Αναμφίβολα έχουμε χάσει προ πολλού την εμπιστοσύνη μας στην νοητική ικανότητα πολλών συμπολιτών μας που εκφράζουν το κοινωνικό μοντέλο του «μέσου Έλληνα». Και το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών μας έδωσε άλλη μια ευκαιρία προκειμένου να επιβεβαιώσουμε το πόσο δικαιολογημένη είναι αυτή μας η επιλογή. Θα εξηγήσουμε το γιατί, αναφερόμενοι σε ορισμένα μόνο συμπεράσματα που εξάγονται από τα χθεσινά αποτελέσματα.
Α) Ενώ στις περισσότερες σημαντικές χώρες της Ευρώπης τα κόμματα της αστικής δεξιάς, ως πυλώνες της παγκοσμιοποίησης, κλονίζονται, στην μπανανία που ζούμε το κόμμα των Μητσοτάκηδων, των Γεωργιάδηδων, του Βορίδη, του Ψαριανού και του Σαμαρά, ενισχύθηκε. Το εξωφρενικό της υπόθεσης είναι ότι ενισχύθηκε από μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που υποτίθεται ότι δίνουν προτεραιότητα σε θέματα εθνικής ευαισθησίας και απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση. Με το ψυχροπολεμικό πρόσχημα «να φύγει η Αριστερά», το οποίο κατασκεύασαν πράκτορες ευρωπαϊκής πρεσβείας σαν φτωχή εκδοχή μιας νέας «κόκκινης προβιάς» προκειμένου να αβαντάρουν πολιτικά τους πιόνια, κάποιοι ανεγκέφαλοι ψευτοπατριώτες μπορεί να διώχνουν μεν την Αριστερά, αλλά αδιαφορούν αν φέρνουν ακόμη πιο κοντά την παγκοσμιοποίηση. Αν μη τι άλλο, ζούμε στην χώρα της πολιτικής σχιζοφρένειας…..
Β) Μπορεί να μην έχει σχολιαστεί επαρκώς μέχρι στιγμής, αλλά οφείλουμε να θυμίσουμε ότι το κόμμα του κυρίου Ηλία Ψινάκη έλαβε, στις χθεσινές ευρωεκλογές, 1%. Και, μάλιστα, σε χρονικό διάστημα μικρότερο του ενός έτους από τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στο Μάτι. Τι να σχολιάσει άραγε κανείς επ’ αυτού..;;;;;;
Γ) Ο κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες του, λέει το γνωστό ρητό. Ας σκεφτούμε (όσοι μπορούμε ακόμη να το κάνουμε) το εξής.
Στο βρετανικό δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι την Ε.Ε., το Brexit επικράτησε με μικρή διαφορά. Έκτοτε, οι μηχανισμοί των Βρυξελλών και του λονδρέζικου city χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο ώστε να αλλοιώσουν την ετυμηγορία της βρετανικής πλειοψηφίας. Και κατάφεραν να παρατείνουν την αβεβαιότητα μέχρι τον μήνα που διανύουμε. Ώσπου έφτασε η μέρα των χθεσινών εκλογών και οι Βρετανοί ψηφοφόροι, κόντρα σε κάθε πίεση και ενάντια σε κάθε υπόγειο δελεασμό, τιμώρησαν με τον πιο εμφατικό τρόπο τους πολιτικούς που συμμετείχαν σε αυτή την πλεκτάνη, παρέχοντας εκκωφαντική εκλογική υποστήριξη σε έναν αμφιλεγόμενο πολιτικό, απλά και μόνο για να τιμήσουν την επιλογή τους στο δημοψήφισμα. Και για να το κάνουν αυτό ισοπέδωσαν κόμματα με ρίζες στον 19ο αιώνα.
