματώθηκαν επιρροές της συμφωνικής μουσικής όχι μόνο μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αλλά με έκανε να αποκτήσω με την μπάντα μια σχέση ζωής. Ψυχική ανάταση, heavy metal υψηλού επιπέδου, εντρύφηση στον γοτθικό συμφωνικό ήχο με δέλεαρ τις σκληρές κιθάρες που αγαπούσα μέσα σε καθαυτό μεταλλικούς ύμνους.
Ο ευφυέστατος Christopher Johnson, το αεικίνητο μυαλό, η καρδιά κι ο απόλυτος πυλώνας του συγκροτήματος, μετά από ακάματες ζυμώσεις στους κόλπους των Therion, από την εποχή των demos (ήταν πολύ δημοφιλή τότε στο μεταλλικό κοινό που προσέμενε αρκετά για να απολαύσει μια επίσημη κυκλοφορία) ανέβασε κατακόρυφα τον πήχη με το Theli, το Vovin, το «υπερθεϊκό» concept πολυαγαπημένο μου album Secret of the Runes και όλα τα ενδιάμεσα, όχι λιγότερο σημαντικά. Οι Therion είναι το συγκρότημα με πολλές διασκευές μεγάλων συγκροτημάτων όλες δοσμένες ισάξια κι οριακά ανώτερες από τα αυθεντικά κατά τη γνώμη μου σε σημεία...
Φυσικά θα μπορούσα να μιλάω για ώρες με πυξίδα το συναίσθημα σχετικά με τα «θεριά» αλλά κάπου πρέπει να φτάσουμε στο παρόν !!! Η προτελευταία μου εμπειρία από τον χώρο που θα διεξαγόταν η τωρινή τους επίσκεψη το Pireaus Academy (το 2018 μαζί με IMPERIAL AGE, NULL POSITIV και THE DEVIL) με προϊδέασε ευνοϊκά. Περίμενα ότι θα ήμασταν σε γνώριμο, φιλόξενο συμβατό περιβάλλον και συμβατό με το μουσικό εκτόπισμα της αγαπημένης μου μπάντας. Αλλά στην πραγματικότητα βρεθήκαμε μπροστά σε μια άσχημη έκπληξη όταν πλησιάζοντας στον συναυλιακό χώρο επί της οδού Πειραιώς (ονόματι Loulou is Present?!) βιώσαμε ένα συνωστισμό σε κάτι που έμοιαζε με είσοδο. Μπήκαμε στον συναυλιακό χώρο μόλις μετά βίας και βιώσαμε ένα στρίμωγμα πλήρους κονσερβοποίησης όταν επί σκηνής βρίσκονταν οι δικοί μας Serpent Noir (είχαν ανοίξει την συναυλία οι black deathsters Gentihaa που έκαναν ντεμπούτο επί σκηνής), οι οποίοι υπό το κλίμα της δίκαιης αγανάκτησης των θεατών για τα χάλια του χώρου που φιλοξενούσε την συναυλία προσπαθούσαν να μεταδώσουν την cult death black ατμόσφαιρα. Αν και δεν είμαι φανατική του συγκεκριμένου ήχου οι Serpent Noir τα κατάφεραν σε ικανοποιητικό βαθμό παρότι είχαν να αναμετρηθούν και με τον κακό ήχο της κονσόλας.
Kάπου εκεί με απελπισμένο βλέμμα αδυνατούσα να συνειδητοποιήσω ότι όντως μας στρίμωξαν όλους εκεί μέσα. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι έκαναν το λάθος να βγουν για να καπνίσουν και όσοι ήρθαν στην συναυλία αργοπορημένα αργοπορημένα να μην έχουν την δυνατότητα να μπουν στον χώρο. Δεν γράφω άλλα. Τα έγραψα στο φατσοβιβλίο. Μετά από ιώβεια υπομονή κι ανοχή της συναυλιακής δυστοπίας ήρθε η πολυπόθητη ώρα των headliners. Περιμέναμε άπαντες πλέον με κομμένη ανάσα τις πρώτες μαγικές νότες που θα μας εξαφάνιζαν ολάκερο το αρνητικό ψυχικό φορτίο μας. Όπερ και εγένετο. Όχι δια μαγείας βέβαια αλλά δια του μαγεμένου αυλού των Therion. Το μουσικό ταξίδι άρχισε με εισαγωγή το «O fortuna» πριν το σαρωτικό, αλάνθαστο λάκτισμα του «Blood of Kingu»!!!
