Σταμάτης Μαμούτος
Παρακολουθώ το Vintage Toys Festival εδώ και χρόνια. Πρόκειται για μια εκδήλωση που, μολονότι διαθέτει γνωρίσματα της αμερικανικής pop culture τα οποία δεν μου αρέσουν, περιλαμβάνει στον πυρήνα του ένα στοιχείο πρωταρχικής σημασίας για την ανθρώπινη σκέψη και θεμελιώδους ουσίας για τον πολιτισμό. Την μνήμη. Το Vintage Toys Festival κρατά ζωντανά στοιχεία της παιδικής, της νεανικής και της λαϊκής κουλτούρας του παρελθόντος, σε μια εποχή γενικευμένου μεταμοντέρνου χάους και συλλογικής αμνησίας. Το Vintage Toys Festival συνδυάζει την ψυχαγωγία και την διασκέδαση με την εκγύμναση της μνήμης των μεσηλίκων. Το Vintage Toys Festival ανοίγει ένα μαγικό παράθυρο γνώσης των περασμένων εποχών στους νεότερους. Για όλα αυτά η αξία του Vintage Toys Festival είναι αδιαπραγμάτευτα μεγαλύτερη από άλλες εκδηλώσεις με pop culture περιεχόμενα.
Θυμάμαι τα χρόνια που η διοργάνωση του φεστιβάλ παλιών παιχνιδιών γινόταν σε μικρούς χώρους, κοντά στο Μοναστηράκι. Περιορισμένη προσέλευση, στενοί χώροι και η αίσθηση μιας μικρής κοινότητας που είχε διαμορφωθεί λόγω της ευχέρειας που παρείχαν τα διαδικτυακά social media, συνόδευαν την συγκίνηση που προκαλούσε η θέα των παλιών παιχνιδιών τα οποία πωλούνταν ή απλώς παρουσιάζονταν ως εκθέματα. Τα χρόνια πέρασαν και η διήμερη εκδήλωση που αφιερώθηκε στα παλιά παιχνίδια υπό τον τίτλο Vintage Toys Festival εγκαταστάθηκε στον χώρο όπου την έμαθαν οι περισσότεροι θεατές. Δηλαδή, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι. Ώσπου φέτος οι διοργανωτές αποφάσισαν να κάνουν το επόμενο βήμα. Έχοντας συζητήσει με εκθέτες μου έλεγαν ότι ο χώρος στο Γκάζι είχε αποδειχτεί μικρός τα τελευταία χρόνια. Οι εκθέτες στριμώχνονταν για να χωρέσουν σε κατάμεστες από επισκέπτες αίθουσες. Όλα συνηγορούσαν ώστε να μεταφερθεί η εκδήλωση σε ακόμη μεγαλύτερο χώρο. Αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την δοκιμασμένη λύση του σταδίου Τάε Κβον Ντο.
Ωστόσο το συγκεκριμένο στάδιο αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση για τέτοιες εκδηλώσεις. Το είχα γνωρίσει καλά εκ των έσω τόσο ως εργαζόμενος σε Athens Con περασμένων ετών όσο και ως προσκεκλημένος, όταν μια εταιρία παραγωγής είχε ζητήσει την άδεια να δημοσιεύσει ένα άρθρο μου στο διαφημιστικό φυλλάδιο παράστασης ρωσικού μπαλέτου. Το στάδιο του Τάε Κβον Ντο είναι ένας πολύ μεγάλος χώρος που προσφέρει άνεση στους εκθέτες αλλά απαιτεί πολλές χιλιάδες επισκεπτών για να γεμίσει. Επίσης, βρίσκεται σε σημείο χωρίς εύκολη πρόσβαση. Τα μέσα συγκοινωνίας βρίσκονται μακριά, με εξαίρεση το τραμ (και αυτό όχι από την γραμμή Σύνταγμα-Γλυφάδα, η οποία έχει περισσότερους επιβάτες αλλά από την μικρότερης κίνησης επιβατών γραμμή του Φαλήρου). Τέλος το στάδιο του Τάε Κβον Ντο απαιτεί μεγάλο χρηματικό ποσό ενοικίασης. Πράγμα που σημαίνει ότι το εισιτήριο της εκδήλωσης γίνεται αναγκαστικά ακριβότερο.
