Σταμάτης Μαμούτος
Πιστή στις συναντήσεις της με τους ακροατές
της κλασικής μουσικής η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ πραγματοποίησε και
φέτος την καθιερωμένη συναυλία στο Ηρώδειο. Για άλλη μια φορά το πρόγραμμα
περιελάμβανε κομμάτια ρομαντικών συνθετών. Επίκεντρο της συναυλίας ήταν ο
δεκατριάχρονος Ρώσος βιρτουόζος πιανίστας Ελισέι Μισίν. Την Ορχήστρα της ΕΡΤ
διεύθυνε ο αρχιμουσικός Μιχάλης Οικονόμου. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μια
θερινή μουσική βραδιά στο Ηρώδειο δεν θα μπορούσε παρά να είναι υπέροχη.
Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει πέντε χιλιάδες φίλοι της κλασικής μουσικής γέμιζαν σταδιακά τους περιβάλλοντες χώρους και τις εξέδρες του Ηρωδείου.
Η εναπομείνασα μαγεία του θέρους των Αθηνών, η μυστική αυτή ομορφιά του ξερού αττικού τοπίου -το οποίο γλυκαίνει από τις ακτίνες του δύοντος ηλίου και φανερώνεται στα μάτια των ρομαντικών λες και είναι κάποιο έργο ζωγραφικής παστέλ αποχρώσεων- απλωνόταν σαν αύρα ενός αρχέγονου πνεύματος αγκαλιάζοντας τις αρχαίες πέτρες, τα μάρμαρα και τους περαστικούς της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Στάθηκα στο προαύλιο του πάνω διαζώματος και εισέπνευσα την αύρα
της αληθούς Ελλάδας. Προσπάθησα να ακούσω τους ψιθύρους του ιερού τόπου και να
συλλάβω τους παλμούς της ψυχής ενός έθνους που κρατούν στην ζωή μόνο τα φυσικά
του
τοπία και το παρελθόν. Παρατήρησα από ψηλά την Αθήνα να απλώνεται προς την
θάλασσα, το αστεροσκοπείο στον απέναντι λόφο και τους θεατές της συναυλίας να
ανεβαίνουν προς το Ηρώδειο.
Μετά από λίγο ο Δημήτρης με τον πατέρα του ξεπρόβαλαν από τις σκάλες και σε λίγο είχαμε βρει τις θέσεις μας στις εξέδρες. Η συναυλία ξεκίνησε με μια εορταστική ουβερτούρα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ήταν μια εντυπωσιακή αρχή για να ακολουθήσει ο εκπληκτικός πιτσιρικάς σε κοντσέρτο για πιάνο του Φρεντερίκ Σοπέν. Ο Σοπέν έγραψε έργα για πιάνο με γλυκές μελωδίες που αποπνέουν κρυστάλλινους ήχους. Ο Μισίν κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά αυτή την κρυστάλλινη αίσθηση του ήχου στα μέρη Maestoso, Larghetto και Allegro vivace του κοντσέρτου για πιάνο αρ.2 Ορ.21.
Το
πιάνο του ακουγόταν σαν τις σταλαγματιές του νερού που πέφτουν στην λίμνη
κάποιου σπηλαίου. Με όρους της rock
μουσικής
θα έγραφα ότι ο μικρός «σολάριζε» ακατάπαυστα «οργώνοντας» τα πλήκτρα,
εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις δυνατότητες του πιάνου, μολονότι τα χέρια του
ακόμη είναι μικρά. Το γεγονός ότι μοιάζει κάπως στην εμφάνιση με τον Ραφαήλ (οι
μυημένοι στα σύμβολα της λέσχης δεν πρέπει να ρωτήσουν ποιος είναι αυτός) τον
έκανε ακόμη πιο συμπαθή σε μένα. Αλλά και το υπόλοιπο κοινό την ίδια αίσθηση
είχε. Αποθέωσε στην κυριολεξία τον χαρισματικό Μισίν όταν η παρουσία του στην
σκηνή ολοκληρώθηκε.
Ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα. Ο πατέρας του
Δημήτρη, παλιός ακροατής της κλασικής μουσικής, αφού εξήγησε συνοπτικά πτυχές
της μουσικής του Σοπέν μου πρότεινε να κλείσω τα μάτια όταν θα ξεκινούσε το
δεύτερο μέρος. Συμφωνήσαμε ότι ως ρομαντικοί πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την
προτεραιότητα του ήχου και την σημασία της ακοής. Αν και η μαγική θέα του Ηρωδείου
δεν βοήθησε ώστε να γίνει εύκολα πράξη κάτι τέτοιο, έκλεισα τα μάτια για λίγες
στιγμές και, πράγματι, αισθάνθηκα την μουσική να αποκτά διπλάσια δύναμη. Ένιωσα
το κεφάλι μου να γεμίζει ήχους που αποκτούσαν μια αιθέρια και συνάμα συμπαγή
υπόσταση.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε με
ένα απόσπασμα από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Τσαϊκόφσκι και ολοκληρώθηκε με
τους πασίγνωστους «Πολοβτσιανούς χορούς» από την όπερα «Πρίγκιπας Ιγκόρ» του
Αλεξάντρ Μποροντίν. Μπορεί πολλοί να θεωρούν την όπερα υποδεέστερο είδος
κλασικής μουσικής αλλά στο Ηρώδειο η συμβολή της χορωδίας του Δήμου Αθηναίων
έδωσε μια εκπληκτική ένταση στον ήχο. Ως ακροατή της rock, με αυτιά που έχουν συνηθίσει τους
έντονους ήχους, αυτή η ένταση που απέπνευσε ο συνδυασμός των κλασικών οργάνων
και των φωνητικών της χορωδίας γέμισε την ακοή μου με ήχους που αισθανόμουν ότι
συνέθεταν μια μαγική επωδό κάποιας υπερβατικής τελετουργίας.
Μολονότι ευχόμουν να μην τελείωνε ποτέ η
συναυλία, όλα τα ωραία κάποτε ολοκληρώνονται σε αυτό τον κόσμο της φθαρτής
υλικής εμπειρίας. Ας είναι. Οι ρομαντικοί κρατάμε τα κλειδιά των μυστικών πυλών
που οδηγούν μέσα από μονοπάτια υπερβατικών εμπειριών στον κόσμο του Απόλυτου
και των αρχετύπων. Και η μουσική είναι ένα από αυτά.
Σχόλια:
Το βιβλίο του Κων. Δημαρά "Ελληνικός Ρωμαντισμός" αξίζει;
Ο Σταμάτης είπε...Βέβαια αξίζει. Δεν είναι όμως βιβλίο πολιτικού επιστήμονα ούτε εστιάζει στα ιδεολογικά ρεύματα της ρομαντικής ελληνικής πολιτικής σκέψης. Αναφέρει στοιχεία και για αυτήν. Αλλά όχι μόνο.
