Πολλές ήταν οι ερωτήσεις που δεχτήκαμε κατά τις τελευταίες μέρες για την στάση μας στο θέμα του θανάτου και της ταφής του βασιλιά. Η απάντηση είναι ότι, όντως, τις τελευταίες μέρες πέθανε ένας βασιλιάς. Ήταν ο Jeff Beck (1944-2023), ο βασιλιάς της prog rock κιθάρας, ο σμιλευτής της ταστιέρας. O Beck ήταν ένας guitar hero της rock σκηνής. Ο «πολεμιστής με τις έξι χορδές», σύμφωνα με τον Jimmy Page. Για εμάς τους metalheads υπάρχει ενδιαφέρον και στις δουλειές που κυκλοφόρησε ο Beck κατά την δεκαετία του ’80. Ελαφρύ να είναι το χώμα του. Οι πέτρινες μελωδίες του θα δημιουργούν παντοτινά συνοδευτικούς απόηχους καθώς θα πορευόμαστε στα μυστικά βασίλεια των μουσικών μας ταξιδιών. Αυτά είναι αληθινά βασίλεια. Ακριβώς επειδή είναι άυλα.
Τώρα όσον αφορά τα φθαρτά βασίλεια της νεωτερικής ιστορικής περιόδου και τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Β’ Γκλύξμπουργκ, παιδιά μην το ψάχνετε πολύ. Απλά είναι τα πράγματα. Με την εκπαραθύρωσή του από την Ελλάδα τα κλειδιά του ελληνικού κράτους από το Λονδίνο πέρασαν στην Ουάσιγκτον. Αυτή είναι η σύνοψη της υπόθεσης. Ο ελλαδικός βασιλικός οίκος των Γκλύξμπουργκ ήταν μια μαριονέτα της Βρετανίας. Ο Κωνσταντίνος Α’ Γκλύξμπουργκ όταν δοκίμασε να αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα διεκδικώντας έναν βαθμό ανεξαρτησίας για τον θρόνο του και για το έθνος, είχε την τύχη που όλοι γνωρίζουμε.
Κατά τα άλλα ο Κωνσταντίνος Β’ πλήρωσε τις νοοτροπίες της αντιπαθούς μητέρας του. Καθοδηγώντας τον γιο της μέσω της διαχρονικά, από την εποχή του Κωνσταντίνου Α΄, ανόητης αυλής, αντί για εξ αποστάσεως παρεμβατικό ενοποιητικό πόλο του έθνους ως πολιτική αντανάκλαση μιας μεταφυσικής ιεραρχίας -όπως θα έπρεπε να είναι-, τον μετέτρεψε σε αρχηγό της ελλαδικής Δεξιάς. Άφησε, έτσι, έναν νεαρό και πολιτικά απαίδευτο άνδρα εν μέσω των ζυμώσεων του πλέον βρωμερού πολιτικού χώρου της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Όπως αποδείχτηκε, η πολιτική μαφία της ελλαδικής Δεξιάς δεν είχε πρόβλημα να βγάλει από την μέση ακόμη και έναν βασιλιά. Ιδίως όταν οι Η.Π.Α., μολονότι του παρείχαν απλόχερα φιλοξενία, βολεύονταν με την απομάκρυνσή του, λόγω της γενικευμένης απόπειρας που έκαναν εκείνη την περίοδο να ξηλώσουν το παλιό βρετανικό ιμπεριαλιστικό δίκτυο από την γεωπολιτική μας περιοχή για να αφήσουν στην θέση του αποκλειστικά το δικό τους.
Ακούμε τους διάφορους υποστηρικτές του Κωνσταντίνου να διατυμπανίζουν ότι θα έπρεπε να τιμηθεί γιατί κατά την παραμονή του στο εξωτερικό ενεργοποίησε μεγάλα δίκτυα δημοσίων σχέσεων προκειμένου να έρθουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα και να υποστηριχθούν σε διεθνή forum υποθέσεις του ελληνικού κράτους. Δίκιο έχουν. Αλλά αν νομίζουν ότι αυτά είναι επιχειρήματα συντηρητικών ιδεολογικών προσανατολισμών προκαλούν την θυμηδία. Τέτοια ξενομανία και έμφαση στον ρόλο του διεθνούς παράγοντα μόνο οι φιλελεύθεροι εκφράζουν. Και, πράγματι, η στάση ζωής και οι δηλώσεις της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας δείχνουν ξεκάθαρα τον φιλελεύθερο και καθόλου συντηρητικό ιδεολογικό της προσανατολισμό. Πολύ χαρακτηριστική είναι η επιλογή συζύγου του διαδόχου. Προφανώς και αντιλαμβανόμαστε ότι είναι άκομψο να έχουμε γνώμη για κάτι τόσο αυστηρά προσωπικό και συναισθηματικό όπως η επιλογή συζύγου ενός ανθρώπου. Ωστόσο εφόσον οι υποστηρικτές του Κωνσταντίνου Β’ εμμένουν στο πρωτόκολλο μας αναγκάζουν να τους θυμίσουμε ότι το βασιλικό πρωτόκολλο δίνει μεγάλη σημασία στον γάμο των μελών της κάθε βασιλικής οικογένειας. Υπό αυτή την οπτική η επιλογή δυνητικής βασίλισσας από την κοινωνική τάξη όχι κάποιας αριστοκρατικής οικογένειας, ούτε ασφαλώς κάποιας κοπέλας ελληνικού γένους, αλλά από την τάξη των μεγαλοαστών εμπόρων του Λονδίνου με καταγωγή από το Ισραήλ, υποδηλώνει την απόλυτη προσήλωση της βασιλικής οικογένειας στα άθλια liberal επικρατούντα ιδεολογικά σχήματα του συρμού της εποχής. Τα οποία ασφαλώς δεν έχουν καμία σχέση με τον παραδοσιακό ευρωπαϊκό συντηρητισμό. Ακόμη και η αλωμένη από τον κοσμοπολιτισμό Βρετανία είδε την βασιλική της οικογένεια να αντιμετωπίζει με τον κατάλληλο τρόπο το μέλος της που καταπάτησε τις παραδόσεις νυμφευόμενος έγχρωμη ξένη θιασώτρια του liberal life style.
Προφανώς αυτά μικρή σημασία έχουν για τα ακροδεξιά ρετάλια του ελληνικού ευρύτερου παραδοσιοκρατικού χώρου που έχουν μεγαλώσει με μυαλά δηλητηριασμένα από Πλεύρηδες και Μιχαλολιάκους, και τα οποία αρέσκονται σε τοξικά γεύματα που σερβίρουν τα πληρωμένα από την Νέα Δημοκρατία «εστιατόρια» που μοχλεύουν τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο κατά τα τελευταία χρόνια. Όσοι ζωντανοί έχουν απομείνει αληθινοί Έλληνες εθνικιστές οφείλουν να διαχωρίσουν την θέση τους από την Δεξιά και την ακροδεξιά. Οι εθνικιστές είμαστε κάτι πολύ διαφορετικό. Οι Δεξιοί και οι ακροδεξιοί είναι σαν τους εραστές που αλλάζουν ρόλους. Συμβιώνουν στην ίδια οικία. Είναι ό,τι πιο ξένο προς τον εθνικισμό.
Σε όσους δοκιμάζουν να υιοθετήσουν ρομαντική φρασεολογία για να υπερασπιστούν την βασιλική οικογένεια έχουμε να πούμε το εξής. Προφανώς αρέσουν και σε εμάς τα αριστοκρατικά τελετουργικά. Είναι σαφώς ανώτερη από κάθε άποψη η αισθητική των βασιλικών οίκων από εκείνη των τσολιών που τοποθετούν συνήθως πρεσβείες, επιχειρηματίες και φιλελεύθερα κόμματα στους θώκους των Προέδρων της Δημοκρατίας. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι πίσω από τις λαμπρές τελετές και τα όμορφα κτίρια υπάρχει και η πολιτική ουσία. Δεν υφίσταται κανένας λόγος να υπερασπίζονται κάποιοι αριστοκρατίες όπως αυτή των Γκλύξμπουργκ προκειμένου να καμώνονται στα social media τους αντιδραστικούς. Ας μην γελιόμαστε. Ο βασιλικός θεσμός ήταν όντως φυτευτός στην χώρα μας. Ο τελευταίος Έλληνας βασιλιάς ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Οι μεταγενέστεροι δεν ήταν Έλληνες βασιλιάδες. Ήταν βασιλείς της Ελλάδας ή των Ελλήνων (στην περίπτωση του Όθωνα). Έχει μεγάλη σημασία αυτή η διαφορά. Ούτε πρέπει να λησμονούμε ότι στην ιστορία του νεώτερου κράτους δύο μόνο ήταν οι βασιλείς που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων (χωρίς, όμως, δυστυχώς και αυτοί οι δύο να είναι πολιτικά ικανοί, έξυπνοι και απαλλαγμένοι από ξενικές ελιτιστικές νοοτροπίες άσχετες με τον ελληνισμό). Ο Όθωνας και ο Κωνσταντίνος Α. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν είτε αδιάφοροι είτε άθλιοι.