Υποθέτω ότι για να αντισταθμίσουν τα παραπάνω οι διοργανωτές επέλεξαν να ενισχύσουν την εκδήλωση με τις ζωντανές εμφανίσεις του Πασχάλη το Σάββατο και του Κώστα Τουρνά την Κυριακή. Ήταν δυο πολύ καλές επιλογές, συναφείς με το όλο πνεύμα του φεστιβάλ. Αλλά και αυτές οι επιλογές, μάλλον, επηρέασαν την τελική τιμή του εισιτηρίου προς τα πάνω. Έτσι, το κόστος της εισόδου διαμορφώθηκε στα δώδεκα ευρώ για όποιον ήθελε να επισκεφθεί την εκδήλωση την μια μέρα και στα είκοσι ευρώ για όσους ήθελαν να επισκεφθούν τους χώρους του φεστιβάλ το διήμερο. Υπήρχε και η δυνατότητα προμήθειας εισιτηρίου μιας ημέρας με κόστος δέκα ευρώ αν η αγορά γινόταν ηλεκτρονικά κατά τις προηγούμενες μέρες.
Η γνώμη μου είναι ότι για μια τέτοια διοργάνωση, σε έναν χώρο όπως αυτόν του σταδίου Τάε Κβον Ντο, το εισιτήριο ήταν σε αρκετά καλή τιμή. Ιδίως αν συνυπολογίσουμε ότι για τα παιδιά υπήρχε είσοδος δωρεάν, καθώς και ότι στο τεράστιο parking του περιβάλλοντος χώρου επιτρεπόταν η δωρεάν στάθμευση αυτοκινήτων και μηχανών, τα οποία μάλιστα βρίσκονταν υπό την ασφάλεια ανθρώπων που εργάζονταν εκεί και κατεύθυναν τους οδηγούς. Παρ’ όλα αυτά, από συζητήσεις που είχα με άλλους επισκέπτες, διαπίστωσα ότι ο διπλασιασμός της τιμής του εισιτηρίου έγινε αισθητός ως σημαντική επιβάρυνση σε αρκετούς εξ αυτών.
Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ την τιμή του εισιτηρίου πολύ καλή σε σχέση με το περιεχόμενο της εκδήλωσης στο οποίο παρείχε πρόσβαση. Από την άλλη, όμως, υπήρχαν αρκετοί επισκέπτες που θεώρησαν ότι και η παραμικρή αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου γίνεται επώδυνη για την τσέπη του μέσου Έλληνα σε περιόδους γενικευμένης ακρίβειας όπως αυτή που διανύουμε. Ιδίως εφόσον οι επισκέπτες θα χρειαζόταν να δαπανήσουν επιπλέον χρήματα για να αγοράσουν κάτι από τους πάγκους και τα περίπτερα των πωλητών.
Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί κατά τις προηγούμενες ημέρες άλλα φεστιβάλ που ενδεχομένως απευθύνονταν σε ομάδες επισκεπτών με κάπως παρόμοια ενδιαφέροντα, ότι ο καιρός ήταν βροχερός το Σάββατο και ότι ήταν προγραμματισμένο το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού την Κυριακή, γινόταν από την στιγμή που εισήλθα στον χώρο της εκδήλωσης αντιληπτό ότι η επιτυχία της θα ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για τους διοργανωτές.
Επισκέφθηκα το Vintage Toys Festival το απόγευμα του Σαββάτου. Η ψιλή βροχή που έπεφτε ήταν σαφώς αρνητικός παράγοντας για την προσέλευση. Η κίνηση ήταν μέτρια. Υπήρχαν γύρω στους τετρακόσιους επισκέπτες. Ωστόσο η μαγεία της εκδήλωσης ήταν εκεί.
Πολύχρωμοι πάγκοι γεμάτοι συγκινήσεις. Παιχνίδια περασμένων δεκαετιών, παλιά βιβλία και περιοδικά, φλίπερ και καμπίνες arcade ηλεκτρονικών παιχνιδιών της δεκαετίας του ‘80, ξύλινα ποδοσφαιράκια και μπιλιάρδα στα οποία μπορούσαν οι επισκέπτες να παίξουν δωρεάν, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Ντέιβιντ Χάσελχοφ όταν πρωταγωνιστούσε στον Ιππότη της Ασφάλτου, τσόχες και ομάδες Subbuteo, κονσόλες ηλεκτρονικών παιχνιδιών και υπολογιστές της δεκαετίας του ’80, φτηνά παιχνίδια που κάποτε πωλούνταν σε διαφανείς σακούλες στα περίπτερα και ακριβά επιτραπέζια που πριν σαράντα χρόνια πωλούνταν στα τότε μεγάλα καταστήματα. Ένας παράδεισος αναμνήσεων. Μια ιεροτελεστία προς τιμήν της αιώνιας παιδικότητας.
