Έφυγε από την ζωή ο Γιάννης Μαρκόπουλος (1939-2023). Ένας ένας οι εναπομείναντες σπουδαίοι δημιουργοί περνούν στην ιστορία και αφήνουν το στρατόπεδο του ελληνικού πολιτισμού ολοένα και πιο άδειο. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να γράψω πολλά για την μουσική του Μαρκόπουλου. Τα περισσότερα έχουν γραφτεί πολλές φορές. Κρατάμε στην μνήμη ότι ήταν ένας συνθέτης που προσέφερε στους ακροατές μυσταγωγικές μουσικές εμπειρίες καταδυόμενος στα έγκατα της ελληνική παράδοσης. Ένας παραδοσιοκράτης μουσουργός που ύμνησε την εργατική τάξη. Έτσι θα θυμόμαστε τον Μαρκόπουλο και τον αποχαιρετούμε με μια αναδρομή σε ορισμένες από τις κορυφαίες του στιγμές.
Γεννήθηκα- Νίκος Ξυλούρης
Αρχέγονη παραδοσιακή μουσική μυσταγωγία στο ρυθμικό μέρος που έχει επενδυθεί με μια μελαγχολική μεσαιωνική μελωδία. Κι αυτό το μουσικό πάντρεμα ντυμένο με ανατριχιαστικά αισθαντικούς στίχους του Κώστα Γεωργουσόπουλου που ερμηνεύτηκαν ανεπανάληπτα από τον Νίκο Ξυλούρη. Δεν αρκούν οι λέξεις για να περιγράψουν τα μουσικά θαύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ρομαντικοί θεωρούσαν πως η ακοή είναι η αίσθηση που ξεκλειδώνει κάποια από τα βαθύτερα κοσμικά μυστικά. Απλά εμπιστευθείτε την και αφήστε την να συλλάβει τους ήχους.
Μιλώ για τα παιδιά μου - Βίκυ Μοσχολιού
Η ουσία της ελληνικότητας ενσωματωμένη σε μουσικούς ήχους επενδυμένη με την εκπληκτική φωνή της Βίκυς Μοσχολιού σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη. Η μητέρα μου λέει ότι όταν ακουγόταν το συγκεκριμένο τραγούδι από το ραδιόφωνο το 1974 έκλαιγε όλη η παλιά Ελλάδα. Ακούγοντάς το πενήντα χρόνια μετά δεν δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το γιατί.
Παραπονεμένα λόγια-Γιώργος Νταλάρας
Αν δεν είχε τραγουδήσει αυτό τον ύμνο ο αντιπαθής χαμαιλέοντας της στρατευμένης μουσικής θα τον είχαμε υιοθετήσει στις εκδηλώσεις της λέσχης. Όσο και αν αντιπαθούμε αυτό τον τραγουδιστή οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι παραδίδει μαθήματα ερμηνείας. Επική ερμηνεία με σχεδόν φωναχτό στυλ τραγουδιού να εκφράζει τον σπαραγμό των λαϊκών ανθρώπων της ελληνικής εργατικής τάξης υπό την μουσική συνοδεία ήχων που παραπέμπουν σε παραδοσιακό μοιρολόι. Χαμηλώνουμε το κεφάλι σε ένδειξη υπόκλισης.
Ποιος Πληρώνει Το Βαρκάρη- Ορχηστρικό
Αν ήταν Έλληνας ο Βιβάλντι κάτι παρόμοιο θα είχε γράψει. Έτσι απλά.
Γιάννη Μαρκόπουλε σε ευχαριστούμε.
Σχόλια:
Πέθανε και ο τρελοΤεντ προχτες
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κι ο Μπερλουσκόνι σήμερα. Τι γίνεται ρε παιδιά;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Που κολλάει αυτό;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πού κολλάει ποιο; Ο Ted ή ο Μπερλουσκόνι;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Δεν το είχα μάθει ότι πέθανε ο Μπερλουσκόνι και δεν κατάλαβα τι εννοούσες.
