Αν και το μεταμοντέρνο ποδόσφαιρο αυτών των
καιρών δεν είναι της αρεσκείας μας ένα ευρωπαϊκό τουρνουά εθνικών ομάδων
συνεχίζει να αποτελεί μια αγαπημένη διοργάνωση (μάλλον την πιο αγαπημένη).
Φαινομενικά φαβορί δείχνουν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι, όμως σχεδόν ποτέ αυτές οι
δύο εθνικές δεν είναι σίγουρο ότι θα δικαιώσουν τον τίτλο των ισχυρότερων
διεκδικητών. Τα λιοντάρια έδειξαν ότι διαθέτουν ποιοτική επιθετική και μεσαία
γραμμή, αλλά και ότι πάσχουν από τα συνηθισμένα τους αμυντικά προβλήματα.
Επιπλέον, η εθνική Αγγλίας δείχνει και σε αυτή την διοργάνωση, όπως συμβαίνει συνήθως,
περισσότερο κουρασμένη από τις άλλες ομάδες, λόγω του εξοντωτικού προγράμματος
των τριών συλλογικών αγγλικών διοργανώσεων. Στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με
την Σερβία ήταν εμφανές ότι οι μπαταρίες της αντοχής των παικτών του Σάουθγκειτ
είχαν αδειάσει. Γεγονός που δεν φαίνεται να προβληματίζει πολύ τον Άγγλο
τεχνικό, καθώς αρέσκεται να παίζει κοντρόλ ποδόσφαιρο. Μόνο που αυτό το στυλ
παιχνιδιού δεν ταιριάζει στην παραδοσιακή αγγλική ποδοσφαιρική κουλτούρα και
σίγουρα μπορούν να το παίξουν καλύτερα οι Ιταλοί κι ακόμη καλύτερα οι Ισπανοί.
Οι Ισπανοί έδειξαν τα δόντια τους με το
ξεκίνημα και όντας σοβαροί, αποφασιστικοί, ποιοτικοί και ψύχραιμοι, έθεσαν
υποψηφιότητα για την κατάκτηση του τροπαίου. Η Σερβία, από την άλλη, δείχνει να
θυμίζει κάτι απ’ την παλιά της ποιότητα. Αν αγωνιστεί πειθαρχημένα και χωρίς
την νοοτροπία βαλκάνιου επαρχιωτισμού, θα διεκδικήσει την πρόκριση με μεγάλες
αξιώσεις.
Πριν αρχίσει η διοργάνωση περιμέναμε με πολύ
ενδιαφέρον μια παραδοσιακή ποδοσφαιρική δύναμη που έδειξε ότι ξύπνησε, μετά από
λήθαργο μισού και πλέον αιώνα, στους προκριματικούς. Σε έναν όμιλο που θυμίζει Euro της
εποχής των οκτώ ομάδων, με μια Ολλανδία απρόσμενα δυνατή (φαίνεται ότι τα
γερμανικά γήπεδα την εμπνέουν διαχρονικά), με μια Πολωνία πάντοτε αξιόμαχη και
με την Γαλλία φαβορί για τον τίτλο, περιμένουμε με ενδιαφέρον την Αυστρία. Η
Αυστρία δείχνει το τελευταίο διάστημα ικανή να νικήσει κάθε ομάδα που
αντιμετωπίζει. Ωστόσο, πρέπει τώρα να το αποδείξει στο χορτάρι των γηπέδων της
Γερμανίας.
Κατά τα άλλα η Σκωτιάρα είναι παλιά
ποδοσφαιρική αγάπη, αλλά η αλήθεια είναι αγάπη ακόμη μεγαλύτερη. Η
εμπορευματοποίηση της παγκοσμιοποίησης έχει οδηγήσει τις οργανωτικές αρχές στο
να διοργανώνουν Euro
με
πολλές ομάδες. Πολλές ομάδες σημαίνει περισσότεροι αγώνες. Περισσότεροι αγώνες
σημαίνουν περισσότερες διαφημίσεις, περισσότερο στοίχημα, περισσότερος τζίρος.
