του Αχιλλέα
Το μυθιστόρημα Fight Club (1996) εγείρει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την έλλειψη ανδρισμού που είναι ακόμη πιο πιεστική τώρα από ό,τι όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε. Αυτός ο διάλογος από την ταινία - αν και δεν υπάρχει στο βιβλίο - αποτελεί την επιτομή του πυρήνα της:
«Αν μπορούσες να έπαιζες ξύλο με κάποιον», ρωτάει ο Tyler, «με ποιον θα έπαιζες;».
«Με το αφεντικό μου».
«Πραγματικά;».
«Ναι. Εσύ με ποιον θα έπαιζες; ».
«Θα έπαιζα ξύλο με τον πατέρα μου».
Η ταινία κυκλοφόρησε το 1999 και αισθητικά αποτύπωσε με σαφήνεια το ύφος του underground electro punk εκείνης της περιόδου. Η θεματική του Fight Club εστίασε στην αρρώστια μιας κοινωνίας που είχε αποδυναμωθεί από τους απόντες πατέρες. Πρόκειται για ένα θέμα που αναπτύσσεται σε αμερικανικές κινηματογραφικές ταινίες από την περίοδο του Επαναστάτης Χωρίς Αιτία. Ο προβληματισμός για τον ρόλο του άντρα και την υποχώρηση των παραδοσιακών γνωρισμάτων του αντρικού γένους στην μεταπολεμική αμερικανική κοινωνία. Στο μυθιστόρημα που βασίστηκε το Fight Club ο Tyler λέει ότι ο πατέρας του δημιουργούσε νέες οικογένειες όπως ένας επιχειρηματίας «franchises»:
«Εγώ, ήξερα τον πατέρα μου για περίπου έξι χρόνια, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Ο πατέρας μου, δημιουργεί μια νέα οικογένεια σε μια νέα πόλη περίπου κάθε έξι χρόνια. Αυτό δεν μοιάζει τόσο με οικογένεια όσο σαν να δημιουργεί ένα franchise»
Αυτή η επιχειρηματική εικόνα της οικογένειας-επιχείρησης θυμίζει την παρατήρηση του G.K. Chesterton ότι «πρέπει να υπενθυμίζεται πολύ συχνά ότι αυτό που κατέστρεψε την οικογένεια στον σύγχρονο κόσμο ήταν ο Καπιταλισμός. Με δεδομένη την ευκαιρία…» προσθέτει ο Chesterton,
«…ο κομμουνισμός θα το είχε κάνει, αλλά πραγματικά ο καπιταλισμός διέλυσε τα νοικοκυριά και ενθάρρυνε τα διαζύγια . Έδιωξε τους άντρες από τα σπίτια τους να ψάξουν για δουλειά. Τους έχει αναγκάσει να ζουν κοντά στα εργοστάσια ή τις επιχειρήσεις τους αντί κοντά στις οικογένειές τους». Και «ενθάρρυνε, για εμπορικούς λόγους, την ανάγκη για δημοσιότητα και φανταχτερή καινοτομία, που είναι στην ουσία της ο θάνατος όλων όσων θεωρούνταν αξιοπρεπή και σεμνά από τις μητέρες και τους πατέρες μας»[1].
Το επιχείρημα του Chesterton αφορά την βιομηχανική καπιταλιστική κοινωνία. Όμως η ευστοχία του γίνεται μεγαλύτερη στην μεταμοντέρνα καπιταλιστική συνθήκη της εποχής μας όπου οι δυνάμεις της διάλυσης έχουν πλέον αποκτήσει χαοτική ισχύ και αποτελούν όχι κάποιο «αναγκαίο κακό» αλλά την ίδια την κεντρική πολιτική προμετωπίδα του καπιταλισμού.
Το παρακάτω, είναι ο μονόλογος ο οποίος δίνει τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στην ταινία την ουσία του προβληματισμού που εκφράζουν:
«Η διαφήμιση μας κάνει να κυνηγάμε αυτοκίνητα και ρούχα, δουλειές που μισούμε, ώστε να μπορούμε να αγοράζουμε μαλακίες που δεν χρειαζόμαστε. Είμαστε τα μεσαία παιδιά της ιστορίας, μάγκες. Χωρίς σκοπό ή τόπο. Δεν έχουμε Παγκόσμιο Πόλεμο. Ούτε Μεγάλη Ύφεση. Ο Παγκόσμιός μας Πόλεμος είναι ένας πνευματικός πόλεμος... Η Μεγάλη μας Ύφεση είναι η ζωή μας. Όλοι έχουμε μεγαλώσει βλέποντας τηλεόραση και πιστεύοντας ότι μια μέρα θα γίνουμε άπαντες εκατομμυριούχοι, θεοί του κινηματογράφου και ροκ σταρ. Αλλά δεν θα το κάνουμε. Και σιγά σιγά μαθαίνουμε αυτό το γεγονός. Και είμαστε πολύ, πολύ τσαντισμένοι»[2].[i]
Αυτό το οποίο τους εξοργίζει αφάνταστα είναι το γεγονός πως είναι «μια γενιά ανδρών που μεγάλωσαν από γυναίκες» επειδή οι πατεράδες τους υπέφεραν τη μοίρα που περιέγραψε ο Chesterton. Επειδή είναι παραμελημένοι, ανολοκλήρωτοι άντρες, λαχταρούν την αρρενωπότητα: «Αναρωτιέμαι αν μια άλλη γυναίκα είναι πραγματικά η απάντηση που χρειαζόμαστε»[3].
Αλλά παρόλο που εγείρει τα σωστά ερωτήματα, το Fight Club δίνει λάθος απαντήσεις. Για να καταπολεμήσουν τις καταστροφικές ανέσεις της σύγχρονης ζωής που τους έχουν καταστήσει μαλθακούς και πνευματικά ανεκπλήρωτους, οι άνδρες λαχταρούν μια σταυροφορία. Χωρίς τον Σταυρό, ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι κενό νοήματος. Για να καταλάβουμε το γιατί, ας σκεφτούμε τη σύνδεση μεταξύ αιματοχυσίας και αρρενωπότητας σε όλη την ιστορία. Οι άντρες προστατεύουν τις κοινωνίες τους χύνοντας το αίμα τους, τον ιδρώτα τους και το γενετικό τους υγρό, φέρνοντας στο σπίτι τροφή για το παιδί και τη μητέρα του, γεννώντας παιδιά και πεθαίνοντας αν χρειαστεί σε μακρινά μέρη για να παρέχουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην οικογένεια και την φυλή τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κάθοδος στην κόλαση είναι ένα μοτίβο στην παγανιστική λογοτεχνία και μυθολογία: είναι μέρος της μύησης στα βάσανα και τον θάνατο που πρέπει να υποστούν όλοι οι ήρωες - πράγματι, όλοι οι άνθρωποι που επιθυμούν να είναι αληθινά άντρες. Ο Beowulf, για παράδειγμα, ταξιδεύει έτσι βαθιά μέσα στο καταραμένο δάσος για να νικήσει τα τέρατα που απειλούν τον πολιτισμό και τελικά πεθαίνει πολεμώντας έναν δράκο. Ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη. Και ο Χριστός, που τελειοποιεί την αρρενωπότητα, κυριολεκτικά κατεβαίνει στην κόλαση για να νικήσει τον Σατανά και τον θάνατο.
Δεδομένου ότι αυτή η έμφαση στην αυτοθυσία είναι τόσο κεντρική στην αρρενωπότητα, όλες οι ανδρικές τελετουργίες δοκιμάζουν την ικανότητα ενός αγοριού να χειρίζεται τον φόβο και τον πόνο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δοκιμάσουν το θάρρος τους. Και χωρίς αυτό τον έλεγχο οι άντρες αισθάνονται ελλιπείς. Χωρίς ιεροτελεστία, οι άντρες θα το αναζητήσουν με κάποιο τρόπο: πρέπει να ματώσουν. Ο άνθρωπος βιώνει τη ζωή, όπως του δίνεται, ως ημιτελή και ως εκ τούτου αισθάνεται την παρόρμηση να σώσει τη ζωή από τη θλίψη της μειούμενος στο υπερβατικό. Και ο θάνατος μπορεί να είναι ένας τρόπος να αγγίξουν το υπερβατικό οι άνδρες — ίσως, στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος. Κάτι τέτοιο ανέφερε και ο Freud ως «death drive». Ο πόλεμος είναι μια μύηση στη δύναμη της ζωής και του θανάτου. Οι γυναίκες αγγίζουν αυτή τη δύναμη τη στιγμή της γέννησης, οι άντρες στα όρια του θανάτου. Οι άνδρες, είπε ο Nietzsche, είναι «το άγονο φύλο»[4].
Μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα, ο μηχανικός λέει στον αφηγητή του Fight Club ότι «είχες μια εμπειρία πραγματικής ζωής (near life experience)» και ο αφηγητής θυμάται τη συμβουλή του Tyler σχετικά με το «τρέχοντας προς την καταστροφή»:
«Ο Tyler λέει ότι δεν έχω φτάσει πουθενά ακόμα. Και αν δεν πιάσω πάτο, δεν μπορώ να σωθώ. Ο Ιησούς το έκανε με τη σταύρωση του. Δεν πρέπει απλώς να εγκαταλείψω χρήματα, περιουσίες και γνώσεις. Αυτό που κάνουμε δεν είναι διακοπές διημέρου. Θα έπρεπε να τρέχω από τη βελτίωση του εαυτού μου προς την καταστροφή του. Δεν μπορώ να ζω πια με ασφάλεια».[5]
Η σημασία της σταύρωσης είναι ότι, μόνο μετά την καταστροφή μπορούμε να αναστηθούμε. Αλλά χωρίς τον Ιησού οι άντρες καταλήγουν να ειδωλοποιούν τις σωματικές δυσκολίες όπως και την πειθαρχία. Ο Hemingway, γνωστός για την αντρική του γραφή, το αποτυπώνει σε μια στιγμή διαλόγου στο The Sun Also Rises γράφοντας,
«Ξέρεις ότι κάποιος αισθάνεται καλά όταν αποφασίζει να μην συμπεριφέρεται σαν γυναικούλα».
«Ναί».
«Είναι το αποκούμπι μας αντί του Θεού».[6]
Δεδομένου ότι ο Ιησούς είναι το απόλυτο παράδειγμα του να μην συμπεριφέρεται κάποιος σας «γυναικούλα» και οι άντρες είναι τελικά φτιαγμένοι για Εκείνον, ενθουσιαζόμαστε ακόμη και με μια παραμόρφωση του μηνύματός Του με τη μορφή του απλού ματσισμού του Tyler: «Πίστεψε σε μένα», λέει ο Tyler, « και θα πεθάνεις για πάντα».[7]
Αυτή η αντιστροφή του μηνύματος του Ιησού διαπερνά την προσωπικότητά του και εξηγεί τη δύναμή της. Όπως ο Ιησούς, ο Tyler δεν είναι σκλάβος των εγκόσμιων ιδιοκτησιών: «Σπάζω την προσκόλλησή μου στην κοσμική δύναμη και τα υπάρχοντά μου [...] γιατί μόνο καταστρέφοντας τον εαυτό μου μπορώ να ανακαλύψω τη μεγαλύτερη δύναμη του πνεύματός μου».[8]
Όπως ο Ιησούς, ο Tyler διαδίδει το μήνυμά του, συγκεντρώνοντας οπαδούς και κάνοντας αποστόλους. Όταν μπαίνει στο Armory Bar, τα πλήθη χωρίζουν για να τον αφήσουν να περάσει γιατί «για όλους εκεί, είμαι ο Tyler Derden ο Μεγάλος και Δυνατός. Θεός και πατέρας».[9]
Ακολουθώντας ένα υπερβατικό κάλεσμα ο Tyler αδιαφορεί για τα εγκόσμια. «Το να απολυθεί κανείς είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς. Με αυτόν τον τρόπο, θα σταματήσουμε να σπαταλάμε τον χρόνο μας και θα κάναμε κάτι με τη ζωή μας»[10].