Το βιβλίο αφορά συνολικά τον ελληνικό Ρομαντισμό. Λογοτεχνικό και πολιτικό. Και είναι γραμμένο από έναν φιλόλογο. Σπουδαίο μεν, όχι όμως ειδικευμένο να εξετάζει την πολιτική σκέψη.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όπου την εξετάζει την πολιτική σκέψη δεν το κάνει καλά. Απλά, το ύφος του και τα αναλυτικά του εργαλεία είναι αυτά ενός φιλολόγου - ιστορικού. Ενδεχομένως να σε δυσκολέψει λίγο η γλώσσα, αν δεν είσαι συνηθισμένος να διαβάζεις Δημαρά.
Αλλά γενικά είναι ένα πολύ καλό βιβλίο.
"Μπορεί πολλοί να θεωρούν την όπερα υποδεέστερο είδος κλασικής μουσικής"...Ποιοί τα λένε αυτά;; Διότι εγώ όταν πήγαινα ωδείο, θυμάμαι ότι στο μάθημα της ιστορίας της μουσικής, μαθαίναμε ότι η όπερα είναι ίσως η ύψιστη μορφή τέχνης.
Ο Σταμάτης είπε...Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Σε βιβλία που αφορούν την κλασική μουσική και σε συζητήσεις με μουσικόφιλους έρχομαι τις περισσότερες φορές αντιμέτωπος με την θέση ότι η όπερα -και ο,τι περιλαμβάνει λιμπρέτο- είναι πιο λαϊκό στυλ. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει αν εσύ ή οποιοδήποτε άλλος ακροατής την αξιολογεί διαφορετικά. Εφόσον την θεωρείς ύψιστη μουσική έκφραση, καλώς το κάνεις.
Ο Supplier είπε...Η ιταλική (και εν μέρει η γαλλική) όπερα/μελόδραμα των τελών του 19ου ήταν που θεωρήθηκε λαικότροπη με ροπή στον εύκολο συναισθηματισμό και, παρότι εξαιρετικά δημοφιλής στην εποχή της, υποτιμήθηκε συστηματικά από τους μεταγενέστερους, ώστε ακόμα και σήμερα να μην περιλαμβάνεται στον κανόνα της κλασικής/ρομαντικής εργογραφίας. Ωστόσο, περίπου εκείνη την περίοδο, οι όπερες του Βάγκνερ χαιρετίστηκαν εξαρχής ως ιδιοφυείς δημιουργίες και τοποθετήθηκαν πλάι σε αυτές της πρώτης βιεννέζικης σχολής.
Πάντως δεν νομίζω οι μουσικοτέτοιοι να θεωρούν την όπερα "υψηλότερη μορφή τέχνης". Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το ταλέντο των παλαιών ευρωπαίων συνθετών ξεδιπλώνονταν ελεύθερα είτε στα συμφωνικά τους είτε στις πιανιστικές σονάτες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο Μοντεβέρντι και ο Βάγκνερ την όπερα θεωρούν την υψηλότερη μορφή τέχνης γιατί υποτίθεται ότι σμίγει το αρχαίο δράμα με τη μουσική. Ο Μπετόβεν θεωρούσε τη συμφωνία και τη σονάτα, γι' αυτό δεν ασχολήθηκε ποτέ να φτιάξει όπερα (εκτός από το Φιντέλιο).
Ο Σταμάτης είπε...Κι εγώ αυτό γνωρίζω και διαπιστώνω. Αλλά μπορεί ο ανώνυμος να ήταν σε ωδείο με δασκάλους λάτρεις της όπερας. Είναι και θέμα γούστου. Ή πεδίου στο οποίο εστιάζει κανείς. Υποθέτω ότι όσοι εκπαιδεύονται στα φωνητικά της όπερας θα υιοθετούν τέτοιες προσεγγίσεις.
Για να φρίξουν τα γκαρσόνια πρέπει η λέσχη να κάνει αφιέρωμα στον Γερμανό ρομαντικό ποιητή Friedrich Maximilian Klinger (1752-1831) που καθιέρωσε τον όρο Θύελλα και Ορμή (Sturm und Drang) και μετά έγινε Υποστράτηγος στον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό. Βολεύει τον ΦΞ να θυμάται μόνο εκείνους τους Γερμανούς που πολέμησαν τη Ρωσία, και δυστυχώς αυτή η άγνοια έχει περάσει και στα νέα παιδιά, αλλά η παράδοσή μας είναι γεμάτη παραδείγματα ρομαντικών που πάλεψαν για τη φιλία Γερμανών-Ρώσων.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ήθελα να ήξερα τόσοι βετεράνοι του χώρου που είναι λάτρεις της κλασικής μουσικής γιατί δεν έχουν πάει ούτε μια φορά σε κλασική συναυλία. Ένα άρθρο δεν έχουν γράψει πενήντα χρόνια τώρα.
Δεν υπάρχει κοινό για να κάνουν τέτοιες υψηλές αναλύσεις, σας αξίζει μόνο τρολάρισμα και ξεφτίλισμα χασικλοραγιάδες.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Λες να είναι αυτό το πρόβλημα; Εγώ νομίζω ότι απλά δεν ξέρουν τίποτα από κλασική μουσική και πουλάνε φούμαρα. Το ίδιο δεν κάνουν στην ιδεολογία τόσα χρόνια;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Σιγά μην σας κάνουν τους μουσικοκριτικούς κιόλας. Δεν πάτε καλά. Αλλά επειδή με τσιγκλάτε, πάρτε ένα όνομα - αυθεντία στην κλασσική μουσική και δη στον βαγκνερισμό.
Φώτης Παπαθανασίου. Εντάξει είμαστε;
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Αν και δεν θέλουμε να μπούμε σε μια συζήτηση ανωνύμων, σε περίπτωση που καταλάβαμε σωστά σε αυτήν παρεμβαίνεις. Προκύπτει έτσι μια σειρά ερωτημάτων επειδή το σχόλιο είναι κάπως ασαφές. Εσύ ως τι σχολιάζεις; Ως παλιός του χώρου; Ως συνήγορος των παλιών του χώρου; Τον Παπαθανασίου ως τι τον αναφέρεις; Αν τον αναφέρεις ως εθνικιστή θα πρέπει να ξέρεις ότι τον εθνικισμό τον θεωρεί εξίσου κακό άκρο με τον εθνομηδενισμο. Αν απλά, σχολιάζεις ως παλιός του χώρου και πετάς το όνομα ενός ανθρώπου που έχει γνώσεις πάνω στην κλασική μουσική για να δείξεις ότι εσύ είσαι ενημερωμένος πάνω σε αυτό το πεδίο τότε το σχόλιο δεν είναι συναφές με την πιο πάνω συζήτηση. Μπορεί ο καθένας να παραθέσει σειρές ονομάτων σε μια φόρμα σχολιασμού. Δεν λέει και πολλά αυτό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Διυλίζεις τον κώνωπα ρε Μαμούτε. Ένας δικός σου δεν έριξε μομφή για τους παλιούς του χώρου ότι είναι άσχετοι με την κλασσική; Απλά έφερα ένα παράδειγμα ότι δεν ισχύει. Καμμία υπεράσπιση και δεν με ενδιαφέρει τι πρεσβεύει πια ο εν λόγω. Μην τυφλώνεστε όμως και γράφετε πράγματα που δεν ισχύουν.
