Σταμάτης Μαμούτος
Το σκέφτηκα πολύ πριν χρησιμοποιήσω την λέξη flâneur στον τίτλο του άρθρου. Flâneur είναι ένα γαλλικός όρος του 19ου αιώνα ο οποίος αποδίδεται στον άνθρωπο που τριγυρνά στην πόλη με στόχο να καταλάβει τα αστικά φαινόμενα, να γεμίσει εμπειρίες από την αισθητική ζωή του αστικού ιστού και να συλλάβει βαθύτερα νοήματα του αστικού βίου –ή, ακόμη, και να επισκεφθεί σημεία της πόλης στα οποία η ρομαντική ματιά ανακαλύπτει μυστικές πύλες φαντασιακής μετάβασης προς πεδία που υπάρχουν πέρα από την σφαίρα της υλικής εμπειρίας και γίνονται αισθητά μόνο σε αλαφροΐσκιωτους ρομαντικούς. Ο Charles Baudelaire είναι ο λογοτέχνης που εισήγαγε πρώτος τον όρο. Έκτοτε το «φλανάρισμα» έγινε συνήθεια πολλών ρομαντικών. Οι παλαιότεροι φιλελεύθεροι ορθολογιστές χαρακτήρισαν κάποτε αυτή την συμπεριφορά ως άσκοπη περιπλάνηση στους δρόμους των πόλεων και έδωσαν στην έννοια την αρνητική χροιά της «αργόσχολης τεμπελιάς». Ωστόσο στην ρομαντική οπτική ακόμη και η τεμπελιά έγινε νοητή ως αντίδραση στον ωφελιμισμό και την φορμαλιστική τυποποίηση της ζωής που επέβαλε ο φιλελεύθερος Διαφωτισμός[1].
Ο Ίων Δραγούμης και ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξαν δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις Ελλήνων ρομαντικών διανοητών που δοκίμασαν να συνθέσουν ένα εθνικιστικό αισθητικό πρότυπο για την Αττική αντλώντας έμπνευση από το, σχεδόν βιωματικά μεταφυσικό τους, περπάτημα στους δρόμους της Αθήνας. Ο Δραγούμης μάλιστα γνώριζε τον όρο flâneur στην μπωντλαιρική του εκδοχή και υιοθέτησε την συμπεριφορά που προϋπέθετε πριν ακόμη γνωριστεί με τον Μωρρίς Μπαρρές και γίνει εθνικιστής, όπως μαρτυρά στην ημερολογιακή του αναγραφή της 13ης Ιανουαρίου του 1899[2]. Η όλη θεματική που ξετυλίγεται γύρω από την έννοια του flâneur ξεκινά από τον Πόε, διαπερνά ολόκληρο τον Ρομαντισμό και περιλαμβάνει νεορομαντικούς ή μελετητές του ρομαντικού φαινομένου σε ένα φάσμα που εκτείνεται από τον Δραγούμη μέχρι τον Βάλτερ Μπένγιαμιν. Κοντολογίς είναι ένας όρος που αφορά οικεία μου διανοητικά περιβάλλοντα.
Ή, μάλλον, έτσι νόμιζα. Μέχρι που μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο με έκανε να αντιληφθώ ότι τίποτα τελικά δεν θα αφήσει αναλλοίωτο η βουλιμία του γενικευμένου ανακατώματος που εκδηλώνει η ιδεολογική ηγεμονία του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού. Όπως ενημερώθηκα από σελίδες εντύπων τύπου Lifo και τα ρέστα, flâneur στην ορολογία της εποχής μας αποκαλείται ο μέσος hipster που γυρνά επιτηδευμένα από night club σε night club για να πάρει μια γενική γεύση της νυχτερινής ζωής. Όχι, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον! Το γνωρίζω. Αλλά μετά από την πρώτη έκπληξη επανήλθα στην πάγια θέση μου ότι οι τελευταίοι κανονικοί άνθρωποι οφείλουμε να μην αποδεχτούμε ως φυσιολογικό τον αυτοματοποιημένο εξευτελισμό κάθε σπιθαμής της κοινωνικής μας ζωής, επειδή έτσι επιτάσσει η ιδεολογία της «προόδου». Αποφάσισα, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω τον όρο flâneur με την παραδοσιακή ρομαντική του σημασία προκειμένου να περιγράψω την εμπειρία της περιδιάβασης των δρόμων του αθηναϊκού κέντρου κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Το αθηναϊκό κέντρο συγκεντρώνει τα σημεία του αισθητικού κι επιστημολογικού μου ενδιαφέροντος. Κτίρια του 19ου αιώνα, αρχαία μνημεία και υπέροχοι χριστιανικοί ναοί, το Πανεπιστήμιό μου, ιστορικά θέατρα και κινηματογράφοι, ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και εξειδικευμένα δισκοπωλεία.
Και, κυρίως, σημεία του αστικού ιστού που οι αισθητικές τους προσόψεις γίνονται πύλες για κόσμους αρχετυπικά αληθινούς. Πύλες αόρατες στις επιφανειακές ματιές και ανοιχτές μόνο για τους ρομαντικούς αλαφροΐσκιωτους που πετούν αρπαγμένοι στα φτερά της φαντασίας.
Όλος αυτός ο μυστικός κόσμος αποκτά μια εορταστική λάμψη κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων. Γιατί αναμιγνύεται με ακόμη ζωντανά σπαράγματα εθίμων της εναπομείνασας λαϊκής μας κουλτούρας. Η μαγεία του μύθου των Χριστουγέννων βρίσκει φιλόξενο χώρο κι απλώνεται στραφταλιστή στο κέντρο των Αθηνών. Κι ο μοναχικός ρομαντικός flâneur αδράχνει την ευκαιρία για περιπάτους σε ένα βασίλειο μυστικό, κρυμμένο σε πτυχές υπερβατολογικών ενοράσεων.
Ένα από τα σημεία που τραβούν την προσοχή του διαβάτη στο χριστουγεννιάτικο κέντρο των Αθηνών είναι τα καταστήματα που πωλούν εποχιακά είδη. Οι εντυπωσιακές τους βιτρίνες μοιάζουν με μικρούς παραμυθένιους κόσμους. Ωστόσο οι τιμές είναι συνήθως αποθαρρυντικές. Σε αυτό συμφωνούν και οι ίδιοι οι καταστηματάρχες που αδυνατούν συνήθως να συγκρατήσουν το κόστος.
Σε μια συζήτηση που είχα με τον Πέτρο Χαλιώτη, μακρινό μου συγγενή και ιδιοκτήτη του καταστήματος με τα εποχιακά που βρίσκεται στην πλατεία Ομονοίας από το 1987, μου είπε ότι παρατηρεί με ανησυχία το συγκεκριμένο φαινόμενο. Κάθε χρόνο τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια και τα διακοσμητικά προϊόντα έρχονται από το εξωτερικό με υψηλότερο κόστος. Πριν λίγα χρόνια οι κινεζικές εισαγωγές ήταν φθηνότερες και αποτέλεσαν μια καλή εναλλακτική απέναντι στα ακριβά αμερικανικά προϊόντα. Ωστόσο, με το πέρασμα των ετών, τα κινεζικά προϊόντα τείνουν να προσεγγίσουν στις τιμές τα αντίστοιχα αμερικανικά. Πράγμα που ανεβάζει το κόστος της τιμής αγοράς. Για το ενδεχόμενο να υπάρξει ανταγωνιστική ελληνική παραγωγή ούτε κουβέντα να γίνεται.
Το κατάστημα του Χαλιώτη μοιάζει με παραμυθόκοσμο. Κοιτάζοντας την βιτρίνα η ματιά του διαβάτη ταξιδεύει σε μικρόκοσμους χιονισμένων τοπίων, χαρούμενων γειτονιών που φιλοξενούν παγοδρόμια, σιδηροδρομικές γραμμές και μεσαιωνικά κάστρα. Διαχρονικοί συμβολισμοί της λογοτεχνίας του φανταστικού αποκτούν υλική υπόσταση σε χριστουγεννιάτικους διάκοσμους.
Παρόμοιες εικόνες μαγνητίζουν την ματιά και σε άλλα καταστήματα με εποχιακά είδη. Στο κατάστημα «Σιλιάνα», που βρίσκεται στην στοά της οδού Βουλής, τα προϊόντα είναι λιγότερα από του Χαλιώτη αλλά η αισθητική της βιτρίνας με την πουπουλένια βάση από την οποία ξεπηδούν τα φωτισμένα σπιτάκια είναι εξαιρετική.
Λίγο πιο πάνω, στην οδό Καραγιώργη Σερβίας, υπάρχει μια μικρή γωνιά που πουλά εποχιακά δώρα. Ονομάζεται «Μελίχρυσον». Έχει μικρότερη ποικιλία προϊόντων αλλά εξαιρετικές επιλογές και καλές τιμές.
Όταν επιχείρησα να φωτογραφήσω βιτρίνες καταστημάτων εποχιακών ειδών που τράβηξαν την ματιά μου οι ιδιοκτήτες με προσέγγισαν. Αρχικά νόμισα ότι τους ενόχλησε η επιλογή μου να φωτογραφήσω τις βιτρίνες τους. Ωστόσο, σύντομα διαψεύστηκα. Γιατί όλοι ανεξαιρέτως με ρώτησαν αν αρθρογραφώ κάπου ή αν έχω προφίλ στο facebook και μου ζήτησαν να γράψω κάτι καλό για το κατάστημα και για τα προϊόντα τους. Οι δυσκολίες της εποχής έχουν πιέσει τους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων τόσο πολύ ώστε να αγωνιούν για το μέλλον και να έχουν ανάγκη την βοήθεια των αρθρογράφων. Ασφαλώς και απάντησα θετικά. Το να αφιερώσω λίγες παραγράφους σε καταστήματα που οι βιτρίνες τους δίνουν μια νότα ομορφιάς στην πόλη ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω.
Δυστυχώς, οι σκληρές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν στερήσει μόνο το εισόδημα, την εθνική μας ταυτότητα και την προοπτική μας για το μέλλον. Μας έχουν στερήσει ακόμη και τους παλιούς καλούς αθηναιογράφους που σίγουρα θα είχαν πολλά να γράψουν για τα δρώμενα του κέντρου των Αθηνών και για την χριστουγεννιάτικη αγορά του.
Κατά την φετινή εορταστική περίοδο ο δρόμος του flâneur με έβγαλε δυο φορές στο θέατρο Άννα και Μαρία Καλουτά όπου παρακολούθησα αντίστοιχα χριστουγεννιάτικα δρώμενα. Την πρώτη φορά μια ορχήστρα απαρτιζόμενη από μια φλογέρα, ένα κανονάκι, ένα σαντούρι, μια ακουστική κιθάρα, ένα πιάνο και δύο φωνές, παρουσίασε τοπικά παραδοσιακά κάλαντα της πατρίδας μας. Βυθίστηκα στα πορφυρά καθίσματα του σχεδόν άδειου και θλιμμένα ατμοσφαιρικού θεάτρου και μαζί με περίπου τριάντα ακόμη παρευρισκόμενους απόλαυσα μελωδίες από παραδοσιακά ελληνικά κάλαντα της Θράκης, της Σμύρνης, της Καππαδοκίας, της Μακεδονίας, τη Ικαρίας, της Πελοποννήσου, της Ηπείρου, της Κρήτης και άλλων περιοχών. Ο ηθοποιός Μιχάλης Μητρούσης σε ρόλο αφηγητή παρέθετε πληροφορίες για τα χριστουγεννιάτικα έθιμα του κάθε τόπου όταν η ορχήστρα ολοκλήρωνε το αντίστοιχο μουσικό κομμάτι. Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο τα κάλαντα της Πελοποννήσου. Με εξαίρεση εκείνα της Ηπείρου που η μυσταγωγία των ατμοσφαιρικών πνευστών τους υποδηλώνει μια συγκλονιστική βαθύτητα γεννημένη από τα κοσμικά έγκατα της ύπαρξης του εθνικού μας βίου.
