από τον Χρήστο Νάστο
Ήδη έχει χυθεί πολύ (ηλεκτρονικό) μελάνι, αναφορικά με την εμφάνιση των ανυπέρβλητων υπερασπιστών του ατσαλιού, των μοναδικώνManowar. Πολλά έχουν ειπωθεί. Ακόμη περισσότερα, έπεται να ειπωθούν. Τίποτε όμως, καμία λέξη, καμία φράση, δε μπορεί να υποκαταστήσει στο ελάχιστο, το εύρος της μαγείας της νύχτας της 14ης Ιουνίου. Μόνο όσοι ήταν εκεί αντιλαμβάνονται τι εννοώ. Μόνο όσοι ύψωσαν τη γροθιά τους ψηλά, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ τραγουδιστή της μεταλλικής ιστορίας. Οι απόντες (για κάθε λόγο) αδυνατούν να κρίνουν.
Αυτή τη νύχτα, κάτω από το θερμό ουρανό του Φαλήρου, οι γερόλυκοι Manowar, έδωσαν την καλύτερη παράσταση τους, έμπροσθεν του ασίγαστα παθιασμένου ελληνικού κοινού. Ήμουν απών, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων, στις support μπάντες, οπότε δε θα προβώ σε κριτικές. Ότι και να προηγήθηκε όμως, έσβησε απ' όλων τη μνήμη, όταν η εισαγωγή March Of The Heroes Into Valhalla, και το ομώνυμο «Manowar», δόνησαν την ατμόσφαιρα. Εκείνη την μαγική ώρα καμιά αντικειμενική κριτική (σχεδόν ανύπαρκτος ο συνδυασμός αυτών των δύο λέξεων!), δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα. 17άρηδες νέοι, μεσήλικες και 60άρηδες μεστοί άντρες έγιναν ένα υπό τους πομπώδεις ήχους της μπάντας που γέννησε, όρισε και θεμελίωσε την επική αιχμή του σκληρού ήχου.
Δεκαεπτά τραγούδια σε εκατό λεπτά. Back to back αυτή την φορά, δίχως περιττά solos. Ίσως κάποια (τραγούδια) εξ αυτών, θα θέλαμε να λείπουν και στη θέση τους θα προτιμούσαμε κάποια άλλα. Όμως, οι λόγοι της επιλογής του set list είναι γνωστοί. Oι Manowar, γνώρισαν τη μέγιστη εμπορική τους απήχηση με δίσκους σαν το Fighting the World, Kings Of Metal, Gods Of War και το (εκπληκτικό) Warriors Of TheWorld. Συνεπώς, στην συναυλιακή φαρέτρα τους πάντα θα έχουν συνθέσεις από αυτούς.
Ο ελληνικός νυχτερινός ουρανός, έμελλε να παραστεί ως αυτόπτης μάρτυς στις μεστές εκτελέσεις των «Blood Of My Enemies», «Manowar», «Battlehymns», «Thor (The Powerhead)». Ακούσαμε/βιώσαμε μια μοναδική ερμηνεία του Eric Adams στο «Hector's Hymn» ως φόρο τιμής στους Έλληνες οπαδούς (κάτι που ποτέ δεν έπραξαν οι Iron Maiden με το «Alexander The Great»!), ακούσαμε μια συγκινητική εκτέλεση του «Swords In The Wind» και απολαύσαμε μια θυελλώδη προσέγγιση του «Power Of Thy Sword». Και όλοι ας σκεφτούμε κάτι απλό. Ο EricAdams παρέδωσε ανατριχιαστικές ερμηνείες στα 67 του, ενώ ο Joey De Maio παραμένει απόλυτα πιστός στον ήχο και σε όσα πρεσβεύει, στα 65 του! Στην ηλικία τους, όλοι εμείς, ίσως απολαμβάνουμε τον καφέ μας στο γειτονικό καφενείο, ακούγοντας ραδιόφωνο. Αυτοί, σε αυτή την ηλικία, συνεχίζουν να εμπνέουν την ζωή μας και να μας προσφέρουν απλόχερα μοναδικές στιγμές ψυχικής εξύψωσης και αληθινού, επικού Heavy Metal. Στηn πλέον γνήσια και απόλυτη μορφή του. Οι 12.000 υψωμένες γροθιές το απέδειξαν περίτρανα.
Μειονεκτήματα υπήρχαν: Ο Martel στηn κιθάρα αξιοπρεπής, τίμιος, με το ανάλογο image, μα ίσως χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Το «Hail AndKill» παίχτηκε χωρίς την επική εισαγωγή του, ενώ έλειψε απ' όλους κάτι από το Ανυπέρβλητο Into Glory Ride. Όμως αυτά ανήκουν (και ας μείνουν) στους πολέμιους ή στους περισσότερο απαιτητικούς. Oι Manowar έγραψαν ιστορία με την καλύτερη (και πιθανότατα τελευταία) συναυλία τους επί ελληνικού εδάφους, τηn πλέον μεστή, ολοκληρωμένη και ειλικρινή. Επιτέλους, είδαμε το stage show που τους ταίριαζε και τους άξιζε. Σ' έναν ιδανικό χώρο. Με το ιδανικότερο κοινό.
Ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ, στον Τεράστιο Eric Adams. Όχι μόνο για την εμφάνιση αυτή. Μα και για την επιρροή του με τις ερμηνείες του, στην ίδια μου τη ζωή.
Hail And Kill!!!!!!!