απόσπασμα από το βιβλίο Δώδεκα Τύποι του Γκίλμπερτ Κέιθ Τσέστερτον
μετάφραση Αχιλλέας
Ο Τόμας Καρλάιλ και ο Τζων Ράσκιν υπήρξαν οι δυο διανοητές που αποτέλεσαν τις διανοητικές γέφυρες ανάμεσα στον παλιό Ρομαντισμό και στο νεορομαντικό κίνημα της γενιάς του 1890. Μπορεί κανείς να τους δει ως τους τελευταίους των παλαιών ρομαντικών ή και ως τους πρώτους των νεορομαντικών. Όχι μόνο γιατί κράτησαν την σημαία του Ρομαντισμού ψηλά από το 1840 μέχρι το 1890, όταν και το παλαιότερο ρομαντικό κίνημα είχε σβήσει αλλά και γιατί διαβίβασαν, τρόπον τινά, την παραδοσιακή ρομαντική κριτική της νεωτερικότητας σε μια γενιά διανοητών που την προσάρμοσε ώστε να γίνει επίκαιρη στους νέους μοντέρνους όρους του 20ου αιώνα. Ο Καρλάιλ και ο Ράσκιν επεξεργάστηκαν αρκετές από τις βασικές πολιτικές ιδέες που υιοθέτησαν όλα τα εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου. Ο Καρλάιλ συνδέθηκε με τον φασισμό επειδή ήταν εκείνος που θεμελίωσε, έναν αιώνα πριν τον φασισμό, την θεωρητική συζήτηση που οδήγησε σταδιακά στην εξάπλωση δημοτικότητας της ιδέας περί της χαρισματικής ηγεσίας.
Ο Γκίλμπερτ Κέιθ Τσέστερτον ήταν ένας εξίσου ρομαντικός και παραδοσιοκράτης μεταγενέστερος αναγνώστης των δύο ρομαντικών διανοητών. Όπως έγραψε ο Τσέστερτον, «ολόκληρος ο μοντέρνος κόσμος έχει διαιρεθεί σε Συντηρητικούς και Προοδευτικούς. Η δουλειά των Προοδευτικών είναι να συνεχίζουν να κάνουν λάθη. Η δουλειά των Συντηρητικών είναι να αποτρέπουν να διορθωθούν τα λάθη». Ωστόσο, ο Τσέστερτον, ως θρησκευόμενος καθολικός, κράτησε αποστάσεις από ριζοσπαστικά επιθετικά σημεία της σκέψης του Καρλάιλ (όπως ο ρατσισμός) και του Ράσκιν, ασκώντας τους μια ενδιαφέρουσα φιλική κριτική. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια κριτική σύνοψη της σκέψης του Καρλάιλ από τον Τσέστερτον, η οποία δημοσιεύθηκε στο βιβλίο Δώδεκα Τύποι.
Υπάρχουν δύο βασικές ηθικές αναγκαιότητες για το έργο ενός μεγάλου άντρα: η πρώτη είναι ότι πρέπει να πιστεύει στην αλήθεια του μηνύματός του. Η δεύτερη είναι ότι πρέπει να πιστεύει ότι το μήνυμά του μπορεί να γίνει αποδεκτό. Ήταν η μεγάλη τραγωδία του Καρλάιλ ότι είχε την πρώτη και όχι την δεύτερη.
Αυτό το οποίο γνωρίζουμε ως δεδομένο, για τον υποτιθέμενο πεσιμισμό του Καρλάιλ, είναι κάτι το ελάσσων. Ο Καρλάιλ είχε τα ελαττώματά του, τόσο ως άνδρας όσο και ως συγγραφέας, αλλά η προσπάθεια του να εξηγήσει την κοσμοθέασή του βγάζοντας «χολή» είναι απλώς αξιολύπητη. Αν αυτή του η στάση κατέληγε πάντα σε ένα «Sartor Resartus», θα ήταν πολύ πιο ανεκτή. Οι ασθένειες δεν μετατρέπονται σε ποιήματα, ακόμη κι εάν ο ασθενής γράφει, πραγματικά, με το υγιές κομμάτι του οργανισμού του. Το εάν τα προσωπικά λάθη και οι λογοτεχνικές αρετές του Καρλάιλ είχαν κάποια συνάφεια, είναι κάτι που βρίσκεται στην ευχέρεια κάθε ανθρώπου για να το κρίνει. Για τον καθένα μας είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να πούμε ακριβώς πού τελειώνουν οι ειλικρινείς απόψεις μας και πού αρχίζουν οι προσωπικές μας προτιμήσεις. Αλλά το να επιχειρήσουμε να κατηγορήσουμε τον Καρλάιλ απλά ως έναν απόλυτο εγωτιστή δεν μπορεί να προκύψει από τίποτα άλλο παρά από μια καθαρή ανικανότητα να κατανοήσουμε το μήνυμά του. «Ο Ράσκιν», λέει ένας κριτικός, «παρόλα αυτά πίστευε αληθινά στον Θεό. Ο Καρλάιλ πίστευε μόνο στον εαυτό του». Αυτή είναι σίγουρα μια διάκριση ενός κριτικού μεταξύ ενός συγγραφέα που έχει κατανοήσει και ενός συγγραφέα που δεν έχει κατανοήσει. Ο Καρλάιλ πίστευε στον εαυτό του, αλλά δεν μπορούσε να πιστέψει στον εαυτό του περισσότερο από ότι ο Ράσκιν. Και οι δύο πίστευαν στον Θεό, γιατί ένιωθαν ότι ακόμη κι εάν όλα κατέληγαν σε ρήξη και καταστροφή, οι ίδιοι ήταν ακλόνητοι πιστοί του Θεού. Εκεί που απέτυχαν και οι δύο δεν ήταν στην πίστη τους στον Θεό ή στην πίστη στον εαυτό τους, αλλά στο ότι απέτυχαν να πιστέψουν στους άλλους ανθρώπους. Δεν αρκεί για έναν προφήτη να πιστεύει στο μήνυμά του, πρέπει να πιστεύει και στην αποδοχή του. Ο Χριστός, ο Άγιος Φραγκίσκος, ο Μπάνυαν, ο Γουέσλι, ο κύριος Γκλάντστοουν, ο Ουώλτ Ουίτμαν, άντρες απερίγραπτης ετερογένειας, ήταν όλοι όμοιοι σε μια ορισμένη ικανότητα να αντιμετωπίζουν τον μέσο άνθρωπο ως ίσο τους, να εμπιστεύονται τη λογική και το καλό του συναίσθημα χωρίς φόβο και χωρίς περιφρόνηση. Ήταν αυτή η απλότητα της εμπιστοσύνης, όχι μόνο στον Θεό, αλλά και στην εικόνα του Θεού, που έλειπε στον Καρλάιλ.
Αλλά οι προσπάθειες δυσφήμισης του θρησκευτικού συναισθήματος του Καρλάιλ πρέπει να θεωρηθούν αβάσιμες. Η βαθιά σιγουριά της αίσθησης του Καρλάιλ για την ενότητα του Κόσμου είναι σαν αυτή ενός Εβραίου προφήτη, και εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο που είχε εκφραστεί στους Εβραίους προφήτες - με χιούμορ. Ένας άνθρωπος πρέπει να είναι γεμάτος πίστη για να αστειευτεί με την θρησκευτικότητά του. Κανένας Νέο-παγανιστής που προτείνει με λεπτότητα μια αναβίωση του Διόνυσου, κανένας γενικόλογος, μισο-προσηλυτισμένος Θεοσοφιστής που προσπαθεί να αναγνωρίσει ψηλαφητά τη φύση του Βούδα, δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κάνει αστεία για αυτά τα θέματα. Αλλά για τους Εβραίους προφήτες η θρησκεία τους ήταν τόσο στερεή, σαν ένα βουνό ή σαν ένα μαμούθ, που η ειρωνική στάση της σε ασήμαντα και φευγαλέα θέματα κατέληξε να τα πλήξει σαν πραγματικός χτύπος. Έτσι έγινε και με την Καρλάιλ. Η υπέρτατη προσφορά του, τόσο στη φιλοσοφία όσο και στη λογοτεχνία, ήταν η αίσθηση του σαρκασμού απέναντι στην αιωνιότητα. Άλλοι συγγραφείς είχαν δει την ελπίδα ή τον τρόμο των ουρανών, αλλά μόνο αυτός είδε το χιούμορ τους. Άλλοι συγγραφείς είχαν δει ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάτι απόλυτο και αιώνιο σε ένα τραγούδι ή ένα άγαλμα, αλλά ο Καρλάιλ, μόνος του είδε ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάτι απόλυτο και αιώνιο σε ένα αστείο. Κανένας που το έχει διαβάσει δεν μπορεί να ξεχάσει το απόσπασμα, γεμάτο σκοτεινή και αγνωστικιστική ευαρέσκεια, στο οποίο αφηγείται ότι κάποιος χρονικογράφος της Αυλής περιέγραψε τον Λουδοβίκο XV ως κάποιον που «κοιμάται εν Κυρίω». «Είναι αρκετό για εμάς ότι τον πήρε ο ύπνος, έχοντας ρίξει τις κουρτίνες της η πυκνή νύχτα, έχοντας στα ενδότερά της κάτι το οποίο δεν ζητάμε να μάθουμε τι είναι, τουλάχιστον αυτός ποτέ, μέσα στους ατέλειωτους αιώνες, δεν θα προσβάλει το πρόσωπο του ήλιου ξανά... και συνεχίζουμε, εάν όχι σε ανώτερες μορφές θηριωδίας, τουλάχιστον σε νεότερες».
Η υπέρτατη αξία του Καρλάιλ για την αγγλική λογοτεχνία ήταν το ότι λειτούργησε ως ιδρυτής του σύγχρονου παραλογισμού. Ένα κίνημα εξίσου σημαντικό με τον σύγχρονο ορθολογισμό. Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για την αξία ή την έλλειψη αξίας της λογικής. Στην ουσία, η λογική δεν είναι κυρίως ένα χρηστικό εργαλείο όσο ένα αμυντικό όπλο. Ένας άνθρωπος που χτίζει ένα σύστημα πνευματικότητας πρέπει να χτίζει όπως ο Νεεμίας, με το σπαθί στο ένα χέρι και το μυστρί στο άλλο. Η φαντασία, η εποικοδομητική ικανότητα, είναι το μυστρί, και το επιχείρημα είναι το σπαθί. Μια ευρεία τριβή με θεωρητικά ζητήματα θα οδηγήσει τους περισσότερους ανθρώπους στο συμπέρασμα ότι η λογική είναι κυρίως πολύτιμη ως όπλο για την εξόντωση των ορθολογιστών.
Αλλά αν και αυτό μπορεί να είναι αρκετά αληθές στην καθημερινότητα, μετά βίας ξεκαθαρίζει τη θέση της λογικής στις ανθρώπινες υποθέσεις. Η λογική είναι μια μηχανή του μυαλού, και αν χρησιμοποιείται με ειλικρίνεια θα πρέπει να βγάλει ένα ειλικρινές συμπέρασμα. Όταν οι άνθρωποι λένε ότι μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε με τη λογική, δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις με τη σωστή έννοια. Αυτό που εννοούν είναι ότι μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε με λογική που χωλαίνει. Βαθιά στη εσώτερη αχαριστία της ψυχής του ανθρώπου υπάρχει μια έντονη τάση να χρησιμοποιείται το όνομα ενός οργάνου, όταν αυτό που εννοείται είναι η κατάχρηση ή η φθορά αυτού του οργάνου. Έτσι μιλάμε για έναν άνθρωπο που υποφέρει από «νεύρα», κάτι το οποίο είναι περίπου εξίσου λογικό με το να μιλάς για έναν άνθρωπο που υποφέρει από δέκα δάχτυλα. Μιλάμε για «χολή» και «πέψη» όταν εννοούμε την αποτυχία της λειτουργίας του ήπατος και την απουσία πέψης. Και με τον ίδιο τρόπο μιλάμε για τους κινδύνους της λογικής, όταν αυτό που πραγματικά εννοούμε είναι τον κίνδυνο της πλάνης.
