του Draug
O σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θεμελιώδες, υπαρξιακό πρόβλημα˙ ζει σε έναν νεκρό, αποϊεροποιημένο κόσμο. Ακόμα και αν δεν είναι συνειδητά υλιστής ή ρασιοναλιστής η κυρίαρχη αυτή τάση της εποχής μας εσωτερικοποιείται από μικρή ηλικία και καθορίζει την βαθύτερη αντίληψη και εμπειρία που έχει για τον κόσμο και το περιβάλλον του. Ο άνθρωπος σήμερα, έχοντας ο ίδιος «πετρώσει» εσωτερικά, μετατρέπει σε νεκρή πέτρα ό,τι αγγίξει η ματιά του. Αν δεν σπάσει αυτή την διανοητική φυλακή, στην οποία βρίσκεται υποταγμένος εσωτερικά, κάθε ιδεολογική εναντίωση στις κυρίαρχες φιλοσοφικές τάσεις της εποχής θα είναι επιφανειακή και μάταιη.
Στο άρθρο αυτό θέλω να παραθέσω κάποιες σκέψεις του σπουδαίου συγγραφέα J.R.R Tolkien που έχουν ενδιαφέρον για το θέμα μας. Πιστεύω πως η φανταστική λογοτεχνία, οι μύθοι, οι θρύλοι και η ρομαντική κοσμοθέαση, αν εκτός από μια επιφανειακή αισθητική προσέγγιση γίνουν βίωμα, μπορούν να αποτελέσουν το θεμέλιο μιας εσωτερικής μεταμόρφωσης και νέας, αναγεννημένης προσέγγισης του κόσμου μας. O ίδιος ο Tolkien το είχε περιγράψει αυτό ως μια «επιστροφή και ανανέωση», μια «ανάκτηση» της καθαρής όψης των πραγμάτων.
Ο καθηγητής μας προσφέρει και μια γλαφυρή περιγραφή της διαφοράς της σύγχρονης οπτικής, με αυτή που για ευκολία συνεννόησης θα χαρακτηρίσουμε «προ-νεωτερική».
«Κοιτάζεις τα δέντρο και τα λες «δέντρο», και πιθανώς δεν σκέφτεσαι δεύτερη φορά την λέξη. Αλλά δεν ήταν «δέντρο» μέχρις ότου κάποιος το ονομάσει έτσι. Καλείς ένα αστέρι «αστέρι», και λες πως πρόκειται απλά για μια μάζα νεκρής ύλης που ακολουθεί μια μαθηματική τροχιά. Αλλά αυτή είναι μονάχα η δική σου οπτική. Έτσι περιγράφοντας και ονομάζοντας τα πράγματα απλώς εφευρίσκεις τους δικούς σου όρους για αυτά»[1]. [1]
Οι λέξεις αυτές («δέντρο», «αστέρι») ήταν (στις αρχικές τους μορφές) ονόματα δοσμένα σε αυτά τα αντικείμενα από ανθρώπους με πολύ διαφορετικές αντιλήψεις, που έβλεπαν το κόσμο με εντελώς άλλη ματιά:
«...τα αστέρια σαν ζωντανό ασήμι, αρπάζοντας φωτιά στον ρυθμό της αιώνιας μουσικής. Την γη σαν την μήτρα απ’ όπου τα πάντα γεννιούνται, τον ουρανό σαν γεμάτους πολύτιμους λίθους. Την δημιουργία όλη σαν υφασμένη από μύθο, διακοσμημένη με μοτίβα ξωτικά»[2].
Γι’ αυτούς ο κόσμος ήταν ζωντανός, γεμάτος μυθικά όντα. Σε μια τέτοια αντίληψη η «μαγική» αντίληψη της πλάσης, αντιπαραβάλλεται με την στείρα, υλιστική προσέγγιση της εποχής μας. Η φανταστική λογοτεχνία, οι μύθοι και οι θρύλοι μπορούν να μας δώσουν τα εναύσματα ώστε, σιγά σιγά, να μάθουμε ξανά να αντικρίζουμε τον κόσμο με καινούργια μάτια και ανοιχτά αυτιά. Η νέα αυτή οπτική είναι ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια (και ανάγκη) για επανα-ιεροποίηση της ζωής. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η οπτική αυτή δεν συνεπάγεται μια αποκλειστικά νατουραλιστική «θεοποίηση» του κόσμου, όπως κάποιοι προοδευτικοί λανθασμένα αποδίδουν στους αρχαίους (και πολλοί πειθήνια αποδέχονται από αντίδραση στον Χριστιανισμό). Ο Tolkien διαχωρίζει τα επίπεδα (σε απόλυτη συμφωνία με την ευρωπαϊκή Παράδοση) και η μαγική όψη της φύσης, τόσο της ορατής όσο και της (συνήθως) αόρατης, δεν αποκλείει την υπερβατική διάσταση του Δημιουργού.
