από τον Τραγωδάνο
Ozymandias of Egypt
Ποίημα τοῦ Πέρσυ Μπὺς Σέλλεϋ
Στὸν Φίλιππο Βαβουλάκη
Ἔσμειξα μὲ ταξιδιώτη ποὖρθεν ἀπὸ ἀρχαία γῆ,
μοὖπε: «Δυὸ γιγάντεια πόδια, λίθινα, δίχως κορμί,
ἐντὸς τῆς ἐρήμου στέκουν… Καὶ παρέκει, ἀπὸ τὴν ἄμμον
ὄψι ὅλο ῥωγμὲς προεξέχει κ’ ἡ ἀπαρέσκεια ποὔχει πάνω
στὰ συνοφρυωμένα χείλη κ’ ἡ στυγνοῦ δεσπότου χλεύη,
μᾶς γνωρίζουν πὼς ὁ γλύπτης καλῶς ξέκρινε τὰ πάθη,
ὥστε ἐπιζοῦν ἀκόμα, στ’ ἄψυχου ὑλικοῦ τὴν σκάφη,
καὶ ἡ χεὶρ ποὺ τὰ ἐμιμήθη κ’ ἡ καρδιὰ ποὺ εἶχαν θρέψει.
Κ’ ἕνα ἐπίγραμμα στὸ βάθρο, μὲ παρόμοια λόγια, κεῖται:
Βασιλεὺς τῶν βασιλέων, ὁ Ὀσυμανδύας εἰμί:
Σεῖς, τὰ ἔργα μου ὁρᾶτε, δυνατοί, καὶ ἀπελπιστεῖτε!
Τίποτε σιμὰ νὰ ἐσώθη. Τὸν ἀργὸ θάνατο, ζώνουν,
τοῦ κυκλώπειου ἐρειπίου, δίχως ὅρια καὶ γυμνοί,
ἔρμοι κι ὁμαλοὶ ἀμμοτόποι ποὺ ὣς τὰ πέρατα ἁπλώνουν».
Πίνακας: Alfred Clint
The Rose of the World
Ποίημα τοῦ Γουίλλιαμ Μπάτλερ Γέιτς
Ποιός ὀνειρεύτ’ ἡ ὀμορφιὰ πώς, ὄνειρον, περνᾶ;
Γιὰ τέτοια χείλη κόκκινα κι ἀγέρωχα ὅλο ὀδύνη,
-ὀδύνη ὅτι θαῦμα νηὸ δὲν μέλλει νἄρθει πιά-
σὲ νεκρικὴ φεγγοβολὴν ἡ Τροία μῦθος γίνη
καὶ πέθαναν τοῦ Οὔσνα τὰ παιδιά.
Ἐμεῖς κι ὁ κόσμος ποὺ μοχθεῖ εἴμαστε ποὺ περνοῦμε:
Ἐν μέσῳ ἀνθρώπινων ψυχῶν ποὺ ὑποχωροῦν μὲ δισταγμὸ
σὰν τὰ θολὰ τὰ ὕδατα, κατάκρυα ποὺ κυλοῦνε,
ὑπὸ τῶν ἄστρων τὴν πομπή, τ’ οὐράνιου θόλου τὸν ἀφρό,
ζεῖ πάντα ἡ μοναχική της ἡ μορφή.
Ὑποκλιθεῖτε ἀρχάγγελοι ἐντὸς τοῦ οἴκου σας τοῦ θαμποῦ:
Προτοῦ σεῖς κἂν ὑπάρξετε ἢ ἄλλης καρδιᾶς ῥυθμός,
βαριεστημένη καὶ ἁβρὴ παράστεκε στὸν θρόνο Αὐτοῦ,
τὸ Πᾶν Οὗτος ἐποίησεν νἆναι χλοερὰ ὁδὸς
στὴν θέα τοῦ ὡραίου της ποδιοῦ.
Φωτογραφία: Alice Boughton