Ο Σταμάτης είπε...Όχι. Απλώς μου αρέσει να σας βλέπω να τραυλίζετε ασυναρτησίες, ανίκανους να συνέλθετε από την ανάδειξη των ακραίων και εξωφρενικών σας αντιφάσεων.
Ιδέα δεν έχω αν είναι δικός μου, υπό την έννοια του μέλους της ΦΛΕΦΑΛΟ, ο σχολιαστής. Πολύ πιθανό να μην είναι. Αν ήταν τα μέλη της λέσχης όσοι οι αναγνώστες και οι σχολιαστές του ιστολογίου, θα ήμουν σε πολύ καλύτερη θέση και οι αντίπαλοι της ιδεολογίας μας σε αρκετά πιο δύσκολη.
Διαβάζω το σχόλιο ξανά και βλέπω ότι ο σχολιαστής γράφει ότι μολονότι οι περισσότεροι παλιοί (υποθέτω ότι εννοεί τους πιο παλιούς από την γενιά μου, αυτούς που αποκαλώ περιπαικτικά "εθνικιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου") δηλώνουν λάτρεις της κλασικής μουσικής, ποτέ δεν πηγαίνουν σε συναυλίες και δεν γράφουν σχετικά άρθρα. Αν κάνω λάθος ας με διορθώσει, όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ειρωνεύεται τις δηλώσεις των παλιών και θεωρεί επικοινωνιακό τέχνασμα την αγάπη για την κλασική μουσική που λανσάρουν.
Αν έχεις άλλη άποψη και -πολύ περισσότερο- αν θες να την αποδείξεις ως αληθινή, ειλικρινά δεν έχω κανένα πρόβλημα να σε δω να το κάνεις και να το παραδεχτώ δημοσίως. Όμως, αντί για κάτι τέτοιο, είδα μια απάντηση άνευ νοήματος - όπως έχουμε συνηθίσει στον χώρο. Αν μπορείς να χτυπήσεις το επιχείρημα κάνε το. Αν δεν μπορείς, άστο να πάει. Ένα σχόλιο σε ένα άρθρο είναι. Ποιο το νόημα να απαντάς απλά για να απαντάς, γράφοντας μια βλακεία; Αφού δεν είναι εθνικιστής (τουλάχιστον πλέον) ο συγκεκριμένος. Πώς να γράψει άρθρα, αν γράψει γιατί να αφορούν τον χώρο, σε γενικές γραμμές που κολλάει η απάντησή σου με το θέμα της συζήτησης; Τι θες να πεις; Ότι κάποτε υπήρχαν στον κύκλο του ΝΓΜ ή στον ευρύτερο χώρο άτομα που γνώριζαν την κλασική μουσική; Έχει κάποια σχέση αυτό με το θέμα που θίγει (έστω και ειρωνικά, όπως φαίνεται) ο παραπάνω σχολιαστής;
Δεν υπάρχουν παλιοί του χώρου που να είναι σοβαροί και ειλικρινείς, πέρα από κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις. Αυτή είναι η αλήθεια και φρονω ότι ο ανώνυμος τρολάρει μεν αλλά ξέρει που χτυπάει. Είναι αναντίστοιχο το επικοινωνιακό παιχνίδι περί κλασικής των περισσότερων παλιών με αυτό που πραγματικά υπήρξαν. Αν είσαι κι εσύ παλιός και θεωρείς ότι είσαι ανάμεσα στις λαμπρές εξαιρέσεις, πολύ καλά. Γράψε το. Ή αγνόησε το σχόλιο. Το να προσπαθήσεις να καταρρίψεις την γενική εικόνα όμως είναι άλλο πράγμα. Και απαιτεί σοβαρά επιχειρήματα. Αν δεν τα έχεις, άστο καλύτερα να περάσει. Μην σχολιάζεις καθόλου. Ή γράψε κάτι ουσιαστικό ή μην γράφεις τίποτα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Για τον σχολιαστή που χαρακτήρισα ''δικό σου'', το είπα σχηματικά και όχι κυριολεκτικά, αφού κι αυτός μιλά υποτιμιτικά για τους παλιούς. Πως να αποδείξω ρε άνθρωπε, αν ήταν ακροατές της κλασσικής; Να προσκομίσω αποκόματα εισητηρίων συναυλιών της δεκαετίας του 80-90; Ανάφερα απλά ένα όνομα, από εκείνη την ''σειρά'' εθνικιστών, ο οποίος είναι αυθεντία σ΄ αυτό. Ακούστε κάτι. Υπήρχαν και υπάρχουν άτομα του χώρου που γνωρίζουν και αισθάνονται αληθώς την κλασσική μουσική. Δεν είναι όλα ηλεκτρικές κιθάρες και ντεσιμπέλ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο ΦΠ "διδάσκει" τώρα ιστορία στον Άδωνι. Δεν έχει σχέση με τον χώρο.
Σε εμένα δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Διαπίστωσα ότι μολονότι είχε γίνει προμετωπίδα των παλιών η κλασική, ελάχιστα έχουν γραφτεί για τέτοια θέματα. Θες να δεχτώ ότι δεν έγινε γιατί οι παλιοί κορόιδευαν τον χώρο (όπως σε πολλά άλλα θέματα) αλλά γιατί δεν υπήρξε σωστή αρθρογραφία ή γιατί κακώς δεν δόθηκε έμφαση στον πολιτιστικό εθνικισμό τα παλαιότερα έτη; Δεν έχω πρόβλημα να το κάνω. Ίσως να είναι έτσι τα πράγματα και να έχεις δίκιο.
Πάντως κανείς δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για το τι μουσική ακούει στο σπίτι του το κάθε παλιό μέλος του χώρου. Αν το κάνει είναι απλό κουτσομπολιό. Εκείνο που θεωρώ ότι έχει σημασία είναι ότι δεν έγινε ποτέ ουσιαστική αρθρογραφικη ή πολιτικά επικοινωνιακή σύνδεση του πολιτιστικού εθνικισμού με το πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα. Τώρα αν αυτό έγινε για λόγους έλλειψης υποβάθρου, όπως υπαινίσσονται πιο πάνω οι άλλοι ανώνυμοι σχολιαστές, ή αν έγινε λόγω λάθους πολιτικής στρατηγικής ίσως γνωρίζεις εσύ καλύτερα από εμένα.
Έκανα την παρέμβαση για να μην χαθεί το επίκεντρο της συζήτησης. Όχι γιατί έχω κανένα ενδιαφέρον να στερήσω δάφνες προσωπικής καλλιέργειας από μεγαλύτερους σε ηλικία από εμένα ανθρώπους του χώρου.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Το θέμα δεν είναι οι αισθητικές προσωπικές επιλογές ή γούστα, αλλά τί πρότυπα κουλτούρας προβάλουμε ως χώρος. Εκείνη την εποχή προέβαλαν την κλασσική και παραδοσιακή ευρωπαική μουσική. Αργότερα ήρθαν οι νεωτεριστές στον εθνικισμό κι έφεραν το oi/metal, σήμερα ανάθεμα κι αν ξέρω τι ακούνε, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν πρόβλημα με την ραποτράπ. Η έκπτωση είναι διαρκής. Όσο για τον Παπαθανασίου, είναι τέκτων (άρα στην απέναντι όχθη) αλλά έχει γράψει και σοβαρά βιβλία σχετικά με τον Βάγκνερ, τον Αρθούρο και το πιο πρόσφατο για το Ιερό Γκράαλ.
