του Σταμάτη Μαμούτου
Τα Χριστούγεννα και οι εορτασμοί τους έχουν αποτελέσει εδώ και τρεις αιώνες ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι η εμπλοκή των Χριστουγέννων στην πολιτική ατζέντα γίνεται όλο και μεγαλύτερη στην δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα δείχνει να αντανακλάται ένα μέρος αυτού του ενδιαφέροντος. Με τρόπο κάπως θαμπό, αφενός. Αλλά όλο και πιο ευκρινή όσο περνά ο καιρός, αφετέρου.
Στην συγκεκριμένη αντιπαράθεση υπάρχουν δύο φαινομενικά αντιμαχόμενες προσεγγίσεις. Από την μια στέκονται οι θιασώτες των woke αντιλήψεων, οι μεταδομιστές αριστεροί, οι ελευθεριακοί μεταμοντέρνοι φιλελεύθεροι, οι στρατευμένοι αντιφασίστες κλπ, που υποστηρίζουν ότι τα Χριστούγεννα και οι εορτασμοί τους αποτελούν προϊόντα του καταναλωτικού καπιταλισμού, ότι αντανακλούν τον δομικό αποκλεισμό των μη χριστιανών μεταναστών και των άθεων από το ευρωπαϊκό κοινωνικό γίγνεσθαι, ότι αναπαράγουν ρατσιστικές και ιμπεριαλιστικές προϋποθέσεις και άλλα συναφή. Από την άλλη βρίσκονται οι ορθολογιστές θιασώτες του κλασικού φιλελευθερισμού και του εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού (ανάμεσά τους και κάποιοι άθεοι), οι οποίοι θεωρούν ότι τα Χριστούγεννα και οι εορτασμοί τους πρέπει να συνεχίσουν να υφίστανται ως έχουν γιατί αποτελούν μέρος της νεωτερικής φιλελεύθερης ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Η όλη αντιπαράθεση συνοψίζεται ως εξής. Οι μεταμοντέρνοι αριστεροί (κάθε τάσης) θεωρούν ότι οι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί πρέπει να καταργηθούν ή να μεταβληθούν στο όνομα μιας διεθνιστικής ατζέντας. Η νέα Ευρώπη για τους μεταμοντέρνους αριστερούς πρέπει να γίνει κάτι ακόμη πιο «προοδευτικό», διαφορετικό και μη σχετιζόμενο με όλα όσα ήταν επί δύο χιλιετίες. Οι φιλελεύθεροι (επίσης κάθε τάσης) θεωρούν ότι οι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί πρέπει να παραμείνουν ένα καταναλωτικό πανηγύρι που οι αλλόθρησκοι μετανάστες οφείλουν να αποδεχτούν προκειμένου η νέα Ευρώπη να συνεχίσει να διαμορφώνεται πάνω στα θεμέλια του υλιστικού, ατομικιστικού, φιλελεύθερου Διαφωτισμού. Προφανώς η νέα Ευρώπη που οραματίζονται οι φιλελεύθεροι είναι εξίσου διεθνιστική και «προοδευτική» με εκείνη των μεταμοντέρνων αριστερών, είναι εξίσου διαφορετική και μη σχετιζόμενη με όλα όσα ήταν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός επί δύο χιλιετίες, με την διαφορά -σε σχέση με το όραμα των αριστερών- ότι θα συνεχίσει να διευθύνεται από την ίδια οικονομικο-κοινωνική ελίτ και να διαμορφώνεται από τον τεχνοκρατικά ορθολογιστικό πολιτισμό της.
Η συγκεκριμένη αντιπαράθεση αποκτά σταδιακά προβολή και λαμβάνει προσανατολισμούς μέσα από τις στήλες και τα sites των ελληνικών εφημερίδων. Δημοσιογραφικές ναυαρχίδες παραθέτουν απόψεις και παρουσιάζουν ερμηνείες αμφότερων των δύο αντιπαρατιθέμενων ομάδων. Διαβάσαμε, για παράδειγμα, σε γνωστό έντυπο της φιλελεύθερης Δεξιάς πριν λίγες μέρες πως μια έρευνα έδειξε ότι οι σημερινοί εικοσάχρονοι της Ελλάδος βλέπουν τα Χριστούγεννα ως ένα καταναλωτικό κόλπο, θεωρούν ότι οι εορτασμοί αυξάνουν το κόστος ζωής σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, ότι οι οικογενειακές συγκεντρώσεις που προϋποθέτει ο παραδοσιακός εορτασμός τους φέρνουν σε δύσκολη θέση τα κουίρ άτομα, ότι πυροδοτούν περιβαλλοντική κρίση, ότι προωθούν τα κέρδη των πολυεθνικών εταιριών και ότι προκρίνουν τον αυτοματισμό της ζωής.[1] Ταυτόχρονα, στα ίδια έντυπα, δημοσιεύονται άρθρα γνωστών (και γελοίων ενίοτε) περσόνων του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού που προέρχονται από τον «χώρο του βιβλίου», τα οποία περιλαμβάνουν επιχειρήματα υπέρ της διατήρησης των Χριστουγέννων και ερμηνεύουν τους εορτασμούς τους, λίγο πολύ, ως σημεία συνοχής του δυτικού φιλελευθερισμού.
Ανάμεσα στις συμπληγάδες της ψευτιάς και της προπαγάνδας των δύο αυτών «παρατάξεων» ισοπεδώνεται η αλήθεια, η ιστορική μνήμη και η ουσία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τείνουμε να ισοπεδωθούμε και όσοι ρομαντικοί παραμένουμε ακόμη ζωντανοί, αρνούμενοι να αφομοιωθούμε από την μεταμοντέρνα Αριστερά και την (νέο)φιλελεύθερη Δεξιά της εποχής μας. Και θα ισοπεδωθούμε εξολοκλήρου εκτός αν αποφασίσουμε κάποτε να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι συγκροτούμε έναν τρίτο πόλο, ότι διαμορφώνουμε μια τρίτη θέση, με περιεχόμενο σαφώς διαφορετικό τόσο από αυτό της Αριστεράς όσο και από εκείνο της Δεξιάς.
Έχω επισημάνει πολλάκις ότι με τους μεταμοντέρνους αριστερούς, με τους αντιφασίστες κλπ η αντιπαράθεσή μας μπορεί να γίνει με όρους που δεν φοβίζουν. Αυτοί υποστηρίζουν τα «δικά τους», εμείς «τα δικά μας», η αντιπαράθεση είναι ξεκάθαρη. Το μεγάλο πρόβλημα της ιστορικής περιόδου που διανύουμε είναι ο ύπουλος ρόλος της Δεξιάς. Η φιλελεύθερη/νεοφιλελεύθερη Δεξιά επιχειρεί να παρουσιαστεί ως δύναμη «συντηρητισμού», «πατριωτισμού», ενίοτε και ως πολιτική τάση ενός υποτιθέμενου «υπεύθυνου εθνικισμού». Η φιλελεύθερη Δεξιά πραγματοποιεί ένα ιδιότυπο hijacking στον πολιτικό χώρο που θα έπρεπε να βρίσκεται η δική μας πολιτική παράταξη. Η παράταξη του αντιδιαφωτιστικού ρομαντικού εθνικισμού. Η πολιτική αντιπαράθεση για τα Χριστούγεννα προσφέρει ένα καλό παράδειγμα για να φανεί του λόγου το αληθές.
Σήμερα παρατηρούμε ένα φάσμα προσώπων –το οποίο ξεκινά από τον ρεπουμπλικάνο, λαϊκιστή Ντόναλντ Τραμπ και την Μελόνι και καταλήγει σε εν Ελλάδι φιλελεύθερους εκσυγχρονιστές- να διαμορφώνει την Δεξιά παράταξη όσων θεωρούν ότι οι αλλόθρησκοι μετανάστες και οι αριστεροί οφείλουν να δεχτούν την επικρατούσα εκδοχή των χριστουγεννιάτικων εορτασμών ως δομικό πολιτιστικό γνώρισμα των ευρωπαϊκών χωρών στις οποίες εντάχθηκαν. Συνειρμικά ο μέσος συντηρητικός Ευρωπαίος πολίτης που επιθυμεί την συνέχιση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών γιατί τους αντιλαμβάνεται ως θρησκευτικό, λατρευτικό και πολιτιστικό βίωμα, κάνει το λάθος να πιστεύει ότι αυτή η παράταξη υπερασπίζεται τα Χριστούγεννα. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η φιλελεύθερη παράταξη απλώς κλέβει υποστήριξη που θα έπρεπε να διοχετευτεί στην αντιδιαφωτιστική ρομαντική παράταξη. Αυτό που θέλει ο κάθε Τραμπ, η κάθε Μελόνι και το κάθε παπαγαλάκι των Κώστα Σημίτη και Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η συνέχιση του εκφυλισμού των Χριστουγέννων σε καπιταλιστικό show.
Στην πραγματικότητα η έγνοια όλων αυτών για τα Χριστούγεννα μοιάζει με τις επιφυλάξεις τους για το μεταναστευτικό. Δεξιοί και αριστεροί υιοθέτησαν την ίδια ιδέα της πολυφυλετικής παγκόσμιας κοινωνίας. Μόνο που οι πρώτοι την «οραματίστηκαν» όπως είδαμε ότι πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες κυριαρχίας της ελεύθερης αγοράς ενώ οι δεύτεροι ευελπιστούσαν ότι θα έφερναν τους μετανάστες στο δικό τους πολιτικό στρατόπεδο για να τους βοηθήσουν να πετύχουν μια ανατροπή της εξουσίας των μεγαλοαστών. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Η Δεξιά τους θέλει ως άψυχα αξεσουάρ μιας κανονικότητας που δεν διακόπτει την πολιτική συνέχεια της εξουσίας των μεγαλοαστών και η μεταμοντέρνα Αριστερά οραματίζεται να τους καταργήσει. Και στις δύο περιπτώσεις νικητής βγαίνει ο φιλελευθερισμός. Δεξιά και Αριστερά μοιάζουν σαν τις άλλες όψεις του ίδιου νομίσματος, το οποίο -σε συνθήκες μεταμοντέρνας νεωτερικότητας- όσες φορές κι αν στρίψουμε στον αέρα θα καταλήξει να πέσει στην πλευρά της Δεξιάς. Το συμπέρασμα είναι ότι η παράταξη των φιλελευθέρων όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε την ουσία των Χριστουγέννων και των εορτασμών τους αλλά ήταν εκείνη που πρώτη επιδίωξε την κατάργησή τους.
Ας ανατρέξουμε στην ιστορία για να γίνει αντιληπτό αυτό που εννοώ. Οι εορτασμοί των Χριστουγέννων άρχισαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. όταν παγανιστικές παραδόσεις, όπως τα ρωμαϊκά Saturnalia και το γερμανικό Yule, άρχισαν να συνδυάζονται με τις χριστιανικές πεποιθήσεις και να διαμορφώνουν μια εορταστική περίοδο στο τέλος του κάθε χρόνου. Η ευρωπαϊκή πολιτιστική παράδοση από τον μεσαίωνα κι έπειτα είναι ένα μίγμα χριστιανικών και παγανιστικών στοιχείων. Η απαρχή της πολιτικής διαμάχης για τα Χριστούγεννα ξεκίνησε στην αυγή κιόλας της εποχής του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, έχοντας επίκεντρο την Αγγλία. Η πολιτική σύγκρουση συνδέθηκε με την αντιπαράθεση ανάμεσα σε προτεσταντικούς κύκλους και την Καθολική Εκκλησία που ταλάνιζαν τον δημόσιο βίο της Γηραιάς Αλβιόνας.
Μέχρι τον 16ο αιώνα τα Χριστούγεννα εορτάζονταν στην Αγγλία για δώδεκα ημέρες, από τις 25 Δεκεμβρίου έως τα Θεοφάνια, με κάλαντα, χορούς και θεάματα. Ακόμη και όταν η Αγγλία αποχώρησε από την Καθολική Εκκλησία, κατά το 1534, και ίδρυσε την Προτεσταντική Εκκλησία της Αγγλίας, τα Χριστούγεννα συνέχισαν να εορτάζονται. Ωστόσο κύκλοι Πουριτανών Προτεσταντών θεωρούσαν ότι το χριστουγεννιάτικο κέφι ήταν γνώρισμα των πιστών της Καθολικής Εκκλησίας και ότι τα Χριστούγεννα διατηρούσαν στοιχεία του αρχαίου παγανισμού. Η σύγκρουση κορυφώθηκε την περίοδο της βασιλείας του Καρόλου Α', ο οποίος υπερασπίστηκε την διατήρηση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών.
Το 1642 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στο παλάτι και το κοινοβούλιο. Μέχρι το 1645 το κοινοβούλιο είχε κερδίσει το πάνω χέρι. Την ίδια χρονιά οι Προτεστάντες βρήκαν την ευκαιρία να εξαπολύσουν μια ευρείας κλίμακας επίθεση στα Χριστούγεννα. Αποφάσισαν με κοινοβουλευτικό διάταγμα ότι δεν θα πραγματοποιούνταν θρησκευτικές λειτουργίες τα Χριστούγεννα και ότι η 25η Δεκεμβρίου θα ήταν εργάσιμη μέρα. Δυο χρόνια αργότερα το κοινοβούλιο απαγόρευσε κάθε εορτασμό των Χριστουγέννων και έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να διαλύσουν εκδηλώσεις που σχετίζονταν με χριστουγεννιάτικα έθιμα και να μαζέψουν όσα εορταστικά στολίδια έβρισκαν. Ο λαός αντέδρασε. Ανήμερα των Χριστουγέννων του 1647 στο Canterbury έγιναν σοβαρά επεισόδια επειδή ο δήμαρχος Γουίλιαμ Μπριτζ διέταξε την σύλληψη ενός καταστηματάρχη που έκλεισε το μαγαζί του για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Πλήθος κόσμου επιτέθηκε στον Μπριτζ, έσπασε τις βιτρίνες των καταστημάτων που είχαν παραμείνει ανοιχτά και προσπάθησε να καταλάβει την πόλη. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας. Ξέσπασαν ταραχές στο Νόριτς, στο Μπούρι Σεντ Έντμουντ και στο Ίπσουιτς.
Το 1653, ο Όλιβερ Κρόμγουελ έγινε Λόρδος Προστάτης της Κοινοπολιτείας της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας. Ο Κρόμγουελ διατήρησε σε ισχύ την απαγόρευση των Χριστουγέννων. Μετά τον θάνατο του Κρόμγουελ το κοινοβούλιο κάλεσε τον γιο του Καρόλου Α' να κυβερνήσει ως βασιλιάς. Το1660 η μοναρχία αποκαταστάθηκε. Ο Κάρολος Β' ανέστησε τα Χριστούγεννα με τις γνωστές συνοδευτικές παραδόσεις. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, οι χοροί και τα τυχερά παιχνίδια επέστρεψαν στην δημόσια ζωή της Αγγλίας.
Είδαμε ότι η πρώτη αντιπαράθεση για τα Χριστούγεννα στον αγγλοσαξονικό κόσμο έφερε αντιμέτωπους κύκλους Πουριτανών Προτεσταντών, που αποτέλεσαν προδρόμους του φιλελεύθερου καπιταλισμού[2], με τους συντηρητικούς αριστοκράτες. Στις ΗΠΑ υπήρξαν μεταγενέστερες απόπειρες απαγορεύσεων των Χριστουγέννων σε περιοχές που κυριαρχούσαν προτεσταντικές δυνάμεις οι οποίες υιοθετούσαν την πουριτανική στάση στο συγκεκριμένο ζήτημα. Στην Αγγλία, μολονότι τα Χριστούγεννα είχαν κερδίσει την πρώτη πολιτική μάχη στο επίπεδο των θεσμών, η επικράτηση του πρώιμου καπιταλισμού και των φιλελεύθερων πολιτικών ιδεών διαμόρφωσαν σταδιακά κοινωνικές συνθήκες που έθεσαν τους εορτασμούς εκτός της καθημερινότητας του λαού. Η συγκέντρωση του πληθυσμού στα μεγάλα αστικά κέντρα, οι βάναυσες συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια και η πρακτική εφαρμογή των θεωριών της ελεύθερης αγοράς είχαν καταργήσει άτυπα τους εορτασμούς των Χριστουγέννων ήδη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα.
