Σχόλιο του Γιώργου Σιβρίδη για την κυβερνητικά κατευθυνόμενη ειδησεογραφία που παρουσιάζουν οι καλικάντζαροι των κραταιών (και όχι μόνο) ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, υποστηρίζοντας ότι αναβαθμίστηκε η ελληνική οικονομία λόγω του άρθρου ενός ιδεολογικά στρατευμένου εντύπου.
Ο Economist δεν είναι οικονομικό περιοδικό αλλά προπαγανδιστικό του Λιβεραλισμού άμα με την ίδρυσή του το 1843 από Σκώτο Κουακέρο επιχειρηματία (και βουλευτή αργότερο του Liberal κόμματος) τον James Wilson, και δεν το έκρυψε ποτέ του. Οι Bagehot και Hirst ήσαν γνωστοί διευθυντές του. Ήταν το περιοδικό που σχημάτισε τον μύθο που ονομάζουν κάποιοι σήμερα «κλασικό φιλελευθερισμό» με την «σχολή της Μαγχεστέρης (Manchester)», την πολεμική δηλαδή του "sensitive agitator" R. Cobden υπέρ μιας ουτοπίας ελευθέρου εμπορίου και παγκοσμίου ειρήνης. Το εν λόγω έντυπο είναι, εν πολλοίς, υπεύθυνο για τον σχηματισμό της αντίληψης περί Adam Smith ως υπέρμαχου των θέσεων αυτών.
Ο σημερινός Economist προπαγανδίζει την παγκοσμιοποίηση και τον μύθο της φιλελεύθερης δύσης. Εκεί που το είχε γυρίσει σε κριτικές ταινιών, ξάφνου μας λέει περί ελληνικού θαύματος (που κανείς άλλος δεν βλέπει). Όπως είπε φίλος, ο Μητσοτάκης είναι ο μόνος στο δυτικό στρατόπεδο που την στιγμή τούτη δεν τρώει ξύλο, γιατί απλούστατα είναι ένας φύλαρχος πελατειακής οικογενείας και κόμματος που μοιράζει χρήμα σε ημετέρους, ελέγχει τον τύπο, την δικαιοσύνη κτλ., τι κι αν έχει διαλύσει την χώρα και μετράει τον πληθωρισμό ως ανάπτυξη.
Συνεπώς, το να πανηγυρίζει η θλιβερή μειοψηφία των παλιών Εκσυγχρονιστών (νυν Φιλελευθέρων) είναι σαν να σου δείχνει Κομμουνιστής το πρωτοσέλιδο της Πράβδας το 1988. Είναι όπως οι διάφορες οργανώσεις βραβείων που υπάρχουν για να βραβεύουν τους φίλους τους ή όποιους τους πληρώνουν. Κάτι σύνηθες στην εποχή τούτη του ψεύδους και του σχηματισμού αξίας από τον αέρα.