(απόσπασμα από το βιβλίο Domenico Losurdo, Hegel and the Freedom of Moderns, Duke University Press, Durham, North Carolina 2004, σελ. 292-299)
μετάφραση Αντώνης Π.
εισαγωγικό σχόλιο Σταμάτης Μαμούτος
Ο Domenico Losurdo περιέγραψε στο παρακάτω απόσπασμα το υπόβαθρο της ιστορίας των πολιτικών ιδεών του γερμανικού παραδοσιοκρατικού εθνικισμού. Εστιάζει στην περίπτωση του Έντμουντ Μπερκ και στο πως οι Γερμανοί συντηρητικοί εθνικιστές επεξεργάστηκαν την σκέψη του Βρετανού διανοητή. Οι ανιχνεύσεις του Losurdo είναι καίριες, με εξαίρεση δύο σημεία που χρειάζονται περαιτέρω διευκρινίσεις.
Πρώτον ο Losurdo συγκαταλέγει στην κατηγορία των «συντηρητικών» διανοητές του Ρομαντισμού, όπως ο Μύλλερ και ο Νοβάλις, αλλά και μη ρομαντικούς, όπως ο Γκεντς. Ο Παναγιώτης Κονδύλης έχει κάνει μια χρήσιμη λεπτή τομή στο συγκεκριμένο σημείο που πρέπει να παρατεθεί. Σύμφωνα με τον Κονδύλη, ο συντηρητισμός υπήρχε ως ιδεολογία πριν τον Ρομαντισμό και την νεωτερικότητα. Ο συντηρητισμός ήταν η ιδεολογία των αριστοκρατών που ήδη από τα τέλη του μεσαίωνα εξέφραζε τα ίδια αιτήματα μέσα από το ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο με εκείνο του 19ου αιώνα.
Κατά τον Κονδύλη ο συντηρητισμός ήταν η ιδεολογία που εξέφρασε τα συμφέροντα της αριστοκρατίας στην πολιτική διαπάλη της με τους μονάρχες σε προνεωτερικές ιστορικές φάσεις και στην περίοδο του απολυταρχικού κράτους, καθώς και στην πολιτική διαπάλη της με το συγκεντρωτικό κοινοβουλευτικό αστικό κράτος κατά τις αρχές της νεωτερικής περιόδου. Βασική αρχή του συντηρητισμού ως ιδεολογίας ήταν η πίστη ότι ο υπαρκτός κόσμος αποτελεί αντανάκλαση μιας αρχετυπικής μεταφυσικής και ιεραρχημένης κοσμικής τάξης, την οποία έχει δημιουργήσει ο Θεός. Η κοινωνική διαστρωμάτωση οφείλει να αντανακλά αυτή την ένθεη ιεράρχηση του αρχετυπικού κοσμικού κανόνα. Συνεπώς ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να παράγει δίκαιο και νόμους εκ του μηδενός, βασιζόμενος σε αφηρημένες ορθολογικές αρχές, αλλά πρέπει να προσαρμόζει τον πολιτικό του βίο στον θεϊκό κανόνα της κοσμικής ιεραρχίας του σύμπαντος. Τα κράτη, οι νόμοι και οι κοινωνικές ιεραρχήσεις οφείλουν να αντανακλούν μια ανώτερη κοσμική τάξη. Ενώ η αριστοκρατία και οι εκκλησιαστικές δομές, όπως ακριβώς διαμορφώθηκαν στην λογική της μεσαιωνικής societas civilis, πρέπει να παραμείνουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί θεματοφύλακες της κοινωνικής οργάνωσης και να διαχειρίζονται σημαντικά μερίδια εξουσίας.
Ο Κονδύλης υποστήριξε ότι από τον 19ο αιώνα κι έπειτα έπαψε σταδιακά να υπάρχει ο κλασικός και αυθεντικός συντηρητισμός ως ιδεολογία εφόσον η αριστοκρατική τάξη είτε ισοπεδώθηκε είτε αφομοιώθηκε από την αστική τάξη στις συνθήκες των αστικών νεωτερικών κρατών. Κατά τον Κονδύλη ο κλασικός συντηρητισμός έπαψε να υπάρχει γιατί εξαφανίστηκε από το ιστορικό προσκήνιο το κοινωνικό υποκείμενο (δηλαδή η αριστοκρατία) που εξέφραζε. Σημερινά Δεξιά και νεοφιλελεύθερα κόμματα κακώς προσδιορίζονται ως συντηρητικά αφού στην πραγματικότητα είναι λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερα, σύμφωνα με τον Κονδύλη. Ωστόσο, μολονότι ο κλασικός συντηρητισμός έπαψε να υπάρχει, προέκυψαν νέες συντηρητικές ιδεολογικές εκδοχές. Ο αντιδιαφωτισμός του Ρομαντισμού ήταν το σημείο της μετάβασης.
Ο ρομαντικός αντιδιαφωτιστικός συντηρητισμός ήταν, κατά τον Κονδύλη, μια διαφορετική ιδεολογία από τον κλασικό συντηρητισμό. Πρώτον γιατί, μολονότι διατήρησε τον ιδεολογικό κορμό του παλαιότερου συντηρητισμού, ο ρομαντικός αντιδιαφωτιστικός συντηρητισμός υιοθέτησε νεωτερικά ερωτήματα και ρητορικά σχήματα προκειμένου να αντιπαρατεθεί στο ίδιο ιστορικό πλαίσιο με τον μεγάλο του αντίπαλο που ήταν ο φιλελεύθερος Διαφωτισμός Και, δεύτερον, γιατί ο αντιδιαφωτιστικός συντηρητισμός του Ρομαντισμού δεν υπηρέτησε τα συμφέροντα της αριστοκρατίας ή της εκκλησίας. Αντιθέτως έθεσε στην κορυφή της κοινωνικο-πολιτικής πυραμίδας που οραματίστηκε άλλα ιστορικά υποκείμενα, όπως το έθνος, τον «ήρωα»/χαρισματικό ηγέτη, τον διανοητή/«ξεχωριστό άντρα της ιστορίας» κλπ.
Ο Losurdo δεν δείχνει να έχει λάβει υπόψη αυτή την τομή ανάμεσα στον παλαιότερο κλασικό συντηρητισμό και στον νεότερο αντιδιαφωτιστικό συντηρητισμό του Ρομαντισμού. Για αυτό και παραθέτει ανάκατα ρομαντικούς αντιδιαφωτιστές και κλασικούς συντηρητικούς διανοητές σαν να εντάσσονται στον ίδιο κανόνα. Ωστόσο ο Losurdo φαίνεται να έχει καταλάβει καλά ότι οι ιδεολογικές απαρχές του φασισμού ανάγονται στους εθνικιστές, συντηρητικούς ρομαντικούς διανοητές των αρχών του 19ου αιώνα. Κάνει, όμως, μια γενίκευση στην οποία χρειάζεται να παραθέσουμε μια δεύτερη διευκρίνιση.
Σύμφωνα με τον Losurdo στον εθνικιστικό Ρομαντισμό ενδέχεται να ανάγονται και οι ιδεολογικές απαρχές του ρατσισμού. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η έμφαση στο βιολογικό φυλετικό στοιχείο και σε ανθρωπολογικά γνωρίσματα ήταν πιο έντονη στον φιλελεύθερο Διαφωτισμό παρά στον Ρομαντισμό. Η υποστήριξη της κοινωνικής ιεράρχησης του «φυσικού δυνατού», που αποδίδει ο Losurdo σε ρομαντικούς συντηρητικούς διανοητές, πηγάζει από την ρίζα της ιδεολογίας του παλαιότερου κλασικού συντηρητισμού την οποία ο αντιδιαφωτιστικός συντηρητισμός του Ρομαντισμού απλώς διατήρησε. Η ιεράρχηση των κοινωνικών στρωμάτων και των ανθρώπων στον ρομαντικό αντιδιαφωτισμό -και κατ’ επέκταση στον ρομαντικό εθνικισμό- είναι αποτέλεσμα της πίστης ότι η πραγματικότητα αντανακλά μια βαθύτερη ένθεη κοσμική ιεραρχία. Είναι ατόφια η παλιά συντηρητική ιδεαλιστική αρχή. Συνεπώς μια ιδεατή κοινωνία οφείλει να προσεγγίζει όσο το δυνατόν περισσότερο την βαθύτερη κοσμική ιεράρχηση του σύμπαντος προκειμένου να διαμορφώσει την ποιοτικότερη οργανωτική της μορφή.
Πρόκειται για έναν ρομαντικό αριστοκρατικό ιδεαλισμό που ναι μεν ανοίγει ένα παράθυρο στην κοινωνική οργάνωση των άκαμπτων κάθετων κοινωνικών ιεραρχήσεων αλλά δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις «υλιστικές» αναλύσεις ανθρωπολογικών τύπων που προέκυψαν σε μεταγενέστερα εθνικιστικά κινήματα. Στην ουσία τα περισσότερα μεσοπολεμικά εθνικιστικά κινήματα μπορεί να διέθεταν στον πυρήνα των θεμελιωδών ιδεολογικών τους αρχών τον αριστοκρατικό ιδεαλισμό των ρομαντικών κοινωνικών ιεραρχήσεων αλλά τον εκλαΐκευσαν μπολιασμένο με μπόλικο από τον ρατσισμό του κοινωνικού δαρβινισμού που οι απαρχές του δεν ανάγονται στον Ρομαντισμό αλλά στον φιλελεύθερο Διαφωτισμό. Πράγμα που ο Losurdo έδειξε ότι αντιλήφθηκε σε άλλα δοκίμιά του.
Η αγγλική προέλευση του γερμανικού συντηρητισμού
Έξω από την κλασική γερμανική φιλοσοφία, συναντάμε ένα παράδοξο. Στην ανάπτυξη του γερμανικού συντηρητισμού, καθοριστικό ρόλο παίζει ο Έντμουντ Μπερκ, ένας στοχαστής που εκτιμάται ιδιαίτερα από τον Χάγιεκ. Η κριτική του Μπερκ στη Γαλλική Επανάσταση, Reflections on the Revolution in France, μεταφράζεται αμέσως στα γερμανικά από τον Friedrich von Gentz, ο οποίος στη συνέχεια αναλαμβάνει σύμβουλος του Μέτερνιχ, και το έργο γίνεται αρκετά δημοφιλές. Ο Νοβάλις το επαινεί ως ένα βιβλίο που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα άλλα του είδους του επειδή είναι «ένα επαναστατικό βιβλίο ενάντια στην Επανάσταση». Ο Ερνστ Μπράντες ήταν καλός φίλος του Μπερκ, του γιου του Ρίτσαρντ και άλλων, βλέπει τον «μεγάλο Άγγλο Μπερκ» σαν την αφετηρία για τη νέα αντεπαναστατική «πολιτική σχολή» που εγκαινιάστηκε από τον Φρίντριχ Σλέγκελ στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Παλινόρθωσης. Και ακόμη και πριν από τον Σλέγκελ, ο Άνταμ Μύλλερ είχε μιλήσει με ενθουσιασμό για τον Μπερκ: «η πιο σημαντική εποχή στην ιστορία της γερμανικής επιστήμης του κράτους ήταν αυτή που σηματοδότησε την εισαγωγή του Έντμουντ Μπερκ στη Γερμανία. Ο Μπερκ είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός, ο πιο βαθύς, ο πιο ισχυρός, ο πιο ανθρώπινος και ο πιο πολεμικός όλων των εποχών και των λαών». Είναι η ενσάρκωση «του γερμανικού συναισθήματος». Και ο Μύλλερ προσθέτει: «Το λέω με περηφάνια: ανήκει περισσότερο σε εμάς παρά στους Άγγλους».
Ενώ ο Μπερκ αντιπαραβάλλει τη «γαλλική ελευθερία» με την «αγγλική ελευθερία», ο γερμανικός συντηρητισμός αντιπαραβάλλει τη «γαλλική ελευθερία» τόσο με την «αγγλική ελευθερία» όσο και με τη «γερμανική ελευθερία», αφού, από αυτή τη στιγμή, ο γερμανικός συντηρητισμός θεωρεί τη «γερμανική ελευθερία» ως βασιζόμενη στο μοντέλο της «αγγλικής ελευθερίας». Η αγγλική πολιτική παράδοση επαινείται πρώτα απ' όλα για τη λατρεία της ιδιαιτερότητάς της: «Στη Μεγάλη Βρετανία», παρατηρεί ο Μύλλερ, «είναι ιδιαίτερα σαφές ότι κάθε νόμος, κάθε τάξη, κάθε εθνικός θεσμός, κάθε συμφέρον, κάθε επάγγελμα έχει την ιδιόμορφη ελευθερία του και κάθε ηθικό άτομο, όπως και κάθε ανθρώπινο άτομο, φιλοδοξεί να διεκδικήσει τα δικά του ιδιόμορφα χαρακτηριστικά». Ο Καντ είχε υποστηρίξει σθεναρά την κατηγορία της «καθολικότητας χωρίς εξαιρέσεις». Τώρα, αντίθετα, ο Άνταμ Μύλλερ εξυμνεί την Αγγλία ως τη χώρα που έχει τον μεγαλύτερο σεβασμό για την «μοναδικότητα» (Eigenheit) και την «ιδιαιτερότητα» (Eigentümlichkeit), ακόμη και την ιδιαιτερότητα που πηγάζει από τη δύναμη να απομακρυνθεί από τους κανόνες. με βάση αυτό, και συνεχίζοντας ακόμη με το παράδειγμα του Μπερκ, ο Μύλλερ επικρίνει τη Γαλλική Επανάσταση, η οποία, στη διακήρυξη των δικαιωμάτων της, απέδωσε την ελευθερία σε ένα ον που «στερείται... κάθε ιδιαιτερότητάς του, σε κάτι αφηρημένο, σε μια έννοια «άνθρωπος». Από τον Μπερκ και την «Αγγλική ελευθερία» που ανακαινίζει, οι Γερμανοί συντηρητικοί αντλούν επίσης τη λατρεία μιας σταδιακής, οργανικής ιστορικής ανάπτυξης, που δεν εμποδίζεται από αυθαίρετη εξωτερική παρέμβαση. Αποκαλύπτοντας τις «κενές θεωρίες» και τα «επαναστατικά λάθη» που μετατρέπουν το κράτος σε ισοπεδωτική και καταπιεστική «νομοθετική μηχανή».
Ο Σέλινγκ θα καταδικάσει αργότερα τη Χάρτα που εκδόθηκε από την Επανάσταση του Ιουλίου του 1830, αντιπαραβάλλοντας την ψυχρή, νεκρή αντικειμενικότητα των νομικών και συνταγματικών κανόνων με τη ζωντανή «προσωπικότητα» του μονάρχη και τη σχέση μεταξύ του μονάρχη και των υπηκόων του. Και σε αυτή την περίπτωση, η επιρροή του Μπερκ φαίνεται εμφανής, όπως και του Friedrich Stahl, ο οποίος ήταν ένας από τους μαθητές του Σέλινγκ και βασικό πρόσωπο του γερμανικού συντηρητισμού. Επιπλέον, το 1847, ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ' θα αντιταχθεί στη σύνταξη ενός συντάγματος και στη δημιουργία ενός εθνικού κοινοβουλίου με το εξής επιχείρημα: το να ζητά κανείς εκπροσώπηση όχι από την κοινωνική τάξη αλλά από ιδεολογικά και πολιτικά κόμματα ή κινήματα, είναι εντελώς «μη-γερμανικό» (undeutsch), όπως είναι ξένη στις πρωσικές και γερμανικές παραδόσεις η αναζήτηση της ευτυχίας μέσω τεχνητών κανόνων, δηλαδή μέσω «συντεταγμένων και παραχωρημένων συνταγμάτων» (gemachte und gegebene Konstitutionen). Στο γαλλικό μοντέλο, ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ' αντιπαραβάλλει το αγγλικό μοντέλο, καλώντας τους υπηκόους του να μην χάσουν ποτέ από τα μάτια τους και να σεβαστούν «το παράδειγμα αυτής της ευτυχισμένης χώρας της οποίας το σύνταγμα (Verfassung) είναι αποτέλεσμα όχι ενός χαρτιού, αλλά αιώνων. απαράμιλλης κληρονομικής σοφίας».
Η καταδίκη του συνταγματικού μηχανισμού ως ψυχρά απρόσωπου συμβαδίζει με την καταγγελία της νεωτερικότητας. Ο Μπερκ είχε ήδη εκφράσει κάποια νοσταλγία για την εποχή των παλιών ιπποτών, οι οποίοι δυστυχώς εκδιώχθηκαν από πιο πεζούς «σοφιστές», «οικονομολόγους» και «υπολογιστές». Λίγα χρόνια αργότερα, ο Φρίντριχ Σλέγκελ καταγγέλλει την κοινοτοπία της σημερινής εποχής, στην οποία η πολιτική και η ζωή είναι «μηχανικές και βασίζονται σε διαγράμματα και στατιστικά στοιχεία». Ο πολιτικός κόσμος που αναδύεται από τη Γαλλική Επανάσταση, ο σύγχρονος κόσμος στο σύνολό του, αρχίζει να γίνεται αντιληπτός ως μηχανικός. Και το «μηχανικό» είναι ένας επαναλαμβανόμενος όρος που χρησιμοποιείται από τον Μπερκ, έναν αδυσώπητο εχθρό της «μηχανικής φιλοσοφίας», την οποία θεώρησε την αιτία της καταστροφής που είχε συμβεί στη Γαλλία και που απειλούσε να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Η ιστορία της Kulturkritik (κριτικής του πολιτισμού) στη Γερμανία δεν μπορεί να γίνει σωστά κατανοητή χωρίς να ληφθεί υπόψη η μεγάλη επιρροή του Μπερκ, και αυτό ισχύει και για την κατηγορία της κοινότητας (Gemeinschaft), μια βασική κατηγορία αυτής της παράδοσης. Ο όρος είναι η μετάφραση από τον Gentz του όρου συνεργασία, που διατύπωσε και εξύμνησε ο Μπερκ. Στην κριτική του για τη Γαλλική Επανάσταση, ο Μπερκ επιμένει στο γεγονός ότι η κοινωνία είναι πράγματι ένα «συμβόλαιο», αλλά ένα εντελώς περίεργο είδος τέτοιου, το οποίο δεν μπορεί να αλλοιωθεί και να παραβιαστεί με ριζοσπαστικές νομοθετικές καινοτομίες και παρεμβάσεις. Αυτές οι καινοτομίες και οι παρεμβάσεις θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να αμφισβητήσουν τη συνεργασία, μια κοινότητα «όχι μόνο μεταξύ αυτών που ζουν, αλλά και μεταξύ εκείνων που είναι νεκροί και εκείνων που πρόκειται να γεννηθούν». Αυτή η συνεργασία συνδέει «την κατώτερη με την ανώτερη φύση, συνδέοντας τον ορατό και τον αόρατο κόσμο, σύμφωνα με ένα σταθερό συμπαγές που επικυρώνεται από τον απαράβατο όρκο που δεσμεύει όλες τις φυσικές και όλες τις ηθικές φύσεις, καθεμία στην καθορισμένη θέση της». Χωρίς αμφιβολία, αυτό είναι το ίδιο Gemeinschaft που χαιρέτισε ο θεωρητικός της αντινεωτερικής Kulturkritik. Πράγματι, ο ορισμός που δίνει ο Άνταμ Μύλλερ (φίλος του Gentz, του μεταφραστή του Μπερκ, με τον οποίο αλληλογραφεί) μοιάζει αρκετά με αυτόν του Μπερκ. Στην κριτική του για τη χυδαία ερμηνεία που δίνουν οι Γάλλοι επαναστάτες στην «ιδέα του συμβολαίου», ο Μύλλερ υποστηρίζει ότι οι «άνθρωποι» δεν είναι «μια δέσμη (Bündel) εφήμερων όντων με κεφάλι, δύο χέρια και δύο πόδια», που τυχαίνει να ζουν μαζί σε μια φευγαλέα στιγμή στην ιστορία. Αντίθετα, είναι μια «όμορφη, αθάνατη κοινότητα», «η υπέροχη κοινότητα (erhabene Gemeinschaft) μιας μακράς σειράς προηγούμενων γενεών, ζωντανών και μελλοντικών, ενωμένων μέσω ζωής και θανάτου με μεγάλους, στενούς δεσμούς». Ο Μπερκ για την ανακάλυψη αυτού που ορίζει ως «πνευματική Ινδία», την ιδέα ότι το «κοινωνικό συμβόλαιο» περιλαμβάνει όχι μόνο τους ζωντανούς, αλλά και «προηγούμενες και μελλοντικές γενιές». Σύμφωνα με αυτή την ιδέα, η κοινωνία πρέπει να θεωρείται μια «συμμαχία» που περιλαμβάνει όχι μόνο τους «σύγχρονους» (Zeitgenossen), αλλά και τους Raumgenossen, αυτούς που συνδέονται μεταξύ τους από έναν κοινό χώρο, αυτούς που γεννιούνται, κατά την πορεία του χρόνου, στο ίδιο γηγενές έδαφος.
Το πάθος της Gemeinschaft στη συνέχεια εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον γερμανικό πολιτισμό. Ωστόσο, η πρώτη θεωρητικοποίηση και ο εκθειασμός της λαμβάνει χώρα στην Αγγλία: είναι ένας τύπος ένωσης που βασίζεται σε μια «σχέση αίματος» που ενώνει και συνδυάζει, αδιάσπαστα, «το κράτος μας, τις εστίες μας, τους τάφους μας και τους βωμούς μας». Αυτή η κοινότητα, που περιβάλλεται από μια ιερή αύρα, συνεχίζει ο Μπερκ, δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία που έχει καταστεί η βάση για τα πειράματα και την καινοτόμο ανησυχία των Γάλλων επαναστατών. Όχι τυχαία, ο Μπερκ εξυμνεί τους δεσμούς της παράδοσης καθώς και τη «σοφία των προγόνων μας», που μας κάνει να θεωρούμε τους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς και την κοινότητα στην οποία ζούμε ως κάτι «αγιασμένο» που εμπνέει «δέος» και ως οργανικό σώμα, στο οποίο οι πατέρες και οι πρόγονοί μας συνεχίζουν να ζουν. Πρέπει λοιπόν να δούμε με «τρόμο» εκείνους τους βιαστικούς επαναστάτες ή μεταρρυθμιστές, «που βιάζονται να κομματιάσουν αυτόν τον ηλικιωμένο γονιό και να τον βάλουν στο μπρίκι των μάγων, με την ελπίδα ότι με τα δηλητηριώδη ζιζάνια και τα άγρια ξόρκια τους μπορούν να αναγεννήσουν την πατρική νιότη και να ανακαινίσουν τη ζωή του πατέρα τους». Ο Μπερκ εκφράζει την πρώτη συνεκτική και καλά διατυπωμένη εξύμνηση του οργανισμού και την πρώτη καταδίκη του ατομικισμού: είναι απαραίτητο να αποτρέψουμε τις βιαστικές αλλαγές και τα καταστροφικά δόγματα από το να κάνουν την κοινότητα «να καταρρεύσει, να αποσυνδεθεί στη σκόνη της ατομικότητας και να μείνει επί μακρόν διασκορπισμένη σε όλους τους ανέμους του Ουρανού». Ο Μύλλερ, επίσης, επικρίνει τον τρελό στόχο των φιλοσόφων να μετατρέψουν το κράτος σε αντικείμενο για «τα πειράματά τους». Σε σχέση με το θέμα που συζητάμε, το παράδειγμα του Joseph Görres είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Κατά τη διάρκεια του πρώιμου ιακωβινισμού του, ο Görres κοροϊδεύει τον Μπερκ και την απέχθειά του για το "γουρουνίσιο πλήθος". Στην πραγματικότητα συνδέει αυτό το κακό με τη βρετανική πρακτική της εξαγοράς στρατιωτών από τα γερμανικά κρατίδια οι οποίοι στρατολογούνται από το «πλήθος των γουρουνιών» ως βορά κανονιών, και της χρήσης τους πρώτα στην Αμερικανική Επανάσταση και στη συνέχεια κατά της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Görres γίνεται αντι-Ιακωβίνος και κάνει ρητή αναφορά στον Μπερκ. Ειδικά κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης, ο Görres στρέφεται στα αγαπημένα θέματα του Μπερκ, τα οποία επίσης αφομοιώνει από την ανάγνωση του Άνταμ Μύλλερ. Έτσι, ο Görres, επίσης, αρχίζει να επικρίνει τις βιαστικές καινοτομίες και τους καινοτόμους που ξεχνούν ότι «ο άνθρωπος -ευλογημένη να είναι η ευγενική του φύση!- είναι συνδεδεμένος με το παρελθόν της ύπαρξής του από βαθιές ρίζες». Ο Görres βροντοφωνάζει ιδιαίτερα ενάντια στις «καθολικές έννοιες» (allgemeine Begriffe) που πρυτάνευσαν στις καταστροφικές επαναστατικές εξεγέρσεις, ένα σημείο που ήταν ήδη το bête noire του Μπερκ.
Ο Μπερκ έχει σαφή επιρροή στην Ιστορική Σχολή του Δικαίου, χάρη στον εκθειασμό του, όπως παρατηρεί πολεμικά ο Χάινε, για την «ιστορική-αγγλική ελευθερία» σε αντίθεση με τη «γαλλική ελευθερία που ήταν παγκοσμίως ανθρώπινη» και επίσης χάρη στη δεισιδαιμονική λατρεία του για την «ανατομία της ιστορίας». Όταν, το 1799, ο Νοβάλις περιγράφει τον αγώνα που λάμβανε χώρα στην Ευρώπη μεταξύ της επανάστασης και της αντεπανάστασης, θεωρεί ότι η πρώτη χαρακτηρίζεται εν μέρει από «τη γεύση για ό,τι είναι νέο και νεανικό», την «ξέγνοιαστη επαφή μεταξύ όλων των πολιτών» και την «υπερηφάνεια για τις καθολικά έγκυρες αρχές για όλους τους ανθρώπους» (menschliche Allgemeingültigkeit), ενώ η δεύτερη από «τη λατρεία για το παρελθόν, την προσκόλληση στις ιστορικές μορφές» (geschichtliche Verfassung), την αγάπη για τα μνημεία των προγόνων και το αρχαίο ένδοξο έθνος» (Staatsfamilie). Η «ιστορική μορφή» μιας συγκεκριμένης κοινότητας με πλούσια ιστορία έρχεται σε αντίθεση με τις γενικές αρχές: έτσι, ένα από τα αγαπημένα θέματα του Μπερκ πρωτοστατεί στη γένεση της Ιστορικής Νομικής Σχολής στη Γερμανία. Αργότερα, ο Friedrich Savigny θα επαινέσει τον Σερ Γουόλτερ Σκοτ για την «στάση αγάπης του» απέναντι στην ιστορία και τα «ιστορικά αντικείμενα», που έχουν το «ιερό» καθήκον να συγκρατήσουν το καταστροφικό ρεύμα του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.
Επιλεκτική αγγλοφιλία
Φυσικά, ο εκθειασμός της βρετανικής πολιτιστικής και πολιτικής παράδοσης από τους Γερμανούς συντηρητικούς είναι μάλλον επιλεκτικός. Για τον Φρίντριχ Σλέγκελ, «το αληθινό μεγαλείο και η εσωτερική δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας» βρίσκεται σε όλα τα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά της που έχουν διασωθεί, όχι «σε αυτό το περίφημο σύνταγμα του οποίου οι βαθείς περιορισμοί και η εσωτερική παροδικότητα θα προκύψουν ίσως σύντομα από την ιστορική εμπειρία». Ο Άνταμ Μύλλερ σίγουρα δεν ήταν λάτρης της πολιτικής οικονομίας με την «ψευδή προϋπόθεση της καθολικής εμπορευσιμότητας». Ωστόσο, προσθέτει ότι αν «εκείνος ο μεγάλος άνθρωπος και ο απαράμιλλος λόγιος» είχε ζήσει «το μεγάλο σχολείο της εποχής μας» (ο Άνταμ Σμιθ), αν είχε ζήσει την τραγική αλλά γόνιμη εμπειρία των καταστροφικών εξεγέρσεων της Επανάστασης, «θα ήταν ο πρώτος που θα είχε καταδικάσει την επαναστατική, ισοπεδωτική τάση του έργου του· θα είχε γίνει θεϊκός αποστάτης, όπως ο Μπερκ»
Είναι απαραίτητη μια τελευταία παρατήρηση. Το ιδεολογικό μοτίβο που εξυμνεί την ιστορική παράδοση και την αυθόρμητη οργανική ανάπτυξη και καταδικάζει ταυτόχρονα γενικές «αφηρημένες αρχές» και το «αυθαίρετο» πρόσχημα για την επιβολή τους μέσω πολιτικής παρέμβασης, αυτό το μοτίβο οδηγεί σε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα στις δύο χώρες. Στην Αγγλία εξασφαλίζει την άνοδο μιας αστικής τάξης της οποίας η εξέλιξη βρισκόταν ήδη σε καλό δρόμο, παρά το γεγονός ότι μια τέτοια εξέλιξη επιτεύχθηκε μέσω μιας πολιτικής συμβιβασμού με τη φεουδαρχική αριστοκρατία. Στη Γερμανία, από την άλλη, όπου η Βιομηχανική Επανάσταση δεν έχει ακόμη έρθει, αυτό το μοτίβο εμποδίζει την ανάπτυξη της αστικής τάξης και διατρέχει τον κίνδυνο να διαιωνίσει τις συνθήκες της φεουδαρχικής οπισθοδρόμησης.
Ανιχνεύοντας τις απαρχές του κοινωνικού δαρβινισμού και της φασιστικής ιδεολογίας
Η επιρροή της περίφημης εχθρότητας της Βρετανίας προς τη Γαλλική Επανάσταση εκτείνεται ακόμη και στις πιο σκοτεινές εσοχές της γερμανικής συντηρητικής και αντιδραστικής σκέψης. Οι ιδέες του Μπερκ, στην πραγματικότητα, επηρέασαν τον Λούντβιχ φον Χάλερ: ο ίδιος ο τίτλος ή ο υπότιτλος του κύριου έργου του Χάλερ, Restauration der Staatswissenschaft, oder Theorie des natürlich-geselligen Zustands der Chimäre des künstlich-bürgerlichen (Αποκατάσταση της Κρατικής Επιστήμης, ή το Φυσικό Κοινωνικό Κράτος σε αντίθεση με τη Χίμαιρα του Τεχνητού Αστικού Κράτους), παρουσιάζει ορισμένα μοτίβα που θα χαρακτηρίσουν αργότερα τον κοινωνικό δαρβινισμό. Πράγματι, τα ακραία ρεύματα συντηρητισμού ή αντιδραστικότητας στη Γερμανία φτάνουν στο σημείο να ριζοσπαστικοποιήσουν τη σκέψη του Μπερκ. Σύμφωνα με τον Μπερκ, το ιδανικό της égalité, η «αφηρημένη» απαίτηση για νομική ισότητα, παραβιάζει «τη φυσική τάξη των πραγμάτων», τη «φυσική πορεία των πραγμάτων» και λερώνεται με τους «χειρότερους σφετερισμούς», αυτό που καταπατά. τα «προνόμια της φύσης» ή τη «μέθοδο της φύσης». Στη μετάφραση του Γκεντς, η «μέθοδος της φύσης» γίνεται η «θεϊκή μέθοδος της φύσης» (göttliche Methodik der Natur). Και σύμφωνα με τον Χάλερ, το γεγονός ότι «ο μεγαλύτερος εκτοπίζει το μικρότερο, ο ισχυρός τον αδύναμο», και ότι «οι ισχυρότεροι κυβερνούν, πρέπει να κυβερνούν και πάντα θα κυβερνούν» είναι νόμος της φύσης και μέρος της «θεϊκής, αιώνιας, αμετάβλητης τάξης» (ewige, unabänderliche Ordnung Gottes). Φυσικά, πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη η γερμανική αυτόχθονη παράδοση πίσω από αυτό το είδος προδρόμου του κοινωνικού δαρβινισμού. Συγκεκριμένα, ένας συγγραφέας που διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στη σκέψη του Χάλερ, ο Justus Möser, προτείνει να σταματήσουν οι εμβολιασμοί κατά της ευλογιάς, οι οποίοι παραβιάζουν τον «Φυσικό Νόμο» κρατώντας ζωντανούς ανθρώπους που είναι προορισμένοι να πεθάνουν αργότερα από την πείνα, και φέρνοντας στον κόσμο υπερπληθυσμό, κάτι ιδιαίτερα καταστροφικό για τους γυναικείους και αστικούς πληθυσμούς (καθώς οι αγρότες μπορούν πάντα να «πάνε στο πεδίο της μάχης για να θεριστούν από τα όπλα»). Ο Möser έχει πολλά κοινά σημεία με τον Μπερκ: πολύ πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, έκανε αναφορά στην «Ελευθερία και ιδιοκτησία των Βρετανών», δηλαδή στην Αγγλία του Μπερκ, την οποία θαύμαζε ιδιαίτερα. Ίσως ο Χάλερ επηρεάστηκε τόσο από τον Möser όσο και από τον Μπερκ. Όχι τυχαία, όταν εκθειάζει τη «φυλετική πάλη», μια από τις κύριες προσωπικότητες του «κοινωνικού δαρβινισμού», ο Ludwig Gumplowicz, αναφέρει τον Χάλερ.