Ωστόσο και πάλι υπήρξε αντίδραση. Αυτή την φορά από τους κύκλους της ρομαντικής διανόησης που βρήκαν υποστήριξη στο παλάτι. Ένα πολιτιστικό και πολιτικό ρομαντικό κίνημα κινητοποιήθηκε απαιτώντας την επανέναρξη των χριστουγεννιάτικων εορτασμών στα μισά του 19ου αιώνα. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν. Ομάδες παιδιών και μουσικών στέλνονταν στους δρόμους να τραγουδήσουν κάλαντα, κάρτες με ευχές ταχυδρομούνταν συνεχώς, ο βασιλιάς στόλιζε επιδεικτικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, το αίτημα για την επαναφορά των χριστουγεννιάτικων εορτασμών άρχισε να αποκτά μαζική υποστήριξη. Ώσπου η αστική ελίτ υποχώρησε. Επιστέγασμα του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του Ύμνου των Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Από τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί και οι αργίες επανήλθαν στην Αγγλία.
Σε αυτή την δεύτερη φάση της πολιτικής σύγκρουσης για τα Χριστούγεννα οι δυο παρατάξεις ήταν η εξής. Στην μεριά όσων ήθελαν την κατάργηση των εορτασμών την σκυτάλη από τους Πουριτανούς είχαν πάρει οι αστοί κεφαλαιοκράτες και οι νεότεροι υποστηρικτές του οικονομικού φιλελευθερισμού. Από την άλλη μεριά, στους υποστηρικτές των Χριστουγέννων συνασπίστηκαν οι επίγονοι των παλιών αριστοκρατών συντηρητικών με τους εκφραστές και τους υποστηρικτές της ρομαντικής διανόησης. Μετά την επικράτηση της παράταξης των συντηρητικών/ρομαντικών οι εορτασμοί επανήλθαν. Ο Ντίκενς δίδαξε μέσα από τον Ύμνο των Χριστουγέννων πώς να πραγματοποιούνται οι εορτασμοί ενός παλιού εθίμου των αγρών στο αστικό περιβάλλον μιας νεωτερικής κοινωνίας.
Ωστόσο ο φιλελεύθερος καπιταλισμός, με το πέρασμα του χρόνου, ενσωμάτωσε τους εορτασμούς των Χριστουγέννων στην καταναλωτική και εμποροκρατική του πραγματικότητα. Τα Χριστούγεννα εορτάζονταν ξανά στον αγγλοσαξονικό κόσμο αλλά με τρόπους επιδερμικούς που σταδιακά απέβαλαν το εσωτερικό περιεχόμενο των «οδηγιών» του Ντίκενς. Ώσπου το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η μεταγενέστερη πτώση της ΕΣΣΔ επέτρεψαν στον αγγλοσαξονικό αστικό πολιτισμό να επιβληθεί σε ολόκληρο το φάσμα του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- κόσμου. Συνέπεια τούτου ήταν η αντανάκλαση των πολιτικών φαινομένων του αγγλοσαξονικού περιβάλλοντος στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μοιραία, μετά την δεκαετία του ’90, όταν επανήλθε στο προσκήνιο μια πολιτική αντιπαράθεση για τους εορτασμούς των Χριστουγέννων στις ΗΠΑ, εμφανίστηκαν αντανακλάσεις της και στην Ευρώπη. Μόνο που πλέον δεν υπήρχαν ούτε οι παραδοσιακοί συντηρητικοί αριστοκράτες του 17ου αιώνα ούτε οι ρομαντικοί διανοητές του 19ου για να υπερασπιστούν τα Χριστούγεννα. Τώρα υπάρχουν δύο παρατάξεις που έχουν αμφότερες τις ιδεολογικές τους καταβολές στον φιλελεύθερο Διαφωτισμό. Η αριστερή παράταξη που υποστηρίζει ότι τα Χριστούγεννα πρέπει να καταργηθούν ή να μετασχηματιστούν καίρια και η Δεξιά παράταξη που θεωρεί ότι τα Χριστούγεννα πρέπει να παραμείνουν ως έχουν γιατί αποτελούν αναγκαίο κακό.
Απέναντι στην Δεξιά και την Αριστερά της μεταμοντέρνας εποχής μας οι τελευταίοι αληθινοί συντηρητικοί παραδοσιοκράτες οφείλουμε να αρθρώσουμε έναν αντιδιαφωτιστικό ρομαντικό εθνικισμό που θα υπερασπίζεται τις παραδόσεις και θα προκρίνει μια βιωματική πρόσληψη των Χριστουγέννων και των εθίμων που τα συνοδεύουν. Χωρίς δογματισμό αλλά με καθαρή θρησκευτική συνείδηση συλλαμβάνουμε την σημασία της γέννησης του Θείου Βρέφους εκ της Μητέρας Παρθένου. Το βρέφος/παιδί είναι παντοτινό σύμβολο της ένθεης αγνότητας και η αμόλυντη Μητέρα πολλαπλασιάζει στο άπειρο τα Θεία γνωρίσματά του. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του Δεκεμβρίου συνθέτει ένα μυσταγωγικό πεδίο αισθαντικής και νοητικής μετάβασης στους κόσμους των αρχετύπων και των ένθεων δυνάμεων. Η χαρμόσυνη ατμόσφαιρα, τα γλέντια, τα τυχερά παιχνίδια, τα κάλαντα και οι ύμνοι είναι τα στολίδια με τα οποία έχει προικίσει η παράδοση την σημαντική, από κάθε άποψη, περίοδο των Χριστουγέννων.
Ένθεη αγνότητα συνοδευόμενη από τον ερχομό της ελπίδας, μυσταγωγικά βιώματα και γιορτινή ατμόσφαιρα αποτελούν τα κεντρικά σημεία του Μύθου των Χριστουγέννων που οι ρομαντικοί βιώνουμε και περιφρουρούμε. Πρόκειται, ασφαλώς, για μια στάση εντελώς διαφορετική από την εργαλειακά χρηστική προσέγγιση των Χριστουγέννων που επιλέγει η Δεξιά με απώτερο σκοπό την αναπαραγωγή της εξουσίας των μεγαλοαστών.
Δυστυχώς δεν υπάρχει πια ένας Ντίκενς για να μας κατευθύνει. Όμως οι προσανατολισμοί που υπέδειξε μπορούν εύκολα να προσαρμοστούν στο παρόν μας και να γονιμοποιηθούν αφομοιώνοντας την εκάστοτε εθνική παράδοση. Γεγονός που κάνει όσους ρομαντικούς έχουμε απομείνει στους καιρούς μας να στρεφόμαστε προς το αληθινό βίωμα των Χριστουγέννων ανάμεσα σε βυζαντινούς ήχους και αγιογραφίες, δίπλα σε φίλους απολαμβάνοντας ένα ποτό σε κάποια βραδινή βόλτα, μπροστά από βιτρίνες που αποπνέουν χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με τους στολισμούς τους, στο ημίφως του σαλονιού μας με τα λαμπιόνια να χαρίζουν γλυκές οπτικές ανταύγειες και τους ήχους των Jethro Tull να χαϊδεύουν την ακοή μας, με ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στα χέρια, με ένα τυχερό παιχνίδι να μας διασκεδάζει, ανάμεσα σε πολλούς γνωστούς και ταυτόχρονα μόνοι, με τους γονείς να κόβουν την βασιλόπιτα και να μας χαρίζουν την φροντίδα τους, με τα βιβλία φαντασίας να μας ταξιδεύουν, με τις μνήμες μιας παρατεταμένης αλλά και θνήσκουσας εφηβείας να μας συγκινούν.
Περιφερόμενοι φύλακες της αλήθειας και άγρυπνοι εραστές της καλοσύνης, για όσο αντέξουμε.
[1] https://www.kathimerini.gr/k/k-magazine/562802626/giati-i-gen-z-echei-gyrisei-tin-plati-sta-christoygenna/
[2] Για την σχέση του πουριτανισμού με τον καπιταλισμό δείτε το Max Weber, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, Gutenberg, Αθήνα 2006.
Σχόλια:
Πώς ο πιο φτωχός λαός του κόσμου άλλαξε την εικόνα του παγκόσμιου εμπορίου. Ένα μεγάλο χαστούκι στην αστυνομική αντίληψη της ιστορίας που λέει ότι για να κάνεις ντόρο πρέπει να έχεις πίσω σου μια μεγάλη δύναμη. Άραγε, οι Ταλιμπάν ποια μεγάλη δύναμη είχαν πριν δύο χρόνια; Η Χαμάς; Οι Χούθι; Ο Κολοκοτρώνης; Στην πραγματικότητα, αρκεί να έχεις μεγάλα @@
https://twitter.com/propandco/status/17417
Η Χαμάς και οι Χούτι την Ρωσία και το Ιράν. Η επανάσταση του '21 την Ρωσία, την Αγγλία και την Γαλλία (τις οποίες συνήθως δεν είχαν οι προηγούμενες ελληνικές επαναστάσεις). Μεγάλο θέμα ανοίγεις και άσχετο με το περιεχόμενο της ανάρτησης. Χρειάζεται και η ψυχή. Πρωτίστως αυτή. Εμάς μας αρκεί. Αλλά η επίτευξη πολιτικών σκοπών και όχι η απλή αναπαραγωγή της συμπεριφοράς των ιδαλγών της Χίμαιρας (εμάς μας αρέσει και αυτή σκέτη) προϋποθέτει περαιτέρω συσχετισμούς.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Χέγκελ λέει κάπου πως όταν μια μορφή φτάσει στην τελειότητα, στο απώτατο σημείο εξέλιξής της, η κατάκτηση του αισθητικού τέλους (σκοπού) ισοδυναμεί με το ιστορικό τέλος: Η μορφή παρακμάζει.
Διαβάζω όλο και περισσότερες αναφορές στον "θάνατο του χιπ-χοπ". Γιατί όχι; O Kendrick Lamar δεν είναι πλέον χιπ-χοπ: είναι τέχνη με μέσο το χιπ-χοπ. Θυμίζω ότι είναι ο μόνος μουσικός εκτός μουσικών κλασικής και τζαζ (Wynton Marsalis, Ornette Coleman), που κέρδισε το Πούλιτζερ μουσικής.
Χρόνια πολλά.
https://www.youtube.com/watch?v=y8kEiL81_R4
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μάλλον έχει εκπέσει ο θεσμός των Πούλιτζερ για να αποδίδουν βραβεία σε αυτή την "μουσική". Οι έγχρωμοι αδικούν την μουσική τους ιστορία εστιάζοντας σε αυτό το πράμα. Πολύ θα θέλαμε να πεθάνει το χιπ χοπ από μια μαζική λαϊκή αντίδραση ακροατών πριν απλώς φύγει από την μόδα. Όμως η ηθική παλιανθρωπιά και η αισθητική πτώση που θα έχει απλώσει δυστυχώς φαίνεται ότι θα παραμείνουν για πολύ καιρό.
https://youtu.be/_pCS5cabW8Y?si=G9LI7Z9c7TYt8jGC
Ευχές για μια καλή νέα χρονιά.
Οι πουριτανοί και γενικότερα οι restorationists προτεστάντες ξήλωναν παραδόσεις αιώνων, όχι ευαγγελιζόμενοι ένα καλύτερο μέλλον όπως οι προοδευτικοί, αλλά επιδιώκοντας επιστροφή στις ρίζες της πρώτης αποστολικής εκκλησίας. Ο Κρόμγουελ και πολύ εντονότερα οι "προσκυνητές" στην Μασσαχουσέτη έχτιζαν την Νέα Ιερουσαλήμ, "ελθέτω η βασιλεία σου και επί της Γης".
Αργότερα η ριζοσπαστική αντιπαράδοση με πρόσχημα την αποκατάσταση ενός ιδεώδους εξωτικού παρελθόντος -που ωστόσο υπάρχει μόνο στα κιτάπια παύοντας προ πολλού να βιώνεται στην συλλογική μνήμη του κόσμου- δουλεύτηκε έντονα και από τους διαφωτιστές/πρωτοφιλελεύθερους, και σε πιο κωμική εκδοχή από τους λεγόμενους ρεβιζιονιστές εντός του μλ μικρόκοσμου.
Τα δε Χριστούγεννα στην νεωτερικότητα είχαν ανέκαθεν κοσμικό και εξωεκκλησιαστικό χαρακτήρα. Πχ οι Εβραίοι της Ευρώπης συμμετείχαν στα χριστουγεννιάτικα έθιμα χωρίς να θεωρούν ότι προδίδουν την πίστη τους, ενώ η χριστουγεννιάτικη λογοτεχνία του 19ου αιώνα (πλην Τολστόι) φανερώνει ανθρωπιστική και μυσταγωγική αλλά σίγουρα μη θρησκευτική πρόσληψη των εορτών. Ο Ντίκενς, ο Άντερσεν και ο Γκόγκολ δεν ήταν Παπαδιαμάντηδες, περισσότερο σε Βιζυηνό έφερναν.
Αυτός νομίζω είναι και ο λόγος που, ενώ ο αποχριστιανισμός της Δύσης έχει πρακτικά ολοκληρωθεί και η θρησκεία δεν είναι καν κοινωνικά ορατή στην Ευρώπη, παρά ταύτα το χριστουγεννιάτικο θέαμα επιβιώνει ακόμα, πάντα φιλτραρισμένο από το μαρκετίστικο ήθος της εποχής, ενώ η εορτή του Πάσχα, μακράν η σπουδαιότερη στιγμή του εκκλησιαστικού έτους, έχει εκλείψει οριστικά από τον δημόσιο χώρο.
Βάλε υποτίτλους σε κάποια σημεία γιατί σε χάνω. Για παράδειγμα, "μλ μικρόκοσμος"; Μαρξιστικού - Λενινιστικού, εννοείς;
Ποιο ιδεώδες εξωτικό παρελθόν θέλησε να αναβιώσει ο Διαφωτισμός; Αν σκεφτούμε ότι η Γαλλική Επανάσταση προσπάθησε να γυρίσει τον χρόνο στο μηδέν, μάλλον προς το "προοδευτικό μέλλον" ήταν στραμμένη ολοκληρωτικά παρά προς την αναβίωση ενός ιδεώδους παρελθόντος.
Στο θέμα της διαφοράς χριστουγεννιάτικων εορτασμών και εβδομάδας των Παθών, πρέπει να συμπεριλάβουμε και την διαφορά του περιεχομένου. Η μία γιορτή αφορά την γέννηση του Θεανθρώπου που συνοδεύεται από την έλευση του νέου έτους και τα Φώτα. Η άλλη αφορά τον θάνατο και την Ανάστασή του Κυρίου. Προϋποθέτουν τα διαφορετικά περιεχόμενα και τις διαφορετικές στάσεις. Επίσης να κρατήσουμε κι ότι μετά τον Ντίκενς τα Χριστούγεννα έγιναν εφικτό να εορτάζονται εντός των νεωτερικων αστικών κέντρων. Η Ανάσταση και οι παραδοσιακοί εορτασμοί της τουλάχιστον σε ότι αφορά την ορθόδοξη παράδοση διατηρούν ακόμη το υπόβαθρο των αγρών (ψήσιμο σε ανοικτό χώρο κλπ). Στην καθολική παράδοση εορτάζεται επίσης εκτενώς. Γεγονός που μας οδηγεί στην επόμενη παρατήρηση. Οι Προτεστάντες δεν γιορτάζουν την Ανάσταση με τον τρόπο των ορθοδόξων ή των καθολικών. Αλλά τα κλειδιά του κόσμου της νεωτερικότητας τα έχουν οι Προτεστάντες και οι Εβραίοι.
Καλή χρονιά να έχουμε με υγεία και δύναμη.