Σημαίνουν, όμως, και χαμηλότερης ποιότητας αγωνιστικό θέαμα. Όσο περισσότερες
ομάδες συμμετέχουν τόσο χαμηλώνει ο πήχης του θεάματος. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα ο εναρκτήριος αγώνας ανάμεσα στην Γερμανία και την Σκωτία.
Η ιστορία των δυο φανέλων είναι τέτοια που
προϊδέασε με τον καλύτερο τρόπο όλους τους φιλάθλους. Ο νους ανέτρεξε σε
παλαιότερες εποχές όταν οι δυο ομάδες προσέφεραν παραδοσιακά βορειοευρωπαϊκά
ντέρμπι με γρήγορο ρυθμό, πάθος, τραχύτητα, φαντασία και θέαμα. Όμως από
εκείνες τις εποχές έχουν μείνει μόνο οι αναμνήσεις. Αν οι ομάδες της
διοργάνωσης ήταν δεκαέξι (για να μην πάμε ακόμη παλαιότερα, τότε που ήταν οκτώ)
η Σκωτία δεν θα βρισκόταν στην τελική φάση. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον καλύτερο
για την ποδοσφαιρική ποιότητα της διοργάνωσης. Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι θέλουν
να βλέπουν τον υπέροχο ποδοσφαιρικό λαό με τις παραδοσιακές φορεσιές που
κατεβάζουν σε κάθε διοργάνωση οι Σκωτσέζοι, τις μελανές φανέλες με τα
μεσαιωνικά σύμβολα, την τρομερή εξέδρα με τις φωνές μέχρι τέλους που συνήθως
δεν εμπλέκεται σε επεισόδια μολονότι είναι ικανή να «τις παίξει» στα ίσια με
οποιονδήποτε της επιτεθεί. Ωστόσο, πέρα από τα περιφερειακά στοιχεία μιας
συμμετοχής, υπάρχει και το επίκεντρο. Δηλαδή, η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα και η
αγωνιστική της αξία.
Αν είναι να εμφανίζονται σε τελική φάση
ομάδες που αδυνατούν να αλλάξουν δύο πάσες για να περάσουν την μεσαία γραμμή,
αδυνατούν να σκεφτούν ότι εφόσον δεν μπορούν να περάσουν την μεσαία γραμμή με
«χτίσιμο ανάπτυξης» από την άμυνα υπάρχει και η λύση της μακρινής μπαλιάς -της
γιόμας, σύμφωνα με την ποδοσφαιρική ορολογία- (αφού μάλιστα είναι καλές στο
ψηλό παιχνίδι), αδυνατούν να πάρουν σωστές θέσεις στο γήπεδο και να μαρκάρουν
με σοβαρότητα και τελικά δέχονται πέντε γκολ, σε ρυθμούς προπόνησης, από
μια μέτρια Γερμανία, προφανώς και είναι καλύτερο να μην βρίσκονται σε τέτοιες
διοργανώσεις. Δεν θα ακουγόταν παράξενο αν μας έλεγε κανείς ότι οι Σκωτσέζοι
έκαναν λάθος κι έστειλαν την εθνική ομάδα του ράγκμπι αντί για εκείνη του
ποδοσφαίρου στην Γερμανία. Ελπίζουμε σε βελτίωση μολονότι οι τεχνικές
ικανότητες των ποδοσφαιριστών και η τακτική του προπονητικού επιτελείου, όπως
φάνηκε στον αγώνα με την Γερμανία, δεν αφήνουν περιθώρια για κάτι καλύτερο.
Αν είχε η Σκωτία αυτή την εικόνα, αναμένουμε
με προβληματισμό θεωρητικά χειρότερες ομάδες, όπως η Γεωργία, η Σλοβακία κλπ.
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι διοργανωτές
θέλουν ακατάπαυστα αγώνες, πολλές συμμετοχές και, κατά συνέπεια, πολλά χρήματα.