Αλλά η πραγματική σημασία σχετικά με τον περιορισμό της λογικής και τη μερική ανατροπή της λογικής από συγγραφείς όπως ο Καρλάιλ είναι βαθύτερη και κάπως διαφορετική. Το λάθος της μεγάλης μάζας των ορθολογιστών δεν είναι ότι βγάζουν ένα ψεύτικο συμπέρασμα ή, με άλλα λόγια, το ότι δεν είναι ορθολογιστές, το λάθος τους είναι ότι λόγω μιας αναπόφευκτης ψυχολογικής συνήθειας τείνουν να ξεχνούν ότι υπάρχουν δύο μέρη μιας λογικής διαδικασίας - το πρώτο η επιλογή μιας υπόθεσης, και το δεύτερο η επιχειρηματολογία πάνω σε αυτήν. Και η ανθρωπότητα, εάν αφοσιωθεί πολύ επίμονα στη μελέτη της ορθής συλλογιστικής, έχει μια ορισμένη τάση να χάνει την ικανότητα της ορθής υπόθεσης. Είναι εκπληκτικό το πόσο επαναλαμβανόμενα μπορεί να ακούει κανείς από λογικά, ακόμη και ορθολογιστικά άτομα, μια φράση όπως «Δεν απέδειξε αυτό ακριβώς το οποίο ξεκίνησε να αποδείξει», ή «Όλη η συλλογιστική του βασίστηκε σε μια καθαρή υπόθεση», δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μπορούν να βρεθούν, από όσους έχουν περιέργεια, στα έργα του Ευκλείδη. Είναι εκπληκτικό, πάλι, το ότι συνεχώς ακούει κανείς ορθολογιστές να επιχειρηματολογούν για κάποιο βαθύ θέμα, προφανώς χωρίς να ανησυχούν για τις βαθιά ριζωμένες υποθέσεις που έχουν ως δεδομένες, έχοντας χάσει την αίσθηση του, ας πούμε, πραγματικού νοήματος όπως και του χαρακτήρα των υποθέσεων του συνομιλητή τους. Για παράδειγμα, δύο άντρες θα διαφωνήσουν για το αν ο πατριωτισμός είναι καλό πράγμα και δεν θα καταλάβουν μέχρι να φτάσουν στο τέλος της συζήτησης, κάτι το οποίο μπορεί να μην γίνει και καθόλου, ότι ο κοσμοπολίτης βασίζει όλη του την υπόθεση στην ιδέα ότι ο άνθρωπος πρέπει, αν μπορεί, να γίνει Θεός, με συμπάθειες επί ίσοις όροις και μην έχοντας καμία προκατάληψη, ενώ ο εθνικιστής αρνείται κάθε τέτοιο καθήκον εξαρχής και θεωρεί τον άνθρωπο ως ένα ζώο που έχει προτιμήσεις, όπως ένα πουλί έχει φτερά.
Έτσι συνέβη και με τον Κάρλαϊλ: ξάφνιασε τους άνδρες επιτιθέμενος όχι σε επιχειρήματα αλλά σε υποθέσεις. Απλώς παραμέρισε όλα τα ζητήματα που οι άνδρες του δέκατου ένατου αιώνα θεωρούσαν αδιαμφισβήτητα και έκανε έκκληση απευθείας στην διαφορετική κατηγορία θεμάτων που γνώριζαν ότι ήταν αληθή. Παρότρυνε τους ανθρώπους να μελετούν λιγότερο την αλήθεια του συλλογισμού τους και περισσότερο την αλήθεια των υποθέσεων πάνω στις οποίες βάσιζαν τον συλλογισμό τους. Ακόμα κι εκεί που η άποψή του δεν αποτελούσε την ύψιστη αλήθεια, ήταν πάντα αιρετικά αναζωογονητική και ευεργετική. Αρνήθηκε κάθε ένα από τα θέσφατα στα οποία βασίστηκε η εποχή της λογικής. Αρνήθηκε τη θεωρία της προόδου που υπέθετε ότι ήμασταν ανώτεροι από τους ανθρώπους του 12ου αιώνα. Το αν ήμασταν καλύτεροι από τους ανθρώπους του 12ου αιώνα, σύμφωνα με τον ίδιο, εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από το εάν επιλέγαμε ή αξίζαμε να είμαστε.
Αρνήθηκε κάθε είδος και τύπο συνειρμού ή υποστήριξης ή κάποιο αποκούμπι επιχειρημάτων που έριχνε την ευθύνη στον πολιτισμό ή την κοινωνία, ή οτιδήποτε άλλο πέραν της προσωπικής συνείδησης. Συχνά τον αποκαλούσαν προφήτη. Η πραγματική βάση της αλήθειας αυτής της φράσης συχνά παραμελείται. Από την τελευταία εποχή της καθαρά θρησκευτικής λογοτεχνίας, την εποχή του Αγγλικού Πουριτανισμού, δεν υπήρξε άλλος συγγραφέας στα μάτια του οποίου η ψυχή στεκόταν τόσο μονήρης.
Ο Κάρλαϊλ ήταν, όπως έχουμε πει, ένας μυστικιστής, και αυτός ο μυστικισμός τον ακολουθούσε, όπως με όλους τους γνήσιους καθηγητές του μυστικισμού, ως μια υπερβατική μορφή κοινής λογικής. Ο μυστικισμός και η κοινή λογική συνίστανται στην έννοια της κυριαρχίας ορισμένων αληθειών και τάσεων που δεν μπορούν να αποδειχθούν απόλυτα ή ακόμη και να επισημανθούν απόλυτα. Ο μυστικισμός και η κοινή λογική κάνουν, εξίσου, επικλήσεις σε πραγματικότητες που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αληθινές, αλλά που δεν έχουν καμία θέση σε μία επιχειρηματολογία παρά μόνο ως αξιώματα. Το έργο του Κάρλαϊλ συνίστατο στη διάσπαση των τύπων, παλιών και νέων, σε αυτές τις παλιές και υπονοούμενες και ειρωνικές εχεφροσύνες. Οι φιλόσοφοι θα μπορούσαν να καταργήσουν τους βασιλιάδες εκατό φορές, υποστήριξε, αλλά δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν το γεγονός ότι κάθε άντρας και κάθε γυναίκα επιλέγει έναν βασιλιά και αποκηρύσσει κάθε υπερηφάνεια της ιδιότητας του πολίτη για την αγαλλίαση που προσφέρει η ταπεινότητα. Αν η ανισότητα τέτοιου τύπου ήταν αδυναμία, ήταν μία αδυναμία συνδεδεμένη με την ίδια τη δύναμη του σύμπαντος.
Σχετικά με τη λατρεία των ηρώων, πράγματι, λίγοι κριτικοί έχουν δικαιώσει στο ελάχιστο τον Κάρλαϊλ. Παραπλανημένοι από εκείνα τα βιαστικά και χολικά αποσπάσματα στα οποία μερικές φορές εξέφραζε την προτίμηση του στην κοινή βία, αποσπάσματα που ήταν πολύ περισσότερο συνδεδεμένα με την ιδιοσυγκρασία του παρά με τη φιλοσοφία του, έκριναν τελικά ότι η θεωρία του Κάρλαϊλ για τη λατρεία των ηρώων ήταν μια θεωρία υποταγής τρομοκρατημένων ανθρώπων σε αυστηρούς και αλαζονικούς άνδρες. Στην πραγματικότητα, ο Κάρλαϊλ έχει πραγματικά απάνθρωπες απόψεις σε ορισμένα θέματα, αλλά δεν είναι ποτέ απάνθρωπος σε ότι έχει να κάνει με τη λατρεία των ηρώων. Η άποψή του δεν είναι ότι η ανθρώπινη φύση είναι ένα τόσο χυδαίο και ανόητο πράγμα που πρέπει να καθοδηγείται και να κατευθύνεται. Αλλά, εν αντιθέσει, ότι η ανθρώπινη φύση είναι τόσο ιπποτική και θεμελιωδώς μεγαλόψυχη που ακόμη και οι πιο άθλιοι έχουν μέσα τους το να αγαπούν έναν ηγέτη περισσότερο από τον εαυτό τους και να προτιμούν το να παραμένουν πιστοί από το να εξεγερθούν. Όταν μιλάει για αυτό το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, ο τόνος του Κάρλαϊλ πάντα γίνεται πιο μαλακός. Νιώθουμε ότι εκείνη την στιγμή φουντώνει από θαυμασμό για την ανθρωπότητα, και σχεδόν φτάνει στα όρια του Χριστιανισμού. Οτιδήποτε άλλο ήταν καυστικό και δύστροπο στις ρήσεις του Κάρλαϊλ, αλλά η λατρεία για τον ήρωα δεν ήταν μόνο ανθρώπινη, ήταν σχεδόν αισιόδοξη. Θαύμαζε τους μεγάλους άνδρες πρωτίστως, και ίσως ορθά, γιατί πίστευε ότι ήταν περισσότερο ανθρώπινοι από άλλους ανθρώπους.
Η κακή πλευρά της επιρροής του Κάρλαϊλ και της θρησκείας του, της λατρείας των ηρώων, δεν συνίστατο στη συναισθηματικά φορτισμένη λατρεία της ανδρείας και της επιτυχίας, αυτό ήταν ένα μέρος της, όπως, πράγματι, είναι μέρος όλων των υγιών παιδιών. Εκεί που ο Κάρλαϊλ έκανε πραγματικά κακό ήταν το γεγονός ότι αυτός, περισσότερο από κάθε σύγχρονο άνθρωπο, είναι υπεύθυνος για την αύξηση αυτής της σύγχρονης συνήθειας, αυτού που χυδαία αποκαλείται «Όλα στο κόκκινο». Συχνά σε θέματα πάθους και κυριαρχίας ο σημερινός άνθρωπος είναι στο κόκκινο. Αυτή η αξιοσημείωτη σύγχρονη τρέλα να κάνει κανείς τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την πολιτική και την ιδιοσυγκρασία του ένα κοινό κομμάτι της κοσμοθέασής του, το να αναζητά σε όλα τα περιστατικά ευκαιρίες για να επιβεβαιώσει και να επαναβεβαιώσει κάποια αγαπημένη του νοοτροπία, είναι κάτι που υπήρχε σε πολύ μικρότερη έκταση σε άλλους αιώνες. Ο Σολομώντας και ο Οράτιος, ο Πετράρχης και ο Σαίξπηρ ήταν απαισιόδοξοι όταν ήταν μελαγχολικοί και αισιόδοξοι όταν ήταν χαρούμενοι. Αλλά ο αισιόδοξος του σήμερα είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι η ουρική αρθρίτιδα και η ανεκπλήρωτη αγάπη τον κάνουν να χορεύει από χαρά, και ο απαισιόδοξος του σήμερα να αποδείξει ότι η ηλιοφάνεια και ένα καλό δείπνο τον συνταράζουν με απαρηγόρητο άγχος. Ο Κάρλαϊλ διακατέχονταν έντονα από αυτή τη μανία για πνευματική συνέπεια. Θεωρούσε εξίσου σημαντικό το να έχει άποψη για τους πολέμους των αγγέλων όσο και για την πιο ασήμαντη εξέγερση στο πανηγύρι του Ντόνιμπρουκ. Ήταν αυτό το είδος παράλογης λογικής που τον οδήγησε στα κύρια λάθη του, και όχι ο έμφυτος ενθουσιασμός του. Για παράδειγμα, η υπεράσπιση της σκλαβιάς από τον Κάρλαϊλ είναι εντελώς γελοία και αδύναμη τόσο σε επιχειρηματολογία όσο και σε ένα ενστικτώδες ηθικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το έκανε εξαιτίας του πάθους του να εφαρμόσει παντού την παράδοξη υπεράσπιση του για την αριστοκρατία.