Ο Tolkien, επιπλέον, απορρίπτει ρητά την νατουραλιστική ερμηνεία των μύθων και θρύλων που κυριάρχησε κατά την νεωτερικότητα και συνέβαλε τα μέγιστα στην ολοκληρωτική επικράτηση μιας υλιστικής κοσμοθέασης.
«Κάποτε η κυρίαρχη ερμηνευτική αντίληψη ήταν πως όλα αυτά (η μυθολογία) έχουν τις ρίζες τους σε «φυσικούς - μύθους». Οι Ολύμπιοι θεοί ήταν προσωποποιήσεις του ήλιου, της αυγής, της νύχτας και ούτω καθ’ εξής και όλες οι ιστορίες που λέγονταν για αυτούς ήταν αρχικά μύθοι (αλληγορίες θα ήταν μια καλύτερη λέξη) των φυσικών φαινομένων και διαδικασιών. (...) Αυτό μοιάζει για μια αντιστροφή της αλήθειας. Όσο πιο κοντά είναι ο, έτσι καλούμενος, «φυσικός μύθος» ή η αλληγορία, στο υποτιθέμενο αρχέτυπό της, τόσο λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, και τόσο λιγότερο είναι ικανός να διαφωτίσει το οτιδήποτε για τον κόσμο»[3].
Οι μύθοι και οι θρύλοι δεν είναι απλές αισθητικές και καλλιτεχνικές απεικονίσεις φυσικών φαινομένων, που με το πέρασμα του χρόνου παίρνουν την μορφή ιστοριών. Αντιθέτως, εκφράζουν όψεις της φύσης που συνήθως παραμένουν αθέατες και, στις λαμπρότερες εκφράσεις τους, αποτυπώνουν «αλήθειες» υψηλότερης τάξης, που η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να αγγίξει.
«Πιστεύω πως οι θρύλοι και οι μύθοι είναι εν πολλοίς γεμάτοι «αλήθεια», και παρουσιάζουν όψεις της αλήθειας που μπορούν μόνο μέσω αυτού του τρόπου να γίνουν αντιληπτές. Και πριν πολύ καιρό κάποιες αλήθειες και τρόποι τέτοιου είδους ανακαλύφθηκαν και πάντοτε θα επανεμφανίζονται»[4].[…]
«Ήρθαμε από τον Θεό, και αναπόφευκτα οι μύθοι που υφαίνουμε, παρ’ όλο που ίσως περιέχουν λάθη, θα αντανακλούν ένα θραύσμα του αληθινού φωτός, της αιώνιας αλήθειας που είναι με τον Θεό. Πράγματι, μόνο μέσω της μυθοπoιίας, μονάχα γινόμενος «υπο-δημιουργός» και ανακαλύπτοντας ιστορίες, μπορεί ο Άνθρωπος να ονειρεύεται την κατάσταση της τελειότητας που γνώριζε πριν την Πτώση. Οι μύθοι μας ίσως είναι εσφαλμένοι, μα πάντοτε πορεύονται, έστω και αβέβαια, προς το αληθινό λιμάνι, ενώ η υλιστική «πρόοδος» οδηγεί μόνο προς την χάσκουσα άβυσσο και το Σιδηρούν Στέμμα της δύναμης του Κακού».[5]
Η ιδέα του «υπο-δημιουργού» στην σκέψη του Tolkien έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ο άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού αντανακλά την ιδιότητα της δημιουργίας μέσα στο δικό του επίπεδο. Είναι με αυτό τον τρόπο (και χάριν της «κατ’ εικόνα» φύσης του) που δύνανται να αποτυπωθούν αλήθειες και νοήματα υψηλότερης τάξης, «θραύσματα του αληθινού φωτός». Το «εργαλείο» που επιτρέπει αυτή την υπέρβαση δεν είναι παρά η αγνά δημιουργική φαντασία και έμπνευση του ανθρώπου που προσεγγίζει ανάλαφρα, ελεύθερα, με ανόθευτη καρδιά και με την καθαρή ματιά που προαναφέραμε την πραγματικότητα.
