του Southman
Με μια λιτή, αλλά μεστή νοήματος για όσους ξέρουν να διαβάζουν την κωδικοποιημένη γλώσσα της, ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, το φεστιβάλ comics της ComicDom ανακοίνωσε τον αποκλεισμό από αυτό της συμμετοχής ενός καλλιτέχνη που τα έργα του χαρακτηρίστηκαν ως «μη συνάδοντα με τις αρχές της διοργάνωσης». Ο αποκλεισμός έγινε λίγες ημέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, και ενώ ήδη ο εικονογράφος είχε περάσει την αξιολόγηση από την αρμόδια επιτροπή και είχε εγκριθεί η συμμετοχή του σε αυτό, με ένα κόμικ που αναφερόταν στην μικρασιατική εκστρατεία.
Ο εικονογράφος ο Κωνσταντίνος Παππάς, που έχει και στο παρελθόν συμμετάσχει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, καταπιάνεται με θέματα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, όπως η Ποντιακή Γενοκτονία, η συμμετοχή της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Εμφύλιος, ο αγώνας απελευθέρωσης της Κύπρου από τους Βρετανούς και άλλες ιστορικές στιγμές, δημιουργώντας έργα που τιμούν τους ανώνυμους αλλά και επώνυμους Έλληνες ήρωες οι οποίοι προστάτεψαν την χώρα και τους κατοίκους της από όλες τις εχθρικές επιβουλές, περνώντας στερήσεις και κακουχίες ή και δίνοντας την ζωή τους.
Όμως η θεματολογία αυτή είναι όπως φαίνεται «εκτός των αρχών» του περίφημου φεστιβάλ ComicDom Con, που διεξάγεται κάθε χρόνο με σκοπό, όπως διατείνεται το ίδιο, να είναι μια γιορτή των comics και της δημιουργικότητας και να δίνει χώρο στους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής να έρθουν σε επαφή με το κοινό και με τους συναδέλφους τους. Η εθνοκεντρική θεματολογία είναι σαν το ασήμι για τα βαμπίρ ή, για να δώσουμε μια πιο «κομιξάδικη» παρομοίωση, σαν τον Κρυπτονίτη για τον Superman και το κίτρινο χρώμα για τον Green Lantern. Τους προκαλεί δυσφορία.
Η ανακοίνωση της διοργάνωσης έχει ως εξής: Υπέπεσε στην αντίληψή μας ότι έργα δημιουργού που συμμετέχει στον τομέα αυτοεκδόσεων - Artists Alley του φετινού Comicdom CON Athens, είναι φορείς ιδεών που δεν συνάδουν με τις αρχές της διοργάνωσης και ξεφεύγουν από το πλαίσιο της ιστορικής αναφοράς γεγονότων, όπως είχε αφήσει να εννοηθεί από το δείγμα του έργου που έστειλε, προκειμένου να κριθεί για τη συμμετοχή του. Ως εκ τούτου η διοργάνωση ανακαλεί τη θέση του εν λόγω καλλιτέχνη στο Artists Alley. Ευχαριστούμε όσους μας επέστησαν την προσοχή στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Η ανακοίνωση δεν αφήνει κανένα περιθώριο διφορούμενων αναλύσεων. Τα έργα είναι «φορείς ιδεών», που «δεν συνάδουν με τις αρχές της διοργάνωσης» και άρα πρέπει να φιμωθούν. Οι ιδέες πρέπει να φιμωθούν. Τα έργα «ξεφεύγουν από το πλαίσιο της ιστορικής αναφοράς γεγονότων», δηλαδή δεν παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα όπως τα θέλει η «θολοδιανόηση» της διεθνιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας, δεν κλαψουρίζουν για την ήττα του «ένδοξου Δημοκρατικού Στρατού», δεν αγιοποιούν την φιλελεύθερη Αριστερά, δεν παρουσιάζουν με καμάρι σεξουαλικές παρεκκλίσεις και δεν «αποδομούν» την ελληνική πυρηνική οικογένεια. Δεν «χτυπάνε» την «πατριαρχία» και δεν ασχολούνται με τα 72 φύλα. Ντροπή τους, μα είναι δυνατόν;
Το σημαντικότερο ίσως κομμάτι της ανακοίνωσης είναι η τελευταία φράση: «Ευχαριστούμε όσους μας επέστησαν την προσοχή στο συγκεκριμένο ζήτημα». Νομίζω, ότι αυτό είναι το κοινώς λεγόμενο «ρουφιανιλίκι», που αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας όταν πρόκειται για κακοποιούς ή «φίλα προσκείμενους». Μάλλον εδώ δεν είναι και τόσο κακό τελικά, ε; Φυσικά μια μετάφραση αυτής της φράσης στα ελληνικά από τα «μπαχαλίστικα» θα ήταν και «καταλάβαμε ότι θα είχαμε φασαρίες αν δεν το κάναμε, σας ευχαριστούμε που δεν θα μπουκάρετε να τον βρείτε και να σπάσετε το τραπέζι του και στην πορεία να τρομοκρατήσετε και μερικούς άσχετους που ίσως βρίσκονταν εκεί και δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει».
Με λίγα λόγια, έχουμε λοιπόν κάποιον που «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις». Ο ίδιος ο Παππάς ανέφερε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι είχαν προχωρήσει οι διαδικασίες για την συμμετοχή του, είχε ανακοινωθεί επίσημα και βρισκόταν σε επικοινωνία για τις λεπτομέρειες, χωρίς να εκφραστεί προς αυτόν κάποιο παράπονο ή ένσταση πριν την δημοσιοποίηση της ανακοίνωσης και απλά κάποια στιγμή «εξαφανίστηκε» από παντού και «κόπηκε» με συνοπτικές διαδικασίες.
Φυσικά κάτω από την ανακοίνωση ξέσπασε ένας πόλεμος σχολίων, από όσους καταδίκαζαν την συγκριμένη ενέργεια φίμωσης και από όσους την επικροτούσαν και αναμασούσαν το αγαπημένο τους λεξιλόγιο που περιέχει πολλούς «–ισμούς». Το θέμα αναπαράχθηκε αμέσως από διαδικτυακά «ενημερωτικά sites» σε άρθρα γνώμης, με τρομερές νοητικές ακροβασίες, στις οποίες και είμαστε συνηθισμένοι τόσα χρόνια, με αποκορύφωμα άρθρο σε νεόκοπο site λίγων μηνών, που παρουσίαζε λίγο ως πολύ τον καλλιτέχνη να διαβάζει το Mein Kampf μέσα στο σπίτι του και να σκέφτεται πώς να κάψει τους Εβραίους.
Δεν γνωρίζω ποιες πολιτικές ιδέες υιοθετεί ο εν λόγω δημιουργός. Αν κρίνω από την συνεργασία του με γνωστές Δεξιές διαδικτυακές σελίδες φαίνεται ότι ανέχεται έναν ανούσιο και αμερικανίστικο ρεπουμπλικανικού τύπου πατριωτισμό που απλώς οικειοποιείται εθνικιστικά σύμβολα προκειμένου να αρθρώσει έναν μεταμοντέρνο Δεξιό πολιτικό λόγο. Συνεπώς η όλη αντιπαράθεση μπορεί και να περιορίζεται σε εσωτερικά ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα Αριστερών και Δεξιών φιλελευθέρων. Ωστόσο η όλη υπόθεση έχει ενδιαφέρον και για εμάς. Αν αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο ένας καλλιτέχνης που συνεργάστηκε με ρεπουμπλικανικά δημοσιολογικά δίκτυα, μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει με τους αληθινούς παραδοσιοκράτες και τους εθνικιστές.
Πριν λίγες ώρες οι διοργανωτές του φεστιβάλ έκαναν μια ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης που με έξυπνο τρόπο διευκρινίζει ότι εικονογραφήσεις που περιλαμβάνουν εθνικά σύμβολα και comics εμπνευσμένα από την ελληνική ιστορία είναι καλοδεχούμενα. Εκείνα που δεν είναι καλοδεχούμενα είναι σκίτσα δημιουργών που εμπεριέχουν αισθητικές παραπομπές σε μη διεθνιστικές πολιτικές ιδεολογίες. Η στάση των διοργανωτών είναι χρήσιμη για να εξαχθούν βάσιμα συμπεράσματα. Πρώτον ο κάθε πολιτιστικός φορέας και η κάθε εκδήλωση μπορεί να φέρει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, ασχέτως αν το κρύβει κάτω από μια επικοινωνιακή στρατηγική που απευθύνεται σε όλους. Αν, λοιπόν, το Φεστιβάλ ComicDom αναγκάζεται λόγω της κυπατζίδικης ρουφιανιάς ανώνυμων αντιφασιστών να υιοθετεί την «ποπεριανή» αντίληψη ότι κάποιοι καλλιτέχνες πρέπει να αποκλείονται επειδή η αισθητική τους παραπέμπει σε πολιτικές θέσεις διαφορετικές από εκείνες της φιλελεύθερης ή της Αριστερής κανονικότητας είναι προφανές ότι πρέπει να οργανωθούν άλλα φεστιβάλ στα οποία καλλιτέχνες με αισθητικές επιλογές όπως αυτές του Παππά δεν θα αποκλείονται. Δεύτερον έχει παλιώσει το επικοινωνιακό τέχνασμα που υιοθετούν Δεξιοί (αλλά και, δυστυχώς, κάποιοι ιδεολογικά δικοί μας), όταν αποκαλύπτεται ότι αποκλίνουν από την διεθνιστική ηγεμονία να αποποιούνται την πολιτική τους ιδεολογία και να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τον «άδολο πατριωτισμό». Οι θιασώτες της επικρατούσας ιδεολογίας δεν είναι αφελείς. Μπορούν να διακρίνουν ένα καλλιτεχνικό έργο που είναι απλώς εμπνευσμένο από την εθνική ιστορία από ένα άλλο που ανασυγκροτεί την εθνική ιστορία για να μεταδώσει ένα πολιτικό μήνυμα. Με το να αρνούνται ότι είναι εθνικιστές οι καλλιτέχνες που αναγκάζονται να βρεθούν σε αυτή την θέση απλώς ξεκινούν την δημόσια αντιπαράθεση εγκαταλείποντας τις ιδέες τους και προσπαθώντας απλά να προφυλάξουν την επαγγελματική τους προοπτική. Δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία στην πατρίδα ή στον εθνικισμό. Απλά είναι τα πράγματα. Κάποτε οι μεταμοντέρνοι Δεξιοί πρέπει να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η διεθνιστική ηγεμονία είναι να παρουσιαστούν διαφορετικές προτάσεις και διαφορετικά οργανωτικά σχήματα και όχι να διαμαρτύρονται αναζητώντας θέση στο ήδη διαμορφωμένο από την διεθνιστική ηγεμονία σύστημα ιδεών και οργανωτικών δομών. Είναι αυτονόητο ότι αυτή την θέση δεν θα τους την παραχωρήσει το σύστημα ποτέ, παρά μόνον εάν θεωρήσει ότι θα τους χρησιμοποιήσει ως βολικά εργαλεία. Τρίτον, γεννάται το εξής ερώτημα. Οι διοργανωτές του ComicDom απέρριψαν τον Παππά για ιδεολογικούς λόγους. Αλήθεια, θα έκαναν ποτέ το ίδιο για έναν δημιουργό παγκόσμιου βεληνεκούς και αμερικανικής καταγωγής; Ο Frank Miller για παράδειγμα δεν είναι ένας δημιουργός που απλά εμπνέεται από την ιστορία. Περνά σαφείς αντιφιλελεύθερες και «αντιδραστικές» ιδεολογικές γραμμές μέσα από τα εξαιρετικά έργα του. Θα τολμούσαν άραγε οι διοργανωτές να του συμπεριφέρονταν όπως συμπεριφέρθηκαν στον Παππά; Γιατί πέρα από τη διαφορά αναγνωρισιμότητας, εθνικότητας και ιστορικού βάρους, η περίπτωση είναι ακριβώς ίδια. Με τον Miller να είναι ακόμη πιο διεισδυτικός στο κοινό λόγω της παγκόσμιας φήμης του. Η ιδεολογικά συνεπής στάση προς τις αρχές που επικαλούνται οι διοργανωτές θα επίτασσε την αποβολή και του Miller. Λέτε να έκαναν πράξη αυτή την επιταγή; Δεν νομίζω…
Στα πιο σοβαρά τώρα. Ασχέτως από τα όσα αφορούν τον Παππά και το συγκεκριμένο φεστιβάλ, αλλά με αφορμή την δημόσια συζήτηση που άνοιξε η διαφωνία τους, καλό είναι να θυμηθούμε ότι η ιδεολογική κυριαρχία μιας αλλοπρόσαλλης διεθνιστικής και δικαιωματιστικής ελίτ, που ούτε η ίδια δεν ξέρει ακριβώς τι πιστεύει και αυτό που τελικά αποδέχεται αλλάζει κάθε μέρα, έχει σκεπάσει σαν μαύρο σκοτάδι τον χώρο των τεχνών παγκοσμίως. Με το πρόσχημα της συμπεριληπτικότητας και του «να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν έχουν», το εκκρεμές έχει φτάσει στο άλλο άκρο. Δεν χρειάζεται να λέμε πάλι τα ίδια, τα έχουμε περιγράψει και σε παλαιότερα κείμενα και έχει κάνει εξαιρετικές αναφορές πάνω σε αυτά και η πένα του Αχιλλέα σε αυτό εδώ το blog. Κάθε τι που δεν «συνάδει με τις αρχές» τους, πρέπει να αποκλείεται, να εξαφανίζεται, να χλευάζεται. Φαντάζομαι ότι δυνητικά έργα που θα παρουσίαζαν πολεμιστές να κάνουν μαζί το λουτρό τους, με κάποια λεζάντα του τύπου «Love conquers all», θα αποτελέσουν «τιμώμενες θεματικές» σε τέτοιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Όσον αφορά τα επιχειρήματα των πάσης τάσεως αντιεθνικιστών ή μη εθνικιστών Δεξιών που διερωτώνται «γιατί η Περιφέρεια Αττικής χρηματοδοτεί ένα φεστιβάλ που αντιμετωπίζει ως γάγγραινα την ελληνική ιστορία» ή «γιατί ο Δήμος Αθηναίων έχει παραχωρήσει την Τεχνόπολη για την διεξαγωγή του συγκεκριμένου γεγονότος», δεν έχει νόημα η συζήτηση γιατί εν λόγω κύριοι καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ποιες είναι οι προτεραιότητες των κυβερνώντων. Εμείς δεν θα απευθύνουμε σε κανέναν κάλεσμα αποχής από το συγκεκριμένο φεστιβάλ, όπως ήδη έκαναν μέσα του «νεοδεξιού» - εστιατορικού χώρου, γιατί πιστεύουμε στην ορθή κρίση και προπάντων στο καλό γούστο των μελών και των αναγνωστών μας. Απλά θα επιβεβαιώσουμε για πολλοστή φορά την αλήθεια για την κατάσταση των τεχνών στην Ελλάδα και παγκοσμίως, για την φίμωση που επιχειρείται σε οτιδήποτε δεν «συνάδει με τις αρχές της διοργάνωσης».
Σχόλια:
μπραβο στα μπολσεβικοειδη!
εχουν την απολυτη ιδεολογικη ηγεμονια απ το 74 και κανουν οτι γουσταρουν. ποιος θα τους αντιμεωπισει ο ανυπαρκτος εθνικος χωρος μας ή οι κατεξεφτελισμενοι φιλελέφτ αστουληδες μεσαιοχωρουληδες νουδουληδες καραμαλουληδες?????
πρεπει να οργανωθουμε.....
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μια κουβέντα είναι αυτό. Να οργανωθούμε. Αλλά πώς και ποιοι; Εμείς εκεί εστιάζουμε τόσα χρόνια αλλά δεν βλέπουμε φως. Οι φοιτητές του δήθεν πατριωτισμού προτιμούν τις εκδρομές στη Μύκονο και τις εξόδους στον Βέρτη της ΔΑΠ. Τα πιο ευαισθητοποιημένα παιδιά μπορεί να μας κρυφοσυμπαθούν αλλά τα απορροφά η καλά οργανωμένη Αριστερά. Κάποιοι που έχουν καλλιτεχνικές δυνατότητές, όπως το παιδί που αφορά το άρθρο, πάνε στα σαπάκια της Δεξιάς πρακτικής σκέψης και στους "απλούς ορθολογιστές men". Έχει απλώσει τα δίχτυα του το βρωμερό παρακράτος της Δεξιάς στα -και καλά- ανεξάρτητα δίκτυα των συντηρητικών. Στον πυρήνα του εθνικιστικού χώρου πρέπει να γίνει χειρουργική επέμβαση για τα εστιατόρια και τα γκαρσόνια του παρακράτους της Νέας Δημοκρατίας. Αμέσως αμέσως, με ένα πρόχειρο ξεσκαρτάρισμα, μένουμε λίγοι. Εσύ τουλάχιστον, που προτείνεις κάτι σωστό, είσαι οργανωμένος;
ναι ειμαι οργανωμενος και οργανωνω....
πρεπει να φτιαξουμε πραταξη και να αποκτησουμε συνειδηση παραταξης αλλιως με τις καθαροτητες του 0,1% η του 1% του ο καθενας δεν κανουμε τιποτα
υποστηριζουμε καθε εθνικη κινηση ακομα και ακροδεξιους βασιλοχουντικους ε/σ χα κασιδιαρη ανενταχτους και οτιδηποτε ειναι εναντια στον πολιτισμικο μαρξισμο
το 35% ειναι το μινιμουμ που πρεπει να πιασουμε διαλυοντας φυσικα την κατεξεφτελισμενη φιλελεφτ νουδουλα
πως θα το κανουμε αυτο?
υποστηριζντας ολους του χωρου μας ακομα και πλευρη που αναφερετε πιο κατω, οτι κανουν και τα μπολσεβικοειδη πυ ειναι ολοι εναντιον των φασιστων οπως μας λενε( ακομα και την αντιφα νουδουλα
και στη τελικη ποιος ειναι ο ΑΝΣΚ?
η βιολογικη επιβιωση του γενους και να περισωσουμε οσους περισσοτερους μπορουμε και ενα κομματι της ελλαδας εστω κατω απ τον ολυμπο ή εστω μονο την πελ/νησο (ως το χειροτερο σεναριο
και μια τελευται ερωτηση
τι κανουν οι αντιστοιχοι εθνικιστες στο σουηδισταν γαλισταν γερμανισταν ολανδισταν αυστρισταν και τελευταια και στο ιταλισταν πως αυτοαποκαλουνται πλεον? πρεπει να τους μιμηθουμε και ετσι να αποκλουμαστε και μεις......
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πολύ φοβόμαστε ότι θα καταστεί άσκοπος ο οργανωτικός αγώνας που κάνεις εφόσον η δράση σου έχει αυτό τον λάθος (για εμάς πάντα) προσανατολισμό. Το γιατί το γράφεις μόνος σου στην τελευταία σου φράση.