Έκανε λάθος, βέβαια, γιατί δεν είδε ότι η σκλαβιά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την αριστοκρατία, και ότι είναι, στην πραγματικότητα, σχεδόν το αντίθετό της. Το υπερασπιστικό επιχείρημα του Κάρλαϊλ, και όλων των υπερασπιστών της αριστοκρατίας, ήταν ότι λίγα άτομα μπορούσαν να αποφασίσουν πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά για τις δημόσιες υποθέσεις προς το συμφέρον του λαού. Αλλά το καθεστώς της δουλείας δεν είναι καν ένα καθεστώς που υπάρχει για το καλό των κυβερνωμένων. Είναι η κατοχή των κυβερνωμένων ομολογουμένως για το καλό των κυβερνητών. Η αριστοκρατία χρησιμοποιεί τους δυνατούς για να υπηρετούν τους αδύναμους. Η δουλεία χρησιμοποιεί τους αδύναμους στην υπηρεσία των δυνατών. Δεν αποτελεί παρέκκλιση για τον άνθρωπο ως πνευματικό ον, όπως πίστευε ακράδαντα και ο Καρλάιλ, το ότι πρέπει να κυβερνάται και να καθοδηγείται για το καλό του σαν παιδί - καθώς ως παιδί που πάντα κυβερνάται και καθοδηγείται θεωρούμε την ίδια την μορφή της πνευματικής ύπαρξης. Αλλά είναι μια παρέκκλιση και μια απόλυτη αντίφαση με εκείνη την ανθρώπινη πνευματικότητα στην οποία ο Καρλάιλ πίστευε ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ανήκει σε κάποιον άλλον σαν εργαλείο προς εκμετάλλευση, σαν να μην έχει προσωπικό προορισμό στον Κόσμο. Εφιστούμε την προσοχή σε αυτό το συγκεκριμένο λάθος του Καρλάιλ γιατί πιστεύουμε ότι είναι ένα περίεργο παράδειγμα των ρυπαρών και των ακάθαρτων χώρων στα οποία τον οδήγησε αυτή η αξιοσημείωτη φράση, «όλα στο κόκκινο», περισσότερες από μία φορές.
Από αυτή την άποψη, ο Καρλάιλ είχε αναμφισβήτητα μεγάλη και αναμφισβήτητα κακή επιρροή. Όλη αυτή η πρόσφατη πολιτική ηθική που συλλαμβάνει ότι, αν τελματώσουμε την συλλογιστική μας, μπορούμε να βρούμε απόλυτες απαντήσεις σε κάτι μια για πάντα, ότι το να είσαι δυνατός συνίσταται κυρίως στο να συμπεριφέρεσαι εσκεμμένα ως κουφός και τυφλός, οφείλει μεγάλο μέρος της πλήρους επιρροής της στο παράδειγμά του. Από μέσα του ρέει το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφίας του Νίτσε, ο οποίος είναι στη σύγχρονη εποχή ο μανιακά απόλυτος θιασώτης αυτής της αλαφροΐσκιωτης κοσμοθεωρίας. Αν και ο Νίτσε και ο Καρλάιλ ήταν στην πραγματικότητα βαθιά διαφορετικοί, ο Καρλάιλ ήταν ένας σκληροτράχηλος χωρικός και ο Νίτσε ένας πολύ εύθραυστος αριστοκράτης, ήταν όμοιοι σε αυτή την ιδιότητα την οποία αναφέρουμε, το παράξενο και αξιοθρήνητο θράσος με το οποίο εφάρμοσαν το μονήρες ηθικό τους τεστ για τα πάντα σε ουρανό και γη. Ο οπαδός του Νίτσε, πράγματι, ασπάζεται την ανηθικότητα σαν μια λιτή και δύσκολη μορφή πίστης. Προτρέπει τον εαυτό του στη λαγνεία και τη σκληρότητα με τον ίδιο τραγικό ενθουσιασμό με τον οποίο ένας Χριστιανός προτρέπει τον εαυτό του σε αγνότητα και υπομονή. Παλεύει, όπως ένας μοναχός παλεύει με κτηνώδη οράματα και πειρασμούς, με τις αρχαίες ανάγκες της τιμής και της δικαιοσύνης και της συμπόνιας. Σε αυτό το τρελοκομείο, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί, ότι το διανοητικό θάρρος της Καρλάιλ έφερε, τελικά, πολλούς.
Παράδοση σημαίνει να δίνεις ψήφους στην πιο άγνωστη από όλες τις κοινωνικές τάξεις, τους προγόνους μας. Είναι η δημοκρατία των νεκρών. Η Παράδοση αρνείται να υποταχθεί στην αλαζονική ολιγαρχία που απλώς συμβαίνει να περιφέρεται εδώ γύρω.
Γκίλμπερτ Κέιθ Τσέστερτον
Σχόλια:
Ως λέσχη θεωρείτε ότι είναι εφικτή μια προσέγγιση Ευρώπης κ Ρωσίας στο κοντινό μέλλον ή το γυαλί πλέον έχει σπάσει οριστικά μετά τις μηχανορραφίες Μπάιντεν-ΕΕ στο ουκρανικό κ το ενεργειακό;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όλα γίνονται στην πολιτική. Ιδίως στα θέματα γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων. Αν υπάρξει τέτοια ιστορική συγκυρία μπορεί να γίνει αυτό που περιγράφεις. Εδώ έγινε σύγκλιση Ρωσίας και Τουρκίας που το θεωρούσαν άπαντες αδιανόητο μέχρι το 2010.
Το θέμα είναι όμως να μην γίνει μια προσέγγιση τύπου Μέρκελ και Πούτιν. Τι να την κάνει η Ευρώπη μια τέτοια προσέγγιση βασισμένη σε οικονομικά μεγέθη και συμφέροντα (εννοείται Ευρώπη είναι και η Ρωσία); Μια προσέγγιση Ευρώπης Ρωσίας όπως αυτή που ήθελαν η Συντηρητική Επανάσταση και κάποιο Ρώσοι σοσιαλιστές στον μεσοπόλεμο, που είχε αντιφιλελευθερο θεωρητικό περιεχόμενο, ασφαλώς. Μας κάνει. Εννοείται σε μια σύγχρονη εκδοχή που θα λαμβάνει υπόψη την ιστορική εμπειρία της εποχής μας.
Ενδιαφέρουσα πληροφορία,ποιοι Ρώσοι σοσιαλιστές ήθελαν μια τέτοια σύμπραξη;
Εκαναν συμφωνία με τους χιτλερικούς, λες να μην ήθελαν συμμαχία με τους ακόμη πιο ρομαντικούς και ιδεολογικά γνήσιους εθνικοσοσιαλιστές;
Δεν δοκιμάστηκε στην πράξη βέβαια μια τέτοια συμμαχία γιατί ο Σλαιχερ κυβέρνησε μερικές μέρες. Πάντως το κράτος της ΕΣΣΔ είχε ήδη κάνει ανοίγματα προς την ηττημένη Γερμανία. Είχαν καλές διπλωματικές σχέσεις και έκαναν κοινές ασκήσεις στρατιωτικού περιεχομένου. Ενδέχεται μάλιστα η ρίζα της θεωρίας του κεραυνοβόλου πολέμου να ήταν ιδέα του Τουχατσεφσκι που επεξεργάστηκε και τελειοποίησε ο Γκουντεριαν όταν την εισηγήθηκε ο Ρώσος στρατηγός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, εφόσον γίνονταν αυτά με σοσιαλδημοκράτες στην αρχή και Χίντενμπουργκ στην συνέχεια επικεφαλής του γερμανικού κράτους, ότι η σχέση Γερμανίας Ρωσίας θα γινόταν πιο δυνατή με Σλαιχερ και Συντηρητική Επανάσταση στην ηγεσία.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σπουδαία προσωπικότητα ο Κάρλαιλ αν και μεταφρασμένος στον 'χώρο' από ένα τελείως φαιδρό άτομο το οποίο μου ερχεται ως συνειρμός
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ήταν ο Δαλέζιος έτσι όπως τον περιγράφεις; Πώς το ξέρεις; Ως εκδότης ήταν σοβαρό όνομα προπολεμικά. Γιατί τέτοια αντιμετώπιση;
Επίσης δεν νομίζουμε ότι υπήρχε καν "χώρος" την δεκαετία του '20 μετά τον θάνατο Δραγούμη, Χριστουλακη κλπ.
Γράψε λάθος,είχα στο μυαλό μου γνωστό καλαματιανό ημιαυτόνομο ΕΣ που κατέβηκε υποψήφιος με τον Κασιδιάρη και έχει εκδοτικό οίκο που εξέδιδε Καρλάιλ..
Εντάξει, δικό μας λάθος. Τώρα καταλάβαμε τι εννοείς.
Δεν τους λαμβάνουμε και πολύ στα υπόψιν όλους αυτούς, φίλε. Για αυτό και δεν πάει το μυαλό μας. Δεν θεωρούμε ότι ανήκουν στον χώρο μας. Ποιος ασχολείται;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ὑπάρχει βιβλιογραφία στὰ ἑλληνικὰ γιὰ τὸν Κάρλαϊλ ἤ ἀκόμα καλύτερα κάποιο μεταφρασμένο ἔργο του;
Κυκλοφόρησε το βιβλίο "Οι Ήρωες" την δεκαετία του '20 από τον Δαλέζιο. Υπάρχει ακόμα σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία. Το ίδιο βιβλίο κυκλοφόρησε πριν κάποια χρόνια ένας τύπος του χώρου, τον οποίο ανέφερε ο παραπάνω σχολιαστής. Εμείς έχουμε την παλιά μετάφραση. Δεν έχουμε γνώμη για την πρόσφατη.
Υπάρχει ένα εξαιρετικό μικρό δοκίμιο που συμπυκνώνει τις ιδέες του Καρλάιλ και είναι φτηνό. Φέρει τον τίτλο "Σημεία των Καιρών" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροές. Μόνο με πέντε ευρώ θα καταλάβεις τις βασικές συντεταγμένες της σκέψης του Καρλάιλ.
Στην δευτερογενή βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες αναλύσεις για το έργο του. Καταρχάς στο "Αντιδιαφωτισμος" του Στερνχελ. Στο "Εξέγερση και Μελαγχολία" των Lowy και Sayre υπάρχουν παραπομπές και αναφορές στον Καρλάιλ. Κυρίως όμως υπάρχει ένα κεφάλαιο αφιερωμένο σε αυτόν στο "Συντηρητισμός " του Κονδύλη.
Τα υπόλοιπα θα τα κυκλοφορήσουμε εμείς τώρα που τελειώνει ο Σταμάτης τις υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο. Αν δεν προλάβουμε μέχρι Χριστούγεννα στο νέο έτος.
Σχετικά με το πόσο τους καίνε και πόσο επίκαιροι είναι οι στοχαστές της παράδοσής μας, να πω ότι ο - έχων όντως καλή πένα- Νικήτας Σινιόσογλου, αγαπημένος και προωθημένος εναλλακτικός συγγραφέας διανοούμενος του εγχώριου φωταδιστικού χιπστεροφιλελεύθερου χώρου (ειδικά μετά το αντι-σμιτικό και αντι-χαϊντεγκεριανό δοκίμιό του "Μαύρες Διαθήκες" όπου έδειξε την αποστροφή του ακόμα και για τον φιλοσοφικό αντιδιαφωτισμό κάνοντας λόγο για την ανάγκη της φιλοσοφίας να αυτοπροστατεύεται ενάντια σε κάτι τέτοιους Χάιντεγκεράδες που μπαίνουν στα χωράφια της!!) έχει πει στη βιβλιοπαρουσίαση για το "Το μίσος για την φιλελεύθερη δημοκρατία" του Φίλιππου Βασιλογιάννη (33ο λεπτό στο βίντεο του Youtube) απαξιωτικα ότι το "Οn Heroes" του Καρλάιλ επηρέασε τον Χίτλερ, ότι δεν είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο, αντιθέτως η ανάγνωσή του "προκαλεί τον γέλωτα". Λέει κιόλας θριαμβευτικά "γλιτώσαμε από τους ήρωες!".
Κάτι ενδιαφέρον για την πολυδαίδαλη δικτύωση του φιλελευθερισμού: Πριν μια δεκαετία (δηλαδή πριν γίνει γνωστός, πριν καν εκδοθεί το πρώτο του βιβλίο στα ελληνικά) ο Σινιόσογλου είχε κάνει μια ομιλία στον χώρο του Υ.Σ.Ε.Ε, που είναι γνωστοί ως η αντικομμουνιστική και αντιφασιστική φιλελεύθερη πτέρυγα του ελληνικού παγανιστικού χώρου, υμνητές της Γαλλικής Επανάστασης και του Ιακωβίνικου Τρόμου, οι οποίοι πρόσφατα φιλοξενήθηκαν στην ραδιοφωνική εκπομπή του φανατικού άθεου φιλελέρα και τηλεμαϊντανού Τατσόπουλου. Είναι εκεί που αναρωτιέσαι τι δουλειά έχει ένας διαφωτιστής εκκοσμικευτικός στοχαστής σε ναό δωδεκαθεϊστών και δωδεκαθεϊστές να προσκαλούνται σε εκπομπές στρατευμένων άθεων...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Στο indymedia αναφέρουν πως η φλεφαλο θα κατέβει, ανάμεσα σε άλλους, στην εκδήλωση στο Ν.Ηράκλειο. Μάλιστα ονοματίζει και τον επί κεφαλής. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σταματήστε να εμπιστεύεστε κακές πηγές ενημέρωσης.
