Σ'
αυτό το ραδιοφωνικό απόσπασμα ο Σταμάτης
Μαμούτος εξιστορεί πως το ρομαντικό,
παραδοσιοκρατικό, πολιτιστικό κίνημα
του 1841-43, πέτυχε μέσω εύστοχων δράσεων
την επαναφορά των χριστουγεννιάτικων
εορτασμών και αργιών στην Βρετανία το
1844, που είχε καταργήσει η αστικοφιλελεύθερη
καπιταλιστική ελίτ της πρώιμης
Νεωτερικότητας.
- Σχόλια
Ο Battle Angel είπε...
Εξαιρετική
η παρουσίαση, Σταμάτη!
Το στοίχημα των επόμενων ετών είναι: α) η ευρεία κατανόηση της διαφοράς μεταξύ "φιλελευθερισμού" και "συντηρητισμού" (την οποία οι "δεξιοί" αδυνατούν να κατανοήσουν...) και β) η ανάγκη επαναπροσέγγισης της πολιτικής πρότασης του συντηρητισμού μέσα από τη συνένωσή του με τον ελληνικό κοινοτισμό και μακριά από το τέρας της στείρας αντι-επιστημονικότητας που έτρεφε και θρέφει μισαλλοδοξίες, δογματισμούς, φανατισμούς και πνευματική στασιμότητα.
Το στοίχημα των επόμενων ετών είναι: α) η ευρεία κατανόηση της διαφοράς μεταξύ "φιλελευθερισμού" και "συντηρητισμού" (την οποία οι "δεξιοί" αδυνατούν να κατανοήσουν...) και β) η ανάγκη επαναπροσέγγισης της πολιτικής πρότασης του συντηρητισμού μέσα από τη συνένωσή του με τον ελληνικό κοινοτισμό και μακριά από το τέρας της στείρας αντι-επιστημονικότητας που έτρεφε και θρέφει μισαλλοδοξίες, δογματισμούς, φανατισμούς και πνευματική στασιμότητα.
Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Battle
Angel, συμφωνώ. Προσθέτω μόνο ότι η αντίθεση
ανάμεσα στον Συντηρητισμό και τον
Φιλελευθερισμό είναι σίγουρα δυσνόητη
από τον πολιτικά και ιδεολογικά ανεπαρκή
(ενδεχομένως και γκροτέσκο) μέσο Έλληνα
"δεξιό",ταυτόχρονα όμως συσκοτίζεται
συνειδητά και για λόγους πολιτικής
σκοπιμότητας από αφηγήσεις της ελλαδικής
αριστεράς, η οποία -όντας σε κατάσταση
ιστορικής αφασίας- εξακολουθεί να
αναπαράγει την μέθοδο τσουβαλιάσματος
του ρομαντικού συντηρητικού εθνικισμού
με τον ιμπεριαλιστικό αστικό φιλελευθερισμό,
προκειμένου να διατηρήσει το μονοπώλιο
στην αντιπολίτευση του κυρίαρχου
Φιλελευθερισμού.
Παρουσιάζεται έτσι το αστείο φαινόμενο οι μαρξιστές να παρουσιάζουν τον Εθνικισμό (συντηρητικό ή ριζοσπαστικό) ακόμη και τον Ρομαντισμό, ως εκδοχές του αστικού καπιταλισμού! Η γελοιότητα του επιχειρήματος αυτού γίνεται πασιφανής αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Ρομαντικοί και οι πρώτοι εθνικιστές έδιναν την ιδεολογική μάχη τους με τον Φιλελευθερισμό και την αστική ελίτ της πρώιμης Νεωτερικότητας όταν ο Μαρξ ήταν ακόμη αγέννητος..