Θέτεις ως πρότυπα συναγωνιστές συγκεκριμένων χωρών. Θα σε ρωτήσουμε κι εμείς λοιπόν, τι πέτυχαν μέχρι σήμερα αυτοί οι συναγωνιστές; Ανατράπηκε ο κυρίαρχος φιλελευθερισμός σε κάποια από αυτές τις χώρες; Αποσπάστηκε κάποια τέτοια χώρα από την προοπτική της παγκοσμιοποίησης;
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Με το πρόσχημα του πατριωτισμού και μετανάστες συνεχίζουν να μπαίνουν αθρόα στην Ιταλία και στις άλλες χώρες (τα τεχνοκρατικά μέτρα της Μελονι είναι κοροϊδία που αντιλαμβάνεται και ο κάθε αδαής, όπως ήταν παλαιότερα οι ψευτο κραυγές του Σαλβίνι ο οποίος εκφωνούσε δεκάρικους αντιμεταναστευτικη αντιπολίτευσης ενώ ήταν υπουργός της κυβέρνησης), η πρόσδεση με το ΝΑΤΟ είναι ισχυρότερη από ποτέ (πράγμα που σημαίνει ότι πρακτικά δεν υπάρχει Ευρώπη, υπάρχουν ευρωπαϊκές παροικίες των ΗΠΑ), η κοινωνική ανισότητα εκτοξευμενη στα ύψη, οι μικτοί γάμοι και η woke ατζέντα έγιναν μέρος της ευρωπαϊκής "κουλτούρας" και θεωρούνται κεκτημένα του δυτικού πολιτισμού.
Που βλέπεις εσύ να έχει επιτυχίες ο εθνικισμός; Στην Αυστρία είναι αποδυναμωμένος σε σχέση με άλλες εποχές. Στην Γερμανία υπάρχει ένα κόμμα τύπου Βελόπουλου και στον χώρο της διανόησης είναι κυριολεκτικά απαγορευμένος. έχεις μιλήσει με Γερμανούς συναγωνιστές για να σου πουν τι συμβαίνει; Το μόνο που συμβαίνει σε όλες τις χώρες που ανέφερες είναι ότι υπάρχουν κάποιες κοινοβουλευτικές παρουσίες οι οποίες έχουν μικρή πολιτική επιρροή στην διαμόρφωση της κυρίας πολιτικής συνθήκης και λειτουργούν ως ακίνδυνη εκτόνωση. Αυτό πιστεύεις θα αλλάξει τα δεδομένα στην Ελλάδα; Δεν σου έφτασε το μάθημα της ΧΑ;
Αν υπάρχει μια χώρα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν πρότυπο εθνικιστών είναι η Γαλλία. Γιατί υπήρχε κανονικό κίνημα. Δηλαδή διανόηση, συνδικάτα, σύλλογοι νεολαίας, αυτόνομες οργανώσεις και τέλος κόμματα. Τότε μόνο έχει νόημα το κοινοβουλευτικό κόμμα. Όταν υπάρχουν όλα τα από κάτω.Αλλα δυστυχώς με το πολιτικό ανέκδοτο που ονομάζεται Μαρίν Λεπέν όλα αυτά πήγαν στον Βροντού.
συμφωνω με ολα και τα εχουμε υποψιν ολα αυτα
στο ΑFD μιας και πηγαινοερχομαι στο γερμανισταν εχουν μαζευτει εκει μεσα περα απο ανωμαλους, λεσβιες αφρικανους κλπ καθε καρυδιας καρυδι βελοπουλοι λιακοπουλοι ακροδεξιοι αλλα και σοβαροι εθνικιστες βασιλικοι(καιζερικοι εκει) μεχρι και ε/σ χωθηκαν μεσα οποτε ισως βγει κατι καλο(γιαυτους) απο εκει.
οποτε το σκεπτικο που πρεπει να εχουμε ειναι πρωτον να κραταμε τη φλογα αναμμενη και δευτερον να κερδιζουμε χρονο εναντια στην ειλημμενη αποφαση του παγκοσμιου καθεσωτος για εξοντωση των λευκων με τον πολιτισμικο μαρξισμο
θα αναφερω και κατι τελευταιο με το οποιο μαλλον θα διαφωνησετε οπως σχεδον ολοι του χωρου
ο ιων φιλιππου ειχε πει οτι με το υπαρχον υλικο σημερα εδω στο κομουνισταν μια ενωση κασιδιαρη με τζημερο θα ηταν η μονη λυση. βεβαια ο ενας ουτε θελει νακουσει για το αλλον
ο κασιδιαρης τον λεει φιλελερα και ο τζημερος τον λεει ναζιστη
ισως εχουν και οι δυο δικιο αλλα επαναλαμβανω δεν βλεπουμε κατι καλυτερο
μετωπικη συγκρουση με το συστημα τυπου χα δεν γινεται πλεον. δεν ειναι ηλιθιοι οι του συστηματος μην τους υποτιματε
σαχλαμριστικες κωλοτουμπες τυπου καρατζαφερη επισης δεν γινεται
αρα το μονο που θα μπορουσε να γινει ειναι να χωθουν οι εθνικιστες μεσα στον τζημερα ο οποιος σιγα σιγα απο σκετος φιλελε με τας πεπολιτισμενας ευρωπας του, τα παρισια και τα λονδινα του και τους καθυστερημενους κακους ελληναραδες(οπως λενε ολοι οι γραικυλοι του κοσμοπολιτικου διεθνισμου) γινεται ολο και πιο "εθνικιστης" χαρη στην επιρροη φαηλου. φυσικα φερνοντας μαζι τους και μεθοδους χα με τα ταγματα αυτοαμυνας και οργανωσης της νεολαιας
στο σουηδισταν ολανδισταν κλπ ολοι αυτοι αυτοαποκαλουνται πλεον "φιλελευθεροι δημοκρατες"
αυτο ηθελα να πω στην προηγουμενη αναρτηση μου. ισως πρεπει να κανουμε και μεις πλεον το ιδιο
χωρις τις ατερμονες φιλολογικες συζητησεις τι εστι φιλελευθερισμος και δημοκρατια....
εδω μεχρι και οι αναρχοκομμουνιστες αυτοαποκαλουνται δημοκρατες παροτι δεν πιστευουν σαυτην και θελουν να την καταστεψουν, και τον εαμοβουλγαρικο στρατο τους επεβαλλαν να τον λεμε ολοι δημοκρατικο στρατο.....
τεσπα μερικες ιδεες πρακτικης φυσεως κατεθεσα να θελετε εχετε τες υποψιν
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλά το να υιοθετηθούν αυτοπροσδιορισμοί σχετιζόμενοι με τον όρο δημοκρατία εμάς στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν θα μας βρει να διαφωνούμε. Τόσο για λόγους τακτικής όσο και για λόγους ουσίας. Δημοκρατία δεν είναι μόνο η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Ή για να το πούμε διαφορετικά ο φιλελευθερισμός δεν πρέπει να ταυτιστεί την δημοκρατία. Εχθρός μας είναι ο φιλελευθερισμός.
Κατά τα άλλα όμως έχει ένα βασικό πρόβλημα το σκεπτικό σου. Πρώτα απ'όλα εκμηδενίζει το ηθικό υπόβαθρο της πολιτικής πράξης. Αν δεν μας ενοχλεί να βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανώμαλους (παραθέτουμε τον όρο που εσύ χρησιμοποίησες, προς αποφυγή παρεξηγήσεων με άλλους αναγνώστες) τότε σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να νιώθουμε μια εξοικείωση με την κατάσταση που εκπροσωπούν. Τίθεται έτσι το ερώτημα ποιος είναι ο στόχος μας; Να γίνουμε απλά μέρος του πολιτικού παιχνιδιού ή να φέρουμε σταδιακά την πραγματικότητα στους όρους που οραματιζόμαστε; Προφανώς το δεύτερο. Αποκλείεται λοιπόν να γίνει αυτό με τακτικές "πολιτικών πρακτόρων" (δηλαδή του στυλ βρίσκω τρόπο να διεισδύσω στο επίκεντρο του πολιτικού παιχνιδιού μεταμφιεσμένος μέχρι να το φέρω στα μέτρα μου και να πετάξω από πάνω μου την αμφίεση της απόκρυψης). Είναι τόσο ισχυροί οι μηχανισμοί του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού που σε λίγο καιρό θα έχεις ξεχάσει τον αρχικό σου σκοπό και θα πιστέψεις ότι είσαι πραγματικά αυτός που υποδύεσαι.
Δεν είναι κάτι που προβλέπουμε. Το έχουμε δει να γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις που ανέφερες ως παραδείγματα. Πόσες άλλες αποτυχίες θες να δεις για να δεχτείς ότι αυτή η τακτική δεν αποδίδει καρπούς;
Κυρίως όμως το πρόβλημα είναι ότι υφέρπει στην σκέψη σου, έστω και ασυνείδητα, η λάθος πεποίθηση ότι είμαστε ιδεολογικά πιο κοντά στην Δεξιά και άρα θα πρέπει να βρούμε δίοδο προς το επίκεντρο της πολιτικής ζωής μέσα από κάποιο Δεξιό κόμμα. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Γιατί δεν προτείνεις να χρησιμοποιήσουμε την ίδια τακτική με κάποια κόμματα της Αριστεράς; Εφόσον είμαστε εθνικιστές η ίδια απόσταση που μας χωρίζει από την Δεξιά μας χωρίζει και από την Αριστερά. Στην τελική η Αριστερά έχει και πιο συμπαθητικούς ανθρώπους από τις έμβιες αισθητικές ύβρεις προς την ιδέα της ελληνικότητας που συνιστούν ο Τζημερος και ο Γαρουφαηλ. Αν με τους Δεξιούς έχουμε κάποιες παρόμοιες προσεγγίσεις στο μεταναστευτικό, με τους Αριστερούς έχουμε αντίστοιχα παρόμοιες προσεγγίσεις στο οικονομικό ενδεχομένως και στο γεωπολιτικό ζήτημα.
Μην πιστεύεις σε τακτικές που έχουν εισηγηθεί για την Ευρώπη οι ανόητοι Αμερικανοί. Αυτοί δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ευρωπαϊκός εθνικισμός, ευρωπαϊκή παραδοσιοκρατία κλπ. Από την ώρα που πάτησαν το πόδι τους στην Ευρώπη οι τενεκέδες στενοί σύμβουλοι του Τραμπ ξεφτιλιστηκε οριστικά ο πολιτικός μας χώρος.
συνέχεια
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλο μας. Εμείς υποδεικνύουμε έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο δράσης. Πριν μπούμε στην Βουλή καλό είναι να έχουμε μπει στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στους χώρους των τεχνών κλπ. Γιατί να μην έρθουν λοιπόν σε εμάς αυτοί που ψάχνονται τόσο πολύ προεκλογικά προκειμένου να δώσουμε την μάχη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στους καλλιτεχνικούς χώρους κλπ.; Γιατί ζητάς από εμάς να βοηθήσουμε κάποιους που εφαρμόζουν τις πιο γελοίες πολιτικές στρατηγικές αλλά αν το δούμε αντίστροφα κανείς από αυτούς δεν έχει δείξει ανάλογο ενδιαφέρον να βοηθήσει εμάς όλο το υπόλοιπο διάστημα, πέραν των εκλογών που δεν είμαστε σε θέση να συμμετάσχουμε, κατά το οποίο δίνουμε καθημερινά αγώνα για την ιδεολογία και για την ζωή μας; Πολύ ετεροβαρής δεν είναι η στρατηγική που προτείνεις; Ξέρεις πόσα μουν#@κια, παλιούς του χώρου, της 4 Αυγούστου, της παλιάς ΧΑ, του Εθνικού Μετώπου κλπ έχουμε συναντήσει κατά καιρούς, που μας λένε πόσο μας εκτιμούν και ταυτόχρονα έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι λένε στα παιδιά τους που είναι φοιτητές να πάνε στην ΔΑΠ για να έχουν "άκρες" και όχι έρθουν στην δική μας συλλογικότητα; Δεν σου κάνουμε πλάκα. Έρχονται να μας συγχαρούν και να πάρουν το περιοδικό και μας λένε ότι φοβούνται να αφήσουν τα παιδιά τους που είναι φοιτητές να έρθουν σε εμάς και τα προτρέπουν να δώσουν την μάχη μέσα από μια μεγάλη φοιτητική παράταξη. Λοιπόν, ότι πέτυχαν τα παιδιά αυτών των "παλιών συναγωνιστών" μέσα από την ΔΑΠ θα πετύχουν και όσοι συνεργαστούν με κάποιο Δεξιό κόμμα.
Αν έχεις επαφές με τον Τζημερο, τον Φαύλο ή οποιονδήποτε άλλο από αυτούς, πες τους απλά ότι τους λέμε να πάνε να γαμηθουν. Ο λόγος που δεν τους γαμαμε εμείς τα σπίτια είναι ότι δεν έχει κανένα στρατηγικό όφελος μια τέτοια πράξη καθώς επίσης και ότι τους θεωρούμε ανάξιους να σταθούν απέναντί μας.
Όσον αφορά τον Φιλίππου εμείς απλώς θα σου συστήσουμε να μην δίνεις ιδιαίτερη σημασία σε ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ ήταν η ενσάρκωση του Θεού στην γη, ο δεύτερος Άριος Χριστός και ο Άβαταρ. Υπάρχουν πιο διασκεδαστικές τέτοιες παραφιλολογίες, βλέπε Ομάδα Έψιλον κλπ.
ΥΓ. Απολογούμαστε για τυχόν ορθογραφικά φάλτσα αλλά το κινητό τηλέφωνο δεν είναι εγγύηση σωστής συμμετοχής σε διαδικτυακό διάλογο. Το πληκτρολόγιο κάνει τα δικά του.
Ο Αχιλλέας είπε...Καλημέρα παιδιά. Πολύ άσχημα ξεκινάει η εβδομάδα με αυτά τα νέα για το ComicDom και θα θέσω και εγώ την δική μου εμπειρία. Τα graphic novels τα λατρεύω( τα κόμικς όχι και τόσο). Πάντα έβλεπα στα κόμικς, ειδικά της Marvel και της DC, ένα εξαιρετικό σύστημα προπαγάνδας του Αμερικανικού φιλελευθερισμού. Ο Jonathan Bowden είχε δώσει μία εξαιρετική ομιλία(ως συνήθως) για το ηρωικό στα κόμικς και στον κινηματογράφο.
Μία μικρή γεύση από την ομιλία εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=8iq3ERa_Tkk
Η θέση του ήταν ότι πάντα το αμερικανικό κατεστημένο χρησιμοποιούσε την δική μας αισθητική, την δική μας ιδεολογία, τα δικά μας φιλοσοφικά-μεταφυσικά presuppositions για να κάνει “αντι-ολοκληρωτικό” αγώνα. Λέω “αντι-ολοκληρωτικό” και όχι “αντι-φασιστικό” επειδή όπως το ’40 ο Captain America χτυπούσε στο πρόσωπο τον Χίτλερ( μην ξεχνάτε ότι ο Captain America ήταν ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης και…τούμπανο, ήταν ένας “άριος” αντι-ναζί) έτσι και ο επίσης ξανθός, λευκός, γυμνασμένος Thor χτυπούσε σε κάποια κόμικς κομμουνιστές της ΕΣΣΔ. Κατά εμέ η μοναδική καλή πάσα που έγινε στα αμερικανικά κόμικς ήταν αυτή του Μπάτμαν για την οποία είχα γράψει και άρθρο. Βέβαια οι ρομαντικοί πέραν του Μπάτμαν θα έχουμε πάντα τα έργα του Miller( συμφωνώ απολύτως μαζί σου Southman) όπως και εξαιρετικά manga του Junji Ito, τα “Lone Wolf and Cub” και το “Vagabond.”
Τώρα στην προαναφερθείσα εμπειρία. Ήμουν σε μία μικρή ComiCon στην Θεσσαλονίκη φέτος και βοηθούσα σε τραπέζι πολύ καλών φίλων (βέβαια τα παιδιά τότε δεν τα ήξερα ακόμη καλά και θα χρειαστείτε αυτή την πληροφορία για την συνέχεια της ιστορίας). Μέσα στα καλαμπούρια και τις χαρές ξεκινάω και κάνω “γύρες” για να δω τι παίζει στα άλλα τραπέζια. Και αφού δεν βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον, ως συνήθως (είναι πολύ δύσκολο να παράγεις τέχνη εντός αυτού του συστήματος), βλέπω ένα τραπεζάκι το οποίο μου πιάνει το μάτι. Βλέπω λοιπόν έναν πάγκο με μεγάλες ζωγραφιές όπου το κεντρικό θέμα ήταν ο εμφύλιος. Ο συγκεκριμένος ήταν εξαιρετικός καλλιτέχνης και ο, πρώην αριστερός, Αχιλλέας των 24 ετών θα είχε αδράξει την ευκαιρία και θα είχε αγοράσει τα πάντα στον πάγκο. Σκάω ένα χαμόγελο για τα “περασμένα” και φεύγοντας πιάνει το μάτι μου κάτι το οποίο με αφήνει ενεό. Υπήρχε η εξής εικόνα η οποία πωλούνταν. Ο Άρης Βελουχιώτης με κατεβασμένη την σκελέα να αφοδεύει μέσα στο πηγάδι του Μελιγαλά! Όποια και εάν είναι η άποψη κάποιου για τον Μελιγαλά, η σκύλευση νεκρών (οποιασδήποτε πλευράς) μου δημιουργεί απίστευτο θυμό (εδώ καταδικάζεται ευθέως ως πρακτική μέχρι και στην Ιλιάδα!). Βλέπω την εικόνα και κατευθείαν σκέφτομαι να κάνω φασαρία. Κάνω, βέβαια, ένα βήμα πίσω και σκέφτομαι ότι εάν ξεφύγει η κατάσταση ίσως δεν διαμορφωθεί φιλία με τα άτομα του συλλόγου με τα οποία βρισκόμουν εκεί. Όχι απαραίτητα επειδή θα διαφωνούσαν με την έκρηξη μου, αλλά επειδή ακόμη δεν με ήξεραν. Το κατάπια και προχώρησα…
Αυτή είναι η τέχνη που παράγεται παιδιά στις ComiCon… Προφανώς, όμως, και εγώ συμφωνώ με τον Southman. Όχι απλά δεν πρέπει να μποϊκοτάρουμε τις ComiCon, αλλά πρέπει να πηγαίνουμε μαζικά και να κάνουμε επιλογές οι οποίες να είναι κοντά σε εμάς ιδεολογικά και αισθητικά. Με το να μην υπάρχουμε σε αυτούς του χώρους το μοναδικό το οποίο κάνουμε είναι να αφήνουμε ανοιχτό το πεδίο στους Φιλελεύθερους για να “παίξουν μπάλα.” Μην ξεχνάτε παιδιά. Εμείς θα τους διώξουμε, όχι αυτοί εμάς. Ακόμη και εάν σε όλη την Ελλάδα δεν υπάρχουν παραπάνω από 200 σοβαροί εθνικιστές. Μην λιγοψυχάτε και μην τους αποφεύγετε.
