του Σταμάτη Μαμούτου
Πριν από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και το φετινό Athens Irish Festival στο πάρκο της Λαμπηδόνας του Βύρωνα. Ήταν ένα τριήμερο φεστιβάλ που διοργανώθηκε από τα παιδιά του συλλόγου φίλων ιρλανδικού πολιτισμού. Το τριήμερο περιελάμβανε πλούσιο πρόγραμμα. Όμως, δυστυχώς, οι ανάγκες της εργασίας μου, οι τελευταίες διορθώσεις της διδακτορικής μου διατριβής και η ταυτόχρονη οργάνωση του 1ου Μεσαιωνικού Φεστιβάλ Ανδραβίδας δεν μου άφησαν τον απαιτούμενο ελεύθερο χρόνο ώστε να παρακολουθήσω και τις τρεις μέρες του ιρλανδικού φεστιβάλ. Αρκέστηκα έτσι στην μία. Έδωσα, λοιπόν, το παρών στην δεύτερη μέρα του.
Η χωροταξική δομή του πάρκου της Λαμπηδόνας παρείχε την ευκαιρία στους διοργανωτές να παρουσιάσουν τα συναυλιακά δρώμενα σε έναν χώρο που είχε μια αμφιθεατρική διάσταση ενώ η καντίνα, που θυμίζει παραδοσιακό οικισμό της ηπειρωτικής Ελλάδας και στην οποία πωλούνταν ψητά εδέσματα και κρύα μπίρα, ήταν ακριβώς δίπλα. Έτσι οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι στο φεστιβάλ ήταν κοντά σε έναν χώρο που είχε καλή οπτική στην σκηνή των δρώμενων και άμεση πρόσβαση στην καντίνα.
Από την άλλη ήταν λίγο απομακρυσμένα τα τραπεζάκια των εκθετών. Ο χώρος προϋπέθετε αυτή την απόσταση γιατί ανάμεσα στον χώρο των συναυλιών και στα τραπέζια των εκθετών υπήρχε ο κεντρικός διάδρομος του πάρκου. Ωστόσο η ενσωμάτωση των εκθεμάτων στο φυσικό περιβάλλον του πάρκου ήταν οργανική. Το πράσινο του πάρκου απορροφούσε ιδανικά το πράσινο των ιρλανδικών αποχρώσεων που είχαν αρκετά εκθέματα.
Παραβρέθηκα στο φεστιβάλ την ημέρα κατά την οποία εμφανίστηκαν τα μουσικά συγκροτήματα The Chained Magpie, Solastas και το σχήμα ιρλανδικής παραδοσιακής μουσικής των Aidan Connoly, Pardaic Keane, Fergus McGorman και Cliodhna Begley. Την ίδια μέρα τραγούδησε και η χορωδία Curfa Gaelic Nordic Quir. Όταν έφτασα στο πάρκο της Λαμπηδόνας επισκέφθηκα αρχικά τον χώρο των εκθετών με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα στο σημείο των συναυλιών, να προλάβω μόνο τα τελευταία δύο τραγούδια των The Chained Magpie. Μπορεί να τους άκουσα λίγο αλλά ήταν αρκετό για να διαπιστώσω ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό σχήμα με πολύ δεμένο και γεμάτο folk ήχο που αναμιγνύει ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιρροές. Λυπήθηκα πραγματικά που δεν πρόλαβα να ακούσω κάτι περισσότερο από το set list αυτού του πολύ καλού συγκροτήματος. Ελπίζω ότι θα το κάνω στην επόμενη εμφάνισή τους.
Όσον αφορά τους εκθέτες υπήρχαν εικαστικοί και δημιουργοί με ενδιαφέρουσες δουλειές. Ανάμεσα στους εκθέτες μπορούσε κανείς να συναντήσει ζωγράφους, δημιουργούς κοσμημάτων, σχεδιαστές χειροποίητων χαρτών της Ιρλανδίας και αυτοκόλλητων, κατασκευαστές αρωματικών κεριών, ακόμη και δημιουργούς πλεκτών διακοσμητικών και μάλλινων επιτραπέζιων παιχνιδιών.