Ο Σταμάτης είπε...Θα είχες απόλυτο δίκιο αν δεν παρέλειπες μια σημαντική παράμετρο. Τα πρότυπα κουλτούρας που προβάλουμε πρέπει πρωτίστως να τα υιοθετούμε, να τα βιώνουμε και να τα αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι. Σαφώς προτιμούσα κι εγώ εκείνους που οικοδομούσαν τα αυθεντικά και σοβαρά πρότυπα ως προμετωπίδα (ακόμη κι αν δεν τα υιοθετούσαν στην πραγματικότητα πέρα από την επιδερμική συνθηματολογία) από αυτούς που σήμερα αναπαράγουν την τρέχουσα σαβούρα που σωστά περιγράφεις. Όμως ακόμα καλύτερα θα ήταν να υπήρχε πρώτον ουσιαστική σύνδεση των επικεφαλής του χώρου με τα κατάλληλα και προτεινόμενα πρότυπα και δεύτερον σωστή επικοινωνιακή στρατηγική τους. Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε σε αυτό.
Δεν υπήρχε βιομηχανοποίηση επί Καραμανλή;Τότε ποια εργοστάσια έκλεινε το ΠΑΣΟΚ και οι κομμουνιστές την δεκαετία του 1980 και του 1990;Αυτά που "δεν υπήρχαν";
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Την υπαρκτότατη βιομηχανοποίηση της περιόδου 1961-1973 που φυσικα δεν είναι μόνο καραμανλική, αλλά περιλαμβάνει διακυβέρνηση από Καραμανλή, Γεώργιο Παπανδρέου, "αποστατες" της Ενώσεως Κέντρου και Γεώργιο Παπαδόπουλο, την υπερασπιστηκα εγώ, που δεν είμαι ο Τέλης. τα υπόλοιπα που λες, τα αγνοώ.
Ο Σούχωφ είπε...Ανώνυμε θεωρείς ότι η ελληνική βιομηχανία θα μπορούσε να επιβιώσει με την Ελλάδα εντός ΕΟΚ;
Για το λόμπι των κομπραδορων, μεταπρατών και ο ξένος παράγοντας δεν έχεις να πεις κάτι;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι σχέση έχει η ΕΟΚ που μας κατσικώθηκε στα 80ς,με την υπαρκτότατη και πραγματική βιομηχανοποίηση της χώρας στα 50ς και 60ς;Μήπως θέλεις να μας πεις ότι τα λόμπι των κομπραδόρων,οι μεταπράτες και ο ξένος παράγοντας έκλεψαν πλούτο που δεν υπήρχε;Φυσικά και υπήρχε πλούτος διότι πολύ απλά,αν δεν υπήρχε πλούτος να παράγεται,όλα αυτά τα σκύβαλα δεν θα είχαν τίποτα να κλέψουν.Λίγη κοινή λογική να έχετε..
"Τι σχέση έχει η ΕΟΚ που μας κατσικώθηκε..."
Στο προηγούμενο σχόλιο ανέφερες ότι οι κκεδες και ο Παπανδρέου αποβομηχανισαν την Ελλάδα, ενώ αυτό δεν είναι καν μισή αλήθεια. Ο βασικός λόγος ήταν η ένταξη στην ΕΟΚ. Λόγω του ανοίγματος της οικονομίας. Μπήκαν μέσα οι πολυεθνικές και εξαγόρασαν τους πάντες. Και όταν λέμε τους πάντες από πολιτικούς έως, γιατί όχι και συνδικαλιστές... Μη κολλάμε σε πρόσωπα. Ο ηθικός αυτουργός της αποβιομηχάνισης είναι το μεγάλο κεφάλαιο δυτικής Ευρώπης και Αμερικής (πετρέλαια).
Αυτό είναι κάτι που δε συνέβη πρώτη φορά. Είναι η λειτουργία του καπιταλισμού. Για αυτό ένα κράτος που έχει θέσει ως στρατηγικό στόχο τη εκβιομηχάνιση, είναι μονόδρομος να έχει κλειστή οικονομία και κρατικό σχεδιασμό.
Μόνο σεβασμός για την σημερινή παρουσία του Γιάννη Περδικάρη ως μάρτυρα στο Εφετείο σχετικά με το καταστατικό και όλα όσα είχε γράψει πριν λίγο καιρό εδώ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τι κατέθεσε, μπορείς να πεις; Μήπως υπάρχει κάποιο λινκ να διαβάσουμε;
Aυτά χθες. Ειναι βέβαια κουραστικό που είναι κατακερματισμένο σε τόσα τουιτ:
https://x.com/GoldenDawnWatch/status/1809128697204556127
Θα έχει και συνέχεια τις επόμενες μέρες, θα ξαναπάει
Μην προσπαθείτε να πείσετε τον τύπο που λέει ότι δεν υπήρχε βιομηχανοποίηση. Τζάμπα χάνετε τον χρόνο σας. Αν είναι αυτός που υποπτέυομαι, ο άνθρωπος είναι θαυμαστής της ΕΔΑ...
Ο/Η Κατά φύσιν ασελγός είπε...Ένας σύσσωμος πολιτικός χώρος παρακολουθεί ασκαρδαμυκτί κάποιο πρόσωπο σε κάθε του κίνηση και φαντασιώνεται ότι συζητά μαζί του σε ανώνυμες σκιαμαχίες που φιλοξενεί ένας διαδικτυακός καφενές. Αυτό και μόνο λέει πολλά...