Με αυτά τα λόγια του Tolkien φαίνονται ξεκάθαρα τα στέρεα θεμέλια πάνω στα οποία είναι βασισμένη η παραδοσιακή, «μυθική» (θα λέγαμε και «Ρομαντική») αντίληψη για τον κόσμο, την φύση και την ανθρώπινη κατάσταση. Όχι σε μια χαοτική και εγωιστική υποκειμενικότητα, αλλά σε αιώνιες Αλήθειες, τις οποίες ο άνθρωπος δύναται να προσεγγίσει φτάνει να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της εσωτερικής του «ανανέωσης». Όχι σε μια άρνηση να δούμε την πραγματικότητα (όπως θα κατηγορούσαν οι θιασώτες της υλιστικής προόδου), αλλά στο να αντικρίζουμε την πραγματικότητα όπως ήμασταν προορισμένοι να την βλέπουμε[6].[6]
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε μια σχετική προτροπή του Novalis:
«O κόσμος πρέπει να γίνει Ρομαντικός. Μονάχα έτσι μπορεί κάποιος να ξαναβρεί το πρωταρχικό νόημα. Το να κάνεις τον κόσμο Ρομαντικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά να τον ανυψώσεις ποιοτικά σε μια υψηλότερη δύναμη. Σε αυτή την διαδικασία ο κατώτερος “εαυτός” γίνεται ένα με έναν υψηλότερο “εαυτό”. (…) Προικίζοντας το τετριμμένο με ένα υψηλότερο νόημα, το κοινότυπο με μια αίγλη μυστηρίου, το γνωστό με την αξία του αγνώστου˙ έτσι το κάνω Ρομαντικό»[7]. [7]
Υ.Γ. 1: Όταν μιλάει για «μύθους» ο Tolkien δεν αναφέρεται αποκλειστικά στην κλασσική μυθολογία της αρχαιότητας.
Υ.Γ. 2: Ο Tolkien χρησιμοποιεί τον όρο «fairy-story», τον οποίο η λέξη «παραμύθι» δεν μεταφράζει ικανοποιητικά. Περιλαμβάνει από θρύλους, μύθους, ιπποτικά ρομάντζα και λαϊκές παραδόσεις μέχρι τμήματα της νεώτερης φανταστικής λογοτεχνίας. Το βασικό κριτήριο είναι η κεντρική θέση μιας πραγματικής και συνάμα «μαγικής», «ξωτικής» (faerie) διάστασης, καθώς και η αλληλεπίδραση του ανθρώπινου στοιχείου με αυτή.
[1] Humphrey Carpenter, J. R. R. Tolkien: a Biography, Houghton Mifflin Company, 2014, σελ. 150.
[2] Πεζή απόδοση από το ποίημα του Tolkien Mythopoeia.
[3]Tolkien, On Fairy-Stories, Harper Collins Publishers, 2008, σελ. 42.
[4] Humphrey Carpenter, Chr. Tolkien, Τhe Letters of J.R.R Tolkien, (επιστολή υπ’αριθμόν 131)..George Allen & Unwin, σελ. 169.
[5] Ο.π. σελ 151.
[6] Tolkien, On Fairy-Stories, Harper Collins Publishers, 2008, σελ. 67
[7] Novalis: Philosophical Writings, State of New York University Press, 1997, σελ. 60.
Οι εικόνες που συνοδεύουν το άρθρο αποτελούν έργα του ζωγράφου Alan Lee
Σχόλια:
"Προικίζοντας το τετριμμένο με ένα υψηλότερο νόημα, το κοινότυπο με μια αίγλη μυστηρίου, το γνωστό με την αξία του αγνώστου˙ έτσι το κάνω Ρομαντικό."
Κάθε φορά ανατριχιάζω με αυτό το απόσπασμα και με το άλλο του Novalis:
"Philosophieren ist dephlegmatisieren, vivifizieren."
Όταν "απο-φλεγματοποιείς" τον κόσμο, όταν του δίνεις ζωή, τότε φιλοσοφείς. Το να κάνεις, δηλαδή, τον κόσμο Ρομαντικό, είναι ακριβώς το να φιλοσοφείς.
Και:
"Το βασικό κριτήριο είναι η κεντρική θέση μιας πραγματικής και συνάμα «μαγικής», «ξωτικής» (faerie) διάστασης, καθώς και η αλληλεπίδραση του ανθρώπινου στοιχείου με αυτή."
Έχει αποκληθεί αυτό το είδος τέχνης και Μαγικός Ρεαλισμός (magical realism). Υπάρχει στους μεγάλους Λατινοαμερικανούς του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Αλέχο Καρπαντιέ), αλλά, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ρίζα του βρίσκεται στις τρεις εκείνες μεγάλες φιγούρες της περιόδου της σταδιακής μετάβασης της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας από τον Ρομαντισμό στον Ρεαλισμό.
Τον Χόφμαν, τον Γκόγκολ και τον Ντίκενς.
Αυτοί οι τρεις ήταν που έδεσαν το φανταστικό με το καθημερινό, το μαγικό με το ρεαλιστικό, το ξωτικό με το γήινο, για να πουν ιστορίες με πυρήνα διδακτικό ως προς το πραγματικό γίγνεσθαι, μέσα από το μορφολογικό περίβλημα της παραμυθένιας, της πιο εξωτικής ρομαντικής μυθοπλασίας.