Στην είσοδο κιόλας συνάντησα τον κληρονόμο των εκδόσεων που κυκλοφόρησαν ιστορικά περιοδικά όπως ο Μικρός Ήρωας και ο Μπλεκ, Λεωκράτη Ανεμοδούρα. Αφού ανταλλάξαμε χαιρετισμούς και ευχές, προχώρησα στα ενδότερα. Κατευθύνθηκα στο περίπτερο του συλλόγου φίλων του παιχνιδιού «Κάστρα και Πολιορκητές». Όπως ήταν αναμενόμενο οι μικροί επισκέπτες είχαν γεμίσει το συγκεκριμένο περίπτερο και επιδίδονταν σε εντατική ανταλλαγή ομοβροντιών με τους καταπέλτες και τις βαλλίστρες του καλύτερου επιτραπέζιου παιχνιδιού που έχει υπάρξει ποτέ.
Μερικοί εγκάρδιοι εναγκαλισμοί με τον Βαγγέλη, τον Λάζαρο και τους υπόλοιπους φίλους του συλλόγου, μια σύντομη υπενθύμιση εκ μέρους μου ότι χωρίς τα συγκεκριμένα παιδιά δεν γίνεται το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ Ανδραβίδας και μια ματιά στο ρολόι. Πλησίαζε η ώρα της εμφάνισης του Πασχάλη. Συνεπώς έπρεπε να κινηθώ γρήγορα για να προλάβω να δω όλα τα περίπτερα της έκθεσης πριν αρχίσει η συναυλία.
Οι περισσότεροι επισκέπτες, όπως αναμενόταν, ήταν από σαράντα ετών και πάνω. Υπήρχαν οικογένειες με μικρά παιδιά. Υπήρχαν, ευτυχώς, και λίγα νέα παιδιά, συνήθως rockers ή metalheads (κι αυτό αναμενόμενο), ηλικιών από είκοσι μέχρι τριάντα ετών. Οι έφηβοι ήταν ακόμη πιο λίγοι, με τους περισσότερους από αυτούς να αποτελούν cosplayers του φεστιβάλ.
Όσο και ακούγεται παράξενο, κάποιοι πουρόκερς με μπλούζες Whitesnake και άλλων hard rock σχημάτων, είχαν έρθει για να δουν την έκθεση αλλά κυρίως για να ακούσουν τον Πασχάλη. Καθώς πλησίαζε η ώρα της εμφάνισης του «αιώνιου έφηβου» ο χώρος μπροστά στην σκηνή άρχισε να συγκεντρώνει θεατές, κάποιοι εκ των οποίων διέθεταν εμφανή στοιχεία rock κουλτούρας στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Η ώρα ήταν 18:30 όταν οι διοργανωτές ενημέρωσαν τους θεατές ότι σε λίγο θα εμφανιζόταν ο Πασχάλης. Πράγμα που, όντως, έγινε λίγο αργότερα. Ο «αιώνιος έφηβος» και η μπάντα του (με τον πολύ καλό κιθαρίστα και τον εξίσου δυνατό πληκτρά) εμφανίστηκαν, έπαιξαν ένα τραγούδι και κατέβηκαν από την σκηνή. «Θα επιστρέψουμε σε λίγο και φροντίστε να υπάρχει κάπως περισσότερος κόσμος», είπε ο Πασχάλης.
Δεν κατάλαβα αν αυτό συνέβη ως προθέρμανση και ως επικοινωνιακό τρικ ώστε να προετοιμαστούν οι θεατές για την εμφάνισή του. Η ώρα της ζωντανής του εμφάνισης που είχε ανακοινωθεί στην αφίσα της εκδήλωσης ήταν 19:00 Πάντως, σε ό,τι είχε να κάνει με τους θεατές, δεν γινόταν να ικανοποιηθεί το αίτημά του. Γύρω στα τετρακόσια άτομα βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον χώρο της εκδήλωσης και τα τριακόσια με τριακόσια πενήντα ήταν μπροστά στην σκηνή για να παρακολουθήσουν την συναυλία.