Με αποτέλεσμα να μετατρέψουν το ποδόσφαιρο σε Eurovision. Για αυτό οι ρομαντικοί δεν
ξεχνάμε τις παλιές και αγαπημένες εποχές. Τότε που υπήρχε αληθινό ποδόσφαιρο
και αληθινά εθνικές ομάδες.
Πίσω στο 1986, λοιπόν, στο καλύτερο ίσως
μουντιάλ της ιστορίας, όταν η κανονική εθνική Σκωτίας αντιμετώπισε την κανονική
εθνική της μισής Γερμανίας. Με την Σκότλαντ να έχει στον πάγκο τον Άλεξ
Φέργκιουσον και τραυματία τον ηγέτη Κένι Νταλγκλίς, αλλά και μια μαγική
επιθετική γραμμή με σέντερ φορ τον «καλλιτέχνη» Στιβ Άρτσιμπαλντ και τον
ιπτάμενο Φράνκι Μακαβένι. Στα δεξιά τον σπουδαίο Γκόρντον Στράχαν, στο κέντρο
τον εμβληματικό Γκρέιαμ Σούνες, στα μετόπισθεν τον Στιβ Νίκολ, στο τέρμα τον
νεαρό και σε εξαιρετική κατάσταση Τζιμ Λέιγκτον. Απέναντί της τα πάντσερ των
Λόταρ Ματέους, Καρλ Χαινς Ρουμενίγκε, Κλάους Άλοφς, Ρούντι Φέλερ, Αντρέας
Μπρέμε, Πιερ Λιτμπάρσκι, Πέτερ Μπρίγκελ, Κλάους Άουγκενταλερ. Μόνο που τους
έβλεπε είχε χάσει η κάθε αντίπαλος.
Αλλά δεν ήταν μόνο η ποδοσφαιρική ποιότητα.
Ήταν η συνολική αισθητική που απέπνεε Ρομαντισμό. Μακρυμάλληδες,
σκληροτράχηλοι, χωρίς φουσκωμένες μυικές ομάδες από τα βάρη αλλά με λεπτές και
σιδερένιες κορομοστασιές, ποδοσφαιριστές που διατηρούσαν ακόμη και στο
υψηλότερο επίπεδο διοργανώσεων την λαϊκότητα της αλάνας και την ευγένεια της
αθλητικής άμιλλας. Μπορεί στο χορτάρι να έπεφταν κορμιά αλλά μετά δεν υπήρχαν
ούτε social
media,
ούτε life
style. Μια
σύντομη χειραψία και μια ειλικρινής αναγνώριση του αντιπάλου και τέλος. Ούτε stand against racism, ούτε άλλες μεταμοντέρνες μαλακίες.
Το Μεξικό από την μια ταλαιπώρησε τους
ποδοσφαιριστές με την αφόρητη ζέστη του και από την άλλη χάρισε στους θεατές
ένα θέαμα τελετουργικής υπόστασης. Τα τεράστια, πανέμορφα, old school στάδια
με τους χιλιάδες θεατές, ο ανίκητος ήλιος που έλουζε τους αγωνιστικούς χώρους,
οι αγριεμένοι οπαδοί των παλιών καιρών που εκτόξευαν μπουκάλια και κέρματα
στους αντιπάλους, συνέθεταν μια εικόνα που παρέπεμπε αισθητικά σε ταινία
επιστημονικής φαντασίας παρά σε τυπική διοργάνωση. Και μολονότι υπήρξαν
διαμαρτυρίες των ποδοσφαιριστών για την αφόρητη ζέστη και τις κακές συνθήκες
φιλοξενίας, το θέαμα που παρουσίασαν ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν μια οργανική
συνέχεια του σχεδόν υπερφυσικού τοπίου. Λες και ο θεός Ήλιος έδινε έμπνευση και
μεταφυσικές δυνάμεις στους δρώντες των τελετουργικών της μεγάλης του
ποδοσφαιρικής γιορτής.