Το πληγωμένο χέρι του είναι άλλος ένας απόηχος του Ιησού και δίνει σε αυτούς τους μαλθακούς άντρες που ανατρέφονται από γυναίκες τις κακουχίες που ποθούν. Προτού μπορέσουν να ενταχθούν στο Fight Club, πρέπει να περιμένουν στη βεράντα του για τρεις ημέρες ενώ τους προσβάλλουν και τους λένε να φύγουν. Ο Tyler αναφέρει ότι με αυτόν τον τρόπο οι βουδιστικοί ναοί έχουν δοκιμάσει τους αιτούντες τους. Λένε στον αιτούντα να φύγει, και αν η αποφασιστικότητά του είναι τόσο ισχυρή που περιμένει στην είσοδο χωρίς τροφή ή στέγη για τρεις ημέρες, τότε και μόνο τότε μπορεί να μπει και να ξεκινήσει την μαθητεία. Σημειώστε την ομοιότητα με τον κανόνα του Αγίου Βενέδικτου
«Μη δίνετε στους νεοφερμένους στη μοναστική ζωή εύκολη είσοδο, αλλά, όπως λέει ο Απόστολος, δοκιμάστε το πνεύμα τους για να δείτε αν είναι από τον Θεό. Επομένως, εάν κάποιος έρθει και συνεχίσει να χτυπά την πόρτα, και εάν στο τέλος τεσσάρων ή πέντε ημερών έχει δείξει υπομονή στην σκληρή μεταχείριση και την δυσκολία εισόδου, και έχει επιμείνει στο αίτημά του, τότε θα πρέπει να του επιτραπεί η είσοδος». (Κεφάλαιο 58)»
Η διαφορά όμως έχει να κάνει με τον Θεό. Στο Fight Club, απορρίπτεται. Δεν είναι ότι έχουν φιλοσοφικά επιχειρήματα κατά της ύπαρξής Του. Αντίθετα, το πρόβλημα είναι «ο πατέρας σου ήταν το πρότυπό σου για τον Θεό».[11] Κάπου εκεί αναδύεται η ιδέα περί θανάτου του Θεού του Nietzsche. Το Fight Club καταδικάζει τον Θεό ως άλλον έναν απόντα πατέρα. Το τέλος του μυθιστορήματος αποτυπώνει αυτή την κορύφωση:
«Συνάντησα τον Θεό απέναντι από το μακρύ του γραφείο, φτιαγμένο από καρυδιά, με τα διπλώματά του κρεμασμένα στον τοίχο πίσω του, και ο Θεός με ρωτάει: «Γιατί;»
Γιατί προκάλεσα τόσο πόνο;
Δεν κατάλαβα ότι ο καθένας μας είναι μια ιερή, μοναδική νιφάδα χιονιού, ιδιαίτερης μοναδικής ιδιαιτερότητας;
Δεν μπορώ να δω πώς είμαστε όλοι εκδηλώσεις αγάπης;
Κοιτάζω τον Θεό πίσω από το γραφείο του, κρατώντας σημειώσεις σε ένα μπλοκ, αλλά ο Θεός τα έχει όλα λάθος.
Δεν είμαστε ιδιαίτεροι.
Δεν είμαστε ούτε απαίσιοι ούτε σκουπίδια.
Απλώς είμαστε.
Απλώς είμαστε, και ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει.
Και ο Θεός λέει, «Όχι, δεν πάει έτσι».
Ναι. Καλά. Ό,τι να 'ναι. Δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον Θεό».[12]
Αυτή η ατάκα μπορεί να διαθέτει μια νιτσεϊκή λογοτεχνικότητα που καρφώνεται στο νου και κάνει το καλλιτεχνικό έργο ικανό να γεννήσει προβληματισμούς. Ωστόσο το φιλοσοφικό της υπόβαθρο είναι αντιφατικό. Εάν πράγματι, στο βαθύτερο επίπεδο, αν οι άνδρες «απλώς είναι» αυτό που ο Tyler αποκαλεί ως την ίδια οργανική ύλη σε αποσύνθεση με όλο τον κόσμο, τότε ολόκληρη η κοσμοθεωρία τους είναι ασυνάρτητη. Η ύλη δεν έχει «πνευματικό πόλεμο». Δεν είναι πνευματική. Και αφού δεν έχει ελεύθερη βούληση, δεν έχει νόημα να την κατηγορείς. Οι χαρακτήρες ισχυρίζονται την ύπαρξη μιας πνευματικής κρίσης ενώ υπονομεύουν την πιθανότητα της ύπαρξης του πνεύματος.
Στην αρχαία ελληνική σκέψη η κούραση και ο πόνος είναι αναπόφευκτα μονοπάτια για την βελτίωση του εαυτού και την απόκτηση των απαραίτητων εφοδίων της ζωής. Στον χριστιανισμό αποτελούν συνέπεια της προπατορικής αμαρτίας. Εξαιτίας της θυσιάστηκε ο Χριστός και η αντιμετώπιση της Σταύρωσης του Ιησού είναι το πρότυπο. Το πιο σημαντικό, όπως είπε ο Αριστοτέλης, είναι ο θαρραλέος άνθρωπος να αντιμετωπίζει τα σωστά (ορθά) πράγματα: το να είσαι θαρραλέος σημαίνει όχι μόνο να νιώθεις φόβο και εμπιστοσύνη, αλλά να επιλέγεις και να ενεργείς σωστά. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος που είναι από τη φύση του ικανός να φοβάται τα πάντα, ακόμη και το τρίξιμο ενός ποντικιού, είναι δειλός με μια ωμή δειλία, ομοίως όμως θα ήταν ένα είδος τρελού ή ασυνείδητου ανθρώπου αν δεν φοβόταν τίποτα, ούτε τους σεισμούς ούτε τα κύματα.
Είναι αυτή η ασυνήθιστη ασυνειδησία που χαρακτηρίζει το Fight Club. Ο Άγιος Παύλος είπε, «δεν τρέχω άσκοπα. Δεν χτυπάω σαν πυγμάχος τον αέρα. Όχι, οδηγώ το σώμα μου και το εκπαιδεύω» (Α Κορ. 9:26-27).[ii] Αλλά το πρόβλημα με τη βία του Fight Club είναι ότι, τελικά, είναι άσκοπο - μια σταυροφορία χωρίς τον Σταυρό[13].
Όπως λέει ο αφηγητής του Fight Club,
«Παλιά ήταν αρκετό που όταν επέστρεφα σπίτι θυμωμένος και γνωρίζοντας ότι η ζωή μου δεν ανταποκρινόταν στο πενταετές πλάνο μου, μπορούσα να καθαρίσω το σπίτι μου ή τις λεπτομέρειες του αυτοκινήτου μου. Κάποια μέρα θα ήμουν νεκρός χωρίς πληγές και θα υπήρχε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα και αυτοκίνητο….Ίσως η αυτοβελτίωση δεν είναι η απάντηση. Ίσως η αυτοκαταστροφή είναι η απάντηση».[14]
Στο The Will to Power, ο Nietzsche γράφει: «Σε εκείνα τα ανθρώπινα όντα που με ενδιαφέρουν, εύχομαι βάσανα, ερήμωση, αρρώστιες, κακομεταχείριση, ταπεινώσεις»[15]. Έτσι αντιμετωπίζει ο Tyler τους μυημένους του. Η τελετουργική βία του Fight Club είναι ένα από αυτά τα «ιερά παιχνίδια» — μια μηδενιστική αναζήτηση υπέρβασης από μεγάλα παιδιά του σύγχρονου μεταμοντέρνου δυτικού κόσμου που δεν έχουν πνευματική παράδοση επειδή οι γονείς τους ποτέ δεν είπαν οτιδήποτε το σημαντικό. Το Fight Club είναι η ιστορία αυτών των άδειων χεριών που σφίγγονται σε γροθιές.
Στο «σύστημα» του Χριστιανισμού, ο πόνος έχει νόημα και ο άντρας έχει θέση και παρουσιάζεται ως ένας πιθανός σύζυγος και πατέρας μέσα στην πατριαρχία. Η κοινωνική οργάνωση του μεσαιωνικού Χριστιανισμού οικοδομήθηκε πάνω στην αντίληψη ότι ο κόσμος μας αποτελεί μια αντανάκλαση μιας βαθύτερης κοσμικής ισορροπίας του σύμπαντος. Το ίδιο και εκείνη των προαρχαϊκών κοινοτήτων. Σε αυτή την βαθύτερη κοσμική ισορροπία οι σχέσεις ιεραρχίας αποτελούν αντιστοιχίσεις με ένθεο περιεχόμενο. Αλλά χωρίς τον Θεό, δεν μπορεί να υπάρξει αυτή η ένθεη αντιστοίχιση. Στο Fight Club, «τα γυμναστήρια στα οποία πηγαίνεις είναι γεμάτα με άντρες που προσπαθούν να μοιάσουν με άνδρες, λες και για να είσαι άντρας πρέπει να μοιάζεις όπως σε σκέφτεται ένας γλύπτης ή ένας καλλιτεχνικός διευθυντής»[16], επειδή η ουσία του ανδρισμού έχει χαθεί. . Όταν διακόπτεται η σύνδεση μεταξύ ανθρώπου και Θεού Πατέρα, το ίδιο διακόπτεται και η σύνδεση μεταξύ ανδρισμού και κοινωνίας. Γιατί κοινωνικά ο παραδοσιακός ανδρισμός είναι προσδιορισμένος βάσει ενός μεταφυσικού αρχετύπου.
Η ιδέα του Nietzsche για τους ανώτερους ανθρώπους είναι η προσπάθειά του να καταπολεμήσει αυτό που στο Πέρα από το Καλό και το Κακό ονόμασε «ο γενικός εκφυλισμός των ανθρώπων» στον σύγχρονο κόσμο. Για τους ανώτερους ανθρώπους, ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί σύμφωνα με αυτόν. Ομοίως, στο Fight Club, «είναι το Project Mayhem που πρόκειται να σώσει τον κόσμο… Το Project Mayhem θα διαλύσει τον πολιτισμό για να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο από τον κόσμο».[17][iii] Όπως λέει ο Tyler σε μια καταλλήλως νιτσεϊκή φαντασίωση κυνηγού, «φανταστείτε να καταδιώκετε μία άλκη σε βαθιά δάση γύρω από το Rockefeller Center».[18] Επιδιώκοντας την εξουσία, ο στόχος του Tyler με το Project Mayhem ήταν να διδάξει σε κάθε άτομο ότι είχε τη δύναμη να ελέγχει την ιστορία. Και ότι εμείς, ο καθένας μας, μπορούμε να πάρουμε τον έλεγχο του κόσμου. Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό εάν, όπως λέει ο Tyler, είναι απλώς «διασπώμενη οργανική ύλη». Και το ίδιο συμβαίνει και με την ιδέα του Nietzsche ότι δεν υπάρχουν γεγονότα αλλά μόνο ερμηνείες— το βασικό δόγμα του, ο προοπτικισμός (nominalism). Ο αχαλίνωτος βολονταρισμός του Nietzsche εξαφανίζει την αλήθεια κα την αντικειμενική αξία. Όμως, τότε, βάσει ποιου αντικειμενικού προτύπου είναι πραγματικά υψηλότερος ο «ανώτερος άνθρωπος»; Με ποιο αντικειμενικό πρότυπο θέλει να βελτιώσει ο νέος κόσμος το Project Mayhem;» Η κοσμοθεωρία του Nietzsche και του Tyler καταρρέει όντας ρελατιβιστική και άρα ασυνεπής.
