του Σταμάτη Μαμούτου
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν μυήθηκα στον τότε μαγικό κόσμο του heavy metal, αν μου έλεγε κανείς ότι κάποτε θα γευμάτιζα σε φιλικά σπίτια με μουσικούς ήρωες της «μεταλλικής» σκηνής μάλλον θα δυσκολευόμουν να τον πιστέψω. Είτε γιατί το heavy metal αποτελούσε μια σκηνή με σχεδόν παγκόσμια μαζικότητα, είτε γιατί στην συνείδηση του μέσου Έλληνα ακροατή γινόταν αντιληπτό όχι ως μια απλή μουσική πρόταση αλλά ως έκφραση μιας συνολικής νεορομαντικής πολιτιστικής επανάστασης, μου φαινόταν ότι ήταν αδύνατον να καλυφθεί η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που ανέβαιναν στην σκηνή και σε όσους τους υποστηρίζαμε.
Δέκα περίπου χρόνια αργότερα, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, όταν μετά από μια συναυλία των Virgin Steel μια ομάδα φανατικών ακροατών του αυθεντικού heavy metal, κρατώντας ρέπλικες μεσαιωνικών σπαθιών και ελληνικές σημαίες στα χέρια περίμενε έξω από το «Ρόδον» τα μέλη του συγκροτήματος για να τα αποθεώσει όπως οι οπαδοί των αθλητικών συλλόγων αποθεώνουν τους ποδοσφαιριστές μετά από μια μεγάλη νίκη, αν μου έλεγε κανείς ότι κάποτε θα γευμάτιζα σε αποκριάτικο οικογενειακό τραπέζι με τέτοιους μουσικούς, θα εξακολουθούσα να δυσπιστώ. Μπορεί το heavy metal να μην ήταν η μαζική και απαστράπτουσα από μαγική λάμψη σκηνή της προηγούμενης δεκαετίας. Παρέμενε, όμως, ένα μουσικό κίνημα με έναν συμπαγή και φανατικό πυρήνα οπαδών. Η απόσταση ανάμεσα στους μουσικούς, που ανέβαιναν στην σκηνή για να μας μεταφέρουν στους κόσμους των «μεταλλικών» μύθων, και στους πιστούς, που συγκροτούσαμε τις φάλαγγες της μαυροντυμένης στρατιάς, εξακολουθούσε να παραμένει μεγάλη.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν εφικτό να γευματίσω με τους heavy metal ήρωες στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ήταν ο εξής, Να γινόμουν κι εγώ κάποτε σπουδαίος μουσικός. Σε αυτό το πεδίο οι αποστάσεις είχαν αρχίσει να μειώνονται. Η ποιότητα της μουσικής heavy metal σκηνής της δεκαετίας του ’90 δεν ήταν ίδιας κλάσης με εκείνη της δεκαετίας του ’80. Επιπλέον, οι τεχνικές παιξίματος και παραγωγής heavy metal μουσικής είχαν αρχίσει να φτάνουν στην Ελλάδα καλύπτοντας κενά του παρελθόντος. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί ένας χώρος ηχογράφησης ή να κυκλοφορήσει ένα demo. Και μετά, ποιος ήξερε τι θα μπορούσε να συμβεί; Υπήρχε, λοιπόν, μια κρυφή ελπίδα στις καρδιές πολλών Ελλήνων metalheads εκείνης της περιόδου.
Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Τα χρόνια πέρασαν και η διαδικτυακή τεχνολογία εξανέμισε τις αποστάσεις στο πεδίο της τεχνογνωσίας και της μουσικής παραγωγής. Ταυτόχρονα, όμως, σε συνδυασμό με την συμβολή του πανδαμάτορος χρόνου και άλλων παραγόντων, η γενικότερη ιστορική τροπή των πραγμάτων άλλαξε τελείως και την ίδια την σκηνή του heavy metal. Πάλιωσε η αγάπη μας και μπήκε στο μουσείο, που λέει και ο Γιοκαρίνης. Οι σπουδαίοι μουσικοί του παρελθόντος έγιναν παππούδες. Κάποιοι έφυγαν από την ζωή. Οι νεότερες γενιές μουσικών δεν μπορούν να αναδείξουν κυκλοφορίες ισάξιες με εκείνες του θρυλικού παρελθόντος. Αλλά και σε ορισμένες περιπτώσεις που καταφέρνουν να το κάνουν δεν έχουν το παλιό κίνημα για να τους υποστηρίξει.
Οι νέες γενιές ακροατών απομακρύνθηκαν από το rock και το heavy metal. Προφανώς και αυτό συνέβη έπειτα από συνειδητή στρατηγική της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας που εκτέλεσε πολιτικούς σχεδιασμούς. Όποιος έχει αμφιβολίες για αυτό ας δει την κινηματογραφική ταινία Rock of Ages (η οποία δεν είναι και κανένα επαναστατικό φιλμ). Πλέον, το heavy metal είναι μια μουσική σκηνή μεγάλων ηλικιακά, σπουδαίων μουσικών. Οι οποίοι πλαισιώνονται από αμέτρητα συγκροτήματα νεαρών, που έχουν ελάχιστους ακροατές και σύντομο μέσο όρο μουσικής επιβίωσης. Και όλοι αυτοί μαζί υποστηρίζονται από ένα κοινό κυρίως μεσηλίκων ακροατών.
Το heavy metal είναι σήμερα στην Ελλάδα σαν μια οικογένεια. Μουσικοί, ακροατές, διοργανωτές συναυλιών και παραγωγοί είμαστε πολύ κοντά. Η παλιά απόσταση της σκηνής από τους θεατές έχει πάψει να υπάρχει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων συγκροτημάτων που λειτουργούν ως παγκόσμια brands. Απλώνουμε τα χέρια και οι μουσικοί μας δίνουν τα δικά τους για να στηριχτούν. Σαν τους γονείς και τους παππούδες που θέλουν ένα χεράκι βοηθείας από τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να μπορέσουν να σταθούν καλά και να ξεκινήσουν το περπάτημα. Ο Ρομαντισμός παραμένει. Αλλά μας λείπει το κίνημα.
Στις σημερινές συνθήκες είναι εύκολη η επικοινωνία και η γνωριμία με τους μουσικούς για όσους ακροατές είναι ενεργοί στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ευτυχώς η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. διαθέτει τέτοια παιδιά. Ο Jack Starr ήταν ένας από τους πρώτους μουσικούς με τον οποίο ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις, μέσω του διαδικτύου, μέλη της λέσχης μας. Πριν λίγα χρόνια, σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό μας, ο Jack είχε υποσχεθεί ότι μόλις ερχόταν ξανά στην Ελλάδα θα έμενε για μερικές μέρες, προκειμένου να γνωρίσει την Αθήνα, και θα ερχόταν για ένα γεύμα στο σπίτι της Μαίρης Ιορδανίδου και του συζύγου της Κώστα Μανόπουλου (πρώτου κιθαρίστα του πρώτου ελληνικού heavy metal συγκροτήματος Vice Human). Μας κάλεσε, μάλιστα, να πάμε και στο δικό του σπίτι, στο Miami, αν ο δρόμος μας βγάλει στην Αμερική. Και να που έφτασε η στιγμή που η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα. Μετά την πρόσφατη εμφάνισή τους στο φεστιβάλ Up the Hammers, οι Jack Starr και Ned Meloni, αφού έμειναν μία εβδομάδα στην Αθήνα, ήρθαν στο σπίτι της Μαίρης και του Κώστα για να βιώσουν ένα οικογενειακό ελληνικό γεύμα, το απόγευμα της πρώτης Κυριακής της φετινής Αποκριάς.