Πέθανε ο Καβαλιέρε ρε. Δεν θα μείνει κανένας όρθιος όσο κυβερνάει ο Μητσοτάκης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αναδημοσιεύω από fb φίλου:
ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ;
H καταστροφή βιβλίων και έργων τέχνης που κρίθηκαν «εκφυλισμένα» από τους Ναζί, όπως και η αναφορά στην καταστροφή και ανακατασκευή του παρελθόντος στην Ωκεανία του Όργουελ έχουν χρωματίσει ανεπίστρεπτα τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε για το θέμα. Η ειρωνεία είναι πως με αυτόν τον τρόπο ξεχνάμε πως υπάρχει μια παράδοση που προάγει την καταστροφή βιβλίων ως μέσων διάδοσης του σκοταδισμού και του δεσποτισμού, εργαλείων σύγχυσης του νου και θρησκομανούς αντίδρασης.
Πέραν του πόσο παράξενη φαντάζει η βιβλιοκλασία ορισμένων εκφάνσεων του Διαφωτισμού μετά τις εμπειρίες του εικοστού αιώνα, είναι σημαντικό να θυμάται κανείς ότι αυτό που την νομιμοποιεί στα μάτια των υποστηρικτών της δεν είναι βέβαια ο «Ολοκληρωτισμός» και η παράνοια αλλά η φιλάνθρωπη πίστη στην πρόοδο, και άρα στη συντριπτική ηθική και πολιτιστική ανωτερότητα της σύγχρονης εποχής σε σχέση με την αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση και άρα και το δικαίωμά της να αποφασίσει κυρίαρχα για το «χρησιμοποιήσιμο παρελθόν». Η γενιά του Διαφωτισμού ήταν η πρώτη που πίστεψε πως η σπουδαία λογοτεχνία προϋποθέτει και «πολιτικά ορθές» ιδέες ως περιεχόμενο.
Το απόσπασμα, στην εικόνα του παρακάτω συνδέσμου, που μας εισάγει σε μια σειρά κρατικών πυρπολήσεων των κλασικών και αναγεννησιακών έργων από μια ουτοπική μελλοντική γαλλική κοινωνία είναι από το «Το έτος 2440» του Λουί Σεμπαστιάν Μερσιέ, έργο του 1770.
https://scontent.fskg4-1.fna.fbcdn.net/v/t39.30808-6/347398476_10161273004767137_3276571518233717420_n.jpg?stp=dst-jpg_p526x296&_nc_cat=100&ccb=1-7&_nc_sid=8bfeb9&_nc_ohc=YS8Vs6f5uQgAX9qOkbs&_nc_ht=scontent.fskg4-1.fna&oh=00_AfCvw0J5t8NhimuRlMZdE7nEs41PHSpPS_A082GlBNg0IA&oe=648C20C3
Ο Αχιλλέας είπε...Ελαφρύ το χώμα και καλή Ανάσταση από μεριάς μου. Δεν τον γνώριζα ως μουσουργό. Γενικότερα νομίζω ότι άτομα του δικού μου ηλικιακού group δεν τον είχαν ξανακούσει. Σε αντίθεση με Χατζηδάκη και Θεοδωράκη με τους οποίους και μεγαλώσαμε. Υποθέτω ότι για να μην ήταν εξίσου γνωστός ενώ η μουσική του ακούγεται εκπληκτική, μάλλον, κάποιους μπορεί να ενοχλούσε ή να μην είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις.
Για τον Ted να πω ότι εκτιμώ βαθύτατα τα βιβλία του αλλά όχι τις πράξεις του. Mensa level iq, καυστικός και φοβερά ιδιαίτερος. Ένας άνθρωπος ερωτηματικό.