Έχουμε απαντήσει στην σχετική ερώτηση ότι εμείς ουρές, αβανταδόροι και χρήσιμοι ηλίθιοι του κάθε Κασιδιάρη, της κάθε Ουρανίας και του κάθε μασκαρεμένου (άκρο) Δεξιού με μανδύα εθνικιστή και αυτόνομου δεν γινόμαστε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...το ενζυμο αβανταρει μακαβαιους, στο θεμα ισραηλ/σιωνισμος δεν υπαρχουν περιθωρια για αστερισκους ή υποσημειωσεις, δεν μπορει να περασει στο ντουκου. κοσερ εθνικισμος φαση..
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στο θέμα του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου και της σχέσης του με τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό όντως δεν υπάρχουν αστερίσκοι. Όμως δεν υπάρχουν αστερίσκοι και στην διάθεση για κουτσομπολιά που αποπνέει δυσωδία indymedia.
Επίσης , κράτα κάτι που θα υπογραμμίσουμε. Πολλοί από αυτούς που το παίζουν φιλικοί με τους Παλαιστίνιους ίσως και να είναι κατευθυνόμενοι και το κάνουν εκ του ασφαλούς, για ξέπλυμα. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο μερικές διαδικτυακές κορώνες. Εμπράκτως έχουν σταθεί δίπλα σε Παλαιστίνιους, Σύριους κλπ; Έχουν μιλήσει ποτέ μαζί τους; Στηρίζουν τις συγκεντρώσεις τους; Αυτοί είναι οι πραγματικά επικίνδυνοι..
Μὲ συγχωρεῖτε, ἀλλά, ἄν καὶ κατὰ κανόνα δὲν παρεμβαίνω στὰ σχόλια, θὰ ἤθελα νὰ πῶ δυὸ λόγια, διότι ἀναφέρθηκε τὸ ὄνομα τοῦ περιοδικοῦ μας. Καλά, τὰ περὶ περὶ προσκηνύματος στὴν σιῶν, κοσὲρ ἐθνικισμοῦ κ.λπ. εἶναι ἀνάξια σχολιασμοῦ. Ἑπομένως, θέλω νὰ ἐπισημάνω τὰ ἐξῆς:
Ἀπὸ πότε ὁ Ἑλληνικὸς Ἐθνικισμὸς προϋποθέτει ἀπαραιτήτως τὸν ἀνθεβραϊσμό; Γιὰ νὰ καταλάβω; Κάλλιστα μπορεῖ νὰ εἶναι κανεὶς Ἕλληνας Ἐθνικιστὴς καὶ νὰ μὴν εἶναι ἀνθεβραῖος. Τοὐναντίον μάλιστα. Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ὑπῆρξε ἀποδεδειγμένα θερμὸς φίλος τοῦ Ἑβραϊσμοῦ τῆς Ἑλλάδας. Ἔλαβε, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἀνέλαβε, λίαν εὐεργετικὰ μέτρα γιὰ τὴν προστασία τῶν Ἑβραίων θεσπίζοντας εἰδικὴ νομοθεσία, διέλυσε τὴν ἀνθεβραϊκὴ ΕΕΕ στὴν Θεσσαλονίκη (ὑπεύθυνη γιὰ ἀνθεβραϊκὰ πογκρόμ, τελοῦσα ὑπὸ τὴν προστασία του Βενιζελισμοῦ) καὶ ἔχαιρε μεγάλης ἐκτίμησης ἀπὸ τὶς Ἑβραϊκὲς κοινότητες. Αὐτά, βεβαίως, δὲν τὰ γράφει στὰ βιβλία του ὁ κατὰ τὰ ἄλλα «μεταξικὸς», «Πατριάρχης». Καὶ ὅποιος ἔχει ἀντίρρηση, νὰ τοῦ προσκομίσω στοιχεῖα καὶ πηγές. Ἀμφιβάλλει κανεὶς ὅτι ὁ Μεταξᾶς ὑπῆρξε κορυφαῖα φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐθνικισμοῦ; Ἀμφιβάλλει κανεὶς ὅτι ἡ 4η Αὐγούστου ὑπῆρξε Ἐθνικιστικὸ καθεστώς; Ὁ φιλοεβραϊσμὸς τοῦ Μεταξᾶ τὸν ἐξοβελίζει ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Ἐθνικισμό; Βέβαια, ἄν κάποιος δὲν θεωρεῖ τὸν Μεταξᾶ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐθνικισμοῦ, τότε δὲν ἔχει κἄν νόημα ὁποιαδήποτε συζήτηση.
Δεν είμαστε αντιεβραίοι κ. περισπωμένε, αντισιωνιστές είμαστε.
Είμαστε ενάντια σε αυτόν που κάνει σήμερα υβριδικό πόλεμο στην (υποτίθεται συμμαχική του) Αίγυπτο, στέλνοντας 2 εκατομμύρια πρόσφυγες στη Νότια Γάζα για να τους αναγκάσει να περάσουν τα αιγυπτιακά σύνορα, ό,τι δηλαδή έκανε ο Ερντογάν κάποτε στον Έβρο, αλλά ο Μπίμπι το κάνει σε κλίμακα αριθμητικά χιλιάκις ανώτερη.
Είμαστε ενάντια σε αυτόν που με τα λόμπι του στην Αμερική επιχειρεί να κάνει τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο τσιφλίκι του, με αυτόν που χρησιμοποιεί τις ελληνικές βάσεις για προσομοίωση επίθεσης κατά του Ιράν αλλά τα όπλα τα πουλάει στους Αζέρους.
Είμαστε ενάντια σε αυτόν που εποικίζει τη Δυτική Όχθη με τον ίδιο τρόπο που εποίκισε η Τουρκία τη μισή Κύπρο.
Αντιεβραίοι ήταν κάτι ηλίθιοι πριν το 1945 που κουβάλαγαν ίδια μυαλά με τον Μπίμπι, που είναι συλλήβδην κατά όλων των Παλαιστινίων. Και καλά έκανε ο Μεταξάς και δεν ανήκε σε αυτούς. Εμείς είμαστε αντισιωνιστές.
Αν έχουν πρόβλημα με αυτό οι δασείες σας, οι περισπωμένες σας και κυρίως οι ενζυμικοί σας φίλοι (που τα τελευταία χρόνια αλλάζουν ιδεολογίες συχνότερα από ό,τι άλλαζε ο Τραμπ προσωπάρχες), δεν μας αφορά.
Σωτήρη, καταρχάς δεν χρειάζεται να λαμβάνεις στα σοβαρά υπόψη σχόλια που αποπνέουν κακή προαίρεση και νοοτροπίες γνωστών κυπατζήδικων ιστολογίων της μεταμοντέρνας κόκκινης προβιάς. Βρήκαν εύκολη προπαγάνδα στο παλαιστινιακό για να καλύψουν τα όσα πράττουν στο ουκρανικό.
Πάμε στην ουσία τώρα. Ο Μεταξάς ήταν ήπιος ως κυβερνήτης προς την εν Ελλάδι κοινότητα των Εβραίων. Όχι εν γένει προς τον διεθνή εβραϊσμό. Ο λόγος ήταν σαφής και τον αναφέρεις εν συντομία. Οι εν Ελλάδι Εβραίοι, για λόγους ιστορικής συγκυρίας, είχαν υποστηρίξει την μοναρχική παράταξη από την αρχή του Εθνικού Διχασμού εις βάρος του βενιζελικού στρατοπέδου. Η κυβέρνηση του Μεταξά ήταν ένα μικτό σύστημα. Είχε κάποια φασιστικά στοιχεία αλλά ο πυρήνας του κράτους το οποίο κυβέρνησε ο Μεταξάς παρέμενε μοναχικός. Στην ουσία με τον ΒΠΠ τελείωσε ο Εθνικός Διχασμός (με τον πιο άσχημο για το έθνος τρόπο). Ο Μεταξάς ως κυβερνήτης ήταν, τρόπον τινά, ένα τελευταίο στάδιο του Εθνικού Διχασμού. Προφανώς εφόσον υπήρχε ακόμα η συνθήκη του Εθνικού Διχασμού η στάση του ελληνικού κράτους υπό μοναρχική διεύθυνση προς τους εν Ελλάδι Εβραίους και η στάση των εν Ελλάδι Εβραίων προς το ελληνικό κράτος υπό μοναρχική διεύθυνση δεν θα άλλαζε. Δεν ήταν λοιπόν μια πρωτοβουλία του Μεταξά αυτή η πολιτική αλλά μια συνολική διευθέτηση της μοναρχικής παράταξης με τους εν Ελλάδι Εβραίους.
Σήμερα έχουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Υπάρχει ο γεωπολιτικός παίκτης που ονομάζεται κράτος του Ισραήλ. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την εν Ελλάδι κοινότητα των Εβραίων της δεκαετίας του '30. Το κράτος του Ισραήλ, ιδίως με πρωθυπουργό έναν πολιτικό γκάνγκστερ που θυμίζει Αντώνη Σαμαρά και Μητσοτάκη, δεν βλέπω γιατί πρέπει να είναι συμπαθητικό σε έναν Έλληνα εθνικιστή. Είναι παράγοντας συνεχών εντάσεων στην περιοχή, είναι κορωνίδα των ΗΠΑ και της ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού, δεν βοηθάει στην δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους που θα μείωνε τις εντάσεις (αλλά και την γεωπολιτική ισχύ του Ισραήλ), είναι περιφερειακός γεωπολιτικός ανταγωνιστής της Ελλάδας (ιδίως για όσους συμπεριλαμβάνουμε την Κύπρο στην γεωπολιτική ελληνική ενότητα), και η υποτιθέμενη συμμαχία με το ελληνικό κράτος κατά της Τουρκίας είναι περισσότερο διαφήμιση των ΜΜΕ παρά πραγματικότητα.
Στο θέμα της βίας είναι εξίσου προκλητικό και και εγκληματικό το πλαίσιο δράσης του εν λόγω κράτους με εκείνα των τρομοκρατικών ομάδων.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το στηρίξει ένας εθνικιστής. Το αντίθετο μάλιστα.
''Όμως δεν υπάρχουν αστερίσκοι και στην διάθεση για κουτσομπολιά που αποπνέει δυσωδία indymedia.. σχόλια που αποπνέουν κακή προαίρεση και νοοτροπίες γνωστών κυπατζήδικων ιστολογίων της μεταμοντέρνας κόκκινης προβιάς''
ουτε κακη προαιρεση, ουτε απλυτο κουτσομπολιο ουτε στοχοποιηση τυπου ιντιμιντια. καμια σχεση. μια ματια στο ιστολογιο των ''παιδιων της Αντιγονης'' πειθει για του λογου το αληθες, δεν το κατεβασα απο την κουτρα μου, υπαρχει ολοκληρη αρθραρα που προμοταρει στεγνα το ιμπεριαλιστικο κρατος των μακαβαιων και αποσιωπα τα διαχρονικα εγκληματα του σιωνισμου στην ευρυτερη περιοχη ριχνοντας ξεκαθαρα το φταιξιμο στους παλαιστηνιους επειδη ''τους δοθηκε πεντε φορες η ευκαιρια για ανεξαρτητο κρατος'' και αυτοι την αρνηθηκαν.. α, ξεχασα να αναφερω οτι στο συγκεκριμενο αρθρο γινεται λογος για παλαιστηνιους πολιτες που ψηφιζουν και αντιμετωπιζονται ισοτιμα μεσα στο ισραηλ.. ανακοινωση της ισραηλινης πρεσβειας δεν θα τα ελεγε καλυτερα..