Τον πρώτο ρομαντικό σατιρικό, τον Χόφμαν, ας μην τον ξεχάσουμε. Θα έχουμε διαπράξει ύβρη ενάντια στον Πόε, τον Μπαλζάκ, τον Γκόγκολ, τον Σκοτ, τον Βάγκνερ, τον Ντοστογιέφσκι, αν ξεχάσουμε αυτόν που όλοι εκείνοι έβλεπαν ως δάσκαλο.
"Unlike other romantics, Hoffmann was a satirist. He saw the reality surrounding him with unusual keenness, and in this sense he was one of the first and sharpest realists. The smallest details of everyday life, funny features in the people around him with extraordinary honesty were noticed by him. In this sense, his works are a whole mountain of delightfully sketched caricatures of reality. But he was not limited to them. Often he created nightmares similar to Gogol’s Portrait. Gogol is a student of Hoffmann and is extremely dependent on Hoffmann in many works, for example in Portrait and The Nose. In them, just like Hoffmann, he frightens with a nightmare and contrasts it to a positive beginning ... Hoffmann’s dream was free, graceful, attractive, cheerful to infinity. Reading his fairy tales, you understand that Hoffmann is, in essence, a kind, clear person, because he could tell a child such things as The Nutcracker or The Royal Bride – these pearls of human fantasy."
(Lunacharsky)
Μ' αυτό τον τρόπο μπορεί ένας Ρομαντικός να είναι κριτικός της κοινωνίας, χωρίς να εγκαταλείπει τη μορφή της υψηλής φαντασίας. Σε αυτή την παράδοση ανήκαν οι Τόλκιν και Λάβκραφτ, αλλά κι ο Χάμσουν, κι ο νεαρός Γκόρκι, και οι προαναφερθέντες Λατινοαμερικάνοι.
Ευχαριστούμε γι' αυτό σου το άρθρο φίλε Draug.
Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια! H σκέψη του Novalis είναι τεράστιο κεφάλαιο, πραγματικά αξίζει να μελετηθεί σοβαρά. Και κινείται προς παρόμοια κατεύθυνση, όπως σημειώνεις.
Ενδιαφέρουσες οι σημειώσεις σου. Με το ρεύμα του "μαγικού ρεαλισμού" δεν έχω καμία επαφή, οπότε δεν θα εκφράσω γνώμη εδώ. Αλλά ελπίζω να βρω χρόνο να επανέλθω για κάποια από τα υπόλοιπα
Ο Μποβιατσος Κων/ος είπε...Εύγε αγαπητοί.Αγγιξατε 100% το θέμα. Σε μια εποχή κατάρρευσης και πνευματικής παρακμής, η νέα τάξη προσπαθεί να μηδενίσει κάθε στοιχείο της ευρωπαϊκής κουλτούρας και ο τεράστιος Τολκιν ειναι και αυτός θύμα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν ένα βιβλιαράκι σχετικό με τον Τολκιν από έναν μεγάλο Γερμανό φιλόλογο, ενάντια στην επίθεση του μηδενισμου.
Ονομάζεται Τολκιν Ευρωπη και ηΠαράδοση ..
Καλή συνέχεια παιδια
Ενδιαφέρουσα κυκλοφορία ακούγεται, θα την ψάξω σίγουρα!
Εξίσου μεθοδική δουλειά κάνετε και εσείς με το να δίνετε βήμα έκφρασης σε νέους αρθρογράφους. Συγχαρητήρια και κρατήστε τις σημαίες ψηλά. Το σύστημα εξουσίας ελέγχει τα κοινοβούλια και τις κοινωνίες της Ευρώπης μας. Θα δυσκολευτεί πολύ να ελέγξει την ευρωπαϊκή ιστορία των ιδεών. Σε αυτό το πεδίο μάχης έχουμε εμείς το πλεονέκτημα και προσφέρεται για ιδεολογικό καταδρομικό αγώνα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ευχαριστούμε ανώνυμε
Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον λατινομερικάνικο μαγικό ρεαλισμό "ρεύμα", καθότι βασικά πρόκειται για τον Μάρκες και τους επίδοξους (και πάντα μέτριους έως κακούς) αντιγραφείς του. Δλδ δεν έχουμε να κάνουμε με μια συγκροτημένη λογοτεχνική κίνηση με σαφείς οριοθετήσεις και εκπροσώπους με ρητή γνώση των αρχών και των στόχων που διέπουν το έργο τους, όπως συνέβαινε πχ στον υπερρεαλισμό, τον νατουραλισμό, τον κοινωνικό ρεαλισμό κτλ ή τις διάφορες "εθνικές σχολές" μυθιστοριογραφίας.