Στέκομαι σε αυτό το σημείο γιατί κι εγώ, ως διοργανωτής φεστιβάλ, βρίσκομαι κάποιες φορές μπροστά σε αιτήματα και απορίες που έχουν να κάνουν με τους θεατές. Και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία προκειμένου να υπενθυμίσω την θέση μου. Εφόσον ένας μουσικός, ηθοποιός ή οποιοδήποτε άλλος έχει πληρωθεί από τους διοργανωτές το ποσό που έχουν συμφωνήσει και εφόσον οι διοργανωτές έχουν ικανοποιήσει όλα τα υπόλοιπα αιτήματα που τους έχουν τεθεί πριν την έναρξη κάθε εκδήλωσης, ο ηθοποιός, μουσικός ή οποιοσδήποτε άλλος είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει ζωντανά αυτό που έχει συμφωνήσει σε όποιο κοινό υπάρχει μπροστά στην σκηνή.
Τι έπρεπε να κάνει, δηλαδή, ο διοργανωτής αν δεν γέμισε ή αν είχε αδειάσει νωρίτερα ο τεράστιος χώρος μιας εκδήλωσης; Να μπουκάρει σε σπίτια και να φέρει επιπλέον κόσμο με το ζόρι ή να κλείσει τις θύρες εξόδου σε επισκέπτες που ήταν στον χώρο του φεστιβάλ από νωρίς το μεσημέρι και ήθελαν να αποχωρήσουν πριν αρχίσει η συναυλία; Κλείνω το συγκεκριμένο θέμα και επανέρχομαι στην ανταπόκριση.
Τελικά η συναυλία ξεκίνησε 19:20. Αρχικά εμφανίστηκαν οι μουσικοί του Πασχάλη και έπαιξαν δυο τρία hard rock τραγούδια με τον κιθαρίστα να κάνει τα φωνητικά. Το ξεκίνημα έγινε με το Sharp Dressed Man των ΖΖ Top και ήταν ομολογουμένως πολύ καλό. Ακολούθησαν ένα δύο τραγούδια ακόμη του ίδιου στυλ που δυστυχώς δεν θυμάμαι γιατί εκείνη την ώρα συνάντησα ανάμεσα στους θεατές τον τραγουδιστή του ελληνικού rock συγκροτήματος Δημήτρη «Χιονάτο» Πετροβίτση.
Ο Δημήτρης είχε περίπτερο πώλησης παλιών επιτραπέζιων και rock gadgets στο φεστιβάλ από το οποίο αγόρασα τελικά το πολύ ωραίο επιτραπέζιο της δεκαετίας του ’80 που φέρει τον τίτλο Το Μπλε Φυλακτό. Συζήτησα για λίγο με τον Δημήτρη και αμέσως μετά εμφανίστηκε στην σκηνή ο Πασχάλης. Ο κόσμος που τον υποδέχτηκε ήταν -όπως αναμενόταν- αυτός που τον είχε υποδεχτεί και πριν από σαράντα-πενήντα λεπτά. Τριακόσια με τριακόσια πενήντα άτομα.
Ο «αιώνιος έφηβος», όπως γνωρίζουν όσοι τον έχουν δει σε ζωντανές εμφανίσεις, είναι σαρωτικός στην σκηνή. Μετά τα πρώτα δυο-τρία τραγούδια, όταν η φωνή του περνά το στάδιο της απαραίτητης προθέρμανσης, ακούγεται ακόμη καλύτερα και από τις ηχογραφήσεις. Μέσα σε λίγα λεπτά το φεστιβάλ είχε μετατραπεί σε κάτι που θύμιζε το παλιό On the Rocks. Η μπάντα έπαιζε τα τραγούδια σε ένα rock n roll/AOR ύφος, κυρίως λόγω του κιθαρίστα, γεγονός που τα έκανε να ακούγονται ωραία ακόμη και στα αυτιά των rockers και των metalheads.
Ανάμεσα στους θεατές το πάρτι είχε ξεκινήσει. Μολονότι υπήρχαν και φάτσες που έδειχναν εκτός τόπου και χρόνου, κουβαλώντας το ύφος της σπαστικής μας εποχής (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ηχολήπτη), ευτυχώς οι θεατές έδειξαν να ευχαριστιούνται αυτό που συνέβαινε με έναν τρόπο που παρέπεμπε σε κάτι από τα περασμένα. Μεγάλης και μικρότερης ηλικίας θεατές, nerds και παλιοί rockers, κομικάδες και metalheads, γουστάραμε και απολαμβάναμε αυτό που ακούγαμε. Το vintage στοιχείο του φεστιβάλ αναδείχθηκε επιτυχώς και σε αυτό το σημείο, μολονότι δεν ξέρω αν ένιωθαν την ίδια ευφορία και οι πωλητές οι οποίοι στερήθηκαν πελάτες όσο ο Πασχάλης τραγουδούσε.