Eδώ κάπου, προτού χαθεί εντελώς το τόπι, να αναφέρουμε το line up της Leviathan Tour, στο οποίο εκτός του Ηγέτη Christopher Johnson στην κιθάρα και ενίοτε στα φωνητικά ,δίπλα του στέκεται από το 2009 ο εκφραστικότατος Τhomas Vikstrom (φωνή -μορφή ex Candlemass,Stormwind κ.α), ο Christian Vidal στην δεύτερη κιθάρα, η νεραϊδένια Chiara Malvestiti και οι νέες αφίξεις όπως ο Sami Kristian Karppinen στα ντραμς, ο Viking της παρέας Cristopher Davidsson και η υπερσέξυ παρουσία της γυναικάρας με τα κόκκινα Rosalía Sairem στη φωνή (υπεύθυνης για τις κομμένες ανάσες θεατών εξαιτίας της αποκαλυπτικής της περιβολής). Συνεχίζοντας λίγο την παρένθεση θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας σχετικά με την εύστοχη πάντα επιλογή των αμαζόνων που διανθίζουν το γκρουπ. Έξοχες μοναδικές, θηλυκές, γήινες και ονειρικές ταυτόχρονα, που δεν έχουν σχέση με τα τυποποιημένα πλαστικά πρότυπα ομορφιάς των μεταμοντέρνων νεωτερικών μαζικών τάσεων. Για το ταλέντο τους δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ. Ο Κρις ξέρει να διαλέγει συν-εργάτες/εργάτριες (κυριολεκτώ δίνοντας την έμφαση στο δεύτερο συνθετικό για όσους ξέρουν πόσο μεγάλες ψυχοπνευματικές δυνάμεις απαιτούνται για να ανταπεξέλθουν επάξια στις περιοδείες )..
Και συνεχίζω μετά την παρένθεση –ή, μάλλον, η μπάντα γοργά συνέχισε με τη «γέννηση της νόθης Αφροδίτης». Φαντάζομαι πολλοί σαν την αφεντιά μου αυτό που επιθυμούσαν εμφανώς ήταν το set list να βασίζεται στο κλασσικό πυροβολείο της μπάντας κι όχι τόσο στα της τελευταίας δεκαετίας. Αν και το Leviathan στέκεται αρκετά καλά δίπλα στα παλιά και δεν μας ενόχλησε που απολαύσαμε επί σκηνής τις πιο πρόσφατες δημιουργίες, όταν η άκρως γοητευτική καλλίπυγος Rosalia μας προετοίμασε για την έναρξη του επικού «Ginungagap» εκεί πια η φρενίτιδα ξεχείλισε και σοφά ο Κρις, θέλοντας να ρίξει την αδρεναλίνη, μας ταξίδεψε για άλλη μια φορά στη γαλάζια ονειρική «Lemuria.» Εδώ επιτρέψτε στη γράφουσα, για άλλη μια φορά, να παρεκτραπεί και να ομολογήσει ότι το συγκεκριμένο αριστούργημα έχει ιδιαίτερη επίδραση στον ψυχισμό της και λειτουργεί ως ένα καθαρτήριο σε νότες και ημιτόνια, ξεπλένοντάς όλες τις πρόσφατες αλλά και παλιότερες οδύνες του βίου της με δάκρυα ανάμικτης λύπης, χαράς, γλυκιάς απελπισίας κι ευφορίας ....όλα μαζί....
Στο μεταξύ επί σκηνής το ένα έπος ακολουθεί το άλλο. Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Ο κόσμος στην αρένα έδειχνε να έχει παρακάμψει την απαράδεκτη επιλογή χώρου και στα βλέμματα έβλεπες πλέον μόνο ευτυχία κι απόλαυση. Αυτό με έκανε ιδιαίτερα αισιόδοξη για τα υψηλά μουσικά κριτήρια συνανθρώπων μου που τους περισσότερους δεν τους είχα ξαναδεί. Πολύ όμορφη αίσθηση κι ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ακολούθησαν τα γνώριμα «Αbraxas», «An arrow from the sun», «Wine of Alluqah» που κι αυτά όπως τα περισσότερα από τα προηγούμενα κατέχουν μόνιμη θέση στη φαρέτρα των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας και όχι αδίκως. Στο «Cults of shadow» η γράφουσα αρχίζει να χοροπηδάει, μαινόμενη πλέον, όσο της επέτρεπε ο στενός χώρος. Έπειτα έπαιξαν το πρόσφατο «Leviathan» και στο «Asgard» για να φτάσουμε στο «Son of the staves of time» και εγώ παραληρώ σχεδόν εκστασιασμένη (εδώ να τονίσω ότι ο Thomas Vikstrom είναι κα-τα-πλη-κτι-κός, ένας άνθρωπος της κλασικής μουσικής στους κόλπους της μπαντάρας αν και η μέγιστη αδυναμία μου ήταν και θα είναι ο Mats Leven κι αυτό δεν αποτελεί καν διπλωματικό μυστικό χαχα!!)
Ώσπου έφτασε η στιγμή του «Vovin» να μας αφανίσει μαζί με το «To Megatherion». Μαγική αποθεραπεία κι απρόσμενο γλυκό φινάλε το απίστευτο λυρικό «Quetzalcoatl» από το Lemuria...Έτσι για να αποχωρήσουμε απόλυτα ικανοποιημένοι.
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πω πως και το έχασα αυτό, μυρωδιά δεν πήρα
Ο Κρητικός είπε...Ωραια παρουσίαση! Αν και δεν ειμαι του συμφωνικού με ψήσατε. Ωραία και η επιλογή κομματιών.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εξαιρετική παρουσίαση!Νιώσαμε σαν να ειμασταν εκεί!
Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια παιδιά!