Από την άλλη υπάρχει η νεωτερική ελληνική κουλτούρα, που αντλεί τις πνευματικές τις ρίζες από τον Διαφωτισμό και την παράδοση του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ο συγγραφέας την παρουσιάζει ως εξωστρεφή και κοσμική, που ταυτίζεται με μεταρρυθμίσεις και αναζητά τον εξορθολογισμό στα πλαίσια μιας φιλελεύθερης, δημοκρατικής και καπιταλιστικής προοπτικής. Οι εκφραστές της κοσμοπολιτικής νεωτερικής κουλτούρας ευνόησαν την αφομοίωση της Ελλάδος στο διεθνές σύστημα. 
O Mύθος αυτός εμπεριείχε το πολιτικό όραμα της εθνικής ενότητας στον χώρο και τον χρόνο, την αναπαραγωγή παραδοσιακών κοινωνικών τελετουργιών και τη νοοτροπία μιας μοναδικότητας (η οποία κατέληγε σε υπερήφανο εγωισμό ή σε καταθλιπτική απομόνωση, ανάλογα την ιστορική συγκυρία). Είναι αναμφίβολο ότι ο ρομαντικός ελληνικός Μύθος, εμπνευστές του οποίου υπήρξαν ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Σπυρίδωνας Ζαμπέλιος και άλλοι πνευματικοί άντρες του 19ου αιώνα, συνδέθηκε με συλλογικές ανατάσεις αλλά και με ιστορικά αδιέξοδα. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς άλλωστε, εφόσον οι κοινωνικοί Μύθοι δεν υφίστανται για να σταθεροποιούν, μα για να κινητοποιούν την βούληση, να παρέχουν όραμα για τον κόσμο, να δίνουν σκοπό σε ό,τι οι άνθρωποι είναι και δημιουργούν, όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψε ο Ζωρζ Σορέλ στο γνωστό του έργο που φέρει τον τίτλο «Σκέψεις πάνω στη βία».
Ο ρομαντικός κοινωνικός Μύθος, ακόμη και όταν οι ρομαντικές επιρροές στις τέχνες και τα γράμματα της νεώτερης Ελλάδος έπαψαν να είναι έντονες, συνέχισε να αποτελεί την κινητήρια δύναμη του ελληνικού βίου. Το τέλος του σηματοδοτήθηκε με την έλευση της μεταπολίτευσης. Η νέα πνευματικότητα, που συνόδευσε την μεταπολιτευτική συνθήκη, εκπήγασε από την νεωτερική κουλτούρα και πρόκρινε ένα νέο όραμα για την ζωή. Το όραμα για την ζωή της μεταπολίτευσης αντικατέστησε τον ρομαντικό Μύθο. Επρόκειτο για ένα όραμα νεωτεριστικό, «ελευθεριακό», καταναλωτικό και κοσμοπολιτικό.
Ωστόσο, όπως αποδείχτηκε, το όραμα ετούτο δεν είχε την αυθεντικότητα και τη δυναμική για να σχηματίσει έναν νέο κοινωνικό Μύθο. Ήταν αυτό που ο Σορέλ αποκαλούσε κοινωνική Ουτοπία. Ένα αφηρημένο σχήμα, απόμακρο απ’ τον ελληνικό ψυχισμό, βασισμένο σε συνθήματα και ρητορείες που παπαγάλισαν γελωτοποιοί της πολιτικής, τηλεοπτικοί καθοδηγητές και καλοπληρωμένοι «επαναστάτες». Το αποτέλεσμα ήταν έπειτα από μόλις τριανταπέντε χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων η καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργικότητα της χώρας σχεδόν εξατμίστηκαν, η Ουτοπία της μεταπολίτευσης να μην καταφέρει να αντιτάξει ένα ανάχωμα στην πανευρωπαϊκή οικονομική κρίση και να καταρρεύσει, μολονότι πανίσχυροι πολιτικοί και πολιτιστικοί φορείς προσπάθησαν με κάθε τρόπο να την κρατήσουν ενεργή.