Ωστόσο, και οι δύο διατηρούν τελικά τον Χριστό ως το πνευματικό κέντρο βάρους τους, μιμούμενοι τον ακόμη και όταν Τον κοροϊδεύουν. Όπως λέει ο Tyler στον αφηγητή, το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι το να μαρτυρήσουμε όπως ο Ιησούς. Ομοίως, η τελευταία πρόταση του Nietzsche στο Ecce Homo, το τελευταίο του βιβλίο, ήταν το «Διόνυσος εναντίον Εσταυρωμένου».
Ο Διόνυσος είναι το σύμβολο της απελευθερωμένης επιθυμίας- η άρση όλων των αναστολών. Αυτή είναι η ουσία τόσο του Project Mayhem όσο και το Wiil to Power του Nietzsche. Όμως, όπως τόνισε ο Jung, η διονυσιακή παρόρμηση περιλαμβάνει την παθιασμένη αυτοκαταστροφή του ατόμου. Τελικά, το όραμα του Nietzsche και το όραμα του Fight Club εντυπωσιάζει τους άντρες δείχνοντας τους έναν δρόμο σταυρού αλλά χωρίς πίστη σε μία ανώτερη Ιδέα. Έτσι με αφετηρία ένα παραδοσιοκρατικό αίτημα κατά του σύγχρονου κόσμου η αντίδραση αποκτά ένα χαοτικά άναρχο στυλ και εγκλωβίζει τους επαναστάτες σε ένα εξίσου ατομικιστικό σχήμα ζωής με το κυρίαρχο αστικό πρότυπο, με την διαφορά ότι ο ένας ατομικισμός είναι κομφορμιστικός και ο άλλος εξεγερσιακός. Η κατάληξη, όμως, είναι η ίδια. Το ατομοκρατικό υλιστικό αδιέξοδο της αμερικανικής κοινωνίας. Είναι σημαντικό ότι το ζώο δύναμης του αφηγητή στην ταινία είναι ένας πιγκουίνος. Χωρίς δυνατότητα να πετάξει, μπορεί να γλιστρήσει μόνο καθώς ο αφηγητής και ο Tyler αφήνουν τα πράγματα, όπως και την ζωή τους, να γλιστρήσουν.
Όπως είπε ο Hemingway, «είναι απίστευτα εύκολο να το παίζεις σκληρός σε όλα κατά την διάρκεια της ημέρας, αλλά τη νύχτα είναι αλλιώς τα πράγματα».[19] Ειδικά την νύχτα του μηδενισμού: παρ' όλη τη δύναμή του, ο Nietzsche έγραψε προς το τέλος της ζωής του — λίγο πριν καταρρεύσει από την τρέλα — ότι δεν άντεχε τα παγωμένα ρίγη της πιο μοναχικής μοναξιάς και ότι αυτή τον ανάγκαζε να μην νιώθει σαν τον εαυτό του. Όπως ακριβώς ο αφηγητής του Fight Club και το νιτσεϊκό του alter-ego, ο Tyler.
[1]https://www.patheos.com/blogs/propernomenclature/catholic-worker-inspirations-g-k-chesterton-on-capitalism-part1/ [2] https://www.youtube.com/watch?v=Zi9ivZL7vmA [3] https://www.youtube.com/watch?v=bBSvlTYfUrs [4] https://www.marxists.org/reference/archive/nietzsche/1886/beyond-good-evil/ch04.htm [5] https://genius.com/Chuck-palahniuk-fight-club-chapter-8-fat-soap-annotated 6] https://quotepark.com/quotes/2096437-ernest-hemingway-you-know-it-makes-one-feel-rather-good-deciding-no/ [7] https://www.shmoop.com/study-guides/literature/fight-club/quotes/religion [8] https://alexandersandberg.com/life-lessons/5/ [9] http://last-fight-club.blogspot.com/2008/09/chapter-24.html [10] https://quotefancy.com/quote/1865800/Chuck-Palahniuk-May-I-never-be-complete-May-I-never-be-content-May-I-never-be-perfect [11]https://quotefancy.com/quote/787763/Chuck-Palahniuk-What-you-have-to-understand-is-your-father-was-your-model-for-God [12] https://www.biblegateway.com/passage/?search=Isaiah%2053%3A3&version=NIV [13] https://www.biblegateway.com/passage/?search=1%20Corinthians%209%3A24-27&version=NIV [14] https://genius.com/Chuck-palahniuk-fight-club-chapter-6-fight-club-annotated [15] Friedrich Nietzsche, Walter Kaufmann, R. J. Hollingdale(2011) The Will to Power: In Science, Nature, Society and Art, Vintage,p. 910 . [16] https://www.azquotes.com/quote/858530 17] https://www.shmoop.com/study-guides/literature/fight-club/analysis/project-mayhem [18] https://www.quotes.net/mquote/31809 19] https://www.coursehero.com/file/p15qv636/Quote-5-It-is-awfully-easy-to-be-hard-boiled-about-everything-in-the-daytime-but/
Σχόλια
Εύγε Αχιλλέα!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...To βάζω εδώ γιατί το άλλο μπήκε στο αρχείο.
ΙΓΚΟΡ ΣΤΡΕΛΚΟΦ ΓΚΙΡΚΙΝ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ ΓΕΒΓΚΕΝΙ ΠΡΙΓΚΟΖΙΝ
(από το telegram του Στρελκόφ, που η τάχα "χουντική" Ρωσία τον αφήνει να χρησιμοποιεί μέσα στη φυλακή), μετάφραση δική μου απί τα ρώσικα:
"Πιστεύω ότι η πιθανή εμπλοκή του προέδρου είναι ελάχιστη, περίπου στο επίπεδο της πιθανότητας μιας ανθρωπογενούς καταστροφής. Η πιθανότητα τρομοκρατικής ενέργειας από την Ουκρανία ή τη Δύση είναι ακόμη μικρότερη. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για την «εκκαθάριση βασικών μαρτύρων», για την οποία δεν ακούστηκε λέξη στα ΜΜΕ. Είναι επίσης πιθανή, αλλά λιγότερο, μια προσωπική εκδίκηση από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι στενοχωρημένος, αφού ο Πριγκόζιν δεν ήταν μόνο εχθρός μου προσωπικά, αλλά και σε γενικές γραμμές ήταν εχθρός της Ρωσίας. Και ο κίνδυνος από αυτόν ήταν ακόμα πολύ υψηλός. Ταυτόχρονα, αυτό που συνέβη δεν μπορεί να προκαλέσει καμία θετική αντίδραση σε εμένα, καθώς είναι μια ακόμη απόδειξη της περαιτέρω εμβάθυνσης της αναταραχής στη Ρωσία. Ο Πριγκόζιν έπρεπε να είχε δικαστεί, όχι να εξοντωθεί, γιατί τώρα δεν μπορεί να καταθέσει. Τα άγρια 90s επιστρέφουν και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και άσχημο."
Υπαινίσσεται, από ό,τι καταλαβαίνω, ότι μπορεί τον Πριγκόζιν να τον έφαγαν και δικοί του, μέσα από τη Βάγκνερ, για να μην κελαηδήσει σε μια πιθανή μελλοντική δίκη, ή να το έκανε ο στρατός υποβοηθούμενος από έναν ρουφιάνο μέσα από τη Βάγκνερ. Βγάζει νόημα, αφού ο Πριγκόζιν πάντα κάνει check in σε ένα αεροπλάνο και φεύγει με ένα άλλο, ακριβώς για να αποφεύγει τέτοια "ατυχήματα", τώρα όμως κατά μια περίεργη σύμπτωση αυτοί που τον ήθελαν νεκρό ήξεραν το σωστό αεροπλάνο, πληροφορία που μόνο μέσα από τη Βάγκνερ θα μπορούσε να έχει διαρρεύσει.
btw, o Πριγκόζιν τον Μάρτιο είχε κατονομάσει σε ανύποπτο χρόνο τον άνθρωπο του Πούτιν που είναι ο mastermind της διάλυσης της Βάγκνερ ως ιδιωτικής εταιρίας και υπαγωγής της στο κράτος, και δεν είναι ούτε ο Σοϊγκού ούτε ο Γκερασίμοφ αλλά ο ΝΙΚΟΛΑΪ ΠΑΤΡΟΥΣΕΦ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλό άρθρο. Φοβερή ταινία το Fight Club με πολλά ιδεολογικά νοήματα.
Σύγχρονος κόσμος, υλιστικά συστήματα, φιλοσοφικός και καφενειακός μηδενισμός, νιτσεική θεοκτονία και απουσία νοήματος δεν είναι παρά τα επιφαινόμενα. Η πηγή της αλλαγής παραδείγματος βρίσκεται στην τεχνολογική ανάπτυξη. Για του λόγου το αληθές, οι ίδιες ακριβώς σηπτικές παθογένειες συναντιούνται σχεδόν παντού στον υλικά ανεπτυγμένο κόσμο, κάτι που, αμέσως αμέσως, τις καθιστά όχι τοπικά φαινόμενα μιας συγκεκριμένης εθνικής παράδοσης ή ιδεολογική τάσης, αλλά παγκόσμιες καταστάσεις συνυφασμένες με την ψηφιακή εποχή και ιδιαίτερα με τις εξελίσσεις στον τομέα των επικοινωνιών.
Στο ίδιο μήκος κύματος, και ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν, παρατηρούμε ότι οι (ημι)παραδοσιακές ηθικές αξίες και θεσμίσεις, την απώλεια των οποίων σήμερα θρηνούμε εν χορώ, ανθούσαν ή τέλος πάντων επιβίωναν ως κυρίαρχες αντιλήψεις στα πλαίσια τόσο του παλιοκαιρίτικου τειλορικού "καπιταλισμού" όσο και του αντίστοιχου "κομμουνισμού" της Ανατολής (βάλτε εισαγωγικά σε όποιον όρο θέλετε εσείς).
Πυρηνική οικογένεια, πίστη σε θεό και έθνος και δυαδικότητα του φύλου -όλα αυτά δοσμένα με ποικίλα κοσμοθεωρητικά και μεταφυσικά κοστούμια- υπήρξαν ο κανόνας σε κάθε γωνιά του κόσμου μέχρι σχετικά πρόσφατα. Εν τέλει, ήταν η παρακμή του δευτεροβιομηχανικού/τειλορικού μοντέλου που συνέτριψε τόσο τις μεγάλες αφηγήσεις -οι οποίες, καταλαμβάνοντας τον θρόνο των πάλαι ποτέ ιστορικών θρησκειών, δικαιολογούσαν μέχρι πρότινος την εξουσία συγκεκριμένων κρατικών οντοτήτων και ιδεολογικοποιούσαν την δράση και τους σχεδιασμούς των- όσο και τις πρώιμες βιομηχανικές αξίες που συνόδευαν αυτές τις μεγάλες αφηγήσεις ή έστω που συνυπήρχαν μαζί τους.
For the record, τον "κομμουνισμό" τον διέλυσαν ανοιχτά και ιακωβίνικα, ενώ τον "παλαιό WASP καπιταλισμό" με πιο.. ρεφορμιστικές μεθόδους, και ανάλογη μοίρα είχαν και όλες οι "αιρέσεις" και διανοητικές παραφυάδες των δύο αυτών συστημάτων...
Αυτό που κατά κόρον κάνει η τεχνολογική ανάπτυξη είναι να δίνει πολλαπλασιαστική ισχύ στην διαχρονική -και μάλλον έμφυτη- ανθρώπινη Κακία. Πχ κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι η πορνογραφία είναι δημιούργημα του δυτικού κόσμου του 21ο αιώνα. Αλλά η τομή που συνετελέσθη στις επικοινωνίες -με το ίντερνετ αρχικά και τα σμάρτφοουνς εν συνεχεία- μαζί με την γιγάντωση των νέων δικτύων επέτρεψαν την απίστευτη διάδοση τόνων δωρεάν πορνογραφικού υλικού παντού. Μπορούμε να σκεφτούμε άπειρα παρόμοια παραδείγματα...