Δυο μέρες αργότερα το ίδιο θέατρο κατακλείστηκε από θεατές μικρών και μεγάλων ηλικιών. Η σκηνοθέτης Γιούλη Ηλιοπούλου και ο θίασος με τον οποίο συνεργάζεται παρουσίασαν μια θεατρική μεταφορά του αγαπημένου Όλιβερ Τουίστ. Ο Κάρολος Ντίκενς, ευτυχώς, παραμένει αγαπημένος πολλών παιδιών και ταυτισμένος με τις εορτές των Χριστουγέννων. Το έργο έχει σκηνοθετηθεί ώστε να απευθύνεται σε κοινό μικρών ηλικιών αλλά μπορεί να ικανοποιήσει και μεγαλύτερους θεατές. Εξαιρετική δουλειά έγινε στον φωτισμό ώστε να προσεγγιστεί η ρομαντικά γοτθική ατμοσφαιρικότητα της πένας του Ντίκενς.
Μια αισθητικά ελκυστική και συμβολικά φορτισμένη διαδρομή για τον διαβάτη είναι αυτή του στενού πεζόδρομου που ακολουθεί τις ράγες του τραίνου από τον σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου του Θησείου προς εκείνον που βρίσκεται στο Μοναστηράκι. Σε αυτό τον πεζόδρομο, απέναντι από την στοά του Αττάλου, βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Φιλίππου Βλασσαρούς. Περνώντας έξω από το εκκλησάκι την περασμένη Πέμπτη, άκουσα γλυκές ατμοσφαιρκές μελωδίες να ταξιδεύουν στον παγωμένο βραδινό ουρανό. Πλησίασα για να ακούσω καλύτερα και να καταλάβω από πού έρχονταν. Η τελευταία φορά που είχα μπει στον μικρό ναό ήταν την Μεγάλη Εβδομάδα. Όταν πέρασα την ύλη βρέθηκα μπροστά σε ένα κατανυκτικά μαγευτικό θέαμα. Ένα μουσικό συγκρότημα που απαρτιζόταν από κοντραμπάσο, βιολοντσέλο, Πολίτικη λύρα, κανονάκι και κρουστά διασκεύαζε μεσαιωνικούς βυζαντινούς θρησκευτικούς ύμνους ενώ ο ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου αφηγείτο τα χωρία των Γραφών που αφορούσαν οι ύμνοι. Ο φωτισμός ήταν εκπληκτικός και είχε μετατρέψει τον μικρό ναό σε τόπο μεταφυσικής σκηνογραφίας της γέννησης του Χριστού.
Πήρα ένα φυλλάδιο που έγραφε πληροφορίες για το συγκεκριμένο εκκλησιαστικό δρώμενο και βρήκα λίγο χώρο στα δεξιά του κατάμεστου ναού. Παρακολούθησα το δρώμενο μέχρι το τέλος και άφησα την ψυχή μου όσο πιο λέφτερη μπορούσα προκειμένου να απορροφήσει την αισθητική πρόταση και το μεταφυσικό περιεχόμενο της τελετής. Στο τέλος, όταν οι παρευρισκόμενοι έσπευσαν να συγχαρούν τους μουσικούς και τον ηθοποιό, κάθισα σε ένα κενό κάθισμα, ξεκούρασα τα πιασμένα απ’ το περπάτημα και την βραδινή υγρασία πόδια μου και άρχισα να διαβάζω το φυλλάδιο. Η In Excelsis orchestra των Λουκίας Κωνσταντάτου (κανονάκι φωνή), Χρυσάνθης Γκίκα (Πολίτικη λύρα), Έλσας Παπέλη (βιολοντσέλο), Γιώργου Βεντούρη (κοντραμποάσο) και Κώστα Κωνσταντάτου (κρουστά) παρουσίασε μουσικές συνθέσεις του 17ου και του 18ου αιώνα, δοξαστικά και τροπάρια του Ιωάννη Δαμασκηνού και του Κοσμά του Μελωδού που γράφτηκαν τον 8 αιώνα μ.Χ. ενώ έκλεισε με το απολυτίκιο Η Γένηησίς Σου. Ο Αρζόγλου απήγγειλε τους ύμνους στην που είχε αποδώσει στην νέα ελληνική η Αργυρώ Γατοπούλου-Κασωτάκη, καθώς και ένα απόσπασμα από του Άνθος του γιαλού, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Σχεδιαστής του υπέροχου φωτισμού ήταν ο Αλέξανδρος Πολιτάκης ενώ τον ήχο φρόντισε ο Θωμάς Χρήστου.
Χρυσός, λίβανος και σμύρνα. Μια γυναίκα ψάλλει «βυζαντινά» με τρόπο αρχαίο. Πέντε παράξενοι μουσικοί αιωρούνται ανάμεσα σε «ήχους» πότε λατρευτικούς και πότε κοσμικούς, από την Κωνσταντινούπολη του μεσαίωνα. Ένας ηθοποιός και μία συγγραφέας, αποκαλύπτουν κρυμμένα νοήματα της εκκλησιαστικής ποίησης και μελοποίησης των Χριστουγέννων, με αφορμή την προσκύνηση των Μάγων. Διάβασα την παραπάνω περιγραφή του εκκλησιαστικού δρώμενου στο φυλλάδιο που μου έδωσε ο ενορίτης και βγήκα ξανά στον δρόμο.
Το νοερό ταξίδι στην μεσαιωνική μας πρωτεύουσα είχε ολοκληρωθεί και βρισκόμουν ξανά στους δρόμους της πρωτεύουσας του νεώτερου ελληνισμού. Της πόλης που κρατά την μυστική της ομορφιά για τους λίγους αφοσιωμένους εραστές της. Εκείνους που μπορούν να δουν ότι πίσω από τους γκρίζους τοίχους των άχαρων πολυκατοικιών, πέρα από τις μάζες του πλαστικού, από τις λαμαρίνες κι από τον μολυσμένο αέρα, υπάρχει η αέναη ομορφιά μιας αθάνατης νιότης. Η γεύση ενός παλιού κρασιού που τα μυρωδικά του αναδύουν ουσίες του πνεύματος μιας αρχαίας ψυχής. Της ψυχής του έθνους μας. Που, δυστυχώς, ελάχιστοι δείχνουν πρόθυμοι να κοινωνήσουν από όσους περπατούν βιαστικά δίπλα μου. Ακόμη και κατά τις ημέρες των χριστουγεννιάτικων εορτών. Όταν οι σάλπιγγες των ουρανών ηχούν χαρμόσυνα και το κοσμικό σήμαντρο μηνύει ότι είναι η εποχή για να δούμε πέρα από τα προφανή, στο βάθος της αλήθειας.
[1] Ο συντηρητικός λογοτέχνης Γιόζεφ φον Άιχεντορφ έγραψε το βιβλίο που θεωρείται το κατεξοχήν λογοτεχνικό κείμενο πρόκρισης της τεμπελιάς ως θετικής συμπεριφοράς, μέσα από το πρίσμα της κοσμοθεώρησης του Ρομαντισμού. Πρόκειται για το Γιόζεφ φον Άιχεντορφ, Από τη ζωή ενός ακαμάτη, μτφ. Κώστας Π. Μιχαηλίδης, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1992.
[2] Αρχείο Ίωνα Δραγούμη, Ίων Δραγούμης, Φύλλα Ημερολογίου Α΄ (1895-1902), Ερμής, Αθήνα, 1988, αναγραφή 13ης Ιανουαρίου 1899, σελ. 35.
Σχόλια:
Ωχ, τώρα που φόρεσες την τραγιάσκα θα εκνευρίσεις πάλι τους σερβιτόρους.
Καλή χρονιά.
Ο/Η Σταμάτης είπε...Χαχαχ, έγραψε ήδη σχόλιο ο Λεμούριος. Αλλά για την φυλετική προέλευση του Πελέ και όχι για την τραγιάσκα.
Καλή χρονιά να έχουμε!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στις εκλογές τι θα στηρίξετε;
Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας, δαγκωτό.
Με διαφημιστικό φυλλάδιο της λέσχης στην κάλπη.
Σταμάτη μπορέσαμε να καταλάβουμε ότι τα Χριστούγεννα ακόμη κι η εκκλησία αλλάζει
Καλή χρονιά
Ο Σταμάτης είπε...Καλή χρονιά και σε σένα φίλε μου. Ευχές για υγεία και δημιουργικότητα.
Καλὴ χρονιὰ γεμάτη ἀπὸ γόνιμους ἀγῶνες καὶ ποιοτικὲς ἐκδόσεις!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ευχές και από εμάς για υγεία και ό,τι καλύτερο για εσένα κι όσους αγαπάς.
Αγάπη, υγεία και δημιουργικότητα σε όλα τα παιδιά της λέσχης και τους αναγνώστες! Να μην ξεχνάμε να ζούμε ευχαριστηριακά και να μην χάσουμε ποτέ την αγωνιστική μας διάθεση!
Ωραία η τραγιασκα και εγώ φοραω φίλε. Θυμάμαι Παναθηναϊκός - Φέγενορντ όταν ακόμη έπαιζε ο γκουρού, ήταν γύρω στο 1984, είχαμε πάει για πέσιμο στους Ολλανδούς, οι οποίοι θυμάμαι ήταν οι πιο πολλοί σκιναδες με μαρτινς μπορντό τιράντες και τραγιασκες. Βέβαια μπήκαν στη μέση τα πασοκικα ματ του αρκούδεα και μας τρεξανε. Αυτό ήταν καθαρός γηπεδικός ρομαντισμός. Αρκούδεας εναντίον gate 13 και μετά τη μάχη μπουρδελοτσαρκα χαχαχα
Και υπουργός δημόσιας τάξης το άξιον τέκνο της ιδιαίτερης πατρίδας σου , ο Γιαννάκης Σκουλαρίκης.
Υπήρχε τότε και το σύνθημα "Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς τον Αρκούδεα, ματ και μεα τον παίρνετε παρέα".
Πάντως ασχέτως των χωριατοπασόκων ήταν καλύτερα χρόνια από τους φιλελέδες του Μητσοτάκη.
Καλή χρονιά να έχουμε.
Ο Σταμάτης είπε...Χαχαχα... ξέχασες και το σύνθημα, "ΜΑΤ και ΜΕΑ, @#δια τ' Αρκουδέα", που εκείνα τα χρόνια έκανε θραύση από τα γήπεδα της Α' εθνικής και τις πορείες μέχρι τα δημοτικά σχολεία.
Καλή χρονιά κι από εμένα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μια χαρά άνθρωπος ηταν ο Αρκουδεας. Πατριωτης Λάκωνας και εξαιρετικά τίμιος για τα δεδομενα της πασοκοκρατίας. Εντάξει έτρεξε λιγο χουλιγκάνους και καγκουρες αλλα ως εκει. Δεν υπηρχε σοβαρο αγωνιστικο κίνημα τοτε για να το καταστειλει, οπως λεει ο αστικος μυθος.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Προσπάθησε να καταστείλει το rock κίνημα (ιδίως την punk έξαρση του πρώτου μισού της δεκαετίας του '80). Όποιος ήταν μαλλιάς και περνούσε από τα Εξάρχεια έπεφτε σε παγίδες αστυνομικών με πολιτικά που τον ξυλοκοπούσαν χωρίς εξηγήσεις. Δεν ήταν κάγκουρες οι διωκόμενοι. Rockers και metalheads ήταν.