επισης.. κατι ακομα που θα ηθελα να επισημανω. μού προξενει μεγαλη εντυπωση, τεραστια θα μπορουσα να πω, αυτη η οβιδιακη μεταμορφωση ορισμενων. το ενζυμο πριν ακριβως δεκα χρονια κυκλοφορουσε με αφιερωματα στον λεωντα τον τροτσκυ (εξ ου και η σημερινη φιλοεβραιηκη σταση;) και εφερνε σε παλιομοδιτικη μαρξιστικη μπροσουρα της Πλατειας. το λεω επειδη εκεινη την εποχη συχναζα ακομα σε γνωστο βιβλιοπωλειο της Βαλτετσιου (δεν θα κανω σκωπτικο σχολιο εφοσον δεν το επιθυμει ο διαχειριστης του μεσου, οφειλω να σεβαστω τους ορους του παρ ο,τι μου αρεσει κι εμενα το μαυρο χιουμορ..) και ειχα το κακο συνηθειο να διαβαζω διαφορα λαθροβια εντυπα του ευρυτερου αριστεριστικου χωρου. ακριβως δεκα χρονια αργοτερα, ο εκδοτης του μνημονευει ιωαννη μεταξα και γραφει με περισπωμενες...
μαγκα μου, και εγω τα εφτυσα τα αριστεριστικα αλλα μεχρι εκει δεν εφτασα. και φανατικος αντισιωνιστης τυγχανω απο τοτε που υπεγραφα με αλφαδια, δεν μου βγηκε στα γεραματα. φιλικα....
Είναι μπερδεμένες οι έννοιες. Το να είναι κάποιος Εβραίος εθνικιστής δεν μας πειράζει. Το να υποστηρίζει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα ως εργαλείο της παγκόσμιας ή περιφερειακής εβραϊκής εθνικής υπερίσχυσης είναι πρόβλημα. Συνεπώς δεν μπορεί να υποστηρίζουμε κάποιον που θέλει να τους σβήσει την εθνική τους ταυτότητα γιατί αυτομάτως πέφτουμε σε ιδεολογική αντίφαση, αν βέβαια είμαστε εθνικιστές. Στην τελική δεν νομίζω ότι μας ενοχλεί το θεωρητικό υπόβαθρο της ιδεολογίας του ύστερου Μόζες Χες όταν θέλησε να συνδέσει τον εβραϊκό εθνικισμό με τον σοσιαλισμό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Αυτό με το σβήσιμο της εθνικής ταυτότητα δεν πιστεύω να υπονοεί παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις, έτσι; Γιατί είναι κρατική σιωνιστική προπαγάνδα ότι το καταστατικό της Χαμάς (το ίδιο λέγανε για τη Φατάχ-PLO πριν το Όσλο) θέλει τάχα να σβήσει την εθνική ταυτότητα των Εβραίων.
Το καταστατικό της Χαμάς εδώ είναι, ολόκληρο, καθαρογραμμένο, πουθενά δεν λέει τέτοιο πράγμα (που θα ήταν και αντίθετο προς το Κοράνι, έτσι κι αλλιώς):
https://www.middleeasteye.net/news/hamas-2017-document-full
Μπα ο Τρότσκι τους έσφαζε τους Σιωνιστές, είχε φτιάξει και οργάνωση αποτελούμενη από Εβραίους αφομοιωτές που καίγανε συναγωγές:
https://en.wikipedia.org/wiki/Yevsektsiya
Ο Σταμάτης είπε...Όχι βέβαια. Το σχόλιο αφορά τον έπαινο του παραπάνω φίλου προς τον Τρότσκι επειδή επιδίωξε την αφομοίωση. Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε σε μια αντίστροφη παγκοσμιοποίηση.
Δεν ήταν έπαινος, ειρωνεία ήταν προς όσους την κατάλαβαν. Κι αυτοί που ήταν πρώτα τροτσκιστές και νυν σιωνιστές με πολυτονικό, να είσαι σίγουρος αδερφέ Σταμάτη ότι την κατάλαβαν πολύ καλά.
Ναι όμως δεν γίνεται διάλογος με ειρωνίες. Εφόσον ο Σωτήρης απαντά επώνυμα δεν πρέπει να καταφεύγουν οι σχολιαστές σε τέτοιες πρακτικές. Στο τέλος μπερδεύτηκα εγώ.
Τὸ ἄν κάποιος εἶναι φιλοεβραῖος ἤ ἀνθεβραῖος ἤ ἁπλὰ ἀδιάφορος εἶναι δικαίωμά του. Τὸ ζήτημα εἶναι -καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἤθελε νὰ θίξω μὲ τὴν παρέμβασή μου- εἶναι ἄν κάποιος Ἕλληνας ποὺ δὲν εἶναι ἀνθεβραῖος δικαιοῦται νὰ εἶναι Ἕλληνας Ἐθνικιστής, ἄν ὁ ἀνθεβραϊσμὸς ἀποτελεῖ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ Ἐθνικισμό. Κι αὐτὸ ἐπειδὴ πιστεύω ὅτι κάλλιστα μπορεῖ ἕνας μὴ ἀνθεβραῖος Ἕλληνας νὰ εἶναι Ἕλληνας Ἐθνικιστής. Καὶ ἀνέφερα ὡς παράδειγμα τὸν Μεταξᾶ, γιὰ τὸν ὁποῖον δὲν μπορεῖ στὰ σοβαρὰ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς ὅτι ὑπῆρξε φυσιογνωμία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐθνικισμοῦ.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἱστορικό. Οἱ Ἑβραῖοι ἦταν κατὰ κανόνα φίλα προσκείμενοι στὴν μοναρχικὴ παράταξη καὶ σφόδρα ἀντίθετοι στὸν Βενιζελισμὸ γιὰ λόγους ποὺ δὲν ἀφοροῦν τόσο τὸν Ἐθνικὸ Διχασμὸ ὅσο τὴν προστασία τῶν κοινοτήτων τους στὴν Ἑλλάδα. Ἡ καινοτομία τοῦ Μεταξᾶ εἶναι ὅτι ὅταν ἀνέλαβε Ἐθνικὸς Κυβερνήτης, μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου (τὸ ὁποῖο πράγματι δὲν ἦταν φασιστικό, ἀλλὰ ἀποτελοῦσε μία μοναρχικὴ δικτατορία), ἔλαβε γενναῖα μέτρα ὑποστήριξης τῶν Ἑβραίων, τέτοια ποὺ καμμία κυβέρνηση τῶν φιλομοναρχικῶν δὲν εἶχε ποτὲ λάβει.
Μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Μεταξᾶ κάθε ἀνθεβραϊκὴ προπαγάνδα τερματίστηκε, ἀφοῦ θεσπίστηκε εἰδικὴ νομοθεσία ποὺ ἀπαγόρευε τὴν ὑποκίνηση πολιτῶν, κατὰ τρόπον ἄμεσο ἤ ἔμμεσο, σὲ ἀμοιβαία περιφρόνηση καὶ μίσος, σὲ διχόνοια καὶ διέγερση κάθε εἴδους θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν παθῶν (τὰ «θρησκευτικὰ πάθη» ἦταν «φωτογραφικὴ» μνεία τοῦ ἀνθεβραϊσμοῦ) βάζοντας τέλος στὴν ἀνθεβραϊκὴ προπαγάνδα τῶν Βενιζελικῶν καὶ ἐν γένει ἀνθεβραϊκῶν ὀργανώσεων, εἰδικὰ στὴν Μακεδονία. Ἡ ἀνθεβραϊκὴ ὀργάνωση ΕΕΕ, ποὺ ἀνέπτυσσε ἔντονη δραστηριότητα στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου ὑπῆρχε ἡ μεγαλύτερη ἑβραϊκὴ κοινότητα, διαλύθηκε. Ὁ Μεταξᾶς δήλωσε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὅτι «σ’ αὐτὴν τὴ χώρα δὲν ὑπάρχουν τάσεις ἀντισημιτισμοῦ καὶ αὐτοὶ πού θὰ θελήσουν νὰ τὶς προωθήσουν θὰ εἶναι κακοὶ Ἕλληνες» (ἐφημερίδα «Πρωία», 1936). Αὐτὰ τὰ εὐεργετικὰ μέτρα προστασίας ποὺ ἔλαβε ὁ Μεταξᾶς τὸν κατέστησαν δημοφιλῆ μεταξὺ τῶν Ἑβραίων τῆς Ἑλλάδας. Ἡ 4η Αὐγούστου εἶχε ἄριστες σχέσεις μὲ τὶς ἐν Ἑλλάδι ἑβραϊκὲς κοινότητες.
Θὰ ἤθελα, τέλος, νὰ ἐπισημάνω ὅτι ἐκείνη τὴν ἐποχή ἀπὸ τοὺς 77 χιλιάδες Ἑβραίους ποὺ ζοῦσαν στὴν Ἑλλάδα ὑπηρέτησαν στὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πολέμων 1940-41 περὶ τοὺς 13 χιλιάδες, ἐκ τῶν ὁποίων 343 ἦταν ἀξιωματικοί. Ἀπὸ αὐτοὺς σκοτώθηκαν 513 καὶ τραυματίσθηκαν 3.743.
Αὐτὰ γιὰ ὅσους ὑποστηρίζουν τὰ περὶ «κοσὲρ ἐθνικισμοῦ» καὶ μᾶς κατηγοροῦν ὅτι «προσκυνᾶμε τὴν σιῶν» κ.λπ.
Στὴν παρέμβασή μου δὲν ἔχω ἀναφερθεῖ -καὶ δὲν θέλω νὰ ἀναφερθῶ- στὰ τρέχοντα γεγονότα. Σὲ ἀναρτήσεις μας στὸ φέϊσμπουκ ἔχουμε πάρει σαφῶς θέση ἐναντίον τῆς Χαμᾶς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ στενὸ σύμμαχο τῆς νεοθωμανικῆς Τουρκίας, γιορτάζει τὴν Ἁλώση τῆς Πόλης καὶ ἐπιχαίρει γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμὶ καὶ ἀποτελεῖ ὀργανικὸ μέρος τοῦ ἰσλαμιστικοῦ κινήματος.
Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στὴν σημερινὴ ἀραβοϊσραηλινὴ σύρραξη, διότι δὲν θέλω νὰ χρησιμοποιήσω τὴν πλατφόρμα σχολίων ἐκμεταλλευόμενος τὴν φιλοξενία τῶν φίλων τῆς ΦΛΕΦΑΛΟ. Τὸ ἴδιο ἔπραξα καὶ στὸ ζήτημα τοῦ ρωσσο-οὐκρανικοῦ πολέμου. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν σελίδα μας στὸ φέϊσμπουκ, νὰ διαβάσει τὶς ἀναρτήσεις, νὰ ἀναπτύξει ἐλεύθερα τὰ ἐπιχειρήματά του καὶ νὰ ὑπάρξει συζήτηση. Ἐκεῖ ἔχουμε ἀπαντήσει σὲ ἕνα σωρὸ ζητήματα, τόσο τρέχοντα ὅσο καὶ ἱστορικά, κατὰ τρόπο λίαν ἀναλυτικό.
ΥΓ: Ὅσον ἀφορᾶ τὸν «ἀνώνυμο» ποὺ γράφει ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια ἀλλάζουμε ἰδεολογίες τόσο συχνὰ ὅσο ἀλλάζει ὁ Τράμπ προσωπάρχες, ἄς μᾶς πεῖ, ἐξίσου, ἀνώνυμα, πόσες καὶ ποιές ἰδεολογίες ἔχουμε ἀλλάξει. Κι ἄν τὸν κουράζει τὸ πολυτονικό, τὸν πληροφοροῦμε ὅτι ὑπάρχει πρόγραμμα ἀποπολυτονισμοῦ, γιὰ νὰ μὴν κουράζει τὰ ματάκια του καὶ κυρίως τὰ ἐγκεφαλικά του κύτταρα.
Ο Σωτήρης Γιαννέλης είπε...Τὸ «Ἔνζυμο» δὲν κυκλοφοροῦσε πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια μὲ ἀφιερώματα στὸν Λέοντα Τρότσκυ, ὅπως ψευδῶς (γιὰ ἄλλη μία φορὰ) γράφεις, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι τότε δὲν ὑπῆρχε τὸ «Ἔνζυμο», οὔτε κἄν στὴν φαντασία τῶν ἱδρυτῶν του, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δὲν γνώριζαν κἄν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.