Ο όρος "γοτθική εποχή" προήλθε από την αφήγηση που ήθελε τα βάρβαρα φύλα του Βορρά να εγκαθιδρύουν την ευρωπαική Κάλι Γιούγκα καταστρέφοντας έναν λαμπρό αρχαίο πολιτισμό, τον οποίον ο κόσμος όφειλε να επανανακαλύψει και να ξαναφέρει στην επιφάνεια.
Τόσο στον Πουριτανισμό όσο και στον κλασικισμό (1650-1790) υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο επίθεσης στην παράδοση από θέσεις υπεράσπισης ενός απώτερου χρυσού παρελθόντος.
Από την άλλη, ο τεχνοκρατικός προοδευτισμός που εστιάζει αποκλειστικά στο μέλλον και επιδιώκει την ex nihilo κατασκευή του νέου Ανθρώπου, κυριάρχησε στους "δημοκρατικούς" κύκλους μετά την Γαλλική επανάσταση, ίσως και μετά τον Ναπολέοντα. Πιο πριν ήταν όλοι fanboys του Περικλή, του Κλεισθένη, των Γράκχων, του καπιτωλίου, της συγκλήτου, των εκλεγμένων υπάτων.
Επίσης, είναι γνωστός ο πούρος λενινισμός του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Οι λεγόμενοι ρεβιζιονιστές έκαναν συνεχείς επικλήσεις στο αρχέγονο 1917 για να αντλήσουν αυθεντία. Εν τέλει, η η ΕΣΣΔ με "περισσότερο λενινισμό" ξηλώθηκε. Ενώ στον δυτικό αριστερό χώρο, το μαρξιστικό sola scriptura αποτελούσε ανέκαθεν βασικό προπαγανδιστικό όπλο υπέρ της σ/δκρατίας και εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Καλή χρονιά.
Εύχομαι στην συντακτική ομάδα της ΦΛΕΦΑΛΟ, στους αναγνώστες της, και σε όλους τους πραγματικούς συναγωνιστές και συντρόφους ένα ευτυχές και δημιουργικό νέο έτος. Ελπίζουμε την χρονιά που μας ήρθε να μπει ένα ακόμη λιθαράκι για την καταστροφή της συλλογικής Δύσης, του ατλαντισμού και του φιλελευθερισμού σε όλες του τις μορφές ( πολιτικού, πολιτιστικού και οικονομικού).
C.Φ.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Καλή χρονιά συναγωνιστή. Υγεία και δύναμη σε σένα και όσους αγαπάς.
Δ. Σταματόπουλος: Διαφωτιστικός και Ρομαντικός Εθνικισμός
https://www.youtube.com/watch?v=wlupDz15yOI
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στην δικη μας εκδοχή του σοσιαλισμού,τον εθνικό ρομαντικό σοσιαλισμό κ γενικά στη τρίτη θέση,ειναι αποδεκτός ή όχι ο κατώτατος μισθός ως θεσμός?(όχι φυσικά στο σημερινό χάλι αλλά ένας μεγαλύτερος μισθός).
Υπήρχε γνωστή αυτόνομη εθνικοσοσιαλιστική συλλογικότητα που αρθρογραφούσε ενάντια στην ύπαρξη κατώτατου μισθού (αν κ γενικά έγραφε κατά του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού κ των μεθοδεύσεων του) καθώς υποστήριζε ότι δημιουργεί ανεργία κ στρεβλώσεις.Ποια είναι η σωστή θέση ενός εθνικιστικού οικονομικού προγράμματος για αυτό το ζήτημα;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στην δική μας πραγματικότητα το οικονομικό πεδίο δεν θα είναι αυτονομημένο από το κοινωνικό και το πολιτικό. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα είναι ελεύθερη η αγορά να διαμορφώνει τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς κλπ.
Ο κατώτατος μισθός λοιπόν είναι ζήτημα που μάλλον δεν θα υφίσταται ούτε καν ως θέμα συζήτησης σε ένα ρομαντικά εθνικιστικό σοσιαλιστικό σύστημα. Το δημόσιο θα έχει εξασφαλίσει εργασία, υγεία, περίθαλψη και πρόσβαση στις τέχνες για όλους τους Έλληνες.
Αν τώρα μιλάμε για μια μεταβατική φάση, η κάθε παρέμβαση του δημοσίου θα έχει εθνικιστικό νόημα αν περιορίζει την αυτονομία της αγοράς και εξασφαλίζει εθνική, κοινωνική και οικονομική συνοχή.
Το να δηλώσει ένας δημόσιος φορέας ότι δεν έχει οικονομική ευρωστία και κατά συνέπεια δεν έχει πόρους για να πληρώσει μεγάλους μισθούς είναι κατανοητό. Αρκεί όμως να έχει δουλειά για όλους τους Έλληνες. Αυτό που δεν γίνεται ανεκτό είναι εκατό αλήτες καπιταλιστές να έχουν στα χέρια τους το 80% του εθνικού πλούτου και να μην επιτρέπεται στο κράτος να δώσει δουλειές σε ανέργους γιατί το απαγορεύει η νομοθεσία της φιλελεύθερης Ε.Ε.
Το να λέει κάποιος ότι μια κρατική παρέμβαση δημιουργεί ανεργία γιατί δεν την υποδέχεται με θετικό τρόπο η αγορά είναι σαν να αποδέχεται ως αυτονόητα αδιαταρακτο και κυρίαρχο το μοντέλο του φιλελευθερισμού.
Δεν ξέρουμε και δεν μας αφορά τι γράφουν άλλες συλλογικότητες. Δεν ξέρουμε ούτε αν υπάρχει τέτοια προσέγγιση από άλλες ομάδες. Δεν έχει πάντως ιδιαίτερο νόημα να ανοίγεις τέτοια θέματα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν έχω κάποια θέληση για "κόντρες" με φράξιες του χώρου,το αναφέρω απλά επειδή οι απόψεις δεν είναι ξεκάθαρες και δεν συμφωνούν όλοι οι οργανισμοί του χώρου σε ένα τόσο βασικό ζήτημα.Κατώτατος,κλειστά επαγγέλματα,φορολογία,ασφαλιστικό σύστημα και συνταξιοδοτικό πρέπει να αποτελούν πια βασικά θέματα συζήτησης στον χώρο των Ελλήνων εθνικιστών.Πέρασαν οι εποχές που ο κόσμος μας νόμιζε για μια ακραία εκδοχή του φιλελευθερισμού με ακροδεξιά μορφή.Η πολιτική μας ύπαρξη πρέπει να στηριχτεί στα κοινωνικά προβλήματα του Λαού και όχι σε αριοσοφίες και παρελθοντική εθνοπρέζα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε (εντάξει για την αριοσοφία αν θέλει κανείς να ψάξει τον παλιό εθνικιστικό εσωτερισμό ας μην του χαλάσουμε το χατίρι, αρκεί να αξιολογεί σωστά την κατάσταση). Αλλά αφού είσαι στον χώρο θα γνωρίζεις ότι αργεί πολύ ακόμη η στιγμή που οι περισσότεροι εντός του χώρου θα συναινέσουν σε προτάσεις όπως η δική σου. Οπότε ποιο το νόημα να τους τοποθετούμε στην συζήτηση; Όποιος καταλαβαίνει καταλαβαίνει. Ας ελπίσουμε να είναι πολλοί ή να γίνουν πολλοί. Αλλά συνολικά ο χώρος να καταλάβει αυτό που λες και να συμφωνήσει; Δεν είμαστε και πολύ αισιόδοξοι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μπορεί και να έχετε δίκιο παιδιά.Καλή χρονιά όπως και να έχει με υγεία και πολύ διάβασμα!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δυστυχώς μάλλον έχουμε δίκιο, αν και δεν θα το θέλαμε. Δες για παράδειγμα τι συμβαίνει στο ιστολόγιο ή στα προφίλ των μελών της λέσχης στο facebook όταν γράφουμε άρθρα εναντίον της antifa. Χαμός από αναγνωσιμότητα και σχόλια. Δες μετά τις αντιδράσεις όταν γράφουμε άρθρα εναντίον της Δεξιάς. Παγωμένες αντιδράσεις.
Τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια τους έχουμε βουλώσει το στόμα και απλά παρακολουθούν. Παλαιότερα δεν είχαν καν πρόβλημα να μας επιτεθούν φραστικά και να υποστηρίξουν τον πατριωτισμό της πλαστικής σημαίας. Αυτός είναι ο "χώρος" μεταπολεμικά. Το 90% είναι πουλημένα τομάρια της καπιταλιστικής Δεξιάς και του παρακράτους. Θεωρούμε καλύτερο το να μείνουμε πενήντα άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα και να είμαστε κανονικοί εθνικιστές από αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια.
Υπάρχει μια τάση προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια αλλά νομίζουμε ότι είναι αργή. Και, δυστυχώς, δεν έχουμε πολύ χρόνο στην διάθεσή μας.
Καλή χρονιά και σε εσένα. Υγεία και ό,τι καλύτερο. Για οτιδήποτε χρειαστείς είμαστε στην διάθεσή σου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ασε καταλαβαμε Μαμουτε. οποιος δεν ειναι κομμουνιστης επειδη ειναι καπιταλιστης, θα τρωει τοσες φαπες στο στρατοπεδο συγκεντρωσης της ΦΛΕΦΑΛΟ (και σε αυτα τα στρατοπεδα δεν υπαρχει ανεργια οπως και στις φυλακες!) οσα και τα χρονια ζωης του Κουτσουμπα! Καλα Σταλινουγεννα δηλαδη επειδη τα Χριστουγεννα γινανε καπιταλιστικα οπως γραφει η ΦΛΕΦΑΛΟ; ρητορικο το ερωτημα...εμεις οι εθνοκαπιταλιστες της Λεμουριας καιρο τα λεμε τωρα για την μπολσεβικικη παρεα του Μαμουτου, αλλα εσεις δεν μας πιστευατε γιατι νομιζατε οτι εχετε να κανετε με εθνικιστες που εχουν ρομαντικες (ερωτικες;) φαντασιωσεις...περαστικα σας με Μαμουτο πρωθυπουργο!
-Λεμουριος τρολιστας
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Εκλεκτοί συνδαιτυμόνες και συμμαχητές Χαίρετε και Χρόνια Πολλά.
Συμφωνώ απολύτως με το σχόλιο του Ανωνύμου περί διερεύνησης, πέραν της πολιτισμικής και της πολιτικής και της Οικονομικής δυστοπίας της Ευρώπης του ΚΑ΄ αιώνα όπως αυτή διαμορφώνεται εν μέσω της κυριαρχίας της Τεχνόσφαιρας της παρούσας 4ης ή άλλως Κβαντικής Επανάστασης. Επιχειρώντας να συμβάλω σε ένα συναφή διάλογο, παραπέμπω κάθε ενδιαφερόμενο στο κατωτέρω άρθρο μου.
https://pantahou1.blogspot.com/2023/06/blog-post_14.html
Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Συμπληρώνοντας το προηγούμενο σχόλιο μου, καταθέτω ευθύς αμέσως αυτό που θεωρώ ως θεμελιώδες ερώτημα. Στην Κβαντική μετα-καπιταλιστική Κοινωνία της Προ-Διατεταγμένης Αεργίας στην οποία οδεύουμε ήδη, ποιο οφείλει να είναι το Κριτήριο Διανομής του Εθνικού Πλούτου, αφού δεν μπορεί πλέον να είναι η Εργασία;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σε ό,τι αφορά τα "μετά" είμαστε πολύ επιφυλακτικοί. Ακόμη περισσότερο επιφυλακτικοί είμαστε σε υποθέσεις περί μελλοντικής αεργίας. Είναι αισιόδοξα μετα-ουτοπικά οράματα αυτά, που αν τα σκάψουμε θα βρούμε δεξιές ιδεολογικές καταβολές. Άσε δε που αν γίνουν πραγματικότητα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα υπάρχουν έθνη ώστε να μιλάμε για εθνικό πλούτο.
Ας μείνουμε σε αυτά που υπάρχουν στο παρόν. Η ανθρώπινη εργασία παραμένει, και μάλιστα περισσότερο από ότι το έκανε πριν δεκαπέντε χρόνια, βάση της παραγωγής και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Καλή χρονιά σου ευχόμαστε με υγεία και δύναμη.
"Στην Κβαντική μετα-καπιταλιστική Κοινωνία της Προ-Διατεταγμένης Αεργίας στην οποία οδεύουμε ήδη, ποιο οφείλει να είναι το Κριτήριο Διανομής του Εθνικού Πλούτου, αφού δεν μπορεί πλέον να είναι η Εργασία;"
Η εργασία δεν υπήρξε ποτέ τρόπος διανομής πλούτου. Παραγωγής ναι.
Για το τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον ήδη λαμβάνουμε μια πρόγευση από τώρα. Πληθυσμοί υπεράριθμων και νεόπτωχων θα την βγάζουν με μικροεπιδόματα και ψηφιακή πρέζα, χωρίς καμία ελπίδα να "προσαρμοστούν" στο νέο παραγωγικό μοντέλο. Και μιλάμε για τον βαθύ πρώτο κόσμο, γιατί στην περιφέρεια πιθανόν να μην υπάρχει καν η επιδοματική ή άλλου τύπου πρόνοια.
Δεδομένου μάλιστα ότι, εκτός από την απαξίωση της εργασίας, έχουμε και το 5g warfare που καθιστά τον average Joe άχρηστο για τις Ελίτ και από στρατιωτικής πλευράς, και λαμβάνοντας υπόψιν το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον η διαφυγή μέσω του μαζικού αποικισμού νέων εδαφών (τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον πλανήτη), φαίνεται η αξία της ανθρώπινης οντότητας να χτυπάει limit down λίαν συντόμως.
Προς το παρόν ζούμε ένα cultural lag. Μια εποχή μετάβασης, όπου το 4οβιομηχανικό παράδειγμα στην παραγωγή δεν έχει ακόμα μεταβάλει ολοκληρωτικά το πολιτιστικό εποικοδόμημα. Ακόμα επιβιώνουν από δω και από κεi ψήγματα ηθικής, αξιών και θεσμών προγενέστερων εποχών. Όταν επέλθει η οριστική σύγκληση τότε είναι που θα αρχίσει το πατιρντί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...αυτη η Μαμουτιλα εξαπλωνεται σαν πανωλη και επιασε μεχρι και τον Ιων φιλιππου για να βλεπω οτι και αυτος εγινε κομμουνιστης! η Ιστορια ομως σας προσπερναει. διχως εργαζομενους δεν μπορει να γινει μπολσεβικικη προπαγανδα για το δραμα του εργατη που πρεπει να επαναστατησει, να αναδιαμεινει τον πλουτο για να γινουμε δηλαδη ολοι φτωχοι και αλλες τετοιες σαχλαμαρες...δυστυχως για εσας ο καπιταλισμος ειναι αυτος που δουλευει για εμας και οχι εμεις για αυτον οπως συμβαινει στον σοσιαλισμο για να καλοπερνανε οι γραφειοκρατες πινοντας στην υγεια των κοροιδων! πως ο καπιταλισμος δουλευει για εμας; αυξανοντας συνεχως το βιοτικο μας επιπεδο με πληθωρα ολο και πιο εξελιγμενων αγσαθων με ολο και λιγοτερη εργασια! μεχρι και καθε αεργος σημερα εχει ενα εξυπνο κινητο τηλεφωνο, οταν στις σοσιαλιστικες χωρες γυρνανε υποσιτισμενοι και ξεβρακωτοι περιμενοντας 3 ωρες στην ουρα σαν τα ζωα για μια φετα ψωμι που παρηγαγε ο εργατης! στον καπιταλισμο αντιθετως την παιρνεις καθιστος στον καναπε απο τοστιερα βαζοντας τα μηχανηματα και τα ρομποτ να σε υπηρετουν εκεινα ως εργατες! ξυπνηστε επιτελους απο τον σοσιαλιστικο σας ληθαργο...