Ο Παύλος και τα υπόλοιπα παιδιά του Κωνσταντίνου Β’, ασχέτως αν θεωρούμε άσχημο τον φιλελεύθερο ιδεολογικό προσανατολισμό που αποκαλύπτει ο δημόσιος λόγος και οι επιλογές της ζωής τους (επαγγελματικές κλπ), δείχνουν συμπαθητικοί και σοβαροί ως προσωπικότητες. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να περιφρουρήσουν την σοβαρότητά τους και να σταθμίσουν τις δηλώσεις και τις επιλογές τους που έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Σε ένα κράτος που φέρθηκε στον πατέρα τους με απορριπτικό τρόπο το να ζητήσουν να αποδοθούν στην κηδεία του τιμές αρχηγού κράτους υποδηλώνει μια υποχωρητικότητα και μια αντίφαση που καταντά ακραία. Δεν θέλουμε να δείχνουμε αμετροεπείς κάνοντας υποδείξεις αριστοκρατικής συμπεριφοράς. Όμως οι Γκλύξμπουργκ μας αναγκάζουν να υπενθυμίσουμε ότι οι αριστοκράτες (του πνεύματος και όχι της καταγωγής) δεν διαλέγονται, δεν παρακαλούν και δεν συγχωρούν τους αντιπάλους τους. Τους αντιμετωπίζουν ευθέως.
Ακούμε φιλοβασιλικούς κύκλους να λένε ότι η βασιλική οικογένεια βασίζεται στην αγάπη του ελληνικού λαού. Εξαιρετικό νέο! Εμείς επικροτούμε την καταφυγή στον λαό. Ωστόσο εκείνο που έχει σημασία είναι να κάνουν πράξη αυτή την έμφαση στην λαϊκότητα. Ας απευθυνθεί στον λαό η βασιλική οικογένεια. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνει πέρα από τα κόμματα. Με ομίλους, με έντυπα κλπ. Έχει την οικονομική δυνατότητα. Το ερώτημα είναι αν έχει το σθένος να κάνει πράξη αυτό τον δυνητικό προσανατολισμό. Μπορεί άραγε να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό εκφράζοντας ένα παραδοσιοκρατικό λόγο και ανοίγοντας διαύλους άμεσης επικοινωνίας μαζί του; Εμείς την παροτρύνουμε να το κάνει. Αλλά φαντάζει κάπως δύσκολο να απευθυνθούν στον λαό κάποιοι που συναναστρέφονται συνεχώς την μεγαλοαστική μούργα που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κατάντια της χώρας μας. Ας ελπίσουμε να μας διαψεύσουν.
Πάντως ο θάνατος του Κωνσταντίνου έφερε στο φως με τον πιο θορυβώδη τρόπο την πάγια σχιζοφρενική αντιφατικότητα της ελληνικής Δεξιάς. Οι περισσότεροι από τους υποστηρικτές του εκλιπόντος είναι μέλη ή ψηφοφόροι του κόμματος που τον έδιωξε από την χώρα!! Η πολιτική αμορφωσιά, η χοντροκομμένη έλλειψη ικανότητας να κάνουν βασικές ιστορικές διακρίσεις, ο πολιτικός αταβισμός, η παρανόηση του ξενόδουλου καθωσπρεπισμού με τον πατριωτισμό, η συμφεροντολογία και η πωρωμένη βλακεία είναι διαχρονικά γνωρίσματα των Ελλήνων Δεξιών. Και δείχνουν ότι θα τους συνοδεύουν αενάως.
Όσο για εμάς τους ρομαντικούς αναγνωρίζουμε ως τελευταίο Έλληνα βασιλιά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και θεωρούμε πνευματικούς μας βασιλείς τον Άραγκορν Ελέσαρ, τον Ρομπέν των Δασών, ενδεχομένως και τον Χάρυ Λουντ. Ενώ, ταυτόχρονα, αποτίνουμε φόρο τιμής στους βασιλιάδες των τεχνών, όπως ο Jeff Beck.
Ως προς την αισθητική των βασιλιάδων, προσωπικά ποτέ δεν την έβρισκα ανώτερη από καμιά άλλη αισθητική, ούτε καν από αυτή των τσολιών-επιχειρηματιών. Ξέρναγα βλέποντας τον κάθε άκαπνο εστεμμένο τεμπέλη να φοράει ένδυμα γεμάτο στρατιωτικά παράσημα, περισσότερα και βαρύτερα από αυτά που φόρεσαν πραγματικοί ήρωες πολεμιστές. Βλέπεις φωτό του Παύλου με τον Πλαστήρα και ο Παύλος έχει τριπλάσια παράσημα από τον άνθρωπο που πολέμησε σε τέσσερις πολέμους για την Ελλάδα. Για τον προσφάτως αποθανόντα, κάποτε ο Γεωργίου - σ' ένα Καφενείο των Φιλάθλων στα 90s - είχε πει σχολιάζοντας την αμφίεσή του "αυτός μοιάζει με κινητό τάμα". Και όντως, όλες αυτές οι πολύχρωμες στολές και τα μετάλλια πάνω στον "Στρατάρχη - Στολάρχη - Αιθεράρχη" Γλύξμπουργκ, αλλά και στον κοκκινοτρίχη τον Χάρι, τον Κάρολο, τον Χουάν Κάρλος κλπ., πάντα σε γελοιότητα με παρέπεμπαν και όχι σε μεγαλειότητα. Μια υπερφίαλη προσπάθεια κάποιων παρακμασμένων παρασίτων να διατηρήσουν την επίφαση της μεσαιωνικής αίγλης του θεσμού τους. Αυτό μου έβγαζε πάντα η σύγχρονη βασιλική αισθητική.
Πάντως, θα έβαζα τη λέξη "ρομαντική" σε εισαγωγικά, όσον αφορά τη φρασεολογία αισθητικού τύπου υπέρ της βασιλείας. Δεν είναι ρομαντική στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι textbook ρητορεία καφενόβιου δεξιού νεοδημοκράτη των 80s "κοίτα ρε γαμώτο, διώξανε το βασιλιά μας για να έρθουν οι άπλυτοι οι μουσάτοι οι Πασόκοι", απλά το "Πασόκοι" γίνεται "δημοκράτες", "μεταπολιτευτικοί", "ζαίοι" κλπ. Είναι καθαρός αντιλαϊκός ελιτισμός, που τον έχουν οι λούμπεν μικροαστοί αλλά δεν τον είχαν ποτέ οι ρομαντικοί.
Από εκεί και πέρα, αν τα γκαρσόνια θέλουν βασιλιά, αυτό επουδενί δεν πάει κόντρα στη φιλελέ ιδεολογία τους, σωστά επισημαίνει το κείμενο. Το να έχει μια χώρα βασιλιά δεν την κάνει συντηρητική. Βασιλιά έχει η Ολλανδία και η Σουηδία και είναι μητροπόλεις πουστιάς και λιμπεραλισμού. Άλλες δεν έχουν βασιλιά και είναι γενικά συντηρητικές κοινωνίες (Ρωσία, Σερβία, Λευκορωσία). Αποτέλεσμα διαχρονικών κοινωνικών παραδόσεων είναι αυτό, δεν το επηρεάζει η ύπαρξη ή μη ενός πολιτειακού θεσμού.
Ο Αχιλλέας είπε...Εκπληκτικό άρθρο! Πραγματικά τα είπες όλα. Όσο το σχόλιο για την διχασμένη προσωπικότητα, όπως και την πολιτική αμορφωσιά, των Δεξιών και ακροδεξιών τι να πει κανείς; Γενικότερα αρέσκονται στο να ψηφίζουν τους ανθρώπους που έκαναν κακό στου δικούς τους ταγούς. Για αυτό και βρίσκεις και χουντικούς αλλά και βασιλικούς νεοδημοκράτες.
Αναφερόμαστε στα τελετουργικά, στις έφιππες παρελάσεις, στην αρχιτεκτονική των οικιών, σε οικόσημα κλπ. Όχι στις στολές των πρωτοκόλλων. Κατά τα άλλα συμφωνούμε και επαυξάνουμε.
Να σας πω δεν ξέρω ποια συνομοταξία θηλαστικών είναι η χειρότερη, οι αγαθιάρηδες ταρίφες και λοιποί λαικοδεξιοί που φώναζαν "ψωμί-ελιά" έξω από τη Μητρόπολη ή το γκλομπαλιστικό τόξο που βρήκε ακόμα μια ευκαιρία για δημοκρατική γυμναστική, κλίνοντας το "δεν τίθεται πολιτειακό ζήτημα" (έλα ρε σοβαρά;) σε όλες τις εγκλίσεις. Οι μεν μπορεί να είναι τίμιοι αλλά εξοργιστικά αφελείς, οι δεύτεροι σε διατεταγμένη, που όμως -δυστυχώς- απευθύνονται σε εξίσου τίμιους/αφελείς.