Η επιρροή του Μπερκ συνεχίζει να επηρεάζει ακόμη και τις πιο σκοτεινές εσοχές της γερμανικής συντηρητικής και αντιδραστικής σκέψης μέχρι τον εικοστό αιώνα. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό: όταν η Αγγλία πάλευε ενάντια στην επαναστατική Γαλλία και ταυτόχρονα ενάντια σε πιθανές εσωτερικές εξεγέρσεις, ο Μπερκ έκανε την πρώτη κριτική στην Επανάσταση. Τελειοποίησε το όπλο και το θεωρητικό οπλοστάσιο που θα χρησιμοποιούσαν αργότερα σε άλλες χώρες στους αντεπαναστατικούς τους αγώνες. Στη Γερμανία, συγκεκριμένα, ο πρώτος αμείλικτης κριτικός της Γαλλικής Επανάστασης καταλήγει να απολαμβάνει ένα είδος τιμητικής γερμανικής υπηκοότητας, όπως είδαμε από τις παρατηρήσεις του Άνταμ Μύλλερ. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βέρνερ Ζόμπαρτ θεωρεί τον Μπερκ αντι-Βρετανό επειδή ήταν απόλυτα συμπαθής με τη Γερμανία στον αγώνα της ενάντια στις ιδέες του I789. Η απονομή αυτού του είδους της τιμητικής υπηκοότητας στον Μπερκ γίνεται ακόμα πιο εύκολη χάρη σε εκείνη την αδελφότητα ή την κοινότητα των «γερμανικών λαών» για την οποία είχε γράψει ο ίδιος ο Άνταμ Μύλλερ. Είναι αλήθεια ότι αυτή η αδελφότητα ή η κοινότητα καταρρέει κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πολέμου, και όμως ο Ζόμπαρτ και ο Σπένγκλερ συνεχίζουν να νιώθουν πολύ κοντά στον συγγραφέα του Reflections on the Revolution in France. Η επιρροή αυτού του έργου συνεχίζει να είναι αρκετά ισχυρή στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, ειδικά μεταξύ των πιο αντιδραστικών πολιτιστικών και πολιτικών ρευμάτων. Η σύνδεση μεταξύ των δύο όρων, της εταιρικής σχέσης και της Gemeinschaft, και επομένως το χρέος της Γερμανίας προς την Αγγλία, τονίζεται το 1944 από κάποιον Eugen Lerch. Αφού προσδιορίσει τον Μπερκ ως την πηγή αυτών των όρων, ο Lerch δημιουργεί μια σύνδεση που οδηγεί στην «κοινότητα του μετώπου» (Frontgemeinschaft) του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στον «Εθνικοσοσιαλισμό». Αναμφίβολα, ακόμη και κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ, ο συγγραφέας που είχε την αξία ότι ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε τον πολιτικά και κοινωνικά ανατρεπτικό χαρακτήρα της Γαλλικής Επανάστασης και της δικαίωσης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, συνεχίζει να απολαμβάνει ένα είδος τιμητικής γερμανικής υπηκοότητας.
Αν και εξετάσαμε την περίπτωση της Γερμανίας σε βάθος, η συντηρητική επιρροή του Μπερκ ξεπερνά την Αγγλία και τη Γερμανία. Στην πραγματικότητα, ο Μπερκ «ήταν το πρότυπο για όλους τους «αντιδραστικούς» και «ενέπνευσε τους αντιδραστικούς ιδεολόγους του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα και των αρχών του εικοστού αιώνα, όπως ο Taine και ο Barrès». Για να είμαστε πιο ακριβείς, η επιρροή του Μπερκ δεν είναι καθόλου περιορισμένη στο διάστημα έως τις αρχές του εικοστού αιώνα. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η αναφορά στον υπερασπιστή του γαλλικού εθνικισμού, του οποίου η παρουσία στη φασιστική ιδεολογία γίνεται αισθητή ακόμη και στο Βισύ: στην απόρριψη από τον Barrès των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της οικουμενικής έννοιας του ανθρώπου, καθώς και στη λατρεία του για την καταγωγή, η παρουσία του Μπερκ είναι σαφής. Κατά καιρούς έχει γίνει κάποια νύξη για τη «γαλλική προέλευση του φασισμού» (Zeev Sternhell), αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, ανιχνεύοντας τις ρίζες του ολοκληρωτισμού και συζητώντας επίσης για τον φασισμό και τον ναζισμό, η Hannah Arendt χρησιμοποιεί, ως σημείο αναφοράς, σαν τον πρώτο αδυσώπητο κριτικό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, τον Έντμουντ Μπερκ. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί εάν και σε ποιο βαθμό ο Μπερκ θα μπορούσε να έχει επηρεάσει την ανάπτυξη του αντισημιτισμού και της θεωρίας συνωμοσίας. Αυτά τα ιδεολογικά μοτίβα έχουν σίγουρα μακρά ιστορία, ειδικά στη Γερμανία. Ωστόσο, μπορεί να είχαν βρει έναν σύμμαχο σε ένα κείμενο που είχε γίνει ένα είδος Βίβλου της αντεπανάστασης, ένα κείμενο που κατηγορούσε, αφενός, τους Εβραίους χρηματιστές και, από την άλλη, «το πραγματικό σχέδιο για την καταστροφή της θρησκείας» που επινοήθηκε από εγκυκλοπαιδιστές και φιλοσόφους (Reflections on the Revolution in France). Έτσι, όσον αφορά τον φασισμό και τον ναζισμό, είναι πιο σωστό να μιλάμε για μια μακρά διαδικασία κύησης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Σχόλια:
Καλησπέρα και πάλι. Η εξαιρετική εισαγωγή μου θύμισε την περιοδολόγηση του συντηρητισμού που κάνει ο John Weiss γνωστό του πόνημα.
Νομίζω διέκρινε 4 περιόδους αντίδρασης:
1) Η πρώτη καταφέρονταν εναντίον της ανάδυσης του πρώιμου συγκεντρωτικού, νεωτερικού έθνους/κράτους. Μεταξύ άλλων, αυτή περιλάμβανε την μίνι εξέγερση των πρώσων Junkers κατά του Φρειδερίκου Γουλιέλμου, την αντίστοιχη δυσαρέσκεια των Γάλλων ευγενών κατά του δόγματος "το κράτος είμαι εγώ" και σε πιο ιντελέξουαλ επίπεδο τις ιερεμιάδες του Ιούστου Μόζερ από το Όσναμπρυκ για τον θάνατο του παλαιού φεουδαλικού κόσμου.
2) Η δεύτερη προέκυψε ως αντίδραση στην Γαλλική επανάσταση, την αθειστική απομαύγευση και τον Ιακωβινισμό. Εδώ τα πράματα είναι πιο ξεκάθαρα από θεωρητικής άποψης, καθώς μια πλειάδα διανοητών (Μπερκ, ντε Μαιστρ, ντε Μονάλντ, εν μέρει ο Γκαρβ και άλλοι) φρόντισαν να κάνουν σαφή τα προτάγματά τους.
3) Η τρίτη έλαβε χώρα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Τότε κατέστη σαφές ότι επιστροφή στα παλιά δεν παίζει, οπότε εμφανίζονται δύο ετερόκλητα αλλά συγγενή ιδεολογικά φαινόμενα, από την μία ο νέος συντηρητισμός του Μπίσμαρκ και του Τράισκε στον γερμανόφωνο χώρο και από την άλλη η αντίδραση στην Γ' Γαλλική δημοκρατία.
4) Και τέλος η τέταρτη ήταν η "ριζοσπαστική δεξιά" των Μωρράς, Μπαρρές και ο παγγερμανισμός των Μπρύννερ και Σταίνερερ, και στο βάθος Χίτλερ.
Μπορεί να τα είπα μπερδεμένα αλλά νομίζω αυτή είναι η ιστορία της συντηρητικής σκέψης σύμφωνα με το βιβλίο "παραδοσιοκρατία και ριζοσπαστική δεξιά" του Weiss. Το αρνητικό είναι ότι θεωρεί αναπόφευκτη κατάληξη τον ναζισμό/φασισμό. Σαν δλδ να υπάρχει οπωσδήποτε μια ντετερμινιστική, καταγωγική σχέση μεταξύ των πρώτων παραδοσιοκρατών του 18ου αιώνα και του φασισμού. Εμένα αυτή η αντίληψη μου φαίνεται σαν το αποκορύφωμα της whiggish ιστοριογραφίας.
Επίσης, δεν είχα ιδέα ότι ο Ντομένικο Λοσούρντο ασχολήθηκε με αυτά τα θέματα. Να πω την αμαρτία μου, εγώ τον είχα ακουστά στα 80s ως μαρξιστή θεωρητικό και "υπέρμαχο" (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη, συγγνώμη) των σταλινικών εκκαθαρίσεων στην πολεμική του με τους τότε αρεντιανούς "αντιολοκληρωτιστές". Πρέπει να ήταν η σκληρή αριστερή/λουκατσική πτέρυγα του ιταλικού ευρωκομμουνισμού, τύπου Λουτσιάνο Κάνφορα κτλ.
Σωστά την συμπυκνώνεις. Αυτή είναι περίπου η ιστορική διαδρομή των συντηρητικών πολιτικών ιδεών που παραθέτει ο Weiss.
Προσωπικά θεωρώ ότι πράγματι υπάρχει μια στενή σύνδεση ή σχέση πατρότητας του αρχικού αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού με τα νεορομαντικά πολιτικά κινήματα του μεσοπολέμου (φασισμός κλπ). Το λάθος είναι α) να ταυτίζεται ο Ρομαντισμός μόνο με την αντιδιαφωτιστική πτυχή του, β) να θεωρείται ο φασισμός ως το τελικό στάδιο του αντιδιαφωτιστικού Ρομαντισμού ενώ στην πραγματικότητα ήταν μόνο ένα από τα στάδια της όλης διαδρομής, μια έκφανση, και γ) όσον αφορά τον Weiss ότι δεν διακρίνει τον ριζοσπαστικό εθνικιστικό συντηρητισμό του Ρομαντισμού ως ξεχωριστή ιδεολογία (ή ιδεολογική πτυχή) από τον κλασικό συντηρητισμό (πράγμα που κάνει ο Κονδύλης), καθώς και ότι στο συγκεκριμένο βιβλίο γράφει ελάχιστα και επιφανειακά σχόλια για τον Ρομαντισμό (τον οποίο συνδέει απλώς με τον πατριωτισμό και το εθνικό απελευθερωτικό πνεύμα της εποχής).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Losurdo έχει γράψει δεκάδες τόμους για τη γερμανική φιλοσοφία (για Φίχτε, Χέγκελ, Νίτσε, Χάιντεγκερ, Μαρξ, Φρανκφούρτη, Σμιτ κλπ). Για Στάλιν ένα βιβλίο έχει γράψει μόνο. Καταπληκτικό βιβλίο μεν, όχι το κυριότερο έργο του Losurdo δε.
Δεν θέλω να πάω αλλού την κουβέντα, αλλά αν διαβάζει ο ανώνυμος που αναφέρθηκε τις προάλλες σε Καζίνσκυ και Ζακ Ελλύλ, ας μας πει ονομαστικά μερικούς εκπροσώπους του ρομαντικού/νεορομαντικού ρεύματος στην κριτική της τεχνολογίας, κατά προτίμηση πριν την "συντηρητική επανάσταση" και τον έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο Γιούνγκερ. Για 19ο αιώνα μέχρι Α' ΠΠ ο λόγος. Δεκτή και βιβλιογραφία. Το ίδιο ερώτημα απευθύνεται και στα παιδιά της λέσχης.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καταρχάς πάμε στο κίνημα των Λουδιτών, που υποστήριξε ο Βύρωνας. Έπειτα πάμε στην ρομαντική κριτική της ιδέας του "μηχανιστικου" κόσμου που προέκυψε από την επικράτηση του ορθολογιστικού φιλελευθερισμού. Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα δεν υπήρχε ακόμη η μεταγενέστερη αναπτυγμένη τεχνολογία, συνεπώς η κριτική γινόταν στον "μηχανιστικό" κόσμο της νεωτερικότητας που τότε γεννιόταν. Στρεφόταν ρητορικά εναντίον του μηχανιστικου κόσμου.
Ονόματα ρομαντικών που την υιοθέτησαν; Από τον Χέρντερ, στον Σλέγκελ, και από εκεί στον Καρλάιλ και τον Ράσκιν. Στον Ρασκιν επειδή υφίσταται η μεγάλη βιομηχανική ανάπτυξη του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα η ρητορική της κριτικής έρχεται πιο κοντά στην ορολογία του 20ου αιώνα.
Ωστόσο υπάρχει μια σαφής τομή σε όλους αυτούς και κυρίως στον Ρασκιν, με τους διανοητές της συντηρητικής επανάστασης. Ο Ράσκιν βλέπει με απόγνωση την τεχνολογική επέλαση. Θεωρεί ότι σηματοδοτεί το τέλος της ανθρωπιάς (ιδίως στο Strom Cloud of the 19nth century). Οι συντηρητικοί επαναστάτες λένε κάτι άλλο. Να υποταχθεί η τεχνολογική πρόοδος στην ρομαντική κοσμοθέαση του εθνικισμού. Ο Ρασκιν δεν την θεωρεί διαχειρισιμη. Έβλεπε ότι ο μέσος υγιής νοητικά και ψυχικά άνθρωπος θα χάσει νομοτελειακά τον έλεγχο πάνω της. Οι συντηρητικοί επαναστάτες έψαχναν τον τρόπο ώστε να μην επαληθευτεί αυτός ο φόβος του Ρασκιν και να υπάρξει μια τεχνολογία προσαρμοσμένη στις κατευθύνσεις μιας ρομαντικής κοσμοθεωρίας.
Βρίσκεις παντού στην ρομαντική βιβλιογραφία αυτή την κριτική. Στον Καρλάιλ υπάρχει στα "Σημεία των Καιρών". Στον Ρασκιν παντού αλλά πιο ακραία στο Storm. Για τον Σλέγκελ και τους άλλους της εποχής του βρες το βιβλίο του Oscar Walzel για τον γερμανικό Ρομαντισμό. Δες και το βιβλίο του "Οι ρίζες του γλωσσικού εθνικισμού" του Βλάχου. Θα πάρεις μια πρώτη εικόνα.
Ο Α. Π. είπε...Η ύπαρξη ή μη, ντετερμινιστικής σχέσης ρομαντισμού-φασισμού έχει μελετηθεί επί σχεδόν έναν αιώνα και έχουν ακουστεί επιχειρήματα και υπέρ και κατά. Το πρόβλημα σε πολλές από τις μελέτες είναι ότι πάσχουν από τον ιδεολογικό υποκειμενισμό του εκάστοτε συγγραφέα: ένας αντινεωτερικός φασίστας όπως ο Έβολα, ένας ορθολογιστής μαρξιστής όπως ο Λούκατς, κι ένας φιλελεύθερος όπως ο Μπερλίν (ή ο Weiss ή ο Πόπερ), ο καθένας για τους δικούς του ιδεολογικά υποκειμενικούς λόγους θα προσπαθήσει να προβάλλει όλα εκείνα τα επιχειρήματα που απαντούν "ναι" στην ερώτηση "γέννησε ο ρομαντισμός τον φασισμό;" και να αποσιωπήσει εκείνα που απαντούν "όχι".
Αντίθετα, ένας αριστερός ή αναρχικός κριτικός της νεωτερικότητας (Lowy, Ροζάνης), και ένας μετριοπαθής συντηρητικός που δεν θέλει να ταυτίζεται η ιδεολογία του με τον φασισμό, όπως ο C, δικαίως θα απαντήσουν στους παραπάνω ότι ξεχνούν όλα όσα δεν είναι κοινά μεταξύ ρομαντισμού-φασισμού, αλλά και οι ίδιοι μπορεί να κάνουν το λάθος να αποσιωπήσουν όσα είναι κοινά.
Πχ, ο βιογράφος του Χίτλερ Ian Kershaw έχει αρνητική γνώμη για βιβλία όπως του Rohan Butler "The Roots of National Socialism" και του Peter Viereck "Metapolitics" που εντοπίζουν τις απαρχές του φασισμού στον ρομαντισμό (ο Kershaw τα θεωρεί biased επειδή γράφτηκαν εν μέσω πολέμου από συγγραφείς ταγμένους στο στρατόπεδο των Συμμάχων). Ο ίδιος ο Kershaw πάλι, μιλώντας για τα γούστα του Χίτλερ, τα βρίσκει πολύ νεωτερικά και αρνείται ως μύθο τον ισχυρισμό ότι ο Χίτλερ είχε κάποια "υψηλή κουλτούρα":
"Kubizek’s later claim that Hitler had read an impressive list of classics—including Goethe, Schiller, Dante, Herder, Ibsen, Schopenhauer, and Nietzsche—has to be treated with a large pinch of salt. Whatever Hitler read during his Vienna years—and apart from a number of newspapers mentioned in Mein Kampf we cannot be sure what that was—it was probably far less elevated than the works of such literary luminaries. As a young man, Adolf Hitler became a devotee of the music-dramas of Richard Wagner. Historians have spent a good deal of energy trying to trace the effects of this youthful passion on the later dictator's ideas and beliefs. But he had another enthusiasm, too, less commented on, and cheaper to pursue: the pulp novels of Karl May, set in the Wild West and featuring cowboys, mostly of German descent, like Old Shatterhand, whose name refers to the power of his punch. Even during the Second World War, he was still recommending May's novels to his generals and ordered 200,000 copies to be printed for the troops. The exaggerated emphasis on high culture in shaping Hitler previously overshadowed the far greater influence of a mendacious pop culture on him. Inherent to the pulp westerns of May was a genocidal racism and expansionist lust for Lebensraum: racists of the late nineteenth and early twentieth century looked enviously across the Atlantic to the United States, where millions of European colonists had trekked westwards to form a new, prosperous and powerful society, displacing, marginalising and killing the continent's native inhabitants in the process, until the vast majority of them had perished from disease or starvation. Racial superiority, they thought, destined the European settlers to mastery. Hitler’s essential core was less a distillation of the philosophies of Schopenhauer or Nietzsche than a dime-store theory cobbled together from cheap, tendentious paperbacks and esoteric hardcovers, which provided the justification for a thin, calculating, bullying mendacity. The music of the Nazis is not the Prelude to Meistersinger, but rather the Horst-Wessel-Lied."
(Kershaw, Hitler-Hubris 1889-1936)
Αλλά κι αυτό, θα 'λεγε κανείς, είναι εξίσου biased: αν ο Viereck κι ο Butler για να διασώσουν το Διαφωτισμό χρεώνουν "ολόκληρο" τον Χίτλερ στον ρομαντισμό, ο Kershaw για να διασώσει τη "high culture" τον χρεώνει ολόκληρο στην παρακμή της νεωτερικότητας.
Συνεχίζεται...
Ο Α. Π. είπε...Συνέχεια.
O Losurdo, σε ένα βιβλίο που έχει γράψει για αυτό το ζήτημα (το έχω στείλει στον Σταμάτη μεταφρασμένο) παίρνει την, κατά τη γνώμη μου, ίσως πιο αντικειμενική θέση. Διακρίνει καθαρά το ρομαντικό στον φασισμό αλλά εξίσου έντονα διακρίνει τα στοιχεία εκείνα που προέρχονται από τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό και την αποικιοκρατική παράδοση. Ο φασισμός δεν προέκυψε εν συνόλω από τον Ρομαντισμό με την έννοια που προέκυψε ο φιλελευθερισμός από τον Διαφωτισμό (κι αυτό γιατί, μεταξύ άλλων, δεν γινόταν και χρονολογικά να προκύψει μια τέτοια "ανόθευτη κληρονομιά" μεταξύ δύο κινημάτων που απέχουν το ένα από το άλλο 150 χρόνια, αλλά και επειδή οι Μουσολίνι-Χίτλερ ήταν εκλεκτικιστές). Το βιβλίο του Losurdo που έχω στείλει στον Σταμάτη το έχω προλογίσει με μια παλιά δική μου μελέτη "παγγερμανισμός και αποικιακή ιδεολογία στο Β' Ράιχ" όπου προσπάθησα να σκιαγραφήσω τις διάφορες εκφάνσεις του γερμανικού εθνικισμού του 1890. Σε αυτή τη γενικότερη ιδεολογία, άμεσο πρόδρομο του ναζισμού, καθαρά νεορομαντικοί στοχαστές όπως ο Lagarde συνυπήρχαν με εντελώς νεωτερικούς, σκληρά πραγματιστές οικονομικούς και γεωπολιτικούς ιμπεριαλιστές (Friedrich List, Ratzel, Delbruck). Δεν γίνεται να λέμε ότι μόνο οι μεν "γέννησαν" τον Ε/Σ και οι δε όχι. Όπως ο Χέγκελ έλεγε -απαντώντας σε όσους χώριζαν τη Γαλλική Επανάσταση σε στάδια "καλά" και "κακά" ανάλογα με τα γούστα τους- ότι τη Γαλλική Επανάσταση θα την πάρεις είτε στην ολότητά της, είτε καθόλου, το ίδιο ισχύει και για τον Ε/Σ. Η ολότητά του έχει πολλούς πατεράδες, όσο κι αν, έχοντας ο Ε/Σ γίνει σήμερα συνώνυμο του απόλυτου κακού, αυτοί προσπαθούν να αποτραβηχτούν από αυτόν. Η αναντίρρητη αλήθεια όμως είναι ότι μέσα του πάλεψαν το νεωτερικό και το αντινεωτερικό όσο δεν πάλεψαν σε καμιά άλλη ιδέα μέσα στην Ιστορία.
Ο Σταμάτης είπε...Έχω μια δική μου συνολική προσέγγιση επί του θέματος αλλά θα την παρουσιάσω προσεχώς, μόλις τελειώσει το διδακτορικό, γιατί πριν εξεταστώ απαγορεύεται.
Χοντρικά η θέση μου είναι η εξής. Εφόσον, όπως υποστηρίζει ο Ε. Τζεντίλε, ο φασισμός ήταν ένα πολιτικό φαινόμενο (και όχι μόνο ιδεολογία) με ανορθολογική ρομαντική ιδεολογία αλλά και με ορθολογικότατη κομματική δομή και ακόμη πιο ορθολογική κρατική θεσμική λειτουργία, καταρχάς δεν είναι σωστό να μιλάμε για φασιστική ιδεολογία. Ο φασισμός ήταν ένα ιστορικό φαινόμενο που είχε ρομαντικό,στον μεγαλύτερο βαθμό, ιδεολογικό υπόβαθρο. Αλλά αν είχε μείνει σε αυτό θα ήταν απλά ένα διανοητικό κίνημα και όχι πολιτική οργάνωση. Εκ των πραγμάτων λοιπόν το φαινόμενο του φασισμού είχε ένα ρομαντικό στοιχείο, που ήταν η ιδεολογία, και ένα νεωτερικό ορθολογιστικό στοιχείο, που ήταν η οργάνωση σε μαζικό κόμμα (θεωρεί de facto ότι η κομματική οργάνωση είναι ένα νεωτερικό γνώρισμα εφόσον δεν υπήρχαν κόμματα τουλάχιστον με την νεωτερική μαζική δομή πριν την νεωτερικότητα). Το ίδιο και ο εθνικοσοσιαλισμός.
Η συζήτηση λοιπόν ξεκινά από το αν είναι ανορθολογική και ρομαντική η ιδεολογία που διαθέτει το συνολικό πολιτικό φαινόμενο φασισμός, εθνικοσοσιαλισμός κλπ. Θεωρώ ότι είναι. Αλλά δεν είναι η ιδεολογία του φασισμού. Είναι μια "συνολικότερη" ρομαντική ιδεολογία ΚΑΙ του φασισμού, που προϋπάρχει αλλά και έπεται του φασισμού, οι θεμελιώδεις αρχές της οποίας τροφοδοτούν ιδεολογικά τον φασισμό και άλλα εθνικιστικά κινήματα.
Περισσότερες λεπτομέρειες προσεχώς. Επιτέλους, το κείμενο της διατριβής ολοκληρώθηκε και περιμένω την τελική εξέταση. Πράγμα που σημαίνει ότι επιστρέφουν και ο εκδόσεις Κλέος.
Σίγουρα στο τέλος της ημέρας παίζει αποφασιστικό ρόλο και η φιλοσοφική τοποθέτηση του κάθε ερευνητή, η πολιτική του καταγωγή, το κατά πόσο θέλει ή όχι να πάει κόντρα στο ρεύμα της κυρίαρχης μεταπολεμικής ιστοριογραφίας κτλ. Πχ οι default φιλελεύθεροι (μεταξύ των οποίων και οι κατεστημένοι αριστεροί) τοποθετούν τα καθεστώτα του μεσοπολέμου στο τελευταίο επεισόδιο ενός μακρύ αιώνα "μαύρης αντίδρασης" στις θεσμικές, πολιτειακές, θρησκευτικές, δημογραφικές, αξιακές/ηθικές κτλ αλλαγές παραδειγμάτων από τα τέλη του 18ου αιώνα έως και τα μέσα του 20ου.
Για αυτούς (τους φιλελεύθερους) το πραγματικό τέλος της Ιστορίας στο δυτικό ημισφαίριο αρχίζει το '45, εφόσον η υποτιθέμενη κορωνίδα της ηπειρωτικής αντίδρασης (φασισμός) εκλείπει οριστικά από το προσκήνιο. Μια εποχή που άνοιξε με τους Πρώσους ευγενείς του 1700, κλείνει με την πτώση του Βερολίνου. (Παρεμπιπτόντως, έγραψα στο πρώτο σχόλιο για "αντίδραση στην Γ Γαλλική Δημοκρατία", το σωστό είναι αντίδραση στους φιλελεύθερους ορλεανιστές από τους ούλτρα.)
Παρακάτω, σχετικά με τα εσωτερικά ρεύματα του ρομαντισμού κάνουν περίπου την διάκριση που κάνετε και εσείς, δίνοντας όμως εντελώς διαφορετικά πρόσιμα στους φορείς τους. Υπάρχει ο "ανθρωπιστικός/καλλιτεχνικός", ρομαντισμός του Βύρωνα, του Ουγκώ, του Ντελακρουά, του Γκόγια, υπάρχει και ο αντιδραστικός, φιλοσοφικός και κατά βάση πολύ "γερμανικός" των Μίλλερ, Χέρνερ, Φίχτε κτλ. Ο τελευταίος είναι που υποτίθεται ότι αποτέλεσε μία από τις επιρροές του φασισμού/εθνικοσοσιαλισμού. Ο δε φασισμός όντως συνθέτει προνεωτερικά και νεωτερικά μοτίβα, αντλεί υλικό και από την διαφωτιστική όπως και από την ρομαντική παράδοση, ενώ στην περίπτωση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού όλα αυτά αναμιγνύονται με συγκεκριμένες γεωπολιτικές επιδιώξεις που διαμορφώθηκαν ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το Generalplan Ost αποτελούσε προμετωπίδα των παγγερμανιστών για δεκαετίες πριν το '33.
Ναι, όμως κάποιος που δεν είναι πολιτικός επιστήμονας (όπως εγώ πχ), και που αυτά τα κοιτάζει μόνο από μακριά και αποσπασματικά, υπάρχει και κάτι άλλο που παίζει βασικότατο ρόλο στο θέμα του ιστορικού φασισμού και της μεταπολεμικής νεοφασιστικής αναβίωσης. Είναι οι αρνητικότατες συμπαραδηλώσεις των συγκεκριμένων συμβόλων. Αντικειμενικά τώρα, επιστροφή στις ταμπέλες του μεσοπολέμου δεν μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον όχι σε κλίμακα επιπέδου μαζικού κόμματος κτλ. Και καλώς δεν μπορεί. Δεν είναι θέμα "μετριοπαθούς συντηρητισμού" ("μετριοπαθής οτιδήποτε" που υποστηρίζει Ευρασία/Παλαιστίνη δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι στις μέρες μας), είναι περισσότερο θέμα κοινής λογικής και αντίληψης.
Εγώ εντελώς εμπειρικά πιστεύω ότι η άποψη που θεωρεί την συνολική παραδοσιοκρατία ως μια ανώριμη εκδοχή φασισμού, και τον φασισμό με την σειρά του ως την εξελιγμένη εκδοχή και τον τερματικό σταθμό κάθε αντιφιλελεύθερου συντηρητισμού (κατά το μαρξικό σχήμα ανώριμος σοσιαλισμός--->ώριμος κομμουνισμός), μου φαίνεται αντιπαραγωγική για πολλούς λόγους. Δεν υπονοώ ότι το κάνετε εσείς, είναι κάτι που σκεφτόμουν και βρήκα ευκαιρία να το πω τώρα που άνοιξε σχετική ανάρτηση.
Και μια ερώτηση. Πώς βλέπετε τους GK Chesterton και Thoreau ως επικριτές της προόδου; Ανήκουν στην ρομαντική/νεορομαντική παράδοση;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Το general plan ost δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως ιδεολογικό γνώρισμα. Ήταν μια γεωπολιτική επιλογή που πλασαρίστηκε με την συνοδεία ιδεολογικών ερμηνειών (όχι και πολύ αξιόπιστων αφού άλλαζαν κατά περίσταση). Δεν είναι όμως καθαρή ιδεολογία. Καθαρή ιδεολογία, πυρηνική ιδεολογία, του εθνικοσοσιαλισμού ήταν ο εθνικισμός, η πίστη στην χαρισματική ηγεσία, ο οικονομικός τρίτος δρόμος ανάμεσα στο φιλελεύθερο και το κομμουνιστικό μοντέλο, κλπ. Η γεωπολιτική δεν είναι ιδεολογία.
Ο Τσέστερτον σίγουρα. Αντιδιαφωτιστης και παραδοσιοκρατης ήταν με παιχνιδιάρικο δημοσιογραφικό ύφος. Ο Θορω υπό μια έννοια ναι. Απλά στους Αμερικανούς θέλει προσοχή η κατηγοριοποίηση . Γιατί δεν υπήρχε αντίστοιχο ρομαντικό κίνημα. Ναι μεν υπήρχαν μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως ο Πόε, που δείχνουν πολύ "ευρωπαϊκές". Αλλά η αντιστοίχιση είναι πιο εύκολη στη λογοτεχνία. Στην πολιτική σκέψη θέλει περισσότερη προσοχή η αμερικανική περίπτωση. Το ιστορικό υπόβαθρο ήταν πολύ διαφορετικό για να υπάρξει ευρωπαϊκού τύπου Ρομαντισμός.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν υπάρχει τίποτα στα ελληνικά για ernst niekisch και ε/μ. Οι εθνικιστικές εκδόσεις πρέπει να το ψάξουν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν πειράζει, έχουμε τα άπαντα του Γεωργαλά και του Πλεύρη.
Γιατί το περιορίζεις μόνο στον Νίκιτς; Εδώ δεν υπάρχει τίποτα από Χέρντερ και Μύλλερ. Γενικά δεν υπάρχουν πολλά φιλοσοφικά έργα ρομαντικών και νεορομαντικών που μπορούν να βρεθούν εύκολα από το ευρύ κοινό.
Με κάλυψε η ΦΛΕΦΑΛΟ εν πολλοίς. Προσθέτω και το "Ο άνθρωπος και η γη" του Ludwig Klages.
σαν σημερα..
σαν σημερα πριν τριαντα χρονια η εθνικη ελλαδος προκριθηκε για πρωτη φορα σε μουντιαλ. στο 75ο λεπτο της ιστορικης αναμετρησης με την ρωσια, σεντρα του νιομπλια βρισκει μεσα στην μεγαλη περιοχη τον δεκαεννιαχρονο νικο μαχλα που με καρφωτη κεφαλια σφραγιζει το εισητηριο για τα τελικα των ηπα. το οακα παιρνει φωτια, ταναπου τα παντα-ολα. πριν τριαντα χρονια, το (πολυ..) μακρινο 1993
https://www.youtube.com/watch?v=pxH0vUiaSPM
for the history, υπαρχει μια επικαιρικη αναφορα στο συγκεκριμενο ιστορικο γεγονος σε επεισοδιο της σειρας ''βαρβαροτητες'' που παιχτηκε εκεινο τον νοεμβριο με γκεστ σταρ τον νικο αλεξιου (βαρβαροτητες.. η χρυσα τρελο μιλφακι στα ντουζενια της, ο βλαδιμηρος ροκαμπιλας και ρεμαλι τελειωμενο και η ελενη καστανη με ενα μονιμο χαμογελο).