Βέβαια, με την τακτική αυτή άδειασε για λίγο τα Εξάρχεια και γέμισε με rockers όλες τις συνοικιακές πλατείες. Διέσπειρε έτσι την μουσική επανάσταση σε όλη την Αθήνα. Πράγμα που λειτούργησε υπέρ μας για τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1990-92.
Όταν κατάλαβαν το λάθος άρχισαν να στριμώχνουν και πάλι το rock στα Εξάρχεια. Πιο εύκολα να ελέγχουν μια περιοχή παρά όλη την Αθήνα.
Τώρα όσον αφορά τον χαρακτηρισμό "πατριώτης". Δεν γνωρίζουμε τι ιδεολογικές καταβολές είχε ο μακαρίτης. Πάντως ακόμα και να ήταν πατριώτης δεν λέει και πολλά. Οι περισσότεροι αστυνομικοί και ένστολοι είναι πατριώτες. Αλλά αδυνατούν να ξεχωρίσουν τον πατριωτισμό τους από τα συμφέροντα του ελεγχόμενου από τον δυτικό παράγοντα και την διεφθαρμένη ελλαδική αστική τάξη ελλαδικού κράτους. Νομίζουν ότι κάνουν το πατριωτικό τους καθήκον υπηρετώντας τα συμφέροντα των εχθρών του έθνους, που κρύβονται πίσω από τα φτιασίδια της αστικοφιλελεύθερης εξουσίας.
Πάντως συγκριτικά, όπως γράφει και ο ανώνυμος, αν εξαιρέσουμε το ξύλο της αστυνομίας εκείνη η εποχή υπερτερεί κατά πολύ της σημερινής.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ενδιαφερον. Για πείτε εσεις που τα ζήσατε τι πρόβλημα είχε ο Αρκουδεας και το πασοκ με τους ρόκερς; Τους θεωρουσαν αλήτες ή επαιζε κάτι άλλο; Είναι αλήθεια η ιστορία με τους αγανακτισμενους πολιτες του Κουτσόγιωργα που την επεφταν σε στεκια;
Το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, τα στελέχη του δηλαδή, δεν είχαν κανένα θέμα. Ίσα ίσα που παίζονταν rock/ metal video clips σε εκπομπές της ΕΡΤ.
Το θέμα το είχε ο μέσος νεοέλληνας της εποχής, που ήταν ΚΑΙ ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ. Οι μπαρμπάδες πάθαιναν πανικό όταν έβλεπαν punks και metalheads. Δεν ήταν μόνο οι αστυνομικοί. Δάσκαλοι, καθηγητές, κυράτσες, ηλικιωμένοι, φλώροι, γενικά οι "καθωσπρέπει" της εποχής μας φοβούνταν. Άλλα χρόνια.
Σε αυτή την κοινωνική πίεση ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και άρχισε το κυνήγι. Όταν μάλιστα ο αναρχικός χώρος και κάποιες αριστερές τάσεις (ρηγάδικες κλπ, οι ΚΝίτες πολύ αργότερα και πάντα υπό έλεγχο, οι εθνικιστές rockers ήταν λίγοι και οι περισσότεροι αυτόνομοι, οπότε δεν αποτελούσαν μεγάλο πρόβλημα) άρχισαν να αγκαλιάζουν το rock, το ΠΑΣΟΚ αισθάνθηκε την απειλή της εκλογικής απώλειας. Οι αστυνομικές διώξεις της "επιχείρησης Αρετή" του Αρκουδέα είχαν κυρίως ως στόχο την περιοχή των Εξαρχείων και τους πολιτικοποιημένους rockers. Οι αγανακτισμένοι του ΠΑΣΟΚ (που "υποστηρίχθηκαν"κατά περιπτώσεις και από αγανακτισμένους του Μιχαλολιάκου, του Δάκογλου, της ΕΠΕΝ) δρούσαν απέναντι στις καταλήψεις του Πολυτεχνείου και του Χημείου ή σε καμιά αριστερή πορεία. Όχι απέναντι σε rock στέκια ή δρώμενα.
Στα υπόλοιπα σημεία συνεχιζόταν η αντιπαράθεση των γενεών ανάμεσα σε νεαρούς rockers και σε μπαρμπάδες/καθηγητάδες/καθωσπρεπιστές.
Ωραίες εποχές. Όντως έπεφτε ματσούκι στα πράσινα 80s και μάλιστα προ Αρκουδέα. Το πασοκόξυλο που θυμάμαι ήταν το '82 σε διαμαρτυρία Ρηγάδων για το Πολωνικό. Τεταρτοετής τότε, είχαμε κατέβει χύμα στη Κλαυθμώνος καμιά 200ριά, πακέτο με εξαρχειώτικη αναρχία και αριστεριστές (νομίζω ήταν παρών και ο μακαρίτης ο Κοροβέσης), με συνθήματα "οι κομμουνιστές δεν είναι δικτάτορες", "Λευτεριά στην Πολωνία".
Βέβαια οι αστυνομικοί δεν επενέβησαν για το πολιτικό περιεχόμενο της εκδήλωσης αλλά για το κλείσιμο της Σταδίου που έγινε στη λήξη. Μιλάμε για πολύ ξύλο όμως, σπασμένα πλευρά, δόντια στην άσφαλτο κτλ. Και η πλάκα είναι ότι πέρασε στα τελείως ψιλά, καθότι για την τότε αντιπολίτευση δεν είχε ψωμί το θέμα. Η αβερωφική ΝΔ δεν διανοούνταν καν να μιλήσει για "αστυνομική βαρβαρότητα" και τέτοια, το δε ΚΚΕ συμφωνούσε με το μπερντάχι. Τα μισά να γινόταν σήμερα θα καιγόταν η Αθήνα για κάνα δίμηνο. Εντάξει, άλλες εποχές άλλα ήθη...
Επί Αρκουδέα δεν ζούσα Ελλάδα αλλά κυκλοφορούσε ευρέως αυτό που αναφέρουν τα παιδιά παραπάνω. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της παραμύθας (που άρχισε να κάνει δυναμικά την εμφάνισή της στα Εξάρχεια των mid 80s) κυνηγήθηκε η εναλλακτική κουλτούρα, τα πανκιά, οι καμικάζι, η "άγρια νεολαία" εν γένει. Οι δε "αγανακτισμένοι" πρασινοφρουροί ήταν άλλο φαινόμενο, που έδρασε παράλληλα το '85 επί Καλτεζά.
Btw τα απόνερα αυτής της βεντέτας δημιούργησαν τον γνωστό ελλαδίτικο μύθο του κατατρεγμένου αναρχικού/ακροαριστερού, που τον κυνηγάν οι μπάτσοι, τον διώκει η άτιμη η κενωνία, και νά χαμε να λέγαμε...
Προσωπικά δεν εχω ζήσει την εποχή αλλά επειδή πρωτοκατεβηκα πεζοδρομιο 15 χρονων το 89 στην τελευταια δικη Μελίστα είχα μια επαφη δια ζωσης με την γενιά αυτη.Μου εχουν αναφερει δυο λόγους του πασοκικου μενους εβαντια στα φρικια της εποχης: Ο Πρωτος ηταν το οτι το παντοδυναμο τοτε πασοκ που ειχε σαρωσει τα παντα δεν ανέχονταν ενα γαλατικο χωριο να του τσαλακώνει την εικονα του προοδευτικού.Δευτερον το Πασικ μεσω Λαλιωτη και γ.γ νεας γενειας ειχε ριξει πολυ χρήμα( πχ χρηματοδοτουμενες συναυλιες) και νομιζε οτι ελεγχε τα πάντα αλλα η πραγματικοτητα ειναι χαοτικοτερη απο τους οποιους μικροπολιτικους υπολογισμους.
Επί Καλτεζά οι πρασινοφρουροί ανέλαβαν να καθαρίσουν το Πολυτεχνείο, ενώ τη Νομική την ανέλαβαν τα ΕΠΕΝόπουλα με τους σκινάδες μαχαιροβγάλτες, μάλιστα αυτός που έμπασε τότε τα πρεζόσκινα με τα μαχαίρια στη Νομική δεν ήταν άλλος από το Μακούλη το Βορίδη (Mavor της ΝΟΠΟ).
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι έχει βγάλει κι αυτός ο Ρήγας...
...Ντόρα, Θέμος, Μουμτζής, Κωστόπουλος, Μαλέλης, Τρέμη, Τσίμας, Πρετεντέρης, Γιαννίκος (άλτερ), Βλαστάρης (ο λογογράφος του Κούλη), Δανίκας, Μόσιαλος, Βούτσης, Φίλης, Λιαρέλης, Οικονομέας, Αναγνωστάκης, Παπαχελάς (γραμματέας Β' Πανελλαδικής αυτός), Λαζαρίδης, Βερύκιος, Μπάμπης Παπαπαναγιώτου (χικ!)...
Κατά τα άλλα, πάντα η δεξιά - διεθνώς - έπαιρνε τους ιδεολόγους της από πρώην αριστερούς, λόγω ιδεολογικής ένδειας του δεξιού προσωπικού.
Ο Μεταξάς τον Δημητράτο.
H μετεμφυλιακή δεξιά τους Σταυρίδη, Προκοπίου, Σάββα Κωνσταντόπουλο.
Ο Ντε Γκωλ τον Μαλρό.
Ο Ρήγκαν τους neocons πρώην τροτσκιστές Burnham και Sidney Hook.
Η CIA στον Ψυχρό Πόλεμο τους Φρανκφουρτέζους...
...και πάει λέγοντας.
Ας μην νομίζουμε λοιπόν ότι είναι φαινόμενο μεταπολιτευτικό ή ελληνικό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έχει ενδιαφέρον η συζήτηση που άνοιξε και με προεκτάσεις και στο σήμερα
Εντάξει, δεν ήταν και τόσο χάλια. Πχ η Ντόρα δεν υπήρξε Ρηγού, νομίζω σε μια συνέντευξή της είχε πει ότι ψήφισε μια φορά Εσωτερικού στην Αθήνα το '74, τότε που ο Δρακουμέλ κατέβηκε ορφανός στα Χανιά. Ο Θέμος ήταν κνίτης στη Θεσ/νίκη, ο Οικονομέας ήταν όντως στα πέριξ αλλά όχι οργανωμένος, ενώ ο Παπαχελάς, δεν θυμάμαι αν ανήκε στον χώρο, πάντως σε καμία περίπτωση δεν διετέλεσε γραμματέας της Β' ούτε καν μέλος του ΚΣ. Οι Χρύσανθοι και οι Μόσιαλοι όντως ήταν μέσα. Γενικά ο Ρήγας λειτουργούσε σαν τον Πανιώνιο, τροφοδοτώντας με "ταλέντα" τους μεγάλους.