Όσο για το σχόλιο του admin στον ανώνυμο δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέραν από τα αυτονόητα. Μην ξεσπάτε σε Twitter, Facebook κλπ. Οργανωθείτε σε μία συλλογικότητα. Δεν σας κάνει η ΦΛΕΦΑΛΟ; Βρείτε μία άλλη. Δεν βρίσκετε; Δημιουργήστε μία. Μην μένετε ανενεργοί και μην απελπίζεστε. Τίποτα δεν πάει χαμένο και ότι και εάν κάνουμε μετράει.
Τελικά δεν απάντησε ο ανώνυμος αν είναι οργανωμένος σε κάποια συλλογικότητα. Έτσι. Να βρίζουμε τους αριστερούς με φρασεολογία του "πατριάρχη", του "Στόκου" και της νατοϊκής εθνικόφροσύνης επειδή κάνουν το αυτονόητο. Οργανώνονται και ασκούν πιέσεις. Εμείς να μένουμε στη φρασεολογία του δεξιού καφενείου και να καλούμε σε συσπειρώσεις χωρίς οι ίδιοι να κάνουμε πράξη τις εκκλήσεις μας. Ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι απ'την τρύπα.
Αιώνιος χώρος. Αιώνια ελληνική ακροδεξιά.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αφού ολοι για σας πλην ΦΛΕΦΑΛΟ είναι "γκαρσόνια", τι θες να απαντήσει να τον κραξετε;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Κάτσε ρε μεγάλε. Εσύ πώς ξέρεις ότι ο σχολιαστής είναι μέλος της λέσχης; Εμείς πάντως δεν το γνωρίζουμε.
Κατά τα άλλα δεν έχει άδικο σε αυτό που γράφει. Όχι γιατί απευθύνεται στον πρώτο σχολιαστή. Δεν έχει άδικο για το γενικότερο περιεχόμενο όσων αναφέρει. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η νοοτροπία του χώρου, ασχέτως τι συμβαίνει με το πρώτο παιδί που σχολίασε ή αν δεν απάντησε επειδή δεν είδε την ερώτησή μας κλπ. Διαφωνείς ότι χοντρικά έτσι όπως γράφει ο δεύτερος ανώνυμος (επαναλαμβάνουμε, ασχέτως με το ότι απευθύνεται και στο πρώτο παιδί) είναι τα πράγματα; Δεν γίνεται να διαφωνείς εφόσον ξέρεις τον χώρο. Σωστά είναι αυτά που γράφει γι'αυτό και εμείς δεν απαντήσαμε. Τι να πούμε παραπάνω; Έτσι έχουν τα πράγματα.
Στο θέμα των γκαρσονιών γενικεύεις και χάνεται η ουσία. Τι πάει να πει ότι όλους τους συναγωνιστές τους θεωρούμε γκαρσόνια; Είναι συγκεκριμένος ο ειρωνικός χαρακτηρισμός. Απευθύνεται σε αυτούς που είτε με το προφίλ του Hollywood "ναζί" είτε με δηλωμένη νεοεθνικιστική ταυτότητα παίζουν το παιχνίδι του συστήματος αλλοιώνοντας την εθνικιστική ιδεολογία μετατρέποντας τον χώρο σε Δεξιά παραφυάδα και υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των δυτικών γεωπολιτικών κέντρων (ΗΠΑ, ΕΕ κλπ).
Εσύ νιώθεις ότι είσαι τέτοιος; Βλέπεις η οργάνωση που υποστηρίζεις να ακολουθεί τέτοιες πρακτικές; Αν όχι, δεν θα πρέπει να θεωρείς ότι απευθύνεται σε εσένα ο χαρακτηρισμός. Αυτονόητα είναι αυτά. Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. αξιολογικό ντετερμινισμό. Φανταζόμαστε το καταλαβαίνετε αυτό.
Και τέλος ακόμη και αν ασκούμε κριτική στα "γκαρσόνια" του χώρου ποτέ δεν "κράζουμε" την συμμετοχή σε συλλογικότητες και την κοινωνική δράση. Ακόμη και αν διαφωνούμε με τις συλλογικότητες αυτές. Άλλο η ξεκάθαρη ιδεολογία και η ηθική διαύγεια και άλλο η συμμετοχικότητα. Στο συγκεκριμένο νήμα για την συμμετοχικότητα συζητάμε.
ΥΓ. Εντάξει τώρα αν μας πει κανείς ότι "γευματίζει" ιδεολογικά menu στο "ετιατόριο" ή σε παρόμοια στέκια, θα το υποστεί το κράξιμο και θα του αξίζει. Είπαμε να γίνεται σοβαρή συζήτηση.
Αρα με το εθνικοσοσιαλιστικό κινημα ΕΣΑ-Πλευρη δεν εχετε θέμα, έτσι;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Κάνεις λάθος. Με τον Πλεύρη είχαμε, έχουμε και θα έχουμε πάντα θέμα. Πρόκειται για τον παραδοσιακό άνθρωπο της Δεξιάς που μοχλεύει εδώ και δεκαετίες τον χώρο για λογαριασμό άλλοτε της Νέας Δημοκρατίας και άλλοτε ευρύτερα της Δεξιάς. Κάτι μας λέει ότι εσύ πρέπει να το ξέρεις καλά αυτό.
Όσο και αν ψάχνει να βρει τρόπο να διεισδύσει στις ομάδες της νεολαίας ο "πατριάρχης", αργά ή γρήγορα θα γίνει αντιληπτός και θα τον απομακρύνουν αυτοί τους οποίους προσπαθεί να διπλαρώσει. Εξάλλου, είναι η ηλικία του τέτοια. Δεν έχει περιθώρια για πολλές πολιτικές αρπαχτές στον χώρο ακόμη.
Αν το ερώτημα που θέτεις ζητά απάντηση στο πώς τον αντιμετωπίζουμε, θα σου γράψουμε το εξής. Δεν τον παίρνουμε στα σοβαρά. Ποτέ δεν τον είδαμε ως σοβαρό πολιτικό άνθρωπο. Πολύ περισσότερο ως συγγραφέα. Ένας λιβελογράφος της σειράς ήταν που ήξερε να πυροδοτεί τηλεοπτικές εντάσεις σαν άλλος μαϊντανός των τηλεπαραθυρων. Τα βιβλία του που σχετίζονται με την πολιτική θεωρία/ιδεολογία είναι της πλάκας. Στην συγγραφή ιστορίας ήταν κάπως καλύτερος, χωρίς να αποφεύγει και σε αυτά όμως το φλερτ με την γραφικότητα.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων όταν γράφουμε ότι έχουμε θέμα με τον Πλεύρη εννοούμε όλα τα παραπάνω. Όχι ότι τον θεωρούμε αντίπαλο ή οτιδήποτε άλλο. Με αδιαφορία όσον αφορά την πολιτική του υπόσταση και με καυστικό μαύρο χιούμορ ως δημόσια περσόνα τον αντιμετωπίζουμε.
Θα ήθελα να προτείνω να συμμετάσχει στο comicdom ο σκιτσογράφος Θοδωρής Σταθόπουλος. Η συμμετοχή του θα προσέφερε ένα καλό μάθημα σε ορισμένους.
Δεν χρειάζεται απόπειρα συμμετοχής σε εκδηλώσεις που θα είναι ανεπιθύμητος. Ποιος ο λόγος;
Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσει να δουλεύει στα εικαστικά και να αρχίσει να δημιουργεί εικονογραφημένες ιστορίες κλπ. Για να μπορέσει να απευθυνθεί σε ευρύ κοινό κάποια στιγμή και να μπει με τις απαραίτητες αξιώσεις στην ελληνική βιβλιογραφία των comics. Εκτός και αν δεν τον ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος χώρος και μείνει στην καθαρή ζωγραφική. Όπως και να έχει αυτό που περιμένουμε από το παιδί είναι συνεχή δουλειά και πνευματική τριβή με την αισθητική θεωρία και με την δημιουργική εξάσκηση. Για να γίνει ο καλλιτέχνης που οφείλει να γίνει.
"Κάποτε οι μεταμοντέρνοι Δεξιοί πρέπει να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η διεθνιστική ηγεμονία είναι να παρουσιαστούν διαφορετικές προτάσεις και διαφορετικά οργανωτικά σχήματα και όχι να διαμαρτύρονται αναζητώντας θέση στο ήδη διαμορφωμένο από την διεθνιστική ηγεμονία σύστημα ιδεών και οργανωτικών δομών. Είναι αυτονόητο ότι αυτή την θέση δεν θα τους την παραχωρήσει το σύστημα ποτέ, παρά μόνον εάν θεωρήσει ότι θα τους χρησιμοποιήσει ως βολικά εργαλεία."
Αυτό είναι το "ζουμί" του κειμένου. Καλό είναι να αναδεικνύουμε το πόσο κακό είναι το σύστημα, αλλά είναι προτιμώτερο το να κτίσουμε τα θεμέλια ενός ανατρεπτικού πολιτιστικού κινήματος.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Κριτική αλλά και δημιουργία.
Μελαγχολία αλλά και εξέγερση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μετακλητός του Βορίδη ο δικηγόρος της ΧΑ και υπαρχηγός του αποκόμματος του Λαγού
https://pbs.twimg.com/media/Fuor_CDXgAEHetI?format=jpg&name=360x360
https://www.efsyn.gr/politiki/kybernisi/387203_yparhoyn-kai-imeteroi-nazi-k-mitsotaki
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι άποψη έχετε για αυτόν τον τύπο "ακτιβισμού" ; Έγινε σαματάς με μια έκθεση σκοπιανού ζωγράφου στην Θεσσαλονίκη και την επίσκεψη κάποιων μελών της ΧΑ εκεί
Αν θέλετε απαντήστε χωρίς να ανεβάσετε τον σύνδεσμο που οδηγεί στο βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=EaHFpR9QEXg
Ο/Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εφόσον δεν περιλαμβάνει σωματική βία ή απειλή κατά της σωματικής του ακεραιότητας κλπ δεν έχουμε πρόβλημα να ανέβει το λινκ.
Κοίταξε είναι δίκοπο μαχαίρι αυτές οι παρεμβάσεις. Από την μια εκφράζουν μια διαμαρτυρία και δημιουργούν ενδιαφέρον για το θέμα που την πυροδοτεί. Αυτό είναι το καλό.
Το κακό είναι ότι την πληρώνει συνήθως αυτός που φταίει λιγότερο (στην προκειμένη περίπτωση ο Σκοπιανός καλλιτέχνης προσκλήθηκε δεν ήρθε μόνος του άρα ο στόχος δεν πρέπει να είναι αυτός που μας εκνευρίζει αλλά εκείνος που κινεί τα νήματα, δηλαδή εκείνος που τον έφερε). Και το ακόμη πιο κακό είναι ότι δίνει το πάτημα και στους ιδεολογικά απέναντι να κάνουν το ίδιο. Αν την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ή το δικό σου κόμμα ή κοντολογίς την οποιαδήποτε οργάνωση που έχει εθνοκεντρικό προσανατολισμό ενοχλεί η παρουσία ή τα έργα κάποιου καλλιτέχνη, κάποιου λογοτέχνη κλπ, μια αντίπαλη ιδεολογικά ομάδα θα την ενοχλούν καλλιτέχνες και έργα που μάλλον θα αρέσουν σε εμάς. Εφόσον συνήθως οι αντίπαλες ομάδες είναι πολυπληθείς σε σχέση με τις εθνικιστές, αν καθιερωθεί αυτή η συμπεριφορά ακτιβιστικών παρεμβάσεων, θα μπορούν να ζητούν από κάθε εθνοκεντρικό καλλιτέχνη να μην εκθέτει τα έργα του πουθενά και να καταλαμβάνουν χώρους εκδηλώσεων για να τον αποτρέψουν.
Στο τέλος θα την πληρώσει η τέχνη. Αν επεκταθεί αυτή η πρακτική ο ένας πολιτικός χώρος θα ακυρώνει καλλιτεχνικές εκδηλώσεις όσων θεωρεί αντιπάλους. Δεν έχει νόημα αυτό. Είναι το ίδιο πράγμα που έκαναν οι φιλελεύθεροι διοργανωτές του φεστιβάλ comics στον Παππά αλλά από την αντίστροφη κατεύθυνση. Για αυτό εμείς δεν θα καλέσουμε το κοινό να απέχει από φεστιβάλ και εκδηλώσεις. Επίσης αν κάνουμε μια ανάλογη δράση με την δική σας, δεν θα εξελιχθεί έτσι. Θα γίνει μια αφισοκολληση έξω από τον χώρο της έκθεσης, μπορεί να διανεμηθούν φυλλάδια έξω από τον χώρο και να γραφτούν σχετικά άρθρα. Ό,τι γίνει θα γίνει με μια σχετική διακριτικότητα. Δεν θα πάμε εντός του χώρου να παρεμποδισουμε την διεξαγωγή της έκθεσης (εντάξει έκτος και αν πρόκειται για κάποιο φεστιβάλ που προκρίνει εξωφρενικες ιδέες, όπως την παιδεραστία κλπ, τότε χρειάζεται το ντου).
Όπως το γράφει ο Southman στο άρθρο είναι σε γενικές γραμμές αυτό που υποστηρίζουμε. Πάντα υπέρ του ακτιβισμού αλλά με τον κατάλληλο τρόπο. Όσον αφορά τις καλλιτεχνικές ελευθερίες και εκδηλώσεις, εμείς θέλουμε να γίνονται ελεύθερα όσο το δυνατόν περισσότερες. Φαινομενικά έχουμε το μειονέκτημα επειδή δεν έχουμε πολλούς σύγχρονους δικούς μας καλλιτέχνες. Αλλά αν ανατρέξουμε στο βάθος της ιστορίας έχουμε το συντριπτικό πλεονέκτημα. Ο χώρος των τεχνών είναι η έδρα μας. Δεν πρέπει να παρεμποδίζουμε την ενασχόληση με αυτόν.
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Μα πως μπορείτε να εμπιστεύεστε τέτοια άτομα; Εν έτει 2023, με όλα όσα ξέρουμε για το πως λειτουργούν οι πρεσβείες και οι υπηρεσίες ακόμη μιλάμε για Πατριάρχη, ακροδεξιά και “ένωση του χώρου”; Ποιου χώρου ρε παιδιά; Δηλαδή θα βρεθούμε όλοι μαζί για να κάνουμε κόμμα με άτομα των υπηρεσιών; Με άτομα που αποκαλούν τον Κυριάκο, «Μεγάλο ηγέτη, σε αντίθεση με τον κύριο Τσίπρα…»;
Ρε παιδιά, όσο καλοπροαίρετοι και εάν είστε δεν γίνετε να μιλάτε σοβαρά. Το πρόβλημά μας λύνεται με φωνές, μπάτσες και τατουάζ; Ναι, και ο “τσαμπουκάς” παίζει τον ρόλο του στην πολιτική, αλλά ο στρατηγικός “τσαμπουκάς”.
Από την άλλη γίνεται να ρίχνεται όλο το βάρος της ελπίδας σας σε ακροδεξιά κόμματα; Ναι, ξεκάθαρα αυτό το οποίο συμβαίνει στο κόμμα του Κασιδιάρη είναι ανήθικο, άδικο και πάνω από όλα από καθαρά νομικής πλευράς ΠΑΡΑΝΟΜΟ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εάν μπει ακόμη ένα ακροδεξιό κόμμα στην Βουλή μιας Ευρωπαϊκής χώρας (όπως υπάρχει σε κάθε Ευρωπαϊκή χώρα) θα αλλάξει κάτι. Δηλαδή πιστεύεται ότι αυτό το οποίο θα έσωζε την Ελλάδα θα ήταν ένας Πινοσέτ; Δηλαδή θα κάνουμε πραγματικότητα το άθλιο τσιτάτο του Λένιν, «Ο φασισμός είναι ένας φθίνον καπιταλισμός»; Κάτι τέτοιο προφανώς και ισχύει για την ακροδεξιά, αλλά όχι για τα φασιστικά, συντηρητικά και εθνικό-σοσιαλιστικά καθεστώτα(δεν είναι καν απαραίτητο να ανατρέξουμε στους Ρομαντικούς, απλά δείτε τις σοσιαλιστικές πολιτικές που εφάρμοσαν αυτά τα καθεστώτα).
Αυτό που βλέπω είναι ότι κάνετε βιαστικές κινήσεις γιατί θέλετε να δείτε “αλλαγή”.
Θέλει υπομονή και επιμονή. Μελαγχολικοί ναι, απελπισμένοι ποτέ. Οι βιαστικές λύσεις ευνοούν μόνο το σύστημα. Μελέτη, οργάνωση, συνδικαλισμός και προφανώς δράσεις είναι η λύση σε αυτό το πρόβλημα. Κόμματα μπορούν να δημιουργηθούν, αλλά να υπάρχει το αντίστοιχο υπόβαθρο, όπως αναφέρει και ο admin. Και επειδή πολλοί από εμάς ασχολούμαστε με τις πολεμικές τέχνες ας χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Όταν κάνουμε sparring, αρχίζουμε να χτυπάμε και να λακτίζουμε με όλη μας την δύναμη κατευθείαν έτσι ώστε μετά από 1 με 1,5 λεπτό να έχουμε σπαταλήσει όλη την ενέργειά μας και να μας διαλύσει ο αντίπαλος ή μπαίνουμε στην μάχη με τα χέρια σηκωμένα και με σχέδιο; Μέχρι και στο street brawling υπάρχει αυτό το concept.
Το μυαλό μας στην πολιτική στρατηγική πρέπει να λειτουργεί σαν του Sun Tsu, του Lao Tsu και του Musashi και όχι να νομίζουμε ότι εάν λειτουργούμε σαν μαινόμενοι ταύροι θα αλλάξει κάτι.
Και εμένα με αγχώνει η κατάσταση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα απελπιστώ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Απο ΑντιΝατοικος:
Οι ιδεες που εκφραζονται μεσω αυτης της ιστοσελιδας της φλεφαλο, ειναι πλειοψηφια στην ελληνικη κοινωνια και στους σκεπτομενους ελληνες. Μην περιμενετε ομως ότι οι μαζες θα ασπαστουν καποιον ιδεολογισμο... αν συζητησεται με εναν αγροτη, με εναν εργαζομενο... με εναν μη προυχοντα θα το καταλαβεται.
Μη περιμενετε ο καθε ενας απο αυτους να σας αναλυσει τα προβληματα.... ο καθε ενας απο εμας που θεωρει ευατον φιλογενη ειναι χρησιμος, αρκει αν μορφωθει εντος ενος πολιτικου κινηματος, οι πραγματικα σκεπτομενοι ειναι λιγοι και ειναι αυτοι που μπαινουν μπροστα, μιλανε και τραβανε τις μαζες προς μια κατευθυνση.... το πολιτικο κινημα λειπει...
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Το καταλαβαίνουμε. Φαίνεται με τον κόσμο που μιλάμε στο δρόμο. Με την διαφορά ότι δεν είναι μόνο οι συντηρητικοί ψηφοφόροι που συμφωνούν μαζί μας. Και άνθρωποι που ψηφίζουν αριστερά κόμματα έχουν απηυδήσει με τα μνημόνια και συμφωνούν μαζί μας όταν μιλάμε. Συνεπώς πρώτα απ'όλα απευθυνόμαστε σε ευρύτερο ακροατήριο και δεν περιοριζομαστε στον κόσμο της Δεξιάς.