Χωρίς να κατέχω ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στην θεωρία της λογοτεχνίας, και ορμώμενος αποκλειστικά από τον θαυμασμό στον Μάρκες και τα "100 χρ μοναξιά", παρακολουθούσα στενά τους θεωρούμενους επιγόνους του, αλλά, πέραν της καθαρά λογοτεχνικής τους παραγωγής, δεν βρήκα κάποιο συγκεκριμένο "μανιφέστο", κάποια διακήρυξη, για το τι εστί τέλος πάντων "λατινοαμερικάνικος μαγικός ρεαλισμός", παρά μόνο ίσως κάποιες δημοσιογραφικού τύπου αναλύσεις βιβλιοκριτικών για τη σχέση φανταστικού-πραγματικού υπό το πρίσμα μιας (υποτιθέμενης) μη δυτικής, λατινοαμερικάνικης οπτικής. Εντάξει, σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι a priori καταδικαστέο, το πρόβλημα είναι αλλού.
Έχουμε και λέμε... Το "σπίτι των πνευμάτων" της Αλιέντε (καθαρή απόπειρα ξεπατικωτούρας του "100 χρόνια μοναξιάς", με αντιγραφή ολόκληρων παραγράφων) διατηρεί κάπως την γοητεία της γραφής και εγκιβωτίζει σε χιλιανά backgrounds τα γνώριμα κολομβιανά μοτίβα του δασκάλου, επεκτείνοντας και "εξελίσσοντάς" τα, από ένα σημείο και μετά, εντός μεταμοντέρνων πλαισίων (έχει εκτενείς αναφορές στο New Age και τις εισαγόμενες ανατολικές θρησκείες, την ομοφυλοφιλία, τα φλεγόμενα αμφιθέατρα των 60s/70s). Από την άλλη, η Εσκιβέλ είναι για 15χρονες, μην ασχοληθείτε καθόλου, παρά ταύτα και εδώ έχουμε βαρύ το αποτύπωμα της επιρροής του Μάρκες.
Ορισμένοι σύγχρονοι μη λατινοαμερικάνοι που κατηγοριοποιούνται στο εν λόγω ύφος (όπως ο Ιάπωνας Haruki Murakami, ο γνωστός για την επίθεση που δέχθηκε πρόσφατα Σαλμάν Ρουσντί, ο Yann Martel του Life of Pi), ενώ τό 'χουν με το γράψιμο -ειδικά ο πρώτος-, φαίνεται να ακολουθούν τα trends της εποχής και να εστιάζουν περισσότερο στο πως θα πουλήσουν "τριτοκοσμιλίκι" και "εξωτικό/μη ευρωπαικό πολιτισμό" σε λευκά woke κολεγιόπαιδα που ψοφάνε για τέτοια, παρά να δώσουν κάτι που αξίζει και θα μείνει εσαεί στις βιβλιοθήκες μας. Επίσης, τα "μαγικά"/εξωπραγματικά στοιχεία φαντάζουν ψεύτικα, σχεδόν φυτευτά, σαν να να τα παραχώνουν στην αφήγηση μόνο για καθαρά εμπορικούς λόγους προς φθηνή τέρψη του αναγνωστικού κοινού του είδους. Το ίδιο και με τις μουσειακού τύπου εθνολογικές αναφορές, που αναπαράγουν το στερεότυπο του "ευγενούς αγρίου" στα πλαίσια της μεταμοντέρνας λίμπεραλ μυθολογίας, αγγίζοντας έτσι για τα καλά τα όρια του γκροτέσκο. Δεν ξέρω αν κάτι ανάλογο παρατηρείται σε όλο το φάσμα της λογοτεχνίας του φανταστικού, πάντως οι συγκεκριμένες περιπτώσεις αφήνουν πικρή γεύση. Ο οδοστρωτήρας τους πήρε παραμάζωμα όλους. Btw, το "Kafka on the Shore" του Μουρακάμι είναι καλό.
Τους κατά πολύ προγενέστερους Μπόρχες και Καρπεντιέ δεν θα τους κατέτασσα κάτω από το συγκεκριμένο tag. Τα έργα τους (όσα διάβασα εγώ τέλος πάντων) κινούνται σε διαφορετικό mood, με την παραμυθική ατμόσφαιρα να απουσιάζει και την χρήση του εξωπραγματικού να τίθεται αποκλειστικά στην υπηρεσία του συμβολισμού και της αλληγορίας, αν και φυσικά αποτελούν βασική επιρροή των ανωτέρω -του Μάρκες συμπεριλαμβανομένου- δεν το συζητάμε. Όπως δεν θά 'βαζα στον μαγικό ρεαλισμό και κάνα Πάολο Κοέλιο (μπλιαχ), από τους νεότερους.