----"Κατά τα άλλα, πάντα η δεξιά - διεθνώς - έπαιρνε τους ιδεολόγους της από πρώην αριστερούς, λόγω ιδεολογικής ένδειας του δεξιού προσωπικού."----
Ισχύει. Τουλάχιστον στην ηπειρωτική Ευρώπη, μέχρι τα 60s/70s, κάθε ανήσυχο πνεύμα με διάθεση να εκφέρει δημόσιο λόγο σχεδόν αναγκαστικά θα κατέφευγε στην αρχή σε κάποια εκδοχή του (δυτικού) μαρξισμού. Όλοι από κει πέρασαν. Δεν υπήρχε άλλο μονοπάτι τότε, άσχετα αν αυτό οδηγούσε σε αναπόφευκτη πατροκτονία.
Βέβαια στο πεδίο της αμιγούς οικονομολογίας, και κυρίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο, υπήρξαν και κάποιες εκ γενετής φιλελέ σχολές. Λιμπερταριανοί επίγονοι του Spooner, ancap (αν υπάρχει τέτοιο πράμα και δεν πρόκειται για διανοητική τρολιά της εποχής) και Σικάγο μπόις μεταπολεμικά. Κευνσιανισμός και Αυστιακοί πριν. Αλλά, ναι, στην pure πολιτική φιλοσοφία πράγματι κυριαρχούσαν νυν και πρώην.
Το ΚΚΕες ήταν φιλελέφτ before it was cool. Υπέρ της ΕΟΚ από ιδεολογία, και όχι επειδή "πέφτουν τα πακέτα ή δεν γίνεται αλλιώς", εισηγητής του δευτεροκυματικού φεμινισμού στη νοτιοβαλκανική επαρχία, φλωριά και νομιμοφροσύνη με το τσουβάλι. Τα δε σφυροδρέπανα και το "Κ", απλή συνωνυμία.
Αλλά για μια στιγμή, εν τέλει, δεν ήρθε σύσσωμο το αριστερό κίνημα παγκοσμίως (ό,τι απέμεινε από δαύτο τέλος πάντων) στις ευρωκομμουνιστικές (ουσιαστικά εκσυγχρονιστικές) θέσεις; Ακόμα και ο Κουτσούμπας ένας πιο μερακλής Κύρκος είναι πλέον. Σοβαρά τώρα, υπάρχει σχηματισμός με αριστερή ταυτότητα που να μην υποστηρίζει woke, μεταμοντερνίλα και στην πράξη φιλελευθερισμό;
ΥΓ Αλέξη, αν δε με κάνεις υφυπουργό στην επόμενη κυβέρνηση, το θάψιμο συνεχίζεται.
Πες τα ρε φίλε, που έχουν θρυλοποιήσει τα ρεμάλια τους σκινάδες εκείνης της εποχής.
Όσο για την πασοκοεποχή, είχε γεμίσει ο τόπος με ναρκωτικά. Αυτά για τους σοσιαλιστάδες που αναπολούν.
...είπε ο νεοδημοκράτης εστιάτορας της γειτονιάς σας και επέστρεψε στην κουζίνα του.
Δεν την έπεφταν οι χρυσαυγίτες σε ροκ στέκια;
Στον ''Μάγο'' στην Αθήνα και στο ''Ματζέστικ'' στην Θεσσαλονίκη τί ήταν;
Συγνώμη αν σας χαλάω το αφήγημα.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Για τους αγανακτισμένους πολίτες έγινε συζήτηση ρε φίλε. Όχι μόνο για τους χρυσαυγίτες. Ήταν και άλλοι στην κατηγορία των "αγανακτισμένων πολιτών". Πασοκτζήδες, ΕΝΕΚίτες, κλπ. Το αναφέραμε ξεκάθαρα πιο πάνω.
Τα ντου που θυμίζεις γίνονταν για πολιτικούς λόγους. Όχι γιατί είχαν θέμα με την μουσική κουλτούρα. Στο Fame, το cult "μεταλλάδικο" των δυτικών προαστίων στα early 90's, κυριαρχούσαμε οι εθνικιστές, με τους ΧΑτες να πρωτοστατούν όντας περισσότεροι από τους αυτόνομους/ανενανταχτους. Απέξω έστειναν φέρμες οι αντιφασίστες. Προφανώς και αυτοί δεν το έκαναν γιατί είχαν κάποιο πρόβλημα με την μουσική. Με την ιδεολογία μας είχαν θέμα.
Αυτό ξεκαθαρίσαμε στο προηγούμενο σχόλιο. Το έγραψε και ο C. Οι "αγανακτισμένοι πολίτες" ήταν μέρος του κυνηγιού της τότε νεολαίας. Αφορούσε την πολιτικοποιημένη νεολαία. Όχι τα μουσικά ρεύματα και τις νεανικές τους κουλτούρες. Αυτές διώκονταν από την αστυνομία, το σχολείο κλπ. Όχι από "αγανακτισμένους πολίτες".
ΥΓ. Προς αποφυγή παρανοήσεων διευκρινίζουμε ότι οι ΧΑτες rockers ήταν περισσότεροι σε αυτό το μαγαζί. Οι rockers εθνικιστές ήταν γενικά περισσότεροι αυτόνομοι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Μετά το 1992-93 μειώθηκε ο αριθμός μας (των αυτόνομων) και οι περισσότεροι εθνικιστές rockers έγιναν ΧΑ (οι skins σχεδόν όλοι, οι metalheads παραμείναμε αρκετοί αυτόνομοι).
Σας τιμάει που αν και κατα της Χρυσής Αυγής αναφέρετε την αλήθεια σχετικά με την δρομίσια της παρουσία τοτε στα 90s που ηταν σοβαρό κίνημα και οχι ενα ακόμα αστικό ακροδεξιό κόμμα
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σταμάτη, εσύ πήγαινες Fame;
Ο Σταμάτης είπε...Όχι. Ήμουν στα νότια προάστια εγώ. Καλλιθεάτης.
Από την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. ο Flammentrupp ήταν Περιστεριώτης και σύχναζε στην pub.
Εγώ που ξεκίνησα τη συζήτηση με το σχόλιο για το ματς Παναθηναϊκός - Φέγενορντ είμαι. Αυτός που θεωρεί ότι πρέπει να τιμούμε τους ένστολους σαν τον Αρκουδέα μπερδεύει τον εθνικισμό με την κινούμενη από το διεθνές κεφάλαιο και τη cia μετεμφυλιακη δεξιά και το παλάτι.
Επίσης σαφέστατα ο χουλιγκανισμός των 80 s δεν είναι εθνικισμός. Όμως αφενός κάτω έστω και από ποδοσφαιρική σημαία υπήρχε μία δράση, μία εφαρμογή δύναμης και σαφέστατα ένα πνεύμα ομαδικότητας. Μάλιστα υπήρχαν και αρκετοί φίλα προσκείμενοι στον εθνικιστικό χώρο,όπως υπήρχαν και χαπακηδες οk και αυτό δεκτό. Επαναλαμβάνω όμως καλύτερo αυτό από τον καναπέ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ωραίες οι αναπολήσεις της 80ίλας ακόμη ωραιότερο το άρθρο. Με το πολύ κουβεντολόι για τους skinheads και την ΠΑΣΟΚάρα χάνεται το μήνυμα του κειμένου. Μυητικός ο λόγος σου, ιδεαλιστική η σκέψη σου, παιδική η αγνότητα του ρομαντισμού σου. Γενναία και η ονομαστική υποστήριξη ανθρώπων της βιοπάλης στο άρθρο. Ελάχιστοι που γράφουν τόσο καλά όσο εσύ θα ανέχονταν να χαμηλώσουν το εγώ τους και να διακόψουν τη ροή ενός άρθρου τους για να υποστηρίξουν καθημερινά κοινωνικά αιτήματα.
Εύγε.
Ο Σταμάτης είπε...Ευχαριστώ πολύ ανώνυμε!
Ενδιαφέρουσα η παρατήρηση για το "εγώ" των αρθρογράφων/συγγραφέων. Όχι για το δικό μου, ασφαλώς. Για όλων όσων εκφράζουν δημόσιο λόγο επώνυμα.
Αν το "εγώ" δεν συλλάβει την πραγματικότητα στην αντικειμενική της διάσταση και δεν αντιληφθεί την θέση του σε αυτήν, είναι αδύνατον να οραματιστεί αληθινά και την ανατροπή των συσχετισμών της.
Ο "παλιός" που αναφέρει ονόματα, επώνυμα κλπ και υποστηρίζει ότι αυτός έζησε εκείνες τις εποχές ενώ εμείς όχι, μπορεί να ρωτήσει τον Στέλιο αν γνωρίζει τον Σταμάτη. Αν τολμά να τον πλησιάσει....
Κατά τα άλλα την ΧΑ και τα εσωτερικά της δεν τα είχαμε ζήσει και είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Επειδή δεν υπήρξαμε (οι περισσότεροι) μέλη. Εσύ από την άλλη δεν έζησες την αυτονομία. Αν είναι να διαλέξει κανείς ανάμεσα στον δρόμο και το rock κίνημα από την μία και στα γραφεία ενός τέτοιου κόμματος από την άλλη, μάλλον η πλάστιγγα γέρνει προς εμάς. Σου τις χαρίσουμε τις γραφειακές εμπειρίες.
Τουλάχιστον παραδέχεσαι ότι εμείς γράφουμε αλήθειες. Σε αντίθεση με τα εστιατόρια Αθηνών και επαρχίας..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φτιάχνεις λεξιμαγίες μεγάλε. Το θέμα δεν είναι αν σε ξέρει τώρα ή τα τελευταία χρόνια κάποιος παλιός, αλλά ''εκείνα'' τα χρόνια που επικαλείσαι. Απλά τότε δεν υπήρχες στα δρώμενα γιατί ήσουν νήπιο. Από πότε η ανυπαρξία βαφτίστηκε αυτονομία; Νομίζεις στην χα του '90, δεν υπήρξε ''δρόμος''; Μάλλον μπερδεύεσαι με το παρόν που είναι ανύπαρκτη. Άραξε στην καταγραφή των όσων σου λένε κάποιοι που τα έζησαν και μην το παίζεις ξερόλας. Γράφεις στο περιοδικάκι σου για ''μύθο'' και δεν αναγνωρίζεις τον μύθο της χα εκείνα τα χρόνια. Με λάθη και αίσχη, αναγνωρίζω, αλλά όσοι μιλούσαν για χα στα νεανικά στέκια της δεκαετίας του 90, είχαν φόβο και σεβασμό.
Ο Σταμάτης είπε...Επειδή βλέπω ότι αναφέρεσαι προσωπικά σε εμένα παίρνω την σκυτάλη στις απαντήσεις.
Πρώτα απ' όλα σε ευχαριστώ για την αναγνώριση της λογοτεχνικής ικανότητας. Αλλά μην προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από την οποία εκφραστική μου δεινότητα. Η ουσία είναι ότι γράφουμε την αλήθεια. Τον Στέλιο τον γνώρισα το 1992. Όχι στο κόμμα σας, ευτυχώς. Καλλιθεάτης ήταν και αυτός. Στους ίδιους συλλόγους ήμασταν αθλητές. Ο πατέρας μου τον γνώριζε από το 1988-89.
Ιδεολογικά άρχισα να συνειδητοποιώ τις πρώτες βασικές αρχές ως πιτσιρικάς από τα κείμενα του Sun Knight, το 1990. Λίγο οι υπόλοιποι επικάδες, λίγο η αντιπαλότητα στις στήλες του Metal Hammer ανάμεσα σε διεθνιστές πάσης τάσεως και πρασουλικούς, με έκαναν να παθιαστώ με τον ρομαντικό εθνικισμό. Με την έξαρση του Μακεδονικού το 1992, άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά. Στις ευρωεκλογές του 1994 κατέβηκα πρώτη φορά σε πολιτική συγκέντρωση (δεν σου λέω ποιου κόμματος).