Όταν ολοκλήρωσα την περιήγηση ανάμεσα στα τραπέζια των εκθετών επέστρεψα στον κύριο χώρο των εκδηλώσεων. Ο κόσμος γινόταν συνεχώς περισσότερος. Μόλις το χορωδιακό σχήμα Curfá Gaelic Nordic Choir εμφανίστηκε στην σκηνή υπό την καθοδήγηση της μαέστρου Λαμπρινής Γιώτη πρέπει να είχαν συγκεντρωθεί περισσότερα από τριακόσια άτομα στους χώρους του φεστιβάλ. Οι Curfá Gaelic Nordic Choir τραγούδησαν περίπου ένα ημίωρο και παρέδωσαν την σκυτάλη στους εκπληκτικούς Solastas.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το εξαιρετικό αυτό fοlk σχήμα ζωντανά. Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για την απόδοσή τους. Ήταν απλά υπέροχοι. Παραδοσιακά ιρλανδικά και σκωτσέζικα τραγούδια, μπαλάντες που θύμιζαν τους Jethro Tull, κοντολογίς μουσική μαγεία καθοδηγούμενη μαεστρικά από την εκπληκτική φωνή της Λαμπρινής Γιώτη. Ο ασφυκτικά γεμάτος χώρος της Λαμπηδόνας είχε σηκωθεί στο πόδι. Παιδιά χόρευαν στους ρυθμούς των Solastas κι εγώ έσπευσα να ρωτήσω την μια εκ των διοργανωτών (την αγαπητή Άννα) λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο συγκρότημα. Η απόφαση να τους προτείνω να παίξουν στο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ της Ανδραβίδα είχε ήδη ληφθεί.
Όταν οι Solastas ολοκλήρωσαν το set τους είχα την αίσθηση ότι οι θεατές είχαμε απογειωθεί από τα στενά όρια του πεπερασμένου εμπειρικού βίου. Τουλάχιστον σε ό,τι με αφορούσε τα αισθητηριακά μου αντανακλαστικά που υποδέχονταν τους μουσικούς ήχους είχαν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρήσω ότι δεν είχε νόημα να δω ή να ακούσω τίποτε άλλο. Κι όμως, τώρα θα βγουν οι Ιρλανδοί μου είπε η Άννα, ενημερώνοντάς με ότι η βραδιά θα έκλεινε με συναυλία των Aidan Connoly, Pardaic Keane, Fergus McGorman και Cliodhna Begley, που είχαν ταξιδέψει από την Ιρλανδία για τις ανάγκες του Φεστιβάλ.
Οι Ιρλανδοί μουσικοί έπαιξαν παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας τους και οι θεατές άρχισαν να χορεύουν σε κελτικούς ρυθμούς. Μολονότι η σκηνική παρουσία των τεσσάρων μουσικών εξέφραζε περισσότερο ένα στιβαρά ευγενικό και χαμηλών τόνων βρετανικό φλέγμα παρά την εικόνα του Κέλτη μυσταγωγού που έχει διαμορφωθεί στην φαντασία πολλών εξ ημών που μας αρέσει να ερευνούμε την παράδοση των κελτικών εθνών, η διάθεση των ακροατών ήταν στα ύψη και η ανταπόκριση των θεατών στην μουσική του ιρλανδικού συγκροτήματος ήταν διονυσιακά ελληνική.