Anyways, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.. εκεί βρίσκεται η πηγή, και αν διαβάσει κάποιος τα βασικά του είναι σαν να τα έχει διαβάσει όλα. Για τον γερμανικό μαγικό ρεαλισμό και κατά πόσο επηρέασε τους λατινοαμερικάνους δεν έχω ιδέα, αν και προφανώς θα τον είχαν υπόψιν τους, όπως και τον υπερρεαλισμό και άλλα αντίστοιχα μοντέρνα ευρωπαικά ρεύματα. Δεν αποκλείεται όμως να πρόκειται για δύο διαφορετικές κατηγορίες με το ίδιο όνομα...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ναι πολλοί μέτριοι έχουν πάει να πατήσουν στο στυλ του Μαρκές και κανένας πραγματικά δεν τον φτάνει. Διαβάστε Μαρκές. Α, και κάντε καινούριο συκώτι από τα γέλια με το παρακάτω τουιτερικό ΝΔ-τρολ που κράζει Μαρκές χωρίς να τον ξέρει για έναν τίτλο βιβλίου του που έτυχε να δει σε ένα βιβλιοπωλείο. Όλη η συζήτηση, ένα νεοελληνικό διαμάντι:
https://twitter.com/vel_theGreek/status/1635261701762465794
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ναι. Γνωστό εδώ και λίγο καιρό. Αποτυπώνει το μορφωτικό επίπεδο του μέσου νεοδημοκράτη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Χόφμαν πράγματι ήταν αυτός που πήρε τον μαγικό ιδεαλισμό του δασκάλου του, Νοβάλις, και του προσέδωσε ρεαλιστικά (με την έννοια της χρήσης της φαντασίας ως αλληγορίας για καθημερινά γήινα γεγονότα) στοιχεία. Κι ο σουρεαλισμός είχε τέτοια χοφμανικά στοιχεία όντως. Αλλά τεχνικά ο C είναι σωστός σε αυτό που λέει ότι ο λατινοαμερικάνικος μαγικός ρεαλισμός είναι ξεχωριστό ρεύμα.
Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό άρθρο Draug!
Είναι πολύ ενθαρρυντικό να ασχολούνται νέα άτομα με τον Όμηρο των Αγγλοσαξόνων! Όντως ο μοντέρνος άνθρωπος είναι πλήρως εκτός πραγματικότητας. Ο υλιστής, αντιπνευματικός άνθρωπος της μετανεωτερικότητας ενώ νομίζει ότι θα λυθούν όλα του τα προβλήματα από την "επιστήμη"(faith based assumption) δεν σταματάει για να κοιτάξει τα άστρα, τα ζώα που τον περιτριγυρίζουν ούτε καν τους δικούς του ανθρώπους(τους οποίους και θεωρεί απλά λίγο πιο ευφυή ζώα!).
Σκέψου να είναι τόσο περιορισμένη και, τυποποιημένα, μοντέρνα η σκέψη σου όπου όταν αντικρίζεις έναν άνθρωπο να μην βλέπεις μια ψυχή, μία συνείδηση, ένα "μυαλό" αλλά να βλέπεις ένα δίποδο πλάσμα όπου όλη του η προσωπικότητα του είναι αποτέλεσμα "χημικών διεργασιών του εγκεφάλού του". Πέραν του ότι αυτή η σκέψη δημιουργεί μυριάδες φιλοσοφικά προβλήματα (άλυτα από του θιασώτες του υλισμού) δημιουργεί ακόμη ένα...αυτό της ελευθέρας βούλησης. Πως μπορείς να τα βάλεις λοιπόν με μία "χημική διεργασία" αφού οι "πράξεις αυτού του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα του εγκεφάλου του";
Όπως κατάλαβες φίλε Draug δεν έχουμε ξεχάσει μόνον το να βλέπουμε την φύση και τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, Ιδέες από το "μυαλό" του Θεού, αλλά έχουμε ξεχάσει ότι και εμείς είμαστε κομμάτι αυτού του μεταφυσικού puzzle.
Συνέχισε να γράφεις για τον Τόλκιν. Ειδικά αυτούς τους καιρούς των "queer Tolkien scholars", ορμώμενων εξ Αγγλίας, πρέπει όσοι ζωντανοί να σώσουμε (ότι σώζεται) από το έργο του Καθηγητή. Να ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή όπου τα βιβλία του Καθηγητή θα θεωρηθούν μη πολιτικά ορθά, from the powers that be, και θα ξαναγραφτούν από την φιλελεύθερη αστυνομία σκέψης.
Και πάλι μπράβο σου! Περιμένουμε ξανά άρθρό σου!