Αντιθέτως, στο δημοψήφισμα του 2015, που έλαβε χώρα στην παλαιά οθωμανική επαρχία των Βαλκανίων, ενώ υπερψηφίστηκε με μεγάλο ποσοστό η ακύρωση του μνημονίου και κάποιοι Ελλαδίτες πολιτικοί, με πολύ πιο χοντροκομμένο τρόπο από τους αντίστοιχους Βρετανούς, πρόδωσαν την λαϊκή βούληση, το δίχως μνήμη εκλογικό σώμα, για να (μην) τιμωρήσει τους πολιτικούς που υποχώρησαν στις πιέσεις των Βρυξελλών, παρείχε στις χθεσινές εκλογές υποστήριξη στο αντιπολιτευόμενο κόμμα, το οποίο ήταν εξαρχής ενάντιο στην πλειοψηφία της λαϊκής βούλησης..!! Πόσο δουλοπρεπή φόβο προς τις επιταγές των δυτικών δυνάμεων και πόσα συμπλέγματα κατωτερότητας εμπεριέχει, άραγε, αυτή η στάση;;
Δ) Το εκλογικό άθροισμα του εθνικιστικού-παραδοσιοκρατικού χώρου στην Ελλάδα, αν προσθέσουμε όλα τα ποσοστά των σχετιζόμενων με τον «χώρο» κομμάτων, μικρών και μεγάλων, αγγίζει το 13%. Δεν έγινε, όμως, άμεσα εμφανές λόγω της πολυδιάσπασης. Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η πολυδιάσπαση, αλλά η έλλειψη ποιότητας στην εκπροσώπηση. Λίγα από τα πρόσωπα που διεκδίκησαν την εκπροσώπηση των Ελλήνων εθνικιστών και παραδοσιοκρατών είναι πράγματι αξιόλογα. Κι αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη χθες. Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Επιπλέον, ήταν αναμενόμενο ότι το συγκεκριμένο γεγονός θα αποκάλυπτε την σοβαρότητα της διάστασής του, όταν η οργή της πρώτης εποχής των μνημονίων (2010-2014) θα καταλάγιαζε, και οι απαιτήσεις μιας εκλογικής μάχης θα προϋπέθεταν περισσότερες δεξιότητες από την καταγγελία των μνημονίων.
Ε) Ένα πολύ βασικό πρόβλημα του ελληνικού εθνικιστικού χώρου είναι το ότι πολλοί από τους πολιτικούς που τον στελεχώνουν ελέγχονται (συνειδητά ή και χωρίς να το αντιλαμβάνονται) από το πολιτικό δίκτυο του Αντώνη Σαμαρά. Ένα άλλο πολύ βασικό πρόβλημα του ελληνικού εθνικιστικού χώρου είναι το ότι πολλοί από τους πολιτικούς που τον στελεχώνουν ελέγχονται (συνειδητά ή και χωρίς να το αντιλαμβάνονται) από την οικογένεια Μητσοτάκη. Ευτυχώς, ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιοι κανονικοί εθνικιστές.
Ζ) Έχουμε επισημάνει επανειλημμένα ότι το πρώτιστο και βασικότερο πρόβλημα του εθνικιστικού χώρου στην Ελλάδα είναι ότι δεν διαθέτει πνευματικούς ανθρώπους, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες και ακαδημαϊκούς, ώστε να αναδείξουν το θεωρητικό υπόβαθρο της εθνικιστικής πολιτικής θεωρίας και τις ρομαντικές της καταβολές. Συνέπεια αυτής της έλλειψης είναι να μην προβάλλονται αποκρυσταλλωμένοι οι όροι και οι έννοιες της εθνικιστικής θεωρίας στον δημόσιο λόγο. Με αποτέλεσμα να μπορούν οι ιδεολογικοί αντίπαλοι να δαιμονοποιούν, αλλά και να μοχλεύουν τον εθνικιστικό χώρο, ρίχνοντας στο πεδίο του διάφορους τσάτσους της Δεξιάς, που, βρισκόμενοι σε αποστολή, παρουσιάζουν ως εθνικιστικές κάθε είδους αποκρουστικές γελοιότητες.