Αυτό ήταν και το πρώτο άμεσο θετικό δείγμα που αποδείκνυε πόσο επιτυχημένο ήταν το Athens Irish Festival ως εκδήλωση. Τα πρόσωπα και η γλώσσα του σώματος των θεατών. Η χαλαρότητα, η χαρά, η θερινή ραστώνη και το ενδιαφέρον είχαν ενωθεί σε ένα μίγμα το οποίο εκδηλωνόταν αυθόρμητα γύρω μου. Ο κόσμος απολάμβανε αυτό που συνέβαινε. Περιβαλλόμουν από πρόσωπα ενδιαφέροντα, χαρούμενα και γεμάτα ενέργεια.
Δυστυχώς για εμένα και ευτυχώς για τους υπόλοιπους θεατές το Athens Irish Festival είχε ακόμη δύο μέρες. Η έλλειψη χρόνου δεν μου επέτρεψε να παρακολουθήσω τα δρώμενα των υπολοίπων δύο ημερών και αντιλαμβάνομαι ότι έχασα την ευκαιρία να βιώσω δυο ακόμη υπέροχες καλοκαιρινές βραδιές. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη διοργάνωση, πρώτα ο Θεός, να είμαστε όλοι καλά.
Σχόλια:
🇮🇪🍀 μουσική Made in 🇷🇸
https://youtu.be/B_e7QbWc5mI
C.Φ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...στο επόμενο και Γέητς
Ο Σταμάτης είπε...Λόγω του Γέητς γνώρισα παιδιά που το οργανώνουν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...ρε αλάνι σλάβκο στους orthodox celts με είχε μυήσει ένα παλικάρι από το phorum.gr. Μπράβο που μου τους ξαναθύμισες!
Ο/Η Αχιλλέας είπε...Η καλύτερη, μέχρι στιγμής, παρουσίαση για τον W.B.Yeats από τον κορυφαίο Jonathan Bowden. https://www.youtube.com/watch?v=wmizjscv3UY
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποια είναι η γνώμη της λέσχης για τον Ιρλανδό Keith Woods?
Καλημέρα ανώνυμε. Αρχικά απλά να πω ότι αυτές οι ερωτήσεις ξεκινούν με λάθος τρόπο. Προφανώς η λέσχη έχει συγκεκριμένο τρόπο ερμηνείας της πραγματικότητας και συγκεκριμένα μεθοδολογικά εργαλεία τα οποία χρησιμοποιεί για να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Αυτό όμως δεν μπορεί να επεκταθεί σε όλο το φάσμα της πραγματικότητας. Μία τέτοια ερώτηση είναι σαν να ρωτάει κάποιος «Ποια είναι η γνώμη της λέσχης για τους Rammstein;». Γίνεται για μία τέτοια ερώτηση να έχουμε απολύτως ταυτόσημες απόψεις ο Southman, o Flam, εγώ κλπ.;
Τέτοιου τύπου ερωτήσεις δεν γίνεται να απαντηθούν από την "λέσχη" παρά μόνον σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε, ως Αχιλλέας, θα σου πω ότι τον Keith Woods δεν τον έχω ακούσει αρκετά για να μπορώ να εκφέρω άποψη. Φαίνεται να είναι ένα νεαρό παιδί που αγαπά την Ιρλανδία και που μελετά. Νομίζω ότι έχει κάνει αρκετές φορές εκπομπές για τον Ιδεαλισμό του Πλάτωνα. Όλα αυτά είναι θετικά στοιχεία.
Εγώ πάντως έναν Ιρλανδό παίχτη του ράγκμπι ξέρω με αυτό το όνομα.