Με όλον το σεβασμό στην μνήμη του προσφάτως τεθνεώτος κτλ, ο Κωνσταντίνος υπήρξε εξαρχής μια άνευρη lifestyle περσόνα. Ποτέ δεν έπαιξε τον ουσιαστικό (και συνήθως αρνητικό) ρόλο που του απέδιδε η μεταπολιτευτική μυθολογία, ούτε καν τον ρόλο του μοιραίου μονάρχη αλα Βίκτωρ Εμμανουήλ. Τεταρτοπέμπτος κομπάρσος το '65, φαρσέρ το '73 (κίνημα ναυτικού και λοιπά γκιοζιλίκια), βασικά μόνο το ρόυαλ γκλίτερ και το χρυσό στη Ρώμη έμεινε. Και όπως μας θυμίσατε, ούτε τον εθνικολαικισμό μπόρεσε να μοχλεύσει πάνω στην αναμπουμπούλα του '10-12, όπως ήλπιζαν πολλοί του τότε ευρύτερου "πατριωτικού"/πρωτο-"αντιμνημονιακού" χώρου. Είχε εύκαιρους κάτι τρίτους και μπροστινούς εντός σαμαρικής ΝΔ και Καμμένου, και τον Χ^νικολάου να βαράει εξώφυλλα το βασιλικό σόι στη Ρίαλ Νιουζ, αλλά η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε γρήγορα (η προσπάθεια να μπει η οικογένεια στο πολιτικό/επιχειρηματικό παιχνίδι της χώρας ως παράγοντας της δεξιάς, όχι να γίνει... παλινόρθωση).
Η μοναρχία σίγουρα δεν εγγράφεται στις παραδόσεις της σύγχρονης Ελλάδας. Μια ρομαντική, παπαρρηγοπούλεια ανάγνωση θα πήγαινε κοντά μια χιλιετία πίσω για να ανακαλύψει πραγματικούς Έλληνες βασιλείς. Σε άλλα ευρωπαικά έθνη ο θεσμός παραμένει τεχνητά ζωντανός, δυστυχώς μόνο για να μας θυμίζει την απίστευτα διαβρωτική φύση του φιλελευθερισμού. Η Πόλις έπεσε. Δεν είναι μόνο οι αστικοί-διαφωτιστικοί θεσμοί (3 εξουσίες, πανεπιστήμια, ΜΜΕ, κόμματα), δεν είναι μόνο η λαική κουλτούρα (μπάλα και οπαδισμός, μουσικά ρεύματα κτλ), στο κλαμπ των αγρίως ξεφτιλισμένων χώθηκαν ΚΑΙ οι προνεωτερικές δημιουργίες, με τους εκπροσώπους τους να είναι πλέον με τους απέναντι, cheerleaders και αυτοί στην περαιτέρω απομάγευση και ισοπέδωση. Οριστικά και αμετάκλητα.
Εντάξει, στο κάτω κάτω η Χ ΠτΔ (που αν είχε άλλο συνδυασμό χρωμοσωμάτων, δε θα βρίσκονταν καν σε αυτή τη θέση), ο Μητσοτός, ο Σολτς, ο Μπιντές κτλ ξέρουμε τι ρόλο βαράνε. Τι γίνεται όμως πχ με τους επικεφαλής των ιστορικών θρησκειών, που εκτός των άλλων, ισοπεδώνουν παραδόσεις αιώνων; Ο νυν Κων/πόλεως δεν αποτελεί χαρακτηριστικό αντιπαράδειγμα, για να πάμε λίγο και στα δικά μας, τα ρωμαίικα; Σίγουρα οι πρώτοι ως άμεσα εκτελεστικά όργανα κάνουν την ορατή λάντζα, μήπως όμως οι δεύτεροι διαπράττουν μακροπρόθεσμα ένα ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα;
Μην το κουράζουμε, reclaim και μαζικές εκκαθαρίσεις μέχρι συγγενών 5ου βαθμού για να δουλέψει το πρότζεκτ επιστροφή στις ρίζες, αν και όποτε...
Και εμείς μαζί σου.. χαχαχα.
Σωστές οι παρατηρήσεις.
Η Ελληνική κοινωνία ως προς το θεσμό της μοναρχίας ήταν πολωμένη. Υπήρχε ένα μειοψηφικό κομμάτι οπαδών του θεσμού και ένα πλειοψηφικό, το οποίο τον αντιμετώπιζε με αισθήματα που ξεκινούσαν από την αντιπάθεια και έφταναν στο μίσος, επειδή η ιστορική μνήμη υπήρχε. Η αλλαγή άρχισε με την επιχείρηση "ξεβλαχέματος" της Ελληνικής κοινωνίας και την επέλαση των διάφορων Κωστόπουλων και Γεωργελέδων, με τα κάθε λογής Κλικ και Νίτρο. Μαζί μ’ αυτούς, ήρθαν στην Ελλάδα το glamour και oι γκλαμουράτοι. Έτσι το αναγνωστικό κοινό αυτών των εντύπων έμαθε ότι τμήμα και έκφραση του glamour αποτελούν οι μοναρχίες με τα μέλη τους. Και κοντά σ’ αυτούς γνώρισε τον ωραίο Παύλο, τον ακόμα πιο ωραίο Νικόλαο, τη Μαρί Σαντάλ, τα λαμπερά τέκνα τους και τους φανταχτερούς πριγκιπικούς γάμους. Καθώς υποχωρούσε και η ιστορική μνήμη – γιατί οι νεότερες γενιές δεν θυμούνται και μεθοδευμένα δεν μαθαίνουν Ιουλιανά και χούντες (για να μην αναφερθώ σε παλιότερες στιγμές "προσφοράς" της μοναρχίας στον τόπο) - άρχισε να καλλιεργείται μια αποπολιτικοποιημένη και απενοχοποιημένη εικόνα της μοναρχίας, ως εκπροσώπων του glamour και της λάμψης. Κοντά σ’ αυτό ήρθε και η ιδιωτική τηλεόραση, με τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα πολύ πιο επικίνδυνη, γιατί από το (περιορισμένο) αναγνωστικό κοινό κάποιων εντύπων, έβαλε αυτές τις εικόνες και αυτές τις λογικές σε κάθε ελληνικό σπίτι. Σύσσωμη η Ελλάδα πληροφορούταν από την τηλεόραση για τους πρίγκιπες και τις κοσμικές δραστηριότητές τους, αντίκριζε τον έκπτωτο μονάρχη ως ένα συμπαθή γηραιό πάτερ φαμίλια, έβλεπε σε ζωντανή σύνδεση βασιλικούς γάμους και κηδείες (και από άλλες χώρες, όπου ο θεσμός διατηρείται), εκπαιδευόταν να αντιμετωπίζει τις μοναρχίες αποπολιτικοποιημένα, ως φορείς μιας κοινωνικής λάμψης και ενός κοινωνικού στάτους κάπου ανάμεσα στις celebrities του Χόλιγουντ και τις influencers του Instagram. Γι' αυτό όπου βλέπετε αισθητικοποίηση της μοναρχίας, κωστοπουλισμός πρέπει να σας μυρίζει, και όχι ρομαντισμός.
Ωραίο. Αν μας το έστελνες ως ξεχωριστό άρθρο, θα ανέβαινε.
Εἶστε μία ἀπὸ τὶς λίγες νηφάλιες, ἀντισυστημικὲς καὶ κυρίως σοβαρὲς φωνές αὐτὲς τὶς ἡμέρες, σὲ ὁλόκληρο τὸ ἑλλαδικὸ πολιτικὸ φάσμα.
῞Οσο γιὰ τὴν Δεξιά, ἦταν τραγελαφικὴ ἡ διαχείριση τῆς κηδείας ἀπὸ τὴν κυβέρνηση. ᾿Απὸ τὴ μιὰ κυνηγάει τοὺς ἀπολιτὶκ φιλελέδες κι ἀπὸ τὴν ἄλλη προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τοὺς δεξιοσυντηρητικοὺς πού 40 χρόνια τώρα τὴν ψηφίζουν, ἐνόψει τῶν ἐκλογῶν πού πλησιάζουν. ᾿Απὸ τὴν ἄλλη, ἡ᾿Αριστερὰ δείχνει τὰ σκιάχτρα τοῦ μοναρχισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ μπὰς καὶ συσπειρώσει τὴ βάση της. ῾Ομοίως, ἀκροδεξιοὶ καὶ ἀκροαριστεροὶ μαζεύουν τοὺς δυσαρεστημένους.
Τέλος, δὲν θέλω φιλοαστὸ βασιλιᾶ. ῎Αν ἀρθρώσει ποτὲ παραδοσιοκρατικὸ λόγο ἤ χρηματοδοτήσει προσπάθειες γιὰ μιὰ ἑλληνικὴ "συντηρητικὴ ἐπανάσταση" σὲ ἐπίπεδο ἰδεῶν, τότε θὰ ἀναθεωρήσω.
Ευχαριστούμε θερμά!
Με την ευκαιρία του σχολίου σου επαναλαμβάνουμε ότι είμαστε εδώ για όποιο παιδί θέλει να εκφράσει παραδοσιοκρατικές ρομαντικές απόψεις/ θέσεις, πέρα από τα σχόλια, στην αρθρογραφία μας.
Γιατί η φωνή αυτή καλό θα ήταν να δυναμώσει.
Όλα τα σχόλια της συγκεκριμένης ανάρτησης είναι τόσο ενδιαφέροντα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ξεχωριστά άρθρα.
Ξανακούστηκε και το ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΙΑ ΚΑΙ ΚΩΤΣΟ ΒΑΣΙΛΙΑ σήμερα.
Το τραγουδάγαν αλλά ανάθεμα αν ξέραν πώς κι από πού προήλθε.