Το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής βρισκόμουν για το καθιερωμένο μεσημεριανό αποκριάτικο γεύμα με τους γονείς μου. Γύρω στις πέντε το απόγευμα ένα μπλε αμάξι, το οποίο οδηγούσε μια μορφή βγαλμένη από τα prog doom ‘70’s, πέρασε έξω από το εστιατόριο «Μαγεμένος Αυλός», στην πλατεία Χατζηδάκι του Παγκρατίου. Δεν ήταν δύσκολο να αναγνωρίσω τον γενειοφόρο, μακρυμάλλη οδηγό που φορούσε μαύρο γιλέκο πάνω από ακόμη πιο μαύρο πουκάμισο, μαύρο κοτλέ παντελόνι καμπάνα και μια ζώνη με πλατιά ασημένια αγκράφα. Χαιρέτησα τους δικούς μου και βγήκα από το εστιατόριο. Ο Ανδρέας έδειχνε σαν να είχε βγει από κάποιον πύργο ρομαντικής γοτθικής φαντασίας ή από εξώφυλλο δίσκου των Black Sabbath. Τελικά ποιος θα είναι ο rock star της βραδιάς, εσύ ή ο Jack, τον ρώτησα μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. Σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει στον Κορυδαλλό.
Φτάνοντας στο σπίτι της Μαίρης και του Κώστα είδαμε τον Jack Starr να μας κοιτάζει από το μπαλκόνι. Άρχισα να φωνάζω ρυθμικά το όνομα του, σαν να βρισκόμασταν σε συναυλία. Ο Jack ανταπάντησε χαιρετώντας και λέγοντας, τον Ανδρέα τον έχω γνωρίσει. Τώρα θα γνωρίσω κι εσένα. Σε λίγη ώρα η μονοκατοικία των Μανοπουλέων είχε γεμίσει καλεσμένους. Ο Jack Starr συνοδευόταν από την σύζυγό του Λίντα και τον μπασίστα της μπάντας Ned Meloni. Υπόλοιποι προσκεκλημένοι, πέρα από εμένα και τον Σκαμανδρώνυμο, ήταν η υψίφωνη τραγουδίστρια της όπερας Ειρήνη Κώνστα με τον σύζυγό της Κούλη (τον οποίο γνωρίζω ως μέλος της κοινότητας των Ελλήνων skins από τον χειμώνα του 1990) και ο Γιάννης Κατής με την συνοδό του Μαριάννα. Στο τραπέζι βρέθηκαν τα παιδιά της Μαίρης και του Κώστα, Γιάννης Μανόπουλος (ιδρυτής των Thelemite) και Πολύμνια Μανοπούλου. Τελευταία και καλύτερη άφησα την γιαγιά Πολύμνια, που συμπλήρωσε ιδανικά την παρέα μας.
Ο Jack είναι εντελώς δικός μας από κάθε άποψη (ο νοών νοείτω). Κατά τα άλλα πρόκειται για έναν ευγενικό, χαμηλών τόνων άνθρωπο. Μιλά αργά, ήρεμα και χαμηλόφωνα. Πρέπει να στέκεσαι κοντά του για να ακούσεις τι λέει. Είναι προσιτός, φιλικός, έτοιμος να ακούσει αυτό που θα του πει ο συνομιλητής. Συμπεριφέρεται με βαθιά καλλιεργημένη ευγένεια. Μολονότι γεννήθηκε στην Γαλλία, έζησε στην Αμερική και έχει ελληνικές ρίζες από την γενιά της μητέρας του, συμπεριφέρεται με αγγλοσαξονικά καλλιεργημένη ευγένεια. Ζητά την άδειά σου για να πάρει το μπουκάλι με το κρασί και να γεμίσει το ποτήρι του, αν κάθεσαι δίπλα του στο τραπέζι. Σηκώνεται όρθιος να σε χαιρετήσει όταν μαθαίνει ότι είσαι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κάνει χιούμορ, γελά, αλλά πάντοτε με τακτ και κομψή αυτοσυγκράτηση. Μας είπε πολλά καθ’ όλη την διάρκεια της μάζωξης. Για την καριέρα του, για τους Virgin Steel, για τις ΗΠΑ, για την Γαλλία και την επικαιρότητα. Στον Σκαμανδρώνυμο εμπιστεύτηκε πληροφορίες που δεν θα αποκαλύψουμε, γιατί δεν μας το επιτρέπει.
Κατά την διάρκεια της συζήτησης ρώτησα τον Jack αν είχε ακούσματα παραδοσιακής ελληνικής μουσικής. Μου απάντησε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ. Ετοιμαζόμουν να του βάλω να ακούσει για αρχή Αλέκο Κιτσάκη και στην συνέχεια Νίκο Ξυλούρη ή κάποιο παραδοσιακό ποντιακό. Αλλά εκείνη την ώρα η Μαίρη έφερε το γλυκό των γενεθλίων της. Εκτός από αποκριάτικη μάζωξη ήταν και η μέρα που γιόρταζε τα γενέθλιά της. Όλοι οι καλεσμένοι σηκωθήκαμε και είπαμε το τραγούδι των γενεθλίων, ευχόμενοι τα καλύτερα στην οικοδέσποινά μας.
Έπειτα ο Τζακ, ο Κώστας και ο Γιάννης κατέβηκαν στο ισόγειο του σπιτιού. Εκεί όπου υπάρχει διαμορφωμένο το studio ηχογραφήσεων του Γιάννη. Τζάμαραν οι τρεις τους για μισή ώρα κι έπειτα φώναξαν να κατέβουμε και οι υπόλοιποι. Το γεύμα είχε τελειώσει και το πάρτι είχε αρχίσει. Αφού έπιασε κι ο Ned μια κιθάρα (παίζει πολύ καλά ακουστική, πέρα από μπάσο) άρχισε το unplugged live των Jack Starrs Burning Starr, με την συνδρομή των Γιάννη και Κώστα Μανόπουλου.
Αν υπάρχουν αναγνώστες που δυσκολεύονται να το πιστέψουν δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα, τώρα που γράφω το άρθρο. Δυσκολεύομαι ακόμη να πιστέψω ότι ο Jack και ο Ned έπαιξαν, κοντά δύο ώρες, ζωντανή μουσική κι εγώ με μερικά ακόμη παιδιά της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ τους βλέπαμε, σε απόσταση μικρότερη του ενός χεριού, και συμμετείχαμε κάνοντας δεύτερα φωνητικά στα τραγούδια. Ο Jack Starr έπαιξε μουσική για πάρτη μας. Δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα παραπάνω.