Στα του κόμματος τώρα. Το πολιτικό κίνημα δεν είναι ταυτόσημο με το πολιτικό κόμμα. Ας το καταλάβουμε κάποτε. Και κόμμα χρειάζεται. Αλλά χωρίς κινηματικό υπόβαθρο είναι καταδικασμένο να πάθει ότι έπαθε η Χρυσή Αυγή. Πόσες φορές πρέπει να το επαναλάβουμε για να γίνει αντιληπτό; Και πόσες φορές θα επαναλάβουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κόμμα ή κίνημα με ανθρώπους όπως αυτούς που λένε στα παιδιά τους να πάνε στην ΔΑΠ. Πρέπει πρώτα απ'όλα να τραβηχτεί μια γραμμή που θα μας ξεχωρίζει από όλα τα αποβρασματα της Δεξιάς που καπηλευονται τις ιδέες μας ως ακροδεξιοί τόσα χρόνια. Ακόμη και αν μείνουμε λίγοι. Όσο έχουμε τέτοια μυαλά ανάμεσά μας είναι σαν να έχουμε έναν επικίνδυνο ιό στο σώμα μας.
Αλλά ας το αφήσουμε και αυτό. Πάμε στο καθαρά πρακτικό μέρος. Για να οργανωθεί ένα κόμμα με ένα γραφείο στο κέντρο της Αθήνας (μόνο με ένα γραφείο) χρειάζονται περίπου 100.000 ευρώ. Μόνο για την αρχή. Μιλάμε για κανονικό κόμμα, έτσι; Όχι κάποιο που πήρε από το πρωτοδικείο έγκριση και είναι κόμμα στα χαρτιά, με έδρα το σπίτι ενός μέλους κλπ.
Χρειαζόμαστε επίσης πολύ σοβαρή νομική υποστήριξη για τους ευνόητους λόγους , πράγμα που σημαίνει καλούς δικούς μας δικηγόρους. Και εξίσου δυνατή λογιστική υποστήριξη για να έχουμε έτοιμη άμυνα στις επιθέσεις που θα γίνουν προκειμένου να στήσουν επικοινωνιακά παιχνίδια ότι τάχα παίρνουμε λεφτά από την Βόρεια Κορέα, το Ιράν, τους εξωγήινους του Πούτιν κλπ αν υπάρχει κάποια λογιστική υστέρηση.
Μόνο έτσι ξεκινά ένα κόμμα με σοβαρές προϋποθέσεις και όχι καρναβάλια σαν αυτά των ακροδεξιών της πλάκας.
Το θεωρείς εύκολο να καλυφθούν αυτές οι προϋποθέσεις; Υπάρχουν πολλοί συναγωνιστές με 1.000.000 στην άκρη για να υποστηριχθεί οικονομικά ένα κόμμα; Δεν συζητάμε για δάνεια και τα λοιπά. Με όποιον ανοίξει τέτοια συζήτηση παύουμε να μιλάμε επί τόπου.
Δικηγόρους έχουμε τόσο καλούς και τόσο δικούς μας, ώστε να βασιστούμε επάνω τους; Εδώ μιλάμε για ένα καθεστώς της Νέας Δημοκρατίας που κόβει ακόμη και το κόμμα του Μπογδάνου από τις εκλογές. Μπορείς να φανταστείς τι θα γίνει με ένα κόμμα στημένο πάνω στην ιδεολογία της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.;
Λογιστές έχουμε; Αν δεν διαμορφωθεί όλο αυτό το υπόβαθρο στο επιστημονικό δυναμικό, να έχουμε δικούς μας από τα φοιτητικά σπάργανα επιστήμονες κλπ , θα γίνει ποτέ σοβαρό κίνημα; Η Νέα Δημοκρατία ο ΣΎΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα, με ποια μέλη στελεχώνουν την δομή τους; Μην βλέπετε την προμετωπίδα των βουλευτών. Την οργανωτική δομή του κόμματος, τα γραφεία, τα έντυπα, τις τοπικές, με ποιους την στελεχώνουν; Με φοιτητές και μέλη που έχουν από τις νεολαίες. Εμείς με ποιους θα την στελεχώσουμε; Με τον κάθε ανώνυμο επαρχιώτη κυπατζή blogger ; Έχουμε ιδέα τι σημαίνει κανονικό κόμμα ή έτσι συζητάμε για να περνά η ώρα;
Διευκρινίζουμε ότι δεν αφορούν εσένα αυτά τα ερωτηματικά αλλά τα θέτουμε με αφορμή την παρέμβαση που έκανες.
Δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή βασικές υλικές προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός σοβαρού εθνικιστικού κόμματος. Όπως δεν υπάρχει και κατάλληλο ή αρκετό έμψυχο δυναμικό. Ασχέτως αν η ιστορική συγκυρία είναι ευνοϊκή λόγω της παρατεταμένης πολιτικής κρίσης.
Μία ερώτηση στην γενικότερη συζήτηση. Για ποιο “κομμουνιστάν” μιλάμε; Το “κομμουνιστάν” της δωδεκάωρης απλήρωτης εργασίας, της άθλιας δημόσιας υγείας και παιδείας (η οποία κατάντησε έτσι βάσει σχεδίου), των ανοιχτών συνόρων, των δισεκατομμυριούχων, των βιομηχάνων με τα μέσα παραγωγής, του ΝΑΤΟ, του Αμερικανικού Προξενείου, της Ε.Ε και την ελεύθερης οικονομίας; Αυτή είναι η “κομμουνιστική” Ελλάδα; Ή μήπως νομίζετε, όπως οι Αμερικανοί, ότι κομμουνισμός είναι όταν υπάρχει (έστω και σε αυτή την zombified έκδοσή του) Δημόσιος τομέας;
Εγώ αγαπητέ δεν βλέπω κανένα “κομμουνιστάν”, “καπιταλιστάν” και “ελευθερό-οικονομιστάν” βλέπω.
Ρε φιλαράκο, σύμφωνα με τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού μέχρι το επόμενο ΣΚ θα έχεις εξελιχθεί σε ουφολόγο ποσαδιστή, αφού ήδη πέρασες επιτυχώς από όλες τις υπόλοιπες μορφές πολιτικής ένταξης (από α/α μέχρι Χ.Ο. και από new atheist φιλελές σε ψυχροπολεμικό αντικομούνα των 50s που στέλνει... μπολσεβίκους στην Β Κορέα), και όλα αυτά σε λιγότερο από 1 μήνα...
Όμως τα "Γερούν γερά" και "Βάστα Σόιμπλε" των ναιναίκων Τζημερομπογδανοφαήλων και των συν αυτοίς ούτε ως κακόγουστη τρολιά δεν στέκουν, έτσι; Μιλάμε για cheerleaders ενός καθεστώτος που έδιωξε 1 εκ νέους από την χώρα και καταδίκασε τους υπόλοιπους σε τέλεια ανέχεια. Ας έχουμε και κάποια προσωπικά όρια στον χαβαλέ, δεν είναι κακό. Το μόνο ηθικό δίδαγμα που βγαίνει από τις εν λόγω περιπτώσεις είναι ότι ο ατόφιος φιλελεδισμός αδυνατεί να ξεπεράσει το γνώριμο 0,5% των κομματιδίων τύπου Μάνου, Βαλλιανάτου, Ντόρας και πρώιμου Τζήμερου, οπότε κρίθηκαν αναγκαία τα απαραίτητα ενισχυτικά γεύσης για να γίνει αποδεκτός από τον ουρανίσκο του μέσου Ελ ψηφοφόρου. Βάλε δυο τζούρες γαλανόλευκη, τρεις κουταλιές αντιλάθρο, μια εσάνς υποβαλκάνιο νατοικό μπαντριωτισμό και βουαλά, το έμεσμα καθίσταται βρώσιμο.
Παλιά ιστορία. Τραβάει τουλάχιστον από τον paleolibertarian ακτιβισμό του Ρόθμπαρντ, αλλά σε χαμηλότερη ένταση εμφανίζεται και στο κατά πολύ προγενέστερο "συντηρητικό" fusionism του Ουίλιαμ Μπάκλευ και του National Review επί Ρήγκαν/Μπους. Ως συνήθως οι δικοί μας μιμητές άργησαν να πάρουν πρέφα και μόνο μετά το '16 επιχείρησαν να καβαλικεύουν τον δράκο του εθνικολαικισμού, ελπίζω χωρίς αποτελέσματα...
Όμως ο λόγος που γράφω αυτό το σχόλιο είναι η αποστροφή σου για την εργαλειακή χρήση του όρου "δημοκρατία" ως απαραίτητη προυπόθεση νόμιμου πολιτικού αγώνα, χωρίς αχρείαστες φασαρίες και ντου από οπαδούς του Σόρος ή κοψίματα από ανώτατα δικαστήρια κτλ. Αυτό το είχα πει εγώ σε μια συζήτηση που είχαμε μαζί για την πατριωτική αριστερά, και συνεχίζω να επιμένω. Αν (λέω αν) έρθει κάτι καλό κάποτε με προοπτικές μαζικότητας και σχετικής εκλογικής επιτυχίας, αναγκαστικά θα κινείται στη σούπα της "δημοκρατικής παράταξης". Για την Ελλάδα τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι άλλο και μπορώ να το αποδείξω.
Δες παρακάτω...
Ας το δούμε αναλυτικότερα...
1) Ποιο κόμμα προέβη στην παρακάτω ανακοίνωση:
----"Σε μεγάλη «μπίζνα» με δισεκατομμύρια ευρώ έχει εξελιχθεί το σχέδιο αλλοίωσης, ή μάλλον άλωσης της Ελλάδας και αντικατάστασης του Ελληνικού Λαού με τις ορδές που φέρνουν αυτοί που απεργάζονται τα σχέδια αυτά, δηλ. οι ταγοί της, βαλλόμενης ήδη, παγκοσμιοποίησης με τους λογής Σόρος και τις πολλές δεκάδες ΜΚΟ τους, οι σταυροφόροι του «ανθρωπισμού» με τους εγχώριους υποτακτικούς του. «Ανθρωπισμός» που έχει γίνει πλέον απεχθής, ιδιαίτερα στις νησιωτικές μας κοινωνίες."----
Α) Χρυσή Αυγή
Β) Έλληνες ΓΤΠ
Γ) Κόμμα Λαγού
Δ) Βελόπουλος
2) Ποιος λάλησε τα κάτωθι:
----"Αυτή η πρακτική του κάλπικου “ανθρωπισμού” αδιαφορεί για το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες βρίσκονται όργανα εχθρικών δυνάμεων με ύποπτους σκοπούς."----
Α) Ο Πλεύρης ο πρεσβύτερος
Β) Ο Σπυράδωνις επί Καρατζαμπούμπα και τηλεάστυ
Γ) Η Μαρίν Λεπέν
Δ) O Greg Johnson των counter currents
3) Και η ερώτηση του 1 μυρίου. Από που προέρχεται η παρακάτω δήλωση:
----"Υπάρχει ένας βιολογικός προσδιορισμός του φύλου. Είναι πρόβλημα να θεωρείς ότι μπορείς να διορθώσεις το φύλο ,όπως διορθώνεις το γραμμένο με μολύβι γραπτό στο χαρτί."----
Α) Από τικ τοκ του π. Κλεομένη
Β) Από ακτιβιστική ενέργεια της κυρίας Λουκά στο φετινό pride
Γ) Από προ εικοσαετίας εκπομπή του Γεωργίου
Δ) Από πρακτικά συνέλευσης καραγωγέων Παλαιοφαρσάλου και περιχώρων
Εντάξει μη συνεχίσω. Νομίζω τα political junkies της ομήγυρης την ψυλλιαστήκατε την δουλειά. Για τα πρακτικά οι απαντήσεις είναι: 1) ΑΣΚΕ (του αείμνηστου Καργόπουλου), 2) Αντώνης Χάλαρης πρόεδρος του ΑΚΕΠ (γκουγκλάρετε... έχει ψωμί η φάση, αναμεμιγμένο ολίγο τι με άφθονο γέλωτα), και 3) Δ. Πατέλης. Είχα σκοπό να βάλω και αποσπάσπαματα από Τάκαρο Φωτόπουλο, αλλά ειλικρινά πελάγωσα, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Όλα του μου φαινόταν εξίσου "ακροδεξιά", οπότε δεν είχε νόημα η ανθολόγηση.
Περιττό να φανταστούμε ότι τα μισά από τα άνωθι να ξεστόμιζε μια random πατριωτικοδεξιά οργάνωση, οι εκπρόσωποί της θα είχαν επικηρυχθεί νεκροί ή ζωντανοί, οι οπαδοί της δεν θα τολμούσαν να βγουν από την πολυκατοικία τους χωρίς αστυνομική συνοδεία και οι wokers θα ούρλιαζαν στο τουίτερ μέχρι να σβήσει ο ήλιος... Γνωστά αυτά δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.
Βγαίνει όμως και ένα άλλο χρήσιμο συμπέρασμα, που μάλλον λίγοι το έχουν προσέξει. Ότι πολύ απλά φτάνει να δηλώσεις, έστω και ανόρεκτα, υποστηρικτής της επίσημης κρατικής μυθολογίας της χώρας -μιας χώρας που κάθε δεύτερος δρόμος ονομάζεται Βενιζέλου, μιας χώρας όπου μέχρι πρότινος αν δεν ακολουθούσες μια από τις 50 αποχρώσεις του φρουδομαρξισμού δεν έπαιρνες χαρτί από την Πάντειο, δε πα νά 'σουν η μετενσάρκωση του Μπάροουζ Σκίνερ, μιας χώρας όπου η 17 του Νοέμβρη εορτάζεται μετά χορών και οργάνων μέχρι και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς- για να πεις Ο,ΤΙ θες, ΟΠΟΤΕ και ΟΠΩΣ το θες, χωρίς κανένα νταβά πάνω απ' το κεφάλι. Είναι σημαντική αυτή η διαπίστωση. Αρκεί να δηλώσεις "δημοκρατική παράταξη" ή αριστερίζων (ένα από τα δύο, οτιδήποτε άλλο θεωρείται εχθρικό), και, ω του θαύματος, μπορείς όχι μόνο να αποφύγεις τις μανούρες των αντιφιών, αλλά να σουλατσάρεις κανονικότατα σε κοινωνικά happenings/ συγκεντρώσεις/ακαδημαικά συνέδρια/whatever χωρίς να τρέχει κάστανο, παρότι εκφράζεις δημόσια σκληρές παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις και μάλιστα με εξόχως έντονο ύφος (πχ προσωπικά δεν θα μεταχειριζόμουν το όρο "ορδές" για τους μετανάστες).
(συνεχίζεται...)
(συνέχεια...)
Απίστευτο ε; Κι όμως "μόνο ο Νίξον θα μπορούσε να πάει στην Κίνα". Μεταξύ σοβαρού κι αστείου (περισσότερο προς το σοβαρό tbh) αρχίζω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα μια κατ' ουσίαν παραδοσιοκρατική/συντηρητική/πατριωτική ομάδα θα μπορούσε να έχει επιτυχία σε μάκρο επίπεδο ΜΟΝΟ αν στα χαρτιά αυτοπροσδιορίζονταν ρητά ως "δημοκρατική". Και διότι έτσι θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη από τα ραντάρ των αποπάνω (βλ. ΑΣΚΕ/ΑΚΕΠ/Φωτόπουλος, που έκραξαν τους "λάθρο" και το μουλτι-κούλτι ήδη τα 90s χωρίς να ανοίξει μύτη), αλλά και επειδή -αρέσει δεν αρέσει- η πλειοψηφία των Ελ είναι (ή μάλλον θέλει να το παίζει) "δημοκρατική/παλαιοκεντρώα", με μια διόλου ευκαταφρόνητη, αλλά διαρκώς φθίνουσα, μειοψηφία γύρω στο 10% να δηλώνει εαμογενής. Δυστυχώς τα tags και τα σύμβολα παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Δλδ λέγε ό,τι γουστάρεις εναντίον αμβλώσεων, μετανάστευσης, ΛΟΑΤΚΙ, ΗΠΑ, ΕΕ, παγκοσμιοποίησης αρκεί να μη ξεχάσεις να κοτσάρεις και ένα "δημοκρατικός" στον τίτλο και είσαι κομπλέ. Δείτε το σαν εντομοαπωθητικό, ίσως να μην αρέσει η οσμή, αλλά κοιμάσαι ήσυχος.
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Εκλεκτοί συνδαιτυμόνες,
Εφεξής και επί αναφοράς του ονόματος μου, παρακαλώ να με προσαγορεύετε με το γένος στο οποίο ανήκω. Όπως ο Φύρερ είναι Άβαταρ δηλονότι Δαίμων κατά την πλατωνική ερμηνεία, ούτω πως και εγώ είμαι Άριος και ουχί Άνθρωπος. Ως γνωστόν, Άριος είναι το ενδιάμεσο γένος ανάμεσα στον Άνθρωπο και τον Δαίμονα. Το δύσβατο εγχείρημα της “μετάβασης εις άλλο γένος” συνιστώ και δι’ εσάς, ως μόνη ελπίδα επιβίωσης του Αρίου πολιτισμού, όπως άλλωστε ο Χαίλντερλιν στον “Ρήνο” αναγγέλλει.
Αυτή είναι μια αξίωση που μπορεί να γίνει δεκτή. Εφόσον το επιθυμείς δεν θα χρησιμοποιούμε την λέξη άνθρωπος προκειμένου να προσδιορίσουμε το γένος σου. Αλλά αμφιβάλλουμε αν αυτή η αξίωση βοηθήσει ώστε να στερεωθεί διάλογος με καλές προϋποθέσεις. Ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι υπάρχουν πολλοί αναγνώστες που μπορεί να σχολιάζουν υιοθετώντας ύφος μαύρου χιούμορ για να περνούν την ώρα τους ευχάριστα, σε μια εποχή πολιτικής και ακτιβιστικής ξηρασίας που δεν απαιτεί πολύ χρόνο από την προσωπική ζωή για πολιτική δράση.
Ο Αχιλλέας είπε...Καλά “C”, πέραν του καίριου σχολίου σου στο οποίο συμφωνώ, διπλώθηκα με την αναφορά στον Ποσαδισμό. Χα,χα,χα,χα!!!!!
Που τι θυμήθηκες αυτή την meme ιδεολογία; Επικοινωνία με δελφίνια, κομμουνιστικοί εξωγήινοι πολιτισμοί και πυρηνικός πόλεμος για να υπάρξει επί γης… Τροτσκισμός!
Ρε, τι γέλια!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...''Ρε φιλαράκο, σύμφωνα με τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού μέχρι το επόμενο ΣΚ θα έχεις εξελιχθεί σε ουφολόγο ποσαδιστή, αφού ήδη πέρασες επιτυχώς από όλες τις υπόλοιπες μορφές πολιτικής ένταξης (από α/α μέχρι Χ.Ο. και από new atheist φιλελές σε ψυχροπολεμικό αντικομούνα των 50s που στέλνει... μπολσεβίκους στην Β Κορέα), και όλα αυτά σε λιγότερο από 1 μήνα...''
c/καποιε με αλλα ατομα μιλας, οχι με τον υποφαινομενο-παλιο ''γνωριμο''. μην σε μπερδευει το γεγονος οτι συνηθιζω να γραφω χωρις τονους (οπως ο θαυμαστης του νταηλου/τζημεριωτη που μιλησε για ''κομουνισταν'' {!!!!} ή ενας φιλελερας που ελεγε τα δικα του τις προαλλες), φταιει που εχω επιλεξει να γραφω χωρις ψευδωνυμο στο στεκι της φλεφαλο. καιρος να υιοθετησω ενα προς αποφυγη περιττων και αχρειαστων παρεξηγησεων. τεσπα..