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Κατά φύσιν ασελγός μπορείς να παραθέσεις ένα ιδεολογικό σου κείμενο, παλιό ή πρόσφατο;
Τζάμπα παιδεύεστε με την Λέσχη παίδες, οι άνθρωποι ουσιαστικά το έιχαν παραδεχτεί σε άλλη ανάρτηση. Δεν έχουν μελετήσει νεοελληνική ιστορία σε βάθος για την περίοδο μετά τον Εθνικό Διχασμό. Και τον Διχασμό ακόμη, αναγκάστηκε να τον μελετήσει ο Σταμάτης προκειμένου να κάνει το διδακτορικό του που έτσι κι αλλιώς έχει να κάνει με την πολιτική επιστήμη και όχι με την Ιστορία. Έτσι λοιπόν, απλά πετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα και αφήνουν να τους εκπροσωπούν στα σχόλια περί νεότερης ιστορίας μας, κάτι όντα σαν τον θαυμάστη της ΕΟΝ αλλά και ΕΠΟΝ ταυτόχρονα, που θαυμάζει και την ΕΔΑ. Προτιμούν τα παιδιά της Λέσχης να διαβάζουν μόνο ρομαντικούς στοχαστές και να βγάζουν συμπεράσματα για γεγονότα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 40 και του 50 και του 60, με βάση τι έγραψε ένας Γάλλος ή Γερμανός στοχαστής του 19ου αιώνα σε θεωρητικό επίπεδο. Επειδή είναι όμως κατά βάθος καλά παιδιά (παρά την μεγάλη έπαρση - πρασουλοειδές κατάλοιπο - που τους διακρίνει) και είμαι κι εγώ καλό παιδί, θα τους προτέινω τώρα βασική βιβλιογραφία ώστε σιγά σιγά να ξεστραβώνονται (χώρις πολύ ανάλυση όμως γιατί θα καταλήξει σεντόνι. Αν κάποιος έχει ένσταση για κάποιο συγγραφέα που προτέινω, ευχαρίστως να το αναλύσουμε)! Για γενική Ιστορία, Σπύρος Μαρκεζίνης, Σόλων Γρηγοριάδης, Δημοσθένης Κούκουνας ("Ελληνες Πολιτικοί", πολύτομο βιογραφικό λεξικό), Ιωάννης Λουκάς (το βιβλίο του για την ελληνική μασονία και την (νεο)ελληνική ιστορία, ίσως το μόνο σοβαρό βιβλίο για το θέμα) και Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών. Για την περίοδο του Μεσοπολέμου, Γρηγόρης Δαφνής, Ιάκωβος Χονδροματίδης ("Οι Έλληνες Φασίστες"), Ιωάννης Δασκαρόλης ("Δημοκρατικα Τάγματα" και "Μεταξάς εναντίον Τσαλδάρη"), Θανάσης Διαμαντόπουλος. Για την μεταξική περίοδο, Σπυρίδων Πλουμίδης, Μαρίνα Πετράκη, Αννίβας Βελλιάδης (ειδικά το βιβλίο για τις ελληνοϊταλικές σχέσεις) και το συλλογικό σε επιμέλεια Θάνου Βερέμη "Ο Μεταξάς και η Εποχή του". Για την περίοδ Κατοχής/Εμφυλίου, εδώ δυσκολεύει γιατί είναι άπειρο το υλικό και πολύ πολώμένο, οπότε οι προτάσεις είναι ενδεικτικές. Σπύρος Γασπαρινάτος (το πολύτομο με την γενική ιστορία της Κατοχής και το βιβλίο για τις δίκες των δοσιλόγων) Γρηγόρης Φαράκος ("Ο ΕΛΑΣ και η Εξουσία" 2τομο και "Άρης Βελουχιώτης το χαμένο αρχείο), Σπύρος Παπαγεωργίου (το βιβλίο για την Χ), Γιάννης Πριόβολος (τα 2 βιβλία για τους αξιωματικούς στον ΕΛΑΣ και το βιβλίο για τα Τάγματα Ασφαλείας), Αννίβας Βελλιάδης (το βιβλίο για την γερμανική πολιτική διοίκηση), Ιωάννης Αθανασόπουλος (2 βιβλία, βιογραφία Ζέρβα και ιστορία του ΕΔΕΣ), Πέτρος Μακρής - Στάικος ("Ο Άγγλος Πρόξενος"), Δημοσθένης Κούκουνας ("Ιστορία της Κατοχής", "Τα Ένοχα Μυστικά της Κατοχής", "Άρης Βελουχιώτης"). "Εχθρός Εντός των Τειχών", συλλογικό σε επιμέλεια Χάγκεν Φλάισερ, Ηλία Νικολακόπουλου και Ιάκωβου Μιχαηλίδη. Νίκος Μαραντζίδης - Στάθης Καλύβας (Εμφύλια Πάθη), Νίκος Μαραντζίδης (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας), Βασίλης Κόντης - Σπυρίδων Σφέτας (Εμφύλιος Πόλεμος - Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία). Μεταπολέμική περίοδος, Αλέξης Παπαχελάς (Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας), Ηλίας Νικολακόπουλος (το βιβλίο για όλες τις μεταπολεμικές εκλογές), Σπύρος Παπαγεωργίου (όλα τα βιβλία του για το Κυπριακό). Χρυσάφης Ιορδάνογλου (το βιβλίο για την Οικονομία της περιόδου 1950-1973), Λεωνίδας Λεωνίδου (την βιογραφία του Γεωργίου Γρίβα). Για την περίοδο της 21ης Απριλίου, Μάνος Χατζηδάκης (ιδίως την βιογραφία του Παπαδόπουλου και κατά δεύτερον τα βιβλία για την εξωτερική πολιτική, την ιδεολογία, το οικονομικό έργο και η βιογραφία του Ιωαννίδη), Μελέτης Μελετόπουλος, Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Σωτήρης Ριζάς (το βιβλίο για το Κυπριακό), Δημοσθένης Κούκουνας (Τα Ντοκουμέντα της 21ης), Σωτήρης Βαλντέν (Παράταιροι Εταίροι). Καλό διάβασμα εύχομαι παίδες!
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Μάθε πρώτα τα βασικά, την ορθογραφία για παράδειγμα. Ας πούμε ότι η φράση "πολλή ανάλυση" γράφεται με δύο λάμδα και ήτα και όχι με ένα λάμδα και ύψιλον (όχι "πολύ ανάλυση", δηλαδή) και μετά θα συζητήσουμε για τα περαιτέρω. Και δεν είναι καθόλου πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα αυτό. Είναι μαύρο χιούμορ με αφορμή την ένδειξη του γελοίου θράσους που χαρακτηρίζει τα παρτάλια του παρακράτους. Λυπόμαστε τα χρήματα που δαπανούμε ως φορολογούμενοι για να πληρώνεστε τέτοια κατακάθια και να βολτάρετε στο κέντρο, μονίμως άεργοι.
Θερμή παράκληση στον ιππέα ή σε αυτόν που προσπαθεί να τον μιμηθεί να σταματήσει να στέλνει ερωτικές επιστολές στον εαυτό του μέσω της φόρμας σχολιασμού αυτού του ιστολογίου.
Εκτός από φανταστικούς εχθρούς που δήθεν σε καταδιώκουν πλέον ανακάλυψες και δήθεν ερωτικές επιστολές που εάν υπήρχαν μόνο εσύ θα μπορούσες να είχες γράψει. Ξεφτίλα.
Είστε τρελοί για δέσιμο...Με ταυτίζετε με βυζαντινούς ευνούχους ενώ έχω δηλώσει επανειλημμένως ότι είμαι ένας απλούς εθνικιστής νεοτάτης ηλικίας. Θα σας πρότεινα να αλλάξετε φαρμακευτική αγωγή.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Είσαι ο τα πάντα διέπων, σε προσκυνώ.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...αφού αυτή είναι η δουλειά του, να φακελώνει. Θα ρωτούσες ποτέ έναν υδραυλικό γιατί φτιάχνει βρύσες;
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Την ερωτική επιστολή δεν την έστειλε Ο Αριστοτέλης. Εγώ την έστειλα γιατί είμαι πραγματικά ερωτευμένος μαζί του με την αρχαία έννοια του όρου και θέλω να γίνει ο Οδηγός μου.