Το set list περιελάμβανε τις μεγάλες επιτυχίες των Olympians και του Πασχάλη μέχρι την δεκαετία του ’70, λίγες επιτυχίες της δεκαετίας του ’80 και πολλές επιτυχίες άλλων τραγουδιστών, όπως ο Τζορντανέλλι, ο Τουρνάς, η Ελπίδα, ο Ρακιντζής κλπ. Η συναυλία διήρκεσε μια ώρα και λίγα λεπτά. Απ’ ότι θυμάμαι, σε παλαιότερες συναυλίες του, έπαιζε στο encore τα «Μη με μαρτυρήσεις», «Στο μπαράκι», «Καταπληκτικοί», «Τζοάνα» κλπ. Δυστυχώς, ο «αιώνιος έφηβος» δεν επέστρεψε για encore μολονότι το ζήτησαν αρκετοί θεατές. Ολοκλήρωσε τελικά μια γεμάτη ενέργεια και κέφι, μα και ταυτόχρονα σύντομη και διεκπεραιωτική, εμφάνιση στην οποία προτίμησε να τραγουδήσει, ανάμεσα στα δικά του, περίπου δέκα κομμάτια άλλων τραγουδιστών (μερικά εκ των οποίων του Κώστα Τουρνά, που θα εμφανιζόταν, ούτως ή άλλως, την επόμενη μέρα) και να αφήσει εκτός set list αρκετές από τις δικές του επιτυχίες. Όπως το βλέπει κανείς το θέμα…
Μετά το τέλος της συναυλίας οι περισσότεροι επισκέπτες άρχισαν να αποχωρούν και ο εκθεσιακός χώρος άδειασε σύντομα. Πριν φύγω κι εγώ είχα μια σύντομη συζήτηση αποτίμησης της ημέρας με μερικούς εκθέτες. Όλοι περίμεναν το πρωί της Κυριακής ως την αναμενόμενη αποκορύφωση της προσέλευσης θεατών και, παράλληλα, ανησυχούσαν για το τι θα συνέβαινε το απόγευμα της ίδιας μέρας όταν θα εμφανιζόταν ο Κώστας Τουρνάς (πράγμα που σήμαινε ότι οι περισσότεροι επισκέπτες θα συγκεντρώνονταν ξανά μπροστά στο stage και θα απομακρύνονταν από τους χώρους της έκθεσης) και αργότερα θα ξεκινούσε το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός.
Ήθελα να επισκεφθώ το φεστιβάλ και την Κυριακή. Όχι τόσο για να δω ξανά την έκθεση, εφόσον μια μέρα είναι αρκετή σε αυτό τον τεράστιο χώρο προκειμένου να γίνει μια σωστή και εξαντλητική έρευνα στα περίπτερα, όσο για να παίξω φλίπερ, ηλεκτρονικά παιχνίδια και, κυρίως, να δω τον Κώστα Τουρνά. Ωστόσο δεν βρήκα πρόθυμους συμπαραστάτες. Οι υπόλοιποι της ομάδας θέλησαν να δούμε το ντέρμπι. Ήμουν και αρκετά κουρασμένος για να αντέξω δεύτερη πολύωρη ορθοστασία. Συνεπώς δεν έχω εικόνα του τι συνέβη την Κυριακή.
Βάσει των όσων είδα το Σάββατο μπορώ να συμπεράνω ότι το Vintage Toys Festival 2024 ήταν μια ακόμη πολύ ωραία εκδήλωση, με άρτια διοργάνωση και έντονη ατμοσφαιρικότητα. Ωστόσο οι συγκυρίες των ημερών (βροχή το Σάββατο, ντέρμπι την Κυριακή, αναγκαστική αύξηση κόστους των εισιτηρίων κ.α.) και η δύσκολη πρόσβαση στο στάδιο του Τάε Κβον Ντο έθεσαν ένα στοίχημα στους διοργανωτές. Θέλω να πιστεύω ότι το κέρδισαν. Το φεστιβάλ που διοργανώνουν αξίζει την υποστήριξή μας.
ΥΓ 1. Το ότι βρήκα σε βιντεοκασέτα την ταινία που σηματοδότησε την πτώση της δισκογραφικής καριέρας των Fastway ήταν αναμφίβολα το πλέον απροσδόκητο εύρημα ανάμεσα στους πάγκους...
ΥΓ 2. ...αλλά και οι υπόλοιπες βιντεοκασέτες δεν έφεραν μικρότερο συναισθηματικό φορτίο.