Έκτοτε είμαι ενεργός. Αν είσαι πιο μεγάλος σε ηλικία δεν φταίω.
Αρνητική εντύπωση μου έκανε εξαρχής το κόμμα σου και τα μέλη σας. Όχι όλοι. Υπήρχαν συνομήλικοι (η παρέα της Κυψέλης Σπύρος Τ., Αλέκος ο μπάρμαν, Π.Τ. κλπ) που ήταν πολύ καλά παιδιά. Αλλά για εφηβικές παρέες. Όχι για στελέχη κόμματος. Και προσωπικά ποτέ δεν μάσησα σε μαγκιές που κάνατε σε διάφορα παιδιά. Στα αρ@#δια μου έγραφα τους παλικαράδες σας μια ζωή και εξακολουθώ να τους γράφω. Από την άλλη σεβάστηκα όσα παιδιά θεώρησα καλά και αγνά. Για αυτά έδινα την ψυχή μου, όπως για κάθε φίλο και συναγωνιστή. Όποιος έχει πρόβλημα ας έρθει να μου το πει.
Αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι διαλύουμε σε αυτό το ιστολόγιο την ψευτιά με την οποία σας τάισε ο Μιχαλολιάκος, ότι μόνο εσείς ήσασταν εθνικιστές και κανένας άλλος, καθώς και ότι δεν υπήρχε αυτονομία. Όχι αγόρι. Υπήρχε αυτονομία από το 1982 στους skinheads που δεν πήγαν ούτε με την ΕΠΕΝ ούτε με εσάς. Διάβασε την συνέντευξη στο περιοδικό να τους δεις. Όπως υπήρχε και αυτονομία στον χώρο του heavy metal. Ο Sun Knight μου έλεγε ότι είχαμε στρατό πραγματικό από metalheads αναγνώστες του στα 1988-89. Το λάθος του, για μένα, ήταν ότι δεν έκανε τότε αυτό που έκανα εγώ πολύ αργότερα με την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. και εστίασε στο αισθητικό σκέλος της ιδεολογίας παραμελώντας το πολιτικό. Θα ήταν πολύ διαφορετική η ιστορία αν είχε κάνει αυτό που έπρεπε.
Πάντως εγώ γνώρισα από το 1990-91 πολλούς εθνικιστές που δεν είχαν καμία σχέση με το μπουρδέλο σας. Έδιναν όπως κι εγώ κάθε μέρα μάχη με τους γονείς, με τους καθηγητές τους, με τις γκόμενές τους, με άλλους metalheads και ροκάδες, με όλο το περιβάλλον τους. Τσακωνόμασταν με όλους και χάσαμε φίλους παιδικούς για τον εθνικισμό. Και δεν ήμασταν σε κανένα κόμμα. Γιατί δεν μας εξέφραζε κανένα απ' αυτά. Αυτός ήταν ο δρόμος της αυτονομίας. Θεωρούσαμε ότι ήταν αναγκαίο; Την άλλη μέρα φτιάχναμε αυτοσχέδια αφισάκια και γέμιζε η Καλλιθέα, το πανεπιστήμιο του Sun Knight, η γειτονιά του καθενός. Εγώ μόνο είχα γνωρίσει δεκάδες τέτοια παιδιά.
Θα τελειώσει λοιπόν το πιπίλισμα της καραμέλας ότι η παλαιότητα στον χώρο θα μετράει μόνο από την συμμετοχή στο μπουρδέλο κόμμα σας. Όχι κύριε. Αυτά τα λέγατε μεταξύ σας στα γραφεία σας. Μην έχεις την απαίτηση να τα δεχτούμε ως καθολικά αναγνωρισμένη ιστορία του χώρου. Τελείωσαν τα ψέματα.
Άσε που στην τελική δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία η παλαιότητα του καθενός. Από μόνη της δεν λέει τίποτα. Μόνο αν συνοδεύεται από παράσημα ηθικής και ικανότητας μετράει.
Η ελεύθερη σκέψη και η ιστορικοπολιτική έρευνα δεν είναι καμιάς αυτονομίας παρακαταθήκη αλλά αυτονόητη κατάσταση, μην προσπαθείς με κούφια λόγια να βρεις απάντηση.
Το ότι μπερδεύεις τα στελέχη με τα μέλη και τους φίλους, δείχνει ότι ποτέ σου δεν εντάχθηκες σοβαρά κάπου, αλλά ήσουν πάντα περιφερειακός. Ο εθνικισμός δεν είναι ατομικισμός, αλλά ένταξη σ΄ένα σύνολο αποφασισμένων ανθρώπων. Τώρα αν το σύνολο ή σκοπός άλλαξε ρώτα, αυτό είναι κάτι άλλο. Εκτός από τα βιβλία που αναφέρεις ειρωνικά έγιναν και άπειρες μεταφράσεις σοβαρών διανοητών, μήπως δεν σου κάνουν κι αυτοί;
Μείνε με τις σελίδες του metal hammer ως αυτόνομη παρακαταθήκη, και καμιά ιστορία μπυροποσίας στις παμπ. Καλό αγώνα, η χα δεν υπάρχει πια για να σας εμποδίσει, αλλά την επικαλλείστε ακόμη ως εμπόδιο για να καλύψετε την ανεπάρκειά σας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Που να τη βρουν τη ντροπή ρε Σταμάτη? Αν είχαν τσίπα επάνω τους δεν θα έμεναν στο κόμμα τους ούτε για πέντε μέρες. Σιγά μην το βουλώσουν. Πες στα παιδιά της λέσχης να τους αγνοήσουν και να συνεχίσουν την ωραία προσπάθεια.
Όλο το τσούρμο του Νικολάκη και των υπαρχηγών του πρέπει να ζήσουν εφτά ζωές για να γράψουν μια παράγραφο δική σου και του Χάρη. Αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά των αυτόνομων. Η γνώση και η αισθητική λέξεις άγνωστες για τα κομματόσκυλα και τη γενιά των παιδιών του Λαδά.
Ο Σταμάτης είπε...Προωπικά το υπερηφανεύομαι ότι δεν εντάχθηκα σε κανένα κόμμα. Νέο συμπέρασμα είναι αυτό που παραθέτεις; Προφανώς και ήμουν περιφερειακός. Μόνο οι ανόητοι γίνονται πρωταγωνιστές σε φαρσοκωμωδίες. Η μόνη συλλογικότητα που με έχει εκφράσει είναι η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Αν γίνω ποτέ πρωταγωνιστής θα το κάνω με τους σωστούς όρους.
Η ελεύθερη και κυρίως η εύστοχη έρευνα δεν ήταν τόσο αυτονόητη σε οργανώσεις όπως η ΧΑ. Τι θέλεις να κρίνουμε; Ότι αγνοούσατε το όνομα Χέρντερ μέχρι να το γράψουμε εμείς. Τι άλλο να συζητήσουμε από εκεί και πέρα;
Μάθε τουλάχιστον τώρα ότι ο ατομικισμός είναι κάτι διαφορετικό από την προσωπική δράση. Για να μην σε μπερδέψω θα σου γράψω το εξής: Ατομικισμός είναι μια φιλοσοφική αντίληψη που βλέπει το άτομο ως κεντρική μονάδα ανάλυσης. Που θεωρεί ότι το κύριο πολιτικό υποκείμενο της ιστορίας είναι το άτομο (όχι το έθνος ή άλλες συλλογικές οντότητες).
Έτσι χρησιμοποιείται ο όρος στον πολιτικό λόγο. Όχι με την έννοια του εγωισμού. Το να με αποκαλείς ατομικιστή επειδή απέρριψα την παρακμή σας πέρα από το ότι είναι βλακώδες αποκαλύπτει ότι χρησιμοποιείς την λέξη με λάθος περιεχόμενο. Είναι σαν να λες ότι ένας ποδοσφαιριστής είναι ατομικιστής επειδή δεν δίνει πάσες. Στον πολιτικό λόγο αυτό το νόημα το αποδίδουμε συνήθως με την λέξη εγωισμός. Όχι με τον όρο ατομικισμός. Γιατί θα γίνει σύγχυση με την φιλοσοφική σημασία της λέξης.
Άσε τα κόμματα, μπερδεύεσαι με την χα του 2010, εγώ αναφέρομαι σε παλιότερες καταστάσεις που λειτουργούσε ως οργάνωση. Η μη αναγνώριση απλών βασικών ορολογιών ιεραρχίας (στέλεχος, μέλος, φίλος) δείχνει ότι λειτουργείς σε επίπεδο παρέας και μόνο, έτσι θα κάνεις πολιτικό αγώνα;
Εντάξει θα καταχωρηθεί στην αυτόνομη εθνικιστική κληρονομιά, η ανάδειξη του Χέρντερ στην μνήμη των ελλήνων εθνικιστών. Έχεις σκεφτεί πόσους διανοούμενους της Ευρώπης έχει κάνει γνωστούς η χα στα έντυπα της; Και σε εποχές χωρίς διαδίκτυο ή εύκολη πρόσβαση στις πηγές. Πατάτε όλοι τα κουμπιά του πληκτρολογίου και γίνατε ειδήμονες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ρε Σταμ έχει ορθογραφικά λάθη σε κάθε φράση που γράφει. Μέχρι και τη "ρότα" με το "ρώτα" έχει μπερδέψει. Την έννοια του ατομικισμού θες να καταλάβει;
Έλα γκαρσόν, υπάρχουν πολλά εστιατόρια εκεί έξω. Πάρε τον πούλο και σπάσε. Θα κρυώσει το γεύμα σου.
Ο Σταμάτης είπε...Εντάξει βελτιώθηκε στα ορθογραφικά. Με την εννοιολόγηση εξακολουθεί να έχει πρόβλημα, χαχαχα
Από Ρότα, μόνο τον αλβανό ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ θα γνωρίζει ο θλιβερός μαθητής του εστιάτορα, που μου κάνει και μακροσκελείς αναλύσεις για τα χρόνια του "Πώποτα" στα 90ς
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η πλάκα είναι πως η χα του 10 ήταν κατά πολύ καλύτερη από το τσίρκο που υπήρχε επί φαλαγγάρχη αλλά μείνει με ότι σου πει ο Νοσφεράτου, ο Ινδός βιβλιοπώλης και οι σορελικοί της πρεσβείας. Χαλάμε εμείς χατήρι στους "νοσταλγούς" του χώρου;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σκοπεύω να σπάσω, αφού ο συναγωνιστής σου αγρίεψε κι εσύ βρήκες την ηλικία μου.
Φυσικά δεν υπάρχει ο βαθμός του φίλου, υπήρχε όμως κατά το μακρινό παρελθόν (που δεν την ζήσατε εσείς) ως ποινή. Κάποιο στέλεχος υποβιβάστηκε σε απλό φίλο όταν διέπραξε κάποιο αδίκημα. Είσαι άσχετος με αυτά γι΄ αυτό σταμάτα να πλατιάζεις γιατί εκτίθεσαι.
Ότι έγραψα ήταν κέντρο, ότι γράψατε ήταν γιρλάντες για να καλύψετε την ανεπάρκεια σας. Από την μία έχουμε τον πολιτικό στρατιώτη και από την άλλη τον λούμπεν περιθωριακό που δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια (οποιαδήποτε) οργάνωση με κανόνες και υποχρεώσεις. Καθυστερήσατε στον πολιτικό αγώνα, όμως τώρα που έφυγε ο μπαμπούλας ιδού πεδίο δόξης λαμπρό.