Ένα από αυτά τα τελετουργικά ήταν και ο
αγώνας ανάμεσα στην Γερμανία και την Σκωτία. Σε έναν εξαιρετικά δύσκολο όμιλο,
που συμπλήρωναν η Ουρουγουάη και η Δανία, Γερμανία και Σκωτία έδωσαν μια
αξέχαστη ποδοσφαιρική παράσταση. Δείτε τα στιγμιότυπα και θα διαπιστώσετε ότι
στο πρώτο τέταρτο ενός αγώνα εκείνης της εποχής βλέπαμε περισσότερες φάσεις από
όσες βλέπουμε σήμερα σε τρία ματς. Ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες, με επιθετική
διάθεση, η μπάλα πάνω κάτω, με γρήγορο ρυθμό, ντρίπλες και θέαμα που
γουστάρουμε οι old
school ποδοσφαιρόφιλοι.
Ανά τρεις ευκαιρίες της Γερμανίας οι Σκωτσέζοι απαντούσαν με μια δική τους. Και
μετά το 75 η γερμανική άμυνα να δέχεται πολιορκία. Στο τέλος, κάτω από τις
καυτές ακτίνες του ήλιου, μια ακόμη ποδοσφαιρική παράσταση μαγείας είχε γεμίσει
με δέος τις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων και είχε περάσει στις χρυσές σελίδες
της ιστορίας του ποδοσφαίρου.
Κείμενο που μας θυμίζει όμορφες στιγμές που ζήσαμε πιτσιρικάδες.Για τον εν λόγω όμιλο με Σκωτία Γερμανία Ουρουγουάη κλπ θα σταθώ στη τελευταία η οποία είχε παρουσιάσει μια ομάδα που μοίραζε ανελέητο ξύλο με καθε βρώμικο τρόπο θυμίζοντας ιστορίες που διαβάζαμε στο μπλεκ και στο αγόρι.Οι Ουρουγουανοι νομίζω φαγανε 6 γκολ από την Δανία σπάζοντας το πόδι ενός Δανού στα πρώτα λεπτά, πήρανε 1-1 από τα περίφημα παντσερ,ενώ αδυνατώ να θυμηθώ το αποτέλεσμα της του τελευταίου αγωνα/ ταυρομάχος που έδωσαν. Μια πραγματικά cult ομάδα που στις μέρες μας δεν θα έβγαζε ούτε το ημίχρονο χωρίς 2-3 κόκκινες...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...''ένα ευρωπαϊκό τουρνουά εθνικών ομάδων συνεχίζει να αποτελεί μια αγαπημένη διοργάνωση (μάλλον την πιο αγαπημένη)''...Για ποιο λόγο η συγκεκριμένη διοργάνωση είναι πιο αγαπημένη διοργάνωση σε σχέση με το Μουντιάλ;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...
Λώλε, 0-0 τελευταίο ματς με την Σκωτία, που παιζόταν η πρόκριση. Με κόκκινη κάρτα για τους Ουρουγουανούς στο 1ο λεπτό!! Οι δολοφόνοι κράτησαν το 0-0 και προκρίθηκαν.
Αλλά μας χάρισαν ένα εκπληκτικό λατινικό ντέρμπι στον γύρο των 16, κόντρα στην Αργεντινή του Μαραντόνα. Εκεί, παραδόξως, έπαιξαν μπαλάρα και όχι μόνο ξύλο. Έχασαν από τον Ντιέγκο με 1-0 σε ένα χορταστικό και γεμάτο θέαμα ματς.
Ανώνυμε, γιατί στο μουντιάλ, ελέω παγκοσμιοποίησης και παγκόσμιου ποδοσφαιρικού πάρτυ", περνούν ομάδες από ποδοσφαιρικά μικρής δυναμικής χώρες (Αραβίες, Ασίες κλπ) και κόβονται θέσεις από ευρωπαϊκές ομάδες που σίγουρα θα προσέφεραν καλύτερο θέαμα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το καλύτερο Euro της δικής μας χιλιετίας σε ποιότητα και συγκινήσεις ήταν θεωρώ το 2012.
Όχι τυχαία το τελευταίο με το κλασσικό format των 4x4 ομίλων.