τα υπολοιπα που σχετιζονται με την σημερινη ημερα εμενα τουλαχιστον δεν με αφορουν (πλεον). ας μεινουμε σε αυτο το ιστορικο γεγονος και μονο, τα υπολοιπα δεν εχουν καμια σημασια
οχι.. ενα σχολιο θα το κανω τελικα, θα το κανω γιατι η φαση με τα αριστερητζηδικα μού προκαλει αναγουλα πλεον.. ειναι κατι παραπανω απο ξεκαθαρο οτι επιφανεις ''προσωπικοτητες'' της γενιας του πολυτεχνειου δεν εχουν καταλαβει ακομα τι εχει συμβει και τι εχει προκαλεσει η φαρα τους ολα αυτα τα χρονια, εχουν απιστευτο θρασος τα τυπακια.
σε επετειακη εκδηλωση για τα 50χρονα που διοργανωσε αυτες τις μερες ο ιστορικος εκφωνητης (η αλλη η εκφωνητρια, η κορη του φριξου, ειναι ακομα στις βρυξελλες αργομισθη κομισαρια; τι απεγινε;), ποιος ηταν επισημος ομιλητης; ποιος λετε; ο πρωην υπερ-υπουργος υπεχωδε, το μεγαλο αφεντικο της πασοκαρας, ο σκιωδης γραμμητζης και οργανωτικος εγκεφαλος του ''Κινηματος''.. και οταν ρωτηθηκε σε προσφατη συνεντευξη του σχετικα, ο εκφωνητης αναρωτιθηκε ''τι πειραζει; πού ειναι το προβλημα;''. ο τζουμακας σημερα εδινε συνεντευξεις στα ραδιοφωνα για το διαχρονικο μηνυμα και την ''επικαιροτητα'' του πολυτεχνειου..
εχουμε να κανουμε με πορωμενα ανθρωπακια, δεν μπορουν να καταλαβουν τι αφησε πισω της η φασουλα τους, δεν μπορουν να καταλαβουν ποσο γελοιοι μοιαζουν, δεν γινεται να καταλαβουν τιποτα, ειναι πορωμενοι και εχουν θρασος. το σαπιο καθεστως της γ ελληνικης δημοκρατιας που προδωσε και χρεοκοπησε την χωρα τούς εκανε μαγκες, δεν εχουν κανεναν λογο να προχωρησουν σε καποια στοιχειωδη αυτοκριτικη για το παραμικρο
και η αριστερα με την σειρα της καταντησε γκροτεσκα, χαμενη μεσα στην μονιμη υστερια της και τις νευρωσεις της, μια κακογερασμενη, βαριεστημενη και κορεσμενη μεσοαστη των βπ, εντελως αποκομενη απο την πραγματικοτητα. η αριστεριλα ζεχνει, χρεοκοπησε, ξοφλησε, τελειωσε.. η ολη φαση που θα ξαναπαιχτει σημερα με τις λιτανειες στους δρομους θυμιζει παρωδια, μυριζει πτωμαινη.
αρκετα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μπροστά σε εξήντα χιλιάδες κόσμο. Βάζουν οι Ρώσοι καθαρότατο γκολ ισοφάρισης στο 93' και ακυρώνεται σαν οφσάιντ (τελικά πέρασαν έτσι κι αλλιώς και αυτοί στο Μουντιάλ μαζί με εμάς), οι φάσεις όλες είναι σε αυτό το βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=PZFDMTdxjVY
στο 13:54 φαίνεται ο αείμνηστος Πάβελ Σαντίριν (προπονητής Ρώσων και ο τελευταίος πρωταθλητής ΕΣΣΔ το 1991 με ΤΣΣΚΑ Μόσχας) κάτι να λέει, προφανώς ακατάληπτο. Μας βρήκαν την επόμενη χρονιά στα προκριματικά του Euro '96 (εμείς με πιο ανανεωμένη ομάδα, έπαιζε και ο Ζαγοράκης πλέον και ο Ντέμης) στο Καυτατζόγλειο και μας κέρδισαν 0-3:
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=zDucdptS9Wg
Στο Καυτατζόγλειο είχε γίνει και το άλλο φιλικό με αυτούς, όταν ακόμα τους λέγανε Σοβιετικούς, που είχε χαθεί η μπάλα. Οι αθεόφοβοι σε τέσσερα γκολ δεν σήκωσαν ούτε για μισή στιγμή τη μπάλα από το χορτάρι. Μαγεία να τους βλέπεις από κοντά. Το ότι θα έπεφτε η ΕΣΣΔ δεν περνούσε τότε ως ανέκδοτο από το μυαλό κανενός. Σχεδόν οι μισοί από αυτούς ήρθαν μετά από δύο χρόνια στον Ολυμπιακό:
https://www.youtube.com/watch?v=OrL8z29fgA4
Συμπληρώνονται 165 χρόνια από το θάνατο του Ρόμπερτ Όουεν, ουτοπικού σοσιαλιστή, Άγγλου εργοστασιάρχη που έφτιαξε την πρώτη εργατική κοοπερατίβα στο New Lanark.
Κάποια από τα γραπτά του (A New View of Society):
https://ia903102.us.archive.org/16/items/owennewviewsocietyandotherwritings/Owen%20New%20View%20Society%20and%20Other%20Writings.pdf
Manifesto of Robert Owen:
https://ia801909.us.archive.org/22/items/ldpd_6416006_000/ldpd_6416006_000.pdf
Τη σχέση Ρομαντισμού (απογοήτευσης με την αστική ορθολογικότητα του post-1789 κατεστημένου) και Ουτοπικού Σοσιαλισμού υπογραμμίζει ο Ένγκελς όπως τον παραθέτει ο μεγάλος Γερμανιστής της Λειψίας Claus Traeger το 1975 (Unsprung und Stellung der Romantik, μτφρ. δική μου):
"Είδαμε πώς οι Γάλλοι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα, οι πρωτοπόροι της επανάστασης, έκαναν έκκληση στη λογική, ως μοναδικό κριτή όλων όσων υπήρχαν. Ένα λογικό κράτος, μια λογική κοινωνία πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ό,τι αντίκειται στον αιώνιο Λόγο να αφαιρεθεί χωρίς έλεος. Είδαμε επίσης ότι αυτός ο αιώνιος Λόγος δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από την εξιδανικευμένη κατανόηση του μεσαίου αστού που ακριβώς τότε εξελισσόταν σε αστό. Όταν η Γαλλική Επανάσταση συνειδητοποίησε αυτή την ορθολογική κοινωνία και αυτή την ορθολογική κατάσταση, οι νέοι θεσμοί, όσο λογικοί κι αν ήταν, δεν αποδείχθηκαν απολύτως λογικοί σε σύγκριση με τις προηγούμενες συνθήκες ... Το μόνο που έλειπε ήταν οι άνθρωποι που θα δηλώσουν αυτή την απογοήτευση και ήρθαν στο γύρισμα του αιώνα. Το 1802 εμφανίστηκαν οι επιστολές του Σαιν-Σιμόν στη Γενεύη. Το πρώτο έργο του Φουριέ εμφανίστηκε το 1808, αν και η βάση της θεωρίας του χρονολογείται από το 1799. την 1η Ιανουαρίου 1800, ο Ρόμπερτ Όουεν ανέλαβε τη διεύθυνση του New Lanark."
Δυστυχώς βλέπω και το όνομα του Όουεν στα καμμένα από τους χιτλερικούς βιβλία, αλλά δεν με εκπλήσσει. Ως εξουσία, ήταν αντισοσιαλιστές, όχι ουτοπικοί σοσιαλιστές. Επίσης βλέπω στα καμμένα και το "Deutsche Literaturgeschichte von Lessing bis Heine" του Franz Mehring, και γίνομαι ένα κλικ πιο χαρούμενος που το έχω μεταφράσει στα ελληνικά.
Φίλε έχεις χίλια δίκαια, αλλά όπως και να το κάνουμε όταν βγαίνει τζουμάκαρος στον ΣΚΑΙ και πρώτη κούβεντα που λέει είναι "τη wall street τη κουμαντάραν οι μασόνοι ενώ τώρα αφεντικά γίναν οι εβραίοι.." τότε νίωθεις να σε κατακλύει μια απόλαυση που σε ταξιδεύει στη νιότη σου. Σα να βλέπεις βιντεάκι στο γιουτουμπ για "τη Θεσσαλονίκη των 80ς" ή να ακούς ενα δίσκο που είχες ακούσει τελευταία οταν είσουν 19.
Οπως και να το κάνουμε, αξία ανεκτίμητη...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΔΑΡΒΙΝΙΣΤΕΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΤΙΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΣ ΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΟΠΩΣ Ο ΤΑΙΝ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.......ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΜΕΣΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΠΡΟΕΚΥΨΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΝΤΕΤΕΡΜΙΝΙΣΜΟ(ΣΥΝΔΕΣΗ ΦΥΛΗΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ -ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ)........ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΕΟΦΟΣΝ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΝΕΩΤΕΡΙΚΕΣ ΝΗΣΙΔΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.......ΓΙ'ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟΘΕΩΝΑΝ ΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΕΡΡΙΠΤΑΝ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΦΟΥ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΑΝΩΤΕΡΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΩΣ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΔΙΑΙΔΙΚΑΣΙΑΣ.......
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ο Ταιν όμως δεν είναι εύκολο να ενταχθεί στους ρομαντικούς. Μιλάμε για αντιδιαφωτιστικό Ρομαντισμό και όχι για (σκέτο) αντιδιαφωτισμό.
Η θεωρία της φυλετικής ανθρωπολογίας επίσης , όπως αναπτύχθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ου, είχε αρκετό ρομαντικό ανορθολογισμο στο υπόβαθρο. Δεν ήταν καθαρός επιστημονισμός. Εφόσον από την ανθρωπολογική ανάλυση κατέληγε σε αναζητήσεις προϊστορικής πρωτοπατριδας των Αρίων δεν μπορούμε να μιλάμε για νεωτερικό ορθολογιστικό επιστημονισμό. Δεν ήταν δηλαδή μόνο ο εθνικοσοσιαλισμός ένας εκμοντερνισμενος Ρομαντισμός. Ήταν και κάποια από τα τα διανοητικά ρεύματα που απορρόφησε, εξίσου.
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Εκλεκτοί συνδαιτυμόνες χαίρετε.
Διάβασα με ενδιαφέρον το εξαιρετικό άρθρο για τον Μπερκ όπως και τα συναφή σχόλια, τα οποία συλλήβδην επιβεβαιώνουν για μια εισέτι φορά την υψηλή πνευματική ποιότητα της Ιστοσελίδας και του Ομίλου των προσώπων που την απαρτίζουν. Εν τούτοις, καταθέτω δια του παρόντος τον προβληματισμό που με κατατρύχει, παρακολουθώντας την αρθρογραφία και την σχολιογραφία της Ιστοσελίδας εν γένει. Ευθύς εξ αρχής διευκρινίζω, ότι δεν αρνούμαι την ιστορική οπισθοβασία, ιδιαιτέρως δε όταν αυτή αναφέρεται στην πνευματική επισκόπηση των πολιτισμικών ρευμάτων που συγκροτούν και συστήνουν την ούτω πως καλούμενη Νεωτερικότητα της Ευρώπης. Αλλά σε κάθε απόπειρα αναλυτικής ερμηνευτικής των ιστορικών πεπραγμένων του Κ΄ αιώνα σε συνάρτηση με το παρελθόν από το οποίο αυτός πηγάζει, ανακύπτει ένα κατά την κρίση μου θεμελιώδες, χαίνον ερώτημα, την απάντηση επί του οποίου η ομήγυρις, επιτραπείτω μοι, συστηματικά και επιμόνως αποφεύγει. Όμως, δίχως αυτή την απάντηση καμιά οπισθοβασία δεν πληροί τις προϋποθέσεις της ιστορικής εγκυρότητας. Θέτω ευθέως το ερώτημα, δίχως περιστροφές και πέραν ιδεολογικών φληναφημάτων. “Ο Χίτλερ εξαπέλυσε ένα Δίκαιο Πόλεμο υπέρ της Ευρώπης και εναντίον δύο Ιμπεριαλισμών, του Ατλαντικού και του Σοβιετικού, που απειλούσαν την Γη των Πατέρων μας με γεωπολιτικό στραγγαλισμό και πολιτιστικό αφανισμό;” Η απάντηση στο χαίνον αυτό ερώτημα έχει σμιττιανό χαρακτήρα δηλονότι δεν επιδέχεται αστερίσκους. Ως γνωστόν, ο Σμιττ περιέπαιξε και περιέπλεξε εγκύρως την Δημοκρατία ορίζοντας την ως το πολίτευμα εκείνο, το οποίο στο ερώτημα “Ιησούν ή Βαραββάν” απαντά με αίτημα αναβολής ή σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Ομολόγως, ο θρυλικός Σαιν Ζυστ όταν οι αυτοκρατορικοί οίκοι της Ευρώπης επιτέθηκαν εναντίον της Εθνικής Γαλλίας, έθεσε το δίλημμα: “Όποιος στηρίζει την Επανάσταση στο σύνολο της είναι Πατριώτης. Όποιος την πολεμά στις λεπτομέρειες της είναι Προδότης”. Κατά τον ίδιο τρόπο, σήμερα που οι καιροί ου μενετοί, το ανωτέρω χαίνον ερώτημα απαιτεί καθαρή απάντηση. Όποιος απαντά απεριφράστως “Ναι!” είναι στην όχθη μας. Κάθε άλλος, είναι απέναντι. Και δεν απαιτείται εκείνος που απαντά “Ναι!” να είναι χιτλερικός ή ναζιστής, όπως εγώ. Θυμίζω τρεις από τους μύριους Μεγάλους: Ούτε ο Χάιζενμπεργκ ούτε ο Φούρτβαινγκλερ ούτε καν ο Γιούνκερ υπήρξαν χιτλερικοί ή ναζιστές. Συμμερίστηκαν όμως την τύχη της Ευρώπης του Ναζισμού μέχρι το τέλος, διότι ενορακροάστηκαν το συμπαντικό διακύβευμα. Σας καλώ λοιπόν, να λάβετε θέση.
Κυριακή, 19 Νοεμβρίου, 2023
Χαίρε Ίωνα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο ίδιος ο Χίτλερ και η ηγεσία του NSDAP δεν απάντησαν σε αυτό το ερώτημα με τον αυστηρό δυϊσμό που προϋποθέτει η δική σου τοποθέτηση. Για παράδειγμα, στην αρχή του πολέμου, όταν ήταν σε ισχύ το σύμφωνο Μολότοφ -Ρίμπεντροπ, σε ένα τέτοιο ερώτημα η ηγεσία του Τρίτου Ράιχ δεν θα μπορούσε να απαντήσει με ένα ναι ή με ένα όχι αν ο Στάλιν και οι Σοβιετικοί ήταν στην σωστή ή στην λάθος πλευρά. Το πιο πιθανό είναι να πιθανολογούσαν ότι αν και οι Σοβιετικοί είχαν ξεκινήσει λάθος στην ιστορική τους διαδρομή είχαν κάνει στροφή προς την δική μας όχθη. Όμως κατά την διάρκεια του πολέμου η απάντηση που θα έδιναν οι ίδιοι άνθρωποι θα ήταν διαφορετική και οι Σοβιετικοί ξέρουμε ότι παρουσιάστηκαν ως καταλήξαντες τελικά στην αντίπερα όχθη. Βλέπουμε δηλαδή ότι τα ίδια τα πρόσωπα στα οποία επικεντρώνεται το επιχείρημα που παραθέτεις δεν ήταν καθόλου σταθερά ούτε απόλυτα στην ιστορική απάντηση που έδωσαν στο ερώτημά σου.
Για να μην υπεκφύγουμε όμως θα απαντήσουμε εκφράζοντας την δική μας δυνητική στάση στην υπόθεση ότι μπορεί να γυρνούσαμε πίσω στο χρόνο και να ζούσαμε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.
Μέχρι την 28η Οκτωβρίου του 1940 θα ήμασταν με τον άξονα αλλά συγκρατημένα. Επειδή δεν θα εμπιστευόμασταν την γερμανική και την ιταλική ηγεσία, αλλά θα βλέπαμε θετικά την επικράτηση των πολιτικών τους συστημάτων ως προερχόμενων από τον Ρομαντισμό και ασφαλώς ανώτερων από τον καπιταλισμό και το σοβιετικό σύστημα, θα υποστηρίζαμε τις προσπάθειές τους συγκρατημένα.
Σε γενικές γραμμές θα τους υποστηρίζαμε όπως υποστηρίζουμε την Ρωσία σήμερα. Δεν μας εκφράζει ο Πούτιν και αναγνωρίζουμε μεγάλες παθογένειες στο κράτος του αλλά θεωρούμε ότι α) σε μερικά πεδία ο συντηρητισμός του είναι καλύτερος από τον δυτικό φιλελευθερισμό και β) αποτελεί μια εναλλακτική για την γεωπολιτική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά των δυτικών ιμπεριαλιστών. Κατά τον ίδιο τρόπο -και πολύ περισσότερο για τα εθνικιστικά πολιτεύματα του μεσοπολέμου- μολονότι δεν θα θέλαμε τον Χίτλερ αλλά τον Στρασερ (όπως θα θέλαμε τον Μουσολίνι με τον Μπομπάτσι του Σάλο και όχι τον Ντούτσε του '22) και θα σημειώναμε τις αποκλίσεις του σε σχέση με το αυθεντικά ρομαντικό στρασερικο σχήμα, θα αναγνωρίσαμε το προβάδισμα του συστήματος -έστω και με τους χιτλερικούς νικητές- σε σχέση με τον καπιταλισμό και θα βλέπαμε την Γερμανία ως μια εναλλακτική για την γεωπολιτική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Ωστόσο από την 28 η Οκτωβρίου και μετά το δεύτερο επιχείρημα θα χανόταν. Μπορεί ο Χίτλερ να σεβάστηκε τα ελληνικά κρατικά σύνορα αλλά, όπως και να το κάνουμε, κατέλαβε το κράτος. Δεν προσπάθησε να βοηθήσει επαναστατικά κινήματα να εγκαθιδρύσουν εθνικοσοσιαλισμό ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αρκέστηκε σε συνεννόηση με δεξιούς καραβαναδες (Ρουμανία, Ουγγαρία, Ισπανία κλπ). Επίσης κατά την διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα συνεργάστηκε με κοινούς πράκτορες όπως ο Λάτσης, ο Λαμπράκης κλπ. Διαχείριση του κράτους με Ράλληδες και σια έκανε. Δεν εφάρμοσε εθνικοσοσιαλισμό. Συνεπώς ανοίγει και μια συζήτηση για το τι τελικά θα εφάρμοζε αν νικούσε. Θα εφάρμοζε έναν, έστω χιτλερικό, εθνικοσοσιαλισμό ή θα είχε εγκαθιδρύσει μια ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία στην οποία τα υπόλοιπα έθνη θα γίνονταν δορυφόροι μιας βιομηχανικής , νεωτερικής και υπό αμφισβήτηση ρομαντικής Γερμανίας; Συνεπώς στα μισά του πολέμου μπορεί να γινόταν πολύ μεγαλύτερη η επιφύλαξή μας και μάλλον θα περνούσαμε σε στάση ουδετερότητάς, όπως έκαναν ο Λάβκραφτ και οι περισσότεροι εθνικιστές ρομαντικοί διανοητές.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στο τέλος του πολέμου, όταν διαπιστώναμε ότι ο στόχος των Σοβιετικών και των ΗΠΑ ήταν η εξαφάνιση του εθνικοσοσιαλισμού και του Ρομαντισμού συνολικά πέρα από την ήττα του Χίτλερ, ασφαλώς θα υποστηρίζαμε την Γερμανία και την Ιταλία του Σαλο. Εκεί μπορεί να γινόμασταν και εθελοντές. Γιατί έπρεπε να επιζήσουν τα κινήματα του μεσοπολεμικού εθνικισμού, εφόσον η ιμπεριαλιστική παρέκκλιση θα είχε αποφευχθεί. Με το Σάλο θα ήμασταν απόλυτα θετικοί. Στην γερμανική περίπτωση θα εξακολουθούσαμε να θέλουμε έναν Στρασσερ. Μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ ακόμη και στην υποχώρηση δεν επέτρεψε τον σοσιαλισμό του Σαλο να εφαρμοστεί. Ο Χίτλερ και το επιτελείο του αναγνώρισαν πολύ αργά το λάθος της νύχτας των μεγάλων μαχαιριών. Πάντως σαφώς δεν θα θέλαμε να καταρρεύσει και θα προτιμούσαμε να είχε σταματήσει τους δυτικούς στο Στρασβούργο. Αν τα είχε καταφέρει οι Σοβιετικοί δεν θα μπορούσαν να μπουν στην Γερμανία και θα είχε σώσει τα σύνορά του κράτους του.
Κοντολογις ασφαλώς ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν στην δική μας όχθη. Αλλά αυτό τελείωσε το 1945 και ενταφιάστηκε το 1992. Σήμερα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο ο εθνικοσοσιαλισμός στην δική μας όχθη. Είναι ο,τι έχει απομείνει ζωντανό από τα παιδιά του πολιτικού Ρομαντισμού και των προεκτάσεών του. Συντηρητικός εθνικισμός, νεοφασισμος, εθνικομπολσεβικισμος, ακόμη και εθνοαπελευθερωτικα κινήματα χωρών της λατινικής Αμερικής, της Ασίας ή άλλως γωνιών του πλανήτη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."όταν διαπιστώναμε ότι ο στόχος των Σοβιετικών και των ΗΠΑ ήταν η εξαφάνιση του εθνικοσοσιαλισμού και του Ρομαντισμού συνολικά πέρα από την ήττα του Χίτλερ"
Δεν νομίζω ότι οι Δυτικοί ή οι Ανατολικοί Σύμμαχοι είχαν κάποιο πρόγραμμα για "την εξαφάνιση του Ρομαντισμού συνολικά". Mε την έννοια ότι, σε πολύ γενικό πλαίσιο, ο Ρομαντισμός είναι πρωτίστως "η εσωτερική ζωή της καρδιάς, το συναίσθημα" (Βησσαρίων Μπελίνσκι) και αυτό από τον άνθρωπο δεν ξεριζώνεται. Σε πιο συγκεκριμένο πλαίσιο, στοιχεία Ρομαντισμού ("ήρωας λαός") βρίσκουμε σε αντάρτικα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου, που τα στήριξαν είτε οι Δυτικοί είτε οι Ανατολικοί (για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα) αλλά δεν νομίζω να υπήρχε ποτέ κάποιο σατανικό σχέδιο "ήττας του Ρομαντισμού" σε κανέναν από τους αντιμαχόμενους του Β' ππ.
Άλλωστε, και ο Χίτλερ όταν έμπαινε στην ΕΣΣΔ, καταργούσε τις προαιώνιες ρωσικές αγροτικές κομμούνες (obshchiny) και τις έδινε σε δωσίλογους γαιοκτήμονες. Οπότε κι αυτός μπορεί να κατηγορηθεί, με αυτό το σκεπτικό, ότι είχε πρόγραμμα κατάργησης του ρωσικού Ρομαντισμού, και του ρωσικού έθνους εν συνόλω, κάτι που ουδέποτε επεδίωξαν για το γερμανικό έθνος οι Σύμμαχοι.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Του πολιτικού Ρομαντισμού με τις αισθητικές και ηθικές του προϋποθέσεις εννοούμε. Για την ακρίβεια του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού. Δεν εννοούμε το συναίσθημα.
Αναφερόμαστε σε συγκεκριμένη πτυχή του Ρομαντισμού ως κινήματος και ως δυνητικού ιστορικού μετασχηματισμού. Αυτό ασφαλώς και χτυπήθηκε συνειδητά. Για παράδειγμα δεν ήταν επιτρεπτά τα εθνικιστικά πολιτικά κινήματα στις σοβιετικές χώρες (με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες εκφράσεις εθνικομπολσεβικισμου που και αυτές ήταν κατευθυνόμενες, καθώς και με εξαίρεση την περίοδο του Γκορμπατσόφ), όπως δεν ήταν στην ουσία επιτρεπτά και στην καπιταλιστική δύση (βρισκόταν πάντα η φόρμουλα να τεθούν εκτός νόμου ή να υπονομευτουν εκ των έσω από πράκτορες, πέρα; από τον επικοινωνιακό πόλεμο των ΜΜΕ).
Ακόμη και στην λογοτεχνία. Κύριο ρεύμα στην Σοβιετική Ένωση ήταν ο κοινωνικός ρεαλισμός. Η φανταστική λογοτεχνία είχε μόνο κάποιες εκφράσεις επιστημονικής φαντασίας και κυρίως στην περίοδο του Λένιν. Επική φανταστική λογοτεχνία, τρόμος κλπ δεν αναπτύχθηκε. Στην Δύση από την άλλη ακολουθήθηκε η τακτική του εκφυλισμού και της υπονόμευσης. Θεωρήθηκε παραλογοτεχνία η φανταστική λογοτεχνία. Μέχρι που ενσωματώθηκε στην pop culture και τελείωσε οριστικά ως λογοτεχνικό είδος.
Στην μια περίπτωση είχαμε είτε απαγορεύσεις είτε απαξίωση. Στην άλλη περίπτωση είχαμε είτε απαξίωση είτε οργανωμένο εκφυλισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η "φυλή" στον Taine είναι συνάρτηση του millieu (περιβάλλοντος), μάλλον ως ιστορικο-γεωγραφικός ντετερμινιστής θεωρείται, όχι βιολογικός με την έννοια των "προαιώνιων φυλετικών χαρακτηριστικών" στα οποία πίστευαν οι ναζί. Ο Taine ως μαθητής των ιστορικών της Παλινόρθωσης (Mignet, Thierry, Guizot) και της κυρίαρχης τότε επιστημονικής σκέψης των Michelet και Λαμάρκ, έδινε βάρος στην ιστορικότητα, όχι την ουσιοκρατία (ο Ίων θα τον έλεγε υποτιμητικά περιβαλλοντιστή). Καλά, κοινωνικό δαρβινιστή δεν γίνεται να τον πούμε γιατί θα κάνουμε αναχρονισμό. Ο Taine έγραψε το 1860, κοινωνικός δαρβινισμός δεν υπάρχει πριν το 1870.
Αν μιλάμε για αγώνα κατά του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού ρομαντισμού συγκεκριμένα, ναι, τέτοιος αγώνας υπήρχε και στην Ανατολή και στη Δύση. Στο ότι η λογοτεχνία ήταν παντού αντιρομαντική θα διαφωνήσω. Σε κανένα άλλο λογοτεχνικό είδος του 20ού αιώνα δεν ήταν τόσο διάχυτο το στοιχείο του ηρωικού ρομαντισμού (στην παράδοση των Χέρντερ, Σίλερ και Γουόλτερ Σκοτ, με "κάθε ήρωα να είναι αποτύπωμα μιας ιστορικής εποχής, αντιπρόσωπος των ιδεών μιας συγκεκριμένης ιστορικής ομάδας" όπως λέει ο Ένγκελς για τον "Wallenstein" του Σίλερ) και του λαϊκού ηρωισμού όσο στον ανατολικό κοινωνικό ρεαλισμό. Η φανταστική λογοτεχνία μπορεί να είναι υποσύνολο του λογοτεχνικού ρομαντισμού, δεν είναι όμως μόνο η φανταστική λογοτεχνία ρομαντισμός. Ρεαλισμός επίσης δεν σημαίνει πιστή δημοσιογραφική αναπαράσταση, τύπου ρεπορτάζ. Ρεαλισμός είναι η αναπαράσταση (μέσω οποιουδήποτε λογοτεχνικού τρόπου, συμπεριλαμβανομένων της αλληγορίας και του φανταστικού συμβολισμού) φαινομένων ή συμπεριφορικών τύπων που ανταποκρίνονται σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Με αυτή την έννοια είναι ρεαλιστικός και ο "Γάτος Μουρ" και ο "Μικρός Τσάχες" του Χόφμαν, που απεικονίζουν φαντάσματα, φρικιά, στοιχειά και γάτες που γράφουν με ανθρώπινη γραφή! Και γιατί είναι ρεαλιστικά; Γιατί μέσω του φανταστικού σατιρίζουν αληθινά φαινόμενα του γερμανικού φιλισταϊσμού εκείνης της εποχής. Πολύς τέτοιος ρεαλισμός υπάρχει και στον Τόλκιν, τον Βάγκνερ, τον Κλάιστ, τον Ουγκώ.
Αλλά και πολύς ρομαντισμός υπάρχει, ας πούμε, στα γραπτά του νεαρού Γκόρκι με τους αυταπαρνούμενους αλήτες και επαναστάτες του, αλλά και σε ένα τόσο ηρωικό ποίημα του Μαγιακόφσκι όπως το "Λένιν", βρίσκουμε έναν ρομαντισμό σχεδόν μεσσιανικό, πρωτοχριστιανικό, όπου, αναφερόμενος στους κομσομόλους που υπέμεναν τα βασανιστήρια των εχθρών στον ρωσικό εμφύλιο, δίνει τους παρακάτω στίχους:
Polish commanders
Branded our backs with
Five-pointed stars.
Mamontov's bands
Buried us alive
Up to our necks.
The Japanese
Burned us in fireplaces
Or railroad engines
And poured lead and tin
Into our mouths.
They all roared:
"Repent!"
But from our burning throats
Only three words came:
"Long
Live
Communism!"
Αν ο Ludwig Tieck είχε γράψει τον "βίο και μαρτυρικό θάνατο της Αγίας Γενοβέφας", ρομαντικοποιώντας το μαρτύριό της στα χέρια του Αττίλα, αυτό που δίνει ο Μαγιακόφσκι δεν είναι κάτι άλλο από τον εξίσου ρομαντικοποιημένο "βίο και μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Κομσομόλου" (βάζει μάλιστα τους ίδιους τους νεκρούς ήρωες να διηγούνται τα μαρτύριά τους, για να τονίσει την "αθανασία" τους). Για να μην πάμε στο περίφημο ποίημα "Οι Δώδεκα" του Αλεξάντερ Μπλοκ, που απεικονίζει τον Χριστό να ηγείται των Μπολσεβίκων (και ο Μπλοκ δεν έγινε ποτέ κομμουνιστής, μάλλον εκπρόσωπος ενός "αριστοκρατικού φιλο-αγροτικού λαϊκισμού" πρέπει να θεωρείται).
H Επιθεώρηση Τέχνης, μέσα στα 50s, είχε μεταφράσει το σύντομο δοκίμιο του Suchkov για τη διαλεκτική σύνδεση λογοτεχνικού ρομαντισμού και ρεαλισμού, αν το βρω θα το στείλω, έστω με τις περισπωμένες και τις δασείες αν δεν μπορέσω να το ψηφιοποιήσω.
Υπάρχει μήπως κάποια μελέτη για το ποια ήταν η εξέλιξη της φανταστικής λογοτεχνίας στο Γ' Ράιχ; Γνωρίζω για τον "ηρωικό ρεαλισμό" του Ρόζενμπεργκ και τον "ατσάλινο" (βιομηχανικό) ρομαντισμό του Γιούνγκερ που αντέγραψε ο Γκέμπελς, αλλά κυρίως έχω στο μυαλό μου την τέχνη του Γ' Ράιχ ως νεοκλασική μνημειακή (Μπρέκερ, Ρίφενσταλ, σκηνικά Νυρεμβέργης), κάποιες φορές εντελώς κομματική (ταινία "Ο Εβραίος Suss" κλπ), ενώ το φανταστικό ήταν στην αφάνεια εκτός αν ήταν φανερά καθεστωτικό (σε κάποιες περιπτώσεις τόσο φανερά που δεν μπορούμε πλέον εκεί να μιλάμε καν για φανταστικό αλλά για καρικατούρα τέτοιου). Ξέρετε μήπως παραπομπές σε βιβλιογραφία πάνω σε αυτό;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εξαιρετική και ιδιαίτερα θαρραλέα η τοποθέτηση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ μετά το καίριο ερώτημα του Ίωνος Φιλίππου.