-Λεμουριος τρολιστας
Ο/Η Ανώνυμος είπε...επειδη λοιπον, για να συνεχισω τον σχολιασμο μου, σαν αριστεριστες ειστε σκραπες στα οικονομικα κανοντας να υποφερει η ανθρωποτητα με τις σοσιαλιστικες σαχλαμαρες σας, θα αποδειξω πως δουλευει ο καπιταλισμος για εμας κανοντας μεχρι και τους αεργους να καλοπερνανε! αυτα δεν προκειται ποτε να σας τα πει ο Μαμουτος που θελει να σας κλεισει σαν δουλους στα σοσιαλιστικα στρατοπεδα συγκεντρωσης της ΦΛΕΦΑΛΟ...μαθετε λοιπον απο τον φωστηρα Λεμουριο οτι:
Μακάρι να μας «κλέψουν» τις δουλειές οι μηχανές!!!
Παρατήρησα κάποτε ένα μηχάνημα εκσκαφής να ανοίγει ένα κανάλι αποχετευτικού δικτύου. Σκεπτόμενος τη νεο-λουδιτική αντίληψη πως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η απασχόληση περισσότερων ανθρώπων, σκέφτηκα το εξής: Γιατί να μην σκάβουν το κανάλι πέντε εργάτες με φτυάρια, ώστε έτσι να μειωθεί η ανεργία; Μάλλον, ακόμα καλύτερα, γιατί αντί για φτυάρια να μην δώσουν στους εργάτες κουταλάκια του καφέ, ώστε να απασχολούνται ακόμα περισσότερες μέρες;
Ας κάνουμε μια φαντασιακή κατασκευή όπου όλος ο κεφαλαιακός εξοπλισμός τίθεται εκτός νόμου για να αυξηθεί η απασχόληση. Δεν υπάρχουν πλέον γραμμές συναρμολόγησης, υδραυλικά μηχανήματα, τόρνοι, μηχανές CNC, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ούτω καθεξής. Όλα τα αγαθά θα πρέπει να παραχθούν με τον παλιό τρόπο, με τα χέρια. Αυτό θα εκτίνασσε τις θέσεις απασχόλησης και τις προσλήψεις όπως ποτέ άλλοτε. Εκατομμύρια εργαζομένων θα πρέπει να αρχίσουν να παράγουν προϊόντα ώστε να ανταποκριθούν στη ζήτηση των καταναλωτών. Αλλά πόσα αγαθά θα μπορούσαν να παραχθούν και σε ποια τιμή; Θα ήταν πλέον απίθανο για το βιοτικό επίπεδο να μπορέσει να διατηρηθεί στα σημερινά επίπεδα. Οι ώρες εργασίας θα αυξανόταν δραματικά, η πραγματική παραγωγή θα επιβραδυνόταν, τα αγαθά δεν θα είχαν την σημερινή ισχύουσα ποιότητα και, δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι θα πέθαιναν από την πείνα.
Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε σε θέση να ζούμε σε αυτά τα ιστορικά επίπεδα ευημερίας, λόγω των καπιταλιστικών μεθόδων παραγωγής που εξοικονομούν εργασία.
Αυτές οι ίδιες μέθοδοι παραγωγής αντικαθιστούν το χειρωνακτικό εργατικό δυναμικό και την ανθρώπινη ένταση εργασίας. Με απλά λόγια, χάνουμε θέσεις εργασίας για να διατηρήσουμε ένα άνετο βιοτικό επίπεδο. Αυτό είναι μια πραξεολογική απόφαση κόστους-οφέλους από όλους όσους συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία της αγοράς. Είναι η διαδικασία της ανθρώπινης δράσης προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και δεν επιβάλλεται μέσω κάποιας οδηγίας από κάποια κεντρική αρχή οικονομικού σχεδιασμού. Η καπιταλιστική διάρθρωση δεν επιβάλλει τους τρόπους παραγωγής (κόντρα στην εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση), τουναντίον καινοτομεί, προσφέρει νέα μηχανήματα και ανταποκρίνεται στην ζήτηση εκ μέρους των συμμετεχόντων στην αγορά, εργαζομένων και καταναλωτών, αν είναι επιθυμητές οι νέες παραγωγικές μέθοδοι και τα νέα αγαθά που αυτές παράγουν.
Η μείωση έντασης της εργασίας και η απώλεια ανάλογων τέτοιων θέσεων αυξάνει τον πλούτο και την ευημερία της κοινωνίας.
(συνεχεια)...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...(Λεμουρια συνεχεια)...
Ας πούμε τώρα πως κάποιος εφευρίσκει μια μηχανή ικανή να κάνει τα πάντα με ένα πάτημα ενός κουμπιού. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κατασκευάσει χιλιάδες τέτοιες μηχανές και να τις πουλήσει. Ο εφευρέτης/επιχειρηματίας είναι τώρα δισεκατομμυριούχος και πλέον υπάρχουν αμέτρητες διαθέσιμες τέτοιες μηχανές.
Αυτή η διάδοση της νέας τεχνολογίας επαναλαμβάνει τη διαδικασία της αγοράς, όπου η νέα τεχνολογία εξαπλώνεται ανάλογα με τη χρησιμότητά της. Οι μηχανές αυτές παράγονται τώρα κατά κόρον σε κάθε χώρα. Τι θα συμβεί με τις θέσεις εργασίας; Τώρα πλέον μπορούμε να αποκτήσουμε τα βιομηχανικά αγαθά σχεδόν δωρεάν. Έτσι, όλες οι θέσεις βιομηχανικής εργασίας εξαφανίζονται. Υπάρχουν βεβαίως ακόμα πολλές δουλειές, – φροντίδα παιδιών, κηπουροί, μουσικοί, αισθητικοί, συγγραφείς, δάσκαλοι γιόγκα, δημοσιογράφοι κλπ. Αλλά όλες οι θέσεις εργασίας στα εργοστάσια παραγωγής έχουν εξαφανιστεί, περίπου το 50% των θέσεων εργασίας αν συμπεριλάβουμε την αντικατάσταση των ανθρώπων από το κεφάλαιο (οδηγοί φορτηγών, μπάρμαν από ρομπότ κλπ). Ας το πάμε παραπέρα και ας πούμε ότι το 90% των θέσεων εργασίας εξαφανίζεται. Κανείς δεν έχει δουλειά πέρα από όσους απασχολούνται στις υπηρεσίες. Είναι το τέλος του κόσμου;
Πτώση των τιμών. Ο στόχος της καπιταλιστικής παραγωγής
Το κλειδί στην οικονομική μας σκέψη τώρα, είναι ότι όλα γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, όλα είναι εξαιρετικά φθηνά. Για παράδειγμα, μια μεζονέτα ή μία porsche δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα. Ας υποθέσουμε ότι τώρα κοστίζουν δέκα λεπτά του ευρώ.
Τι γίνεται λοιπόν με τους ανέργους που προέκυψαν στη βιομηχανία; Όταν οι μεζονέτες ή το φαγητό ενός έτους κοστίζει μια δεκάρα, θα είναι πρόθυμοι να εργαστούν για πολύ χαμηλούς μισθούς. Θα δουλέψουν για μια δεκάρα την ημέρα. Εξάλλου με τόσα χρήματα θα αποκτήσουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούσαν να αποκτήσουν όσο εργαζόταν στη βιομηχανία για υψηλότερες, νομισματικά, αποδοχές.
Ποιος θα προσλάβει αυτούς τους εργαζόμενους για μια δεκάρα; Πολλοί άνθρωποι. Εάν οι εργαζόμενοι κόστιζαν μια δεκάρα την ημέρα θα τους προσλάμβανε ο υπόλοιπος κόσμος για πολλές δραστηριότητες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Για μια δεκάρα την ημέρα προσωπικά εγώ θα προσλάμβανα 100 άτομα για να κάνουν όλα όσα βαριέμαι να κάνω.
Έτσι, το υπόλοιπο 10% των εργαζομένων που δεν έχασαν τη δουλειά τους λόγω της επικράτησης του κεφαλαιακού εξοπλισμού στη βιομηχανική παραγωγή – babysitters, κηπουροί, δάσκαλοι, μουσικοί κλπ κλπ – θα μπορούσαν άνετα να προσλάβουν 100 εργαζομένους ο καθένας. Και οι πραγματικοί μισθοί, η αγοραστική δύναμη δηλαδή, θα ήταν κατά πολύ αυξημένοι σε σχέση με τα έως τότε εισοδήματα των βιομηχανικών εργατών. Το συμπέρασμα είναι ότι οι μισθοί βυθίζονται ονομαστικά, αλλά το κόστος παραγωγής βυθίζεται ακόμη περισσότερο. Φυσικά, αυτό συμβαίνει λόγω του «κακόβουλου κεφαλαιακού εξοπλισμού».Η Κινεζική Foxconn, κατασκευάστρια ηλεκτρονικού εξοπλισμού για smartphones, αντικατέστησε 60.000 βιομηχανικούς εργάτες με εκλεπτυσμένα ρομποτικά μηχανήματα. Έτσι ρίχνει τις τιμές η Κινεζική βιομηχανία και όχι με «εργασιακό μεσαίωνα» όπως είναι η διαδεδομένη άποψη. Ο οικονομολόγος Γιοζεφ Σουμπέτερ, είχε αποκαλέσει αυτή τη διεργασία στην βιομηχανική επανάσταση των τελών του 19ου αιώνα, ως «δημιουργική καταστροφή».
Ακόμα και αν υποθέσουμε, ότι το κεφάλαιο καταστρέφει όλες τις θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί επιτυχία.
Για την ακρίβεια, αυτός είναι και ο στόχος του κεφαλαίου, όπως τον καθορίζει η ζήτηση των συμμετεχόντων στην αγορά, καταναλωτών και εργαζομένων. Αν μπορούμε να αποκτήσουμε σχεδόν τα πάντα με ελάχιστη εργασία, απασχολούμενοι σε τομείς υπηρεσιών όπως οι τέχνες, η εκπαίδευση, οι κοινωνικές σχέσεις, είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούν οι συμμετέχοντες στην αγορά. Αν επιθυμούσαν να σπάζουν πέτρες σε νταμάρια με βαριοπούλες, δεν θα είχε παραχθεί ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός που κάνει σήμερα αυτή την εργασία.
(συνεχεια)...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...(Λεμουρια συνεχεια):
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Οι Μαρξ και Κεϊνς έκαναν λάθος
Βλέπουμε συνεπώς πως με την a priori-κή προσέγγιση, με την δεδομένη δηλαδή αποδοχή πως ο άνθρωπος δρα προσανατολισμένος προς την βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως, κατά κάποιο τρόπο, η απαίτηση για ελάχιστη και απλούστερη εργασία, οδηγούν σε φτώχεια και μαρασμό. Η εσφαλμένη Μαρξιστική θεώρηση μας ενημέρωνε πριν 150 χρόνια πως ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να κάνει ποτέ εφικτά τα προϊόντα της παραγωγής για τους απλούς εργαζόμενους. Έκανε λάθος.
Ο καπιταλισμός έσωσε τον κόσμο από την πείνα και σταδιακά τροφοδότησε κάθε νοικοκυριό με τα βιομηχανικά παραγόμενα αγαθά. Ανάλογα, η Κεϋνσιανή αντίληψη, μας προειδοποιούσε για την «τεχνολογική ανεργία» που θα μαστίσει τον βιομηχανικό κόσμο. Τα σφάλματα αυτά στην οικονομική σκέψη, οφείλονται ακριβώς στην ανεπάρκεια τόσο του Μαρξ, όσο και του Κεϊνς (και των σημερινών οπαδών τους) στην κατανόηση της καπιταλιστικής παραγωγής και διάρθρωσης. Στην κατανόηση της a priori-κης διεργασίας της αγοράς.
Ποιος ευθύνεται για την επιβράδυνση της ευημερίας;
Για κάποιο λόγο, ο μέσος άνθρωπος πιστεύει ότι απαιτείται το μακρύ χέρι του κράτους για την δημιουργία θέσεων εργασίας. Επειδή η αγορά δεν έχει κάποιο εκπρόσωπο, ελάχιστη προσοχή δίνεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα αποτελέσματα συμβαίνουν όταν η κυβέρνηση παραμείνει εκτός των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ξέχασαν ότι η ελεύθερη αγορά, ή οποιαδήποτε ελεύθερη αγορά που μπορούμε ακόμα να έχουμε, μας έχει φέρει μέχρι εδώ. Είναι η ίδια η αγορά, με όλους τους συμμετέχοντες, που έθεσαν το βιοτικό μας επίπεδο σε κλίμακα την οποία θα ζήλευαν ακόμα και άρχοντες παλαιοτέρων εποχών.
Βασικός υπεύθυνος για την επιβράδυνση της ευημερίας σήμερα, είναι ο κεντρικός σχεδιασμός και το νομισματικό σύστημα. Οι κρατικές παρεμβάσεις και τα εργατικά συνδικάτα, οι ομάδες ειδικών συμφερόντων και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Διατάγματα όπως ο βασικός μισθός και η «σωστή ποσότητα χρήματος» σε μια οικονομία. Η σπατάλη των κυβερνήσεων και τα κοινωνικά κράτη πρόνοιας.
-ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
-Λεμουριος τρολιστας
Τώρα που προσπαθείς να αρθρώσεις ένα επιχείρημα και δεν γράφεις για αυνανισμούς και αμφι-παιδεραστίες, κάνουμε μια εξαίρεση και δημοσιεύσαμε τα σχόλια που υπογράφεις ως Λεμούριος. Για τα υπόλοιπα δεν πρέπει να έχεις παράπονο.
Έχουμε επαναλάβει ότι το πολιτικο-οικονομικό αφήγημα που σου δίδαξαν στο "σπήλαιο" της κατακόμβης όπου φιλοξενείται η θλιβερή σου ύπαρξη πάσχει από κενά. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Είναι ένα από τα πρώτα μαθήματα της κλασικής οικονομίας που ως φιλελέρας υποτίθεται ότι θα έπρεπε να γνωρίζεις το εξής:
Δεν γίνεται να προσληφθεί σε μια εργασία πάνω από συγκεκριμένος αριθμός εργατών γιατί προκύπτει θέμα χώρου. Αν σε ένα άδειο σπίτι πενήντα τετραγωνικών εργαστεί ένας άνθρωπος για να κάνει μια μετακόμιση ο άνθρωπος θα εξαντληθεί σύντομα και η μετακόμιση θα αργήσει να ολοκληρωθεί (μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ). Αν, αντιθέτως, εργαστούν εκατό άνθρωποι και πάλι η μετακόμιση θα αργήσει ή δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί οι εκατό άνθρωποι δεν θα χωρούν να αναπνεύσουν και να σταθούν στους χώρους του σπιτιού, πόσο μάλλον να εργαστούν. Συνεπώς υπάρχει ένα πλαίσιο ανθρώπων που μπορεί να κάνει την δουλειά σε συνθήκες ικανοποιητικής παραγωγικότητας (δηλαδή ολοκλήρωσης της μετακόμισης μέσα σε ένα εύλογο διάστημα πχ μιας-δύο ημερών) το οποίο μπορεί να κυμανθεί πχ. από τους πέντε μέχρι τους δέκα εργαζόμενους. Όλη η συζήτηση ξεκινά από εκεί και πέρα.
Σε μια οικονομία που βρίσκεται υπό διάλυση και σε μια κοινωνία με μεγάλη ανεργία, χρέος της δημόσιας αρχής είναι να πιέσει τα πράγματα ώστε να εργαστούν δέκα εργαζόμενοι που θα κουραστούν λιγότερο, θα πληρωθούν επίσης λιγότερο και θα τελειώσουν την εργασία της μετακόμισης πολύ πιο γρήγορα (μπορεί και μέσα σε λίγες ώρες). Αν, δυστυχώς, επικρατήσουν φιλελεύθερες ιδέες στην κοινωνία και στην πολιτική εξουσία, θα αφεθεί ο ιδιοκτήτης της εταιρίας των μετακομίσεων να επιλέξει μόνος τι τον συμφέρει. Αυτός -αν κινηθεί με τους συνηθισμένους όρους της αγοράς- θα επιλέξει να προσλάβει τον μικρότερο αριθμό εργατών. Δηλαδή πέντε. Οι πέντε εργαζόμενοι θα στοιχίσουν στον εργοδότη λιγότερο από τους δέκα αλλά θα κουραστούν δυο φορές επιπλέον απ' ότι θα κουράζονταν αν εργάζονταν με άλλους πέντε συναδέλφους και θα ολοκληρώσουν την μετακόμιση πιο αργά (θα χρειαστούν μία ή και δύο ημέρες).