στο δια ταυτα, ο τζημεριωτης ειναι cult φυσιογνωμια, ειναι κλασικος εκφραστης μιας παλιομοδιτικης θατσερικης ακροδεξιας βγαλμενης μεσα απο τα σπλαχνα των 80s, μηδενικη ανοχη και σκληρη κρατικη καταστολη απεναντι στην παραβατικη νεολαια (εχει κανει λογο ακομα και για παρεμβαση του στρατου στα πανεπιστημια αν δεν συνετιστουν τα 20χρονα που κανουν την πλακα τους) και την μικροεγκληματικοτητα/κρατος νυχτοφυλακας στα οικονομικα και οριστικη αποδομηση καθε κρατικης παρεμβασης στην οικονομια/εξαυλωση του Δημοσιου τομεα γιατι βρωμαει ''σοσιαλισμο'' (εξ ου και τα γραφικα περι ''κομουνισταν'' των διαφορων απογοητευμενων ψηφοφορων της νουδουλας). για την ακριβεια, ενας συνδιασμος 80s θατσεριλας και γιαπικης/εκσυγχρονιστικης επαρσης των 90s, βγαζει εναν γιαπικο κωλοπαιδαρισμο που δεν παλευεται με τιποτα..
οσο για τον νταηλο, δυστυχως ο τυπος νομιζει οτι βρισκομαστε ακομα καπου μεταξυ 50 και 60, παλιομοδιτικος νατοικος μπαντριωτισμος + παρωχημενη αντικομουνιστικη υστερια + μεγαλη καυλα για τα σωματα ασφαλειας. πολυ εκοφιλα ρε γαμωτο.. το μονο θετικο που μπορω να του αναγνωρισω ειναι ο χυμα τσαμπουκας του απεναντι στους φιλελεφτ και τα πολυχρωμα πουτανακια του σορος. μεχρι εκει μπορει, μεχρι εκει ειναι
εν κατακλειδι, χωρις να θελω να σπειρω καμια ηττοπαθεια, πιστευω οτι το παιχνιδι ειναι τελειωμενο. το εκσυγχρονισταριο και οι φιλελεφτ ασκουν συντριπτικη ιδεολογικη ηγεμονια (ειδικα στον χωρο της νεολαιας), η χωρα ειναι επισης τελειωμενη απο πολλες αποψεις. μονο μια αξιοπρεπης μεταπολιτικη ''αντιπολιτευση'' μπορει να ασκηθει, περισσοτερο για την τιμη των οπλων. για κανεναν αλλο λογο
---"c/καποιε με αλλα ατομα μιλας, οχι με τον υποφαινομενο-παλιο ''γνωριμο''---
Τότες mea culpa. Νόμιζα ότι ήσουν ο ίδιος σε τρολίστικο mood...
Όντως. Τζημερομπογδάνους και σαμαροδεξιά περιτρίμματα της ΠΟΛΑΝ πρέπει να τα πνίγεις στην κούνια. Εκτός από το ακάθαρτο μίγμα αδιάλλακτου λιμπερταριανισμού α λα Γιουες και καρδιτσιώτικου αντικομουνισμού υπενωμοτάρχη Β' με σάτσες συνωμοσιολογικής μεταμοντέρνας αλτ ράιτ, που, ω του θαύματος, καταλήγει πάντα σε ολοκαίνουρια f-16 και νατοική στατοκαυλίαση, υπάρχει και κάτι ακόμα πιο χειροπιαστό που τους καθιστά αξιολαιμητόμητους. Είναι αυτοί που πανηγύριζαν επί μνημονίων και προπαγάνδιζαν ανοιχτά ΝΑΙ. Ξυ και ξεβρά λοιπόν μέχρι να σβήσει ο Σείριος. Άσχετα τώρα που κατέληξε ο αντιμνημονιακός αγών με τους Βαρουφάκερς, τους Τσίμπλες και τους Ψεκαμμενους, μην το πάμε εκεί, δεν έχει καμία σημασία.
Καλώς ή κακώς, το αναδυόμενο δίπολο στην δύση είναι "αντισυστημικοί λαικιστές" vs "establishment ακροκεντρώοι" (με εισαγωγικά και στις δύο περιπτώσεις). Τοιουτοτρόπως θα μοιραστεί η τράπουλα και στην Ελλάδα. Όλα τα άλλα μας τέλεψαν. Γι' αυτό τους βλέπεται όλους (όσοι δεν υπουργοποιήθηκαν ή δεν τους έπαιρνε να "προδώσουν" τέλος πάντων) να απαρνούνται το όποιο "αμαρτωλό" παρελθόν τους και να αναβαπτίζονται στον antiwoke/αντιπαγκοσμιοποιητικό Σιλωάμ. Τώρα αν στο χαράκωμα των λαικιστών επικρατήσει το μπογδανοειδές, ο Κάσιντυ ή ο Laughαζάνης ή κάτι άλλο πιο λάιτ ή πιο σκληροπυρηνικό είναι μάλλον αδιάφορο, πάντως εκεί θα παίζονται οι εκλογές και γενικά το παραπάνω δίπολο θα ταλανίζει γερά τον "πολιτικό διάλογο" από δω και πέρα... (Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο).
----"μονο μια αξιοπρεπης μεταπολιτικη ''αντιπολιτευση'' μπορει να ασκηθει, περισσοτερο για την τιμη των οπλων. για κανεναν αλλο λογο"----
Έτσι... Πέρα απ' το προσωπικό μεντιτέισιον, την απολύτως θεμιτή ατομική αυτοβελτίωση, τον επιβεβλημένο στοχασμό του καθενός μας για το τι θα κάνει και τι δρόμο θα ακολουθήσει στη ρημάδα τη ζωή του, καλό θα ήταν να υπάρξει και κάτι πιο "πολιτικοκοινωνικό", που δε θα τελειώνει στο χαλάκι της εξώπορτας. Για λόγους αξιοπρέπειας/τιμής των όπλων (πολύ σωστό) και ψυχοθεραπείας, αλλά επίσης (γιατί όχι) και ως παρακαταθήκη για το βαθύ μέλλον. Δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται, μπορεί αυτό το "μεταπολιτικό" εγχείρημα, όπως το λες, να αφήσει ένα κάποιο αρχειακό υλικό ή μια ευρύτερη κληρονομιά για χρήση από τις επόμενες γενεές. Τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται...
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Το γένος μου υπαγορεύει τις εξής τρεις επιλογές στα τρία καίρια διλήμματα, που κατά την κρίση μου και όχι μόνον σηματοδοτούν την έναρξη ενός πολιτικού διαλόγου με καλές προϋποθέσεις.
Δίλημμα 1ο: Πατριωτισμός ή Παγκοσμιοποίηση; Επιλογή: Πατριωτισμός.
Δίλημμα 2ο: Ευρώπη ή Δύση; Επιλογή: Ευρώπη.
(Ως γνωστόν, η Ευρώπη περιλαμβάνει την Ρωσία και αποκλείει τους Αγγλοσάξωνες, ενώ η Δύση περιλαμβάνει τους Αγγλοσάξωνες και αποκλείει την Ρωσία. Η Ευρώπη είναι ηπειρωτική ενώ η Δύση είναι ατλαντική. Ο Τσαϊκόφσκι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Πούσκιν και ο Γκόγκολ είναι Ευρώπη ενώ ο Φουκουγιάμα, ο Χάγιεκ και ο Ρωλς, όχι).
Δίλημμα 3ο: Αναδιανομή ή Ανάπτυξη; Επιλογή: Αναδιανομή.
(Του υπερσυσσωρευμένου πλούτου εννοείται)
Ιδού πώς ξεχωρίζει ταχύτατα η ήρα από το στάρι, όπως ας πούμε ο Τζήμερος, ο Καραμπελιάς και ο Μπογδάνος από τον Κασιδιάρη.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σε αυτά είναι σαφές ότι συμφωνούμε όλοι οι εθνικιστές. Οι αληθινοί εθνικιστές (με την χα'ι'ντεγκεριανή έννοια ή με την έννοια που αποδίδει στον ορό η καθημερινή πολιτική γλώσσα, όπως θες πάρτο δεν διαφέρουν και πολύ οι εξάλλου οι δύο εννοιολογήσεις), όχι οι ακροδεξιοί.
Αλλά η συζήτηση ξεκινά ακριβώς μετά από αυτή την παραδοχή. Ξεχωρίζουν όντως όλοι αυτοί που προσδιορίζεις ως ήρα από τον Κασιδιάρη ή αποτελούν λίγο πολύ παρόμοιες περιπτώσεις που απλώς έχουν διαφορετικό παρελθόν;
Πόσο ξεκάθαρες είναι οι οικονομικές θέσεις του κόμματος Κασιδιάρη;
Πόσο διαφορετική είναι η πολιτική της Μελόνι και της Λεπέν, στις οποίες τείνει να προσομοιάσει το κόμμα Κασιδιάρη, από αυτές ενός τυπικού συστημικού πολιτικού κόμματος όταν έρχεται η ώρα της απόφασης και του πολιτικού προγράμματος και καθώς περνάμε από το στάδιο της αυτονόητης αντιπολιτευτικής κριτικής σε εκείνο των προτάσεων; Εμείς δεν βλέπουμε και πολλές διαφορές, πέρα από τα σημεία που της γενικόλογης ρητορικής αντιπαράθεσης.
Θες παραδείγματα; Ας δούμε ένα. Όλοι είμαστε υπέρ της Ευρώπης και κατά της Δύσης. Πώς όμως το εννοεί ο καθένας μας; Όταν λέμε ότι είμαστε ενάντια στην Δύση προκύπτει ως αυτονόητο ότι είμαστε και εναντίον της Ε.Ε. Ποια όμως θα είναι η στάση μας εφόσον η Ε.Ε μπορεί να σβήσει την ελληνική οικονομία με έναν διακόπτη; Έχουμε συζητήσει ποτέ πως θα την αντιμετωπίσουμε; Αν για παράδειγμα κυβερνήσουμε εμείς -γιατί τρελάθηκαν τα άστρα του ουρανού και ήρθαν έτσι τα πράγματα-, η Γερμανία το πρώτο που θα κάνει είναι ό,τι έκανε στον Τσίπρα. Θα σταματήσει την ροή χρημάτων προς την Ελλάδα. Πώς θα απαντήσουμε; Θα στραφούμε στο εθνικό νόμισμα, ναι ή όχι; Ο Κασιδιάρης τι λέει; Αν ναι, έχει γίνει προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας για μια τέτοια σύγκρουση που προϋποθέτει αυτή η απόφαση; Τα μέλη του κόμματος Κασιδιάρη είναι προετοιμασμένα για κάτι τέτοιο ή ενδιαφέρονται να απολαμβάνουν το δυτικό Life style και απλώς βρίζουν τους μετανάστες ενώ διατυμπανίζουν το σλόγκαν "αγάπη μόνο"; Αυτό είναι ένα από τα εκατοντάδες αναπάντητα ερωτηματικά.
Πόση εμπιστοσύνη ιδεολογικής συνέπειας (χωρίς ιδεολογική συνέπεια δεν υπάρχει και σταθερή αντισυστημική πολιτική) έχει νόημα να λάβει ο Κασιδιάρης όταν είναι γνωστό το παρελθόν του ως παιδί του Μιχαλολιάκου, το οποίο ούτε κανένα ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο διαθέτει ενώ και στο κομμάτι της πολιτικής συμπεριφοράς άργησε να κρατήσει αποστάσεις από την παλιανθρωπιά του θείου του και μάλιστα το έκανε σε προβληματική περίοδο;
(Μην ξεχνάμε ότι ο πολιτικός άντρας που διατηρεί το ήθος του εθνικισμού ορθώνει το ανάστημα και εκφράζει τις διαφωνίες αμέσως όταν διαπιστώνει ότι ο φερόμενος ως συναγωνιστής παρεκκλίνει ηθικά και ιδεολογικά. Δεν περιμένει να τον δει να σαπίσει όλο τον χώρο και μετά να του αντιπαρατεθεί).
Μπορεί ο Κασιδιάρης να πείθει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού γιατί διαθέτει αυτή την επιδερμική απλότητα και την ικανότητα να επιβιώνει με άνεση στον άθλιο κόσμο των επιθετικών φιλελευθέρων δημοσιογραφικών παραθύρων. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και ικανός στην άσκηση πολιτικής. Στα δικά μας μάτια ως ένα νέο παιδί που ψάχνετε μοιάζει. Και αυτό είναι πολύ κακό όταν έχει μαζέψει γύρω του πολλά γνωστά κατακάθια της άκρας Δεξιάς, όταν είναι νομικά εγκλωβισμένος, όταν έχει αυτό το παρελθόν.
Η φλεφαλο θα μπορούσε να προκρίνει ένα πανεθνικιστικο μέτωπο στο οποίο θα συμμετέχουν σύγχρονα στελέχη του εθνικού χώρου όπως η Ελασυν, η Πατρίδα (Α. Λατινοπουλου), η εθνική δημιουργία, ο Μπογδάνος, ο Συμιγδαλας, ο Εμφιετζογλου, το κίνημα 21, η φλεφαλο, το κόμμα Λεπέν, το Λάος (δεν έχει διαλυθεί όπως νομίζουν ορισμένοι), το Εθνικό Μέτωπο, ο κύκλος του Απολλωνίου Φωτός, η Χρυσή Αυγή, οι σκίνχεντς, οι εθνικομπολσεβικοι της νεολαίας Λιμονοφ, ο Μαύρος Κρίνος, η Νέα Εποχή, η Εθνική Σοσιαλιστική Αντίσταση, το κίνημα Αίμα και Τιμή και γιατί όχι ακόμα και ο Κ. Πλεύρης ο οποίος διαθέτει τεράστια εμπειρία δεκαετιών, έχει συγγράψει 64 βιβλία, είναι επίτιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γκουανταλαχάρα και θα μπορούσε να προσφέρει χρήσιμες συμβουλές αλλά και πολύτιμες κατευθυντήριες γραμμές. Επίσης, για προφανείς λόγους, το Ελληνιον θα μπορούσε να αποτελέσει έναν δούρειο ίππο πολύ πιο πρόσφορο από το Εάν του Κανελλόπουλου. Υπάρχουν και άλλα μικρά κόμματα που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στον εν λόγω παλλαϊκό συνασπισμό όπως για παράδειγμα η Ελληνική Ενότητα που είχε συμμετάσχει στις ευρωεκλογές του 2009.
Αν τα βάλουμε κάτω δεν είμαστε τόσο λίγοι ρε παιδιά, κάθε κόμμα ή ομάδα να αποτελέσει και έναν κρίκο στην αλυσίδα που θα τους τυλίξει και θα τους δέσει τα χέρια ώστε να σταματήσουν να καταστρέφουν το έθνος και την πατρίδα μας.
Κανείς δεν περισσεύει και αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ισχύς εν τη ενώσει. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Ο δρόμος προς τη νίκη προϋποθέτει ενότητα αλλά και συμβιβασμούς. Όλοι μας θα πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να κάνουμε υποχωρήσεις αν επιθυμούμε να αιχμαλωτίσουμε την επιτυχία.
Μπροστά στον κίνδυνο του ολικού αφανισμού η ένωση και η ομόνοια είναι επιβεβλημένη. Τουλάχιστον ας το δοκιμάσουμε.
Α καλά μιλάμε για μεγάλη πλάκα. Δεν φτάνει που έγραφε στα μπλογκ-χέστρες του χώρου ο φωτογράφος, άρχισε να σπαμμάρει και το ίσως μοναδικό ποιοτικό εθνικιστικό μπλογκ με τις ονειρώξεις του
Ο/Η Ανώνυμος είπε...χαχαχαχαχα να'σαι καλά βρε φίλε
Ο Τιμολέων είπε...Παιδιά όπως βλέπετε ο γρουσουζης και η παρέα του ήδη απεκλησαν 2 κόμματα του πατριωτικού χώρου και έπονται κι άλλα.
Καταρχάς αν συγκεντρωθούν μαζί όλοι αυτοί που αναφέρει ο Τιμολέων το πιο πιθανό είναι να τσακωθούν παρά να συνεργαστούν. Αρκετοί εξ αυτών είναι σε σύγκρουση.
Δεύτερον πως είναι δυνατόν να θεωρεί κανείς ότι ο Πλεύρης είναι δικός μας δούρειος ίππος και όχι δούρειος ίππος της Νέας Δημοκρατίας; Αυτό το γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες άπαντες και το επιβεβαιώνει ο ίδιος καθημερινά.
Τρίτον έχουν γίνει πολλές απόπειρες ένωσης του χώρου στο παρελθόν. Η πιο εκτεταμένη ήταν όταν ιδρύθηκε το ΛΑΟΣ. Θυμάσαι το ιδρυτικό τους συνέδριο στον Έσπερο; Ήταν καλεσμένοι όλοι: Ελληνικό Μέτωπο, Σοφιανόπουλος, Χρυσή Αυγή (αν και σε αυτούς δεν δόθηκε το μικρόφωνο με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του Δ.Ζ. ο οποίος μας προκάλεσε πολύ γέλιο σε όσους ως αυτόνομοι πριν την ίδρυση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. είχαμε καθίσει δίπλα από τους Χάτες, αριστερά στην αρένα, ως νεολαιίστικες τάσεις και απολαμβάναμε τις φροντίδες της Σόκαλη που μας συμπάθησε ως πιτσιρικάδες), Κ. Πλεύρης, Κόμμα Ολυμπισμού, δωδεκάθεοι, ομάδες Ε και τα ρέστα, υπέρ ορθόδοξοι χριστιανοί, χονδρικά όλες οι τάσεις του εθνικιστικού χώρου παρακολούθησαν το συνέδριο με τρεις γνωστές εξαιρέσεις. Τον παρακρατικό, όπως αποδείχθηκε, αείμνηστο Γρ. Μιχαλόπουλο αρχηγό τότε της Εθνικής Συμμαχίας, τον Στέφανο Γκέκα με τα παιδιά του Άρματος που τότε ετοίμαζε την ιδρυτική του διακήρυξη και το Απολλώνιο Φως που εκίνη την περίοδο ακουγόταν ότι είχε έναν πυρήνα.