Θεαματικά αλλά με κακούς τελικούς ήταν και τα 2008, 2016.
Επίτηδες δεν προσμετρώ το 2004 για προφανείς λόγους,χώρια το ότι πέραν της τεράστιας έκπληξης της κατάκτησης δεν παίχτηκε τρομερό ποδόσφαιρο και σε ομίλους/νοκάουτ.
Για το τουρνουά του 2000 το παράπονο μου είναι ότι έγινε εισαγωγή για πρώτη φορά της βλακείας της συν-διοργάνωσης των Euro από 2 γειτονικά κράτη.Προτιμώ η διεξαγωγή να γίνεται αποκλειστικά σε μια χώρα.
Καλή απόλαυση να έχουμε!
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Δεν υπάρχει "Μουντιάλ".Μουντιάλ = Euro + Βραζιλία και Αργεντινή είναι η φάση.Ακόμα και η Ουρουγουάη δεν διακρίνεται ποτέ.Αστροδιαστημικές εκπλήξεις τύπου Γκάνα στους 8 και Νότια Κορέα στους 4(με εμετικό σπρώξιμο οι ασιάτες από διαιτησίες)είναι μειοψηφία σε μια κατά τα άλλα μονότονη κατάσταση.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Ναι σίγουρα είναι καλύτερο να γίνεται σε μια χώρα και για την διαμονή/ προσαρμογή των αθλητών.
Ως λέσχη θεωρείτε ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κρυφό παρασκήνιο για την αλλαγή ιδιοκτησίας της ΠΑΕ ΑΕΚ ή είναι μια τυπική καπιταλιστική συναλλαγή δίχως κυβερνητικούς δάκτυλους ή άλλες σκοπιμότητες;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Προφανώς υπάρχει σκοπιμότητα. Είναι γραμμένο στον τύπο ότι η μεταφορά του πλειοψηφικού πακέτου έγινε με καθοδήγηση της οικογένειας Μητσοτάκη. Το ποιες είναι οι σκοπιμότητες μπορούμε να εικάσουμε. Όχι να γνωρίζουμε. Θα φανούν κάποιες εξ αυτών στην συνέχεια.
Η ΝΔ έχει δείξει ότι παρεμβαίνει σε αγοραπωλησίες Παε όπως στη περίπτωση της ΑΕΛ με τον στενό της οικογένειας Νταβέλη και τον Ηρακλή όπου ο Καραογλου έσπρωξε τη λύση Μοναμβασιωτη.Τελευταιο παραδειγμα η αλλαγή σελίδας στον Πανιώνιο που έχει και αυτή σπρωξιμο ΝΔ ...
"Αν υποθέσετε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, τότε εγγυάστε ότι δεν θα υπάρξει ελπίδα. Αν υποθέσετε ότι υπάρχει ένα ένστικτο προς την ελευθερία, τότε υπάρχουν ευκαιρίες για να αλλάξετε τα πράγματα".
Μια εντελώς ρομαντική ρήση από τον Τσόμσκι, που τελικά είναι ζωντανός.
Όχι φίλε μου. Ο Τσόμσκι κανονικότατος αριστερός - φιλελεύθερος είναι. Και πολιτικά ηλίθιος. Έλεγε ότι συντηρητισμός σημαίνει ελεύθερη οικονομία και χαμηλή φορολογία. Ας παραμείνει γλωσσολόγος. Που έτσι και αλλιώς και σε αυτό το αντικείμενο τριτοδεύτερος είναι. Φτάνει με την άθλια σπέκουλα. Νομίζεις ότι δεν είναι εμφανές το τι κάνεις; Έχετε βαλθεί να βγάλετε τα άτομα της λέσχης "γκομουνιστές".