Έτσι σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς έχουμε και τους εργαζόμενους πολύ πιο κουρασμένους και το παραγόμενο προϊόν (την μετακόμιση) να ολοκληρώνεται με καθυστέρηση και τον ιδιοκτήτη της εταιρίας με περισσότερα χρήματα στην τσέπη (εφόσον δεν θα έχει πληρώσει τα πέντε επιπλέον μεροκάματα στους επιπλέον εργάτες που θα χρειαζόταν).
Επειδή ποτέ στην ιστορία δεν έχει υπάρξει η λειτουργία του πλήρους ανταγωνισμού που ευαγγελιζόταν ο κλασικός φιλελευθερισμός, υπάρχει ακόμα κάτι χειρότερο. Θα βρεθούν μερικοί εργοδότες που θα ανταγωνιστούν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το έργο της μετακόμισης. Αλλά ποτέ δεν θα είναι τόσοι πολλοί ή τόσο εχθρικοί ώστε να αντιπαρατεθούν σε συνθήκες πλήρους ανταγωνισμού. Θα κάνουν μια άτυπη (ή και τυπική καρτελιάρικη κάποιες φορές) συμφωνία ότι σε γενικές γραμμές θα παρέχουν την ίδια υπηρεσία με ελαφρές διαφοροποιήσεις. Κάποιος θα προσφέρει μεγαλύτερη ταχύτητα στην μετακόμιση, κάποιος άλλος θα εγγυηθεί λιγότερες ζημιές στα έπιπλα κλπ. Ο ανταγωνισμός θα μείνει σε ένα τέτοιο επίπεδο που ούτε το καλύτερο προϊόν θα προσφέρει στην κοινωνία (εφόσον θα ολοκληρώνουν όλες οι εταιρίες την μετακόμιση σε μια δυο μέρες και όχι σε λίγες ώρες) ενώ ταυτόχρονα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού θα μένει ανεκμετάλλευτο (εφόσον κανείς εργοδότης δεν θα έχει πάνω από πέντε-έξι εργάτες προκειμένου να αποκομίσει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος).
Συνεπώς τα περί ζήτησης και προσφοράς σε συνδυασμό με το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ένα εμπειρικά επαναλαμβανόμενα διαπιστωμένο ψέμα της φιλελεύθερης αλητείας.
Θες ένα ακόμη παράδειγμα για να δεις πώς δουλεύει η ελεύθερη αγορά; Αυτή την φορά δεν θα βάλουμε τον χώρο (τετραγωνικά σπιτιού) στην εξίσωση αλλά τον παράγοντα διαμόρφωση τιμών και την σχέση του με την διαφήμιση.
Η φιλελεύθερη θεωρία λέει ότι ο επιχειρηματίας που πουλά πέντε τεμάχια ενός είδους διακόσμησης θα προσπαθήσει να το κάνει ελκυστικό βάζοντας μια σχετικά καλή τιμή πώλησης. Αν το κόστος και των πέντε τεμαχίων είναι 5 δραχμές, ο επιχειρηματίας θα πουλήσει 3 δραχμές το καθένα, με σκοπό να πουλήσει και τα 5 και να εισπράξει 15 δραχμές. Άρα θα έχει κέρδος 15-5=10 δραχμές. Και αυτός θα έχει κέρδος 10 δραχμές και η παραγόμενη κοινωνική ωφέλεια θα αυξηθεί αφού πέντε αγοραστές θα πάρουν το διακοσμητικό είδος για να κάνουν το σαλόνι τους πιο όμορφο.
Αυτά λέει ο φιλελευθερισμός και είναι τρίχες κατσαρές. Γιατί στην πραγματικότητα ο παραγωγός που θα δράσει σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς χωρίς καμία κρατική παρέμβαση, θα κατασκευάσει τρία και όχι πέντε τεμάχια του ίδιου είδους δώρων, ώστε να έχει κόστος 3 δραχμές και όχι πέντε. Θα δώσει άλλες 2 δραχμές για να διαφημίσει το προϊόν ως κάτι μοναδικό και πολύ πιο απαραίτητο απ' ότι είναι. Το συνολικό κόστος του θα είναι και πάλι 5 δραχμές, μόνο που ήδη θα έχει παράξει 3 αντί για 5 προϊόντα. Και λόγω της διαφήμισης που θα έχει παρουσιάσει το είδος δώρου ως απαραίτητο, θα εκτοξεύσει την τιμή πώλησης από τις 3 δραχμές το τεμάχιο στις 6 (γιατί το απαραίτητο πρέπει και να κοστίζει). Μπορεί ο επιχειρηματίας να χάσει δύο πελάτες και να του μείνουν δύο τεμάχια απούλητα, λόγω της υψηλής τιμής πώλησης. Όμως θα πουλήσει τα 3 τεμάχια και θα εισπράξει 3χ6=18 δραχμές. 18-(3+2)=13 δραχμές κέρδος. Δηλαδή χρήματα περισσότερα απ' ότι είχε εισπράξει στην πρώτη περίπτωση. Έτσι, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους, ο επιχειρηματίας θα έχει μεγαλύτερο κέρδος, το παραγόμενο προϊόν θα έχει την ίδια ποιότητα με την πρώτη περίπτωση και το κοινωνικό καλό (κατά την φιλελεύθερη ορολογία) θα είναι μικρότερο εφόσον θα έχουν απολαύσει το είδος δώρου τρεις αγοραστές αντί για πέντε, ενώ και τα δύο προϊόντα που θα μείνουν απούλητα θα αποτελούν στην ουσία χαμένες εργατοώρες (βάλε στην σούμα και το κέρδος 2 δραχμών που θα έχει η υπηρεσία της διαφήμισης που δεν την λες και παραγωγό αξίας, μια υπηρεσία πουλάει, αέρα κοπανιστό). Αυτό είναι ο φιλελευθερισμός. Αυτό είναι η ελεύθερη αγορά. Αέρας κοπανιστός και ελευθερία στην θεσμοθετημένη απάτη.
Όλα τα υπόλοιπα που γράφεις είναι γενικεύσεις ή μαλακίες. Γιατί δεν περιλαμβάνουν τον παράγοντα τεχνολογία στην συζήτηση περί της υλικής προόδου που πιστώνεις στον καπιταλισμό και άλλα πολλά. Κυρίως, όμως, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη ότι πολλοί άνθρωποι έχουν διαφορετικά αξιακά συστήματα και δεν αποτιμούν το καλό με όρους χυδαίου αγοραίου υλισμού όπως το εβραίικο μυαλουδάκι σου. Μπορεί όλοι σήμερα να έχουμε smartphone αλλά δεν έχουμε την παλιά μας γειτονιά, δεν κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα το καλοκαίρι, δεν έχουμε την παλιά ασφάλεια, κοινότητα, σιγουριά, φιλία. Δεν έχουμε τις παλιές μουσικές. Δεν έχουμε το παλιό θέατρο, την παλιά λογοτεχνία, την παλιά διασκέδαση. Δεν έχουμε την παλιά εθνική μας πατρίδα. Αυτά μας στέρησε ο φιλελευθερισμός και ο εκσυγχρονισμός με τον τρόπο που τον πραγματοποιεί. Και μην τολμήσεις να βγάλεις άχνα λέγοντας ότι συμφωνείς στα εθνικά και θες εθνικό καπιταλισμό γιατί όπου σε βρούμε σε γαμήσαμε.
Επιστροφή στην λογοκρισία τώρα σκουλήκι....
Ο ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ είπε...Χαίρομαι που συνέβαλα σε αυτή τη λογοδιάρροια, αλλά η αντιπαράθεση είναι άγονη. Ρε παιδιά με συγχωρείτε, με όλο τον σεβασμό στα πρόσωπα σας του Λεμούριου συμπεριλαμβανομένου, έχετε δουλέψει ποτέ στην πραγματική ιδιωτική οικονομία για παράδειγμα στην Βιομηχανία ή όλα αυτά που λέτε, τα λέτε από θρανία, βιβλία και πληκτρολόγια;
Ακούστε λοιπόν το πραγματικό παράδειγμα, ένα από πλείστα. Πάνω από την Δράμα βρίσκεται το όρος Φαλακρό και εκεί ψηλά ένα Χωριό (ας το ονομάσουμε έτσι γενικώς) γύρω από το οποίο δραστηριοποιούνται τρία Λατομεία τα μεγαλύτερα στην χώρα, που παράγουν όγκους μαρμάρου κατά 90% εξαγόμενους στην Κίνα, με τεράστια κερδοφορία (EBIDTA) για τις τρεις βιομηχανίες του χώρου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Θάσο. Οι κάτοικοι του χωριού είναι πάππου προς πάππου λατόμοι, εκχωρώντας την γη τους στην βιομηχανική παραγωγή μαρμάρου για να επιβιώσουν στον τόπο τους. Συν τη παρόδω του χρόνου και έως πρόσφατα, τα εργατικά χέρια αντικαταστάθηκαν εξ ολοκλήρου από CNC μηχανές και ρομπότ που τις κινούν 5 μηχανικοί από το γραφείο, οι οποίες κάνουν τόσο τέλεια την δουλειά εκατοντάδων εργαζομένων, ώστε όπως πρόσφατα έδειξε σε ένα ντοκυμαντέρ η τηλεόραση, τα λατομικά σπήλαια είναι μεταμορφωμένα πλέον σε αίθουσες μουσείου, διακοσμημένες μάλιστα με έργα τέχνης. Και φυσικά οι λατόμοι πέρασαν μετά πολλών επαίνων στο Ταμείο Ανεργίας. Οι ελάχιστοι που απέμειναν, αποδέχονται μισθούς πείνας από τον επιχειρηματία, διότι άλλως η τύχη που τους περιμένει, βρίσκεται ήδη δίπλα τους. Η γη των παππούδων τους, που τους έθρεψε γενεές επί γενεών είναι εκχωρημένη στις μηχανές CNC ερήμην τους και οι ίδιοι είναι έρημοι, ούτε βοσκοί δεν μπορούν να ξαναγίνουν πια στον αλλοτριωμένο και απαλλοτριωμένο τόπο τους. Ιδού λοιπόν η προ-διατεταγμένη αεργία. Γεννάται όθεν το ερώτημα. Οφείλει ένα μέρος του παραγόμενου στον Τόπο τους, στην γη τους, Πλούτου να επιστρέψει σε αυτούς και με ποιον τρόπο ή θα παραμείνουν στο επίδομα ανεργίας μέχρι τελικής πτώσεως ή τέλος, ακόμα χειρότερα, θα εγκαταλείψουν την γη τους παίρνοντας τον δρόμο προς εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση; Πως πρέπει να αναδιανεμηθεί αυτός ο τεράστιος παραγόμενος Πλούτος; Ο καπιταλισμός δεν προβλέπει καμιά αναδιανομή, αντιθέτως μέσω της Τεχνόσφαιρας επιφέρει ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση. Αυτό δεν είναι "λεμούρια" ή "μαμούτεια" λογοδιάρροια αλλά η αδήριτη, ζοφερή, οδυνηρή πραγματικότητα της μετα - καπιταλιστικής δυστοπίας.
Ο Σταμάτης είπε...Γιάννη, καταρχάς αξιώνουμε την απόδοση του σεβασμού στις κατάλληλες αντιστοιχίες. Συνεπώς δεν κατανοούμε πώς γίνεται να σέβεσαι ένα σκουπίδι που δεν έχει την αξιοπρέπεια να σχολιάσει με σοβαρότητα αλλά επιλέγει να γράφει διαδοχικές χυδαιότητες (που δεν δημοσιεύουμε) και να ακροβατεί ανάμεσα στην βλακώδη ειρωνεία με την ψυχική διαστροφή. Αν σέβεσαι και τον Λεμούριο επίτρεψε να παρατηρήσουμε ότι περνάει στα όρια της "καθώς πρέπει δημοκρατικότητας" το όλο πράγμα.
Πάμε παρακάτω. Δυστυχώς έχω την ατυχία να εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα ως υπάλληλος εδώ και κάποια χρόνια. Συνεπώς έχω κι εγώ μια βιωματική εμπειρική σχέση με μεγάλη ιδιωτική εταιρεία που απασχολεί εκατοντάδες εργαζόμενους σε συνθήκες σημερινής οικονομίας.
Μολονότι η εταιρεία που εργάζομαι υπάγεται στον χώρο της τεχνολογίας αιχμής, υπάρχουν πεδία στον χώρο εργασίας μου που η ανθρώπινη εργασιακή παρουσία δεν γίνεται να εγκαταλειφθεί. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να αντικατασταθούν οι εργαζόμενοι από μηχανές σε πολλά κομμάτια της παραγωγής της εταιρείας μας. Το πιο πιθανό είναι σε ορισμένα κομμάτια να μην γίνει ποτέ αντικατάσταση.
Το γρήγορο συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορούμε ακόμη να κάνουμε μια καθολική εκτίμηση για το ερώτημα που θέτεις. Είναι τόσο πολλές οι διαφορές στο εργασιακό -παραγωγικο πεδίο και ταυτόχρονα δεν ζούμε στην παλιότερη προ παγκοσμιοποίησης εποχή της βιομηχανικής παραγωγής μιας δυτικής χώρας, όπου υπήρχε μια ομογενοποίηση των παραγωγικών πεδίων, με συνέπεια να μην μπορούμε να πούμε με σαφήνεια αν και κυρίως πότε θα διαμορφωθούν οι συνθήκες μετα- εργασίας (ας το πούμε έτσι) που σε προβληματίζουν.
Έχουμε μπροστά μας υπάρχοντα προβλήματα και ανοιχτές συγκρούσεις να φέρουμε σε πέρας (ανεργία, χαμηλοί μισθοί, ρόλος των μεταναστών, διάλυση των συνδικάτων και σκληρός νεοφιλελευθερισμός). Θα τα αφήσουμε αυτά για να συζητήσουμε τι θα γίνει αν οι μηχανές αντικαταστήσουν εξολοκλήρου την ανθρώπινη εργασία; Δεν είναι Κίνα ή ΗΠΑ η Ελλάδα ακόμη. Και ως εθνικιστές καλό είναι να έχουμε κατά νου το τι γίνεται στην χώρα μας πρώτα από όλα. Δεν είμαστε κάποιοι που έχουμε λύσει τα προβλήματα του παρόντος ώστε να έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε πώς θα λύσουμε ένα οικουμενικό πρόβλημα που μπορεί να γίνει επίκαιρο στις μεγάλες και ανεπτυγμένες χώρες μελλοντικά. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Ο Σταμάτης είπε...Στο παράδειγμα των λατομείων τώρα. Η απάντηση είναι απλή. Εφόσον είμαστε εθνικιστές δεν γίνεται να επιτρέπουμε στην ελεύθερη αγορά, δηλαδή στους επιχειρηματίες, να διαχειρίζονται όπως θέλουν την κατάσταση. Ακόμη και η "θετική" εικόνα που περιγράφεις της περιόδου που το 90% των ντόπιων ήταν ευχαριστημένοι ως εργάτες, στην οπτική του εθνικιστή δεν έχει θετικό περιεχόμενο. Για να είχε θετικό περιεχόμενο θα έπρεπε να υπάρχει μια συνεταιριστική εταιρεία με συμμετοχή της κοινότητας και του δημοσίου στην διοίκηση.