Δυστυχώς, το να επιχειρήσουμε να σταματήσουμε την τεχνολογική πρόοδο είναι να σαν να προσπαθούμε να αναστρέψουμε τον ρου του Αμαζονίου με γυμνά χέρια. Στο τέλος της ημέρας, μόνο νοστολγίες και νεκρολογίες μας απομένουν για τον κόσμο που μας στέρησαν οι φυσιοκτόνοι σχεδιαστές.
Και τι θέλεις να γίνει ρε supplier; Να τα ρίξουμε όλα στην τεχνολογία για να βγάλουμε λάδι την φιλελεύθερη ιδεολογία η οποία έχει προϋποθέσει αυτή την καταστροφική χρήση της; Δεν είναι η τεχνολογία καθαυτή το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η αποκοπή του οικονομικού στοιχείου από την πολιτική που αποτελεί την βασική προϋπόθεση του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Όταν η τεχνολογία, η επιστήμη, η τέχνη και η κάθε πνευματική δραστηριότητα γίνει εργαλείο της πρωτοκαθεδρίας του οικονομικού έχουμε τα αποτελέσματα που περιγράφεις. Προφανώς αυτό έχει σταδιακές επιπτώσεις. Για αυτό ο κόσμος πριν το 1991, όπως αναφέρεις και εσύ, δεν είχε τα σημερινά χάλια. Το σύστημα ήταν ίδιο αλλά οι συνέπειες της ιδεολογίας του δεν είχαν γίνει τόσο βαθιές.
Καλησπέρα!
Γράφω πρώτη φορά στο εξαιρετικό blog σας.
Πριν απο 150 χρόνια ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε ζώα για τη μετακίνηση του.
Αμεση σχέση με το φυσικό κόσμο.
Τα τάϊζε, τα φρόντιζε, επικοινωνούσε μαζί τους Μετά ήρθε το αυτοκίνητο, όπου ένας άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις μπορούσε να διορθώσει ο ίδιος (και εργαλεία).
Μετά μπήκαν τα ηλεκτρονικά, ο ψεκασμός, ο καταλύτης, το gps, το παράθυρο κατεβαίνει με κουμπί. Σε λιγότερο απο 50 χρόνια, δεν θα χρειάζεται να οδηγεί. Οι εντολές θα μεταβιβάζονται μέσω δικτύου χώρις να χρειάζεται καν να μιλάει.
Πού είναι το λάθος στη παραπάνω εικόνα;
Εδώ μπαίνει σφήνα ο Χαράρι και σου απαντά: "Στη τελική δε χρειάζεται πλέον ο άνθρωπος. Ο πλανήτης είναι θεματικό πάρκο των ελίτ και εσείς οι υπόλοιποι οι κατσαρίδες σε αυτό".
Ο άνθρωπος ως φυσικό ον έχει πεπερασμένο όριο. Το φυσικό περιβάλλον, το ίδιο.
Ο καπιταλισμός και η τεχνολογία, όχι.
Εδώ διαφαίνεται μια φιλοσοφική θεώρηση (ή θρησκευτική;). Οτι η ανθρώπινη ιστορία ήταν στην ουσία η πορεία των εκλεκτών (ελίτ) προς την με υλικά μέσα επιτευχθείσα "θέωση" και οτι η υπόλοιπη ανθρωπότητα (διαμέσου του εκμεταλευτικού συστήματος) ήταν το μέσον για να επιτευχθεί η αναγκαία υλική συσσώρευση.
Με δυό λόγια ο καπιταλισμός έχει ήδη κλείσει τον ιστορικό του κύκλο.
Το σύστημα δεν είναι βιώσιμο, το επίπεδο ζωής διατηρήται (ή ελαφρώς αυξάνεται) απο τη δεκαετία του 70 λόγω της έκρηξης δανεισμού.
Η υπερσυσσώρευση και υπερσυγκέντρωση σημαίνει οτι το καράβι της ευτυχίας απο δω και μπρος ΜΟΝΟ θα ξεφορτώνει κόσμο και μας περιμένουν κύματα πολέμων, ανακατατάξεων και ριζοσπαστισμού. Εκείνοι που πιστεύουν οτι ο δυτικός καπιταλισμός είναι άχαστος γιατί "προσαρμόζεται", "ελείσεται" κτλ, κοιμούντε βαθιά λόγω επειδόματος Κούλη. Ζούνε και ζούμε σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πλέον εδώ και δεκαετίες.
Καλωσόρισες ανώνυμε. Ελπίζουμε να βρεις ενδιαφέρον ώστε να παρεμβαίνεις και σε άλλες συζητήσεις.
Ευχής έργον θα ήταν να έχανε κάποτε ο δυτικός καπιταλισμός από ένα καλύτερο σύστημα και ακόμα καλύτερα θα ήταν να βλέπαμε αυτή την ήττα πριν ο χρόνος της περασμένης ζωής μας ολοκληρωθεί (εδώ μπορούμε να χρεωθούμε ιστορική ανυπομονησία). Ωστόσο μην ξεχνάμε κάτι που διδάσκονται οι πρωτοετείς πολιτικοί επιστήμονες. Πρώτιστος σκοπός κάθε συστήματος εξουσίας είναι η αναπαραγωγή του. Η επαναληπτική ανανέωση δυναμικής της εξουσίας του. Οι εκπρόσωποι του φιλελεύθερου καπιταλισμού το γνωρίζουν πολύ καλά. Συνεπώς ίσως χρειάζεται κάτι επιπλέον πέρα από την πίστη ότι με κάποιον σχεδόν απροσδιόριστο τρόπο κάποιοι ιστορικοί νόμοι θα τεθούν σε λειτουργία για να φέρουν το τέλος του καπιταλισμού. Ο εχθρός γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Το θέμα είναι να γνωρίζουν και οι αντίπαλοί του τι πρέπει να κάνουν και πρώτα απ' όλα ότι είναι αντίπαλοί του.
Σήμερα δείχνει να υφίσταται μια κρίση συνείδησης των αντικαπιταλιστικών συλλογικών υποκειμένων. Η εργατική τάξη ως ανατρεπτική παγκόσμια δύναμη γίνεται πλέον κάτι σαν ανέκδοτο. Τα έθνη θα μείνουν πάντα οι πυρήνες που λόγω της ιδιαίτερης ταυτότητας που διαθέτουν θα δυσκολεύουν την προοπτική της παγκόσμιας ομοιομορφίας στην εφαρμογή της καπιταλιστικής εξουσίας. Αλλά δεν ελέγχονται από τις δυνάμεις που θα τα κάνουν να συνειδητοποιήσουν τον πολιτικό τους ρόλο και μπορούν εύκολα να βολευτουν επιβιώνοντας σε στάδια του καπιταλισμού που προηγούνται της παγκοσμιοποίησης. Συμπερασματικά, αναζητείται συγκρότηση ιστορικού συλλογικού επαναστατικού υποκειμένου.
Θεωρία βάσης και εποικοδομήματος.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μεθοδολογικά δεν ισχύει, πολιτικά δεν έχει καμία ελπίδα. Αν εννοείς την υλιστική παραδοσιακή της εκδοχή.
Πολύ ωραίο άρθρο! Το περίμενα από τότε που είχες γράψει σε ένα σχόλιο ότι το ετοιμάζεις χαχαχα. Από τότε έτυχε να ξαναδώ και την ταινία. Σηκώνουν πολύ ωραία συζήτηση αυτά που γράφεις και θα επανέλθω.
Αλλά πολύ σύντομα, διαφωνείς ότι στην σημερινή εποχή, με τις συνθήκες που επικρατούν, κάποιοι ίσως χρειάζονται μια "σταυροφορία χωρίς Σταυρό" για να... βρούνε αληθινά τον Σταυρό;
Ο Αχιλλέας είπε...Καθόλου δεν διαφωνώ. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Και η δική μου Σταυροφορία χωρίς Σταυρό ξεκίνησε. Και μάλιστα από τον αναρχισμό. Στην αρχή του πολιτικού μου ταξιδιού πιο αριστερά ήταν...ο τοίχος. Πάντα βέβαια, μελετώντας, ερχόμουν πιο κοντά στην αλήθεια, την κυκλικότητα της ιστορίας και, τέλος, στην μεταφυσική πραγματικότητα αυτού του κόσμου.
Εάν και οι περισσότεροι που μας διαβάζουν είναι καταρτισμένοι στην φιλοσοφία, για τους όχι και τόσο καταρτισμένους με τον όρο μεταφυσική εννοώ το σύστημα φιλοσοφίας που είχε τις απαρχές του στον αρχαίο κόσμο και τελειοποιήθηκε μέχρι και τον ύστερο Μεσαίωνα. Δεν μιλάω για νεράιδες και δράκους. 😅
Και όντως θα συμφωνήσω με αυτό το οποίο λες. Όλοι ξεκινάμε από κάπου. Ο Νίτσε είναι ένα εξαιρετικό σκαλοπάτι, ο Άλμπερτ Καμί το ίδιο, τα έργα του Γιούνγκερ και του Καζίνσκυ το ίδιο. Και φυσικά όλα τα έργα των Παραδοσιοκρατών (κυρίως των Έβολα και Γκιενών). Αλλά για την δική μου κοσμοθέαση όλα αυτά είναι «stepping stones that need to be stepped over» όπως θα έλεγε και ο Πατέρας Σεραφείμ Ρόουζ.
Και για ακόμη μια απάντηση στην ερώτηση σου θα σου αναφέρω την απάντηση του Έβολα στην ίδια ερώτηση. Ο Έβολα είχε πει (παραφράζω), «Ζούμε σε μια εποχή ανεστραμένων αξιών. Τα μοναδικά πράγματα τα οποία μπορεί να κάνει κάποιος στην μετα-νεωτερικότητα είναι το να γίνει μέρος της, το να αυτοκτονήσει*, το να γίνει φορέας μιας Παράδοσης την οποία θα φέρει μαζί του όπου κι εάν πάει ή να γίνει Νιτσεϊκός, έτσι ώστε βλέποντας παντού γύρω του ερείπια να λειτουργήσει υπαρξιστικά και να δημιουργήσει το δικό του ανώτερο νόημα.»
Νομίζω λοιπόν ότι ο Έβολα απάντησε στην ερώτηση σου πολύ καλύτερα από ότι απάντησα εγώ.
Καλή συνέχεια και σε ευχαριστώ για την ερώτηση.
*Ο αστερίσκος μπήκε επειδή, προφανώς, δεν πιστεύω ότι η αυτοκτονία θα μπορούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να αποτελέσει "λύση". Όπως έλεγε και ο Τζόναθαν Μπάουντεν, «Pessimism is moral cowardice, situations are never hopeless!»
Ο Draug είπε...Συμφωνούμε. Και προφανώς η αυτοκτονία δεν είναι λύση, ή βασικά είναι μια "λύση" με τον ίδιο τρόπο που το να αφεθείς πλήρως και να γίνεις μέρος την σύγχρονης πραγματικότητας είναι "λύση". Θα συμφωνούσε και ο Evola
Ο Μποβιατσος Κωνσταντίνος είπε...«Σήμερα υπάρχουν οι σύγχρονοι, δηλαδή άνθρωποι που ζουν είτε με κέρδη είτε με μισθούς που σκέφτονται μόνο αυτό και που συζητούν μόνο αυτό το θέμα. Όλοι παρελαύνουν ικανοποιημένοι στην απίστευτη κόλαση, στην τεράστια ψευδαίσθηση στο σύμπαν των σκουπιδιών που είναι ο σύγχρονος κόσμος και στον οποίο πολύ σύντομα ούτε μια αχτίδα πνευματικού φωτός δεν θα ξαναδιαπεράσει πλέον».