ΥΓ 3. Το ίδιο, ασφαλώς, και τα comics.
ο Τέλης και η Αμερικάνα.
Μεσ την κόπα, κόπα καμπάνα
έρωτας, κέφι, ρυθμός, μουσική
κάτω απ' τα φώτα
μέσα στην κόπα, κόπα καμπάνα.
Κρυφό φιλί και ματιά, μα τι ντροπή!
Μα όταν τον είδαν μαζί μ' ένα παιδί
Αστυνόμος πετάχτηκε ξάφνου εκεί, φωνή δυνατή!
Μα λέει...
"Αμερικάνα έχω, φίλε, τι λες;"
"Ετεροφυλόφιλος, πάντα, no stress!"
"Με μια κοπέλα, αμερικάνα κι αυτή,"
"Μα πίσω απ' το θάμνο κάτι άλλο συμβαίνει!"
Στην Ομόνοια, ο αστυνόμος μπήκε δυνατά
Πίσω από το θάμνο, δεν είχε γιατρειά
Ο φίλος του έκανε να φύγει γρήγορα μακριά
Κι αυτός φωνάζει πως ήταν απλά
Με μια αμερικάνα, γλυκιά, μακριά...
Χορωδία
"Στην Ομόνοια, τι συμβαίνει!"
"Στην Ομόνοια, δεν το λένε!"
"Ο θάμνος είναι μυστικός, αλλά ο αστυνόμος... αυστηρός!"
τα βάφεις με μαύρη μπογιά
τοξεύεις βέλη Ζενικά
στο στήθος φυλαχτά.
Σε λένε
ιππέα και bi.
Μα
στην καρδιά σου
ο φασίστας
δεν χωράει.
Στο χρυσαφί σου μενταγιόν
τον αγκυλωτό έχεις σταυρό
μα δεν μιλάς ποτέ για έθνος
και σοσιαλισμό.
Σε λένε
το κορίτσι του Μάη.
Μα
στην καρδιά σου
ο Χατζή Go-Go
δεν χωράει.
Εσύ που τον εκπαίδευες στα χιόνια, Τζένγκις Χαν.
Αυτός νομίζει ότι είναι νεοναζιστής
Εβραίων και Αμερικάνων, πιστός τιμητής
και του ιντιμίντια κριτήηηηςς
Τζε Τζε Τζένκις Χαν
σαν την δική σου ζωή θα 'θελε να ζήσει.
Τζε Τζε Τζένκις Χαν
απ' το κρασί που χεις πιει
δώσ' του να μεθύσει.
Όπου να περνάει ουο ο ο
ίππους καβαλάει αα χα χα
Σώσε την Ελλάδα Ερντογάν.
και σαν τον Μέγα Αλέξανδρο
Σαν Τζένγκις Χαν, σαν Ναπολέων
σε κυνηγώ και σε πολιορκώ.
Παραδώσου λοιπόν,
άνευ όρων Καλ@#τζη,
μην προβάλλεις αντίσταση μπορεί να πληγωθείς.
Παραδώσου λοιπόν,
άνευ όρων Καλ@#τζη
και θα γίνω για σένα
ο πιο γλυκός κομμουνιστής.
Σαν τους κριτές του Γεδεών
και σαν τον Κλάρα
των ΕΛΑΣΙΤΏΝ,
σε κυνηγώ και σε πολιορκώ.
Παραδώσου λοιπόν,
άνευ όρων ιππέα
μην προβάλλεις αντίσταση
μπορεί να πληγωθείς.
Παραδώσου λοιπόν,
άνευ όρων ιππέα
και θα γίνω για σένα
με τραγιάσκα μαρξιστής.
με στρατιωτικά στη θέση σου κάθομαι,
για ΕΥΠ και Προξενείο όλα τα κρύβω καλά,
αλλά στους εθνικιστές πουλάω ψευτιά!
Ιππέας λοιπόν, μα ομοφυλόφιλος είμαι,
κι ας λέω πως είμαι straight, στο τέλος το κρύβω και δεν μιλώ.
Με τους Αμερικάνους κάνω deal, κι ας δηλώνω Nazi thrill,
τελευταίος Έλληνας εγώ, κομμουνιστές παντού εδώ!
Στους δρόμους φωνάζω πως είμαι σκληρός,
κι ότι οι αρχαίοι Έλληνες "Ήταν όλοι gay! Σωστός;",
μα πίσω απ' το προσωπείο το ψέμα κρατώ,
και στο Προξενείο την αλήθεια κρυφά υπηρετώ!