Στο δημοψήφισμα του 1920, ήταν το σύνθημα της καμπάνιας του Κωνσταντίνου Α'. Ψωμί για τους πεινασμένους εργάτες, ελιά (που ήταν έτσι κι αλλιώς μοναρχικό σύμβολο) για τους αγρότες που θα έπαιρναν κτήματα με την αναδιανομή των γαιών - που την είχε αρχίσει ο Βενιζέλος αλλά την καρπώθηκε ο Κωνσταντίνος.
Τώρα αντί για ψωμί-ελιά και Κώτσο βασιλιά έχουμε Food Pass και Κούλη για νταβά.
Ελιά ελιά (όχι ψωμί και ελιά) δεν ήταν το ορίτζιναλ;
Και οι δύο παραλλαγές του συνθήματος αναφέρονται (ελιά-ελιά και ψωμί-ελιά). Ελιά ήταν η ειρήνη όμως. Η λήξη του μικρασιατικού πολέμου.
Κάποτε να πιάσουμε και το θέμα της Μάνης.
Αρχικά οι Μανιάτες ήταν αυτοί που επαναστάτησαν ενάντια στη Βαυαροκρατία το 1834, γενικά επί Όθωνα ήταν αντιπολιτευόμενοι (και στον Καποδίστρια αντιπολιτεύονταν για τον ίδιο λόγο, επειδή έβλεπαν ότι ο ελληνικός κρατισμός - με τη μορφή κυβερνήτη ή βασιλιά - θα τους έπαιρνε τα προνόμια που είχαν από το σουλτάνο πριν το 1821).
Όταν ήρθε ο Γεώργιος, άρχισε να χρησιμοποιεί Μανιάτες ως υπασπιστές, όλο και πιο πολύ, και μετά να τους κάνει αυλάρχες, στρατηγούς, υπουργούς, αξιωματούχους κλπ. Ε και κοντολογίς μέσα στον 20ό αιώνα γίνανε οι πιο ακραιφνείς βασιλικοί. Και είναι ακόμα σήμερα.
Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι φιλοβασιλικά αισθήματα υπάρχουν και στους Μουσουλμάνους της Θράκης. Το '74 αυτοί και οι Λάκωνες έδωσαν το μεγαλύτερο ποσοστό στη Μοναρχία. Με αυτούς είναι μάλλον πολιτισμική η αιτία.
Δημοκρατική συνείδηση ή δημοκρατικό αντανακλαστικό ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ είναι να αηδιάζεις με τις παρακολουθήσεις του Κούλη και τις θεσμικές εκτροπές, να πολεμάς ενάντια σε τέτοιες πραξικοπηματικές λογικές. Με την έννοια αυτή, ο C και ο Μαμούτος είναι στην πράξη πολύ πιο δημοκράτες από κάτι τύπους που γιορτάζουν το Πολυτεχνείο αλλά μόλις τους δώσει ένα ψίχουλο ο Κούλης κάνουν γαργάρα τα predator.
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Λατρεύω το ότι μέχρι και τα σχόλια είναι ποιοτικά και έχουν ενδιαφέρον στο ιστολόγιο. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.»
Όσο για τους σημερινούς βασιλείς προφανώς συμφωνώ στο ότι είναι όργανα του χυδαιότερου φιλελευθερισμού. Ας μην ξεχνάμε την Βασιλική οικογένεια της Ισπανίας η οποία μετά τον θάνατο του Φράνκο ουσιαστικά επανέφερε την δημοκρατία, και τον κοινοβουλευτισμό, στην Ισπανία με αποτέλεσμα τα γνωστά φαινόμενα των gay pride, των γυμνών Ισπανίδων(στην Ισπανία υπήρχε εντός πόλεως μέχρι και κατάστημα γυμνιστών), της παράνομης μετανάστευσης και των σκανδάλων εκατομμυρίων στα οποία η Βασιλική οικογένεια πρωτοστατούσε!
Οπότε καλώς το άρθρο μιλάει, από υπαρκτους Βασιλείς, για τον Παλαιολόγο αλλά και, από φανταστικούς, για τον Άραγκορν. Αυτοί μας εκφράζουν.
Χαιρετίσματα κι από μένα Ανώνυμε με το Predator. Αλλά πλιζ βάλε ένα ψευδώνυμο, όχι τίποτα άλλο μη νομίσουν μερικοί ότι... μιλάω με τον εαυτό μου.
Επειδή η συζήτηση ξέφυγε από τον Κων/νο τον Βου και τους ελ γαλαζοαίματους και κατέληξε στο βασιλευομένη vs αβασίλευτη, να προσθέσω κάτι τελευταίο.
Κατ' αρχάς, οι διαπιστώσεις που ισχύουν στα σίγουρα είναι οι εξής:
1) Όπως οι λίμπεραλς δεν διανοούνται την... κατάργηση του θεσμού του Προέδρου των ΗΠΑ επειδή Τραμπ, και οι ΧΟ δεν κατέλυσαν τον πατριαρχικό θρόνο εξαιτίας του Καλέκα, έτσι ακριβώς είναι λογικό και οι υπερασπιστές των παραδόσεων στις μοναρχικές χώρες να στηρίζουν τη βασιλεία.
Μη γινόμαστε άδικοι, να ξεχωρίσουμε λίγο τον εκάστοτε θεσμό από τους εκπροσώπους του. Οκ, πολύ κοινότοπο θα πεις, όμως ισχύει στην προκειμένη. Δεν νομίζω να είναι και πολύ "ρομαντικό" να επιδιώκει ο μέσος Βρετανός την αντικατάσταση του χαζοΤσάρλι με μια Αγγλίδα Σακελλαροπούλου, άσχετα αν η όποια λαική υποστήριξη στον γιο της μαμάς του γίνεται όντως στα πλαίσια της γκλίτερ α λα Χόλυγουντ αισθητικής και μιας αφελούς αποπολιτικοποιημένης νοσταλγίας. Θαρρείς και από την άλλη μεριά μας έλειψαν οι σταρούμπες εκλεγμένοι πολιτικοί, εκτός κι αν η δημοτικότητα των Ομπάμα, Μακρόν κτλ οφείλεται στη διεισδυτική ματιά του πόπολου και όχι σε τζοβενιλίκια και έξαλλες lifestyle καταστάσεις.
Στην περίπτωση της Ελλάδας αλλάξει το πράμα, αλλά εδώ μιλάμε για ειδική περίπτωση, που ξεκινά κυρίως από την προέλευση των πρώην βασιλέων, το μακραίωνο κοινοτιστικό (δλδ μη συγκεντρωτικό, αντιγραφειοκρατικό) σύστημα που επικράτησε μετά την Άλωση, ίσως επίσης και από το γεγονός ότι αυτού του τύπου ο βασιλικός θεσμός παραείναι προιόν της καθολικής δυτικοευρώπης και δεν έχει πολλές συσχετίσεις με τον ελληνοβυζαντινό τρόπο του πολιτεύεσθαι. Πάντως μια ψυχαναγκαστική εναντίωση γενικά στην ιδέα του στέμματος, "επειδή αποτελεί παρωχημένο/μεσαιωνικό υπόλειμμα του σκοτεινού παρελθόντος", αποτελεί καραμπινάτο trademark του ρεπουμπλικανικού φιλελευθερισμού.
2) Όλες οι οργανωμένες δυνάμεις μεγάλης κλίμακας, όλοι οι θεσμοί -μεσαιωνικής ή νεωτερικής αρχής- κατήντησαν νεκρά σώματα, άδεια κελύφη, ώστε να παρατηρούμε το φαινομενικά παράδοξο, οι πλέον σκληροπυρηνικά δυστοπικές posthumanists κοινωνίες να βρίσκονται στη ζώνη των συνταγματικών μοναρχιών (Σκανδιναβία, ΗΒ, Ολλανδία κτλ).
(συνεχίζεται...)
(συνέχεια...)
Από κει και πέρα, αυτό που όντως είναι debatable και, κατά τη γνώμη μου, απαιτεί γνώση της νεοελληνικής ιστορίας και απομάκρυνση από μεταπολιτευτικές μυθολογίες για "καλούς Βενιζέλους και κακούς Γλύξμπουργκ" ή "τίμιο γεροΠαπανδρέου και δολοπλόκα Φρίκη" κτλ, είναι το παρακάτω:
Αν η ελληνική μοναρχία τελείωνε οριστικά με την έξωση του Όθωνος ή, εν πάση περιπτώσει, δεν ξεκινούσε ποτέ ως κόνσεπτ -με την υπόλοιπη ιστορία να παραμένει ως έχει- τα πράματα θα ήταν διαφορετικά; Θα απέφευγε ή έστω θα φρενάριζε ο Ελληνισμός τη σημερινή παρακμή; Δε θα εντάσσονταν τελικά στον σκληρό πυρήνα των δυτικών προτεκτοράτων, που επιβιώνουν όπως όπως στα τοιχώματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού; Θα γλίτωνε την εμπλοκή σε δύο αιματηρότατους ΠΠ και τρεις εμφυλίους; Δε θα έφευγε ο κοσμάκης κακήν κακώς για την ξενιτιά στα 20s και 60s; Δεν θα εκτυλίσσονταν καμιά 10 πτωχεύσεις σε λιγότερο από έναν αιώνα; Κοντολογίς, τον ρόλο του "κακού/ανάλγητου παλατιού" δεν θα μπορούσε να παίξει θαυμάσια και μια νέτη σκέτη συνταγματική κυβέρνηση;
Προσωπικά δεν είμαι φιλοβασιλικός ούτε όμως συμπαθώ την γελοιότητα του διακοσμητικού ΠτΔ, που ακόμα χειρότερα έχει καταντήσει affirmative action θέση για ανελέητο virtue signalling. Το '20 είχαμε την "πρώτη γυναίκα πρόεδρο", σε καμιά 5ετία/10ετία θα έχουμε τον πρώτο λοάτκι πρόεδρο, μετά τον πρώτο ξένης καταγωγής και ούτω καθεξής.