Αυτά είπε κάποτε οβDrieuvla Rochelle, για τον έρχονται της νεωτερικοτητας. Και επειδή είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, κάτι όχι απλό, δεν πρέπει να το επικρίνουμε. Ειναι πολύπλοκο .
Το να δίνει κανείς θάνατο στον εαυτό του για να μη λερωθεί από ανάξια χέρια δεν αντιπροσωπεύει τη διαφυγή από τον φόβο, από τις ευθύνες του, αλλά για να δραπετεύσει με το όπλο στο χέρι του από την χυδαιότητα του σήμερα, από την σφαγή που κάνουν οι αστοί που πάντα ψάχνουν αίμα να πιούν για να ξεδιψάσουν.
Γεια σου Κωνσταντίνε. Δεν χρειάζεται να είναι κάθε σχόλιο επικριτικό. Αλλά έτσι και αλλιώς εδώ με τον Αχιλλέα μιλούσαμε περισσότερο για την αυτοκτονία ως "λύση" στο υπαρξιακό πρόβλημα/αδιέξοδο της εποχής. Το κατά πόσον δηλαδή η αυτοκτονία είναι απάντηση στην κατάσταση που περιγράφει το απόσπασμα με το οποίο ανοίγεις το σχόλιό σου.
Περιπτώσεις αυτοκτονίας για να μην πχ εκτελεστείς από τον εχθρό είναι κάπως διαφορετικές και πιο πολύπλοκες.
Δεν κάνω πολεμικη αγαπητέ, αντιθέτως η κουβέντα σας εδώ έχει ένα επίπεδο και μου αρέσει.Μια γνώμη λίγο ριζοσπαστική ίσως έγραψα. Στην εποχή των Τιτάνων που ζούμε, όπως θα έλεγε ο μέγας, Junger, η νίκη της τεχνολογίας με την καθοδήγηση του σύγχρονου ανθρώπου, είναι πλέον γεγονός.. στην πιο άσχημη μορφή της. Έτσι σκέψεις έρχονται συνεχώς στο μυαλο κάποιων που δεν μπορούν να αντέξουν αυτη την παρακμη. Ίσως πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή, οπότε η νέα αρχή να βρει κάποιον έτοιμο να ξαναδημιουργησει..τέλος εποχής λοιπόν. Τα σέβη μου σε ολους
Ούτε εγώ, απλώς δεν ήθελα να παρεξηγηθεί το σχόλιό μου ως "επικριτικό" προς συγκεκριμένες προσωπικότητες.
Συμφωνώ με αυτό που γράφεις. Προσωπικά συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό με το πώς πραγματεύεται το ζήτημα ο Evola στο "Καβαλώντας την Τίγρη"
Όσοι θέλουν να γελάσουν μπορούν να μπουν σε ένα σάιτ με κριτικές ταινιών (πχ rotten tomatoes) και να διαβάσουν τις αρνητικές κριτικές/παραληρήματα για την ταινία
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τιμή και δόξα στον Πρόεδρο Στίγκα που αποναζιστοποιεί το Κασιδιαρέικο πιο γρήγορα από ό,τι αποναζιστοποίησε ο Βλαδίμηρος την Ουκρανία:
https://twitter.com/vasilisStigkas/status/1694792817543962750
Απόλαυση τα σχόλια των ανιστόρητων νεο-χιτλεροειδών κάτω από την ανάρτηση, που τον κράζουν γιατί "προσκυνάει νεκρούς κομμουνιστές" και "μνημεία της αρισττεράς" (!!!). Νομίζουν οι ανερμάτιστοι ότι τα θύματα (γέροι και γυναικόπαιδα) της Τευτονικής κτηνωδίας στο Δίστομο ήταν... κομμουνιστές, ή ότι το μνημείο το έχουν βάλει εκεί αριστεροί και όχι η Ελληνική Πολιτεία κατά τον Συμμοριτοπόλεμο.
Τι να κάνω ρε παιδιά, τηρώ μια σχεδόν Αντορνική στάση ως προς την pop culture, αρνούμαι να παρακολουθήσω τα προϊόντα της, άρα τι να σχολιάσω για το Fight Club; Για την ομώνυμη ραδιοφωνική εκπομπή των Τσαούση-Βαϊμάκη αν ήταν η ανάρτηση, θα είχα κάτι να γράψω. Και τα σχόλια για Ρωσία κανονικά στο άλλο άρθρο θα τα έκανα αλλά πήγε στο αρχείο.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ε, μα, ρε ανώνυμε, κάνει το κάθε παιδί που αρθρογραφεί έναν κόπο να μπει στη βάσανο της σκέψης και της συγγραφής. Περιμένει να δει τί σκέφτονται για αυτό οι αναγνώστες και βλέπει ανταποκρίσεις για την πολιτική κατάσταση στην Ρωσία. Είναι κάπως παράδοξο αυτό. Μοιάζει με προσπέραση της σκέψης του. Κάνε τουλάχιστον μία εισαγωγή με μια τέτοια εξήγηση όπως αυτή που έγραψες στο τελευταίο σχόλιο έτσι ώστε να μπούμε ομαλά στην συζήτηση άλλων θεμάτων.
Στο μεταξύ κάποιος πρέπει να είχε γράψει στο παρελθόν σχόλια για αυτή την εκπομπή. Τί λέει; Έχει καθόλου ουσία ή αθλητικό χαβαλέ;
Τη δεκαετία του 2000 ήταν ίσως η μόνη ραδιοφωνική εκπομπή με γνήσιο αθλητικό χαβαλέ. Και φοβερή διάδραση ακροατών-παρουσιαστών. Την είχαν ξαναρχίσει νομίζω πριν πέντε χρόνια την εκπομπή και ως σήμερα στο σπορ εφέμ. Έχει όμως πράγματι cult following η συγκεκριμένη εκπομπή μεταξύ των ποδοσφαιράκηδων.
Όσο ο χώρος ασχολείται με την Ρωσία,τον Στίγκα και τους Κροάτες ακροδεξιούς η νέα δημοκρατία ιδιωτικοποιεί την ανώτατη εκπαίδευση σε συνεργασία με την κυπριακή αστική τάξη
https://www.protothema.gr/greece/article/1405600/anoigei-o-dromos-gia-tin-idrusi-mi-kratikis-iatrikis-sholis-stin-ellada-tha-stegastei-sto-elliniko/
Πρέπει ίσως να γράψει άρθρο ο συναγωνιστής Αχιλλέας ή κάποιος άλλος για το φαινόμενο Oliver Anthony και το τραγούδι του, Rich Men North of Richmond. Είναι συγκλονιστικό ότι δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανών αγκάλιασαν ένα τραγούδι με θέμα την ταξική πάλη
https://www.youtube.com/watch?v=sqSA-SY5Hro
https://twitter.com/InfraHaz/status/1695188741122302248
Αναφερθείσας της ταξικής πάλης να πούμε εδώ ότι η αναγνώριση αυτής ως κινητήριου μοχλού της ιστορίας προέρχεται από τον πρωτο-ρομαντικό Giambattista Vico (βλ. παρακάτω). Την αναγνωρίζει και ο Χέγκελ στο περίφημο εδάφιό του για τη διαλεκτική αφέντη-δούλου (για την εξέγερση των σκλάβων της Αϊτής). Ο Μαρξ, όπως λέει ο ίδιος στην επιστολή του το 1852 στον Joseph Weydemeyer, δεν ανακάλυψε την ταξική πάλη, μόνο το γεγονός ότι αυτή οδηγεί σε σοσιαλιστική επανάσταση.
Για τον Vico ως θεμελιωτή της αναγνώρισης του ρόλου της ταξικής πάλης στην ιστορία - και καθώς ούτε ο Ίων Φιλίππου, ούτε ο Α. Π. στις δικές τους αναρτήσεις γι' αυτόν το ανέφεραν - o Alexander Bentland στην Εγκυκλοπαίδεια της Φιλοσοφίας αναφέρει τα εξής:
"He also developed an account of the development of human institutions that contrasts sharply with his contemporaries in social contract theory. Vico’s account centered on the class struggle that prefigures nineteenth and twentieth century discussions."
"Eventually, wandering people who did not have their own families and did not have anything checking their passions, wanted to benefit from the protection of the fathers. This created a practical problem for the fathers because they wanted to use the stragglers for their own ends but were afraid of revolution. Fathers from different families banded together to create the law of the greater gentes — clans or tribes — as a way of suppressing the newcomers (On the One Principle 97). Again, the fathers, who now constitute an aristocracy of nobles or heroes, are not particularly worried about fighting each other; they were worried primarily about controlling this new lower class of people."
"Much of the rest of Vico’s Universal Law explains history as an extended class struggle between the heroes who descended from the first fathers and the plebeians who descended from those who wandered into the gentes."
"The third age is the age of humans. Divine providence orchestrates the class wars so that the heroes inadvertently undermine themselves by conceding certain powers to the plebeians. The plebeians are able to build these concessions in order to advance a new way of thinking. In the previous ages, society was ruled by poetic wisdom which controlled all actions through ritual. In order to undermine the power of these rituals, the plebeians slowly found ways to assert the power of conceptual wisdom, which is the ability to think scientifically and rationally. This way of thinking gives the plebeians more power and removes the stranglehold of poetic wisdom on humanity."
Ολόκληρο το κατατοπιστικό άρθρο για τη φιλοσοφία του Vico:
https://iep.utm.edu/vico/
Αλβανός διακινητής Έβρου = ΝΔ
https://twitter.com/ntalaoura/status/1694247681164525593
Αν περιμένουμε με τέτοια αντιπολίτευση να χτυπηθεί ο Μητσοτάκης, κλάφτα Χαράλαμπε. Επειδή ο πατέρας του Μουσολίνι ήταν αριστερός, ο πατέρας του Χίτλερ φιλελέρας, οι γονείς σχεδόν όλων των Ελλήνων εθνικιστών άσχετοι με τον εθνικισμό, πρέπει να καταλογιστεί συλλογική οικογενειακή ευθύνη; Αυτό είναι το επιχείρημα της αριστεράτζας που έχει το προφίλ.
Άσχετα από το περιεχόμενο της πράξης του για το οποίο μπορεί να γίνει συζήτηση, θα τον καταλογίσουμε αμέσως στην Νέα Δημοκρατία επειδή είναι νεοδημοκράτης ο πατέρας του; Αντιπολίτευση της απόγνωσης κάνουν οι αριστεράτζες και να τα αποτελέσματα.
το "γιος Κ. Πλεύρη = ΝΔ" είναι θεμιτό ως τρόπος εξαγωγής συμπερασμάτων για το ποιόν του πατέρα, αλλά το "γιος Αλβανού" όχι;
Οι αδύναμοι μαθητές χρειάζονται φροντιστήριο. Ας είναι.
Ο γιος και ο μπαμπάς Πλεύρης έχουν δείξει με την πολιτική τους δράση ότι παίζουν συγκεκριμένο και συνήθως συντονισμένο ρόλο. Οι μπουρδολογίες του Κώστα Πλεύρη που το σύστημα περνάει επί τόσα χρόνια ως "θεωρία" του ελληνικού εθνικισμού είναι κατά παραγγελία της Δεξιάς. Η πολιτική στάση του όλα αυτά τα χρόνια δίνει σαφές πριμ στη Νέα Δημοκρατία. Το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, η στήριξη του Καρατζαφέρη όταν είχε συγκυβερνήσει με την Νέα Δημοκρατία, η επιχειρηματολογία της κινδυνολογίας αν δεν εφαρμόζονταν τα μνημόνια. Για να μην μπούμε στα της πρακτόρικης συμπεριφοράς του στον χώρο όλα αυτά τα χρόνια.
Υπάρχουν αποδείξεις. Δεν τους ψέγουμε απλά και μόνο επειδή έχουν συγγενική σχέση.