Ο Σταμάτης είπε...Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα: Ισπανία η καλύτερη και πιο θεαματική ομάδα. Αδικία να το χάσει. Αγγλία ούτε για τους οκτώ. Και ευχαριστημένη αν φτάσει στους οκτώ. Ιταλία πάντα επικίνδυνη. Δύσκολο να χάσει αγώνα, καλή τεχνική κατάρτιση αλλά μια κλάση κατώτερη της Ισπανίας.Γερμανία, έχει μέλλον μόνο γιατί παίζει εντός έδρας. Τίποτα σπουδαίο. Αυστρία πολύ δυνατή αλλά το μεγάλο της όπλο είναι η πίεση και το τρέξιμο, όχι η τεχνική. Μέσα στο καλοκαίρι δεν γίνεται να βγάλει τα γνωστά τρεξίματα και μειώνεται η δυναμική της. Γαλλία καλή τεχνικά αλλά όπως πάντα με ένα βαριεστημένο στυλ. Μπορεί να χάσει. Αλλά θέλουμε ντέρμπι Γαλλία με Ισπανία. Ουγγαρία παίζει καλή μπάλα αλλά δεν την πάει η τύχη. Σκωτία και Ελβετία μας χάρισαν ένα παλιού τύπου ματς με τρέξιμο πάνω κάτω, χωρίς πολλή κατάρτιση. Πορτογαλία καλή αλλά όχι όσο η Ισπανία. Ολλανδία καλύτερη απ'ότι περιμέναμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πού είσαι ρε Μποβιάτσε με την Ιταλία σου; 1-0 αντί για 4-0 στο ρελαντί την πήραν οι Ισπανοί. Εγώ φταίω που σε άκουσα και την έπαιξα στοίχημα.
Χαίρε αγαπητέ. Μη βιάζεσαι...η Ιταλία χτυπά όταν πρέπει. Πότε δεν είχε προκρίσεις εύκολες...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για να δούμε. Κράτησε το 1-0 με αυτή τη super Ισπανία. Αυτό δείχνει ότι έχει την ιταλική στόφα να μη χάνει.
Ο/Η Confederado είπε...Πάει και το πανό της Μίλγουολ, φέρμα από Σέρβους έφαγαν
Ο/Η Freikorps 21 είπε...Μπράβο στους Σέρβους τουρκόφιλοι είναι της Μίλγουολ
Τι να φάνε.. αυτοί που πήγαν δεν ήταν και από τους..καλούς. Πιωμένος, σιγά το δύσκολο.
Δεν ειναι τουρκοφιλοι. Απλά όταν παίζουν με την Leeds, τεράστια κόντρα...βάζανε κάποτε τουρκικές σημαίες για να τους πικαρουν, επειδή οι Τούρκοι είχανε φάει 2 οπαδους της Leeds.Μη βγάζετε συμπεράσματα..χούλιγκαν είναι και κάποια πράγματα υπάρχουν για διάφορους λόγους.
Διπλά μαλάκες δηλαδή...σπιλώνουν τη μνήμη νεκρών.Γιαυτό δεν τους συμπαθεί κανείς
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Καλύτερες ομάδες για εμένα ήταν η Ουκρανία και η Σερβία.
Η Ουκρανία, διότι, αν την παρακολουθήσεις προσεκτικά, αναπτύσσεται όπως η μεγάλη Σοβιετική Ένωση του Λομπανόφσκι, όπως την θαυμάσαμε το 1986 και το 1988 (άλλωστε η πλειοψηφία των παικτών της ήταν Ουκρανοί και εκεί).
Μάλιστα, υπέθεσα πως στο τρίτο και καθοριστικό ματς με το Βέλγιο θα ερχόταν η εκδίκηση μετά από 38 χρόνια, μετά το αλησμόνητο 3-4 του '86 (είναι από εκείνα τα ματς που, στο τέλος τους, αναρωτιέσαι πώς έχασε ο ηττημένος).
Άλλωστε και ο Ρεμπρόφ (όπως και ο Σεφτσένκο στο euro του 2021, νυν πρόεδρος ομοσπονδίας) υπήρξαν μαθητές του μεγάλου Ουκρανού προπονητή (μαθηματικός στο επάγγελμα).