Μιας και ο Ίων Φιλίππου είναι παρών: δράττομαι της ευκαιρίας να ξαναδιατυπώσω ένα ερώτημα που είχα αφήσει πριν από μήνες εδώ, επειδή δεν ήξερα πώς αλλιώς να έρθω σε επικοινωνία. Στον Πολιτικό Οδοδείκτη αναφέρετε τον μεγάλο Έλληνα εσωτεριστή Πέτρο Γράβιγγερ ως "παλαίμαχο συναγωνιστή" δίπλα στην Σίτσα Καραϊσκάκη και Έλληνες εθελοντές του Ανατολικού Μετώπου. Πέρασαν μήνες αλλά είμαι ακόμα το ίδιο έκπληκτος όσο όταν το πρωτοδιάβαζα. Όσο κι αν έψαξα, διαδικτυακά, δεν βρήκα τίποτα. Θα μπορούσατε κάποια στιγμή να μας πείτε κάποια πράγματα περισσότερα για αυτήν την άγνωστη πλευρά του Γράβιγγερ; Έζησε στο δημόσιο βίο του ως εθνικοσοσιαλιστής; Προπολεμικά; Κατά την κατοχή; Λόγω και της Γερμανίδας γυναίκας του αναρωτιέμαι αν είχε διασυνδέσεις με το Ράιχ. Ή μιλάμε τελικά για ιδιωτικού τύπου εθνικοσοσιαλισμό; Υπάρχει κάποιο σχετικό γραπτό του, επιστολή, άρθρο ή μαρτυρίες ανθρώπων του περιβάλλοντός του; Τον είχατε γνωρίσει προσωπικά εσείς και σας το εκμυστηρεύθηκε; Αφού πέθανε το 1988, ίσως διάβαζε/στήριζε κιόλας τη Χρυσή Αυγή της πρώτης περιόδου; Καταλαβαίνω ότι είναι παράξενο που ρωτάω ως ανώνυμος έναν επώνυμο τόσο επιτακτικά. Αλλά είναι πραγματικά φοβερή πληροφορία και δεν ξέρω σε ποιον άλλον να απευθυνθώ, επίσης δεν ξέρω πού αλλού να σας βρω για να σας ρωτήσω. Να επισημάνω ότι δεν ρωτάω με πνεύμα αμφισβήτησης της αναφοράς σας. Από διαίσθηση και μόνο, άστραψε από την αρχή μέσα μου ως κάτι το απολύτως αληθινό και η εθνικοσοσιαλιστικότητα ήρθε και έκατσε ως αρμονικό επιστέγασμα στην όλη προσωπικότητα του Γράβιγγερ. Δεν ζητάω να μας πείσετε αλλα να μας διαφωτίσετε επί αυτού. Και πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος, όσο και αν είναι ειδικού ενδιαφέροντος το θέμα.
Προς τον ανώνυμο που ρωτά για την φανταστική λογοτεχνία της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας:
Ήταν ισχυρό ρεύμα. Υπήρχαν καλοί λογοτέχνες (εθνικιστές καθώς και άλλων ιδεολογικών προτιμήσεων) και σημαντικά περιοδικά, τόσο επί Δημοκρατίας της Βαϊμάρης όσο και επί Τρίτου Ράιχ. Θα γράψουμε κάποια στιγμή κάτι σχετικό. Προς το παρόν δες ένα δείγμα https://flefaloarticles.blogspot.com/2021/02/blog-post.html
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Απεριφράστως και μετά λόγου γνώσεως επιβεβαιώνω, ότι ο Πέτρος Γράβιγγερ ήταν εθνικοσοσιαλιστής και μάλιστα ο εκφραστής του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα σε στενή επαφή με την Ahnenerbe. Ο Γράβιγγερ καίτοι αφανής, ήταν ο σημαντικότερος Έλληνας εκπρόσωπος της εθνικοσοσιαλιστικής Μύησης, μακράν σπουδαιότερος τόσο από την Σίτσα Καραϊσκάκη όσο και από την Σαβίτρι Ντέβι. Ήταν ο Έλληνας Έβολα. Είχε ένα εσωτερικό κύκλο μαθητών μέχρι το 1986 και μαθητής του υπήρξε ο πάντοτε εν ζωή ευρισκόμενος δικός μου διδάσκαλος, ο οποίος -κάτι που αποκαλύπτω για πρώτη φορά εδώ- υπήρξε με την εντολή και ευλογία του Γράβιγγερ ο Αρχιερέας του τελετουργικού της ίδρυσης της Χρυσής Αυγής στις 9.2.1986, ημερομηνία που ο Γράβιγγερ αστροσοφικά επέλεξε. Τόσο ο διδάσκαλος μου ως πνευματικός επί κεφαλής τελετάρχης όσο και εγώ, ανήκουμε στην Ιδρυτική Ομάδα των 7 της Χρυσής Αυγής, πολιτικός και μόνον αρχηγός της οποίας και όχι πνευματικός ηγέτης, ήταν και παρέμεινε ο Μιχαλολιάκος. Δια μέσου του Γράβιγγερ, η Χρυσή Αυγή ήλκε την καταγωγή της από τον Βάγκνερ, τον Νίτσε και τον Χιούστον Στούαρτ Τσάμπερλαιν με αδιάσπαστο πνευματικό νήμα διαδοχής. Τα όσα αναγράφω στο βιβλίο "Χρυσή Αυγή, Πολιτικός Οδοδείκτης" δεν είναι φαντασιώσεις, αλλά αυτά που ο Γράβιγγερ διά μέσου του διδασκάλου μου μετεβίβασε. Η Χρυσή Αυγή Κύριοι κατά την ίδρυση της, ήταν κάτι πολύ σπουδαιότερο από ό,τι πιστεύεται κοινά. Γι' αυτό και η κατάντια της προξενεί την μεγαλύτερη θλίψη. Ασφαλώς, οι φαινόμενοι κληρονόμοι του Γράβιγγερ, όπως ο Ραδάμανθυς, αλλά απολύτως και αιδημόνως σιωπούν, συνδέοντας τον με τον Τεκτονισμό. Εν τούτοις, αν συνομιλήσετε μαζί τους θα διαπιστώσετε ότι προτιμούν να αναφέρονται στον αυθεντικό Τέκτονα Σπυρίδωνα Νάγο, παρά στον "απαγορευμένο" Γράβιγγερ. Συμπέρασμα. Η μεταίσθηση του Ανώνυμου Σχολιαστή είναι αυθεντική. Ναι, ο Γράβιγγερ υπήρξε ο Πνευματικός Πατήρ της Χρυσής Αυγής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντάξει ρε Σταμάτη, είχε πολύ μικρό χρονικό ορίζοντα ο Χίτλερ για να συνάψει συμμαχίες με σωστά ε/σ επαναστατικά πρόσωπα στις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν στις φλόγες του Β΄ΠΠ, ας μην το ξεχνάμε. Δεν μπορούμε να είμαστε τόσο αυστηροί, όταν έπρεπε να πλαισιώσει στοιχειωδώς μια ομάδα αξιωματούχων συμμάχων απ΄ όλη την Ευρώπη για να μπορέσει να βοηθηθεί στο επιχειρησιακό τμήμα του πολέμου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Γράβιγγερ ήταν μασόνος;
Επίσης,ποιος ήταν ο πνευματικός σας διδάσκαλος στην ΧΑ;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Βγήκε το libertarian φιλοαμερικανικό και φιλοσιωνιστικο σκουπίδι στην Αργεντινή που ζητάει ελευθερία στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων ακόμη και μικρών παιδιών και οι συντηρητικές και εθνικοκαπιταλιστικες περσόνες βαρανε χειραντληση.
C.Φ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...οσο η μπολσεβικικη παρεα του Μαμουτου με τις τραγιασκες ασχολειται με ιστορικους δεινοσαυρους του παρελθοντος ευτυχως για εμας τους Λεμουριους εμεις πετυχενουμε νικες στον πραγματικο κοσμο! ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ και Δεξιος ο νεος προεδρος της Αργεντινης Μαμουτε. 500 χρονια μπροστα θα παει τωρα η χωρα αυτη αφου ξεφορτωθηκε επιτελους τους σοσιαληστες σας. Ο Τζημερος ειχε δικιο! περαστικα σας Μαμουτε...
Λεμουριε ψ@λιστα :
пичка твоје мајке . Razumes?
C.Φ.
Απο ΑντιΝατοικος:
Ερωτημα προς Ιων Φιλ. : Θεωρειτε οτι αν επικρατουσε η Γερμανια στον Β'ΠΠ, θα ειχαμε μια Ευρωπη πραγματικα ελευθερη ή απλως μια γερμανοκρατουμενη Ευρωπη;;; Εγω νομιζω οτι θα γινοταν το δευτερο, με ολα τα χαρακτηριστικα του γελειου γερμανικου μικροιμπεριαλισμου, δλδ σωβινισμος ως προς τα αλλα ευρωπαικα εθνη, οικονομικη εξαρτηση, αφανισμος αρκετων εθνικων ευρωπαικων λαων ισως κλπ κλπ....
Το Θεμα ειναι γιατι βαζεται ενα τετοιο ερωτημα; Για να ξεχωρισεται πολιτικους "φιλους" απο "εχθρους";;;.... Νομιζω οτι το θεσατε λαθος... Ολοι οσοι μπορουν να κατανοησουν τα ιστορικα δεδομενα του Β'ΠΠ, ολοι οσοι θελουν μια πραγματικα ελευθερη ευρωπη, τεινουν να απαρνουνται τα ιδεολογηματα του ιστορικου Ε/Σ καθως και του πρωην υπαρκτου σοσιαλισμου, οπως και του σημερινου παρακμιακου "φιλελευθερισμου".... Αυτο δεν σημαινει οτι εφοσον δεν συμφωνουμε στο ερωτημα σας οτι ειμαστε και αντιθετοι....
Ειμαστε σε αλλη εποχη, τα δεδομενα εχουν αλλαξει εδω και παρα πολλα χρονια και το συγκεκριμενο ερωτημα ειναι λαθος αγαπητε Ιων.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σας είμαι ευγνώμων για την απάντησή σας. Συναρπαστικές πληροφορίες. Τώρα βγάζει νόημα το "πρώτος πρό του πρώτου" που έχετε γράψει κάπου για τον "μεγάλο αρχιερέα" του τελετουργικού ίδρυσης. Μεταισθητικά το αναγνώρισα γιατί ένας ανθρωπος σαν τον Γράβιγγερ, εσωτεριστής, κοντά στην παραδοσιοκρατία, γερμανοσπουδασγμένος στα χρόνια της αθλιότατης Βαϊμάρης (θυμίζει Συκουτρή αυτό), με νεορομαντικό πνεύμα, με αποστροφή απέναντι σε κάθε όψη πολιτική και πολιτισμική πλευρά της νεωτερικότητας και με μεταφράσεις σε έργα π.χ. του Γκενόν και του Ρούντολφ Στάινερ, σκέφτηκα ότι όντως δεν θα μπορούσε παρά να είδε με συμπάθεια την επ-ανάσταση που έφερνε ο Εθνικοσοσιαλισμός, τουλάχιστον κατά το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημά της. Όμως το ότι δεν ήταν ένας που απογοητεύτηκε, όπως αρκετοί, δικαιολογημένα ή όχι, αλλά ότι συνέχισε αμετανόητος μεταπολεμικά με "εσωτερικό εθνικοσοσιαλισμό" είναι εκπληκτική πληροφορία. Όπως και οι επαφές με την Ahnenerbe. Aυτά πρέπει κάπως να καταγραφούν, ακόμα και με τεκμήρια και να καταχωριστούν στην βιβλιογραφία. Ένας μελετητής του Γράβιγγερ να προσεγγίσει τους ακόμα εν ζωή μαθητές του και να αποκτήσει πρόσβαση στο ανέκδοτο αρχείο σημειώσεών του που απ' όσο ξέρω έχει διαφυλάξει η κόρη του .....
Ο/Η Ανώνυμος είπε.... . . . Μη γίνει το εγκληματικό λάθος που έγινε με τη Σαβίτρι Ντέβι που αναφέρετε, που τώρα πια μάλλον είναι αργά να ρωτήσει κανείς όσους Έλληνες την συναναστράφηκαν. Δυστυχώς το πιο σκοτεινό σημείο της βιογραφίας της είναι τα χρόνια που έμεινε στην μεσοπολεμική Ελλάδα, αλλά και το '70, '71 μέσα στη επταετία. Δεν ξέρουμε παρά ελάχιστα. Ο Γκρεγκ Τζόνσον που επιμελείται το αρχείο της κάνει εδώ και είκοσι χρόνια έκκληση για όποιον ξέρει κάτι γι' αυτές τις περιοδους. Ξέρουμε ακόμα και πού αγόραζε ψάρια στην Καλκούτα για τις γάτες της, αλλά τίποτα για το τι έκανε στην Αθήνα. Αυτό τι άλλο δείχνει από το ότι δεν είμαστε καλοί αρχειοφύλακες; Θα έπρεπε κάποιος να ρωτήσει την καλύτερη φίλη της, την πρώτη Ελληνίδα ξεναγό Μαρίκα Βελουδίου (που και γι' αυτήν υπάρχει φωτογραφία της στην κατοχή με στρατιωτικούς της Βέρμαχτ στο Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών!), όσο ακόμα ζούσε. Πάει τώρα. Βέβαια υπάρχουν και τα οικογενειακά αρχεία, αλληλογραφία κτλ, αλλά το ζήτημα είναι πώς αποκτάς πρόσβαση, αλλά και πάλι πρέπει να ελπίζεις ότι μετά από τόσο χρόνια οι απόγονοι τα διαφύλαξαν ή δεν έχουν ξεφορτωθεί τα "επιλήψιμα" πάρε δώσε με εθνικοσοσιαλιστές, όπως ξέρω περιπτώσεις που έχει έχει συμβεί κάτι τέτοιο . . . .
Ο/Η Ανώνυμος είπε.... . . Εσείς οι παλαιότεροι γνωρίζετε για τις κινήσεις της Ντέβι στην Ελλάδα του '70; Είχε επαφές με τον τότε χώρο; Με τον Γράβιγγερ π.χ., με Καραϊσκάκη; Αφού πέθανε τον Οκτώβριο του '82, υπήρχε κάποια προσπάθεια επαφής της πρώιμης ΧΑ μαζί της; Είναι ενδιαφέρουσα η σύμπτωση οτι το "μυητικό" όνομα του Γράβιγγερ ήταν Ηλιόδωρος, αν δεν κάνω λάθος, όπως και Ηλιοδώρα η Σαβίτρι Ντέβι. Για το '70 υπάρχει ακόμα ελπίδα να μάθουμε, όμως για τον μεσοπόλεμο πάει πέταξε.Το ίδιο συνέβη και με τον ανοιχτά φιλοχιτλερικό Ιωάννη Συκουτρή. Τι έκανε ένα μηνα πριν την λεγόμενη "αυτοκτονια" του επί εβδομάδες στη Γερμανία, ποιους είδε, ποιους συνάντησε, τι ειπώθηκε. Είμαστε στο σκοτάδι και θα παραμείνουμε. Απ' ὀ,τι εχω καταλάβει κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει τους φοιτητές που πήγαν μαζί του να πουν τι έγινε. Πρέπει να τους σηκώσεις απ' τον τάφο τώρα. Πάλι καλά ο Δ. Μιχαλόπουλος διέσωσε ότι ο διευθυντής του Ιταλικού Ινστιτούτου Κ. Δεμερτζής του είπε ότι τον βγάλανε από τη μέση λόγω του φιλογερμανισμού του. Τελικά μείναμε με μια δήλωση κάποιου στο ντοκιμαντερ της ΕΡΤ, που δεν πήγε καν εκεί, ότι δήθεν ο Συκουτρής απογοητεύτηκε τόσο πολύ που μετά πήγε και φούνταρε. Ιστορίες για αγρίους. Και αυτή η δήλωση ενός και μόνου έχει γίνει επίσημη ιστορία, επειδή βολεύει. Το σωστό "φέρεται ότι απογοητεύτηκε" έχει γίνει "απογοητεύτηκε με το πού βάδιζε η ανθρωπότητα και δεν το άντεξε ο ανθρωπιστής Συκουτρής" με ταυτόχρονη αποσιώπηση των εθνικοσοσιαλιστικών πολιτικών θέσεών του. Κατ' αναλογίαν σε πενήντα χρόνια μπορεί να μας λένε ότι ο πρωτοπόρος Έλληνας κομμουνιστής Γράβιγγερ πλακωνόταν με φαιοχίτωνες στις σπουδές του στη Γερμανία. Καταλήγω ότι η προϊστορία του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, πριν την "αποκάλυψη" της Χρυσής Αυγής, είναι τελείως στα σκοτάδια. Το είχα διαπιστώσει και πριν μάθω χάρη σε σας για τον Γραβιγγερ, που ούτε μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να ήταν κάτι πολιτικά. Τώρα προστέθηκε ακόμα μια περίπτωση, τέτοια που να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Εμείς οι νεότεροι δεν ξέρουμε τίποτα για τους προπάτορες, αγνοούμε καν ότι υπήρξαν. Πρέπει οπωσδήποτε αυτές οι διαδρομές να αναδειχθούν από τους γνωρίζοντες και να ερευνηθούν περισσότερο όσο το επιτρέπει ακόμα ο χρόνος. Και πάλι σας ευχαριστώ.
Λίγα λόγια για Αργεντινή.
Όποιος παραξενεύτηκε με το αποτέλεσμα, δεν ξέρει την Αργεντινή. Όποιος νομίζει ότι ο σιωνοφιλελέρας λιμοκοντόρος θα μακροημερεύσει, επίσης δεν ξέρει την Αργεντινή.
Η Αργεντινή είναι η χώρα στην οποία η δεξιά δεν έχει κόμμα. Κι αυτό γιατί, λόγω των κραχτών ανισοτήτων που υπήρχαν κατά τον 20ό αιώνα, η Αργεντινή δεν είχε οργανωμένη μεσαία τάξη, και τα δύο κόμματα που ξεκίνησαν ως κόμματα της μεσαίας τάξης (πρώτα η Union Civica Radical και μετά οι Περονιστές) εξελίχθηκαν σε κόμματα είτε των κατώτερων μικρομεσαίων (RCU) είτε της συνδικαλιστικής εργατικής αριστοκρατίας (Περονιστές). Η αργεντίνικη πλουτοκρατία και η ολιγάριθμη ανώτερη μεσαία τάξη, τον τελευταίο αιώνα, δεν έχει οργανωμένη κομματική αντιπροσώπευση, δεν υπάρχει δηλαδή μια ΝΔ Αργεντινής, ένας σταθερός πόλος (αν οι Περονιστές είναι ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, και η UCR σημιτικό ΠΑΣΟΚ, τηρουμένων των αναλογιών).
Υπάρχει στην Αργεντινή το ρητό "το κόμμα της δεξιάς είναι ο στρατός". Πράγματι, από τον 19ο αιώνα ως το 1983, όποτε τα μεγαλοαστικά συμφέροντα έπαιρναν την εξουσία, την έπαιρναν πάντα μέσω πραξικοπημάτων (1930, 1943, 1955, 1966, 1976 τα γνωστότερα). Όχι μέσω εκλογών. Μετά τον εκδημοκρατισμό του 1983, η δεξιά κυβέρνησε την Αργεντινή είτε μέσω πουλημένων Περονιστών (Μενέμ), είτε μέσω πουλημένων της UCR (Frondizi και de la Rua), είτε με μπερλουσκονισμό (ο Μάκρι, ιδιοκτήτης της Μπόκα Τζούνιορς, ήταν ο τελευταίος φιλελέ πρόεδρος πριν τον Μιλέι).
Με λίγα λόγια, στην Αργεντινή ο δεξιός ψηφοφόρος θα ψηφίσει ό,τι τύχει να αντιπολιτεύεται τους Περονιστές την Κυριακή των εκλογών. Όταν πήρε ο Μιλέι 30% στους προκριματικούς των δεξιών κομμάτων, ήταν φανερό ότι θα βγει και πρόεδρος. Και ο Βελόπουλος να ντυνόταν Αργεντίνος και να πήγαινε προχτές ενάντια στους Περονιστές, οι Αργεντίνοι δεξιοί Βελόπουλο θα ψήφιζαν, όπως είπα, λόγω έλλειψης σταθερού δεξιού κομματικού πόλου.
Για το δεύτερο που είπα, ότι δεν θα μακροημερεύσει: Ο Μιλέι δεν ελέγχει πλειοψηφικά ούτε τη Βουλή, ούτε τη Γερουσία, ούτε έχει πλειοψηφία στους Κυβερνήτες περιφερειών (που σύμφωνα με το Σύνταγμα της Αργεντινής έχουν αρκετές εξουσίες, δεν είναι γλάστρες όπως εδώ). Αλλά το κυριότερο είναι ότι στην Αργεντινή εξακολουθούν να είναι πανίσχυρα τα περονιστικά συνδικάτα. Αυτά φυσικά δεν είναι σε καμιά περίπτωση επαναστατικά, Φωτόπουλοι είναι οι τύποι, αλλά έχουν τεράστια δύναμη στο να κινητοποιούν κόσμο στους δρόμους όταν οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν νεοφιλελευθερισμό (βλέπε 2001 αλλά δεν είναι μόνο το 2001). Γενικά, δεν βαστάει στο χώμα της Αργεντινής ο νεοφιλελευθερισμός, δεν δένει με το πολιτικό DNA της χώρας αν θέλετε. Σε τέσσερα χρόνια είναι δεδομένο ότι θα επανέλθουν οι Περονιστές, όπως επανήλθε ο Λούλα στη Βραζιλία (βέβαια στην Αργεντινή θα επανέλθουν ευκολότερα, γιατί στη Βραζιλία η δεξιά έχει γενικά γερότερες βάσεις από ό,τι στην Αργεντινή και μπόρεσε ακόμα και μετά από φθορά 4 χρόνων να μαζέψει ένα 49% ευαγγελικών, μεγαλομεσαίων, λευκών ρατσιστών κλπ).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σε ποιο χρονικό σημείο και έπειτα πιστεύεις ότι η περονική παράταξη πρόδωσε τον σοσιαλισμό;Αν πιστεύεις δηλαδή ότι και ο ίδιος ο Περόν εφάρμοσε σοσιαλισμό.
Και γενικά έχεις προτεινόμενη βιβλιογραφία για τα πολιτικά πράγματα της Αργεντινής στα ελληνικά;Δυστυχώς λείπουν από τον χώρο τέτοιες ποιοτικές αναλύσεις,μας έφαγε δύο χρόνια το Ρωσονατοικό στην Ουκρανία.
Πολιτική βιβλιογραφία για Αργεντινή δυστυχώς στα ελληνικά δεν ξέρω αν υπάρχει, πάντως ο σημαντικότερος Αργεντίνος πολιτικός επιστήμονας που γράφει για αυτά λέγεται Ernesto Laclau (Ερνέστο Λακλάου), ίσως κάποιο από τα γραπτά του έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
Ο Περόν, τώρα, είχε πολύ ισχυρή σοσιαλιστική πτέρυγα στο κόμμα του (Hector Campora, Jose ber Gelbard, Angel Borlenghi, John William Cooke). Κυρίως η τετραετία 1051-55 ήταν η πιο σοσιαλιστική της διακυβέρνησης Περόν (οι λαϊκές μάζες τότε έφαγα ψωμάκι, αλλά μεγαλοαστοί και Καθολική Εκκλησία έχασαν προνόμια και έβαλαν τον στρατό να ρίξει τον Περόν το 1955, όποιος διαβάσει τη λογοτεχνία του Μπόρχες απ' τη μια, και του Rodolfo Walsh απ' την άλλη, βλέπει τη διαφορά στο πώς αντιμετώπιζαν οι διαφορετικές τάξεις αυτά τα γεγονότα - ο Μπόρχες είναι με τη συντηρητική δεξιά και μισεί τον κολεκτιβιστή-λαϊκιστή Περόν κάτι που τον κάνει να αποδέχεται παθητικά τη χούντα, ο Walsh είναι αριστερός και μισεί τη χούντα ενώ αν και μη-Περονιστής νοσταλγεί την εποχή Περόν. Τον Walsh η χούντα τελικά τον δολοφόνησε, προσφάτως κυκλοφόρησε ελληνική μετάφραση βιβλίου του με πρόλογο του Σάββα Μιχαήλ).
Στην εξορία των ετών 1955-73 ο Περόν υιοθέτησε ένα ακόμα πιο αριστερό προφίλ, ακόμα κι αν ζούσε στην Ισπανία του Φράνκο δεν δίσταζε να συναντάται με τον Κάστρο και μάλιστα ίδρυσαν μαζί την Tricontinental (Αντιιμπεριαλιστική Ένωση των τριών ηπείρων Ασίας, Ν. Αμερικής, Αφρικής). Τότε το κυριότερο αντάρτικο κίνημα στην Αργεντινή κατά της χούντας ήταν αυτό των αριστερών Περονιστών Montoneros.
Μετά την επιστροφή του στην Αργεντινή το 1973, ίσως λόγω γήρατος, ίσως γιατί δεν ήθελε να του ξανακάνουν πραξικόπημα οι δεξιοί, ο Περόν κυβέρνησε ο ίδιος ως δεξιός, διώχνοντας τους αριστερούς από το κόμμα. Από τότε ως το 2005 ο Περονισμός, όποτε κυβέρνησε, ήταν ένα κεντροδεξιό κόμμα. Από το 2005 με τους Κίρχνερ ξανάγινε κεντροαριστερό, αλλά και πάλι δεν είναι όσο ριζοσπαστικό όσο είναι σε άλλες γειτονικές χώρες ένας Τσάβες ή ένας Μοράλες πχ.
Ευχαριστώ για την απάντηση!
Ακόμα και για τους δυνατούς Μοντονέρος ιδέα δεν έχει ο χώρος.
Για την Αζοφ όμως και τα λοιπά κατακάθια του Ατλαντισμού όμως όλα τα ξέρουμε...κατάντια.
Επίσης υπήρχαν οι Γκεβαριστές του ERP (Ejercito Revolucionario Patriotico). Πολεμούσαν χέρι-χέρι με τους Μοντονέρος.
Ποιο είναι το ιδανικό πολίτευμα σύμφωνα με την ΦΛΕΦΑΛΟ;
Συνήθως συζητάμε πολιτικά και όχι πολιτειακά ζητήματα. Είναι πιο ουσιαστικά. Το ερώτημα για το πολίτευμα παραπέμπει σε συζήτηση για τα πολιτειακά. Και κάτι τέτοιο μπορεί να είναι μικρής σημασίας. Το αγγλικό πολίτευμα έχει στην κορυφή του την βασιλεία αλλά πολιτικά είναι εξόχως καπιταλιστικό. Μικρές διαφορές έχει από τα υπόλοιπα καπιταλιστικά και φιλελεύθερα δημοκρατικά πολιτεύματα της Ευρώπης. Το σημαντικό σήμερα είναι να αντιμετωπιστεί πολιτικά οικονομικά και ιδεολογικά ο κίνδυνος του διεθνιστικου φιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης. Το πιο θα είναι το πολιτειακό πλαίσιο μάλλον αποτελεί κάτι δευτερεύον.
Συνεπώς δεν θεωρούμε ότι υπάρχει ένα πάγιο πολίτευμα που λειτουργεί σαν πασπαρτου. Το πάγιο είναι η πολιτική λύση που αποτελεί η ιδεολογία του εθνικισμού. Τώρα σε ποιο πολιτειακό πλαίσιο θα εφαρμοστεί ο εθνικισμός είναι συζήτηση που αφορά το μακροπρόθεσμο μέλλον. Ούτως ή άλλως και στο παρελθόν σε διαφορετικά πλαίσια εφαρμόστηκε.
Επιβεβαιώνω μόνον όσα γνωρίζω, τα οποία αφορούν αποκλειστικά την ΧΑ και ολίγιστα όσον αφορά εκείνη την ένδοξη εποχή, διότι εγώ δεν είμαι ιστοριογραφικός ερευνητής. Υπήρξαν τέτοιοι ερευνητές οι οποίοι παρέμειναν άσημοι, ασφαλώς διότι ήσαν αιρετικοί. Ο μοναδικός εν ζωή πληροφοριοδότης εκείνης της περιόδου ίσως είναι ο Κώστας Πλεύρης αλλά εις ό,τι με αφορά, ποτέ δεν υπήρξα συστηματικός συνομιλητής του. Στην Τετάρτη Αυγούστου είχα ακούσει το 1972 για την παρουσία της Σαβίτρι Ντέβι στην Ελλάδα από τον Αριστοτέλη Καλέντζη, αναδεξιμιού του Βουλπιώτη ως γνωστόν, αλλά τότε στα 18 μου δεν ήξερα καν ποια είναι η εν λόγω κυρία. Ο Καλέντζης και ο Γιάννης Γιαννόπουλος είναι οι έσχατες σημαντικές πηγές πληροφοριών, αλλά δεν γνωρίζω πόσο προσιτοί και διαθέσιμοι είναι πλέον. Εις ό,τι αφορά τον Διδάσκαλο μου στην ΧΑ, ασκείται πλέον στην σιωπή. Έτσι, δεν έχω τίποτε έτερο να πω για Εκείνον. Ενθυμούμαι τον αποσβολωμένο Ευαγγελάτο, όταν αναγκάστηκε να παρουσιάσει τις φωτό που εμφάνισε η ΧΑ με τον Γρηγόρη Λαμπράκη στην Ολυμπιάδα του 1936 να χαιρετά φασιστικά και κυρίως την κάρτα από την Γερμανία προς την οικογένεια του με τον χαιρετισμό HEIL HITLER! Ασφαλώς ο Λαμπράκης τότε ήταν ενθουσιώδης εθνικοσοσιαλιστής και όχι πειθαναγκασμένος χειροκροτητής, όπως άλλωστε και ο Συκουτρής που ήταν το μεγαλύτερο πνευματικό ανάστημα Έλληνα εθνικοσοσιαλιστή, αλλά δεν υπήρξαν οι μόνοι. Υπάρχουν πολλά πρόσωπα και γεγονότα εκείνης της εποχής που παραμένουν τελείως άγνωστα, αλλά κατά την κρίση μου αυτό δεν έχει πια καμιά σημασία. Επιστρέφοντας στον Γράβιγγερ, του οποίου δεν γνωρίζω να υπάρχει βιογραφία, αναφέρω μόνον ότι οι κληρονόμοι του, υλικοί και πνευματικοί, δεν στάθηκαν στο ύψος του αναστήματος του. Κρατείστε λοιπόν μόνο τον Μύθο του, που διά μέσου της ΧA έφτασε μέχρις εσάς: "Η Χρυσή Αυγή είναι το δημιούργημα μιας μυητικής αλύσου διαδοχής που χάρις στον Γράβιγγερ ανάγεται στον Βάγκνερ, τον Νίτσε και τον Τσάμπερλαιν". Και μια απάντηση προς τον ΑντιΝατοϊκό. Δίχως ιστορικό αντέρεισμα δεν μπορείτε να ενορακροασθείτε το μέλλον. Όταν αρνείσθε και τις δύο όχθες και τον Ναζισμό και τον Μπολσεβικισμό και τον Φιλελευθερισμό, απλώς τίθεσθε εκτός ιστορικού βηματισμού, διότι δεν απαντάτε στο ερώτημα "γιατί πολεμήσαμε". Ούτω πως, η Ευρώπη που οραματίζεσθε είναι ανιστορική και μια ανιστορική Ευρώπη δεν μπορεί καν να υπάρξει. Αυτό άλλωστε είναι και το όραμα της Παγκοσμιοποίησης, μια Ευρώπη έξω από την Ιστορία. Όχι φίλτατε, δεν θα σας το κάνουμε τόσο εύκολο. Θα πιείτε το κώνειο μέχρι την τελευταία σταγόνα, "Ιησούν ή Βαρραβάν" ή με τον Φύρερ ή απέναντι μας.
Ίωνα τέτοια απόλυτα διλλήματα μπορούν εύκολα να στρεβλωθούν στα γνωστά σλόγκαν του κόμματος της οικογένειας Μιχαλολιάκου "ή μαζί μας ή εναντίον μας". Δεν είναι δύσκολο να ανιχνευτεί η ρίζα τέτοιων αντιλήψεων που μετέτρεψαν τον εθνικιστικό χώρο σε πολιτικό καρναβάλι, ακόμη και αν η απαρχή τους απευθυνόταν σε διαφορετικές ποιότητες.