Στον τύπο που έφερες ως παράδειγμα έχουμε τέτοιες αποδείξεις; Ξέρουμε τι κάνει και πώς πολιτεύεται (αν πολιτεύεται); Είμαστε σίγουροι ότι είναι νεοδημοκράτης ή πετάμε ένα σύνθημα και όποιον πάρει ο χάρος; Αυριανισμό έκαναν στο παλιό ΠΑΣΟΚ αλλά ήξεραν τον τρόπο. Οι Συριζαίοι είναι φτηνές απομιμήσεις. Για να μην μιλήσουμε για τα νεοδημοκρατικά εστιατόρια του εθνικιστικού χώρου. Εκεί η κατάσταση γίνεται εκπομπή Αννίτας Πάνια. Απλά είναι μικρότερη η ανάγκη επικοινωνιακής στήριξης της κυβέρνησης από την ανάγκη επικοινωνιακής αντιπολίτευσης. Για αυτό τα εστιατόρια την βγάζουν καθαρή ενώ οι Συριζαίοι έχουν τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε μάγκες δε σας φτάνουν τα σχόλια στον μκ , ήρθατε και εδώ να το κάνετε σκουπιδαριό ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλά κάνετε που κόβετε τις τρολιές. Μην αφήσετε να σας το κάνουν και εδώ παιδική χαρά.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είναι θλιβερό πόσοι τριγυρνάνε στα ιστολόγια του χώρου χωρίς καμία όρεξη (ή δυνατότητα) για σοβαρό σχολιασμό και συζήτηση αλλά απλά για να δημιουργούν ίντριγκες και να τρολλαρουν
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Να είχαν τουλάχιστον το χιούμορ του αλήστου μνήμης "πατριάρχη".
Αναιδέστατα παιδάρια είστε τόσο μπολσεβίκοι εις την αντίληψιν ώστε αδυνατείτε να δηλώσετε ευθαρσώς ότι η βαρβαρική λέξις club, ήτις εμφανισθείσα εις τον τίτλο του παρόντος αρθριδίου, ήτο ελληνικής ρίζας. Το κακόηχον αγγλιστί κλαμπ-κλουμπ εξέρχεται εκ της ελληνικής λέξεως κλωβός. Εάν ήτο αληθώς εθνικιστική η ομάς υμών θα πρότεινα ως κατάλληλον τίτλο του άρθρου την φράση "Παλαιστικός Κλωβός"η "Πυγμαχικός Κλωβός".
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γνώμη για νέες ταυτότητες και ηλεκτρονικό φακέλωμα;
Και ίσως μια γνώμη για τον βολικό ρόλο που παίζει για τις κυβερνήσεις ο ψεκασμός. Πώς δηλαδή η ύπαρξη των ψεκασμένων βοηθάει τους Κούληδες να περνάνε το μήνυμα ότι κάθε αντίσταση σε αντιδημοκρατικά μέτρα (φακέλωμα, υποχρεωτικό μπόλι) είναι "ανορθολογισμός" και ότι οι μόνοι που πάνε κόντρα στον Πολυχρονεμένο Πατισάχ είναι κάποιοι "ζαβοί".
Οι παραθρηκευτικοί σύλλογοι διαμαρτύρονται για λόγους ικανοποίησης ημι-παρανοϊκών αντιλήψεων. Ο στόχος όμως είναι σωστός. Πρέπει να παρεμποδιστεί η νέα ταυτότητα γιατί αποτελεί ένα βήμα προς την πλήρη εξάρτηση του προσώπου από μηχανισμούς ελέγχου της μεγαλοαστικής μούργας. Είναι το πρώτο βήμα που θα οδηγήσει στην εξαφάνιση του ρευστού και την ολική επιβολή του πλαστικού χρήματος. Ένας υπολογιστής θα μπορεί να νεκρώσει κάθε οικονομική και κοινωνική μας δραστηριότητα. Τότε κάθε πολιτική συζήτηση για πιθανή ανατροπή της εξουσίας του φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης μπορεί και να είναι μάταιη. Συνεπώς στηρίζουμε τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ακόμη και αν αυτοί που τις διοργανώνουν είναι για τα σίδερα και αδυνατούν να αντιληφθούν ακόμη και τους συμβολισμούς των θρησκευτικών κειμένων.
Η μετάβαση από το στάδιο του κυνηγού-τροφοσυλλέκτη σε αυτό της γεωργικής οικονομίας αποτέλεσε ίσως ένα από τα πρώτα καταγεγραμμένα συλλογικά τραύματα της ανθρωπότητας, αποτυπωμένο σε αρχαίους μύθους και αρχετυπικά μοτίβα, παρ' όλα αυτά, αυτή καθεαυτή η διαδικασία της μετάβασης σίγουρα δεν δημιούργησε ανυπέρβλητες δυσκολίες στους νεολιθικούς ανθρώπους, ώστε να μην μπορούν να προσαρμοστούν στο νέο παραγωγικό στάτους κβο. Ο καθένας που μέχρι τούδε κυνηγούσε βίσωνες μπορούσε κάλλιστα από δω και στο εξής να οργώνει την γη και να θερίζει καρπούς.
Κάτι ανάλογο έλαβε χώρα και κατά την εδραίωση της βιομηχανικής επανάστασης. Ο μέχρι πρότινος πατριαρχικός αγρότης του χωριού δεν ήταν δύσκολο να κατέβει στην πόλη και να κουνάει μοχλούς στην conveyor belt, σαν τον Τ Τσάπλιν στους (αναχρονιστικούς για την εποχή τους) Modern Times. Σίγουρα ο ψυχολογικός αντίκτυπος της συγκεκριμένης αλλαγής παραδείγματος υπήρξε πελώριος, προσωρινά ο κοινωνικός ιστός διερράγη, η αρχαία τάξη διασαλεύθη, αλλά σε καθαρά πρακτικό επίπεδο οι απαιτούμενες ικανότητες για να μετατραπεί ο χωρικός σε προλετάριο δεν ήταν εκτός των δυνατοτήτων του μέσου ανθρώπου της εποχής.
Το πρόβλημα άρχισε με την έλευση της οικονομίας των υπηρεσιών ελέω ψηφιακής εποχής κάπου στα 60s/70s. Εδώ στραβώνει το πρότζεκτ. Ένα διόλου ασήμαντο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού δεν δύναται πλέον να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Οι έμφυτες γνωστικές ικανότητες του μέσου ανθρωπίνου όντος δεν επαρκούν για να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής. Από ένα σημείο και μετά, η ταχύτατη τεχνολογική πρόοδος προσπερνά την εξαιρετικά αργή δαρβινική εξέλιξη, οπότε, μπαίνοντας ολοένα και βαθύτερα στην σκουληκότρυπα, το εν λόγω πρωτεύον θηλαστικό χτυπάει ταβάνι ως προς την προσαρμοστικότητά του. Πλέον η μισή και βάλε ανθρωπότητα καθίσταται υπεράριθμη και άχρηστη για τους σχεδιασμούς των Ελίτ. Νομίζω ότι τα παγκόσμια πειράματα πειθαρχίας και οι ασκήσεις υπακοής με γελοίες ψευδοαφορμές (κοροδοιός, καταπολέμηση "συστημικού" ρατσισμού/σεξισμού κτλ), όπως και ο soft (;) ολοκληρωτισμός με το πρωτο-social credit σύστημα (ηλ ταυτότητες/ψηφιακό φακέλωμα), αποσκοπούν, εκτός των άλλων, και στην διαπαιδαγώγηση αυτού του πλεονάζοντος πληθυσμού στον ρόλο του βάρους της γης.
"Εκείνοι που πιστεύουν οτι ο δυτικός καπιταλισμός είναι άχαστος γιατί "προσαρμόζεται", "ελείσεται" κτλ, κοιμούντε βαθιά λόγω επειδόματος Κούλη. Ζούνε και ζούμε σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πλέον εδώ και δεκαετίες."
Κάθε μεγάλη αφήγηση διεκδικεί για τον εαυτό της το αποκλειστικό δικαίωμα να αποτελεί καθολική συνθήκη που εφαρμόζει παντού και πάντα ως ντετερμινιστικά προσδιορισμένο φυσικό φαινόμενο και την αξίωση να κατέχει το password της αντικειμενικής αλήθειας, ξορκίζοντας μετά μανίας το διαρκώς επαληθευμένο ενδεχόμενο να αποτελεί απλώς προιόν συγκεκριμένης εποχής και γεωγραφικού χώρου, εγγεγραμμένο στον ιστορικό χρόνο.
Και ακριβώς επειδή εγγράφονται στον ιστορικό γίγνεσθαι, πολλές φορές οι όροι αποκτούν με την πάροδο του χρόνου διαφορετικό νοηματικό περιεχόμενο από αυτό που είχαν όταν πρωτοδιατυπώθηκαν. Πλέον οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον όρο "καπιταλισμός" περίπου ως συνώνυμο της συνολικής δύσης ή του γενικότερου καταναλωτικού ethos, παρά με την ξεπερασμένη αρχική σημασία της πολ οικονομίας. Το σίγουρο είναι ότι, όποια ορολογία και να χρησιμοποιηθεί, το μεταπολεμικό σύστημα όντως δεν υπάρχει πια.
Κι όμως αν καταφύγουμε στον ορισμό των Lowy-Sayre, θα διαπιστώσουμε πως ο καπιταλισμός είναι κάτι συγκεκριμένο και παραμένει ζωντανός από τον 19ο αιώνα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γροθιά στο στομάχι αυτό το σχόλιο όπως και του ανώνυμου για τον Χαράρι. Αυτό το μέλλον μας έρχεται και όσοι βλέπουν τα σημεία των καιρών αντιλαμβάνονται, οι υπόλοιποι θα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Ο Α. Π. είπε...ΔΥΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΓΚΕΛ (Μια εν γνώσει της ρομαντική, και μια που ρομαντικίζει χωρίς να το γνωρίζει)
Η περίφημη ρήση του Χέγκελ "το λογικό είναι πραγματικό" έχει συζητηθεί εδώ και δύο αιώνες, έχει γίνει αντικείμενο υπεράσπισης όσο και κριτικής. Κι αυτό γιατί, ενώ στη βάση της είναι σωστή (τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς λογική εξήγηση) χρησίμευσε κατά καιρούς ως εργαλειακή δικαιολόγηση του εκάστοτε συστήματος, ως του μόνου λογικού, και ως μοχλός αποθάρρυνσης κάθε προσπάθειας ανατροπής του ως μη ρεαλιστικής και παράλογης.
Τις προάλλες έπεσα σε ένα ανυπόγραφο κείμενο που έλεγε πως:
"Στο σημείο αυτό ο κύριος Χέγκελ έκανε λάθος: Όχι, το πραγματικό δεν είναι & λογικό, όπως ισχυριζόταν. Με την έννοια ότι τίποτα από αυτά δεν είναι καλώς καμωμένο. Και τίποτα "θεϊκό" ή "φυσικό" δεν επιβάλλει την "αναπόφευκτη" διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας. Δεν είναι λογικό ούτε μοιραίο ούτε αναπόφευκτο οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους. Δεν είναι λογικό & μη αποδεκτό, η αποδοχή της πραγματικότητας ότι:σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, 559 ολιγάρχες –το 0,006% του πληθυσμού- να κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 45% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Δεν είναι λογικό να δεχόμαστε ως λογική την πραγματικότητα ότι στην Ελλάδα, δίπλα στα 700.000 παιδιά που υποσιτίζονται υπάρχουν & 11 ολιγάρχες που αντιστοιχούν στο 0,00011% του πληθυσμού της χώρας και κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Όχι, τίποτα από την πραγματικότητα στην οποία μας έχουν ρίξει δεν είναι λογικό. Δεν είναι ρεαλισμός να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να συνεχιστεί έτσι η ζωή γύρω μας, στη χώρα μας, στον κόσμο όλο. Το Λογικό θα ήταν η συντριβή αυτής της πραγματικότητας & η οικοδόμηση μιας νέας, χωρίς δεσμά & χωρίς αλυσίδες. Δεν υπάρχει τίποτα ρεαλιστικό στον συμβιβασμό με μια τέτοια πραγματικότητα. Ρεαλισμός είναι η διεκδίκηση του δικαιώματος της ύπαρξης."