Η) Στις συνελεύσεις των οργανωτών, που ακολούθησαν τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό, αν κάποιοι είχαν δώσει σημασία στην πρότασή μας για την αναγκαιότητα της ύπαρξης εθνοκεντρικών δομών διανόησης και κοινωνικής δράσης (πριν την δημιουργία οποιασδήποτε κομματικής κίνησης) και είχαν σεβαστεί το γεγονός ότι η πρόταση εκείνη υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων, σήμερα ίσως να ήταν διαφορετικοί οι συσχετισμοί ιδεολογικής διαπάλης. Γιατί σ' εκείνες τις συνελεύσεις υπήρχε το υπόβαθρο ώστε να υποστηριχθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Αντίθετα, κάποιοι προτίμησαν να διαλύσουν τις συνελεύσεις προκειμένου να δημιουργήσουν ένα κόμμα, όντας βέβαιοι ότι σύντομα θα…κυβερνούσαν την Ελλάδα!! Χθες έλαβαν το βαρυσήμαντο 0,17%, κι αυτό λόγω της προσωπικής δημοφιλίας παλαιού βουλευτή, που μόλις πρόσφατα συνδέθηκε μαζί τους. Δυσκολευόμαστε να κρίνουμε αν αξίζουν τον θυμό ή τον οίκτο μας.
Θ) Οι χθεσινές εκλογές δημιούργησαν τα εξής δεδομένα. Οι ψηφοφόροι της Αριστεράς έστειλαν στην ευρωβουλή, προκειμένου να υπερασπιστούν σοσιαλιστικές αξίες, τους επαναστάτες μαρξιστές Έλενα Κουντουρά και Πέτρο Κόκκαλη. Από την άλλη, οι ψηφοφόροι της Δεξιάς έθεσαν την βάσεις ώστε να παραδοθεί σε μια οικογένεια, με βεβαρυμένο πολιτικό παρελθόν, το κράτος και ο δήμος Αθηνών. Ας αναλογιστούμε ότι σε λίγες ημέρες, όσοι ζούμε στο κέντρο των Αθηνών, θα αναπτύσσουμε τις δραστηριότητές μας σε μια γεωγραφική περιοχή που κρατικά θα διοικεί ο αδερφός και αυτοδιοικητικά ο γιος της Ντόρας!! Κι όλα αυτά χάρη στους ψηφοφόρους που υποτίθεται ότι εκφράζουν τις αξίες του..ευρωπαϊσμού!!
Ι) Το 2011 αποτελέσαμε την πρώτη ομάδα του πολιτικού μας «χώρου», που κατέβηκε στην πλατεία Συντάγματος για να λάβει μέρος στην αντιμνημονιακή μάχη. Μας ακολούθησαν οι υπόλοιπες αυτόνομες ομάδες, καθώς και τα κόμματα. Αποδείχτηκε ότι η σύνδεση της παραδοσιοκρατίας με τα κοινωνικά και τα οικονομικά αιτήματα, μέσα από ένα εθνοκεντρικό πρίσμα, ήταν τόσο επιτυχημένη ώστε να εκτοξεύσει τον εθνικιστικό χώρο από το περιθώριο στο προσκήνιο του πολιτικού στερεώματος.
Αν κάποιοι σέβονταν αυτή την κοινωνιστική υποθήκη τώρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, τόσο για τους ίδιους όσο και για το σύνολο του «χώρου». Δεν το έκαναν, όμως, προτιμώντας την επιδερμικά μετρήσιμη ενίσχυση της άντλησης δύναμης από τον βούρκο των δυσαρεστημένων δεξιών. Αντί να στοχεύσουν στους αναποφάσιστους και στους ανένταχτους απογοητευμένους, (που εκείνη την εποχή εισέρεαν μαζικά στον πολιτικό στίβο μέσω του κινήματος των αγανακτισμένων), προκειμένου να απλώσουν τον εθνικισμό στο κοινωνικό φάσμα που του αξίζει και να αναδείξουν τον πολυμορφικό πλούτο της πολιτικής του θεωρίας, προτίμησαν να περικυκλώσουν την «πολυκατοικία» της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι που οι αναθυμιάσεις του βούρκου της Δεξιάς, άρχισαν να επηρεάζουν και τους ίδιους...