Δεν βοηθούν πουθενά τέτοια διλλήματα γιατί είναι η ίδια η ιστορία που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις της κάθε συμμαχίας, συνήθως περισσότερο από τις δογματικές προϋποθέσεις. Συνεπώς οι σημερινές συνθήκες διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό προϋποθέσεις συμμαχιών.
Αν, τώρα, πρέπει αναγκαστικά να θέσουμε εξαρχής μια απόλυτα δογματική προϋπόθεση, ως μια σταθερά πάνω στην οποία αρχίζει η συζήτηση, η θέση μας είναι η εξής. Το μοναδικό δίλλημα που έχει σήμερα ουσία είναι αυτό: "Ή με την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ή εναντίον μας." Ποιος Χίτλερ; Πάνω απ΄ όλους ο Ραφαήλ (το παιδί-ξωτικό της σημαίας μας)!!
απάντησις προς τον ιων φιλιπου, για τους ισχυρισμούς σχετικά με τον φιλόσοφο Πέτρο Γράβιγγερ. είναι απολύτως ψευδές, ότι ο αναφερόμενος φιλόσοφος, είχε τέτοιες βρωμερές ιδέες ή απόψεις. πουθενά σε κανένα κείμενο του, δεν αναφέρει το παραμικρό για αυτήν την ιδεολογία. αντιθέτως, ως ελευθεροτέκτων και εσωτεριστής, δεν θα μπορούσε ποτέ να ακολουθήσει τέτοιο ρεύμα. Εμείς, το ιστορικό αρχείο/ σύλλογος φίλων Πέτρου Γράβιγγερ, φίλοι και συνοδοιπόροι για πάνω απο 30 χρόνια, μελετούμε και συγκεντρώνουμε το έργο του. www.gravigger.gr εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία μας. ΣΕ ΣΥΝΝΕΝΟΗΣΗ και με την Οικογένεια του Πέτρου Γράβιγγερ, σας καλούμε να απέχετε από τέτοιες δηλώσεις, προσβλητικές για την μνήμη του. Πού υπάρχει κείμενο του ή άλλη ιδεολογική του προσέγγιση για αυτές τις φανταστικές απόψεις. σας παραπέμπουμε, στο περιοδικό του Σφίγγα, στην εγκυκλοπαίδεια εσωτερισμού και αποκρύφου γνώσεως, στο προσωπικό του αρχείο, με πάνω απο 150 ομιλίες του, κυρίως τεκτονικού χαρακτήρα. στα παμπολα χειρόγραφα του, τα οποία κατέχουμε, στην πλούσια αλληλογραφία του με εσωτερικές ή πυθαγορικές οργανώσεις στην Ευρώπη. Δηλώνουμε ότι όλα αυτά περί εθνικισμού/ εθνικοσοσιαλισμού είναι απολύτως ψευδή. δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά, για συμμετοχή του σε τέτοια οργάνωση.
συμπληρώνοντας, τον σχολιασμό μου για τον Πέτρο Γράβιγγερ, και τις υποτιθέμενες πολιτικές του τοποθετήσεις. Να σημειώσω ότι είχε σπουδάσει ραδιοηλεκτρολογία, στην προπολεμική ναζιστική Γερμανία, και παρόλο το υψηλότατο μορφωτικό του επίπεδο, πτυχίο χημικού μηχανικού στο Πολυτεχνείο, του ζητήθηκε να παραμείνει και να εργαστεί εκεί. Αυτός αρνήθηκε, επέστρεψε στην Ελλάδα, και υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως αξιωματικός, ενώ στη συνέχεια διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος. Ακόμα και στο τεκτονικό σώμα στο οποίο ανήκει, έγινε έλεγχος, μετά την απελευθέρωση, για να βρεθούν όσοι πιθανώς συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. δεν αποδείχτηκε, ούτε κατηγορήθηκε ποτέ για κάτι. Ο εσωτερικός του κύκλος φιλοσοφίας, δεν ανέφερε το παραμικρό περί πολιτικής, ήταν καθαρά Πυθαγορικός και είναι ντροπή να ισχυρίζεται κάποιος, τέτοια ανόητα πράγματά. Να σας κοινοποιήσω, το περιεχόμενο του, ή τον κύκλο αναφοράς του, της περιόδου 1977- 1981. Επίσης να σημειώσω, ότι το έτος 1986 που αναφέρετε, είχε ήδη βαρύνει σε ηλικία και διανοητική κατάσταση, και προσπαθούσε να εκδώσει τον Πυθαγόρα και την μυστική διαδασκαλία του Πυθαγορισμού, στα γερμανικά, χωρίς επιτυχία. Η ομάδα μελέτης, είναι διαθέσιμη για διάλογο και αντίκρουση όλων αυτών των ανιστόρητων περί εθνικοσοσιαλισμού του Γράβιγγερ στο info@gravigger.gr
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Συμφωνώ απολύτως, ότι δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση ή αναφορά του Ελευθεροτέκτονα Γράβιγγερ σε αυτές τις "βρωμερές ιδέες".
Τότε γιατί λες ότι ήταν εθνικοσοσιαλιστής; Ποιες πηγές έχεις; Την αυθαίρετη γνώμη ενός άγνωστου τέκτονα που λες ότι σε έκανε εθνικοσοσιαλιστή;
Για ένα πράγμα ευλογώ το internet. Έδωσε την ευκαιρία σε όποιον ενδιαφέρεται να διαπιστώσει ποιοι ήταν οι πολιτικοί και θεωρητικοί ταγοί του χώρου εδώ και σαράντα χρόνια. Ανώμαλοι, ψεύτες, απατεώνες, εξυπνακιστές. Δεν φταίει η δημοκρατία ούτε η Νέα Δημοκρατία για την κατάντια. Φταίνε και αυτές. Πρωτίστως όμως φταίει η ποιότητα των μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων του χώρου. Θαυμάστε τους και εδώ, σε αυτή την φόρμα σχολιασμού ενός φιλόξενου και σοβαρού ιστολογίου. Θαυμάστε τους να ξεφτιλίζονται από τέκτονες και όποιον άλλο πρόθυμο.
προς Σταμάτη και Αντώνη Π.
ασχολείστε με τον εθνικοσοσιαλισμό από την σκοπιά των στρασσερικών που κριτικάρουν τις παρεκκλίσεις του κυβερνητικού nsdap ή ως ουδέτεροι παρατηρητές; Μετά από τόσα κείμενα περί ε-σ και Χίτλερ θα πρέπει να μας φανερώσετε και την δική σας πολιτική ταυτότητα. Λογικά κάποιον αυτοπροσδιορισμό που σας περιγράφει θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας. Στρασσερικός, μεταξικός, νεο-φασίστας, ε-σ, ε-μ κλπ
υγ Για μένα το 3 Ράιχ έχει να δώσει διδάγματα. Δεν είναι τυχαίο που η δυναμική των ιδεών του εκφράζονται υπόγεια από τους λαούς της ανατολής όπως "προφητεύθηκε" μια φορά και έναν καιρό
Αν διαβάζεις τόσο καιρό, όπως γράφεις, και δεν καταλαβαίνεις από ποια σκοπιά ερμηνεύει τα θέματα που αναλύει ο κάθε αρθρογράφος, ίσως τελικά να μην φταίνε οι αρθρογράφοι αλλά ο τρόπος αντίληψης που διαθέτεις.
Από κανέναν λαό της ανατολής δεν εκφράζεται σήμερα επιρροή του εθνικοσοσιαλισμού γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός έπαψε να υφίσταται μετά τον ΒΠΠ. Τα μεταπολεμικά κινήματα της Ευρώπης συνήθως τα αποκαλούμε νεοφασιστικα. Γιατί έχουν εμφανείς διαφορές από τα μεσοπολεμικα. Δεν υποστηρίζουν τον βιολογικό ντετερμινιστικό φυλετισμο, αποδέχονται την δημοκρατία ως διαδικασία πολιτικής συμμετοχής κλπ (ακόμη και ο Ραούτι ως αρχηγός του MSI το έκανε) χωρίς να διακηρύσσουν ότι θα την καταργήσουν αν κερδίσουν τις εκλογές, έχουν δηλαδή σημαντικές διαφορές από τα μεσοπολεμικα. Ασφαλώς στην ανατολή, αν εννοείς τα εθνικιστικά κινήματα των εκεί χωρών, υπάρχουν ακόμη περισσότερες διαφορές από τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου.
Αν εννοείς ότι έχουν στην ανατολή κάποιο εσωτερικό υπόβαθρο ως λαοί περισσότερο πνευματικό και όχι εργαλειακα ορθολογιστικό, αυτό είναι γνώρισμα των ανατολικών παραδόσεων και κυρίως στην Ευρώπη δεν ήταν προϊόν του εθνικοσοσιαλισμού. Ήταν μια από τις πολλές θεμελιώδεις ιδέες που άντλησε ο εθνικοσοσιαλισμός, ο οποίος (στρασερικος ή χιτλερικος) ήταν ένα πολιτικό κίνημα και τίποτα παραπάνω, από την προγενέστερη κοσμοθεωρία του Ρομαντισμού.
Συνεπώς όταν κάποιος έχει υιοθετήσει τις κεντρικές αρχές της ρομαντικής κοσμοθεωρίας και συνεχίζει να την βιώνει ή επιδιώκει να την γνωρίζει και να την εκφράσει στην πολιτική, το ερώτημα περί εθνικοσοσιαλισμού είναι άκυρο. Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν μια από τις εκφράσεις του πολιτικού Ρομαντισμού σε μια ιστορική συγκυρία και τίποτα περαιτέρω. Ο Ρομαντισμός είναι η μήτρα ιδεών από την οποία τροφοδοτούνται τα πολιτικά κινήματα του αντιδιαφωτιστικού εθνικισμού.
Αν λοιπόν τα μέλη της φλεφαλο ζούσαμε στον μεσοπόλεμο θα ήμασταν στρασερικοι, κάποιοι μπορεί να ήταν χιτλερικοί άλλοι εθνικομπολσεβικοι, άλλοι φασίστες, άλλοι επαναστάτες συνδικαλιστές. Ποιος ξέρει; Υπήρχαν πολλές επιλογές. Το πιο πιθανό είναι οι περισσότεροι να ήμασταν Όλα αυτά είναι απλή εικοτολογια χωρίς ουσιαστικό νόημα.
Σήμερα όμως επειδή δεν είμαστε ούτε πολιτικά αμόρφωτοι ούτε ψυχοπαθεις ειδωλολάτρες για να λατρεύουμε νεκρά κινήματα απαντάμε ότι όλοι οι αρθρογράφοι εξετάζουμε τον εθνικοσοσιαλισμό, τον συντηρητισμό, και όλα τα υπόλοιπα κινήματα που σχετίστηκαν ή σχετίζονται με τον Ρομαντισμό, ως ρομαντικοί εθνικιστές. Γιατί όλα γεννήθηκαν από την ρομαντική κοσμοθεώρηση.
Ως ρομαντικοί ενδιαφερόμαστε για όλα τους και τα εξετάζουμε όλα. Έχουμε βέβαια αυτονόητη συμπάθεια προς εκείνα τα κινήματα που ήταν όσο περισσότερο γινόταν ρομαντικά (Στρασερ) σε σχέση με άλλα που είχαν αρκετές προσμίξεις θεωρητικών επιρροών από άλλες διανοητικές παραδόσεις (χιτλερισμος). Και πάλι όμως δεν υπάρχει στην ουσία σήμερα ούτε στρασερισμος όπως ο προπολεμικος. Άρα η απάντηση που ζητάς είναι εκ των πραγμάτων τοποθετημένη σε λάθος πλαίσιο.
Σήμερα υπάρχουν "κανονικοί" ρομαντικοί εθνικιστές και νεοεθνικιστες που αποτελούν ουρές του φιλελευθερισμού και των θεμελιωδών αρχών του Διαφωτισμού. Εκεί είναι η αντιπαράθεση και εκεί έχει νόημα η συζήτηση.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Υπό αυτή την οπτική έχουμε ένα κοινό γνώρισμα με τον Χίτλερ που οι βλάκες της γενιάς του Μιχαλολιάκου δεν έχετε. Ο Χίτλερ πολιτεύτηκε έχοντας ως σημείο αναφοράς κάποιες από τις ιδέες του αντιδιαφωτιστικού εθνικισμού, τον εαυτό του, το κόμμα του και την εποχή του. Δεν λάτρευε κάποιον προγενέστερο πολιτικό. Είχε επιρροές από τον Μουσολίνι αλλά ως εκεί. Το κέντρο της πολιτικής του δράσης ήταν οι ιδέες του και ο εαυτός του. Εσείς προσπαθείτε να πολιτευτείτε έχοντας ως λατρευτικό σημείο αναφοράς τον Χίτλερ, το κόμμα του Χίτλερ και την περίοδο που έζησε ο Χίτλερ (δεν είστε εθνικοσοσιαλιστές ούτε καν χιτλερικοί, είστε ειδωλολάτρες και λατρεύετε ένα τοτέμ). Το κέντρο της πολιτικής δράσης και σκέψης σας είναι όχι ο εαυτός σας αλλά ένα άλλο πρόσωπο (ο Χίτλερ). Εμείς δοκιμάζουμε να εκφράσουμε πολιτικές ιδέες έχοντας ως σημείο αναφοράς τις ιδέες του αντιδιαφωτιστικού εθνικισμού, τους εαυτούς μας και την οργάνωσή μας. Αν είχατε νου θα καταλαβαίνατε που υπάρχουν οι περισσότερες ομοιότητες. Και ναι, είμαστε βλάσφημοι τοποθετώντας τους εαυτούς μας δίπλα στα τοτέμ σας.
Βρε παιδιά τον περάσατε γενεές δεκατέσσερις τον άνθρωπο χωρίς λόγο! Και αν είναι ΝΓΜικος τι να πάει να πει; Η ερώτηση του είναι εύλογη. Απο ποιο ιδεολογικό μετερίζι γράφουν ο Σταμάτης και Αντώνης για τον Ε/Σ και πώς αυτοχαρακτηρίζονται πολιτικά ρώτησε. Για να ασχολούνται με την ιστορία των ιδεών κάποια ταυτότητα θα την έχουν. Εσείς κάνετε σα να ρώτησε κάτι αδιάκριτο που δεν πρέπει να μαθευτει. Πείτε του ότι είστε ελληνοκεντρικοί εθνικιστές του Μεταξά και του Δραγούμη που δεν γουστάρετε Αδόλφο και στείλτε τον στο καλό. Καθαρά πράγματα. Αλλιώς είναι να μιλάει για τον μεσοπόλεμο ένας φιλελεύθερος αλλιώς ένας κομμουνιστής αλλιώς ένας μεταξικός εθνικιστής. Ο αναγνώστης έχει δικαίωμα να ξέρει ποιος γράφει τι. Αλλά ο εξαψαλμος για τον ΝΓΜ και την τοτεμολατρια δεν ειπώθηκε παραπάνω όταν σαν έβαζαν το μαχαίρι στον λαιμό...
Άστο ρε φίλε το "παραμύθι". Καταλαβαίνουν οι αναγνώστες, ευτυχώς, τι μυαλό κουβαλάτε. Ρώτησες κάτι και πήρες απάντηση. Ο "ελληνοκεντρισμος" δεν είναι ιδεολογία. Η ιδεολογία είναι ο αντιδιαφωτιστικός Ρομαντισμός. Ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός, ο συντηρητικός εθνικισμός ήταν πολιτικά κινήματα που άντλησαν επιχειρήματα από την θεωρία της ιδεολογίας του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού. Αυτό είναι το μετερίζι. Ο αντιδιαφωτιστικός πολιτικός Ρομαντισμός. Τα υπόλοιπα είναι "παιδιά" του και μας ενδιαφέρουν όλα. Δεν θα τα παρουσιάσουμε ως αντίθετα ή αντίπαλα μεταξύ τους για να παίξουμε το παιχνίδι της διάσπασης που ξέρουμε ποιους ευνοεί. Ό,τι είναι ρομαντικό είναι και δικό μας. Δέκα και πλέον χρόνια σας το γράφουμε. Χρειάζεται φαίνεται να κάνουμε επαναλήψεις ανά περιόδους για να μην το ξεχνάτε.
Καταρχάς δεν είμαι ο νγμικος ανώνυμος και δεν χρειάζεται νευρικοτητα. Εντάξει είστε εθνικιστές. Αφού αυτό δηλώνετε σας πιστεύουμε. Και αν δεν είστε θα μαθευτεί σύντομα...ο χώρος στην Ελλάδα είναι πολύ μικρος. Συμφωνώ ότι οι επιμέρους απόψεις για τον μεσοπόλεμο δεν έχουν σημασία και μόνο προβλήματα δημιουργούν. Εσείς καλά κάνετε και δίνετε ρομαντικό εθνικισμό αντί για Στρασερ και Χίτλερ. Από Ε/Σ μπροσούρες χορτάσαμε. Όμως ακόμα πιο πολύ χορτάσαμε αντιφασισμο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Γιατί αποκλείεται να γράφουν και σαν επιστήμονες και σαν ιδεολόγοι; Μόνο ο Μαρξ και οι φιλελέρες μπορούν να το κάνουν; Όλοι οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν και μια ιδεολογία. Δεν γίνεται να την σβήσουν όταν γράφουν. Εσένα σε πειράζει να κάνουν αντικειμενικές αναλύσεις εθνικιστές επιστήμονες; Θες να διαβάζεις μόνο τους κλακαδόρους και τους τρελούς ;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλό είναι το ότι μας πιστεύετε. Αλλά και να μην μας πιστεύατε δεν θα είχε για εμάς ιδιαίτερη σημασία η εκτίμηση του οποιοδήποτε εμφανίζεται με τέτοιο ύφος και σχολιάζει ανώνυμα. Επίσης η αιωρούμενη εκτίμηση για το τι μπορεί να μαθευτεί στο μέλλον μάλλον δείχνει ότι δεν έχετε καλή σχέση με τον χώρο ή ότι υποδύεστε κάτι τέτοιο. Από το 2007 υπάρχει η συλλογικότητά μας. Τώρα περιμένετε να κάνετε τις διαπιστώσεις σας; Δεν μας πείθετε αλλά τέλος πάντων. Μικρή σημασία έχει. Μιας και ανοίξαμε συζήτηση, βλέπουμε ότι χρησιμοποιήσατε πρώτο πληθυντικό. Θα μας πείτε λοιπόν ποιοι είστε οι εσείς; Ποια συλλογικότητα υποστηρίζετε;
Κύριε Φιλίππου ο διαχειριστής του αρχείου έθεσε συγκεκριμένα ερωτήματα και εσείς ενώ στην αρχή επιβεβαιώσατε χωρίς αστερίσκους την εθνικοσοσιαλιστική ταυτότητα προσώπων για τα οποία κανένας στην Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δεν ενδιαφέρεται στην συνέχεια ποιείτε την νήσσαν. Αυτά τα μισόλογα και τους εξυπνακισμούς τα έχουμε μπουχτήσει από τον καρνάβαλο Πλεύρη. Αν έχετε δίκιο απαντήστε ευθέως. Καθόλου δεν μας ενδιαφέρει αν ο κάθε τέκτονας ήταν ή νόμιζε ότι ήταν εθνικοσοσιαλιστής. Εφόσον όμως ανοίξατε μια άσχετη με το άρθρο συζήτηση, λόγω της παρέμβασης και των ερωτήσεων ενός γνωστού-αγνώστου "ανώνυμου", καλό είναι να δώσετε μια ξεκάθαρη απάντηση για να αποφύγετε τον διασυρμό. Ήταν ή δεν ήταν εθνικοσοσιαλιστής το πρόσωπο που αναφέρατε καθόλου δεν μας απασχολεί. Όπως δεν μας απασχολεί καθόλου ο Βουλπιώτης και το τι συνέβη στο ακροδεξιό μαγαζί του Πλεύρη την δεκαετία του '60. Κανένα ενδιαφέρον δεν έχουμε για να στρέψουμε την προσοχή μας με συναγωνιστική διάθεση στο τι συνέβη την εποχή της νιότης σας εντός πολιτικών κέντρων της άκρας δεξιάς. Η ξεκάθαρη απάντηση που θεωρώ απαραίτητη εκ μέρους σας αποτελεί προϋπόθεση για την διαφύλαξη της εγκυρότητάς σας ως συνομιλητή.
Eσύ billy papa ανήκες στον στενό κύκλο του; Διαψεύδεις με τέτοια απολυτότητα και προειδοποιήσες "απέχετε από τέτοιες δηλώσεις" μια από τα μέσα λεπτομερή μαρτυρία ενός επώνυμου επειδή όντως θυμάσαι τον Γράβιγγερ να σου λέει πόσο βρωμερός είναι ο εθνικισμός (αν και μας λες ταυτόχρονα σαν να να είναι το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο για έναν αντιεθνικιστή ότι πήγε να κάνει σπουδές όχι σε κάποια φιλελεύθερη ή σοβιετική χώρα αλλά στη Γερμανία του...ΧΙΤΛΕΡ!) ή το διαψεύδεις μόνο και μόνο επειδή εσύ θεωρείς βρωμερές αυτές τις ιδέες και έρχεσαι σε αμηχανία όταν διαβάζεις για "εθνικοσοσιαλιστή Γράβιγγερ"; Αν δεν ανήκες στον στενό περίγυρό του, πώς το ξέρεις και αναιρείς με το καλημέρα κάποιον που δηλώνει μαθητής ενός μαθητή του Γράβιγγερ, δηλαδή "πνευματικός εγγονός" του; Υπερέβης το απρόσωπον της διαδικτυακής απόστασης και αμέσως κατάλαβες ότι ο ισχυριζόμενος είναι αφερέγγυος και παθολογικά ψευδόμενος; Απορρίπτεις το ενδεχομενο να σου έχει ξεφύγει κάτι, ότι κάποιος μπορεί να γνωρίζει μια παράπλευρη πτυχή της προσωπικότητας του Γράβιγγερ που εσύ αγνοείς πλήρως; Γνωρίζεις τα πάντα σχετικά με τον Γράβιγγερ; Η πολύ επιθετική παρέμβαση δείχνει μια προσωπική σου στρατευμένη αντιεθνικιστική πώρωση. Το ότι απουσιάζει μια ρητή εθνικιστική πολιτική τοποθέτηση ή κάποιο χάιλ χίτλερ ως υπότιτλος στα βιβλία του, που τα περισσότερα εξάλλου βγήκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε χρόνια απηνούς διωγμού των "βρωμερών ιδεών", βιβλια κιόλας που έτσι κι αλλιώς δεν άπτονται της πολιτικής, δεν μπορεί να θεωρηθεί ακράδαντη απόδειξη, καθώς η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν περιορίζεται στα γραπτά βιβλία που έχει εκδώσει, ευτυχώς για τον ίδιο. Αφού απουσιάζει πολιτική τοποθέτηση, τότε λοιπόν να συμπεράνουμε μήπως ότι ένας άνθρωπος του διαμετρήματος του Γράβιγγερ ήταν αδιάφορος για τα τεκταινόμενα γύρω του και απολιτίκ; Ποιες ήταν οι πολιτικές απόψεις του Γράβιγγερ λοιπόν, πείτε μας εσείς που έχετε κάνει σύλλογο φίλων του και γνωρίζετε τα πάντα. Αν το επιχείρημα είναι ότι ένας εσωτεριστής δεν μπορεί να ακολουθεί τέτοια πολιτικά ρεύματα, τότε πρέπει επειγόντως να μελετήσετε ως σύλλογός την ιστορία και τις διάφορες διακλαδώσεις του εσωτερισμού. Μια και φιλοξενούμαστε σε λογοτεχνικό λημέρι, θα πω απλά ότι ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς θα λυνόταν στα γέλια. Θα έλεγα μάλιστα το ίδιο ακόμα και για τον εν πολλοίς φιλελευθεροκρατούμενο ελευθεροτεκτονισμό. Επειδή ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν, ως γνωστόν, μασόνος θα πρέπει να ζητήσουμε την άδεια από την εγγονή του για να πούμε ότι ήταν αντιφιλελεύθερος, αντιμαρξιστής και εθνικιστής;
μπλέξατε πολλά θέματα μαζί, σε αυτό το ιστολόγιο. να απαντήσω λοιπόν, στον, γιατί άραγε, ανώνυμο σχολιαστή. αναφέρω ότι πουθενά στα γραπτά ή τους λόγους του Πέτρου Γράβιγγερ, ή στις αναφορές που έχουμε από την Οικογένεια του, ΑΠΟ ΤΟ 1989, που είμαστε σε επαφή μαζί τους, δεν υπάρχει ουδεμία καταγραφή, αναφορά, γραπτό ή υποστήριξη, εκ μέρους του μεγάλου φιλόσοφου και εσωτεριστή, για εθνικισμούς, ναζισμούς και λοιπά κατάλοιπα της ιστορίας. Το τι πίστευε ή δεν πίστευε, το αφήνουμε στον ίδιο. εμείς, μελετώντας πάνω από 30 χρόνια, τα κείμενα του Πέτρου Γράβιγγερ, πολλά εκ των οποίων ακυκλοφόρητα, δεν έχουμε συναντήσει πουθενά, ούτε 1 γραμμή υποστήριξης τέτοιων θεωριών. αν κάποιος διατυπώνει ισχυρισμούς περί....εθνικοσοσιαλισμού, τον καλούμε, και πάλι ΕΠΩΝΥΜΑ, να τους υποστηρίξει, στην Ομάδα μας, στο info@gravigger.gr . Κάθε άλλη παρόμοια αναφορά, για έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει από το 1988, αποτελεί προσβολή μνήμης νεκρού και αντιμετωπίζεται απο τον νόμο. ευχαριστώ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντάξει δεν είπε ότι ανακαίνισε τούβλο τούβλο τα γραφεία της Χρυσής Αυγής ή ότι διέσχιζε όλη την Αθήνα μοιράζοντας το περιοδικό. Είπε ότι έκανε μια επιλογή συγκεκριμένης μέρας για το τελετουργικό και ότι έδωσε την έγκριση και την ευλογία του. Δηλαδή αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που "έχει βαρύνει σε ηλικία"; Αφού λες ότι ασχολιόταν κιόλας με ολόκληρη μετάφραση έργου του στα γερμανικά, έστω κι αν δεν είχε τελικά επιτυχία. Δεν μου φαίνεται πολύ πειστικό αυτό το επιχείρημα.
συμπληρωματική απάντηση στον ανώνυμο 1) το 1937 όπου σπούδασε στη Γερμανία ο Γράβιγγερ, δεν είχε ξεκινήσει ο πόλεμος, άρα, δεν εμπλέκεται πολιτικά. μετά τις σπουδές του, έφυγε. 2) η εκδοτική προσπάθεια και οι δημοσιεύσεις του, ξεκινούν από το 1922, σε ηλικία 18 ετών. δείτε το ανηρτημένο αρχείο, εκδόσεις τετρακτυς, περιοδικό ΕΟΝ, όπου σε μορφή pdf, υπάρχουν ενυπόγραφα κείμενα του. 3)οι πρώτες εκδόσεις του ξεκινούν από το 1935, σε μορφή φυλλαδίων, όπως και το περιοδικό Σφίγγα, το 1937. 4) οι χειρόγραφες σημειώσεις του και οι ομιλίες του εσωτερικού και τεκτονικού χαρακτήρα, βρίσκονται στο αρχείο μας, εκατοντάδες σελίδες, μετά από έρευνα δεκαετιών, αγορά, από ιδιώτες και δωρεά από την Οικογένεια του, πρός την ομάδα μας. Αφήστε, κύριε τα περί εθνικισμού κλπ, δεν μας αφορούν αν κάποιος υποστηρίζει τον πλεύρη, τον χίτλερ ή τον ολυμπιακό. Μας αφορά ότι αναφέρεται στον Γράβιγγερ, οι ανακρίβειες, τα ανιστόρητα λάθη και τα ψεύδη. Προσκαλούμε οποιονδήποτε, έχει γραπτό στοιχείο, για τις πολιτικές αναφορές του Γράβιγγερ, να μας το δείξει. στη διάθεση σας.
Κύριε billy papa, θα σας παρακαλούσαμε θερμά να μην τσουβαλιάζετε το ιστολόγιό μας σε σχόλιά σας που αφορούν ανώνυμες παρεμβάσεις. Κανένα μέλος της λέσχης μας και κανείς διαχειριστής του ιστολογίου μας δεν ενδιαφέρεται για τις πολιτικές θέσεις του αείμνηστου συνεργάτη, φίλου και δασκάλου σας (ή ό,τι άλλο ήταν). Συνεπώς δεν μπερδευτήκαμε σε αυτό το ιστολόγιο, όπως γράψατε. Μπερδεύτηκαν ενδεχομένως κάποιοι αναγνώστες του που επέλεξαν να παρέμβουν στην συζήτηση. Αυτοί όμως ούτε μέλη της λέσχης μας είναι ούτε καμία ιδιαίτερη σχέση με το ιστολόγιο έχουν.
Αν και η δομή του όλου διαλόγου δείχνει ότι μάλλον δεν μπερδεύτηκαν αλλά ότι αντιθέτως άνοιξαν συνειδητά αυτή την άσχετη με το άρθρο συζήτηση (γνωστά λίγο πολύ πρόσωπα για τους έχοντες εικόνα του εθνικιστικού χώρου) προκειμένου να γίνει αυτή διαδικτυακή φασαρία.
Σε περίπτωση που θέλετε να κινηθείτε νομικά, εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα καθώς θα φανεί ποιοι ήταν εκείνοι που άνοιξαν την συγκεκριμένη συζήτηση και ότι δεν έχουν καμία σχέση με την συλλογικότητά μας. Αλλά υποθέτουμε ότι δεν θα κερδίσετε και πολλά. Μάλλον θα χάσετε χρόνο.
Από εκεί και πέρα εμείς ως συλλογικότητά αδιαφορούμε για τον εν λόγω αείμνηστο και έχουμε αρνητική γνώμη για τον τεκτονισμό. Αντιλαμβανόμαστε όμως από την ροή αυτού του διαλόγου ότι προφανώς φαίνεται να έχετε δίκιο στις εκτιμήσεις σας και ότι ο αείμνηστος δεν συνδεόταν με τον εθνικισμό. Οι απαντήσεις όσων εκφράζουν διαφορετική άποψη από την δική σας είναι αδύναμες, αν όχι κωμικές.
Από την μεριά μας μπορούμε μόνο να σας υποσχεθούμε ότι δεν θα φιλοξενήσουμε ξανά θέσεις που δεν θεμελιώνονται πουθενά αλλού παρά μόνο σε εικασίες και φήμες ανωνύμων ή μη σχολιαστών. Ούτως ή άλλως ο τεκτονισμός και τα πρόσωπα που τον εκφράζουν μας αφήνουν αδιάφορους, εξαιρουμένων εσωτεριστών που δεν ήταν τέκτονες και ακολουθούσαν άλλες ομαδώσεις (όπως ο Γεητς που προαναφέρθηκε από κάποιον σχολιαστή).
Να είστε καλά και λυπούμαστε για την όποια αναστάτωση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Από ποια άποψη δεν είναι σημαντικά τα παλιά και η αναζήτηση πληροφοριών για τέτοια πρόσωπα που είχαν ή φημολογείται ότι είχαν σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό στον Μεσοπόλεμο αλλά και στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες;
Από την άποψη ότι δεν έχουν γράψει τίποτα για την εθνικιστική θεωρία και ότι δεν έχουν κάνει τίποτα για να υπηρετήσουν την εθνικιστική ιδέα.
προς τους διαχειριστές του ιστολογίου. ευχαριστώ για την απάντηση σας. κρατάω την φράση σας........Οι απαντήσεις όσων εκφράζουν διαφορετική άποψη από την δική σας είναι αδύναμες, αν όχι κωμικές....αυτό μου είναι αρκετό. Και σαφώς λυπούμαι που αναρτώ σχόλια, άσχετα με το ιστολόγιο σας, δεν είχα ουδεμία κακή πρόθεση, ούτε αντιδικώ με κάποιον, απλώς δεν μπορώ να ανεχτώ, ανακρίβειες και ιστορικά λάθη για έναν μεγάλο φιλόσοφο. δεν ήταν μόνο η τεκτονική του ιδιότητα, ήταν ένα σημαντικός ανθρωπιστής και φιλέλληνας. μάλλον δεν θα έπρεπε να επιτρέπετε αναρτήσεις άσχετες με το ιστολόγιο σας, όπως εκείνη του Κου Φιλίπου, που έμπλεξε άσχετα πράγματά. σας εύχομαι καλή συνέχεια.