Εδώ μπαίνει και η θεωρία των θρανιων, που οι εθνικιστές της μεταπολίτευσης είχαν ξεχάσει ή δεν έμαθαν ποτέ, με αποτέλεσμα να γίνει ο εθνικιστικός χώρος ουρά της Δεξιάς. Το πρόβλημα θα λυθεί αν τον πρώτο λόγο για την παραγωγή εξέλιξη τον έχει ο δήμος, η κοινωνία, το έθνος και όχι η αγορά. Αν το έθνος αποφασίσει ότι θέλει να διατηρήσει παλιούς παραγωγικούς τρόπους ή να τους αντικαταστήσει σταδιακά για να πετύχει μια ομαλή μετάβαση σε νέες παραγωγικές μεθόδους που δεν θα προκαλέσουν κοινωνική διάλυση, δεν τίθεται καν το ερώτημα που θέτεις εφόσον το επίκεντρο της απόφασης δεν θα είναι το όφελος του ιδιώτη. Θα γίνει ομαλά μια ελεγχόμενη μετάβαση και θα υπάρχει ο χρόνος ώστε να γίνει κατανοητό μέχρι που πρέπει να χρησιμοποιηθεί η νέα τεχνολογία και κυρίως σε ποιους τομείς θα πρέπει να ενταθεί η χρήση της (στρατιωτικός, ιατρικός, ερευνητικός... εφόσον είμαστε εθνικιστές) και σε ποιους άλλους θα είναι περισσότερο ελεγχόμενη η χρήση της.
Τα ερωτήματα είναι δύο. Τι θέλουμε ως κοινωνία (θέλουμε τεχνολογική εξέλιξη ελεγχόμενη από τους εργοδότες που θα προκαλέσει κοινωνική διάλυση για να πετύχει πιο μεγάλη παραγωγή ή τεχνολογική εξέλιξη ελεγχόμενη από την κοινότητα και απορροφημένη οργανικά;); Και ποιος έχει τον τελικό λόγο στις αποφάσεις; Αποφασίζει το έθνος ή η αγορά;
Όλα είναι θέμα κυρίαρχης ιδεολογίας. Απλό είναι να γίνει κατανοητό. Αλλά και δύσκολο συνάμα γιατί προϋποθέτει την ύπαρξη αληθούς ανατρεπτικού αντιδιαφωτιστικού εθνικισμού στο ιδεολογικό υπόβαθρο. Όχι δεξιών συμβιβασμών.
Πώς το πάνε πώς το φέρνουν όλο στη Δεξιά καταλήγουν οι βετεράνοι συναγωνιστές της μεταπολίτευσης. Τους έπιασε πρεμούρα να αναλύσουν τι θα συμβεί αν γίνει ο άνθρωπος άχρηστος στην παραγωγική διαδικασία λόγω της ανεπτυγμένης τεχνολογίας. Με τα χίλια ζόρια πάνε να καλύψουν τη χαρά του μισανθρωπισμού. Τρέχει απ'τα παντζάκια τους η χαρά να δουν τον εργάτη να περνά σε αχρηστία, την τεχνολογία να αναπτύσσεται ραγδαία, την παραγωγή να γίνεται εντατικότερη και την πρόοδο να επελαύνει σε όλους τους τομείς. Θέλετε να σας πω τι θα συμβεί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Δεν θα μας προσλάβουν για να αγοράζουμε τσίχλες σε ρεμάλια σαν το Λεμούριο. Θα βάλουν όριο στις γεννήσεις. Είναι το αμέσως επόμενο βήμα. Πάμε για μια μεταμοντέρνα ευγονική. Μόνο που σε αυτή την ευγονική οι λάτρεις του Άβαταρ πρέπει να καταλάβουν ότι οι λευκοί θα είμαστε τα πρώτα θύματα. Δεν θα χρειάζονται οι Εβραίοι αφέντες απαιτητικούς Ευρωπαίους. Τις λίγες χειρονακτικές και ανθρώπινες δουλειές που θα έχουν απομείνει θα τις κάνουν βολικοί Αφρικανοί και Ασιάτες. Θα έχει πετύχει η καπιταλιστική παραγωγή τους στόχους της. Την εξαφάνιση του ανθρώπου και την ολοκληρωτική μηχανοποίηση του πλανήτη. Αυτός είναι ο προορισμός της καπιταλιστικής παραγωγής και όχι οι μαλακίες που λέει ο Λεμούριος. Μπορεί κάποιοι λάτρεις του Άβαταρ να τη βρίσκουν με τέτοια σενάρια. Να ικανοποιούν το ρατσισμό τους. Όταν έχει Δεξιό background τον γουστάρουν το ρατσισμό. Εκεί που πρέπει να είναι ρατσιστές, σε περιπτώσεις Δεξιών παρασίτων όπως ο Λεμούριος, τους πιάνει ευαισθησία και ο αρχαιοελληνικός ανθρωπισμός
Κατ' αρχάς Σταμάτη ζητώ συγγνώμη για την παρανόηση. Δεν σε εξίσωσα με τον Λεμούριο, ο οποίος είναι κλασσικό Τρολ και παρ' ότι είμαι εντελώς άπειρος στο τρολάρισμα, έχω υποστεί τις συνέπειες του από σχολιαστές του μακαρίτη Λευτέρη Πανούση. Μάλιστα υποψιάζομαι και ποιος μπορεί να είναι, γιατί υπήρχε και εκεί κάποιος που σταθερά με αποκαλούσε κομμουνιστή. Χρησιμοποίησα εξ απειρίας ένα μάλλον άστοχο πληθυντικό ευγενείας.
Επί του θέματος εν τούτοις καίτοι παρόμοιας σοσιαλιστικής απόχρωσης, έχουμε ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις. Η δική μου είναι εθνικοσοσιαλιστική. Την δική σου θα την χαρακτήριζα εθνικομπολσεβικική. Σε μια Διευθυνόμενη Οικονομία σημασία δεν έχει η Κτήση αλλά η Χρήση. Επομένως εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου ο ιδιώτης ιδιοκτήτης του Λατομείου, ο οποίος ασκεί με υπερβάλλουσα ικανότητα την FP (FuehrerPrinzip), που καμιά συνεταιριστική εταιρία με συμμετοχή της κοινότητας και του δημοσίου στην Διοίκηση δεν θα μπορούσε να ασκήσει (μπρρρρ!..σύγκρυο). Εμένα με ενδιαφέρει όχι πώς παράγεται, αλλά πώς διανέμεται ο παραγόμενος Πλούτος. Θαυμάζω τον επιχειρηματία του Λατομείου για την άσκηση της Διοίκησης και δεν έχω τίποτε αρνητικό να του προσάψω. Υπόψη, ότι ένα τουλάχιστον από τους τρεις τον γνωρίζω προσωπικά ένεκα της συνεργασίας μας. Δουλεύει 16 ώρες το 24ωρο, 360 ημέρες τον χρόνο. Καμιά συνδικαλιστική, συνεταιριστική, κρατική, δημόσια σύνθεση δεν θα μπορούσε να ασκήσει τέτοια Διοίκηση και αν δεν υπήρχε αυτός, το Λατομείο θα βρισκόταν ακόμη τεχνολογικά στις αρχές του αιώνα, αν συνέχιζε να υπάρχει μέσα από σωματειακή ή συνεταιριστική βάση. Για δε την αγορά της Κίνας, ας μη συζητάμε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι απέλυσε τους λατόμους, αλλά ότι η πολιτεία δεν τον υποχρέωσε να λάβει περαιτέρω καμία μέριμνα γι' αυτούς και για τον τόπο. Είμαι υπέρ της αρχής του Φύρερ και όχι του Στάλιν: "Ζητώ από τους επιχειρηματίες να το κάνουν, εξηγώντας πώς αν δεν το κάνουν αυτοί, θα το αναλάβω εγώ". Στην ναζιστική Γερμανία αυτό ήταν αρκετό! Ό,τι έγινε διαδοχικά υπό τους Σαχτ, Γκαίριγκ, Τοντ, Σπέερ μέσα σε 10 χρόνια, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο και πίστεψε με, υπερβαίνει το ανθρώπινο μέτρο. Ποιο ήταν το μυστικό; Η αρχή της FuehrerPrinzip σε όλα τα επίπεδα, όταν ο Στάλιν πάλευε με τα Σοβιέτ. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Βαρδής Βαρδινογιάννης ήταν αφεντικό στα Διυλιστήρια, αλλά ότι η μακαρίτισσα Μαριάννα ήταν μεγάλη χορηγός κατά βούλησιν και όχι εξ αναγκασμού της Πολιτείας. Έτσι, ανάμεσα στον Εθνικοσοσιαλισμό αφ' ενός και τον Εθνικομπολσεβικισμό και τον Φασισμό αφ' ετέρου υπάρχει τεράστια απόσταση, ο καρκινικός όγκος των Σοβιέτ και των Συντεχνιών που οδήγησαν τα άμοιρα αυτά Συστήματα που τα εφάρμοσαν στην απόλυτη γραφειοκρατική καταστροφή, διότι παρέλυσαν με τα πλοκάμια τους την FuehrerPrinzip.
Αν δεν υπήρχαν και αυτές οι στοιχειώδεις πολιτικές αλληλεγγύης από κράτος, εκκλησία και πριν κάποια χρόνια από ορισμένες αντιμνημονιακές οργανώσεις, θα υπήρχε κόσμος που θα αντιμετώπιζε οριακό ζήτημα επιβίωσης. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, όλοι γνωρίζουμε άπειρες περιπτώσεις. Άντε τώρα πες στον πολύτεκνο άνεργο για το Director's law και ότι το μηνιαίο 200άρι που παίρνει από την μητρόπολη καταστρέφει την "εθνική (την ποια;) οικονομία".
Επίσης, πού εξαφανίστηκαν όλοι οι e-αναρχοκαπιταλιστές; Κάποτε έβραζε το ίντερνετ με τα μαυροκίτρινα memes, τώρα γιατί έγιναν όλοι τραμπικοί εθνικοφιλελεύθεροι; Ο Ρίτσαρντ Σπένσερ και ο Τάκερ Κάρλσον κάποτε άνοιγαν συνέδρια αυστριακών πριν την δουν αλτ ράιτ. Ο Τζήμερος αρχικά το έπαιζε διάδοχος του Μάνου πριν γίνει δεξιά ΧΑ. Δεν πρέπει να σας απασχολήσει γιατί δεν μπορείτε να κάνετε ούτε σεφτέ πλέον με καθαρόαιμο λιμπερταριανισμό και αναγκάζεστε να σηκώνετε πλαστικές εθνοσημαίες και σταυρούς;
Καμία αμφισβήτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής λοιπόν αρκεί η πολιτεία να εξαναγκάζει τον καπιταλιστή να κάνει "δωρεές".Αν αυτός είναι ο "εθνικοσοσιαλισμός" σας χίλιες φορές "μπολσεβίκος της δεξιάς" όπως είναι και ο τίτλος γνωστού βιβλίου του Βεννέρ!
Ο Σταμάτης είπε...Δεν ξέρω αν είναι εθνικομπολσεβικισμός αυτό που περιγράφεις. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποδεχτώ τον όρο. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά νομίζω ότι ο όρος εθνικοσοσιαλισμός μπορεί και να του ταιριάζει περισσότερο. Γιατί δεν απείχε καθόλου από αυτά που υποστήριζε ο ιδεολογικά αυθεντικός εθνικοσοσιαλιστής Στράσερ. Αλλά κυρίως γιατί ήταν αυτό ακριβώς που πρότεινε ο Ίων Δραγούμης και ο κύκλος τον υποστηρικτών του, μετά την επιστροφή του απ'την εξορία και πολύ πριν την γερμανική Συντηρητική Επανάσταση, ενώ μάλιστα ήταν μέλος της (γελοίας) Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Την εποχή του "ψωμί και ελιά" αυτή ήταν η προσέγγιση για την παραγωγή και την οικονομία ενός εκ των επικεφαλής της ελληνικής συντηρητικής παράταξης. Μέχρι και συντηρητική λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η προσέγγιση. Αλλά αν μείνουμε στην ετυμολογία ο χαρακτηρισμός "εθνικοσοσιαλιστική" είναι φρονώ ο πιο εύστοχος.
Στο θέμα του Βαρδινογιάννη, όχι Γιάννη μου. Το πρόβλημα είναι ότι ο Βαρδινογιάννης και ο Λάτσης έχουν στα χέρια τους το ολιγοπώλιο των διυλιστηρίων και διαμορφώνουν τις τιμές όπως γουστάρουν, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε το ακριβότερο πετρέλαιο την ώρα που η διεθνής τιμή του είναι χαμηλά. Επιπλέον το κράτος που λειτουργεί σωστά έχει πάντα καλύτερη τεχνογνωσία και πόρους για να κάνει την ίδια δουλειά, να κατεβάσει την τιμή και να προσλάβει επιπλέον εργατικό δυναμικό (επειδή έχω φίλο που δουλεύει στα διυλιστήρια η πολιτική του Τζιγγερ είναι της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, σε αντίθεση με εκείνη του πατέρα και της μητέρας του, πράγμα που σημαίνει ότι οι νέες προσλήψεις γίνονται με μνημονιακά μισθολόγια ενώ έχουν αρχίσει οι σκέψεις για απολύσεις παλαιών εργαζομένων). Το κράτος θα μπορούσε να δώσει μικρότερους (από εκείνους του Βαρδή) αλλά αξιοπρεπείς (μεγαλύτερους από εκείνους του Τζιγγερ) μισθούς και να προσλάβει περισσότερους εργαζόμενους. Αλλά κυρίως να έχει στα χέρια του τον έλεγχο των διυλιστηρίων.
Εν συντομία, για τον αν ο φασισμός και ο κομμουνισμός κατέρρευσαν λόγω των συντεχνιών και της σοσιαλιστικής παραγωγής έχω να γράψω το εξής. Ο φασισμός κατέρρευσε πρώτον λόγω της αμερικανικής και αγγλικής εισβολής στην Ιταλία και σε δεύτερη φάση λόγω της γερμανικής κατοχής που δεν επέτρεψε στον Μουσολίνι να εφαρμόσει το πρόγραμμα του Σαλο. Ούτε κάποια εσωτερική αντίδραση ή επανάσταση ταλάνιζε το σύστημα, ούτε πήγαινε τόσο άσχημα στις οικονομικές του επιδόσεις. Αντιθέτως ο Μουσολίνι ήταν ανάμεσα στους πλέον επιτυχημένους ηγέτες παγκοσμίως πριν την έναρξη του πολέμου. Όσον αφορά την βιομηχανική παραγωγή θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και την ιταλική παράδοση. Δεν ήταν τόσο βιομηχανοποιημένη χώρα όσο η Γερμανία. Και αυτό ήταν κάτι που είχε να κάνει με την ιστορία των δύο χωρών και όχι με τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι.
Το ίδιο και σε ότι αφορά την ΕΣΣΔ. Δεν υπήρξε ποτέ βιομηχανική χώρα, δεν είχε τέτοια παραγωγική παράδοση. Μάλλον οι κομμουνιστές την τράβηξαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης οι εσωτερικές αντιδράσεις για το καθεστώς δεν ήταν τεράστιες, ούτε υπήρξε τόσο μεγάλη δυσλειτουργία. Δεύτερη δύναμη στον κόσμο ήταν. Η πτώση ήρθε με τον φιλελευθεροποίηση του συστήματος και όχι την εποχή του "σκληρού κομμουνισμού".
Αντίστοιχα η Γερμανία είχε βιομηχανική και παραγωγική παράδοση που λειτουργούσε ανταγωνιστικά προς εκείνη του αγγλοσαξονικού κόσμου πολύ πριν τον Χίτλερ. Όπως μας έλεγαν κάποιοι παλιοί καλοί καθηγητές στο ΕΚΠΑ, στην Γερμανία όλα τα συστήματα δούλεψαν. Με τον συντηρητισμό του Κάιζερ ήταν πρώτη δύναμη, με τον φασισμό του Χίτλερ ήταν πάλι πρώτη δύναμη, με τον κομμουνισμό του Χόνεκερ ήταν για τα δεδομένα των ελαχίστων εδαφών της πάλι πρώτη δύναμη μετά την ΕΣΣΔ, με τον συγκεκαλυμμένο νεοφιλελευθερισμό της Μέρκελ είναι πάλι πρώτη δύναμη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε Μαμουτο, καλή η αμπελοφιλοσοφια εντάξει. Να μπούμε και λιγο στο "ψητο" τωρα. Εσυ αλήθεια ποσα ένσημα εχεις; Έχεις δουλέψει ποτε σου; (Και δεν εννοω τους δικούς σου. Εννοω πραγματική εργασία).