Ιππέας λοιπόν, μα ομοφυλόφιλος είμαι,
κι ας λέω πως είμαι straight, στο τέλος το κρύβω και δεν μιλώ.
Με τους Αμερικάνους κάνω deal, κι ας δηλώνω Nazi thrill,
τελευταίος Έλληνας εγώ, κομμουνιστές παντού εδώ!
Αν δε συμφωνείς μαζί μου, είσαι κομμουνιστής,
εγώ κρατάω τη σημαία, και είμαι "σωστός πατριώτης",
μα όταν πέφτει η νύχτα, στα κρυφά αποκαλύπτομαι,
με τους πράκτορες γλεντάω, ποιος να με δει!
Ιππέας λοιπόν, μα ομοφυλόφιλος είμαι,
κι ας λέω πως είμαι straight, στο τέλος το κρύβω και δεν μιλώ.
Με τους Αμερικάνους κάνω deal, κι ας δηλώνω Nazi thrill,
τελευταίος Έλληνας εγώ, κομμουνιστές παντού εδώ!
Ξαφνικά, πώς ξεφύτρωσε εκεί;
Ο αστυφύλαξ, συναγωνιστής,
τον είδε πίσω απ΄ το θαμνάκι.
Καταρχάς, είναι Έλλην ναζιστής.
Κλασικός και πολύ παγανιστής.
Μα εγώ γουστάρω
τον ρομαντισμό,
τη φλεφαλο, το μαύρο κρίιινοοοο.
Μη μη μη μη με προδώσεις
μη με μαρτυρήσεις μη,
Μη μη μη γιατί ο Τέλης
αχ καραδοκεί,
στο indy να το πει.
Αν το πεις, ξέρεις πως θα πληγωθεί
μην το δεις απιστία σοβαρή.
Φταίω δεν λέω, στο 'πα και πριν
που έγινα νεοφασίστααας.
Μη μη μη μη με προδώσεις
μη με μαρτυρήσεις μη,
Μη μη μη γιατί ο Τέλης
αχ καραδοκεί,
στο indy να το πει.
Καταρχάς, ξέρεις πως τον αγαπώ
μη ρωτάς, πώς το έκανα αυτό.
Φταίει ο Σταύρος, ο Στέφανος και
απ' όλους πρώτα ο Μποβιάαατσος.
Μη μη μη μη με προδώσεις
μη με μαρτυρήσεις μη,
Μη μη μη γιατί ο Τέλης
αχ καραδοκεί,
στο indy να το πει.
και φορούσε τιρκουάζ
και φορούσε τιρκουάαααζ
των Ες Ες μαντήλι.
Η αλμύρα του νοτιά
και τεκνά χιτλερικά
και τεκνά χιτλερικάααα
του φιλούν τα χείλη.
Σε περιμένω τ' άλλο καλοκαίρι
να μου μιλήσεις
για του Δαυίδ το αστέρι.
Σε περιμένω πάνω στ ' ανηφόρι,
φασιστοφάγε μελαχρινό αγόρι
μελαχρινό αγόρι
μελαχρινό αγόριιιι.
Οι παλιοί οι τροτσκιστές
κοσεράτοι εθνικιστές,
χρυσαυγήτες και Νου Δου,
όλοι στην alt right.
Χατζή go go και Ζαφού
Κασιδιάρη στη μπουζού
κάνατε τον φασισμό
φάση one stand night.
Σε περιμένω τ' άλλο καλοκαίρι
να μου μιλήσεις
για του Δαυίδ το αστέρι.
Κυπίτη Αεκτζή εγώ σου δίνω
να μου χαρίσεις
το μέταλλο ραββίνο
το μέταλλο ραββίνο
το μέταλλο ραββίνοοο.
https://www.youtube.com/watch?v=5kG49I8pz64
Για το βάψιμο των μαλλιών του "έφηβου" σίγουρα σε εμπιστευόμαστε. Μιλάει η πείρα.
Και που σαι, μην αρχίζεις τα περί κομμουνιστών σε συναυλία του Πασχάλη. Το ίδιο κόμμα ψηφίζετε.
Το hip hop δεν γίνεται να είναι ωραίο στα αυτιά μας. Το απορρίπτουμε ως ρεύμα συνολικά. Αν όμως μας αναγκάσουν να κάνουμε συγκρίσεις, ανάμεσα στα τραγούδια του σίγουρα κάποια θα είναι καλύτερα από τα άλλα. Όμως εμείς, για τους ευνόητους λόγους, το απορρίπτουμε συνολικά γιατί δεν μας αρέσει η κεντρική του ιδέα και ο πυρήνας του ως μουσικού ρεύματος.