Να είστε καλά κύριε. Δυστυχώς ή ευτυχώς η διαδικτυακή συζήτηση μπορεί να περάσει σε πεδία άσχετα με την θέληση των διαχειριστών εφόσον δεν περιλαμβάνει υβριστικά σχόλια. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι λεπτή η γραμμή ανάμεσα στον έλεγχο μιας διαδικτυακής συνομιλίας και στην λογοκρισία. Προσπαθούμε να ισορροπούμε. Άλλοτε επιτυχώς άλλοτε όχι τόσο. Ποτέ όμως με κακή διάθεση.
Οφείλω τις εξής απαντήσεις.
1. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ, ότι έχω γραπτές μαρτυρίες περί των πεποιθήσεων του Πέτρου Γράβιγγερ, παρά μόνον προφορικές μέσω του Διδασκάλου μου, που υπήρξε ο νεότερος μαθητής του την δεκαετία του 1970 και μέχρι το 1985. Σήμερα, ο Διδάσκαλος μου τηρεί αυστηρά την μέθοδο του Γράβιγγερ, ασκείται στην σιωπή.
2. Εν τούτοις, το πειστήριο υπάρχει. Είναι η αναφορά στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι των "Ωροσκοπίων Διασήμων Προσωπικοτήτων" στο τέλος του Πρακτικού Εγχειριδίου Επιστημονικής Αστρολογίας Τόμος Ι και ΙΙ “Έκδοσις Βιβλιοθήκης της Σφιγγός” Τρίτη Έκδοσις, ΑΘΗΝΑΙ 1982 (παρακαλώ!!!!), όπου μεταξύ των ωροσκοπίων των "Διασήμων Προσωπικοτήτων" παρατίθεται το θέμα (ωροσκόπιο) του Αδόλφου Χίτλερ φερομένου ως "Καγκελαρίου της Γερμανίας", του Μουσσολίνι αποκαλουμένου "Δικτάτορος", του Χίντεμπουργκ, του Μπίσμαρκ, του Αινστάιν, του Μαρξ, του Νίτσε, του Ρισελιέ, του Ροβεσπιέρου, μερικών Άγγλων Βασιλέων και ΚΑΝΕΝΟΣ, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΟΥ Κ΄ ΑΙΩΝΑ. Μέσα από τον ταπεινό αυτό Πίνακα προκύπτει εμμέσως πλην σαφώς, ποίον ο Πέτρος Γράβιγγερ θεωρεί ως την μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα του Κ΄ αιώνα. Τον ΑΔΟΛΦΟ ΧΙΤΛΕΡ! Τοιουτοτρόπως, ενημερώνω τον billy papa, ο οποίος ετόλμησε να με απειλήσει με “προσβολή μνήμης τεθνεώτος” επειδή προσλαμβάνω την σεπτή μορφή του κορυφαίου Έλληνα Εσωτεριστή και Πνευματικού μου Προπάτορα Πέτρου Γράβιγγερ, ο οποίος μας παρατηρεί από τα Λεπτοφυή Πεδία, ουχί ως Ελευθεροτέκτων όπως αυτός εντέλλει αλλά ως Ναζιστής, ότι αυτόν τον ταπεινό Πίνακα της έκδοσης του 1982 θα προσκομίσω στην Δίκη, την οποία τον προκαλώ να προκαλέσει, ως απτή απόδειξη της μαρτυρίας μου.
3. Στους φίλους της ΦΛΕΦΑΛΟ, εν οίς και ο Ρεμπούτζουλος, τον οποίο η ανωτέρω απάντηση ελπίζω να ικανοποιεί, έχω να πω τούτο. Η Ιστορική Ανεστιότητα καθιστά τον Ρομαντισμό σας έωλο, διότι είναι κόλουρος, δίχως σύγχρονο ιστορικό αποδέκτη. Τα περί “Στράσσερ και Στρασσερισμού” όπως και την αίρεση του “Εθνικομπολσεβικισμού” τα αντιπαρέρχομαι μειδιώντας. Αναφορικά με τους Στράσσερ επιτρέψτε μου να εμπιστεύομαι ανθ’ υμών, τον Γκαίμπελς. Όσον αφορά τον “Εθνικομπολσεβικισμό”, είναι φανερό ότι έχετε μελετήσει ελλιπώς την φύση και την ουσία του Μπολσεβικισμού. Παραπέμπω, με όλο τον σεβασμό, στην αρθρογραφία μου στην ιστοσελίδα του ΑΡΜΑΤΟΣ. Ο Ρομαντισμός σας είναι ό,τι ακριβώς και η δεοντολογία του Καντ: Φορμαλισμός. Όπως αυτοσκοπός του καθήκοντος στον Καντ είναι το καθήκον έτσι και σε εσάς, αυτοσκοπός του Ρομαντισμού είναι ο Ρομαντισμός. Δύο λόγια για την ειδωλολατρία του Φύρερ ως νεκρού τοτέμ. Ως Ρομαντικοί, έχετε πολύ περίεργη πρόσληψη της Ύπαρξης. Ο Φύρερ δεν ζει, αλλά υπάρχει όπως άλλωστε και ο Γράβιγγερ, στα Λεπτοφυή Πεδία.
4. Την Ιστορική Ανεστιότητα δεν την συγχωρώ, διότι αφήνει αδικαίωτο το Αίμα που χύθηκε, το καλύτερο Άριο Αίμα, τις μυριάδες των Όσβαλντ Ταϊχμύλλερ που έπεσαν στο Πεδίο της Τιμής στα είκοσι ή τριάντα χρόνια της Ζωής τους, για να μπορεί ο κάθε billy papa τρεις γενιές μετά, να ξεπλένει τις “βδελυρές ιδέες” τους στην μπουγάδα του “ελευθεροτεκτονισμού”, του “πυθαγορισμού” και του “αποκρυφισμού”, ακόμα κι εσείς με όλο τον σεβασμό, στην μπουγάδα του ρομαντισμού. Όχι, το δίλημμα παραμένει ακλόνητο, όπως το έθεσαν ο Σαιν Ζυστ και ο Σμιττ: “Ιησούν ή Βαρραβάν”. Όποιος δεν είναι με τον Φύρερ, είναι απέναντι μας.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ίωνα, πρώτα απ'όλα το επιχείρημα που παραθέτεις για το αν ήταν ο Γράβιγγερ εθνικοσοσιαλιστής είναι όχι αδύναμο αλλά εντελώς αυθαίρετο. Επειδή έχει παραθέσει το ωροσκόπιο (ή ό,τι άλλο σχετικό με όλα αυτά) του Χίτλερ ανάμεσα σε εκείνα άλλων ιστορικών προσώπων θεωρείς ότι ήταν εθνικοσοσιαλιστής. Ακόμη και αν δεχτούμε την εκδοχή σου ότι τον θεωρούσε σημαντική ιστορική προσωπικότητα, αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να ήταν υποστηρικτής του. Ακόμη και οι νηφάλιοι πολιτικοί του αντίπαλοι τον θεωρούσαν σημαντική προσωπικότητα της εποχής του. Αυτό δεν τους έκανε εθνικοσοσιαλιστές. Αλλά ας το προσπεράσουμε γιατί ως οικοδεσπότες του σχολιασμού των αναρτήσεων επαναλαμβάνουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου τι πίστευε για την πολιτική κάποιος ο οποίος δεν είχε γράψει τίποτα ή δεν είχε πράξει δημοσίως τίποτα με πολιτικό περιεχόμενο.
Πάμε τώρα στα δικά μας.Δεν υπάρχει καμία ιστορική ανεστιότητα εκ μέρους μας. Υπάρχει στρεβλή αντίληψη του τι είναι ιστορία και τι είναι ιστορικό γεγονός από ανθρώπους (ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιορίζεσαι) που θεωρούν ότι ένα νεκρό πρόσωπο υπάρχει στο ιστορικό παρόν σε μια συνθήκη που βρίσκεται πέρα από το πεδίο της ανάμνησης και της ιστορικής μνήμης.
Όσον αφορά τον Καντ δεν ισχύει αυτό που υποστηρίζεις αλλά και να ίσχυε, όπως και να το κάνουμε, "Η Κριτική της Κριτικής Ικανότητας" άνοιξε το παράθυρο από το οποίο ξεκίνησε το ταξίδι του γερμανικού ιδεαλισμού, και σαφώς του Ρομαντισμού, στην οντολογία της μεταφυσικής, στον φιλοσοφικό υπερβατολογικο ιδεαλισμό και σε όλες τις διανοητικές τάσεις που υιοθέτησαν και υιοθετούν οι ιδεαλιστές των καιρών μας (αναφερόμαστε στον φιλοσοφικό ιδεαλισμό και όχι στον εσωτερισμό). Δεν είμαστε καντιανοι για πολλούς λόγους. Αλλά δεν είναι και προσβολή να μας χαρακτηρίζει κανείς ως τέτοιους. Ο Φίχτε δεχόταν τον χαρακτηρισμό. Και αν δεν υπήρχε ο Φίχτε να ξεκινήσει την συγκόλληση του παζλ της ιδεολογίας που θα διαμορφωνόταν σε αυτό που έγινε γνωστό ως γερμανικός ρομαντικός εθνικισμός και στην συνέχεια ως εθνικοσοσιαλισμός δεν θα υπήρχε ως Φύρερ, με την ιστορική υπόσταση που τον γνωρίσαμε, ο καημένος ανθρωπάκος Χίτλερ (δεν το γράφουμε καθόλου υποτιμητικά αλλά με ιστορική κατανόηση, ενδεχομένως και με συμπάθεια το υποκοριστικό), ο οποίος μπορεί να διέθετε εντυπωσιακά πολιτικά και επικοινωνιακά χαρίσματα αλλά νοητικά μάλλον δεν μπορούσε να κατανοήσει ούτε μια αράδα των δύσκολων σημείων της σκέψης του Φίχτε.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν, λοιπόν, υπάρχετε ακόμη κάποιοι που δεν αντιλαμβάνεστε ότι αυτό που προηγείται στο πεδίο της πολιτικής φιλοσοφίας, σε συνάρτηση με τις ιστορικές συνθήκες (ας γίνουμε και ελαφρώς διαλεκτικοι, παραμένοντας πρωταρχικά ιδεαλιστές), διαμορφώνει και προϋποθέτει αυτό που θα ακολουθήσει στην πολιτική πρακτική και εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι αυτό που ακολούθησε είναι το επίκεντρο και πως ό,τι προηγήθηκε ήταν απλά προάγγελός του, έχετε αφομοιώσει τα βαθύτερα στοιχεία της χριστιανικής αντίληψης των πραγμάτων. Για να μην πούμε κάτι πιο παλιό εφόσον δεν έχουμε όρεξη για κωμικές αντιπαραθέσεις. Μεσσιανισμός λέγεται αυτό πάντως για όσους γνωρίζουν.
Για τον Στρασερ εμείς δεν εμπιστευόμαστε τον Γκέμπελς. Εμπιστευόμαστε την κρίση μας, το ένστικτο μας και την όποια ικανότητα πολιτικής ανάλυσης διαθέτουμε. Επαναλαμβάνουμε ότι πιστεύουμε σε εμάς και δεν αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως δόγμα με τους "αγίους" του να μας καθοδηγούν. Αν μη τι άλλο είναι και βαθύτατα ελληνικό αυτό. Για τον εθνικομπολσεβικισμό πάλι εμπιστευόμαστε, πάντοτε υπό κριτική ματιά, αυτά που διαβάζουμε στα κείμενα του Νίκιτς και των αναλυτών του συγκεκριμένου πολιτικού φαινομένου. Αν δεν δέχεσαι την αυτονόητη διάκριση ανάμεσα στον εθνικομπολσεβικισμό και στον μπολσεβικισμό δεν έχει νόημα περαιτέρω συζήτηση.
Πάντως αυτές είναι οι θέσεις της λέσχης μας εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Δεν τις εκφράσαμε τώρα. Εκκρεμεί λοιπόν η απορία γιατί επανέφερες τέτοια θέματα συζήτησης. Τι περιμένεις; Να πειστούμε για την ένθεη υπεράνθρωπη οντότητα του Άβαταρ, για τον δέκατο Κάλκι και για την πολιτική σημασία της αστρολογίας; Ευτυχώς δεν το πάθαμε στα νιάτα μας. Είναι αργά τώρα για εφηβικές ασθένειες.
Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι σεβόμαστε κάποιους που μπορεί να βλέπουν τον κόσμο και την ιστορία από αυτή την οπτική γωνία. Ανάμεσα σε αυτούς κι εσένα. Αν θεωρείς ότι αυτή είναι η σωστή, η ουσιαστική οπτική επί των πραγμάτων, απόλυτα σεβαστή η επιλογή σου.
Εκείνο που προβληματίζει είναι το να ανοίγουν άσχετες συζητήσεις για κάποιον Γράβιγγερ, με πολύ συγκεκριμένα κολπακια του τρολ διαδικτύου, σε ένα ιστολόγιο που αρθρογραφούν παιδιά τα οποία διαβάζουν Φίχτε, Μπερκ, Μύλλερ, Σπαν, Τόλκιν, κλπ. Είναι θέμα σεβασμού όχι μόνο της φιλοξενίας. Αλλά και των διαφορών στις ποιότητες, για όσους αντιλαμβάνονται..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...To "διαβάστε Γκέμπελς για να μάθετε για τον Στράσερ, και διαβάστε Άρμα για να μάθετε για εθνικομπολσεβικισμό" είναι το νέο "διαβάστε Γεωργαλά για να μάθετε για το Στάλιν" or something;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μην εμπλέκετε το ΆΡΜΑ στην όλη συζήτηση παιδιά. Δεν έχει καμία σχέση με τα όσα γράφονται. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ιδεολογικές διαφωνίες αλλά τα παιδιά της συγκεκριμένης οργάνωσης δεν έχουν ποτέ επιδείξει συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με τρολάρισμα ή έλλειψη σεβασμού. Τουναντίον η συμπεριφορά τους, καθώς και του Στέφανου είναι υποδειγματική στον λεγόμενο χώρο τόσα χρόνια. Απλώς ως παράδειγμα ανέφερε την αρθρογραφία τους ο Γιάννης.
Για να κάνουμε και λίγο μαύρο χιούμορ, όπως είπε ένα νεαρό μέλος της λέσχης μας σε μια συνομιλία, ο μάγος που όρισε ακριβή ημερομηνία ίδρυσης της Χρυσής Αυγής βασισμένος σε αστρολογικούς υπολογισμούς μάλλον δεν πέτυχε και πολλά, αν κρίνουμε από την κατάληξη της ηγεσίας στην φυλακή.
δυστυχώς, πρέπει να απαντήσω στον Κο Φιλίπου, γιατί επιμένει.....αντιγράφω....την σεπτή μορφή του κορυφαίου Έλληνα Εσωτεριστή και Πνευματικού μου Προπάτορα Πέτρου Γράβιγγερ,...απο πού ακριβώς τον θεωρείτε προπάτορα σας, σε ποιό ακριβώς φιλοσοφικό σώμα ή οργάνωση, είχατε παράλληλους βίους. Και ποιός είναι αυτός ο σιωπηλός μαθητής του, αφού όλοι οι συμμετέχοντες στον εσωτερικό του κύκλο, έχουν πεθάνει. Ίσως υπάρχουν 1 -2 απο τους Πυθαγόρειους, αλλά μάλλον δεν έχετε σχέση με αυτούς. όσο για τους χιτλερ και μουσολίνι, παραβλέπετε κάτι, αγαπητέ. Η 1η έκδοση του πρακτικού εγχειριδίου αστρολογίας, εις χείρας μου, τόμος 1 και 2, είναι έκδοση του 1936, και ασφαλώς όχι του 1982, εκδόθηκε την περίοδο, με το περιοδικό Σφίγγα. άρα, ορθώς, τους αναφέρει, με τους πολιτικούς τίτλους που είχαν τότε..θα θυμάστε ότι το 1936 ήταν και έτος ολυμπιακών αγώνων, στη ναζιστική γερμανία. άρα, τζάμπα χαρήκατε για τους τίτλους, ήταν της εποχής. αφήστε, κύριε τα εθνικιστικά/ εθνικοπατριωτικά με τον Γράβιγγερ, είστε εκτός...άκου ναζιστής, η βρωμιά της ιστορίας και η ντροπή της ανθρωπότητας, αναρωτιέμαι, οι διαχειριστές αυτού του ιστολογίου, τα επιτρέπουν όλα πια, με τον κάθε αυθαίρετο άσχετο. λίγη ντροπή.
Από εδώ και στο εξής δεν θα απαντήσετε ούτε εσείς ούτε ο κύριος Φιλίππου σε μεταξύ σας συνομιλία. Σας γράψαμε και προηγουμένως ότι δεν μας αφορούν τα του τεκτονισμού και εσείς συνεχίζετε να απευθύνεστε στον συνομιλητή σας, ανακυκλώνοντας το ίδιο θέμα. Μας είστε αδιάφοροι αμφότεροι κύριοι. Εσείς, ο Γράβιγγερ, ο τεκτονισμός, οι εσωτεριστές ψευτοχιτλερικοί. Αν θέλετε συνεχίστε να συζητάτε αλλού. Εδώ όμως τελειώνει τώρα η εν λόγω αδιάφορη συζήτηση.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Βρεθήκατε πράγματι σε δύσκολη θέση και σωστά διαχωρίσατε τη θέση σας αφού είναι αλήθεια ότι το θέμα δεν τέθηκε από τη ΦΛΕΦΑΛΟ, ούτε έχει τεθεί ποτέ παλιότερα. Με όλο το σεβασμό αρκούσε να πείτε ότι τα σχόλια δεν σας εκπροσωπούν, μια σύσταση μη το συνεχίζετε και τέλος. Δεν χρειαζόταν τέτοιο άδειασμα. Αν είναι "αδύναμα, αν όχι κωμικά", τότε τι; Τα χει βγάλει από το μυαλό του, έχει φανταστικούς διδασκάλους και μπλέκει σαν απατεώνας τελείως άσχετους σε φανταστικές ιστορίες; Και γιατί να το κάνει αφού έχει γράψει σε βιβλίο εδώ και χρόνια ότι υπήρξε εθνικοσοσιαλιστής, όπως και για τη μυστική διαδοχή της Χρυσής Αυγής από μύστες του 19ου αιώνα, αυτό ακόμα παλιότερα στον Άριο Πολιτισμό νομίζω. Τα κομμάτια του παζλ δηλαδή υπήρχαν. Τώρα απλά αποκάλυψε περισσότερα μετά από ερώτηση αναγνώστη του και μάλλον αυτό θα έπρεπε να το θεωρείτε τιμή σας που πραγματοποιήθηκε εδώ! Και η εγκυκλοπαίδεια του χώρου metapedia γράφει ότι ήταν εθνικιστής. Αρκούσε να τους στείλετε αλλού να τα λύσουν. Ήταν άσχημο να βλέπουμε να αδειάζεται έτσι μια από τις πιο δυνατές πένες του χώρου με 50 χρόνια ιστορία για να δοθεί υπεραπολογητικά όλο το δίκιο σε κάποιον άσχετο με εμάς. Που εδώ που τα λέμε είναι εμφανές ότι ο άνθρωπος σιχαίνεται την απ'εδώ μεριά και χτυπιέται και απειλεί λες και γράφτηκε ότι ο Γράβιγγερ ήταν μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Μπαίνοντας στη θέση του κυρίου αυτού, μπορώ να καταλάβω τις ενστάσεις του, αλλά δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σοβαρά ότι ο Φιλίππου μας φλομώνει αδίστακτα στο παραμύθι. Μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο: απουσία γραπτής αναφοράς και ταυτόχρονα ύπαρξη "άγραφων δογμάτων" που ούτε η οικογένειά του είναι ενήμερη γι' αυτά (το παράξενο θα ήταν να είναι). Επίσης η ίδια η ζωή μας δείχνει ότι αρκετές φορές άλλοι έχουν την οίηση, π.χ. του ειδικού με τα πολλά πτυχία, του αρχειοφύλακα, του βιολογικού απογόνου κάποιου σπουδαίου ανδρός κτλ, και άλλοι την μύηση. Τέλος δεν κατανοώ τις κατηγορίες ότι δήθεν ρώτησα με "κολπάκια του τρόλ διαδικτύου" με σκοπό να χαλάσω την ανάρτηση. Γνωρίζετε καλύτερα απ' όλους ότι είχα γράψει το ίδιο ερώτημα τον περασμένο Αύγουστο, παρακαλώντας σας να το δημοσιεύσετε, και σας ευχαριστώ που το κάνατε, και τότε και τώρα. Επέλεξα τότε να το γράψω εδώ για τον απλό λόγο ότι τον Ιούλιο είχατε φιλοξενήσει άρθρο του Ίωνος Φιλίππου για τον Τζιανμπατίστα Βίκο. Ελλείψει άλλου τρόπου επικοινωνίας, σκέφτηκα ότι αν ίσως συχνάζει εδώ, έχω ελπίδες να το δει (για του λόγου το αληθές παραθέτω την αρχή εκείνου του σχολίου μου: "Τελείως άσχετο με το θέμα, αλλά θα σας παρακαλούσα να το δημοσιεύσετε. Ελπίζω κάπως να το δει ο Ίων Φιλίππου ή να του μεταφερθεί μιας και έχετε φιλοξενήσει τελευταία άρθρο του."). Και μου απαντήσατε ότι το εγκρίνατε και αν το δει και θελει σου απαντάει. Τελικά δεν το είδε. Αφού προχθές εμφανίστηκε, ήταν μοναδική ευκαιρία να επαναφέρω το ερώτημα κάτω από το σχόλιό του. Ναι ήταν άσχετο με το θεμα, απολογούμαι γι' αυτό αν θέλετε, αλλά εξαιρετικού ειδικού ενδιαφέροντος και νομίζω εύλογο για μια τέτοια πρωτοφανή πληροφορία που έμενε τόσα χρόνια ανεξέταστη και άγνωστη σε όσους δεν ανήκουν στον κύκλο του. Έβαλα μήπως φυτίλι για κάποιο θέμα από αυτά που προκαλούν τις γνωστές κοκορομαχίες μεταξύ εθνικιστών και δεν το ξέρω; Σας ευχαριστώ πάντως για τη φιλοξενία γιατί μέσα από εδώ πήρα απάντηση-αποκάλυψη σε κάτι που έψαχνα μήνες με πυρετώδη αναστάτωση λόγω εσωτερικής φωνής ότι αυτή η λεπτομέρεια στον "Πολιτικό Οδοδείκτη" αποτελεί κλειδί που συνδέει νήματα και ίσως ακόμα εξηγεί όψεις της φύσης της Χρυσής Αυγής κατά τα πρώτα μυθικά της βήματα.
Όπως βλέπεις αδιαφορούμε για τα ερωτηματικά σου, για τα της παλιάς Χρύσης Αυγής, για την metapedia, κλπ. Εφόσον θέλησες να τον ρωτήσεις κάτι επιτρέψαμε να δημοσιευθεί το ερώτημα. Η όλη εξέλιξη ωστόσο δείχνει ότι είχατε συνεννοηθεί για να στρέψετε την συζήτηση αλλού και να αποσπάσετε λίγη προσοχή. Υπάρχει σχολή τέτοιων συμπεριφορών στον εθνικιστικό χώρο. Εκτός και αν θέλετε να πιστέψουμε ότι οι τέκτονες και οι "μαθητές" του κάθε Γράβιγγερ διαβάζουν την λέσχη μας και περίμεναν να απαντήσουν άμεσα όταν κάποιος άνοιξε τέτοια συζήτηση στο ιστολόγιο μετά από δεκαπέντε χρόνια, χωρίς να ενημερωθεί από κάποιον.
Δώσαμε δίκιο στον άγνωστο bill γιατί είναι προφανές ότι ο Γιάννης γράφει αυθαιρεσίες και ψέματα,τα οποία ο ίδιος δεν αμφιβάλλουμε ότι θεωρεί αλήθειες. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολλές φορές διαφορετική, ασχέτως του τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας.
Τα επιχειρήματα περί εθνικοσοσιαλιστή ή εθνικιστή Γράβιγγερ είναι γελοία εφόσον παρατίθενται ως αποδείξεις. Και στην τελική όταν συζητάμε για τον Φίχτε, τον Μύλλερ και άλλους διανοητές τέτοιας εμβέλειας είναι απλή αυτογελοιοποίηση να παρεμβαίνετε με ονόματα συγγραφέων που όχι μόνο δεν ήταν εθνικιστές αλλά δεν τους ξέρουν ούτε οι συγγενείς τους, απλά και μόνο για να φέρετε την συζήτηση σε ένα πεδίο που μπορείτε να διαχειριστείτε και να στρέψετε κάπως την προσοχή επάνω σας.
Να ξέρετε πάντως ότι εσείς γίνεστε περίγελος. Εμείς απλώς κάνουμε διαπιστώσεις με τα χάλια της "εθνικιστικής γενιάς του Πολυτεχνείου". Και ασφαλώς επαναλαμβάνουμε χωρίς κόπο ότι αυτά που νομίζετε ότι είναι εθνικισμός και εθνικοσοσιαλισμός μπορείτε να τα λέτε στα διάφορα εστιατόρια του χώρου. Δεν θα σας επιστρέψουμε να τα λέτε εδώ. Ψάξτε λοιπόν το πολιτικό τσίρκο της Χρυσής Αυγής αφού σας ενδιαφέρει τόσο και αφήστε εμάς να ερευνουμε και να υποστηρίζουμε το ιστορικό φαινόμενο του εθνικισμού.
Ένας είναι ο Μάγος (με "Μ", όχι "μ") και ονομάζεται
Κώστας Λεφάκης. Οι υπόλοιποι, τρώνε την σκόνη του. Τέλος.
Ο Warlord είπε...Έχω μια ειλικρινή ερώτηση για τον Ίωνα. Ξεκινάς θέτοντας ένα ερώτημα που αφορά την ιστορική ανάγνωση του δευτέρου ΠΠ. Η εξής (δική μου) απάντηση σε ικανοποιεί; Επικράτηση του Άξονα θα έδινε βάσιμες ελπίδες και πρόσφορο έδαφος για την Ανάσταση της Ευρώπης. Και για να μην με κατηγορήσεις ότι υπεκφεύγω να το κάνω πολύ απλό: ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΕ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΑΞΟΝΑΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Μετά αλλάζεις το ερώτημα και λες ότι "οποίος δεν είναι με τον Φύρερ είναι απέναντι μας". Αρχικά, τι σημαίνει πλέον κάποιος να "είναι με τον Φύρερ"; Πρέπει να τον θεωρεί στην χειρότερη αλάνθαστο ημίθεο και στην καλύτερη ενσάρκωση του Θεού της οποίας την Δευτέρα παρουσία αναμένεις; Προηγουμένως έφερες κάποια παραδείγματα μεγάλων μορφών που ενώ δεν ήταν ναζιστές ή χιτλερικοί συντάχθηκαν με την ναζιστική Γερμανία αναγνωρίζοντας το διακύβευμα. Καμιά αντίρρηση μέχρι εδώ. Πιστεύεις όμως ότι πχ ο Γιούνγκερ "ήταν με τον Φύρερ", όπως το θέτεις εσύ;
Billy Papa βγάζουμε απ' έξω τα όσα μπορεί να επικαλείται ο Ίων και κρατάμε όσα είπες και επιβεβαίωσες εσύ. Έχουμε και λέμε: Το 1936 ο Γράβιγγερ από όλους τους πολιτικούς της περιόδου αναφέρει μόνο τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Μάλιστα. Ούτε ο Μεταξάς, ούτε ο Στάνλεϊ Μπάλντουιν της Αγγλίας, ούτε ο Άλμπερτ Λεμπρούν την Γαλλίας, ούτε Στάλιν ούτε Ρούσβελτ. Μόνο οι ηγέτες του ΑΞΟΝΑ! Ένα χρόνο μετά, το 1937, ο ίδιος μας είπες ότι πηγαίνει στη χιτλερική Γερμανία να σπουδάσει! Από αυτά και μόνο φαίνεται πρώτον ότι ήταν ξεκάθαρα γερμανόφιλος και γερμανοκεντρικός και δεύτερον ότι πιθανότατα ήταν συμπαθών ή έστω κάποιος που δεν είχε πρόβλημα με τον ριζοσπαστικό εθνικισμό του Μεσοπολέμου παρά κάποιος φανατικός αντιναζιστής σαν κι εσένα. Εδώ οι αντιναζιστές Γερμανοί διανοητές μάζευαν τα μπογαλάκια τους και έφευγαν ήδη πιο πριν, μόνοι τους όχι διωγμένοι, και ο Γράβιγγερ πήγαινε στη Γερμανία; Όπου βρήκε κιόλας Γερμανίδα εν μέσω Τρίτου Ράιχ να παντρευτεί; Δεν ξέρω πόσοι άλλοι Έλληνες κάνανε εκπαιδευτικά ταξιδάκια στο Τρίτο Ράιχ μια τόσο προχωρημένη χρονιά. Δεν λέμε για το '33 ή το '34 τώρα. Ο μόνος που μου έρχεται πρόχειρος για το 1937 είναι ο ναζιστής φιλόλογος Ι. Συκουτρής. Το ότι στην τρίτη έκδοση το 1982 δεν αφαίρεσε τον Χίτλερ ως 'διάσημη προσωπικότητα' δίπλα σε κοινά αποδεκτές από το μεταπολεμικό κοινό προσωπικότητες τύπου Νίτσε και Αϊνστάιν, μάλλον κι αυτό κάτι δείχνει. Ότι η πιθανή προπολεμική συμπάθεια δεν ξεθώριασε. Αν τον θεωρούσε, όπως εσύ, "βρωμιά της ιστορίας" και "ντροπή της ανθρωπότητας" φαντάζομαι ότι δεν θα ήταν δύσκολο να το αφαιρέσει, αφ' ης στιγμής ο ίδιος ασχολιόταν με τις εκδόσεις. Ή να τον μετέφερε σε καινούργιο πίνακα "ωροσκόπια εγκληματικών προσωπικοτήτων". Τελικά με αυτά που ο ίδιος μας είπες μάλλον είναι πιθανότερο το "τρελό" που λέει ο Φιλίππου να είχε πάρε δώσε με την Ahnenerbe παρά να σιχαινόταν την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και γενικά τον εθνικισμό σε κάθε έκφανσή του.
ΥΓ Τώρα είδα το τελευταίο σχόλιό σας. Αν θέλετε δημοσιεύστε το γιατι είναι απάντηση για το θέμα της έκδοσης. Αυτά από μένα. Δεν είχα καμία προσυνεννόηση με τον Φιλίππου τον οποίον λόγω τιμής δεν γνωρίζω. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Να ξέρετε απολαμβάνω τις αναρτήσεις σας και είμαι αναγνώστης επί χρόνια. Έχω ξανασχολιάσει, εντός θέματος!, ή απλά δίνοντάς σας ένα απλό συγχαρητήρια για κάποια ανάλυση ή δράση. Επίσης αν βάλουμε στην άκρη τον μασονισμό, θεώρησα ότι, αφού ρομαντισμός και εσωτερισμός/μυστικισμός δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους, δεν ξεφεύγω με μια τέτοια ερώτηση από το ευρύτερο φάσμα του ρομαντισμού.
Παρασκευή, 24 Νοεμβρίου, 2023
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Τελευταίο σχόλιο και από εσένα για τον Γράβιγγερ ανώνυμε. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι και οι δικές σου παρατηρήσεις δεν αλλάζουν την εικόνα. Μπορεί να ήταν γερμανόφιλος ή γερμανοκεντρικός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν απαραίτητα και εθνικοσοσιαλιστής. Επίσης το ότι μπορεί να μην είχε τις μεταπολεμικές αντιχιτλερικες εμμονές που στηλιτεύεις στον σχολιασμό του Billy Papa και πάλι δεν αποδεικνύει ότι ήταν εθνικοσοσιαλιστής. Υπάρχει μεγάλο κενό ανάμεσα στις δύο διαπιστώσεις που δεν γίνεται να καλυφθεί με άλματα.
Κατά τα άλλα τέλος η ιστορία με τον κάποιον Γράβιγγερ που δεν αφορά κανένα μας. Δεν συνεχίζουμε να επιτρέπουμε τον σχολιασμό για ένα πρόσωπο που δεν μας αφορά και, εμφανώς τουλάχιστον, δεν είχε καμία σχέση ούτε με τον Ρομαντισμό, ούτε με την φανταστική λογοτεχνία ούτε με τον εθνικισμό. Ήδη γράφτηκαν αρκετά για αυτόν.