Ο Σταμάτης είπε...Δείχνεις να γράφεις και να αντιλαμβάνεσαι την ελληνική γλώσσα. Γιατί λοιπόν σε τυφλώνει η βλακεία και ρωτάς αν εργάζομαι; Αφού έχω παραθέσει τον κλάδο εργασίας μου στην απάντηση που έγραψα στον Ίωνα.
Ασφαλώς και εργάζομαι αδιάλειπτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Εργαζόμουν και παλαιότερα κατά περιόδους, γιατί υπήρχαν διαστήματα που είχα μείνει άνεργος. Κάποια εποχή μοίραζα φυλλάδια στα φανάρια εργαζόμενος δίπλα σε μετανάστες που καθάριζαν τζάμια. Με "μαύρα" χρήματα μάλιστα γιατί δεν με ασφάλιζαν.
Είχα τότε ξεκινήσει το διδακτορικό και με έβαζαν επιτηρητή όταν έγραφαν εξετάσεις οι προπτυχιακοί ή κάποιες φορές να κάνω μάθημα όταν απουσίαζαν κάποιοι καθηγητές (εννοείται χωρίς να με πληρώνουν). Έτυχε έτσι να περνάει ένας φοιτητής με το αυτοκίνητο από το φανάρι που μοίραζα φυλλάδια και με ρώτησε "κύριε, τι κάνετε εσείς εδώ;" Που να του εξηγώ ότι τα ηνία της χώρας έχουν αλήτες οι οποίοι εκμεταλλεύονται ανόητους σαν εσένα;
Αν χρειάζεται πάντως να καταθέσω την γνώμη μου εκτιμώ ότι ένας ερευνητής υποψήφιος διδάκτορας δεν πρέπει να εργάζεται. Πρέπει να έχει ένα ελάχιστο έστω μισθό από το υπουργείο ή το πανεπιστήμιο. Φαντάσου ότι ένας γιατρός υποψήφιος διδάκτορας που μπορεί να ψάχνει το φάρμακο για τον καρκίνο ή για άλλη ασθένεια πρέπει να εξηγήσει στο κάθε τσογλάνι, όπως εσύ, ότι αυτό που κάνει είναι η σημαντικότερης μορφής εργασία. Το ίδιο ισχύει και για τους κοινωνικούς επιστήμονες. Απλά παραθέτω το παράδειγμα των γιατρών επειδή είναι πιο κατανοητό.
Καλησπέρα!
Επιτρέψτε μου κάποιες σκέψεις.
Το θεμέλιο του καπιταλισμού είναι η μισθωτή εργασία.
Το να ισχυρίζεται κάποιος οτι κέρδος και κοινότητα (έθνος, τοπική) συμβιβάζονται σε εποχή παγκόσμιας διασύνδεσης της οικονομίας, είναι απλά φαιδροτητα.
Τα λέγανε κάποιοι σε εποχές εθνικών ιμπεριαλισμών, τώρα δεν έχει νόημα η συζήτηση.
Οι κύρηκες του νεοφιλελευθερισμού να μας κάνουν τη χάρη να αναφέρουν το παγκόσμιο χρέος, ιδιωτικό και συνολικό στις επόμενες αναλύσεις τους.
Τα επίπεδα κατανάλωσης (άρα και ευμάρειας) στο πρώτο κόσμο συντηρούνται τα τελευταία 40-50 χρόνια από το χρέος.
Ο καπιταλισμός στη νεοφιλελεύθερη μορφή του είναι χρεοκοπημένος. Τελεία.
Η χρεοκοπία καλύπτεται από το μπαμπούλα της ισχύος (αεροπλανοφόρα, δίκτυα πανεπιστημίων, think tank s, στοών, μυστικές υπηρεσίες, χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική κτλ).
Αυτό γινόταν μέχρι τώρα. Το τι θα ακολουθήσει είναι μια συζήτηση.
Η καταστροφή πού έχει επιφέρει αυτό το σύστημα ακόμα και στις κοινωνίες τού πρώτου κόσμου τη ζούμε όλοι μας. Αποξένωση, ψυχασθένειες, παρασιτισμός,διάλυση όλων των κοινωνικών ιστών, ναρκωτικά, ανασφάλεια κτλ. Του μετανθρωπισμου έχει προηγηθεί ο απανθρωπισμός.
Τώρα από εκεί και πέρα ότι ο καπιταλισμός επενδύει τη συσσώρευση με βάση το κέρδος σε ότι μαλακία σκαρφιστεί δημιουργώντας νέες άχρηστες ανάγκες είναι γνωστό παλαιόθεν. Χιλιάδες άχρηστα apps ,την ώρα που όλοι μιλάνε για διατροφική κρίση παραδείγματος χάριν.
Όσον αφορά την αναδιανομή του πλούτου, από τή στιγμή πού αποδεχόμαστε το πλαίσιο παραγωγής αυτού του πλούτου, γιατί να μας πέφτει λόγος στην αναδιανομή;
Στο πλαίσιο αυτό δεν υπάρχει λαός,δεν υπάρχει έθνος για να εκπροσωπούνται τα συμφέροντα του. Υπάρχουν μόνο καταναλωτικά άτομα.
Εξαιρετικό το άρθρο για τα Χριστούγεννα.
Τα ίδια συμβαίνουν όπως επισημανατε στο θέμα του εποικισμού και των παρελάσεων.
Αφορμής δοθείσης από το άρθρο,πως εξηγείται το μένος των δυτικολάγνων αποικειοποιημένων νεοραγιάδων, wannabe αρχαιολατρών κατά της Ορθοδοξίας, την ώρα που τα προτεσταντικά δυτικά τους πρότυπα την κατηγορούν ως παγανιστική;
Δύο είναι οι εξηγήσεις. Είτε πρόκειται για ημιμαθή (ή και αμαθή) αποπροσανατολισμένα παιδιά που ξεκίνησαν με πατριωτικό συναίσθημα να ψάχνονται στα "αντισυμβατικά" ρεύματα αλλά αδυνατούν να κατανοήσουν αναλύσεις όπως οι δικές μας ή σχόλια όπως το δικό σου (επιπλέον εμάς μας διαβάζουν πεντακόσιοι αναγνώστες ενώ τους Ρασσιάδες τους στήριξαν ισχυρότερα δίκτυα, είχαν προσβάσεις σε χορούς για εκδηλώσεις ανά πάσα στιγμή, δεν διώκονταν ως φασίστες κλπ, είναι και θέμα επικοινωνίας λοιπόν). Είτε πρόκειται για φιλελεύθερους αντικληρικαλιστες που περνούν την προπαγάνδα τους σε underground δίκτυα και διανοητικά περιβάλλοντα που δεν μαζεύουν την ελίτ αλλά αναγνώστες "λαϊκής" προέλευσης που θα μπορούσαν να γίνουν δικοί μας αν γνώριζαν τι είναι Ρομαντισμός. Δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίο που αναπτύχθηκαν τέτοια pagan δίκτυα σε χώρους αναγνωστών της λογοτεχνίας του φανταστικού, έρευνας υπερφυσικών φαινομένων κλπ. Αν το ψάξεις, παιδιά που έτρεχαν φόρουμ ερευνών για υπερφυσικά φαινόμενα κατά την δεκαετία του '00 σήμερα είναι σημαιοφόροι του ορθολογιστικού Διαφωτισμού με αιχμή (ή πρόσχημα) τον αντικληρικαλισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ΠΡΟΣ ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ:
αφου απευθυνθηκες σε μενα και ζητας παραδειγμα θα σου δωσω ενα δικο μου οσο και να σκουζει για αυτο η ΦΛΕΦΑΛΟ. τον πρωτο καιρο που εμφανιστηκε καναδικη εταιρεια στη Χαλκιδικη για να εξορυξει τον ελληνικο χρυσο σε συνεργασια με ομονυμη ελληνικη εταιρεια συνεβαινε το εξης: πραγματι ο ελληνικος χρυσος περνουσε σε ξενα χερια επιχειρηματιων και η ελλαδικη (γιατι για ελληνικη ουτε λογος πια στην εποχη μας) κυβερνηση ζητημα να επαιρνε ενα 10% των κερδων. εγω δεν θα σου πω σε τι ποστο δουλευα τοτε εκει περα γιατι υπαρχουν και ρουφιανοι που μας διαβαζουν και θα μπουν στον πειρασμο μετα να μας κανουν την επαγγελματικη μας ζωη δυσκολη επειδη δεν συμφωνουμε με τον κομμουνισμο τους. και ως γνωστο η αριστερα συνεχιζει να κυβερνα τον τοπο αυτο. οι ''κακοι'' λοιπον ξενοι καπιταλιστες πληρωναν πολλα περισσοτερα χρηματα απο τον βασικο μισθο που τον βαζουν παντα γραφειοκρατες χωρις να υπολογιζουν τα θελω κανενος επιχειρηματια, εξασφαλιζοντας επισης δωρεαν στεγη και τροφη, καταστασεις αδιανοητες για το σοσιαλισταν στο οποιο ζουμε.
ηρθαν μετα τα πρωτα μνημονια απο τη σοσιαλευρωπαικη ενωση και επεβαλαν κατωτατο μισθο τα 500 ευρω αν θυμασαι εξαναγκαζοντας και τους καναδους να δωσουν αυτα τα χρηματα στους ελληνες εργαζομενους και για να σωσουν καπως την κατασταση προσπαθησαν να συμπληρωσουν το υπολοιπο του χαμενου μισθου απο την ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δινοντας καποια κουπονια για αγορα τροφιμων απο σουπερ μαρκετ. ηρθαν μετα και κομμουνιστες σαν τον Μαμουτο για να προκαλεσουν ζημιες στο εργοταξιο με προσχημα την προστασια του περιβαλλοντος και την ιδια ωρα καποιοι αλλοι κομμουνιστες του Μαυρου Θρηνου εγραφαν οτι καλα κανανε οι αναρχομπαχαλακηδες οικοτρομοκρατες και αφησαν ολο το προσωπικο ΑΝΕΡΓΟ επειδη το μερος το εκμεταλλευονταν ξενοι. φυσικα οταν κυβερνησε μετα η πρωτη φορα αριστερα δεν τοποθετησε ΠΟΥΘΕΝΑ ολους αυτους τους απολυμενους παραμενοντας ανεργοι!
θα μου πεις τωρα ευλογα: καλα προτιμας να σου κλεβουν τον χρυσο της πατριδας σου οι ξενοι με ανταλλαγμα καλοπληρωμενη εργασια; θα σου απαντησω και εγω λεγοντας οτι αμα δεν ζουσαμε σε σοσιαλισταν και σοσιαλευρωπαικη ενωση αλλα σε ανεξαρτητο καπιταλισταν εθνοκαπιταλιστικα, τοτε ελληνες επιχειρηματιες θα ηταν αυτοι που θα προσεφεραν τετοια δουλεια σε ελληνες εργαζομενους παραμενοντας ο χρυσος στην πατριδα μας χωρις καμια κρατικη ή ευρωπαικη παρεμβαση που θα καθοριζε εκεινη τον βασικο μισθο και θα φορολογουσε αγριως τους επιχειρηματιες για να πληρωνονται απο την τσεπη μας οι κρατικοι=σοσιαλιστικοι γραφειοκρατες της χωρις να δουλευουν πουλωντας ιδεολογια σαν τον αεργο Κουτσουμπα με το ρολεξ! θα μου πεις τωρα: και αν ο ''κακος'' καπιταλιστης θελει να σου δωσει το 1/10 μονο του βασικου μισθου για να κερδιζει περισσοτερα στην τσεπη οπως προπαγανδιζουν οι κομμουνιστες τι θα γινει; απλα θα ξεμεινουν τελειως απο εργαζομενους γιατι αυτοι δεν θα μπορουν να εξασφαλισουν τα προς το ζειν με τοσα λιγα χρηματα, δεν θα μπορουν να εισαγουν ξενους εργατες γιατι θα μιλαμε για εθνοκαπιταλιστικο καθεστως και ετσι θα χρεωκοπησει ο επιχειρηματιας επειδη δεν θα βρισκει εργαζομενους για να του κανουν τη δουλεια και να κερδισει! για αυτο αν προσεξεις στις μερες μας, αν παρακολουθεις ειδησεις, σκεφτονται να δωσουν μεχρι και 900 ευρω μισθο στην εστιαση επειδη δεν πανε κυριως οι νεοι να δουλεψουν στις επιχειρησεις τους και υπολειτουργουν ή κλεινουν.
ολα τα αλλα που λενε στη ΦΛΕΦΑΛΟ για ουτε δεξια ουτε αριστερα ειναι παραπλανητικες σαχλαμαρες για να παρασερνουν στον σοσιαλισμο εθνικιστες με πλαγιο τροπο, γιατι στην πραγματικοτητα υπαρχει μονο το οποιος δεν ειναι δεξιος ειναι κομμουνιστης!
-Λεμουριος τρολιστας
Με τα "αν" και τα "άμα" θέλεις να κάνεις πολιτική συζήτηση και μάλιστα σε επίπεδο ιδεολογικών αναφορών, σκουπίδι;
Άθλιο παραπαίδι της Δεξιάς, αγνοείς ότι υπάρχουν επενδύσεις που δεν μπορεί να αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας κάποιων χωρών, λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας και κεφαλαίων; Στην περίπτωση που υπήρχε σοσιαλισμός θα είχε γίνει εθνικοποίηση της εταιρείας που εργαζόσουν και θα είχε σωθεί το εργατικό δυναμικό (εκτός από εσένα που θα βρισκόσουν εκεί που σου αξίζει). Ακόμη και σε περιπτώσεις φιλελευθέρων συστημάτων γίνονταν εθνικοποιήσεις κάποτε. Όχι όμως σε συστήματα όπως της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης των μνημονίων. Πληρώσαμε όλοι για να σώσει το κράτος τις τράπεζες, χωρίς να τις εθνικοποιήσει. Το κράτος, δηλαδή εμείς, πληρώσαμε για να περάσουν οι τράπεζες (εξυγίανση το λένε αυτό οι ομοϊδεάτες σου) στα χέρια Ευρωπαίων. Αυτό σημαίνει φιλελευθερισμός μέχρι το κόκκαλο.
Ακόμη στο θέμα της ελεύθερης διαμόρφωσης των μισθών, που το είδες ότι δεν πάμε να δουλέψουμε με χαμηλούς μισθούς και αναγκάζουμε τους επιχειρηματίες να αυξήσουν τα ημερομίσθια; Αγνοείς ότι οι επιχειρήσεις έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, ότι συνεννοούνται για να ορίσουν ένα κοινά αποδεκτό για αυτούς μεροκάματο και εμείς αναγκαζόμαστε να δουλέψουμε με μισθό 350 ευρώ; Έχεις δει πολλούς από εμάς να απορρίπτουμε δουλειές; Έχεις δει ποτέ και πουθενά να λειτουργεί το παραμύθι της ελεύθερης διαμόρφωσης τιμών από την προσφορά και την ζήτηση και να μην έχουν τρόπο οι "αγορές" να κάνουν ότι γουστάρουν (ακόμη και αν δεν υπήρχε μετανάστευση, που δεν γίνεται να μην υπάρχει μετανάστευση γιατί είναι καταστατική αρχή του φιλελευθερισμού από τα σπάργανα του στο 17ο αιώνα);
Άντε γαμήσου λοιπόν δεξιόσκυλο και βγάλε το σκασμό. Ο εθνικισμός είναι η διαχρονική τρίτη θέση. Ο Ρομαντισμός είναι η κοσμοθεωρία μας. Αντίθεση στον φιλελεύθερο καπιταλιστικό Διαφωτισμό και στις μεταμοντέρνες προεκτάσεις του μέχρι τέλους.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι μέλος της λέσχης, αλλά αναγνώστης.