Πριν καν ψάξω τον συγγραφέα μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ένα άλλο κείμενο, γραμμένο δύο αιώνες πριν, από τον Ρώσο φιλόσοφο Μπελίνσκι. Αυτός που ήταν πρώτα Εγελιανός, και στην εγελιανή του περίοδο υπεράσπιζε το τσαρικό κράτος ως ενσάρκωση λογικών διαδικασιών, το 1841 θα γράψει στον Βασίλι Μπότκιν:
«Έχω από καιρό την υποψία ότι η φιλοσοφία του Χέγκελ είναι μόνο μια στιγμή, αν και σπουδαία, αλλά όχι το απόλυτο. Είναι καλύτερο να πεθάνω παρά να την αντέξω. Για μένα η μοίρα του ατόμου, της προσωπικότητας είναι πιο σημαντική από την υγεία του Κινέζου αυτοκράτορα, την «ολότητα» του Χέγκελ. Αν μπορούσα να ανέβω στο επάνω σκαλί της κλίμακας ανάπτυξης, θα σου ζητούσα να μου δώσεις έναν απολογισμό για όλα τα θύματα των συνθηκών της ζωής και της ιστορίας, για όλα τα θύματα των ατυχημάτων, των δεισιδαιμονιών, της Ιεράς Εξέτασης κλπ. Διαφορετικά, πέφτω κατακέφαλα από το πάνω σκαλί. Δεν θέλω ευτυχία για τίποτα αν δεν είμαι σίγουρος για κάθε ένα από τα αδέρφια μου».
Ο Μπελίνσκι γίνεται ελευθεριακός ρομαντικός, και τα λόγια του, ότι δεν μπορεί να νιώσει ευτυχία όσο πονάνε τα αδέρφια του πάνω στη γη, θα επαναληφθούν από τον Ντοστογιέφσκι στους Αδερφούς Καραμάζοφ, όταν ο Ιβάν ρωτά τον Αλιόσα "πού είναι ο Θεός όταν το αθώο παιδί πεθαίνει από την πείνα;"
Το πρώτο κείμενο ήταν του Μπογιόπουλου.
Η ανάλυσή του για τον παραλογισμό της ταξικής κοινωνίας δεν είναι μόνο του νεαρού Μαρξ, αλλά και του Σισμοντί, του Καρλάιλ, του Rodbertus. Η ταύτιση του λογικού όχι με το κρατούν, αλλά με τη "διεκδίκηση του δικαιώματος της ύπαρξης" εκτός από τον Ένγκελς είχε διατυπωθεί από τον Μόρις, τον Φόιερμπαχ, τον Μπελίνσκι.
Αν λάθευε ο Χέγκελ δικαιολογώντας το υπάρχον σύστημα μέσω της λογικής, σίγουρα είχε δίκιο στη διαλεκτική αλληλεπίδραση των ρευμάτων της σκέψης, δύο από τα οποία είναι ο ρομαντισμός και ο μαρξισμός. Ενδεικτικό, επίσης, της επιδραστικότητας του ρομαντικού ή συναισθηματικού λόγου στον αναγνώστη ως σήμερα είναι ότι ο Μπογιόπουλος χρησιμοποιεί τέτοιο λόγο στην επεξήγηση "παγερών" οικονομικών φαινομένων και αριθμών.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Υπάρχει και η κριτική του υπαρξιστή Κιγκερκωρ. Δεν είναι της σχολής μας αλλά η ατάκα για τον Χέγκελ έχει πλάκα: Ο Χέγκελ θα ήταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της ιστορίας αν όταν ολοκλήρωνε την ανάλυση που έγραψε συμπλήρωνε ότι τίποτα από όσα διαβάσαμε δεν ισχύει στην πραγματικότητα.
Τελικά για την ψήφο των αποδήμων το ψυλλιάστηκε ο σύριζα (ή ο Τσούνης) και βάζει αρχηγό τον Αμερικάνο εφοπλιστή Κασελάκη. Σου λέει, αυτόν οι Γκας Πορτοκάλος θα τον ψηφίσουν σίγουρα.
Ο Φωτης Λυμπεροπουλος που αποχωρησε μερικους μηνες μετα την ενταξη του στο Επαμ αποχωρησε κατα δήλωση του " γιατι δεν μπορεσε να το παει αριστερα".Ομολογησε δηλαδη( χωρις ξυλο) οτι ενταχθηκε σε εναν φορεα χωρις να συμφωνει με την διακηρυξη του αλλα για να τον μετακινησει κατα εκει που αυτος νομιζει.Αυτο απο μονο του ειναι προβληματικό σαν τροπος σκεψης.Όσο μου επιτρεπεται θα πω οτι ο εν λογω ειναι διαβασμενος και μαλλον ευχαριστος sui generis τυπος αλλα καλο θα ήταν να μην τον αναγαγει καποιος σε κατι περισσότερο γιατι θα απογοητευτει...
Εξαιρετική η τοποθέτησή σου Α.Π., και να προσθέσω κάτι επιπλέον στην σκέψη του (υπέρ)πολύπλοκου Έγελου. Στην αναφορά του ότι το «Λογικό είναι πραγματικό» χωράνε αρκετές ερμηνείες. Αλλά αυτό το οποίο κάνουν πολλοί φιλόσοφοι είναι να παρουσιάζουν την λέξη "λογική/λογικό" μέσα στο κείμενο έχοντας ως δεδομένο ότι ο αναγνώστης συμφωνεί στον ορισμό της "λογικής" που έχει δώσει ο εκάστοτε φιλόσοφος. Το ίδιο συμβαίνει και με την λέξη "μεταφυσική". Άλλη η μεταφυσική του Καντ και άλλη του Αριστοτέλη.
Οπότε κάνοντας την δική μου ανάλυση επάνω στο ότι το «Λογικό είναι πραγματικό» (το οποίο είναι τόσο γενικό όσο και το «Νόμιμο είναι το ηθικό») η πρώτη μου ερώτηση θα ήταν η εξής. Τί είναι η λογική; Είναι μία φυσική διεργασία του εγκεφάλου; Δηλαδή πρόσβαση στην "Λογική" έχει και ένας γορίλας; Ένας σκύλος; Μία γάτα; Η λογική δηλαδή δημιουργείται σταδιακά μέσα στον εγκέφαλο του θηλαστικού καθώς αυτό εξελίσσεται επειδή έχει βρεθεί κάτω από τις κατάλληλες ιστορικές και βιολογικές συνθήκες για να εξελιχθεί; Εάν είναι έτσι και η λογική δεν είναι ένα γενικό "σήμα" το οποίο το πιάνει η δική μας "κεραία" (εγκέφαλος) και απλά μία πλήρως εγκεφαλική διεργασία η οποία συμβαίνει μέσα στο grey matter του εγκεφάλου, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτά τα οποία πιστεύουμε; Με λίγα λόγια, γιατί εμπιστευόμαστε τις χημικές διεργασίες του εγκεφάλου μας; Εάν είναι φυσικά, μόνον χημικές διεργασίες και τίποτα παραπάνω; Το παραπάνω δεν θα δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, πρόβλημα στο ερώτημα της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης;
Ποιος κρίνει λοιπόν το τι είναι λογικό και τι όχι; Εάν δεχτούμε ότι η Λογική δεν είναι ένα μεταφυσικό universal αλλά κάτι το οποίο συμβαίνει μόνον εσωτερικά, αυτό δεν καθιστά την λογική, ατομική (άρα και ρελατιβιστική) διεργασία; Άρα βάση μίας αντιπνευματικής, αντιμεταφυσικής και υλιστικής λογικής είμαστε απλά ατομικότητες όπου έρχονται σε σύγκρουση εντός του χωροχρόνου για να αντιπαραθέσουν τις "λογικές" τους και όχι την "Λογική" τους.
Μπορεί να σε κούρασα λίγο αλλά καταλαβαίνεις και εσύ ότι ένας φιλόσοφος το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να κάνει είναι να μας εξηγεί το τι είναι η λογική (κατά αυτόν) και το πως λειτουργεί. Δηλαδή το λεγόμενο φιλοσοφικό pressupotional argumentation το οποίο πρέπει να κάνει για να μας εξηγήσει το πως κατέληξε στα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε.
Για ακόμη μία φορά έβαλες το μυαλό μου σε λειτουργία με το σχόλιό σου Α.Π. Σε ευχαριστώ και καλή εβδομάδα!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αχιλλέα μη βάζεις συνέχεια "φατσούλες" ρε μεγάλε. Τους περισσότερους τους πιάνει αηδία με τέτοια πράγματα.
Για τις ταυτότητες έχει προγραμματισμένο συλλαλητήριο στις 10/9 εφτά το απόγευμα στο Σύνταγμα
Ας ελπίσουμε ότι θα ακουστεί και τι σύνθημα: ΠΙΕΡΡΑΚΑΚΗ ΓΑΜΙ@#ΣΑΙ
Ωραίο άρθρο! Κάπου εδώ να σημειώσω πως η ελληνική κοινωνία ήταν μέχρι πρόσφατα πιο "καθυστερημένη" σε σχέση με άλλες στη Δύση (ιδίως την αμερικανική). Οι μονογονεϊκές οικογένειες, τα διαζύγια, κτλ είναι φαινόμενα που εξαπλώθηκαν τα τελευταία 10-15 χρόνια κι ακόμα η πατρική φιγούρα δεν έχει ταπεινωθεί στο βαθμό που έχει γίνει αλλού. Δυστυχώς βέβαια ο "εκσυγχρονισμός" τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες κι εδώ πια.
Όσο για την ταινία θεωρώ πως η επίδρασή της σε μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού είναι ισχυρότερη απ' ότι φαίνεται. Έχει τροφοδοτήσει με "αντιδραστικές" αντιλήψεις αρκετούς των νεώτερων γενεών.
εκεί στο ιντιγίδια κατεβάσανε ρολά; δεν υπάρχει φόρουμ, μία ακόμα όαση αναψυχής και διασκέδασης χάθηκε τόσο άδοξα.. μάλλον θα έπεσε γραμμή από τον τσούνη και το ευαγές ίδρυμα δίπλα από το Μέγαρο.. κριμααααααααααααααααααααααααα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θυμηθείτε πως ζούσαμε, διασκεδάζαμε, γκομενίζαμε, δουλεύαμε πριν 15 χρόνια και θα διαπιστώσετε ότι ο κόσμος έχει αλλάξει σε βαθμο που είναι πια αγνώριστος!
Τελικά ποιος ευθυνεται για την παρακμή; Τα μπλιμπλίκια και η τεχνολογια, οι καταστραμμένες οικογένειες, κάτι άλλο, ένας συνδυασμός όλων;
Μήπως είναι όλα όψεις του ίδιου νομίσματος και αν ναι προηγείται το αβγό (τεχνολογίες) ή η κότα (υλιστική σκέψη );
Νομίζω δε θα ήταν σχολαστικισμός να δοθεί μια συμπληρωματικη εξηγηση για το τις πταίει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Επίσης αυτό που έγραψαν καποια παιδια ότι φταίει βασικά η τεχνολογική ανάπτυξη μπορεί να φαίνεται μπουμεριά αλλα αν το καλοσκεφτουμε δεν απεχει απο την πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρονια ουτε παγκοσμιος πόλεμος έγινε ούτε βιβλικες καταστοφές ούτε αλλαγές στην κρατούσα ιδεολογία ή κάτι σχετικό που να δικαιολογεί την κάθοδο στην οργουελιανή δυστοπία. Είχαμε την κατάρρευση της εσσδ αλλά το γεγονός από μόνο του δεν πιστεύω να έπαιξε τόσο τεράστιο ρόλο. Το μόνο που πράγματι άλλαξε σε βαθμό κακουργήματος ήταν η τεχνολογία και οι χρήσεις της.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Κι όμως φίλε μου έπαιξε τεράστιο ρόλο και αυτή. Χωρίς την πτώση της δεν θα είχαν ανοίξει τα σύνορα, δεν θα είχαμε τέτοια μετανάστευση, δεν θα είχαμε ευρωπαϊκή ένωση, δεν θα είχαμε τέτοιας έκτασης παγκοσμιοποίηση. Είναι κομβικό γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας.