Από όσους παρακολουθήσαμε το συνέδριο αυτοί που αποχώρησαν χωρίς να προσχωρήσουν στον ΛΑ.Ο.Σ ήμασταν οι πιτσιρικάδες τότε αυτόνομοι που μετά από τέσσερα χρόνια ιδρύσαμε την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., η σχεδόν διαλυμένη τότε Χ.Α. και το Ελληνικό Μέτωπο. Όλοι οι άλλοι εντάχθηκαν στον ΛΑ.Ο.Σ. Μετά από λίγο καιρό εντάχθηκε και το Ελληνικό Μέτωπο. Στην ουσία όλος ο εθνικιστικός χώρος με εξαίρεση πρώτον την Χ.Α, που για να μην διαλυθεί μάζεψε έναν παλιό απριλιανό και δοκίμασε να ενταχθεί σε ένα λεπενικό σχήμα, την Πατριωτική Συμμαχία, και δεύτερον κάποιες πολύ μικρές ομαδώσεις είτε εντάχθηκε είτε στήριξε τον ΛΑ.Ο.Σ.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το γνωρίζεις πολύ καλά. Αν λοιπόν δεν υπάρχει ένα αληθινό κίνημα στο υπόβαθρο, με οργανώσεις, συνδικάτα, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς κλπ και κυρίως αν από αυτό το κίνημα δεν έχουν προκύψει ηγεσίες εθνικιστικών κομμάτων με συνέπεια διαπιστωμένη στον χρόνο, όσες συσπειρώσεις και να επαναληφθούν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Στην τελική οι προσπάθειες συσπείρωσης καλό είναι να γίνονται σε περιόδους άσχετες με τις εκλογές. Τότε θα δούμε αν έχει νόημα να συζητηθούν και θα φανεί ότι έχουμε καταλάβει πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Αν είναι να τις επιδιώκουμε προεκλογικά δείχνουμε πόσο επηρεασμένος είναι ο χώρος μας από την μπακάλικη λογική του πολιτικαντισμού. Απλώς μας θαμπώνει η λάμψη του κοινοβουλίου. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό.
Θεωρώντας τη διάλυση του ΝΑΤΟ ως ευκταίο αποτέλεσμα φυγόκεντρων τάσεων εντός του μετά από συντριπτική στρατιωτική ήττα του στο πεδίο του πολέμου απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση για να βγει η Ελλάδα (και όχι μόνο) από το βορβορώδες πολιτικό και ηθικό (;) τέλμα της, δηλώνω την στήριξη μου σε οποιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό ο οποίος προτάσσει αυτή την αναγκαιότητα.
Δυστυχώς, προσώρας, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας τέτοιος που να δύναται να διεκδικήσει έδρα στη Βουλή.
Δεν επιδιώκω ησυχαστική στάση, αλλά δε με ενδιαφέρει η πολιτική αντιπαράθεση για το τίποτα και δεν θα εμπλακώ σε καμία τέτοια.
Ο Σταμάτης είπε...Να συμπληρώσω από την μεριά μου ορισμένες σύντομες παρατηρήσεις.
Καλό είναι να μην μεταφέρουμε ιδεολογικές και γεωπολιτικές αναλύσεις από το φυσικό τους πεδίο, δηλαδή την πολιτική αντιπαράθεση, σε εκείνο της γεωγραφίας. Αν κατανοήσουμε αυτή την απλή βασική αρχή θα διαπιστώσουμε ότι όπως δεν υπάρχει Ευρώπη δίχως την Ρωσία έτσι δεν υπάρχει Ευρώπη και δίχως την Βρετανία (με την Αγγλία εντός). Το ότι θέλουμε να αποκρούσουμε τον αγγλοσαξονικό φιλελευθερισμό δεν σημαίνει ότι η Αγγλία δεν είναι Ευρώπη.
Εφόσον αναφέρθηκε το όνομα Χίτλερ, θα υπενθυμίσω ότι ενδεχομένως να μην υπήρχε ο πολιτικός Χίτλερ όπως τον γνώρισε η ιστορία, (για μετενσαρκώσεις του δεν μπορώ να γνωρίζω), ούτε η ιδέα της "χαρισματικής ηγεσίας" έτσι όπως εφαρμόστηκε στον μεσοπόλεμο, αν δεν υπήρχε έναν αιώνα πριν στην Βρετανία ο πολιτικός θεωρητικός Τόμας Καρλάιλ.
Θα υπενθυμίσω επίσης ότι αν δεν υπήρχε ως κόμμα το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο κατά την δεκαετία του '70, καθώς και οι αγγλικές αυτόνομες μουσικές κινήσεις που έχοντας ως έδρα το Λονδίνο τροφοδότησαν με νεολαία τον εθνικιστικό χώρο σε ολόκληρη την Ευρώπη τόσο την δεκαετία του '70 όσο και εκείνη του '80 (και την Ρωσία, μετά την Περεστρόικα), ίσως να μην είχε σχηματιστεί ως υπόδειγμα οργάνωσης το -αποκαλούμενο από την πολιτική επιστήμη- νεοφασιστικό κόμμα (γράφω "ίσως" γιατί ευτυχώς υπήρχε και το γαλλικό αντίστοιχο), και να μην υπήρχε ένα έτοιμο οργανωτικό και ιδεολογικό μοντέλο ως αντιπρόταση στον εκφυλισμό του "νεοεθνικισμού".
Όσοι συζητάνε για κόμματα, εκλογές κτλ βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Άμα νομίζεις πως η λύση βρίσκεται στο να μαζευτούν 4-5 γραφικά ακροδεξιά κομματίδια και να ενωθούν μεταξύ τους και με κόμματα τύπου Τζήμερου τότε έχεις πολιτική σκέψη βρέφους και μηδενική ιδεολογική αντήληψη και ανάγνωση της κατάστασης.
Συμφωνούμε απόλυτα. Το παράδειγμα του ΛΑ.ΟΣ. είναι ενδεικτικό και για δύο -τρεις ακόμη βασικούς λόγους.
Εκείνη την περίοδο υπήρχε πράγματι στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του εθνικιστικού χώρου ειλικρινής διάθεση ένωσης των δυνάμεων. Σήμερα δεν υπάρχει και καλώς δεν υπάρχει.
Εκείνη την περίοδο μπορεί να μην υπήρχε το internet αλλά ο χώρος διάβαζε περισσότερο (περιοδικά, βιβλία κλπ). Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε σοβαρή βιβλιογραφία. Η λαϊκή βάση του εθνικιστικού κινήματος όμως ήθελε να διαβάσει. Ψαχνοταν. Υπήρχε επίσης κομματικό κανάλι στην τηλεόραση και οι εκπομπές του Χαρδαβέλλα που ήταν ανοικτές στον χώρο και στα θέματα της ατζέντας μας. Σήμερα δεν ισχύει αυτό. Η δημόσια συζήτηση του χώρου γίνεται μόνο στο ιστολόγιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και του Μαύρου Κρίνου (οι συζητήσεις στα facebook, twitter κλπ δεν προσμετρούνται ως δημόσιες γιατί είναι ανάμεσα σε ατομικά προφίλ και δεν έχουν πρόσβαση όλοι όσοι δεν έχουν λογαριασμό στις συγκεκριμένες πλατφόρμες).
Για την ακρίβεια σήμερα δεν υπάρχει εθνικιστική λαϊκή βάση. Ζήτημα αν είμαστε διακόσια τα ενεργά πρόσωπα σε όλη την Ελλάδα. Οι υπόλοιποι που εγείρουν αξιώσεις να παίξουν ρόλο στελέχους είναι είτε διωγμένοι νεοδημοκράτες είτε κουρασμένοι πρώην δικοί μας που θέλουν να γίνουν νεοδημοκράτες στην θέση των νεοδημοκρατων. Τότε δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ακόμη και αν το ΛΑ.Ο.Σ. ήταν κόμμα πρώην νεοδημοκρατων η γενική τάση ήταν να απομακρυνθούν από την Δεξιά και να μετακινηθούν προς τον εθνικισμό. Σήμερα ισχύει το αντίστροφο, πανευρωπαϊκά. Οι εθνικιστές μετακινούνται προς την Δεξιά.
Αν το αποτέλεσμα ήταν τόσο κωμικό και αποκαρδιωτικό τότε που υπήρχαν κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί σήμερα αν συμμαχήσουν εθνικιστές με κανονικούς ανθέλληνες όπως ο Κρανιδιώτης, ο Τζήμερος και ο Κ. Πλεύρης που πέρα από το ότι υποκινούνται από την Νέα Δημοκρατία, έχουν λερωμένα τα χέρια τους με το αίμα των μνημονίων τα οποία υποστήριξαν.
Ας σοβαρευτούμε παιδιά.
Ο Τιμολέων είπε...Μια αναπάντεχη κίνηση που όμως ίσως αποδειχθεί σοφή είναι η ίδρυση του Κινήματος Φτωχών Ελλάδος από τον εμβληματικό Παύλο Κοντογιαννίδη και τον θυμοσοφο Ηλία Λογοθέτη.
Εάν μπει κανείς στον κόπο να μελετήσει το Μανιφέστο των Φτωχών θα βρει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία καθώς και πλειάδα αξιόλογων αιτημάτων που αν και ίσως δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά να έχουν ιδιαίτερη σχέση με τον χώρο, στην πραγματικότητα θα μπορούσαν κάλλιστα να περιλαμβάνονται σε διακήρυξη ελπιδοφόρου εθνικού - πατριωτικού κινήματος με ενωτικό χαρακτήρα και ρηξικέλευθη πολιτική κατεύθυνση.
Ας ελπίσουμε να μην το αποκλείσουν κι αυτό ο γρουσουζης με την παρέα του.
Ασφαλώς και κάθε σχήμα με κινηματικό χαρακτήρα από ΗΒ και ΗΠΑ είναι ευπρόσδεκτο ως συμμαχητής, αλλά ο ατλαντικός Αγγλοσαξωνισμός συλλήβδην ως η κυρίαρχη συνιστώσα του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης, προεξαρχόντων ασφαλώς του σιδηρού βραχίονα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι ο κυρίαρχος εχθρός της Ευρώπης. Ό,τι από τον Χώρο παραπέμπει στις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ είναι η βρικολακιασμένη Ακροδεξιά της δεκαετίας του 60 και αποτελεί τον Δούρειο Ίππο και την Πέμπτη Φάλαγγα του Πατριωτισμού. Η γεωπολιτική δυναμική της Ευρώπης κινείται προς Ανατολάς (nach Osten) είτε πολεμικά (ΒΠΠ) είτε ειρηνικά. Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι πλέον οι γηραλέοι Τεύτονες αλλά οι ακμάζοντες Σλάβοι. Δυστυχώς, επί του παρόντος ελπίζω, το σύμπλεγμα των δυτικών Σλάβων είναι η σύγχυση ανάμεσα στον θεμιτό αντι-μπολσεβικισμό και τον αθέμιτο αντι-ρωσισμό, απόρροια μισού αιώνα σοβιετικής κατοχής. Τα αποτελέσματα τα ζούμε στην Ουκρανία, όπου χύνεται το αγνότερο Άριο Αίμα χάριν του ατλαντικού Αγγλοσαξωνισμού σε ένα νέο ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο, όπως είχε προβλέψει (και υπαγορεύσει...) ο Χάντιγκτον.
Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει σε μια μόνο Πατρίδα, αν δεν καταστεί πανευρωπαϊκή συνείδηση ο χαλύβδινος ζυγός του ατλαντικού Αγγλοσαξωνισμού. Και η πανευρωπαϊκή συνείδηση θα αφυπνισθεί μόνον με την αναβάπτιση της στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της. Ο ΒΠΠ δεν ήταν παρά ο αγώνας ανάμεσα σε εκείνους που πολέμησαν υπέρ της ύπαρξης των Πατρίδων (ναζιστές, φασίστες και εθνικιστές) και εκείνους που πολέμησαν εναντίον της ύπαρξης των Πατρίδων (ατλαντικοί φιλελεύθεροι και σοβιετικοί μπολσεβίκοι). Οι όχθες ήταν δηλαδή τότε ακριβώς οι ίδιες όπως και σήμερα: Πατριωτισμός εναντίον Παγκοσμιοποίησης (δεξιάς φιλελεύθερης και αριστερής προλεταριακής). Γι' αυτό ο πόλεμος συνεχίζεται.
Γιάννη συμφωνούμε στα περισσότερα. Μπορεί να τεθούν κάποιες ενστάσεις για την απόλυτη ταύτιση της πατρίδας, ως αναλυτικού όρου της προσέγγισης που παραθέτεις, με τον εθνικισμό (γιατί ένας αριστερός θα είναι σε θέση να μας αντιπαραθέσει αποσπάσματα από ομιλίες στελεχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνουν αρκετό πατριωτισμό -ακόμη και φυλετισμο- και πολύ λιγότερη προσδοκία για διεθνιστική μελλοντική κατάργηση των συνόρων, των εθνικών ταυτοτήτων κλπ, το ίδιο και ένας Ρώσος αριστεράς) στον ΒΠΠ, αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτό είναι ένα ζήτημα ιστορικής και όχι αμιγώς πολιτικής ανάλυσης προκειμένου να συνεχίσει η συζήτηση στα ουσιώδη.
Τα ουσιώδη επιτάσσουν κάποιες συγκεκριμένες απαντήσεις. Συμφωνούμε στα περισσότερα ζητήματα που θέτεις. Εντάξει, υπάρχει μια δηλωμένη απόσταση της λέσχης από την σύνδεση του εσωτερισμού και της οντολογικής φιλοσοφίας με τον εθνικοσοσιαλισμό, που επιχειρείς να πραγματοποιήσεις εδώ και χρόνια, αλλά στα πολιτικά ζητήματα που θέτεις συμφωνούμε ανεπιφύλακτα. Υποθέτουμε ότι είναι γνωστό αυτό. Θα στο επιβεβαιώσουν και κοινοί φίλοι που έχουμε. Το γράφουμε και τώρα για να μην υπάρχει αμφιβολία. Αλλά ούτως ή άλλως όσοι σκέφτονται εθνοκεντρικά σήμερα δεν θα διαφωνήσουν με τις κύριες πολιτικές σου τοποθετήσεις.
Το ερώτημα που εκκρεμεί είναι το τι γίνεται από εκεί και πέρα. Εσύ πώς τα βλέπεις τα πολιτικά δρώμενα; Πιστεύεις ότι είναι πρόβλημα η εμφάνιση του νεοθνικισμου ως κομματικού και ιδεολογικού μοντέλου; Είναι ο νεοεθνικισμος του τύπου Μελόνι, Μ.
Λεπέν κλπ, ένα όχημα προκειμένου να εγκαταληφθεί η κανονική εθνικιστική ιδεολογία και να απορροφηθεί ο πολιτικός μας χώρος από την νεοφιλελεύθερη Δεξιά; Είναι το κόμμα των Ελλήνων ΓΤΠ προσανατολισμένο προς αυτή την νεοεθνικιστική κατεύθυνση; Με πιο τρόπο πρέπει να οργανωθεί ένα εθνικιστικό κίνημα; Με αυτόν της ΧΑ, τον Ελλήνων ΓΤΠ, του ΛΑ.Ο.Σ., των ανθρώπων του Μίκη Θεοδωράκη που οργάνωσαν τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ή άλλων σχετικών φορέων (πέρα από τις διαφορετικές πολιτικές καταβολές ο τρόπος που σκέπτονταν στο οργανωτικό επίπεδο ήταν ίδιος με εκείνο των ηγεσιών των παραπάνω κομμάτων) ή με αυτόν που προτείνουμε εμείς;
Το να επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε συναγωνιστές έχει την σημασία του, πέρα από τις οποίες διαφορές μας. Αλλά στο παρακάτω σκαλοπάτι κρύβεται η θύρα της μετάβασης.
Γνώμη για σχέδιο «Δημητρα» του Μερα25. Πώς σας φαίνεται; Είναι ίσως η πρώτη φορά που επιχειρείται από πολιτικό κόμμα να τσακιστεί η βαρβαρότητα του τραπεζικού - χρηματοοικονομικού καπιταλισμού;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εντάξει ότι κινείται προς αυτή την κατεύθυνση καλό είναι. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι αμείλικτο. Εμπιστεύεσαι τον Γιάνη;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γνώμη για το βίντεο που διερρευσε με νεοδημοκρατικό σκυλί να εκφοβίζει σε γνωστή εταιρία τους εργαζόμενους ώστε να ψηφίσουν ΝΔ για να έχουμε μια "σταθερή κυβέρνηση", και τον Άδωνι δήθεν να καθησυχάζει πως "θα ψηφίσετε ότι θέλετε"? Μετά από αυτά πείτε μου αν έχει άδικο η νεολαία να στρέφεται μαζικά στην αριστερά και τους κομμουνιστές, ενάντια στους εκβιασμούς της βρωμοδεξιάς και των γκαρσονιών της
Δεν το έχουμε δει αλλά έχουμε και δικά μας παραδείγματα. Προφανώς επιβεβαιώνεται η στάση μας όλα αυτά τα χρόνια και αποδεικνύεται ότι η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και του Μητσοτάκη υπό την ευλογία του συστήματος Σημίτη είναι μια μαφία που έχει εγκαθιδρύσει δικτατορική κυβέρνηση λατινοαμερικάνικη US καρτέλ. Η μόνη δημοκρατική επίφαση που της έχει μείνει είναι ότι πρέπει να κάνει εκλογές. Αλλά και αυτές με καταμετρητή την ισραηλινής ιδιοκτησίας Singular Logic είναι προς συζήτηση όσον αφορά την εγκυρότητά τους. Το θέμα είναι ότι πρέπει να εγερθεί σύσσωμος ο λαός και να στείλει την Νέα Δημοκρατία εκεί που πρέπει. Δηλαδή σε ένα κανονικό ειδικό δικαστήριο. Όχι απλά να την καταψηφίσει.
Κατά την κρίση μου ο δρόμος είναι ένας. Αυτός των ολίγων κρουσιφλεγών κόκκων πυρίτιδας μέσα στους άπειρους κόκκους αδρανούς πυριτίου. Όταν οι κόκκοι πυρίτιδας αποκτήσουν κρίσιμη μάζα, η έκρηξη θα τινάξει όμορφα τον άμορφο αμμόλοφο στον αέρα. Ασφαλώς και ο Κασιδιάρης δεν είναι (δυστυχώς...) ο πολιτικός πατραλοίας του αλήστου μνήμης Μιχαλολιάκου. Είναι όμως ένας άσσος (με άλφα μικρό, όχι κεφαλαίο) μπροστά από μηδενικά δηλονότι ένας κόκκος πυρίτιδας μέσα στην άμμο. Στο πολιτικό σκηνικό, άλλος κόκκος πυρίτιδας δεν υπάρχει. Συνεπώς εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τα ισχνά πυρά μας. Γι' αυτό τον υποστηρίζω και για ένα ακόμη επίκαιρο λόγο, διότι προς χάριν του το καθεστώς σήμερα καταλύει αδίστακτα το πολίτευμα. Άρα είναι όντως κόκκος πυρίτιδας. Για τους ίδιους λόγους υποστηρίζω εν επιγνώσει τους άμορφους αμμόλοφους παντού στην Ευρώπη. Την Λεπέν, την Μελόνι, τον Όρμπαν, το VOX και κάθε ακροδεξιό - νεοεθνικιστικό κίνημα. Χάριν των ολίγων κρουσιφλεγών κόκκων πυρίτιδας που περικλείουν. Όσο αυτοί είναι σκόρπιοι μέσα στην άμμο, δεν συμβαίνει τίποτε. Αλλά αν (ασφαλώς και δεν υπάρχει νομοτέλεια) λάχει (και όχι τύχει, γιατί λαχνός είναι ο κλήρος του πεπρωμένου) να συναντηθούν όλοι μαζί κι ας είναι λίγοι, θα γίνει η έκρηξη.