Αν ήταν να διαλέξω κάτι από τη σημερινή πολιτειακή παλέτα, μάλλον θα ήμουν υπέρ κάποιου ισχυρού εκτελεστικού Προέδρου, ο οποίος ταυτόχρονα θα λειτουργούσε και ως κεφαλή της κυβέρνησης. Αλλά αποτελεί επουσιώδες ζήτημα, περισσότερο για απόσπαση προσοχής μου κάνει μια τέτοια συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, η μεγάλη εικόνα δεν θα άλλαζε. Ο τίτλος -ακόμα και ο τρόπος ανάδειξης- του κυβερνήτη δεν παίζει τον καθοριστικό ρόλο.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σε αυτή τη φωτογραφία που ανέφερε ο Ανώνυμος πιο πάνω με τον Παύλο γεμάτο παράσημα να κρατάει τη στραταρχική ράβδο, και δίπλα τον Πλαστήρα με εμφανώς λιγότερα παράσημα στη στολή του, δεν βλέπουμε μόνο αυτούς τους δυο, αλλά...
Διακρίνεται και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης!
https://i1.wp.com/now24.gr/wp-content/uploads/2018/09/4-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%BA%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1.jpg?ssl=1
Τι βαμπίρ είναι αυτό ρε, παντού μας κυνηγάει; Μην πατήσετε το λινκ αν είστε προληπτικοί.
Θεός φυλάξοι
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Παλιος βενιζελικός μύθος όχι μονο μεταπολιτευτικός. Οτι οι Γκλυξμπουργκ ειναι μεταμορφωμενοι σαταναδες ξεκιναει με τον εθνικο διχασμο.
την καλησπερα μου στη λεσχη απο το.. δημοκρατικό Ηρακλειο
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Είδες πως τα φέρνει η ιστορία; Από την δεκαετία του '60 κι έπειτα οι Γκλύξμπουργκ να στηρίζουν την όποια πολιτική τους επαφή με το ελληνικό περιβάλλον στους συγγενείς του Βενιζέλου -και δημιουργούς της πολιτικής του καριέρας- Μητσοτάκηδες.
Χαιρετισμούς στην Κρήτη.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ενδιαφέρον σημερινό βίντεο για την ιστορία του ρώσικου Εθνικομπολσεβικισμού.
https://www.youtube.com/watch?v=yjgk6HNLmX4
Από το 34ο ως το 44ο λεπτό.
Ο τύπος είναι Λενινιστής, αλλά κάνει καλή σύνοψη της ιστορίας των Ρώσων Εθνικομπολσεβίκων από τους Smenovekhovtsy του 1920, τη συμμετοχή τους στην επανάσταση του Ντονμπάς το 2014, και στο τέλος λέει ότι ενώ διαφωνεί ιδεολογικά μαζί τους, τους θεωρεί συμμάχους στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού που είναι ο κύριος εχθρός σήμερα.
Δέκα λεπτά είναι (34-44). Στο 52ο λέει ότι "αν μπορεί ένας κομμουνιστής να μάθει κάτι από τον Ντούγκιν, είτε ότι η Παραδοσιοκρατία (traditionalism) σε κοινωνικά-πολιτιστικά ζητήματα δεν είναι ασύμβατη με το λενινισμό".
Αν ήταν Έλληνας και ήξερε τη ΦΛΕΦΑΛΟ θα γινόταν δικός μας.
Ο Αχιλλέας είπε...Είναι πολύ ενδιαφέρον το βίντεο και χαίρομαι που βλέπω πολλούς μαρξιστές-λενινιστές να στρέφονται στην παραδοσιοκρατία(συμβαίνει αρκετά μέχρι και στο στόμα του λύκου που ονομάζεται Αμερική). Βέβαια ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ο εξής. Λενινισμός, και εν γένει μαρξισμός, δεν μπορούν να συμπορευθούν με την παραδοσιοκρατία για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ο ντετερμινισμός του μαρξιστικού διαλεκτικου υλισμού, ο οποίος δεν έχει καμία ουσιαστική βάση και θυμίζει χιλιαστικές σέκτες. Θεωρίες όπως ο πρωτόγονος κομμουνισμός ο οποίος ήταν αποκύημα της φαντασίας του Μαρξ. Μέχρι και το πέρας του χρόνου (ευθεία γραμμή ή ιστορία για τους μαρξιστές λόγω των Διαφωτιστκών τους καταβολών, κυκλική η ιστορία για εμάς). Και οι διάφορες μόνον συνεχίζονται. Ας μην ξεχνάμε έτσι και αλλιώς ότι ο τελικός σκοπός του Μαρξιστή είναι η κατάργηση της ιεραρχίας, του κόμματος όπως και των εθνικών συνόρων έτσι ώστε να επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη.
Που θέλω να καταλήξω; Το ότι αρκετοί ΜΛ κλείνουν, πλέον, το μάτι στην παραδοσιοκρατία δεν κάνει τον μαρξισμό "συντηρητικό". Απλά δείχνει ότι έχουν καταλάβει ότι το σύστημα τους είναι παρωχημένο και προσπαθούν να προσεγγίσουν νέα άτομα ή defranchised άτομα της εργατικής τάξης που μισούν τον καπιταλισμό. Εγώ προτείνω σε αυτούς τους λενινιστές να σταματήσουν να κλείνουν απλά το μάτι στην παραδοσιοκρατία και να περάσουν στο δικό μας στρατόπεδο.
Στο μεταξύ ο Τζεφ Μπεκ γιατί δεν αναφέρθηκε πουθενά στα σχόλια; Όλοι τραπ ακούτε;
Νομίζουμε ότι αδικείς τους σχολιαστές.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως το σχόλιο που έγραψες έφτασε μόλις ένα λεπτό μετά το το τελευταίο σχόλιο του γνωστού "Λεμούριου" που διαγράφηκε. Επί της ευκαιρίας να του απαντήσουμε ότι είθισται να τοποθετούνται ως επώνυμα οι τοποθεσίες καταγωγής των βασιλέων και αριστοκρατών εν γένει. Το γεγονός ότι το επώνυμο του Γκλύξμπουργκ είναι άγνωστο δείχνει πόσο ξένοι από την Ελλάδα υπήρξαν.
Αφήστε τον να γραφει να ευθυμήσουμε λίγο ρε παιδια. Επισης πεθυμήσαμε κανενα καλό νοσταλγικο για παλιούς μεταλχεντς και αν βγει σε βιβλίο κάτι παρόμοιο στηρίζουμε. Για το 665 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ... ΖΩΗ METAL τι γνώμη έχετε;
Για τους Γκλύξμπουργκ συμφωνώ αλλά το ίδιο ανθελληνικά έδρασε και η απέναντι παράταξη.
Σωστά. Με τις δυνάμεις που επικράτησαν στο πολιτικό στερέωμα το πώς στέκεται ακόμα ελληνικό έθνος και δεν έχει εξαφανιστεί εξολοκλήρου από την σύγχρονη ιστορία είναι αληθινό θαύμα.
Το βιβλίο θυμήθηκες είναι μέσα σε αυτό το ρεύμα των αναμνήσεων παλιών rock καταστάσεων αλλά έχει κάποια εκφραστικά λάθη και σίγουρα στερείται το ύφος με το οποίο μας κάνει να θυμόμαστε τα παλιά και ξυπνά τις αναμνήσεις ο Σταμάτης. Εντάξει πάντως. Ενδιαφέρουσες αυτές οι προσπάθειες. Τις διαβάζουμε.
Θα συμφωνήσω με τις απόψεις του "c" πιο πάνω. Είτε βασιλιάς είτε πρόεδρος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το ζήτημα είναι η ποιότητα του λαϊκού σώματος και οι απαιτήσεις του που κινούν και αλληλεπιδρούν με τις διαδικασίες. Με την ξενομανία, την κουτοπονηριά και την έλλειψη διατήρησης δικού μας πολιτισμού, η αγκίστρωση στον μοντερνισμό και στις εισαγόμενες ιδέες είναι μονόδρομος. Το ερώτημα στην συγκεκριμένη περίπτωση: “η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα”, αν δηλαδή ο λαός διαμορφώνει την πολιτική ή αν η πολιτική διαμορφώνει τον λαό, είναι ένα ψευδές ερώτημα. Στην βάση των πραγμάτων, η πολιτειακή οργάνωση είναι φυσική συνέπεια της προσπάθειας του ανθρώπου στον αγώνα του για επιβίωση, και άρα συλλογική ευθύνη όλων των πολιτών. Μπορεί με μια πρώτη ανάγνωση αυτό να ακούγεται “δημοκρατικό”. Δεν είναι κατά ανάγκη όμως. Αν ο λαός βλέπει πως δεν έχει την ικανότητα να αυτοκυβερνηθεί τότε παραμερίζει παραχωρώντας την εξουσία στον ικανό. Είναι όμως ο λαός που θέτει το ζητούμενο, και δυστυχώς ο σημερινός λαός μας ζητάει αυτό που περιγράφει ο μέγας ιεροεξεταστής στον Ντοστογιέφσκι: άρτο και θέαμα.