Επίσης, αν το σύνολο των πολιτικών στελεχών των κομμάτων του εθνικιστικού χώρου (μικρών και μεγάλων) υπέθεσαν ότι με την, ασφαλώς σωστή, συμμετοχή στις διαδηλώσεις για το μακεδονικό, θα ξανασυνδέονταν με κοινωνικά δυναμικές ομάδες, αποδείχτηκε ότι έσφαλαν. Γιατί ο στείρος «ζητοπατριωτισμός» είναι προϊόν της Δεξιάς. Κι αυτός ήταν που έδωσε τον τόνο στις διαδηλώσεις. Κανείς δεν έστρεψε το βλέμμα των διαδηλωτών προς τον βρώμικο ρόλο των μεγάλων δυνάμεων. Αντιθέτως, αφέθηκαν να αλωνίζουν σαν άλλοι "θείοι από την Αμερική" και να έχουν δημόσιο λόγο για τις εξελίξεις, οι διάφοροι Κρις Σπύρου. Κανείς δεν ανέλυσε γιατί η συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε ιδεολογική πτυχή του διεθνούς εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, γεωπολιτική αντανάκλαση των διαχρονικών δυτικών και εβραϊκών συμφερόντων στην βαλκανική και σχέδιο που την εφαρμογή του ανέλαβαν η αμερικανική και η γερμανική πρεσβεία. Οι μόνες ισχνές αναφορές για τον διεθνή παράγοντα ήταν κι εκείνες αποστεωμένα ψυχροπολεμικές και στόχευαν στον επικίνδυνο ρόλο που έπαιξε, κατά το ιστορικό παρελθόν, η..Ρωσία.
Αντιθέτως όλη η προσοχή στράφηκε στα απερίσκεπτα και ιδεοληπτικά εγχώρια πιόνια που υπέγραψαν την συνθήκη των Πρεσπών και όχι σε αυτούς που την προετοίμασαν. Με συνέπεια το κύριο αίτημα των διαδηλώσεων να χάσει τον προσανατολισμό του. Αντί να στραφεί κατά των σχεδιαστών της συνθήκης των Πρεσπών, στράφηκε τελικά μόνο ενάντια στους "μπροστινούς" που την υπέγραψαν.
Αντιθέτως όλη η προσοχή στράφηκε στα απερίσκεπτα και ιδεοληπτικά εγχώρια πιόνια που υπέγραψαν την συνθήκη των Πρεσπών και όχι σε αυτούς που την προετοίμασαν. Με συνέπεια το κύριο αίτημα των διαδηλώσεων να χάσει τον προσανατολισμό του. Αντί να στραφεί κατά των σχεδιαστών της συνθήκης των Πρεσπών, στράφηκε τελικά μόνο ενάντια στους "μπροστινούς" που την υπέγραψαν.
Μέσα σε αυτό κλίμα χρειαζόταν πολύ λεπτή διαχείριση ώστε να αποκτήσει μια περισσότερο ηθικοπλαστική διάσταση ο αγώνας, όπως πρότεινε ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα ο Ίων Δραγούμης, προκειμένου να μην εκφυλιστεί σε μια πρόσκαιρη αντίδραση, που θα έβγαζε τελικά κερδισμένη την Δεξιά και όχι τον εθνικιστικό χώρο. Και, δυστυχώς, δεν υπήρχαν παράγοντες στο προσκήνιο που θα μπορούσαν να την εγγυηθούν. Το "ΟΧΙ στην συμφωνία των Πρεσπών", μετατράπηκε πονηρά σε ένα "όχι στον Τσίπρα". Και βασικός κερδισμένος αυτής της εξέλιξης δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τη Ν.Δ.