Έπειτα από δύο ώρες, όταν είχαν φτάσει τα μεσάνυχτα, το live τελείωσε. Οι Γιάννηδες είχαν φέρει βινύλια για να τα υπογράψουν ο Jack και ο Ned. Ο Γιάννης (ο Κατής) ανέλαβε να μεταφέρει τους δύο μουσικούς και την Λίντα στο ξενοδοχείο τους. Εγώ και ο Σκαμανδρώνυμος ευχαριστήσαμε την Μαίρη και τον Κώστα για την αξέχαστη βραδιά που μας προσέφεραν. Πάντα τέτοια παιδιά. Και του χρόνου, να μας έχει ο Θεός καλά!!
Σχόλια:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...υπάρχει περίπτωση να ανεβάσετε το υλικό του unplugged live ;
Ο Σταμάτης είπε...Εγώ αυτό το βίντεο έγραψα με την κάμερα του κινητού μου και το ανέβασα, φίλε. Τα υπόλοιπα τα έχει ο Γιάννης και η Μαίρη. Υποθέτω ότι κάτι θα ανεβάσουν στο youtube. Θα τους ρωτήσω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποιος εξέδιδε αυτό το αισχρό περιοδικό Forest;Καλά όχι ότι και στα "επίσημα" έντυπα αυτού του αποκόμματος η ποιότητα ήταν πολύ καλύτερη..
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεν ήταν έντυπο κάποιου κόμματος. Μην λαμβάνεις υπόψη τις προβοκάτσιες και τον χαβαλέ του Λεμούριου. Το παραπάνω σχόλιο που έγραψε δημοσιεύθηκε γιατί μέσα από τα αστειάκια και την άθλια νοοτροπία, καταθέτει, ανακατεμένο με λάσπη βέβαια, ένα ερώτημα για τους πολιτικούς συσχετισμούς του χώρου.
Το συγκεκριμένο περιοδικό το κυκλοφόρησε ένα πρόσωπο. Είχε περάσει από το γνωστό κομματικό μαντρί του Νίκου, αν θυμόμαστε καλά. Όμως αυτή η έκδοση δεν είχε καμία σχέση με κόμματα. Ήταν για ένα διάστημα εκδότης και λειτουργούσε μεμονωμένα, χωρίς να συνδέεται με τα περιοδικά του το μαντρί του ΝΓΜ. Αν θυμόμαστε κάτι λάθος, ας μας διορθώσει κάποιος αναγνώστης που θυμάται καλύτερα αυτή την περίπτωση.
Πάντως δεν ήταν έκδοση της πλάκας το Forest. Πολύ καλό illustration χαρτί, μέγεθος Α4, φορμάτ ίδιο με αυτό του Metal Hammer, κυκλοφορούσε σε περίπτερα και σε χώρους πώλησης εντύπων μαζικής κυκλοφορίας. Γνώριζε το black metal ο εκδότης - αρθρογράφος του. Αλλά επέλεξε να γεμίζει τα μουσικά άρθρα με ανοησίες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν για να είναι συμβατός με την underground evil dark/goth ευρύτερη τάση που ήταν δυνατή στα νεολαιίστικα στέκια του κέντρου των Αθηνών εκείνη την περίοδο. Κόσμος απ' τα Εξάρχεια το διάβαζε περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '00 οι αντιφασίστες είχαν βρει αντίπαλο δέος τους gothsters και τους μαυρομέταλλους μέσα στα Εξάρχεια. Αν δεν φρόντιζε ο Κωστάκης ο Καραμανλής με τις γελοίες πολιτικές του και η Κουτσίκου με τις πολιτικές στο υπουργείο παιδείας που ήταν παρόμοιες με αυτές του Πιερακάκη να συσπειρώσει τους αντιφασίστες και να τους κεντρίσει να κινητοποιηθούν δυναμικά, το dark κύμα μια εποχή έδειχνε ικανό να απειλήσει την αντιφασιστική ταυτότητα των Εξαρχείων εκ των έσω.
Κάπου εκεί χώθηκε ο εκδότης εκείνου του περιοδικού και με το κυνήγι που δέχτηκε από την Τατιάνα Στεφανίδου και τα μεσημεριανάδικα της εποχής, πήρε διαφήμιση που δεν ονειρευόταν. Αλλά και το έκλεισε γρήγορα παρά τις φημολογούμενες καλές πωλήσεις.
Πολιτικά αν το δεις είναι ένα ενδιαφέρον δείγμα της κατάστασης στην οποία βρισκόταν ιδεολογικά ο χώρος. Ο εκδότης του περιοδικού αντιλαμβανόταν ότι το dark wave ήταν ένα μουσικό υποπολιτιστικό ρεύμα με ξεκάθαρες καταβολές στον Ρομαντισμό. Άρα, όποιος είχε ελάχιστη σχέση με τον εθνικισμό, καταλάβαινε ότι με κάποιον τρόπο το ρεύμα αυτό θα ήταν συμβατό με τις εθνικιστικές ιδέες. Επειδή, όμως, ο χώρος ήταν πολιτικά αμόρφωτος και δεν γνώριζε ιστορία των ιδεών, ώστε να ξέρει τους εκφραστές του γοτθικού Ρομαντισμού και να τους αναδείξει, ο εκδότης (ως μέρος του χώρου) κατέφυγε σε προσωπικές συρραφές. Ανακάτευε τις πορνογραφικές τάσεις ελευθεριακών και αμερικανικών εκδοχών του dark wave με το black metal και για ιδεολογική απόχρωση πέταγε και λίγο Στυλιανό Παττακό. Βγήκε έτσι αυτό το underground αποτέλεσμα.
O εκδότης του Forest ηταν υποστηρικτης,αλλα οχι οργανωμενος στην X. A.,κανοντας μια στροφη 180 μοιρων(την δεκαετια του 80 δηλωνε"αναρχικος" και εβγαζε το fanzine Decapitated).
Παντως,εδωσε καποια cd της Unisound records στο περιοδικο Aντεπιθεση,το οποιο αυξησε κατα πολυ τις πωλησεις του.
Eτσι κι αλλιως,η Aντεπιθεση ειχε ενα σχετικα ικανοποιητικο επιπεδο πωλησεων.O εκδότης ηταν πολυ αντιπαθης στις Mεταλουδες και γκοθουδες που ειχαμε τοτε στην X A.,εξαιτιας του μισογυνισμου που εβγαζε στο forest.Mην ξεχνας και το περιοδικο iron,που εβγαζε με άλλο γνωστό πρόσωπο της heavy metal κοινότητας,την εποχη που δεν παριστανε τον"αντιφα"
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πραγματικά. Από μεταπολιτική άποψη, ό,τι ήταν το χέβι μέταλ κίνημα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, ήταν το πολυδιάστατο γκόθικ κίνημα στην πρώτη δεκαετία (και κάτι ψιλά, ας πούμε μέχρι 2011-2012) του δικού μας αιώνα. Και κάτι περισσότερο θα τολμήσω να πω αν και είμαι σε έδρα χεβιμεταλάδων. Και μέσα στο γκόθικ βάζω όλες τις τάσεις, από το καθαρό trad goth, το darkwave, το γκόθικ μέταλ τύπου Τheatre of Tragedy και Tristania (oι παλιοί) έως το ανερχόμενο τότε electro goth, το νεοmedieval φολκ, τα dark neoclassical, το martial industrial και φυσικά το neofolk. Μαζί και με το μπλακ μέταλ που λέτε, που μουσικολογικα ήταν αλλού, αλλά αισθητικά και μεταπολιτικά ήταν κοντά στη μυστικιστική εθνορομαντική σκοτεινότητα της "γοτθικής σκηνής", ο Ρομαντισμός και μέσω αυτού ο Εθνικισμός είχε σημαντική εκπροσώπηση στα μουσικά κινήματα που θα συναντούσε οπωσδήποτε ένας ανήσυχος νέος που δεν τον κάλυπτε η μεινστριμ μουσική και ψαχνόταν.