Αναφορικά με όλους εμάς, μπορούμε να αρχίσουμε με τα ελάχιστα που μας ενώνουν, για παράδειγμα την απάντηση στα τρία διλήμματα που προανέφερα κι ο καθένας μας ας θέσει τα υπόλοιπα, τόσο απλά σχεδόν απλοϊκά. Τα διλήμματα που αρκούν για να αδρογραφήσουν τον Πατριωτικό Χώρο είναι ολιγότερα από δέκα. Πέραν τούτου, αν εγώ είμαι ναζιστής ή ουφολόγος κι εσύ εθνικιστής ή παραδοσιοκράτης, μικρή ή και καθόλου σημασία έχει. Η καθαρολογία των αιρέσεων δεν είναι απλώς αδιέξοδη, αλλά γελοία. Θυμίζω το ανέκδοτο ΚΚΕ (μ-λ) και (Μ-Λ) ΚΚΕ.
Η διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ (μλ) και το (μλ) ΚΚΕ μπορεί να είναι γελοία. Ή τουλάχιστον να φαίνεται έτσι σε εμάς που την παρακολουθούμε από απόσταση. Δεν ξέρω όμως αν είναι άνευ σημασίας η διαφορά ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα κόμμα πραγματικά σοσιαλιστικό. Εκεί σίγουρα υπάρχει διαφορά με ουσιαστικό περιεχόμενο. Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση των Ελλήνων ΓΤΠ με την δική μας συλλογικότητα ή με άλλες ομάδες.
Αλλά και πάλι, μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου στο ότι συζητάμε για δυο διαφορετικές περιπτώσεις. Ένα κόμμα με προοπτική κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης από την μία και από την άλλη μικρές αυτόνομες οργανώσεις. Για να είμαι ειλικρινής εγώ στις κάλπες θα ρίξω ένα φυλλάδιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
Αλλά αν κάποιος φίλος ή γνωστός μου πει ότι δεν τον εκφράζει το άκυρο και θέλει οπωσδήποτε να ψηφίσει, προφανώς, σε περίπτωση που ζητήσει την γνώμη μου, θα του απαντήσω ότι καλύτερα να ψηφίσει τον Κασιδιάρη (ή όποιο άλλο κόμμα του χώρου κατεβεί στις εκλογές) παρά ελεεινούς τύπους όπως ο Τζημερος και ο Κρανιδιώτης. Έχουν ήδη υπάρξει τέτοιες συζητήσεις με συγγενικά μου πρόσωπα. Εφόσον είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να εμπλακούν ενεργά στην διαμόρφωση συνθηκών εντός του χώρου και θέλουν απλώς να στείλουν ένα μήνυμα μέσα από τις κάλπες δεν θα τους αποτρέψω ούτε είμαι αρνητικός στο να ψηφίσουν αυτό το κόμμα. Κατά τον ίδιο τρόπο θα απαντήσω σε έναν αριστερό ότι είναι καλύτερα να ψηφίσει Λαφαζάνη, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου κλπ παρά ΣΥΡΙΖΑ.
Αν πάλι βρεθεί κάποιος και μου πει ότι θέλει οπωσδήποτε να ψηφίσει κόμμα κυβέρνησης ασφαλώς το λιγότερο κακό θα ήταν να προτιμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε ψήφος στην Νέα Δημοκρατία θεωρώ ότι αποτελεί μια σφαίρα στην καρδιά του έθνους.
Όμως όλα αυτά μου φαίνονται αρκετά μακριά από την αποστολή της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και την ουσία της πολιτικής ύπαρξης του εθνικιστικού χώρου. Αν θέλουμε κάποτε να δούμε στο προσκήνιο ένα αληθινό κίνημα και κόμματα που να εκφράσουν τον χώρο χωρίς αστερίσκους το σημαντικό είναι να γίνει η απαραίτητη εργασία στην βάση. Εκεί που δρα η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Για να γίνει σωστή εργασία σε αυτό το πεδίο είναι πολύ χρήσιμη και η κριτική. Ας μην εκλαμβάνεται πάντα ως αντιπαλότητα. Νομίζω είναι προφανές το περιεχόμενο όσων γράφουμε. Πρέπει να δοθεί ο κατάλληλος προσανατολισμός. Αυτή είναι η προτεραιότητα. Αν αυτή η προτεραιότητα δημιουργεί κάποιες φορές δυσφορία πρέπει να γίνει κατανοητό ότι υπηρετεί έναν βαθύτερο σκοπό που είναι υπέρτερος των προσωπικών σχεδιασμών ή της διαδρομής που μπορεί να ονειρεύεται ο εκάστοτε δυνητικος πολιτικός ή εν γένει παράγοντας του χώρου.
Το θέμα είναι ότι χρειάζονται κάποιες τομές. Συμφωνούμε με τις προϋποθέσεις που θέτεις αλλά χρειάζεται ένας πιο αυστηρός τρόπος στο να γίνουν πράξη. Θέτεις για παράδειγμα την διάκριση ανάμεσα στο πολιτικό στρατόπεδο των Πατριωτών από την μία και των συστημικών από την άλλη. Δεν πρέπει να γίνει ένα βήμα προς τα μέσα; Αυτοί που έρχονται για να αγοράσουν το περιοδικό μας και μας λένε ότι στέλνουν τα παιδιά τους στην ΔΑΠ, αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες. Συμφωνούν με τα περισσότερα από όσα λέμε και γράφουμε. Όμως όχι μόνο δεν τα κάνουν πράξη αλλά πράττουν τα ακριβώς αντίθετα. Αρκεί λοιπόν η τομή ανάμεσα στους πατριώτες και τους συστημικούς; Η χρειάζεται περαιτέρω έλεγχος; Μην ξεχνάμε ότι σε μια έκλαμψη δυσαρέσκειας αυτοί οι τύποι μπορεί και να ψηφίσουν Κασιδιάρη, τώρα που η Νέα Δημοκρατία έχει την κυβερνητική φθορά. Τους κάνει συναγωνιστές μας αυτό; Ασφαλώς όχι. Και δυστυχώς ο Κασιδιάρης και το κάθε κόμμα δεν μπορεί να κάνει την τομή που χρειάζεται ώστε να προφυλαχθεί από αυτούς ο χώρος.
Όλη η ουσία βρίσκεται στην εργασία της βάσης. Οι εκλογές θα περάσουν και η σκληρή καθημερινότητα θα συνεχίσει να κάνει την ζωή μας όλο και χειρότερη, ακόμη και αν είναι ο κάθε Κασιδιάρης στην Βουλή.
Απο ΑντιΝατοικος:
Πολυ σωστα τα εγραψε ο Ιων Φιλιππου.... Τα διλημματα ειναι λιγοτερο απο δεκα... και φυσικα ενα πολιτικο κινημα θα πρεπει να ειναι μορφωτικο κινημα πρωτιστως, χωρις τους διαφορους ιδεολογισμους και τις γραφικοτητες.... Αυτη ειναι ολη η ουσια για την δημιουργια ενος επαναστατικου πολιτικου οργανισμου....
Ο/Η ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Ας κλείσουμε τον παρόντα πρώτο διάλογο με μια απόπειρα να τεθούν τα διλήμματα.
1. Πατριωτισμός ή Παγκοσμιοποίηση;
2. Ευρώπη ή Δύση;
3. Πατρίδα ή Δημοκρατία;
3. Έθνος ή Πλήθος;
4. Λαός ή Μιγάς;
5. Ταυτότητα ή Ισότητα;
6. Πολίτης ή Πελάτης;
7. Αυτάρκεια ή Εξάρτηση;
8. Κοινότητα ή Κοινωνία;
9. Αναδιανομή ή Ανάπτυξη;
10. Φύλο ή Έμφυλο;
Κάποια ανάμεσα τους είναι ταυτολογικά, άλλα μπορούν να αντικατασταθούν από καλύτερα. Ας φτιάξουμε ένα Δεκάλογο που διακρίνει ριζικά ένα Πατριώτη από ένα Συστημικό (Ακροδεξιό, Φιλελεύθερο ή Αριστερό). Δεν είναι σπουδαίο, αλλά είναι μια γραμμή εκκίνησης και συνεννόησης!
Οι μεταξύ μας διακρίσεις δεν έχουν σημασία, όλους μας σκέπει η Πατρίδα!
Ο Σταμάτης είπε...Στα περισσότερα δίπολα που θέτεις η απάντηση εκ μέρους μας έχει δοθεί ήδη χωρίς δυσκολία. Ποιος εθνικιστής θα δυσκολευόταν να αποφασίσει τι θα επέλεγε ανάμεσα στην αυτάρκεια και την εξάρτηση ή ανάμεσα στην πατρίδα και την παγκοσμιοποίηση; Είναι βασική τομή αυτή. Σε άλλα μπορεί να γίνει μια επιμέρους συζήτηση. Το κύριο θέμα όμως είναι ότι στην πολιτική δεν δείχνει εύκολο να απομονωθούν δίπολα. Γιατί ορισμένα από τα δίπολα μπορεί να συνδέονται με άλλα και να αλληλοδιαπλέκονται.
Ας δούμε όμως ορισμένα τα οποία είναι ανοιχτά προς συζήτηση και ερμηνεία.
Η δημοκρατία είναι πολιτειακή συνθήκη. Η πατρίδα είναι γεωγραφική, ιστορική και βιολογική συνθήκη. Δεν γίνεται να συγκριθούν ανόμοια πεδία. Ούτε είναι δεδομένο ότι η ύπαρξη δημοκρατικής πολιτειακής δομής είναι απαραίτητα αντιπατριωτική. Αυτό μπορεί να συμβαίνει στην σύγχρονη εκδοχή της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας του συστήματος της παγκοσμιοποίησης. Δεν συμβαίνει όμως πάντοτε. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος θεωρητικός του εθνικισμού Γ.Γ. Χέρντερ δεν ήταν αρνητικός προς το δημοκρατικό πολίτευμα. Θέλει αρκετές διευκρινίσεις το θέμα.
Το δίπολο κοινότητα ή κοινωνία, επίσης. Όλοι μας αρεσκόμαστε στην τομή του Τένις (όχι του αθλήματος αλλά του Γερμανού κοινωνιολόγου) αλλά σε συνθήκες μαζικής κοινωνίας είναι μάλλον δύσκολο να διατηρηθεί όρθιο ολόκληρο το οικοδόμημα και συνολικά η κουλτούρα της κοινότητας. Μάλλον μια επιλεκτική ιδεολογική χρήση στα εναπομείναντα στοιχεία παραδοσιακής κοινοτικής κουλτούρας μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να συγκροτήσουμε την πολιτική μας πρόταση και να διαμορφώσουμε την πολιτική μας γραμμή. Έχει γράψει ο Έλληνας μαρξιστής κοινωνιολόγος Τσουκαλάς σημαντικά κείμενα επ αυτού, που δύσκολα μπορούν να απορριφθούν (να ανασυγκροτηθούν και να κοντραριστούν σε κάποια σημεία, ναι).
Για να μην ξεφύγω από το θέμα, το συμπέρασμα είναι ΄συγκεκριμένο. Στην σύγχρονη πολιτική τα φιλελεύθερα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά. Στα πολιτικά τους προγράμματα μπορούν να εντάξουν αρκετά από τα παραπάνω δίπολα και να πετύχουν αντιφατικές διασταυρώσεις, που η πολιτική τους επικοινωνία καταφέρνει να μην γίνουν αντιληπτές απ' τον μέσο ψηφοφόρο. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να βάζει τους ψηφοφόρους της να κουνούν το εθνόσημο σε πλαστικά σημαιάκια και την ίδια ώρα να ζητούν την πλήρη ενσωμάτωση στην ΕΕ. Θεωρούν ότι είναι πατριωτισμός αυτή η επιλογή και αδυνατούν ή δεν θέλουν να μπουν στην συζήτηση αν είναι αντιφατική. Γιατί αν το κάνουν θα φτάσουν στην ρίζα του ζητήματος. Η οποία είναι πως ερμηνεύει τις έννοιες πατρίδα και έθνος η παράδοση του πολιτικού Ρομαντισμού και πως η δική τους παράδοση του φιλελεύθερου Διαφωτισμού.
Κοντολογίς μόνο αν φτάσουμε στην ρίζα της πολιτικής θεωρίας θα στηθεί η βασικότερη ιδεολογική μας άμυνα απέναντι στις δυνάμεις της επικρατούσας νεωτερικότητας. Και αυτή η άμυνα δεν μπορεί να έχει παρά ένα όνομα. Πολιτικός αντιδιαφωτιστικος Ρομαντισμός. Τον μαθαίνουμε και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, στο ιδεολογικό πεδίο, κάθε πρόκληση. Μας μένει μετά να τον κάνουμε πολιτική πράξη ως κινηματική οργάνωση και πολιτικό πρόγραμμα. Για να συγκροτηθεί ιδεολογική συνοχή και πολιτικό πρόγραμμα χρειάζεται πρωτίστως γνώση της ιστορίας των πολιτικών ιδεών και στην περίπτωσή μας γνώση της ιστορίας των εθνικιστικών ιδεών. Αυτές αποτελούν το καλύτερο φίλτρο.
Όμως το κόμμα, ακριβώς επειδή επιδιώκει την μαζική στήριξη, στις σημερινές ελληνικές συνθήκες δεν μπορεί και δεν γίνεται να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να ξεσκαρτάρει εφόσον ζητά την στήριξη οποιουδήποτε για να πιάσει κάποιους εκλογικούς στόχους. Αυτή είναι δουλειά δική μας. Και είναι εξόχως σημαντική. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αφήνουμε εκτός του πεδίου δράσης μας την οργανωτική και κινηματική διάσταση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τώρα διαβάζω το "Οι Γερμανοί" (Die Deutschen, 1907) του Moller van den Bruck (για τον οποίο έκανε σήμερα ο Μποβιάτσος ανάρτηση στο μπλογκ του).
Είναι βιογραφίες μεγάλων Γερμανών του 18ου και του 19ου αιωνα, που ο συγγραφέας έγραψε όταν ακόμα διαμόρφωνε τις ιδέες του για τη Συντηρητική Επανάσταση. Για τους ρομαντικούς της Ιένας έχει καθαρά αρνητική γνώμη, τους θεωρεί κύκλο μη-πρακτικό και μη-πολιτικό, βυθισμένο στον αισθητισμό και μακριά από τα προβλήματα της πραγματικότητας, και ότι ένας τέτοιος ρομαντισμός δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα ενός σύγχρονου εθνικιστικού κινήματος (αλλά ούτε καν στα καθήκοντα του έθνους το 1800). Χαρακτηριστικά γράφει "για μας, η πρωσική-σπαρτιατική νεολαία γύρω από τον Φίχτε είναι σίγουρα προτιμότερη από τον κύκλο των εστέτ γύρω από τον Σλέγκελ".
Θυμίζει η γνώμη του αυτή του Καρλ Σμιτ που έλεγε ότι ο ρομαντισμός είναι "πολύ φλου" για να είναι χρήσιμος πολιτικά. Ο Paul de Lagarde πάλι, αν απέρριπτε στον πρώιμο ρομαντισμό (της Ιένας) κάτι, αυτό ήταν ο οικουμενισμός του.
πρβλ. και το "History of German Literature as determined by Social Forces" (Kuno Francke, 1904) για τον οποίο ο πρώιμος Ρομαντισμός είναι απλά "μια καρικατούρα κλασικισμού, ένας ατομικισμός που αποτρελάθηκε", και ειδικά ο Ofterdingen του Novalis "ένα έργο που αποτυπώνει την τεμπελιά και την πνευματική αποτελμάτωση εκείνης της γενιάς των Γερμανών που οδήγησε στη συντριβή από τον Ναπολέοντα το 1806", ενώ αντίθετα ο Φίχτε, ο Σλάιερμαχερ (στην περίοδό του μετά την Ιένα), οι ποιητές-στρατιώτες των πολέμων του 1813-15 και οι ρομαντικοί της Χαϊδελβέργης δείχνουν "τη μεγαλειώδη αναγέννηση του γερμανικού πνεύματος μετά την ήττα του 1806".
Αυτά όλα μετά επηρέασαν και την επίσημη κομματική άποψη του Ε/Σ για ρομαντικούς όπως ο Novalis. Με λίγα λόγια, η άποψη ήταν "καλούτσικοι είναι μωρέ, αλλά δεν είναι δικοί μας".
Οι πρώιμοι ρομαντικοί δεν ήταν τόσο συνδεδεμένοι με τον αντιδιαφωτιστικο Ρομαντισμό όσο οι μεταγενέστεροι. Αλλά μην ξεχνάμε ότι η απαρχή του εθνικισμού ως πολιτικής θεωρίας στους πρώιμους ρομαντικούς οφείλεται.
Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα δεν είχε μονοδιάστατη προσέγγιση. Υπήρχαν και έρευνες που κινήθηκαν στο απέναντι άκρο. Θεώρησαν τον Ρομαντισμό αποκλειστικό πρελούδιο του εθνικοσοσιαλισμού. Έχει μεταφράσει ο Αντώνης πολύ υλικό για αυτό το θέμα. Ο Γκέμπελς στον γερμανικό Ρομαντισμό έκανε το διδακτορικό του και την γέννηση ενός "ατσάλινου Ρομαντισμού" οραματιζόταν.
Η σχέση της Συντηρητικής Επανάστασης με τον Ρομαντισμό έχει αναλυθεί πολύ καλά στο βιβλίο "Αντιδραστικός Μοντερνισμός" του Herf που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης. Εκεί αναλύεται διεξοδικά γιατί η Συντηρητική Επανάσταση (ακόμη και η εκδοχή του Αντιδραστικού Μοντερνισμού της Συντηρητικής Επανάστασης) ήταν ένας νεορομαντισμός, μολονότι ασκούσε κριτική στον παλιό Ρομαντισμό. Ο λόγος ήταν η χρήση της τεχνολογίας. Η εμπειρία του ΑΠΠ έκανε τους τότε διανοητές να θελήσουν να συνδέσουν την εθνικιστική ρομαντική θεωρία με την τεχνολογία εφόσον ισχυρό κράτος σήμαινε ισχυρός στρατός και ισχυρός στρατός σήμαινε τεχνολογική ανάπτυξη. Στον παλιό Ρομαντισμό δεν γινόταν. Ήταν εκ των πραγμάτων αντιτεχνοκρατικός. Μέσω της κριτικής στον παλιό Ρομαντισμό η Συντηρητική Επανάσταση πέτυχε αυτό που φάνταζε δύσκολο. Συνέδεσε τον παλιό αντιδιαφωτιστικό παραδοσιοκρατικό εθνικισμό της πολιτικής θεωρίας του Ρομαντισμού με την έμφαση στην τεχνολογική ανάπτυξη. Εξάλλου αρκετοί εκ των διανοητών της Συντηρητικής Επανάστασης ήταν επιστήμονες προερχόμενοι από τεχνολογικούς κλάδους.