Ε, τι κάθεσαι; Βουρ στην υπόγα της Σούτσου! Ελπίζω να είσαι αρκετά νέος για να σε δεχθεί και ο σφιγκτήρας σου, αρκετά δεκτικός.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...--Την ερωτική επιστολή δεν την έστειλε Ο Αριστοτέλης. Εγώ την έστειλα γιατί είμαι πραγματικά ερωτευμένος μαζί του με την αρχαία έννοια του όρου και θέλω να γίνει ο Οδηγός μου--
κοπριτης εδω...και εσυ ομοερωτικος σαν εμενα αγορινα; που να καταλαβουν οι κεφαλες της ΦΛΕΦΑΛΟ οτι αυτο σημαινει ''σου πηδαω τη ψυχη'' και οχι το κορμι οπως νομιζουν και μας ταυτιζουν με τους γκει οι αστοιχειωτοι...μεχρι και μενα κουνιστο με βγαλανε επειδη μιλησα για ομοερωτισμο στην αρχαια Ελλαδα. τι να πεις...λες και δεν ακουσαν ποτε την εκφραση ''πλατωνικος ερωτας''...τα διδακτορικα του Μαμουτου τους μαραναν...
-Λεμουριος τρολιστας
Στην ηλικία που είσαι, ούτε κορμί ούτε ψυχή μπορείς να πηδήξεις.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ο ιππέας δεν φακελώνει κανέναν, οι άλλοι έρχονται και αυτοφακελώνονται στον ιππέα.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ωχ και ο Χατζή go go πούστης; Τελικά έχει αφήσει αδιακόρευτο κανένα ακροδεξιό στην Ελλάδα ο ιππέας ή όλοι είναι κρυφές αδελφές του ελέους;
Τελικά ο λεμούριος είναι ο χατζηgogo; Τώρα εξηγούνται πολλά.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Τώρα που ανέστειλε την κυκλοφορία της η θρυλική εφημερίδα ας ελπίσουμε να υπάρχει κάποια άλλη από τις γνωστές επώνυμες που θα αποτελέσει το νέο στέκι για τη θρυλική πλέον γραφίδα του ημίθεου Θεόδωρου.Ο Σάββας πάντως του πρότεινε να ασχοληθεί με το πολιτικό μυθιστόρημα αξιοποιώντας τις πολύχρονες εμπειρίες του στο χώρο,άλλωστε ο ίδιος ο Θεόδωρος αποκαλεί στους εκλεκτούς συνομιλητές του κάπου στο Παγκράτι την πολιτική ως Ντίσνεϋλαντ των Θεών.
κοπριτης (και παλι) εδω...Μαμουτεεε, αφου δημοσιευσατε το σχολιο μου, δες τωρα τι σου βρηκα για να καραφλιασετε ομαδικως μεχρι την Τριτη Παρουσια για το μεχρι που μπορουν να φτασουν τα πλοκαμια μου...δωστε προσοχη:
στη ψυχανωμαλη ταινια ''Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ'', με τον Τζονι μας τον Ντεπ, ο ναυτης βοηθος του φτανει καποια στιγμη στο σπιτι ενος ηλικιωμενου και μισανθρωπου δικαστη, οταν διαπιστωσε οτι ο πιστιρικας ναυτακος ζαχαρωνε τη θετη του κορη που την ειχε κλεισμενη σε ενα δωματιο με σκοπο να την παντρευτει εκεινος! προσκαλει τον πιτσιρικα σπιτι του για να τον δειρει, αφου προηγουμενως προσπαθησε να αποκαλυψει τις λαγνες προθεσεις του ναυτακου για τη θετη του κορη. να πως δειχνοντας ολο το στορι:
https://www.youtube.com/watch?v=DcPOwzjIFpY
την ωρα που φτανουν λοιπον στη βιβλιοθηκη, του περιγραφει καποια βιβλια λεγοντας:
Ω, ναι ... τέτοιες πρακτικές ... οι
γκέισες της Ιαπωνίας ... οι παλλακίδες του
Σιάμ .. οι κίναιδοι της Ελλάδας ...
τις πόρνες της Ινδίας ... τις έχω
όλα εδώ ... Σχέδια τους ....
ΟΙ ΚΙΝΑΙΔΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΛΟΙΠΟΝ...ΜΕΤΑ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΜΑΜΟΥΤΕ; ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΣΧΕΤΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ...ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΟΜΟΕΡΩΤΙΣΜΟ ΟΠΩΣ ΕΓΩ...ΑΛΛΑ...
Υ.Γ. μονον ενας Λεμουριος θα τα εβρισκε ολα αυτα...παραδεχτειτε το...
-Λεμουριος τρολιστας
Ο/Η Ανώνυμος είπε..."ένα παραδοσιοκρατικό, αντιφιλελευθερο κράτος όπως αυτό που περιγράφει η πολιτική μας θεωρία". Ποια πολιτική σας θεωρία ρε φίλε; Σας ρώτησα και άλλη φορά για το τι πολίτευμα/πολιτειακό μοντέλο προτείνετε, ώστε να δούμε επιτέλους σε τι συμφωνούμε και σε τι διαφωνούμε και η απάντηση ήταν γενικόλογες αοριστίες και απαντήσεις τύπου "εμείς είμαστε πολιτιστικός σύλλογος και όχι πολιτικό κόμμα" και φυσικά μονίμως τα "αντί" (αντιφιλελεύθερο κλπ). Μιλήστε μωρέ επιτέλους συγκεκριμένα. Είστε ειδήμονες υποτίθεται στην πολιτική επιστήμη και δεν μπορείτε να μας πείτε τα βασικά; 1) Θέλετε μονοκομματικό, πολυκομματικό ή ακομματικό καθεστώς; Αν προκρίνετε το τρίτο, τότε πως ακριβώς θα εκλέγονται αντιπρόσωποι του έθνους; Από την τοπική αυτοδιοίκηση, τα επαγγελματικά σωματεία ή και τα δύο; 2) πως θέλετε τον ανώτατο άρχοντα του κράτους; Κληρονομικό άρχοντα (βασιλιά), πρόεδρο εκλεγμένο άμεσα από το λαό, πρόεδρο εκλεγμένο έμεσα ή κάτι άλλο; Εν τω μεταξύ η δήλωση σου ότι ήθελες άλλου είδους καθεστώς (παραδοσιοκρατικό αντιφιλελεύθερο) έρχεται σε αντίφαση με αυτό που μου έγραψε ο συναγωνιστής σου από τη Λέσχη τότε, όπου αοριστολογώντας, μου είπε ότι "δεν παίζει ρόλο η μορφή του πολιτεύματος αλλά η εφαρμογή συγκεκριμένων ιδεών" και επίσης ότι στη σημερινή εποχή είναι ανόητο κάποιος να είναι ανοιχτά αντίθετος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Άρα λοιπόν τι σε εμπόδιζε να αποδεχθείς ένα καθεστώς σαν αυτό που οικοδομούσε ο Παπαδόπουλος; Εκτός κι αν δεν σε εκφράζει η τοποθέτηση του συναγωνιστή σου, όποτε βλέπουμε πως ούτε μεταξύ σας δεν συμφωνείτε...Υ.Γ. Το Σύνταγμα 1968/1973 το έχεις μελετήσει;
Τελευταίε ανώνυμε, είσαι τόσο ηλίθιος και σκράπας που δεν έχει νόημα να συζητήσει κανείς μαζί σου. Γράφτηκε πιο πάνω ότι πρέπει να σχηματιστεί ένα παραδοσιοκρατικό κράτος. Το κράτος ήταν το θέμα συζήτησης. Όχι το πολίτευμα. Εσύ επιμένεις να ρωτάς για το πολίτευμα. Είσαι τόσο βλάκας που δεν καταλαβαίνεις ποια είναι η διαφορά του κράτους και του πολιτεύματος. Παρ όλα αυτά, θες να σου απαντήσουμε στα σοβαρά; Δεν γίνεται. Και να το κάνουμε δεν θα καταλάβεις.