Ελπίζουμε να μην ήσουν εσύ αυτός που ζητούσε τις δηλώσεις πίστης σε προηγούμενους ανώνυμους σχολιασμούς. Επαναλαμβάνουμε ότι αν θέλετε να σχολιάζετε με αξιώσεις σοβαρότητας διαλέξτε τουλάχιστον ένα ψευδώνυμο για να μην σας μπερδεύουμε ανάμεσα στα ανώνυμα σχόλια.
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Φίλτατοι, ευχαριστώ τόσο για την ανοχή και την αντοχή σας, όσο κυρίως για την ευγενή διάθεση συμμετοχής στον διάλογο μας. Είστε αληθινοί συνδαιτυμόνες με την ελληνική έννοια του όρου. Τούτων ούτως εχόντων, επιτρέψατε μου να επανέλθω ως εξής.
1. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη για την παρεμβολή με τον Γράβιγγερ, στην οποία ουδόλως ήθελα να εμπλακώ και πολύ περισσότερο να σας εμπλέξω. Ήταν ολοτελώς εκτός θέματος, αλλά παρασύρθηκα από τον Ανώνυμο που έθεσε το ερώτημα περί αυτού. Ό,τι πνευματικό κι αν με συνδέει μαζί του, εμέ και οποιονδήποτε άλλον σαν τον billi papa, ό,τι κι αν πιστεύω γι’ αυτόν, ασφαλώς δεν αφορά το Ιστολόγιο και τον διάλογο μας. Κλείνω οριστικά με την διευκρίνιση, ότι από την μαρτυρία του Πίνακα που επικαλούμαι δεν ισχυρίζομαι πως προκύπτει ότι ο Γράβιγγερ ήταν εθνικοσοσιαλιστής, αλλά ότι όταν πρωτοεκδόθηκε το έργο του, ήταν ΕΝΕΡΓΑ ΠΑΡΩΝ στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, με τον Χίτλερ Καγκελάριο του Ράιχ. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Τέλος.
2. Συμμετέχω ενθουσιωδώς στο μαύρο χιούμορ για την Χρυσή Αυγή ή άλλως “Αυγή των Μάγων”. Πράγματι, ο Μάγος απέτυχε παταγωδώς στην επιλογή του. Μεταξύ μας, με τον Μιχαλολιάκο παρόντα, ο Μάγος ήταν χαμένος από χέρι και εμείς οι υπόλοιποι 6 εκ των 7, επίσης.
3. Αντιπαρέρχομαι τα περί Κάλκι και Άβαταρ ως εφηβικές ασθένειες καίτοι θα μπορούσα να επικαλεσθώ ένα πλήθος Ρομαντικών και Εσωτεριστών που είναι βέβαιο ότι και εσείς σέβεσθε. Για παράδειγμα τι πιστεύουν ο Νοβάλις, ο Κλάιστ και ειδικά ο Γέητς; Πάντως θα με ενδιέφερε να ακούσω αν θεωρείτε τον Άνθρωπο πλάσμα του Θεού (χθόνιο και γαιώδη – Αδάμ – Βίβλος – Εξέλιξη) ή κλάσμα του Θεού (αστρικό και ουράνιο – Αχιλλεύς – Ιλιάδα – Βέδδες).
4. Τον Νίκιτς δεν τον έχω μελετήσει, δεν τον ξέρω. Αλλά έχω μελετήσει καλά τον Ναζισμό και τον Μπολσεβικισμό. Εν γένει είναι αποδεκτό ότι Ναζισμός σημαίνει Χίτλερ και Μπολσεβικισμός σημαίνει Λένιν. Είναι μια πολύ επιφανειακή ερμηνεία. Δια τους γνωρίζοντες, Ναζισμός σημαίνει Πασκουάλ Γιόρνταν συν Κβαντικό Γονίδιο και Μπολσεβικισμός σημαίνει Τροφίμ Λυσένκο πλην Κβαντικό Γονίδιο. Το πρώτο είναι οντολογικό και επιστημονικό φάος. Το δεύτερο είναι γνωσιολογικό και αντι-επιστημονικό σκότος. Αν λοιπόν ο Εθνικομπολσεβικισμός του Νίκιτς έχει κάτι να προσθέσει πάνω σε αυτή την βάση, έχει λόγο ύπαρξης. Διαφορετικά…λυπούμαι δεν θα πάρω.
5. Για τον Καντ και την “Κριτική της κριτικής της Δύναμης” είμαστε απολύτως σύμφωνοι. Αλλά έρχεται η μνεία του Φίχτε που επιβεβαιώνει ότι είστε Φορμαλιστές. Ο μέγας Φίχτε αποκάλυψε φιλοσοφικά το μη - Εγώ και την Άρνηση της Άρνησης. Κανείς όμως πλην ελαχίστων μελετητών δεν συγκλονίστηκε από αυτό. Αντιθέτως κίνησε την Ιστορία πυροδοτώντας τον εθνικισμό των Γερμανών με τους “Λόγους προς το Γερμανικό Έθνος”. Αντίθετα, ο άσημος ανθρωπάκος Χίτλερ δεν καταλάβαινε γρυ από τους μεγαλοφυείς συλλογισμούς του Φίχτε. Όμως έγινε ο Φύρερ της Ευρώπης που αναποδογύρισε την Ιστορία, ώστε μυριάδες άνθρωποι να πεθάνουν γι’ Αυτόν, ψελλίζοντας ως τελευταία τους λέξη το όνομα Του. Πώς έγινε αυτό φίλτατοι συνδαιτυμόνες της ΦΛΕΦΑΛΟ, πώς το Συμβάν έγινε Σύμπαν; Πιστέψτε με, η ερώτηση αυτή είναι η τραγωδία που με στοιχειώνει. Αν θέλετε, μπορείτε να στείλετε το ερώτημα δυό χιλιάδες χρόνια πίσω. “Ιησούν ή Βαρραβάν;” Παραμένει το ίδιο. Αν δεν μπείτε στο ερώτημα δεν θα βγείτε από τον Φορμαλισμό σας.
6. Απάντηση στον Warlord. Η μόνη ελπίδα της Ευρώπης σήμερα είναι, στο Σμιττιανό ερώτημα “Θεός ή Φύρερ;” να βροντοφωνάξει ανενδοίαστα: “Φύρερ”!
Διαφωνούμε τότε. Αλλά ο βασικός λόγος που σχολίασα είναι ότι η δεύτερη διατύπωση του ερωτήματός σου αποκλείει προσωπικότητες που ο ίδιος έφερες ως παραδείγματα μετά την πρώτη διατύπωση. Βλέπε πχ Γιούνγκερ
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ίωνα τα περί κβαντικών συν ο ναζισμός (δεν μας αρέσει και ως όρος, προτιμούμε το εθνικοσοσιαλισμός) και κβαντικών πλην ο μπολσεβικισμός δεν τα γνωρίζουμε και δεν μας αφορούν, ούτε συνεπώς μπορούμε να τα σχολιάσουμε. Καταγράφεται η παρατήρησή σου αλλά δεν γίνεται να πάρουμε θέση για θέματα που αγνοούμε. Υποθέτουμε ότι συνδέονται κάπως όλα αυτά και με το σμιτιανό δίλημμα, συνεπώς ζητάς να τοποθετήσουμε σε μια αλληλουχία σκέψεων που αγνοούμε και που δεν μας πολυενδιαφέρει. Δεν θεωρούμε και τον Σμιτ ιδιαίτερα άξιο λόγου αναλυτή. Όπου φυσάει ο άνεμος ήταν μια ζωή. Ιδίως μεταπολεμικά υποστήριξε την καπιταλιστική μούργα των ΗΠΑ και μίλησε απαξιωτικά για τον Χίτλερ που τόσο εκτιμάς. Αν το έκανε κάποιος στρασερικος θα ήταν συνεπές και εύλογο. Να το κάνει αυτός ήταν χυδαίος οπορτουνισμός. Ανθρώπους που δεν διαθέτουν τιμή δεν τους σεβόμαστε και τόσο. Πέρα από το ότι δεν μας αρέσει και ως αναλυτής.
Οι Νοβαλις, Γεητς και Κλάιστ δεν είχαν γράψει πουθενά, απ'όσο γνωρίζουμε, ότι πίστευαν σε κάποιον Άβαταρ. Ότι ασχολούνταν με τον εσωτερισμό (ο Κλάιστ όχι τόσο) ήταν δεδομένο. Αυτό όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να θεωρήσουμε ότι έπαιρναν κατά γράμμα στην πολιτική τους στράτευση και ανάλυση προφητείες του ινδουισμού κλπ. Ο καημένος ο Γεητς ήθελε να πιστεύει στα ξωτικά και τους λαογραφικούς θρύλους της πατρίδας του. Αλλά ομολογούσε στα γραπτά του ότι η Μπλαβάτσκυ και οι της Χρυσής Αυγής (της εσωτερικής εννοείται) ήταν παραμυθατζηδες.
Όπως και να έχει πάντως για το πώς έγινε ο Χίτλερ φύρερ της Γερμανίας έχουμε απαντήσει. Δες το παρακάτω άρθρο για μια συνοπτική ανάλυση.
http://flefaloarticles.blogspot.com/2021/05/blog-post_14.html
Δεν ήταν και τόσο ηρωική ούτε είχε μεταφυσικό περιεχόμενο η αναρρίχηση στην εξουσία.
Για το πώς έγινε φύρερ της Ευρώπης (αυτό εννοείς απ'ότι υποθέτουμε) πρέπει απλά να δούμε την ιστορία με καθαρή ματιά. Ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης, μιας πανίσχυρης χώρας που υιοθετούσε μια επαναστατική ιδεολογία. Ήταν αυτονόητο να προσελκύσει θαυμαστές σε όλη την Ευρώπη. Φαντάσου τι θα συνέβαινε αν γινόταν αρχηγός του γερμανικού κράτους ((ή ενός εξίσου ισχυρού με το γερμανικό) ο Γκεβάρα. Όλοι οι κομμουνιστές της υφηλίου (και όχι μόνο) θα έπιναν νερό στο όνομά του. Κάποιοι θα ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για τις ιδέες που θα πρόκρινε, όπως άλλοι θυσιάστηκαν για τις ιδέες που πρόκρινε ο Χίτλερ. Αυτό συμβαίνει όταν ένας χαρισματικός ηγέτης αναλάβει τα ηνία μιας ισχυρής χώρας που η -αγγλοσαξονική φαινομενικά και εβραϊκή στην ουσία- καπιταλιστική αλητεία δεν μπορεί να ισοπεδώσει άμεσα. Γίνεται σημείο αναφοράς σε μεγάλο γεωγραφικό εύρος.
Σήμερα κάποιοι στην Ρωσία που σκέφτονται με μεσσιανικό τρόπο βλέπουν τον Πούτιν ως τέτοιον. Όμως δεν μπορεί να αποκτήσει την ίδια δημοτικότητα με τον Χίτλερ ή τον Γκεβάρα επειδή δεν έχει ένα επαναστατικό ιδεολογικό υπόβαθρο αλλά διαθέτει ένα διαχειριστικό πολιτικό στυλ, καθώς και γιατί η Ρωσία δεν έχει την γεωπολιτική και την πολιτιστική κυρίως δυναμική που διέθετε η Γερμανία -ως δυνητική απειλή του αγγλοσαξονισμού στην καρδιά της Ευρώπης - κατά το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Πάντως η ερμηνεία με την μεσσιανική απόχρωση είναι ίδια και στην περίπτωση του Πούτιν. Δεν ήταν ο Χίτλερ το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία που έπεισε μάζες συμπατριωτών του να πολεμήσουν ή ότι υπήρξε μεγάλος ηγέτης που άξιζε να θυσιαστούν για το πολιτικό του πρόγραμμα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Πέρα πάντως από αυτό δεν πρέπει να παραβλέψουμε κάτι. Οι μυριάδες άνθρωποι που πέθαναν ψελλίζοντας, ίσως να μην ήταν τόσο χιτλερικοί όσο τους παρουσιάζουν εκλαϊκευμένα ιστορικά έντυπα. Οι στρατιώτες των βαφεν Ες ες ίσως να το έκαναν όπως ακριβώς το περιγράφεις. Ή μάλλον πολλοί εκ των στρατιωτών των Ες ες, γιατί από κάποια στιγμή και μετά είχε γίνει μορφή αποκατάστασης η ένταξη σε αυτά και συγκέντρωναν μάζες που μπορεί να μην είχαν την ίδια ιδεολογική ακεραιότητα όσο οι αρχικές ομάδες. Ωστόσο τον κύριο όγκο των στρατιωτικών επιχειρήσεων τον σήκωσε η Βέρμαχτ και όχι τα ες ες. Οι μυριάδες άντρες της Βέρμαχτ λοιπόν μπορεί και να μην ήταν τόσο γοητευμένοι από τις εθνικοσοσιαλιστικες ιδέες ούτε από τον Ρομαντισμό. Οι περισσότερες μαρτυρίες τους θέλουν να ήταν απλά Γερμανοί πατριώτες που είχαν γοητευθεί από την προοπτική να γινόταν το έθνος τους η πρώτη δύναμη παγκοσμίως. Τουλάχιστον οι περισσότεροι στρατιώτες που έγραψαν απομνημονεύματα αυτό υποστήριξαν. Έβλεπαν τον Χίτλερ απλά ως τον ηγέτη της επιτυχίας του γερμανικού έθνους. Όχι ως τον αναμορφωτή της ιστορίας του ανθρώπινου είδους.
Τίποτα μεταφυσικό δεν υπάρχει πίσω από τέτοιες περιπτώσεις. Ασφαλώς και υπάρχει μια ουσία των πραγμάτων πέρα από τα φαινόμενα της υλικής εμπειρίας. Το πιστεύουμε αυτό. Αλλά δεν φανερώνεται με τον τρόπο που υποθέτεις εσύ. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.
Καταληκτικά αν και δεν υπάρχουν αυτοί οι άκαμπτοι δυϊσμοι που θέτεις, για να μην σου χαλάσουμε το χατίρι μπορείς να θέσεις το ερώτημα στην σημερινή συνθήκη για να σου απαντήσουμε. Ούτε στην εποχή του Ιησού ζούμε, ούτε στην Παλαιστίνη για να απαντήσουμε το ερώτημα που θέτεις. Ούτε στην εποχή του ΒΠΠ ζούμε. Σήμερα πώς βλέπεις να σχηματίζεται το ερώτημα που θέτεις; Μην μας πεις αν είμαστε με τον Φύρερ ή εναντίον του, γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα μετενσαρκωθει. Βρες ένα ερώτημα που να δεχόμαστε ότι υφίσταται. Για παράδειγμα "με την ΦΛΕΦΑΛΟ ή με τα εστιατόρια του χώρου;", έτσι για να δώσουμε και μια πιο ελαφριά διάσταση στην συζήτηση.
ΥΓ. Με το. Θεό είμαστε πάντα, αυτό το υπογράφουμε εκ των προτέρων. Αλλά δεν ξέρουμε τι εννοείς εσύ όταν αναφέρεσαι σε Αυτόν
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στο σμιτιανό αυτό ερώτημα ο ίδιος ο Σμιτ απαντούσε "Φύρερ" ακόμα κι αν ο εν λόγω "Φύρερ" λεγόταν Hindenburg ή Eisenhower (στην υπηρεσία του πρώτου έθεσε το 1932 τη θεωρία του "της απόφασης", στην υπηρεσία του δεύτερου έθεσε το 1950 τη νέα του θεωρία, στο "Nomos der Erde", με την περίφημη διατύπωση cuius regio eius economia, που δεν ήταν παρά η νομική υπεράσπιση της οικονομικής υποταγής της Ευρώπης στην Αμερική).
Κι αν θυμηθούμε τη στάση του (όπως αυτή φαίνεται στο "Theorie des Partisanen") ενάντια στους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους της Αλγερίας και του Βιετνάμ, ο Σμιτ απαντούσε "Φύρερ" ακόμα κι αν αυτός λεγόταν Ντε Γκωλ, Φράνκο, Νίξον - καθώς, στην εποχή που κυριαρχεί η "absolute Feindschaft" (απόλυτη έχθρα) και οι πόλεμοι καταπιεσμένων-καταπιεστών είναι πόλεμοι καταστροφής, ο Σμιτ κάλεσε τους καταπιεστές να είναι "αποφασιστικά" αμείλικτοι ενάντια στους καταπιεσμένους. Εν τοις πράγμασι, σήμερα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μπορώ να σκεφτώ ένα άτομο που στο ερώτημα "Θεός ή Φύρερ" απαντά "Φύρερ": Νετανιάχου τον λένε.
Να μας λείπει, λοιπόν, οποιαδήποτε νουθεσία εκ μέρους του ακροδεξιού αντιρομαντικού και χομπσιανού Σμιτ.
Ας κάνω κι εγώ την παρέμβασή μου τώρα που πάμε προς το τέλος των συζητήσεων του συγκεκριμένου άρθρου.
Aγαπητέ Γιάννη, αν εξακολουθείς να πιστεύεις ότι απέναντι στην πλούσια θεωρία του μαρξισμού, που διέθετε μάζες υποστηρικτών στις δεκαετίες του '60, του '70, του '80 αλλά και αργότερα, καθώς και ότι απέναντι στον εγκαθιδρυμένο φιλελεύθερο καπιταλισμό με τα αστικά του κόμματα, με τα ΜΜΕ και με τους κρατικούς του μηχανισμούς, είναι εφικτό να αντιπαρατεθεί εθνικιστική αντιπρόταση με θεωρίες εσωτερισμού (και μάλιστα αποκρυφιστικού!!), θα με κάνεις να επαναλάβω την διαφωνία μου. Στην πολιτική των ιδεολογικών αντιπάλων απαντά η πολιτική θεωρία, οι προτάσεις που βασίζονται σε αυτήν πάντα σχετιζόμενες με τα ζητήματα του παρόντος και η πολιτική δράση.
Θα καταθέσω, επίσης, την αμφιβολία μου για εκτιμήσεις που θέλουν την Χρυσή Αυγή του ΝΓΜ να υπήρξε μια αφανής συνέχεια μυστικών οργανώσεων και μυητικών πρακτικών που ανάγονται στον…Βάγκνερ!! Δυστυχώς δεν χρειάστηκε παρά μια μικρή συζήτηση στην φόρμα σχολιασμού του ταπεινού μας ιστολογίου ώστε να σπάσει η "άλυσος" που υποτίθεται ότι ένωνε την πρώιμη μυστική ηγεσία της Χρυσής Αυγής με πρόσωπα του 19ου αιώνα. Τύφλα να έχει ο "Βασιλιάς με τα Κίτρινα" για όσους διαβάζουν λογοτεχνία του φανταστικού. Γιατί, αγαπητέ μου Γιάννη, δεν νομίζω ότι μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη κάποιος που έχει αποφασίσει να σιωπήσει σήμερα, ο οποίος είπε κάποτε ότι υπήρχε αυτή η αλληλουχία μυητικών πρακτικών ανά μισό αιώνα, που ένωσε το Μπαϊρόιτ με τον Νικολά ΓΜ. Πολύ αόριστο ακούγεται όλο αυτό. Υπό την πιο επιεική κρίση, μάλιστα.
Πάντως ακόμα και αν υπήρχε μια αλυσίδα που θα ένωνε τον Βάγκνερ με το κόμμα του ΝΓΜ, θα είχε ενδιαφέρον φίλε Γιάννη να μας έλεγαν οι ηγέτες του συγκεκριμένου κόμματος σε ποιον Βάγκνερ εστίασαν. Στο νέο και μεσήλικα ελευθεριακό στις πολιτικές ιδέες Βάγκνερ ή στον μεγάλο σε ηλικία εθνικιστή Βάγκνερ; Για όσους δεν το γνωρίζουν έκανε ιδεολογική μετάβαση στον εθνικισμό ο Βάγκνερ προς το γέρμα της ζωής του. Και επειδή ήταν αληθινά σπουδαίος μουσικός και διανοητής, επειδή γνώριζε ότι δεν ήταν πολιτικός φιλόσοφος, όταν έγραφε εθνικιστικά άρθρα ζητούσε την γνώμη του de Lagarde. Ο οποίος ήταν πράγματι σημαντικός νεορομαντικός εθνικιστής και ρομαντικά σοσιαλιστής διανοητής, που παραδόξως η Χρυσή Αυγή αγνόησε.
Παράξενο, πάντως, να αποφεύγονται από το κόμμα του κυρίου ΝΓΜ (δεν συζητώ για τηλεπερσόνες τύπου Πλεύρη) οι πολιτικοί διανοητές του ρομαντικού εθνικισμού και να ανάγονται σε σημεία ιδεολογικής του αναφοράς οι μουσικοί του!! Αν γινόταν να ταξίδευα στον χρόνο και να συναντούσα εκείνους που «μύησαν» την γενιά σου στον εθνικισμό, αγαπητέ Γιάννη, ή θα τους άρχιζα στα χαστούκια για το θράσος τους να παριστάνουν τους μύστες ή θα τους έκανα φροντιστήριο πολιτικής θεωρίας.
(συνεχίζεται)
Ο Σταμάτης είπε...(συνέχεια)
Τέλος υπάρχει κάτι που ξενίζει στην στάση κάποιων σχολιαστών της παραπάνω συζήτησης. Γιατί ενδιαφέρεστε τόσο πολύ ρε παιδιά ώστε εγώ, ένας ασήμαντος που αμφισβητεί την θεϊκή προέλευση του Άβαταρ, να κάνω δήλωση ιδεολογικής νομιμοφροσύνης; Καταρχάς είναι πολύ χωροφυλακίστικο όλο αυτό και ξυπνά μνήμες της επάρατης Δεξιάς του εμφυλίου. Τελικά είστε εθνικιστές ή δεξιά χουντοπαίδια; Αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύεστε να απαντήσετε εφόσον δεν έχετε την παραμικρή ιδέα της ιστορίας των εθνικιστών ιδεών.
Όμως επανέρχομαι στο θέμα. Τι σας κάνει να θεωρείτε ότι έχει ενδιαφέρον μια δήλωσή μου σε ένα εκβιαστικό ερώτημα; Μήπως χρειάζεστε μια ατάκα "καρφώματος" στο indymedia ή σε κάποιο μεγαλύτερο site, προκειμένου να εκβιαστεί ξανά κάποιο μουσείο που πιθανόν θα με καλέσει ως ομιλητή; Μήπως δεν μπορείτε να δώσετε με συνοπτικό τρόπο τις πληροφορίες εκεί που θέλετε, λόγω της αναλυτικής δομής των άρθρων, και αναζητάτε κάτι πιο απτό;
Να ξέρετε ότι έχει παιχτεί επανειλημμένως το έργο της υποτιθέμενης μη ξεκάθαρης ιδεολογίας. Από την περίοδο που έκανα τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Δεν έχει κάτι νέο το menu; Τα ίδια θα ανακυκλώνετε μια ζωή; Κάντε μια προσευχή στον Άβαταρ. Μπορεί να σας φέρει εμπνεύσεις.
ΥΓ. Εφόσον ο Γιάννης και άλλοι φίλοι έχουν ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό, την λαογραφική ή όποια άλλη έρευνα σε θέματα που αφορούν μαγικές παραδόσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού κλπ όχι μόνο δεν έχω κανένα θέμα αλλά παρατηρώ με ενδιαφέρον τα συμπεράσματά τους. Αρκεί να αντιλαμβανόμαστε όλοι ποια είναι τα όρια αυτών των ερευνών που διακρίνουν τα πεδία τους από τα τεκταινόμενα της πολιτικής.
Ωστόσο, στον Flammentrupp θα απαντήσω σε ανάλογο ύφος ότι εγώ έναν μάγο θυμάμαι στην Ελλάδα πρόσφατα. Αυτόν εδώ https://www.youtube.com/watch?v=YjfzDTodwbc
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Χεχεχε. Πριν το ανοίξω το βίντεο ήξερα ότι θα είναι ο Ζιοβάνι. Μόνο που, φίλε Σταμάτη, El Mago οι Ισπανοί είπαν τον Βασίλη τον Τσιάρτα, όχι τον Ζιο, κι ας έπαιζαν κι οι δυο στο ίδιο πρωτάθλημα. Για όσους θυμούνται, όταν ο Νικόλας ο Πατέρας είχε αγοράσει τον Εθνικό (για 2-3 μήνες, πριν γίνει μέτοχος στον ΠΑΟ) είχε φέρει, μαζί, Ζιοβάνι και Τσιάρτα στην ομάδα. Στα 37 τους, εννοείται τελειωμένους, και δεν θυμάμαι καν αν ποτέ έπαιξαν μαζί στο γήπεδο.
Αυτό δεν το χώνεψα ποτέ. Να έρχονται σε μεγάλη ηλικία παλιές δόξες σε μια ομάδα που παίζει σε χαμηλότερο επίπεδο και να μην τα δίνουν όλα ή να μην τους αφήνουν οι προπονητές να δώσουν ό,τι έχουν. Όποια πλευρά και να ευθύνεται, με εκνευρίζει αφάνταστα. Αν ο ποδοσφαιριστής το δει υποτιμητικά, τότε καλύτερα να μην παίξει. Γιατί ο κάθε Τζιοβάνι περνά, ο σύλλογος όμως και το σήμα του υπάρχει διαχρονικά. Δεν δικαιούται να τον υποτιμήσει.
Δεν θυμάμαι τι είχε γίνει στον Εθνικό. Θυμάμαι τις μεταγραφές, όμως δεν θυμάμαι γιατί δεν άφησαν ίχνος.
Θυμάμαι επίσης την τεράστια μεταγραφή του Ρεκόμπα στον Πανιώνιο, ο οποίος έπαιζε αυτό που μπορούσε και τον έδιωξε ένας μηδαμινός προπονητής επειδή υποστήριζε ότι δεν μπορούσε να τον διαχειριστεί. Στέρησε στους Έλληνες θεατές την ευκαιρία να βλέπουν έναν καλλιτέχνη του ποδοσφαίρου ένας "πουθενάς".
Δεν θυμάμαι επίσης τι είχε συμβεί με τον Καστίγιο στον Άρη. Θυμάμαι όμως τον Μιχαλίτσιο να του ουρλιάζει από τον πάγκο γιατί έκανε μια ντρίμπλα παραπάνω. Δεν ξέρω αν θα έχουν ποτέ οι Αρειανοί την ευκαιρία να δουν ξανά τέτοιας ποιότητας παίκτη.
Μην μου πεις ότι είσαι πινέζα;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όχι, πινέζα δεν είμαι, ΑΕΚτζής είμαι αλλά έτυχε κι εγώ να θυμάμαι τις κινήσεις του Χοντρομούσια στον Εθνικό εκείνο το καλοκαίρι με Τσιάρτα και Ζιοβάνι.
Ο Νέρι μεγάλος μπαλαδόρος όσο και μπαχαλοχαρακτήρας. Τα χειρότερα λόγια λέει για τον Μπάγεβιτς, τα καλύτερα για τον Νικόλα τον Αλέφαντο. Θυμάμαι στη Νίκαια τον είχε πιάσει από το λαιμό εκείνο το γουμάρ' του Ιωνικού, ο Κινγκ.
Ο Πατρας πηρε τον εθνικο σε καλη κατασταση απο τον Ζουμπουλιδη και τον ψιλοδιελυσε πριν φυγει πουλωντας παικτες κλπ.
Τσαρτα τζοβανι στον εθνικο εφερε ο Φοιβος Μοριδης.Αυτος ηταν ενας κυπριος που ασχολουνταν με ναυτιλιακα .Οσο ξαφνικα εμφανιστηκε κανοντας κινησεις αλλο τοσο ξαφνικα εξαφανιστηκε χωρις να πληρωσει κανεναν...
Ούτε μάγος να 'μουνα:
https://twitter.com/DianeSare/status/1728490645302526160
Μιας και είπαμε για Καστίγιο
https://pbs.twimg.com/media/F_8d-igW8AAX_1-?format=jpg&name=medium
https://fcstpauliathensclub.wordpress.com/2023/11/04/%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%ce%b2%ce%ae%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%89-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-athens-club-fc-sankt-pauli/
Εδω να βαλω μια καλη ειδηση που ειναι ενα ξεκαθαρισμα σε θετικη κατευθυνση.Απο το εν λογω club εχουν περασει ωραιοι τυποι με αποψη και διαθεση για προσφορα.Ιδιαιτερα σε οτι αφορα, στους κουρδους στο Λαυριο ηταν συγκινητικη η προσφορα και το τρεξιμο τους.Ομως διαλεξαν να υποστηριζουν μια ομαδα χωρις εργατικες καταβολες που απλως πουλαγε εναλλακτισμο οποτε την πατησαν και γενναια διαχωρισαν την θεση τους
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είναι μόνο της Ζανκτ Πάουλι θέμα ο φιλοσιωνισμός, είναι εγγενής στη γερμανική αριστερά και τον τωρινό γερμανικό λαό, ο οποίος, λόγω της συστημικής προπαγάνδας προς αυτή την κατεύθυνση, έχει φτάσει να "νοιάζεται περισσότερο για τις δικές του ενοχές παρά για τον πόνο άλλων λαών" (το διάβασα κάπου στο τουίτερ, το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν είναι δικό μου αν και συμφωνώ μέχρι κεραίας). Ειδικά η γερμανική αριστερά ξεχνά τη μεγάλη αντισιωνιστική παράδοση της ΛΔΓ, και θεωρεί ότι με το να μην καταδικάζει το σιωνισμό επιτελεί κάποιο αντιναζιστικό χρέος. Την ίδια στιγμή, η γερμανική μεγαλοαστική τάξη είναι με τους σιωνιστές βάσει της μεταπολεμικής στρατηγικής της να προσκολληθεί στο άρμα του Ατλαντισμού, γιατί θεωρεί ότι ως μέλος αυτού του άρματος θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να εξάγει κεφάλαια και να υποτάξει οικονομικά περιοχές του "ζωτικού χώρου" της που δεν μπόρεσε να υποτάξει στρατιωτικά στους παγκόσμιους πολέμους. Έχουμε δηλαδή το παράδοξο, ο γερμανικός λαός και οι mainstream αριστεροί μέσα σε αυτόν να νομίζουν ότι διαπράττουν αντιναζιστική μετάνοια με το να στηρίζουν Ισραήλ, ενώ οι Κρουπ και οι Ζίμενς στηρίζουν Ισραήλ για σκοπούς καθαρά ιμπεριαλιστικούς.
Μιας και ακόμα είμαστε στην ανάρτηση του Λοσούρντο, αυτός, λίγο πριν φύγει από τη ζωή είχε μια διένεξη πάνω σε αυτό το θέμα με Γερμανούς αριστερούς διανοούμενους που υποστήριζαν θέσεις παρόμοιες με αυτές της Ζανκτ Πάουλι. Ο Λοσούρντο ορθώς υποστήριζε ότι για να κάνει ένας Γερμανός το χρέος του ενάντια στο φασισμό και να ελευθερωθεί από το μαύρο παρελθόν που βαραίνει το έθνος του, πρέπει ακριβώς να είναι με τους Παλαιστίνιους, τα θύματα του σημερινού "ολοκληρωτικού πολέμου" των σιωνιστών.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μεγάλοι φουκαράδες αυτοί οι "ελληνες" οπαδοί της St Pauli. Κοροιδαρες με περικεφαλαία.
Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Στο σμιττιανό δίλημμα απαντώ απερίφραστα: ΦΛΕΦΑΛΟ!
Στο περί Βάγκνερ ερώτημα: Τον Βάγκνερ του Φώτη Παπαθανασίου, το βιβλίο του οποίου άκρως συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο. Ως γνωστόν δια τους φίλους του Χώρου, ο ΦΠ, λαμπρός πνευματικός ανήρ, ομοίως επιλέξας από μακρού την άσκηση δια της Σιωπής, ήταν ένας εκ των 7 υπό το ετερώνυμο Φοίβος Νάτσης. Ένας ακόμη σπουδαίος ανήρ εκ των 7, είναι ο νυν ευρωβουλευτής εκλεγείς με την ΧΑ και δντής του ιστολογίου ΙΣΤΟΣ, Θανάσης Κωνσταντίνου. Εγώ, ο ΝΓΜ και ο Αρχιερεύς μας κάνουν 5. Τους είπαμε σχεδόν όλους! Αυτά ως τελευταίο μνημόσυνο στην πάλαι ποτέ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που όσο και αν την ειρωνεύεσθε, υπήρξε τότε ένα Κίνημα εντελώς ριζοσπαστικό για την ελληνική πολιτική αλλά και πολιτισμική πραγματικότητα. Και για όσους από εμάς είχαμε παράλληλα οικογενειακό, κοινωνικό και επαγγελματικό βίο, δεν ήταν τόσο εύκολο, πιστέψτε με.