Αυτό που λέγεται για τις δύο κυριότερες Μασονικές στοές του 1800, ότι οι Ιλουμινάτι ήταν κυρίως διαφωτιστές (και πολιτικά είτε με την πεφωτισμένη δεσποτεία είτε ρεπουμπλικάνοι), ενώ οι Ροδόσταυροι ήταν συντηρητικοί αντιδιαφωτιστές (και πως όσοι ρομαντικοί ήταν Μασόνοι, όπως Μπλέηκ, Νοβάλις, Ουγκώ, ήταν Ροδόσταυροι και όχι Ιλουμινάτι), ισχύει ή είναι παπάτζα;
Δεν γνωρίζουμε πολλά περί του τεκτονισμού και των αντιπάλων του εσωτεριστικών ομάδων. Δεν ξέρουμε και αν υπάρχουν στην Ελλάδα έρευνες με επιστημολογικά άρτιο περιεχόμενο σε τέτοια πεδία. Υποθέτουμε ότι μάλλον θα υπάρχουν κάποιες σοβαρές έρευνες στην αγγλική βιβλιογραφία.
Για το κομμάτι της Μασονίας, δεν νομίζω ποτέ μία έρευνα να μπορέσει να δώσει απόλυτες απαντήσεις. Το ότι οι Μασονικές στοές λειτουργούσαν πάντα και εμφανώς είναι ένα κοινό μυστικό. Εννοώ ότι στην Αμερική υπάρχει μέχρι και το παρακάτω μουσείο το οποίο δίνει αναλυτικές πληροφορίες για το μασονικό βιογραφικό του George Washington(για αυτό και όταν κάποιος Αμερικανός του Νότου χτυπιέται λέγοντας ότι "America is a Christian country!", θα πρέπει να γελάμε).
Το site του μουσείου εδώ: https://gwmemorial.org/
Τώρα, εάν διαβάσετε και το βιβλίο «Ιστορία της Αναρχίας» του Max Nettlau θα δείτε ότι και ο ίδιος έλεγε ότι ήταν πολύ σύνηθες μέλη μασονικών Στοών(οι οποίοι είχαν γνωστά στέκια-μπυραρίες) να καλούν τον Μπακούνιν για να τους κάνει διαλέξεις για τον Αναρχισμό. Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορικές πληροφορίες για την Μασονία και τον Αναρχισμό μπορείτε να βρείτε και στο βιβλίο της Lagalisse, «Απόκρυφα στοιχεία του Αναρχισμού». Παρενθετικά και ο Nettlau και η Lagalisse είναι αναρχικοί. Δεν έδιναν αυτές τις πληροφορίες στα βιβλία τους για να υπονομεύσουν τον Αναρχισμό.
Εξαιρετικό βιβλίο είναι επίσης το βιβλίο του Michael Witcoff, «On the Masons and their Lies». Ο Witcoff είναι Αμερικανός, Εβραϊκής καταγωγής και πρώην Μασόνος τρίτου βαθμού. Ο ίδιος αηδιασμένος με την βλακώδη perrenialist θεολογία (θεοσοφία) της Στοάς του αποχώρησε, και μετά από ιδιαίτερα πολύ μελέτη και εσωτερική αναζήτηση έγινε κατηχούμενος και αργότερα βαπτίσθηκε Ορθόδοξος Χριστιανός.
Τέλος, εάν θέλεις να μάθεις ποια είναι η "θεολογία" και οι ηθικοί κανόνες της Μασονίας διάβασε τους ίδιους τους ταγούς των απανταχού Μασόνων. Διάβασε τα βιβλία «Morals and Dogma» του Albert Pike όπως και το «The Secret Teachings of all Ages» του Manly P. Hall. Δεν είναι κρυφά αυτά τα βιβλία, τα πωλούν κυριολεκτικά στην Amazon!
Τέλος, και για να δυσαρεστήσω τους απανταχού συνωμοσιολόγους έχω να πω ότι διαβάζοντας αρκετά βιβλία από Μασόνους αλλά και ιστορικούς που έκαναν έρευνα επάνω στην Μασονία, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι οι μοναδικοί οι οποίοι πιστεύουν στην παντοδυναμία της Μασονίας είναι οι συνωμοσιολόγοι και οι Μασόνοι (ο ένας πορώνει τον άλλο! Χα χα!). Οι Στοές όντως είχαν πάρα πολύ δύναμη για να διαμορφώσουν κουλτούρα και να ασκήσουν πιέσεις κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα (ίσως και κατά τις αρχές του 20ου, είναι γνωστό ότι η Μασονία στήριζε αναφανδόν τα αναρχικά κινήματα της Ισπανίας. Τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα Καθολικών ιερέων) αλλά όλα δείχνουν ότι οι Στοές τον 21ο αιώνα είναι σκιές της πάλαι πoτέ δόξας τους. Τους λόγους τους ξέρουν μόνον αυτοί.