Σκέψου κάτι απλό. Δεν είμαστε συναγωνιστές. Δεν είμαστε ομοϊδεάτες. Εμείς είμαστε εθνικιστές. Εσύ είσαι Δεξιός, ή ακροδεξιός. Κράτα αυτό τουλάχιστον ως συμπέρασμα και μην χτυπιέσαι στο πληκτρολόγιο.
Εσείς που υμνείτε τον πατέρα της Μαρίν απαντήστε αν είναι ψέματα το ότι επί ημερών του "εθνικιστή" Ζαν Μαρί υπήρχαν αφρικανοί ως μέλη στο κόμμα του Εθνικού Μετώπου.
Η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας είπε...Στο γαλλικό δεν θυμόμαστε. Στο βρετανικό ΕΜ υπήρχαν όντως. Ίσως όμως οι περισσότεροι έγχρωμοι να είναι ελληνόφωνοι θαμώνες εστιατορίων της εγχώριας άκρας δεξιάς που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία.
Τον ενοχλεί η παλαιότητα των πονημάτων που εξέδωσε η κυβερνητική ομάδα των Συνταγματαρχών που δόξασαν την Ελλάδα στα πεδία των μαχών,αλλά τα πολιτικά μανιφέστα και τις μπροσούρες των ... φρέσκων και πρόσφατων Χέρντερ ή τον Φίχτε καραμέλα τα έχει.Άβυσσος η ψυχή του αποτυχόντα κομμουνιστή ...
Αυτό το σχόλιο με την σύγκριση του Φίχτε με τον Γιώργη τον Παπαδόπουλο θα το κρατήσουμε ως κειμήλιο σκέψης των "εστιατορίων" της ελληνικής Δεξιάς.
Πιστεύετε ότι η Λεπέν είναι λευκή ρατσίστρια; Δεν είναι μια συμβιβασμένη δεξιά;
Μπορεί να είναι και τα δύο. Ρατσιστρια πάντως, βάσει του επίσημου πολιτικού της λόγου, δεν μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε.
Όχι, ρε φίλε, δεν είναι λευκορατσίστρια η κυρά Μαρίνα. Ούτε νεοφασίστρια είναι, μήτε καν αντιδραστική ακροδεξιά με την παραδοσιακή έννοια. Εξάλλου οι πολιτικές που υπαγορεύονται από το δυτικό υπερκράτος μετά τον πόλεμο είναι λεπτομερώς συγκεκριμένες και σίγουρα σε αυτές δεν περιλαμβάνονται πρακτικές άσκησης εξουσίας και εργαλεία χειραγώγησης αποικιοκρατικής υφής, ούτε καν ως εφεδρική αντιπολίτευση. Σήμερα το μαρούλι δεν μοιράζεται με κριτήρια χρώματος πετσιού, θαρρείς και ζούμε στο 1885. Είναι γελοίο και να το συζητάμε. Η διαρκής επαναφορά στις μέρες μας των σκιάχτρων του παλαιοημερολογίτικου φυλετισμού και του δήθεν συστημικού ρατσισμού στοχεύει αποκλειστικά στο αυτομαστίγωμα των ημι-προλεταριοποιημένων ιθαγενών της Ευρώπης, μην τυχόν και γίνει καμιά στραβή και σηκώσουν κεφάλι από την μάπα που τρώνε εδώ και μια 30ετία.
Αλλά μιας και ανέφερες Λεπέν ας πούμε κάτι και για τις προάλλες. Κατ' αρχάς, για συγκεκριμένους λόγους δεν μπορεί να υπάρξει (μαζικό) αντισυστημικό ρεύμα στην μητροπολιτική Δύση, που μάλιστα να διεκδικεί μερίδιο κυβερνητικής εξουσίας. Απλώς ο κοινοβουλευτικός μπερντές άλλαξε περιτύλιγμα, οπότε το χιλιοπαιγμένο σενάριο "κεντροδεξιά vs κεντροαριστερά" αντικαταστάθηκε από μια γκροτέσκο/μεταμοντέρνα επιστροφή της μεσοπολεμικής αισθητικής και ορολογίας ("ακροδεξιοί εναντίον Λαικού Μετώπου" και τρίχες), με τον μπαμπούλα του πανφασισμού σε πρώτο πλάνο.
Η ταλάντωση της ρητορικής αντιπαράθεσης, από τον ήπιο μεσαιοχωριτισμό των φουκογιαμικών 90s προς αυτό που μέχρι πρότινος θεωρούνταν "περιθωριακά άκρα", σχετίζεται σε ένα βαθμό με την αλλαγή του ύφους του δημοσίου διαλόγου που επέφεραν τα σόσιαλ αλλά βασικά οφείλεται στην διάψευση των πρωτοκοσμικών προσδοκιών μετά το μπαμ του '08 στο οικονομικό πεδίο, καθώς και στο συλλογικό πολιτισμικό σοκ που προκλήθηκε από τις τεκτονικές μετατοπίσεις σε θέματα ηθικής και αξιών.
Έτσι εκεί που μέχρι πρότινος η στημένη δικομματική μανιέρα περιλάμβανε αντεγκλήσεις για το αν ο φόρος μερισμάτων για τους λεφτάδες θα είναι στο 20% ή στο 20,1%, τώρα οι υποψήφιοι θα τρώγονται για την επιτρεπόμενη ηλικία που ο άλλος θα μπορεί να κουμπώσει οιστρογόνα.
Όμως παρ' όλα αυτά, καλώς η κακώς, η Λεπέν θεωρήθηκε από τα αποχαυνωμένα Γαλλάκια ως -και καλά- η "ρωσόφιλη" της παρέας, ή έστω η περισσότερο σκεπτικιστική για του ρόλο της Δύσης στο Ουκρανικό, και έτσι χρωματίστηκε από τον καθεστωτικό τύπο. Είχαν προηγηθεί και οι σχετικές δηλώσεις Πούτιν (οι οποίες μπορεί και να την έκαψαν στην τελική). Ε αυτό και μόνο έφτανε για να την θάψουν. Δεν είχε μελοποιηθεί ολοκληρωτικά για να ελπίζει σε καλύτερα αποτελέσματα. Πάντως, Ολυμπιακός/Παναθηναικός είναι να είναι και αυτή η φάση. Δεν υπάρχουν οι αντικειμενικοί/υποκειμενικοί παράγοντες για κάτι διαφορετικό.