Όντως τότε προμηνυόταν κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάτι πάρα πολύ δυνατό, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήδη υπήρχαν ισχυρά δείγματα γραφής για το επερχόμενο: μια νεορομαντική πολιτισμική επανάσταση μέρους της ευρωπαϊκής νεολαίας, που όλο και θα διογκωνόταν. Έλεγες ερχόταν για να μείνει και για να αποτυπωθεί η επιρροή της και στο πολιτικό επίπεδο.
Η καλύτερη απόδειξη είναι ότι στο αυστηρά αντιεθνικιστικό κράτος της σύγχρονης Γερμανίας, το γκόθικ κίνημα εκεί, που κρατούσε και τα ηνία της σκηνής, είχε εξελιχθεί σε φωλιά αλλά και σχεδόν προπύργιο ενάντια στην επιβαλλόμενη ιστορική λήθη, πράγμα πρωτοφανές και ανεπανάληπτο σε όλη την μεταπολεμική Γερμανία. Επιστροφή του εκδιωγμένου Ρομαντισμού στην πατρίδα του από εκεί που δεν το περίμεναν. Γι' αυτό και ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '90 είχε ξεκινήσει στα ΜΜΕ της Γερμανίας πανικός ενάντια στην "ακροδεξιά κατεύθυνση της γκόθικ κουλτούρας", μαζί με διείσδυση φυτευτών για έναν ορθοπολιτικό εξωραϊσμό του γκόθικ, μαζί με ταυτόχρονα πεσίματα και αντιφά υστερία. Αυτό μπορούσε να το δει κανείς σταθερά και στο εγχώριο indymedia από το 2001 μέχρι και την άνοδο της ΧΑ, απορίες και ανησυχία για το τι παίζει με το γκόθικ στην Ελλάδα και τι καπνό φουμάρουν οι γκοθάδες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είχαν άδικο. Νέοι στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη σώζονταν διότι χάρη στο γκόθικ έρχονταν σε επαφή με τη ρομαντική λογοτεχνία και αισθητική, πρωτοαντίκριζαν πανάρχαια και ημιαπαγορευμένα σύμβολα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, εξοικειώνονταν με το μιλιταριστικό στυλ, αποκτούσαν φιλοσοφικές και θρησκευτικές ανησυχίες και μάλιστα την επιθυμία να βαδίσουν ένα πνευματικό μονοπάτι, βέβαια αυτό μπορεί να κατέληγε σε παρακμιακές new age καταστάσεις αλλά δεν ήταν εγγενής παθογένεια του γκόθικ αυτό αλλά του σύγχρονου κόσμου γενικότερα. Δηλαδή το γκόθικ έπλαθε ένα τύπο νέου στον αντίποδα αυτού που πρόσφερε το φιλελεύθερο μείνστριμ του mtv και του mad και η αριστερίστικη ψευτοαντισυστημική αντικουλτούρα της ντρόγκας και του μηδενισμού. Ο γκοθάς που δεν ήταν πόζερος και ψαχνόταν έστω και λίγο με τις εμφανείς ρομαντικές καταβολές της υποκουλτούρας του, ήταν θέμα χρόνου να ανακαλύψει και τη ρομαντική πολιτική ιδεολογία και μετά, αν στρόφαρε και τύχαινε να έχει πολιτικές ανησυχίες, όλα έπαιρναν το δρόμο τους. Περισσότερες πιθανότητες είχε ο μιλλένιαλ πιτσιρικάς να ανακαλύψει τον αληθινό εθνικισμό μέσω των ερεθισμάτων που του έδινε το γκόθικ, κάτι που απαιτούσε βέβαια και δική του προσπάθεια και μελέτη, παρά μέσω της παθητικής παρακολούθησης εκπομπών του Πλεύρη. Ακόμα και αν δεν γινόταν εθνικιστής, το θετικό είναι ότι δεν γινόταν αντιεθνικιστής. Ανεχόταν, δεν είχε πρόβλημα έως και ψιλοφλέρταρε ανομολόγητα με τις ιδέες μας. Βαμπίρ και βαμπιρέσσες ενάντια στα ζόμπι της αριστεράς και του φιλελευθερισμού, όπως είχε γραφτεί κάπου σε εθνικιστική σελίδα πολύ παλιότερα.
Όλο αυτό ήταν μια χρυσή ευκαιρία που χάθηκε επειδή από πάνω δεν την άφησαν να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Και αν μου επιτρέπετε ήταν δυο φορές χρυσή ευκαιρία γιατί σε αντίθεση με το χέβι μέταλ το γκόθικ τραβούσε κόσμο και από τα δύο φύλα. Ξαναλέω ότι όταν λέω γκόθικ δεν εννοώ το στερεοτυπικό γυναικοκρατούμενο αλλά την "μαύρη σκηνή" στην ολότητά της όπως την ανέφερα στην αρχή, industrial darkwave νεοφολκ κτλ. Στο σήμερα ποιο εναλλακτικό, ζωντανό και δημοφιλές μουσικό κίνημα της νεολαίας τρέφει τέτοιες ελπίδες όπως κάποτε το μέταλ και το γκοθ; Ρητορικό ερώτημα απελπισίας. Οι Έλληνες ρομαντικοί μεταλάδες τουλάχιστον έχουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς, την πρασουλική παρακαταθήκη, που όλο και κάποιο ζούμερ πιτσιρικά μέταλχεντ μπορεί να σώσει από την φιλελευθεροποίηση του μέταλ. Δυστυχώς δεν υπήρξε στην Ελλάδα ένας εμβληματικός γκοθ Πρασούλας. Αυτό μαζί με τα άλλα έχει ως αποτέλεσμα να έχει ξεχαστεί αυτή η όψη του γκόθικ, οι παλιοί είναι σκορποχώρι χωρίς έναν ενοποιητικό μύθο και όσοι πιτσιρικάδες γκοθάδες απεμειναν είναι πέρα βρέχει. Και να θέλανε δεν έχουν κάτι να πιαστούν, ειδικά αφού η απορομαντικοποίηση του γκόθικ έχει πετύχει σε αηδιαστικό βαθμό. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η κατεύθυνση στις αρχές του αιώνα (υπήρχε και παλιότερα εννοείται, απλά την περίοδο αυτή ήταν στα πάνω του, σχεδόν μαζικό για τα δεδομένα του, με το μεγαλύτερο κοινό που είχε ποτέ, και με την εμβέλειά του να φτάνει και στους εκτός της υποκουλτουρας). Ευτυχώς υπάρχει αυτό το μπλογκ και διασώζετε αγνοημένες ψηφίδες της πραγματικότητας.