Ἀναφέρεσαι σὲ ἕνα φυλλάδιο τοῦ Τρότσκυ, ὑπὸ τὸν τίτλο «Γιὰ τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα», ποὺ μετέφρασα καὶ ἐξέδωσα προσωπικὰ πρὶν ἀπὸ 21 χρόνια (τὸ 2002), ὅταν ἀκόμη ἤμουν τροτσκιστής. Ὅσο γιὰ τὴν φιλοεβραϊκὴ στάση τοῦ Τρότσκυ, στὴν ἐν λόγῳ μικρὴ ἀνθολογία κειμένων, ὁ Τρότσκυ τάσσεται κατὰ τοῦ σιωνισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς ἀφομοίωσης τῶν Ἑβραίων στὶς χῶρες ὅπου διαμένουν.
Δὲν φαίνεται νὰ γνωρίζεις οὔτε στοιχειωδῶς τὴν ἱστορία τοῦ σιωνισμοῦ. Τότε θὰ ἤξερες ὅτι ἡ πρώτη, κυρίαρχη καὶ ἐμπεδωμένη ἐπὶ πολλὰ χρόνια πρὶν ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἰσραὴλ ἦταν ὁ ἐργατικὸς σοσιαλιστικὸς σιωνισμός, μὲ πυρήνα του τὰ συνδικάτα καὶ φορέα του τὸ Ἐργατικὸ Κόμμα. Εἰδικὰ ὁ Μπὲρ Μποροτσώφ ἦταν ὁ θεωρητικὸς τῆς σύνδεσης τοῦ ἐθνικισμοῦ μὲ τὸν σοσιαλισμό. Ἡ σκέψη του ἦταν πανομοιότυπη μὲ τὸν Κόνολυ, τὸν Ἰρλανδὸ σοσιαλιστὴ ἐθνικιστή. Σχηματίστηκε μάλιστα καὶ Ἑβραϊκὴ ταξιαρχία ὑπὸ τὸ ὄνομά του, ἡ ὁποία πῆγε καὶ πολέμησε μὲ τοὺς μπολσεβίκους. Σοῦ θυμίζω ἐπίσης ὅτι ἡ πρώτη χώρα ποὺ ἀναγνώρισε διπλωματικῶς τὸ Ἰσραὴλ ἦταν ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση.
Οὐδέποτε ἔκρυψα τὸ πολυετὲς τροτσκιστικό μου παρελθόν, γιὰ νὰ περιμένω ἀπὸ ἐσένα νὰ μὲ «ἀποκαλύψεις». Ὕστερα ἀπὸ μία εἰκοσαετία ὁ καθένας δικαιοῦται νὰ ἀλλάξει. Μὲ συγχωρεῖς ποὺ δὲν σκέφτηκα νὰ σοῦ ζητήσω τὴν ἄδεια, ἀλλὰ ἤσουν ἀπὸ τότε ἀνώνυμος.Τὸ ζήτημα εἶναι ἄν ἀλλάζει πρὸς τὸ καλύτερο ἤ πρὸς τὸ χειρότερο.
Στὴν δικιά σου περίπτωση ἰσχύει τὸ δεύτερο, καθότι ἀκόμη καὶ στὰ γεράματα ἐξακολουθεῖς νὰ εἶσαι ἐμπαθὴς καὶ νὰ ἐκφράσεις τὴν ἐμπάθειά σου κρυπτόμενος «θαρραλέα» πίσω ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία σου. Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργὰ γιὰ νὰ ἀναρρώσεις καὶ (ἐπιτέλους!) νὰ ἐνηλικιωθεῖς.
Και ξανά πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ντομένικο Λοζούρντο: Η Γλώσσα της Αυτοκρατορίας - Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας (PDF)
https://www.athens.indymedia.org/post/1553569/
Must read για όποιον θέλει να μάθει τι σημαίνουν πραγματικά όροι που ακούμε συνεχώς στα δυτικά ΜΜΕ όπως "ισλαμική τρομοκρατία", "ισραηλινή αυτοάμυνα" κλπ, και πώς να απαντάμε στην προπαγάνδα.
Μια διευκρίνιση θα κάνω Σωτήρη.
Το θέμα της διαχείρισης της εν Ελλάδι εβραϊκής κοινότητας, ιδίως εκείνης της Θεσσαλονίκης, ήρθε στο προσκήνιο ταυτόχρονα με τον Εθνικό Διχασμό. Δεν γίνεται να εξεταστεί αυτόνομα και έξω από τα πλαίσια του τότε εμφυλίου. Ασφαλώς ισχύει αυτό που γράφεις σχετικά με την πολιτική στάση των εν Ελλάδι Εβραίων που στόχο είχε την διαφύλαξη της οντότητας και των συμφερόντων της. Αλλά αυτός ο στόχος έγινε αντικείμενο πολιτικής διευθέτησης μέσα στο ιστορικό κάδρο του Εθνικού Διχασμού. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ως φαινόμενο. Δεν ήταν κάποια ιδεολογική ιδιοτροπία του ελληνικού εθνικισμού ο φιλοεβραϊσμος. Ήταν προϊόν των πολιτικών συσχετισμών της εποχής στα πλαίσια μιας πολιτικής αντίδρασης στον δυτικό φιλελευθερισμό που εκπροσωπούσε ο Βενιζέλος.
Ο Κωνσταντίνος Α έδινε συνεντεύξεις σε ξένα ΜΜΕ λέγοντας ότι οι Εβραίοι ήταν ισότιμοι Έλληνες πολίτες ήδη από την δεκαετία του 1910 (όταν ο Μεταξάς ήταν σύμβουλος στο Επιτελείο του) και την ίδια στιγμή σε γράμματα που έστελνε σε Ιταλίδα ερωμένη του έλεγε αυτά που λέει ο μέσος εθνικιστής κατά των Εβραίων. Τους χαρακτηριζε διεθνείς τοκογλύφους, κατώτερο είδος ανθρώπου και παγκόσμιους άρπαγες του διεθνούς πλούτου. Διευκρίνιζε όμως ότι δεν γινόταν να αποτινάξουν τα ευρωπαϊκά κράτη την οικονομική τους μέγγενη. Όλα αυτά την ίδια περίοδο που επισήμως οικοδομούσε πολιτικές σχέσεις με την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης η οποία ψήφιζε μονοκουκι Γούναρη και άλλους μοναρχικους πριν ακόμα πολιτευτεί ο Μεταξάς.
Αλλά πρέπει να δούμε και την αντίθετη πλευρά. Στην περίοδο της κυβέρνησης Μεταξά ποιοι είχαν τον έλεγχο της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης; Ένας ιερέας που λάτρευε τον γερμανικό Ρομαντισμό, τον εθνικισμό και έβλεπε με μεγάλη συμπάθεια τα φασιστικά πολιτεύματα. Έχει υποστηριχθεί ότι η ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης υποστήριζε ακόμη και το Τρίτο Ράιχ στην αρχή του πολέμου.
Αυτά για να συμπληρωθεί η εικόνα της σχέσης του Μεταξά με την εβραϊκή κοινότητα προκειμένου να μην υπάρξουν ιδεολογικές συγχύσεις.
το ενζυμο πρωτοκυκλοφορησε πριν ακριβως δεκα χρονια, το φθινωπορο του δεκατρια. και μοστραρατε αφιερωματα στον νταβινοβιτς μπρονσταιν (μεταξυ αλλων) καθοτι μαρξιστικος ο αρχικος προσανατολισμος. αυτα δεν τα λεω σαν μομφη, ειναι facts. αγνοω την μεταφραση που εκανες το ιστορικο 0δυο, δεν με αφορα η συγγραφικη και η μεταφραστικη σου πορεια, δεν δινω δεκαρα για τα εσωτερικα του τροσκιστικου χωρου.
το θεμα ισραηλ-σιωνισμου ειναι ζητημα που καθοριζει παρα πολλα, για μενα τουλαχιστον, δεν μπορω να το παραβλεψω ουτε να το προσπερασω, ειναι κοκκινο πανι. ο μη μεθ ημων καθ ημων, καπως ετσι παει. και δεν σου κρυβω οτι προκειται για κατι παραπανω απο απλο ''αντισιωνισμο''.. ποτε μου δεν συμπαθησα την συγκεκριμενη σκατοφαρα, το προβλημα με δ αυτους ειναι βαθυτερο και δεν εμφανιζεται τα τελευταια εκατο χρονια με την μορφη του κοσμικου οβραιηκου εθνικισμου (φιλελευθερης ή εργατιστικης/σοσιαλιστικης αποχρωσης) και την ετσιθελικη μετεγκατασταση τους σε γη που ετσι κι αλλιως ΠΟΤΕ δεν τους ανηκε. μεγαλη συζητηση, δεν θα το αναλυσουμε παραπανω.
κοιταξε να διορθωσεις τα αδιορθωτα (τυπου κοσερ εθνικισμου συμπτωματα) και ασε με εμενα στην ανωνυμια μου. ουδεποτε θελησα να γινω ονομα ή να παραστησω τον οργανικο διανοουμενο (αν και θα μπορουσα). αυτο το θλιβερο προνομιο και την φιλοδοξια την αφησα σε αλλους, μαλλον δεν υπηρξα αρκετα ματαιοδοξος. ουτε και ανεμοδεικτης..
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το ζήτημα δεν είναι αν πρέπει κάποιος να είναι "ανθεβραίος" για να είναι εθνικιστής. Το ζήτημα είναι όταν ένας εθνικιστής χρησιμοποιεί χαμηλού επιπέδου προπαγανδιστικά επιχειρήματα, ίδια με αυτά των εγχώριων φιλελεύθερων της ΝΔ, για να στηρίξει το στρατόπεδο που καταδυναστεύει την Ευρώπη και την πατρίδα μας, αυτό του δυτικού φιλελευθερισμού.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μην γινόμαστε υπερβολικοί παιδιά. Δεν στήριξαν συνολικά το στρατόπεδο του δυτικού φιλελευθερισμού. Αν ήταν έτσι όπως τα περιγράφεις τα πράγματα, θα ήταν και στο ουκρανικό διαφορετική η θέση τους.
Ένα γεωπολιτικό ζήτημα είναι αυτό που πυροδοτεί την διαφωνία. Επίσης, εφόσον σας καλούν στην σελίδα τους για περαιτέρω συζήτηση, κανονικά εκεί πρέπει να συνεχιστεί. Το να εξακοντιζονται κατηγορώ σε άλλα ιστολόγια κάπου δεν έχει νόημα. Ας γίνει η συζήτηση εκεί που το ένα μέρος των εμπλεκομένων θέλει να απαντήσει.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν είμαι ο πρώτος σχολιαστής και ούτε έχω όρεξη να το συνεχίσω γιατί σέβομαι το ιστολόγιο σας (και το ένζυμο). Απλά μου έκανε εντύπωση που η απάντηση πήγε το θέμα στο αν είναι υποχρεωτικό κάποιος να είναι αντιεβραίος. Ακριβώς γιατί έχουν αυτή την στάση στο ουκρανικό μου κάνει εντύπωση η στάση τους εδώ, ειδικά όταν γίνεται με φτηνά επιχειρήματα για την φιλότουρκη Χαμάς και τα εγκλήματά της.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η Χαμάς και η Παλαιστινιακή αντίσταση είναι φίλη με τον εαυτό της και το έθνος της, και μόνο.
"Φιλότουρκη" μπορεί να σου φαίνεται εσένα στη συγκεκριμένη χρονική περίσταση επειδή έχεις συνηθίσει, στη σχολή του κυπατζή Φώτη, να βλέπεις τη γεωπολιτική σαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.
Η αλήθεια είναι ότι τους Παλαιστίνιους τους έχουν προδώσει κατά σειρά η Ελλάδα (από Δράκουλα-Σημίτη και μετέπειτα), η Ρωσία (από την αντεπαναστατική ανατροπή της αντισιωνιστικής ΕΣΣΔ και μετέπειτα), και η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία που θέλουν ή ήθελαν να τα βρουν με Ισραήλ.
Σε αυτή την περίσταση οι Παλαιστίνιοι λογικό είναι να ψάχνουν συμμάχους όπου αυτοί είναι εύκαιροι, όπως το Ιράν, η Συρία, η Χεζμπολάχ, ακόμα και τον μεγάλο γεωπολιτικό μπαλαδόρο Ερντογάν, ο οποίος όμως δεν είναι πραγματικά φιλοπαλαιστίνιος αλλά τους χρησιμοποιεί μόνο ως μοχλό πίεσης προς Ισραήλ και ΝΑΤΟ, για να κάνει τη Δύση να του δώσει αυτά που θέλει σε άλλα μέτωπα (κουρδικό, Καύκασος, Λιβύη κλπ). Στη φύση, όπως και στη γεωπολιτική, δεν υπάρχει κενό. Όταν ένας σύμμαχος φεύγει, θα ψάξεις να βρεις έναν άλλο.