Βέβαια, οι κεντροευρωπαίοι είναι εξαιρετικά κυνικοί και οι ανατολικοί εξαιρετικά αφελείς, ειδικά η Ουκρανία πάει με τον σταυρό στον χέρι κυριολεκτικά να κερδίσει τα ματς, χωρίς σκληρά φάουλ, χωρίς σκοπιμότητες. Συν ότι, παρά τον εξαιρετικό τρόπο που αναπτύσσεται, και αμύνεται ως σχήμα ομάδας (πολύ κοντά οι γραμμές, κίνηση χωρίς την μπάλα), δεν αποφεύγει τελικά τα παιδιαριώδη λάθη στην άμυνα, κάτι που τελικά της κόστισε.
Η Σερβία από την άλλη, στο ματς με την Σλοβενία, είδαμε ένα ματς πάνω κάτω η μπάλα, χωρίς φλυαρίες και ταλαιπωρία της μπάλας, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι κεντροευρωπαίοι και οι ίβηρες, οι οποίοι κρατούν την μπάλα απλώς και μόνο για να μην την πάρει ο αντίπαλος και επιτεθεί. Ο Μίτροβιτς είναι φουνταριστός παλαιάς κοπής, μπαλαδόρος ολκής, 'πιβοτάρει' όταν μπορεί, 'σπάει' την μπάλα είτε με τα πόδια είτε με το κεφάλι σε άλλες περιπτώσεις (πλάι μέηκερ περιοχής δηλαδή), καμία σχέση π.χ. με πολυδιαφημισμένα κριάρια τύπου Ζιρού.
Δυστυχώς και η Σερβία, πέταξε τις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν απέναντι σε Αγγλία, Δανία που, ως κεντροευρωπαίοι, ήταν όσο κυνικοί έπρεπε ώστε να πάρουν το αποτέλεσμα που εκείνοι ήθελαν.
Όσο για την καλύτερη διοργάνωση, ήταν το '82 από Μουντιάλ (με την καλύτερη Βραζιλία και την καλύτερη Ιταλία όλων των εποχών, από το '80 και μετά τουλάχιστον) και το '88 από euro (και από το 2000 μου έχουν μείνει κάποια παιχνίδια στην μνήμη όπως το Πορτογαλία-Αγγλία 3-2, όπως και το τρομερό ρόστερ που είχε κατεβάσει η Ιταλία, αλλά δεν το παρακολούθησα όπως θα ήθελα όλο λόγω στρατού).
Σήμερα μάλιστα κλείνουν 42 χρόνια από το θρυλικό πια ματς Βραζιλία-Ιταλία 2-3, το ματς που κατά πολλούς 'σκότωσε' το ποδόσφαιρο και το οποίο είχε γίνει στο στάδιο Σαρία της Βαρκελώνης.
Πλέον, δεν περιμένω και πολλά από τις ομάδες που έχουν απομείνει, πλην ίσως της Τουρκίας που (όταν είναι σε καλή κατάσταση) παίζει το γνωστό παλληκαρίσιο ποδόσφαιρο, χωρίς μεγάλο ταλέντο αλλά με πολύ ψυχή. Για να δούμε κατά πόσο θα την επηρρεάσει η τιμωρία του στόπερ της, ίσως αυτό τους πεισμώσει ακόμη περισσότερο.
Φανταστική ατμόσφαιρα δημιούργησαν και οι Τούρκοι οπαδοί, σε λίγο καιρό θα παίζει η Τουρκία με την Γερμανία στην Γερμανία και οι Τούρκοι θα είναι περισσότεροι στις εξέδρες!
Οι υπόλοιπες ομάδες αρκούνται στο ανούσιο 'σοσιαλιστικό' ποδόσφαιρο, δηλαδή αμέτρητες πάσες των 3 μέτρων πίσω και οριζόντια, εξτρέμ που παίζουν με το ανάποδο πόδι τα άκρα, χωρίς τελικά να υπάρχει η προσωπικότητα που θα σηκώσει την ομάδα στις πλάτες της (όλοι ίσοι προς τα κάτω, χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού), μέχρι που τελικά να καταφέρουν να περάσουν μια κάθετη προς τον αντίπαλο...