Καταπληκτικό σχόλιο, φίλε!! Εξαιρετικό!!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ως λέσχη δέχεστε ενδιαφερόμενα μέλη που ενδιαφέρονται περισσότερο για το ακτιβιστικό κομμάτι (σχεδιασμός εικόνων,διανομή εντύπων φυλλαδίων,σπρέι σε σχολές κλπ) και δεν επιθυμουν μεγάλη θεωρητική απασχόληση με τις θεμελιώδεις αρχές του αντιδιαφωτιστικού ρομαντισμού,ή προυποθέτετε ως απόλυτη κοινή βάση για όλα τα μέλη μια βασική κατάρτιση σε σχέση με τα γραπτά των πατέρων της ιδεολογίας;Δουλεύει αυτός ο συνδυασμός ακτιβιστικής πράξης και θεωρίας (με μέλη που τάσσονται μόνο στο ένα σκέλος) σε μια φοιτητική λέσχη ή μονο σε κάποιον μετασχηματισμό σε πολιτικό κίνημα κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε;Αν και κάνετε εξαιρετική δουλειά θεωρώ λίγο "τρομακτικό" τον απαραίτητο όγκο ώστε να μορφωθεί κανείς επαρκώς στην ιστορία των πολιτικών ιδεών,εκτός αν υπάρχει κάποια συμπυκνωμένη λίστα με τα πιο σημαντικά βιβλία τα οποία αρκούν για να μπορεί τουλάχιστον να συμμετέχει σε σοβαρές συζητήσεις που αφορούν τον ρομαντισμό μεταξύ των νεώτερων συναγωνιστών και των ήδη μυημένων στην ΦΛΕΦΑΛΟ.
Κι εμείς όταν ξεκινήσαμε δεν γνωρίζαμε όσα γνωρίζουμε σήμερα. Ούτε γράφαμε όπως γράφουμε σήμερα. Ούτε γνωρίζουμε όλοι αυτά που ξέρει ο Σταμάτης στην ιστορία των ιδεών. Από την άλλη ο Σταμάτης δεν ξέρει αυτά που ξέρει ο Ανδρέας στην ανθρωπολογία και στην βιολογία. Ο Ανδρέας δεν ξέρει αυτά που ξέρει ο Southman στην μαζική κουλτούρα και αυτά που ξέρει ο Αχιλλέας για την αγγλοσαξονική σκηνή και στην θεολογία. Ο Αχιλλέας δεν γνωρίζει αυτά που γνωρίζουν άλλα παιδιά και πάει λέγοντας.
Ομαδική προσπάθεια είναι. Όλοι χωράμε. Στην πορεία μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι, χωρίς να χάσει ο καθένας την εστίαση στο σημείο που τον ενδιαφέρει περισσότερο. Ένα παιδί που θέλει να δώσει έμφαση στην σχεδίαση, στην διανομή φυλλαδίων, στον ακτιβισμό κλπ προφανώς και θα το κάνει. Με την παραμονή στην λέσχη θα κάνει αυτό που το εκφράζει και παράλληλα μάθει τις βασικές αρχές των εθνικιστών ιδεών και του πολιτικού Ρομαντισμού τόσο με την βιβλιογραφία που μπορεί να προτείνουμε όσο και πολύ περισσότερο με τις εντός της λέσχης συζητήσεις.
Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, συμφωνία στο ότι η συμπεριφορά και η πολιτική δράση του καθενός μας θα ακολουθήσει κάποιες βασικές αρχές και στρατηγικές που δεχόμαστε και μας ενώνουν ως συλλογικότητα (δεν θα τις αγνοεί αυτές τις αρχές) και κυρίως, αντοχές και υπομονή που είναι απαραίτητες σε κάθε αληθινό εθνικιστή για να αντέξει αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε.
Όλα τα άλλα γίνονται και είναι εύκολα. Δεν χρειάζεται δισταγμός ή αμφιταλάντευση για τέτοια ζητήματα. Η διάθεση για προσφορά είναι η αρχή. Αν υπάρχει αυτή τα υπόλοιπα έρχονται εύκολα, με ροή. Θα μάθεις τις βασικές αρχές του πολιτικού Ρομαντισμού, του εθνικιστικού αντιδιαφωτισμού κλπ τόσο εύκολα που δεν θα το πιστεύεις (ιδίως αν είσαι Αθηναίος) και έχεις άμεση φυσική παρουσία στον πυρήνα). Αν στην συνέχεια θες να εμβαθύνεις στην ιστορία των ιδεών, στην αισθητική ή στην λογοτεχνική θεωρία ή αν αντιθέτως θες να αφοσιωθείς σε άλλα πεδία της λέσχης θα είναι δικό σου θέμα.
Έλα βρε Λεμούριε τώρα με τους «σημιτοκαλόγερους.» Αυτό είναι ατάκα κατευθείαν από American Embassy. Όταν οι Εβραίοι βαφτίζονταν Χριστιανοί έπαυε η Εβραϊκή τους θρησκευτική ιδιότητα. Μην μπερδεύεις την βιολογική καταγωγή των Ιουδαίων με την θρησκευτική τους ιδιότητα (Εβραίοι). Δεν υπάρχει «ιουδαίο-χριστιανισμός.» Αυτή η σύνθεση λέξεων δεν συναντάται πουθενά πριν την νεωτερικότητα. Είναι εφεύρημα του Προτεσταντισμού (και των χιλιάδων ανά τον κόσμο σεκτών του).
Ο Λούθηρος από την μία έγραψε το κείμενο, «Πραγματεία για τα ψέματα των Εβραίων», το οποίο είναι ένας συνδυασμός χριστιανικού απολογητισμού από την μία και σκληροπυρηνικού αντισημιτισμού από την άλλη (φτάνοντας στο σημείο να αναφέρει εντός του έργου, τον γνωστό αντισημιτικό μύθο, ότι υπάρχουν ραβίνοι οι οποίοι θυσιάζουν μωρά χριστιανών σε εσωτεριστικού τύπου τελετές!!) και ταυτόχρονα η δική του «θεολογία» ήταν αυτή που άνοιξε την πόρτα σε έναν ακραίο ρελατιβισμό ο οποίος επέτρεψε για πρώτη φορά να μπορούν χριστιανοί να δανείζουν (και όχι να κάνουν δωρεές όπως γινόταν μέχρι τότε) με τόκο. Υπήρξαν πολλοί αριστοκράτες και βασιλείς του Βορρά που με το που αντιλήφθηκαν ότι θα μπορούσαν να αυξήσουν την περιουσία τους δανείζοντας με τόκο, και μάλιστα εντός ενός «χριστιανικού» δόγματος, μεταπήδησαν από τον Καθολικισμό στον Προτεσταντισμό εν μία νυκτί. Από τον 16ο αιώνα και μετά, λοιπόν, ξεκίνησε να χτίζεται (αργά και σταθερά) ο μύθος του «ιουδαιό-χριστιανισμού», έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η υποτιθέμενη σύνδεση ανάμεσα στην δυνατότητα έντοκου δανείου της Εβραϊκής θρησκείας από την μία και του «χριστιανικού» Προτεσταντικού δόγματος από την άλλη, με το αποκορύφωμα του Καλβίνου ο οποίος δημιουργεί μία «θεολογία» του πλούτου. Εάν ο Θεός σε έχει «ξεχωρίσει» σε αυτή την ζωή, πεδίο δόξης λαμπρό, για κότερα, δόξα, φήμη και χρήματα όχι μόνον σε αυτή την ζωή αλλά και στην επόμενη. Κάτι που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το δόγμα της αρχαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του Χριστού, όπου φτιάχνοντας ένα μαστίγιο, κατέστρεψε τους πάγκους των εμπόρων. Αυτό που «ξεχνάνε» να μας πουν είναι ότι αυτοί οι πάγκοι ονομάζονταν «τράπεζες» και ο ενσαρκωμένος Θεός, ο πρίγκιπας της Ειρήνης, μία φορά υπήρξε ανοιχτά βίαιος. Απέναντι σε αυτές. Ρίχνοντας κάτω «τα νομίσματα αυτών.» Υπάρχουν και πολλοί σοβαροί Ορθόδοξοι θεολόγοι όπου μιλάνε για αυτό το γεγονός ανοιχτά. Ακόμη κι εάν το κοινό τους, συνήθως, αποτελείται από «νοικοκυραίους.»