Σήμερα βιώνουμε τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης. Και οι συνέπειες δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν κυρίως αρνητικές αποχρώσεις. Γιατί η Ουτοπία της μεταπολίτευσης δεν κατέρρευσε επειδή ένα νέο σχήμα ή ένας καινούργιος κοινωνικός Μύθος δημιουργήθηκε για να την αντικαταστήσει. Η μεταπολιτευτική Ουτοπία κατέρρευσε από εξωτερική πίεση, αφήνοντας τον ελληνικό βίο άνευ συλλογικού οράματος, έρμαιο στις συγκρουσιακές ορμές των ασυγκράτητων από κάποιο ενοποιητικό σχήμα ομάδων και ατομικοτήτων.
H ιστορική συγκυρία του παρόντος βρίσκει την χώρα μας κοινωνικά αποδιοργανωμένη, οικονομικά ανάπηρη και πολιτικά νεκρή. Υπάρχει, βέβαια, και κάτι ικανό να γεννήσει αισιοδοξία. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο το τέλος της μεταπολιτευτικής Ουτοπίας. Στην θέση της -κάποτε- επιβεβλημένης Ουτοπίας δεν βρίσκεται ακόμη κάτι. Ωστόσο, η έλλειψή της γέννησε έναν κοινωνικό βρασμό και μια πολεμική σχέση ανάμεσα σε διαφορετικές προοπτικές.
Εμείς, ως ρομαντικοί εκφραστές του Φανταστικού, δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε με ευχαρίστηση ομηρικού ήρωα αυτή την μάχη και να ελπίζουμε ότι στο τέλος θα καταφέρουμε να στρέψουμε την ελληνική κουλτούρα προς έναν νέο Ρομαντισμό από τον οποίο θα προκύψει ο καινούργιος κοινωνικός μας Μύθος.
Σχόλια 1. Ένα από τα επιφανέστερα μέλη της ελλαδικής ακαδημαϊκής ελίτ (καθηγητής στο τμήμα πολιτικής επιστήμης και δημόσιας διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου σπούδασα κι εγώ), που πριν λίγο καιρό αποτέλεσε υποψήφιο μνηστήρα του πρωθυπουργικού θώκου.
2. Νικηφόρος Διαμαντούρος, «Πολιτισμικός δυϊσμός και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2000.
1. «Ιστορία» Νικόλαος Γύζης.
2α. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος.
2β. Διονύσιος Σολωμός
3. Ζωρζ Σορέλ
4. Εξώφυλλο 9ου τεύχους της «Φανταστικής Λογοτεχνίας»
Ο/Η Χάρης Παπαϊωάννου είπε...
Ζήτω ο Μύθος του ελληνικού ρομαντισμού!
Σάββατο, 07 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Έτσι! Πίσω στον Όμηρο και τους ηλιακούς ήρωες... δηλαδή εμπρός!!!
Hail!
GUARDIAN LORD
Τρίτη, 10 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Δημήτρης Αργασταράς είπε...
Ένα καταπληκτικό κείμενο ανάλυσης από τον Σταμάτη, που δημοσιεύτηκε και στο Κέρας (editorial) του 9ου τεύχους της Φανταστικής Λογοτεχνίας.
Το τέλος της μεταπολιτευτικής Ουτοπίας (η ανάδειξη δλδ ότι διαθέτουμε ένα ανίκανο πολιτικό προσωπικό και μία, εν πολλοίς, ανεμάρτιστη και βολεμένη κοινωνική μάζα) όντως έχει βγει στο προσκήνιο, το ερώτημα τώρα είναι αν μπορούν να υπάρξουν σημάδια αλλαγής και ανέλιξης...
Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. δείχνει το δρόμο...