Αλλά το υπόβαθρο είναι ιδεολογικό. Είχαμε επιτάχυνση της εμβάθυνσης, του ριζώματος και της αφύσικης επικράτησης του φιλελευθερισμού μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Ασφαλώς τα δεκαπέντε χρόνια δεν είναι τίποτα. Η διαφορά που περιγράφεις είναι μικρή στα μάτια όσων είναι άνω των τριάντα πέντε ετών. Παλαιότερα να δεις τι συνέβαινε και πόσο χαοτική ήταν η διαφορά ανάμεσα στα πριν το 1991-95 και στα μετά.
Μια απάνθρωπη και αντίθετη στην φυσική τάξη ιδεολογία, όπως ο φιλελευθερισμός, καθορίζει τις ζωές μας όλο και πιο βαθιά. Εκμαυλιζει τα ήθη , αλλοιώνει τα έθιμα, υποτάσσει τα πάντα στις ανάγκες του οικονομικό ωφελιμισμού. Εκεί έγκειται η διαφορά. Όσο η εμβάθυνση της φιλελεύθερης ηγεμονίας θα μεγαλώνει τόσο η παρακμή στις ζωές μας θα γίνεται μεγαλύτερη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δηλωμένος gay,εφοπλιστης,γκολντμαν ζακς ο εν λόγω
Το πιο κουφό είναι ότι τον υποστηρίζει ο Πολάκης. Σόδομα και Γόμορρα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συνεχιστε την καλη αρθρογραφια συναγωνιστες..
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ευχαριστούμε φίλε. Εδώ είμαστε για όποιον θέλει να συνδράμει σε αυτήν.
χαχαχα... ο Πιερρακάκης... ο μεγάλος κομπιουτεράκιας που "του χάκαραν οι Ρώσοι" την τράπεζα θεμάτων στις Πανελλήνιες.
Όταν ήταν ακόμα υπάλληλος στο υπουργείο της Διαμαντοπούλου το 2011, είχα πέσει κατά τύχη πάνω στη σελίδα του σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, και έγραφε τη γνωστή νερόβραστη χαζομάρα του Unamuno "ο φασισμός γιατρεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι". Του γράφω από κάτω σχόλιο "ο φασισμός γιατρεύεται με Τ-34 και ο ρατσισμός με γκουλάγκ". Έφριξε ο κακόμοιρος.
Ωραίες αγωνιστικές εποχές Α' Μνημονίου...
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Για τον Πιερότο να σε βοηθήσουμε και στην επιμελητεία. Αλλά ο περιγραφή σου και η χρήση των όρων που επιλέγεις δείχνει να συμπεριλαμβάνει και εμάς στα υποψήφια θύματα.
Είναι έτσι ρε θηρίο; Θες να σκοτώνεις και εμάς;
Αν το έκανες θα άφηνες την αντιμνημονιακή συμμαχία με 50% απώλειες έμψυχου δυναμικού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φυσικά είναι κάτι που η εμπειρία με έκανε να σταματήσω να πιστεύω. Τον Σέσελι πχ τον είχε ο Τίτο μέσα στη φυλακή, στην απομόνωση, για δεκαετίες. Όταν βγήκε, πάλι φασίστας ήταν, και πιο πολύ μάλιστα (τον βοήθησε βέβαια η εμπειρία αυτή μετά, η Χάγη του φαινόταν παιχνιδάκι μπροστά στα τιτοϊκά μπουντρούμια και έκανε χαβαλέ στους νεοταξίτες δικαστές). Τότε όμως λόγω νιότης το πίστευα ακόμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ισχύει ότι ο Σέσελι ήθελε σερβική Μακεδονία ή αποτελεί παραχάραξη από κροατόφιλα γκαρσόνια;Δεν ξέρω σέρβικα για αυτό ρωτάω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Σέσελι ήθελε Σερβικά Σκόπια. Για την ελληνική Μακεδονία δεν είχε βλέψεις (αφού δεν υπάρχουν σε αυτήν Σερβόφωνοι). Το '93 είχε έρθει και σε μια μάζωξη της ΧΑ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λόγω του ονόματος "Σερβική Δημοκρατία της Κοιλάδας του Βαρδάρη" που είχε διαλέξει ο Σέσελι για το κράτος που υποτίθεται ότι θα έφτιαχνε στα Σκόπια όταν θα τα απελευθέρωνε, μπερδεύτηκαν τα γκαρσόνια και νόμισαν ότι εννοούσε και την ελληνική Μακεδονία. Μέχρι Τέτοβο έφτανε βασικά. Κι ο Αντωνάκης ο Σαμαράς έλεγε τότε ότι σε αυτό το σχέδιο (διαμελισμό Σκοπίων μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας) ήταν σύμφωνος και ο Μιλόσεβιτς και ότι μόνο ο Μητσοτάκης το τορπίλισε. Βέβαια αν αύριο μου πει ο Αντωνάκης ο Σαμαράς ότι έχει ήλιο έξω, θα πάρω ομπρέλα.
O μπουμερισμός αδιαφορεί για τις επιπτώσεις της τεχνολογίας ή τις χειροκροτεί. Εγώ πιστεύω ότι μια σειρά σοβαρότατων προβλημάτων με υπαρξιακές διαστάσεις δημιουργούνται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από την φυσιολογική αδυναμία της ανθρώπινης βιολογίας να συνυπάρξει -από ένα σημείο και μετά- με την σύγχρονη τεχνολογία.
Ακόμα και η πτώση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα της Κινεζικής αγοράς, μακράν τα δύο επιδραστικότερα συμβάντα στην μεταπολεμική ιστορία, που ισοδυναμούν με έναν ΠΠ το καθένα, στο τέλος της ημέρας ανάγονται και αυτά στην τεχνολογική πρόοδο και συγκεκριμένα στην αδυναμία πρόσληψης του μετα-τειλορικού μοντέλου από τις συγκεκριμένες κοινωνίες/συστήματα. Αλλιώς πέφτουμε με τα μούτρα στην ταυτολογία να θεωρούμε πχ την έλλειψη ηθικής ως υπεύθυνη της έλλειψης ηθικής και την σαπίλα ως ρίζα της σαπίλας
Πολλοί βέβαια αποφεύγουν την τεχνοφοβική προσέγγιση μόνο για να διαφυλάξουν τον παραδοσιακό επαναστατικό βολονταρισμό, τον οποίον ορισμένοι κριτικοί της τεχνολογίας σχεδόν απορρίπτουν ως μάταιο και ξεπερασμένο.
Αντιγράφω: "Το βιομηχανικό σύστημα δεν θα καταρρεύσει καθαρά ως αποτέλεσμα της επαναστατικής δράσης. Δεν θα είναι ευάλωτο στην επαναστατική επίθεση εκτός κι αν τα εσωτερικά του προβλήματα ανάπτυξης το οδηγήσουν σε πολύ σοβαρές δυσκολίες."
"Η Βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της"
Οκ, αυτό δεν είναι καθόλου καλό, αλλά εγώ λέω να αποσυνδέσουμε εντελώς τον επαναστατισμό από όλα αυτά. Κάλλιστα μπορεί κάποιος να είναι 1000 φορές οπαδός της συνολικής επανάστασης και να στρέφει τα βέλη του σε χειροπιαστούς στόχους (εφήμερα πολιτικά συστήματα, κόμματα και πρόσωπα), αντί να εστιάζει αποκλειστικά σε αφηρημένα και απρόσωπα φαινόμενα (όπως η τεχνολογία), αλλά ταυτόχρονα να ξέρει και τι παίζει μακροιστορικά. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, ούτε κατ' ανάγκην το τελευταίο οδηγεί σε παραίτηση ή περίεργες ατομικές ενέργειες. Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια είναι από μόνη της λυτρωτική.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τεράστιος Kaczynski..
Αν και δεν τον πηγαινα τον μακαριτη ψηνομαι να διαβασω το βιβλιο. Ελπιζω να μην ειναι γεματο αοριστιες και συνθηματα.
Αυτά με τα τσιπάκια τα εισήγαγαν κάτι καθυστερημένες αιρέσεις από Αμερική και Αυστραλία και πλέον το αναπαράγουν εδώ και 30-40 χρόνια οι παλαιοημερολογίτες και αρκετοί ορθόδοξοι χριστιανοί με τον Χριστόδουλο. Πως αυτές οι προτεσταντικές αιρετικές θεωρίες ευδοκίμησαν Ελλάδα και Βαλκάνια δεν ξέρω.
Κι ο δημιουργισμός κατά βάση προτεσταντικός είναι. Η ορθοδοξία υποτίθεται πως ρέπει προς το βίωμα και το μυστικισμό και δεν εμπλέκεται στην επιστήμη. Κι όμως έχει γεμίσει το ίντερνετ καραγκιόζηδες με κανάλια στο youtube.
Η επίσημη ορθοδοξία πχ δεν πήρε θέση επίσημα για τον Δαρβίνο και τη θεωρία της εξέλιξης. Αλλά ένα σημαντικό ποσοστό (γύρω στο 30-40%) φλερτάρει με ψευδοεπιστημονικές θεωρήσεις είτε περί κυριολεκτικής σύλληψης της Γένεσης είτε περί πιο μοντέρνων αμερικανόφερτων μπουρδολογιών περί τέλειου, τακτικού, και συμμετρικού σύμπαντος που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από έναν "ευφυή σχεδιαστή".
Οι πιο σοβαροί θρησκευόμενοι θα σου πουν ότι "άλλο η γνώση της επιστήμης και άλλο η πίστη της θρησκείας".
Ο/Η Κρητικος είπε...Αν τρεξουμε να βγαλουμε κανονικη ταυτοτητα θα απαλαγουμε απο τις νεες με το τσιπακι; Οι μισοι λενε οτι ισχυει και οι αλλοι οτι ειναι μουφα.
Μάλλον δεν ισχύει φίλε....Ακόμα και να ισχύει στο τέλος ο ,τι θέλουν αυτοί θα γίνει. Δεν τους αντιμετωπίζεις με γραφειοκρατικά μέσα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πάντα ποιοτικός ο διάλογος στα σχόλια και μακάρι να διατηρηθεί έτσι. Για το θέμα δεν έχω να πω πολλά εκτός από την προσωπική μου εμπειρία. Φτάσαμε σε σημείο να μην μπορείς να δουλέψεις ούτε κούριερ αν δεν έχεις κινητό με εντοπισμό, δημόσιο προφίλ κ.α. Τουλάχιστον όσο περνάει από εμάς να αποφεύγουμε τον εθισμό στην τεχνολογία, μη το γελάτε καθόλου, τσάρκες, γυμναστική, περίπατοι στη φύση, άραγμα χωρίς διαβολομηχανήματα βοηθάνε να ξελαμπικάρει ο νους.
https://www.youtube.com/watch?v=m_5-dNwIBao
Όπως επίσης έχει βάλει τα πράγματα στην θέση τους ο Έβολα περί MANNERBUND. Αυτό πρέπει να είναι το πρότυπο, κι όχι χολυγουντιανές αμερικανιές, μηδενισμού και αποσάρθρωσης.