(Συνεχίζεται)
Ο Αχιλλέας είπε...(Συνέχεια)
Επίσης, δείτε ποιοι ήταν, και είναι, οι πιο φανατικοί πολέμιοι του Χριστιανισμού ιστορικά. Και διαβάστε και τις Γραφές. Ο Ιησούς μέχρι να σταυρωθεί αντιμετωπίζει μίαν πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά, από πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα φέρνουν σε δύσκολη θέση μέχρι και έναν Ρωμαίο ηγεμόνα ο οποίος έμεινε ενεός από την μονομανία του πλήθους (συγκεκριμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων επαναλαμβάνω), οι οποίοι απαιτούσαν την υποχρεωτική σταύρωση του Χριστού λέγοντας ότι εάν δεν θανατωνόταν θα επαναστατούσαν!
Τώρα για το κομμάτι των καρναβαλιών, όντως η Ορθόδοξη Εκκλησία διαφωνεί κάθετα. Δεν είναι μόνον το γεγονός ότι θεωρούν ότι βρίθει μεταφυσικής, είναι και το ότι οποιαδήποτε θρησκεία (τουλάχιστον από αυτές που γνωρίζουμε) ενισχύει την εγκράτεια και δεν συμμετέχει ποτέ στον ευτελισμό του σώματος. Είτε αυτός γίνεται μέσω άτσαλης οινοποσίας, είτε μέσω ακόρεστης σεξουαλικότητας. Υπάρχει η «Πάνδημος Αφροδίτη», η οποία κατακρίνεται από φιλοσόφους, αλλά υπάρχει και η «Ουράνια Αφροδίτη.» Στον Στωικισμό (τον οποίο υπεραγαπά ο Χριστιανισμός) υπήρχε η προσευχή στον Στωικό Δία. Χρειάζεται να μιλήσουμε για το Ισλάμ; Είτε είναι Sunni, Shia, Suffi, Salafi ή οτιδήποτε άλλο; Εκεί μιλάμε για αυστηρές απαγορεύσεις και πλήρη λιτότητα. Οπότε δεν καταλαβαίνω την έκρηξη συγκεκριμένων ανθρώπων με το ότι η Εκκλησία δεν πιστεύει στην ενίσχυση έκλυτων συμπεριφορών. Σε τελική ανάλυση ποια θρησκεία είναι αυτή που τις επιτρέπει; Οι Θελημίτες της εντολής του «Do what thou wilt shall be the whole of the Law;»
Αυτό το σχόλιο έγινε μικρό άρθρο και απολογούμαι για αυτό, αλλά πρέπει κάποια πράγματα (έστω και τα βασικά) κάποτε να μπούνε στην θέση τους. Χρειάζεται, εν τέλει, να πούμε κάτι άλλο; Για ποιον «ιουδαιό-χριστιανισμό» μιλάμε και για ποιους «σημιτοκαλόγερους;» Για τον «ιουδαιό-χριστιανισμό» made in America;
Ο Supplier είπε...Ο όρος "ιουδαιοχριστιανισμός" δηλώνει κατά βάση τις νεωτερικές ηθικές αξίες που εδράζουν στην εκκοσμικευμένη και αποκαθαρμένη από μεταφυσικά στοιχεία πρόσληψη της βιβλικής παράδοσης. Τουλάχιστον με αυτήν την έννοια χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Νίτσε στον Αντίχριστο αλλά και από την δεξιά επί ψυχρού πολέμου, φυσικά σε διαφορετικά πλαίσια και με αντίθετα αξιολογικά πρόσημα στην κάθε περίπτωση. Δεν νομίζω να συνδέεται ως ορολογία με τους λεγόμενους ιουδαίζοντες/παλαιοδιαθηκικούς νεοπροτεστάντες του λεγόμενου third great awakening (Ιεχωβίτες, Αντβεντιστές κτλ) ή τους μετέπειτα φιλοισραηλινούς ευαγγελικούς.
Και αν κάτι αξίζει να διασωθεί στις μέρες μας είναι ακριβώς αυτές οι αχνές προβολές των υπολειμμάτων χρηστοήθειας στην δημόσια ηθική. Το ότι ακόμα και σήμερα, πάρα τους τόνους brainwashing απ' όλες τις μπάντες, το γκειλίκι και ο πανσεξουαλισμός θεωρούνται κατακριτέα από εμάς τoν χοντρό λαό οφείλεται εν πολλοίς στην πεντάτευχο και στον απόστολο Παύλο. Γι' αυτό ακόμα και στις μητροπόλεις του δυτικού καπιταλισμού οι ελίτ τα βρίσκουν μπαστούνια με την wokίλα. Στην δε Ελλάδα ο ταυτοτικός χριστιανισμός περιλαμβάνει έντονα, εκτός από το antiwoke στοιχείο, και το εθνικό (ΧΟ=Έλληνας).
Προς τον ανώνυμο που σχολιάζει για το περιοδικό Αντεπίθεση:
Δεν είχε καμία σχέση με το άλλο έντυπο που το συγκρίνεις. Ασχέτως αν κυκλοφορούσαν παράλληλα για ένα διάστημα. Το format, ναι. Ήταν το ίδιο. Ωραίο illustration χαρτί, α4 μέγεθος, σελίδες με χρώμα κλπ. Τώρα αν σου άρεσε ή όχι, εντάξει είναι προσωπικό γούστο του καθενός. Σίγουρα πάντως ήταν πολύ πιο φροντισμένο γραφιστικά από τα τότε υπόλοιπα κομματικά έντυπα του χώρου. Το είχαν δουλέψει με φροντίδα οι συντελεστές του.
Όσον αφορά το Forest δώσαμε παραπάνω κάποια παραδείγματα του ύφους ορισμένων άρθρων του. Εικάζουμε ότι μπορείς να συμπεράνεις το γενικότερο περιεχόμενο, σε ποιους απευθυνόταν κλπ. Επίσης, μπορεί να είναι πλέον πολύ σπάνιο να βρεθεί αλλά μια καλή έρευνα σε παλαιοβιβλοπωλεία θα οδηγήσει σίγουρα στην εύρεση κάποιων τευχών του, σε περίπτωση που θες να το διαβάσεις και να κάνεις τις σχετικές συγκρίσεις.
