από τον Χρήστο Νάστο
9 Ιουνίου 2019. Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, εκδότης και γνήσιος πατριώτης, Παναγιώτης (Πότης) Στρατίκης, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 93 ετών, αφήνοντας πίσω του εκδοτικό και συγγραφικό έργο τεράστιο σε όγκο, μα κυρίως επιδραστικό και διαχρονικό ως αξία. Γνωστός με την -ιδιότητα του συγγραφέα- ως ο δημιουργός του θρυλικού περιοδικού Μικρός Σερίφης κι, ασφαλώς, εμπνευστής των ηρώων του εν λόγω αναγνώσματος (Τζιμ Άνταμς κλπ), άφησε ανεξίτηλο το χνάρι του στον χώρο της παιδικής-λαϊκής λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας, ως παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει ως (άριστο) μαθητή Γυμνασίου, να λαμβάνει μέρος στην εθνική αντίσταση. Όταν ο πόλεμος τελείωσε και το σχέδιο των διεθνών πατρώνων της περιοχής περιελάμβανε εμφύλιες διαμάχες στην Ελλάδα, ο νεαρός Στρατίκης έφυγε από την γενέτειρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως χιλιάδες άλλοι νέοι της εποχής.
Ξεκίνησε να μαθαίνει ξένες γλώσσες (ως αυτοδίδακτος!), ενώ θήτευε παράλληλα στα περιοδικά Χτυποκάρδι και Τραστ του Γέλιου ως μεταφραστής. Ακολούθησε το θρυλικό περιοδικό Μάσκα του αείμνηστου Απόστολου Μαγγανάρη, στην οποία εργάστηκε ως διορθωτής κειμένων (κάτι το οποίο έπραξε και στον Μικρό Ήρωα για σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν), ενώ στη συνέχεια ανέλαβε μεταφράσεις, μα και συγγραφή πρωτότυπων περιπετειών δημοφιλών ηρώων του περιοδικού.
Η καριέρα του συνεχίστηκε επιτυχώς τα επόμενα χρόνια, στα κορυφαία περιοδικά της εποχής, στα οποία ήταν περιζήτητος: Ρομάντσο,Γυναίκα, Πρώτο, Θεατής, Φαντασία, Πάνθεον, Βεντέττα, Ελληνίδα, ως συντάκτης, μεταφραστής, μα και μόνιμος συνεργάτης.
Το 1962, σε συνεργασία με τον εξαίρετο εικονογράφο Θέμο Ανδρεόπουλο, δημιουργούν από κοινού το εμβληματικό παιδικό περιοδικόΜικρός Σερίφης. Οι περιπέτειες του θρυλικού 18χρονου Ελληνοαμερικάνου σερίφη Τζιμ Άνταμς και των αχώριστων φίλων του (Ντιάνα Μόρισον, Πεπίτο Γκονζάλες, Τσιπιρίπο), θα γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα η μόνιμη παρέα εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών και οικογενειών της εποχής.
Οι όμορφες, προσιτές, western περιπέτειες (τις οποίες ο Πότης Στρατίκης υπογράφει ως Κώστας Φωτεινός) εκτός από τα περιπετειώδη κείμενα, χαρακτηρίζονται και από μια υποφώσκουσα πατριωτική διάθεση. Ο Τζιμ Άνταμς μνημονεύει συχνά με περισσή υπερηφάνεια την πατρίδα του και την ένδοξη ιστορία των προγόνων του –δίχως αυτό να επηρεάζει τη ροή των ιστοριών. Η μεγάλη κυκλοφοριακή/εμπορική επιτυχία, θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός ακόμη τίτλου, του ακόμη πιο επιτυχημένου Μικρού Καου-Μπόυ. Περιοδικά που άφησαν εποχή και ακόμη αποτελούν διακαή πόθο φανατικών συλλεκτών και απανταχού ρομαντικών αναγνωστών κάθε ηλικίας.
Ταυτόχρονα ως ικανότατος και δαιμόνιος εκδότης, καταφέρνει να πάρει τα δικαιώματα για την Ελλάδα, ενός υπέροχου κόμικ. Το όνομα αυτού: Λούκυ Λουκ! Η επιτυχία ήταν απλά, τεράστια. Λίγα χρόνια αργότερα, δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Αδελφοί Στρατίκη (με τους αδελφούς του Χρήστο και Πέτρο). Ο οίκος εξέδωσε πανέμορφες εκδόσεις κλασικών παραμυθιών, καθώς και αφηγημάτων βασισμένων στην ελληνική ιστορία και μυθολογία.
Επίσης, κυκλοφόρησε και συναρπαστικές βιογραφίες ηρώων της ελληνικής επαναστάσεως –με αριστουργηματικές εικονογραφήσεις – τα κείμενα των οποίων υπέγραφε ο Πότης Στρατίκης. Αυτά τα μοναδικά βιβλία, μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν γενιές νέων, μα και μεγαλύτερων ηλικιακά, πραγματοποιώντας διαρκείς ανατυπώσεις, αναδεικνύοντας περίτρανα την απαράμιλλη διαχρονικότητα και την έκδηλη, παραδοσιοκρατική/ρομαντική τους έκφανση.
Τα βιβλία αυτά αποτέλεσαν την καλλιτεχνική κορυφή του εκδοτικού του οίκου. Ο Πότης Στρατίκης τιμήθηκε πολλάκις τα τελευταία χρόνια, για τη προσφορά του στον περιοδικό τύπο, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής του, παρέμεινε κοντά στην αγαπημένη του εκδοτική εταιρία – όσο φυσικά του επέτρεπαν οι λιγοστές του δυνάμεις.
Ως επίλογο, θα ήθελα να απευθύνω ένα τεράστιο, προσωπικό ευχαριστώ στον Πότη Στρατίκη. Διότι μεγάλωσα με τα ιστορικά βιβλία του – τα οποία, ακόμη συχνά απολαμβάνω - λάτρεψα τον Μικρό Σερίφη που η πένα του δημιούργησε, και τον εκτίμησα ακόμη περισσότερο ως άνθρωπο τις φορές που τον συνάντησα.
Αντίο, Πότη μας...