Τετάρτη, 11 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Αγανακτισμένος στο Πολιτικό είπε...
Το εκνευριστικό με τη μεταπολιτευτική νεωτερική κουλτούρα είναι οτι οι εκφραστές της, έχοντας στον πλευρό τους το επικοινωνιακό σύστημα, παρουσιάζουν τη θέση τους ως τη μόνη αυτονόητη, φυσική και λογική και οτιδήποτε διαφορετικό δέχεται την απαξίωση και τη χλεύη ολόκληρου του πολιτικού, οικονομικού και επικοινωνιακού μηχανισμού που ελέγχουν και τους ελέγχει.
Με αφετηρία τους δικούς τους μύθους, ΕΑΜ, ΕΔΑ, Λαμπράκης, Τιμημένο ΚΚΕ, Πολυτεχνείο, Τεμπονέρας, και προσφάτως "Αλέξης" (σκέτο) απολυτοποιούν την πραγματικότητα "αν δεν είσαι μαζί μου είσαι εναντίον μου", φορτίζουν ιδεολογικά, θετικά ή αρνητικά, όρους της Πολιτικής Επιστήμης που είναι ουδέτεροι από τη φύση τους όπως Σοσιαλισμός, Προοδευτισμός, Εθνικισμός, Συντηρητισμός αλλά και όρους της Κοινωνιολογίας πάλι ουδέτερους όπως Ρατσισμός και τους αποδίδουν ως ταμπέλες στους εαυτούς τους θετικά και σε αυτούς που δεν υιοθετούν άκριτα και δουλικά τις απόψεις τους αρνητικά. Χρησιμοποιούν μετά το επικοινωνιακό τους σύστημα για να δημιουργήσουν αντανακλαστικά στο ευρύ κοινό γύρω από τους όρους αυτούς, σε μια διαδικασία που θυμίζει το πείραμα με το σκύλο του Παυλόφ.
Το καλό είναι οτι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αντίδραση στις μεθοδεύσεις αυτές, όχι μόνο πνευματικών ανθρώπων αλλά και του απλού κόσμου, των Ελλήνων που βαρέθηκαν να βλέπουν στις 17 Νοέμβρη δακρύβρεχτες ιστορίες για τους "νεκρούς του Πολυτεχνείου" και στις 25 Μαρτίου ειδικό δίωρο επεισόδιο τούρκικου σήριαλ. Πλησιάζει η μέρα που οι περισσότεροι από τους κυρίους και κυρίες (και πολλοί "κύριοι" που είναι "κυρίες") από αυτούς που παρουσιάζονται στο βιντεάκι της ΦΛΕΦΑΛΟ δεν θα έχουν μέρος να κρυφτούν.
Hail FLEFALO
Πέμπτη, 12 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
STAND UP AND FIGHT.. http://www.youtube.com/watch?v=b-B4hP-t85M
Πέμπτη, 12 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Πολύ καλό το κείμενο του Σταμάτη και πολύ εύστοχα τα σχόλια του αγανακτισμένου. Χαιρετισμούς!
Κιμμέριος
Παρασκευή, 13 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Επέλαση...http://www.youtube.com/watch?v=Ux6WI9oS7L4&feature=related
Παρασκευή, 13 Ιανουάριος, 2012
Ο/Η Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Φίλοι και συμπολεμιστές, η πορεία μας ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια, όταν και αφήσαμε το κάστρο της μοναχικής ενατένισης και αρχίσαμε το ταξίδι για την Μόρντορ, με σκόπό την καταστροφή του δακτυλιδιού...
Είθε να έχουμε την δύναμη προκειμένου να αντέξουμε ως το τέλος..Είθε στο τέλος να δούμε τους αετούς να πετούν πάνω απ' τα κεφάλια μας..Είθε να μην γίνουμε νέοι "Ζαρατούστρες"..
Κυριακή, 15 Ιανουάριος, 2012