Όπως
έχουμε επισημάνει κατά το παρελθόν αρκετοί συμπατριώτες μας, που συνήθως
υποδεικνύουν ως μονόδρομο την προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στον ευρωπαϊκό
φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό, αποτελούν μέλη της εγχώριας ελίτ που στην πολιτική
τους συμπεριφορά υιοθετούν τις πλέον τριτοκοσμικές λογικές. Είναι εκείνοι οι
οποίοι εγκαθίδρυσαν την όποια κοινωνική τους δυναμική εφαρμόζοντας τις
απαράδεκτες πρακτικές της μεταπολίτευσης. Και από την άλλη, οι γραφειοκράτες
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εκφράζουν αυτό το εκσυγχρονιστικό μοντέλο και
αντιμετωπίζουν ως λαϊκιστική κάθε έμφαση στην εθνική ταυτότητα, είναι αυτοί που
στηρίζουν, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, αυτή την αμφίλογη και οξειδωμένη
ελλαδική ελίτ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απαράδεκτης
ελλαδικής ελίτ αποτελεί ο πολιτικός Κώστας Μπακογιάννης. Δεν θα αναφερθούμε
στην οικογενειοκρατική του πολιτική δύναμη, γιατί αυτό είναι κάτι το προφανές.
Θα εστιάσουμε, όμως, σε ένα γνώρισμα που φέρει η υποψηφιότητά του για τον δήμο
της Αθήνας και φρονούμε ότι καταδεικνύει την συγγένεια του ελλαδικού πολιτικού
συστήματος με εκείνα της υποσαχάριας Αφρικής.
Για την ακρίβεια, ο κύριος Μπακογιάννης είναι
εδώ και κάποια χρόνια εκλεγμένος περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος (ενώ μέχρι το
2014 ήταν δήμαρχος Καρπενησίου). Ταυτόχρονα,
διεκδικεί τον δήμο Αθηναίων. Αναμφίβολα μόνο σε κάποια τριτοκοσμική χώρα
δεν θα βρισκόταν κάποιος δημοσιογράφος να τον ρωτήσει, πως είναι δυνατόν να
συγκεντρώνει τα προσόντα προκειμένου να εκλεγεί δήμαρχος του μεγαλύτερου δήμου
της χώρας -και ταυτόχρονα ενός εκ των ιστορικότερων δήμων της Ευρώπης- όταν
έχει ακόμη υποχρεώσεις σε διαφορετικές θέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Έχουμε την απορία, δηλαδή, πότε πρόλαβε,
άραγε, ο κύριος Μπακογιάννης να συγκροτήσει σφαιρική εικόνα για τα ζητήματα του
δήμου της Αθήνας, όταν -υποτίθεται ότι- θα έπρεπε να είναι απασχολημένος με
θέματα διαφορετικών περιοχών; Πού ζει και με ποια καθημερινότητα έρχεται
αντιμέτωπος ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος και υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων;
Με αυτή των Αθηνών ή με εκείνη της περιφέρειας που υποτίθεται ότι διευθύνει;
Εκτός κι αν προσπαθεί να συγκροτήσει τους
τελευταίους μήνες αυτή την σφαιρική εικόνα, ακολουθώντας δυτικοευρωπαίους
φίλους του, που του μαθαίνουν τις συνοικίες του κέντρου της πόλης...!! Ή μήπως
έχουμε άδικο, κύριε Μπακογιάννη, εμείς που ζούμε την Αθήνα και βλέπουμε τι συμβαίνει
στους δρόμους της...;
Προφανώς, τα ερωτήματα αυτά θα μείνουν
αναπάντητα. Αλλά, κάποια στιγμή, πρέπει να δοθεί μια εθνική απάντηση στον
επαναλαμβανόμενο εξευτελισμό του πολιτικού βίου της χώρας, στον αλλεπάλληλο
βιασμό της νοητικής μας κανονικότητας, που επιχειρείται εδώ και χρόνια από το
κατεστημένο των φιλελευθέρων και διεθνιστών νεοκοτζαμπάσηδων του τόπου.