Δεν νομίζω να είναι συνεπής ρομαντική κριτική στο μαρξισμό ότι είναι χιλιαστικός ή ότι θέλει παγκόσμια ειρήνη χωρίς σύνορα. Λες και στον ίδιο το ρομαντισμό δεν υπάρχει χιλιαστικό στοιχείο, ή λες κι ο Σέλεϋ, ο Χέλντερλιν, ο πρώιμος Σλέγκελ δεν ήθελαν την οικουμενική ενοποίηση και την παγκόσμια ειρήνη.
Η κριτική μας στον μαρξισμό πρέπει να εστιάζεται στο γεγονός ότι θεωρεί εαυτόν επιστήμη. Δεν είναι επιστήμη. Για τον ίδιο λόγο που δεν είναι επιστήμη η χρωματολογία του Γκαίτε, η θεωρία του Φαλμεράυερ, ή ο Λαμαρκισμός. Γιατί έχουν πολύ φαντασία και εξιδανίκευση στον πυρήνα τους (δεν είναι κακό αυτό για μας τους ρομαντικούς). Και λογικό είναι. Εκείνα τα χρόνια όλες οι επιστήμες, φυσικές και κοινωνικές, ήταν σε πρώιμο στάδιο και δεν είχαν τα τεχνικά μέσα και την ιστορική εμπειρία που έχουν τώρα. Όλοι οι επιστήμονες έβαζαν λίγη ή πολλή φαντασία δίπλα σε αντικειμενικά ευρήματα. Πχ, αυτό για τον πρωτόγονο κομμουνισμό πράγματι ήταν εξιδανικευτική φαντασίωση. Που όμως μια παρόμοια εξιδανικευτική φαντασίωση είχαν και οι ρομαντικοί, όχι για την πρωτόγονη περίοδο, αλλά για τον Μεσαίωνα.
O Cunningham στο Romanticism and the Sciences ορίζει τα συστατικά του ρομαντισμού έτσι:
"Romanticism had four basic principles: the original unity of man and nature in a Golden Age; the subsequent separation of man from nature and the fragmentation of human faculties; the interpretability of the history of the universe in human, spiritual terms; and the possibility of salvation through the contemplation of nature."
Από αυτές τις παραδοχές ξεκίνησε η φιλοσοφία του Φόιερμπαχ, από αυτές κι ο Μπαχόφεν που θεώρησε ότι στα πρωτόγονα χρόνια υπήρχε μητριαρχία, από αυτές ξεκινάνε κι οι αναρχικές και μαρξιστικές θεωρίες για τον πρωτόγονο κομμουνισμό. Η "σωτηρία μέσω της γνώσης της φύσης" είναι υπαρκτή και στο Μαρξ, η διαφωνία μας έγκειται στο ΠΩΣ θα έρθει αυτή η κατανόηση. Υλιστικά, λέει ο Μαρξ. Εκεί είναι που βασικά προκύπτει η ρήξη με τους ρομαντικούς. Αυτό που δεν παραδέχονται οι μαρξιστές, είναι πως και η δική τους εξιδανίκευση της ύλης, είναι στην ουσία πίστη κι όχι επιστήμη (που για μας, ξαναλέω, δεν είναι κακό πράγμα η πίστη, ίσα-ίσα, τη στιγμή που θα το παραδεχτούν αυτό, θα έχουν κάνει ένα βήμα πιο κοντά σε μας).
Η γνώμη μου είναι ότι ο μαρξισμός με την παραδοσιοκρατία δεν παντρεύονται, όντως. Με την παραδοσιακότητα (traditionality) μπορεί. Παραδοσιοκρατία (traditionalism) είναι άλλο πράγμα. Ο έντιμος κατά τα άλλα Λενινιστής του βίντεο χρησιμοποιεί τον όρο traditionalism (λέγοντας ότι μπορεί να συμβαδίσει με ΜΛ) αλλά στην πραγματικότητα εννοεί traditionality. Η παραδοσιακότητα σε culture-social issues πράγματι μπορεί να συμβαδίσει και με μια οικονομία μαρξιστική-βιομηχανική-νεωτερική. Απλά, η παραδοσιοκρατία -έχω την εντύπωση ότι- δεν αφορά μόνο τον πολιτισμό-κοινωνία αλλά και την οικονομία.
Ως προς το ρομαντισμό - που επίσης είναι άλλο πράγμα από την παραδοσιοκρατία και κακώς τα ταυτίζουν κάποιοι καλοπροαίρετοι συναγωνιστές, υπήρχε ο αντιδραστικός και ο ελευθεριακός ρομαντισμός - η γνώμη μου είναι ότι ο μαρξισμός, ως τέκνο δύο μεγάλων αντίπαλων τάσεων της ευρωπαϊκής σκέψης (του Αγγλο-Γαλλικού διαφωτιστικού υλισμού και του Γερμανικού ιδεαλισμού), σε πολλά σημεία βρίσκεται κοντά στον ευρύτερο ελευθεριακό ρομαντισμό όπως αυτόν του Μόρις, του Μαντσίνι, του Φόιερμπαχ, του Μπακούνιν*. Κάτι που, ξαναλέω, διστάζουν να παραδεχτούν οι ορθόδοξοι μαρξιστές, που επιλέγουν να θυμούνται μόνο την αγγλογαλλική, υλιστικο-διαφωτιστική ρίζα του μαρξισμού και να υποτιμούν τη γερμανική. Λίγοι και καλοί, όπως ο Ernst Bloch, o Michael Lowy, o Claus Trager, o A. V. Lunacharsky ή o Σάββας Μιχαήλ, είχαν τα κότσια να παραδεχτούν την υπαρκτή αυτή σύνδεση.
*αναφερθέντος του Μπακούνιν, τον οποίο θεωρώ ελευθεριακό ρομαντικό, παραθέτω ως απόδειξη τις ιδέες του "για την επιστήμη και τη ζωή", που είναι ευδιάκριτα ρομαντικές. Καθώς το κείμενο, αν και μικρό, υπερβαίνει τους 4000 χαρακτήρες και δεν χωράει εδώ σαν σχόλιο, το βάζω σε λινκ:
https://www.phorum.com.gr/viewtopic.php?t=32977
Εντάξει ήταν μαξιμαλιστική η τοποθέτηση του Αχιλλέα.
Στο θέμα της παραδοσιοκρατίας δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ο όρος με συνέπεια να γίνονται διάφορες χρήσεις του. Εμείς εννοούμε την πολιτική τάση να μην απεμπλακεί η σύγχρονη πολιτική και πολιτισμική ζωή από κληρονομιές του παρελθόντος προς χάριν μιας αφηρημένης και ιδεολογικά φιλελεύθερης αξίας της προόδου.
Όταν ο Αχιλλέας έγραψε ότι οι αριστεροί που ψάχνονται στον εθνοκεντρισμο πρέπει να κάνουν υπέρβαση, μέσα σε αυτή συγκαταλέγεται οπωσδήποτε και ο εθνικομπολσεβικισμός.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συμφωνώ βρε Σταμάτη. Ορισμένες κληρονομιές του παρελθόντος συμβαδίζουν με στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Δεν είμαι δογματικός.
Αφήστε τους τσίπηδες τους ευρωπαίους βασιλιάδες, οι άλλοι με τις κελεμπίες κάνουν την καλή μπίζνα. Για πείτε πόσα ριάλ αξίζει η αιώνια ρετσινιά της Παρί για στήσιμο;
Απο ΑντιΝατοικος
Παντως μαγκες, παιζει πολυ παρακμη στις μερες μας! Βγηκα σημερα θεσσαλονικη, βολτα στα μεταλαδικα ροκαδικα, ή απολυτη παρακμη, πουστης dj μεταλας να με ρωταει τι κομματι να παιξει το μαγαζι για παρτη μου... του απαντω καλα πσιζεις (για να μην τον προσβαλω), μου την πεφτει η σερβιτορα, με κερναει ποτο, της λεω οποτε δεν δουλευεις να βρεθουμε... μου απανταει δουλευω συνεχεια... της λεω γαμω τον καπιταλισμο μου γαμω.... χαμογελαει... εγω συριζα θα ψηφισω μου λεει... μαζι σου και στη κολαση τις λεω.... τι κανουμε για να γαμησουμερε πουστη μου....
Ο gay dj μπορεί να είχε ειλικρινές ενδιαφέρον χαχαχα. Η σερβιτόρα ίσως ναι αλλά ίσως και όχι. Απλά να έκανε δημόσιες σχέσεις για το μαγαζί. Ιδίως αν ήσουν νέος πελάτης.