Ελπίζω ο ανώνυμος να έγραψε το ότι πέθανε ο ακροδεξιός Μπερλουσκόνι ως απλό κουτσομπολιό και όχι για κάποιον πονηρό (nefarious) λόγο. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος υγιείς νους που να πιστεύει ότι έχουμε οτιδήποτε το κοινό με έναν τέτοιο πολιτικό ο οποίος ήταν γέννημα-θρέμμα της αντιδραστικής, καπιταλιστικής, φιλελεύθερης ακροδεξιάς.
Και μία παράκληση (βέβαια τον τελευταίο λόγο έχει ο admin). Εας κρατάμε τα σχόλια σε τέτοιες δημοσιεύσεις σχετικά με τον εκλιπόντα. Σκέφτομαι καμία φορά κάποιον συγγενή των ανθρώπων όπου τους κάνει κάποιο μικρό αφιέρωμα η λέσχη, να πέφτουν, έστω και τυχαία, σε ένα από αυτά τα άρθρα και να κοιτάνε τα σχόλια. Ένα από το εντονότερα κοινά της αρχαίας, μεσαιωνικής και νεωτερικής Ελλάδος είναι ο σεβασμός απέναντι στον νεκρό. Ας μην γεμίζουμε τέτοια posts με τελείως άσχετα σχόλια. Ας ακούσουμε την μουσική του και ας γράψουμε το γιατί (και εάν) μας παρακινεί ή μας συγκινεί. Όχι κάτι άσχετο με τα παραπάνω.
Για Μπερλουσκόνι και τον υλιστικό αυταρχισμό του νεοφιλελευθερισμού τα λέει σε ένα μικρό κειμενάκι σήμερα αυτός ο Ιταλός:
https://i.imgur.com/z8fmtxI.png
https://i.imgur.com/gI9OquL.png
Στην Ελλάδα ο μπερλουσκονισμός ήταν κοινό όνειρο του Κωστόπουλου, του Καρατζαφέρη και του Μαρινάκη.
῎Ας ἀναπαυτεῖ ἐν εἰρήνη.
Το έργο του Μαρκοπουλου ειναι σημαντικο γιατι ήταν εμπνευσμενο απο τα βασανα , τους αγώνες και της αγωνίες του ελληνικου λαου.Ο ιδιος εκανε λογο για επιστροφη στις ριζες για να σχεδιασουμε το μελλον και για την προσπαθεια του νσ αναφερθει στους αιωνιους νομους της ψυχης του ελληνικου κοσμου.Θα ελεγα οτι το εργο του ηταν το soundtruck του μεταπολιτευτικου εθνολαικισμου που ακομα κ σημερα φερνει σε αμηχανια αριστερους κ δεξιους νεοφιλελε ευρωατλαντιστες .
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εξαιρετικό τραγούδι για μάνες μίας άλλης εποχής, οι άνω των 50 τις προλάβαμε έστω και οριακά.
Λένγκω (Ελλάδα)
https://youtu.be/EklG67X2TOk
Ο/Η Ανώνυμος είπε...θυμάμαι πως για το τραγούδι λενγκω, ο συριζαιος διεθνιστής Άκης Γαβριηλίδης του κάνει κριτική αλά σημιτοφιλελέ εκσυγχρονιστή, πως πουλάει λαϊκίστικο πατριωτισμό, και πως για όλα φταίνε οι ξένοι.
Με τον Γαβριηλιδη έχω συνυπάρξει( δυστυχως) σε μερικα μαζέματα.Προκειται για έναν εξυπνο , και συγκροτημενο liberal , κοσμοπολιτη αστό που επιμενει να παριστανει ενιοτε τον επαναστατη απο τις Βρυξέλες .Παρακομουθω τθς πατεμβασεις του για ενα λογο: Απο ναρκισισμο και θρασσος λεει δυνατα αυτα που που οι όμοιοι του ψιθυριζουν .Οσο για το εν λογω τραγουδι ειναι κορυφαία στιγμη του Ματκοπουλου και πιστευω μαζι με την χοντρομπαλου του Ξαρχακου ειναι η πονεμενη ιστορια του λσου μας