Προς τον ανώνυμο που ρωτά για το Metal Invader: Πολύ ενδιαφέρον έντυπο. Δεν θυμόμαστε λεπτομέρειες για τα πρόσωπα αλλά μια γενική εικόνα την είχαμε. Η συντακτική ομάδα ήταν ανάμικτη ιδεολογικά. Και δικοί μας και άσχετοι και αναρχικοί, αριστεροί κλπ. Είχε συντάκτες διαφόρων κατευθύνσεων.
Πολύ προσεγμένη προσπάθεια, ανταγωνίστηκε στα ίσα το Metal Hammer, έκλεισε για μια ατυχία που είχε οικονομικό κόστος στο επιτελείο του περιοδικού απ΄ ότι θυμόμαστε.
κοπριτης εδω...ναι στις 2.30 τη νυχτα που κοιμαται ο Μαμουτος και ονειρευεται Λεμουρια χταποδια να τον κυνηγανε για να τον φανε τη Καθαρα Δευτερα στη βρωμικη κατσαρολα τους! Αχιλλεα, περα απο τα καρναβαλια, ξεχασες να μας πεις και ποια η γνωμη του χριστιανισμου σου για την μουσικη που ακουτε και μας εκανες την παπια αποφευγοντας να απαντησεις:
https://archive.ph/bcMQc/6391283078c7907386a293283a16d75675ecd60c.jpg
Υ.Γ. καλα για τον Τελη δεν το συζηταω. θα ασπρισει μεχρι και η χαιτη της φοραδας του απο την αισθητικη των παραπανω νορβηγων GORGOROTH. τι να κανουμε Τελη μου, η ιστορια προχωραει και πεταξε τις ναζιστικες στολες για να φορεσει ολα τα παραπανω καλουδια. προσαρμοσου επιτελους στη συγχρονη Αρια αισθητικη...
-Λεμουριος τρολιστας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Κι όμως αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα στις χριστιανικές χώρες αναπτύχθηκε το heavy metal , Λεμούριε. Άσε που οι σοβαροί μαυρομέταλλοι έχουν αρχίσει ήδη να αποκηρύσσουν το κάψιμο των εκκλησιών και άλλα "trends" της δεκαετίας του '90. Φανταζόμαστε ότι είδες την συνέντευξη του αρχηγού των Cradle of Filth που ανεβάσαμε στην σελίδα της λέσχης στο facebook πριν λίγες μέρες.
Βέβαια, πέρα από το black metal ως ρεύμα του ευρύτερου heavy metal , υπάρχουν και τα πιο παραδοσιακά μουσικά μονοπάτια. Για δες λίγο τα παρακάτω, για να καταλάβεις πώς συνδέονται με την αισθητική μας. Στην τελική δεν μπορεί να έχουν τρελαθεί όλοι οι Ευρωπαίοι εθνικιστές στους οποίους καταλαμβάνουν σημαντικό ποσοστό οι ακροατές της heavy metal και της rock και να είναι σωστοί μόνο κάποιοι εδώ γύρω. Και σε μας αρέσει το ντύσιμο του 19ου αιώνα, με τα "ρομαντικά" μαύρα παλτά, τα ημίψηλα καπέλα, τις μπότες κλπ. Το ίδιο και οι στολές σωμάτων του γερμανικού στρατού ή του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Στην εποχή τους ήταν υπέροχες. Αλλά αν θέλαμε να συνεχίσουμε να φοράμε ακριβώς τα ίδια ρούχα εν έτει 2024 θα ήταν σκέτος φετιχισμός. Μήπως να φορέσουμε και αρχαιοελληνική ενδυμασία; Τότε, πέρα από φετιχιστές ή τρελοί για τα σίδερα, θα ήμασταν και άσχετοι με την πολιτική ιστορία. Θα αγνοούσαμε ότι τις τάσεις της εποχής τις διαμορφώνει ακόμη και στην ενδυματολογία το κυρίαρχο καπιταλιστικό και φιλελεύθερο αδερφάτο.
Σε αυτό προσπάθησαν να απαντήσουν τα συγκροτήματα που κοροϊδεύεις. Ενίοτε με χοντροκομμένο τρόπο, σύμφωνοι. Πάρε λοιπόν δύο αφιερώσεις μετά τον Μεζίνη, Λεμούριο σώμα Υποταγής. Περιλαμβάνουν και την χριστιανική και την παγανιστική πτυχή του μεταλλικό Ρομαντισμού.
https://youtu.be/l6a0gWDF4vM?si=wOW-4xbtODcACjj0
https://youtu.be/nP3HbSAuhEg?si=B497-VcIxaa9pKOQ
Ο Αχιλλέας είπε...Δεν αποφεύγω ποτέ και τίποτε αγαπητέ Λεμούριε, οπότε θα σου δώσω απάντηση και σε αυτό. Απλά δεν θέλω να ξεχνάς ότι πρέπει να εργάζομαι για να βιοπορίζομαι. Η δουλειά μου καταλαμβάνει τουλάχιστον δέκα ώρες της ημέρας μου. Εάν βάλεις μέσα στις υπόλοιπες ώρες κοινωνική ζωή, χόμπι και διάβασμα το ταμείον είναι μείον. Οπότε μην μου ζητάς να γράφω συνέχεια στο ιστολόγιο και να απαντάω στα πάντα. Στερείται λογικής.
Στην απάντηση τώρα. Ναι, ξεκάθαρα οι περισσότεροι ιερείς κατακεραυνώνουν όλα τα είδη μουσικής πέραν της Βυζαντινής και παραδοσιακής. Βέβαια μην ξεχνάς το εξής. Δεν είμαι καθολικός. Άρα δεν είμαι και Παπικός. Στην Ορθοδοξία υπάρχει διάλογος, μελέτη, συζήτηση και αναζήτηση της αλήθειας. Δεν υπάρχει κάποιος «Summus Pontifex» σε θεολογικά ζητήματα όπου να πρέπει κληρικοί και λαϊκοί να «χτυπάμε προσοχή». Όσο ακόμη υπήρχε ένθεη θρησκευτικότητα (κατά την διάρκεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) αυτή ήταν δουλειά του Βασιλιά. Αυτός διοικούσε, ελέω Θεού, και ήταν υπεύθυνος για την ευταξία. Για να προστατεύει την Αυτοκρατορία. Για να υπάρχει ένα νομικό σύστημα το οποίο θα τιμωρούσε τους ενόχους και μάλιστα με την εσχάτη των ποινών. Απλά να αναφέρω ότι υπήρχε νόμος βάσει του οποίοι θανατωνόταν κάποιος ο οποίος, εν γνώση του, διέσπειρε ψευδείς φήμες οι οποίες θα μπορούσαν να βλάψουν κάποιον με αμετάκλητο τρόπο. Η Εκκλησία από την άλλη ήταν υπεύθυνη για την ψυχική και πνευματική ευημερία των πολιτών. Όπως και για την παιδεία τους. Η παραπάνω γραμμή σχολαστικής σκέψης έχει παραμείνει μέχρι σήμερα με μία εκκλησία η οποία (προσπαθεί) να είναι συνεχιστής όλων των παραπάνω αλλά μέσα σε συνθήκες μετά-νεωτερικότητας, καταλήγοντας στα γνωστά ευτράπελα.