Είναι κλασική συμπεριφορά μέσης νέας Ελληνίδας της εποχής μας. Ξεκινά την επαφή και κάπου στο δρόμο χάνεται.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ορισμένα σοβαρά κορίτσια. Αλλά θέλει τύχη και επαφή με τα σωστά περιβάλλοντα για να τα συναντήσουμε. Η κοινότητα του heavy metal έχει απορροφηθεί τόσο από τον συμπεριφορικό συρμό και τις ηθικές της εποχής μας (ας είναι καλά ο Χάκος, το MH και τα metal media) ώστε να φαντάζει δύσκολο να βρεις παιδιά που να είναι όντως κόντρα στο ρεύμα της εποχής μας και να έχουν ειλικρινείς συμπεριφορές.
Ψάξε και αλλού. Υπάρχουν ακόμη. Αλλά είναι λίγες. Όπως κι εμείς.
Δεν φταίει το περιοδικό, η μετέπειτα ποζεριά και το λαιφσταιλ έκαναν την ζημιά. Στην επαρχία που δεν είχαμε άλλο παράθυρο στον έξω κόσμο και πολλοί μυηθήκαμε από χάμερ.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν και παλαιότερα έπαιξε το παιχνίδι των δισκογραφικών εταιριών, σίγουρα ήταν το "πολιτιστικό ευαγγέλιο" πολλών νέων για αρκετά χρόνια.
Αποδίδοντας του ευθύνη αναφερόμαστε στην μετά το 2003-05 εποχή. Όπου έχει μεταλλαχθεί εντελώς σε ένα life style και post modern radical liberal ιδεολογικά έντυπο. Η εκπομπή και το περιοδικό από την δεκαετία του 2000 και εδώθε, φέρουν μεγάλη ευθύνη για το ότι ξέφτισε η παλαιά rock/heavy metal κουλτούρα και έγιναν επικρατούσες οι συμπεριφορές όπως αυτή που περιγράφει ο Αντί νατοϊκος στην ελληνική κοινότητα των ακροατών του μεταλλικού ήχου. Όπως και στο ότι λανσαρίστηκε πολύ ηχητικό υλικό που δεν θα έπρεπε. Προπαγάνδα να δεχτούμε την παγκοσμιοποίηση και την μεταμοντέρνα παρακμή ως αυτονόητη εξέλιξη των καιρών έχει κάνει κατά καιρούς.
Την εποχή που έγραφαν ο Sun Knight και τα παιδιά του Forgotten Jewels είχε πράγματι ενδιαφέρον.
Καλά η παρακμιακή κατάσταση του ΜΗ νομίζω ότι δεν προκλήθηκε συνειδητά, απλά οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται είναι του συρμού, στο πνεύμα της εποχής. Αναπόφευκτα θα φαίνεται στην δουλειά τους, την οποία έχω αρκετά χρόνια να παρακολουθήσω.
Ένα άσχετο θέμα: παρατηρώ σε κάθε ανάρτηση να γίνονται σχόλια για Ουκρανία - γεωπολιτική, σχέσεις ρομαντισμού - κομμουνισμού κλπ. Ρε μάγκες, εσείς που ενδιαφέρεστε για αυτά τα θέματα ξεκινήστε ένα μπλογκ τύπου "δελτίο μεταστραφέντων μαρξιστών" για να αναπτύσσετε εκεί τα θέματα αυτά, δεν βγάζουν κανένα νόημα σε τέτοιου είδους αναρτήσεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Νομίζω αυτό εν μέρει οφείλεται στο ότι το μπλογκ εδώ είναι ίσως το μόνο του χώρου που μπορεί να γίνει συζήτηση σοβαρή στα σχόλια
Έλα μαν μεταλόφιλος είμαι και εγώ αλλά δεν είναι όλα μέταλ και φάντασυ. Ούτε στο ροκινγκ και το φοργκοτεν δε πάει έτσι.
Ενοχλητικό είναι το σταμπάρισμα που κάνουν διάφοροι, αν δεν είναι ένας βαρεμένος με ελεύθερο χρόνο. Να έχεις 7 στα 10 σχόλια να βρίζουν ή να αποθεώνουν τον Στάλιν είναι πρόβλημα και καταστρέφει την ποιότητα του ιστολογίου. Όταν θα μπει ο άλλος πρώτη φορά θα αποκομίσει λάθος εντυπώσεις για τις προτεραιότητες της λέσχης, το αναφέρω γιατί και εγώ το έπαθα στην αρχή όταν τους ανακάλυψα.
Θα μπορούσε η κατάσταση να λυθεί εύκολα με την πολιτική νικνειμ που ισχύει σε όλα τα καθωσπρέπει ιστολόγια. Έτσι θα μειωνόντανε το σπαμινγκ και τα μπινελίκια αλλά μάλλον οι διαχειριστές δεν θέλουν δεν ξέρω γιατί. Ίσως τους αρέσει να έχουν 70 σχόλια σε κάθε thread αντί 20 με 25 που θα ήταν το φυσιολογικό.
Και που είσαι μαν συμφωνούμε 100% όλα είναι θέμα τάιμινγκ αλλά μιας και το ανέφερες, εννοείται φόλα στο νάτο. Μη ξεχνιόμαστε.
Φτιάξε εσύ πρώτα μπλογκ "δελτίο συμπλεγματικών κατινοσερβιτόρων" και μετά ίσως φτιάξουν οι άλλοι αυτό που ζητάς.
btw, ούτε η συζήτηση για τα μέταλ περιοδικά έχει την παραμικρή σχέση με το περιεχόμενο της ανάρτησης. Είδες κανέναν να ζητάει με υφάκι από όσους μιλάνε για το ΜΗ σε ανάρτηση για τον Γλύξμπουργκ να "πάνε αλλού"; Όχι. Άιντε κάτσε στ' αυγά σου λοιπόν αγοράκι (;) μου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ηρεμία.
Και για μέταλ θα μιλάμε, και για τον Κοκό, και για Ουκρανία, και για ρομαντισμό. Αυτή είναι η λέσχη. Αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για το θέμα μιας παράλληλης συζήτησης, απλά δεν συμμετέχει σε αυτή.
Ελάτε παιδιά, δεν χρειάζονται άνευ λόγου εντάσεις. Νομίζουμε ότι οι συμμετέχοντες διακρίνονται για την σοβαρότητά τους στα περισσότερα νήματα (εντάξει, πάντα θα υπάρχουν και κάποιες παρεκκλίσεις ή ορισμένοι που ανοίγουν δικά τους θέματα άσχετα με τα υπόλοιπα νήματα ή άρθρα) ώστε να είναι σε θέση να αυτορυθμίζουν την συζήτηση χωρίς να εμπλέκονται άμεσα οι διαχειριστές της σελίδας. Όταν παραστεί ανάγκη αναγκαστικά θα κάνουμε παρεμβάσεις.
Νότιε, τι εννοείς; Να επιτρέπουμε τον σχολιασμό μόνο μέσα από mail ή άλλα ιστολόγια; Γίνεται και αυτό αλλά νομίζουμε ότι είσαι υπερβολικός αναφερόμενος σε μπινελίκια. Δεν είναι ο κανόνας των συζητήσεων του ιστολογίου μας. Κάποιες φορές γράφονται και τέτοια αλλά ενίοτε χρειάζονται. Μην γίνουμε και εμείς νεομεταλλάδες καθωσπρέπει, όπως αυτούς που κοροϊδεύουμε.
Από εκεί και πέρα αν εξάγει κανείς μια λάθος εικόνα για την ιδεολογία μας γιατί επιλέγει να την εξετάσει μέσα από τα σχόλια των αναγνωστών και όχι από τα ενυπόγραφα άρθρα μας, τι να πούμε φίλε; Το πρόβλημα το έχει ο αναγνώστης όχι εμείς.
Είναι σημείο των αλλόκοτων καιρών μας να μην μπορεί να γίνει κατανοητό ότι μια εθνικιστική τοποθέτηση δύναται να ανοίξει μια συζήτηση αναγνωστών που δεν είναι απαραίτητο να περιοριστεί μόνο σε επαναλήψεις επευφημιών από συναγωνιστές και ομοϊδεάτες. Μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι που αμφιταλαντεύονται για τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό και ψάχνονται, με αποτέλεσμα να μπαίνουν στον διάλογο ζητώντας απαντήσεις (αυτό φαίνεται και από mails που λαμβάνουμε από παιδιά που ήταν αναρχικοί ή αριστεροί και αρχίζει να τα ενδιαφέρει ο ρομαντικός εθνικισμός με αποτέλεσμα να ζητούν κατευθύνσεις). Μπορεί να συζητούν μαζί μας και άλλοι που διαφωνούν. Δεν νομίζουμε ότι είναι πρόβλημα αυτό.
Πάντως την κρατάμε την πρότασή σου σε περίπτωση που γίνει κάποια στιγμή έντονο το θέμα του spam.
