του Παναγιώτη Μπουρδάκου
Δυναμική η είσοδός του 2019 σχετικά με τις ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών της αγαπημένης μας μουσικής. Η συχνότητα ανακοινώσεων για συναυλίες το ερχόμενο καλοκαίρι είναι μεγάλη, δεδομένων των συνθηκών αλλά και των τακτικών, που μας είχαν συνηθίσει οι εταιρείες διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια. Μέσα στον Ιανουάριο είχα σημειώσει δύο ημερομηνίες για να τις αφιερώσω στην αγαπημένη μου μουσική.
Πρώτη: 8 Φεβρουαρίου, Uriah Heep, ένα απωθημένο που έγινε πραγματικότητα με μια φανταστική εμφάνιση.
Δεύτερη: 2 Μαρτίου, Praying Mantis, ένα ταξίδι στο άγνωστο, που τελικά απέδειξε ότι υπάρχουν κρυφοί προορισμοί με εξαίσια ομορφιά.
Την μέρα που εμφανίστηκαν οι Praying Mantis συνέβησαν δυο απρόοπτα. Τόσο ο Σταμάτης όσο και ο Νίκος ο «Dusan», με τους οποίους θα παρακολουθούσα την συναυλία, ήταν θύματα της εποχιακής γρίπης κι έτσι αναγκάστηκα να ανηφορίσω μόνος στο Crow club. Έφτασα γύρω στις 21:00, με τις πόρτες να έχουν ανοίξει από τις 20:30. Στον χώρο υπήρχε ήδη αρκετός κόσμος με τις πρώτες νότες των Heaven Black να αντηχούν στο διάδρομο του μαγαζιού. Κατά την είσοδό μου, αφιέρωσα 5 λεπτά στη γωνία του merchandising για να αγοράσω μία αναμνηστική μπλούζα με το λογότυπο των Praying Mantis, καθώς και το πρώτο cd το οποίο ήταν προς πώληση (με μεγάλη μου έκπληξη) δίπλα στο πιο πρόσφατο πόνημα του συγκροτήματος, Gravity.
Οι Heaven Black ανέβηκαν στις 21:00 και για μισή ώρα μας έδειξαν τις μουσικές τους αρετές, σε μια σχετικά καλή εμφάνιση. Στη μέση τουsetlist τους έπαιξαν και το Holy Diver των Dio, ώστε να έρθουν πιο κοντά με το κοινό αλλά και να μας δείξουν τις βασικές τους επιρροές.
Έπειτα ανέβηκαν στην σκηνή οι Reload, ένα σχήμα το οποίο με εντυπωσίασε με τις μεγάλες φωνητικές δυνατότητες του τραγουδιστή, τις ωραίες εναλλαγές των ρυθμών αλλά και τα μελωδικά γεμίσματα και σόλο της κιθάρας. Βασικός πυλώνας των Reload είναι ο Teo Ross, Λαρισαίος κιθαρίστας, γνωστός στο χώρο του ελληνικού metal και μέλος της ROAR Records αλλά και των Chrysilia, οι οποίοι πρόσφατα είχαν ανοίξει την συναυλία των Uriah Heep. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη, που τον ξαναείδα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Με την πάροδο της ώρας περισσότερος κόσμος γέμιζε το Crow Club αυξάνοντας τον αριθμό γύρω στους διακόσιους πενήντα παρευρισκόμενους, λίγο πριν τις 22:45, όποτε και ήταν προγραμματισμένη η εμφάνιση των Praying Mantis.