Προφανώς και είμαι άσχετος με τα εσωτερικά της γραφειοκρατίας του συγκεκριμένου κόμματος. Επαναλαμβάνω ότι το δηλώνω με υπερηφάνεια αυτό. Μόνο ένας άνθρωπος καθυστερημένος διανοητικά θα χρειαζόταν να του το επαναλάβω τόσες φορές όσες το έκανα σε εσένα. Συνεπώς εκείνο που εκτείθεται είναι η απώλεια εγκεφάλου από την οποία πάσχεις.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι πάσχεις και από την ολική απώλεια της ηθικής συγκρότησης. Σε κάθε άνθρωπο που θέλει να πιστεύει ότι είναι σοβαρός η έννοια φιλιά έχει μεγάλη σημασία. Στους ηθικά ευνούχους θα μπορούσε να έχει εφαρμοστεί και αυτή η ανωμαλία που αναφέρεις. Η φιλία να τοποθετείται ως βαθμός γραφειοκρατικής ιεραρχικής κατάταξης (και μάλιστα των τιμωρημένων). Ούτε στον τεκτονισμό τέτοια φορμαλιστική τυποποίηση των αξιών. Ούτε στα ψυχιατρεία τέτοια αξιολόγηση καταστάσεων.
Αυτό το βίτσιο σας ομολογώ ότι δεν το γνώριζα. Δυστυχώς τα πλέον γνωστά σας τα είχα μάθει. Όπως και τα σημαντικότερα που συνέβαιναν στα γραφεία σας. Μικρός είναι ο χώρος. Όλοι έχουμε γνωστούς σε διάφορες ομάδες. Κατέβαινα και σε εκδηλώσεις ή δράσεις σας κάποιες φορές. Τα μάθαινα και τα έβλεπα τα χάλια σας και ένιωθα δικαιωμένος για την επιλογή μου να γελάσω ειρωνικά με τις προτάσεις που μου κάνατε για να εισέλθω στο ψυχιατρείο σας.
Ένας ανόητος και ηθικά ευνούχος όπως εσύ μπορεί να μην το καταλάβει, οι υπόλοιποι όμως θα αντιληφθούν τι σημαίνει η δήλωση που έκανες πιο πάνω ότι η αυτονομία πιστώνεται τον Χέρντερ. Καταρχάς δεν πιστώνεται μόνο τον Χέρντερ. Εμείς σας μάθαμε τον Μύλερ, τον Ρασκιν, τον Λαγκάρντ, τον Φίχτε και πολλούς άλλους από τους ιδεολογικούς πατέρες. Αλλά πέρα απ'αυτό, το να δηλώνει ένας υποτιθέμενος εθνικιστής κάτι τέτοιο για τον Χέρντερ είναι σαν να δηλώνει ένας κομμουνιστής ότι χρειάστηκε να περάσουν σαράντα χρόνια με ενεργά κομμουνιστικά κόμματα για να εμφανιστεί τελικά μια φοιτητική οργάνωση που έμαθε στο κομμουνιστικό κίνημα ποιος ήταν ο Μαρξ. Αυτό δήλωσες, αν το κατάλαβες.
Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι πιο τραγελαφικό. Αυτό που έγραψες για τον Χέρντερ ή το άλλο για την φιλία.
Επειδή κάνεις την τρίχα τριχιά κατά πως σε βολεύει, γράφω δύο επισημάνσεις κι αν θέλεις δημοσίευσε.
Αναφέρομαι στον ανεπίσημο όρο ''φίλος της οργάνωσης'' και όχι στην έννοια της φιλίας μεταξύ προσωπικών σχέσεων. Φίλος της οργάνωσης μπορεί να νοούνταν κάποιος που βοηθούσε υλικά στον σκοπό και να εμφανιζόταν μια φορά τον χρόνο.
Όταν γράφω πως είσαι άσχετος και ανίκανος να ενταχθείς, δεν εννοώ για την χα, αλλά σε οποιαδήποτε ομάδα - οργάνωση που λειτουργεί με στοιχειώδεις κανόνες. Για παρεάκια με μέταλ και κόμικ, καλός είσαι. Θα έχεις το προνόμιο να γράψεις την τελευταία κουβέντα, ελπίζω ουσιαστική και όχι παπάτζα.
Δεν κάνω την τρίχα τριχιά. Έτσι νομίζεις επειδή είσαι βλάκας. Είναι λεπτομερώς ουσιαστικά αυτά που προσπαθώ να εξηγήσω. Αλλά σε ανόητους όπως εσύ είναι εύλογο να φαίνονται δυσνόητα.
Δεν γνωρίζω αν είσαι όντως Έλληνας. Πάντως την γλώσσα μας δεν την χρησιμοποιείς σωστά. Διάβασε το σχόλιο που έγραψες πιο πάνω και ίσως με την πέμπτη φορά καταλάβεις τι σημαίνει να γράφεις ότι "κάποιο στέλεχος υποβιβάστηκε σε απλό φίλο όταν διέπραξε κάποιο αδίκημα". Καταρχάς τα αδικήματα συνήθως τα ελέγχει η δικαιοσύνη και η αστυνομία ενός κράτους. Δεν τα ελέγχει ο εκάστοτε κομματικός μηχανισμός. Αυτό που διέπραξε το στέλεχος του κόμματος που υποστήριξες, ηλίθιε, δεν ήταν αδίκημα. Αποτελεί έναν ακόμη λάθος όρο στις τόσες βλακείες που έχεις γράψει. Μπορεί να ήταν ατόπημα, μπορεί να ήταν αντίθετο με τις κομματικές γραμμές πειθαρχίας, μπορεί να ήταν συμπεριφορά μη συμβατή με την κομματική γραμμή ή δομή. Το αδίκημα είναι νομικός όρος. Ούτε αυτή την διάκριση δεν μπορείτε να κάνετε αποβράσματα;
Δεν είναι καθόλου λεπτομέρειες αυτά που γράφω για όποιον έχει μια ιδέα, έστω γενική, της πολιτικής ορολογίας.
Αλλά πέρα από αυτό, η φράση σου έτσι όπως την έγραψες, με αναφορά σε υποβιβασμό ενός προσώπου από στέλεχος σε φίλο, δείχνει ότι η έννοια "φίλος" χρησιμοποιήθηκε ως κατηγορία ιεράρχησης. Αν εσύ το εξέφρασες λάθος και πάλι δεν φταίω εγώ. Αυτό που έγραψα τριάντα φορές είναι ότι σαφώς δεν έχω πλήρη εικόνα του πως ήταν δομημένη η εσωτερική δομή και ιεραρχία του μπουρδέλου σας γιατί ποτέ δεν υπήρξα οργανικά σχετιζόμενος με αυτό. Αυτό που έβλεπα πάντως συναναστρεφόμενος παιδιά που ήταν γραμμένα σε εσάς ήταν ότι ελάχιστη σημασία είχε η εσωτερική ιεραρχία. Δέκα άνθρωποι ήσασταν όλοι κι όλοι. Ποια ιεραρχία ήθελες να λειτουργήσει; Ότι ήθελε έκανε η οικογένεια με όσους σύχναζαν περισσότερο στα γραφεία να αναλαμβάνουν επιπλέον ευθύνες. Στην ουσία όλοι έκαναν λίγο απ'όλα στα γραφεία σας. Αυτά κατά την δεκαετία του '90. Τότε που κάποιοι αφελείς πρότειναν στον αρχηγό σας να ανοίξετε ένα κανονικό βιβλιοπωλείο και εκείνος τους απάντησε "δεν ανοίγουμε μαγαζί με αλλαντικά ρε μαλάκες να κονομήσουμε;" Σε μία από τις εξόδους σε ταβέρνα το βράδυ της Παρασκευής. Θυμούνται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία από εσένα, αν μας διαβάζουν.
Προφανώς την τελευταία λέξη στο ιστολόγιο της λέσχης την εκφέρω εγώ. Θα έπρεπε να είσαι πολύ ευχαριστημένος με την ελευθερία διαλόγου που επιτρέπω. Δεν θες να υποθέσουμε τι θα συνέβαινε αν έκανε ένα μέλος της λέσχης μας μια τέτοια συζήτηση εχθρική προς το πρώην κόμμα σου , με τέτοιο χυδαίο θράσος και γεμάτη άθλια ψέματα, μπροστά στον άνθρωπο που χτυπούσες προσοχή. Πόσες φράσεις θα σου είχε επιτρέψει να ολοκληρώσεις ο Νικολάκης, ο Χάρης, ο Περίανδρος και οι υπόλοιποι των γραφείων σε χώρο δικό σας; Στη μισή μαλακία που θα είχες πει με μισό νεύμα του γενικού γραμματέα σας θα σε είχαν πετάξει με κλωτσιές έξω. Εκτός και αν σε έβαζε ο Δημητράκης να πάρεις κάμψεις. Έτσι για να μην ξεχνάμε την έκταση της γελοιοτητας και του ευνουχισμού της προσωπικότητας στον οποίο είστε συνηθισμένοι.
Από εμένα τις γλιτώνεις όχι μόνο λόγο της ανωνυμίας σου. Αλλά και γιατί μου αρέσει να ανοίγετε το στοματάκι σας και να πιάνετε τα... πληκτρολόγια. Για να βλέπουν όλοι τις διαφορές μας.
Ωστόσο την τελευταία λέξη θα την πούμε εμείς. Όχι μόνο στο ιστολόγιο. Στην ιστορία του χώρου. Είστε τα πατημένα σκουπίδια της ιστορίας. Στα εστιατόρια για λάντζα και πολύ σας είναι....
Ρε γελοίε αρουραίε της κυρά Ελένης ποιες εκδόσεις κάνατε;
Μέχρι να μπείτε στη Βουλή είχατε βγάλει μια μετάφραση δέκα σελίδων του Έβολα, ένα βιβλίο είκοσι σελίδων για τον Περικλή Γιαννόπουλο, ένα comic δέκα σελίδων του Χ.Κ., τη γεωπολιτική παπαρολογία του Γιάννη, δύο μαλακίες του ΝΓΜ, ένα άρθρο του Γρίβα και τα ημερολόγια Τέρνερ.
Πάμε στα καλά που βγάλατε. Ένα ήταν το βιβλίο του Περίανδρου και αυτό όχι πολιτικό. Άλλο ένα ήταν η μετάφραση του Ρόζενμπεργκ και αυτό στη μέση το αφήσατε και αν δεν ήταν ο Γκέκας δεν θα το βγάζατε ποτέ . Τρίτο καλό είναι το βιβλίο για το Oi. Άντε να πούμε ότι είχε και μια διάρκεια το περιοδικό σας.Ξέχασα κάτι; Να είναι δύο τρία ακόμα; Τριάντα χρόνια οργάνωση και προσφέρατε δέκα βιβλία. Αυτοί ήταν οι τόσοι πολλοί που μεταφράσατε και παινεύσαι;. Αει στο διάολο ρε φασουλή που θες και να μιλήσεις για μόρφωση στο κόμμα που έκανε την αγραμματοσύνη προτέρημα.
Αυτά σας λέει ο Σταμάτης στις μυρμιγκοφωλιές που μαζεύεστε; Ο Λαϊκός Σύνδεσμος είναι το μοναδικό κίνημα με μαζική παρουσία στο δρόμο. Αν λες ότι εμείς πρέπει να ζήσουμε δέκα ζωές για να γράψουμε ένα άρθρο του Σταμάτη εγώ θα σου πω ότι εσείς πρέπει να ζήσετε δέκα ζωές για να μαζέψετε τον κόσμο μας. Τρεις και ο κούκος είστε εσείς. Μια παρέα είστε. Καλά σας λέει ο συναγωνιστής.