Κοντολογίς, ο «ζητοπατριωτισμός», αν δεν συνοδεύεται από κοινωνιστικές και ριζοσπαστικές προτάσεις, αποκλείεται να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει εκείνους που χάνουν καθημερινά την ζωή τους λόγω των δεξιών οικονομικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών της παγκοσμιοποίησης. Και αυτοί που χάνουν καθημερινά την ζωή τους είναι οι πολύτιμοι για εμάς τους παραδοσιοκράτες. Όχι οι «καθώς πρέπει» αστοί -και αμφιβόλου συνέπειας- δήθεν πατριώτες. Ούτε οι ημίτρελοι συνομωσιολόγοι των παραθρησκευτικών συλλόγων.
Κ) Τα εθνικιστικά και τα Αριστερά κόμματα είχαν στηρίξει αρκετές ελπίδες στην ψήφο των 17άρηδων. Αποδείχτηκε ότι οι ελπίδες τους δεν ήταν και τόσο βάσιμες. Γιατί μπορεί τα ποσοστά των εφήβων ψηφοφόρων που στήριξαν ριζοσπαστικές λύσεις να ήταν σχετικά καλά, αυτό όμως δεν αναιρεί ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία στήριξε τη Ν.Δ. Και πάλι, θα θυμίσουμε ότι αν είχαν εισακουστεί όσα λέμε και γράφουμε τόσα χρόνια, το συγκεκριμένο γεγονός δεν θα εξέπληττε κανέναν. Η εμπειρία μας στα πανεπιστήμια μας κάνει να γνωρίζουμε κι εμείς κάτι για την έλξη που ασκεί η φοιτητική πατσαβούρα που ονομάζεται ΔΑΠ στους νέους.
Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, ότι όσο η κουλτούρα, η μουσική και ο τρόπος ζωής του αστικού life style αναπαράγεται, τόσο θα βαθαίνει η ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού. Όσο οι νέοι της εποχής θα γεμίζουν στάδια για να βλέπουν τον Θέμη Γεωργαντά, την Φουρέιρα, τον Αντώνη Ρέμο και τους λοιπούς, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική επιρροή των δυνάμεων της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Όσο τα περιοδικά μόδας και life style θα δίνουν τον τόνο αντικαθιστώντας τα μουσικά έντυπα και τα comics στις προτιμήσεις των νέων, όσο τα πολυεθνικά καταστήματα ένδυσης θα μετατρέπονται σε στέκια ανέμυαλων νεαρών καταναλωτών, τόσο οι Μητσοτάκηδες και οι Μπακογιάννηδες θα αλώνουν την πολιτική ζωή του τόπου.
Οι αριστεροί, που διαθέτουν πολιτικό υπόβαθρο, αντιλαμβάνονται τι εννοούμε. Αλλά διαθέτουν μια ιδεολογία σε κρίση, που δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Οι αριστερές δομές διανόησης και παραγωγής ιδεών, στάσεων και συμπεριφορών, πάσχουν από ένα βασικό πρόβλημα. Δεν μπορούν να τροφοδοτηθούν από μια ισχυρή ιδεολογία.
Οι εθνικιστές, άραγε, αντιλαμβάνονται τι εννοούμε;
Κ) Αν τα δυο εθνικιστικά κόμματα που εισήλθαν στην ευρωβουλή κάνουν το λάθος να εμπλακούν σε μια κοκορομαχία, κατά την προεκλογική τους εκστρατεία για τις επερχόμενες εκλογές, θα προσφέρουν το μεγαλύτερο δώρο στη Νέα Δημοκρατία. Το πιο πιθανό είναι να τραυματιστούν και τα δυο, να αποδυναμωθούν και να κινδυνεύσουν, πριμοδοτώντας τελικά το κόμμα του Σαμαρά.
Λ) Κι ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, αθόρυβα, μεθοδικά και σταθερά, η Άγκυρα προωθεί τα συμφέροντά της στην Θράκη
Κ) Αν τα δυο εθνικιστικά κόμματα που εισήλθαν στην ευρωβουλή κάνουν το λάθος να εμπλακούν σε μια κοκορομαχία, κατά την προεκλογική τους εκστρατεία για τις επερχόμενες εκλογές, θα προσφέρουν το μεγαλύτερο δώρο στη Νέα Δημοκρατία. Το πιο πιθανό είναι να τραυματιστούν και τα δυο, να αποδυναμωθούν και να κινδυνεύσουν, πριμοδοτώντας τελικά το κόμμα του Σαμαρά.
