Δεν είναι εύκολο να απομονώσει κανείς τα ανάμικτα συναισθήματα που προκάλεσε ο διεθνής διασυρμός του πρωθυπουργού της χώρας από τον Βρετανό ομόλογό του. Από την μια έδειξε με τον πλέον απογοητευτικό τρόπο την ανυποληψία στην οποία παρέσυρε το ελληνικό έθνος η καταγέλαστη ιστορική διαδρομή του διαχρονικά ξενόδουλου ελλαδικού κράτους. Από την άλλη έδωσε το μάθημα που άξιζε στον θεσμικό επικεφαλής της ελλαδικής φιλελεύθερης, εκσυγχρονιστικής, τεχνοκρατίας.
Η πολιτική παράταξη που έχει οικοδομήσει τον λόγο της στην αποθέωση του δυτικού φιλελευθερισμού και διώκει ως παρωχημένο οτιδήποτε εθνικό και λαϊκό, είδε τον πρωθυπουργό της να αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς του άξιζε από έναν κατεξοχήν εκπρόσωπο του πολιτικού της στρατοπέδου. Ο Μητσοτάκης αντιμετωπίστηκε από τον μετανάστη πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου σαν πολιτικός σερβιτόρος μιας αδύναμης αποικίας, που δεν του επιτρέπεται να διεκδικήσει, έστω για επικοινωνιακούς λόγους, ούτε ένα -άνευ γεωπολιτικής σημασίας- τουριστικό αίτημα. Για να το πούμε με όρους της ποδοσφαιρικής αργκό, ο Βρετανός πρωθυπουργός έστειλε το άθυρμα που γεύεται τον ελλαδικό θώκο…για σπίρτα.
Ακόμη περισσότερα γέλια πυροδοτεί η στάση των ελλαδικών συστημικών ΜΜΕ. Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους που επί δεκαετίες μας βομβαρδίζουν με την ψυχοδιαστροφικά αρρωστημένη προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η έμφαση στην εθνική ταυτότητα και η κρατική παρεμβατικότητα ευθύνονται για τα δεινά της Ελλάδας τα οποία τάχα ήρθαν να διορθώσουν τα μνημόνια και η ιδεολογία του δυτικού νεοφιλελευθερισμού, ότι ένας εκ των πλέον αναγνωρισμένων εκπροσώπων της ιδεολογίας τους απαξίωσε εκκωφαντικά τον θεσμικό τους εν Ελλάδι εκπρόσωπο. Φανταζόμαστε τι θα συνέβαινε αν αυτή την συμπεριφορά είχε αντιμετωπίσει κανένα πολιτικό χαϊβάνι, όπως ο Τσίπρας, και πολύ περισσότερο αν στην θέση του Μητσοτάκη βρισκόταν ένας εθνικιστής ηγέτης. Θα είχε σηκωθεί το mediaκο σύμπαν στο πόδι, θα είχαν γυρίσει τον τόπο ανάποδα, θα είχαν αφρίσει από το μίσος για τον λαϊκισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό, τον «τριτοκοσμισμό», που υποτίθεται ότι θα είχαν εξάψει την δικαιολογημένη οργή των αφεντάδων (τους) του δυτικού φιλελευθερισμού. Και θα ζητούσαν, ασφαλώς, την επιστροφή στην «κανονικότητα», προκειμένου να γινόταν ξανά η χώρα αποδεκτή στον δυτικό κόσμο στον οποίο δικαιωματικά (κατ’ αυτούς) ανήκει.
Φαίνεται ότι η μοίρα είχε κέφια τις προηγούμενες ημέρες. Κι αντί να επιτρέψει στον Μητσοτάκη να οργανώσει στο Λονδίνο τα deals που κανόνιζε για λογαριασμό της ελλαδικής μεγαλοαστικής μούργας, τον οδήγησε σε μια δημόσια πολιτική «χυλόπιτα» που μαθεύτηκε πανευρωπαϊκά. Δεν πειράζει Κυριάκο! Καιρός να αισθανθείς κι εσύ προλετάριος. Α, και που 'σαι Κυριάκο, όταν πας να αγοράσεις τα σπίρτα που σου ζήτησαν οι Άγγλοι, φέρε και σε μας ένα βρετανικό τσάι. Θα σου αφήσουμε pour-boire.
Σχόλια:
Το γλέντι του Σούνακ στον Μητσοτάκη το χάρηκε κάθε πραγματικός Έλληνας.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Το γλέντι μπορεί. Την ξεφτίλα του κράτους πάντως θα την φορτωθεί για μια ακόμη φορά το άμοιρο έθνος.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ψόφησε ο Κίσινγκερ.
Ο Warlord είπε...Ο Κίσινγκερ τουλάχιστον ήταν ένας ψυχρός και κυνικός ρεαλιστής. Προφανώς εχθρός φυσικά, δεν θα του πλέξω το εγκώμιο. Οι σημερινοί όμως αντίστοιχοι στις ΗΠΑ είναι πολύ χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι. Και η παρακμή και αποσύνθεση που επιφέρει ο φιλελευθερισμός φαίνεται και αν αναλογιστούμε ότι οι ΗΠΑ από έναν Κίσινγκερ πέρασαν σε Albright, Powell, Rice, Hillary κτλ
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."Ἡ θετικὴ εἴδηση τῆ ἡμέρας", ὅπως λένε κι οἱ ῥουφιάνοι στὰ δελτία τῶν καναλιῶν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Θρηνεί η ελληνική δεξιά και τα υπαλληλάκια της.