Εγώ λέω μακάρι και η Ελλάδα να είχε τα @@ να παίξει τη μπαλίτσα που παίζει ο Ρετζέπ, αντί να κάνει απλώς τη χρήσιμη ηλίθια. Θα έπρεπε να ήταν το ελληνικό κράτος αυτό που θα χρησιμοποιούσε τις φιλίες με τους Άραβες για να εκβιάζει τη Δύση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων (όπως κάναμε τον καιρό όχι μόνο του Ανδρέα αλλά μερικώς ακόμα και επί επιστρέφοντος Καραμανλή και ύστερου Παπαδόπουλου) και όχι το τουρκικό.
Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να τραβήξουν είτε κατά Ουκρανία μεριά να πολεμήσουν υπέρ του Ζελέ (γιατί δύο χρόνια τον γλείφουν σε πληκτρολόγια αλλά δεν τους είδαμε να πάνε σαν άντρες να σκοτωθούν γι' αυτόν), είτε κατά Σιών μεριά, είτε κατά Βερόνα (όχι την Ελλάς). Ξέρετε εσείς.
Ο Σωτήρης Γιαννέλης είπε...Τὸ Ἔνζυμο-Περιοδικὸ τῶν Παιδιῶν τῆς Ἀντιγόνης πρωτοκυκλοφόρησε τὸ καλοκαίρι τοῦ 2018. Μπὲς στὸ ἱστολόγιό μας καὶ ἐπιβεβαίωσέ το. Μὴν τὸ κουράζουμε ἄλλο.
Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς μου στὸν τροτσκισμὸ (κοντὰ 30 χρόνια, ἐπειδὴ ἄλλαζα τὶς ἰδεολογίες σὰν τὰ πουκάμισα) εἶχα γράψει πάμπολλα ἄρθρα γιὰ τὸν Τρότσκυ. Τί ἤθελες δηλαδὴ νὰ γράφω; Γιὰ τὴν Σίτσα Καραϊσκάκη;
Ποιό εἶναι τὸ πρόβλημά σου; Ὅτι ἤμουνα τροτσκιστὴς ἤ ὅτι ἔγινα ἐθνικιστής;
Οὔτε θὰ ρώταγα τὴν ἀφεντιά σου γιὰ τὴν ἰδεολογική μου μεταπήδηση, οὔτε ἔχω τίποτα γιὰ νὰ σοῦ ἀπολογηθῶ.
Ἔ, λοιπόν, ἤμουν τροτσκιστὴς καὶ πέρασα στὸν ἐθνικισμὸ γιατὶ ἔτσι μοῦ γούσταρε!
Καὶ Τουρκοφάγο θὰ βάζω καὶ Δραγούμη θὰ βάζω καὶ Μεταξᾶ θὰ βάζω καὶ Γρίβα θὰ βάζω κι ὅ,τι μοῦ γουστάρει θὰ βάζω στὸ ἱστολόγιο μας.
Κι ἐσένα τί σὲ κόφτει;
Κι ἐσὺ τελικὰ τί εἶσαι, γιὰ νἄχουμε καλὸ ρώτημα;
Ποτὲ δὲν ἔκρυψα τὸ πολιτικό μου παρελθόν, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι δὲν ἔχω τίποτα νὰ κρύψω.
Σὲ ἀντίθεση μὲ ἐσένα ποὺ κρυπτόμενος πίσω ἀπὸ τὴν θρασύδειλη ἀνωνυμία σου δὲν γνωρίζει κανεὶς οὔτε ποιός εἶσαι, οὔτε τί εἶσαι, οὔτε τί κάνεις, οὔτε τελικὰ σὲ τί ἀποσκοποῦν τὰ ὅσα γράφεις.
Ἀσπάζεσαι τὸν Ἑλληνικὸ Ἐθνικισμὸ καὶ ἐνοχλεῖσαι ἀπὸ τὸν δικό μας «κοσὲρ ἐθνικισμὸ» καὶ ἄλλες τέτοιες ἀνοησίες ποὺ γράφεις;
Βαλαντώνει ἡ καρδιά σου γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐθνικισμοῦ κι ἐνοχλεῖσαι ἀπὸ τὴν δική μας πολιτικὴ παρουσία;
Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι ὅτι σὲ βαλαντώνει ἡ κάψα τῆς ἐμπάθειας ἀπέναντι στὸ πρόσωπό μου καὶ γι' αὐτὸ δὲν χάνεις εὐκαιρία νὰ μοῦ κάνεις προσωπικὴ ἐπίθεση.
Ἐπειδὴ εἶμαι σίγουρος ὅτι θὰ συνεχίσεις τὶς προσωπικὲς ἐπιθέσεις, δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ ἄλλο μαζί σου. Οὔτε θέλω νὰ καταχραστῶ τὴν φιλοξενία τῆς πλατφόρμας σχολίων τοῦ ἰστολογίου.
Ἔ, ρὲ τί προβλήματα ποὺ ἔχει ὁ κόσμος!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Α, μην το λες. Για τη Σίτσα δεν γράφουν μόνο εθνικιστές. Και άρθρο γι' αυτήν στην Εφημερίδα των Συντακτών έχω βρει, όπως και ο αριστερός Ασημάκης Πανσέληνος έχει γράψει γι' αυτήν. Η Σίτσα ήταν μια διανοήτρια που πέρασε και τα δύο "στάδια του ρομαντισμού" (κατά A. V. Lunacharsky), πρώτα το εξεγερσιακό ή στάδιο της ελπίδας (τα έτη 1919-26 οπότε ως ποιήτρια κοιτούσε προς τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό) και μετά, το αντιδραστικό ή στάδιο της απογοήτευσης, μετά το 1930, όταν έγινε φερέφωνο μιας χαμηλού επιπέδου προπαγάνδας του χιτλερισμού. Το ότι στην εξεγερσιακή της φάση έγραφε κυρίως ποιήματα, ενώ στη φάση της αντίδρασης κυρίως πεζά άρθρα προπαγάνδας, μπορεί κανείς να το εκλάβει ως γεγονός ότι, ακόμα κι αν κανείς την θεωρήσει ως μέτρια ποιήτρια, ο χιτλερισμός ήταν αυτός που κατέστρεψε εντελώς την ποιητική φλέβα μέσα της, και τη μετέτρεψε σε συγγραφέα βαρετών προπαγανδιστικών παμφλέτων, ενώ αντίθετα ο σοσιαλισμός, όταν γοήτευε το πνεύμα της στην περίοδο της "θύελλας και ορμής" από το 1919 ως το 1926, ήταν το συστατικό που της είχε δώσει την ώθηση να γράψει κάποια από τα καλύτερα ποιήματά της. Γενικά, πάντως, είναι ενδιαφέρον θέμα -και κακώς μέχρι στιγμής εν πολλοίς ανεξερεύνητο- η συγκεκριμένη λογοτέχνις, ακόμα και για κάποιον που δηλώνει σοσιαλιστής, κομμουνιστής ή αριστερός.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...φιλαρακο βαριεμαι.. ειλικρινα σου μιλαω. στο ειπα και προηγουμενως, ειλικρινα δεν δινω δεκαρα για τον βουρκο του τροσκισμου. και αν δεν ηταν οι ξεκαθαρα φιλοσιωνιστικες τοποθετησεις που διαβασα στο ιστολογιο ουτε που θα εμπαινα στον κοπο να ασχοληθω. απο εκει και περα.. το ενζυμο το εκδιδεις δεκα χρονια τωρα, δεν το βγαζεις απο το 18. απο το 18 εχει την μορφη και το υφος που εχει σημερα. μεχρι το 18 επροκειτο για μαρξιστικη μπροσουρα. το ξερω γιατι το αγοραζα απο το βιβλιοπωλειο του φιλου σου στην βαλτετσιου. τεσπα, κοσερ εθνικισμος ειναι η φασουλα, δικαιωμα σου αλλα μεχρι εκει, δεν θα το αναλυσουμε παραπανω. τωρα.. πως απο τον λεωντα κατεληξες να μνημονευεις μεταξα, να στελνεις χαιρετισματα στον γιαννακενα και να γραφεις σε πολυτονικο.. τι να πω; μαλλον καταλαβες μεσα στην τετραετια τσιριζα οτι η αριστεριλα μπαγιατεψε και ειπες να αλλαξεις πραματεια. τεσπα.. εχε γεια
Εφόσον ο Σωτήρης γράφει επώνυμα και έχει την γνωστή ιστορική διαδρομή από τον κομμουνισμό στον εθνικισμό, την οποία ο καθένας μπορεί να κρίνει, γεννάται το ερώτημα εσύ ρε φίλε τι είσαι; Η αντίθεση στον σιωνισμό είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στα σχόλια που γράφεις. Καλά ως εδώ. Από εκεί και πέρα;
Είσαι εθνικιστής; Αν ναι είναι κάπως παράδοξο να επιδεικνύεις τέτοια φροντίδα στην ανάγνωση εντύπων που κυκλοφορούν ή κυκλοφορούσαν μαρξιστικές οργανώσεις. Επίσης ότι πηγαίνεις σε αναρχικά βιβλιοπωλεία για να αγοράσεις μπροσούρες μαρξιστικών οργανώσεων είναι και αυτό κάπως παράξενο για παιδί του εθνικιστικού χώρου. Δεν θες να σου θυμίσουμε ποιου κόμματος άτομα τα έκαναν αυτά σαν ποντίκια.
Εφόσον ανοίγεις μια συζήτηση περί συνέπειας και σταθερότητας, είναι εύλογο να προκύψουν τέτοια ερωτήματα. Αν και επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι το κατάλληλο σημείο να συζητάμε για τρίτα πρόσωπα. Έχουν ιστολόγιο και σελίδα στο facebook. Μπορείς να τους τα γράψεις εκεί αυτά που θες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...δεν εχω κατι να τους πω, ο,τι ηταν να πω το ειπα. και δεν εχω φβ, δεν ασχολουμαι με τετοιες μαλακιες.
''Από εκεί και πέρα;''
δεν συχναζω σε αναρχικα βιβλιοπωλεια, τα χω κοψει τετοια χουγια, μού πεφτουν καπως βαρια στο στομαχι. πριν δεκα χρονια βρισκομουν στην περιφερεια του α/α χωρου κυριως για συναισθηματικους λογους, ειχα ηδη αρχισει να αποστασιοποιουμαι ιδεολογικα απο καιρο, το οποιο ''δεσιμο'' ηταν κυριως συναισθηματικο και βιωματικο. μετα τα καραγκιοζιλικια της μαρφιν αρχισα να επανεξεταζω αρκετα πραγματα απο μηδενικη βαση αλλα εγινε σταδιακα και τμηματικα. το οριστικο τελος με την αριστεριλα συνολικα ηλθε με το πουλημενο δημοψηφισμα του '15 και την προδοσια του τριτου μνημονιου. εκτοτε επαψα να ασχολουμαι εντελως με την πολιτικη επικαιροτητα και με την πολιτικη συνολικα. συνειδητη αποφαση
σημερα δηλωνω εθνικομπολσεβικος αλλα μεχρι εκει, τιποτε παραπανω. δεν γουσταρω παρε-δωσε και πολλα-πολλα με τον ''εθνικιστικο'' χωρο ουτε και με κανεναν αλλο πολιτικο χωρο. οπως θα ελεγε και ο μακαριτης ο ακης πανου, ειμαι στην δικη μου φαση. στιρνερικος ατομικιστης λογω ιδιοσυγκρασιας και χαρακτηρα, μετριοπαθης συντηρητικος σε αξιακο επιπεδο. δεν ξερω αν σε καλυψα, παντως αφμ και αμκα μην περιμενεις να σου δωσω
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Όχι ΑΦΜ και ΑΜΚΑ δεν θα γράψεις γιατί περιμένουν πολλοί την ευκαιρία να τα ανεβάσουν στο indymedia. Καλό όμως θα ήταν να επιλέξεις (όπως και οι υπόλοιποι ανώνυμοι σχολιαστές) ένα ψευδώνυμο για τους ευνόητους λόγους. Τώρα με τις διευκρινίσεις που παρέθεσες μπορεί να γίνει σε πολύ καλύτερη βάση διάλογος. Έχεις πιο ξεκάθαρη υπόσταση ως συνομιλητής.