ΥΓ Εάν μιλήσετε ποτέ με κάποιον Μασόνο να ξέρετε ότι θα σας φλομώσει στο ψέμα. Θα σας λέει ότι η Στοά του έχει official manuscripts από τον Μεσαίωνα, ότι η δική του Στοά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπάρχει από την αρχαιότητα και ότι οι άλλες είναι απομιμήσεις κλπ. Μιλάμε για κανονικούς γυρολόγους, όχι αστεία. Ουσιαστικά pyramid schemes με μπόλικη δόση μυστικισμού.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δύσκολο να βρεθούν σοβαρές πηγές για τέτοια θέματα. Έχει ενδιαφέρον πάντως το γεγονός ότι ο εσωτερισμός συνδέθηκε με τον ρομαντικό εθνικισμό στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Ο Γ.Μ. Γέητς είναι ένα καλό παράδειγμα συγγραφέα που συνδύαζε και τα δύο. Είχε επαφές με τη Θεοσοφική Εταιρεία της Μπλαβάτσκυ και με πολλές άλλες αντιδιαφωτιστικές οργανώσεις εσωτεριστών. Κάπου όμως κατάλαβε το αδιέξοδο του πράγματος και απομακρύνθηκε. Πολύ καλή η εισαγωγή του Σταμάτη στο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος. Περιλαμβάνει λεπτομέρειες για αυτές τις επιλογές του μεγάλου Ιρλανδού.
Αν ο Μαρξ είναι ο κυρίαρχος ιδεολόγος των κομμουνιστών, ο Χέρντερ του Εθνικισμού, για τον φιλελευθερισμό ποιον θεωρείτε στην λέσχη τον νούμερο 1 στοχαστή; Για την Ελλάδα π.χ. είναι ο Μάρκος Δραγούμης κάτι τέτοιο,ή προσανατολίζεστε περισσότερο σε ονόματα τύπου Κοραή?Ξέρω ότι σηκώνει ολόκληρα άρθρα η ερώτησή μου αλλά γενικά για την φιλελεύθερη ιδεολογία,ακόμα και αν ειναι εχθρική μας μέχρι να σβήσει ο ήλιος,ξέρουμε ελάχιστα ως καθόλου και θα ήθελα μερικές περιληπτικές αναφορές για να προσανατολιστώ
Ευχαριστώ για την υπομονή σας
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν πάμε στο 18ο-19ο αιώνα, αναμφίβολα ο Κοραής και οι επίγονοί του.
Για τον 20ο αιώνα στην λογοτεχνία και την αισθητική οι περισσότεροι της γενιάς του '30. Θεοτοκάς, Ελύτης, κλπ.
Στα πιο πρόσφατα, το κακό συναπάντημα. Από Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο μέχρι Πέτρο Τατσόπουλο, Σώτη και δεν συμμαζευεται.
Γενικότερα η πολιτική θεωρία του φιλελευθερισμού βασίζεται καταρχάς στους θεωρητικούς του κοινωνικού συμβολαίου (Λοκ, Χομπς, Ρουσσώ). Ακολουθούν οι μεταγενέστεροι διανοητές του 19ου αιώνα (Τζ.Σ.Μιλλ, Μπένθαμ κλπ). Στον 20ο αιώνα γίνεται χαμός από δαύτους. Οι τελευταίοι πιο γνωστοί θεωρητικοί του είναι της αμερικανικής σχολής (Ρόουλς Νότζικ κλπ).