Ελάτε μάγκες. Δεν θα το κάνουμε τσακωμό μαθητών λυκείου το νήμα - πόσους έχουμε εμείς πόσους έχετε εσείς, πόσα βιβλία κυκλοφόρησαν αυτοί πόσα η λέσχη. Δεν έχει νόημα τέτοια αντιπαράθεση. Δεν μετράμε κύπελλα ποδοσφαιρικών ομάδων.
Νεαρέ χάτη, δεν είναι απαραίτητα μέλος της λέσχης μας ο σχολιαστής που υπενθύμισε την "τόσο πλούσια βιβλιογραφία" των κομματικών σας εκδόσεων κατά τα πρώτα τριάντα χρόνια του κόμματος που υποστηρίζεις. Πρόσεχε πως χρησιμοποιείς τον δεύτερο πληθυντικό.
Ντάξει, τα ημερολόγια Τέρνερ μια χαρά ήταν, παρά την αστειότητα του συγκεκριμένου κόμματος.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Α. Π. είπε...Ως προς Καλυβιώτη - Πατέλη:
Γενικά υψηλού επιπέδου συζήτηση όπως μας συνηθίζουν οι εκπομπές του Σαχίνη.
Από τα 10 συμφώνησαν στα 9, εκτός της Κίνας, που όμως δεν έγινε αιτία για αντιπαράθεση.
Σε μία φάση πήγε να παίξει διαφωνία ιδεολογική για ένα θέμα που αφορά πολύ και τη Λέσχη μας, τη σχέση ορθολογισμού-ανορθολογισμού. Λέει ο Πατέλης σε μια φάση ότι η πολιτική ορθότητα είναι ανορθολογισμός, και το τονίζει. Κάνει στη συνέχεια ο Καλυβιώτης (πάντα πολιτισμένα και με σεβασμό στον συνομιλητή) ένα σχόλιο ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο λογική αλλά και συναίσθημα, και πως "χωρίς ανορθολογισμό δεν θα γινόταν Επανάσταση το 1821".
Παίρνει το λόγο ο Πατέλης, και προσέχτε τώρα τι γίνεται.
Η θέση που αναπτύσσει - και με την οποία θα συμφωνήσει και ο Καλυβιώτης - είναι θέση κοινή του Μαρξισμού, του Ρομαντισμού και των καλύτερων μορφών του Διαφωτισμού (Ρουσώ, Καντ, Γκαίτε, Χέγκελ). Ότι δηλαδή μόνο αγοραίοι εκχυδαϊστές (διάβαζε: φιλελέδες) μπορούν να ταυτίζουν τον ορθό λόγο με την "υπολογιστική συμφεροντολογία", και ότι στ' αλήθεια, ο ανθρώπινος Λόγος, ως ανώτερη - διαλεκτικά υπερβατική - μορφή της Διάνοιας, είναι οργανική ΣΥΝΘΕΣΗ λογικής και συναισθήματος. (Ο Λούκατς έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο όπου δείχνει ότι αυτή η θέση - σκεπτικισμός για την απολυτότητα του "καθαρού λόγου" χωρίς όμως πλήρη απόρριψη της λογικής - είναι κεντρική στο πρωτο-ρομαντικό έργο του νεαρού Γκαίτε "Βέρθερος" και πως όλες οι αναζητήσεις του ευρωπαϊκού ιδεαλισμού του 1750-1850 - υστερο-διαφωτιστικές και πρωτο-ρομαντικές - είναι εντέλει προσπάθειες σύνθεσης της λογικής (διάνοιας) και του συναισθήματος σε έναν ανώτερο ανθρώπινο Λόγο).
Αυτή η θέση με βρίσκει σύμφωνο. Και μάλιστα το πρώτο δικό μου κείμενο που έχω στείλει στη Λέσχη είχε να κάνει με τη διαλεκτική Ρομαντισμού - Ρεαλισμού στις επαναστάσεις (με αντικείμενο και το 1821 μεταξύ άλλων).
Μια άλλη "διαφωνία" πήγε να παίξει, περί της έννοιας του Πολιτισμού. Ο Καλυβιώτης (μπορεί άθελά του επηρεασμένος από τον κλιντονικό Χάντιγκτον) μίλησε σε μια φάση για δυτικό και ανατολικό πολιτισμό. Διαφώνησε ο Πατέλης εκφράζοντας τη θέση που είναι κοινή σε Μαρξ και Χέρντερ, ότι δηλαδή ο ανθρώπινος Πολιτισμός είναι ένας, και κατηγορίες του είναι οι ΕΘΝΙΚΟΙ Πολιτισμοί. Ότι η τεχνητή διαίρεση σε πολιτισμούς ως υπερεθνικά αλληλομαχόμενα γκρουπ ("δυτικός", "ανατολικός" κλπ) που επιχειρήθηκε από Νίτσε, Σπένγκλερ, Τόυνμπι και Χάντιγκτον, είναι ψευδο-επιστημονική και εξυπηρετεί τις ιμπεριαλιστικές "πολιτισμικές ολοκληρώσεις" έναντι των Εθνών-Κρατών. Και υπερθεμάτισε την πίστη του ότι τα Έθνη και οι πολιτισμοί τους είναι υπαρκτές ιστορικές οντότητες και όχι "κοινωνικές κατασκευές" ή "δημιουργήματα κάποιων εθνικών διανοουμένων του 19ου αιώνα" όπως ισχυρίζονται οι μεταμοντέρνοι.
Συμφώνησε σε αυτό ο Καλυβιώτης και αποφεύχθηκε η διαφωνία.
Τέλος, συμφώνησαν ότι ούτε ο Πατέλης είναι αντι-παραδοσιακός, ούτε ο Καλυβιώτης ναφθαλινο-παλαιολάγνος. Τη θέση που εξέφρασαν και οι δύο, την έχει συνοψίσει καλύτερα όλων ο Σεφέρης:
«Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του μας μολύνει, αν προσκολληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος μένει πάντα ζωντανό και αν καταφρονήσουμε την ζωντάνια του κινδυνεύουμε».
Ανώνυμε, φυσικά χρηματοδοτούσε. Δεν ξέρω τι κάνει τώρα, πάντως μέχρι πολύ πρότινος διέρρεαν στοιχεία για υπόγειες σχέσεις του ρωσικού παράγοντα με εθνικοτέτοια κόμματα. Το Κρεμλίνο δεν τα διέψευσε ποτέ. Επίσης, διατηρούσε/διατηρεί ΜΜΕ για ρωσική προπαγάνδα και κατασκεύαζε κοσμοθεωρίες ειδικά για δυτική κατανάλωση (πχ ο Ευρασιανισμός του Ντούκιν δεν απευθύνονταν στον μέσο Ρωσοκινέζο).
Εδώ το Κατάρ μοιράζει μαρούλι και δε θα το κάνει ο Βλαδίμηρος; Εννοείται το χρήμα που έριχνε η Ρωσία στην πιάτσα δεν συγκρίνεται με τον αμερικανικό πακτωλό, παρόλα αυτά, φαίνεται ότι ενδιέφερε η γνώμη του μέσου δυτικού. Γιατί και πως δεν ξέρω. Βέβαια δεν επιχειρούσε "να ξεσηκωθεί το ευρωπαικό προλεταριάτο", αυτές οι χιλιαστικές ονειρώξεις τελείωσαν οριστικά το 1925 (α ρε Ζινόβιεφ σε έφαγαν τα κυκλώματα). Όμως διαχρονικά η σύγχρονη Ρωσία ήθελε ένα μέρος της δυτικής κοινής γνώμης με το μέρος της, κατ' αντιδιαστολή με την φύσει εσωστρεφή Κίνα, της οποίας η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη δε συμβαδίζει με την επιρροή της στον έξω κόσμο. Αν και στην Ινδία και τα πέριξ κάνει φιλότιμες προσπάθειες (βλ Ναξαλίτες, μαοικές κυβερνήσεις στο Νεπάλ, συντήρηση καθεστώτος Β Κορέας)
Το πεδίο αντιπαράθεσης έχει μεταφερθεί στον Ειρηνικό (και όχι γενικά στην Ασία). Μένει να δούμε τι μέλλει γενέσθαι, όμως ακόμα κι έτσι η δύση δεν ξόφλησε. Αυτά τα ακούμε ήδη από τα 50s με το Βιετνάμ. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα παρατηρηθεί μια αργόσυρτη φθοροποιός παρακμή, κατά την οποία το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομία όντως θα κατευθύνεται ανατολικότερα, όμως τα μεγάλα ερευνητικά κέντρα, τα ακαδημαικά ιδρύματα, το επίκεντρο του πολιτισμικού "ιμπεριαλισμού", ίσως και της υψηλής τεχνολογίας, θα παραμείνουν στα γνωστά μητροπολιτικά κέντρα. Όλα αυτά αν δεν πατήσει κάποιος το κουμπί.
Ποιος Ντούγκιν ρε φίλε; Παντελώς ασήμαντος είναι και διεθνώς αλλά και εντός Ρωσίας. Αυτό το, ούτε καν think tank δεν μπορείς να το πεις, που έχει, απευθύνεται σε 4-5 άτομα εντός των απομειναριών της εθνικομπολσεβίκικης διανόησης των 90s, στους Γκαλκόφσκι, Καραγκάνοφ και άλλους 2-3 εξίσου fringe πρώην παρατρεχάμενους του συχωρεμένου Λιμόνοφ.
Κανένα μέσο χρηματοδοτούμενο από το ρωσικό κράτος δεν έχει επιχειρήσει να προωθήσει ντουγκινισμό (που οι περισσότεροι δεν ξέρετε καν τι είναι) εκτός Ρωσίας. Σεβάσου σε παρακαλώ τον εαυτό σου και μην παπαγαλίζεις πράγματα που λέει ο εστιάτορας και ο Κρίνος. Έλεος. Το πιο κοντινό σε "ιδεολογική εξαγωγή" από Ρωσία, είναι ένα δίκτυο ΜΜΕ που είχε πάει να φτιάξει ο (για ένα διάστημα φίλος του Ντούγκιν) χριστιανόπληκτος ολιγάρχης Μολοφέγεφ στην Ευρώπη αλλά δεν προχώρησε ούτε καν πιλοτικά.
Έλεος που ορισμένοι περνιέστε για αντισυστημικοί ενώ αναμασάτε καθαρά Δυτικούς μπαμπούλες, μην έχοντας γνώση για τα εσωτερικά της Ρωσίας.
Ο Πούτιν και οι συν αυτώ είναι πραγματιστές.
Ούτε Ντούγκιν, ούτε Ιλίν, ούτε Μπερντιάεφ. Δεν είσαι κανένα παιδαρέλι ώστε να μην κατανοείς ότι η Δύση έχει ψύχωση να ιδεολογικοποιεί φαντασιακά τους αντιπάλους της (ολόκληρα βιβλία γράφτηκαν από Δυτικούς κοντυλοφόρους για το πόσο "πατέρας του Χίτλερ" ήταν ο Νίτσε ή ο Βάγκνερ ή ο Δαρβίνος ή ο Λούθηρος).
Ναι, κατανοώ επίσης ότι και κάποιος που περιμένει κάποιου είδους "σωτηρία" από τη Ρωσία, είναι εύκολο να πιστέψει ότι αυτή έχει κάποια "ιδεολογία" που θα εξάγει σε εμάς για να μας σώσει από την παρακμή.