Απέναντι στην "πλούσια" θεωρία του Μαρξισμού Σταμάτη, γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν απαντώ με Εσωτερισμό και Άβαταρ, αλλά με Χάιντεγκερ, Χάιζενμπεργκ, Γκέντελ και Πασκουάλ Γιόρνταν δηλονότι αποκλειστικά με Οντολογία και Επιστήμη. Λυπούμαι που ομολογείτε άγνοια για το κβαντικό γονίδιο. Χωρίς αυτό δεν μπορείτε να πάτε μακριά σήμερα, όσο Ρομαντισμό κι αν επικαλείσθε. Αν παρακολουθείτε το ΑΡΜΑ, μου κάνει εντύπωση ότι δεν έχετε μελετήσει τα 20 άρθρα που με την ευγενή παραχώρηση του Στέφανου έχω δημοσιεύσει στην στήλη "Ιδεολογικά" και απαντούν σε όλα αυτά, δίχως "εσωτερισμούς, ρομαντισμούς και άβαταρ". Επίσης η ιστοσελίδα ΠΑΝΤΑΧΟΥ δημοσιεύει τα φιλοσοφικά μου κείμενα επί του παρόντος ΧΕΓΚΕΛ, ΛΕΝΙΝ, ΦΑΣΙΣΜΟ και έπονται ΦΙΧΤΕ, ΚΑΝΤ και λοιποί.
Ο Σμιττ μπορεί να είναι ένας καιροσκόπος, αλλά η "Θεωρία της Απόφασης" είναι μια μεγαλειώδης σύλληψη, που επιβεβαιώθηκε από την FuehrerPrinzip του Πασκουάλ Γιόρνταν και το κβαντικό γονίδιο. Αν δεν τα γνωρίζετε αυτά εκπλήσσομαι, αλλά περισσότερο εκπλήσσομαι από την διαφαινόμενη έλλειψη βούλησης να τα γνωρίσετε, που ωσαύτως καταδεικνύει τον ρομαντικό φορμαλισμό σας.
Κλείνοντας με την σειρά μου αυτόν τον τόσο γόνιμο παρά τις αποκλίσεις διάλογο στο παρόν άρθρο, για τον οποίο και πάλι σας ευχαριστώ από καρδιάς, διότι δυστυχώς είμαι ΜΟΝΟΣ αφού δεν έχω άλλους επαρκείς συνομιλητές πλην υμών, επαναφέρω από έρωτα του ερωτάν το θεμελιώδες ερώτημα, το οποίο προσπεράσατε επιφανειακά:
Ο Άνθρωπος είναι Πλάσμα του Πηλού (γαιώδης και χθόνιος, Αδάμ - Βίβλος - Εξέλιξη) ή Κλάσμα του Θεού (αστρικός και ουράνιος, Αχιλλεύς - Ιλιάδα - Βέδδες). Αυτά τα χαίνοντα ερωτήματα περί την Αλήθεια και το Μηδέν, δεν μπορούμε ούτε να τα προσπερνάμε ούτε να τα αγνοούμε παίδες. Χαίρετε!
Γιάννη, μην μας παρεξηγείς όταν επιχειρούμε να δοκιμάσουμε τις ικανότητές μας στο μαύρο χιούμορ. Μέσα στην ροή της συζήτησης μπορεί να προκύψει κι αυτό. Δεν το χρησιμοποιούμε για να προβάλουμε. Για να απολαύσουμε και τις ελαφριές εκδοχές που μπορεί να λάβει μια συζήτηση το κάνουμε. Ασφαλώς είσαι ευπρόσδεκτος να λάβεις μέρος κι εσύ σε περιπτώσεις που ενδείκνυται, όπως έγραψες.
Στα υπόλοιπα είναι κατανοητή η διαφωνία μας. Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι μόνος, όμως, εφόσον κάνεις διάλογο μαζί μας. Εδώ είμαστε κοινότητα Ελλήνων, αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού, εθνικιστών και μελετητών/εκφραστών του Ρομαντισμού. Αν αυτά σε ενδιαφέρουν και σε εκφράζουν μπορείς να αισθάνεσαι ότι έχεις συναγωνιστές, συνομιλητές και φίλους, πέρα από τις διαφωνίες μας. Όπως και οι υπόλοιποι αναγνώστες ή συναγωνιστές. Έτσι θα μας βλέπετε και μην διστάσετε να απευθυνθείτε σε εμάς για οτιδήποτε νομίζετε ότι μπορούμε να διευθετήσουμε.
Μιας και το έφερε η συζήτηση, με ρωτούσε ο Flammentrupp γιατί δεν σε έχω γνωρίσει σε αυτόν. Του απάντησα ότι σε είχα δει σε παλιές συγκεντρώσεις/ πορείες του εθνικιστικού χώρου αλλά ήμουν μικρός σε ηλικία και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, ώστε να σε γνωρίσω προσωπικά και να μπορώ να σε συστήσω στα υπόλοιπα παιδιά της λέσχης. Όταν λοιπόν θες να συζητήσουμε υπάρχει ανάμεσα στις άλλες και η δυνατότητα να το κάνουμε από κοντά, προκειμένου να σε γνωρίσουν και τα παιδιά που το θέλουν.
Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους αναγνώστες. Τώρα που τελειώνω τις υποχρεώσεις του διδακτορικού, θα μπορώ κι εγώ να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου.
Ίωνα, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε με το χθόνιο στοιχείο. Προφανώς είμαστε με τον Αχιλλέα. Αν και πάλι, όλα αυτά είναι πέρα από την πολιτική και θεωρούμε ότι αφορούν περισσότερο συμβολισμούς που διαμορφώνουν φιλοσοφικούς προσανατολισμούς. Μας χτυπούν με καταπέλτες και τόξα και εμείς γεμίζουμε τις αποθήκες οπλισμού. Χρειάζεται και το επόμενο βήμα. Να απαντήσουμε με τους δικούς μας καταπέλτες.
Την Χρυσή Αυγή δεν την ειρωνευόμαστε. Της ασκούμε κριτική. Καυστική όπου χρειάζεται. Το ίδιο και στην υπόλοιπη γενιά των εθνικιστών του Πολυτεχνείου. Δεν περιλαμβάνει κακία ο σχολιασμός μας. Πικρία μπορεί αλλά πάνω απ' όλα κριτική διάθεση ώστε να θεραπευτούν οι παθογένειες που άφησε στον χώρο. Ακριβώς επειδή δοκίμασε, όπως σωστά εννοείς, να είναι "κανονικά" εθνικιστική ανάμεσα σε κλόουν της (άκρας) Δεξιάς. Για αυτό και η κριτική πρέπει να είναι συνεπής και αυστηρή. Εσείς οι ίδιοι οι εκφραστές αυτής της γενιάς πρέπει να την επιζητάτε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σε ποια τρύπα κρυβόταν ο μέγας Άβαταρ όταν οι γκομουνιζτες Όττο και Γκρέγκορ Στρασσερ πολεμούσαν τους Σπαρτακιστές στις τάξεις των Freikorps;🤔
C Φ.
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Σταμάτη, ευχαριστώ για όλα. Ασφαλώς και είμαι ανοικτός σε επικοινωνία, ακόμη και προσωπική επαφή. Ας αφήσουμε τον χρόνο να το φέρει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Χαίρετε και πάλι. Είμαι αυτός που ρώτησε για τον Π.Γ. Τώρα κατανοώ πόσο δίκιο έχετε όταν συχνά καλείτε σε χρήση ψευδωνύμων. Ειλικρινά σας λέω ότι εδώ έγραψα μόνο το εν λόγω ερώτημα και κατόπιν αποκλειστικά ό,τι αφορούσε αυτό το ζήτημα. Δεν είμαι αυτός που ζητούσε ομολογίες πίστης (θα μπορούσα να το αποδείξω διότι ό,τι σας έγραψα μού τα έστειλα στο email μου, για να τα αποθηκεύσω όσο ήταν "υπό έγκριση", ώστε να μη χαθούν σε περίπτωση π.χ. κάποιου τεχνικού σφάλματος). Πώς θα μπορούσα κιόλας αφού πριν θέσω την ερώτησή μου χαρακτήρισα το ερώτημα του Ίωνος προς εσάς ως "καίριο" και την απάντησή σας "εξαιρετική και θαρραλέα". Και τα εννοούσα και τα δύο. Διότι αυτή η ανα χρονολογική φάση του Άξονα ανάλυσή σας του τί θα κάνατε τότε (η οποία δείχνει και γιατί είστε στην κορυφή των ιστολογίων του χώρου, διότι τιμάτε τους αναγνώστες σας και δεν φείδεσθε χρόνου να δίνετε αναλυτικότατες και πάντα ενδιαφέρουσες απαντήσεις) με βρήκε σύμφωνο σε πολύ μεγάλο βαθμό, από το σημείο της κριτικής στήριξης χωρίς απόλυτη ταύτιση με τις τότε ηγεσίες, και εδώ δεν έχω κατα νου, προσωπικά, το θέμα των Στράσσερ αλλά πιο πολύ άλλα ζητήματα, π.χ. αυτά που ο Χάιντεγκερ ή στοχαστές της Συντηρητικής Επανάστασης προσήψαν στο καθεστώς, μέχρι αυτό που αναφέρατε για τον εθελοντισμό στην τελευταία φάση, όπου αγγίξατε καρδιές. Θεωρώ δύσκολο να έχει υπάρξει καλής πάστας ρομαντικός, και με την καλή έννοια "ονειροπόλος", εθνικιστής, νέος ειδικά, που δεν έχει ονειρευτεί τον εαυτό του να είναι εκεί, ειδικά στις πιο ανέλπιδες στιγμές των τελευταίων μαχών! Ταυτόχρονα όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, συμμερίζομαι το δίλημμα που θέτει ο Ίων, διότι ο χαρακτήρας, η φύση, η σημασία, το διακύβευμα και οι προεκτάσεις εκείνης της μεγάλης Μάχης όντως υπερέβαιναν κατά πολύ το καθαρά ένυλο πολιτικοστρατιωτικό πεδίο, και όσο προχωράμε στον χρόνο τείνω να πιστεύω ότι μόνον "ενορατικά" μπορούν αυτά να κατανοηθούν από την περιορισμένων δυνατοτήτων ανθρώπινη διάνοια. Δεν ήταν ιστορικά, αλλά Κοσμοϊστορικά εκείνα τα γεγονότα και μπροστά στην μεγάλη εικόνα οι αδιαμφισβήτητες αστοχίες, τα λάθη, οι όποιες παρεκκλίσεις χάριν τακτικισμού από την ιδεολογία, οι μικρότητες ακόμη όσων η Μοίρα όρισε να ηγούνται τότε δεν γίνεται να είναι το μοναδικό κριτήριο. Θα ήταν μικρότητα από πλευράς μας αν εξαιτίας αυτών διαγράφαμε ή έστω υποτιμούσαμε τον γενικότερο ηράκλειο αγώνα τους. Κατ' εμέ, οι τοποθετήσεις του Ίωνος Φιλίππου και της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ (συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων που σχολίασαν κοντά στη "γραμμή" της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ) δεν είναι σε αντιπαλότητα. Συμβαδίζουν διότι τις αντιλαμβάνομαι ως ανταποκρινόμενες σε διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης του ίδιου πράγματος, αμφότερα απαραίτητα. Θα έλεγα ότι ο Ίων Φιλίππου προσεγγίζει το πράγμα υπό το πρίσμα (και) της μυθικής σκέψης και δεν χρειάζεται καν να πω σε ιστολόγιο αντιδιαφωτιστών ρομαντικών για την αναγκαιότητα αυτής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στα υπόλοιπα τώρα, χαίρομαι με τον πολύ φιλικό τόνο της τελικής εξέλιξης της συζήτησης, όπως φαίνεται στο σχόλιο του Σταμάτη και την πρότασή του στον Ίωνα, διότι κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι η ρημάδα (αλλά τόσο σημαντική για μένα, χα!) ερώτηση φαινόταν να παίρνει τροπή δυναμίτισης του κλίματος. Συγχωρέστε μου και την κάποια φόρτιση που είχε ο τρόπος μου προς εσάς, στο σχόλιο που λέω για το "αν είναι κωμικά τότε τι", διότι γράφτηκε υπό την ένταση της εναντίον μου κατηγορίας περί "άλλων κινήτρων" της ερώτησής μου. Να πω ότι μετα το νεότερο σχόλιο του Σταμάτη για τα χωροφυλακίστικα και τα πολύ χειροπιαστά που αναφέρει για απόπειρες στοχοποίησης και εκβιασμό, που αν καταλαβαίνω σωστά αυτό το "ξανά" έχει ήδη γίνει σε κάποιο μουσείο, δεν σας αδικώ καθόλου που υποψιάζεστε και είστε επί ποδός. Πάντως πέρα από δικούς μας με καμμένα μυαλά ή και περίεργες διασυνδέσεις (γκαρσόνια που λέτε), μη θεωρείτε απίθανο να ζητάνε τέτοιες ομολογίες πίστης ακόμα και καθαροί νεοδημοκράτες ή και ψευτοαναρχικοί παρακρατικοί αντιφασίστες που μπαίνουν εδώ με προβιά "δικού μας" για να αποσπάσουν αυτό που περιγράφετε και να σας "ακυρώσουν". Επειδή το ιστολόγιο το παρακολουθώ κατά καιρούς ξεκινώντας κάπου από το 2012/2013 που το ανακάλυψα, είναι σαφές ότι τα τελευταία χρόνια η δυναμική του και η γενικότερη απήχησή του έχει ΕΚΤΟΞΕΥΘΕΙ. Το ιστολόγιο μαζί με τις συζητήσεις στα σχόλια, για οποιον μπορεί να καταλάβει, αποκτά, αν δεν έχει αποκτήσει ήδη, διαστάσεις εθνικιστικής σχολής σκέψης. Τα γκαρσόνια είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Άλλοι, πιο "πάνω" φαίνεται να έχουν χάσει τον ύπνο τους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Επιτρέψτε μου δυο κουβέντες ακόμη σε κάτι που είπατε στην προτελευταία απάντησή σας σε εμένα, στο περίπου "ψάξε λοιπόν την παλιά Χρυσή Αυγή εσύ και άσε εμάς να ερευνούμε τα δικά μας". Μπορώ να κάνω και τα δύο ταυτόχρονα ή είμαι για το τρελοκομείο; !! Λοιπόν, στα σοβαρά τώρα, παρά τις διαφωνίες που έχω σε καποια σημεία μαζί σας, είμαι απόλυτα μαζί σας στο πιο ουσιώδες, δηλαδή στον αγώνα να επανατοποθετήσετε τον Ρομαντισμό ως σημείο εκκίνησης της εθνικιστικής ιδεολογίας, το οποίο σημαίνει ότι τα διάφορα εθνικιστικά ρεύματα και κινήματα των επόμενων δεκαετιών και αιώνων μέχρι σήμερα είναι κλαδιά του δέντρου που λέγεται αντιδιαφωτιστικός ρομαντικός εθνικισμός με τις όποιες "εξωτερικές" προσμίξεις μπορεί να είχε το κάθε ρεύμα (εγώ απλά θα προσέθετα ότι ένα συγκεκριμένο κλαδί αυτού του δέντρου επωμίστηκε από τη Μοίρα το βάρος ενός Κοσμοϊστορικών διαστάσεων αγώνα που έλεγα παραπάνω). Αυτή η αρχή σας είναι φυσικά το αυτονόητο, που όμως στην Ελλάδα έχει θαφτεί κάτω από τα διάφορα ο Χίτλερ είναι η αρχή, ο Μεταξάς ή ο Ίων Δραγούμης είναι η αρχή, ή η αρχαία Σπάρτη είναι η αρχή και δεν συμμαζεύεται.Επομένως έχω τεράστιο ενδιαφέρον για τις αναρτήσεις σας, είτε έχουν να κάνουν με συγγραφείς του φανταστικού, είτε ρομαντικούς ποιητές, είτε με πολιτικούς θεωρητικούς του δικού μας ρομαντισμού, προμηθεύτηκα μάλιστα από την πρώτη στιγμή έκδοσής τους τα βιβλία για τον Γέητς και τον Χάουαρντ. Καλά εσύ ΦΛΕΦΑΛΟ είσαι και δεν το ξέρεις θα μου λεγε κάποιος. Πάντως, την ίδια στιγμή έχω όντως μεγάλο ενδιαφέρον για την πρώτη Χρυσή Αυγή την οποία λόγω ηλικίας δεν έζησα. . .
Ο/Η Ανώνυμος είπε.... . . Από την πρώτη στιγμή που είχα δει παλιά ως έφηβος το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους ένιωσα δέος. Ίσως έφταιγε και η ρομαντική φύση μαζί και η αρχαιο-μυστικιστική προδιάθεση που είχα από μικρός. Σταδιακά, βρίσκοντας παλιά τεύχη, ιδιαιτέρως δε πέφτοντας πάνω στον Άριο Πολιτισμό και θαυμάζοντας τον διεισδυτικό λόγο και μοναδική γραφίδα-κόσμημα για την ελληνική γλώσσα του πρωτοχρυσαυγίτη συγγραφέα του, πειθόμουν ότι δεν είχε να κάνει μόνο με ωραία εξώφυλλα και στυλ, αλλά ότι υπήρχε ένα άλλο υψηλότερο επίπεδο, θα έλεγα ένας άλλος τύπος ανθρώπου. Ειδικά η σύγκριση με την αισθητική, και όχι μόνο, της κοινοβουλευτικής π.χ. Χρυσής Αυγής ήταν αμείλικτη και επέτεινε τον θαυμασμό για τις πρώτες μέρες της. Για μένα το πραγματικό "σοκ" ήρθε όταν έμαθα τυχαία ότι ένα υπεράνω πάσης υποψίας δημόσιο πρόσωπο και εκλεκτός μελετητής της κλασικής μουσικής, αυθεντία στο είδος του, τον οποίον γνώριζα διά των βιβλίων του και κάποιων συνεντεύξεων και ομιλιών του και τον υποληπτόμουν, θεωρώντας τον επιπλέον πολύ ευγενή ως φυσιογνωμία και ως γενικότερη αύρα, ήταν ιδρυτικό μέλος εκείνης της παλιάς Χρυσής Αυγής! (Σας είχα ρωτήσει πριν κάποιο καιρό αν έχετει διαβάσει το βιβλίο που αναφέρει παραπάνω ο Ίων) Μπορείτε να καταλάβετε το τι ένιωσα. Αυτό ήταν. Λέω κάτι όντως συνέβαινε με τη Χρυσή Αυγή του '80, ήταν όντως κάτι μεγάλο, στελεχωμένο από πολύ ποιοτικούς ανθρώπους με τις πιο εκλεκτές αναζητήσεις, άνθρωποι που πραγματικά ξεχώριζαν απ' ό,τι περπατούσε έξω από τα γραφεία της. Κάτι σαν ένα άλλο σύμπαν εκεί μέσα. Οπότε από τότε άρχισα να ψάχνω ακόμα πιο ζεστά το θέμα. Πέφτοντας πάνω σε συνέντευξη του Ίωνος που έλεγε για τελετουργικό ίδρυσης και ανώνυμο οιονεί άγνωστο μεγάλο αρχιερέα, αυτό επέτεινε την αίσθηση του Μεγάλου, αν και κατανοώ ότι σε κάποιους ειδικά αυτό μπορεί να φαίνεται απλά ιλαρό. Τότε μου καρφώθηκε και η ιδέα ότι η αναφορά που είχα διαβάσει αλλού για τον Γράβιγγερ σίγουρα σχετίζεται με αυτό. Λοιπον, μου ασκεί μια γοητεί εκείνη η Χρυσή Αυγή - το αν συμφωνώ ή όχι με την άκρα προσωπολατρία της στον Χίτλερ μού είναι αλήθεια δευτερεύον - διότι την βλέπω ακριβώς ως ρομαντικός: υψηλή, μυστηριώδη, ανορθολογική, επαναμαγευτική, εθνικιστική, ιεροπρεπή, ερμητικώς σκοτεινή, αρχαϊκώς ηλιόλουστη. Με μια λέξη ποιητικότατη. Φυσικά αυτά που λέω για το πώς προσλαμβάνω εκείνη τη Χρυσή Αυγή είναι αυτονόητο ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα πέρα από εμένα!! Τα καταθέτω ωστόσο για να σας δείξω ότι μπορεί το ένα να μην αποκλείει το άλλο. Μπορεί εν τέλει να μην είμαι και ο μόνος που κάνει αυτή τη σύνθεση. Αναγνωρίζω πάντως ότι αφού δεν τα έζησα και ούτε έχω δικτυώσεις με ανθρώπους που την έζησαν, μπορεί και να υπερεξιδανικεύω.
Επιτρέψτε μου κάτι τελευταίο για τον Γράβιγγερ, ανάλαφρο ή σημαντικό, εξαρτάται από τον καθένα. Συνειδητοποίησα προ ολίγου ότι το σχετικό ερώτημα, η συζήτηση και το σημαντικότερο, οι πιστευτές ή μη αποκαλύψεις του Ίωνος, έγιναν μέρες παραμονών των γενεθλίων του Γράβιγγερ (24 Νοεμβρίου). Μα τίποτα πια δεν είναι τυχαίο αγαπητοί φίλοι;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Χαχαχα... μπορεί, ποιος ξέρει;
Ισχύει και για σένα η πρόταση, όπως και για όποιον φίλο το θέλει. Όχι μόνο για τον Ίωνα.
Όχι μόνο γιατί είναι απαραίτητη η γνωριμία και η αλληλοβοήθεια όσων βρισκόμαστε στις ίδιες πολιτικές επάλξεις (μάλλον μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα όταν είμαστε δίπλα και όχι μόνο σε επικοινωνία εξ αποστάσεως, με πρώτο το να αποφεύγονται οι λάθος εκτιμήσεις στον σχολιασμό εφόσον θα γνωριζόμαστε). Αλλά και γιατί πιστεύουμε στην αξία και την σημασία της ανθρώπινης επαφής. Μας άγγιξε αυτό που έγραψε ο Ίωνας. Ότι αισθάνεται μόνος και έχει εμάς συνομιλητές. Είναι κεντρικό γνώρισμα των ρομαντικών. Αλλά και όπλο του συστήματος εξουσίας των διεφθαρμένων, σήμερα.
Αν μας κάνουν να αισθανόμαστε μόνοι έχουν πετύχει το πρώτο βήμα του σχεδιασμού τους που στόχο έχει να μας κάνει στο τέλος να απογοητευτουμε, να βαρεθούμε, να φοβηθούμε και να παραιτηθούμε. Όχι παιδιά. Δεν υποχωρούμε , δεν απογοητευομαστε, δεν παραδινόμαστε. Θα συνεχίσουμε να τους πολεμάει μέχρι το τέλος, όποτε και αν έρθει αυτό.
Στον κίνδυνο που εγκυμονεί η συχνά έμφυτη μοναχικότητα που μας χαρακτηρίζει ως ρομαντικούς, μπορούμε να έχουμε ως αντικλείδι τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη της παρέας. Το εθνικιστικό κίνημα πρέπει να αισθάνεται σαν να είναι μια μεγάλη παρέα. Είναι μονόδρομος αν θέλουμε να έχουμε πιθανότητες επιβίωσης και γιατί όχι νίκης. Το εθνικιστικό κίνημα των αληθινών εθνικιστών εννοούμε, ασφαλώς.
ΥΓ. Προφανώς και έχεις δίκιο για τους αντιφασίστες που μπορεί να μπαίνουν με κάλπικα προφίλ. Τις προειδοποιητικές βολές προς το μουσείο Μπενάκη πολύ γνωστός δημοσιογράφος της Αριστεράς τις είχε ρίξει. Αλλά μην αποκλείεις το ενδεχόμενο να προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και να μοιράζονται σε επικοινωνούντα δοχεία οι φορείς των παρακρατικών τακτικών. Μπορεί κάποιος τσάτσος του δικού μας χώρου να γράψει ένα ρουφιανιλίκι και οι αντιφασίστες να το αλιεύσουν. Όλα γίνονται στην μεταμοντέρνα νεωτερικότητα της παγκοσμιοποίησης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έχετε δίκιο. Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόταση και για όλη τη συζήτηση που είχαμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Ότο μπορεί όντως να πολέμησε στα μισθοφορικά τάγματα της αστικο-σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης το 1919 ενάντια στα εργατικά συμβούλια του Μονάχου (και απέναντι στους Niekisch, Landauer, Wolffheim), αλλά την επόμενη χρονιά πολέμησε χέρι-χέρι με τους εργάτες ενάντια στο καραβανάδικο-μοναρχικό πραξικόπημα του Kapp (και απέναντι στον αδερφό του). Μεταξύ 1919 και 1920 ο Ότο είχε προσχωρήσει σε ολοένα και πιο αντικαπιταλιστικές θέσεις. Οπωσδήποτε, πάντως, πολέμησε.
Από την άλλη, αναγκάζομαι τώρα να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, και σίγουρα δεν χωνεύω τον ζωγράφο, αλλά, το γεγονός ότι δεν πολέμησε ποτέ πραγματικά σε κάποιο μέτωπο (στον Α' π.π. ήταν στα μετόπισθεν και έπαιζε με τον σκύλο Fuchsl, στα γεγονότα του 1918-19 επίσης δεν συμμετείχε), δεν τον καθιστά ανίκανο να ηγηθεί ενός κράτους. Δεν είναι όλοι οι ηγέτες πολεμιστές, και δεν είναι όλοι οι πολεμιστές ηγέτες. Ο ζωγράφος ήταν ο καλύτερος όλων στο να πουλάει παραμύθι στις απελπισμένες μάζες, κάτι που αποτελεί τεράστιο προσόν στη νεωτερική πολιτική. Ο Ότο μπορεί να πολέμησε, αλλά δεν ήταν παραμυθάς. Ίσως ήταν πολύ ρομαντικός, κι αυτό κέρδισε εμάς τους λίγους και μας έκανε θαυμαστές του. Αλλά η νεωτερική πολιτική, ειδικά στη Γερμανία της κρίσης και του χαμένου πολέμου, πρόσταζε ότι οι πλατιές μάζες κερδίζονται όχι από τον ρομαντικό, αλλά από τον μακιαβελικό, τον κυνικό παραμυθά, αυτόν που "με ανορθολογικά λόγια πετυχαίνει ορθολογικούς σκοπούς" (κατά Michael Parenti). Δηλαδή, όχι αυτόν που πολέμησε σε εκατό μάχες, αλλά αυτόν που μπορεί να πείσει το λαουτζίκο ότι πολέμησε σε εκατό χωρίς να έχει πολεμήσει σε καμία.
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Φίλτατοι, σε συνέχεια του ζεστού κλίματος που αποκαταστήσαμε, αλλά και του "τίποτε δεν είναι τυχαίο" του Ανώνυμου συνδαιτυμόνα ή άλλως "το Συμβάν είναι Σύμπαν" κατά την δική μου έκφραση, ακούστε και αυτό. Χθες το βράδυ Σάββατο 25 Νοεμβρίου, βρέθηκα με φίλους, που καμιά σχέση δεν έχουν με τον χώρο στον ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΑΥΛΟ, το γνωστό από τον Χατζιδάκι και όχι μόνο εστιατόριο στο Παγκράτι. Ξαφνικά περί τις 12.00 αισθάνομαι -μετά λόγου τιμής- ένα σύγκρυο και μια ολοτελώς αδικαιολόγητη, μα εντελώς αδικαιολόγητη! αστραπή περνά από την σκέψη μου: "Αν βρισκόταν εδώ τώρα ο Κώστας Πλεύρης με την κυρία του, θα του μιλούσα και πώς θα τον προσφωνούσα;".Σε ελάχιστα λεπτά, γυρνώ το βλέμμα προς τα τραπέζια κοντά στην είσοδο και βλέπω τον ΚΩΣΤΑ ΠΛΕΥΡΗ και την κυρία του, μόλις νεοφερμένους, να κάθονται δέκα μέτρα μακριά μου! Κύριοι, συγκλονίστηκα. Όχι φυσικά από την παρουσία του, αλλά από την κβαντική διεμπλοκή, από τον χρόνο που έτρεξε στην σκέψη μου πριν από τον χρόνο. Σηκώθηκα πήγα και τον χαιρέτησα με την φράση: "Δάσκαλε, τα σέβη μου". Με θυμήθηκε αμέσως και με σύστησε στην κυρία. Αυτοσυστήθηκα ως "μαθητής του" και απεχώρησα συγκινημένος, διαισθανόμενος ότι δεν θα τον ξαναδώ. Κύριοι, το Συμβάν είναι Σύμπαν.
Λόγω της γνωριμίας του πατέρα και της μητέρας μου με την χήρα του εγγονού του ποιητή Γιάννη Σκαρίμπα, του αείμνηστου Δημοσθένη Σκαρίμπα -ο οποίος ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, αναγνώστης του περιοδικού μας και φίλος του Δάκογλου- γευματίζω κάποιες φορές στον Μαγεμένο Αυλό, επειδή είναι επιλογή της κυρίας Δώρας Σκαρίμπα. Μου έχει επιτρέψει μάλιστα ο Θεοφίλου να καθίσω για λίγο στο πιάνο του Χατζηδάκι και να τραβήξω ορισμένες φωτογραφίες. Όμως την τελευταία φορά που γευμάτισα εκεί ήταν τις περασμένες Αποκριές και, δυστυχώς, κάποιος θαμώνας ή εργαζόμενος κόλλησε εμένα και την μητέρα μου covid.
Πάντως αν συναντούσα τον συγκεκριμένο τύπο θα τον ρωτούσα γιατί καθυστέρησε ο "Πατριάρχης" να εμφανιστεί στον σχολιασμό του ιστολογίου μας και γιατί αγνόησε το περσινό δημοψήφισμα των αναγνωστών μας με θέμα το αν τον ήθελαν ως αρθρογράφο ή όχι.
Έσφαλα κύριοι. Οφείλω να το ομολογήσω. Καθώς αποχωρούσα από την μεγαλοπρεπή οικίαν μου, εις την οποίαν φιλοξενείται το αρχαιόπρεπο αμφιθέατρο που εξασκεί την υποκριτική τέχνη η καλιπλόκαμη συναγωνίστρια με την οποία συμβιώνω, θέλησα να φορέσω το καπέλο μου. Ήτο μια βιαστικά απρόσεκτη κίνηση, το παραδέχομαι, έχουσα ως φρικτή συνέπεια αντί να φορέσω το καπέλο να τοποθετήσω πρόχειρα εις την κεφαλήν μου μια περούκα της συναγωνίστριας. Ήτο συγκεκριμένα εκείνη με τις λαχανί ανταύγειες. Η μοίρα έπαιξε άσχημο παίγνιο. Διότι η συναγωνίστρια αδυνατούσε να έχει καθαρό οπτικό πεδίο, έχουσα δια ολίγες ώρες τους οφθαλμούς πεταγμένους έξω από τις κόγχες υπό της σχεδόν εξοντωτική προηγηθείσα συνεύρεσις. Ούτο είχε ως αποτέλεσμα να μεταβώ εις τον Μαγεμένον Αυλό έχοντας εις την κεφαλήν την λαχανί περούκα αντί του καπέλου. Ευχής έργον το ότι εβρέθη εις την είσοδον ομάς σερβιτόρων ομοϊδεατών και με ενημέρωσε περί του σφάλματος, με αποτέλεσμα να προληφθούν τα χειρότερα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Κατά φωνή και ο "πατριάρχης". Καλώς τον και ας άργησε!!
Δεν θα τελειώσουμε ποτέ...Αναφορικά με τον Ότο και τον Ζωγράφο. Η διαφορά τους Ανώνυμε δεν είναι ότι "ο ένας πολέμησε σε εκατό μάχες και ο άλλος έπεισε τον λαουτζίκο ότι πολέμησε σε εκατό χωρίς να πολεμήσει σε καμία", αλλά ότι ο ένας πολέμησε σε εκατό μάχες αλλά δεν έπεισε τον λαουτζίκο να πολεμήσει σε καμία, ενώ ο άλλος δεν πολέμησε σε καμία, αλλά έπεισε τον λαουτζίκο να πολεμήσει σε εκατό". Και μάλιστα όχι μόνο να πολεμήσει, αλλά να πεθάνει γι' αυτόν. Ας σοβαρευτούμε, τα μεγέθη είναι ιστορικά ασύγκριτα. Όποια κι αν είναι η (ανεξήγητη κατ' εμέ...) προσωπική συμπάθεια ή αντιπάθεια δεν είναι συγκρίσιμη η οποιαδήποτε γενναία περπατησιά πάνω στο ιστορικό κύμα με το τσουνάμι που αναποδογύρισε την Ιστορία.