Η οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού έχει ως πατριάρχη τον Άνταμ Σμιθ και συνεχίζει με τις μεταγενέστερες σχολές του 19ου και του 20ου αιώνα.
Ο Α. Π. είπε...Στο "Zur Romantik" ο Peter Hacks έχει και ένα κεφάλαιο για τη Μασονία στη Γερμανία την εποχή του Ρομαντισμού. Ξεκινά με την ερώτηση, γιατί ο Ναπολέων το 1808 παρασημοφόρησε τον Γκαίτε και τον Βίλαντ; Λέει ότι για τον Γκαίτε είναι ευνόητο, υπήρχε αλληλοεκτίμηση μεταξύ των δύο. Τον Βίλαντ όμως γιατί; Γιατί, λέει, το 1798 ο Βίλαντ είχε προβλέψει την άνοδο του Ναπολέοντα στη Γαλλία σε άρθρο του. Και ανατρέχει σε πηγές, για να βρει ότι ο Βίλαντ ήταν στους Ιλουμινάτι, όπως και ο Γκαίτε, και ο Δούκας της Βαϊμάρης. (Στα μέλη των Ιλουμινάτι ο Hacks αναφέρει, παρεμπιπτόντως, και τον Χέρντερ, λέγοντας πως, όταν ο Χέρντερ εκφράστηκε το 1792 υπέρ της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η στοά αυτή που τον έσωσε από τη δίωξη), και ότι από τους Ιλουμινάτι ο Βίλαντ είχε μάθει για το λαμπρό μέλλον του Ναπολέοντα πριν αυτό γίνει πράξη.
Μετά πράγματι κάνει μνεία και στους Ροδόσταυρους (Rosicrucians ή Rosenkreuzer) που ανέφερε ο αποπάνω φίλος. Πάλι ανατρέχει σε πηγές για να βρει ότι ο στρατάρχης Μπλύχερ (νικητής του Βατερλώ), o Βαρώνος von Stein και ο Karl Justus Gruner (καγκελάριος και αρχιμπάτσος της Πρωσίας αντίστοιχα, οι δύο ορκισμένοι εχθροί του Ναπολέοντα και χρηματοδότες όλων των εντύπων που προωθούσαν τη γερμανική ρομαντική-εθνικιστική λογοτεχνία από το 1806 ως το 1815), συμμετείχαν σε αυτή τη στοά.
Για τον Νοβάλις, που είναι γνωστό ότι είχε υπάρξει μέλος στοάς, αλλά μετά μάλλον έφυγε και είπε ότι αυτός, ο ρομαντικός, αντιλαμβανόταν το πραγματικό νόημα του τεκτονισμού, υπονοώντας ότι η επίσημη αφήγηση της Στοάς το είχε χάσει, ο Hacks παραθέτει ένα εδάφιο από τη "Χριστιανοσύνη", όπου ο Νοβάλις γράφει τα παρακάτω για τους Ιησουίτες:
»Jetzt schläft er, dieser furchtbare Orden.
Vielleicht daß er sich mit neuer Gewalt einst über seine alte
Heimat, vielleicht unter anderen Namen, verbreitet«.
(Τώρα κοιμάται, αυτό το τρομερό τάγμα. Ίσως κάποτε θα απλωθεί ξανά στην παλιά του πατρίδα με νέα δύναμη, ίσως με άλλο όνομα).
Και λέει ο Hacks:
"Παραδέχομαι όμως ότι με αυτό το άλλο όνομα, με το οποίο κάποτε θα κυβερνήσουν ξανά οι Ιησουίτες, θα μπορούσε να νοηθεί και ο ρομαντισμός εκτός από τους Ροδόσταυρους. Για την ακρίβεια νομίζω ότι εννοούσε και τα δύο. Αν ο ποιητής είχε διαύγεια, μάλλον ήθελε να πει ότι οι Ροδόσταυροι ήταν ο πολιτικός βραχίονας του ρομαντισμού."