Κύριε Φιλλίπου αν ο μαρμαράς είναι τόσο δυνατός όσο λέτε στο Φούρερ Πριντζιπ, θα τον βάλουμε επιστάτη στο δίκτυο κοινοτικών λατομείων μετά την απαλλοτρίωση.
Τυγχάνει να έχω γνωρίσει έναν από αυτούς (είμαι σίγουρος όχι το συνεργάτη σας, τον οποίον μάλλον κατάλαβα) και πρόκειται περί του απόλυτου δίποδου σκουπιδιού.
Θεωρείτε τον πετυχημένο επιχειρηματία ως ευλογημένο από τη θεία χάρη (προτεσταντισμός); Εν δυνάμει υπεράνθρωπο;
Το κέρδος ως κινητήρια δύναμη ενεργοποιεί την απληστία, τον εγωισμό. Συναισθήματα που πιθανώς άλλοι ικανότεροι, εξυπνότεροι, αλτρουιστικοτεροι δεν έχουν.
Λοιπόν, με τον Αλκιβιάδη ή με τον Λεωνίδα;
Πώς λοιπόν θα τον αναγκάσετε να μοιραστεί το κέρδος, δηλαδή την κινητήριο δύναμη;
Ο Χίτλερ πέτυχε τη συμπαγέστερη εθνική συναίνεση πάνω σε ένα εθνικό συμβόλαιο: Την επέκταση προς ανατολάς.
Οι μεγαλοαστοί παρέδωσαν τμήμα της ταξικής τους κυριαρχίας ως επένδυση για μελλοντικά υπερκέρδη. Το γερμανικό προλεταριάτο παρέδωσε τα όπλα εν όψει μελλοντικής προαγωγής σε εξειδικευμένη εργατική αριστοκρατία.
Το Μουτζούρη θα τον αναλάμβαναν οι Ρώσοι σκλάβοι της ευρασιατικής αποικίας.
Σήμερα αυτό δεν είναι θέμα ηθικής κριτικής. Σήμερα δεν υπάρχουν οι συνθήκες παρόμοιων εθνικών συμβολαίων (ιμπεριαλισμός). Σήμερα το κεφάλαιο δεν καταπιέζεται από εθνικά σύνορα.
Σήμερα το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Με το κέρδος ή με τη κοινότητα; Με τη μισθωτή εργασία ή με την ελευθερία;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Από την μια ο αεθνικός διεθνιστικός και μυωπικά δογματικός καθ' εαυτό Χριστιανισμός που αποτέλεσε την πρώτη απομαγευτική δύναμη κρούσης για την υπονόμευση του παραδοσιακού κόσμου μας. Υφάρπαξε πανίερους υπερβατικούς αναγωγικούς συμβολισμούς, παραδόσεις και εορτές δικές μας και τις επικάλυψε με τον ρηχό μανδύα μιας μυθολογίας ενός άλλου, ξένου, λαού, υποδεέστερου από άποψη θεολογικής αντίληψης των πραγμάτων και του Κόσμου. Ακόμα και σήμερα πολεμά τις ρίζες μας μειώνει τους προγόνους μας που έζησαν προ Χριστού και κυνηγούσε μέχρι πολύ πρόσφατα λαϊκά πανάρχαια έθιμα στην επαρχία. Διασπά τη συνέχεια και είναι εχθρός της επιβίωσής μας. (Δεν είναι όλοι οι Χριστιανοί έτσι)
Από την άλλη ο πολύ ύπουλος αντικληρικαλιστικός φιλελεύθερων καταβολών ΝΕΟπαγανισμός, που συναγελάζεται με μεταμοντέρνους, πετάει στα σκουπίδια ολόκληρες περιόδους της ιστορίας μας, μειώνει τους προγόνους μας που έζησαν μετά Χριστόν, αποϊεροποιεί τα ιερά που τάχα λατρεύει βλέποντάς τα αθεϊστικά ως αισθητικές αναπαραστάσεις φυσικών φαινομένων, και χτυπά ό,τι ιερό και παραδοσιακό αναπόφευκτα ενσωματώθηκε στον Χριστιανισμό από την δισχιλιετή ώσμωσή του με τους λαούς της Ηπείρου μας. Και μόνο που σε συνθήκες αθεϊστικού φιλελεύθερου παγκοσμιοποιητικού ξεχαρβαλώματος τα βάζει με τον Χριστιανισμό σαν να είμαστε στα χρόνια του πραγματικά μεγάλου Ιουλιανού, δείχνει την βλακεία τους, ή μάλλον τον ρόλο τους. Διασπά τη συνέχεια και είναι εχθρός της επιβίωσής μας. (Δεν είναι όλοι οι Παγανιστές έτσι)
Από την Σκύλλα στην Χάρυβδη. Δυστυχώς η εξασθένιση της δυναμικής των Ρομαντικών αιτημάτων μέσα στο σύγχρονο κόσμο έχει κάνει πολλούς καλής πάστας ανθρώπους να εγκλωβιστούν στα παραπάνω δύο ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ και να γίνουν ουρά του ενός από τα δύο.Εμπρός για τον "Χριστιανοπαγανισμό" θα έλεγε κανείς, στο όνομα των παλιότερων και νεότερων θεοτήτων του λαού μας. Και δεν αναφέρομαι σε φολκλορικές καταστάσεις αλλά όντως θρησκευτικές. Αυτή η σύν-θεση θα μπορούσε και πρέπει να γίνει στο έτοιμο έδαφος του νεοπλατωνισμού και του ρομαντικού εθνικισμού. Θα γιάτρευε πολλά πράγματα, πολλά ψυχολογικά και ταυτοτικά θέματα που έχουν συσσωρευτεί στην ψυχή του Έλληνα από την υπονομευτική δράση της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Το άρθρο εκπληκτικό. Ζήτω ο Βασιλιάς Χριστός Απόλλων Ήλιος.
Ο Σταμάτης είπε...Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Παρακαλώ Σταμάτη. Να συμπληρώσω: "στο έτοιμο έδαφος του νεοπλατωνισμού, της ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ (νεοπλατωνίζουσας πάλι!) ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (ημέτερου ελληνοσλαβικού και δυτικού ιταλογερμανικού) και του ρομαντικού εθνικισμού".
Ας το συνεχίσω με την ευκαιρία. Μπορούμε να συνδυάσουμε π.χ. τον Γρηγόριο Παλαμά με τον Γεώργιο Γεμιστό; Ποιοι θα το κάνουν; Μήπως έχουμε αργήσει ή προλαβαίνουμε ακόμη; Μια τέτοια σύνθεση, από την οποία θα βγει αναβαπτισμένη και υπερβατικά ενδυναμωμένη μια κρίσιμη μάζα του λαού μας, είναι αναγκαία για να αντεπεξέλθει συνολικά το έθνος μας ενάντια στην επέλαση της μηδενιστικής εκκοσμίκευσης από τη μια και του εξισλαμισμού από την άλλη. Στο σήμερα η Ελλάδα και όλη η Ευρώπη είναι τελείως αθωράκιστη από πνευματικής θρησκευτικής, μαγικοθρησκευτικής θα τολμήσω να πω, άποψης, ενώ μαίνεται ένας άνευ προηγουμένου απόκρυφος πόλεμος, στον οποίον οι δυνάμεις της νεωτερικότητας καίτοι άθεες όχι μόνο συμμετέχουν αλλά μάλιστα τον ενορχηστρώνουν και τον καθοδηγούν προσεκτικά μέχρι την πλήρη ισοπέδωση των τελευταίων, και δυστυχώς ήδη ετοιμόρροπων, οχυρών του κόσμου μας και την οριστική ρίψη μας στον βαθύ λάκκο μιας ανέκκλητης damnatio memoriae. Ο εκκλησιαστικός Χριστιανισμός έχει συγχωρεθεί από καιρού και ο μοντέρνος παγανισμός είναι ασυγχώρητα γελοίος στην σύμπλευσή του με τους σημερινούς καιρούς. Δεν μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη από ένα κουφάρι και μια φαρσοκωμωδία. Όμως η Στρατηγός Αθηνά και η κεχαριτωμένη Παναγία, ο Χριστός και ο Απόλλων είναι ολοζώντανοι και στιβαροί, αν και μας έχουν εγκαταλείψει τη ευθύνει ημών. Τα ψευτοδιαχωριστικά τείχη, που πρωτοόρθωσε ο αρτηριοσκληρωτικός και άτεγκτος ιουδαϊζων μονοθεϊσμός και που τα συντηρεί σήμερα ο εμμονικά και εκκοσμικευτικά αντιχριστιανικός νεοπαγανισμός, επιβάλλεται να πέσουν και να τους καλέσουμε από κοινού να ευλογήσουν τα νέα πολεμικά λάβαρα του λαού μας στην σημαντικότερη σε όλη την ιστορία του μάχη που οφείλει σύντομα να δώσει. Χωρίς την άνωθεν συνδρομή, ατέλεστοι αμύητοι και αλιβάνιστοι, είμαστε ήδη χαμένοι.
διόρθωση: "τη ευθύνη"
Ο Σταμάτης είπε...Θεωρείς δεδομένο ότι η "θεολογική" αντίληψη που αποπνέει η φιλοσοφία του Πλάτωνα δεν ήταν μονοθεϊστική; Τι ομοιότητες έχει η φιλοσοφική σκέψη του Πλάτωνα με την αρχαία θρησκεία; Νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ώστε να δοθεί απάντηση σε τέτοια ερωτήματα. Αυτό που πολλές φορές κατηγοριοποιουμε ως "αρχαίο" ή "παγανιστικό" περιλαμβάνει πολλές διαφορές και δεν είναι ενιαίο. Μάλλον ως μετάβαση στον χριστιανισμό διαβάζεται ο Πλάτωνας στις περισσότερες περιπτώσεις. Νεοπλατωνισμός, όπως αναφέρεις κι εσύ.
Όπως και να έχει ο προσανατολισμός σου έχει ενδιαφέρον. Αλλά νομίζω ότι ο μοναδικός τρόπος να γίνει πράξη είναι αν σχηματιστεί ένας ρομαντικός πόλος μέσα στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Είναι πολύ δύσκολο, το αντιλαμβάνομαι και προσλαμβάνω δικαιολογημένες ενστάσεις. Ωστόσο θεωρώ ακόμη πιο δύσκολο, ίσως απίθανο, να σχηματιστεί νέα "εκκλησία" , "θρησκευτική κοινότητα", όπως θες πες το, με ρομαντικό υπόβαθρο. Θα θεωρηθεί αίρεση αλλά κυρίως απαιτεί συμμετοχή κοινωνικών δυνάμεων που πλέον είναι απονευρωμένες. Αντιθέτως μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία νομίζω ότι θα υπήρχε χώρος για την ανάπτυξη μιας ρομαντικής δυναμικής.
Εξάλλου υπάρχουν τάσεις αντίστασης. Απλά είναι εγκλωβισμένες σε κωμικές εκδοχές συνωμοσιολογίας, οι οποίες είναι όχι μόνο ακίνδυνες για την επικρατούσα ιδεολογία του φιλελεύθερου Διαφωτισμού αλλά και σκοταδιστικά Αβρααμικές. Αν αντί για αυτές τις τάσεις υπήρχε αντιδιαφωτιστικός Ρομαντισμός και διάθεση για αναζήτηση συνδέσεων όπως αυτών που περιγράφεις εντός των κύκλων της εκκλησίας ίσως να υπήρχε ελπίδα για την διαμόρφωση ενός θεσμικού πυρήνα ικανού να δώσει την μάχη των καιρών μας στο πεδίο της μεταφυσικής συζήτησης.
Εύχομαι καλη χρονιά με ψυχικη δύναμη σε όλους.Βρίσκω ενδιαφερονται τα όσα συζητιουνται εδώ.Αυτο που βρισκω έξυπνο στο πρωτο κειμενο του Σταματη είναι οτι εξυμνει την γιορτη των Χριστουγενων κοντρα σε μεταμοντερνους "" αριστερους"" κυριως χρησιμοποιωντας το δικο τους οπλο : Την πολιτικοποιηση καθε γεγονότος.Επισης συμφωνω σε μεγαλο βαθμό με τις παρεμβασεις του Σταματη για τα οικονομικα κλπ χωρις να χρειαζεται να κολλησω σε αυτες μια,ετικετα γιατι ο εθνικοσοσιαλισμος κουβαλαει καποιο φορτιο του παρελθοντος και ο εθνομπολσεβικισμος ειναι ρωσικο φαινομενο που δεν βλεπω πως,μπορει να κολλησει αλλου.Αν ηθελα να βαλω ετικετα λοιπον θα ελεγα οτι ειναι αποψεις καποιου που ειναι διαβασμενος εχει κοινωνικη( δεν λεω ταξικη)συνειδηση λογω οτι ειναι εργαζομενος και ζει για τα καλά μεσα στην κοινωνια.Αυτο αρκει .Σκεφτομαι οτι αν 15 χρονών που ημουνα στο δρομο και ψαχνομουνα συναντουσα σε εθνικιστες αποψεις σαν του Σταματη και της Φλεφαλο ισως να ειχαν αλλη πορεια για μενατα πραγματα.Αλλα κυρίως εβρισκα μπατσολαγνους,φιλελευθερους,απολογητες του ευρωατλαντισμου κλπ.Ετσι εμεις οι αλλοι πλευρά στο παρελθον πηραμε κοσμο λεγοντας και ψιλομπουρδες απλα γιατι ημασταν κουλ τυποι και ψιλοαντισυστημικοι.Τελος πάντων βρισκω ενδιαφερουσα την παρεμβαση του ανωνυμου περι νεοπλατωνισμου κλπ και συνθεσης.Στο θεωρητικο θελει διαβασμα και ψαξιμο που δεν εχω.Ειναι αναγκη ομως να υπαρξουν τετοιες αναζητησεις που θα,υπερβουν δημιουργικα ,χωρις να εξαφανισουν,διαφορα δίπολα του παρελθοντος.Κατι που προχειρα σκεφτομαι εγω ειναι ο κοινοτισμος που ενωσε ας πουμε τον Δραγουμη και τον Καραβίδα ή ενωσε τον λαο μας πρακτικα σε δυσκολες εποχές γραφοντας σελιδες που δεν τις λενε τα βιβλια.Απαραιτητη βεβαια προυποθεση ειναι η γνησια αγωνια για τον τοπο μας ,τον λαο μας και το μελλον.Οχι για να δικαιωθει η πάρτη μας ή τα σχηματα που εχουμε στο μυαλο μας.Ούτε με το σωστο αλλα χαζοχαρουμενο"" οτι μας ενωνει"" .Μαλλον τα πραγματα ειναι χειροτερα : Πρεπει να αγωνιστουμε για να εχει νόημα οτι μας χωριζει γιατι πολυ φοβαμαι οτι θα χαθει και αυτο...
Ο Σταμάτης είπε..."Σκεφτομαι οτι αν 15 χρονών που ημουνα στο δρομο και ψαχνομουνα συναντουσα σε εθνικιστες αποψεις σαν του Σταματη και της Φλεφαλο ισως να ειχαν αλλη πορεια για μενατα πραγματα"
Μπορεί να μην είναι αργά ρε φίλε... χαχαχα!!
Όσον αφορά τον κοινοτισμό είναι η μόνη ιδέα που μπορεί να φέρει στο ίδιο πολιτικό στρατόπεδο συντηρητικούς εθνικιστές και σοσιαλιστές (κομμουνιστές, αναρχικούς, αυθεντικούς σοσιαλδημοκράτες, οικολόγους), όχι απαραίτητα με τον τρόπο που γινόταν αντιληπτός στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα γιατί δεν υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες της εποχής Δραγούμη και Καραβίδα (αφήστε που όταν πηγαίνω στην επαρχία διαπιστώνω μια δουλική λατρεία για την κουλτούρα της μεγαλούπολης και της οποιασδήποτε εξουσιαστικής μόδας), αλλά με μια σύγχρονη εννοιολόγηση που θα προτάσει την κοινότητα (όχι με τον μεταμοντέρνο τοπικό και μινιμαλ τρόπο) ως αντίθετη προοπτική στον ατομικιστικό φιλελευθερισμό.