Τα πράγματα όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ πιο απλά, και πολύ λιγότερο "ρομαντικά".
Ο πραγματισμός είναι η "φιλοσοφία" της σημερινής κυβέρνησης της Ρωσίας. Και δεν την εξάγουν μέσω καναλιών και προπαγάνδας γιατί, πολύ απλά, δεν εξάγεται. Πώς να εξάγεις πραγματισμό, όταν ο πραγματισμός από τη φύση του είναι "σήμερα λέω Χ γιατί με συμφέρει το Χ, αύριο λέω Ψ γιατί θα με συμφέρει το Ψ".
Εντωμεταξύ μου λες ως επιχείρημα "το Κρεμλίνο δεν το έχει διαψεύσει". Ναι, κι εγώ δεν διαψεύδω ότι τα είχα με την Μπελούτσι. Σκέψου άλλη μία φορά τι είπες, και θα αντιληφθείς ότι δεν είναι καν επιχείρημα.
Πραγματικά θλίβομαι αντιλαμβανόμενος πόσο καλή δουλειά έχει κάνει η πρεσβεία. Δυστυχώς είναι πολύ καλύτερη δουλειά από ό,τι νόμιζα. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι έπειθε μόνο αγαθιάρηδες και χαρτζιλικωμένους. Τελικά πείθει και έξυπνους. Χλωμό το μέλλον για το κίνημα αν η πνευματική διάβρωση έχει φτάσει σε τέτοια σημεία.
Να επισημάνουμε εδώ ότι το 2050, ο μόνος τρόπος να κρατήσει η Δύση στο έδαφός της τα ερευνητικά κέντρα, θα είναι είτε με ανοιχτό οικονομικό εκβιασμό (το κάνει ήδη στους Νοτιοκορεάτες για να μεταφέρουν την παραγωγή των ημιαγωγών στην Αμερική), είτε με πολέμους. Τα κέντρα ανάπτυξης νέων τεχνολογιών ως τότε θα βρίσκονται κατά 99% στην Άπω Ανατολή, και ο Αμερικάνος θα χρησιμοποιεί είτε το δολάριο είτε το στρατό για να μπορέσει να ανταγωνιστεί τους Ανατολικούς.
Γι' αυτό είναι επιτακτικό να κάνουν άμεσα οι Ανατολικοί δύο κινήσεις: 1) κοινή απο-δολαριοποίηση, 2) ίδρυση Ανατολικού στρατιωτικού συνασπισμού τύπου ΝΑΤΟ.
Υπέροχο άρθρο που σε συνδυασμό με τις καλαίσθητες φωτογραφίες που το συνοδεύουν αποτυπώνει εύστοχα την εορταστική ατμόσφαιρα του ιστορικού κέντρου των Αθηνών ενώ παράλληλα αποτελεί έναυσμα προκειμένου να προσεγγίσουμε τον κόσμο υπό το πρίσμα της αέναης παιδικοτητας.
Ευχαριστώ φίλε. Καλή χρονιά να έχουμε.
Θυμάστε που τα γκαρσόνια αποθέωναν Συρίγο για μια καραγκιοζοδήλωση που είχε κάνει το καλοκαίρι για το Πολυτεχνείο;
Ε, τώρα αυτός ο τύπος γίνεται ο λαγός Μητσοτάκη και Αμερικάνων για την τελική πώληση f16 στην Τουρκία.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεν θυμόμαστε αν τον αποθέωσαν τα γκαρσόνια. Θυμόμαστε ότι αυτό το κάθαρμα είναι εδώ και καιρό στην λίστα μας με ένα άρθρο που του χρωστάμε.
Τον αποθέωνε σίγουρα ο Στόχος, ο εστιάτορας και τα δυτικόδουλα τσιράκια του. Δεν είναι κάτι το περίεργο. Την κομματική γραμμή της Νέας Δημοκρατίας τηρούν τα παιδιά. Όπως στο δημοψήφισμα του 2015.
Το 1936 η σωστη πλευρα της ιστορίας ηταν οι σοσιαλιστές επαναστάτες που κυβερνούσαν την Ισπανία ή οι αντιδραστικοι ακροδεξιοί του φρανκο που υπηρετούσαν το κεφαλαιο; Οι ρομαντικοί της εποχής με ποιον θα πολεμούσαν ;
Δεν υπηρέτησαν ακριβώς το κεφάλαιο οι του Φράνκο. Περισσότερο με την εκκλησία είχαν δεσμούς και έπειτα με το κεφάλαιο. Η οικονομία της Ισπανίας του Φράνκο είχε κάποια κορπορατιστικά στοιχεία. Δεν ήταν αυτό που θέλανε ακριβώς οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.
Ωστόσο η απάντηση στο ερώτημα σου είναι εύκολη, επειδή έχουμε το ιστορικό αποτέλεσμα της λάθος επιλογής των Ισπανών φαλαγγιτών. Ακόμη και αν έλεγε ότι ήταν διαφοροποιημένη από τον παλαιότερο Ρομαντισμό ο Χοσέ Αντόνιο, εντελώς νεορομαντική ήταν η ιδεολογία της φάλαγγας. Υποστήριξε τον Φράνκο με αποτέλεσμα και τον αρχηγό της να αφήσει αβοήθητο να δολοφονηθεί και το κίνημα να εκφυλιστεί στο δόκανο ενός κλασικιστικού απονευρωμένου κληρικαλισμού. Στην Ισπανία έκαναν το ίδιο λάθος με τον ελληνικό εμφύλιο.
Είναι κατανοητό ότι τα γεγονότα έδρασαν εκβιαστικά και τους ανάγκασαν να διαλέξουν ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα και οι δύο επιλογές φάνηκαν κακές για τον ελληνικό και τον ισπανικό εθνικισμό. Εξαϋλώθηκε στο νέφος της αστικής Δεξιάς.
Η σωστή στάση ενός ρομαντικού σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο. Απόσυρση από την επικαιρότητα, ενδοσκόπηση και προετοιμασία ώστε να αναδειχθεί στο ιστορικό προσκήνιο το κίνημα όταν η ένταση της σύγκρουσης αριστερών και δεξιών καταλαγιάσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν κυβερνησαν ποτε οι "επαναστάτες σοσιαλιστές" την Ισπανία. Η κυβέρνηση που ανέτρεψαν οι καραβανάδες ήταν σοσιαλδημοκρατική και σε μεγάλο βαθμό δυτικόφιλη.
https://en.wikipedia.org/wiki/Manuel_Aza%C3%B1a
Δεν υπηρέτησαν ακριβώς το κεφάλαιο οι του Φράνκο. Περισσότερο με την εκκλησία είχαν δεσμούς και έπειτα με το κεφάλαιο. Η οικονομία της Ισπανίας του Φράνκο είχε κάποια κορπορατιστικά στοιχεία. Δεν ήταν αυτό που θέλανε ακριβώς οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς.
Ωστόσο η απάντηση στο ερώτημα σου είναι εύκολη, επειδή έχουμε το ιστορικό αποτέλεσμα της λάθος επιλογής των Ισπανών φαλαγγιτών. Ακόμη και αν έλεγε ότι ήταν διαφοροποιημένη από τον παλαιότερο Ρομαντισμό ο Χοσέ Αντόνιο, εντελώς νεορομαντική ήταν η ιδεολογία της φάλαγγας. Υποστήριξε τον Φράνκο με αποτέλεσμα και τον αρχηγό της να αφήσει αβοήθητο να δολοφονηθεί και το κίνημα να εκφυλιστεί στο δόκανο ενός κλασικιστικού απονευρωμένου κληρικαλισμού. Στην Ισπανία έκαναν το ίδιο λάθος με τον ελληνικό εμφύλιο.
Είναι κατανοητό ότι τα γεγονότα έδρασαν εκβιαστικά και τους ανάγκασαν να διαλέξουν ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα και οι δύο επιλογές φάνηκαν κακές για τον ελληνικό και τον ισπανικό εθνικισμό. Εξαϋλώθηκε στο νέφος της αστικής Δεξιάς.
Η σωστή στάση ενός ρομαντικού σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο. Απόσυρση από την επικαιρότητα, ενδοσκόπηση και προετοιμασία ώστε να αναδειχθεί στο ιστορικό προσκήνιο το κίνημα όταν η ένταση της σύγκρουσης αριστερών και δεξιών καταλαγιάσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν κυβερνησαν ποτε οι "επαναστάτες σοσιαλιστές" την Ισπανία. Η κυβέρνηση που ανέτρεψαν οι καραβανάδες ήταν σοσιαλδημοκρατική και σε μεγάλο βαθμό δυτικόφιλη.
https://en.wikipedia.org/wiki/Manuel_Aza%C3%B1a
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σας ευχαριστώ για την απάντηση. Δυστυχώς με την αμορφωσιά του χώρου, Φράνκο Πινοσέτ Μπολσοναρο και τέτοιοι ακροδεξιοί θεωρούνται "εθνικιστές" κάτι που πρέπει να καταρριψουμε
Εντάξει ο Φράνκο, έστω και υποκριτικά, υιοθέτησε κάποια κορπορατιστικά στοιχεία. Μπορεί να ήταν ύπουλος, κρυφό δυτικόφιλος και να μόχλευσε τον εθνικιστικό χώρο. Αλλά δεν ήταν τόσο φιλελεύθερο σκουπίδι όπως οι υπόλοιποι που παραθέτεις.
Εννοείται πως έχεις δίκιο ότι πρέπει να αποσαφηνιστούν πρόσωπα, ιδέες και πολιτικές στάσεις. Αυτό κάνουμε στην λέσχη εδώ και χρόνια. Βάλε κι εσύ με την παρέα σου ένα χεράκι. Όλοι μαζί πρέπει να δράσουμε. Συντονισμένα με σοβαρότητα και σεβασμό εκατέρωθεν.
Εντάξει Σταμάτη. Μια τελευταία ερώτηση Στον πόλεμο Αθήνας Σπάρτης οι ρομαντικοί της εποχής με ποιον θα πολεμούσαν;
\Χαχαχ, καλό τρολάρισμα.
Ο Ρομαντισμός, είτε τον δούμε ως συνολική κοσμοθεωρία είτε ως κίνημα, γεννήθηκε τον 18ο αιώνα. Και, μάλιστα, ως απάντηση στον Διαφωτισμό. Τα δεδομένα της νεωτερικής εποχής (ο καπιταλισμός στις απαρχές του, η αστικοποίηση, η βιομηχανική παραγωγή, οι μετακινήσεις πληθυσμών, οι ιδεολογίες -φιλελευθερισμός, εθνικισμός, σοσιαλισμός, αναρχισμός κλπ-) και ο τρόπος που τα ερμήνευσε ο Διαφωτισμός δεν υπήρχαν στην αρχαιότητα ώστε να προκύψει ένα αντίπαλο δέος όπως ήταν ο Ρομαντισμός.
Συνεπώς δεν υπάρχει νόημα σε μια συζήτηση σχετικά με το τι θα έκαναν οι ρομαντικοί σε μια αρχαία εποχή. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε ούτε Ρομαντισμός ούτε οι ιστορικές συνθήκες που τον γέννησαν.
Έχει νόημα να δούμε πως ερμήνευσαν οι ρομαντικοί και οι νεορομαντικοί την κλασική αρχαιότητα. Εκεί ανοίγει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αλλά είναι διαφορετικό αυτό από εκείνο που ρώτησες.