Έναν ρομαντικοποιημένο τεκτονισμό-μυστικισμό-εσωτερισμό-πνευματισμό, αλλιώτικο από αυτόν της επίσημης Στοάς, εννοούσε μάλλον ο Νοβάλις.
Το γενικότερο συμπέρασμά του από όλο αυτό είναι ότι στη μια στοά ήταν κυρίως γαλλόφιλοι και στην άλλη κυρίως αγγλόφιλοι. Πολιτικά τι μπορεί να σήμαινε αυτό; Ότι ήταν πιο συντηρητικοί οι αγγλόφιλοι; Όχι απαραίτητα. Ναι μεν επισήμως εκείνη την εποχή, στον αγώνα κατά των Γάλλων, η Αγγλία ήθελε να παρουσιάζει εαυτήν στους μονάρχες της υπόλοιπης Ευρώπης ως δύναμη συντήρησης (Μπερκ), αλλά, στη Γερμανία η αγγλοφιλία ήταν ίδιον των πιο φιλελεύθερων συντηρητικών, όχι των ακραίων αντιδραστικών. Το να ήταν επίσης κάποιος γαλλόφιλος ή Ιλουμινάτος, δεν τον έκανε απαραίτητα Ιακωβίνο. Υπήρχαν και οι Γιρονδίνοι, οι moderate liberals, και υπήρχαν και αυτοί που θαύμαζαν τη Γαλλία για την πεφωτισμένη δεσποτεία της, οι Βοναπαρτιστές, όπως ήταν εν προκειμένω ο Γκαίτε και ο Βίλαντ. Να ήταν οι Ροδόσταυροι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του ρομαντικού εθνικιστικού κύματος στη Γερμανία το 1806-15, και οι Ιλουμινάτι πιο σκεπτικιστές έναντι σε αυτό; Ίσως.
Η Μασονία, πάντως, τότε, είχε δύναμη. Μόνο τότε. Στην Ισπανία ίσως και μέχρι λίγο αργότερα. Τώρα δεν έχει. Τους στόχους που πετύχαινε τότε πίσω από το παραβάν η Μασονία, τώρα τους πετυχαίνουν οι Μυστικές Υπηρεσίες των μεγάλων δυνάμεων.
Για τους πατέρες του φιλελευθερισμού απάντησε ο admin. Aν ενδιαφέρει πάντως κανέναν, ο τελευταίος μεγάλος Διαφωτιστής της ευρωπαϊκής ιστορίας, αυτός που, στα τέλη του 19ου αιώνα, έθεσε για το έθνος του τα καθήκοντα που είχαν θέσει οι Βολταίρος, Λοκ, Ρουσό, Ντιντερό και Λέσινγκ στα μέσα του 18ου για τα δικά τους έθνη, είναι ο Δανός Georg Brandes.
Στη δυτική Ευρώπη οι Ιρλανδοί είναι φουλ αριστεροί, αντιφαδες και κάθε λογής σκουπιδοκατάσταση. Έχω πάει σε φεστιβάλ, συναυλίες και έχω βλαστημήσει την ώρα. Μπαφοκαταστάσεις και λοιπές βλακείες. Ευτυχώς που στην Ελλάδα δεν είναι έτσι και φαίνεται από το ρεπορτάζ ότι γίνεται σοβαρή δουλειά με digital artists, folk bands και άλλα ωραία.