Όπως φαίνεται έχεις αναθεωρήσει και εσύ πολιτικές στάσεις και ιδέες προς το καλύτερο, κατά την διάρκεια της ζωής σου. Προφανώς και δεν είναι κακό αυτό. Το αντίθετο. Αν λοιπόν εμφανιστεί ένας ανώνυμος και στηλιτεύσει έναν συνομιλητή του για μη ανεκτές αλλαγές ιδεολογικών προσανατολισμών θα υποθέσουμε εύλογα ότι μάλλον δεν θα είσαι εσύ.
Το ψευδώνυμο βοηθά ώστε να υπάρχει μια πιο σταθερή βάση στον διάλογο. Μετριάζει το χαοτικό στοιχείο. Επίσης δεν είναι και τόσο επικίνδυνο ώστε να ταυτοποιήσει τον χρήστη του σε κοινωνικούς χώρους που δεν θέλει να γνωρίζουν τι σκέφτεται. Μην γινόμαστε υπερβολικοί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...''Δεν θες να σου θυμίσουμε ποιου κόμματος άτομα τα έκαναν αυτά σαν ποντίκια''
χαχαχαχαχ.. διαβαζαν οι χα βιβλια του γαρμπη; τι φαση; προσπαθουσαν να κανουν εισοδισμο και να διαβρωσουν τον α/α χωρο; χαχαχαχαχ
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ποια είναι η άποψη της συντονιστικής ομάδας της λέσχης για την σύγχρονη αρχαιολογία ως κλάδο;Έχει επαγγελματική αποκατάσταση και πεδίο προς έρευνα ή οι περισσότερες ανασκαφές απλά ανακυκλώνουν τα ευρήματα που ήδη υπάρχουν;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Εξαρτάται από την σκοπιά που θέτεις το ερώτημα. Αν είσαι μαθητής και σκέφτεσαι να σπουδάσεις σε ένα τέτοιο τμήμα, στο εργασιακό η κατάσταση είναι η εξής. Δεν έχει την ζήτηση που έχει το επάγγελμα του πληροφορικαριου, έχει όμως περισσότερη ζήτηση από τις ειδικότητες των κοινωνικών επιστημών (πολιτικούς επιστήμονες, κοινωνιολόγους κλπ). Υπάρχει μια διαρκής σχέση της συγκεκριμένης ειδίκευσης με το υπουργείο Πολιτισμού. Και πάντα θα υπάρχει, γιατί ζούμε σε μια κλασικιστικιζουσας ιδεολογίας χώρα. Ασφαλώς αυτό συνεπάγεται και τις κατάλληλες γνωριμίες.....
Τώρα για το πώς γίνεται η έρευνα δεν έχουμε καλή εικόνα. Δεν υπάρχουν αρχαιολόγοι στην λέσχη. Υποθέτουμε ότι θα υφίστανται οι γνωστοί περιορισμοί που προϋποθέτει ένα κράτος προτεκτοράτο και η αθλιότητα της ελίτ που το διευθύνει. Αλλά έχει να κάνει και με το ερευνητικό περιεχόμενο. Προφανώς η έρευνα στις κοινωνικές επιστήμες μπορεί να είναι περισσότερο δύσκολη για λόγους ιδεολογικούς. Στην αρχαιολογία υποθέτουμε ότι οι ιδεολογικοί περιορισμοί θα υπάρχουν μόνο σε έρευνες που καταλήγουν σε συμπεράσματα ανατρεπτικά για τις συστημικές παραδοχές. Στα υπόλοιπα πεδία δεν νομίζουμε ότι θα υπάρχουν ερευνητικοί περιορισμοί. Ακόμα και αν αφορούν θεματικές που ενδιαφέρουν έναν ομοϊδεάτη μας.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευχαριστώ για την απάντηση συναγωνιστές !
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις NKVD το "Εγχειρίδιο για την ορθή χρήση της ορειβατικής αξίνας" υπό του Ραμόν Μερκαντερ. Προλογίζει ο Σήφης Σταλινάκης.
C.Φ.
Είναι το πνευματικό κίνημα της μουσουλμανικής "αναπαλαίωσης" από το οποίο προέρχεται η Χαμάς και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι (σουνίτες) και η Χεζμπολάχ και ο Χομεϊνί (σιίτες) το ισλαμικό ανάλογο της ευρωπαϊκής (καθολικής και μη) παραδοσιοκρατικής σκέψης;
Είναι στοχαστές όπως ο Abu Ala Mawdudi, o Sayyid Qutb ή ο Hassan al-Banna, που στον 20ό αιώνα απαίτησαν επιστροφή σε προνεωτερικό ισλαμικό σύστημα απορρίπτοντας καπιταλισμό και σοσιαλισμό, το αντίστοιχο Ευρωπαίων στοχαστών όπως ο G. K. Chesterton, ο Belloc ή ο Μπονάλ, που επίσης απέρριψαν τα δύο νεωτερικά συστήματα υπέρ μιας επιστροφής στις αξίες της χριστιανικής προ-νεωτερικότητας;
Είναι το ιστορικό προηγούμενο του τρόπου δόμησης των αραβικών εθνών μέσω της σχεδόν βίαιης ένωσης των διαφόρων ετερόκλητων φυλών από έναν strongman (Άσαντ - Νάσερ - Καντάφι - Σαντάμ), το αντίστοιχο της γερμανικής -βίαιης από τα πάνω και αντιφιλελεύθερης- ενοποίησης υπό τον Μπίσμαρκ; Και αν ο Herf και άλλοι βλέπουν σε αυτό το στοιχείο της γερμανικής ιστορίας την ιδεολογική κατίσχυση-ηγεμονία του αντιφιλελευθερισμού και τον πρόδρομο του Ε/Σ (και άρα, εκ των πραγμάτων, αυτός ο τρόπος εθνικής ανάπτυξης είναι ιδεολογικά πιο κοντά σε εμάς από ό,τι ο φιλελεύθερος δυτικός), δεν θα πρέπει τότε και ο αραβικός τρόπος εθνογένεσης (εξίσου αντιφιλελεύθερος) να είναι ιδεολογικά κοντά σε εμάς;
Είναι η στήριξή μας προς την παλαιστινιακή, λιβανέζικη, συριακή, ιρανική αντίσταση μόνο θέμα γεωπολιτικής, ή μήπως πρέπει να κοιτάξουμε σοβαρά τις υπαρκτές ιδεολογικές μας συγγένειες, ως χώρου, με αυτή την αντίσταση και να τις επεκτείνουμε και διαφημίσουμε συνειδητά, για να μην ηγεμονεύσουν πνευματικά στον χώρο οι ανερμάτιστοι Σιωντηρητικοί;
Ο Σταμάτης είπε...Αν εξαιρέσουμε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και πολλές ομάδες του σουνιτικού ριζοσπαστικού Ισλάμ, στα υπόλοιπα δεν θα έπρεπε να είμαστε απόλυτα αρνητικοί. Με τους Σουνίτες όμως είμαστε. Πέρα από την φιλική σχέση με την Τουρκία, δεν σημαίνει ότι ο κάθε συντηρητισμός είναι ταυτόχρονα και ρομαντικός. Είναι ζητήματα οντολογίας (η έλλειψη μεταφυσικής τους), αισθητικής και ιστορίας αυτά που μας κρατούν αέναα σε απόσταση από το σουνιτικό ριζοσπαστικό Ισλάμ. Ασχέτως αν αναγνωρίζουμε τα ιστορικά δίκαια που μπορεί να διεκδικήσει απέναντι στο Ισραήλ.
Οι Σούφι, κάποιοι Σιίτες και ορισμένοι μεσαιωνικοί Σουνίτες μια χαρά μεταφυσική είχαν.
Αυτοί που δεν έχουν μεταφυσική είναι οι σαλαφιστές, η θεολογία των οποίων είναι διαβόητη για τον "λιτεραλισμό" (την κυριολεκτική, δηλαδή χυδαία, εξήγηση των ιερών κειμένων) της, τόσο πολύ που να λένε ότι ο Αλλάχ έχει δύο χέρια και δύο πόδια. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με τη λαϊκή προέλευση αυτού του κινήματος, από τον Ibn Abd al-Wahhab που ήταν Βεδουίνος του Nejd. Δεν είναι όμως ο χυδαίος σαλαφισμός αντιπροσωπευτικός ούτε του 1% της ισλαμικής θεολογίας. Αυτή θα τη βρούμε στους σοφούς του Μεσαίωνα (που τους μετέφραζαν στις ευρωπαϊκές γλώσσες οι ρομαντικοί τον 19ο αιώνα), και είναι πραγματικά κοντά σε εμάς.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Τι αντιπροσωπεύουν οι Σούφι, οι Σιίτες και οι λίγοι μεσαιωνικοί Σουνίτες στην μέση Ανατολή σήμερα;
Ποιους Σουνίτες να δούμε ως συντηρητικούς ιδεολογικούς συμμάχους; Αυτούς της Σαουδικής Αραβίας και των ηνωμένων αραβικών εμιράτων ή εκείνους της Τουρκίας;
Η ερώτηση "Τι αντιπροσωπεύουν οι Σούφι, οι Σιίτες και οι λίγοι μεσαιωνικοί Σουνίτες στην μέση Ανατολή σήμερα;" μπορεί εύκολα να ισοσταθμιστεί-αντιστραφεί με την ερώτηση "τι αντιπροσωπεύουν οι παραδοσιοκράτες ρομαντικοί στην Ευρώπη σήμερα;" Η απάντηση και στις δύο περιπτώσεις είναι μια μικρή μειοψηφία. Ο Μπιν Σαλμάν και ο κολλητός του από τα ΗΑΕ είναι εκσυγχρονιστές όπως ο Μέγας Πέτρος και ο Μπίσμαρκ, δεν είναι δικοί μας, αλλά είναι και αναγκαίοι για να μην μείνουν αυτά τα μέρη στο σκοτάδι του σαλαφισμού και να φτάσουν σε ένα επίπεδο εκκοσμίκευσης που δεν θα είναι έκφυλο όπως το δυτικό. Μόνο που εγώ δεν μίλησα για κυβερνήσεις. Γιατί και κανένας ρομαντικός ποτέ δεν κυβέρνησε την Ευρώπη (όχι, ούτε ο Ντισραέλι ήταν, ούτε ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας, ούτε ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ', και προφανώς ούτε ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ). Στο αρχικό σχόλιο γίνεται σαφές ότι τίθεται το ζήτημα του ιδεολογικού διαλόγου μεταξύ Ευρωπαίων και μουσουλμάνων παραδοσιοκρατών. Ζήτημα που έθεσε και ο Guenon και ο Garaudy και ο Benoist κ.ά. Δεν τέθηκε ζήτημα συμμαχιών με κυβερνήσεις. Με κινήματα ναι.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Φαινόταν ότι θα βγει ο Δούκας. Τη μονοτονία δεν τη γουστάρει κανείς, ούτε το ίδιο το σύστημα. Σου λέει, κυβέρνηση ΝΔ, περιφέρειες ΝΔ, δήμοι ΝΔ, κράτος ΝΔ, τηλεόραση ΝΔ, ε θα μας πάρουν με τις πέτρες αν συνεχίσουμε έτσι. Ενώ από 2019-23 το σύστημα πόνταρε φουλ σε ΝΔ, παντού, αυτό έκανε το κωλόσογο ιδιαίτερα ανεξέλεγκτο, την είδαν ερντογαναίοι και σιγά-σιγά το σύστημα θα ξεκινήσει να προωθεί μια εναλλακτική, που μάλλον θα λέγεται ΠΑΣΟΚΟΣΥΡΙΖΑ.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Σωστός. Κάπως έτσι θα παιχτεί το έργο. Το είχαμε πει από τις εκλογές του καλοκαιριού ότι ήταν η κορύφωση και η αρχή της πτώσης ταυτόχρονα για το μητσοτακεικο. Σήμερα είναι απλά η πρώτη αμυδρή εικόνα. Έπονται οι ευρωεκλογές....