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Τόσο η Συντηρητική Επανάσταση όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός ηττήθηκαν στον ΒΠΠ. Το κίνημα όμως συνέχισε. Υπήρχε υπό την σκέπη του Ρομαντισμού πριν τον εθνικοσοσιαλισμό και συνέχισε να υπάρχει υπό την σκέπη του νεοφασισμού μετά τον εθνικοσοσιαλισμό. Αυτό είναι το μυστικό της υπόθεσης. Δεν είναι ο μεσοπόλεμος η απαρχή ούτε το τέλος.
Στην μεταπολεμική νεοφασιστική εκδοχή, αυτή που ζούμε και σήμερα, δεν ισχύουν τα δεδομένα του μεσοπολέμου και της Συντηρητικής Επανάστασης. Δεν υπάρχει πλέον καμία επιφύλαξη προς τις απαρχές της ρομαντικής πολιτικής θεωρίας. Ο Ραούτι, ο Λιμόνοφ ακόμη και ο Μπενουά, όλοι οι σημαντικοί πολιτικοί διανοητές και ακτιβιστές του νεοφασισμού στον Ρομαντισμό αναγνωρίζουν τις ιδεολογικές απαρχές. Το ίδιο και η πολιτική επιστήμη.
Για αυτό και ο Κώστας έκανε μετάφραση στο βιβλίο για τον Τόλκιν. Ο Τόλκιν ήταν μαθητής της πολιτικής θεωρίας του Ράσκιν και του Μόρρις. Περισσότερο ρομαντικός δεν γίνεται....
Μα εκεί ήθελα να καταλήξω, βρε Σταμάτη. Οι Ευρωπαίοι Ε/Σ και νεοφασίστες συνδεόμαστε με τους ρομαντικούς της Ιένας σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι νομίζαμε.
Ο Ρεμπούτζουλος είπε...Όχι μόνο τα νεοφασιστικά. Ακόμα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου επί ψυχρού πολέμου και αργότερα έχουν υιοθετήσει βασικά στοιχεία του πολιτικού ρομαντισμού. Για εμένα ο Τσε είναι η τελευταία μεγάλη πολιτική μορφή του ρομαντισμού.
Ο/Η . είπε...Ο ίδιος ο Τσε είχε διαβάσει ρομαντικούς και είχε επηρεαστεί συνειδητά ; Ή η δράση του προσομοίαζε ρομαντικές αρχές χωρίς να το ξέρει ; Ποια διαφορά έχουν ο νεοφασισμός με τον ε-σ του μεσοπολέμου ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν ξέρω για Τσε, αλλά ο Finkielkraut έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο δείχνοντας ότι ο Frantz Fanon είναι ο μαύρος Χέρντερ.
Ο Fanon ήταν αγωνιστής του αντι-αποικιακού αγώνα στην Αφρική, και διανοητής επηρεασμένος από εκδοχές του υπαρξισμού, που έθεσε την ανάγκη να πετάξουν οι μαύροι κάθε στοιχείο "αποικιακού πνεύματος" στην ύπαρξή τους, δηλαδή τη γλώσσα των λευκών, τα έθιμά τους κλπ.
O Fanon άσκησε μια εθνοκεντρική (αφροκεντρική) κριτική στον Du Bois (που υποστήριζε ένα είδος αποδοχής από τους μαύρους των "θετικών στοιχείων" της πολιτιστικής επιρροής της λευκής Δύσης). O Finkielkraut όμως λέει ότι αυτό ήταν ο αγώνας του "Χέρντερ" Fanon κατά του "Λέσινγκ" Du Bois:
"In fact the separatists (Fanon and Garvey) were hawking ideas as ‘Western’ as those of the universalists (Du Bois), just a different set of Western intellectual wares. Theirs was a pic’n’mix of Romantic stock, borrowed, sometimes consciously, at other times unintentionally, from Herder and Goethe, Coleridge and Burke, Renan and Taine."
Και παρακάτω για τις ιδέες του Fanon:
"The colonized, Fanon wrote, had to reject both the culture and the language of the coloniser: ‘To speak means above all to assume a culture, to support the weight of a civilisation’. It was an idea, indeed a sentence, that could have come straight from the pen of the eighteenth century German Romantic philosopher Johann Gottfried von Herder whose ideas about human differences came to influence both racial claims and concepts of cultural pluralism. In speaking French, Fanon suggests, one is forced to accept the collective consciousness of the French, which identifies blackness with evil and sin. The black man (and Fanon’s polemic primarily addresses men) attempts to escape the association of blackness with evil by donning a white mask, by thinking of himself as a universal subject in a society that advocates an equality but which in reality treats those with black skins with contempt."
Το να υπάρχει εθνορομαντισμός στα αφροκεντρικά κινήματα (που αφορούν έθνη που βρίσκονται τώρα στη διαδικασία της πολιτιστικής εθνογένεσης, σε αυτή δηλαδή που οι Ευρωπαίοι βρίσκονταν το 1800), είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Σε κάθε έθνος που αρχίζει να αναπτύσσει και σιγά-σιγά να αποκρυσταλλώνει εθνικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά, πάντα θα υπάρχει η διαπάλη για τον δρόμο που θα ακολουθηθεί προς την επίτευξη αυτού του στόχου: οι "οικουμενιστές εθνικιστές" θα αντιπαρατίθενται με τους "παρτικουλαριστές εθνικιστές", οι μεν θα δέχονται όσες ξένες επιρροές θεωρούν θετικές, οι δε θα τις απορρίπτουν όλες λέγοντας ότι οι αμιγώς "δικές μας" εθνικές παραδόσεις είναι υπεραρκετές.
Και στη Ρωσία, το ρόλο του Χέρντερ έπαιξαν οι Σλαβόφιλοι (Γκλίνκα, Στάσοφ, Ντοστογιέφσκι), το ρόλο του Λέσινγκ οι πατριώτες-δημοκράτες, ο Μπελίνσκι, ο Τσερνισέφσκι και ο Ντομπρολιούμποφ.
Στην Ελλάδα ο Περικλής Γιαννόπουλος ήταν η μεγάλη μορφή του ελληνοκεντρισμού.
Θα ήταν λάθος να απορρίψουμε όμως τους "Λέσινγκ", τους "δυτικίζοντες" εθνικιστές. Είναι εξίσου σημαντικοί όσο και οι "Χέρντερ".
Σημαντικότατοι πράγματι, δάσκαλε Ίωνα Φ., οι Βίκο (πρόδρομος του χερντεριανού ρομμαντικού ιστορικισμού) και Χάμαν (εισηγητής της διαδικασίας που κορυφώνεται στην εγελιανή ιδεαλιστική διαλεκτική). Στον καθαρά αισθητικό τομέα, επίσης σημαντικό για τον ρομαντισμό ήταν το έργο του Ολλανδού Hemsterhuis (1721-1790) που δυστυχώς έχει ξεχαστεί.
Δύο βασικές διαφορές έχουν ο νεοφασισμός με τον ε/ς του μεσοπολέμου. Ενώ διατηρούν την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογική βάση, την πρόκριση της παραδοσιοκρατίας ως αντίπαλο δέος πολιτικής/ πολιτειακής/ κοινωνικής οργάνωσης απέναντι στο φιλελεύθερο αστικό νεωτερικό κράτος και την ρητορική για έναν ηρωικό/ αναμορφωτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσω της εθνορομαντικής κουλτούρας, μετριάζουν δύο γνωρίσματα που χαρακτήριζαν τα κινήματα του μεσοπολέμου.
Αποδέχονται την δημοκρατία ως κύριο όρο διαμόρφωσης των πολιτικών συσχετισμών. Και τα μεσοπολεμικά κινήματα την αποδέχονταν αλλά ως τρόπο που θα οδηγούσε στην επανάσταση. Εκλογές μέχρι την νίκη και μετά τέλος, να το πούμε χονδρικά. Τα νεοφασιστικά κόμματα αποδέχονται την δημοκρατική διαδικασία της εναλλαγής. Δεν έχει κυβερνήσει κάποιο για να δούμε στην πράξη τι θα συμβεί αλλά στις διακηρύξεις τους ούτε τα κόμματα του Τύνταλ, ούτε το πρώιμο Ε.Μ. του Λεπέν, ούτε το (κανονικό) MSI (στο σύντομο διάστημα της ηγεσίας Ραούτι) είχε στο πρόγραμμα την νίκη μέσω εκλογών για την ανατροπή της δημοκρατίας. Η δέσμευση όλων τους ήταν ότι αν ποτέ κέρδιζαν την κυβέρνηση στο προκαθορισμένο διάστημα θα γίνονταν πάλι, κανονικά, εκλογές.
Η δεύτερη διαφορά είναι η απόσταση από τον "δαρβινιστικό ρατσισμό". Όλα τους δέχονταν ότι είναι συγκεκριμένη η φυλετική υπόσταση των ευρωπαϊκών εθνών αλλά κανένα από αυτά δεν οργάνωσε ένα πολιτικό πρόγραμμα βασισμένο στην ιεράρχηση ανώτερων και κατώτερων φυλών. Δέχτηκαν το φυλετικό στοιχειό ως προϋπόθεση σχηματισμού ενός έθνους. Όχι ως κριτήριο ταξινόμησης των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα. Στα δύο Ε.Μ., μάλιστα, που ιδρύθηκαν σε ιμπεριαλιστικές χώρες με αλλοεθνείς πολίτες, βρέθηκε φόρμουλα ώστε να συμμετάσχουν στην κομματική δράση και μη λευκοί που υποστήριζαν παραδοσιοκρατικές και εθνικιστικές ιδέες, αν ήθελαν.
Αυτή την γραμμή που ακολουθεί η λέσχη σε γενικές γραμμές εξέφρασαν τα συγκεκριμένα κόμματα. Αυτή είναι και η μοναδική οργανωτική μορφή εθνικιστικού κόμματος που υπάρχει σήμερα απέναντι στην παρακμή του νεοθνικισμού και της Δεξιάς.
Εμείς που για δικούς μας λόγους δεν δηλώνουμε νεοφασίστες ή ευρωπαίοι Ε/Σ έχουμε χώρο στο ρομαντισμό; Ή πρέπει αναγκαστικά να πάρουμε θέση για μεσοπόλεμο και 2ο παγκόσμιο;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αφού τα έχουμε απαντήσει αρκετές φορές αυτά τα ερωτήματα.
Καταρχάς ο πολιτικός Ρομαντισμός δεν είχε μόνο την αντιδιαφωτιστική εθνικιστική του τάση. Είχε και την ελευθεριακή. Υπάρχουν δηλαδή ρεύματα αναρχισμού, οικολογίας και διεθνιστικου σοσιαλισμού που αντλούν καταβολές από τον Ρομαντισμό. Απλά συνήθως ταυτίζεται με τον εθνικισμό συνολικά ο Ρομαντισμός γιατί ήταν πιο ισχυρό το αντιδιαφωτιστικο ρεύμα της πολιτικής του θεωρίας και γιατί ο εθνικισμός, στα τέλη του 19ου αιώνα, στην προφασιστική του εκδοχή, μέσα από το διανοητικό κίνημα της γενιάς του 1890 (το οποίο ήταν ένα νεορομαντικο κίνημα κριτικής προς την φιλελεύθερη νεωτερικότητα), ταυτίστηκε με τις αντιδιαφωτιστικες ιδέες. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ο αρχικός Ρομαντισμός ήταν ολόκληρος αντιδιαφωτιστικος. Ήταν αντιδιαφωτιστική η ισχυρότερη ή μάλλον εκείνη η πολιτική του τάση που έκανε μεγαλύτερη ιστορική εντύπωση.
Από την μια λοιπόν ο εθνικισμός στην προφασιστική του φάση ταυτίστηκε με τον Ρομαντισμό για τους παραπάνω λόγους και από την άλλη στην Αριστερά επικράτησαν υλιστικές και ντετερμινιστικά ιστορικιστικες θεωρίες (Μαρξ) με αποτέλεσμα να είναι μικρής σημασίας τα ρεύματα που ήταν Αριστερά αλλά είχαν ρομαντικές καταβολές.
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν να ταυτιστεί ο Ρομαντισμός συνολικά με τον εθνικισμό. Αλλά και πάλι υπάρχει ευρύ φάσμα εθνικιστικών ρομαντικών τάσεων και κινημάτων. Συντηρητικά, ριζοσπαστικά (Ε/ς, φασισμός, εμ). Στην μεταπολεμική περίοδο το εθνικιστικό κόμμα (η πολιτική επιστήμη το ονομάζει "νεοφασιστικο" για λόγους τυπολογικής κατάταξης, δεν χρησιμοποιούν τα ίδια τα κόμματα τον όρο) είναι ένα κράμα συντηρητικών και ριζοσπαστικών στοιχείων του αντιδιαφωτιστικου εθνικιστικού Ρομαντισμού.
Συνεπώς αν τον διαβάσεις τον πολιτικό Ρομαντισμό θα δεις ότι έχει διάφορες διακλαδώσεις η πολιτική του θεωρία. Το βασικό στοιχείο της είναι η κριτική στον φιλελεύθερο εργαλειακο ορθολογισμό και στο μηχανιστικό αστικό κράτος της αγοράς.
Από εκεί και πέρα έγκειται σε εσένα τι θα αντλήσεις από τον Ρομαντισμό. Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι ιδεολογικά και πολιτικά; Τι επιρροές έχεις από τον πολιτικό Ρομαντισμό; Εάν βλέπεις ότι οι ιδεολογικές σου καταβολές είναι ρομαντικές δεν χρειάζεται να δώσουμε εμείς κανένα πιστοποιητικό ιδεολογικής ρομαντικής γνησιότητας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τη σωστή ιεράρχηση "πρώτα η πατρίδα και μετά η δημοκρατία" (χωρίς απόρριψη κάποιου των δύο μερών), έθεσαν πρώτοι οι μεγάλοι Γερμανοί πατριώτες-δημοκράτες στοχαστές του 18ου και 19ου αιώνα.
Αξίζει μια μνεία στα ονόματά τους, που η αντίδραση με νύχια και με δόντια προσπαθεί να θάψει εδώ και δύο αιώνες.
-Christian Schubart (1739-1791), ο προρομαντικός του Sturm und Drang, ο μαθητής του Κλόπστοκ, αυτός που κάποτε τον πούλησαν ως στρατιώτη σε ξένη χώρα (η "πώληση στρατιωτών" ήταν σύνηθες φαινόμενο στην κατακερματισμένη φεουδαρχική Γερμανία, αποτελούσε τη μοίρα των φτωχών που ήταν αναλώσιμοι για τους δούκες στους πολέμους τους).
-Georg Forster (1754-1794), ο μεγάλος φυσιοδίφης και ηγέτης της σύντομης "Δημοκρατίας του Μάιντς" (1793), δάσκαλος του νεαρού Σλέγκελ.
-Ulrich Bräker (1735-1798), ο "φτωχός άνθρωπος από το Toggenburg", στρατιώτης κι αυτός στον Επταετή Πόλεμο. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος συνδύαζε το χαρακτηριστικό του λαϊκού ανθρώπου που απεικόνισε με ρεαλισμό τη φρίκη του πολέμου, και του εθνικού διαφωτιστή που μετέφρασε τον Σαίξπηρ.
-Johann Gottfried Seume (1763-1810), ο αντιστασιακός κατά του Ναπολέοντα, αυτός που, στο μεγάλο πανεθνικό μέτωπο των Γερμανών κατά των Γάλλων, εξέφραζε την πιο "αριστερή" δημοκρατική πτέρυγα, ενώ ο Κλάιστ την πιο ριζοσπαστική-εθνικιστική.
-Georg Büchner (1813-1837), o Γερμανός ναρόντνικος, υποκινητής της (παντελώς αποτυχημένης) εξέγερσης των αγροτών της Έσσης, ο συγγραφέας του "Δαντών" και του "Βόιτσεκ".
-Gottfried Keller (1819-1890), ο Ελβετός μαθητής του Φόιερμπαχ και συνοδοιπόρος του νεαρού Βάγκνερ, ο συγγραφέας του Grüne Heinrich, που, κυνηγημένος από τη Γερμανία μετά το 1848, πανηγύρισε όταν οι Λονδρέζοι εργάτες έδιωξαν κλωτσηδόν από την πόλη τους τον επίσημο καλεσμένο της βασίλισσας, τον αυστριακό στρατηγό Haynau, τον σφαγέα των εξεγερμένων του 1848.
Όλοι αυτοί ούτε για μια στιγμή δεν σταμάτησαν να αγαπούν την πατρίδα, ούτε απέρριψαν την ανάγκη για μορφές λαϊκο-συμμετοχικής δημοκρατίας. Δεν έγιναν ούτε τσάτσοι των βασιλιάδων, αλλά ούτε και αντιπατριώτες.
Δεν τους ξεχνάμε.
Ορισμένα δίπολα είναι ιεραρχικά και όχι διαζευκτικά με κυριότερο πράγματι το Πατρίδα ή Δημοκρατία. Το ορθό είναι: Η πατρίδα προηγείται της δημοκρατίας; Αλλά στις ημέρες μας όπου η Πατρίδα χωλαίνει, κατά την κρίση μου κι αυτό ακόμη πρέπει να τίθεται ως δίπολο. Συμφωνούμε απολύτως για τον Ρομαντισμό ως πηγή του Πατριωτισμού έναντι του φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Η γραμμή του Μπερλίν, Βίκο- Χάμαν- Χέρντερ θεωρώ ότι είναι ακριβής. Νομίζω εν τούτοις ότι στην ιστοσελίδα δεν προβάλλεται αρκετά ο Βίκο, ο οποίος είναι η ρίζα του Ρομαντισμού. Το Opus Magnum του, "Νέο Επιστημονικό Πνεύμα" στην εκπληκτική μεταγλώττιση του Γιώργου Κεντρωτή υπήρξε για εμέ αποκαλυπτικό. Σε ό,τι αφορά ένα πολιτικό κίνημα, πρόσωπα σαν εμάς δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο παρά κρουσιφλεγείς κόκκοι πυρίτιδας μέσα σε αδρανή αμμόλοφο. Στις δύο τελευταίες παραγράφους συμφωνούμε σχεδόν κατά γράμμα, πλην της γνωστής ένστασης μου για τον Εθνικισμό, που δεν τον θεωρώ απόρροια του ρομαντισμού, αλλά του ιδεαλισμού. Προτιμώ συνεπώς τον Πατριωτισμό. Αλλά ασφαλώς δεν θα τα χαλάσουμε σ' αυτό!
Ο Σταμάτης είπε...Πολύ σωστή η παρατήρηση για τον Βίκο. Είναι ο πρώτος δάσκαλος. Δεν έχουμε ασχοληθεί αρθρογραφικά γιατί δεν έγραψε τόσο πολιτική θεωρία ή λογοτεχνία όσο φιλοσοφία (της ιστορίας) και μεθοδολογία. Αλλά έριξες ωραία ιδέα. Εμείς εδώ είμαστε. Όποιος θέλει να γράψει πριν καταπιαστούμε εμείς με την σκέψη του, θα φιλοξενήσουμε τις αρθρογραφικές του προσεγγίσεις με ευχαρίστηση.