Για το punk έχω άλλη γνώμη. Και βέβαια υπάρχει καλό Υπάρχουν παραδείγματα. Όμως πέρα από τα γούστα είναι ένα μουσικό ρεύμα που έχει τάσεις οι οποίες συνδέονται σε αρκετά σημεία με τον Ρομαντισμό (το punk είναι και νοοτροπία πέρα από μουσική). Συνεπώς, το λαμβάνουμε υπόψη.
Η διαφωνία ανθρώπινη είναι. Δεν τρέχει και τίποτα αν διαφωνούμε σε τέτοια θέματα.
Συνέντευξη Manowar, ρωτάει ο δημοσιογράφος ‘’how do you think Manowar’s music compares to thrash metal’’?
Απαντάει ο Joey ‘’I don’t think that it’s really far away, some aspects are very close and in others it’s miles away, but I think there are a lot of similarities because we’ve got a lot of thrash fans’’
Αφιερωμένο σε όλα τα πρασουλοειδή
Είπαμε, ρε μαλάκα, να ρομαντζάρουμε με την εφηβεία μας και να αναπολούμε τα περισσότερα θετικά στοιχεία της σε σχέση με το μεταμοντέρνο μας παρόν. Η αναπόληση είναι η απαρχή ενός αιτήματος -ενδεχομένως και μιας δράσης- για κάτι καλύτερο από τα χάλια που ζούμε. Δεν είπαμε να μεταφέρεις την αρρωστημένη διαδικτυακή αντιδικία του παρόντος στο παρελθόν. Ούτε να παραμείνεις με τις γνώσεις, το ψυχικό (συμπλεγματικό) φορτίο και την ανοησία της εφηβείας του μετά από τριάντα χρόνια. Άλλο η αναπόληση του Ρομαντισμού και άλλο η ψυχοδιανοητική καθυστέρηση.
Έχεις δει να γράφουμε άρθρα κατά του thrash ή του punk; Στο περιοδικό ή στο blog; Δείξε μας ένα. Έχεις διαπιστώσει ότι υιοθετούμε ακόμη τις τομές των ρευμάτων του 1989; Περνά από το φτωχό σου μυαλό ότι απορρίπτουμε παιδιά από φίλους ή μέλη της λέσχης, επειδή μπορεί να ακούνε Oi/punk ή thrash; Ο Σταμάτης δεν ήταν αυτός που είχε ξεκαθαρίσει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Παναγιώτη ότι η War Flag αποτέλεσε την έμπνευση για την ίδρυση της λέσχης όσον αφορά το ρομαντικό της υπόβαθρο και όχι όσον αφορά τα "πραγματολογικά" γνωρίσματά της κατά τα 90's; Ακόμη περισσότερο, βλέπεις εσύ ότι ο ίδιος ο Χάρης γράφει ακόμη μουσικές αναλύσεις βάσει των δεδομένων της πρώιμης παγκοσμιοποίησης και των τελών της δεκαετίας του '80; Έχεις δει να κάνει κάτι τέτοιο στην εικοσαετή διαδικτυακή αρθρογραφία του;
Ναι, παραμένει στον πυρήνα της αισθητικής μας το επικό στοιχείο. Όμως, ενσωματώνουμε κάθε άλλη ρομαντική προέκταση. Ακόμη και ο ίδιος ο Χάρης το έκανε σε τεύχη του Metal Hammer στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90.
Σε τελική ανάλυση, πού ζεις ρε μεγάλε; Πόσο μαλάκας είσαι αν πιστεύεις ότι θα μας "την πεις" με τέτοια σχόλια; Κατάντια αδιόρθωτη...
μόνο και σκεπτικό.
Απ' το πρώτο το άρθρο ναυάγησα
σ' αισχρό κιναιδισμό.
Μεσ' στο indy τρελέ χρόνια τρύπωνες
σαν αντιναζιστής.
Μα ο εστιάτορας σε έδωσε πια
ψευδώνυμο χρησιμοποιείς.
Σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω
τα σχόλια αυτά μου 'ναι τόσo γνωστά,
σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω
η μνήμη μου δε μ' απατά.
Σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω
τα σχόλια αυτά μου 'ναι τόσo γνωστά
σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω
και ας βάφεις μαύρα τα μαλλιά.
Σ' έχω δειειειειει.