Δυστυχώς ο Γκουαρντιόλα έκανε μεγάλο κακό με αυτόν το play station τρόπο παιχνιδιού στο ευρωπαϊκό πδόσφαιρο...Ενώ είχε προηγηθεί ο Μουρίνιο που σκότωσε την πιο φαντεζί σχολή ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, την Πορτογαλική...
Στην τρολόγρια και τα εστιατόρια: Όχι σε αυτή την ανάρτηση σχόλια για τον Δημητρούλια.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εντωμεταξύ με τον Δημητρούλια ήταν κάποτε κολλητοί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Εγώ θέλω να μου πεις με ποιον από τον χώρο ΔΕΝ ήταν κολλητός. Θα δυσκολευτείς να βρεις κανέναν.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Πότε δεν έκανε παρέα ο Γιώργος με τον εν λόγω.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Υπάρχουν φωτογραφίες, να στείλω λινκ η θα νιαουρίζεις όπως ο Μποβιάτσος;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κάποτε πήγαιναν μαζί σε εκδηλώσεις του Εθνικού Μετώπου και φωτογραφίζονταν μαζί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Μπορεί να υπάρχουν φωτογραφίες από παλιές εκδηλώσεις και ομιλίες, αυτό δεν σημαίνει ότι έκαναν παρέα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Η Ελλάδα από το 2008 πάει από το κακό στο χειρότερο με τα τελευταία τέσσερα χρόνια να την έχουν βάλει σε τροχιά αμερικανικής γκετοποίησης και φτώχειας. Ανεργία, μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό, λαθρομετανάστευση αλλοδαπών στο εσωτερικό, μια Αθήνα με περιοχές που τις έχουν πάρει Αφρικανοί σε κάποιες γειτονιές και Πακιστανοί σε άλλες, με το κόστος ζωής στα ύψη, με τον Δένδια να μην έχει αφήσει όπλο στα νησιά για να τα στείλει στην Ουκρανία, με εξαήμερη εργασία τώρα, με νόμους που έχουν περάσει για να έρχονται Πακιστανοί νόμιμα κάθε καλοκαιρινή σεζόν για να δουλεύουν για χίλια ευρώ μικτά σαν σκλάβοι επειδή δεν πάνε οι Έλληνες (και καλά κάνουν), με τον βασικό να είναι στην πραγματικότητα στα 600 ευρώ. Ούτε ερείπια δεν έχουν μείνει σε αυτή την χώρα. Και εσείς ασχολείστε εδώ και χρόνια με την σκελέα του μαλάκα του Αριστοτέλη. Δεν πάτε καλά ρε μαλάκες. Ότι και εάν μας συμβεί εμείς φταίμε και εμείς το επιτρέψαμε.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Τέλης να πάει σε ακροδεξιά εκδήλωση.. Αδύνατον ! Κατ΄άρχας δεν συνάδει με την αισθητική του.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κι όμως ρε φίλε, μέσα σ΄αυτή την ελληνική δυστοπία που αναφέρεις ο Τέλης ζει και πορεύεται χωρίς να έχει δουλέψει ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΟΤΕ! Άρα δεν είναι και τόσο μαλάκας, όπως θέλεις πονηρά να τον (αυτό)υποβαθμίσεις. Θα τον ξεμπροστιάζουμε, όσο αυτός προκαλεί.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Συνάδει η αισθητική του με την έμμισθη αρθρογραφία του στην εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα του Μιχαλόπουλου όμως,έτσι Έρβις;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Την αισθητική την θυμάται μετά που τα χαλάει με τον κάθε ακροδεξιό. Όταν συνεργάζεται με αυτούς είναι εκλεκτοί συνέλληνες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Έχετε αναγάγει αυτόν τον Τέλη σε μυθική μορφή. Σας στοιχειώνει. Περιμένετε σε κάθε σχολιασμό να έρθει ο Τέλης. Κι αν δεν υπάρχει τον εφευρίσκετε. Είστε οι καλύτεροι διαφημιστές ενός ανύπαρκτου.