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Όλοι οι λευκοί ρατσιστές συμβιβασμένοι δεξιοί είναι. Στην περίπτωση της Λεπέν βέβαια μιλάμε για συμβιβασμένη νεο-εθνικίστρια η οποία είχε πει ότι εάν έβγαινε πρώτο κόμμα δεν θα συνεργαζόταν με το AfD. Εκατό πατώματα χαμηλότερα του πατέρα της. Καιροσκόπος και επαγγελματίας πολιτικός. Συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και υποχωρήσεις. Όλα για την καρέκλα και το δυνατό μεροκάματο. Με μια λέξη, απατεώνας.
Τα εστιατόρια της δεξιάς ενοχλούν τον Σταμάτη εκτός αν είναι να παρευρεθεί σε τίποτα εκδηλώσεις μνημόσυνα ή παρουσιάσεις τσελεμεντέδων του Δραγούμη και αυτοπροβληθεί για λίγο.Εκεί μια χαρά συνυπάρχει με τους "ρομαντικούς εθνικοεπαναστάτες" Δάκογλου,Γιαννάκενα κλπ λαοτζήδες.Αυτοί δεν είναι δεξιοί λογικά αλλά απόγονοι των επιστράτων που διαβάζουν edmund burke..χαχαχα
Όχι δεν έχουν καμία σχέση με τον ρομαντισμό. Αλλά δεν συχνάζω στα στέκια τους. Καλεσμένος ως ομιλητής σε εκδήλωση για τον Δραγούμη ήμουν. Ανάμεσα σε πολλούς άλλων οργανώσεων και περιοδικών που δεν έχουν μεγάλη σχέση με τους διοργανωτές. Έχει διαφορά να σε καλούν ως ομιλητή από το να συχνάζεις σε κάποιο στέκι. Αλλά αφού σε πειράζει τόσο, άντε να σου κάνω την χάρη να μην πάω ξανά. Ούτως ή άλλως από το 2017 που γράφεις στο άλλο σχόλιο (δεν θα ανεβάσουμε δέκα ίδια σχόλια γραμμένα άλλη ώρα) έχω να δω τέτοιες εκδηλώσεις, πρόσωπα κλπ.
κοπριτης εδω...και μια που ξαναπιασαμε τους φουστηδες, ακου Μαμουτε να μαθαινεις (αυτα δεν στα ειπαν στο διδακτορικο σου). Πως φουστηδες νικησαν τους θρυλικους Σπαρτιατες:
Οι Σπαρτιάτες της αρχαίας Ελλάδας περιλαμβάνονται ανάμεσα στους πιο διάσημους και τρομερούς πολεμιστές όλων των εποχών. Δεν υπήρξε ποτέ ξανά λαός τόσο προσηλωμένος στις πολεμικές τέχνες. Τα αγόρια της Σπάρτης έφευγαν από το σπίτι τους σε ηλικία εφτά ετών και πήγαιναν να φοιτήσουν σε στρατιωτική σχολή, ενώ κάθε άνδρας μεταξύ είκοσι και εξήντα ετών έπρεπε να υπηρετεί τον στρατό. Έτσι η Σπάρτη διέθετε την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην Ελλάδα.
Η ιστορία λέει ότι ο Φίλιππος Β’ έστειλε ένα απειλητικό μήνυμα στους Σπαρτιάτες, προειδοποιώντας: «Αν εισβάλλω στη Λακωνία, θα την κάψω συθέμελα.» Η μονολεκτική απάντηση των Σπαρτιατών ήταν: «Αν…»
Το καθημερινό πρόγραμμα των Σπαρτιατών ήταν τόσο απαιτητικό, ώστε ο Πλούταρχος ισχυρίστηκε πως ήταν οι μόνοι άντρες στον κόσμο για τους οποίους ο πόλεμος ήταν μια ευπρόσδεκτη ξεκούραση από την καθημερινή εκπαίδευση
Παρόλα αυτά, ο περίφημος σπαρτιατικός στρατός ηττήθηκε από τους Θηβαίους στη μάχη των Λεύκτρων το 371 π.Χ. Το σημείο καμπής της μάχης ήταν όταν μια επίλεκτη στρατιωτική μονάδα των Θηβαίων, που ήταν γνωστή ως Ιερός Λόχος, διέσπασε τη δεξιά πτέρυγα των Σπαρτιατών. Διάσημος τόσο για τη μαχητική ικανότητα, όσο και για την ασυνήθιστη σύνθεση του, ο Ιερός Λόχος απαρτιζόταν από 300 στρατιώτες που είχαν όλοι ένα κοινό στοιχείο.
Κατά τον Πλούταρχο, ήταν εραστές και ερωμένοι, καθώς οι έννοιες αυτές χρησιμοποιούνταν με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο στην αρχαία Ελλάδα.
Αυτή η μοναδική μονάδα αποτελούνταν από 150 ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Η ιδέα ήταν ο καθένας από τους άντρες θα είχε κίνητρο να πολεμήσει με όλη του τη δύναμη για να προστατεύσει τον εραστή του, αλλά και για να μην ντροπιαστεί στα μάτια του.
Στη σύγχρονη στρατιωτική ορολογία, θα θεωρούσε κανείς ότι ο «λόχος εραστών» των Θηβαίων θα εμφάνιζε μεγάλη συνοχή μονάδας. Και αυτό συνέβη.
Ο Ιερός Λόχος παρέμεινε αήττητος για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Όταν τελικά κατανικήθηκε στη μάχη από τους Μακεδόνες, λέγεται ότι η μονάδα ήταν τόσο απρόθυμη να παραδοθεί, ώστε πολέμησαν όλοι μέχρι εσχάτων. Όταν ο Φίλιππος Β’ είδε τα πτώματα των ανδρών του Ιερού Λόχου ανέφερε: «Να βρει καταστροφή όποιον υπονοεί οτιδήποτε άσεμνο για τους άνδρες αυτούς».
- Συναρπαστικές Πολεμικές Ιστορίες, Rick Beyer, Εκδόσεις Κλειδαριθμός
Υ.Γ. ο,τι δεν καταφερε το ακοντιο του Περση, το πετυχε του ομοερωτικου!
-Λεμουριος τρολιστας
Γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις πράξη ένα τάγμα ομοερωτικών πολεμιστών; Μάζεψε τα ερωτικά ταίρια σου και μπες στην μάχη. Ξεκινήστε από την πεζοδρομιακή. Να δούμε τι μπορείτε να πετύχετε.
Εμείς δεν θα σας επιτεθούμε με γροθιές και όπλα πάντως. Το πολύ πολύ να έχουμε μαζί μας κανένα γιαούρτι. Για την επιδερμίδα σας.