Εγώ έκανα το λάθος να αντιπαθήσω την ιρλανδική/κέλτικη κουλτούρα όσο ζούσα στις ΗΠΑ. Εκεί, και ειδικά στις προηγούμενες δεκαετίες, οι Ιρλανδοί (στους οποίους περιλαμβάνονταν μέχρι και πέμπτης γενιάς, πχ και ο Μπιντές για "Ιρλανδός" λογίζεται) ήσαν μακράν η πλέον δραστήρια εθνοτική μειονότητα όσον αφορά στην διατήρηση της πολιτιστικής τους κληρονομιάς, με αναρίθμητα φεστιβάλ, φιέστες, παρελάσεις, επιδείξεις κτλ να διοργανώνονται παντού και σε κάθε ευκαιρία. Επίσης, η φτιαχτή κέλτικη μουσική (μέχρι και σε ροκ βέρζιον την έβγαζαν οι τρελοί) έκανε τρελές πωλήσεις, θυμάμαι. Κάτι "oh, ah, up the Ra" και τέτοια ακόμα βουίζουν στην ατμόσφαιρα. Μαγαζιά, μπαράκια, φαγάδικα κτλ με ιρλανδική αισθητική ήταν ο κανόνας μέχρι και στην τελευταία βουνίσια κωμόπολη.
Καλά μέχρι εδώ, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις το όλο προιόν ήταν πάντα φιλτραρισμένο από αμερικάνικο/καταναλωτικό πρίσμα, με την κιτσαρία και το βίντατζ σκουπιδαριό να κυριαρχεί απόλυτα. Όμως, αφενός ο "αναμάρτητος πρώτος τον λίθο", καθότι οτιδήποτε έθνικ πάντα έτσι κατέληγε στην μεγάλη χαβούζα, αφετέρου δεν πρέπει να αφήσουμε το μεταμοντέρνο φολκλορ να επισκιάζει την αυθεντικότητα των άγνωστων σε εμάς πολιτισμών. Ο Ιρλανδικός κόσμος εκτός τού ότι έχει μια χαρά (πραγματική) παραδοσιακή μουσική, έχει βγάλει και αξιόλογους μελετητές των μύθων και της προνεωτερικής σκέψης.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Βασικά η Ιρλανδία και μόνο που μας έδωσε τον James Connolly, και τίποτα άλλο να μην είχε δώσει, το καθήκον της στην ανθρωπότητα θα το είχε τηρήσει και με το παραπάνω.
Βασικά η Ιρλανδία και μόνο που μας έδωσε τον W.B.Yeats και τον Bram Stoker εκπλήρωσε το χρέος της προς την ανθρωπότητα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Βασικά καλησπέρα σας. Και μόνο που μας έδωσε τον Rory Gallagher η Ιρλανδία έκανε το χρέος της προς την ανθρωπότητα.
Ιρλανδοί υπό γερμανική σημαία. Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος
https://en.wikipedia.org/wiki/Irish_Brigade_(World_War_I)
C.Φ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Irish Republican Army - Ev chistr 'ta, laou!
https://www.youtube.com/watch?v=_LsLYA54sTc
Oktoberklub - Was wollen wir trinken
https://www.youtube.com/watch?v=ISdxQGqaLEc
+
Dermot O'Brien - God Save Ireland
https://www.youtube.com/watch?v=OecaGDwA1so
Ernst Busch - Ami go home!
https://www.youtube.com/watch?v=2flpdqGfAsw
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Και τον Best
https://www.youtube.com/watch?v=CrHWrQvQYVs
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Οι Ιρλανδοί τον τελευταίο χρόνο έχουν κατεβεί σύσσωμοι στους δρόμους ενάντια στην λαθρομετανάστευση. Οι πολιτικοί και τα κανάλια τους έχουν πανικοβληθεί. Και δεν είναι όπως με τους αγανακτισμένους εδώ. Γίνεται ένας ιστορικός ρεβιζιονισμός με επανεξέταση ορισμένων προσώπων της ιστορίας τους, με ανάδειξη ξεχασμένων ηρώων κτλ. Είναι άδικο να τους βαφτίζουμε όλους αντιφάδες
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Χαχαχα ακριβώς η χώρα που έβγαλε τον Ρόρι είναι υπεράνω κριτικής. Period