Ο νότιος είπε...Όχι όχι δεν πρότεινα μαιλ και να γίνετε φόρουμ με λογαριασμούς. Ένα απλό νικ στην αρχή ή στο τέλος κάθε κόμεντ φτάνει. Το εφαρμόζουν εδώ και χρόνια τα περισσότερα μπλογκς και έχουν περιορίσει το σπάμινγκ. Δεν βρισκόμαστε στο 1996. Αφού με ρωτήσατε αυτό που παρατηρώ εγώ είναι ένα συνεχές σπαμάρισμα από ανώνυμους (ή μήπως έναν ανώνυμο;) για μπολσεβίκους και σοβιετίες μαζί με παραληρήματα περί γκαρσονιών και υψηλούς τόνους εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Πότε βρίζει τον κομμουνισμό πότε τον υπερασπίζεται επίσης βρίζοντας. Λυπάμαι αυτό δεν είναι συζήτηση. Δεν λέει κάτι για τη φυσιογνωμία του ιστολογίου το οποίο είναι εξαιρετικό, αλλά όποιος δεν ξέρει και μπαίνει για πρώτη φορά μπερδεύεται. Είναι και θέμα καλαισθησίας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αυτή είναι μια καλή ιδέα, να ανεβαίνουν σχόλια μόνο με υπογραφή (πχ ένα ψευδώνυμο στην φόρμα αποστολής ή ακόμα και απλά ένα αρχικό στο τέλος/αρχή). Και δεν τίθεται ζήτημα ανωνυμίας (ποιος θα καταλάβει ποιος είμαι από ένα "Κ" στο τέλος που ίσως δεν είναι καν από το όνομά μου ή ένα ψευδώνυμο "dragonrider";) και γίνονται οι συζητήσεις πολύ πιο εύκολες. Διότι στις αναρτήσεις με πολλά σχόλια χάνεται η μπάλα και κάνεις δεν ξέρει σε ποιον απαντάει
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στο θέμα του ψευδωνύμου συμφωνούμε. Το ζητάμε κι εμείς κατά καιρούς. Αλλά εδώ που τα λέμε αν κάποιος έχει σχεδιάσει να αλλοιώσει την συζήτηση δεν νομίζουμε ότι θα τον περιορίσει ικανοποιητικά ένα ψευδώνυμο. Υπάρχουν πρόσωπα που μπορούν κάλλιστα να αναπτύξουν διαφορετικές περσόνες μέσα από διαδικτυακά προφίλ και ψευδώνυμα. Ο πιο ασφαλής τρόπος είναι να έχουμε όλοι το νου μας. Πάντα στις δημόσιες συζητήσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιοι να μην εκφράζονται με ειλικρίνεια και διάθεση να εξαχθούν σωστά συμπεράσματα αλλά με πρόθεση να περάσουν συγκεκριμένες γραμμές και να υπηρετήσουν σχεδιασμούς. Συνέβαινε από τα αρχαία χρόνια στις δημόσιες συζητήσεις. Πολύ περισσότερο σήμερα που υπάρχει η απρόσωπη διαδικτυακή συζήτηση.
Στο θέμα των "γκαρσονιων" έχουμε εμείς μια ευθύνη. Θα το εξηγήσουμε ξανά για να γίνει περισσότερο αντιληπτό. Όλα ξεκίνησαν από την απόφαση της λέσχης να αποκαλύψει πρόσωπα και ομαδώσεις του εθνικιστικού χώρου που πληρώνονται από την Νέα Δημοκρατία και τις μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να αλλοιώνουν την εθνικιστική ιδεολογία και να περνούν υπόγεια θέσεις που συμφέρουν την Δεξιά στον εθνικιστικό χώρο. Είναι πάρα πολλές αυτές οι ομαδώσεις. Στον σκληρό πυρήνα του Ε/Σ επειδή ο κύκλος είναι μικρός γνωρίζαμε ορισμένες από πρώτο χέρι. Ένας μεγάλος πυρήνας τέτοιων χαφιέδων της παρακρατικής Δεξιάς οργανώθηκε κάπου στα 2009 από παλιά στελέχη της Χρυσής Αυγής, της ΕΠΕΝ κλπ.και ως μέσο έκφρασης δημιούργησε ένα ιστολόγιο που έφερε το ιταλικό όνομα εστιατορίου (που υπήρχε παλιά στην Αθήνα και είχε παράξενη και ενδιαφέρουσα ιστορία). Αυτή η ιδεολογική γιάφκα Δεξιών αρχικά προοριζόταν να αποκτήσει ευρεία απήχηση στον εθνικιστικό χώρο, με απώτερο σκοπό κάποτε να σχηματίσει ένα κόμμα. Από αυτή άρχισαν να διαχέονται υπό μορφή οργανωμένης προπαγάνδας στον Ε/Σ χώρο συνωμοσιολογικές αθλιότητες ( ο Χίτλερ είναι ενσαρκωμένος θεός), ύβρεις και χυδαιότητες για μεγάλες προσωπικότητες της παραδοσιοκρατικής ιστορίας (όπως ο Δραγούμης, ο Γιαννόπουλος, ο Έβολα, ο Στρασερ κλπ) και μια εμφυλιακη ρητορική κατά της αριστεράς την εποχή που η αριστερά ζητούσε την συμμαχία μας για τον αντιμνημονιακο αγώνα στο Σύνταγμα και στην Κερατέα. Ασφαλώς όλο το πακέτο συνοδευόταν από ύμνους προς την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς καθώς κι από ένα παράλογο μίσος για την Ρωσία. Στην ουσία αυτοί οι τύποι μετέτρεπαν τον Ε/Σ χώρο σε "Στόχο" και παρακρατικό παρακλάδι της Νέας Δημοκρατίας με το προσωπείο του Χίτλερ.
Για διάφορους λόγους αυτοί διασπάστηκαν. Δημιούργησαν επάλληλες ομαδώσεις που διασπάστηκαν επίσης πολλές φορές. Έκτοτε βομβάρδισαν τον χώρο με την ίδια περίπου προπαγάνδα που απλώς εκφράστηκε από επιμέρους μικρούς πυρήνες. Παρέμεινε και ο αρχικός τους πυρήνας με το ιστολόγιο που έφερε το όνομα εστιατορίου.
Όταν αρχίσαμε να τους αποκαλύπτουμε χρησιμοποιήσαμε τα παρατσούκλια "εστιατόριο" για τον αρχικό πυρήνα και "γκαρσόνια" για τις διασπάσεις. Για να μην τους ισοπεδώσουμε τις προσωπικές τους ζωές. Δεν μας ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Να τους πετάξουμε με κλωτσιές από τον εθνικιστικό χώρο θέλαμε. Τελικά αποδείχθηκε συμβολικός ο χαρακτηρισμός γιατί τον χρησιμοποιούσαν δημοσιογράφοι και για την Βουλή της περιόδου των αποστατων, που πάλι πρωταγωνιστούσαν Μητσοτάκηδες και αμερικανική πρεσβεία.
Έκτοτε όποια ομάδα αρχίσει να κινεί υποψίες ότι αβανταρει την Δεξιά την χαρακτηρίζουν τα παιδιά του χώρου (όχι μόνο η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.) εστιατόριο, γκαρσόν κλπ. Προφανώς μπορεί με την γενικευμένη χρήση του όρου κάποιοι χαρακτηρισμοί να είναι υπερβολικοί και άστοχοι. Ωστόσο προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στους σκοπούς μας αυτή η ορολογία. Μας βοήθησε να αποκαλύψουμε δίκτυα που το σύστημα εξουσίας προόριζε για να πρωταγωνιστήσουν στον ελληνικό εθνικισμό.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Τώρα όσον αφορά το ποιοι παρεμβαίνουν με σκοπό να περάσουν γραμμές (δεν συμπεριλαμβάνουμε τους αριστερούς και τους αναρχικούς που έχουν αληθινά πρόσθεση να συζητήσουμε). Εμείς βλέπουμε μια παρέμβαση αριστερών στα σχόλια οι οποίοι βρίσκουν κοινό τόπο στην αποκάλυψη του αυτονόητου. Ότι δηλαδή η Ουκρανία του Ζελένσκι είναι η εμπροσθοφυλακή των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών των ΗΠΑ. Μάλλον είχαν συνηθίσει να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν αληθινοί εθνικιστές και πως όλοι θα κατευθύνονταν από τη Νέα Δημοκρατία υπέρ των αμερικανικών σχεδιασμών στον πόλεμο της Ουκρανίας ή εναλλακτικά θα εξέφραζαν φιλορωσική γραμμή με παρανοϊκά επιχείρημα τύπου Ελεύθερης Ψώρας. Διαπίστωσαν ότι εδώ εκφράζεται ο αληθινός ρομαντικός εθνικιστικός λόγος και για διάφορους δικούς τους λόγους θέλουν να φαίνονται τα ρωσικά δίκαια, όπως τα διαβάζουν οι αριστεροί, και στο εθνικιστικό κοινό.
Αυτό καταλαβαίνουμε εμείς από τους σχολιασμούς που αφορούν το ουκρανικό. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει, να σου πούμε την αλήθεια. Η Ρωσία έχει δίκιο στον πόλεμο. Αυτό έχει σημασία. Τώρα αν θέλουν ορισμένοι να το επαναλαμβάνουν μέσα από μια αριστερή ερμηνεία ή ορολογία δεν μας απασχολεί προς το παρόν ( το υπογραμμίζουμε το τελευταίο). Όταν διαπιστώσουμε ότι θα γίνει αυτή η συμπεριφορά αντίθετη με τους σκοπούς της λέσχης θα την αντιμετωπίσουμε. Τώρα δεν νομίζουμε ότι είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τόσο πολύ.
Έχουμε τόσα θέματα. Έχουμε νέες κυκλοφορίες, περιοδικό, βιβλία,. νέα άρθρα. Είναι αυτό ζήτημα να μας προβληματίσει;