Σε ευχαριστώ πολύ Αχιλλέα! Συμφωνώ απολύτως με αυτά που γράφεις. Ειδικά στο τελευταίο, φαντάσου μια "προσαρμογή" του έργου του σε στυλ "Rings of Power". Ανατριχιαστικό
Κατα την ΦΛΕΦΑΛΟ ηταν δικαιος ο αγωνας που εκανε η οργανωση της R.A.F. ; Ηταν εθνικομπολσεβικικη ή ως καθαρα μαρξιστικη, εναντια στις ιδεες μας;
Δίκαιος μπορεί να ήταν, αλλά εμείς δεν είμαστε υπέρ της τρομοκρατίας/ένοπλης πάλης, όπως θες πες την. Γιατί, υπό τις μεταπολεμικές συνθήκες που ισχύουν μέχρι σήμερα, είναι αδύνατο να ανατραπεί η εξουσία ενός ευρωπαϊκού κράτους με τέτοιες βλακώδεις μεθόδους. Το ίδιο συνέβαινε βέβαια και προπολεμικά. Αυτός ήταν ο λόγος που έσπρωξε τον Χίτλερ στην αγκαλιά της Δεξιάς. Υπήρχαν μελέτες που έδειχναν ότι ακόμη και αν συμμαχούσαν τα ένοπλα κομματικά τμήματα των εθνικοσοσιαλιστών και των κομμουνιστών θα έχαναν σε μια σύγκρουση με την αδύναμη Ράιχσβερ. Αν δεν μπορούσαν εκείνα τα ένοπλα κόμματα είναι σε θέση ο καθένας να υποθέσει τι συνέβη με τα μεταγενέστερα.
Κοντολογίς η τρομοκρατία/ένοπλη πάλη είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων και το μόνο που μπορεί να αποφέρει είναι αθώα θύματα ανάμεσα στα πολιτικά καθάρματα που μπορεί να έχει βάλει στο στόχαστρο πριν εξαρθρωθεί. Ο χώρος στον οποίο έχουμε το πλεονέκτημα είναι αυτός των ιδεών και της αισθητικής. Εκεί που διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και που είναι δύσκολο να πιάσουν τόπο οι κρατικές απαγορεύσεις. Από εκεί ξεκινούν όλα.
Ο Warlord είπε...Έτσι είναι. Σε οργανωμένο κράτος (και όχι failed state με ανοικτές εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις) δεν υπάρχει δυνατότητα επιτυχίας αυτής της τακτικής. Ίσα ίσα που ευνοεί και το καθεστώς. Όσο ελκυστική και αν φαντάζει η ιδέα μιας ομάδας ανδρών που θα "μοιράζει" δικαιοσύνη αυτή την στιγμή είναι ανέφικτο και αντιπαραγωγικό
Ο Αχιλλέας είπε...Συμφωνώ και με τον admin και με τον Warlord. Σε οργανωμένες κοινωνίες, οι οποίες δεν αποτελούν εμπόλεμη ζώνη, μόνον κακό θα έκανε μία οργάνωση από αριστερούς ή συντηρητικούς “punishers”. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι τόσο βολικά για το σύστημα όπου τα χρησιμοποιεί στο 100% για να περάσει την εκάστοτε πολιτική του. Μάλιστα όταν συμπίπτουν χρονικά τρομοκρατικές ενέργειες με θέματα για τα οποία γίνεται έντονη συζήτηση το πράγμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο και υπόγειο.
Για να μιλήσουμε ανοιχτά. Είμαστε, ακόμη και εν έτει 2023, σίγουροι για τον ρόλο και τα μέλη της 17 Νοέμβρη; Γνωρίζουμε πραγματικά τι συνέβη τα «χρόνια του μολυβιού» στην Ιταλία; Όπου οι αριστεροί κατηγορούσαν του φασίστες για τρομοκρατικές ενέργειες και τούμπαλιν; Λύθηκε ποτέ το μυστήριο με την τρομοκρατική ενέργεια, στην Οκλαχόμα, του Timothy McVeigh ο οποίος, υποτίθεται, ότι πραγματοποίησε αυτή την ενέργεια επειδή διάβασε ένα βιβλίο του William Pierce;
Μάλιστα το Oklahoma city bombing όπως είναι γνωστό είχε ως θύμα και έναν αφροαμερικανό αστυνομικό ονόματι Yeakey, ο οποίος δολοφονήθηκε, καθώς ήταν από τους πρώτους responders στο σημείο της έκρηξης. Όλοι οι συνάδελφοι του ανέφεραν ότι τα λόγια του ήταν “They are not telling the truth”, προφανώς αναφερόμενος στο πως τα καθεστωτικά αμερικανικά media προσπαθούσαν να αλλοιώσουν το τι συνέβη εκείνη της ημέρα.
Η δολοφονία του συγκεκριμένου αστυνομικού (όπως και το ότι η τρομοκρατική ενέργεια του “ναζί” McVeigh ήταν μία false flag operation) έγινε τόσο γνωστή ώστε μέχρι και το καθεστωτικό CNN έπρεπε να λάβει θέση για το ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ έλεγε για ακόμη μία φορά ψέματα.
Το άρθρο του CNN εδώ: https://edition.cnn.com/interactive/2023/03/us/oklahoma-city-bombing-yeakey-death-cec-cnnphotos/
Μην εμπιστεύεστε ΚΑΝΕΝΑΝ που παρακινεί σε τρομοκρατία ενάντια στο καθεστώς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν.