Τώρα για τις μεταφυσικές ανησυχίες των front-men των metal συγκροτημάτων έχουν γραφτεί πολλά. Υπάρχουν front-men που είναι νέο-παγανιστές, άθεοι (LaVeyan) σατανιστές, σατανιστές οι οποίοι τιμούν τον διάβολο ως «πραγματικό» πρόσωπο αλλά και χριστιανοί. Ο Tonny Iommi των Black Sabbath φοράει έναν τεράστιο σταυρό παραδείγματος χάριν. Η δισκογραφική των Sabbath προσπαθούσε να προωθήσει την εικόνα των μεταλάδων «σατανιστών» για να δημιουργήσει σκάνδαλο με τον πρώτο δίσκο των Sabbath. Ο Iommi δέχτηκε να κυκλοφορήσει με ανάποδους σταυρούς το εξώφυλλο αλλά η «απάντησή» του ήταν να βγαίνει για το υπόλοιπο της ζωής του με έναν τεράστιο σταυρό επί σκηνής. Θέλεις να μιλήσουμε για τον Alice Cooper; Είναι, πλέον, Προτεστάντης όπου, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, κηρύττει Χριστό. Μέχρι και φιλανθρωπικό χριστιανικό Ministry έχει κάνει στην Αμερική όπου νεαρά φτωχά παιδιά, μαθαίνουν δωρεάν, να παίζουν μουσικά όργανα. Το γνωστό και ως «satanic panic» ήταν ένα εφεύρημα Προτεσταντικών σεκτών και ημίτρελων Αμερικανών ακροδεξιών όπου πίστευαν ότι το Dungeons & Dragons αποτελεί μορφή παγανιστικής τελετής! Αυτό προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν διάφοροι καπιταλιστές προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα κλίμα γύρω από το metal το οποίο θα σκανδάλιζε τον μέσο νοικοκυραίο. Οι αγαπημένοι σου Αμερικανοί έδωσαν για ακόμη μία φορά ρέστα!
Επίσης μην ξεχνάς ότι και πάρα πολλοί ορθόδοξοι ιερείς είναι άμεσα επηρεασμένοι από τους Προτεστάντες. Είμαστε εδώ και πολλές δεκαετίες υπό Φιλελεύθερη κατοχή, μην το ξεχνάς αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η αριθμοφοβία. Ποτέ δεν υπήρχε στην ορθόδοξη παράδοση ο φόβος με τον αριθμό 666. Η παραπάνω είναι δημιούργημα μίας προτεστάντη η οποία είδε «όραμα» με το συγκεκριμένο αριθμό σε συνδυασμό με το λεγόμενο barcode. Άρα και όλη αυτή η γελοιότητα με τον κάθε ημίτρελο αριθμοφοβικό έχει την αρχή της στην Αμερική. Ο «φόβος» με το metal το ίδιο. Και φυσικά υπάρχουν και ορθόδοξοι ιερείς που είναι και αριθμοφοβικοί και «μεταλόφοβικοί». Όπως προ είπα οι θεολογικές τους προϋποθέσεις είναι εξ Αμερικής ορμώμενες.
Να είσαι καλά βρε Λεμούριε. Εξαιτίας σου βάλαμε στην θέση τους κακώς κείμενα δεκαετιών μέσα από αυτό το ιστολόγιο. Να συνεχίσεις να μας ρίχνεις τις καταπληκτικές σου πάσες για να συνεχίζουμε να βάζουμε μαγευτικά γκολ!
Αφιέρωση στο Λεμούριο
https://youtu.be/6bLmgUgPR58?si=W_0GnoK0O8q_uoYD
--Ο Iommi δέχτηκε να κυκλοφορήσει με ανάποδους σταυρούς το εξώφυλλο αλλά η «απάντησή» του ήταν να βγαίνει για το υπόλοιπο της ζωής του με έναν τεράστιο σταυρό επί σκηνής. Θέλεις να μιλήσουμε για τον Alice Cooper; Είναι, πλέον, Προτεστάντης όπου, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, κηρύττει Χριστό. Μέχρι και φιλανθρωπικό χριστιανικό Ministry έχει κάνει στην Αμερική όπου νεαρά φτωχά παιδιά, μαθαίνουν δωρεάν, να παίζουν μουσικά όργανα--
κοπριτης εδω...εχετε παντως πλακα εδω στη ΦΛΕΦΑΛΟ. περιμενετε δηλαδη απο τον καθε χριστιανοταλιμπαν σαν τον πατερ Κλεομενη που εσπαγε τα ''διαβολικα'' ΑΤΜ και δεν μπορουσε μετα να βγαλει λεφτα ο Μαμουτος για να πιει τις μπυρες του το σαββατοβραδο, να κατσει να μελετησει αυτα που λετε και να σας αποδεχτει χριστιανικα ο καθε θρησκοληπτος που σπαει τσουτσουνια αγαλματων με σφυρια! τι θα κανει; απλα θα δει τετοιες φωτογραφιες δισκων της μουσικης που ακουτε (και ακουω):
https://www.large.nl/dw/image/v2/BBQV_PRD/on/demandware.static/-/Sites-master-emp/default/dwcc0f570b/images/4/8/9/2/489207.jpg?sfrm=png
και μετα θα σας πεταει αγιασμο μεχρι και με νεροπιστολο για να δει αν θα αρπαξει φλογες το κορμι σας!
Υ.Γ. εγω δεν μιλησα για ψευτοχριστιανικες χωρες αλλα Διαφωτισμου στυλ που επετρεψαν να κυκλοφορησει αυτη η μουσικη, αλλα για θεοκρατικες τυπου Βυζαντιου που το κουμαντο το εκαναν οι παπαδες! ή μηπως λετε οτι δεν θα αρχισουν παλι τετοιες διωξεις αν επαναληφθει το ιδιο καθεστως ή αν κυβερνησουν θρησκοληπτοι εθνικιστες που ακουνε και κανουν αυτα που τους λενε οι παπαδες; για να επανελθω στον αρχικο σχολιασμο μου σε αυτη την αναρτηση χωρις να τον επαναλαβω...την απαντηση την ξερετε και γιατι θα κυκλοφορειτε με αδιαβροχο για να αποφευγετε νεροπιστολα!
-Λεμουριος τρολιστας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σε προδίδει η πολιτική αμορφωσιά που σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να γίνει μεταφύτευση ενός μεσαιωνικού πολιτεύματος (το οποίο στρεβλώνεις) σε συνθήκες νεωτερικότητας. Μην διαβάζεις μόνο τους Ρασσιάδες. Διάβασε και κανένα δοκίμιο ιστορίας των ιδεών. Για όσο αντέξεις. Έστω μία σελίδα. Κάτι θα καταλάβεις. Κάτι θα σου μείνει.
Το να κυβερνήσουν θρησκόληπτοι εθνικιστές υπό τις υπάρχουσες συνθήκες είναι μάλλον δύσκολο. Ας κυβερνήσουμε καλύτερα οι κανονικοί ρομαντικοί εθνικιστές.
Χριστιανικό metal αφιερωμένο στο Λεμούριο
https://www.youtube.com/watch?v=zw2C4JDL_X4
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ή με την Τρίτη Ρώμη 🇷🇺 η με την Καρχηδόνα ( 🇪🇺🇺🇸🏳️🌈🏳️⚧️). Μέση οδός δεν υπάρχει.
DELENDA CARTAGO EST
C.Φ.