Η μπάντα αυτή που ξεκίνησε την δισκογραφική της διαδρομή αρχές της δεκαετίας '80, την χρυσή εποχή του New Wave of British HeavyMetal (NWBHM), και διαλέχθηκε σταδιακά με το AOR και το μελωδικό metal χωρίς να ξεχνάει τις καταβολές της, μας αφιέρωσε ένα απολαυστικό live που θα μείνει για καιρό στη μνήμη μας. Τα αδέρφια Chris & Tino Troy παραμένουν ο πυρήνας των Mantis, με τον δεύτερο να μοιάζει αεικίνητος και η χημεία του με το κοινό να ξεπερνάει αυτή που έχει με τον αδερφό του. Ο τραγουδιστής Johnny Cuijpers είχε τρομερή ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας και απέδωσε σε εξαιρετικό βαθμό όλα τα τραγούδια της μπάντας. Την κιθαριστική ισορροπία συμπλήρωσε ο Andy Burgess, ο οποίος κατείχε κυρίως τα ρυθμικά μέρη των τραγουδιών και πολλές φορές συμμετείχε στις χαρακτηριστικές δισολίες με τον Tino Troy. O drummer Hans In’ Zandt, ερχόμενος την ίδια περίοδο με τον τραγουδιστή, είχε και την επιμέλεια των ψηφιακών πλήκτρων (κάτι που δεν μου κάνει καλή εντύπωση) μέσω υπολογιστή, πέρα από τα καθιερομένα τύμπανα και πιατίνια. Τα δεύτερα τον προβλημάτισαν λίγο, καθώς ξεβιδώνονταν περιστασιακά από τις βάσεις τους.
Η πρώτη έκρηξη ενθουσιασμού εμφανίστηκε στο Panic In The Streets (από το Time Tells No Lies) και αμέσως φάνηκε πόσο είχαν λείψει στο ελληνικό κοινό. Διάσπαρτα στο setlist υπήρχαν τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο Gravity (2018) και από το Sanctuary (2009), ενώ δεν έλειψαν και οι επιτυχίες ώστε να ευχαριστήσουν ένα κατάμεστο Crow Club. Πιο συγκεκριμένα τα Children Of The Earth, An Eye For The New World (αγαπημένο), Praying Mantis, Lovers To The Grave και Letting Go κλέβουν την παράσταση ανάμεσα σε ένα καλοζυγισμένο setlist.Κρίμα που δεν ακούστηκε και το Best Years, το οποίο ζητήθηκε κατ’επανάληψη από το κοινό κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Η εμφάνισή τους τελείωσε γύρω στις 00:30 με την εκτέλεση ως encore των Simple Man (Lynyrd Skynyrd) και Don’t Believe A Word (Thin Lizzy), με τη δικαιολογία ότι δεν είχαν ετοιμάσει – προβάρει άλλα κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία τους.
Μετά το πέρας της συναυλίας τα μέλη ανακοίνωσαν ότι θα καθίσουν να μιλήσουν με το κοινό για φωτογραφίες και αυτόγραφα, τα καθιερωμένα meets – and – greets. Σημάδι που δείχνει την εκτίμησή τους προς το κοινό αλλά και την απλότητα του χαρακτήρα και της νοοτροπίας τους. Στις όμορφες στιγμές ήταν οι ευχές του κοινού προς τον τραγουδιστή για τα γενέθλιά του, αλλά και οι ευχαριστίες του συγκροτήματος προς το διοργανωτή και ιδιοκτήτη του Crow.
Συμπερασματικά μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη συναυλία ικανοποίησε από τον πιο πιστό οπαδό των Mantis μέχρι και κάποιον που πήγε να δει μια μπάντα με πλούσιο μουσικό παρελθόν με την ελπίδα να τον μυήσει στα ιδιαίτερα πεδία του αυθεντικού, «μεταλλικού ήχου» τουNew Wave Of British Heavy Metal. Ελπίζω να τους ξαναδώ σύντομα σε ακόμα μεγαλύτερη σκηνή με ακόμη περισσότερο κοινό.
SETLIST
Captured City
Panic In The Streets
Praying Mantis
Highway
Keep It Alive
Mantis Anthem
A Cry For The New World
Turn The Tide
Ain’t No Love
Fight For Your Honour
Letting Go
Dream On
Lovers To The Grave
Time Slipping Away
Turn The Tables
Children Of The Earth
Simple Man
Don’t Believe A Word