Ο white-power nationalist κομικογράφος με το ψευδώνυμο “A.Wyatt Mann” είχε κάνει ένα χιουμοριστικό σκίτσο ακριβώς για αυτά τα οποία αναφέρω.
Το σκίτσο εδώ: https://knowyourmeme.com/photos/1110655-a-wyatt-mann
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η ΕΟΚΑ όμως δεν έδρασε και εκείνη με τακτικές τύπου RAF/17 Νοέμβρη; Γιατί να καταδικάζουμε την ένοπλη πάλη στα επαναστατικά κινήματα της κομμουνιστικής αριστεράς και να τα αποθεώνουμε όταν πρόκειται για Εθνικιστές; Σίγουρα στην Αμερική τα παραδείγματα τα οποία έφερες είναι σωστά και συμφωνώ πως πολλές φορές τέτοιες ομάδες είναι υποκινούμενες από το ίδιο το φιλελεύθερο σύστημα. Αλλά η Ευρώπη έχει βαθιά παράδοση τέτοιου τύπου αγώνα ενάντια στο αστικό πολιτικό σύστημα
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Η ΕΟΚΑ έδρασε εναντίον μιας κρατικής αρχής που ήταν και στην ουσία αλλά και στο όνομα ξένη. Το αίτημα ήταν η εθνική απελευθέρωση. Προφανώς η ΕΟΚΑ είχε σχέσεις με το ελληνικό κράτος.
Από την άλλη, οι τρομοκρατικές ομάδες έδρασαν εναντίον κρατικών αρχών που ήταν στην ουσία ξένες αλλά φαινομενικά εθνικές. Μικρή διαφορά που όμως έχει μεγάλη σημασία. Άλλο να ζητάς την απομάκρυνση μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης και την ενσωμάτωση μιας περιοχής στο εθνικό κράτος που ανήκει (εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας) και άλλο να ζητάς την ανατροπή της αστικής εξουσίας ενός κράτους για να φέρεις μια επαναστατική κυβέρνηση.
Το αίτημα της RAF δεν ήταν η αποτίναξη ενός ξένου κράτους από το έδαφος μιας χώρας αλλά η ανατροπή του εγχώριου συστήματος εξουσίας.
Αν αναλυθούν οι διαφορές μπορεί να φανούν μικρές. Έχουν όμως μεγάλη σημασία στην επικοινωνία, στο ιστορικό αποτύπωμα, στο νόημα κάθε οργανωμένης ένοπλης πάλης.
Επίσης δεν ήταν μόνο τα καρναβάλια των ΗΠΑ που κατευθύνονταν από τις μυστικές υπηρεσίες. Στην Ιταλία οι πιο βρώμικοι αμερικανο- εβραιουδουλοι ήταν οι (φαινομενικά) αριστεροί τρομοκράτες (το ίδιο και οι φαινομενικά δικοί μας).
Συμπερασματικά μετά τον ΒΠΠ στην Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη τρομοκρατική ομάδα που να μην είχε υπόγειες διαδρομές με τις μυστικές υπηρεσίες. Μακριά από το βρωμερό παρακράτος, λοιπόν. Σε κάθε απόπειρά του να μας προσεγγίσει θα του σπάμε τα χέρια.
Ο Warlord είπε...Στην περίπτωση της ΕΟΚΑ μιλάμε ουσιαστικά για κράτος υπό αποικιακό καθεστώς. Εντελώς άλλη υπόθεση.
Θα πει κάποιος, "γιατί, η Ελλάδα δεν είναι σήμερα πρακτικά αποικία;". Ναι συμφωνώ, αλλά στην πράξη η διαφορά είναι τεράστια. Τι μερίδα του λαού αυτή την στιγμή θα παρείχε ηθική στήριξη σε τέτοιες ενέργειες; Και πώς ακριβώς, πρακτικά, τα τρομοκρατικά χτυπήματα θα φέρουν ανατροπή; Γιατί σε περιπτώσεις σαν της ΕΟΚΑ η στρατηγική είναι προφανής. Πόλεμος φθοράς μέχρις ότου οι απώλειες και (κυρίως) το πολιτικό κόστος για τον εχθρό γίνει αφόρητο. Σήμερα σε τέτοια περίπτωση θα ίσχυε το ακριβώς ανάποδο.
Τέλος, εγώ δεν μπήκα σε συζήτηση ηθικής καταδίκης. Ίσα ίσα που έγραψα πως η ιδέα μιας ομάδας που θα τιμωρεί κάποιους για τις πράξεις τους μου φαίνεται εξαιρετικά ελκυστική. Απλώς με τις δεδομένες συνθήκες σήμερα είναι ανεδαφική.