Λ) Κι ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, αθόρυβα, μεθοδικά και σταθερά, η Άγκυρα προωθεί τα συμφέροντά της στην Θράκη
Σχόλια
Τα γράφεις δεν τα γράφεις, δεν υπάρχει μέλλον φίλε μου. Μετά τις εκλογές τα εθνικιστικά κόμματα τρώγονται σαν τα κοκόρια και αφήνουν τον Μητσοτάκη να κάνει περίπατο. Ο Βελόπουλος ξεκίνησε αντιφασιστικό αγώνα, οι άλλοι κάναν πρόταση στο τσιράκι του Σαμαρά να συνεργαστούν εκλογικά. Τον άνθρωπο που κάθε μέρα γράφει δεξιούς ύμνους κατά του εθνικισμού στηναρθρογραφία του. Τι άλλο θα δούμε γαμώ την τρέλα μου??
Αλλά τι να περιμένεις από τους απολίτιστους? Να κατανοήσουν τον εθνικισμό του Δραγούμη?. Όχι βέβαια. Ακροατές της Φουρέιρα είναι και αυτοί. Καταναλωτές του αστικού life style με λίγο πατριωτικό προφίλ. Πολύ λίγο. Ίσα ίσα για να φορέσουν καμιά μπλούζα με ελληνική σημαία στο γυμναστήριο και να καμακώσουν καμιά γκόμενα σε night club στο Γκάζι.
Αλλά τι να περιμένεις από τους απολίτιστους? Να κατανοήσουν τον εθνικισμό του Δραγούμη?. Όχι βέβαια. Ακροατές της Φουρέιρα είναι και αυτοί. Καταναλωτές του αστικού life style με λίγο πατριωτικό προφίλ. Πολύ λίγο. Ίσα ίσα για να φορέσουν καμιά μπλούζα με ελληνική σημαία στο γυμναστήριο και να καμακώσουν καμιά γκόμενα σε night club στο Γκάζι.
Ανώνυμε, ο εκνευρισμός είναι κατανοητός και δικαιολογημένος. Επειδή, όμως, η κατάσταση είναι ακόμη ρευστή, εκτίμησή μας είναι ότι καλά θα κάνουμε να περιμένουμε την κατάληξη, προκειμένου να εξάγουμε τα τελικά μας συμπεράσματα.
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Εμείς δεν απευθυνόμαστε σε ξεχωριστά πρόσωπα και κόμματα, αλλά συνολικά στον εθνικιστικό-παραδοσιοκρατικό χώρο. Και λέμε το εξής: Όποιος, συντηρητικός ή "ριζοσπάστης", δοκιμάσει να εκφυλίσει την εθνικιστική θεωρία και να προδώσει το ρομαντικό της υπόβαθρο, προκειμένου να υιοθετήσει εκείνο της αντιφασιστικής (sic) μεταμοντέρνας Νέας Δεξιάς, θα κάνει μεγάλο λάθος. Κι εμείς θα είμαστε εκείνοι που συνεχώς θα το θυμίζουν. Και δεν θα ξεχάσουμε. Και δεν θα συγχωρήσουμε.
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Εμείς δεν απευθυνόμαστε σε ξεχωριστά πρόσωπα και κόμματα, αλλά συνολικά στον εθνικιστικό-παραδοσιοκρατικό χώρο. Και λέμε το εξής: Όποιος, συντηρητικός ή "ριζοσπάστης", δοκιμάσει να εκφυλίσει την εθνικιστική θεωρία και να προδώσει το ρομαντικό της υπόβαθρο, προκειμένου να υιοθετήσει εκείνο της αντιφασιστικής (sic) μεταμοντέρνας Νέας Δεξιάς, θα κάνει μεγάλο λάθος. Κι εμείς θα είμαστε εκείνοι που συνεχώς θα το θυμίζουν. Και δεν θα ξεχάσουμε. Και δεν θα συγχωρήσουμε.